Typing

- polay1011 alaster thanthannaing

Proof & PDF - rhythm wannar

1

ျမသန္းတင့္ ေလ႐ူးသုန္သုန္ ပထမတြဲ

2

ခြင့္ျပဳခ်က္ စာမူ     - ၆၆၆/၉၆ (၁၁) မ်က္ႏွာဖံုး - ၃၅၉/၉၉ (၆၆)

ထုတ္ေ၀သူ ေမာင္ညြန္႔လိႈင္ (၀၁၆၄၁) စာခ်စ္သူ စာစဥ္ အမွတ္ ၄၀၊ ဆရာမွတ္ႀကီးလမ္း ရန္ကုန္။

ပံုႏွိပ္သူ ေဒၚတင္တင္ေဌး (၀၅၂၄၀) သင္းလဲ့၀င္း ပံုႏွိပ္တိုက္ ၁၊ ဗိုလ္ရာၫြန္႔လမ္း ဒဂံု ၿမိဳ႕နယ္၊ ရန္ကုန္။

မ်က္ႏွာဖံုး႐ိုက္ ေဒၚေရႊ (၀၂၀၇၉) သုခပံုႏွိပ္တုိက္ ၁၂၈၊ ၄၆ လမ္း၊ ရန္ကုန္။

မ်က္ႏွာဖံုး ပန္းခ်ီ တင္ေမာင္ျမင့္

3

ပံုႏွိပ္ျခင္း အုပ္ေရ ၅၀၀ ဒုတိယ အႀကိမ္၊ ၁၉၉၉၊ ႏို၀င္ဘာ ပထမ အႀကိမ္၊ ၁၉၇၈၊ ဉာဏ္လင္း စာအုပ္တိုက္

တန္ဖိုး ၅၀၀၀ က်ပ္

ဘ၀တကၠသိုလ္ စာေပ

4

ျမန္မာျပန္သူ၏ တင္ျပခ်က္ ၁

ပထမအားျဖင့္ ဤဝတၳဳ၏ အမည္အေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ေျပာလုိပါသည္။

`ေလ႐ူးသုန္သုန္’ 

နႏၵ၏ 

ဝတၳဳတစ္ပုဒ္မွ အမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ မျဖစ္မီက နႏၵက အေမရိကန္ စာေရးဆရာမ မာဂရက္

မစ္ခ်ယ္၏ 

  ဆိုသည့္ အမည္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ 

Gone With The Wind 

ကုိယ္ပိုင္ အမည္ မဟုတ္ပါ။ စာေရးဆရာ

  ဝတၳဳကုိ ေလ႐ူးသုန္သုန္ အမည္ျဖင့္ ျမန္မာ ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႔၍ ေရးခဲ့ဖူးသည္။ 

သူ႕ ဝတၳဳကုိ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာတြင္ အခန္းဆက္ ဝတၳဳရွည္ႀကီး အျဖစ္ သံုးလခန္႔ ေရးခဲ့သည္။ စစ္ၿပီးသည့္ ေနာက္ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္လည္း ထုိဝတၳဳကို လံုးခ်င္းစာအုပ္ အျဖစ္ ႐ိုက္ႏွိပ္ ထုတ္ေဝခဲ့ဖူးသည္။ မူရင္း ဝတၳဳမွာ အေမရိကန္ ျပည္တြင္းစစ္ကို ေနာက္ခံထား၍ ေရးထားသည္။ နႏၵ၏  ျမန္မာ ဇာတ္အိမ္ မွီးသည့္ ဝတၳဳတြင္မူ သာယာဝတီ သူပုန္ႀကီးကို ေနာက္ခံထား၍ ေရးထားသည္။ သို႔တုိင္ေအာင္ နႏၵ အမွီးေကာင္းသျဖင့္ ထုိဝတၳဳသည္ နုိင္ငံျခား ဝတၳဳဟု မထင္ရ။ တကယ့္ ျမန္မာ ဝတၳဳေကာင္းႀကီး တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ ငယ္စဥ္က နႏၵ၏ ဝတၳဳကုိ စြဲလမ္းခဲ့ဖူးသည္။ ျမန္မာ့အလင္း သတင္းစာကို ေန႔စဥ္ ေစာင့္ဖတ္ကာ အဆံုးသတ္ကုိ ေမွ်ာ္ရသည္ကလည္း အေမာ။ ထိုဝတၳဳထဲက ဇာတ္လုိက္ ကုိဘေမာင္ႏွင့္ လွႏြယ္ (?) တုိ႔၏ ဇာတ္လမ္း မည္သို႔ မည္ပံု အဆံုးသတ္မည္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ျငင္းရသည္ကလည္း အႀကိမ္ေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္။

ႀကီးလာသည္အထိ နႏၵ၏ ဝတၳဳသည္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ စြဲက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ယခု ထိုဝတၳဳႀကီးကို ျမန္မာျပန္မည္

ျပဳေသာအခါ အျခားေသာ အမည္မ်ားကို ကြၽန္ေတာ္ စဥ္းစားပါသည္။ သို႔ရာတြင္  ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ႀကိဳက္ တစ္ခုမွ် မေတြ႔ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က စြဲလမ္းခဲ့ေသာ နႏၵ၏  ဝတၳဳကုိ ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ထိုဝတၳဳ၏  အမည္ကို ယူလုိက္ပါသည္။ စာဖတ္ ပရိသတ္ႏွင့္ တကြ  စာေရးသူ နႏၵတုိ႔က ဤအတြက္ ခြင့္လႊတ္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။

ဒုတိယ ေျပာလိုသည့္ အခ်က္မွာ `ေလ႐ူးသုန္သုန္’   ဝတၳဳသည္ ျမန္မာ စာဖတ္ ပရိသတ္ အဖုိ႔ အသစ္အဆန္းမဟုတ္

ဆုိသည့္ အခ်က္ ျဖစ္သည္။ စစ္မျဖစ္မီတုန္းက နႏၵက ျမန္မာ ဇာတ္အိမ္ဖဲြ႔၍ ေရးခဲ့ဖူးသည္။ ၁၉၅ဝ ခု တစ္ဝိုက္တြင္ ကလပ္ ေဂဘယ္၊ လက္စလီ ေဟာင္းဝါ့ဒ္ႏွင့္ ဗီဗီယန္ေလးတုိ႔ ပါဝင္သည့္ ႐ုပ္ရွင္လည္း ရန္ကုန္တြင္ ျပခဲ့ဖူးသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္အတြင္းကလည္း တင္ေထြးက `မုိးႏွင့္ေလႏွင့္မုန္တုိင္းႏွင့္’ ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ျမန္မာလုိ အက်ဥ္း ျပန္ဆုိ ထုတ္ေဝခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ `ေလ႐ူးသုန္သုန္’ ဝတၳဳ ဇာတ္လမ္းသည္ ျမန္မာ စာဖတ္ ပရိသတ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီးသား ဇာတ္လမ္း ျဖစ္ပါသည္။           `ေလ႐ူးသုန္သုန္’   ဝတၳဳႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ ျမန္မာ ဘာသာျဖင့္ အျပည့္အစံု ျပန္ခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္ အေနျဖင့္ သေဘာက်သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာ ဘာသာျဖင့္ ရွိထုိက္သည့္ ေခတ္သစ္ ဂႏၴဝင္ ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာ ျပန္လုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္

5

မျပန္ျဖစ္ခဲ့။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

 ၁၉၇၇ ခု မုိးရာသီ တစ္ေန႔တြင္ ထုိ ဝတၳဳႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္မိသည္။ ထုိအခါတြင္ ထုိဆႏၵသည္

ျပန္ေပၚလာသည္။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္မူ အခ်ိန္ မဆြဲျဖစ္တာ့ဘဲ ခ်က္ခ်င္း ေကာက္ျပန္ျဖစ္ သြားသည္။ စိတ္ပါေနတုန္း ျဖစ္သည့္ အတြက္ သိပ္ မၾကာလုိက္ပါ။ သံုးလ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အတြင္း ၿပီးသြားပါသည္။ ျမန္မာ ျပန္ရာတြင္ ေတြ႔ရသည့္ အခက္အခဲမွာ သစ္ပင္မ်ား၊ ပန္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေဝါဟာရမ်ား အမည္မ်ား ျဖစ္သည္။ ဝတၳဳ မူရင္းတြင္ ပါသည့္ သစ္ပင္မ်ား၊ ပန္းပင္မ်ား၏  အမည္မ်ားမွာ အေမရိကန္ ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ရွိသည့္ သစ္ပင္မ်ား ပန္းပင္မ်ား၏ အမည္မ်ား ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ အပင္မ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီတြင္ ရွိၿပီး အခ်ိဳ႕ အပင္မ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီတြင္ မရွိၾက။ ႐ုကၡေဗဒ အဘိဓာန္မ်ားတြင္ လုိက္ရွာၾကည့္သည့္ အခါ၌ ျမန္မာႏွင့္ ဆင္ဆင္ တူေသာ ပန္းမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ မ်ဳိးစိတ္ခ်င္း မတူေသာ္လည္း မ်ဳိးရင္းခ်င္း တူသည့္ ပန္းမ်ား အပင္မ်ားကို လည္းေကာင္း သြားေတြ႔သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထုိ အဘိဓာန္မ်ားက ေပးေသာ မ်ဳိးရင္းခ်င္း တူေနသည္ ဆုိလွ်င္ မ်ဳိးစိတ္ခ်င္း မတူသည့္တုိင္ နီးစပ္ရာ အမည္ကို ကြၽန္ေတာ္ ယူပါသည္။ ကြဲလြဲခ်က္ မွားယြင္းခ်က္ ရွိသည္ ဆုိလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ တာဝန္သာ ျဖစ္သည္။ ၂



ေနာက္ ေျပာလုိသည့္ အခ်က္မွာ မူရင္း `ေလ႐ူးသုန္သုန္’   ဝတၳဳ အေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ `ေလ႐ူးသုန္သုန္’   ဝတၳဳသည္

အေမရိကန္ စာေရးဆရာမ မာဂရက္ မစ္ခ်ယ္၏ ဝတၳဳ ျဖစ္သည္။ သူ၏ တစ္အုပ္တည္းေသာ စာအုပ္လည္း ျဖစ္သည္။ မာဂရက္ မစ္ခ်ယ္သည္ ထုိဝတၳဳႀကီးကို ပံုႏွိပ္ ထုတ္ေဝရန္လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိ။ ေရးၿပီး သိမ္းဆည္းထားခဲ့သည္။ တစ္ေန႔တြင္ သူ႕ မိတ္ေဆြ ထုတ္ေဝသူ တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားစပ္မိသည္တြင္ ထုတ္ေဝသူက သူ႕ဝတၳဳကို ဖတ္ၾကည့္ရန္ ေတာင္းသည္။ မာဂရက္ မစ္ခ်ယ္က မေပးခ်င္။ သူ႕ဝတၳဳသည္ အဆင့္အတန္း မီမည္ဟု မထင္သျဖင့္ မေပးဟု ျငင္းသည္။ ထုတ္ေဝသူက အတင္း ေတာင္းသျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထုတ္ေပးလုိက္ရသည္။ ရက္ အနည္းငယ္ ၾကာသည့္ အခါတြင္ သူ႕ ဝတၳဳသည္  အလြန္ ေကာင္းသည့္ ဝတၳဳ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ႐ိုက္ႏွိပ္ ထုတ္ေဝရန္ စီစဥ္ေနေၾကာင္းျဖင့္ အေၾကာင္း ျပန္သည္။ ထုိဝတၳဳ ထြက္လာသည့္ အခါတြင္ ဝတၳဳသည္ ေမွ်ာ္လင့္သည္ထက္ ေအာင္ျမင္သြားသည္။ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ႐ိုက္ႏွိပ္ခဲ့ရသည္။ ဘာသာေပါင္း မ်ားစြာသို႔ ျပန္ဆုိခဲ့ရသည္။        ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ရာတြင္ ထုိ႐ုပ္ရွင္သည္ ေအာ္စကာ ၁ဝ ဆု ရခဲ့သည္။ ဘာလင္ ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ သံုးႏွစ္ ဆက္တုိက္ ျပသျဖင့္ ႐ုပ္ရွင္႐ံု အလုပ္သမားမ်ားက သပိတ္ေမွာက္သည္ အထိ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ အႏွစ္ ေလးဆယ္ အတြင္း ကမာၻေပၚတြင္ ထုိ႐ုပ္ရွင္ မျပသည့္ ရက္ ဟူ၍ တစ္ရက္မွ် မရွိေသး။ ကမာၻ႔ တစ္ေနရာရာတြင္ အျမဲ ျပေနရသည္ ဟု ႐ုပ္ရွင္ စာေစာင္မ်ားက ေရးၾကသည္။

မာဂရက္ မစ္ခ်ယ္မွာ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္က ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ သူ မကြယ္လြန္မီတြင္ `ေလ႐ူးသုန္သုန္’   ကို ဆက္လက္

ေရးရန္ စာဖတ္ ပရိသတ္မ်ားက တုိက္တြန္းၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ မေရးျဖစ္။ သူ ကြယ္လြန္ၿပီး ေနာက္တြင္လည္း ထုိဝတၳဳကို ဆက္ေရးခြင့္ ျပဳရန္ စာေရးဆရာမ်ားက မာဂရက္ မစ္ခ်ယ္၏  ေဆြမ်ဳိးမ်ားထံ အခြင့္ ေတာင္းၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားက ဆက္၍ ေရးခြင့္ မေပးၾက။ ႐ုပ္ရွင္ ကုမၸဏီမ်ားကလည္း သူတုိ႔ဘာသာ ဇာတ္လမ္း ဆင္၍ ထုိဝတၳဳကို ႐ုပ္ရွင္ ဆက္႐ိုက္ခြင့္

6

ေတာင္းၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားက ခြင့္မျပဳခဲ့ၾက။

၁၉၇၇ ခုႏွစ္တြင္မူ မာဂရက္ မစ္ခ်ယ္၏ ဦးေလးေတာ္သူ တစ္ဦးက ထိုဝတၳဳကို ဆက္ေရးရန္ စာေရးဆရာမ တစ္ဦးကို

ခြင့္ျပဳလုိက္သည္။ ေနာက္ေရးမည့္ ဝတၳဳ အမည္မွာ `ေလ႐ူးသုန္သုန္၏ အဆက္’ (Continuation of The Gone With The Wind) ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ထုိဝတၳဳကို မၾကာမီတြင္ အေမရိကန္ျပည္၌ ပံုႏွိပ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။

`ေလ႐ူးသုန္သုန္’ ဝတၳဳႀကီးသည္ အေမရိကန္ ျပည္တြင္းစစ္ကို ေနာက္ခံ ျပဳထားသည့္ လူမႈေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး ဝတၳဳႀကီး

ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ ျပည္သူမ်ားသည္ ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီဝါဒသမားတို႔ ေအာက္မွ လက္နက္ကိုင္၍ ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကသည္။ သမိုင္းတြင္ ထိုေတာ္လွန္ေရးကို အေမရိကန္ လြတ္လပ္ေရးစစ္ပြဲဟု ေခၚၾကေသာ္လည္း စင္စစ္ ထိုစစ္ပြဲသည္ အေမရိကန္ ျပည္သူတို႔၏ အမ်ိဳးသား လြတ္လပ္ေရး ေတာ္လွန္ေရးႀကီး တစ္ရပ္သာ ျဖစ္သည္။ အေမရိကန္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးသည္ အရင္းရွင္ ကုန္လုပ္စြမ္းအားစုမ်ားကို ယူေဆာင္ လာခဲ့ၿပီးေနာက္ ေျမရွင္ ပေဒသရာဇ္ ကုန္လုပ္ ဆက္ဆံေရးေဟာင္းကို ဖ်က္ဆီးခဲ့သည္။

တစ္နည္းေျပာရလွ်င္

အေမရိကန္

ေတာ္လွန္ေရးႀကီးသည္

အရင္းရွင္

ေတာ္လွန္ေရး

ျဖစ္သည္။

လူမည္းမ်ားအား ကၽြန္ကုန္ ကူးသည့္စနစ္ကို ပယ္ဖ်က္ကာ ပုဂၢလိက လြတ္လပ္ခြင့္ကို ထူေထာင္ေပးခဲ့သည္။ ကုန္သြယ္ေရးတြင္ လြတ္လပ္စြာ ကုန္သြယ္ခြင့္ကို အားေပးခဲ့သည္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးတြင္ စက္မႈ တပ္ဆင္ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံေရးတြင္ ကုိယ္စားလွယ္ ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္သည့္ စနစ္ကို က်င့္သံုးခဲ့ၿပီး သမၼတျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ျပည္ေထာင္စု စနစ္ကို ထူေထာင္ခဲ့သည္။ ဤသည္တုိ႕ႏွင့္ အတူ လူမႈေရး က်င့္ဝတ္မ်ား၊ ထံုးစံ ဓေလ့မ်ား၊ အေတြးအေခၚမ်ားလည္း ေျပာင္းလဲ လာခဲ့သည္။

အေမရိကန္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ သမၼတ လင္ကြန္း တက္လာသည့္အခါတြင္ ကၽြန္ကုန္ကူးသည့္ စနစ္ႏွင့္ ေျမရွင္ စနစ္ကို

ဖ်က္သိမ္းလိုက္သည္။ ဤတြင္ ေျမရွင္မ်ား ႀကီးစိုးသည့္ အေမရိကန္ ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္ ၁၁ နယ္တို႔က အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွ ခြဲထြက္ရန္ ပုန္ကန္ၾကသည္။ လြတ္လပ္စြာ ကုန္သြယ္ခြင့္၊ ကၽြန္ကုန္ကူးသည့္ စနစ္ ဖ်က္သိမ္းမႈ၊ ေျမရွင္ စနစ္ကို ဖ်က္သိမ္းေရး စသည့္ ေျမာက္ပိုင္း၏ အယူအဆမ်ားကို ဆန္႔က်င္ကာ ေတာင္ပိုင္းသားတို႔က လက္နက္ကိုင္၍ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရကို တိုက္ၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ အေမရိကန္ ေျမာက္ပိုင္းႏွင့္ ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္မ်ားသည္ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။ အေမရိကန္ ျပည္တြင္းစစ္သည္ ေပၚထြန္းစ အရင္းရွင္ စနစ္ကို ကိုယ္စားျပဳသည့္ ေျမာက္ပိုင္းႏွင့္ ေျမရွင္ ပေဒသရာဇ္ စနစ္ကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းထားလိုသည့္ ေတာင္ပိုင္းတုိ႔ ျဖစ္ၾကသည့္ ျပည္တြင္းစစ္ပြဲ ျဖစ္သည္။ တစ္နည္း ေျပာရလွ်င္ ေပၚထြန္းစ အရင္းရွင္ စနစ္ႏွင့္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေနသည့္ ပေဒသရာဇ္ စနစ္တို႔ တိုက္ၾကသည့္ စစ္ပြဲ ျဖစ္သည္။

`ေလ႐ူးသုန္သုန္’ ဝတၳဳႀကီးသည္ ဤသမိုင္း ေနာက္ခံတြင္ ေရးထားသည့္ ဝတၳဳႀကီး ျဖစ္သည္။ `ေလ႐ူးသုန္သုန္’

ဝတၳဳႀကီးထဲမွ ဇာတ္ေဆာင္ မင္းသား ရက္ ဘတ္တလာသည္ လြတ္လပ္စြာ ကူးသန္း ေရာင္းဝယ္လိုသည့္ ေမွာင္ခို ကုန္သည္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ေတာင္ပိုင္းက ပေဒသရာဇ္ စနစ္ႀကီး က်ဆံုး ပ်က္စီး ေနသည္ကို ၾကည့္၍ ဟားတိုက္ ရယ္ေမာ ေနသူ ျဖစ္သည္။ ပေဒသရာဇ္ စနစ္၏ လူမႈေရး အစဥ္အလာမ်ား၊ ထံုးစံဓေလ့မ်ားကို ေျပာင္ေလွာင္သူ ျဖစ္သည္။

ပေဒသရာဇ္ စနစ္က အထြတ္အျမတ္ ထားေသာ က်င့္ဝတ္မ်ားကို မဲ့ရြဲ႕ ခ်ိဳးေဖာက္သူ ျဖစ္သည္။ ပေဒသရာဇ္

စနစ္ အျမင္ျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ ကိုယ္က်င့္တရား မရွိသူ ျဖစ္သည္။ (အရင္းရွင္ လူတန္းစား၏ အျမင္ျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္မူ သူ႕အျပဳအမူမ်ားသည္ ဘာမွ် ကိုယ္က်င့္တရား ခ်ိဳးေဖာက္ရာ မေရာက္။) ျပည္နယ္ ခြဲထြက္ၿပီး ပေဒသရာဇ္ စနစ္ကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းလိုသည့္ ေတာင္ပိုင္းသားတို႔၏ အေရးေတာ္ပံုကို အေရးနိမ့္ေနသည့္ အေရးေတာ္ပံုဟု ျပက္ရယ္ျပဳသူ ျဖစ္သည္။

7



`ေလ႐ူးသုန္သုန္’ မွ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ မင္းသမီး စကားလက္ အိုဟာရာကမူ ေျမရွင္ ပေဒသရာဇ္ စနစ္ကို

ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းလိုသည္။ ကၽြန္ကုန္ကူးသည့္ စနစ္ကို ထားခ်င္သည္။ ေျမာက္ပိုင္းသားတို႔၏ အမူအက်င့္မ်ားသည္ ေအာက္တန္း က်သည္။ ယန္ကီ ဆန္သည္၊ အက်င့္ပ်က္သည္ဟု ျမင္သည္။

ဤတြင္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ လူ႕ စ႐ိုက္ အဖြဲ႔ႏွင့္ စကားလက္ အိုဟာရာတို႔၏ စ႐ိုက္ အဖြဲ႔သည္ ပဋိပကၡ ျဖစ္လာၾကသည္။

သူတို႔ ႏွစ္ဦး၏ ပဋိပကၡသည္ ဇာတ္လမ္း၏ ေက်ာ႐ိုး ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ လူ႕စ႐ိုက္ အဖြဲ႔ ႏွစ္ခုသည္ ဇာတ္လမ္းတြင္ အားျပဳိင္ေနသည္။ ထို အားၿပိဳင္မႈသည္ပင္ ဇာတ္လမ္း၏ အသက္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္ေတာ့သည္။

စကားလက္ႏွင့္ တကြ စကားလက္၏ အေဖ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာ၊ စကားလက္၏ အေမ အယ္လင္၊ စကားလက္၏

မိတ္ေဆြ အသိုင္းအဝိုင္းမ်ား အားလံုးသည္ `ေလ႐ူးသုန္သုန္’ တြင္ ေျမရွင္ ပေဒသရာဇ္ စနစ္ကို ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းသူမ်ား အျဖစ္ စာေရးဆရာက ျပထားသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ဤဝတၳဳထဲတြင္ ပါဝင္သည့္ ဇာတ္ေဆာင္မ်ား အားလံုးေလာက္သည္ အေမရိကန္ ေတာင္ပိုင္းက ေျမရွင္ စနစ္ကို ကာကြယ္သူ၊ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုမွ ျပည္နယ္မ်ားကို ခြဲထြက္လိုသူ၊ ေပၚထြန္းလာသည့္ ယန္ကီ အရင္းရွင္ စနစ္ကို ရြံမုန္းသူ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္သစ္ကို မလိုလားသူမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ အသိုင္းအဝိုင္းႀကီး တစ္ခုလံုးႏွင့္ ဆန္႔က်င္သူ၊ ဇာတ္လမ္းတြင္ က်န္ဇာတ္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ စ႐ိုက္ သဘာဝ ကြဲလြဲေနသူ၊ ေျမရွင္ စနစ္ကို ဆန္႔က်င္၍ လြတ္လပ္သည့္ ကုန္သြယ္မႈကို သေဘာက်သူမွာ အဓိက ဇာတ္ေဆာင္တစ္ဦး ျဖစ္သည့္ ရက္ ဘတ္တလာ တစ္ဦးတည္းသာ ရွိသည္။ သို႔ျဖင့္ ဇာတ္ေဆာင္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ ဤဝတၳဳႀကီးထဲတြင္ အမ်ားႏွင့္ ျခားနားေနေသာ သိုးမည္း တစ္ေကာင္ ျဖစ္ေနသည္။ လူ႕ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးကို ဆန္႔က်င္ အန္တုေနသည့္ သူပုန္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ လူ႕ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးကို ဆန္႔က်င္ အန္တုေနသည့္ သူပုန္ တစ္ေယာက္ျဖစ္သကဲ့သို႔ ဇာတ္ေဆာင္ အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္သည့္ စကားလက္ အုိဟာရာသည္လည္း သူ႕အိမ္ ပတ္ဝန္းက်င္၊ မိဘ ၾသဇာ၊ သူတို႔ လူတန္းစား သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကို သူ႕နည္းႏွင့္သူ ဆန္႔က်င္ေနသည့္ သူပုန္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဤတစ္ခ်က္တြင္မူ ရက္ ဘတ္တလာႏွင့္ စကားလက္ အိုဟာရာတို႔ အသြင္ တူသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္မ်ားသည္ သူတို႔၏ ေရွး အေမရိကန္ အစဥ္အလာမ်ားကို ကာကြယ္ၾကသည္။ ေျမာက္ပိုင္း

ျပည္နယ္မ်ားကမူ အရင္းရွင္ ေခတ္သစ္ အစဥ္အလာမ်ားကို တည္ေထာင္ လိုၾကသည္။ ထို သမိုင္းေရး ပဋိပကၡကို စာေရးဆရာက ရက္ ဘတ္တလာႏွင့္ စကားလက္ အိုဟာရာတို႔တြင္ ထင္ဟပ္ျပထားသည္။

ေနာက္ဆံုးအားျဖင့္ ေျပာလိုသည္မွာ ဤဝတၳဳႀကီးကို ပံုႏွိပ္ရာတြင္ ကူညီခဲ့ၾကသည့္ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ဤဝတၳဳႀကီး၏

မ်က္ႏွာဖံုးကို စိတ္အား ထက္သန္စြာ ဆြဲေပးခဲ့ၾကသည့္ ပန္းခ်ီ ဆရာႀကီးမ်ား၊ ဤဝတၳဳႀကီး ႐ိုက္ႏွိပ္စဥ္ စာမူၾကမ္းမ်ားကို ဖတ္ရႈေပးေသာ စာေရးဆရာႀကီး ရန္ေအာင္၊ ဤဝတၳဳႀကီး ျမန္မာျပန္ကို ႐ိုက္ႏွိပ္ ထုတ္ေဝသည့္ ဉာဏ္လင္း စာအုပ္တိုက္ႏွင့္ အဖြဲ႔သားမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း ဆိုသည့္ အခ်က္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမသန္းတင့္ ၁၃၃၉ ခု၊ ေတာ္သလင္း လဆုတ္၊ ၄ ရက္။ ၁၉၉၇ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၁ ရက္။

8

အပိုင္း တစ္





9





စကားလက္ အိုဟာရာသည္ အေခ်ာအလွႀကီး မဟုတ္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ၫိႈ႕ဓာတ္ျဖင့္ အဖမ္းစားခံရၿပီ ဆိုလွ်င္မူ

တာလက္တန္ အႃမႊာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ကဲ့သို႔ စကားလက္ လွသည္ မလွသည္ကို မည္သူမွ် သတိ မထားမိၾကေတာ့။ သူ႕ မ်က္ႏွာက အထက္တန္းလႊာ ျပင္သစ္ႏြယ္ အေမ၏ ႏုနယ္သည့္ သဏၭာန္ႏွင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အိုင္းရစ္ႏြယ္ အေဖ၏ ႀကီးခိုင္သည့္ အဆက္အေပါက္တို႔ အထင္းသား ေပါင္းစပ္ထားသည့္ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။ သို႔တိုင္ေအာင္ သူ႕မ်က္ႏွာက ဆြဲငင္အား ေကာင္းသည္။ ေမးက သြယ္သြယ္။ ေမး႐ိုးက ကားကား။ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ အစိမ္းႏုေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ သမ္းေနသည္။ ညိဳလဲ့လဲ့ အေရာင္ဆို၍ တစ္စက္မွ် မရွိ။ ရွည္လ်ားသည့္ မ်က္ဝန္းေပၚတြင္ ေကာ့သြယ္သည့္ မ်က္ေတာင္မ်ားက ဝဲက်ေနၾကသည္။ နက္ေမွာင္သည့္ မ်က္ခံုးထူထူမ်ားက ေကာ့ပ်ံလ်က္။ တတိုင္းေမႊး ပြင့္ဖတ္လို ျဖဴဝင္းသည့္ အသားေပၚတြင္ ပီျပင္ ထင္ရွားလ်က္ ရွိ၏။ ေတာင္ပိုင္းသူ အမ်ိဳးသမီးတို႔ အလြန္ အျမတ္တႏိုး ထားၾကသည့္ အသားအေရ။ ပူျပင္းသည့္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ေနေရာင္ မထိေစရန္ ဦးထုပ္မ်ား၊ မ်က္ႏွာဖံုးမ်ား၊ လက္အိတ္မ်ားျဖင့္ တယုတယ ေမြးထားရသည့္ အသားအေရ။

၁၈၆၁ ခု ေနျခည္ ဝင္းပသည့္ ဧၿပီလ တစ္ညေန၌ သူ႕အေဖ၏ `ၿမိဳင္သာယာ’ ယာေတာက အိမ္ဆင္ဝင္ရိပ္တြင္

စတူးဝပ္ႏွင့္ ဘရင့္ အႃမႊာ ညီအစ္ကိုႏွစ္ဦးႏွင့္ သူ ထိုင္၍ စကားေျပာေနပံုသည္ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ႏွယ္ ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။ တင္ပါး ေအာက္ခံ ေခြေပၚတြင္ လိႈင္းႀကီးတြန္႔ တြန္႔ ခ်ဳပ္ထားသည့္ ဆယ့္ႏွစ္ကိုက္ကုန္ အစိမ္းပြင့္႐ိုက္ ပိတ္ပါး ဝတ္စံုသည္ အစိမ္းေရာင္ ခံုနိမ့္ ဆိတ္ကေလး သားေရ ဖိနပ္ႏွင့္ ပနံရလ်က္ ရွိ၏။ ဤဖိနပ္ကို အေဖ အတၱလန္တာမွ အျပန္တြင္ ဝယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အနီးတစ္ဝိုက္တြင္ အေသးဆံုးခါးဟု ဆိုၾကေသာ ဆယ့္ခုနစ္လက္မရွိ သူ႕ခါးက်ဥ္က်ဥ္တြင္ ဤဝတ္စံုသည္ လွခ်င္တိုင္း လွေနသည္။ ခပ္က်ပ္က်ပ္ ရင္စည္းက အသက္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ ဖြံ႔ေသာ သူ႕ရင္ၿဖိဳးၿဖိဳးကို ပို၍ ေပၚလြင္ေစသည္။ ပံု႐ိုး႐ိုး ဝတ္စံု ဖားဖားက ဣေႁႏၵရသည္။ ဆံပင္ကို ေသသပ္စြာ ၿဖီးထားၿပီး ေနာက္တြဲ ထံုးထားပံုက တည္ၾကည္သည့္ အသြင္ ေဆာင္သည္။ ေသးငယ္ ျဖဴေဖြးသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေပါင္ေပၚတြင္ တင္ထားဟန္က ဗိုင္းေကာင္း ေက်ာက္ဖိ သဏၭာန္ အျပည့္။ သို႔ရာတြင္ ထိုဣေႁႏၵသည္ စကားလက္၏ ပင္ကို စိတ္ထားကိုမူ ဖံုးကြယ္ႏိုင္ျခင္း မရွိ။ တမင္ ခ်ိဳျပံဳး ေနရသည့္ မ်က္ႏွာေပၚက မ်က္လံုး စိမ္းစိမ္းမ်ားသည္ မဟုတ္မခံသည့္ သေဘာကို ေဆာင္သည္။ ဇြတ္တရြတ္ ႏိုင္ဟန္ကို ျပသည္။ ဘဝကို ခံုမင္ တြယ္တာသည့္ အသြင္ ရွိသည္။ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔သည့္ အမူအရာႏွင့္ နည္းနည္းမွ် လိုက္ေလ်ာျခင္း မရွိ။ အမူအရာမ်ားက ေမေမ၏ သာယာ ညင္းေပ်ာင္းသည့္ အဆံုးအမႏွင့္ ကေလး ထိန္းရသည့္ ႀကီးေဒၚ၏ တင္းက်ပ္သည့္ စည္းကမ္း အရွိန္အဝါ ေအာက္က အမူအရာ။ မ်က္လံုးမ်ားကမူ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ မ်က္လံုး။

သူ႕ေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ စတူးဝပ္ႏွင့္ ဘရင့္တို႔ အႃမႊာ ညီအစ္ကိုက ကုလားထိုင္ ကိုယ္စီျဖင့္ ထိုင္ေနၾကရင္း

ရယ္လိုက္ ေမာလိုက္ျဖင့္ စကားေျပာေနၾက၏။ အစိမ္းေရာင္ မွန္ကူကြက္မ်ားမွ ေနေရာင္ျဖာက်လ်က္ ရွိသျဖင့္ မ်က္လံုးမ်ားကို ေမွးထားၾကသည္။ ဒူးဆစ္ အထိ ျမင္းစီး ဖိနပ္ရွည္ စြပ္ထားၿပီး ကုန္းႏွီး ႂကြက္သားမ်ား အၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထေနသည့္ ေျခတံရွည္ရွည္မ်ားကို ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲ ခ်ိတ္ထားၾကသည္။ အသက္ ဆယ့္ကိုးႏွစ္၊ အရပ္ ေျခာက္ေပ ႏွစ္လက္မစီ၊ အ႐ိုးအဆစ္ ႀကီးႀကီး၊ ႂကြက္သား တင္းတင္း၊ ေနေလာင္ထားသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ညိဳညိဳ ဝါဝါ ဆံပင္ ကိုယ္စီျဖင့္။ သူတို႔ မ်က္လံုးမ်ားက

10

ရႊင္ပ် ျမဴးထူးစြာ မည္သူ႕ကိုမွ် ထီမထင္သည့္ ဟန္။ အျပာေရာင္ ကုတ္အက်ႌ၊ မံုညင္းေစ့ေရာင္ ျမင္းစီး ဒူးက်ပ္ ေဘာင္းဘီ ကိုယ္စီ ဝတ္ထားသျဖင့္ ဝါသီးေတာင့္ ႏွစ္ေတာင့္လို ႐ုတ္တရက္ ခြဲ၍ မရခ်င္။

အျပင္ဘက္တြင္ ဝင္လုဆဲ ေနျခည္သည္ ေစြေစာင္း ျဖာက်ေနသည္။ စိမ္းလြင္ေသာ သစ္ရြက္ေနာက္ခံတြင္

ေဖြးေဖြး လႈပ္ေအာင္ ပြင့္ေနၾကသည့္ ေတာင္တမာပြင့္မ်ားသည္ ေနျခည္တြင္ ဝင္းလက္လ်က္ ရွိၾက၏။ အႃမႊာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္၏ ျမင္းမ်ားကို ဝင္းအဝင္ လမ္းေဘးက ခ်ည္တိုင္မ်ားတြင္ ခ်ည္ထားသည္။ ျမင္းႀကီးမ်ားက အလံုးအဖန္ ထြားထြား။ သူတို႔သခင္မ်ား၏ ဆံပင္ေရာင္ ျမင္းနီႀကီးေတြ။ ျမင္းမ်ားၾကားတြင္မူ အႃမႊာ ညီအစ္ကို သြားေလရာ ပါသည့္ ကိုယ္လံုး သြယ္သြယ္က်စ္က်စ္ ေတာလိုက္ ေခြးတစ္အုပ္။ တစ္ေကာင့္ တစ္ေကာင္ မဲလ်က္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ မ်ိဳးေကာင္း မ်ိဳးသန္႔ ရထားေခြးႀကီး တစ္ေကာင္ ေရွ႕လက္မ်ားေပၚတြင္ ႏႈတ္သီးတင္၍ ဝပ္ရင္း သခင္ ႏွစ္ဦး အိမ္အျပန္ကို စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ ေစာင့္ဆိုင္းလ်က္ ရွိၾကသည္။

ေတာလိုက္

ေခြးမ်ား၊

ျမင္းမ်ားႏွင့္

အႃမႊာ

ညီအစ္ကိုတို႔

အၾကားတြင္

အေပါင္းအေဖာ္

သေဘာမွ်သာမက

ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာသဖြယ္ တူညီခ်က္လည္း ရွိေနသည္။ ၎တို႔ အားလံုး သန္သန္မာမာ။ တစ္႐ႉးထိုး လုပ္မည့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ သတၱဝါေတြခ်ည္း ျဖစ္ၾကသည္။ က်စ္လ်စ္ ေသးသြယ္ဆဲ၊ ၾကည့္ေကာင္းဆဲ၊ ရႊင္လန္း ဖ်တ္လတ္ဆဲ။ စီးသူမ်ားကလည္း သူတို႔ စီးသည့္ ျမင္းႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ ႂကြပ္ဆတ္ၾကသည္။ စိတ္ျမန္ၾကသည္။ အကိုင္ မတတ္လွ်င္ အႏၲရာယ္ ႀကီးသေလာက္ အကိုင္အတြယ္ တတ္လွ်င္ သေဘာေကာင္းၾကသည္။

ဆင္ဝင္ရိပ္တြင္ ထိုင္ေနသည့္ သူတို႔ သံုးေယာက္ စလံုးသည္ ေျခေမြး မီးမေလာင္၊ လက္ေမြး မီးမေလာင္

သက္ေတာင့္သက္သာ ႀကီးျပင္းလာၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္တိုင္ သူတို႔ မ်က္ႏွာမ်ားက ေလးလံ ထိုင္းမိႈင္းျခင္း မရွိ။ ေပ်ာ့ဖတ္ ႏုနယ္ျခင္း မရွိ။ တစ္သက္လံုး ေလေကာင္း ေလသန္႔ရရာ ကြင္းျပင္တြင္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကသူ၊ စာအုပ္မ်ားထဲက ၿငီးေငြ႔စရာ အေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ေခါင္း႐ႈပ္ မခံၾကသူ။ ေတာသူ ေတာင္သားမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ဖ်တ္လတ္ၾကသည္။ အားေကာင္း ေမာင္းသန္ ရွိၾကသည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္း ကေလတန္ ခ႐ိုင္သည္ ေနရာသစ္ ျဖစ္သည္။ ၾသဂတ္စတာ၊ ဆဗာနာ၊ ခ်ာလက္စတန္ စသည္တို႔ႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ႐ိုင္းေနေသးသည္။ အနည္ထိုင္၍ ေရွးက်ေသာ ေတာင္ပိုင္းသားမ်ားက ေဂ်ာ္ဂ်ီယာနယ္ ေျမာက္ပိုင္းကို အထင္ေသးဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ၾကသည့္တိုင္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္မူ ဂႏၴဝင္ စာေပတြင္ ႏွံ႔စပ္ျခင္း မရွိသည္ကို ရွက္စရာ ေကာင္းသည္ဟုလည္း ယူဆျခင္း မျပဳၾက။ သူတို႔ အေရးတႀကီး ထားသည့္ ကိစၥမ်ားတြင္ ႏွံ႔စပ္ ကၽြမ္းက်င္လွ်င္ ထိုလူသည္ လူ႕အဖိုးတန္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတို႔ အေရးတႀကီး ထားသည့္ ကိစၥမ်ားမွာလည္း အျခား မဟုတ္။ အထြက္ ေကာင္းေအာင္ ဝါေကာင္းေကာင္း စိုက္တတ္ျခင္း၊ ျမင္း ေကာင္းေကာင္း စီးတတ္ျခင္း၊ ေသနတ္ပစ္ လက္ေျဖာင့္ျခင္း၊ ေပါ့ပါး သြက္လက္စြာ ကတတ္ျခင္း၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ဣေႁႏၵသိကၡာ ရွိရွိ ေစာင့္ေရွာက္တတ္ျခင္း၊ လူႀကီး လူေကာင္း တစ္ေယာက္ သဖြယ္ အရက္ေသာက္တတ္ျခင္း စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။

ဤေနရာတြင္မူ စတူးဝပ္ႏွင့္ ဘရင့္ အႃမႊာ ညီအစ္ကိုကို မီသူ ရွိမည္မထင္။ စာအုပ္ အဖံုး ႏွစ္ဖက္ၾကားက စာမ်ားကို

ေလ့လာမႈ ညံ့ဖ်င္းျခင္း အရာတြင္လည္း သူတို႔ အႃမႊာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ကို မီသူ ရွိမည္ မထင္။ သူတို႔ မိသားစုသည္ ဤအနီးတစ္ဝိုက္တြင္ သူတကာထက္ ျမင္းပိုင္၊ ကၽြန္ပိုင္ မ်ားသည္။ သို႔ရာတြင္ လူျဖဴ ဆင္းရဲသားေလာက္မွ် သဒၵါ မႏိုင္၊ စာမပိုင္။

11



ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ဧၿပီလ ထိုညေန၌ သူတို႔ အႃမႊာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သည္ ၿမိဳင္သာယာ ဆင္ဝင္ရိပ္တြင္

ေအးေအးလူလူ ေရာက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းထုတ္ ခံခဲ့ရသည္။ ႏွစ္ႏွစ္ အတြင္း ေလးႀကိမ္ေျမာက္ ေက်ာင္းထုတ္ ခံခဲ့ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ေက်ာင္းထုတ္ ခံရသည့္ အခါတြင္ အစ္ကိုႀကီး ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ တြမ္ႏွင့္ ဘိြဳက္တို႔ကလည္း ထိုေက်ာင္းတြင္ ဆက္မေနလိုဟု ဆိုကာ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ စတူးဝပ္ႏွင့္ ဘရင့္တို႔က သူတို႔ ေက်ာင္းမွ ထုတ္ခံရသည့္ ကိစၥကို ရယ္စရာ သဖြယ္ သေဘာထားၾကသည္။ မႏွစ္က ဖာယက္တီဗီးလ္

မိန္းကေလးေက်ာင္းမွ

ထြက္လာခဲ့ၿပီးေနာက္

စာတစ္အုပ္ကိုမွ်

စိတ္ပါ

လက္ပါ

မဖတ္ဖူးသည့္

စကားလက္ကလည္း ထိုကိစၥကို သူတို႔ နည္းတူ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ယူဆသည္။

`ကိုေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေက်ာင္းက ထြက္ရတာကို သိပ္ဂ႐ုစိုက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုလတ္တြမ္ကလည္း

ဒီလိုပဲ ေနမွာပါ’ စကားလက္က ေျပာသည္။ `ဒါေပမယ့္ ကိုႀကီး ဘိြဳက္ကေတာ့ သိပ္ေဆြးသြားမွာပဲ၊ သူက သိပ္ ပညာသင္ခ်င္တာ မဟုတ္လား၊ ခုေတာ့ ကိုေလးတို႔ေၾကာင့္ သူ႕ခမ်ာ ဗာဂ်ီးနီးယား တကၠသိုလ္ကေရာ အယ္လာဘားမားႏွင့္ ကာ႐ိုးလိုင္းနား တကၠသိုလ္ေတြကေရာ ထြက္ခဲ့ရၿပီ၊ ခုလည္း ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ တကၠသိုလ္က ထြက္ရျပန္ၿပီ၊ ဒီႏႈန္းႏွင့္သာ သြားေနရရင္ေတာ့ ကိုႀကီးလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဘြဲ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး’

`အို အေရးမႀကီးပါဘူးကြာ၊ သူ ေနခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ဖာယတ္တီဗီးလ္မွာ ေရွ႕ေန သင္တန္း တက္ရင္လည္း ရတာပါပဲ၊

ထြက္ရေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ၊ ကိုယ္က မထြက္လည္း စာသင္ႏွစ္ မကုန္ခင္ အိမ္ျပန္လာရမွာပဲ’

ဘရင့္က အေရးမႀကီးသည့္ဟန္ ေျပာ၏။



`ဘာျဖစ္လို႔’



`စစ္ျဖစ္ေတာ့မယ္ေလ၊ ေန႔ျဖစ္မလား ညျဖစ္မလား တစ္ခုခုပဲ၊ စစ္ျဖစ္ၿပီး တိုင္းျပည္ႀကီး ဗ႐ုတ္ဗရက္ ျဖစ္ေနရတဲ့ အထဲ

တို႔က ေကာလိပ္ေက်ာင္း တက္ေနရဦးမွာလား’

`ဘယ္ကလာ ျဖစ္ရမွာလဲ၊ အေဝးႀကီး’ စကားလက္က စိတ္မရွည္ဟန္ျဖင့္ ေျပာသည္။ `အလကား ေျပာေနၾကတာပါ၊

ဝါရွင္တန္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ စကားလက္တို႔ ဘက္က ကိုယ္စားလွယ္ေတြက လင္ကြန္းႏွင့္ ေစ့စပ္ ေဆြးေႏြးလို႔ သေဘာတူညီခ်က္ ရၿပီတဲ့၊ ျပည္ေထာင္စုႀကီး ဖြဲ႔ေတာ့မယ္တဲ့၊ တေလာကတင္ အက္ရွေလႏွင့္ သူ႕အေဖက ေဖေဖ့ကုိ ေျပာသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဒီ ယန္ကီေတြဟာ စကားလက္တို႔ကို မတိုက္ရဲပါဘူး၊ သတၱိမွ မရွိတာ၊ ဘယ္ စစ္လာတိုက္ရဲပါ့မလဲ၊ စကားလက္ေတာ့ နားရွိလို႔သာ ၾကားေနရတယ္’

`ဘာလို႔ စစ္မျဖစ္ရမွာလဲ’



ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္စလံုး အလန္႔တၾကား ေအာ္လိုက္ၾကသည္။ စတူးဝပ္က



`စစ္ကေတာ့ ျဖစ္မွာပဲ၊ ဟုတ္တယ္၊ ယန္ကီေတြဟာ ကိုေလးတို႔ကို ေၾကာက္ခ်င္ ေၾကာက္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ တျမန္ေန႔က

ဆြန္တာ ခံတပ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဗ်ဴရီဂါ့က အေျမာက္ႏွင့္ ထုတယ္ေလ၊ ဒီေတာ့ ယန္ကီေတြအဖို႔ ခံတိုက္မလား၊ ကမာၻ႔အလယ္မွာ လူေၾကာက္ေတြ အျဖစ္ခံမလား၊ တစ္ခုခုေတာ့ ေရြးရေတာ့မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ျပည္ေထာင္စုကလည္း’

12



စကားလက္က စိတ္ပ်က္ ၿငီးေငြ႔ဟန္ျဖင့္ ပါးစပ္ကို ရြဲ႕ျပ၏။



`ေတာ္ၿပီ၊ စစ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ကိုေလးတို႔ ဘာသာ ေျပာခ်င္ ေျပာၾက၊ စကားလက္ေတာ့ နားမေထာင္ခ်င္ဘူး၊

သြားမယ္၊ စစ္ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားကို မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ခြဲထြက္ပါလား၊ ဘာျဖစ္လို႔ စစ္တိုက္ေနရဦးမွာလဲ၊ ေဖေဖ ဆိုလည္း မနက္ အိပ္ရာထကစၿပီး အိပ္ရာဝင္ အထိ စစ္အေၾကာင္း ေျပာေနတာပဲ၊ အိမ္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကလည္း တစ္ခါလာ ဆြန္တာ ခံတပ္၊ တစ္ခါလာ ျပည္နယ္ အခြင့္အေရး၊ တစ္ခါလာ လင္ကြန္း၊ ၾကာေတာ့ နားကို ၿငီးေနတာပဲ၊ ေယာက်္ားေလးေတြကလည္း ဒီအေၾကာင္း၊ ျပည္နယ္ တပ္မေတာ္ေဟာင္း အေၾကာင္းခ်ည္း ေျပာေနၾကတာပဲ၊ ဒီႏွစ္ ေႏြမွာ ဧည့္ခံပြဲေတြကလည္း ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေတာ့မလဲ၊ ပါတီေတြမွာလည္း ေယာက်္ားေလးေတြက ဒါပဲ ေျပာေနၾကတာကိုး၊ နာတာလူး ပြဲၿပီးမွ ျပည္နယ္ ခြဲထြက္လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ နာတာလူး မတိုင္ခင္ကသာ ျပည္နယ္ ခြဲထြက္ရင္ နာတာလူး ပြဲေတာ္လည္း ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါပဲေနာ္၊ စစ္ အေၾကာင္း ေနာက္ထပ္ မေျပာၾကႏွင့္ေတာ့၊ ေျပာရင္ အိမ္ထဲ ဝင္သြားမွာ သိလား’

စကားလက္၏ အမူအရာက သူ ေျပာသည့္အတိုင္း ထသြားေတာ့မည့္ ပံု။ စကားလက္သည္ သူ႕အေၾကာင္းကို

ေျပာလွ်င္ေျပာ၊ မေျပာလွ်င္ မည္သည့္ စကားဝိုင္းကိုမွ် ၾကာၾကာ နားမေထာင္ခ်င္။ ေျပာမည့္သာ ေျပာရေသာ္လည္း သူ႕မ်က္ႏွာက ျပံဳးေနသည္။ ပါးခ်ိဳင့္ကေလးေတြ အထင္းသား ေပၚလာၾက၏။ မ်က္ေတာင္ေကာ့မ်ားက လိပ္ျပာ ေတာင္ပံ ခတ္သလို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္ေနၾကသည္။ အႃမႊာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ကလည္း စကားလက္၏ အေျပာကေလးေတြေၾကာင့္ အပ်င္း ေျပၾကရသည္။ စကားလက္ကို ၿငီးေငြ႔ေအာင္ လုပ္မိသည့္ အတြက္ ပ်ာပ်ာသလဲ ေတာင္းပန္ၾကသည္။ သူတို႔ စကားကို စိတ္မဝင္စားရေကာင္းေလာဟု စကားလက္ကို အထင္ေသးျခင္း မရွိ။ မေသး႐ံုမွ်မက အထင္ပင္ ႀကီးလိုက္ေသးသည္။ စင္စစ္ စစ္ဆိုသည္မွာ မိန္းမတို႔၏ အလုပ္ မဟုတ္။ ေယာက်္ားတို႔၏ အလုပ္သာ ျဖစ္သည္။ စကားလက္က စစ္ကို စိတ္မဝင္စားျခင္းသည္ မိန္းမပီသေသာ လကၡဏာကို ပို၍ ထင္ရွားေစသည္ဟု ထင္ၾကသည္။

စကားလက္က ၿငီးေငြ႔စရာ ေကာင္းသည့္ အေၾကာင္းမွ သူတို႔ အႃမႊာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္၏ အေၾကာင္းသို႔

စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသည္။ 

`ေက်ာင္းက အထုတ္ ခံရေတာ့ ကိုေလးတို႔ ေမေမက မဆူဘူးလား’



လြန္ခဲ့ေသာ သံုးလက သူတို႔ကို ဗာဂ်ီးနီးယား တကၠသိုလ္မွ ထုတ္ပစ္၍ အိမ္ ျပန္လာစဥ္ အေမ ေဒါသူပုန္ ထခဲ့ပံုကို

ျပန္၍ အမွတ္ရသည္။

`အင္း ခုထိေတာ့ ဘာမွ ေျပာခ်ိန္မရေသးဘူး၊ ကိုလတ္ကေတာ့ ေမေမ မႏိုးခင္ မနက္ အေစာႀကီး ကတည္းက

ထြက္သြားၿပီ၊ ဖြန္တိန္တို႔ ျခံဘက္ကိုတဲ့၊ ကိုေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ စကားလက္တို႔ ျခံကို လာတာေပါ့’

စတူးဝပ္က ေျပာသည္။



`မေန႔ညကေကာ’



`မေန႔ညက ကံေကာင္းသြားတယ္၊ ကိုေလးတို႔လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာ ကင္တပ္ကီမွာတုန္းက ေမေမ ဝယ္လာတဲ့

13

ျမင္းႀကီး ေရာက္လာလို႔ တစ္အိမ္လံုး အလုပ္ မ်ားသြားၾကတယ္၊ ျမင္းႀကီးက နည္းတဲ့ ေကာင္ႀကီး မဟုတ္ဘူး၊ စကားလက္တို႔ ေဖေဖကို ေျပာလိုက္ပါ၊ ျမင္းႀကီးကို လာၾကည့္ပါဦးလို႔၊ ျမင္းႀကီးကို ယူလာေတာ့ သူ႕ ျမင္းထိန္းလည္း လက္ အကိုက္ခံရတယ္၊ ရထားေပၚက ခ်ေတာ့ ေမေမ့ ကပၸလီ ႏွစ္ေယာက္လည္း အကန္ ခံရတယ္၊ ကိုေလးတို႔ အိမ္ျပန္ မေရာက္ခင္ ျမင္းေဇာင္းထဲ သြင္းတုန္းကလည္း အကုန္ ေလွ်ာက္ကန္ လို႔တဲ့၊ ေဇာင္းထဲက ေမေမ့ရဲ႕ စထေရာ္ဘယ္ရီ ဆိုတဲ့ ျမင္းႀကီး ကံေကာင္းလို႔ မေသတာေပါ့၊ ကိုေလးတို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက ေဇာင္းထဲ ဆင္းၿပီး ျမင္းႀကီးကို သၾကား ေကၽြးေနတယ္၊ သၾကား ေကၽြးလိုက္ေတာ့မွ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ ၿငိမ္သြားတယ္၊ ကပၸလီေတြက ေၾကာက္လို႔ ဘယ္ကပ္ရဲမလဲ၊ ေဇာင္း ျပင္ဘက္က ရပ္ၾကည့္ရင္း မ်က္လံုး ျပဴးေနၾကတာေပါ့၊ အမယ္ ေမေမကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲေဟ့၊ ျမင္းႀကီးကို စကားေလး ေျပာလိုက္၊ သၾကားေလး ေကၽြးလိုက္ႏွင့္၊ ျမင္းႀကီးကလည္း ဘာမွ မလုပ္ဘူး၊ လက္ထဲက သၾကားေတြကို စားေနတယ္၊ ေမေမက ျမင္းအကိုင္ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ ကိုေလးတို႔ ျမင္ေတာ့မွ နင္တို႔ ေလးေယာက္လံုး အိမ္ ျပန္လာၾက ျပန္ပလားတဲ့၊ ကာလနာကေလးေတြတဲ့၊ ကိုေလးတို႔ကို ျမင္ေတာ့ ျမင္းႀကီးက တ႐ႉး႐ႉး ျဖစ္လာျပန္တယ္၊ ဟဲ့ ေကာင္ေလးေတြ၊ ျမင္းက ဆိုးတယ္၊ သူ႕အနား မလာၾကႏွင့္၊ သြား၊ မနက္က်မွ နင္တို႔ ေလးေယာက္ ကိစၥကိုေျပာ ဆိုလို႔ ကိုေလးတို႔လည္း အိပ္ရာထဲ ဝင္ေခြ ၾကတာေပါ့၊ မနက္လည္း လင္းေရာ ကိုေလးတို႔လည္း လစ္ထြက္ၾကတာေပါ့၊ အိမ္မွာေတာ့ ကိုႀကီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္၊ သူ႕ ဘာသာ သူ ၾကည့္ရွင္းလိမ့္မယ္’

`ကိုႀကီးေတာ့ အ႐ိုက္ခံထိလိမ့္မယ္ ထင္တယ္’



သူတို႔ အေမ မစၥက္ တာလက္တန္သည္ လူပ်ိဳ ဖားဖားႀကီးေတြ ျဖစ္သည့္တိုင္ သူ႕သားမ်ားကို ျမင္းႀကိမ္ျဖင့္ ႐ိုက္ဆဲ

ရွိေသးသည္။ ဤသည္ကို သိ၍ စကားလက္က ေမးျခင္း ျဖစ္၏။

သူတို႔အေမ မစၥက္ (ဘီးထရစ္) တာလက္တန္သည္ အလြန္ အလုပ္မ်ားသည့္ မိန္းမ ျဖစ္သည္။ သူ႕တြင္ ဝါခင္းေတြ

ရွိသည္။ ေငြဝယ္ကၽြန္ ကပၸလီကလည္း တစ္ရာေလာက္ ရွိသည္။ ကေလးကလည္း ရွစ္ေယာက္။ ထိုမွ်မက ေဂ်ာ္ဂ်ီယာနယ္တြင္ အႀကီးဆံုး ျမင္းေမြးသည့္ ျခံလည္း ရွိသည္။ မစၥက္ တာလက္တန္က ေဒါသ ႀကီးသည္။ သား ေလးေယာက္ေၾကာင့္ မၾကာခဏ စိတ္ဆိုးရသည္။ စိတ္ဆိုးလာၿပီ ဆိုလွ်င္ သူ႕ သားေတြကို ျမင္းႀကိမ္ျဖင့္ ခပ္စပ္စပ္ ႐ိုက္ေလ့ ရွိသည္။

`ဟင့္အင္း၊ မ႐ိုက္ပါဘူး၊ ကိုႀကီးကို တစ္ခါမွ မ႐ိုက္ဖူးဘူး၊ ကိုႀကီးက ေမြးခ်င္းထဲမွာ ဂ်ပုကေလး မဟုတ္လား’

စတူးဝပ္က ေျခာက္ေပ ႏွစ္လက္မ ရွိသည့္ သူ႕အရပ္အေမာင္းကို ဂုဏ္ယူ ဝင့္ႂကြားဟန္ျဖင့္ ေျပာသည္။ `ဒါေၾကာင့္ ကိုႀကီးကို ျပႆနာရွင္းဖို႔ အိမ္မွာ ခ်န္ပစ္ခဲ့တာေပါ့၊ ေမေမကလည္းကြာ ဒီအရြယ္ႀကီး ေရာက္မွေတာ့ တို႔ကို ႐ိုက္ဖို႔ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး၊ ကိုေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဆိုရင္ ၁၉ႏွစ္စီ၊ ကိုလတ္ ဆိုရင္ ၂၁ ႏွစ္၊ ခုေတာ့ တို႔က ေျခာက္ႏွစ္သား ကေလးေတြ က်ေနတာပဲ’

`မနက္ျဖန္ ဝီလ္ကီတို႔ ေကာင္လံုးကင္ ေပ်ာ္ပြဲစားကို ကိုေလးတို႔ ေမေမ ျမင္းသစ္ စီးသြားမယ္ ထင္တယ္’



`ေမေမကေတာ့ စီးသြားခ်င္တယ္၊ ေဖေဖက မစီးႏွင့္တဲ့၊ ဒီေကာင္က ဆိုးတယ္တဲ့၊ ၿပီးေတာ့ သမီးေတြကလည္း

စီးခြင့္ေပးမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဧည့္ခံပြဲကို သူတို႔ အေမ သြားရင္ မိန္းမပီပီ သြားေစခ်င္တယ္တဲ့၊ ျမင္းရထားေလး ဘာေလးႏွင့္ေပါ့ေလ’

`မနက္ျဖန္ က်ရင္ေတာ့ မိုးရြာမယ္ မထင္ပါဘူးေနာ္၊ ဒီတစ္ပတ္လံုး ေန႔တိုင္းလို မိုးရြာေနတာပဲ၊ ေကာင္လံုးကင္ ပြဲကို

အိမ္ထဲ လုပ္ရတာေလာက္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းတာ မရွိဘူး’

14



`အမယ္ေလး၊ မနက္ျဖန္က်ရင္ ေနသာမွာပါ၊ ေတာ္သလင္း ေနကေတာင္ အ႐ံႈးေပးရလိမ့္ဦးမယ္၊ ေနဝင္တာကို

ၾကည့္ပါလား၊ တိမ္ေတြကို ရဲေနတာပဲ၊ ေနဝင္တာကို ၾကည့္ရင္ ရာသီဥတုကို မွန္းလို႔ ရပါတယ္’

စတူးဝပ္က ေျပာ၏။



သူတို႔ သံုးဦးသည္ စကားလက္၏ ဖခင္ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာ၏ ဝါခင္းမ်ားဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္မိၾကသည္။ ဝါခင္းေတြက

ထြန္ယက္ၿပီးခါစ။ နီရဲသည့္ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္း အထိ ေမွ်ာ္မဆံုးႏိုင္။ ေနမင္းက ဖလင့္ျမစ္ တစ္ဖက္ကမ္း ေတာင္တန္းမ်ား ေနာက္ကြယ္မွ ၾကက္ေသြးေရာင္ ေကာင္းကင္ထဲတြင္ ဝင္စျပဳေနၿပီ။ တန္ခူးေလ႐ူးက တသုန္သုန္ တိုက္လာကာ ေႏြးရာမွ ေအးစ ျပဳလာသည္။

ထုိႏွစ္က ေႏြဦးသည္ အဝင္ ေစာသည္။ ပူေႏြးသည့္ မိုးေျပးကေလး တစ္ၿဖိဳက္ေလာက္ ရြာၿပီးသည္ႏွင့္ ပန္းႏုေရာင္

မက္မံုပြင့္မ်ား တစ္ပင္လံုး ေဝေနသည္။ အေဝးက ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္ ျမစ္ေဘး စိမ့္ေတာမ်ားတြင္ ၾကယ္ျဖဴမ်ားလို ေဖြးေနေအာင္ အပြင့္ေတြ ေဝေနသည့္ ေတာင္တမာပင္မ်ားကို ေျပာက္တိ ေျပာက္က်ား ျမင္ေန ရသည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာနယ္တြင္ ထြန္ယက္ၾကၿပီးၿပီ။ ဆည္းဆာ ေနျခည္ ရဲရဲမ်ားေၾကာင့္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာနယ္က ေျမေစး နီနီေပၚမွ ထြန္ေရးေၾကာင္း မ်ားသည္ ပို၍ ရဲေနၾကသည္။ ဝါေစ့ေလးမ်ားကို ေမွ်ာ္ေနၾကသည့္ စိုစြတ္ ဆာေလာင္ေနေသာ ေျမႀကီးသည္ ထြန္ေရးေၾကာင္းမ်ား ထိပ္တြင္ ပန္းႏုေရာင္ ေျပးလ်က္ရွိၿပီး အရိပ္ ထိုးက်ရာ ေျမာင္းမ်ားထဲတြင္မူ ဟသၤာ ျပဒါးေရာင္၊ ၾကက္ေသြးေရာင္၊ ေဇာ္ဂ်ီေရာင္ စသျဖင့္ အေရာင္စံု ေျပးေနၾကသည္။ ဝါခင္းထဲမွ အုတ္တိုက္ ျဖဴျဖဴကေလးသည္ ပင္လယ္နီႀကီးထဲတြင္ ကၽြန္းကေလး တစ္ကၽြန္းႏွင့္ တူေနသည္။ ထြန္ေရးေၾကာင္းႀကီးမ်ားက လိႈင္းလံုးမ်ားသဖြယ္ ေကာက္လ်က္၊ ေကြ႔လ်က္။ တြန္႔လ်က္၊ လိမ္လ်က္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ အလယ္ပိုင္းက က်စ္ေျမဝါမ်ား၊ ပင္လယ္ ကမ္းစပ္က ေျမဆီ မည္းမည္းမ်ားမွာကဲ့သို႔ ဤေနရာတြင္ ထြန္ေရးေၾကာင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္ကို ျမင္ရခဲဘိျခင္း၊ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းက ေတာ ေတာင္ ကုန္းက်င္း ထူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထြန္လွ်င္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ထြန္၍ မရ။ ေကြ႔ေကာက္ ေဝ့ဝိုက္၍ ထြန္ရသည္။

ေျမသားက ရဲရဲနီေနသည္။ မိုးတစ္ၿဖိဳက္ေလာက္ ရြာၿပီးလွ်င္ ေသြးလို ျခင္းျခင္းနီသည္။ မိုး မရြာလွ်င္ အုတ္နီခဲေရာင္။

ကမာၻေပၚတြင္ ဝါစိုက္ရန္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္လိမ့္မည္။ အိမ္ျဖဴျဖဴကေလးမ်ား၊ ၿငိမ္သက္သည့္ ထြန္ၿပီးစ လယ္ေတာမ်ား၊ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးေနသည့္ ဝါက်င့္က်င့္ ျမစ္မ်ား ေပါသည့္ေနရာ ျဖစ္သည္။ ေနျခည္ စူးစူးရဲရဲႏွင့္ ေတာရိပ္ မိႈင္းမိႈင္း စသည့္ ဆန္႔က်င္ဘက္တို႔ ရွိသည့္ ေနရာလည္း ျဖစ္သည္။ ေမွ်ာ္ မဆံုးႏိုင္သည့္ ဝါခင္းႀကီးမ်ားသည္ ေႏြးေထြးေသာ ေနမင္းကို ေမာ့၍ ျပံဳးျပေနသေယာင္ ထင္ရသည္။ ဝါခင္းမ်ား ဆံုးလွ်င္ ပင္ေပါက္ကေလးမ်ား ေဝေနသည့္ ေတာစပ္သို႔ ေရာက္သည္။ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာပင္ ေတာထဲတြင္ စိမ့္၍ ေအးေနသည္။ ေၾကာက္စဖြယ္ လိုလို။ ထိတ္စရာ လိုလို။ အပင္အိုႀကီးမ်ားက စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ေစာင့္ကာ `သတိ ထားၾကကုန္၊ သင္တို႔ကို ငါတို႔ တစ္ခါက ပိုင္ခဲ့ၿပီ၊ ေနာက္တစ္ႀကိမ္လည္း ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေသးသည္’ ဟု ဆိုေနသကဲ့သို႔ ရွိ၏။

ဆင္ဝင္ရိပ္တြင္ ထိုင္ေနသည့္ သူတို႔ သံုးေယာက္သည္ ျမင္းခြာသံ၊ ခ်ဴသံႏွင့္ ကပၸလီ တစ္သိုက္၏ ရယ္သံစူးစူးကို

ၾကားလိုက္ရသည္။ ဝါခင္းမွ ျပန္လာေသာ သူရင္းမွားမ်ား ျဖစ္သည္။ အိမ္ထဲမွ စကားလက္၏ အေမ အယ္လင္ အိုဟာရာ၏ အသံကိုလည္း ၾကားရသည္။ ေသာ့တြဲ သိမ္းသည့္ ကပၸလီမေလးထံ ေသာ့တြဲ ေတာင္းေနျခင္း ျဖစ္၏။

15



`လာၿပီ၊ ေမေမႀကီး’



ကပၸလီမေလး၏ အသံစူးစူး ေပၚလာကာ ေျခသံသည္ ေနာက္ေဖး မီးဖိုေဆာင္ဘက္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ အလုပ္ ၿပီး၍

ျပန္လာေသာ သူရင္းငွားမ်ားကို ထမင္း ေကၽြးရန္ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳင္သာယာ ထမင္းခ်က္ အဘိုးႀကီး ေပါ့က ထမင္းပြဲ ျပင္ေနသျဖင့္ ဇြန္းသံ၊ ပန္းကန္သံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။

ထိုအခါတြင္မွ အိမ္ျပန္ဖို႔ ေတာ္ၿပီဟု အႃမႊာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ သတိထားမိၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ အိမ္ျပန္လွ်င္

အေမကို ေတြ႔ရမည္။ အေမ့ကို မေတြ႔ခ်င္။

ဆင္ဝင္ရိပ္တြင္ ထိုင္ရင္း စကားလက္က ညစာစား ေခၚမည္ေလာဟု ေစာင့္ေနမိၾကေသးသည္။



`ဒါထက္ စကားလက္ေရ၊ မနက္ျဖန္ ေကာင္လံုးကင္ ေပ်ာ္ပြဲစား က်ရင္ေတာ့ တို႔ႏွင့္ ကမယ္ေနာ္၊ ဘယ္သူႏွင့္ တြဲကဖို႔

ခ်ိန္းထားၿပီးၿပီလဲ’

ဘရင့္က ေမးလိုက္သည္။



`ခ်ိန္းၿပီးၿပီ ကိုေလးရဲ႕၊ ကိုေလးတို႔ အိမ္ျပန္လာမယ္ ဆိုတာ ဘယ္သိပါ့မလဲ၊ ကိုေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေစာင့္ရင္း

စကားလက္က ေငါင္စင္းစင္းႀကီး ထိုင္ေနရမွာလား’

ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္က သေဘာက်၍ ရယ္သည္။



`မရဘူးကြ၊ ပထမ ကိုေလးႏွင့္ ေဝါ့ဇ္ တစ္ခ်ီေလာက္ ကရမယ္၊ စတူးဝပ္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး တစ္ခ်ီ ကရမယ္၊ ၿပီးေတာ့

ကိုေလးတို႔ႏွင့္အတူ ညစာ စားရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ မႏွစ္တုန္းက ကပြဲမွာလို ကိုေလးတို႔က ေလွကား ထိပ္မွာ ထိုင္ၿပီး ႀကီးေဒၚ ဂ်င္ေနႀကီးကို ေဗဒင္ ေဟာခိုင္းရမယ္၊ မဟုတ္ဘူးလား’

`ေတာ္စမ္းပါ၊ ႀကီးေဒၚ ဂ်င္ေနႀကီး ေဟာတဲ့ ေဗဒင္ကို စကားလက္ မႀကိဳက္ပါဘူး၊ စကားလက္ အိမ္ေထာင္က်ရင္

ဆံပင္နက္နက္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ က်မယ္တဲ့၊ အဲဒီလူက ႏႈတ္ခမ္းေမြးလည္း ရွိတယ္တဲ့၊ စကားလက္ကလည္း ဆံပင္နက္နက္ လူဆိုရင္ အရမ္း မုန္းတာပဲ’

`ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ၊ ဆံပင္နီနီႏွင့္မွလား’ ဘရင့္က ျပံဳး၍ ေမးသည္။ `ကဲ ကိုေလးတို႔ႏွင့္ ေဝါ့ဇ္ ကမယ္ဆိုတာရယ္၊ ညစာ

စားမယ္ ဆိုတာရယ္ ကတိေပးပါ၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ’

`ကိုေလးတို႔ကို ကတိ ေပးရင္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ တစ္ခုကို ေျပာျပမယ္ေလ’



စတူးဝပ္က ဝင္ေျပာသည္။



`ဘာလဲ’



စကားလက္က ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို စူးစမ္းဟန္ျဖင့္ ေမးသည္။

16



`မေန႔က အတၱလန္တာက ၾကားခဲ့ရတဲ့ သတင္းကို ေျပာတာလား စတူးဝပ္၊ ဘယ္သူမွ မေျပာပါဘူး ဆိုတာ

ကတိေပးခဲ့ရတာေနာ္’

`ေဒၚေလး ပစ္တီက ကိုေလးတို႔ကို ေျပာလိုက္တာ’



`ေဒၚေလး ဘယ္သူ’



`အတၱလန္တာမွာ ေနတဲ့ အက္ရွေလ ဝီလ္ကီရဲ႕ အစ္မ ဝမ္းကြဲေလ၊ မစၥပစ္တီ ဟယ္မီလ္တန္တဲ့၊ ခ်ားလ္တို႔

မီလာနီတို႔ရဲ႕ အေဒၚေပါ့’

`သိသားပဲ၊ အပ်ိဳႀကီး၊ ဇီဇာက ေၾကာင္ပါဘိသနဲ႔၊ သူ႕လိုဟာမ်ိဳး ေတြ႔ပဲ ေတြ႔ဖူးေပါင္’



`မေန႔က ကိုေလးတို႔ အတၱလန္တာကေနၿပီး ျပန္ဖို႔ မီးရထား ေစာင့္ေနၾကတုန္း သူကလည္း ဘူတာကို ျမင္းရထားႏွင့္

ဆင္းအလာ ေတြ႔သြားတာေပါ့၊ မနက္ျဖန္ အက္ရွေလ ဝီလ္ကီတို႔ အိမ္က ကပြဲမွာ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္း မဂၤလာ လုပ္မယ္တဲ့’

`အမယ္ေလး၊ ဒါမ်ား အထူးအဆန္း လုပ္လို႔ သိၿပီးသားပါ’ စကားလက္က စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျဖင့္ ေျပာသည္။

`သူ႕တူ ခ်ားလ္ ဟယ္မီလ္တန္ႏွင့္ ဟန္နီဝီလ္ကီ ေစ့စပ္ ေၾကာင္းလမ္းမွာ မဟုတ္လား၊ တစ္ေန႔ ဒီလို ညားလိမ့္မယ္ ဆိုတာ အေစာႀကီး ကတည္းက လူတိုင္း မသိခ်င္ အဆံုး၊ ေယာက်္ားေလးဘက္ကေတာ့ သိပ္ စိတ္ပါေတာ့ဟန္ မတူပါဘူး၊ လူကလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္၊ မိန္းမလ်ာလို ဘာလိုလို’

`ဘာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ဟုတ္လား’ ဘရင့္က ေမးသည္။ `နာတာလူး ပြဲတုန္းကျဖင့္ သူ႕အနားမွာခ်ည္းပဲ

ရပ္ေနတာ’

`ဒါကေတာ့ သူ႕ဘာသာသူ ရပ္ခ်င္လို႔ ရပ္တာ၊ စကားလက္ႏွင့္ ဘာဆိုင္တာ မွတ္လို႔၊ လူပံုကလည္း မိန္းမလ်ာ’



`ေဟ့ မဟုတ္လည္း အဟုတ္ပဲ ရမ္းတုတ္ေနတာ၊ မနက္ျဖန္ ေစ့စပ္မွာက သူတို႔ မဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်ားေလးရဲ႕၊

အက္ရွေလႏွင့္ ခ်ာလီရဲ႕ ႏွမ မီလာနီႏွင့္ ေစ့စပ္မွာ’

စတူးဝပ္က ေအာင္ျမင္သည့္ ဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။



စကားလက္၏ မ်က္ႏွာသည္ အမူအရာ မေျပာင္း။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ ျဖဴေလ်ာ္သြားၾကသည္။

မေမွ်ာ္လင့္ေသာ သတင္းကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ၾကက္ေသ ေသသည့္ႏွယ္ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားက စတူးဝပ္ကို စိုက္ၾကည့္ ေနၾကသည္။ လူကဲခတ္ညံ့သည့္ စတူးဝပ္ပင္လွ်င္ စကားလက္၏ အေျခအေနကို သတိထားမိလိုက္မိ၏။ ဧကႏၲ စကားလက္ စိတ္ဝင္စားေနၿပီ။ တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနၿပီ။

`အစတုန္းကေတာ့ ဒီေလာက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ မရွိဘူးတဲ့၊ ေနာင္ႏွစ္ေလာက္က်မွ လုပ္မလို႔တဲ့၊

မီလာနီက သိပ္ မက်န္းမာဘူး မဟုတ္လား၊ ဒါေပမယ့္ တိုင္းျပည္ႀကီးက ခုပဲ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ေတာ့မလိုလို၊ ေန႔လား ညလား ျဖစ္ေနေတာ့ ႏွစ္ဖက္စလံုးကပဲ ကိစၥ ျမန္ျမန္ ၿပီးခ်င္ၾကသတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ နက္ျဖန္ ေပ်ာ္ပြဲစား ညစာ စားပြဲမွာ ေစ့စပ္

17

ေၾကာင္းလမ္းမယ္တဲ့၊ ေဒၚေလး ပစ္တီက ေျပာလိုက္တယ္၊ ကဲ ဘယ္လိုလဲ စကားလက္၊ တို႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကိုေတာ့ ေျပာၿပီးၿပီ၊ မနက္ျဖန္ တို႔ႏွင့္ အတူ လိုက္မယ္ မဟုတ္လား’

`လိုက္တာေပါ့’



စကားလက္က အမွတ္မထင္ ေျပာလိုက္သည္။



`ကပြဲေကာ’



`ကတာေပါ့’



`ဒါမွ တို႔ ညီမကြ၊ တျခား ေကာင္ေတြေတာ့ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ေနမွာပဲ’



`ခုန္ခ်င္ ခုန္ေပါ့ကြ’ ဘရင့္က ဝင္ေျပာသည္။ `ဒီငနဲေတြကို တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထိန္းႏိုင္ပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မီးပံုပြဲက်ရင္လည္း

တို႔ အနားမွာ ထိုင္ရမယ္ေနာ္’

`ဘာ’



စတူးဝပ္က ျပန္ေျပာျပသည္။



`ရပါတယ္’



စတူးဝပ္ႏွင့္ ဘရင့္တို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ ဝင္းထိန္ သြားၾကသည္။ အံ့အားလည္း သင့္ေနၾကသည္။

စကားလက္ကို

ပိုးသူမ်ားထဲတြင္

သူတို႔

ညီအစ္ကို

ႏွစ္ေယာက္သည္

မ်က္ႏွာသာ

အရဆံုး

ျဖစ္သည့္တိုင္

ယခု

အခြင့္အေရးမ်ိဳးကိုမူ ဤမွ် လြယ္လြယ္ကူကူ ရလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့ၾက။ ခါတိုင္း ဆိုလွ်င္ စကားလက္သည္ သူတို႔ တဖြဖြ နားပူနားဆာ လုပ္ေနၾကသည္ကို ယတိျပတ္ အေျဖ ေပးေလ့ မရွိ။ သူတို႔ စိတ္ဆိုးသည္ကို ၾကည့္၍ ရယ္ေနတတ္သည္။ သူတို႔ အလြန္အမင္း ေဒါပြၿပီ ဆိုလွ်င္ မထံုတတ္ေသး ေနျပတတ္သည္။ ယခုမူ မနက္ျဖန္ အစီအစဥ္ အားလံုးကို သူတို႔ သေဘာက် လိုက္ေလ်ာလိုက္ၿပီ။ မီးပံုပြဲတြင္ အတူ ထိုင္မည္။ ညစာ အတူ စားမည္။ တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းထုတ္ ခံရက်ိဳး နပ္ၿပီ။ 

ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျမဴးလ်က္ စကားေဖာင္ေနၾကသည္။ မနက္ျဖန္ ေကာင္လံုးကင္ ေပ်ာ္ပြဲစား အေၾကာင္း၊

ကပြဲ အေၾကာင္း၊ အက္ရွေလႏွင့္ မီလာနီတို႔ အေၾကာင္းကို တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ေျပာၾကသည္။ ရယ္စရာ လုပ္၍ ေျပာင္ၾကသည္။ သူတို႔ကသာ စကားေတြ ေဖာင္ေနေသာ္လည္း စကားလက္က သိပ္စကားမေျပာေတာ့။ ၿငိမ္ေနသည္။ ေစာေစာက ရႊင္ျမဴးစရာ ေကာင္းေသာ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ မသိမသာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ စကားလက္သည္ ေမးတစ္ခြန္း ေျဖတစ္ခြန္း ေျပာေနရေသာ္လည္း သူတို႔ စကားမ်ားကို စိတ္ဝင္စားပံု မရ။ ထိုအခါတြင္မွ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သည္ အေျခအေနကို အကဲခတ္ကာ မထခ်င္ ထခ်င္ ထၾက၏။ နာရီကို ငံု႔ၾကည့္ၾကသည္။

ေနလံုးက ထြန္ၿပီးစ ယာေတာစပ္သို႔ ငုပ္ဆင္းသြားၿပီ။ ျမစ္ တစ္ဖက္ကမ္းက သစ္ပင္ ျမင့္ျမင့္ႀကီးမ်ားသည္ အေဝးတြင္

ေရးေရးရိပ္ရိပ္ ေပၚေနသည္။ ကြင္းျပင္ထက္တြင္ ပ်ံလႊားေတြ အိပ္တန္း တက္ကုန္ၾကၿပီ။ ၾကက္မ်ား၊ ဘဲမ်ား၊ ၾကက္ဆင္မ်ားသည္

18

ယာေတာဘက္မွ အုပ္လိုက္ ျပန္လာၾကသည္။

`ဂ်င္းေရ ျပန္မယ္ ေဟ့’



စတူးဝပ္က လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။ သူတို႔ အရြယ္ေလာက္သာ ရွိဦးမည့္ ကပၸလီ သူငယ္ကေလး တစ္ေယာက္

ေနာက္ဘက္မွ လွန္ထားေသာ ျမင္းမ်ားဆီသို႔ ေျပးထြက္သြားသည္။ ဂ်င္းကား သူတို႔ ေနာက္ေတာ္ပါ ေခြးအုပ္လို သူတို႔ ညီအစ္ကို သြားရာ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ရသည့္ ကၽြန္ယံု ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္က သူတို႔ ညီအစ္ကိုႏွင့္ ကစားဖက္။ သူတို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ၁ဝ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔တြင္ အေဖႏွင့္ အေမက ဂ်င္းကို ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဂ်င္းကို ျမင္သည္၌ ေျမနီထဲတြင္ ဝပ္ေနသည့္ ေခြးမ်ားကလည္း လူးလဲထကာ သခင္ ႏွစ္ဦးကို ေစာင့္ၾကသည္။ စတူးဝပ္ႏွင့္ ဘရင့္သည္ စကားလက္ကို ဦးၫႊတ္ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ မနက္ျဖန္ ေပ်ာ္ပြဲစားပြဲသို႔ ေစာေစာ လာရန္ မွာသည္။ ထိုေနာက္ ေျပးဆင္းလာကာ ျမင္းေပၚသို႔ ခုန္တက္ၿပီး ေတာင္ တမာပင္မ်ား တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ေပါက္ေနသည့္ လမ္းကေလး အတိုင္း ဒုန္းစီး သြားၾကသည္။ ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္ျပရင္းက ေအာ္ဟစ္ ႏႈတ္ဆက္ သြားၾကသည္။ သူတို႔ ကၽြန္ယံု ဂ်င္းက ေနာက္က ျမင္းတစ္စီးျဖင့္။

ေရွ႕က ဖုန္ထူထူ လမ္းကေလးကို ခ်ိဳးလိုက္သည့္ အခါတြင္ ၿမိဳင္သာယာကို မျမင္ရေတာ့။ ဘရင့္က ျမင္းဇက္ သတ္ကာ

ေတာင္တမာပင္ အုပ္အုပ္ ေအာက္တြင္ ရပ္လိုက္သျဖင့္ စတူးဝပ္ကလည္း ရပ္လိုက္သည္။ ဂ်င္းကလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ သူ႕ျမင္းကို ဇက္သတ္၍ ရပ္သည္။ ျမင္းမ်ားက ဇက္ေလွ်ာ့လိုက္သျဖင့္ လည္ကို ဆန္႔ထုတ္ကာ ေႏြဦး မိုးတစ္ၿပိဳက္ အက်တြင္ ေခါင္းျပဴလာၾကသည့္ ျမက္ႏုကေလးမ်ားကို တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ဝါးေနၾကသည္။ ေခြးအုပ္ကလည္း ေျမနီ သိပ္သိပ္ထဲတြင္ ဝပ္ကာ ဆည္းဆာထဲတြင္ လူးလာ ပ်ံဝဲ ေနသည့္ ပ်ံလႊားအုပ္မ်ားကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ဘရင့္၏ ထက္ျမက္သည့္ မ်က္ႏွာသည္ မႈန္မိႈင္းသြား၏။ စိတ္တိုေနပံု ရသည္။

`ကိုေလး မင္း ေကာင္မေလး လုပ္ပံု ျမင္ရဲ႕လား၊ တို႔ကို ညစာစားေလးေတာင္ မဖိတ္ဘူး၊ သိလား’



`ေအး ငါလည္း ဖိတ္မယ္လို႔ ထင္ေနတာ၊ ဒါေပမယ့္ မဖိတ္ဘူးကြ၊ မင္း ဘယ္လို သေဘာရသလဲ’



စတူးဝပ္က ေျပာသည္။



`ဒါကေတာ့ ဘယ္သိမလဲကြ၊ ဒီတစ္ေခါက္ ျပန္ေရာက္မွ သူတို႔ အိမ္ကို ဒီတစ္ခါပဲ အလည္ ေရာက္ေသးတာ၊

စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေျပာရေသးဘူး’

`တို႔ လာလည္တာကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဝမ္းသာ ပံုပဲ’



`အင္း ဝမ္းသာပံုေတာ့ ရတာပဲ’



`ဒါေပမယ့္ ျပန္ခါနီးမွာ ဘာ ေဖာက္သြားမွန္း မသိဘူး၊ မေခ်ာ သိပ္စကား မေျပာေတာ့ဘူး၊ သူ႕ ၾကည့္ရတာကလည္း

တစ္မ်ိဳးပဲ’

`ေအး ငါလည္း သတိထားမိတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လို႔ ထင္သလဲ’

19



`မသိဘူးေလ၊ စိတ္မေကာင္းစရာ ဘာမ်ား တို႔ ေျပာမိလို႔လဲ’



ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သည္ အတန္ၾကာ စဥ္းစားေနၾက၏။



`ငါေတာ့ မေျပာမိဘူး ထင္တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူ စိတ္ဆိုးရင္ သိသာပါတယ္၊ တခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေတြလို ဖံုးကြယ္

မထားဘူး’

`ဟုတ္တယ္၊ ငါလည္း အဲဒါကို သေဘာက်တာပဲ၊ စိတ္ဆိုးရင္လည္း ရွင္းရွင္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မေခ်ာ စိတ္ခုသြားတာကေတာ့

တစ္ခုခုေၾကာင့္ပဲကြ၊ တို႔ပဲ စကားေျပာ မွားသြားသလား မသိဘူး၊ ေစာေစာတုန္းကေတာ့လည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ရႊင္ရႊင္ ပ်ပ်ပဲ၊ ထမင္းစားပဲ ဖိတ္ေတာ့ မလိုလို’

`တို႔ ေက်ာင္းထုတ္ ခံရလို႔မ်ား စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားသလားမွ မသိတာ’



`ၾကံၾကံဖန္ဖန္၊ တို႔ ေျပာျပေတာ့ ရယ္ေတာင္ ေနေသးတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ သူကလည္း ဒီလို ေက်ာင္းစာေတြ ဘာေတြ

အထင္ႀကီးတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ တို႔လိုပါပဲ’

ဘရင့္က ေနာက္သို႔ လွည့္၍ ဂ်င္းကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။



`ဂ်င္းေရ၊ တို႔ႏွင့္ စကားလက္ ေျပာေနတဲ့ စကားေတြ ၾကားမိသလား’



`မၾကားဘူး ကိုေလး၊ ဘာလဲ ကိုေလးတို႔ လူျဖဴေတြ စကားေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာင္းနားေထာင္ ေနတယ္လို႔

ထင္လို႔လား’

`ဟာ ဘယ္က ဟုတ္ရမွာလဲကြ၊ မင္းတို႔ လူမည္းေတြဟာ ေနရာတကာ သိတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီေတာ့ ငါ့ကို

မညာႏွင့္၊ ဆင္ဝင္ေအာက္ နံရံနားက စံပယ္႐ံုနားမွာ မင္း ထိုင္ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ေျပာစမ္း၊ တို႔ေျပာတဲ့ စကားေတြထဲမွာ စကားလက္ စိတ္ဆိုးစရာ စကားမ်ား ပါသလား’

ဂ်င္းက ေက်နပ္သြားဟန္ျဖင့္ မ်က္ခံုးကို တြန္႔ထာလိုက္ရင္း



`ဟင့္အင္း၊ ကိုေလးတို႔ ေျပာတဲ့ စကားထဲမွာ သူ စိတ္ဆိုးစရာ စကား မပါပါဘူး၊ ၾကည့္ရတာေတာ့ ကိုေလးတို႔ကို

ေတြ႔ရလို႔ ဝမ္းသာေနပံုပဲ၊ အဲ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ ကိုေလးတို႔က အက္ရွေလႏွင့္ မီလာနီတို႔ လက္ထပ္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာတုန္းကေတာ့ နည္းနည္း ငိုင္က်သြားသလိုပဲ’

ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္ၾက၏။



`ေအး ဟုတ္တယ္၊ ငါလည္း သတိထားလိုက္မိတယ္’ စတူးဝပ္က ေျပာသည္။ `ဒါေပမယ့္ ဘာငိုင္စရာ ရွိလို႔လဲ၊

အက္ရွေလႏွင့္ သူႏွင့္လည္း ႐ိုး႐ိုးပဲ ခင္ၾကတာ မဟုတ္လား၊ ဒီငနဲကို ဂ႐ုစိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တို႔ကိုမွ ဂ႐ုစိုက္ေသးတယ္’

ဘရင့္က ေခါင္းညိတ္သည္။

20



`အက္ရွေလက သူ႕ကို ႀကိဳမေျပာလို႔ စိတ္ဆိုးတာေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား၊ လူခ်င္း ဒီေလာက္ ရင္းႏွီးရက္သားႏွင့္

ဒီကိစၥကို ႀကိဳေျပာသင့္တယ္လို႔ ထင္ခ်င္ ထင္မွာေပါ့၊ မိန္းကေလးေတြက ဒီလို ကိစၥမ်ိဳးကို ႀကိဳတင္ သိရင္ သိပ္ဂုဏ္ယူခ်င္ၾကတယ္ မဟုတ္လား’

`မသိဘူးေလ၊ ဒါေပမယ့္ကြာ မေျပာ႐ံုကေလးႏွင့္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ ျဖစ္ရမွာလဲ၊ တကယ္ေတာ့လည္း သူ

ေျပာခ်င္မွ ေျပာမွာေပါ့၊ လူတစ္ေယာက္မွာ သူ႕ကိစၥကို သူ မေျပာဘဲ ေနခြင့္ ရွိတာပဲ၊ လူေတြ အံ့အားသင့္သြားေအာင္ တမင္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့၊ တို႔ေတာင္မွ ေဒၚေလး ပစ္တီ ေျပာလို႔ သိတာ မဟုတ္လား၊ အက္ရွေလဟာ မီလာနီကို လက္ထပ္မယ္ ဆိုတာ စကားလက္လည္း သိၿပီးသား ျဖစ္မွာပါ၊ တို႔ေတာင္ အေစာႀကီး ကတည္းက ႀကိဳသိ ေနတာပဲ မဟုတ္လား၊ သူတို႔ အမ်ိဳးေတြက ေမာင္ႏွမ တစ္ဝမ္းကြဲခ်င္း လက္ထပ္တဲ့ အမ်ိဳးေတြ၊ မီလာနီရဲ႕ ေမာင္ ခ်ားလ္ကလည္း အက္ရွေလ့ ႏွမ ဟန္နီကို လက္ထပ္မွာပဲ’

`ထားပါေလ၊ တို႔ ကိစၥမွ မဟုတ္တာ၊ စကားလက္က တို႔ကို ညစာစား မဖိတ္တာေတာ့ နည္းနည္း ေအာင့္တယ္ကြ၊

ခုအခ်ိန္ အိမ္ျပန္ရင္လည္း ေက်ာင္းထုတ္ခံရတဲ့ ကိစၥကို ေမေမက ဆူဦးမယ္’

`ဒီေလာက္ဆို ကိုႀကီး ေခ်ာ့ထားၿပီးေလာက္ ပါၿပီကြ၊ ကိုႀကီးက ညက္တယ္ မဟုတ္လား၊ ကိုႀကီး ေခ်ာ့လိုက္ရင္ ေမေမ

ေပ်ာ့သြားတာခ်ည္းပဲ’

`ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ေမေမ စိတ္ညစ္ၿပီး အ႐ံႉးေပးေအာင္ ဟုိက လွည့္ေျပာ၊ ဒီက လွည့္ေျပာႏွင့္

ကိုႀကီးေတာ့ မလြယ္ဘူး၊ ေမေမကလည္း သူ႕ျမင္း ဝယ္လာလို႔ ျမင္းကိစၥ ၿပီးရင္ ကိုႀကီးႏွင့္ ထမင္းဝိုင္းမွာ ေတြ႔မွာပဲ၊ ကိုႀကီးႏွင့္ ေတြ႔လို႔ အေၾကာင္းစံု သိရရင္ ႐ႉး႐ႉးရွားရွားႏွင့္ ေဒါပြမွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုႀကီးက ေျပာမွာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ည ဆယ္နာရီေလာက္ ေမေမ စိတ္နည္းနည္း ၿငိမ္သြားေတာ့မွ တစ္လံုးသြင္း ႏွစ္လံုးသြင္း ေျပာမွာ၊ တကၠသိုလ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးက တို႔ကို ဘယ္ေလာက္ ပစ္ပစ္ခါခါ ေျပာလိုက္တယ္၊ ဘာတယ္ႏွင့္ တအိအိ ေျပာမွာပဲ၊ အဲ သန္းေခါင္ေလာက္လည္း က်ေရာ ေမေမလည္း တို႔ဘက္ ပါလာေရာ၊ နင္တို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးက ဒီေလာက္ေတာင္ ေျပာရင္ ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ခဲ့ဖို႔ေတာင္ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာမွာ အမွန္ပဲ၊ ႐ႉပ္တယ္ကြာ၊ သန္းေခါင္က်မွ အိမ္ျပန္မယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ’

ညီအစ္ကို

ႏွစ္ေယာက္သည္

တစ္ေယာက္ကို

တစ္ေယာက္

အကဲခတ္ေနၾက၏။

သူတို႔

ႏွစ္ေယာက္သည္

ျမင္း႐ိုင္းမ်ားကိုလည္း မေၾကာက္။ ရန္ျဖစ္၍ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ပစ္လား ခတ္လား လုပ္ၾကရမည္ကိုလည္း မမႈ။ ျခံနားနီးခ်င္းေတြ စိတ္ဆိုးမည္ကိုလည္း အေရးမစိုက္။ သို႔ရာတြင္ တုတ္ထုိး အိုးေပါက ေျပာတတ္ေသာ အေမ့ ပါးစပ္ႏွင့္ ေနရာမေရြးေသာ ျမင္းႀကိမ္ကိုမူ ေၾကာက္သည္။

`ဒါျဖင့္ အက္ရွေလတို႔ ျခံဘက္ သြားမယ္ကြာ၊ ၾကံဳရင္လည္း အဲဒီမွာပဲ ညစာ စားမယ္၊ အက္ရွေလႏွင့္ သူ႕ႏွမေတြကေတာ့

ဝမ္းသာမွာပဲ’

စတူးဝပ္က စိတ္မသက္သာ ဟန္ျဖင့္



`မသြားပါႏွင့္ကြာ၊ မနက္ျဖန္ ေပ်ာ္ပြဲစား ဆိုေတာ့ အလုပ္ မ်ားေနမွာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့’

21



`ေၾသာ္ ဟုတ္သားပဲ၊ ငါ ေမ့သြားတယ္’



သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျမင္းမ်ားကို ဆက္စီးလာၾက၏။ အတန္ၾကာ စကားမေျပာမိၾက။ စတူးဝပ္၏ ခပ္ညိဳညိဳ ပါးျပင္သည္

ရွက္ေသြးေရာင္ ဖ်န္းေနသည္။ စတူးဝပ္သည္ အက္ရွေလ၏ ညီမ အင္ဒီယာကို ပိုးခဲ့ဖူးသည္။ ႏွစ္ဖက္ မိဘမ်ားကလည္း သေဘာတူခဲ့ၾကသည္။ တစ္နယ္လံုးကလည္း သိၾကသည္။ အင္ဒီယာက ေအးေဆးသည္။ စည္းကမ္းႀကီးသည္။ အင္ဒီယာသည္ စတူးဝပ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ ထိန္းႏိုင္လိမ့္မည္ဟု အားလံုးက ထင္ၾကသည္။ စတူးဝပ္ႏွင့္လည္း ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ ညီသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘရင့္က သေဘာမက်။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ အင္ဒီယာကို သေဘာမက်စရာ မရွိ။ သို႔ရာတြင္ အင္ဒီယာက အက်ည္းတန္သည္။ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔လြန္းသည္။ စတူးဝပ္၏ ၾကင္ဖက္ အေနျဖင့္ သူ သေဘာမတူႏိုင္။ ထိုအႀကိမ္သည္ အႃမႊာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ အႀကိဳက္ခ်င္း ကြဲျပားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာမဟုတ္သည့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အတြက္ ဤမွ် ျဖစ္ရမည္ေလာဟုပင္ ဘရင့္ စိတ္ဆိုး မိေသးသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ေႏြရာသီကမူ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုက ဝက္သစ္ခ် ေတာထဲတြင္ က်င္းပသည့္ ႏိုင္ငံေရး ေဟာေျပာပြဲ တစ္ခု၌

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားလက္ အိုဟာရာကို အမွတ္မထင္ ေတြ႔ခဲ့ၾကသည္။ စကားလက္ကို သိခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ ကေလး ဘဝ ကတည္းက ျဖစ္သည္။ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ စကားလက္က သူတို႔လို ျမင္းစီးႏိုင္သည္။ သစ္ပင္ တက္ႏိုင္သည္။ ယခု ျပန္ေတြ႔လိုက္သည့္ အခါ၌ စကားလက္သည္ အပ်ိဳႀကီးဖားဖား ျဖစ္ေနၿပီ။ ကမာၻေပၚတြင္ ခ်စ္စရာ အေကာင္းဆံုး မိန္းမ တစ္ဦး ျဖစ္ေနၿပီ။

စကားလက္၏ မ်က္လံုးစိမ္းစိမ္းမ်ားက ရႊန္းလဲ့ ေနၾကသည္။ ရယ္လိုက္လွ်င္ ပါးခ်ိဳင့္ကေလးေတြက ထင္းခနဲ

ေပၚလာၾကသည္။ လက္ႏွင့္ ေျခေထာက္မ်ားကလည္း ေသးငယ္ လွပၾကသည္။ ခါးက ေသးသြယ္သည္။ ဤသည္ကို ယခုမွ သတိျပဳမိၾကသည္။ သူတို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္က သူ႕အလွကို ေျပာျပသည္တြင္ စကားလက္က အသံထြက္ေအာင္ တခစ္ခစ္ ရယ္သည္။ သူတို႔ အႃမႊာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ကို စကားလက္က ျပန္၍ ခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင့္သည့္ အခါ၌ သူတို႔ကလည္း တဟားဟား ရယ္ၾကသည္။

ထိုေန႔သည္ သူတို႔ အႃမႊာ ညီအစ္ကို အတြက္ ထူးျခားသည့္ေန႔ ျဖစ္သည္။ စကားလက္၏ အလွကို ယခင္က

အဘယ့္ေၾကာင့္ သတိမျပဳမိရသနည္း။ ထိုေန႔က အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာမိၾကတိုင္း ထုိ ေမးခြန္းကို ေမးမိၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ အေျဖ ရွာ၍ မရ။ စကားလက္ ကိုယ္တိုင္က ထိုေန႔က်မွ သူတို႔ သတိ ထားမိေအာင္ အလွ ျပသည္ကို သူတို႔ မသိၾက။ စကားလက္သည္ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္က မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အား ခ်စ္သည္ကို ျမင္လွ်င္ မနာလို ျဖစ္တတ္သည္။ ထိုေန႔က အင္ဒီယာႏွင့္ စတူးဝပ္တို႔ တတြဲတြဲ လုပ္ေနၾကသည္ကို ျမင္သည့္ အခါတြင္ သူ႕ရင္ထဲက မနာလိုစိတ္သည္ အံုႂကြလာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ စကားလက္သည္ ထိုေန႔က စတူးဝပ္ကိုသာမက ဘရင့္၏ ႏွလံုးသားကိုပါ ခါယမ္းပစ္လိုက္သည္။

ယခု ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္စလံုးက စကားလက္ကို ခ်စ္ေနၾကၿပီ။ စတူးဝပ္သည္ အင္ဒီယာကို စြဲလမ္းျခင္း

မရွိေတာ့။ ဘရင့္သည္လည္း သူ တစ္ခါက စိတ္မပါ့တပါ ပိုးခဲ့ဖူးသည့္ လက္တီမြန္႐ိုးကို ေမ့လိုက္ၿပီ။ စကားလက္က သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လက္ခံခဲ့လွ်င္ က်န္တစ္ေယာက္က မည္သို႔ လုပ္မည္နည္း။ ဤအေၾကာင္းကိုမူ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ မေျပာၾက။ ဤလမ္း ေလွ်ာက္လွ်င္ ဤတံတားကိုမူ ျဖတ္ရေတာ့မည္။ ယခု ေလာေလာဆယ္တြင္မူ

22

မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို အတူတူ ခ်စ္မိသည့္အတြက္ သူတို႔ ေက်နပ္သည္။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကားတြင္ မနာလို ဝန္တိုမႈ ဟူ၍ မရွိ။ ျခံနီးခ်င္းမ်ားကလည္း ဤအခ်က္ကို စိတ္ဝင္စားေနၾကသည္။ စကားလက္ကို သေဘာက်ပံု မရသည့္ အေမကမူ ဤကိစၥအတြက္ စိတ္ညစ္ေနသည္။

`ေကာင္မေလးက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လက္ခံလိုက္လို႔ တစ္ေယာက္က ေရွာင္ေပးရင္ ေကာင္းတာေပါ့၊ ဒီလိုမွ

မဟုတ္ဘဲ နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို လက္ခံရင္လည္း ႏွစ္ေယာက္လံုး ေျပာင္းသြားၾကေပါ့၊ စိုးရိမ္တာက ဟုိက ေကာင္မေလးက မ်က္ႏွာမ်ားမ်ား၊ ဒီေကာင္မေလး အတြက္ နင္တို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ မနာလို တိုရွည္ျဖစ္ၿပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ပစ္လား ခတ္လားေတြ ျဖစ္ကုန္မွာ သိပ္စိုးရိမ္တာပဲ၊ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္ၾကေပါ့ဟယ္၊ ေကာင္းတာေပါ့’

အေမက ေျပာသည္။



စကားလက္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး တရားပြဲတြင္ ေတြ႔ၿပီးသည့္ ေနာက္မွစ၍ စတူးဝပ္သည္ အင္ဒီယာ ေရွ႕တြင္ အေနရ

ခက္ေနသည္။ စတူးဝပ္ တစ္ေယာက္ မူပ်က္ေနသည္ကို အင္ဒီယာက ရိပ္မိ၍ မဟုတ္။ စကားနာ ထိုး၍ မဟုတ္။ အင္ဒီယာက ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ မိန္းကေလးမ်ိဳး။ သူက မည္သို႔မွ် မေျပာသည့္တိုင္ စတူးဝပ္သည္ အင္ဒီယာ ေရွ႕တြင္ အေနရ ခက္ေနသည္။ သူသည္ အင္ဒီယာ၏ အခ်စ္ကို ေတာင္းခံခဲ့သည္။ အင္ဒီယာကလည္း သူ႕ကို ျပန္ခ်စ္ခဲ့သည္။ ယခုတိုင္လည္း ခ်စ္ေနသည္။ ဤလို မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အေပၚ သစၥာမဲ့ျခင္းသည္ ေယာက်္ား မပီသရာ ေရာက္သည္ဟု စတူးဝပ္ ထင္သည္။ အင္ဒီယာ၏ မ်ိဳး႐ိုးကို သူ ေလးစားသည္။ အင္ဒီယာ၏ စာေပ ႏွံ႔စပ္မႈကိုလည္း သူ ေလးစားသည္။ ထိုမွ်မက အင္ဒီယာ၏ အရည္အခ်င္း မွန္သမွ်ကို သူ သေဘာက်သည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ႏွင့္ ယွဥ္သည့္ အခါ၌မူ အင္ဒီယာသည္ ၿငီးေငြ႔စရာ။

စကားလက္က

သြက္လက္သည္။

ခ်က္ခ်ာသည္။

စိတ္အေျပာင္းအလဲ

ျမန္သည္။

ဤသည္ကပင္

ခ်စ္စရာ

ေကာင္းေနသည္။ အင္ဒီယာႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ေရွ႕ အနာဂတ္ ဘာျဖစ္မည္ကို ႀကိဳေျပာ၍ ရသည္။ စကားလက္ကမူ ႀကိဳေျပာ၍ ရသည့္ အစားမ်ိဳး မဟုတ္။ ဤ အရည္အခ်င္းသည္ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို သြက္သြက္ လည္ေစႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ စြဲမက္ဖြယ္ ေကာင္းသည္။

`ဒါျဖင့္ ကိတ္ကာလ္ဗတ္တို႔အိမ္ သြား ညစာ စားရေအာင္ကြာ၊ ကက္သလင္းလည္း ခ်ာလက္စတန္က ျပန္ေရာက္ၿပီတဲ့၊

စကားလက္က ေျပာတယ္၊ ဆြန္တာ ခံတပ္ အေၾကာင္း သတင္းေလး ဘာေလး ၾကားရတာေပါ့’

`ကက္သလင္းက ဒါေတြ ဘာမွ သိမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ သူ သိရင္ ကပြဲ အေၾကာင္း၊ သူ႕ အလွအပ ပစၥည္းေတြ

အေၾကာင္းေလာက္ပဲ သိမွာေပါ့’

`ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အပ်င္းေျပေပါ့ကြ၊ သန္းေခါင္ မတိုင္ခင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းရတာေပါ့’



`သြားေလ၊ ခ်ာလက္စတန္က အတင္းအဖ်င္းေတြ ၾကားရတာေပါ့၊ ရက္တို႔ အေၾကာင္းေလး ဘာေလးလည္း နည္းနည္း

သိရတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕မိေထြး ယန္ကီမႀကီး လာထိုင္ေနရင္ေတာ့ ျဂိဳဟ္ပဲ’

`ယန္ကီမႀကီးက မဆိုးပါဘူးကြ’

23



`ဆိုးေတာ့ မဆိုးပါဘူး၊ သနားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါက သနားစရာေကာင္းတဲ့ လူမ်ိဳးကို သိပ္မႀကိဳက္ဘူး၊

တို႔ ေရာက္သြားရင္ ပ်ာပ်ာသလဲႏွင့္ ဧည့္ခံရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ ပ်ာပ်ာသလဲ လုပ္ေလ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းေလပဲ၊ ၿပီးေတာ့ အဘြားႀကီးက တို႔ ေတာင္ပိုင္းသားေတြဟာ လူ႐ိုင္းေတြတဲ့၊ ေတာင္ပိုင္းသားဆိုရင္ ေၾကာက္တယ္တဲ့ ေမေမ့ကို ေျပာလိုက္တယ္၊ တို႔ ေရာက္သြားရင္ေတာင္ လန္႔ေနတဲ့ ပံုမ်ိဳး၊ ၾကည့္ရတာ ၾကက္မႀကီး ကုလားထိုင္ေပၚ တက္ဝပ္ေနသလိုပဲ၊ ခၽြတ္ခနဲ အသံ ၾကားလိုက္တာႏွင့္ လန္႔ၿပီး ကေတာ္ ကေတာ္ ေအာ္ေနမယ့္ ပံုမ်ိဳး’

`ဒါကေတာ့ သူ လန္႔တာ မေျပာႏွင့္ေလ၊ မင္းက ကိတ္ ေျခေထာက္ကို ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ခဲ့တာလည္း ၾကည့္ဦးမွာေပါ့’



`အဲဒီတုန္းကေတာ့ မူးေနတာကိုးကြ၊ မမူးရင္ ဘယ္ပစ္ပါ့မလဲ’ စတူးဝပ္က ေျပာသည္။ `ကိတ္က ဘယ္လိုမွ

မေအာက္ေမ့ပါဘူး၊ ကက္သလင္းတို႔ ဆာရာဖို႔တို႔ကလည္း ဒီလိုပါပဲ၊ သူတို႔ အေဖႀကီးကလည္း ဘာမွ မေျပာပါဘူး၊ သူတို႔ မိေထြး ယန္ကီမႀကီးကသာ ငါတို႔ ေတာင္ပိုင္းသားေတြထဲမွာ ေနတာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသေလး ဘာေလးႏွင့္ ေျပာတာေပါ့’

`ဒါကေတာ့ကြာ၊ သူ႕ကိုလည္း အျပစ္တင္လို႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ သူက ေျမာက္ပိုင္းသူ ယန္ကီ ဆိုေတာ့ သိပ္လည္း

မယဥ္ေက်းဘူးေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ သူ႕ လင္ပါသားကိုလည္း မင္းက ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ထားတာကိုးကြ’

`ဘာဆိုင္လဲကြ၊ သူ႕လင္ပါသားကို ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္တာႏွင့္ ငါ့ကို ေစာ္ကားရမွာလား၊ မင္းက ေမေမ့ သားအရင္း

ေခါက္ေခါက္ပါ၊ တိုနီတဖြန္တိန္က မင္း ေျခေထာက္ကို ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္တုန္းက ေမေမ ဘာလုပ္သလဲ၊ သူ႕လိုပဲ တစ္ဖက္သားကို မိႈခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး ေျပာသလား၊ မေျပာပါဘူး၊ တိုနီ အေဖ ဆရာဝန္ကို ေခၚၿပီး ေဆးထည့္ ခုိင္းတယ္၊ သူ႕အေဖကို တိုင္တယ္၊ တိုနီ တစ္ေယာက္ လက္ မတည့္ဘူးတဲ့၊ အရက္ေၾကာင့္ ေသနတ္ပစ္ လက္မေျဖာင့္ေတာ့ဘူးတဲ့၊ လူပစ္တာ ေျခေထာက္ ထိတယ္ ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အေျခအေန ဆုိးေနၿပီတဲ့၊ သာသာကေလးႏွင့္ ႏွက္ လႊတ္လုိက္တယ္၊ တိုနီ ေဆြ႔ေဆြ႔ ခုန္ေနတာပဲ’

ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ သေဘာက်၍ ရယ္လိုက္ၾကသည္။



`ေမေမကေတာ့ မိန္းမထဲမွာ ရွာမွ ရွားတဲ့ မိန္းမကိုးကြ’ ဘရင့္က သူ႕ ေမေမကို ခ်ီးက်ဴးသည္။ `ေမေမ လုပ္ရင္

စိတ္ခ်ရတယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မမွားဘူး၊ လူေရွ႕ သူေရွ႕ ဆိုရင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ သားသမီးကို အရွက္ ရေအာင္ မလုပ္ဘူး’

`ေအး မင္းကသာ ေျပာေန၊ ဒီေန႔ည အိမ္ျပန္ ေရာက္ရင္သာ ေဖေဖႏွင့္ မမတို႔ ေရွ႕မွာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ အရွက္မကြဲရင္

ကံေကာင္းေပါ့’ စတူးဝပ္က မ်က္ေမွာင္ကုပ္ၿပီး ေျပာသည္။ `ေက်ာင္းက ထုတ္ခံရရင္ နင္တို႔ကို ငါ ဥေရာပကို အလည္ မလႊတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတာ မွတ္မိေသးလား’

`အို မသြားရလည္း ေနေပါ့ကြာ၊ ဥေရာပမွာသာ ၾကည့္စရာ ရွိတာ မွတ္လို႔၊ တို႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ နယ္ထက္ ဘာမွ ပိုထူးမွာ

မဟုတ္ပါဘူး။ ျမင္းေတြကလည္း တို႔ဆီက ျမင္းေတြေလာက္ ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေကာင္မေလးေတြကလည္း တို႔ဆီက ေကာင္မေလးေတြေလာက္ ေခ်ာမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေသခ်ာပါတယ္၊ ေျပာင္းအရက္ဆိုလည္း ေဖေဖ့ ေျပာင္းအရက္ကို မမီပါဘူး’

`အက္ရွေလက ေျပာေတာ့ ႐ႈခင္းေတြက သိပ္လွတာပဲတဲ့၊ ဂီတကလည္း ေတာ္ေတာ္ အဆင့္အတန္း ျမင့္တယ္တဲ့၊

အက္ရွေလကေတာ့ ဥေရာပကို သေဘာက်တယ္ ဆရာ့’

24



`အက္ရွေလတို႔ မိသားစု အေၾကာင္း မင္း သိသားပဲ၊ သူတို႔က စာေပတို႔၊ ဂီတတို႔၊ ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းတို႔ကို သိပ္ဝါသနာ ပါတာ၊

ေမေမက ေျပာေတာ့ အက္ရွေလတို႔ အဘိုးဟာ ဗာဂ်ီးနီးယား နယ္သားတဲ့၊ ဗာဂ်ီးနီးယား နယ္သားေတြဟာ ဒီလိုပဲတဲ့’

`တို႔ကေတာ့ ဝါသနာ မပါဘူးေဟ့၊ စီးဖို႔ ျမင္း ေကာင္းေကာင္းရယ္၊ ေသာက္ဖို႔ အရက္ ေကာင္းေကာင္းရယ္၊ ပိုင္ဖို႔

ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာရယ္၊ ေပ်ာ္ဖို႔ ခပ္ရမ္းရမ္း ေကာင္မေလးရယ္ ရွိရင္ ေတာ္ၿပီ၊ သူတို႔ ဥေရာပေတြ ဘာေတြ မလိုခ်င္ဘူး၊ ဥေရာပ မသြားရေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္သလဲ၊ ခုေန ဥေရာပ ေရာက္ေနတုန္း ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္လာရင္ ဘယ့္ႏွယ့္ လုပ္မလဲ၊ အိမ္ကို ျပန္ခ်င္လို႔လည္း မျပန္ရ၊ ဥေရာပ သြားတာထက္ စစ္တိုက္ရတာက ပိုေကာင္းတာေပါ့ကြ’

`အင္း တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ တိုက္ရမွာေပါ့ကြ၊ ေဟ့ ဘရင့္၊ ဒီည ညစာ သြားစားရမယ့့္ ေနရာ ငါ စဥ္းစားလို႔ ရၿပီကြ၊

စိမ့္ေတာထဲက ျဖတ္ၿပီး ေအဘယ္ ဝင္ဒါတို႔ အိမ္ သြားမယ္၊ တို႔ ညီအစ္ကို ေလးေယာက္စလံုး စစ္သင္တန္း တက္မယ္လို႔ သြားေျပာမယ္’

`ေကာင္းတယ္ေဟ့’ ဘရင့္က စိတ္အား ထက္သန္စြာ ေျပာသည္။ `ေတာင္ပိုင္း တပ္မေတာ္ သတင္းလည္း

သိရတာေပါ့၊ တပ္မေတာ္ အတြက္ ဘယ္ ယူနီေဖာင္း ေရြးသလဲ ဆိုတာ သိရမွာပဲ’

`ျပင္သစ္ ယူနီေဖာင္းလို ဆိုရင္ေတာ့ ျဂိဳဟ္ပဲကြ၊ ေဘာင္းဘီ အနီ ပြပြႀကီးေတြႏွင့္ ဆိုရင္ မိန္းမလ်ာႏွင့္ တူေတာ့မွာပဲ၊

ငါ့စိတ္ထဲေတာ့ မိန္းမ ဂါဝန္ႏွင့္ သိပ္တူတာပဲ’

`ကိုေလးတို႔ ေအဘယ္တို႔ အိမ္ကို သြားမလုိ႕လား’ ဂ်င္းက လွမ္းေမးသည္။ `သူတို႔ဆီ သြားလို႔ကေတာ့ ညစာ

ေကာင္းေကာင္း စားရမွာ မဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်၊ အရင္ ထမင္းခ်က္ႀကီးက ေသသြားၿပီ၊ ေနာက္ထပ္လည္း ထမင္းခ်က္ မဝယ္ရေသးဘူး၊ မိန္းမ ထမင္းခ်က္ တစ္ေယာက္ ငွားထားတယ္၊ သူတို႔ ယာေတာက ကပၸလီ သူရင္းငွားေတြ ေျပာေတာ့ အဲဒီ ထမင္းခ်က္ မိန္းမႀကီးက အလြန္ ညံ့သတဲ့’

`ဘာျဖစ္လို႔ ထမင္းခ်က္ အသစ္ မဝယ္တာ တဲ့လဲကြ’



`သူတို႔လို အႏုပ္စုတ္ ကုပ္စုတ္ လူျဖဴ ဆင္းရဲသားက ဘယ္မွာ ကပၸလီကၽြန္ ဝယ္ႏိုင္မလဲ ကိုေလးရ၊ သူတို႔ ဝယ္ႏိုင္ရင္

တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ေပါ့၊ ဒီထက္ ဘယ္ေတာ့မွ ပိုမဝယ္ႏိုင္ဘူး’

ဂ်င္း၏ ေလသံက ေလွာင္ေျပာင္ အထင္ေသးသည့္ ေလသံ။ ဂ်င္းသည္ ကပၸလီ ကၽြန္တစ္ရာ ပိုင္သည့္ တာလက္တန္

မိသားစု၏ ေငြဝယ္ကၽြန္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕ေနာင္ေရးသည္ ဘာမွ် ပူစရာ မရွိ။ လယ္သမား လူခ်မ္းသာမ်ား၏ ေငြဝယ္ကၽြန္မ်ားပီပီ ဂ်င္းသည္ ကၽြန္ပိုင္ အနည္းငယ္သာ ရွိသည့္ လယ္သမားမ်ားကို အထင္ေသးတတ္သည္။

`ေဟ့ေကာင္ အေရဆုတ္ခံခ်င္သလား’ စတူးဝပ္က ေၾကာက္စဖြယ္ ဟိန္းလိုက္သည္။ `ေအဘယ္ဝင္ဒါကို အႏုပ္စုတ္

ကုပ္စုတ္လို႔ မေျပာပါႏွင့္ကြ၊ ဆင္းရဲေပမယ့္ အႏုပ္စုတ္ ကုပ္စုတ္လို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ႏွင့္၊ ဒီ နယ္တစ္ဝိုက္မွာ လူျဖဴထဲက ျဖစ္ျဖစ္၊ လူမည္းထဲက ျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ထက္ သာတဲ့လူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး မွတ္ပါ၊ သူ႕ထက္ သာတဲ့လူ ရွိရင္ တို႔ တပ္မေတာ္က သူ႕ကို ဘာျဖစ္လို႔ ဗိုလ္အျဖစ္ ေရြးမလဲ’

25



ဂ်င္းက သူ႕သခင္ မ်က္ေမွာင္ ကုတ္ေနသည္ကို ပမာမျပဳ။



`ေၾသာ္ ဟုတ္တယ္၊ ဒါကို မစဥ္းစားမိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က စစ္ဗိုလ္ ဆိုတာ လူခ်မ္းသာခ်ည္း ေအာက္ေမ့ေနတာ၊

အႏုပ္စုတ္ ကုပ္စုတ္ေတြကိုေတာ့ ခန္႔မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔’

`လာျပန္ၿပီလား အႏုပ္စုတ္ ကုပ္စုတ္၊ စလက္တာရီတို႔လို လူျဖဴ အစုတ္ေတြမ်ား ေအာက္ေမ့ေနသလား၊ ဟုတ္တယ္

ေအဘယ္က မခ်မ္းသာဘူး၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ထြန္တဲ့ ယာသမားကေလး၊ ျခံသမားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕ကို လူေတြက သေဘာက်လို႔ စစ္ဗိုလ္အျဖစ္ ေရြးရင္ မင္းတို႔ ကပၸလီေတြ ဘာမွ ေစာ္ကား ေမာ္ကား ေျပာဖို႔ မလိုဘူး၊ တို႔ တပ္မေတာ္ဟာ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္ သိတယ္’

လြန္ခဲ့သည့္ သံုးလေလာက္က ျမင္းတပ္ကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့၏။ ထိုေန႔မွာ ျပည္ေထာင္စုထဲက ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္

ခြဲထြက္သည့္ေန႔

ျဖစ္သည္။

တပ္သားသစ္မ်ားသည္

စစ္တိုက္ရန္

ေသြးႂကြေနၾကသည္။

တပ္မေတာ္

ယူနီေဖာင္းကို

ယခုထက္တိုင္ မသတ္မွတ္ရေသး။ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳးစီ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ေပးၾကသည္။ အေရာင္ေတြ ေရြးၾကသည္။ ပံုစံေတြ ထုတ္ၾကသည္။ နာမည္ေတြ ေပးၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က `ေတာေၾကာင္’ ဟု အမည္ ေပးၾကသည္။ `မီးလွ်ံ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျမင္းသည္ေတာ္’၊ `ျပည္တြင္း ေသနတ္ကိုင္’၊ `မိုးႀကိဳး’၊ `ေသြးေသာက္’ စသျဖင့္ တပ္အမည္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးၾကသည္။ ယခုထက္ထိ အတည္တက် မေရြးၾကရေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ `တပ္မေတာ္’ ဟု အမ်ားက ေခၚေနၾက၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ နာမည္ေတြ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေပးသည့္တိုင္ လူထုကမူ `တပ္မေတာ္’ ဟုသာ ေခၚျမဲ ေခၚၾကသည္။

တပ္မေတာ္ ဗိုလ္မ်ားကို တပ္သားမ်ားက ေရြးေကာက္ ၾကရသည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္တြင္ စစ္သားေဟာင္းႀကီး

တခ်ိဳ႕က လြဲလွ်င္ စစ္ အေတြ႔အၾကံဳ ရွိသူဟူ၍ မရွိၾက။ တာလက္တန္၏ သား စတူးဝပ္တို႔ ညီအစ္ကို ေလးေယာက္ႏွင့္ ဖြန္တိန္၏ သား သံုးေယာက္ကို တပ္သားမ်ားက သေဘာက် ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ စတူးဝပ္တို႔ ညီအစ္ကို ေလးေယာက္က အရက္ မူးတတ္သည္။ ရမ္းကားတတ္သည္။ ဖြန္တိန္တို႔ ညီအစ္ကို သံုးေယာက္ကမူ စိတ္ထက္လြန္းသည္။ တစ္ဆိတ္ ရွိလွ်င္ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ကို ေရြးခ်ယ္ျခင္း မျပဳ။ အက္ရွေလကို ဗိုလ္ႀကီး အျဖစ္ ေရြးလိုက္ၾကသည္။ အက္ရွေလက သူတို႔နယ္တြင္ ျမင္းစီး ကၽြမ္းသည္ဟု နာမည္ ႀကီးသည္။ ေခါင္းေအးေအး ထားတတ္သျဖင့္ တပ္ကိုလည္း စည္းကမ္းတက် ထိန္းႏိုင္မည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ေရးဖို႔ ကားလ္ဗတ္ကို ဗိုလ္အျဖစ္ ေရြးလိုက္သည္။ အေဖက ယာခုတ္၍ သူကိုယ္တိုင္က ကိုယ့္ယာ ကိုယ္လုပ္သည့္ ယာသမား တစ္ဦး ျဖစ္သူ ေအဘယ္ ဝင္ဒါကို ဒုဗိုလ္ အျဖစ္ ေရြးၾကသည္။

ေအဘယ္က အကင္း ပါးသည္။ အလံုးအဖန္ ထြားသည္။ စာမတတ္ေသာ္လည္း ၾကင္နာတတ္သည္။ သူတို႔

လူငယ္ တစ္သိုက္ထဲတြင္ အသက္ အႀကီးဆံုး ျဖစ္သည့္တိုင္ မိန္းမပ်ိဳမ်ား ေရွ႕တြင္ သူတို႔လိုပင္ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာသည္။ တပ္မေတာ္ထဲတြင္ ဂုဏ္ ပကာသနကို အေရးမထား။ သူတို႔ အေဖမ်ား၊ အဘုိးမ်ားသည္ ယာသမား ဘဝမွ ခ်မ္းသာ လာသူေတြခ်ည္း ျဖစ္သျဖင့္ အတန္းအစား အထူး ခြဲျခားျခင္း မရွိ။ ေအဘယ္လ္သည္ ေသနတ္ပစ္လည္း အလြန္ ေျဖာင့္သည္။ ၇၅ ကိုက္ အကြာမွေန၍ ရွဥ့္မ်က္လံုးကို မွန္ေအာင္ ပစ္ႏိုင္သည္။ ေတာေတာင္ကို ကၽြမ္းက်င္သည္။ မိုးရြာထဲတြင္ မည္သို႔ မီးေမႊးရမည္ကို သိသည္။ အမဲလိုက္ ေကာင္းသည္။ ေရရွာတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တပ္သားမ်ားက သူ႕ကို သေဘာက်ကာ တပ္ဗိုလ္ အျဖစ္ ေရြးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေအဘယ္ကလည္း သူတို႔ ယံုစားသည္ကို ဘဝင္မျမင့္။ သို႔ရာတြင္ ယာေတာ ပိုင္ရွင္ႀကီးမ်ား၏ သမီးမ်ား၊ သူတို႔ ေငြဝယ္ကၽြန္မ်ားကမူ ေအဘယ္ကို အထင္မႀကီးၾက။ လူကံုထံသား မဟုတ္ဟု ဆိုကာ

26

အထင္ေသးၾကသည္။

တပ္မေတာ္သည္

မူလက

ယာေတာ

ပိုင္ရွင္ႀကီးမ်ား၏

သားမ်ားကိုသာ

တပ္သားအျဖစ္

စုေဆာင္းခဲ့သည္။

တပ္သားသစ္မ်ားက ျမင္း၊ လက္နက္ အသံုးအေဆာင္၊ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ အေစခံ တစ္ေယာက္စီ ယူလာခဲ့ၾကရသည္။ သို႔ရာတြင္ ကေလတန္ ခ႐ိုင္က လူခ်မ္းသာ နည္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူခ်မ္းသာ သားေတြခ်ည္း စစ္တပ္ တစ္တပ္ ျပည့္ေအာင္ ဖြဲ႔ရန္ မလြယ္ကူ။ ယာသမားကေလးမ်ား၊ မုဆိုးမ်ား၊ ေတာခုတ္သမားမ်ား၏ သားမ်ားကိုပါ လက္ခံရသည္။

လူခ်မ္းသာမ်ား ကဲ့သို႔ပင္ သူတို႔လည္း ျပည္တြင္း စစ္ျဖစ္လာလွ်င္ ေျမာက္ပိုင္းက ယန္ကီမ်ားကို တိုက္ခ်င္ၾကသည္။

သို႔ရာတြင္ ခက္သည္မွာ ေငြေရးေၾကးေရး ျပႆနာ ျဖစ္သည္။ ယာသမားကေလးမ်ားတြင္ ကိုယ္ပိုင္ ျမင္း မရွိၾက။ ယာထြန္လွ်င္ လားျဖင့္ ထြန္ၾကရသည္။ လားပင္လွ်င္ မ်ားမ်ားစားစား မရွိ။ အမ်ားဆံုး ရွိသူ ဆိုလွ်င္ ေလးေကာင္ထက္ မပို။ တပ္မေတာ္က ျမင္း မလံုေလာက္သျဖင့္ လားမ်ားကို လက္ခံေနသည့္တိုင္ တပ္မေတာ္ကို မေပးႏိုင္။ မုဆိုးမ်ားႏွင့္ ေတာခုတ္သူမ်ား ဆိုလွ်င္ လားပင္လွ်င္ တစ္ေကာင္မွ် မရွိၾက။ ေျမလြတ္ကေလးက စိုက္ရသမွ်ႏွင့္ ေတာေကာင္ ရသမွ်ကေလးကို အမီွ ျပဳေနၾကရသည္။ ကုန္ဖလွယ္သည့္ စနစ္ျဖင့္ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ၾကသည္။ တစ္ႏွစ္ျပည့္၍ ငါးေဒၚလာေလာက္ကိုပင္ မျမင္ဖူးၾက။ သူတို႔တစ္ေတြ အဖို႔ တပ္မေတာ္သို႔ ျမင္း ယူ၍ လာရမည္ ဆိုသည္မွာ လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္။ သို႔ရာတြင္ ယာေတာ ပိုင္ရွင္ႀကီးမ်ားက ခ်မ္းသာသည့္ အတြက္ ဂုဏ္ယူၾကသလို သူတို႔ကလည္း ဆင္းရဲသည့္ အတြက္ မာန ႀကီးၾကသည္။ လူခ်မ္းသာတို႔ ေပးကမ္းသည္ကို ဘယ္ေတာ့မွ် လက္ျဖန္႔ မခံၾက။ ဤတြင္ တပ္မေတာ္ အတြက္ လူျပည့္ရန္ အစီအစဥ္ တစ္ရပ္ကို လုပ္ၾကရေတာ့သည္။

စကားလက္၏ အေဖ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာ၊ ဂၽြန္ ဝီလ္ကီ၊ ဘတ္မြန္႐ိုး၊ ဂ်င္း တာလက္တန္၊ ဟူးခ်္ ကားလ္ဗတ္ စသည့္

ျခံပိုင္ရွင္ႀကီးမ်ားက တပ္မေတာ္ အတြက္ ျမင္း၊ ဝတ္စံု စသည္တို႔ ဝယ္ရန္ ရန္ပံုေငြ ထည့္ၾကသည္။

တပ္မေတာ္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားကို ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုတြင္ တစ္ပတ္လွ်င္ ႏွစ္ႀကိမ္ စစ္ေရးျပသည္။ လိုသည့္ ျမင္းအေရအတြက္

မျပည့္ေသးသည့္တိုင္ ျမင္း ရၿပီးသူမ်ားက ျမင္းတပ္ တိုက္ပြဲ ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းၾကသည္။ စစ္သင္တန္း ဆင္းသည့္ေန႔တြင္ ႐ံုးေနာက္ဘက္ ကြင္းျပင္ထဲ၌ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ အလိပ္လိုက္ ထေနတတ္သည္။ လည္ေခ်ာင္းကို ညႇစ္၍ ေအာ္သံႀကီးေတြ ဆူညံေနတတ္သည္။ ဓားေရာင္ေတြ တေဖြးေဖြး လက္ေနတတ္သည္။ ျမင္း မရွိေသးသူမ်ားက ဘူးလက္ ကုန္စံုဆိုင္ေထာင့္တြင္ ထိုင္ကုာ ေဆးငံုရင္း၊ စကား ေျပာရင္း သူတို႔ ရဲေဘာ္မ်ား စစ္ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းသည္ကို ၾကည့္ေန တတ္ၾကသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ စက္ကြင္း ပစ္ေနတတ္ ၾကသည္။ သူတို႔ အားလံုး ေသနတ္ႏွင့္ ယဥ္ပါး ေနၾကသည္။ ငယ္ငယ္ကေလး တည္းက အမဲလိုက္လာ ခဲ့ၾကသျဖင့္ လက္ေျဖာင့္သူေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။

တပ္မေတာ္သို႔ လႉသည့္ ေသနတ္ေတြကလည္း အမ်ိဳး စံုသည္။ ျခံပိုင္ရွင္မ်ား၏ ယာေတာမ်ားမွ ေသနတ္မွ

အစ စိမ့္ေတာရွိ သစ္လံုးတဲမ်ားက ေသနတ္မ်ား အထိ အကုန္ ပါသည္။ အလယ္ ဂင္နီ ေတာင္တန္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ကာ နယ္သစ္ ဖြင့္ပြဲတုန္းက သံုးခဲ့သည့္ ေျပာင္းရွည္ ရွဥ့္ပစ္ ေသနတ္မ်ားလည္း ပါသည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ကို တည္တုန္းက သံုးခဲ့သည့္ ေနာက္ပြင့္ ေသနတ္မ်ားလည္း ပါသည္။ မကၠဆီကို စစ္ပြဲတုန္းက သံုးခဲ့သည့္ ျမင္းပစ္ ေသနတ္မ်ားလည္း ပါသည္။ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ခ်ိန္းသတ္ပြဲမ်ားတြင္ သံုးသည့္ ေငြ လက္ကိုင္႐ိုးတပ္ ေမာ္ဇာ ေသနတ္မ်ားလည္း ပါသည္။ အိတ္ေဆာင္ ေသနတ္လည္း ပါသည္။ အမဲလိုက္သည့္ ႏွစ္လံုးပူး ေသနတ္လည္း ပါသည္။ ဒင္က ပါလစ္ေရာင္ တလက္လက္ ေတာက္ေနသည့္ ေနာက္ဆံုးေပၚ အဂၤလိပ္ ႐ိုင္ဖယ္ ေသနတ္လည္း ပါသည္။

27



စစ္ေလ့က်င့္ခန္း

ၿပီးလွ်င္

ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုက

အရက္ဆိုင္မ်ားထဲသို႔

ေရာက္ကုန္ၾကသည္။

ညေမွာင္လာလွ်င္

ရန္ျဖစ္လိုက္ၾကသည္မွာလည္း တ႐ုန္း႐ုန္း၊ ရန္သူ ယန္ကီေတြ မလာခင္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ဒဏ္ရာ အနာတရ ျဖစ္မကုန္ေအာင္ တပ္မေတာ္ ဗိုလ္ေတြက မနည္း ထိန္းယူၾကရသည္။ တစ္ခါက စတူးဝပ္က ကိတ္ကို ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ျခင္း၊ တိုနီဖြန္တိန္က ဘရင့္ကို ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ဖူးျခင္းမွာ ဤသို႔ စစ္သင္တန္း ဆင္းၿပီး အျပန္ အရက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္တြင္ အရက္ ေသာက္ခဲ့စဥ္က ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က အႃမႊာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သည္ ဗာဂ်ီးနီးယား တကၠသိုလ္မွ ေက်ာင္းထုတ္ခံရသျဖင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္စဥ္ တပ္မေတာ္က စစ္သား စုသျဖင့္ စစ္တပ္ထဲသို႔ စာရင္း သြင္းခဲ့ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္လခန္႔က ေသနတ္ ပစ္သည့္ ကိစၥ ေပၚၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ အေမက သူတို႔ကို ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ တကၠသိုလ္သို႔ ပို႔လိုက္သည္။ တကၠသိုလ္မွ ျပန္မလာရဟုလည္း အမိန္႔ ထုတ္လိုက္သည္။ စစ္ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းရသည့္ အရသာကို မေတြ႔ရေတာ့။ သူတို႔ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ျမင္းစီးရျခင္း၊ ေအာ္ဟစ္ရျခင္း၊ ေသနတ္ ပစ္ရျခင္း စသည္တို႔ႏွင့္ စာေသာ္ ပညာ သင္ၾကားျခင္း ဟူသည္ သူတို႔အဖို႔ ဘာမွ် အဓိပၸာယ္ မရွိ။ ေပ်ာ္စရာ မေကာင္း။

`ေအး ေအဘယ္တို႔ ေတာဘက္ကို သြားခ်င္ သြားေလကြာ၊ ေကာင္းသားပဲ၊ အိုဟာရာတို႔ ယာေတာစပ္က

ေခ်ာင္း႐ိုးကေလးကို ျဖတ္ကြာ၊ ၿပီးေတာ့ ဖြန္တိန္တို႔ စားက်က္ထဲကို ဝင္၊ ဒါမွ နီးမွာ’

`ဘာမွေတာ့ ေကာင္းေကာင္း စားရမွာ မဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်၊ ပဲႏွင့္ ဟင္းရြက္ျပဳတ္ပဲ ရွိမွာပဲ’



ဂ်င္းက ေျပာသည္။ စတူးဝပ္က ရယ္လ်က္။



`မင္း စားခ်င္လို႔လည္း မစားရပါဘူးကြ၊ မင္း အိမ္ျပန္ႏွင့္ေတာ့၊ ညစာ မစားေတာ့ဘူးလို႔ ေမေမ့ကို ေျပာလိုက္’



`မျပန္ဘူးဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ကိုေလးတို႔ႏွင့္ လိုက္မွာပဲ၊ အိမ္ျပန္ရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမႀကီးက ဆူမွာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔

နင္ သူတို႔ႏွင့္ လိုက္မသြားရတာလဲဆိုၿပီး ဆူမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္ေခၚမလာရတာလဲ ဆိုၿပီး ဆူဦးမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ပါ ႀကိမ္ႏွင့္ အခ်ခံရမယ္၊ ကိုေလးတို႔ ပါမလာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းေပၚမွာ တာဝန္က်မွာပဲ၊ ေအဘယ္တို႔ အိမ္ထဲကို ကိုေလးတို႔ မေခၚခ်င္ရင္လည္း ေန၊ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ညလံုး ေတာထဲမွာ ေစာင့္အိပ္ေနမွာပဲ၊ တစ္ညလံုး လင္းခ်င္ လင္းေပ့ေစ၊ အေမႀကီး ႐ိုက္တာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း မခံဘူး’

အႃမႊာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သည္ ဇြတ္တရြတ္ ႏိုင္လွေသာ ဂ်င္းကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾက၏။



`ေတာ္ေတာ္ ခက္တဲ့ ေကာင္ပဲ၊ အဲဒီ ကပၸလီ ဆိုတဲ့ ေကာင္ေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေပးတဲ့ ေကာင္ေတြ၊

တစ္ခါတေလေတာ့ ေငြဝယ္ကၽြန္ စနစ္ကို ဖ်က္တဲ့ လူေတြ ေျပာတာ မွန္သလိုလိုပဲ’

`ေအးကြာ၊ တို႔ေတာင္ ေမေမႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ခ်င္လို႔ ေရွာင္ေနေသးရင္ သူလည္း ဒီလိုေနမွာေပါ့၊ ေဟ့ေကာင္

တစ္ခုေတာ့ ေျပာထားလိုက္မယ္ေနာ္၊ ေအဘယ္တို႔ အိမ္က ကပၸလီေတြႏွင့္ ေတြ႔ရင္ တို႔အိမ္က ကပၸလီေတြက ၾကက္ေၾကာ္တုိ႕၊ ဝက္ေပါင္ေျခာက္တို႔ခ်ည္း စားရတယ္၊ မင္းတို႔ ဆီကေတာ့ ပဲႏွင့္ ယုန္သားပဲ စားရတယ္လို႔ ေလွ်ာက္ႂကြားမေနႏွင့္၊ ႂကြားရင္ ေမေမ့ကိုလည္း တိုင္မယ္၊ စစ္တပ္ထဲလည္း မေခၚေတာ့ဘူး၊ သိလား’

`ဘာ ကၽြန္ေတာ္က ဒီ အႏုပ္စုတ္ ကုပ္စုတ္ေတြကို အေရးလုပ္ၿပီး ႂကြားရမယ္ ဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဣေႁႏၵႏွင့္

28

ေနတတ္ပါတယ္ ကိုေလးရ၊ အေမႀကီးက သင္ထားၿပီးသားပဲ’

`အင္း ေမေမကေတာ့ တို႔ သံုးေယာက္လံုးကို လူဆိုးစာရင္းထဲ ထည့္ထားေရာ့မယ္၊ ကဲ သြားမယ္ကြာ’



စတူးဝပ္က သူ႕ျမင္းနီႀကီးကို သံဆူးျဖင့္ တို႔ကာ သံတန္း ျခံစည္း႐ိုးကို အသာ ေက်ာ္၍ အိုဟာရာတို႔ ယာထဲက

ေျမေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပၚသို႔ ခုန္ဝင္သည္။ ဘရင့္ႏွင့္ ဂ်င္းတို႔၏ ျမင္းမ်ားကလည္း ခုန္၍ ဝင္ခဲ့ၾကသည္။ ဂ်င္းကမူ ျမင္းလည္ဆံကို ဆုပ္၍ လိုက္လာသည္။

ဂ်င္းသည္ ျမင္းျဖင့္ ျခံစည္း႐ိုးတန္း ခုန္ရမည္ကို အလြန္ေၾကာက္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ သခင္မ်ားႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္း

လိုက္လိုသည့္ အတြက္ ခုန္ဝင္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။ 

ထြန္ေရးေၾကာင္းေတြ ထေနသည့္ နီေစြးေနေသာ ယာေတာကို ျဖတ္ကာ ဆင္ေျခေလ်ာကေလး အတိုင္း ေခ်ာင္း႐ိုး

အစပ္သို႔ ဆင္းခဲ့ၾကသည္။ 

ဆည္းဆာက တျဖည္းျဖည္း နက္႐ိႈင္းစ ျပဳလာေနၿပီ။



`ေဟ့ ကိုေလးေရ၊ စကားလက္က ညစာစားဖိတ္ဖို႔ မေကာင္းဘူးလား’



ဘရင့္က စတူးဝပ္ကို ေအာ္ေျပာသည္။



`ဟုတ္တယ္ကြ၊ ငါ့စိတ္ထဲမွာလည္း ဖိတ္မယ္လို႔ပဲ ထင္ေနတယ္၊ မင္းေကာ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ထင္တာလဲ’



စတူးဝပ္က ျပန္ေအာ္သည္။

29





စတူးဝပ္ႏွင့္ ဘရင့္တို႔ အႃမႊာ ညီအစ္ကို ၿမိဳင္သာယာမွ ျပန္သြားသည့္ အခါတြင္ စကားလက္ ဆင္ဝင္ ဝရန္တာတြင္

ရပ္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ျမင္းခြာသံမ်ား တျဖည္းျဖည္း ေဝး၍ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ အခါ က်မွ အိပ္မက္ထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ ေနသူသဖြယ္ သူ႕ ကုလားထိုင္သို႔ သူ ျပန္လာသည္။ ေဝဒနာ တစ္ရပ္ကို ခံစားေနရသည့္ႏွယ္ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ တင္းမာေနသည္။ ပါးစပ္ကမူ အႃမႊာ ညီအစ္ကို မရိပ္မိေအာင္ ဟန္ေဆာင္ျပံဳး ျပံဳးေနရသျဖင့္ အေၾကာအျခင္ေတြ ေညာင္းေနၿပီ။ စကားလက္သည္ ကုလားထိုင္တြင္ ေျခတင္၍ က်ံဳ႕က်ံဳ႕ ထိုင္ေနသည္။ စိတ္ ပင္ပန္းလြန္းသျဖင့္ သူ႕ႏွလံုးသားသည္ ေရာင္အန္း ပြတက္ လာသည္ဟု ထင္ရ၏။ သူ႕ရင္ႏွင့္အမွ် ႀကီးလာသည္ ထင္ရသည္။ နရီမမွန္ စည္းမမွန္ ခုန္ေနသည္။ သူ႕ လက္ဖ်ားမ်ားက ေအးစက္ေနသည္။ ဆံုး႐ံႈးမႈႀကီး တစ္ခုကို ေတြ႔ရေလၿပီ ဟူေသာ အသိက ဖံုးေနသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္ နာက်င္ျခင္း၊ ေနာက္က်ိ ႐ႈပ္ေထြးျခင္း စသည့္ သဏၭာန္တို႔ ေပၚေနၾကသည္။ တစ္သက္လံုး လိုတရခဲ့ၿပီးေနာက္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ အလို ဆႏၵ မျပည့္ ျဖစ္ရေသာ ႏြဲ႕ဆိုး ဆိုးတတ္သည့္ ကေလး တစ္ေယာက္၏ ေနာက္က်ိ ႐ႈပ္ေထြးျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။

အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ မီလာနီ ဟယ္မီလ္တန္ႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မည္။



မျဖစ္ႏိုင္။ လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္။ ဧကႏၲ စတူးဝပ္တို႔ အႃမႊာ ညီအစ္ကို တလြဲ ေျပာျခင္း ျဖစ္ရမည္။ အက္ရွေလသည္ မီလာနီကို

မခ်စ္ႏိုင္။ မည္သည့္ နည္းႏွင့္မွ် မခ်စ္ႏိုင္။ မီလာနီလို ထံုထိုင္းထိုင္း မိန္းကေလးမ်ိဳးကို မည္သူမွ် မခ်စ္ႏိုင္။ မီလာနီက ပိန္ေျခာက္ေျခာက္ ကေလးေလးလို ပံုပန္း မရွိ။ မ်က္ႏွာကလည္း စုတ္ခၽြန္းခၽြန္း မ်က္ႏွာေသ။ ထိုမွ်မက အက်ည္းတန္သည္ ဟုပင္ စကားလက္ ထင္မိေသးသည္။ အက္ရွေလႏွင့္ မီလာနီ မေတြ႔သည္မွာ ၾကာလွၿပီ။ မႏွစ္က အက္ရွေလတို႔၏ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္တြင္ အိမ္တက္ မဂၤလာ လုပ္ၿပီးေနာက္ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ အတၱလန္တာသို႔ ႏွစ္ေခါက္သာ ေရာက္ေသးသည္။ မျဖစ္ႏိုင္။ အက္ရွေလသည္ မီလာနီကို မည္သို႔မွ် မခ်စ္ႏိုင္။ အက္ရွေလသည္ သူႏွင့္ ခ်စ္ေနၾကၿပီ မဟုတ္ေလာ။ ဤအေၾကာင္းကို အျခားသူမ်ား မသိလွ်င္ ရွိေစ၊ သူ သိသည္။ ေလာကတြင္ အက္ရွေလ တကယ္အမွန္ ခ်စ္သူသည္ သူ တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ ဤသည္ကို စကားလက္ သိသည္။

အိမ္ထဲမွ ႀကီးေဒၚ၏ ေျခသံ တရွပ္ရွပ္ကို ၾကားရသည္။ စကားလက္ ေျခကို ျပန္ခ်ကာ မ်က္ႏွာထားကို ျပင္လိုက္သည္။

သူ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနသည္ကုိ ႀကီးေဒၚ အသိမခံႏိုင္။ ႀကီးေဒၚသည္ သူ႕ကိုယ္သူ အိုဟာရာ မိသားစု တစ္ဦးဟု ထင္သည္။ အိုဟာရာ မိသားစု၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္သည္ သူ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ဟု ယူဆသည္။ သကၤာယနံ႔ မကင္းစရာ တစ္ခုကို ျမင္သည္ႏွင့္ အမဲလိုက္ ေခြးလို ေရဆံုးေရဖ်ား လိုက္ေတာ့သည္။ မသကၤာစရာ တစ္ခု ေတြ႔၍ သူ အစေဖာ္ မရလွ်င္ ႀကီးေဒၚသည္ ေမေမ့ဆီ အေရာက္ သယ္သြားတတ္ေၾကာင္း အေတြ႔အၾကံဳ အရ စကားလက္ သိၿပီး ျဖစ္သည္။ ေမေမ့ထံ ေရာက္လွ်င္ ဖံုးထားသမွ်

30

အကုန္ ေပၚေတာ့သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း ယုတၱိ ယုတၱာျဖင့္ လိမ္ေျပာရသည္။ 

ႀကီးေဒၚက ဆင္ဝင္သို႔ ထြက္လာသည္။ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ႀကီးခိုင္သေလာက္ မ်က္လံုးမ်ားက ဆင့္မ်က္လံုးလို

ေသးငယ္စူးရွသည္။ ႀကီးေဒၚသည္ ကပၸလီ စစ္စစ္ႀကီး ျဖစ္၏။ အိုဟာရာ မိသားစု အေပၚတြင္ ေနာက္ဆံုး ေသြးတစ္စက္ အထိ သစၥာ ေစာင့္မည့္သူ ျဖစ္သည္။ ေမေမ၏ လက္႐ံုးႀကီး ျဖစ္၍ စကားလက္တို႔ ညီအစ္မ သံုးေယာက္က စိတ္ညစ္ရေလာက္ေအာင္ ေနရာတကာ လိုက္၍ ခ်ဳပ္ခ်ယ္သူ ျဖစ္သည္။ တစ္အိမ္လံုးရွိ အေစခံမ်ားက ေၾကာက္ရသူ ျဖစ္သည္။ လူမည္း ျဖစ္သည့္တိုင္ အေျပာအဆို၊ အေနအထိုင္တြင္ မာနႀကီးရာတြင္ သခင္မ်ားကပင္ အ႐ံႈး ေပးရေလာက္သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ႐ိုဘီးလာဒ္ (စကားလက္တို႔ အဘြား) ထံတြင္ လက္တို လက္ေတာင္း လုပ္ခဲ့ဖူးသည္။ စကားလက္တို႔ အဘြားက ႏွာေခါင္း ခၽြန္ခၽြန္ ျပင္သစ္မႀကီး ျဖစ္၍ စည္းကမ္းႀကီးသည္။ အေနအထိုင္ သိမ္ေမြ႔သည္။ အေနအထိုင္ မတတ္လွ်င္ သားသမီးမ်ားကို ျဖစ္ေစ၊ အေစခံမ်ားကို ျဖစ္ေစ မညႇာမတာ ဆံုးမတတ္သည္။ ငယ္ငယ္က အယ္လင္ (စကားလက္တို႔ အေမ) ၏ ႏို႔ထိန္း ျဖစ္ၿပီး ေမေမ အိမ္ေထာင္က်သည့္ အခါတြင္ ဆဗာနာမွ လိုက္လာခဲ့သည္။ ႀကီးေဒၚ ခ်စ္ၿပီ ဆိုလွ်င္ မသက္သာေတာ့။ ေနရာတကာ လိုက္၍ ကြပ္ညႇပ္သည္။ ႀကီးေဒၚသည္ သူတို႔အထဲတြင္ စကားလက္ကို အခ်စ္ဆံုးျဖစ္ရာ အခ်စ္ ခံရသည့္ စကားလက္အဖို႔ ေနစရာ မရွိေတာ့။

`ဟဲ့ ကေလးေတြ ျပန္သြားၾကၿပီလား၊ ညစာစား မေခၚလိုက္ဘဲကိုး၊ ေပါ့ကို ပန္းကန္ ႏွစ္ခ်ပ္ေတာင္ အထုတ္ခုိင္းၿပီးၿပီ၊

ၾကည့္ပါဦး၊ ထမင္းစားေလးေတာင္ မေခၚဘူး၊ ဘယ္ေကာင္းမလဲ’

`အို ႀကီးေဒၚကလည္း၊ တစ္ညေနလံုး စစ္အေၾကာင္း ေျပာေနတာ နားကို ၿငီးေနတာပဲ၊ ထမင္းဝိုင္း က်ရင္လည္း

ဒီအေၾကာင္းကို ေျပာၾကဦးမယ္၊ ေဖေဖႏွင့္ ေတြ႔ရင္ သာၿပီးေတာင္ ဆိုးဦးမယ္၊ ေျပာလိုက္ၾကမယ့္ စစ္အေၾကာင္း၊ လင္ကြန္း အေၾကာင္း’

`အို ဘယ္လို ေျပာလိုက္တာလဲ ကေလးမရဲ႕၊ ႀကီးေဒၚႏွင့္ ေမေမ ဒီေလာက္ ေျပာေနတဲ့ ၾကားထဲကေတာင္

႐ိုင္းတုန္းပါလား၊ ေဟာေတာ့၊ ၾကည့္ပါဦး၊ ျခံဳေစာင္လည္း မပါဘူး၊ ေအးလာၿပီေတာ့္၊ ည ေလစိမ္းတိုက္ရင္ ေအးတတ္တယ္ ဆိုတာ တဖြဖြ ေျပာေပမယ့္လည္း အလကားပဲ၊ ျခံဳေစာင္လည္း မပါဘူး၊ အေအး မိေတာ့မွာပဲ၊ လာ လာ အထဲ ဝင္ေတာ့’

စကားလက္က အေရးမစိုက္ဟန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာ လႊဲလိုက္သည္။ ႀကီးေဒၚက ျခံဳေစာင္ ကိစၥကို အေရးတႀကီး ထားေနသျဖင့္

သူ႕မ်က္ႏွာက အပူ႐ုပ္ကို သတိ မထားမိသည့္အတြက္ ေတာ္ေသးသည္ဟု ေအာက္ေမ့ ရသည္။

`ဟင့္အင္း၊ စကားလက္ ဒီနားမွ ခဏ ထိုင္ဦးမယ္၊ ေနဝင္တာကို ၾကည့္ခ်င္လို႔၊ ေနလံုးႀကီး ဝင္သြားတာ သိပ္ၾကည့္လို႔

ေကာင္းတာပဲ၊ စကားလက္ ျခံဳေစာင္ေလးကို ယူေပးေနာ္ ေနာ္၊ ေဖေဖ ျပန္လာတဲ့ အထိ ဒီနားမွာ ထိုင္ဦးမယ္ေနာ္’

`ၾကည့္စမ္း၊ အသံကလည္း အေအးမိသံႀကီး၊ အေအးမ်ား မိေနၿပီလား’



ႀကီးေဒၚက စိုးရိမ္တႀကီး ေျပာသည္။



`မမိပါဘူး ႀကီးေဒၚရဲ႕၊ စကားလက္ကို ျခံဳေစာင္သာ ယူေပးစမ္းပါ’

31



စကားလက္က စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့့။



ႀကီးေဒၚက လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ျဖင့္ အိမ္ထဲသို႔ ျပန္ဝင္သြားသည္။ အေပၚထပ္က အေစခံ မိန္းမေဖာ္ထံ ျခံဳေစာင္

လွမ္းေတာင္းေနသံကို ၾကားရသည္။

`ဟဲ့ ႐ိုဇာ၊ မေလးရဲ႕ ျခံဳေစာင္ ယူခဲ့စမ္း၊ ဟဲ့ ေကာင္မ၊ ခိုင္းလိုက္ရင္ ျမန္ျမန္ လုပ္စမ္းပါ၊ ငါ ကိုယ္တိုင္ တက္ယူတာက

ျမန္ဦးမယ္’

အိမ္ေပၚသိ႔ု တက္သြားသံကို စကားလက္ ၾကားရသည္။ စကားလက္ ထိင ု ရ ္ ာမွ အသာ ထသည္။ ႀကီးေဒၚ ျပန္ဆင္းလာလွ်င္

စကားလက္ ဧည့္ဝတ္ မေက်သည့္ အတြက္ ဆူပူ မာန္မဲဦးမည္။ စိတ္ညစ္ေနခ်ိန္တြင္ အေသးအဖြဲကေလးေတြႏွင့္ ပတ္သက္၍ နားၿငီး မခံႏိုင္။ သူ႕စိတ္ညစ္စရာေတြ ေျပေပ်ာက္သြားသည္ အထိ ဘယ္ဆီ ဘယ္ေဒသသို႔ သြား၍ ပုန္းေနရမည္နည္းဟု မတ္တတ္ ရပ္လ်က္က စဥ္းစားေနသည္။ ဤတြင္ အၾကံ တစ္ခ်က္ လက္ခနဲ ေပၚလာသည္။ ေဖေဖ တစ္ေယာက္ အက္ရွေလ ဝီလ္ကီတို႔၏ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္သို႔ ျမင္းတစ္စီးျဖင့္ ညေနေစာင္းကတည္းက ထြက္သြားသည္ မဟုတ္ေလာ။ သူ႕အိမ္က ထမင္းခ်က္ႀကီး ေပါ့၏ မယား ဒစ္လစီ ဆိုသည့္ ကပၸလီမ ဝဝႀကီးကို ဝယ္ဖို႔ စကား ေျပာရန္ ထြက္သြားခဲ့သည္ မဟုတ္ေလာ။ ဒစ္လစီမွာ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္တြင္ မိန္းမစိုး ျဖစ္သည္။ ဝမ္းဆြဲသည္လည္း ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ေျခာက္လ လက္ထပ္ၿပီးခါစ ကတည္းက ေပါ့သည္ သူ႕ မယား ဒစ္လစီႏွင့္ အတူ ေနခ်င္လွခ်ည့္ ဆိုကာ ဒစ္လစီကို ဝယ္ေပးရန္ သူ႕သခင္ကို နားပူ နားဆာ လုပ္ခဲ့သည္။ ယေန႔ညတြင္မူ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာ (စကားလက္တို႔ အေဖ) သည္ ေနာက္ထပ္ ခုခံႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့။ သူ႕ကၽြန္ အလိုက် ဒစ္လစီကို ဝယ္ရန္ ျမင္းတစ္စီးျဖင့္ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္သို႔ ထြက္သြားခဲ့သည္။

အက္ရွေလတို႔ သတင္းကို ေဖေဖ သိေကာင္း သိႏိုင္သည္ဟု စကားလက္ ေတြးမိသည္။ အကယ္၍ ဤသတင္းကို

သူကိုယ္တိုင္ နားျဖင့္ ဆတ္ဆတ္ မၾကားခဲ့သည့္တိုင္ တစ္စံုတစ္ခု ထူးထူးျခားျခားကို သတိျပဳမိခဲ့ဟန္ ေကာင္းသည္။ အက္ရွေလတို႔ အိမ္သားမ်ား ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေနမည္ကို ရိပ္မိခဲ့တန္ ေကာင္းသည္။ ညစာ မစားခင္ ေဖေဖ့ကို ေမးရလွ်င္ အမွန္ကို သိေကာင္းသည္။ စင္စစ္ ထိုသတင္းသည္ စတူးဝပ္တို႔ အႃမႊာ ညီအစ္ကို အက်ီစားသန္ျခင္းသာ ျဖစ္ရမည္။

ယခု ေဖေဖ ျပန္ေရာက္ဖို႔ ေကာင္းၿပီ။ လမ္းဆံုသို႔ သြားေစာင့္လွ်င္ ေဖေဖႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စကားေျပာခြင့္ ရမည္မွာ

ေသခ်ာသည္။ စကားလက္သည္ ေလွကားထစ္မ်ားအတိုင္း ဆင္းလာခဲ့သည္။ အေပၚထပ္ ျပတင္းေပါက္မွ ေန၍ ႀကီးေဒၚ ေစာင့္ၾကည့္ေနမည္ေလာဟု ေတြးမိသျဖင့္ သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္သည္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါႀကီး ေခါင္းေပါင္းထားသည့္ မ်က္ႏွာမည္းမည္းႀကီးကို ခန္းဆီးၾကားတြင္ မေတြ႔ေတာ့မွ စကားလက္သည္ အစိမ္းပြင့္႐ိုက္ ဂါဝန္ကို မကာ ဝင္းဝသို႔ ေျခကုန္သုတ္၍ ေျပးလာခဲ့၏။ ဇာနားတပ္ ဆိတ္ကေလးေရ ဖိနပ္ေလး ကပ္ပါလာသည္ အထိ တအား ေျပးလာခဲ့သည္။

ဝင္းဝသို႔

ထြက္သည့္လမ္းက

ေက်ာက္စရစ္

ခဲလံုးကေလးေတြ

ခင္းထားသည္။

ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ရွိ

ေတာင္တမာပင္မ်ားက ေခါင္းေပၚသို႔ မိုးယွက္ေနၾက၏။ ဝင္းဝသို႔ ထြက္သည့္ လမ္းသည္ ဥမင္ေလး တစ္ခုသဖြယ္ ေမွာင္ပိန္းလ်က္ ရွိ၏။ ေတာင္တမာပင္ အုပ္အုပ္ေတြေအာက္ ေရာက္ေတာ့မွ စိတ္ခ်သြားကာ ေျပးလာသည့္ အရွိန္ကို ေလွ်ာ့သည္။ စကားလက္ ေမာဟိုက္ေနၿပီ။ ဖိနပ္ႀကိဳးက တင္းတင္း ခ်ည္ထားသျဖင့္ ေဝးေဝး မေျပးႏိုင္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ျမန္ႏိုင္သမွ် ျမန္ျမန္ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ခဏၾကာလွ်င္ ဝင္းဝသို႔ ေရာက္လာကာ ေပတစ္ရာ လမ္းမႀကီးေပၚသို႔

32

တက္မိ၏။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ မရပ္ေသး။ ေပတစ္ရာႀကီး အတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္ လာခဲ့သည္။ ၿမိဳင္သာယာသည္ လမ္းေကြ႔ ေတာအုပ္မ်ား ေနာက္တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။

စကားလက္ အသက္ျပင္းျပင္း ႐ႈရင္း သစ္ငုတ္တစ္ခုေပၚတြင္ ထိုင္ကာ ေဖေဖ ျပန္အလာကို ေစာင့္သည္။ ထိုအခ်ိန္

ဆိုလွ်င္ ေဖေဖ ျပန္လာခ်ိန္ တန္ၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ေဖေဖ ျပန္မလာေသးသည့္ အတြက္ စကားလက္ ဝမ္းသာမိေသးသည္။ ေဖေဖ သကၤာမကင္း မျဖစ္ေစရန္ မ်က္ႏွာထားကို ျပင္ခ်ိန္ ရသည္။ သူ႕နားထဲတြင္ ျမင္းခြာသံ ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ ၾကားသေယာင္။ မ်က္စိထဲတြင္ ျမင္းႀကီးကို ဒုန္းစီးကာ ကုန္းထိပ္သို႔ တက္လာသည္ကို ျမင္မိသေယာင္ ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ အခ်ိန္သာ ကုန္သြားသည္။ ေဖေဖ တစ္ေယာက္ မေပၚလာေသး။ စကားလက္သည္ ရင္ထဲတြင္ တင္းက်ပ္ လာလ်က္က ေပတစ္ရာ လမ္းမကို ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။

`မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ေဖေဖကလည္းေနာ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ ၾကာေနရပါလိမ့္’



စကားလက္ ေတြးသည္။



သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေကြ႔ေကာက္ ေနေသာ ေပတစ္ရာကို ေမွ်ာ္ၾကည့္သည္။ မိုးရြာၿပီးစ ျဖစ္၍ ေပတစ္ရာ

လမ္းမႀကီးသည္ ေသြးေရာင္လို နီရဲေနသည္။ သူ႕ စိတ္သည္ ေပတစ္ရာ အတိုင္း လိုက္သြားကာ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ၿငိမ္သက္စြာ စီးေနေသာ ဖလင့္ ျမစ္ကမ္းသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ေပါင္းျမက္တို႔ ထေနသည့္ စိမ့္ေတာကို ျဖတ္၍ တစ္ဖက္ ေတာင္ကုန္းေပၚက ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္တြင္ အက္ရွေလ ရွိသည္။ သူ႕အဖို႔ ဤလမ္းသည္ အက္ရွေလ ထံသို႔ သြားသည့္လမ္း ျဖစ္သည္။ ေခါမဝတ္ေက်ာင္း တစ္ေဆာင္ သဖြယ္ ေတာင္ကုန္းထိပ္ကို သရဖူ ေဆာင္းထားသည့္ အိမ္ျဖဴျဖဴႀကီးသို႔ သြားရာလမ္း ျဖစ္သည္။

`အက္ရွေလရယ္’ ဟု စိတ္ထဲက ညည္းမိသည္။ သူ႕ရင္သည္ ပို၍ ခုန္လာ၏။



စတူးဝပ္တို႔ ညီအစ္ကိုထံမွ ထိုသတင္းကို ၾကားလိုက္စဥ္က စကားလက္ ေဝခြဲမရ။ စိတ္ပ်က္ လက္ေလွ်ာ့ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

ယခု ေဝခြဲမရျခင္း၊ စိတ္ပ်က္ျခင္း ေနရာတြင္ ေဇာဝင္လာသည္။ ထိုေဇာသည္ သူ႕ကို ႏွစ္ႏွစ္ လံုးလံုး ပူးကပ္ခဲ့သည့္ အခ်စ္ေဇာ ျဖစ္သည္။

ဆန္းေတာ့ ဆန္းသည္။ သူ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္ အထိ အက္ရွေလကို တစ္ခါမွ် စိတ္မဝင္စားမိခဲ့။ ငယ္ငယ္တုန္းက

အိမ္တြင္ ဝင္ထြက္ သြားလာ ေနခဲ့ေသာ္လည္း ေယာင္၍ပင္ စိတ္ကူး မထည့္စဖူး။ သို႔ရာတြင္ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္ကမူ အက္ရွေလသည္ ဥေရာပတြင္ သံုးႏွစ္ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ျပန္လာကာ သူ႕ကို လာ ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႕ကို ထိုစဥ္က စ၍ ခ်စ္ခဲ့မိျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကမူ အျဖစ္အပ်က္က ႐ိုး႐ိုးကေလး။

သူက အိမ္ ေအာက္ထပ္ ဆင္ဝင္ ေလွကား ထိပ္တြင္ ရပ္ေနသည္။ အက္ရွေလက ေတာင္တမာပင္ေတြ

အုပ္ဆိုင္းေနသည့္ ဝင္းဝ အထြက္လမ္း အတိုင္း ျမင္းစီး၍ ဝင္လာ၏။ မီးခိုးေရာင္ ဝတ္စံုကို ဝတ္ထားၿပီး ကင္းေျခ လိုက္ထားသည့္ ရွပ္အက်ႌေပၚတြင္ လိပ္ျပာေတာင္ အဂၤလိပ္ လည္စည္း အျပားႀကီးႀကီးကို စည္းထား၏။ အက္ရွေလ ဝတ္စားထားပံုကို ယခုတိုင္ အေသးစိတ္ မွတ္မိေနေသးသည္။ ျမင္းစီး ဖိနပ္ရွည္ရွည္က တဖိတ္ဖိတ္ လက္ေနသည္။ လိပ္ျပာေတာင္ လည္စည္းတြင္

33

ေမဓုဇ နတ္သားေခါင္း႐ုပ္ ထြင္းထားသည့္ ရင္ထိုး တစ္ေခ်ာင္း တပ္ထား၏။ စကားလက္ကို ျမင္သည္တြင္ ေဆာင္းလာသည့္ ပနားမား ဦးထုပ္ျပားကို ခၽြတ္၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းကာ ျမင္းဇက္ကို ကပၸလီ သူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ထံ ပစ္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ေလွကားရင္းမွ ေန၍ သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။ ရီေဝေသာ မ်က္လံုးျပာျပာမ်ားက ျပံဳးေနၾက၏။ ေနျခည္ထိုးသျဖင့္ သူ႕ဆံပင္ ႏုႏုဝါဝါမ်ားသည္ ေငြသရဖူ ေဆာင္းထားသည့္ပံု ျဖစ္ေနသည္။

`စကားလက္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ထြားလာပါကလား ေဟ့’



အက္ရွေလက ေလွကားထစ္မ်ားကို တက္လာကာ သူ႕လက္ခံုကို ငံု႔၍ နမ္းသည္။ အက္ရွေလ၏ အသံသည္ ဆြဲေဆာင္မႈ

အျပည့္ ရွိေနသည္။ ေလးပင္သည္။ ၾသဇာ ရွိသည္။ ဂီတ ဆန္သည္။ သူ႕အသံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ရင္တထိတ္ထိတ္ ခုန္ခဲ့ရသည္ကို စကားလက္ မည္သည့္အခါမွ် ေမ့မည္ မဟုတ္။

ထိုအခ်ိန္မွစ၍

စကားလက္သည္

အက္ရွေလကို

စြဲလမ္းခဲ့သည္။

တမ္းတခဲ့သည္။

စားဖို႔

အစားအစာကို

တမ္းတသည့္ႏွယ္၊ စီးဖို႔ ျမင္းေကာင္းေကာင္းကို တမ္းတသည့္ႏွယ္၊ အိပ္ဖို႔ ႏူးညံ့ အိစက္သည့္ အိပ္ရာ ေကာင္းေကာင္း တစ္ခုကို တမ္းတသည့္ႏွယ္ အ႐ူးအမူး တမ္းတခဲ့မိသည္။

ထို ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း အက္ရွေလသည္ သူ သြားေလရာ ပါသည္။ ကပြဲ သြားလွ်င္လည္း ပါသည္။ ငါးမွ်ား သြားလွ်င္လည္း

ပါသည္။ ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္လွ်င္လည္း ပါသည္။ စတူးဝပ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွင့္ ကိတ္ကားလ္ဗတ္တို႔လို အားအားယားယား ရွိတုိင္းလည္း မလာ။ ခ်ားလ္ဖြန္တိန္တို႔ တစ္ေတြလို ၾကံဳတိုင္းလည္း မဝင္။ သို႔ရာတြင္ ၿမိဳင္သာယာသို႔ အက္ရွေလ ေရာက္မလာသည့္ သီတင္းပတ္ဟူ၍ မရွိ။

အက္ရွေလသည္ စကားလက္ကို ခ်စ္ေၾကာင္း တစ္ခြန္းမွ် မေျပာ။ အျခား ေယာက်္ားပ်ိဳမ်ား၏ မ်က္လံုးတြင္

ေတြ႔ရတတ္သည့္ အခ်စ္၏ အရိပ္အေယာင္ကိုလည္း ရီေဝေသာ မ်က္လံုးျပာျပာမ်ားတြင္ မေတြ႔ရ။ သို႔ရာတြင္ အက္ရွေလ သူ႕ကို ခ်စ္ေနၿပီ ဆိုသည္ကိုမူ စကားလက္ သိသည္။ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မမွားႏိုင္။ အက္ရွေလ သူ႕ကို ခ်စ္ေနၿပီ ဆိုသည္ကို စဥ္းစား ဆင္ျခင္မႈႏွင့္ ဗဟုသုတတို႔ထက္ ခိုင္မာသည့္ မိန္းမတို႔၏ ပကတိ ဉာဏ္ျဖင့္ စကားလက္ အလိုလို သိေနၿပီ။ မၾကာ မၾကာ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားသည္ ခါတိုင္းလို ရီေဝျခင္း မရွိ။ သူ႕ကို တမ္းတ ေၾကကြဲဟန္ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္ရသည့္ အခါတြင္ စကားလက္ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ အက္ရွေလ သူ႕ကို ခ်စ္ေနၿပီ ဆိုျခင္းကို စကားလက္ သိသည္။ အက္ရွေလသည္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဖြင့္မေျပာသနည္း။ ဤအခ်က္ကို စကားလက္ နားမလည္ႏိုင္။ သို႔ရာတြင္ အက္ရွေလႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူ နားမလည္သည့္ အရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးသည္ မဟုတ္ေလာ။

အက္ရွေလက အျမဲတမ္း ရည္မြန္သည္။ သို႔ရာတြင္ တသီးတျခား ေနတတ္သည္။ အေနေဝးသည္။ သူ မည္သည္ကို

စဥ္းစားေနသည္ကို မည္သူမွ် မေျပာႏိုင္။ စကားလက္လည္း မသိ။ စိတ္ထဲက ရွိသမွ်ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္ၾကေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အက္ရွေလ၏ ခပ္ကင္းကင္း အေနအထိုင္သည္ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းေနသည္။ အက္ရွေလသည္ သူတို႔ နယ္တစ္ဝိုက္က လူငယ္မ်ား နည္းတူ ေတာလိုက္ျခင္း၊ ပိုကာ ကစားျခင္း၊ ကပြဲ သြားျခင္း၊ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ျခင္း စသည္တို႔ကိုမူ ဝါသနာ ပါသည္။ လုပ္လည္း လုပ္သည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ခု ထူးျခားသည္။ ဤအေပ်ာ္အပါး ကိစၥမ်ားသည္ လူ႕ဘဝ၏ အဆံုးစြန္ ရည္မွန္းခ်က္ မဟုတ္ဟု သူ ယူဆသည္။ ဤအခ်က္တြင္မူ အျခားသူမ်ားႏွင့္ ကြာသည္။ စာေပ၊ ဂီတတို႔ႏွင့္ ေပ်ာ္ေမြ႔သူ၊ ကဗ်ာ

34

ဝါသနာပါသူ ဆို၍ ဤတစ္ဝိုက္တြင္ သူ တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။

အက္ရွေလက ဆံပင္ ဝါဝါ၊ အသား ဝါဝါျဖင့္ ခန္႔ေခ်ာ ေခ်ာသည္။ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔ေသာ္လည္း ဣေႁႏၵႀကီးသည္။ ဥေရာပ

အေၾကာင္း၊ စာေပ၊ ကဗ်ာ၊ ဂီတ အေၾကာင္း စသည့္ ၿငီးေငြ႔စရာ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာသည့္တိုင္ နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ ေျပာတတ္သည္။ ဆင္ဝင္ရိပ္က တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ အေမွာင္ထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္ အတူ ထိုင္စကားေျပာ ၿပီးေနာက္ အက္ရွေလ ျပန္သြား၍ အိပ္ရာထဲ ေရာက္သည့္အခါတိုင္း စကားလက္သည္ တလူးလူး တလွိမ့္လွိမ့္ျဖင့္ သူ႕အေၾကာင္းကို ေတြးမိလ်က္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေနာက္တစ္ခါ ေတြ႔လွ်င္ သူ႕ကို ဖြင့္ေျပာေတာ့မည္ဟု ႏွစ္သိမ့္ ေစာင့္စားခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္တစ္ခါ ေတြ႔သည့္အခါ၌လည္း အက္ရွေလသည္ မည္သို႔မွ် မေျပာ။ ထံုးစံ အတိုင္း အာလာပ သလႅာပ ေလွ်ာက္ေျပာၿပီး ျပန္သြားတတ္သည္။ စကားလက္ ရင္ထဲတြင္ ဗေလာင္ဆူ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

စကားလက္ အက္ရွေလကို ခ်စ္သည္။ တမ္းတသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ကို နားမလည္။ စကားလက္၏ စိတ္သည္

ၿမိဳင္သာယာ တစ္ဝိုက္ႏွင့္ ယာေတာကို ေကြ႔ပတ္ စီးေနသည့္ ျမစ္ဝါဝါ တစ္ဝိုက္တြင္ တိုက္ေသာ ေလပမာ ေျဖာင့္စင္းသည္။ အဆန္းတၾကယ္၊ အ႐ႈပ္အေထြး၊ အေကြ႔အေကာက္ကို သူ နားမလည္။ ယခု သူ႕ဘဝတြင္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ အဆန္းအၾကယ္ တစ္ခုကို ေတြ႔ေနရၿပီ။   

အက္ရွေလက အားလွ်င္ အလုပ္ တစ္ခုကို ေကာက္လုပ္ရသည္ထက္ စဥ္းစား ေတြးေတာရသည္ကို ႏွစ္ၿခိဳက္သည္။

ေရာင္စံုျပက္ေနသည့္ အိပ္မက္မ်ားကို ရက္ေဖာက္ေနခ်င္သူ ျဖစ္သည္။ သူ႕စိတ္ကူး ကမာၻသည္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္က ႐ႈခင္းေတြထက္ လွသည္ဟု သူ ထင္သည္။ ထို စိတ္ကူး ေလာကမွ သူ ျပန္ မထြက္ခ်င္။ သူသည္ လူမ်ားကို ငံု႔ၾကည့္႐ံုသာ ၾကည့္သည္။ ခ်စ္စိတ္လည္း မဝင္။ မုန္းစိတ္လည္း မရွိ။ လူ႕ဘဝကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ဝမ္းသာ ရႊင္လန္းျခင္းလည္း မရွိ။ စိတ္ပ်က္ အားငယ္ျခင္းလည္း မျဖစ္။ သူသည္ အနႏၲ စၾကဝဠာႀကီးကုိ အရွိအတိုင္း ျမင္၍ စၾကာဝဠာႀကီးထဲက သူ႕ ေနရာကေလးကိုလည္း အမွန္အတိုင္း ျမင္သည္။ ထို႔ထက္ ဘာမွ် မပို၊ မေလ်ာ့။ ဤသို႔ ၾကည့္ျမင္ၿပီးေနာက္ ပခံုး တစ္ခ်က္ကို တြန္႔ကာ ဂီတ၊ စာေပႏွင့္ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ စိတ္ကူး ကမာၻထဲသို႔ ဝင္ကာ ထိုကမာၻထဲတြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔သည္။

အက္ရွေလ၏ စိတ္ကို စကားလက္ နားမလည္ႏိုင္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ မည္သည့္အတြက္ အက္ရွေလကို ဤမွ် စြဲစြဲလမ္းလမ္း

ျဖစ္ေနရသနည္း။ ဤသည္ကိုလည္း စကားလက္ မသိ။ ေသာ့မပိတ္၊ ေသာ့ခေလာက္ မခတ္ေသာ တံခါး တစ္ခ်ပ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ခ်င္သလို လွ်ိဳ႕ဝွက္ ဆန္းၾကယ္ေသာ အက္ရွေလ၏ အေၾကာင္းကို သိလိုစိတ္ ျပင္းျပေနသည္။ သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ နားမလည္ႏိုင္စရာေတြ မ်ားလြန္း၍ပင္ သူ႕ကို ပိုခ်စ္ရေသးသည္။ ဟန္ေဆာင္ကာ ႀကိတ္မွိတ္ ခ်ဳပ္တည္း ေနပံုရေသာ သူ႕အျပဳအမူကို ျမင္တိုင္း မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ရသည္။ စကားလက္က ငယ္လည္း ငယ္ေသးသည္။ ေမြးလာကတည္းက အလိုလိုက္ ခံရသျဖင့္ ဆႏၵ မျပည့္သည့္အခါ ဟူ၍လည္း တစ္ခါမွ် မရွိဖူးေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ေန႔တြင္ အက္ရွေလသည္ သူ႕ကို မုခ် ဖြင့္ေျပာရမည္ဟု စကားလက္ က်ိန္းေသေပါက္ တြက္ထားသည္။ ယခုမူ မေမွ်ာ္လင့္သည့္ သတင္းကို မိုးႀကိဳး ထစ္ခ်ဳန္းသည့္ႏွယ္ ၾကားလိုက္ရၿပီ။ အက္ရွေလႏွင့္ မီလာနီ လက္ထပ္ၾကေတာ့မည္။ မျဖစ္ႏိုင္။ လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္။

လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ပတ္ခန္႔က မႈန္ျပာျပာ ဆည္းဆာတြင္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကုန္းသာမွ ျမင္းစီး၍ ျပန္ခဲ့ၾကစဥ္က

ေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားကို စကားလက္ ျပန္၍ အမွတ္ရသည္။

35



`စကားလက္ကို အေရးႀကီးတဲ့ စကား တစ္ခြန္း ေျပာစရာ ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို ေျပာရမလဲ မသိဘူး’



စကားလက္က ဘာမွ် ျပန္မေျပာဘဲ မ်က္လႊာ ခ်ထားသည္။ သူ ၾကားခ်င္ေနသည့္ စကားမ်ားကို ၾကားရေတာ့မည္

ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ပီတိ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕ႏွလံုးသည္ ပို၍ လ်င္ျမန္စြာ ခုန္ေနသည္။

`ဒါေပမယ့္ ခု မေျပာေတာ့ပါဘူးေလ၊ အိမ္နား ေရာက္ေတာ့မယ္၊ ေျပာခ်ိန္ မရေတာ့ဘူး၊ ေအးေလ ကိုယ္ကိုက သတၱိ

ေၾကာင္လြန္းပါတယ္’

အက္ရွေလက ျမင္းကို သံဆူးျဖင့္ တို႔ကာ စကားလက္ကို ၿမိဳင္သာယာ အေရာက္ ပို႔ၿပီး ျပန္သြားသည္။



စကားလက္သည္ သစ္ငုတ္တိုႀကီး ေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း ထိုစကားမ်ားကို အမွတ္ရလ်က္ ရွိ၏။ ေဖေဖကလည္း ယခုထိ

ျပန္မလာေသး။ ေပတစ္ရာ လမ္းေပၚတြင္ အရိပ္အေယာင္ကိုမွ် မျမင္ရ။

ေနလံုးႀကီးက မိုးကုပ္စက္ဝိုင္း ေအာက္ေျခသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္း အစြန္က တိမ္နီတို႔က ပန္းႏုေသြးေရာင္

ေဖ်ာ့စ ျပဳေနၿပီ။ ေကာင္းကင္ျပာျပာသည္ သပိတ္လြယ္ ငွက္ဥေရာင္ စိမ္းျပာရိပ္ သမ္းစ ျပဳလာ၏။ ဆည္းဆာ၏ သိပ္သည္းေသာ တိတ္ဆိတ္မႈသည္ စကားလက္၏ အနီးတြင္ ဝန္းရံစ ျပဳလာသည္။ အေဝးက ႐ႈခင္းမ်ားေပၚသို႔  ဆည္းဆာရိပ္ မိႈင္းမိႈင္းသည္ တျဖည္းျဖည္း တြားတက္လာသည့္ႏွယ္ ထင္ရသည္။ နီေစြးေသာ ထြန္ေရးေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ေပတစ္ရာ လမ္းနီနီသည္ ေသြးေရာင္လြင္လြင္ မေတာက္ေတာ့။ မိႈင္းစ ျပဳလာ၏။ လမ္းတစ္ဖက္ စားက်က္ထဲမွ ျမင္းမ်ား၊ လားမ်ား၊ ႏြားမ်ားသည္ ျခံစည္း႐ိုးတန္းကို ေခါင္းတင္ကာ ျခံသြင္းမည့္သူကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ ျခံစည္း႐ိုးက ခ်ံဳႏြယ္ရိပ္ မည္းမည္းမ်ားကို သူတို႔ မႀကိဳက္။ သူတို႔ အနီးတြင္ လူသား တစ္ဦး ရွိေနျခင္းကို သေဘာက်သည့္ႏွယ္ စကားလက္ ရွိရာသို႔ နားစြင့္ထားၾကသည္။ 

ေနျခည္တြင္ စိုစိမ္းေနခဲ့ၾကသည့္ ျမစ္ကမ္းမွ ထင္း႐ႉးပင္ ျမင့္ျမင့္ႀကီးမ်ားသည္ မႈန္ရီရီ တစ္ဝက္ အလင္းေရာင္ထဲ၌

ေရးေရးရိပ္ ေပၚေနၾကသည္။ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္း ေတာင္ကုန္းေပၚရွိ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္မွ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ျဖဴမ်ားသည္လည္း ဝက္သစ္ခ်ပင္အုပ္မ်ားႏွင့္

ေရာေထြးကာ

မႈန္မႈန္ေရးေရးမွ်သာ

ျမင္ရေတာ့သည္။

မီးေရာင္တန္းကေလးမ်ားေၾကာင့္သာ

အိမ္ရွိမွန္း သိရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေႏြဦး ေလေႏြးေႏြးထဲတြင္ ေျမသင္းနံ႔၊ သစ္ရြက္ေျခာက္နံ႔တို႔ ေမႊးထံုေနသည္။

စကားလက္ အဖို႔ ဤေႏြဦး။ ဤဆည္းဆာ၊ ဤပုရစ္ဖူး ႏုႏုတို႔သည္ အဆန္း မဟုတ္ေတာ့။ ေႏြ၏ အလွသည္ သူ

ေန႔စဥ္ ႐ႉ႐ိႈက္သည့္ ေလ၊ ေန႔စဥ္ ေသာက္သံုးသည့္ ေရလို ႐ိုးေနၿပီ။

အလွအပ ဟူ၍ စကားလက္ အဖို႔ မိန္းမတို႔၏ မ်က္ႏွာ အလွ၊ ျမင္း အလွ၊ ပိုးအက်ႌ အလွ စသည္တို႔ ေလာက္ကုိသာ

သတိ ျပဳ၍ ၾကည့္ဖူးေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ၿမိဳင္သာယာ တစ္ဝိုက္က ဆြတ္ပ်ံ႕ ၾကည္ႏူးဖြယ္ မႈန္ျပာျပာ ဆည္းဆာ အလွကမူ စကားလက္၏ ေနာက္က်ိ ႐ႈပ္ေထြးေနသည့္ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစသည္။

ကိုယ္ သတိမထားမိသည့္တိုင္ စကားလက္သည္ ဤေျမႀကီးကို ခ်စ္ခင္သည္။ တြယ္တာသည္။ ဆီမီး မွိန္မွိန္တြင္

ဘုရားဝတ္ျပဳေနေသာ ေမေမ့ မ်က္ႏွာက္ု ျမတ္ႏိုးသည့္ႏွယ္ ဤေျမႀကီးကိုလည္း စကားလက္ ျမတ္ႏိုးသည္။

လူသူ ရွင္းေနေသာ ေပတစ္ရာေပၚတြင္ ေဖေဖ့ အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္ရေသး။ ထို႔ထက္ ပို၍ ေစာင့္လွ်င္ ႀကီးေဒၚ

36

လိုက္ရွာေတာ့မည္။ ေတြ႔လွ်င္ ဆူပူ ႀကိမ္းေမာင္းကာ အိမ္ျပန္ေခၚေတာ့မည္။ ထိုအခိုက္ ေမွာင္ရီ ဖံုးေနေသာ စားက်က္ကုန္း ေအာက္ဘက္ ေပတစ္ရာဆီမွ ျမင္းခြာသံမ်ားကို ၾကားရသည္။ စားက်က္ထဲရွိ ျမင္းမ်ား၊ ႏြားမ်ားလည္း လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားၾကသည္။ သူ႕ေဖေဖ (ဂ်ရယ္ အိုဟာရာ) သည္ ယာခင္းမ်ားကို ျဖတ္ကာ ျမင္းကို ဒုန္းစိုင္း၍ လာေနၿပီ။

ေဖေဖသည္ ေတာလိုက္ ျမင္းႀကီးကို စီးကာ စားက်က္ကုန္းေပၚသို႔ တက္လာသည္။ သူ႕ျမင္းက ေျခတံ လက္တံ

ရွည္ရွည္။ ကိုယ္လံုးဖီးဖီး။ သူငယ္ကေလး တစ္ေယာက္ ျမင္းႀကီးကို စီးလာသည့္ႏွယ္ မတန္တဆ ကြာေနသည္။ ေဖေဖ့ ဆံပင္ ျဖဴျဖဴမ်ားက ေနာက္တြင္ လြင့္ေနၾကသည္။ ေဖေဖက ျမင္းကို ႀကိမ္သြင္းသည္။ ပါးစပ္ကလည္း ေအာ္သည္။

စကားလက္သည္ ျမင္းစီး ေကာင္းသည့္ သူ႕ေဖေဖကို ေငးၾကည့္ေနသည္။



`ေဖေဖဟာ အရက္မူးလာရင္ ျမင္းကို ေကာင္းေကာင္း မစီးေတာ့ဘူး၊ ျခံစည္း႐ိုးေတြကို အခုန္ခိုင္းၿပီး စီးေတာ့တာပဲ၊

ဘာမ်ား အရသာ ရွိလို႔ပါလိမ့္’ စကားလက္ ေတြးသည္။ `မႏွစ္ကလည္း မူးမူးႏွင့္ ခုန္စီးအလာ ဒီနားတစ္ဝိုက္မွာ လိမ့္က်လို႔ ဒူးတစ္ဖက္ က်ိဴးၿပီးၿပီ၊ အမွတ္လည္း ရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာက္ ျမင္းစီးရင္ ျခံစည္း႐ိုး မခုန္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ေမေမ့ ေရွ႕မွာ သစၥာ ဆိုထားတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္မ်ား မခုန္ဘဲ ေနပါမွ’

စကားလက္သည္ ေဖေဖ့ကို နည္းနည္းမွ် မေၾကာက္။ ေဖေဖႏွင့္ဆိုလွ်င္ ညီအစ္မေတြ အခ်င္းခ်င္းထက္ပင္

ရင္းႏွီးေသးသည္။ သူငယ္ခ်င္းပမာ ေနာက္လား၊ ေျပာင္လား ေန၍ရသည္။ ေဖေဖ အဖို႔ ေမေမ မသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ျမင္း ခုန္စီးရျခင္းသည္ သူငယ္ကေလး တစ္ေယာက္ လူႀကီးမိဘ မသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ လုပ္သည့္ႏွယ္ ေပ်ာ္သည္။ ႀကီးေဒၚကို ညာေျပာသည့္ အခါတြင္ မိမိ ေပ်ာ္သည့္ႏွယ္မ်ိဳး ျဖစ္မည္ဟု စကားလက္ ေတြးမိသျဖင့္ ေဖေဖႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ပို၍ ရင္းႏွီးသည္။ စကားလက္က သစ္ငုတ္ေပၚမွ ထ၏။

ျမင္းႀကီးက ျခံစည္း႐ိုးနား အေရာက္တြင္ အားယူကာ ငွက္ကေလး တစ္ေကာင္သဖြယ္ ေပါ့ပါးစြာ ခုန္လိုက္သည္။

ေဖေဖကလည္း ႀကိမ္ကို ဝွီးခနဲ ေနေအာင္ ေလထဲတြင္ ေဝွ႕ရင္း ေအာ္သည္။ သစ္ပင္ရိပ္ေတြ ေအာက္တြင္ ေရာက္ေနသည့္ စကားလက္ကို မျမင္ေသး။ ေပတစ္ရာေပၚ ေရာက္သည္တြင္ ဇက္ကို သတ္ကာ သူ႕ျမင္းႀကီး၏ လည္ဆံကို ပြတ္၍ ေခ်ာ့ေနသည္။

`ဒါမွ ေဖ့သားႀကီးကြ၊ ေဖ့သားႀကီးလို ျမင္းမ်ိဳး တစ္ေကာင္မွ မရွိဘူး၊ ဟုတ္လား’



ေဖေဖက သူ႕ျမင္းႀကီးကို ဂုဏ္ယူ၍ ေျပာသည္။ အေမရိကန္ျပည္သို႔ ေရာက္သည္မွာ သံုးဆယ့္ကိုးႏွစ္ ရွိၿပီ

ျဖစ္ေသာ္လည္း အိုင္းရစ္သံ မေပ်ာက္ေသး။

ေဖေဖက သူ႕ျမင္းကို ေခတၱ ရပ္ၿပီးေနာက္ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေနသည့္ ဆံပင္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သည္။

နားေအာက္သို႔ ေရာက္ေနသည့္ လိပ္ျပာေတာင္ လည္စည္းကို ျပန္ျပင္သည္။ တြန္႔ေၾက ေနေသာ အက်ႌကို ဆြဲဆန္႔သည္။ ဤသည္မွာ အိမ္ျပန္လာလွ်င္ မယားေရွ႕တြင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဣေႁႏၵရရ ျပန္လာသည္ဟု သက္ေသျပႏိုင္ရန္ ျပင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

စကားလက္က

အသံထြက္ေအာင္

ရယ္သည္။

႐ုတ္တရက္

ျဖစ္၍

ေဖေဖ

လန္႔သြား၏။

စကားလက္မွန္း

သိသြားသည့္အခါတြင္ လူမိသျဖင့္ ရွက္အမ္းအမ္း ျဖစ္ေနေသာ အမူအရာ၊ ပမာမထားသည့္ အမူအရာတို႔သည္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္

37

ဒြန္တြဲ ေပၚလာၾကသည္။ ဒူးေတာင့္ေနသျဖင့္ ျမင္းေပၚမွ ခက္ခက္ခဲခဲ ဆင္းကာ ဇက္ကို ဆြဲရင္း သူ႕အနားသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။

`အလို ဘယ္လိုလဲေဟ့’ ေဖေဖက စကားလက္ ပါးကို လိမ္လိုက္သည္။ `ဘာလဲ၊ ေဖေဖ့ကို လာေခ်ာင္း ေနတာေပါ့

ဟုတ္လား၊ အရင္ အပတ္တုန္းလည္း ညည္း ညီမ ဆီြလင္ လာေခ်ာင္းေနတယ္၊ ခုလည္း ညည္း လာေခ်ာင္းတယ္၊ ညည္း အေမကို ျပန္ေျပာမယ္ေပါ့ေလ’

ေဖေဖ၏ အက္တက္တက္ အသံထဲတြင္ ေဒါသသံေရာ၊ ခ်စ္စႏိုးသံပါ ေရာေနသည္။ စကားလက္က ေျပာင္စနဲ႔နဲ႔ျဖင့္

စုတ္ထားကာ ရြဲ႕ေစာင္းေနသည့္ လိပ္ျပာေတာင္ လည္စည္းကို ေနရာတက် ျပင္ေပးသည္။ ေဖေဖ့ ပါးစပ္မွ ဘာတြန္ ဝီစကီနံ႔ႏွင့္ ပင္စိမ္းနံ႔ တသင္းသင္း ထြက္လာသည္။ ထိုအနံ႔မ်ားႏွင့္ အတူ ေဆးငံုသည့္ ပါးစပ္မွ ေဆးရြက္ႀကီးနံ႔၊ ဆီသုတ္သည့္ သားေရနံ႔၊ ျမင္းေခၽြးနံ႔တို႔လည္း ေရာထြက္လာသည္။ ဤအနံ႔မ်ားကို ရလွ်င္ ေဖေဖ့ကို သတိရျမဲ။ တျခားေသာ ေယာက်္ားမ်ားထံမွ ရလွ်င္ စကားလက္ သေဘာက်ျမဲ။ ေယာက်္ား ပီသသည့္ အနံ႔။ ေယာက်္ားနံ႔။

`အံမာ၊ ေဖေဖကလည္း စကားလက္က ဆီြလင့္လို ကုန္းမေခ်ာတတ္ပါဘူး’



စကားလက္က သူ႕ေဖေဖ အဝတ္အစား သပ္ရပ္ျခင္း ရွိမရွိကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ခြာၾကည့္သည္။



(စကားလက္တို႔ အေဖ) ဂ်ရယ္ အိုဟာရာက လူ ဖလံကေလး ျဖစ္သည္။ အရပ္က ငါးေပေက်ာ္႐ံု ကေလး။ သို႔ရာတြင္

ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ လည္ပင္း တုတ္တုတ္ခိုင္ခုိင္ ရွိသျဖင့္ ထိုင္ေနလွ်င္ ဧရာမ လူထြားႀကီး တစ္ေယာက္ ထင္ရသည္။ တင္ပါးႀကီးႀကီး၊ ေျခေထာက္ တုတ္တုတ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ဖိနပ္စီးလွ်င္ အေကာင္းစား သားေရ ဖိနပ္ရွည္ႀကီးကိုမွ စီးေလ့ ရွိသည္။ သားေရ ဖိနပ္ရွည္ စီးထားသည့္ ေျခေထာက္ တုတ္တုတ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခြဲ၍ ရပ္ေနလွ်င္ တကယ့္ လူငယ္ကေလး တစ္ေယာက္၏ ေျခေထာက္မ်ားႏွင့္ တူသည္။ လူဖလံ ကေလးမ်ား ဟန္ထုတ္ၿပီ ဆိုလွ်င္ အလြန္ ရယ္စရာ ေကာင္းသည္။ သို႔ရာတြင္ စပါးက်ီက ၾကက္တိန္ညင္သည္လည္း သူ႕ေတာတြင္ ဘုရင္ျဖစ္သည့္ နည္းတူ သူတို႔ ေဖေဖသည္လည္း သူ႕ပလႅင္တြင္ မင္းျဖစ္သည္။ လူဖလံကေလး ဆိုၿပီး ဂ်ရယ္ အိုဟာရာကို မည္သူမွ် အထင္မေသးရဲၾက။

ဂ်ရယ္ အိုဟာရာသည္ အသက္ ၆ဝ ရွိၿပီ။ သူ႕ဆံပင္ ရြရြေကာက္ေကာက္ ကေလးမ်ားတြင္ ေငြေရာင္ သမ္းေနၿပီ။ သို႔ရာတြင္

ထက္ျမက္ အကင္းပါသည့္ သူ႕ မ်က္ႏွာတြင္ အေရ မတြန္႔ေသး။ သူ၏ စူးရွ တင္းမာေသာ မ်က္လံုးျပာျပာမ်ားသည္လည္း ပိုကာဝိုင္းတြင္ ဖဲ ဘယ္ႏွစ္ခ်ပ္ ေဝရမည္ေလာက္က လြဲ၍ အျခား ဘာကိုမွ် အေလးအနက္ စဥ္းစားျခင္း ျပဳေလ့မရွိသူ တစ္ဦး၏ အပူအပင္ ကင္းေသာ ႏုပ်ိဳျခင္းျဖင့္ ေတာက္ပ ႏုပ်ိဳဆဲ ရွိေသးသည္။ သူ႕ မ်က္ႏွာေပါက္က သူ စြန္႔ခြာခဲ့ရာ ဇာတိ အိုင္ယာလန္ျပည္ အႏွံ႔အျပားတြင္ ေတြ႔ရတတ္သည့္ မ်က္ႏွာေပါက္မ်ိဳး။ မ်က္ႏွာ ဝိုင္းဝိုင္း၊ အသား နီစပ္စပ္၊ ႏွာေယာင္ တိုတို၊ ပါးစပ္ျပဲျပဲ၊ မႈန္သိုးသိုး။

မ်က္ႏွာက မႈန္သိုးသည့္တိုင္ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာသည္ သေဘာ ေကာင္းသည္။ စိတ္ထား ႏူးညံ့သည္။ ေငြဝယ္ကၽြန္

တစ္ေယာက္ကို ဆူပူ ႀကိမ္းေမာင္းသံ၊ ေၾကာင္ တစ္ေကာင္ ညည္းေနသံ၊ ကေလး ငိုသံတို႔ကိုပင္ မၾကားခ်င္သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာသည္ သူ၏ အားနည္းခ်က္ကို လူသိမည္ အလြန္စိုးသည္။ သူ႕ စိတ္သေဘာ ေကာင္းေၾကာင္း၊ စိတ္ထား ႏူးညံ့ေၾကာင္းကိုမူ သူႏွင့္ ငါးမိနစ္ေလာက္ စကား ေျပာဖူးသူတိုင္း သိေနၾကၿပီ။ အားနည္းခ်က္ကို တစ္ပါးသူ ေတြ႔သြားၿပီဟု သိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာ စိတ္ဆင္းရဲရသည္။ သူက ေအာ္က်ယ္ ဟစ္က်ယ္ အမိန္႔ေပးလွ်င္

38

လူတိုင္းက ျပားျပားဝပ္ဝပ္ ေၾကာက္ၾကရသည္ဟု သူ႕ဘာသာသူ ထင္ေနသည္။ သူ႕ယာေတာတြင္ သူ႕အမိန္႔သည္ ဘာမွ် အရာမေရာက္။ သူ႕မိန္းမ အယ္လင္၏ အမိန္႔သာလွ်င္ အတည္ ျဖစ္သည္ကိုလည္း ဂ်ရယ္ အိုဟာရာ လံုးဝ မရိပ္စားမိ။ သူ႕မိန္းမ အင္လင္မွ အစ အထံုထိုင္းဆံုး သူရင္းငွား အထိ အားလံုးကပင္ သူ႕အမိန္႔ကို ဥပေဒသဖြယ္ လိုက္နာေယာင္ ျပဳေနၾကသည့္အတြက္ ေနာင္တြင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ် ရိပ္စားမိေတာ့မည္ မထင္။

စကားလက္ကမူ

သူ႕ေဖေဖ

အေၾကာင္းကို

ေကာင္းေကာင္းႀကီး

သိသည္။

စိတ္ဆိုးလွ်င္လည္း

မေၾကာက္။

ေအာ္ဟစ္ျခင္း ျပဳလွ်င္လည္း မလန္႔။ စကားလက္သည္ ေမြးခ်င္းထဲတြင္ အႀကီးဆံုး ျဖစ္သည္။ သား ေယာက်္ားေလး သံုးေယာက္ ဆံုးၿပီးေနာက္ ေနာက္ထပ္ သားေယာက်္ား ရစရာလည္း မရွိေတာ့ေၾကာင္းကို သိသျဖင့္ ေဖေဖက သမီးႀကီး စကားလက္ကို ေယာက်္ား အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံသည့္ႏွယ္ တန္းတူ ထား၍ ဆက္ဆံသည္။ စကားလက္ကလည္း သေဘာက်သည္။ စကားလက္က က်န္ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ထက္ ဖေအႏွင့္ ပို၍ တူသည္။ အလတ္မ ကာရင္းက ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔သည္။ စိတ္ကူး ယဥ္သည္။ အငယ္မ ဆြီလင္က အသန္႔အရွင္း ႀကိဳက္သည္။ အပ်ိဳႀကီးဂိုက္ ဖမ္းသည္။

ထုိမွ်မက စကားလက္ႏွင့္ သူ႕ေဖေဖတို႔ ႏွစ္ဦး ၾကားတြင္ တစ္ေယာက္ အျပစ္ကို တစ္ေယာက္ ဖံုးကြယ္ ေပးစတမ္း

ဆိုသည့္ တိတ္တဆိတ္ သေဘာတူညီခ်က္ တစ္ခုလည္း ရွိသည္။ စကားလက္ တစ္ေယာက္ လမ္းအတိုင္း မသြားဘဲ ထိုျခံစည္း႐ိုး ဤျခံစည္း႐ိုး ေက်ာ္တက္သည္ကို မိလွ်င္ သို႔မဟုတ္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆင္ဝင္ေအာက္တြင္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ထိုင္စကားေျပာေနသည္ကို မိလွ်င္ ေဖေဖက သူ ကိုယ္တိုင္ ေအာ္လွ်င္ ေအာ္မည္။ ႀကိမ္းလွ်င္ ႀကိမ္းမည္။ သို႔ရာတြင္ ေမေမႏွင့္ ႀကီးေဒၚကိုမူ ဘယ္ေတာ့မွ် ေျပာေလ့ မရွိ။ ထို႔အတူ ေဖေဖ တစ္ေယာက္ အရက္မူးမူးျဖင့္ ျခံစည္း႐ိုးကို ခုန္၍ ျမင္းစီးသည္ကို မိလွ်င္၊ ပိုကာ ႐ံႈးလာသည္ကို သိလွ်င္ စကားလက္က ထမင္းဝိုင္းတြင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာ။ ဤအေၾကာင္းေတြကို ေမေမ့အား သြားေျပာလွ်င္ ေမေမ စိတ္ထိခိုက္႐ံုသာ ရွိမည္ဟု ႏွစ္ဦး သေဘာတူထားၾကသည္။

ေမွာင္ရီစ ျပဳေနေသာ အလင္းေရာင္ထဲတြင္ စကားလက္သည္ ေဖေဖ့ကို ၾကည့္ေနသည္။ မည္သည္ေၾကာင့္ မသိ။

သူ႕အနားတြင္ ေဖေဖရွိလွ်င္ အားရွိသည္။ ေဖေဖ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေနပံု၊ ခြန္တိုက္ အားတိုက္ လုပ္တတ္ပံု၊ လက္ေတြ႔က်ပံုတို႔ကို စကားလက္ သေဘာက်သည္။ သူကိုယ္တိုင္တြင္ ဤအရည္အခ်င္းမ်ား ရွိေနေသာေၾကာင့္ ဤသို႔ သေဘာက်ေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကိုမူ စကားလက္ မသိ။ စကားလက္သည္ လူကဲခတ္ ေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ မဟုတ္။

`ေဖေဖ့ ပံုက ခုမွပဲ ေတာ္ေတာ့တယ္၊ ေစာေစာကမ်ား ျဖစ္ေနလိုက္တာ၊ ကိုး႐ိုးကားရား’ စကားလက္က ေျပာသည္။

`ေဖေဖ ကိုယ္တိုင္က ျပန္မေျပာရင္ ေဖေဖ ျခံခုန္စီးတာကို ဘယ္သူမွ ရိပ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖကလည္း ေဖေဖပဲ၊ မႏွစ္က ဒီျခံစည္း႐ိုးကို ခုန္လို႔ ဒူးက်ိဳးခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ခုလည္း ဒီျခံစည္း႐ိုးပဲ’

`ၾသ ဘယ္ျခံကို ခုန္စီးရမယ္၊ ဘယ္ျခံကို မခုန္ရဘူးလို႔ က်ဳပ္သမီး ေျပာတာကို နားေထာင္ရမယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား’

ေဖေဖက ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာကာ စကားလက္ ပါးကို တစ္ခ်က္ ဆြဲလိမ္လိုက္ျပန္သည္။

`ေနစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားက ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွာ ဒီနား ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ၊ ၾကည့္စမ္း ျခံဳေစာင္လည္း မပါဘူး’



စကားလက္က ေဖေဖ့ လက္ေမာင္းၾကားထဲသို႔ လက္သြင္းလိုက္၏။

39



`ေဖေဖ့ကို ႀကိဳေနတာေပါ့ ေဖေဖရဲ႕၊ ေဖေဖ ေစာေစာ ျပန္လာမယ္ ထင္ေနတာ၊ ဒစ္လစီကိုေရာ ဝယ္ခဲ့ ၿပီးၿပီလား ဟင္

ေဖေဖ’

`ဝယ္ခဲ့ပါၿပီကြာ၊ ငါေတာ့ ကၽြန္ဖိုးနဲ႔ မြဲရခ်ည္ရဲ႕၊ ဒစ္လစီတင္ မကဘူးဗ်၊ သူ႕သမီး ပရဇၨီ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးကိုလည္း

အဆစ္ ဝယ္ခဲ့ရေသးတယ္၊ ဝီလ္ကီကေတာ့ အလကား ေပးမလို႔ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖက မလိုခ်င္ဘူး၊ လူခ်င္း ခင္တာ ခင္တာ တျခား အေရာင္းအဝယ္က တျခားပဲ၊ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို သံုးေထာင္ ေပးခဲ့ရတယ္’

`သံုးေထာင္ ဟုတ္လား၊ ေဖေဖက ပရဇၨီကို ဘာျဖစ္လို႔ ဝယ္ခဲ့တာလဲ၊ လိုမွ မလိုတာ’



`ေအး ညည္းတို႔ ဝင္ၿပီး ဆရာ လုပ္ၾကဦးေပါ့ေအ၊ ပရဇၨီက သိပ္ေတာ့’



`ပရဇၨီကို သမီး သိပါတယ္၊ လိမ္လည္း လိမ္တတ္တယ္၊ ထိုင္းလည္း ထိုင္းတယ္၊ ဒစ္လစီက ဝယ္ပါဆိုတာႏွင့္

ေဖေဖကလည္း ဝယ္လာခဲ့တာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား’

စကားလက္က အခ်က္က်က် ေျပာလိုက္သည္။ ေဖေဖက ေခါင္းငိုက္စိုက္ က်လ်က္ ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့။ စကားလက္က

အရံႈးေပး လြယ္သည့္ ေဖေဖ့ကို ၾကည့္၍ ရယ္ေနသည္။

`မဝယ္လို႔ ျဖစ္မလား သမီးရဲ႕၊ ဒစ္လစီကို ဝယ္လာၿပီး ေကာင္မေလး အတြက္ တမိႈင္မိႈင္ ျဖစ္ေနရင္ ဘာသံုးလို႔

ရေတာ့မွာလဲ၊ ေတာ္ၿပီကြာ၊ ေနာက္ဆိုရင္ ဒီကပၸလီေတြကို မိန္းမ ေတာင္းမေပးေတာ့ဘူး၊ တယ္ ပိုက္ဆံကုန္တာပဲ၊ ကဲ ျပန္ၾကစို႔၊ ဆာလွၿပီ’

အေမွာင္ရိပ္မ်ားက တျဖည္းျဖည္း ထူထပ္လာေနၿပီ။ ေကာင္းကင္တြင္ ျပာလဲ့လဲ့ အေရာင္ကေလးပင္ မရွိေတာ့။

ေလက ေႏြးရာမွာ စိမ့္စ ျပဳလာသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ အဖို႔ ကိစၥမၿပီးေသး။

ေဖေဖ မရိပ္မိေအာင္ အက္ရွေလတို႔ အေျခအေနကို မသိမသာ တီးေခါက္ ၾကည့္ရဦးမည္။ ခက္ေတာ့ ခက္သည္။

စကားလက္က ပရိယာယ္ မတတ္။ ေျပာစရာ ရွိလွ်င္ ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ေျပာခ်လိုက္ ခ်င္သည္။ ေဖေဖကလည္း သူ႕လိုပင္ သြယ္ဝိုက္ မေျပာတတ္။

`ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္မွာေကာ ဘာထူးေသးလဲ’



`မထူးပါဘူး၊ ခါတိုင္းလိုေပါ့၊ ကိတ္လည္း ေရာက္ေနတယ္၊ ဒစ္လစီ အေရာင္းအဝယ္ ကိစၥၿပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ၿပီး

အရက္ကေလး ဘာေလး ေသာက္ၾကတာေပါ့၊ ကိတ္က အတၱလန္တာက လာတာ၊ အဲဒီမွာ လႈပ္လႈပ္ပဲတဲ့၊ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ေတာ့မလိုလို ေျပာေနၾကသတဲ့’

စကားလက္က သက္ျပင္းခ်၏။ သူ႕ေဖေဖ ျပည္တြင္း စစ္အေၾကာင္း၊ သီးျခား ျပည္နယ္ ခြဲထြက္ေရး အေၾကာင္း

ေျပာမိလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ဆံုးေတာ့မည္ မဟုတ္။ ေဖေဖ စကား မဆက္မီ ကိုယ္က အရင္ စကားဆက္ရသည္။

`မနက္ျဖန္ ေကာင္လံုးကင္ ေပ်ာ္ပြဲစား အတြက္ ဘာေျပာသံၾကားေသးလဲ’

40



`ဟင့္အင္း၊ ဘာမွ ထူးထူးေထြေထြ ေျပာသံ မၾကားပါဘူး၊ ဟိုေကာင္မေလး ဘယ္သူတဲ့ကြယ္၊ သူ႕ နာမည္ ေမ့ေနၿပီ၊

အက္ရွေလတို႔ႏွင့္ ဝမ္းကြဲေတာ္တဲ့ ေကာင္မေလး၊ အဲ ဟုတ္ၿပီ၊ မီလာနီတဲ့၊ အဲ မီလာနီႏွင့္ သူ႕ေမာင္ ခ်ားလ္တို႔ေတာ့ အတၱလန္တာက ေရာက္လာၾကတယ္’

`ေၾသာ္ မီလာနီေရာ ပါသလား’



`အင္း ေကာင္မေလးက ခ်စ္စရာကေလး၊ ႐ိုး႐ိုး ေအးေအးကေလးရယ္၊ စကားကလည္း သိပ္ နည္းတာပဲ၊

မိန္းကေလးဆို ဒီလိုမွေပါ့၊ ကဲ သြားၾကစို႔၊ ေမေမ ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္’

စကားလက္ ရင္ထဲတြင္ နင့္ခနဲ႔ ျဖစ္သြားသည္။ မီလာနီသည္ အတၱလန္တာတြင္ ရွိလိမ့္မည္ဟု သူ ထင္ခဲ့သည္။

မီလာနီကို ႐ိုး႐ိုးအအ ဟု သူက ထင္ေသာ္လည္း ေဖေဖကမူ ႐ိုး႐ိုးေအးေအး ခ်စ္စရာကေလးဟု ေျပာသြားသည္။ စကားလက္ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့။

`အက္ရွေလေကာ ရွိလား’



`ရွိတာေပါ့’ ေဖေဖက စကားလက္၏ လက္ေမာင္းကို ဆြဲယူလွည့္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္၏။ `သမီးက

ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖ့ကို လာေစာင့္တာကိုး၊ ေစာေစာက ေျပာပါေတာ့ သမီးရယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ သြယ္ဝိုက္ေနရတာလဲ’

စကားလက္ မည္သို႔ ေျဖရမွန္း မသိ။ မ်က္ႏွာေတြ ထူပူ ဖိန္းရွိန္းေနသည္ကိုမူ သတိျပဳမိသည္။



`ေျပာေလ ဘယ့္ႏွယ္လဲ’



စကားလက္က ဘာမွ် မေျပာ။ ေဖေဖ့ကို ကိုင္လႈပ္ကာ ေနာက္ထပ္ မေမးေအာင္ ေအာ္ေငါက္ ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။



`သမီးကို ေမးလိုက္ပါတယ္၊ မနက္ျဖန္ ေပ်ာ္ပြဲစားကို လာျဖစ္ေအာင္ လာပါတဲ့၊ သူ႕ညီမေတြကလည္း မွာလိုက္တယ္၊

သမီးကလည္း သြားမွာပဲ မဟုတ္လား၊ ကဲ ေျပာစမ္းပါဦး၊ သမီးႏွင့္ အက္ရွေလတို႔ အေၾကာင္း’

`ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး ေဖေဖ၊ ျပန္ၾကစို႔’



စကားလက္က ေဖေဖ့ လက္ေမာင္းကို လွမ္းကိုင္သည္။



`ဘာလဲ ခုေတာ့ သမီးက ျပန္ခ်င္မွာေပါ့၊ ေဖေဖကေတာ့ မျပန္ခ်င္ေသးဘူး၊ သမီး ေျပာတာကို နားေထာင္ၿပီးမွ

ျပန္မယ္၊ ခုတေလာ သမီးကို ၾကည့္ရတာ နည္းနည္း ထူးျခားေနတယ္လို႔ ေဖေဖ ထင္တယ္၊ ဘာလဲ၊ အက္ရွေလက သမီးကို အ႐ူး လုပ္သြားသလား၊ သမီးကို လက္ထပ္ဖို႔ ေျပာဖူးသလား’

`ဟင့္အင္း’



စကားလက္က ခပ္တိုတို ေျဖသည္။



`ေဖေဖလည္း မထင္ပါဘူး’

41



စကားလက္ ရင္ထဲက မီးေတာက္ေနၿပီ။ ေဖေဖက လက္ကာျပလိုက္၏။



`ေနဦး၊ ေဖေဖ ေျပာဦးမယ္၊ အက္ရွေလႏွင့္ မီလာနီတို႔ လက္ထပ္ ၾကေတာ့မယ္လို႔ အက္ရွေလ့ အေဖက

ေျပာလိုက္တယ္၊ မနက္ျဖန္မွာ ေစ့စပ္ၾကမယ္တဲ့’

စကားလက္၏ လက္သည္ ေဖေဖ့ လက္ေမာင္းကို ကိုင္ထားရာမွာ ျပဳတ္က်သြားသည္။ သူ ၾကားသည့္အတိုင္း

မွန္ေနၿပီ။ 

သူ႕ႏွလံုးသည္ အစြယ္ တစ္ခုျဖင့္ အထိုးခံလိုက္ ရသည့္ႏွယ္ နာက်င္ ေနသည္။ ေဖေဖ့ မ်က္လံုးမ်ားက သူ႕ကို

ၾကည့္ေနမွန္း စကားလက္ သိသည္။ ေဖေဖသည္ သူ႕သမီးကို သနားလည္း သနားသည္။ သူ မေျဖရွင္းႏိုင္သည့္ ကိစၥ တစ္ရပ္ကို ဖြင့္ေျပာလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ထဲကလည္း မခ်မ္းသာ။ ေဖေဖသည္ စကားလက္ကို ခ်စ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ ကေလးခ်င္း ျပႆနာကို သူလည္း မရွင္းတတ္။ အယ္လင္ ဆိုလွ်င္ ေျဖရွင္း တတ္မည္ေလာ မဆိုႏိုင္။ သူ႕ေမေမကို ဖြင့္ေျပာလွ်င္ ေကာင္းမည္ေလာဟု ေဖေဖ စဥ္းစားသည္။

`ဘာလဲ၊ သမီးက လူပံုလယ္ အရွက္အကြဲ ခံမလို႔လား’ ေဖေဖက သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေမးလိုက္သည္။

`ကိုယ့္ကို မခ်စ္တဲ့ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္အတြက္ ဒီေလာက္ စိတ္ထိခိုက္ရင္ ဘယ္ေကာင္းေတာ့ မလဲ၊ ေယာက်္ားေတြ ေပါပါတယ္၊ ေပါလြန္းလို႔ ႀကိဳက္တာကို ေခါင္းေခါက္ယူႏိုင္တယ္’

ေဒါသႏွင့္ မာနေၾကာင့္ စိတ္ထိခိုက္ေနသည္တို႔ ေပ်ာက္သြားၾက၏။



`သမီး ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ အံၾသတာ တစ္ခုပါပဲ’



`မညာပါႏွင့္ကြယ္’ ေဖေဖက ၫိႈးငယ္ေနသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ငံု႔ၾကည့္ရင္း ၾကင္နာစြာ ေျပာသည္။ `ေဖေဖလည္း

စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ သမီးလည္း ငယ္ေသးတာပဲ၊ ေလာကမွာ ေယာက်္ားေတြ အမ်ားႀကီးပါ’

`ေဖေဖ့ကို လက္ထပ္ေတာ့ ေမေမ အသက္ တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္၊ ခု သမီးက တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ရွိၿပီ

ေဖေဖ’

`ေမေမ့ ကိစၥက တစ္မ်ိဳးပါကြယ္၊ ေမေမတို႔ ေခတ္တုန္းက သမီးတို႔လို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရတာ မဟုတ္ဘူး။

မိဘက သိပ္ ၾကပ္မတ္တာ၊ ကဲပါကြယ္၊ ဒါေတြ ေတြးမေနပါႏွင့္၊ ေနာက္အပတ္ဆို ေဒၚေလး ယူလာလီတို႔ဆီ သမီးကို အလည္လိုက္ပို႔မယ္၊ ဟုိက်ရင္ ဆြန္တာ ခံတပ္အေၾကာင္းေတြ ဘာေတြ ၾကားရလိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့ သမီးလည္း စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားမွာပါ’

`ေဖေဖဟာ ငါ့ကို သူငယ္ႏွပ္စား ကေလးမ်ား ေအာက္ေမ့ေနသလား မသိဘူး။ သူက ငါ့ကို ကစားစရာ

အ႐ုပ္သစ္ကေလး တစ္႐ုပ္ ဝယ္ေပးၿပီး ဒဏ္ရာကို ေမ့ခိုင္းတာမ်ိဳး က်ေနတာပဲ’ ဟု စကားလက္ ေတြးေနသည္။

`ကဲ ေဖေဖ့ကို ၾကည့္မေနႏွင့္ေလ၊ သမီးသာ စဥ္းစားတတ္ရင္ စတူးဝပ္ကို ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘရင့္ကို ျဖစ္ျဖစ္ စဥ္းစားဖို႔

ေကာင္းတယ္၊ သူတို႔အထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ဟန္က်ရင္ ယာေတာ ႏွစ္ခုကိုလည္း တစ္ခုတည္း ေပါင္းၿပီးသား

42

ျဖစ္ေရာ၊ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖတို႔ ခမည္းခမက္ကလည္း သမီးတို႔ကို ဟုိဘက္က ထင္း႐ႈးေတာစပ္မွာ အိမ္ေကာင္းေကာင္း တစ္ေဆာင္’

`ေတာ္ေတာ့ ေဖေဖ၊ သမီးဟာ သူငယ္ႏွပ္စား ကေလး မဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔ အႁမႊာ ညီအစ္ကိုကို သမီး စိတ္မဝင္စားဘူး၊

စိတ္ကူးထဲလည္း မထည့္ဘူး၊ သမီးက ... သမီးက’

ေဖေဖက ၾကားျဖတ္၍ ေျပာလိုက္သည္။ စကားလက္ ဝင္ခ်ိန္ မရလိုက္။



`သမီးက အက္ရွေလကိုမွ သေဘာ က်တာ မဟုတ္လား၊ သူႏွင့္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ၊ သူက သမီးကို

ယူပါ့မယ္လို႔ ကမ္းလွမ္းလာသည့္တိုင္ ေဖေဖ့အေနႏွင့္ ေျပာရင္ သေဘာမက်ဘူး၊ ေဖေဖႏွင့္ သူ႕မိဘေတြဟာ ခင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္တာက တျခားပဲ၊ ေဖေဖဟာ ေဖေဖ့ သမီးကို ေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္၊ စိတ္ ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အက္ရွေလႏွင့္ ဆိုရင္ သမီး စိတ္ခ်မ္းသာမွာ မဟုတ္ဘူး’

`ဘာျဖစ္လို႔’



`စိတ္မခ်မ္းသာလို႔ေပါ့၊ အိမ္ေထာင္ေရး ဆိုတာ အသြင္ တူမွ စိတ္ခ်မ္းသာၾကတာ’



စကားလက္သည္ စိတ္ရွိ လက္ရွိ ငိုပစ္လိုက္ ခ်င္သည္။ `ေဖေဖႏွင့္ ေမေမေကာ အသြင္ မတူဘဲႏွင့္ ဘာျဖစ္လို႔

စိတ္ခ်မ္းသာေနၾကရသလဲ’ ဟု ေမးလိုက္ ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ မေမးမိ။

ေဖေဖက စကားလံုးမ်ားကို ေရြး၍ ေျပာသည္။



`ေဖေဖတို႔ႏွင့္ အက္ရွေလတို႔ မိသားစုဟာ အသြင္ မတူၾကဘူး၊ ေဖေဖတို႔ႏွင့္တင္ မကပါဘူးေလ၊ ဒီနား တစ္ဝိုက္က

မိသားစုေတြႏွင့္လည္း မတူဘူး၊ ေဖေဖသိတဲ့ မိသားစုေတြ အားလံုး တစ္ခုႏွင့္မွ မတူဘူး၊ သူတို႔က ခပ္ဆန္းဆန္း၊ ဒီေတာ့ သူတို႔ အမ်ိဳးခ်င္း လက္ထပ္ၾကတာပဲ ေကာင္းတယ္၊ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ဆိုေတာ့ ဘာမွ ျပႆနာ မေပၚေတာ့ဘူး’

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေဖေဖ၊ အက္ရွေလက’



`အက္ရွေလကို ေဖေဖ ဘာမွ အထူးအေထြ ေျပာစရာ မရွိဘူး၊ သူတို႔ မိသားစုဟာ ခပ္ဆန္းဆန္းပဲလို႔ ေဖေဖ ေျပာတဲ့

အဓိပၸာယ္က ေဟာ့ရမ္းတယ္၊ ရမ္းကားတယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိတ္တို႔လို ရွိသမွ် ျမင္းေလာင္းေနတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး၊ စတူးဝပ္တို႔လို အရက္ေသာက္တာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဖြန္တိန္တို႔လို ထစ္ခနဲရွိ ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ခ်င္တဲ့ လူရမ္းကားေတြလို႔ ဆိုလိုတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔လို လူမ်ိဳးေတြကို နားလည္ဖို႔ မခက္ပါဘူး၊ လြယ္ပါတယ္၊ ေဖေဖ့မွာလည္း သူတို႔လို ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ကေလးေတြ အနည္းႏွင့္ အမ်ား ရွိတာပါပဲ၊ ဒီေတာ့ မဆန္းပါဘူး၊ အက္ရွေလဟာ ကိုယ့္မိန္းမ အေပၚ သစၥာ မရွိတဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳး၊ ကိုယ့္မယားကိုယ္ ပစ္ၿပီး ေနာက္မိန္းမ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ထြက္ေျပးမယ့္ လူစားမ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္ မိန္းမကို ႏွမခ်င္းမစာ ႐ိုက္လား ႏွက္လား လုပ္မယ့္ လူစားမ်ိဳးလို႔လည္း ေဖေဖ ေျပာလိုတာ မဟုတ္ဘူး၊ အက္ရွေလတို႔ မိသားစု ခပ္ဆန္းဆန္းေတြ ဆိုတာ ဒီလို ဆန္းတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ နားလည္လို႔ မရတဲ့ ဆန္းနည္းမ်ိဳး၊ ေဖေဖ့ အေနႏွင့္ ေျပာရရင္ အက္ရွေလကို ေဖေဖ သေဘာက်တယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူေျပာတဲ့ စကားေတြကို ေဖေဖ တစ္လံုးမွ နားမလည္ဘူး၊ ကဲ ေဖေဖ

43

ေမးမယ္၊ သမီးေကာ သူေျပာတဲ့ စကားေတြကို နားလည္ရဲ႕လား၊ စာေပတဲ့၊ ကဗ်ာတဲ့၊ ဂီတတဲ့၊ ပန္းခ်ီတဲ့၊ ေဖေဖေတာ့ ဘာမွန္းမွ မသိဘူး’

`အို ေဖေဖရယ္၊ ဒါကေတာ့ မိန္းမ အေပၚမွာ တည္တာေပါ့၊ မိန္းမက ျပဳျပင္ေပးရမွာေပါ့’



ေဖေဖက စကားလက္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ စိတ္ဆိုးသည့္ ေလသံျဖင့္ ေျပာ၏။



`ျပင္ႏိုင္လိမ့္မယ္၊ အေဝးႀကီး၊ ေယာက်္ားေတြ အေၾကာင္း သမီး မသိပါဘူး၊ မိန္းမ တစ္ေယာက္ဟာ လင္ေယာက်္ား

တစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပင္လို႔ မရဘူး မွတ္ထား၊ အက္ရွေလတို႔ လူမ်ိဳးကိုေတာ့ မေျပာႏွင့္ေတာ့၊ သူတို႔ မိသားစု တစ္ခုလံုး ဒီလိုခ်ည္းပဲ၊ အရင္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ၊ ေနာက္လည္း ဒီလိုပဲ ေနမွာပဲ၊ သူတို႔ဟာ ေမြးကတည္းက ခပ္ဆန္းဆန္းေတြ ေမြးလာၾကတာ၊ သမီး စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ပိုက္ဆံေတြ အကုန္ခံၿပီး နယူးေယာက္တို႔၊ ေဘာ့စတြန္တို႔ သြားၿပီး ေအာ္ပရာဇာတ္ေတြ ၾကည့္သတဲ့၊ ပန္းခ်ီ ျပတိုက္ေတြ ေလွ်ာက္သြားသတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ယန္ကီေတြဆီက ဂ်ာမန္ စာအုပ္ေတြ၊ ျပင္သစ္ စာအုပ္ေတြကို ေသတၱာႀကီးေတြႏွင့္ မွာၿပီး ဖတ္သတဲ့၊ ေဖေဖေတာ့ မၾကားဖူးေပါင္၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ေနကုန္ ထိုင္ၿပီး စာအုပ္ေတြ ဖတ္၊ အေရ မရ အဖတ္မရေတြ ေလွ်ာက္စဥ္းစား၊ တကယ္ဆို ဒိျပင္ ေကာင္ေလးေတြလို ေတာလိုက္ပါလား၊ ပိုကာ ကစားပါလား’

ေဖေဖ ေျပာေနပံုမွာ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ မိန္းမလ်ာကေလး တစ္ေယာက္သဖြယ္ ျဖစ္သြားသည္။ စကားလက္က

မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေျပာ၏။ 

`ဒီနား တစ္ဝိုက္မွာေတာ့ အက္ရွေလထက္ ျမင္းစီးေကာင္းတဲ့လူ တစ္ေယာက္မွ မရွိေသးဘူး မဟုတ္လား ေဖေဖ၊

သူ႕ထက္ သာတာ ဆိုလို႔ သူ႕အေဖ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္၊ ပိုကာ ကစားတာ က်ေတာ့ေကာ၊ ေဖေဖေတာင္ အရင္အပတ္က သူႏွင့္ ကစားတာ ေငြ ႏွစ္ရာ ႐ံႈးခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား’

`အက္ရွေလဟာ ေဖေဖ့လို အေကာင္းဆံုး ျမင္းစီးသမားႏွင့္ ၿပိဳင္ၿပီး စီးႏိုင္တယ္၊ ေဖေဖ့လို အေကာင္းဆံုး

ပိုကာသမားႏွင့္လည္း တစ္ဝိုင္းတည္း ထိုင္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း ရွိတယ္ ဆိုတာ ဟုတ္ပါတယ္။ ေဖေဖ မျငင္းခ်င္ပါဘူး။ ဒါေတြ အားလံုး သူ မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေဖေဖ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူက ဒါမ်ိဳးေတြကို ဝါသနာ မပါဘူးလို႔ ေျပာေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ခပ္ဆန္းဆန္းေတြလို႔ ေဖေဖ ေျပာတာ’

စကားလက္ တိတ္သြားသည္။ ရင္ထဲတြင္လည္း လိႈက္လာသည္။ ဤအခ်က္ကမူ ေဖေဖ မွန္သည္။ သူ မျငင္းႏိုင္ေတာ့။

အက္ရွေလသည္ သူ ကၽြမ္းက်င္သည့္ အေပ်ာ္ကိစၥမ်ားကို တစ္ခုမွ် စိတ္ဝင္စားဟန္ မရွိ။ ထို အလုပ္မ်ားကို လုပ္သည္ ဆိုလွ်င္ အေပါင္းအသင္းကို အားနာ၍ ေလာကဝတ္ သေဘာျဖင့္ လုပ္ျခင္းမွ်ေလာက္သာ ရွိသည္။

ေဖေဖက

သူ႕စကားကို

စကားလက္

မျငင္းႏိုင္ေၾကာင္း

သတိျပဳမိသည္။

စကားလက္၏

လက္ေမာင္းကို

လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။

`ေဖေဖ ေျပာတာ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား သမီး၊ ဒီေတာ့ အက္ရွေလလို လူမ်ိဳးကို လင္လုပ္ရတာ ဘာအဓိပၸာယ္

ရွိဦးမွာလဲ၊ အက္ရွေလတို႔ တစ္အိမ္လံုးဟာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ေတြခ်ည္းပဲ၊ ေစာေစာက စတူးဝပ္တို႔ အေၾကာင္း ေျပာသြားလို႔ စတူးဝပ္တို႔လို လူေတြကိုလည္း ေဖေဖ သေဘာက်တယ္လို႔ မထင္လိုက္ႏွင့္ဦး၊ ေဖေဖ့ သေဘာကေတာ့ ကိတ္ကို သေဘာ

44

အက်ဆံုးပဲ၊ ေဖေဖ မရွိေတာ့ရင္ ၿမိဳင္သာယာဟာ သမီးႏွင့္ ကိတ္တို႔’

`အို ေတာ္စမ္းပါ၊ ေဖေဖ့ ကိတ္အေၾကာင္း လာၿပီး ခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင့္မေနစမ္းပါႏွင့္၊ ေဖေဖ့ ၿမိဳင္သာယာ ကိုလည္း သမီး

မမက္ပါဘူး၊ ဘယ္ယာေတာကိုမွလည္း မမက္ဘူး၊ ေလာကႀကီးမွာ ယာေတာဟာ ဘာမွ အေရးမႀကီးပါဘူး၊ အေရးႀကီးတာက’

`အေရးႀကီးတာက ကိုယ့္ခ်စ္သူပါ’ ဟု စကားလက္ ေျပာခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ စကားမဆံုး။ ေဖေဖက

သူ႕ယာေတာကို ထိလွ်င္ ဆတ္ဆတ္ထိ မခံႏိုင္။ ေလာကႀကီးတြင္ ေဖေဖသည္ ေမေမက လြဲလွ်င္ သူ႕ယာေတာကို အတြယ္တာဆံုး ျဖစ္သည္။

`ဘာ၊ ယာေတာဟာ ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူး ဟုတ္လား’ ေဖေဖက ဟိန္းသြားေအာင္ ေအာ္လိုက္သည္။ `ဒီစကား

မေျပာႏွင့္၊ ေလာကမွာ အေရးအႀကီးဆံုးဟာ ေျမ၊ သိရဲ႕လား၊ ေျမဟာ ေလာကမွာ အေရးအႀကီးဆံုးပဲ၊ ေလာကမွာ မေပ်ာက္မပ်က္ တည္ရွိတဲ့ အရာဟာ ေျမႀကီး တစ္ခုပဲ ရွိတယ္၊ ဒါကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏွင့္၊ ဒီ ေျမႀကီး အတြက္ အလုပ္ လုပ္ေနၾကတာ၊ ဒီ ေျမႀကီး အတြက္ စစ္တိုက္ေနၾကတာ၊ ဒီ ေျမႀကီး အတြက္ အေသ ခံေနၾကတာ’

`ေဖေဖ့ စကားက အိုင္းရစ္ဇာတိ သိပ္ျပတာပဲ’



`ဟုတ္တယ္၊ အိုင္းရစ္ လူမ်ိဳး ဇာတိ ျပတာကို ေဖေဖက ဘာျဖစ္လို႔ ရွက္ရမွာလဲ၊ မရွက္တဲ့ျပင္ အိုင္းရစ္ ျဖစ္ရတာကို

ေဖေဖ ဂုဏ္ယူတယ္၊ သမီးလည္း အိုင္းရစ္ေသြး ပါတယ္ ဆိုတာ မေမ့ႏွင့္၊ အိုင္းရစ္ေသြး တစ္ဝက္ပါတဲ့ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ သူေနတဲ့ ေျမႀကီးဟာ သူ႕ အေမပဲ၊ ခု သမီးတို႔ကို ေဖေဖက ကမာၻမွာ အလွဆံုးဆိုတဲ့ ေျမႀကီးကို ေပးတယ္၊ သမီးက ဘာလုပ္သလဲ၊ ႏွစ္ျပား မတန္သေယာင္ သမီး ေျပာတယ္’

ေဖေဖက ေျပာရင္း အရွိန္ရလာသည္။ စကားလက္၏ ၫိႈးငယ္ေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚမွ တစ္စံုတစ္ရာကို ျမင္သည့္

အခါက်မွ စိတ္ေျပသြားသည္။

`သမီးတို႔က ငယ္ေသးတယ္၊ ဘာမွ မသိေသးဘူး၊ သမီး ႀကီးလာရင္ ေျမႀကီးကို တြယ္တာတတ္လာ လိမ့္မယ္၊ သမီးမွာ

အိုင္းရစ္ေသြး ပါရင္ ေျမႀကီးကို မခ်စ္ဘဲ မေနႏိုင္ဘူး၊ ခု သမီးတို႔က ငယ္ေသးေတာ့ ကေလးေတြးပဲ ေတြးၾကမွာပဲ၊ ႀကီးလာရင္ ဒီေျမႀကီးဟာ ဘယ္ေလာက္ အဖိုးတန္သလဲ ဆိုတာ သမီးတို႔ သိလာၾကလိမ့္မယ္’

ေဖေဖသည္ စကားရွည္ရွည္ ေျပာလိုက္ရသျဖင့္ ေမာသြားဟန္တူသည္။ ထိုမွ်မက ဤနယ္ တစ္ဝိုက္က လူငယ္မ်ားကို

ေရြးေပးၿပီး မိမိ အခ်စ္ဆံုး ၿမိဳင္သာယာကို လက္ဖြဲ႔မည္ ဆိုသည့္တိုင္ စကားလက္ စိတ္ဝင္စားဟန္ မျပသည့္ အခါတြင္ ႀကီးစြာ စိတ္မေကာင္းျခင္းလည္း ျဖစ္ရသည္။ စကားလက္ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္ေသာ္လည္း သူ ထင္သလို မျဖစ္။

`ကဲ ဒါေတြ သိပ္ စဥ္းစား မေနပါႏွင့္ဦးေလ၊ ဘယ္သူ႕ကိုပဲ လက္ထပ္ လက္ထပ္ အေရးမႀကီးပါဘူး၊ သူက သမီးကို

ခ်စ္တယ္၊ လူေကာင္း တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္တယ္၊ ေတာင္ပိုင္းသားလည္း ျဖစ္တယ္၊ ကိုယ့္မာနႏွင့္ကိုယ္ ေနတတ္တဲ့ သူလည္း ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ၿပီးတာပါပဲ၊ မိန္းမ တစ္ေယာက္အဖို႔ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ ျဖစ္လာတာမ်ိဳးပါ’

`ဒါက ေရွးတုန္းက အယူအဆပါ ေဖေဖ’

45



`ဘယ္တုန္းက အယူအဆပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတဲ့ အယူအဆ ဆိုရင္ လက္ခံရမွာေပါ့၊ အေမရိကန္ေတြ ကေတာ့ အခ်စ္

အတြက္ လက္ထပ္ၾကသတဲ့၊ ဒါမ်ိဳးေတြက အေစခံေတြ၊ ယန္ကီေတြ လုပ္တာပါကြယ္၊ အေကာင္းဆံုး၊ အဆင္ေျပဆံုးကေတာ့ လူႀကီး ေပးစားတာကို ယူတာ အေကာင္းဆံုးပဲ၊ သမီးတို႔လို ႐ူး႐ူး မိုက္မိုက္ အရြယ္ေတြဟာ လူဆိုးႏွင့္ လူေကာင္းကို ဘယ္မွာ ခြဲျခားတတ္ဦးမွာလဲ၊ အက္ရွေလ ဝီလ္ကီတို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ၾကည့္ေလ၊ သူတို႔ ေဆြမ်ိဳးစုရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ဘယ္လို ထိန္းခဲ့ၾကသလဲ၊ သူတို႔ႏွင့္ အသြင္ တူတဲ့သူ အခ်င္းအခ်င္း လက္ထပ္ခဲ့ၾကတယ္၊ လူႀကီး မိဘေတြ သေဘာက် ဝမ္းကြဲခ်င္း လက္ထပ္ခဲ့ၾကတယ္’

`အို ေဖေဖရယ္’



စကားလက္က ေခါင္းကို ငံု႔လိုက္သည္။ သူ႕ရင္ထဲက ခံစားခ်က္သည္ အသစ္ ျပန္ျဖစ္လာ၏။ ေဖေဖက စကားလက္၏

မ်က္ႏွာကို ဆြဲေမာ့သည္။ 

`သမီး ငိုေနသလား’



`ဟင့္အင္း၊ သမီး မငိုပါဘူး’



စကားလက္က မ်က္ႏွာ လႊဲထားသည္။



`မညာပါႏွင့္ကြယ္၊ သမီး ငိုေနတာပါ၊ သမီးမွာ မာန ရွိတယ္၊ ဒီမာန အတြက္ ေဖေဖ ဂုဏ္ယူတယ္၊ မနက္ျဖန္က်ရင္လည္း

ေပ်ာ္ပြဲစားကို ခပ္တည္တည္သာ သြား၊ သမီး မလာရင္ ကိုယ့္ကို စိတ္ကူးထဲ မထည့္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ အတြက္ ေဆြးေနလို႔ မလာတာ ဆိုၿပီး အတင္း ေျပာၾကလိမ့္မယ္၊ သြား ရဲရဲသြား’

`သမီးကို စိတ္ကူး မထည့္တာ မဟုတ္ပါဘူး ေဖေဖ၊ စိတ္ကူး ထည့္တယ္ မထည့္ဘူး ဆိုတာ သမီး သိပါတယ္၊

ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြဟာ ေဆြမ်ိဳးခ်င္းသာ လက္ထပ္ၾကရမယ္လို႔ ထင္ေနၾကလို႔ပါ၊ ႏို႔မို႔ရင္’

ေဖေဖက စကားလက္၏ လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲယူ၍ လက္ေမာင္းၾကားထဲတြင္ ညႇပ္ထားလိုက္၏။



`ကဲ ျပန္ၾကစို႔၊ အိမ္က ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္၊ ဒီ ကိစၥကို ဘယ္သူ႕မွ မေျပာႏွင့္ ေနာ္၊ ေမေမ့ကိုလည္း မေျပာႏွင့္၊

ေဖေဖကလည္း မေျပာဘူး၊ သမီး မ်က္ရည္ေတြ သုတ္လိုက္စမ္းပါဦး’

စကားလက္က တြန္႔ေၾကေနသည့္

လက္ကိုင္ပဝါကေလးျဖင့္

မ်က္ရည္

သုတ္သည္။

သားအဖ ႏွစ္ေယာက္

ေမွာင္မည္းေနေသာ ဝင္းအဝင္ လမ္းအတိုင္း လက္တြဲ၍ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ ျမင္းႀကီးက သူတို႔ေနာက္က ျဖည္းညင္းစြာ လိုက္လာသည္။ အိမ္နား အေရာက္တြင္ ဆင္ဝင္မွ ထြက္ေမွ်ာ္ေနေသာ ေမေမ့ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ေမေမက ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းကာ ျခံဳေစာင္ ျခံဳထားသည္။ ႀကီးေဒၚက ေနာက္တြင္ ရပ္ေနသည္။ မ်က္ႏွာက ညိဳမိႈင္းလ်က္။ လက္ထဲတြင္ ေဆးထည့္သည့္ သားေရအိတ္ အနက္ႀကီးကို ကိုင္ထားသည္။ အယ္လင္ အိုဟာရာ (စကားလက္၏ အေမ) သည္ ကပၸလီ ေငြဝယ္ကၽြန္မ်ား တစ္ခုခု ျဖစ္လွ်င္ ဤေဆးအိတ္ကို ကိုင္၍ ျပဳစုေပးေနက်။ ႀကီးေဒၚ၏ ႏႈတ္ခမ္းထူထူႀကီးမ်ားသည္ ေအာက္သို႔ တြဲက်ေနၾကသည္။ စိတ္ဆိုးလွ်င္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္း ထူထူႀကီးသည္ ထို႔ထက္ ႏွစ္ဆ ရွည္ထြက္လာ တတ္သည္။ ယခု ႀကီးေဒၚ၏

46

ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသည္ ခါတိုင္းထက္ ႏွစ္ဆ ပိုထြက္ ေနၿပီ။ သို႔ဆိုလွ်င္ ႀကီးေဒၚ တစ္ခုခုကို စိတ္တိုင္းမက် ျဖစ္ေနမည္မွာ ေသခ်ာၿပီ။

`အေဖႀကီး’ ေမေမက လွမ္း၍ ေခၚလိုက္သည္။ ေမေမသည္ သားသမီး ေျခာက္ေယာက္ ေမြးၿပီး၍ အိမ္ေထာင္သက္

တစ္ဆယ့္ ခုနစ္ႏွစ္ ရွိသည့္တိုင္ သူ႕ ေယာက်္ား၏ နာမည္ကို ဘယ္အခါမွ တရင္းတႏွီး ေခၚေလ့ မရွိ။ ေရွးေခတ္ ထံုးစံအတိုင္း သူစိမ္းတစ္ရံ သဖြယ္ ေခၚတတ္သည္။ `စလက္တာရီတို႔ အိမ္မွာ ေနမေကာင္းလို႔တဲ့၊ အင္မီ မ်က္ႏွာျမင္တာ ကေလးက အေျခအေန သိပ္ မေကာင္းဘူးတဲ့၊ ႀကီးေဒၚႏွင့္ ကၽြန္မ သြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္’

ေမေမ၏ အသံက ေဖေဖ့ထံမွ အတည္ျပဳခ်က္ ေတာင္းသည့္ အသံမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ဤသည္မွာ ေမေမ၏ ဝသီျဖစ္၏။

ေမေမသည္ သူ လုပ္ခ်င္ၿပီ ဆိုလွ်င္ ေဖေဖ တားသည့္တိုင္ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္ေသာ္လည္း ထံုးတမ္းစဥ္လာ တစ္ခု အေနျဖင့္ ေဖေဖ့ အတည္ျပဳခ်က္ကို ေတာင္းတတ္သည္။

`အိုကြာ၊ ထမင္းစားေတာ့မယ့္ ဆဲဆဲႀကီး၊ ဘာလို႔ သြားေနဦးမွာလဲ၊ ဒီလို လူျဖဴမ်ိဳးေတြကို သိပ္ ဂ႐ုတစိုက္

လုပ္မေနႏိုင္ပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ အတၱလန္တာက အေျခအေနကိုလည္း မင္း ေျပာျပရဦးမယ္၊ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ေတာ့မလိုလို ျဖစ္ေနၿပီ၊ တိုင္းျပည္ႀကီး ဘာျဖစ္မယ္မွန္း မသိ ဘာမသိႏွင့္၊ ေအးေအး ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္ အိပ္ေနစမ္းပါ’

`အယ္လင္ အိပ္လို႔ ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူး ေတာ့္၊ အိုဟာရာ မိန္းမက ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ သူကိုယ္တိုင္ လိုက္ၾကည့္ရမွ

ေက်နပ္တာ’

ႀကီးေဒၚက ေလသံ တစ္ဆက္တည္းျဖင့္ ေျပာကာ ေအာက္သို႔ ဆင္းသြားသည္။ ျမင္းရထားက အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။



`အို ကၽြန္မ လိုက္သြားမွ ျဖစ္မွာပါ၊ သမီးက ထမင္းဝိုင္းမွာ ေမေမ့ ေနရာ ဝင္လိုက္’



ေမေမက လက္အိတ္ စြပ္ထားသည့္ လက္ျဖင့္ စကားလက္၏ ပါးကို တို႔သည္။ ဆို႔နင့္ ေနသည့္ ၾကားထဲတြင္

ေမေမ၏ အေတြ႔အထိ၊ ေမေမ၏ ပိုးအက်ႌမွ ေဆာင္ေတာ္ကူး နံ႔သာအိတ္ ေမႊးေမႊးတို႔၏ အနံ႔ကို ထိေတြ႔ ႐ႉ႐ႈိက္လိုက္ရသည္မွာ အေမာေျပသြား မေယာင္ ထင္ရ၏။ စကားလက္ အဖို႔ ေမေမသည္ အားကိုးရာ၊ ႏွစ္သိမ့္ရာ၊ ျမတ္ႏိုးရာ၊ တြယ္တာရာ။

ေဖေဖက ေမေမ့ကို တြဲ၍ ရထားေပၚသို႔ တင္ေပးသည္။ လမ္းတြင္ ဂ႐ုတစိုက္ ေမာင္းရန္ ရထားသမားကို

အမိန္႔ေပးသည္။ ေဖေဖ၏ ျမင္းမ်ားကို အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကိုင္လာခဲ့သည့္ ရထားသမား တိုဘီသည္ သူ႕အလုပ္ကို ဝင္၍ ဆရာ လုပ္ရပါမည္ေလာဟု ဆိုသည့္ သေဘာျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းႀကီး စူေနသည္။ သူ႕ေဘးတြင္ ထိုင္လိုက္လာသည့္ ႀကီးေဒၚကလည္း ႏႈတ္ခမ္း စူစူ။ တိုဘီကလည္း ႏႈတ္ခမ္းစူစူ။

`စလက္တာရီတို႔က ေဖေဖတို႔ ၾကည့္႐ႈလာခဲ့လို႔ ဒီအေျခအေနကို ေရာက္လာတာပါ၊ ခုေတာ့ သူတို႔က ဘာမွ သံုးမရတဲ့

ျမစ္ေဘးက စိမ့္ေျမေတြကို ေဖေဖတို႔ ေရာင္းခ်င္လို႔တဲ့၊ ဝယ္လိမ့္မယ္ အားႀကီး’ ေဖေဖက စိတ္ဆိုးဆိုးျဖင့္ ေျပာေနသည္။ `လာေဟ့ သမီး၊ ေပါ့ကို သြားစေခ်ရေအာင္၊ ဒစ္လစီကို ျပန္ေရာင္းပစ္ခဲ့ၿပီလို႔ ေပါ့ကို စေခ်ရေအာင္’

ေဖေဖက လက္တြင္ ကိုင္ထားသည့္ ဇက္ႀကိဳးကို ကပၸလီ သူငယ္ေလးထံ ပစ္ေပးလိုက္သည္။ ယခု အခ်ိန္၌

47

စကားလက္၏ ကိစၥကို ေဖေဖ အမွတ္မရ ေတာ့ၿပီ။ သူ႕စိတ္သည္ ထမင္းခ်က္ႀကီး ေပါ့ကို စဖို႔ေလာက္သာ အာ႐ံု ေစာသည္။ စကားလက္က ေလးလံေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေလွကားထစ္မ်ားကို တက္လာခဲ့သည္။

ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတို႔ အတြဲသည္ ေတာ္ေတာ္ ဆန္းသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ သဘာဝခ်င္း မတူၾက။

ေဖေဖက အာက်ယ္က်ယ္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း။ ေမေမႏွင့္ မည္သို႔ ညားလာသည္မသိ။ ဇာတိခ်င္းလည္း မတူ။ စ႐ိုက္ခ်င္းလည္း မတူ။ စိတ္ခ်င္းလည္း မတူ။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတို႔ပင္ လက္ထပ္ႏိုင္ ၾကေသးလွ်င္ သူႏွင့္ အက္ရွေလတို႔ေကာ အဘယ္ေၾကာင့္ လက္မထပ္ႏိုင္ရမည္နည္း။

48





(စကားလက္၏ ေမေမ) အယ္လင္ အိုဟာရာသည္ အသက္ သံုးဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ ထိုေခတ္က

သတ္မွတ္ခ်က္ အတိုင္း ဆိုလွ်င္ ကေလး ေျခာက္ေယာက္ ေမြးၿပီး သံုးေယာက္ ပ်က္စီးခဲ့သည့္ လူလတ္ပိုင္း အရြယ္ဟု ေျပာရလိမ့္မည္။ အရပ္ ရွည္ၿပီး သူ႕ေယာက်္ားထက္ ေခါင္းတစ္လံုး ပိုျမင့္သည္။ သို႔ရာတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ပံုက သိမ္ေမြ႔သျဖင့္ အရပ္ ရွည္သည္ဟု မထင္ရ။ တာဖက္တာ ပိုးနက္ အက်ႌထဲမွ တိုးထြက္ေနသည့္ သူ႕ လည္ပင္းသည္ ေသးသြယ္ ေၾကာ့ရွင္းကာ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ ေဖြးေနသည္။ ဆံပင္ ေကာင္းေကာင္း။ ပိုက္အုပ္၍ ေနာက္တြဲ ထံုးထားသျဖင့္ ေခါင္းက ေနာက္သုိ႔ အနည္းငယ္ လန္ေနသည္။ ၁၉၁၇ ခုတြင္ ျပင္သစ္ ေတာ္လွန္ေရးေၾကာင့္ သူ႕မိဘမ်ားသည္ ေဟတီကၽြန္းသို႔ ထြက္ေျပး လာခဲ့ၾကသည္။ မ်က္လံုး နက္နက္၊ မ်က္ခံုး ထူထူ၊ ဆံပင္ နက္နက္တို႔မွာ ျပင္သစ္ အေမထံမွ ရလိုက္သည့္ အေမြ ျဖစ္သည္။ အေဖက နပိုလီယန္ စစ္တပ္ထဲတြင္ လိုက္ဖူးသည္။ ေျဖာင့္စင္းသည့္ ႏွာတံ၊ ေမး႐ိုးကားကားႏွင့္ ထိုေမး႐ိုးကားကားကို ေျပေအာင္ လုပ္ေပးထားသည့္ ပါးသြယ္သြယ္တို႔ကို အေဖ့ထံမွ ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ တည္ၾကည္ေသာ မ်က္ႏွာထား၊ မာနႀကီးေသာ မ်က္ႏွာထား၊ စဥ္းစား ေတြးေတာေနေသာ မ်က္ႏွာထားကိုမူ လူ႕ဘဝမွ ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ေမေမ့ မ်က္လံုးမ်ားက ယခုထက္ ရႊန္းလဲ့ၿပီး အျပံဳးက ယခုထက္ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ရွိမည္ ဆိုလွ်င္ ေမေမသည္

ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာမည့္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ အိမ္သားမ်ားကို ျဖစ္ေစ၊ အေစခံမ်ားကို ျဖစ္ေစ စကားေျပာလွ်င္ ေမေမ့ အသံသည္ ႏူးညံ့ ခ်ိဳသာသည္။ ေမေမသည္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယန္သံ ဝဲဝဲျဖင့္ သရသံမ်ားကို ဝါး၍ ေျပာတတ္သည္။ ဗ်ည္းသံမ်ားကို ျပင္သစ္သံ မပါဘဲ ပီပီသသ ေျပာတတ္သည္။ ေမေမသည္ ကေလးမ်ားကို၊ အေစခံမ်ားကို မည္သည့္ အခါမွ် ေအာ္ေငါက္ေလ့ မရွိ။ တိုးတိတ္ ညင္သာေသာ ေလသံျဖင့္ ၿမိဳင္သာယာကို အုပ္ခ်ဳပ္သည္။ ေဖေဖက ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ဆူလား ပူလား လုပ္သည့္တိုင္ အေစခံမ်ားကလည္း ေဖေဖ့ကို မေၾကာက္ၾက။ ေမေမ့ကိုသာ ေၾကာက္ၾကသည္။

စကားလက္ မွတ္မိသေလာက္ ေမေမသည္ ဘာမွ် ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိ။ အျပစ္တင္သည့္ အခါတြင္ ျဖစ္ေစ၊

ခ်ီးေျမႇာက္သည့္ အခါတြင္ ျဖစ္ေစ ေမေမ့ အသံက တိုးတိတ္ ခ်ိဳသာျမဲ။ အိမ္တြင္ မည္မွ် အေရးတႀကီး ျဖစ္ျဖစ္ ေမေမက ခါတိုင္းလို ေစ့စပ္ျမဲ။ ဣေႁႏၵရရျဖင့္ အလုပ္ လုပ္ျမဲ။ ေမေမ၏ စိတ္သည္ အျမဲ တည္ၿငိမ္ကာ သူ႕ခါးသည္ အျမဲ မတ္ေနသည္။ သား သံုးေယာက္ ဆံုးစဥ္ကလည္း ထိုအတိုင္းပင္။ ေမေမ ကုလားထိုင္ ေနာက္မွီကို မွီထိုင္သည္ကို တစ္ခါမွ် မျမင္စဖူး။ ထမင္း စားခ်ိန္မွ အပ လူမမာ ျပဳစုခ်ိန္၊ စာရင္း တြက္ခ်ိန္မ်ား၌ လက္တြင္ တက္တင္းဇာအပ္ မပါဘဲ ထိုင္ေနသည့္ အခါ ဟူ၍လည္း တစ္ခါမွ် မေတြ႔စဖူး။ ဧည့္သည္ ေစာင္သည္ႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္ ကတၱီပါ ေရႊျခည္ ထိုးသည္။ ဧည့္သည္ မရွိလွ်င္ ေဖေဖ့ အစုတ္ အျပဲမ်ားကို ခ်ဳပ္သည္။ ကေလးေတြ အတြက္ အက်ႌ ခ်ဳပ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း ကပၸလီ ကၽြန္ေတြ အတြက္ အက်ႌ ခ်ဳပ္ေပးသည္။ ေရႊ အပ္ခ်ဳပ္ လက္စြပ္ ဝတ္ကာ တရြရြ လႈပ္ရွားေနၾကေသာ ေမေမ့ လက္ေခ်ာင္း ကေလးမ်ားကို စကားလက္ အျမဲ ျမင္ေနသည္။ ကပၸလီမကေလးက ယင္းတိုက္ႏွစ္သား အပ္ခ်ဳပ္ေသတၱာကို ယူေပးကာ အနားတြင္ ထိုင္၍ အပ္ခ်ည္ေထြးမ်ားကို ရွင္းေပးတတ္သည္။ ေမေမသည္ မီးဖိုေခ်ာင္ ကိစၥ၊ သန္႔ရွင္းေရး ကိစၥ၊ အခ်ဳပ္အလုပ္ ကိစၥမ်ားျဖင့္ အျမဲတမ္း အလုပ္မ်ားေနတတ္သည္။

49



ေမေမ ဣေႁႏၵ ပ်က္ေလာက္ေအာင္ ပ်ာယီးပ်ာယာ အလုပ္လုပ္သည္ကိုလည္း စကားလက္ တစ္ခါမွ် မျမင္စဖူး။

ကိစၥ ရွိလွ်င္ ေန႔ေန႔ညည အခ်ိန္မေရြး အလုပ္လုပ္တတ္သည္။ ကပြဲသို႔ လည္းေကာင္း၊ ဧည့္ခံပြဲသို႔ လည္းေကာင္း၊ သို႔မဟုတ္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ို ကဇာတ္ပြဲသို႔ လည္းေကာင္း သြားမည္ဆိုလွ်င္ ေမေမ့အတြက္ ျပင္ဆင္စရာ အခ်ိန္မ်ားမ်ား မလို။ ႏွစ္နာရီ အတြင္းတြင္ အားလံုး ကိစၥၿပီးႏိုင္သည္။ ႀကီးေဒၚႏွင့္ ကပၸလီ ကၽြန္မ ႏွစ္ေယာက္က ဝိုင္းျပင္ေပးသည္။ ဤမွ် တိုေတာင္းေသာ အခ်ိန္အတြင္း ဤမွ် ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျပင္ဆင္ႏိုင္သည္မွာ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေနသည္။

စကားလက္၏ အခန္းမွာ ေမေမ့ အိပ္ခန္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ရွိ၏။ ေငြဝယ္ကၽြန္ ကပၸလီမ်ား၏ တန္းလ်ားတြင္

သာေရး နာေရး ကိစၥေပၚလွ်င္ နံနက္ မလင္းေသးမီ ေျခကို ဖြနင္းကာ ေမေမ့ကို လာႏိႈး၍ အကူအညီ ေတာင္းသံမ်ားကို ၾကားရတတ္သည္။ ပ်ဥ္းကတိုး ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေလွ်ာက္လာသည့္ ထို ေျခသံမ်ားကို စကားလက္ ငယ္ငယ္ကတည္းက မွတ္မိေနၿပီ။ စကားလက္သည္ ေျခဖ်ားေထာက္၍ ထကာ ကေလးပီပီ တံခါး ၾကားမွ ေခ်ာင္းၾကည့္တတ္သည္။ ေဖေဖက မႏိုးဘဲ တေခါေခါ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ ေမေမ့ လက္တစ္ဖက္က ေဆးေသတၱာ၊ လက္တစ္ဖက္က ဖေယာင္းတိုင္ကို ကိုင္၍ အိမ္ခန္းထဲမွ ထြက္လာတတ္သည္။ အိပ္ရာထဲက ထလာသျဖင့္ ေမေမ့ အဝတ္အစားမ်ားသည္ ဖိုသီဖတ္သီ ျဖစ္သည္ဟူ၍ မရွိ။ သပ္ရပ္ ေနသည္။ ဆံပင္ကလည္း ပံုပန္း မပ်က္။ အက်ႌ ၾကယ္သီးမ်ားကလည္း အျပည့္တပ္လ်က္။

ေမေမ့ စကားသံက တိုးတိတ္ေသာ္လည္း ၾကင္နာသည္။ ပီသသည္။ ေလွကားဘက္သို႔ ေျခဖ်ားေထာက္ ထြက္သြားရင္း

`တိုးတိုး တိုးတိုး၊ အစ္ကိုႀကီး အိပ္ေနတယ္၊ နင္တို႔ လူမမာက ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး’ ဟု ေျပာသံ ၾကားရသည္မွာ စကားလက္ ရင္ထဲတြင္ စိုးရိမ္ ပူပန္ေနသမွ်ေတြ ခ်က္ခ်င္း ေအးၿငိမ္းသြားသည္ဟု ထင္ရသည္။

မွန္သည္။ ေမေမ ပါသြားလွ်င္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျဖစ္မည္ဟု စကားလက္ ယံုၾကည္သည္။ ဤ အေတြးျဖင့္ အိပ္ရာထဲ

ျပန္ဝင္ေခြရသည္ကလည္း ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းသည္။

ညက သာေရး နာေရး ကိစၥမ်ားတြင္ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့သည့္တိုင္ နံနက္ လင္းသည္ႏွင့္ နံနက္စာ စားပြဲသို႔ ေမေမ

မပ်က္မကြက္ ဆင္းလာျမဲ။ အိပ္ေရး ပ်က္သျဖင့္ နက္ေမွာင္ေသာ ေမေမ့ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ႏြမ္းေနဟန္ ရွိ၏။ သို႔ရာတြင္ အသံႏွင့္ ျပဳမူ လႈပ္ရွားပံုမ်ားကမူ အိပ္ေရး ပ်က္ခဲ့သည္ဟု နည္းနည္းမွ် မထင္ရ။ အိမ္တြင္ ၾသဇာ ေညာင္းေသာ ေမေမ၏ ခံ့ညား တင့္တယ္သည့္ ႏူးညံ့ ခ်ိဳသာမႈထဲတြင္ သံမဏိ သဖြယ္ ခိုင္မာေသာ အရည္အခ်င္း တစ္မ်ိဳး ရွိသည္ဟု ထင္ရသည္။ ေဖေဖကမူ အိမ္တြင္ ေမေမ ၾသဇာ ေညာင္းသည္ ဆိုျခင္းကို ဘယ္ခါမွ် ဝန္မခံ။ အေသသာ ခံခ်င္ခံမည္၊ ဤအခ်က္ကိုမူ ဘယ္ေတာ့မွ် အသိအမွတ္ မျပဳ။

တစ္ခါတစ္ရံ

အိပ္ရာဝင္ခါနီး

ေျခဖ်ားေထာက္ကာ

ေမေမ့

ပါးမို႔မို႔ကို

နမ္း႐ႈပ္

ႏႈတ္ဆက္သည့္အခါမ်ား၌

စကားလက္သည္ ေမေမ၏ ႏႈတ္ခမ္းကို သတိထား ၾကည့္မိသည္။ ေမေမ့ အေပၚႏႈတ္ခမ္းက ေတာ္ေတာ္ ပါးသည္။ ေမေမ့ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ ငယ္ငယ္က မိန္းမငယ္တို႔ ဘာသာဘာဝ ေစာင္းေျမာင္း မဲ့ရြဲ႕ ခဲ့ဖူးပါ၏ေလာ၊ မိန္းမေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ားကို ဖြင့္ဟ တိုင္ပင္ခဲ့ဖူးပါ၏ေလာဟုပင္ စကားလက္ စဥ္းစားမိေသးသည္။ ေမေမသည္ သူတို႔ ေမြးလာၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ဘာမွ် ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိ။ အားမာန္ ရွိျမဲ။ အသိဉာဏ္ ရွိျမဲ။ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းႏိုင္စြမ္း ရွိျမဲ။

သို႔ရာတြင္ ဤသည္မွာ စကားလက္၏ အထင္မွ်သာ ျဖစ္၏။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆဗားနားၿမိဳ႕သူ သူ႕အေမ

50

အယ္လင္သည္လည္း

အပ်ိဳေဘာ္ဝင္စ

ဆယ့္ငါးႏွစ္

သမီးေလးမ်ား

နည္းတူ

ခိုးခိုးခစ္ခစ္

ရယ္ခဲ့ဖူးသည္။

ညတြင္

သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူ တစ္ေယာက္၏ အတြင္းေရးမ်ားကို တစ္ေယာက္ ေျပာခဲ့ၾကဖူးသည္။ ဖလွယ္ခဲ့ၾကဖူးသည္။

ထိုစဥ္မွာပင္ သူ႕ထက္ အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ႀကီးေသာ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာႏွင့္ ပထမဆံုး ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ထိုႏွစ္မွာပင္

သူ၏ အပ်ိဳစင္ ဘဝကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရသည္။ ထိုႏွစ္မွာပင္ ခပ္ရမ္းရမ္း ေနတတ္ေသာ မ်က္လံုး နက္နက္ျဖင့္ သူ႕ဝမ္းကြဲ အစ္ကို ဖိလစ္သည္ ဆဗားနားမွ အၿပီးအပိုင္ ထြက္သြားခဲ့သည္။ ဖိလစ္သည္ အယ္လင္၏ အသည္းႏွလံုးကို ႏႈတ္ယူသြားကာ သူ႕ကို လက္ထပ္ ယူခဲ့သည့္ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာ ဆိုေသာ ေျခခြင္ခြင္ အရပ္ပုပု အိုင္းရစ္ လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္ အဖို႔ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔သည့္ အေပၚယံ ဥခြံကေလးကိုသာ ထားပစ္ခဲ့သည္။

ဂ်ရယ္ အိုဟာရာလို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လူမ်ိဳးအတြက္ အယ္လင္သည္ အလြန္ သိမ္ေမြ႔သည့္ ဥခြံကေလး တစ္ခြံသဖြယ္

ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ အယ္လင္လို မိန္းမမ်ိဳးကို ရသည့္အတြက္ ဂ်ရယ္ ေပ်ာ္သည္။ အယ္လင္လို မိန္းမမ်ိဳးကို လက္ထပ္ ရသျဖင့္ သူ႕တြင္ ဘာမွ် ဆံုး႐ံႈးစရာ မရွိ။ ေဆြမ်ိဳး အင္အားလည္း မရွိ။ ပစၥည္း အင္အားလည္း မရွိသည့္ သူ႕လို အိုင္းရစ္ လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္ အဖို႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ကမ္းေျခ တစ္ဝိုက္တြင္ အခ်မ္းသာဆံုး၊ မာန အႀကီးဆံုး ေဆြမ်ိဳးထဲမွ မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို ရဖို႔ဆိုသည္မွာ ၾကံဳေတာင့္ ၾကံဳခဲ အဆန္းတၾကယ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာသည္ ကိုယ့္ထူး ကိုယ္ခၽြန္ လုပ္ခဲ့ရသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။

ဂ်ရယ္သည္ အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ တစ္ႏွစ္တြင္ အိုင္ယာလန္မွ အေမရိကန္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အျခားေသာ

အိုင္းရစ္မ်ားကဲ့သို႔ပင္ အဝတ္ တစ္ထည္ ကိုယ္ တစ္ခုျဖင့္ ကသုတ္ကရက္ ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ သူ႕တြင္ ခရီးစရိတ္ ႏႈတ္ၿပီးလွ်င္ ႏွစ္သွ်ီလင္ မွ်သာ က်န္သည္။ သူ႕ကို အဂၤလိပ္ အစိုးရက ဆုေငြလည္း ထုတ္ထားလိုက္ေသးသည္။ သူ က်ဴးလြန္သည့္ ျပစ္မႈႏွင့္ စာလွ်င္ သူ႕ အေပၚတြင္ ထုတ္ထားသည့္ ဆုေငြကလည္း မ်ားလြန္းသည္ဟု ဂ်ရယ္ ထင္သည္။ အေမရိကန္တြင္မူ သူ႕ကို ျဗိတိသွ် အစိုးရထံ အပ္ကာ ဆုေငြ ေပါင္ တစ္ရာ ထုတ္ယူသည့္သူလည္း မရွိ။ ဂ်ရယ္သည္ သူတို႔ လယ္တြင္ သီးစားခ လာေတာင္းေသာ အဂၤလိပ္ ေျမရွင္ တစ္ေယာက္၏ ကိုယ္စားလွယ္ႏွင့္ စကားမ်ားသည္။ ေျမရွင္ ကိုယ္စားလွယ္ကို သူက `အဂၤလိပ္ႏွင့္ ရတဲ့ ဖာသည္သား’ ေခၚသည္။ ေျမရွင္ ကိုယ္စားလွယ္က ပုလိပ္ကို တိုင္သျဖင့္ ဖမ္းမည္ ျပဳသည္။ ဤတြင္ ဂ်ရယ္ ထြက္ေျပးလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

အိုင္းရစ္ႏွင့္ အဂၤလိပ္တို႔ ျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ ဘိြဳင္းစစ္ပြဲ ၿပီးသည္မွာ အႏွစ္တစ္ရာ ေက်ာ္ၿပီ။ သုိ႔ရာတြင္ အိုဟာရာႏွင့္ သူတို႔

နယ္တစ္ဝိုက္က အိုင္းရစ္ လယ္သမားမ်ား အဖို႔မူ မေန႔ တစ္ေန႔က ကဲ့သို႔ပင္ ထင္ေနသည္။ စတူးဝပ္ ကိုယ္ေတာ္ေလးႏွင့္ ဝီလ်ံ ေအာ့ဖ္ ေအာရိန္းတို႔ စစ္ျဖစ္ၾကရာတြင္ အိုင္းရစ္ လယ္သမားမ်ားသည္ စတူးဝပ္ကို နန္းတင္ရန္ အတြက္ စတူးဝပ္ ကိုယ္ေတာ္ေလး ဘက္မွ ပါခဲ့ၾကသည္။ စတူးဝပ္ ကိုယ္ေတာ္ကေလး အေရးနိမ့္၍ ထြက္ေျပးေသာ အခါတြင္ အိုင္းရစ္ လယ္သမားတို႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား၊ စိတ္ကူးမ်ားသည္ ၿပိဳကြဲခဲ့ရသည္။ အိုင္းရစ္ လယ္သမားတို႔၏ ေျမယာမ်ား၊ ပစၥည္းမ်ားသည္ ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရသည္။ လိေမၼာ္ေရာင္ ေမာက္တို ေဆာင္းထားသည့္ ဝီလ်ံေအာ့ဖ္ ေအာရိန္း ဘုရင္၏ စစ္သားမ်ားသည္ စတူးဝပ္ ကိုယ္ေတာ္ေလး၏ ေနာက္လိုက္မ်ားကို ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ခဲ့ ၾကသည္။

ဂ်ရယ္တို႔ မိသားစုသည္ နဂိုကမွ သူပုန္႔ေသြး အျပည့္ရွိသူမ်ား ျဖစ္ရာ အဂၤလိပ္ ေျမရွင္ ကိုယ္စားလွယ္က မတရား

သီးစားခ ေတာင္းသည္ကို ခုခံခဲ့ ၾကသည္။ အစကမူ ထိုျပႆနာသည္ ဤမွ် ႀကီးလာလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့။ အိုဟာရာ

51

မိသားစုသည္ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ ဆူပူရန္ ၾကံစည္ေနၾကသည္ ဆိုသည့္ သတင္းသည္ အဂၤလိပ္ အစိုးရ ပုလိပ္ဘက္တြင္ သတင္းႀကီး ေနသည္။ သူတို႔ ေမြးခ်င္းထဲတြင္ ဤသို႔ ရာဇဝတ္ ေဘးေၾကာင့္ ေျပးခဲ့ရသူမွာ ဂ်ရယ္ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္။ သူ႕ အစ္ကိုႀကီးမ်ား ျဖစ္သည့္ ဂ်ိမ္းႏွင့္ အင္ဒ႐ူး သည္လည္း ဝရမ္းေျပးခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္က ဂ်ရယ္ ငယ္ငယ္ကေလး ရွိေသးသည္။ သူတုိ႔ ႐ုပ္ကိုပင္ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့။ ေခါင္းတံုးဆံေတာက္ တိုတိုကေလးေတြ ညႇပ္ထားသည္ကိုသာ မွတ္မိေတာ့သည္။ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ညႀကီး မင္းႀကီး ေပါက္လာလွ်င္ အေမက စိုးရိမ္တႀကီး အိမ္ထဲ ေခၚသြင္းကာ အစာေရစာ ေကၽြးသည္။ ေနာက္ရက္ အတန္ၾကာ ေပ်ာက္သြားၾကျပန္သည္။ သူတို႔ ဝက္ျခံထဲတြင္ ေသနတ္မ်ား ျမႇဳပ္ထားသည္ကို ေတြ႔သြားသည့္ အခါတြင္ သူ႕အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သည္ အိုင္းရစ္ ေျမေပၚတြင္ ေန၍ မရေတာ့။ အေမရိကန္ျပည္သို႔ ထြက္ေျပး လာခဲ့ၾကသည္။ ယခုမူ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ ဆဗားနားတြင္ ေအာင္ျမင္သည့္ ကုန္သည္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ (ဆဗားနားကို အေမက ဘယ္ေနရာတြင္ ရွိမွန္းမသိ။) `ဘုရားသခင္သာ သိေတာ္မူတဲ့ ေနရာ’ ဟု ေျပာေလ့ ရွိသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဂ်ရယ္သည္ သူ႕ အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ရွိရာ ဆဗားနားသို႔ ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

သူ အိမ္မွ ထြက္ခါနီးတြင္ အေမက သူ႕ပါးကို တစ္ခ်က္ နမ္းကာ ဆုေတာင္းသည္။ အေဖက `ဘယ္ေတာ့မွ

ကိုယ့္အမ်ိဳးကို နာမည္ မဖ်က္ႏွင့္၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မတရား မလုပ္ႏွင့္’ ဟု ၾသဝါဒ ေပးသည္။ အရပ္ ရွည္ရွည္ သူ႕အစ္ကို ငါးေယာက္က ဂုဏ္ယူေသာ အျပံဳးမ်ားျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူတုိ႔ အျပံဳးက ေမြးခ်င္းထဲတြင္ အငယ္ဆံုး၊ အညႇက္ဆံုး ျဖစ္သည့္ ဂ်ရယ္ကို စိတ္မခ်သည့္ သေဘာ ေဆာင္ေနသည္။

သူ႕အေဖႏွင့္ သူ႕အစ္ကို ငါးေယာက္စလံုး အလံုးအဖန္ ထြားထြား၊ အရပ္ ေျခာက္ေပေက်ာ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။

သို႔ရာတြင္ အသက္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္ ရွိသည့္တိုင္ ငါးေပ ေလးလက္မက မတက္ေတာ့သည့္ ဂ်ရယ္ကမူ ဤအရပ္အေမာင္းသည္ ဘုရားသခင္က ေပးသနားသည့္ အတိုင္းဟု သေဘာထားလိုက္ေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ အရပ္ပုသည့္ အတြက္ ဂ်ရယ္ ဝမ္းမနည္း။ အ႐ံႈး မေပး။ လုပ္ခ်င္ၿပီ ဆိုလွ်င္ ဂ်ရယ္သည္ ဇြတ္အတင္း လုပ္တတ္သည္။ ခပ္က်စ္က်စ္ လူဖလံေလး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဤအေျခအေနသို႔ ေရာက္လာသည္ဟု ဂ်ရယ္ ေတြးမိသည္။ လူဖလံေလးတို႔ မည္သည္ အလံုးအဖန္ ႀကီးသည့္ လူေတြကို ပခံုးခ်င္း ယွဥ္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ အၾကမ္းပတမ္း ခံႏိုင္ဖို႔ လိုသည္ဟု ဂ်ရယ္ သင္ခန္းစာ ရခဲ့သည္။ တကယ္လည္း အၾကမ္းပတမ္း ခံႏိုင္သည္။

သူ႕အစ္ကိုမ်ားက မႈန္ကုပ္ကုပ္ႏွင့္ စကားနည္းသည္။ မေက်နပ္လွ်င္ပင္ ဖြင့္မေျပာ ျမံဳထားၾကသည္။ အကယ္၍သာ

ဂ်ရယ္သည္ သူတို႔လို လူေကာင္ထြားထြား ဆိုလွ်င္ သူ႕ဘိုးေဘးမ်ားလို သူပုန္ထဲ ေရာက္ေနေတာ့မည္။ သို႔ရာတြင္ သူက အရပ္ပုသည္။ သူ႕အေမ ေျပာသည့္အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ `အာက်ယ္’ သည္။ `ႏြား႐ူး ဆူးတိုး’ လုပ္တတ္သည္။ စိတ္ဆက္သည္။ လက္ယဥ္သည္။ ထစ္ခနဲရွိလွ်င္ လက္သီး ပါလာသည္။ ဘိုးေဘးမ်ား၏ သူပုန္ေသြး အျပည့္ရွိသည္။ တလင္းျပင္က စစ္တေကာင္း ၾကက္ႀကီးေတြ ၾကားတြင္ တိန္ညင္က အေတာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္ႂကြားသလို ဂ်ရယ္ကလည္း အရပ္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း အစ္ကိုေတြ ၾကားတြင္ ခပ္ႂကြားႂကြား ေနသည္။ အစ္ကိုေတြက သူ႕ကို ခ်စ္ၾကသည္။ ဂ်ရယ္ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ ေဒါပြေအာင္ စၾကသည္။ လူႀကီးေတြထဲ ဝင္႐ႈပ္ရမည္ေလာဟု လက္သီးျဖင့္ ထိုးတတ္ၾကသည္။

အေမရိကန္ျပည္သို႔ ထြက္လာသည့္ အခါတြင္ ဂ်ရယ္၌ မည္သည့္ ေက်ာင္းစာမွ် မတတ္။ ဤသည္ကို သူကိုယ္တိုင္လည္း

မသိ။ သိသည့္ တိုင္ေအာင္လည္း ဂ႐ုစိုက္မည္ မဟုတ္။ အေမက သူ႕ကို အေရးအဖတ္ သင္ေပးၿပီးၿပီ။ ဂ်ရယ္သည္ ဝလံုး

52

ေရးရာတြင္ အလြန္ ေတာ္သည္။ ဤတြင္ သူ၏ ေက်ာင္းပညာေရးသည္လည္း နိဂံုးကမၸတ္သို႔ ေရာက္သည္။ လက္တင္ ဘာသာဆိုလွ်င္ ဘုရားရွိခုိးထဲတြင္ ပါသည့္ လက္တင္ ဘာသာထက္ ပို၍ ဘာမွ်မသိ။ သမိုင္း ဆိုလွ်င္ အိုင္ယာလန္ျပည္ ဆင္းရဲသည္ ဆိုသည္မွအပ အျခား ဘာမွ် နားမလည္။ ကဗ်ာ ဆိုလွ်င္လည္း ေရွးလြမ္းခ်င္း တစ္ပုဒ္ ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္သာ ရသည္။ ဂီတဆိုလွ်င္လည္း ေရွးက အိုင္ယာလန္ ေက်းေတာတြင္ ဆိုခဲ့ၾကသည့္ ေတာသီခ်င္း မ်ားေလာက္ကိုသာ ၾကားဖူးသည္။ ဂ်ရယ္သည္ သူ႕ထက္ အတန္းပညာ တတ္သူမ်ားကို ေလးစားေသာ္လည္း သူတုိ႕လို မတတ္ေလျခင္း ဟူ၍ နည္းနည္းမွ် ဝမ္းမနည္းမိ။ စိမ့္ေတာထဲတြင္ ဓားမဦးခ် လုပ္လာခဲ့သည့္ ေတာခုတ္သမားတိုင္း လိုလိုပင္ သူေဌးျဖစ္သည့္ တိုင္းျပည္မ်ိဳးတြင္ ေက်ာင္းစာတတ္ဖို႔ ဘာလိုေသးသနည္း။ လူတစ္ေယာက္ေတြ႔လွ်င္ ကိုယ္ခႏၶာ ၾကံ့ခိုင္ျခင္း ရွိမရွိ၊ အလုပ္ လုပ္ရမည္ကို ေၾကာက္ျခင္း ရွိမရွိေလာက္ကိုသာ ၾကည့္သည့္ တိုင္းျပည္မ်ိဳးတြင္ ထိုအရာေတြ ဘာလိုေသးသနည္း။

ဆဗားနားတြင္

ေရာက္ေနသည့္

သူ႕အစ္ကို

ႏွစ္ေယာက္

ျဖစ္သည့္

ဂ်ိမ္းႏွင့္

အင္ဒ႐ူးကလည္း

သူတို႔ညီ

စာမတတ္သည္ကို ဝမ္းမနည္းၾက။ ဂ်ရယ္က လက္ေရး လက္သား ေကာင္းသည္။ ဂဏန္းကို မွန္ေအာင္ ေရးတတ္သည္။ အေရာင္းအဝယ္တြင္ လာဘ္ ျမင္သည္။ ဤမွ်ေလာက္ ဆိုလွ်င္ လံုေလာက္ၿပီ။ စာေပ၊ ဂီတ စသည္တို႔ကို နားလည္ေနလွ်င္ ဤတိုင္းျပည္တြင္ အထင္ ေသးစရာ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနဦးမည္။ ဆယ့္ကိုး ရာစုႏွစ္ အစ အေမရိကန္ျပည္သည္ အိုင္းရစ္ လူမ်ိဳးတို႔ႏွင့္ ကံစပ္သည္ဟု ဆိုရလိမ့္မည္။ ဂ်ိမ္းႏွင့္ အင္ဒ႐ူးတို႔ ညီအစ္ကိုက ဆဗားနားမွ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ အတြင္း ၿမိဳ႕မ်ားသို႔ လွည္းတန္း ရွည္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ကုန္ကူးရင္း ႀကီးပြားလာခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ႏွင့္ အတူ ဂ်ရယ္လည္း ႀကီးပြားလာခဲ့သည္။

ဂ်ရယ္သည္ အေမရိကန္ ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္မ်ားကို သေဘာက်သည္။ သူ႕ကိုယ္သူ ေတာင္ပိုင္းသားဟု ထင္သည္။

သူ နားမလည္သည့္ ေတာင္ပိုင္းသားတို႔၏ ဓေလ့ထံုးစံမ်ား ရွိေကာင္း ရွိမည္။ သို႔ရာတြင္ သူ နားလည္သည့္ ထိုထံုးစံ ဓေလ့မ်ားကိုမူ သူ နားလည္သလို လိုက္နာႏိုင္သမွ် လိုက္နာသည္။ ပိုကာဆြဲျခင္း၊ ျမင္းစီးၿပိဳင္ျခင္း၊ ကၽြန္အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ျခင္း၊ ဝါခင္း စိုက္ျခင္း၊ ဆင္းရဲသည့္ လူျဖဴမ်ားကို အထင္ေသးျခင္း၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအား အလြန္အက်ဴး ယဥ္ေက်းျပျခင္း စသည့္ ထံုးစံဓေလ့မ်ား၊ စ႐ိုက္မ်ားကို လက္ခံလာခဲ့သည္။ ယခု ဆိုလွ်င္ ေဆးရြက္ႀကီး ငံုသည့္ အက်င့္ကိုပင္ ရေနၿပီ။ ဝီစကီ ေသာက္သည့္ အက်င့္ကိုကား အထူး ေလ့က်င့္စရာ မလိုေတာ့။ ေမြးကတည္းက ဝီစကီ ပုလင္း လက္ထဲကိုင္ ေမြးလာသည့္ အိုင္းရစ္ လူမ်ိဳး မဟုတ္ေလာ။

သို႔ရာတြင္ ဂ်ရယ္သည္ ဂ်ရယ္သာ ျဖစ္၏။ အေနအထိုင္ႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ား ေျပာင္းသြားေသာ္လည္း အျပဳအမူ

ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိ။ ေျပာင္းလဲ၍ ရသည့္တိုင္ မေျပာင္းလဲခ်င္။ လွပ ေျပာင္ေခ်ာသည့္ မ်ိဳးသန္႔ ျမင္းႀကီးမ်ားကို စီးကာ ဆဗားနားသို႔ မၾကာခဏ လာတတ္ၾကသည့္ စကားဝဲဝဲ လူခ်မ္းသာ လယ္ရွင္မ်ား၊ ဝါခင္းရွင္မ်ားကို ဂ်ရယ္ သေဘာက်သည္။ သူတို႔ေနာက္က ဇနီး သားသမီးမ်ားက အက်အန ဝတ္စားကာ ျမင္းရထားမ်ားျဖင့္ လိုက္လာခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္မ်ားက လွည္းမ်ားျဖင့္ လိုက္လာၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ရယ္သည္ သူတို႔ ခံ့ညားမႈကို အတုခိုး၍ မရ။ သံရွည္ဆြဲ၍ ခပ္ဝဲဝဲ ရွိေသာ သူတို႔ စကားေျပာသံသည္ နားေထာင္ေကာင္းေသာ္လည္း သူတို႔ႏွယ္ ေျပာ၍ မရ။ အိုင္းရစ္သံ ဝဲဝဲႏွင့္ ဆတ္ေတာက္ေတာက္ ေလသံသည္ က်န္ျမဲ က်န္ေနသည္။ ေျမပိုင္ရွင္မ်ား ဖဲကစားၾကရာတြင္ ကၽြန္မ်ား၊ ဝါခင္းမ်ား၊ လယ္မ်ားကို အေလာင္းအစား လုပ္ၾကသည္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ႏိုင္လွ်င္လည္း အေရးမႀကီး၊ ႐ံႈးလွ်င္လည္း ပမာမထားသည့္ အမူအရာကို ေဆာင္ေနၾကသည္။ အျပံဳးမပ်က္၊ ဣေႁႏၵမပ်က္။ ရႈံးလွ်င္လည္း ျပံဳးကာ ရယ္ကာျဖင့္ ေလ်ာ္လိုက္ၾကသည္။ ႏိုင္လွ်င္လည္း ေျပာင္ကာ ျပက္ကာ စားလိုက္ၾကသည္။ ျမင္းဇက္ဆြဲသည့္ ျမင္းထိန္း ကပၸလီေလး တစ္ေယာက္ကို စြန္႔ၾကဲသည္ႏွင့္ ဘာမွ်

53

မျခား။ ဖဲကစားရာတြင္ သူတို႔ မွင္ေကာင္းပံု၊ ဣေႁႏၵ ေကာင္းပံုကို ဂ်ရယ္ အားက်သည္။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ရယ္သည္ ဆင္းရဲသည္ကို ၾကံဳခဲ့ဖူးၿပီ။ အျပံဳး မပ်က္၊ ဣေႁႏၵမပ်က္ဘဲ ဖဲရံႈးရသည့္ အတတ္ပညာကိုမူ သင္၍ မရ။

ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္သားမ်ားသည္ အလြန္ ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းသူမ်ား ျဖစ္သည္။ စကားေျပာ

ညင္သာသည္။ စိတ္တိုလြယ္သည္။ အေျပာင္းအလဲ ျမန္သည္။ ထိုအရည္အခ်င္းမ်ားကို ဂ်ရယ္ သေဘာက်သည္။ သို႔ရာတြင္ သူက အိုင္းရစ္ ဇာတိ။ စိုစြတ္သည့္ ေအးျမသည့္ ေလတဟူးဟူး တိုက္ရာ ႏွင္းေဝေသာ စိမ့္ေျမမ်ားတြင္ ငွက္ဖ်ား အႏၲရာယ္ ကင္းေဝးရာ ေဒသမွ ေရာက္ခါစ ဂ်ရယ္လို အိုင္းရစ္ လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္၏ စိတ္ဓာတ္သည္ သမပိုင္း ဇုန္ ရာသီဥတုႏွင့္ ငွက္ဖ်ား ေပါသည့္ စိမ့္ေျမမ်ားမွ ေအးေအးလူလူ ေနတတ္သည့္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ နယ္သား မ်ားႏွင့္ စ႐ိုက္ခ်င္း ဓေလ့ခ်င္း ကြဲေနသည္။ သူက ဖ်တ္လတ္သည္။ ခြန္တိုက္ အားတိုက္ လုပ္တတ္သည္။ စိတ္ဆတ္သည္။ 

ဂ်ရယ္သည္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္သားမ်ားထံမွ မိမိအတြက္ အသံုးဝင္သည့္ စ႐ိုက္မ်ားကို လိုက္နာ၍ အသံုးမဝင္သည့္

ဓေလ့မ်ားကို ပယ္သည္။ ေတာင္ပိုင္းသားမ်ား၏ ဓေလ့မ်ားအနက္ ပိုကာကစားျခင္းႏွင့္ ဝီစကီ ေသာက္ၿပီး မမူးတတ္ျခင္းသည္ အလြန္ အသံုးဝင္သည့္ ဓေလ့ဟု ဂ်ရယ္ ထင္သည္။ ဂ်ရယ္တြင္ သူ အျမတ္ႏိုးဆံုး ပစၥည္း သံုးခုရွိရာ ႏွစ္ခုမွာ သူ႕ထမင္းခ်က္ ကၽြန္ယံုႀကီး ေပါ့ႏွင့္ ဝါခင္းႀကီး ျဖစ္သည္။ သူ ဖဲကစား မက္ျခင္း၊ ပယင္းေရာင္ ယစ္ေရႊရည္ကို ႀကိဳက္ျခင္းေၾကာင့္ ဤႏွစ္ခုကို သူ ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ က်န္တစ္ခုမွာ ဇနီးသည္ အယ္လင္ ျဖစ္သည္။ အယ္လင္ကို ရခဲ့ျခင္းမွာကား ဘုရားသခင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ပင္ ဆိုရေတာ့မည္။

ဂ်ရယ္၏ ထမင္းခ်က္ႀကီးမွာ ေပါ့ ဆိုသည့္ ကပၸလီႀကီး ျဖစ္သည္။ အသားက မည္းေျပာင္ေနသည္။ ခံ့ညားသည္။

အခ်က္အျပဳတ္ ကၽြမ္းက်င္သည္။ ေပါ့ကုိ ရခဲ့ျခင္းမွာ စိန္႔ဆိုင္မြန္ကၽြန္းက ဝါခင္း ပိုင္ရွင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ညလံုးေပါက္ ပိုကာ ဆြဲရာတြင္ ပိုကာဝိုင္းမွ အႏိုင္ရခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ေပါ့၏ ပိုင္ရွင္ေဟာင္းသည္ ပိုကာ ကစားရာတြင္ ဂ်ရယ္ႏွင့္ ႐ိုးစြဲ ကစားႏိုင္ေသာ္လည္း နယူးေအာ္လီယန္း ျပည္နယ္က ရမ္အရက္ကို ၿပိဳင္ေသာက္ရာတြင္မူ ဂ်ရယ္ကို မမီ။ ဤတြင္ အရက္ မူးမူးျဖင့္ ပိုကာ ႐ံႈးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေပါ့၏ ပိုင္ရွင္ေဟာင္းက သူ႕ကၽြန္ယံုႀကီးကို ႏွစ္ဆ ေပး၍ ျပန္ဝယ္ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ရယ္က ျပန္မေရာင္း။ ေပါ့သည္ သူ၏ ပထမဆံုး ေငြဝယ္ကၽြန္ ျဖစ္သည္။ ဤနယ္ တစ္ဝိုက္တြင္ အခ်က္အျပဳတ္လည္း ေကာင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ပိုင္ ေျမပိုင္ ျဖစ္ခ်င္သည့္ ဂ်ရယ္သည္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား လာဘ္ တိုက္ထားသည့္ ေပါ့ကို ျပန္ မေရာင္းေတာ့။

ဂ်ရယ္သည္ သူ႕အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္လို တစ္သက္လံုး အေရာင္းအဝယ္ လုပ္မေနခ်င္။ ညတြင္ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေလးျဖင့္

စာရင္း တြက္မေနခ်င္။ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ငန္းသည္ လိမ္ရ ညာရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိခိုက္သည္ဟု ထင္သည္။ ဂ်ရယ္က ျခံပိုင္ရွင္ ျဖစ္ခ်င္သည္။ ဝါခင္းပိုင္ရွင္ ျဖစ္ခ်င္သည္။ အိုင္းရစ္ လူမ်ိဳးသည္ ေျမကို အလြန္ တြယ္တာသည္။ ဂ်ရယ္သည္ သူတို႔ တစ္ခါက ပိုင္ခဲ့၊ ေတာလိုက္ခဲ့သည့္ ေျမေပၚတြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သီးစား လုပ္ခဲ့ဖူးသူပီပီ သူပိုင္လယ္ေတြ ေမွ်ာ္မဆံုးေအာင္ စိမ္းညိဳ႕ေနသည္ကို ျမင္လိုသည္။ သူ႕ ကိုယ္ပိုင္အိမ္၊ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ စိုက္ခင္း၊ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ ျမင္း၊ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ ကၽြန္တို႔ျဖင့္ အက်ေနခ်င္သည္။ အေမရိကန္ျပည္တြင္ ေျမခြန္ အတြက္လည္း မပူရ။ အစိုးရက သိမ္းမည့္ အႏၲရာယ္လည္း မရွိ။ ဤလို ေနရာမ်ိဳးတြင္ ေျမေတြ ယာေတြ ပိုင္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ စိတ္ကူး ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ႏွင့္ စိတ္ကူး ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ေရး ဆိုသည္မွာ နီးမေယာင္ႏွင့္ ေဝးသည္။ တူမေယာင္ႏွင့္ ကြဲသည္။ ဤအခ်က္ကို အေတြ႔အၾကံဳအရ ဂ်ရယ္ သိလာခဲ့သည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္တြင္ ေျမရွင္ လူတန္းစားက လက္ဝါးႀကီး အုပ္ထားသည္။ သူတို႔ထဲတြင္ ဝင္တိုးဖို႔

54

ဆိုသည္မွာ မလြယ္။

ထိုေနာက္တြင္မူ ကံၾကမၼာႏွင့္ ပိုကာ၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေနာင္တြင္ ၿမိဳင္သာယာ ဟု သူ အမည္ေပးခဲ့သည့္

ယာေတာႀကီးကို ပိုင္ခဲ့သည္။ ဤတြင္ ဂ်ရယ္သည္ ကမ္းေျခမွ ျပည္နယ္ ေျမာက္ဘက္ အတြင္းပိုင္းသို႔ ေရႊ႕ခဲ့သည္။

ပူအိုက္သည့္ ေႏြဦး ညတစ္ည၌ ဆဗားနားရွိ အရက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ထဲတြင္ ဂ်ရယ္ အရက္ ထိုင္ေသာက္ေနသည္။

ထိုစဥ္ သူႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွ လူတစ္ေယာက္၏ စကားေၾကာင့္ ဂ်ရယ္ နားရြက္ေထာင္ လာသည္။ ထိုလူမွာ ဆဗားနားၿမိဳ႕သား ျဖစ္ၿပီး ေဂ်ာ္ဂ်ီယာနယ္ အတြင္းပိုင္းတြင္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ေနၿပီး ျပန္ေရာက္လာသူ ျဖစ္၏။ ဂ်ရယ္ အေမရိကန္သို႔ မေရာက္မီ တစ္ႏွစ္ေလာက္က အလယ္ပိုင္း ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ကို အိႏၵိယ လူနီမ်ားက အေမရိကန္ အစိုးရသို႔ ေပးခဲ့သည္။ အစိုးရက ထိုေျမ႐ိုင္းမ်ားကို လုပ္ႏိုင္ရန္ ေျမယာထီ ဖြင့္သည္။ ထိုလူသည္ ေျမယာထီ ေပါက္ကာ အတြင္းပိုင္းတြင္ သြား၍ အေျခစိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ မီးေလာင္သျဖင့္ ဝါခင္းေရာ လူေနအိမ္ပါ မီးထဲ ပါသြားသည္။ ဤတြင္ ထိုလူက `ခိုက္သည္’ ဆိုကာ ထိုေျမကို ျပန္ေရာင္းခ်င္ေနသည္။

ဂ်ရယ္သည္ ထိုလူ၏ စကားမ်ားကို စိတ္ဝင္စားေနသည္။ ေျမပိုင္ ယာပိုင္ ျဖစ္ခ်င္ေနသည္။ ဤတြင္ သူ႕ကိုယ္သူ

မိတ္ဆက္ကာ အက်ိဳးအေၾကာင္း စံုစမ္းသည္။ ထိုနယ္ တစ္ဝိုက္တြင္ ကာ႐ိုလိုင္းနားႏွင့္ ဗာဂ်ီးနီးယားမွ လူသစ္မ်ား ေျပာင္းေနၾကေၾကာင္းျဖင့္ သိရသည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ပင္လယ္ကမ္းနားက ဆဗားနားတြင္ ေနခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ က်န္အတြင္းပိုင္း ေဒသမ်ားက မလံုျခံဳ။ လူနီမ်ား၏ ရန္ကို ေၾကာက္ရေၾကာင္း၊ ခ်ံဳေတြနား ျဖတ္သြားလွ်င္ ျမားႏွင့္ ပစ္မည္ေလာဟု တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ရေၾကာင္းျဖင့္ ၾကားဖူးသည္၊ ဂ်ရယ္သည္ အစ္ကိုမ်ား၏ အေရာင္းအဝယ္ ကိစၥျဖင့္ ဆဗားနား ျမစ္အတိုင္း မိုင္တစ္ရာေလာက္ ဆန္တက္ခဲ့ဖူးသည္။ ေကာင္းေသးသည္။

ျမစ္ကမ္းမွ ထိုလူက

တက္ကာ

သူ႕ယာမွာ

အတြင္းပိုင္း ဆဗားနား

ၿမိဳ႕မ်ားသို႔

သြားခဲ့ဖူးသည္။

အေနာက္ေျမာက္

အတြင္းဘက္

ဤအထိ မိုင္

အေျခအေနမဆိုး။

ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္

ေဝးေသးေၾကာင္း၊ ေတာင္ဘက္တြင္ ခ်ာတာဟူခ်ီျမစ္ႏွင့္ မေဝးေတာ့ေၾကာင္းျဖင့္ ေျပာျပသည္။ ထိုျမစ္႐ိုး တစ္ဝိုက္တြင္ ခ်ီ႐ိုကီ လူနီ႐ိုင္းမ်ား ရွိေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုလူကမူ ထိုတစ္ဝိုက္တြင္ အိႏိၵယ လူနီမ်ား မရွိေတာ့ေၾကာင္း၊ ၿမိဳ႕သစ္မ်ား လယ္ေျမသစ္မ်ား ေပၚထြန္းေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ရယ္ေမာေျပာျပသည္။

နာရီဝက္ခန္႔ ၾကာ၍ စကားျပတ္သြားသည့္ အခါ၌ ဂ်ရယ္က ပိုကာ ကစားရန္ ပရိယာယ္ျဖင့္ ဆြယ္သည္။

ညဥ့္နက္သည္ထက္

နက္လာကာ

အရက္ကလည္း

ေထြသည္ထက္

ေထြလာၾကၿပီ။

အျခားသူမ်ားက

ေဘးထြက္

ထိုင္ကုန္ၾကသည္။ ဂ်ရယ္ႏွင့္ ထိုလူ ႏွစ္ဦးသာ က်န္ေတာ့သည္။ ထိုလူက ေရွ႕တြင္ ရွိသမွ် ေငြကို ပံုေအာကာ သူ႕ေျမယာ စာခ်ဳပ္ကိုလည္း ေလာင္းေၾကး ထပ္သည္။ ဂ်ရယ္လည္း ေရွ႕တြင္ ရွိသမွ် ပံုေအာ႐ံုမွ်မက ပါလာသည့္ သားေရအိတ္ကို ထပ္၍ တိုးသည္။ ႐ံႈးလွ်င္လည္း အစ္ကိုမ်ား ေျပာရာ ခံေတာ့မည္။ ယခုမူ ရွိသမွ် ပံုေအာ လိုက္ၿပီ။ ဂ်ရယ္သည္ သူ လိုခ်င္သည့္ အရာကုိ သူ သိသည္။ သူ လိုခ်င္ၿပီ ဆိုလွ်င္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး မစဥ္းစား။ ရသည့္နည္းျဖင့္ မရအရ ယူတတ္သည္။ ထိုမွ်မက ဂ်ရယ္သည္ ဖဲကစားရာတြင္လည္း သူ႕ကံကို သူ ယံုသည္။ ယံုၾကည္သည့္ အတိုင္းလည္း ႏိုင္လိုက္သည္။

`ဒီယာေတာႀကီး ခင္ဗ်ား ရေပမယ့္ အျမတ္ မထြက္ပါဘူး၊ က်ဳပ္ကလည္း ဒီယာေတာႀကီး ရွိလို႔ စိတ္ညစ္ေနတာ၊

ခုေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေျမခြန္ ေဆာင္စရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့’ ထိုလူက စာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ထိုးရင္း ေျပာသည္။ `အိမ္ကေတာ့ မီးေလာင္သြားတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီဗ်၊ ယာေတာလည္း ေပါင္း ေတာ္ေတာ္ ထေနၿပီ၊ ေအးေလ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခင္ဗ်ား

55

ႏိုင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ေျမေပါ့’

ထိုေန႔ညက ဂ်ရယ္သည္ ဖဲႏိုင္ကာ မူးမူးျဖင့္ အိမ္ျပန္လာသည္။ ကပၸလီ ကၽြန္ယံုႀကီး ေပါ့က အိပ္ရာသို႔ တြဲပို႔ရ၏။ 



`ေဟ့ ေပါ့၊ အိုင္းရစ္ ေခါင္ေရကို မစုပ္ဖူးရင္ ဖဲႏွင့္ အရက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ အတူမတြဲႏွင့္ကြ၊ မွတ္ထား’ ဟု ေျပာသည္။

သခင္၏ အတုကို ယူသည့္ သူ႕ ကၽြန္ယံုႀကီးကလည္း သခင္ ေျပာသည့္ အိုင္းရစ္ ေလသံ တစ္ဝက္ သူ႕မူရင္း ကပၸလီသံ တစ္ဝက္ျဖင့္ ေထာက္ခံသည္။ သူ႕စကားကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သာ နားလည္ၾကသည္။

ဂ်ရယ္၏ ယာေတာ ေဘးတြင္ ေနာက္က်ိက်ိ ဖလင့္ျမစ္ စီးေနသည္။ ယာေတာ တစ္ဖက္တြင္ ထင္း႐ႉးေတာမ်ား

ရွိ၍ တျခားဘက္တြင္ ခ်ံဳႏြယ္ေတြ ယွက္ေနေသာ ဝက္သစ္ခ် ေတာႀကီး ရွိသည္။ ဂ်ရယ္သည္ မီးေလာင္သြားသည့္ အိမ္ရွိရာ ကမူကေလးေပၚမွ ေမွ်ာ္၍ သူ႕ယာေတာကို ၾကည့္ကာ ေက်နပ္ေနသည္။ ဝက္သစ္ခ် ေတာႀကီးႏွင့္ ထင္း႐ႉးေတာႀကီးကို သူ႕ယာ၏ နယ္နိမိတ္ စည္း႐ိုး အျဖစ္ ျမင္သည္။ မီးေလာင္ထားသည့္ အုတ္ခံုေပၚတြင္ ရပ္၍ သစ္ပင္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဝမ္းသာလြန္းသျဖင့္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေရရြတ္သည္။ ယခု ဤယာေတာႀကီးသည္ သူ႕ယာေတာ ျဖစ္ၿပီ။ ေဖြးေဖြး လႈပ္ေအာင္ ပြင့္ေနၾကသည့္ တတိုင္းေမႊးပင္မ်ား ေအာက္တြင္ ခါးတစ္ဝက္ ေရာက္ေအာင္ ေပါင္းျမက္တို႔ ဖံုးေနေသာ ေျမႀကီးသည္ သူ႕ေျမႀကီး ျဖစ္ၿပီ။ ေျမက ေျမ႐ိုင္း။ ထင္း႐ႉးပင္ပ်ိဳတို႔ က်ိဳးက်ဲ ေပါက္ေနၾကသည္။ ေပါင္းျမက္တို႔ ထေနၾကသည္။ ေစြးေစြး နီေသာ ေျမႀကီးက ေမွ်ာ္မဆံုးႏိုင္ေအာင္ တစ္ဝန္းတစ္လ်ားႀကီး ရွိေနသည္။ ဤေျမသည္ သူ႕ေျမ။ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာ၏ ေျမ။ မည္မွ် ေသာက္ေသာက္ မမူးတတ္သည့္ အိုင္းရစ္ လူမ်ိဳး၏ ေခါင္းႏွင့္ ဖဲတစ္လက္ေပၚတြင္ ဘဝ တစ္ခုလံုးကို ပံုေအာရဲသည့္ သတၱိမ်ိဳးမွ ရႏိုင္သည့္ ေျမ။

ဂ်ရယ္သည္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ေတာ႐ိုင္းေျမ အလယ္တြင္ ရပ္၍ မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္လိုက္သည္။ သူ႕ဇာတိ၊

သူ႕ရပ္ရြာ၊ သူ႕လယ္ေတာ၊ သူ႕အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္သည့္ႏွယ္ ထင္မိသည္။ ဤေျမႀကီးေပၚတြင္ အိမ္တစ္အိမ္ ေဆာက္ရမည္။ လမ္းေဘးတြင္ သံ ျခံစည္း႐ိုး ခတ္ရမည္။ ကၽြဲေတြ၊ ႏြားေတြ၊ ျမင္း မ်ိဳးေကာင္းေတြ ေမြးရမည္။ ေတာင္ေစာင္းမွ ျမစ္ကမ္းစပ္ အထိ နိမ့္ဆင္းသြားေသာ ေျမနီ ရဲရဲသည္ ဧကေပါင္း မ်ားစြာ က်ယ္ေသာ ဝါခင္းမ်ားျဖင့္ ေနျခည္တြင္ ေဖြးေနေတာ့မည္။ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာတို႔ ကံထၿပီ။

ဂ်ရယ္တြင္ ခပ္အင္အင္ ျဖစ္ေနသည့္ အစ္ကိုမ်ား ထံမွ ေခ်းလာခဲ့သည့္ ေငြကေလး ရွိသည္။ ေျမကို ေပါင္ထားသည့္

ေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိသည္။ ထိုေငြမ်ားျဖင့္ လူငွားကာ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အခန္း ေလးခန္း ရွိသည့္ လက္သမား အိမ္ကေလးတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေနသည္။

ေျမႀကီးကို ရွင္း၍ ဝါစိုက္သည္။ အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ထံမွ ေငြေခ်းကာ ကၽြန္ဝယ္သည္။ အိုဟာရာ မ်ိဳးသည္ ေဆြစိတ္

မ်ိဳးစိတ္ အလြန္ႀကီးသည့္ အမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲ ဒုကၡကို ေအးအတူ ပူအမွ် ခြဲေဝ ခံစား တတ္ၾကသည္။ ေဆြမ်ိဳးခ်င္း သံေယာဇဥ္ ႀကီးလြန္း၍ မဟုတ္။ ေလာကဓံကို ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ မျပတ္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္မွ မ်ိဳး႐ိုး တစ္ခုသည္ မတိမ္မေကာ အရွည္ တည္ႏိုင္သည္ကို အေတြ႔အၾကံဳအရ သိၾကရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အစ္ကိုမ်ားက ဂ်ရယ္ လိုသည့္ ေငြကို ေခ်းလိုက္ ၾက၏။ ဂ်ရယ္ကလည္း ေနာင္တြင္ အတိုးျဖင့္ ျပန္ဆပ္သည္။ ဂ်ရယ္သည္ အနား ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ရွိသည့္ ေျမမ်ားကို ဝယ္၍ ခ်ဲ႕သည္။ သို႔ျဖင့္ ဂ်ရယ္၏ ဝါခင္းသည္ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးက်ယ္လာသည္။ သူ စိတ္ကူးခဲ့သည့္ အတိုင္း အိမ္တစ္လံုးလည္း

56

ေဆာက္ျဖစ္လိုက္သည္။

အိမ္ကို ေငြဝယ္ကၽြန္မ်ားက ေဆာက္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမစ္ကမ္းသို႔ ေျပ ေလွ်ာ ဆင္းသြားသည့္ ကမူထိပ္တြင္

ေဆာက္ထားသည္။ အေဆာက္အအံုက ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ။ ပံုပန္း သိပ္မက်ခ်င္။ သို႔တိုင္ေအာင္ သူ႕အိမ္ကို ၾကည့္၍ ဂ်ရယ္ ပီတိျဖစ္သည္။ အသစ္ ျဖစ္သည့္တိုင္ သမနိရွည္ခဲ့ေသာ အိမ္ႀကီး တစ္အိမ္ႏွင့္ သဏၭာန္ တူသည္။ အိမ္ႀကီးေဘးတြင္ သက္ရင့္ ဝက္သစ္ခ် ပင္အိုႀကီးမ်ားက မိုးယွက္ကာ အရိပ္ ေဝေနသည္။ ေပါင္းရွင္းထားသည့္ ျမက္ခင္းတြင္ ကပ္ေစးနဲပင္မ်ားႏွင့္ ဆင္ငိုျမက္မ်ား ေပါက္ေနၾကသည္။ ဂ်ရယ္က သူ႕ျမက္ခင္းကို ေပါင္းရွင္း မရွင္း အျမဲ ၾကည့္သည္။ ေတာင္တမာပင္မ်ား အုပ္ဆိုင္း ထားသည့္ ဝင္းအဝင္ လမ္းမွ အစ အေစခံ တန္းလ်ားမ်ား အထိ ခိုင္ခံ့ျခင္း၊ တည္ျမဲျခင္း၊ ခိုင္မာျခင္း စသည့္ ၿမိဳင္သာယာ၏ ဂုဏ္ျဒပ္မ်ားသည္ အထင္းသား ေပၚေနၾကသည္။ ခရီးသြားရာမွ ျမင္းကို ဒုန္းစီးျပန္အလာ ေပတစ္ရာကို ေတြ႔လိုက္၍ စိမ္းစိမ္းျမျမ သစ္ကိုင္းေတြၾကားမွ သူ႕အိမ္ကို လွမ္းျမင္ လိုက္ရသည္ႏွင့္ သူ႕အိမ္ကို ယခုမွ ျမင္ဖူးသည့္ႏွယ္ ဂ်ရယ္ ဝမ္းသာေနတတ္သည္။

ဤအရာမ်ား အားလံုးသည္ လူဖလံကေလး ဂ်ရယ္၊ အာက်ယ္သည့္ ဂ်ရယ္၊ ေခါင္းမာသည့္ ဂ်ရယ္ ကိုယ္တိုင္

တည္ေဆာက္ခဲ့ရသည့္ အရာမ်ား မဟုတ္ေလာ။

ဂ်ရယ္သည္ မက္ကင္ေတာ့ရွ္ႏွင့္ စလက္တာရီတို႔ ျခံမွအပ အနီးက ျခံရွင္မ်ား အားလံုးႏွင့္လည္း အဆင္ေျပသည္။



သူ႕ယာခင္း လက္ဝဲဘက္ ယာေတာတြင္ ေနသည့္ မက္ကင္ေတာ့ရွ္က စေကာ့အိုင္းရစ္ ကျပား ျဖစ္သည္။

သူတို႔ အမ်ိဳးက ဝီလ်ံေအာ့ဖ္ေအာရိန္း ဘုရင္ကို သေဘာက်သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာတြင္ ေနလာခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ ခုနစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ ယခင္က ကာ႐ိုလိုင္းနား နယ္တြင္ ေနခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ရာတြင္ အေမရိကန္သို႔ ေရာက္လာသည့္ သူတို႔ အမ်ိဳးသည္ သူပုန္မ်ားကို ႏွိပ္ကြပ္သည့္ အလားစကား နယ္ဘက္မွ လာသူမ်ား ျဖစ္ရာ ဤနယ္က လာသူ ဆို႐ံုမွ်ျဖင့္ပင္ ဂ်ရယ္ စိတ္ကုန္ ေနၿပီ။

မက္ကင္ေတာ့ရွ္တို႔ အမ်ိဳးက စခန္းႀကီးသည္။ အေပါင္းရ ခက္သည္။ မည္သူႏွင့္မွ် အဆက္အဆံ မရွိ။ သူတို႔

ေဆြမ်ိဳးထဲတြင္သာ လက္ဆက္ၾကသည္။ သူတို႔ကို မႀကိဳက္သူမွာ ဂ်ရယ္ တစ္ဦးတည္း မဟုတ္။ ဤတစ္ဝိုက္မွ လူမ်ားက ႐ိုင္းပင္းၾကသည္။ ဤအရည္အခ်င္းမ်ိဳး မရွိသူ ဆိုလွ်င္ အေရာတဝင္ မေနတတ္ၾက။ ေငြဝယ္ကၽြန္ စနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရးကို လိုလားသည္ဟု ေျပာၾကသည့္တိုင္ သူတို႔ကို ခင္ခင္မင္မင္ မရွိၾက။ ေငြဝယ္ကၽြန္ စနစ္ကို မလိုလားဟု ဆိုသည့္တိုင္ မက္ကင္ေတာ့ရွ္သည္ ကၽြန္တစ္ေယာက္ကိုမွ် ေဘးမဲ့ မလႊတ္စဖူး။

ထိုမွ်မက သူ႕ ကပၸလီကၽြန္ အခ်ိဳ႕ကုိပင္ ကၽြန္ ကုန္သည္မ်ားထံ ေရာင္းခဲ့ေသးသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ေငြဝယ္ကၽြန္ စနစ္

ဖ်က္သိမ္းေရးကို လိုလားသည္ ဟူ၍ကား သတင္းႀကီးျမဲ ႀကီးလ်က္ ရွိသည္။

`အင္း သူတို႔က ေငြဝယ္ကၽြန္ စနစ္ကိုေတာ့ ဖ်က္ခ်င္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ စေကာ့ လူမ်ိဳးဗ်၊ စေကာ့ လူမ်ိဳးဟာ

ကပ္ေစးႏွဲတာႏွင့္ မူ ႏွစ္ခုအနက္ ဘယ္သင္းကို ေရြးမလဲဆိုရင္ ကပ္ေစးႏွဲတာကို ေရြးတတ္တယ္ဗ်’ ဟု ဂ်ရယ္က ဝီလ္ကီကို ေျပာဖူးသည္။

စလက္တာရီတို႔ အမ်ိဳးကမူ တစ္ဘာသာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ အမ်ိဳးက လူျဖဴျဖစ္ေသာ္လည္း ဆင္းရဲသည္။ သူတို႔ကိုမူ

57

အနားပတ္ဝန္းက်င္က မက္ကင္ေတာ့ရွ္တို႔ကို ေလးစားသေလာက္ပင္ ေလးစားျခင္း မရွိၾက။ စလက္တာရီတြင္ ေျမကြက္ကေလး နည္းနည္းပါးပါး ရွိသည္။ ဂ်ရယ္ႏွင့္ ဝီလ္ကီတို႔က သူ႕ေျမမ်ားကို ဝယ္ေသာ္လည္း မေရာင္း။ ၾကံရည္ ဖန္ရည္လည္း မရွိ။ သူ႕မိန္းမက ဆံပင္ လိမ္လိမ္ေကာက္ေကာက္၊ ပိန္ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္။ လူမမာ႐ုပ္ ေပါက္ေနသည္။ မ်က္ႏွာ မႈန္ကုပ္ကုပ္ျဖင့္ ယုန္ကေလးေတြလို စုတ္ခၽြန္းခၽြန္း ကေလးေတြကို တစ္ႏွစ္ တစ္ေယာက္ မွန္မွန္ ေမြးေနသည္။ သူ႕တြင္ ေငြဝယ္ကၽြန္ မရွိ။ ဝါဧက အနည္းငယ္တြင္ အႀကီး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ေနထြက္မွ ေနဝင္ ဝါစိုက္သည္။ မိန္းမႏွင့္ တျခား ကေလးမ်ားက ျခံကေလး စိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဝါကလည္း ႏွစ္တိုင္း ေအာင္သည္ ဟူ၍ မရွိ။ ျခံကလည္း သူ႕မိန္းမ ကေလး ေမြးေနရသျဖင့္ အိမ္သား စားဖို႔ပင္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မထြက္။

အိမ္နီးခ်င္းေတြထံ ဝါမ်ိဳးေစ့ လိုက္ေတာင္းေနသည့္ စလက္တာရီကို မၾကာခဏ ေတြ႔ရသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ

ဝက္ေပါင္ေျခာက္ အနားသားကေလး ဘာေလး လိုက္ေတာင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရတတ္သည္။ သူ႕ကို အထင္ေသးသည့္ အိမ္နားနီးခ်င္းမ်ားကိုလည္း စလက္တာရီက မုန္းသည္။ အထူးသျဖင့္ လူခ်မ္းသာ အိမ္မ်ားက ကပၸလီမ်ားကို ပို၍ မုန္းသည္။ လူခ်မ္းသာ အိမ္က ကပၸလီမ်ားသည္ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ဆင္းရဲသည့္ လူျဖဴမ်ားထက္ သာသည္ဟု ထင္ေနၾကသည္။ သူတို႔က သူ႕ကို အထင္ေသးသည္ကို ျမင္ရသည့္အခါတြင္ စလက္တာရီသည္ ပ်ားတုပ္ ခံလိုက္ရသည့္ႏွယ္ အခံရ ခက္သည္။ သူတို႔ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနရသည္ကုိလည္း မနာလိုဝန္တို ျဖစ္သည္။ သူ႕ဘဝႏွင့္ စာလွ်င္ လူခ်မ္းသာ အိမ္က ကပၸလီမ်ားက ေကာင္းေကာင္း စားရသည္။ ေကာင္းေကာင္း ဝတ္ရသည္။ မက်န္းမာသည့္ အခါ၊ အသက္ႀကီးသည့္ အခါတြင္လည္း မေၾကာင့္မၾက ေနရသည္။ သူတို႔သခင္ အရွိန္ကို မွီ၍ မာနႀကီးၾကသည္။ စိန္နားေတာင္းေရာင္ျဖင့္ ပါးေျပာင္ၾကသည္။ သူကမူ လူတကာ နင္းဖတ္။ လူတကာ အထင္ေသး ခံရသည့္ ဘဝ။

သူ႕ေျမကို ျပန္ေရာင္းမည္ ဆိုလွ်င္ တန္ဖိုးထက္ သံုးဆ ေပးဝယ္မည့္ သူေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္။ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္

ေပးရေပးရ သူတို႔အနားတြင္ ဤလို က်က္သေရ ကင္းသည့္ အိမ္မ်ိဳး မရွိလွ်င္ ေတာ္ၿပီဟု သေဘာထားၾကပံု ရသည္။ သို႔ရာတြင္ စလက္တာရီကလည္း မေရာင္း။ တစ္ႏွစ္ ေရာင္းရသည့္ ဝါဂြမ္း တစ္ထုပ္စာကေလးျဖင့္ ျဖစ္သလို စားေနရလွ်င္ ေက်နပ္လွၿပီ။

ဂ်ရယ္သည္ ဤအိမ္ ႏွစ္အိမ္မွ အပ က်န္ အိမ္နီးခ်င္းမ်ား အားလံုးႏွင့္ ခင္မင္ ကၽြမ္းဝင္သည္။ ဝီလ္ကီ မိသားစု၊

ကားလ္ဗတ္ မိသားစု၊ တာလက္တန္ မိသားစု၊ ဖြန္တိန္ မိသားစု စသည္တို႔ အားလံုးႏွင့္ အဆင္ေျပသည္။ သူတို႔ အိမ္သို႔ ဂ်ရယ္တစ္ေယာက္ ျမင္းျဖဴႀကီး ဒုန္းစီး၍ အလည္ လာလွ်င္ ဝမ္းသာၾကသည္။ ဖန္ခြက္ႀကီးေတြ ထုတ္လာကာ ဘာဘြန္ ဝီစကီတြင္ သၾကား တစ္ဇြန္း၊ ပင္စိမ္းမႈန္႔ ဆီးေစ့ခန္႔ ထည့္ေမႊ၍ ဧည့္ခံ ျပဳစုၾကသည္။ ဂ်ရယ္ကလည္း ခင္စရာ ေကာင္းသည္။ ကပၸလီကေလးႏွင့္ ေခြးကေလးတို႔သည္ အရာဝတၳဳ တစ္ခုကို ျမင္သည္ႏွင့္ အေကာင္းအဆိုး ခ်က္ခ်င္း ခြဲျခားတတ္ၾကရာ ထိုနည္းတူ ဂ်ရယ္၏ အသံၾသၾသႏွင့္ ဖ်တ္လတ္သည့္ အမူအရာ၏ ေနာက္ကြယ္၌လည္း ၾကင္နာေသာ ႏွလံုးသား တစ္ခု၊ အလိုက္သိ၍ သည္းခံတတ္ေသာ နားရြက္ တစ္စံုႏွင့္ အလြယ္တကူ ပြင့္တတ္ေသာ ပိုက္ဆံအိတ္ တစ္လံုး ရွိေၾကာင္းကို အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကလည္း အခ်ိန္အတန္ၾကာတြင္ သိလာၾကသည္။

ဂ်ရယ္ လာၿပီ ဆိုလွ်င္ ေတာလိုက္ ေခြးေတြ ေဟာင္သံ၊ ကပၸလီကေလးေတြ ေအာ္ဟစ္ ဆီးႀကိဳသံ၊ ဂ်ရယ္က

ရယ္ရယ္ေမာေမာ ဆဲဆိုေနသည့္ ၾကားမွ သူ႕ျမင္းကို ထိန္းရန္ ကေလး တစ္သိုက္ လုယက္ ရန္ျဖစ္ေနၾကသံကို ၾကားရျမဲ ျဖစ္၏။ လူျဖဴကေလးမ်ားက သူ႕ေပါင္ေပၚသို႔ အလုအယက္ တက္ထိုင္ၾက၏။ ကေလးေတြ ေဆာ့သူေဆာ့၊ တက္ခုန္သူ

58

ခုန္ျဖင့္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည့္ ၾကားတြင္ ဂ်ရယ္ကလည္း ယန္ကီ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ည့ံဖ်င္းပံုကို လူႀကီးေတြႏွင့္ လွမ္းေျပာမိေအာင္ ေျပာတတ္သည္။ သူ႕မိတ္ေဆြ၏ သမီးမ်ားက သူတို႔ အတြင္းေရးမ်ားကုိ ဖြင့္ တိုင္ပင္တတ္ၾကသည္။ အေဖကို ေၾကာက္ရသည့္ အနီး တစ္ဝိုက္မွ လူငယ္မ်ားက သူတို႔ အခက္အခဲကို ဖြင့္ေျပာကာ အကူအညီ ေတာင္းတတ္ၾကသည္။ ပိုက္ဆံ ေခ်းတတ္ၾကသည္။

`ေဟ့ ၾကမ္းပိုးေလး၊ မင္း အေႂကြး တင္ေနတာ တစ္လေလာက္ ရွိၿပီေပါ့ ဟုတ္လား၊ ေစာေစာက ဘာျဖစ္လို႔

မေျပာတာလဲကြ’ ဟု ဂ်ရယ္က ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ ေမးတတ္သည္။

ဂ်ရယ္သည္ ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ ႏႈတ္ၾကမ္း လွ်ာၾကမ္း ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႕အေၾကာင္းကို သိၾကသျဖင့္ ေဗြမယူေတာ့။

လူငယ္မ်ားက ခပ္ရွက္ရွက္ျဖင့္ ျပံဳးကာ `ဦးေလးကို ဒုကၡေပးရာ ေရာက္ေနမလားလို႔ပါ၊ ၿပီးေတာ့ အေဖကလည္း’

`မင္း အေဖက လူေကာင္းေတာ့ လူေကာင္းပါကြ၊ ဒါေပမယ့္ စည္းကမ္း ႀကီးလြန္းတယ္၊ ေရာ့ ေရာ့ ယူသြား၊

ေနာက္ေတာ့ ဒါမ်ိဳး မၾကားရေပ့စီႏွင့္ ေနာ္’ ဟု ေျပာေျပာဆိုဆုိ ထုတ္ေပးလိုက္တတ္သည္။

ျခံပိုင္ရွင္မ်ား၏ ဇနီးမ်ားမွာ သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ နားမလည္ၾက။ တစ္ညေန ဂ်ရယ္ တစ္ေယာက္ ျမင္း တစ္စီးျဖင့္

သူတို႔အိမ္သို႔ အလာ ဝင္းဝအေရာက္တြင္ ဝီလ္ကီ၏ ဇနီးက `အာၾကမ္း လွ်ာၾကမ္းေပမယ့္ လူေတာ့ လူေကာင္းပါ’ ဟု သူ႕ေယာက်္ားအား လွမ္းေျပာသံကို ဂ်ရယ္ ၾကားလိုက္ရသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ဂ်ရယ္သည္ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ခင္မင္စရာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ဂ်ရယ္သည္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ဤအေနအထားမ်ိဳးကို ရလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္

ဤသည္ကို ဂ်ရယ္ သတိ မထားမိ။ သူ ေရာက္စတုန္းက သူ႕အား အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားက တေစ့တေစာင္း အကဲခတ္ ေနၾကသည္ကိုလည္း သူ ဂ႐ုမစိုက္။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္မူ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ေျပာင္းလာကတည္းက သူတို႔ကို ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ိဳးဟု သေဘာထားခဲ့သည္ ဟု ထင္သည္။

ဂ်ရယ္ ေလးဆယ့္သံုးႏွစ္ထဲ ေရာက္ၿပီ။ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ ျဖစ္လာသည္။ မ်က္ႏွာကလည္း ေဖာင္းပြပြ

ျဖစ္လာသည္။ ပံုသဏၭာန္သည္ ေတာလိုက္၍ ေအးေအးလူလူ ေနသည့္ ေျမပိုင္ရွင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တူေနသည္။ သူသည္ ၿမိဳင္သာယာကို တြယ္တာသည္။ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားႏွင့္လည္း သဟဇာတ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေလာကႀကီးသည္ ဤမွ်ႏွင့္ မလံုေလာက္။ မယား တစ္ေယာက္ လိုေနၿပီ။

ၿမိဳင္သာယာကလည္း သခင္မ တစ္ေယာက္ကို ေတာင္းဆိုေနၿပီ။ ယာအလုပ္သမား ဘဝမွ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔

ေရာက္လာသည့္ ထမင္းခ်က္ ကပၸလီ ဝဝႀကီးသည္ အခ်ိန္မွန္မွန္ ထမင္းပြဲေရွ႕ေရာက္ မေကၽြးႏိုင္။ ယာထဲသို႔ ေခၚထားသည့္ အိမ္ေဖာ္ ကပၸလီကလည္း အိမ္ကို ေကာင္းေကာင္း လွည္းက်င္းေလ့ မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္တြင္ ဧည့္သည္ လာေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ မနည္းႀကီး လွည္းက်င္း သုတ္သင္ရသည္။ အိမ္တြင္း ကၽြန္ယံု ျဖစ္သည့္ ကပၸလီႀကီး ေပါ့သည္ အျခားေသာ အေစခံမ်ားကို စီမံ ခန္႔ခြဲ တတ္သည့္တိုင္ ဂ်ရယ္၏ ပစ္စလက္ခတ္ ေနထိုင္ပံုေၾကာင့္ အက်င့္ပါသြားကာ သူပင္လွ်င္ ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကၽြန္ယံု တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ေပါ့သည္ ဂ်ရယ္၏ အိပ္ရာကို လွည္းက်င္းျခင္း ျပဳပါ၏။ ဘ႑ာစိုး တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္တို႔ကုိ စီစဥ္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ အျခား ကိစၥမ်ားကိုမူ ေပယ်ာလကန္ ျပဳတတ္ေနၿပီ။

59



ဂ်ရယ္သည္ က်ယ္ေလာင္ေသာ ေဟာင္သံကိုသာ ျပဳတတ္ေသာ္လည္း ကိုက္တတ္ျခင္း မရွိေၾကာင္းကို ကပၸလီတို႔၏

ထက္ျမက္ေသာ ပကတိဉာဏ္ျဖင့္ ကပၸလီ အေစခံမ်ား အားလံုးက သိၾကသည္။ ဤအခ်က္ကို အခြင့္ေကာင္း ယူၾကသည္။ ဂ်ရယ္သည္ ကၽြန္ကုန္သည္မ်ားထံ ေရာင္းပစ္မည္၊ ႀကိမ္ျဖင့္ ခပ္စပ္စပ္ ႐ိုက္မည္ဟု ႀကိမ္းေမာင္းျခင္း ျပဳေသာ္လည္း ၿမိဳင္သာယာမွ ကၽြန္တစ္ေယာက္ကိုမွ် ေရာင္းဖူးသည္ မရွိေသး။ တစ္ေယာက္မွ လြဲ၍ ႀကိမ္ျဖင့္ ႐ိုက္ဖူးျခင္း မရွိေသး။ ဤသည္မွာလည္း တစ္ေန႔လံုး ေတာလိုက္ ျပန္လာသည့္ သူ႕အခ်စ္ေတာ္ ျမင္းႀကီးကို အစာေရစာ မေကၽြးေသာေၾကာင့္ ႐ိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

သူ႕အိမ္နီးခ်င္း ျမင္းေတြ မည္သို႔ အစာေရစာ ဝလင္ေၾကာင္း၊ ေၾကာ့ေနေအာင္ အလွျပင္ထားၾကသည့္ အိမ္ရွင္မမ်ားက

အိမ္ကို မည္သို႔ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေၾကာင္းကို ဂ်ရယ္၏ စူးရွသည့္ မ်က္လံုးျပာျပာမ်ားက သတိ ျပဳမိၾကသည္။ ထိုအိမ္ရွင္မမ်ားအဖို႔ ထမင္း ခ်က္ျခင္း၊ ကေလး ထိန္းျခင္း၊ အပ္ခ်ဳပ္ အလုပ္လုပ္ရျခင္း၊ ေလွ်ာ္ဖြတ္ ရျခင္း စသည့္ အလုပ္မ်ားကို အ႐ုဏ္တက္မွ ညဥ့္နက္ သန္းေခါင္အထိ မည္သို႔ မည္ပံု ဖတ္ဖတ္ေမာေအာင္ စီမံခန္႔ခြဲရသည္ကို ဂ်ရယ္ မသိ။ ဂ်ရယ္သည္ အျပင္ပန္းကိုသာ ျမင္၍ ထိုအျပင္ပန္းကိုသာ အားက်ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔နံနက္ ၿမိဳ႕သို႔ သြားရန္ မွန္ေရွ႕ ရပ္၍ အဝတ္အစား လဲေနရင္း မိန္းမယူမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ဂ်ရယ္

ျပက္ျပက္ထင္ထင္ သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။ ဘ႑ာစိုးႀကီး ေပါ့က သူ အႏွစ္သက္ဆံုး အက်ႌကို ယူလာသည္။ အက်ႌက တြန္႔ေၾကေနသည္။ အိမ္ေဖာ္ ကပၸလီမ ခ်ဳပ္ထားသည္ကလည္း ဝတ္ခ်င္စရာ မရွိ။ သူ႕ဘ႑ာစိုးႀကီး ေပါ့ ဝတ္ဖို႔သာ ေကာင္းေတာ့သည္။ ဂ်ရယ္ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါပြသည္။

ေပါ့က အက်ႌကို တ႐ိုတေသ လွမ္းေပးရင္း



`အစ္ကိုႀကီး မိန္းမေတာ့ ယူသင့္ၿပီ ခင္ဗ်၊ မိန္းမမွာ ကပၸလီ အိမ္ေစေတြ ပါလာရင္ အေတာ္ပဲ’



သူ႕ကို ဤသို႔ ေျပာရပါမည္ေလာဟု ဂ်ရယ္ ေဒါပြသည္။ သို႔ရာတြင္ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ေပါ့၏ စကားသည္

ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္သည္။ သူ႕အဖို႔ မိန္းမ တစ္ေယာက္ လိုေနၿပီ။ သားေတြ သမီးေတြ လိုေနၿပီ။ အခ်ိန္အရြယ္ေရာက္မွ မယူလွ်င္ အခ်ိန္ ေႏွာင္းေတာ့မည္။ သို႔ရာတြင္ ေတြ႔ရာ မိန္းမကို သူ ေကာက္ မယူႏိုင္။ ကိတ္ ဆိုလွ်င္ မိတဆိုး ကေလးေတြကို စာသင္ေပးသည့္ ဆရာမကို ေကာက္ယူလိုက္သည္။ သူ ယူမည့္ မိန္းမသည္ အမ်ိဳးေကာင္းသမီး ျဖစ္ရမည္။ သူ႕မိတ္ေဆြ ဝီလ္ကီ၏ မိန္းမကဲ့သို႔ ေဆြႀကီး မ်ိဳးႀကီးထဲက ျဖစ္ရမည္။ အိမ္ေထာင္ထိန္း ေကာင္းရမည္။ စီမံ ခန္႔ခြဲတတ္ ရမည္။

သို႔ရာတြင္ သူ႕အတြက္ အခက္အခဲ ႏွစ္ခု ရွိသည္။ တစ္ခုက လက္ထပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အရြယ္ေရာက္သည့္ မိန္းမ

ရွားပါးျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ တစ္ခ်က္က ဤနယ္ တစ္ဝိုက္တြင္ ေနလာသည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ ေက်ာ္လာသည့္တိုင္ `လူသစ္’ ျဖစ္ေနျခင္း၊ ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ မည္သူမွ် သူ႕ေဆြမ်ိဳးမိဘ အေၾကာင္းကို မသိၾက။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ အတြင္းပိုင္း နယ္မ်ားသည္ ကမ္းေျခ နယ္မ်ားေလာက္ အစြဲ မႀကီးသည့္တိုင္ ေဆြမ်ိဳး မိဘ ေနာက္ခံ အေၾကာင္းကိုမွ် မသိရသည့္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကိုယ့္သမီးကို မေပးစားခ်င္ၾက။

ဂ်ရယ္သည္ ဤ တစ္ဝိုက္က အိမ္နီးနားခ်င္း မ်ားႏွင့္ အမဲလိုက္ျခင္း၊ အရက္ေသာက္ျခင္း၊ ႏိုင္ငံေရး စကား

ေျပာျခင္း စသည့္ အမႈမ်ားကို ျပဳေလ့ရွိ၍ သူတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးသည့္တိုင္ သူတို႔တြင္ သူႏွင့္ လက္ထပ္ေလာက္သည့္ သမီးပ်ိဳဟူ၍

60

တစ္ေယာက္မွ် မျမင္။ သူ႕သမီးကို ဂ်ရယ္က လာပိုးေသာ္လည္း လွန္ထုတ္လိုက္သည္ဟု ထမင္းဝိုင္းတြင္ အေဖမ်ား အတင္း ေျပာသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးကိုလည္း ဂ်ရယ္ မခံႏိုင္။ ဤသို႔ သိသည့္တိုင္ ဂ်ရယ္သည္ သိမ္ငယ္စိတ္ မဝင္။ ဂ်ရယ္သည္ သူ႕ ကိုယ္သူ သူမ်ားထက္ သိမ္ငယ္သည္ ဟူေသာ စိတ္မ်ိဳး မည္သည့္အခါမွ် မရွိ။ ဤအရပ္က မိန္းမပ်ိဳမ်ားသည္ ေတာင္ပိုင္းတြင္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ေနလာသူမ်ိဳးကိုမွ လက္ထပ္ ၾကသည္မွာ ထံုးစံႀကီး တစ္ရပ္ ျဖစ္ေနၿပီး ေျမ ရွိသူ၊ ကၽြန္ပိုင္ ရွိသူ၊ ထိုအခ်ိန္က ေခတ္စားသည့္ အတိုင္း အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါးကေလး ရွိသူကိုမွ လက္ထပ္ၾကသည္မွာ ထံုးစံ ျဖစ္ေနၿပီ။

`ေဟ့ ေပါ့၊ ျမန္ျမန္လုပ္ေဟ့၊ ဆဗားနားကို သြားမယ္၊ ေခြးသား အခ်ိန္တန္လို႔မွ ျပင္ဆင္ မၿပီးရင္ မင္းကို ကၽြန္ကုန္သည္ဆီ

ေရာင္းပစ္မယ္’

ဂ်ရယ္က သူ႕ဘ႑ာစိုးႀကီးကို လွမ္းႀကိမ္းသည္။



သူ႕အစ္ကို ဂ်ိမ္းႏွင့္ အင္ဒ႐ူးသည္ ဤကိစၥတြင္ သူ႕ကို အၾကံေပးႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ သူ ႀကိဳက္သည့္ အရည္အခ်င္း

ရွိ၍ သူ႕ကိုလည္း လက္ခံႏိုင္သည့္ သမီးပ်ိဳမ်ား အစ္ကိုမ်ား၏ မိတ္ေဆြမ်ားထဲတြင္ ရွိတန္ ေကာင္းသည္။ ဂ်ိမ္းႏွင့္ အင္ဒ႐ူးသည္ သူ႕စကားမ်ားကို နားေထာင္ၾက၏။ သို႔ရာတြင္ အားတက္သေရာ မရွိလွ။ အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္က အေမရိကန္ျပည္သို႔မလာခင္ ကတည္းက အိမ္ေထာင္ က်ခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆဗားနားတြင္ အကူအညီ ေတာင္းစရာလည္း မျမင္။ သူတို႔ မိတ္ေဆြမ်ား၏ သမီးမ်ားကလည္း အေစာႀကီး ကတည္းက အိမ္ေထာင္ က်ကုန္ၾကကာ သားတစ္ဖ်ာခန္႔ ရေလာက္ၿပီ။

`မင္းက သူေဌးမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးေတြ လိုက္မွန္း မေနပါႏွင့္ကြာ’ ဟု အစ္ကိုႀကီး ဂ်ိမ္းက ဆိုသည္။



`ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံ ရေအာင္ ရွာတယ္၊ ရတယ္၊ ဒီေတာ့ ေဆြႀကီး မ်ိဳးႀကီးပဲ ေရြးရမွာပဲ၊ ေတြ႔ရာ မိန္းမေတာ့

ေကာက္မယူႏိုင္ဘူး’

`ေတာ္ေတာ္ ဘဝင္ျမင့္တဲ့ ေကာင္’ ဟု အင္ဒ႐ူးက မွတ္ခ်က္ခ်သည္။



သို႔ရာတြင္

အစ္ကို

ႏွစ္ေယာက္သည္

ညီအတြက္

အတတ္ႏိုင္ဆံုး

ႀကိဳးစားရွာၾကသည္။

သူတို႔

ညီအစ္ကို

ႏွစ္ေယာက္သည္ ဆဗားနားတြင္ ၾသဇာတိကၠမ ရွိသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အသိမိတ္ေဆြ ေပါသည္။ အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သည္ သူတို႔ ညီကို တစ္လလံုးလံုး တစ္အိမ္ၿပီး တစ္အိမ္ အလည္ေခၚသြားသည္။ ကပြဲမ်ား၊ ညစာစားပြဲမ်ား၊ ေပ်ာ္ပြဲစားမ်ားသို႔ ေခၚသြားသည္။

`ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တာေတာ့ တစ္ေယာက္ ေတြ႔ၿပီဗ်၊ ခပ္ငယ္ငယ္ပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ အေမရိကန္ ေရာက္ၿပီးမွ ေမြးပံု

ရတယ္။’

`ဘယ္သူလဲကြ’



`အယ္လင္ရယ္၊ အယ္လင္ ႐ိုဘီးလတ္ရယ္’



ဂ်ရယ္က အေရးမႀကီးဟန္ ေဆာင္၍ ေျပာသည္။ အယ္လင္က မ်က္လံုး ေကာင္းေကာင္း၊ ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္။ တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္

သမီးကေလး တစ္ေယာက္တြင္ ေတြ႔ရခဲသည့္ အမူအရာမ်ိဳးျဖင့္။ သို႔တိုင္ေအာင္ အယ္လင္က သူ႕ကို ဖမ္းစားထားၿပီ။

61

ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ။ ဂ်ရယ္၏ အသည္းႏွလံုးသည္ အယ္လင္ႏွင့္ ေတြ႔လိုက္သည္၌ အရည္ေပ်ာ္က် သြားသည္ဟု ထင္ရ၏။ မည္သူ႕အေပၚတြင္မွ် မရွိခဲ့ဖူးေသးေသာ ႏူးညံ့ ၾကင္နာသည့္ စိတ္ေတြ ဝင္လာသည္။

`ကိုယ့္သမီးေလာက္ ဟာေလးပါကြာ’



`ကၽြန္ေတာ္ အသက္က ဘာႀကီးေသးလို႔လဲ၊ ခုမွ လူ႕ဘဝမွာ ေနေကာင္းတုန္း အရြယ္’



ဂ်ိမ္းက ေဖ်ာင္းဖ်သည္။



`ဒီမွာ ဂ်ရယ္၊ ဆဗားနားမွာ ဒိျပင္ မိန္းကေလးေတြကို မင္း ရခ်င္ရမယ္၊ သူ႕ကိုေတာ့ မလြယ္ဘူး၊ သူ႕ အေဖက ျပင္သစ္၊

အလြန္ မာနႀကီးတယ္၊ အေမကလည္း ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး’

`ဘာျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ၊ သူ႕အေမ မရွိေတာ့ဘူး၊ အဘိုးႀကီးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သေဘာက်တယ္’



ဂ်ရယ္က အေလာတႀကီး ေျပာ၏။



`လူတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ ဆိုရင္ ႀကိဳက္တယ္၊ သမက္ တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ မႀကိဳက္ဘူးေပါ့ကြ’



`ေကာင္မေလးက မင္းကိုလည္း ယူမွာ မဟုတ္ပါဘူး’ အင္ဒ႐ူးက ဝင္ေျပာသည္။ `သူ႕အစ္ကို ဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္ႏွင့္

ႀကိဳက္ေနတယ္၊ ဖိလစ္တဲ့၊ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ၊ တစ္အိမ္လံုးက ဝိုင္းဖ်က္ေနတာေတာင္ မရဘူး’

`ခု ဒီေကာင္ လူဝီဇီးယားနားကို ထြက္သြားၿပီဗ်’



`မင္းက ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ’



`ဒီလိုပဲ သိတာေပါ့’



ဤသတင္းကို သူ႕ဘ႑ာစိုးႀကီး ေပါ့ထံမွ သိရျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သူ႕ထံမွ ရသည္ဟု ထုတ္မေျပာခ်င္။

ထိုမွ်မက ဖိလစ္သည္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ တိုက္တြန္းခ်က္ျဖင့္ အေနာက္ နယ္မ်ားသို႔ ထြက္သြားရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ဂ်ရယ္ကမူ ထုတ္မေျပာ။

`ေကာင္မေလးက ဖိလစ္ ဆိုတဲ့ ေကာင္ကို တမ္းတမ္းစြဲ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္လည္း မဟုတ္ပါဘူးဗ်၊ တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္

ဆိုေတာ့ ဒီေလာက္လည္း စြဲစြဲလမ္းလမ္း မျဖစ္ေသးပါဘူး’

`ဘာေျပာေျပာ ေပးစားျခင္း ေပးစားရင္ မင္းႏွင့္ ဘယ္ေပးစားမလဲ၊ ဟိုေကာင္ေလးႏွင့္ ေပးစားမွာေပါ့’



အယ္လင္က ဂ်ရယ္ကို လက္ထပ္ေတာ့မည္ ဆိုေသာအခါတြင္ အမ်ားတကာကဲ့သို႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း

တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဆဗားနားတြင္ ဤအေၾကာင္းကို ေျပာေနၾကသည္။ ဖိလစ္က ခပ္ရမ္းရမ္း။ ခပ္မိုက္မိုက္။ ဖိလစ္ ၾကားလွ်င္ မည္သို႔ ရွိမည္နည္းဟု ေမးၾကသည္။ ညီအစ္မထဲတြင္ အလွဆံုး၊ အေခ်ာဆံုး အယ္လင္သည္ အာက်ယ္က်ယ္၊ အသား နီစပ္စပ္၊ ကိုယ့္ေလာက္ေတာင္ အရပ္ မရွည္သည့္ ေတာသားကို မည္သည့္ စိတ္ကူးျဖင့္ လက္ထပ္သနည္းဟု စဥ္းစား

62

မရႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။

ဂ်ရယ္

ကိုယ္တိုင္ကလည္း

သူ႕ကို

အယ္လင္က

လက္ထပ္လိမ့္မည္ဟု

မေမွ်ာ္လင့္။

ဘုရား

မျခင္းဟုသာ

ေအာက္ေမ့လိုက္သည္။ `ကၽြန္မ ကၽြန္မ အစ္ကိုႀကီးကို လက္ထပ္ပါ့မယ္’ ဟု အယ္လင္က မ်က္ႏွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖင့္ သူ႕လက္ေမာင္းေပၚသို႔ လက္တစ္ဖက္ တင္၍ ေျပာလိုက္သည့္ အခါတြင္ ဂ်ရယ္သည္ သူ႕တစ္သက္တြင္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ၾကည္ႏူးျခင္း ျဖစ္ရသည္။

အယ္လင္တို႔ ေဆြမ်ိဳးတစ္သိုက္ ကိုယ္၌ကလည္း အယ္လင့္ အေျဖကို အံ့အားသင့္ေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘာေၾကာင့္

ဤသို႔ ဆံုးျဖတ္ရသည္ ဆိုသည္ကိုမူ အယ္လင္ႏွင့္ ႀကီးေဒၚ ႏွစ္ဦးသာ သိၾကသည္။ ထိုညက ႀကီးေဒၚႏွင့္ အယ္လင္ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္။ အယ္လင္သည္ ရင္ကြဲနာ က်ေသာ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို မိုးစင္စင္ လင္းသည္အထိ ႐ိႈက္ငိုမိသည္။ နံနက္ လင္းခါနီး အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ႏိုးလာေသာ အခါတြင္မူ စိတ္ႏွလံုးကို ဒုန္းဒုန္းခ်ၿပီးေသာ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ေလၿပီ။

ထိုေန႔က ႀကီးေဒၚသည္ အယ္လင္ အတြက္ အထုပ္ တစ္ထုပ္ ယူလာခဲ့သည္။ နယူးေအာ္လီယန္း ျပည္နယ္မွ

ပို႔လိုက္ျခင္းျဖစ္၍ ခပ္ဆန္းဆန္း လက္ေရးျဖင့္ လိပ္တပ္ထားသည္။ အထုပ္ကို ေျဖလိုက္သည္၌ အယ္လင္၏ ဓာတ္ပံုႏွင့္ ဖိလစ္သို႔ ေပးခဲ့သည့္ သူ႕စာ ေလးေစာင္ကို ေတြ႔ရသည္။ နယူးေအာ္လီယန္းရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တစ္ပါးထံမွလည္း စာေလး တစ္ေစာင္ ပါလာသည္။ သူ႕အစ္ကို ဝမ္းကြဲ သူ႕ခ်စ္သူ ဖိလစ္သည္ အရက္ဆိုင္ တစ္ခုတြင္ ရန္ျဖစ္ရာမွ ေသသြားၿပီဟု စာက ဆိုသည္။

အယ္လင္သည္ ေယာင္ယမ္း ေအာ္ကာ အထုပ္ကို လႊတ္ခ်လိုက္မိသည္။



`သူတို႔ ႏွင္ထုတ္လို႔ ဒီလို ျဖစ္ရတာ၊ သူတို႔ ႏွင္ထုတ္လိုက္ၾကလို႔၊ ေဖေဖရယ္၊ ေဒၚေလး ေပၚလင္းရယ္၊ ေဒၚေလး

ယူလာလီရယ္ ႏွင္ထုတ္လိုက္ၾကတာ၊ သူတို႔ ႏွင္မထုတ္ရင္ ဒီလို ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အယ္လင္ သူတို႔ကို မုန္းတယ္၊ သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြကို မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အယ္လင္ တျခားကို ထြက္သြားေတာ့မယ္၊ သူတို႔ မရွိတဲ့ေနရာ သူ႕ကို ေမ့လို႔ ရႏိုင္တဲ့ တစ္ေနရာကို သြားေတာ့မယ္’

ႀကီးေဒၚသည္ အယ္လင္ကို ၾကည့္၍ မ်က္ရည္ မဆည္ႏိုင္။ အယ္လင္ႏွင့္ ေရာ၍ အားရပါးရ ငိုသည္။ အားရေအာင္

ငိုၿပီးေတာ့မွ  `ဘယ္ျဖစ္မလဲ ကေလးရယ္၊ ဒီလိုလုပ္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ’ ဟု ဆိုသည္။

`ျဖစ္တယ္၊ အယ္လင္ သြားမယ္၊ တကယ္ေတာ့ အစ္ကိုဟာ လူေကာင္း၊ အယ္လင္ တစ္ေနရာရာ ရင္လည္း သြားမယ္၊

ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ခ်ာလက္စတန္ သြားၿပီး သီလရွင္ ဝတ္ေတာ့မယ္’

အယ္လင္က သီလရွင္ ဝတ္ေတာ့မည္ ဆိုသည့္ အခါတြင္ ေဖေဖသည္ လန္႔သြား၏။ ေဖေဖ၏ မိသားစုက ဗရင္ဂ်ီ

ဘာသာဝင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဖေဖ ကိုယ္တုိင္ကမူ စေကာ့တလန္ ခရစ္ယာန္ ဂိုဏ္းဝင္ ျဖစ္သည္။ ဗရင္ဂ်ီ သီလရွင္ ဝတ္သည္ႏွင့္စာလွ်င္ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာႏွင့္ ေပးစားလိုက္သည္က ေတာ္ေသးသည္ဟု ယူဆသည္။

ဂ်ရယ္သည္ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးထဲက မဟုတ္သည္က လြဲလွ်င္ အျခား ဘာမွ် သေဘာ မတူစရာ မရွိ။

63



သို႔ျဖင့္ အယ္လင္သည္ ဆဗားနားမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ျပန္မေရာက္ေတာ့။ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးသည့္

လင္တစ္ေယာက္၊ ႀကီးေဒၚ ကျပား၊ ကပၸလီ အိမ္ကၽြန္ ႏွစ္ဆယ္ႏွင့္ အတူ ၿမိဳင္သာယာသို႔ လာခဲ့သည္။

ေနာက္ တစ္ႏွစ္တြင္ သမီးဦးကို ေမြးသည္။ ဂ်ရယ္ အေမ၏ နာမည္ကိုယူကာ ေကတီ စကားလက္ဟု မွည့္သည္။

သားေယာက်္ား လိုခ်င္သည့္ ဂ်ရယ္ စိတ္ပ်က္ရသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ဆံပင္ နက္နက္ႏွင့္ သမီးဦးေလးကို ဂ်ရယ္ မခ်စ္ဘဲ မေနႏိုင္။ ဝမ္းသာ လြန္းသျဖင့္ ၿမိဳင္သာယာရွိ ကပၸလီ ေငြဝယ္ကၽြန္ မွန္သမွ်ကို ရမ္အရက္ ေကာင္းေကာင္း တိုက္သည္။ သူ ကိုယ္တိုင္လည္း မူးေအာင္ ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။

အယ္လင္သည္ ဂ်ရယ္ကို လက္ထပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္သည့္အတြက္ ေနာင္တ ရသည္ မရသည္ကို မည္သူမွ် မေျပာႏိုင္။

ဂ်ရယ္ကမူ အယ္လင္ကို ၾကည့္၍ သူ႕ကိုယ္သူ ဂုဏ္ယူသည္။ အယ္လင္သည္ ဆဗားနားက အတိတ္ဘဝကို လံုးလံုး ေမ့ထားလိုက္ၿပီ။ ပင္လယ္ကမ္းေဘးက ၿမိဳ႕ကေလးကို ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီ။ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းကို သူ႕ဇာတိ အျဖစ္ သေဘာထားလိုက္ၿပီ။

ဆဗားနားမွ သူတို႔ အိမ္သည္ မိန္းမပ်ိဳ တစ္ေယာက္၏ ခႏၶာကိုယ္လို တင့္တယ္ ေျပျပစ္သည္။ ရြက္ကုန္ လႊင့္လာသည့္

ရြက္ေလွႀကီး တစ္စင္းလို လွသည္။ ေရွး ျပင္သစ္ ပံုစံျဖင့္ ေဆာက္ထားသည့္ ပန္းႏုေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အိမ္ျမင့္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ေလွကားမ်ားက ေကြ႔ေကာက္ ရစ္ပတ္ေနသည္။ လက္ရန္းမ်ားက ဇာပန္း ဇာၿမိတ္လို ႏုႏုကေလးေတြ ထုထားသည့္ ကႏုတ္ပန္းတို႔ျဖင့္ ခတ္ထားသည္။ အိမ္ႀကီးက က်က္သေရ ရွိသည္။ မိႈင္းမိႈင္းမႈန္မႈန္။

အယ္လင္သည္ ေဖေဖႏွင့္ အိမ္ႀကီးကို အၿပီး စြန္႔ခြာခဲ့သည္။ အိမ္ႀကီး ေနာက္ကြယ္က ထံုးစံေဟာင္း တို႔ကိုလည္း

စြန္႔ခဲ့သည္။ ဂ်ရယ္ ေနာက္သို႔ လိုက္လာျခင္းသည္ ေရသစ္၊ ေျမသစ္၊ ေနရာသစ္ တစ္ေနရာသို႔ လိုက္လာရသကဲ့သို႔ ရွိသည္။

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းက ေတာေတာင္ ထူထပ္သည္။ လူေတြကလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း။ မႈန္ျပာရီ

ေတာင္႐ိုး

အေျခရွိ

ေတာင္ႏွာေမာင္းေပၚမွ

လွမ္းၾကည့္လွ်င္

ၾကည့္ေလရာရာတြင္

လိႈင္းတြန္႔သလို

တြန္႔ေနၾကေသာ

ေတာင္တန္းနီနီႀကီးမ်ားကို ျမင္ရသည္။ ထင္း႐ႉးပင္ျမင့္ႀကီးေတြ ၾကားမွ ႏွမ္းဖတ္ ေက်ာက္သားမ်ားကို တစ္ကြက္စီ လွမ္းျမင္ ေနရသည္။ ပင္လယ္ ကမ္းေျခ ကၽြန္းမ်ားက အုန္းေတာ ညိဳညိဳမ်ား၊ သဲေသာင္ ျဖဴျဖဴမ်ားကိုသာ ျမင္ေနက် ျဖစ္သည့္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားအဖို႔ ဤေတာ ဤေျမသည္ ႐ိုင္းေနသည္။

ဤေနရာတြင္ ေဆာင္း ဆိုလွ်င္လည္း အလြန္ ေအးသည္။ ေႏြ ဆုိလွ်င္လည္း အလြန္ ပူသည္။ လူေတြကလည္း

ခြန္အား ေကာင္းေကာင္း၊ ေဒါင္းတိ ေမာင္းတိႀကီးေတြ ျဖစ္ေနသျဖင့္ အျမင္ဆန္းေနသည္။ ၾကင္နာ သနားတတ္ၾကသည္။ ယဥ္ေက်းသည္။ ရက္ေရာသည္။ သေဘာ ေကာင္းသည္။ သို႔ရာတြင္ စိတ္ေန စိတ္ထား ၾကမ္းတမ္းသည္။ ေဒါသထြက္ လြယ္သည္။ ထစ္ခနဲရွိလွ်င္ ပစ္လား ခတ္လား၊ ခုတ္လား ထစ္လားျဖင့္ အၾကမ္းပတမ္း ႏိုင္သည္။ ဆဗားနားက လူမ်ားက သိမ္သိမ္ ေမြ႔ေမြ႔။ ေအးေအး ေဆးေဆး။ ဤေနရာက လူမ်ားက ဆူဆူပူပူ။ ေအာ္လား ဟစ္လား ေျပာတတ္ ဆိုတတ္သည္။

ဆဗားနားတြင္ ဆိုလွ်င္ လူေတြ အားလံုး တစ္ပံုစံတည္း။ ေတြးပံု ေခၚပံု မျခားနားၾက။ ဤတြင္မူ လူေတြက တစ္ေယာက္

တစ္မ်ိဳးစီ။ စ႐ိုက္ေပါင္းစံု။ အက်င့္ေပါင္းစံု။ ကာ႐ိုလိုင္းနား၊ ဗာဂ်ီးနီးယား၊ ဥေရာပ စသည့္ ေနရာစံုမွ လာသူေတြ ျဖစ္၍ လူမ်ိဳးလည္း စံုသည္။ တခ်ိဳ႕က ဂ်ရယ္လို လက္ဖဝါး ေျခဖဝါးမွ ထ၍ ႀကီးပြား လာၾကသူေတြ ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕က အယ္လင္လို

64

ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးမွ ထြက္ကာ ဘဝေဟာင္းကို စြန္႔ပစ္ၿပီး အတည္တက် လာေနသူေတြ ျဖစ္သည္။ တစ္ရြာ မေျပာင္းလွ်င္ မေနတတ္သည့္ သူတို႔ ဘိုးေဘးမ်ား၏ ေသြးမ်ား၊ ေသြးေၾကာထဲတြင္ မကုန္ေသးသျဖင့္ အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ အေျခခ် လာေနသူေတြကလည္း တစ္ပံုတစ္ပင္။

နယ္ေပါင္းစံုမွ လူေပါင္းစံု လာေနၾကသျဖင့္ စည္းကမ္း ကလနားဟူ၍လည္း မရွိၾကေတာ့။ အယ္လင္အဖို႔ အားလံုး

အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနသည္။ ဆဗားနားက လူေတြဆိုလွ်င္ အကဲခတ္ရ လြယ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ၌ လူတစ္ေယာက္ကို အကဲခတ္၍ မလြယ္။

ထိုအထဲတြင္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္က စီးပြားလမ္း ေျဖာင့္ေနျပန္သျဖင့္ လူေတြကို ပို၍ အကဲခတ္ရ ခက္သည္။ ထိုစဥ္က

ဝါေစ်း ေကာင္းေနသည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာက ဝါထြက္ ေကာင္းသည္။ ဝါသည္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ၏ ႏွလံုးခုန္သံ ျဖစ္၍ ဝါစိုက္ျခင္းႏွင့္ ဝါခူးျခင္းသည္ ေျမနီနီ၏ အတက္ အက် ေသြးခုန္မွတ္ ျဖစ္သည္။ ေကြ႔ေကာက္ေသာ ထြန္ေရးေၾကာင္းမ်ားထဲမွ ေငြပင္ေတြ ေပါက္လာသည္။ ေငြပင္မ်ားႏွင့္အတူ မာနပင္ေတြလည္း ေပါက္လာသည္။ ဝါေၾကာင့္ မိမိ မ်ိဳးဆက္ တစ္ဆက္ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာသြားလွ်င္ ေနာင္ မ်ိဳးဆက္မ်ား အဖို႔ ဆိုဖြယ္ မရွိေတာ့။

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာက လူမ်ားသည္ ဤအနာဂတ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ထက္သန္ ျပင္းျပေနၾကသည္။ ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး

ေနၾကသည္။ သူတို႔တြင္ ေငြ ရွိသည္၊ ကၽြန္ေတြ ရွိသည္၊ ေပ်ာ္ခ်ိန္ ပါးခ်ိန္ ရွိသည္။ အေပ်ာ္အပါးကိုလည္း ဝါသနာ ထံုၾကသည္။ ငါးမွ်ားဖို႔၊ ေတာလိုက္ဖို႔၊ ျမင္းၿပိဳင္ဖို႔ဆိုလွ်င္ အလုပ္မ်ားသည္ဟူ၍ မရွိ။ အလုပ္ကို တန္းလန္းထားၿပီး ထလိုက္လာခဲ့ၾကသည္။ ကပြဲ၊ ေပ်ာ္ပြဲ မရွိသည့္ သီတင္းပတ္ ဆို၍ မရွိသေလာက္ ရွားသည္။

အယ္လင္သည္ သူတို႔ႏွင့္ စ႐ိုက္ခ်င္း မတူ။ သဟဇာတ မျဖစ္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ကို ေလးစားသည္။ သူတို႔၏ ပြင့္လင္းမႈ၊

ေျဖာင့္မတ္မႈကို သေဘာက်သည္။ ထိမ္ဝွက္ထားျခင္း မရွိ။ အရွိကုိ အရွိအတိုင္း ေျပာၾကသည္။

အယ္လင္ကို ျခံနားနီးခ်င္းမ်ားက ခင္ၾကသည္။ အယ္လင္က ေစ့စပ္ ေသခ်ာသည္။ သနားတတ္သည္။ မိခင္ေကာင္း

တစ္ေယာက္၊ မယားေကာင္း တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ သားသမီးမ်ားႏွင့္ လင္ေယာက်္ားကို အဘက္ဘက္မွ မလစ္ဟင္းရေအာင္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္သည္။

စကားလက္ အခါလည္ အေရာက္တြင္ ဒုတိယ သမီး ဆြီလင္ကို ေမြးသည္။ ထိုေနာက္ ကာရင္းကို ေမြးသည္။

သူတို႔ေနာက္တြင္ ေယာက်္ားေလး သံုးေယာက္ ဆက္တိုက္ ေမြးသည္။ ေယာက်္ားေလး သံုးေယာက္က သက္ဇိုး မရွည္ၾက။ မတ္တတ္ မေျပးခင္ ဆံုးသြားၾကသည္။ သူတို႔ကို အိမ္ႀကီးႏွင့္ ကိုက္တစ္ရာေလာက္ ေဝးသည့္ ေတာင္တမာပင္ႀကီးမ်ား ေအာက္တြင္ ျမႇဳပ္ထားသည္။

အယ္လင္ ေရာက္လာသည့္ ေန႔မွစ၍ ၿမိဳင္သာယာသည္ အသြင္ ေျပာင္းသြားသည္။ အသက္ ဆယ့္ငါးႏွစ္သာ

ရွိေသးေသာ္လည္း အယ္လင္သည္ အိမ္ႀကီးရွင္ သခင္မအျဖစ္ အိမ္၏ တာဝန္ကို ေကာင္းေကာင္း ထိန္းႏိုင္သည္။ မိန္းကေလး ဆိုသည္မွာ အိမ္ေထာင္ မက်မီ ခ်စ္စရာ ေကာင္းရမည္။ ေခ်ာရမည္။ လွရမည္။ အိမ္၏ အဆင္း တန္ဆာ ျဖစ္ရမည္။ သို႔ရာတြင္ အိမ္ေထာင္ က်ၿပီးသည္ႏွင့္ အိမ္တြင္းမႈတြင္ ေစ့စပ္ ေသခ်ာရမည္။ အိမ္ေထာင္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ရမည္။ ဤ အယူအဆျဖင့္ မိဘမ်ားက မိန္းကေလးမ်ားကို သြန္သင္ ေပးလိုက္ၾကသည္။

65



အယ္လင္သည္ အမ်ိဳးေကာင္းသမီး ပီသစြာ ထိုၾသဝါဒ ေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္း လာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ၏ ကပၸလီ

ႏို႔ထိန္းျဖစ္သည့္ ႀကီးေဒၚကလည္း သူ႕ကို ဆံုးမ သြန္သင္သည္။ ႀကီးေဒၚသည္ သစ္ငုတ္လို မလႈပ္မရွားေနေသာ ကပၸလီ တစ္ေယာက္ကို ေကာက္ကာ ငင္ကာ အလုပ္လုပ္ခ်င္လာေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိသည္။

အယ္လင္သည္ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာ၏ အိမ္ကို စနစ္က်ေအာင္၊ လွပေအာင္၊ က်က္သေရ ရွိေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိသည္။

သူ႕ေၾကာင့္ ၿမိဳင္သာယာသည္ ယခင္ထက္ က်က္သေရ ရွိလာခဲ့သည္။

ၿမိဳင္သာယာကို ေဆာက္စဥ္က အိမ္ပံုစံ စနစ္တက် မရွိ။ လိုလွ်င္ လိုသလို အခန္းပိုမ်ားကို ထပ္၍ ခ်ဲ႕လာရာမွ

အိမ္ႀကီး တစ္ေဆာင္ ျဖစ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အယ္လင္ ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္မူ အိမ္ပံုစံ မရွိဘဲ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေဆာက္ထားခဲ့သည့္ အိမ္ႀကီးသည္ သူ႕လက္ရာေၾကာင့္ ပို၍ လွလာသည္။ အိမ္မွ ဝင္းဝသို႔ ထြက္သည့္ ေတာင္တမာပင္မ်ား (ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျခံပိုင္ရွင္မ်ား၏ အိမ္ အဝင္ လမ္းတြင္ ေတာင္တမာပင္တန္းမ်ား ရွိျမဲ ျဖစ္သည္။) က အရိပ္ တေဝေဝ။ စိမ္းညိဳ႕ေနေသာ အျခား ပင္ေစာက္ႀကီးမ်ား ေနာက္ခံတြင္ ေတာင္တမာပင္တန္းက အစိမ္းေရာင္ ႏုလြင္ေနသည္။ ဝရန္တာတြင္ တြယ္တက္ေနသည့္ တိုက္တန္းျပာျပာတို႔က ေဆးျဖဴ သုတ္ထားသည့္ နံရံတြင္ ထင္းထင္းေပၚေနသည္။ တိုက္ပန္းပြင့္မ်ားသည္ တံခါးဝက ပန္းႏုေသြးေရာင္ ရြက္လွခ်ဳံမ်ား၊ တတိုင္းေမႊး ပြင့္ျဖဴျဖဴမ်ားႏွင့္ ေရာသြားကာ ပံုပန္း မက်သည့္ အိမ္ကို ဖံုးကြယ္ထားသည္။

ေႏြဦးႏွင့္ ေႏြေႏွာင္းသို႔ ေရာက္လွ်င္ အိမ္ေရွ႕က ဘာမ်ဴဒါ ျမက္မ်ားႏွင့္ ဆင္ငိုျမက္မ်ားကလည္း ေတာထကာ

စိမ္းေနသည္။ ျမက္ပင္ စိမ္းစိမ္းမ်ားေၾကာင့္ အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္ က်က္စားေလ့ ရွိသည့္ ၾကက္ဆင္မ်ားႏွင့္ ငန္းျဖဴျဖဴမ်ားသည္ အုပ္လိုက္ ေရာက္လာတတ္ၾကသည္။ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္း၊ စံပယ္ငံု ေဖြးေဖြး၊ ေဒါင္းဖန္ဝါပန္း ဝါဝါတို႔ အျမႇဴ အေခ်ာ့ေၾကာင့္ ၾကက္ဆင္မႀကီးမ်ားႏွင့္ ငန္းမႀကီးမ်ားသည္ အိမ္ေရွ႕သို႔ မရဲတရဲ ထြက္လာတတ္ၾကသည္။ ကပၸလီ သူငယ္ေလး တစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါ တစ္ထည္ျဖင့္ ေစာင့္၍ ေမာင္းရသည္။ ကပၸလီ သူငယ္ကေလးမွာ မ်က္ႏွာသုတ္ ပဝါစုတ္ တစ္ထည္ျဖင့္ ေစာင့္ေျခာက္႐ံုမွအပ ၾကက္မ်ား၊ ငန္းမ်ားကို တစ္ခါမွ် မစားရရွာ။

အယ္လင္သည္ ကပၸလီ သူငယ္ေလးမ်ားကို ၾကက္ေမာင္း၊ ငန္းေမာင္းသည့္ အလုပ္ျဖင့္ စ၍ တာဝန္ေပးသည္။

ဤအလုပ္သည္ ၿမိဳင္သာယာက ကပၸလီ သူငယ္ကေလးမ်ား ပထမဆံုး တာဝန္ယူရသည့္ အလုပ္ ျဖစ္သည္။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္လွ်င္ သူတို႔ကို ၿမိဳင္သာယာမွ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားႀကီးထံ ပို႔၍ အလုပ္ သင္ေစသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း လွည္းေနာက္မီးခ်သည့္ ပန္းဘဲဆရာႏွင့္ လက္သမားဆရာ အာမို႔စ္ထံ ပို႔သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ႏြားျခံ ထိန္းရသည့္ ဖိလစ္ထံ ပို႔သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း လားျခံထိန္း ကပ္ဖီထံ ပို႔သည္။ ဤအလုပ္မ်ားကို လုပ္၍ ဝါသနာ မပါလွ်င္ ဝါခင္းထဲတြင္ အလုပ္လုပ္ရန္ ပို႔သည္။ ဝါခင္းထဲ အပို႔ခံရသူမ်ားသည္ ေငြဝယ္ကၽြန္မ်ားထဲတြင္ ဓားမေနာက္ပိတ္ ေခြး ျဖစ္ရေတာ့သည္။

အယ္လင္၏ ဘဝသည္ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ မဟုတ္။ ေပ်ာ္စရာ မဟုတ္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း မိန္းမတုိ႕၏ ဘဝသည္

ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ သာသာယာယာ မဟုတ္ဟု ယူဆသည္။ ေလာကႀကီးသည္ ေယာက်္ားတို႔က အသာစီးရသည့္ ေလာကႀကီး ျဖစ္သည္ဟု ယူဆသည္။ ဥစၥာပစၥည္း ဟူသည္ ေယာက်္ားတို႔ပိုင္ ပစၥည္း ျဖစ္၍ မိန္းမမ်ားမွာ ဥစၥာ ပစၥည္းကို စီမံ ခန္႔ခြဲ႐ံုမွ်သာ ျဖစ္သည္ဟု သူ ယူဆသည္။ အအုပ္ခ်ဳပ္ ေကာင္းလွ်င္ ေယာက်္ားတို႔သာ နာမည္ေကာင္း ရၾကသည္။ မိန္းမကလည္း သူ႕ကၽြမ္းက်င္ လိမၼာမႈကို ခ်ီးက်ဴးရသည္။ ေယာက်္ားသည္ လက္တြင္ ေျငာင့္ စူးလွ်င္ ကၽြဲလို ႏြားလို ေအာ္၍ မိန္းမမ်ားမွာ

66

သားဖြားသည့္တိုင္ ေယာက်္ား စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ က်ိတ္၍ ညည္းရသူ ျဖစ္သည္။ ေယာက်္ားသည္ အေျပာအဆို ၾကမ္းတမ္း၍ မၾကာခဏ အရက္ မူးတတ္သည္။ မိန္းမက သူ ေအာ္ဟစ္ ႀကိမ္းေမာင္းသမွ်ကို မၾကားေယာင္ျပဳကာ အမူးသမားကို အိပ္ရာသို႔ ေခ်ာ့ေမာ့ တြဲပို႔ရသည္။ ေယာက်္ားမ်ားသည္ ႐ိုင္းစိုင္း၍ စိတ္ထဲ ရွိသမွ်ကို ဖြင့္ေျပာတတ္သည္။ မိန္းမမ်ားက သနား ၾကင္နာရသည္။ ခြင့္လႊတ္ ရသည္။ ဣေႁႏၵ ရွိရသည္။

အယ္လင္သည္ ဗိုင္းေကာင္း ေက်ာက္ဖိ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္ကို မည္သို႔ မည္ပံု ထိန္းသိမ္းအပ္ေၾကာင္း၊

မိန္းမတို႔၏ အလွကို မည္သို႔ မည္ပံု ထိန္းသိမ္းအပ္ေၾကာင္း စသည္တို႔ကို နာယူခဲ့ ရသည္။ သူ႕သမီး သံုးေယာက္ကိုလည္း အမ်ိဳးေကာင္း သမီးပီပီ ဗိုင္းေကာင္း ေက်ာက္ဖိ ျဖစ္ရန္ သြန္သင္မည္ဟု စိတ္ကူး ခဲ့သည္။ သမီးငယ္မ်ားက အယ္လင္ စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆီြလင္က လွခ်င္ ပခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမ့ စကားကို ေျမဝယ္မက် နားေထာင္သည္။ ကာရင္းက ရွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္သည္။ သူ႕ကိုလည္း အလြယ္တကူ ဆံုးမ၍ ရသည္။ စကားလက္ကမူ ဖေအတူ သမီးပီပီ ဆံုးမ၍ မရခ်င္။

ကစားလွ်င္လည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္သည့္ ညီမမ်ားႏွင့္ ကစားေလ့ မရွိ။ လိမၼာေရးျခား ရွိသည့္ ဝီလ္ကီတို႔

ညီအစ္မ တစ္ေတြႏွင့္လည္း ကစားေလ့ မရွိ။ ဝါခင္းထဲက ကပၸလီ သူငယ္ကေလးမ်ား၊ ျခံနားနီးခ်င္းက ေယာက်္ားေလးမ်ားႏွင့္ ကစားသည္။ သူတို႔ႏွင့္ အတူ သစ္ပင္ တက္သည္၊ ေထြခင္းသည္။ ႀကီးေဒၚ တားသည့္တိုင္ ႀကီးေဒၚ စကားကို နည္းနည္းမွ် ဂ႐ုမစိုက္။ အယ္လင့္ သမီး ျဖစ္လ်က္ ဤသို႔ အပိုး မက်ိဳးသည္ကို ျမင္ရသည့္ အခါတြင္ ႀကီးေဒၚ စိတ္ညစ္သည္။ လိမၼာေရးျခား ရွိရန္ ပိပိျပားျပား ေနရန္ တတြတ္တြတ္ သြန္သင္သည္။ သို႔ရာတြင္ အယ္လင္ကမူ အရွည္ကို ၾကည့္သည္။ ကေလးဘဝက ကစားေဖာ္မ်ားသည္ ႀကီးျပင္းလာသည့္ အခါမ်ားတြင္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ၿငိစြန္းသြားၾကသည္ကို သူ ေတြ႔ဖူးသည္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အဖို႔ ပထမဆံုး တာဝန္သည္ လင္ေကာင္း သားေကာင္း ရေရး ျဖစ္သည္။ ကေလး ဟူသည္ ေပ်ာ္ခ်င္ ပါးခ်င္သည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခ်င္သည္။ ႀကီးလာလွ်င္ စကားလက္သည္ မိန္းမ ပီသလာလိမ့္မည္ဟု သူ႕ကိုယ္သူ ေျဖသိမ့္သည္။

အယ္လင္ႏွင့္ ႀကီးေဒၚသည္ စကားလက္ တစ္ေယာက္ မိန္းမ ပီသေရးအတြက္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ စကားလက္ကလည္း

အကင္းပါးသည္။ အရြယ္ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ မိန္းမတို႔ တတ္အပ္သည့္ အတတ္ပညာမ်ားကို ေကာင္းစြာ တတ္ခဲ့သည္။ စကားလက္ အတြက္ စာျပဆရာမ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေျပာင္းကာ အနီးရွိ မိန္းကေလးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတြင္ ပညာ သင္ခဲ့ေသာ္လည္း ပညာ ေကာင္းေကာင္း မတတ္။ သို႔ရာတြင္ အက ၿပိဳင္ၾကစို႔ ဆိုလွ်င္မူ ဤအနီးတစ္ဝိုက္တြင္ သူ႕ကို မီသူ တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။ သူ႕ပါးခ်ိဳင့္ကေလးေတြ ခုန္ပ်ံတက္လာသလို ရွိေအာင္ မည္သို႔ ျပံဳးရမည္ကို စကားလက္ ေကာင္းေကာင္း သိသည္။ ဂါဝန္ ဖားဖားကေလး ေဝ့ေအာင္ ခိုမေလးမ်ား သဖြယ္ မည္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရမည္ကို စကားလက္ ေကာင္းေကာင္း သိသည္။ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာကို မည္သို႔ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး မ်က္လႊာကို မည္သို႔ ခ်ကာ ရွက္စႏိုးဟန္ကေလးျဖင့္ မ်က္ေတာင္ေလး တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္လ်က္ မည္သို႔ အမူအရာ လုပ္ရမည္ကို စကားလက္ ေကာင္းေကာင္း သိသည္။ ထို႔ထက္ ကေလးငယ္၏ မ်က္ႏွာလို ခ်ိဳသာ ႏူးညံ့ေသာ မ်က္ႏွာကေလး ေနာက္ကြယ္တြင္ မိန္းကေလးတို႔၏ အကင္းပါးေသာ ပကတိဉာဏ္ကို ေယာက်္ားေလးေတြ မသိေအာင္ မည္သို႔ ဖံုးကြယ္ထားရမည္ကို စကားလက္ ေကာင္းေကာင္း သိသည္။

အယ္လင္က ေလသံေအးေအးျဖင့္ သာယာ ညင္းေပ်ာင္း ဆံုးမသည္။ ႀကီးေဒၚက ဆူဆူပူပူျဖင့္ သြန္သင္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္

ေမေမႏွင့္ ႀကီးေဒၚသည္ စကားလက္အား အိမ္ရွင္မေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ အဘက္ဘက္မွ ျပဳျပင္ေပးခဲ့ၾကသည္။

67



`သမီးႀကီးဟာ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔ရမယ္၊ ဣေႁႏၵ သိကၡာ ရွိရမယ္’ အယ္လင္က စကားလက္ကို ေျပာသည္။ `ဧည့္ေကာင္း

ေစာင္ေကာင္းေတြ စကား ေျပာေနတုန္းမွာ ၾကားထဲက ျဖတ္မေျပာရဘူး၊ သူတို႔ ေျပာတာ မွားေနသည့္တိုင္ နားေထာင္ေနရမယ္၊ လူႀကီး လူေကာင္း ဆိုတာ ပ်ံတန္တန္ မိန္းကေလးေတြကို မႀကိဳက္ၾကဘူး။

`တခ်ိဳ႕ ေကာင္မေလးေတြ ရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ သူမ်ား စကားေျပာရင္ မဲ့ရြဲ႕ျပလိုက္ ေမးေငါ့ျပလိုက္ႏွင့္ လုပ္ၾကတာ၊

ေျပာေတာ့လည္း အင္းတဲ့၊ ဟင့္အင္းတဲ့၊ ႐ိုင္းလိုက္ၾကတာ၊ အဲဒီလို ေကာင္မေလးေတြ ၾကည့္ပါလား၊ ဘယ္ေတာ့မွ လင္ေကာင္း သားေကာင္း မရဘူး’

ႀကီးေဒၚက မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေျပာသည္။ `မိန္းကေလး ဆိုတာ မ်က္လႊာကေလး ခ်ၿပီး ယဥ္ယဥ္ ေက်းေက်း

ေျပာရတယ္၊ ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္၊ ေကာင္းပါၿပီ ရွင့္’

ေမေမႏွင့္ ႀကီးေဒၚက အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေလး တစ္ေယာက္ ပီသေအာင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ က်ိတ္၍ ဆံုးမၾကသည္။

သို႔ရာတြင္ စကားလက္သည္ အေပၚယံ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔မႈကိုသာ သင္၍ ရသည္။ ထိုအေပၚယံ သိမ္ေမြ႔မႈတို႔ ေပၚထြက္ရာ အတြင္းစိတ္၏ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔မႈကို သင္၍မရ။ သင္ယူစရာလည္း မလိုဟု ယူဆသည္။ အျပင္ပန္း သ႑ာန္ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔မႈကို ရလွ်င္ ေတာ္ေလာက္ၿပီ။ သူ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ေနျခင္း မွာလည္း အျပင္ပန္း သ႑ာန္ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ေလာ။ ေဖေဖကမူ သူ႕သမီး စကားလက္သည္ အနီးတစ္ဝိုက္က ျပည္နယ္ ငါးခုတြင္ အလွဆံုး၊ အေခ်ာဆံုး ျဖစ္သည္ဟု ႂကြားေလ့ရွိ၏။ အနီးအနား တစ္ဝိုက္တြင္ စကားလက္ကို ရည္းစား စကား မေျပာဖူးသည့္ ေယာက်္ားဆို၍ တစ္ေယာက္မွ် မရွိဟုလည္း ႂကြားတတ္သည္။ အတၱလန္တာႏွင့္ ဆဗားနားမွပင္ လာ၍ ပိုးပန္းသူေတြ ရွိသည္ဟုလည္း ေျပာတတ္သည္။ ဟုတ္သေလာက္လည္း ဟုတ္သည္။

အသက္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ အရြယ္တြင္ ေမေမႏွင့္ ႀကီးေဒၚ ေက်းဇူးေၾကာင့္ စကားလက္သည္ ခ်စ္စရာ

ေကာင္းသည္။ ဆြဲငင္အား ေကာင္းသည္။ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ထင္ရာ လုပ္တတ္သည္။ စဥ္းစားဉာဏ္ နည္းသည္။ ေခါင္းမာသည္။ အေဖ၏ အိုင္းရစ္ေသြးေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွား လြယ္သည္။ ေမေမလို သည္းခံစိတ္၊ ငဲ့ညႇာစိတ္မ်ိဳး ဆို၍ နည္းနည္းကေလးမွ် မရွိ။ စကားလက္သည္ ေမေမႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ မ်က္ႏွာကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ခ်ိဳထားသည္။ သေဘာေကာင္းဟန္ ေဆာင္တတ္သည္။ ေမေမက သူ႕သမီးႀကီး ဟန္ေဆာင္သည္ကို နည္းနည္းမွ် မရိပ္မိ။

သို႔ရာတြင္ ႀကီးေဒၚက ရိပ္မိသည္။ ေမေမ့ထက္ အကင္းပါးသည္။ ႀကီးေဒၚကို ၾကာၾကာလိမ္၍ မရ။ ေမေမႏွင့္

ႀကီးေဒၚသည္ စကားလက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတတ္ပံု၊ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာပံု၊ ခ်စ္စရာ ေကာင္းပံု တို႔ကို ၾကည့္၍ သေဘာက်သည္။ ဤအရည္အခ်င္း မ်ားသည္ ေတာင္ပိုင္းက အမ်ိဳးသမီးမ်ား ဂုဏ္ယူသည့္ အရည္အခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဖေအလို ေခါင္းမာျခင္း၊ စိတ္ဆတ္ျခင္း စသည္တို႔ အတြက္မူ စိုးရိမ္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္မူ စကားလက္၏ ဤခၽြတ္ယြင္းခ်က္မ်ားကို လင္ေကာင္းသားေကာင္း မရမီ သူတို႔ ဖံုးမွ ဖံုးႏိုင္ပါမည္ေလာဟုပင္ ေတြးမိၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္သည္ အက္ရွေလႏွင့္ ခ်စ္ၾကသည္။ ခ်စ္ၾကၿပီ ဆိုသည့္အခါတြင္မူ စကားလက္သည္ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔၊ ႏူးႏူးညံ့ညံ့၊ နေမာ္နမဲ့ ေနတတ္သည္။ ေယာက်္ားမ်ားက ဤသို႔ေနမွ သေဘာ က်သည္ ဆိုလွ်င္ စကားလက္ကလည္း ေနျပတတ္သည္။ ေယာက်္ားမ်ားသည္ ဤသို႔ အရည္အခ်င္းမ်ိဳးကို ဘာေၾကာင့္ ႀကိဳက္ၾကသည္ ဆိုသည္ကိုမူ စကားလက္ မစဥ္းစားတတ္။ ေယာက်္ားေလးေတြ သေဘာက်သည္ကမူ ေသခ်ာသည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ သေဘာက်သည္ကိုမူ သူ မစဥ္းစား။ လူ႕စိတ္ အေၾကာင္းကို စကားလက္ ဘာမွ် မသိ။ သူ႕စိတ္ကိုပင္ သူ နားမလည္။ သူက ဤသို႔ ေျပာလွ်င္ ေယာက်္ားေလးေတြက သူ ေျပာသည့္အတိုင္း လိုက္၍

68

ေခါင္းညိတ္သည္ကိုမူ သူ သိသည္။ ဤသည္မွာ သခ်ၤာ တြက္နည္း တစ္ခုလို အလြန္ ေသခ်ာသည့္နည္း ျဖစ္သည္။ စကားလက္လို ေက်ာင္းတုန္းက သခ်ၤာ ထူးခၽြန္သူ တစ္ဦး အတြက္ ဤတြက္ နည္းသည္ ဘာမွ် မခက္။

ေယာက်္ားတို႔ အေၾကာင္းကို စကားလက္ သိသင့္သေလာက္ သိေသာ္လည္း မိန္းမေတြ အေၾကာင္းကိုမူ စကားလက္

ေကာင္းေကာင္း မသိ။ မိန္းမမ်ားကိုလည္း သူ စိတ္မဝင္စား။ သူ႕တြင္ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း ဆို၍ တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။ ရွိဖို႔ လိုသည္ဟုလည္း စကားလက္ မထင္။ စကားလက္ အဖို႔၌ သူ႕ညီမ ႏွစ္ဦး အပါအဝင္ မိန္းမ ဟူသမွ်သည္ ေယာက်္ားတည္း ဟူေသာ သားေကာင္ကို လိုက္ရွာရာတြင္ အၾကံတူ ရန္သူမ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။

ထိုအထဲတြင္ ေမေမ တစ္ေယာက္ကိုသာ ႁခြင္းခ်က္ ထားသည္။



ေမေမ့ကိုမူ

သီးျခား

စဥ္းစားရလိမ့္မည္။

စကားလက္သည္

ေမေမ့ကို

ျမတ္ႏိုးသည္။

ကမာၻ

ေလာကႀကီးမွ

သတ္သတ္ ခြဲထုတ္ထားသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆိုလွ်င္ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ေမေမ့ကို မယ္ေတာ္ မာရီႏွင့္ အတူတူဟုပင္ ေအာက္ေမ့မိခဲ့ေသးသည္။ ႀကီးလာသည့္တိုင္လည္း ဤသေဘာထားကို မေျပာင္းလဲ။ ေမေမသည္ ဘုရားသခင္ႏွင့္ မိခင္ တစ္ေယာက္ကသာ ေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ ေမတၱာ၏ သေကၤတ ျဖစ္သည္။ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ စသည္တို႔၏ တည္ရာ ျဖစ္သည္။

စကားလက္သည္ ေမေမႏွင့္ အလြန္ တူခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ခက္သည္က ေမေမ့လို မၾကင္နာႏိုင္။ ေမေမ့လို

ကိုယ္က်ိဳး မစြန္႔ႏိုင္။ ေမေမ့လို မမွန္ကန္ႏိုင္။ မွန္ကန္ျခင္း၊ ၾကင္နာျခင္း၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ျခင္းတို႔ကိုသာ လိုက္၍ လုပ္ေနရလွ်င္ ေလာကတြင္ ဘာမွ် ေပ်ာ္စရာ မရွိေတာ့။ မည္သည့္ ေယာက်္ား ကေလးကမွ်လည္း ႀကိဳက္မည္ မဟုတ္ေတာ့။ လူ႕ဘဝ ဆိုသည္မွာ တိုတိုကေလး ျဖစ္သည္။ ဤဘဝ တိုတို ကေလးတြင္ အရသာ ခ်ိဳခ်ိဳကေလးေတြကို မစြန္႔ႏိုင္။ အက္ရွေလႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီး ဆံျဖဴသြားေႂကြ ပါးေရ တြန္႔လိပ္သည့္ အဘြားအိုႀကီး ဘဝသို႔ ေရာက္လွ်င္ ထို အရာမ်ား အတြက္ အခ်ိန္ရလွ်င္မူ ေမေမ့လို ျဖစ္ခ်င္သည္။ ယခုအထိမူ ...

69





ထိုေန႔ည ထမင္းဝိုင္းတြင္ ေမေမ မရွိသျဖင့္ စကားလက္က ေမေမ့ ေနရာတြင္ ထိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ စိတ္က

ဂနာမၿငိမ္။ အက္ရွေလႏွင့္ မီလာနီတို႔ သတင္းေၾကာင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္။ စလက္တာရီတို႔ အိမ္မွ ေမေမ ျပန္လာေစခ်င္လွၿပီ။ ေမေမ ရွိလွ်င္ ေတာ္ေသးသည္။ ေမေမ မရွိလွ်င္ စကားလက္ မေနတတ္ေတာ့။ ရင္ထဲတြင္ ဟာေနသည္။ ေမေမကလည္း မဆီမဆိုင္ သူမ်ားတကာ ေနမေကာင္းတိုင္း လိုက္၍ ျပဳစုေနရသည္ေလာဟု စကားလက္ ေအာက္ေမ့မိသည္။ စလက္တာရီတို႔ကလည္း ခဏခဏ ေနမေကာင္းႏိုင္ရန္ေကာဟု အျပစ္တင္မိသည္။

စကားလက္သည္ ထမင္းဝိုင္းတြင္ ထိုင္ေနရေသာ္လည္း စိတ္မပါ။ ေဖေဖက ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ျဖင့္ စကားကုိ

ေဖာင္ေအာင္ ေျပာေနသည္။ ေဖေဖသည္ ညေနတုန္းက သူႏွင့္ ေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားကို မွတ္မိပံု မရေတာ့။ ဆြန္တာ ခံတပ္ အေၾကာင္း ေနာက္ဆံုး သတင္းမ်ားကို ေျပာေနသည္။ ပါးစပ္ကသာ မဟုတ္။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္တြင္လည္း စားပြဲကို လက္သီးျဖင့္ ထုလိုက္ေသးသည္။ ထမင္းဝိုင္း ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ ေဖေဖ တစ္ေယာက္ အလြန္ စကားမ်ားသည္။ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ရွိေနသည့္ စကားလက္ကလည္း သူ႕စကားမ်ားကို မၾကားေယာင္ ျပဳေနတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယေန႔ည၌မူ စကားလက္သည္ ေဖေဖ့ စကားကို မၾကားေယာင္ ျပဳ၍ မရ။ နားက ေမေမ ျပန္လာမည့္ ျမင္းရထားသံကို နားစြင့္ေနသည့္တိုင္ ေဖေဖ့ အသံသာလွ်င္ ထမင္းဝိုင္းကို လႊမ္းေနသည္။

ေမေမ့ကို ေမွ်ာ္မည့္သာ ေမွ်ာ္ရသည္၊ စင္စစ္ သူတို႔အေၾကာင္းကို ေမေမ့ ျပန္ေျပာ၍ မျဖစ္။ သူတို႔ အေၾကာင္းကို

ေမေမမ်ား ၾကားလွ်င္ သူ႕ သမီးသည္ လက္ထပ္ေတာ့မည့္ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ အတြက္ ဤမွ် ျဖစ္ရသေလာဟု ရင္ကြဲလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ေမေမ့ကို ျပန္ေျပာ၍ မျဖစ္သည့္တိုင္ သူ႕အနားတြင္ ေမေမ ရွိေစခ်င္သည္။ ဤကိစၥသည္ သူ႕ဘဝတြင္ ပထမဆံုး စိတ္ထိခိုက္စရာ အျဖစ္အပ်က္ႀကီး ျဖစ္ရာ ဤအခ်ိန္တြင္ အနား၌ ေမေမ ရွိေစခ်င္သည္။ အနားတြင္ ေမေမ ရွိလွ်င္ အလိုလို အားရွိေနသည္။ ေမေမသာ အနားမွာ ရွိသည္ဆိုလွ်င္ ေလာကႀကီး၌ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ အဆိုးကို ရင္ဆိုင္ရဲသည္။

ဝင္းဝမွ ျမင္းရထားသံကို ၾကားရသည္။ စကားလက္က ထိုင္ရာမွ ထသည္။ ျမင္းရထားက ေနာက္ေဖးသို႔ ေကြ႔သြားသံ

ၾကားသျဖင့္ စကားလက္သည္ ကုလားထိုင္တြင္ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ ေမေမ မျဖစ္ႏိုင္။ ေမေမ ဆိုလွ်င္ အိမ္ေရွ႕ ဆင္ဝင္တြင္ ဆင္းသံၾကားရမည္။ ေနာက္ေဖးတန္းလ်ားဆီမွ ကပၸလီ ကၽြန္မ်ား စကားေျပာသံ၊ ရယ္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ျပတင္းမွ လွမ္းၾကည့္ လိုက္သည္တြင္ ေဖေဖ၏ ဘ႑ာစိုးႀကီး ေပါ့ကို စကားလက္ ျမင္ရသည္။ ေပါ့က ထင္းရွဴးသား မီးတုတ္ႀကီးကို ကိုင္ထားၿပီး ေျမႇာက္ျပေနသည္။ ေပါင္းမိုးတပ္ထားသည့္ လွည္းေပၚမွ ဆင္းလာသည့္ သဏၭာန္မ်ားက ဝိုးတိုးဝါးတား။ ေမွာင္မည္းသည့္ ညေလေအးထဲတြင္ ကပၸလီမ်ား၏ စကားေျပာသံမ်ားသည္ နီးလာလိုက္၊ ေဝးလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔ အသံမ်ားက ေပ်ာ္ေနသည့္ အသံေတြ၊ အပူအပင္ ကင္းသည့္ အသံေတြ။ အနည္းငယ္ ၾသေသာ္လည္း ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည္။ စူးသည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ေဖးေဆာင္ ေလွကားမွ တက္လာကာ အိမ္မႀကီးဆီသို႔ လာေနသည့္ ေျခသံမ်ားကို စၾကႍလမ္း

70

တစ္ေလွ်ာက္မွ ၾကားေနရသည္။ ထမင္းစားခန္းနားသို႔ ေရာက္သည့္ အခါတြင္ ေျခသံမ်ားသည္ တန္႔သြားၾက၏။ တီးတိုး စကားေျပာသံမ်ားကို ၾကားရၿပီးေနာက္ ဘ႑ာစိုးႀကီး ေပါ့ ဝင္လာသည္။ ခါတိုင္းလို ဣေႁႏၵရရ မ်က္ႏွာထား တည္တည္ မဟုတ္ေတာ့။ မ်က္လံုးႀကီးမ်ားက ျပဴးလ်က္။ သြားေတြ အေဖြးသား ေပၚေအာင္ ျပံဳးလာသည္။

`ဆရာႀကီး ဆရာႀကီး၊ မိန္းမ အသစ္ ေရာက္လာပါၿပီ ဆရာႀကီး’



`ေဟ မိန္းမ အသစ္ ဟုတ္လား၊ ငါက ဘယ္မွာ မိန္းမ အသစ္ ဝယ္လို႔လဲ’



ဂ်ရယ္ အိုဟားရားက မသိခ်င္ေယာင္ ျပဳကာ ျပဴးတူးၿပဲတဲျဖင့္ ေမး၏။



‘ဆရာႀကီး ဝယ္ခဲ့တာေလ၊ ခု ဆရာႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္မလို႔ ေရာက္ေနပါၿပီ ဆရာႀကီး’



ေပါ့က ရယ္၍ ေျပာသည္။



‘ကဲ ကဲ၊ ဒါျဖင့္ ေခၚခဲ့’



ေပါ့က သူ႕ဇနီး အသစ္စက္စက္ကို လက္ယပ္၍ လွမ္းေခၚသည္။ ၿမိဳင္သာယာသို႔ အသစ္ေရာက္လာသည့္ ကပၸလီ

ကၽြန္မႀကီး ဒစ္လစီ ျဖစ္သည္။ ဒစ္လစီ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည့္ အခါတြင္ သူ႕ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ သမီးငယ္က ဂါဝန္ကို ဆြဲ၍ လိုက္လာသည္။

ဒစ္လစီက အရပ္ ျမင့္ျမင့္။ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း။ ေၾကးနီေရာင္ ေပါက္ေနေသာ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ အသားအေရ

တင္းေနသည္။ ပါးေရတြန္႔ျခင္း မရွိ။ အသက္ သံုးဆယ္ႏွင့္ ေျခာက္ဆယ္ၾကား အရြယ္ ျဖစ္သည္။ သူ႕ အခ်ိဳးအဆက္က ကပၸလီ ပံုပန္းသ႑ာန္ ေပၚေနသည္။ အသားက နီနီ။ နဖူး က်ဥ္းက်ဥ္း ေမာက္ေမာက္။ ေမး႐ိုးကားကား။ ႏွာေခါင္း ေကာက္ေကာက္ႀကီးက ထူထဲေနသည့္ ကပၸလီ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးေပၚတြင္ ျပားဆင္းသြားသည္။ အိႏၵိယ လူနီေသြးႏွင့္ ကပၸလီေသြး ႏွစ္ခု ေရာစပ္ထားသည့္ သ႑ာန္ ေပၚသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ခါးမတ္၍ ရင္ေကာ့ထားသည္။ ႀကီးေဒၚထက္ပင္ ၾကည့္၍ ေကာင္းသည္ ထင္ရသည္။ ႀကီးေဒၚက ဣေႁႏၵႀကီးေအာင္ တမင္ လုပ္ယူ ေနရေသးသည္။ ဒစ္လစီကမူ တမင္ လုပ္ယူရျခင္း မဟုတ္။ နဂို အရွိအတိုင္း ျဖစ္ပံုရသည္။

စကားေျပာလွ်င္ အျခား ကပၸလီမ်ားလို အသံ မဝဲ။ ပီပီသသ ေျပာကာ စကား တစ္လံုးကို စဥ္းစဥ္းစားစား

ေျပာတတ္သည္။

`မဂၤလာပါ မေလး၊ မဂၤလာပါ သခင္ႀကီး၊ ထမင္း စားေနတုန္း အေႏွာင့္အယွက္ ေပးတယ္လို႔ မေအာက္ေမ့ပါႏွင့္၊

သခင္ႀကီးတို႔ကို ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ပါ၊ တခ်ိဳ႕က ကၽြန္မကို ဝယ္ခ်င္ၾကေပမယ့္ ကေလးမေလးကိုေတာ့ မလိုခ်င္ၾကဘူး၊ သခင္ႀကီးတို႔က်ေတာ့ ကၽြန္မ သမီးေလးပါ ဝယ္လိုက္တဲ့ အတြက္ ကၽြန္မတို႔ သားအမိ အတူ ေနရပါၿပီ။ သခင္ႀကီးတို႔ ေက်းဇူးကို မေမ့ပါဘူး’

ေဖေဖက လည္ေခ်ာင္း ရွင္းလိုက္သည္။ သူ႕ကို အထူးတလည္ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာေနသျဖင့္ အေနရ အထိုင္ရ

ခက္ေနပံုလည္း ရ၏။

71



ဒစ္စလီက စကားလက္ ဘက္သို႔ လွည့္၍ ျပံဳးျပလိုက္သည္။



`မေလး ပူဆာတဲ့အတြက္ ကၽြန္မတို႔ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ဝယ္တာလို႔ ေပါ့က ေျပာပါတယ္၊ ကၽြန္မ သမီးကို

မေလး သေဘာက် ခိုင္းပါ’

ဒစ္လစီက

သူ႕ဂါဝန္

ေနာက္တြင္

ပုန္းေနသည့္

သူငယ္မေလးကို

ေရွ႕သို႔

ဆြဲေခၚသည္။

ကပၸလီမေလးက

ေသးေသးညႇက္ညႇက္။ ေျခေထာက္ ကေလးေတြက က်ီးကန္း ေျခေထာက္လို ေသးေသးကေလးေတြ။ ဆံပင္က ေခါင္းတြင္ ပိျပားေနကာ က်စ္ဆံၿမီး အထပ္ထပ္ က်စ္ထားသည္။ မ်က္လံုးမ်ားက ေတာက္ပ စူးရွသည္။

`ေက်းဇူးတင္တယ္ ဒစ္လစီ၊ သူ႕ကို စကားလက္ ခိုင္းဖို႔ မခိုင္းဖို႔ကေတာ့ ႀကီးေဒၚႏွင့္ ေျပာပါ၊ စကားလက္

ေမြးလာကတည္းက ႀကီးေဒၚပဲ သြန္သင္ ဆံုးမခဲ့တာ’

စကားလက္က ျပန္ေျပာသည္။



`ႀကီးေတာ္က အသက္ ႀကီးၿပီေလ၊ ႀကီးေဒၚက ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ မေလးက ငယ္ငယ္

ဆိုေတာ့ အေစခံ ေကာင္းေကာင္း လိုမယ္ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္မ သမီးက ဟိုမွာတုန္းကလည္း မေလးအင္ဒီယာ အတြက္ လုပ္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ဆံပင္လည္း ထံုးတတ္တယ္’

ဒစ္လစီက တိုက္တြန္းသျဖင့္ ကပၸလီမေလးက ဦးညႊတ္၍ အ႐ိုအေသျပဳကာ ျပံဳးျပ၏။ စကားလက္ကလည္း ျပန္၍

ျပံဳးလိုက္ရသည္။

`ေက်းဇူးတင္တယ္ ဒစ္လစီ၊ ေမေမ ျပန္လာေတာ့မွ ဒီကိစၥကို ေျပာၾကေသးတာေပါ့’



ဒစ္လစီတို႔ သားအမိ ႏႈတ္ဆက္ ျပန္သြားသည္။ ထမင္းဝိုင္းမွ ပန္းကန္မ်ားကို သိမ္းၿပီးၿပီ။ ေဖေဖက စကားအမွ်င္

မျပတ္ေသး။

မၾကာမီ

ျပည္တြင္းစစ္

ျဖစ္လာႏိုင္ေၾကာင္း၊

ေတာင္ပိုင္းသားမ်ားသည္

ယန္ကီတို႔၏

ေစာ္ကားမႈမ်ားကို

သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္းျဖင့္ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ ေျပာေနသည္။ စကားလက္ စိတ္ပ်က္လွၿပီ။ တအင္းအင္းျဖင့္ အင္းလိုက္ ေနရေသာ္လည္း ၿငီးေငြ႔လွၿပီ။ မွန္အိမ္ႀကီး ေအာက္ရွိ ထိုင္ဖံု တစ္ခုေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ကာရင္းက အလြမ္းဝတၳဳ တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ေနသည္။ ဝတၳဳဖတ္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ လည္ေနသည္။ ဆီြလင္က တက္တင္းထိုးရင္း မနက္ျဖန္ ေပ်ာ္ပြဲစား အတြက္ စတူးဝပ္ကို သူ႕အစ္မ စကားလက္ အပါးမွ မည္သို႔ ခြဲထုတ္ရမည္ကို စဥ္းစားခန္း ထုတ္ေနသည္။ စကားလက္ကမူ အက္ရွ္ေလ အေၾကာင္းကို ေတြးသည္။

ေဖေဖသည္ ဆြန္တာ ခံတပ္ အေၾကာင္းကို ဘာေၾကာင့္ ဤမွ် ေျပာေနရသနည္း။ သူ ရင္နင့္ေအာင္ ခံစားေနရသည္ကို

သိပါလ်က္ ယန္ကီေတြ အေၾကာင္းကို ဘာေၾကာင့္ ဤမွ် ေျပာေနရသနည္း။ လူေတြသည္ သူ ရင္နင့္ေအာင္ ခံစားေနရသည္ကို လ်စ္လ်ဴရႈလြန္းသည္ဟု တစ္ဖက္သတ္ စဥ္းစားျမဲ ျဖစ္ေသာ ငယ္ရြယ္သူတို႔ ဓမၼတာ စကားလက္ ေတြးေနသည္။

သူ႕ရင္ထဲတြင္

ေလေပြလိႈင္းႀကီးတစ္ခု

ျဖတ္သန္းေနသည့္ႏွယ္

ထင္ရသည္။

သို႔ရာတြင္

သူတို႔

ထိုင္ေနရာ

ထမင္းစားခန္းႀကီး ခါတိုင္းလို ၿငိမ္သက္ေနပံု ရသည္။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ဆန္းေနသည္။ မေဟာ္ဂနီ စားပြဲႀကီးႏွင့္ ဗီ႐ိုႀကီးမ်ားသည္

72

လည္ေကာင္း၊ ေငြ ပန္းကန္မ်ား၊ ေငြခြက္မ်ား၊ ေငြဇြန္းမ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ ေတာက္ပ ေျပာင္လက္ေနသည့္ ၾကမ္းျပင္ ေပၚက အေရာင္စိုစိုႏွင့္ အေမႊးပြ ေကာ္ေဇာႀကီးမ်ားသည္ လည္းေကာင္း ဘာမွ် မျဖစ္သကဲ့သို႔ သူ႕ေနရာတြင္ သူ ေနရာတက် ရွိျမဲ ရွိေနသည္။ ထမင္းစားခန္းက ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိသည္။ ခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ ေကာင္းသည္။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ထမင္းစားၿပီး သားအမိ သားအဖတစ္ေတြ ဝိုင္းထိုင္ စကားေျပာရသည္ကို စကားလက္ ေပ်ာ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယေန႔ည၌မူ ဤထမင္းစားခန္းႀကီးကို မၾကည့္ခ်င္၊ မျမင္ခ်င္။ ေဖ့ေဖ့ကိုသာ မေၾကာက္ရလွ်င္ ထမင္းစားခန္းထဲက အသာ လစ္ထြက္သြားကာ ေအာက္ထပ္ ေမေမ့အခန္းထဲက ထိုင္ဖံု အေဟာင္းႀကီးေပၚတြင္ ပစ္လွဲၿပီး စိတ္ရွိ လက္ရွိ ငိုပစ္လိုက္ခ်င္သည္။

တစ္အိမ္လံုးတြင္ ဤအခန္းကို စကားလက္ အႏွစ္သက္ဆံုး။ နံနက္တိုင္း ေမေမသည္ ဤအခန္းထဲက သူ႕စားပြဲျမင့္ျမင့္၌

ထိုင္ကာ ဝါခင္းကိစၥ၊ စာရင္းအင္း ကိစၥမ်ားကို လုပ္ကိုင္ေနက်။ စာရင္းဒိုင္ႀကီး ဂ်ိဳနာ၏ သတင္းပို႔ခ်က္မ်ားကို နားေထာင္ေနက်။ ေမေမက

ငွက္ေတာင္တပ္

ကေလာင္

တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္

လယ္ဂ်ာ

စာအုပ္မ်ားထဲတြင္

တဂ်စ္ဂ်စ္

စာရင္းမွတ္ေနစဥ္

က်န္မိသားစုမ်ားက ဝိုင္းထိုင္ေနက် ျဖစ္သည္။ ေဖေဖက လႈပ္ကုလားထိုင္ႀကီး ေပၚတြင္ ထိုင္လ်က္။ သူတို႔ ညီအစ္မတစ္ေတြက စုတ္ျပဲေနေသာ ထိုင္ဖံု အေဟာင္းႀကီးေပၚတြင္ ထိုင္လ်က္။ စကားလက္သည္ ထိုအခန္းထဲသို႔ ဆင္းသြားကာ ေမေမႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနခ်င္သည္။ ေမေမ့ ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ကာ စိတ္ရွိ လက္ရွိ ငိုပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ေမေမက လာခဲလွခ်ည့္။

ထိုစဥ္

ေက်ာက္စရစ္

ခဲလံုးကေလးမ်ား

ေပၚတြင္

ဘီးလိမ့္လာသံႏွင့္

မေရွးမေႏွာင္း

ရထားသမားအား

ျပန္လႊတ္ေနသည့္ ေမေမ၏ ခပ္အုပ္အုပ္ အသံကို ၾကားရ၏။ အခန္းထဲက မ်က္လံုးမ်ားသည္ ခပ္သုတ္သုတ္ ဝင္လာေသာ ေမေမ့ထံ ေရာက္သြားၾကသည္။ ေမေမ့ မ်က္ႏွာက ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းသည့္ သ႑ာန္။ ေမေမႏွင့္ အတူ သူ႕ပိုးအက်ႌအိတ္ထဲတြင္ အျမဲေဆာင္သည့္ နံ႔သာအိတ္မွ ေဆာင္ေတာ္ကူး ပန္းေပါင္းနံ႔ကလည္း သင္းပ်ံ႕လာသည္။ စကားလက္ စိတ္ထဲတြင္ ေမေမႏွင့္ ေဆာင္ေတာ္ကူး ပန္းနံ႔ကို ခြဲ၍မရ။ ႀကီးေဒၚက ေဆးအိတ္ကို ကိုင္၍ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ လိုက္လာသည္။ မ်က္လႊာကို ခ်ထား၏။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္း ထူထူႀကီးက ေရွ႕သို႔ ထိုးထြက္ေနသည္။ ႀကီးေဒၚသည္ ေလွ်ာက္လာရင္း ပါးစပ္က ခပ္တိုးတိုး ရြတ္လာသည္။ သူ႕အဖို႔သာ အသံတိုးေသာ္လည္း သူ႕အသံကို အားလံုး ၾကားေနရသည္။

`စားၿပီးၾကၿပီလား၊ ေနာက္က်သြားတယ္’



ေမေမက

သူ႕ပုခံုးေပၚမွ

ေရခဲျခည္ေစာင္ကို

စကားလက္သို႔

လွမ္းေပးလိုက္ၿပီးေနာက္

စကားလက္၏

ပါးကို

ပြတ္လိုက္သည္။

ေဖေဖ၏ မ်က္ႏွာသည္ ေမေမ့ကို ျမင္သည္၌ ခ်က္ခ်င္း လင္းထိန္သြား၏။



`ႏွစ္ျခင္း မဂၤလာ လုပ္ေပးခဲ့ေသးလား’



`အင္း၊ ႏွစ္ျခင္း မဂၤလာေတာ့ ၿပီးသြားပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကေလးေလးက အဖတ္ မတင္ဘူး။ စိတ္မေကာင္း လိုက္တာ၊

မေအလည္း ရွင္ပါ့မလား မသိဘူး။ ပိုးစိုးပက္စက္ေတာ့ ျဖစ္တန္မယ္ မထင္ပါဘူးေလ’

စကားလက္တို႔ ညီအစ္မ တစ္သိုက္သည္ ေမေမ့ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ထိတ္လန္႔

စိုးရမ္သည့္ အမူအရာ ေပၚေနသည္။ ေဖေဖက အေလးအနက္ စဥ္းစားဟန္ျဖင့္ ေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာ ရမ္းလိုက္၏။

73



`ေအးေလ၊ ေသသြားေတာ့လည္း တစ္နည္း ေကာင္းတာေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ဖေအကလည္း ဘယ္သူမွန္း’



`ကၽြန္မတို႔ ေရာက္ေတာ့ အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ဘုရားစာ ရြတ္႐ံုေလာက္ပဲ တတ္ႏိုင္ေတာ့တာပါ’



ေမေမက ပါးနပ္စြာ ၾကားျဖတ္၍ ေျပာလိုက္သည္။ ေမေမ့ အေၾကာင္းကို သိသည့္ စကားလက္ တစ္ေယာက္သာ

ေမေမ လိမၼာ ပါးနပ္စြာ ၾကားဝင္ ေျပာျခင္းကို ရိပ္မိလိုက္သည္။

အင္မီ စလက္တာရီ၏ ကေလးငယ္မွာ မည္သူႏွင့္ ေမြးသည္ဟု မသိရ။ ေမေမကမူ မည္သည့္ အခါမွ် ဖြင့္ေျပာမည္

မဟုတ္။ စကားလက္က ဂ်ိဳနာႏွင့္ ေမြးသည္ဟု ထင္သည္။ ဂ်ိဳနာႏွင့္ အင္မီတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ညေမွာင္ရီ ဖ်ိဳးဖ်တြင္ တပူးပူး တတြဲတြဲ ေတြ႔ရတတ္သည္။ ဂ်ိဳနာက ေျမာက္ပိုင္းသား ယန္ကီျဖစ္၍ လူပ်ိဳ ျဖစ္သည္။ သူ႕အလုပ္က ျခံထဲတြင္ လက္သမား လုပ္ရသျဖင့္ အျပင္က မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ သိပ္မရွိလွ။ သူႏွင့္ အဆင့္အတန္း တူသည့္ လူျဖဴမိန္းကေလး ဆို၍လည္း ဤအနီးတစ္ဝိုက္တြင္ တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။ သူ႕တြင္ အေပါင္းအသင္း လုပ္စရာဆို၍ ဤအနီးတဝိုက္ထဲက လူျဖဴေတြထဲတြင္ စလက္တာရီတို႔လို အေျခအေနမဲ့သူမ်ားသာ ရွိသည္။ သူက စလက္တာရီတို႔ထက္ နည္းနည္း အဆင့္အတန္း ျမင့္သျဖင့္ ညေန ဆည္းဆာတြင္ အင္မီႏွင့္ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ အင္မီ စလက္တာရီကိုမူ လက္ထပ္ခ်င္ဟန္ မတူ။

စကားလက္ သက္ျပင္းခ်၏။ စကားလက္က အစစအရာရာ သိခ်င္သည္။ ေမေမသည္ ဤအျဖစ္ အပ်က္မ်ားကို

သိသည့္တိုင္ ဥပကၡာ ျပဳထားသည္။ သူ႕အျမင္တြင္ ဣေႁႏၵ သိကၡာ မရွိဟု ယူဆသည့္ အရာမွန္သမွ်ကို လ်စ္လ်ဴ ျပဳတတ္သည္။ သူ႕ပံု စိတ္တိုင္းက် ပံုစံ ထြက္လာရန္ စကားလက္ကို သြန္သင္ ဆံုးမသည္။ သို႔ရာတြင္ ေမေမ ထင္သေလာက္ မေအာင္ျမင္။

ေမေမသည္ ဘုရားေဆာင္သို႔ ဝင္ကာ ေငြပန္းခက္ ျမႇဳပ္ထားသည့္ ၾကဳတ္ကေလးထဲမွ ပုတီးကို ယူ၍ ပုတီးစိပ္ရန္

ျပင္သည္။

`မမႀကီး ပုတီး မစိပ္ခင္ တစ္ခုခု စားဦးေလ။ ညစာမွ မစားရေသးတာ’



`ေက်းဇူးတင္တယ္ ႀကီးေဒၚ။ ကၽြန္မ မဆာေတာ့ဘူး’



`အို၊ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ စားဦးမွေပါ့။ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ သြားျပင္လိုက္မယ္။ ေပါ့ေရ၊ ေတာ့္ ထမင္းခ်က္ေတြကို ေျပာဦး။

ဟင္းေတြ ျပန္ေႏႊးလိုက္လို႔၊ မမႀကီး ျပန္လာၿပီ’

ႀကီးေဒၚ၏ ႀကီးမားေသာ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးေအာက္တြင္ ၾကမ္းျပင္သည္ တုန္ခါလ်က္ ရွိ၏။ အိမ္ေရွ႕မွ ေအာ္ေျပာေနေသာ

သူ႕အသံသည္ တျဖည္းျဖည္း ထမင္းစားခန္းနားသို႔ ေရာက္လာသည္။

`အစကတည္းက ကၽြန္မ ေျပာသားပဲ။ စလက္တာရီတို႔ကို ကူညီ ေစာင္မလို႔ ဘာမွ မထူးပါဘူး။ သင္းတို႔က ကူညီလို႔

ကူညီမွန္း သိတတ္တဲ့ ဟာမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ဘူး။ ေက်းဇူးတို႔ ဘာတို႔လည္း နည္းနည္းေလးမွ မသိတတ္ဘူး။ မမႀကီးတို႔လို ဟာမ်ိဳးမို႔လို႔ သင္းတို႔အတြက္ ဒီေလာက္ စိတ္ပန္း လူပန္းခံတာ၊ တကယ္ကေတာ့ သူတို႔လို ဟာမ်ိဳးကို ဒီေလာက္ ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ဖို႔ နည္းနည္းေလးမွ မေကာင္းဘူး’

74



ႀကီးေဒၚ၏ အသံသည္ ေနာက္မွ ကပ္၍ ပါသြားသည္။ စၾကႍမွ တစ္ဆင့္ မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္သို႔ ေရာက္သြားသည္။

ဤနည္းျဖင့္ ႀကီးေဒၚသည္ သူ႕ အလုပ္၊ သူ႕ေနရာကို သခင္ေတြကို သိေအာင္ ျပတတ္သည္။ သူလို ကပၸလီမက ဤကိစၥကေလးေလာက္ကို သခင္ေတြထံ သြားေျပာလွ်င္ ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္ၾကမည္ မဟုတ္။ သူ႕တစ္ကိုယ္တည္း ညည္းသလိုလို ေျပာသြားျခင္း အားျဖင့္ မိမိ ဝတၱရား ေက်ေၾကာင္းကို သခင္လည္း သိေစသည္။ ကပၸလီ အေစခံမ်ားကိုလည္း ျမည္တြန္ၿပီးသား ျဖစ္ေစသည္။

ဘဏၰာစိုးႀကီး ေပါ့သည္ ပန္းကန္ျပား၊ ဓား၊ ဇြန္း၊ ခက္ရင္းတို႔ကို ကိုင္၍ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္။ သူ႕ေနာက္က

ဂ်က္ ဆိုသည့္ ဆယ္ႏွစ္သား ကပၸလီကေလး လိုက္လာသည္။ လက္တစ္ဖက္က အေပၚအက်ႌ ၾကယ္သီးကို တပ္လာၿပီး အျခား တစ္ဖက္က က်ဴ႐ိုး လက္ကိုင္တြင္ သတင္းစာ စကၠဴစ မွ်င္မွ်င္ေလးမ်ားကို ပန္းပြားသဖြယ္ တပ္ထားသည့္ ယင္႐ိုက္ တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္လာသည္။ ေမေမ့တြင္ လွပသည့္ ေဒါင္းၿမီးယပ္ တစ္ေခ်ာင္းလည္း ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ အထူးကိစၥ ရွိမွ ထုတ္၍ သံုးသည္။ ဘဏၰာစိုးႀကီး ေပါ့၊ ကပၸလီ ထမင္းခ်က္ႀကီးႏွင့္ ႀကီးေဒၚတို႔က ေဒါင္းၿမီးမ်ားသည္ နိမိတ္ မရွိဟု ယူဆသျဖင့္ သူတို႔ႏွင့္ အေက်ာက္အကန္ ေျပာၿပီးမွ သံုးရသည္။

ေဖေဖက ေပးသည့္ ကုလားထိုင္တြင္ ေမေမ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ ေဖေဖႏွင့္ သမီး သံုးေယာက္က တစ္ေယာက္

တစ္ခြန္း ဝိုင္း၍ ေျပာၾကသည္။

`ေမေမ သမီး ပြဲတက္ဝတ္စံု ဇာနားက ျပဳတ္ေနၿပီ၊ မနက္ျဖန္ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ ေပ်ာ္ပြဲစား သြားေတာ့ ဝတ္ခ်င္တယ္။

အဲဒါ ဇာနားေလး ျပန္တပ္ေပးပါ’

`ေမေမ မနက္ျဖန္ ကပြဲမွာ သမီး ညလံုးေပါက္ ေနရမလားဟင္။ သမီး ဆယ့္သံုးႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီပဲ’



`ေမေမ မမရဲ႕ ပြဲတက္ဝတ္စံုက လွတယ္ေနာ္။ သမီး ဝတ္စံုက လွလည္း မလွဘူး။ ပန္းေရာင္ ရဲရဲႀကီး။ ႐ိုင္းလိုက္တာ။

သမီး ပန္းေရာင္ ဝတ္စံုကို သူ႕ေပးၿပီး သူ႕ဝတ္စံု အစိမ္းကို သမီး ဝတ္မယ္ေနာ္။ သူက ပန္းေရာင္ႏွင့္ ဆိုရင္ သိပ္လွတာ’

`ဟယ္ ေနၾကစမ္းပါဦး။ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္၊ ဆူေနတာပဲ။ ဒီမွာ အယ္လင္၊ မနက္က အတၱလန္တာမွာ ကိတ္ႏွင့္

ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ေနၾကစမ္းပါဦး ဟဲ့။ နင္တို႔ ေျပာေနတာႏွင့္ ကိုယ့္အသံေတာင္ ကိုယ္ျပန္ မၾကားရေတာ့ဘူး။ အတၱလန္တာမွာေတာ့ အေျခအေန ဆိုးေနၿပီတဲ့။ လူေတြက ျပည္တြင္းစစ္ အေၾကာင္း စစ္တပ္ ဖြဲ႔ဖို႔အေၾကာင္း၊ စစ္ပညာ သင္ဖို႔ အေၾကာင္း ေျပာေနၾကတာပဲတဲ့။ ေျမာက္ပိုင္းသာ ယန္ကီေတြ ေစာ္ကားတာကို မခံေတာ့ဘူးတဲ့’

`ေအးေလ သူတို႔က ဒီလို သေဘာထားရင္ ကၽြန္မတို႔ကလည္း ဒီလုိပဲ သေဘာထားရမွာေပါ့’ ေမေမက ေဖေဖ့ကို

ဦးဦးဖ်ားဖ်ား လွည့္ေျပာသည္။ ၿပီးမွ ဝတ္စံု လဲဝတ္ေပးရန္ ပူဆာေနသည့္ ကာရင္းဘက္သို႔ လွည့္သည္။

`ေနဦးေလ၊ သမီးက ငယ္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေစာင့္ဦး။ ေနာက္ႏွစ္က်ေတာ့မွ ကပြဲကို

ညလံုးေပါက္ တက္ၿပီး လူႀကီးဝတ္တဲ့ ပြဲတက္ ဝတ္စံုကို ဝတ္ရမယ္။ ႏႈတ္ခမ္း မစူႏွင့္ေလ။ သမီးက ငယ္ေသးတယ္။ မနက္ျဖန္ ေပ်ာ္ပြဲစားကိုေတာ့ သြားရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ကပြဲကိုေတာ့ ဆယ့္ေလးႏွစ္ မျပည့္မခ်င္း မတက္ရေသးဘူး။ ကဲ သမီးႀကီး စကားလက္ရဲ႕ ဂါဝန္ေရာ။ ေမေမ့ကို ေပး။ ပုတီးစိပ္ၿပီးရင္ ေမေမက ဇာနား တပ္ေပးမယ္။ သမီးလတ္ ဆြီလင္ ဒီလို မေျပာႏွင့္၊

75

ေမေမ မႀကိဳက္ဘူး။ သမီးရဲ႕ ပန္းေရာင္ ပြဲတက္ ဝတ္စံုက သမီးရဲ႕ အသားႏွင့္ လိုက္တယ္။ ခ်စ္စရာကေလး။ အစိမ္းေရာင္ ဝတ္စံုက စကားလက္ႏွင့္မွ လိုက္တာ။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္ ညမွာ သမီး ဝတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေမေမရဲ႕ ေဂၚမုတ္ ဘယက္ကို ဆြဲသြား’

ေမေမ့ ေနာက္တြင္ ထိုင္ေနသည့္ ဆြီလင္က ေအာင္ၿပီဆိုသည့္ သေဘာျဖင့္ စကားလက္ကို ႏွာေခါင္း ရႈံ႕ျပလိုက္၏။

ေမေမ့ ဘယက္ကို ေတာင္း၍ ဆြဲမည္ဟု စိတ္ကူးထားသည့္ စကားလက္အဖို႔ ေနာက္က်သြားၿပီ။ စကားလက္က လွ်ာထုတ္၍ ျပသည္။ ဆြီလင္က သူ႕ဖို႔ကိုသာ သူ ၾကည့္တတ္သည္။ နားပူ နားဆာ လုပ္တတ္သည္။ ေမေမ ရွိေနသျဖင့္ စကားလက္ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ ေမေမသာ မရွိလွ်င္ ဆြီလင့္ နားရြက္ကို ဆြဲလိမ္ ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။

`ကဲ အစ္ကိုႀကီး၊ ၾကားခဲ့တဲ့ သတင္းေတြ ေျပာစမ္းပါဦး’



စင္စစ္ ေမေမသည္ ျပည္တြင္းစစ္ အေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္းမ်ားကို နည္းနည္းမွ် စိတ္ဝင္စားျခင္း မရွိ။

ထိုအလုပ္မ်ားသည္ ေယာက်္ားမ်ား၏ အလုပ္ျဖစ္သည္။ မိန္းမမ်ား၏ အလုပ္ မဟုတ္ဟု ေမေမ ထင္ေၾကာင္း စကားလက္ ေကာင္းေကာင္း သိသည္။ သို႔ရာတြင္ ေဖေဖက ေျပာခ်င္လြန္း အားႀကီးသျဖင့္ ေဖေဖ့အလိုက် အလိုက္အထိုက္ ျပန္ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။

ေဖေဖက သူ ၾကားခဲ့သည့္ သတင္းမ်ားကို ေဖာက္သည္ခ်ေနစဥ္ ႀကီးေဒၚက ေမေမ့ ေရွ႕တြင္ ပန္းကန္ တစ္ခ်ပ္ လာခ်ကာ

ဘီစကြတ္မုန္႔မ်ား၊ ၾကက္ကေလး ရင္အုပ္ေၾကာ္ တစ္ပြဲႏွင့္ အေငြ႔ တေထာင္းေထာင္း ထေနသည့္ ပိန္းဥျပဳတ္ ပူပူေႏြးေႏြး တစ္ပန္းကန္ကို ခ်လာသည္။ ေထာပတ္ လွိမ့္ထားသျဖင့္ ေထာပတ္နံ႔က သင္း၍ အေရာင္က ဝင္းေနသည္။ ႀကီးေဒၚက ဂ်က္ကို ဆိတ္လိုက္သျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနေသာ ဂ်က္က ေမေမ့ ေနာက္မွေန၍ ယင္ ေျခာက္ေပးေနသည္။ ႀကီးေဒၚသည္ စားပြဲေဘးမွ ရပ္ကာ ေမေမ စားသည္ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ေမေမ အစားေလ်ာ့သြားလွ်င္ ေမေမ့ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ အတင္း ထိုးသြင္း ထည့္ေပးေတာ့မည့္ ပံုမ်ိဳး။ ေမေမက ႀကိဳးစား၍ စားေနရေသာ္လည္း ပင္ပန္းေနသျဖင့္ ၿမိန္ၿမိန္ယွက္ယွက္ ရွိပံု မရ။ ႀကီးေဒၚကို အားနာ၍ စားေနဟန္ တူသည္။

ေမေမ စားၿပီးသည့္ အခါတြင္ ေဖေဖက ကပၸလီ လူမည္းေတြကို ေငြဝယ္ကၽြန္ စနစ္က လြတ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္သည့္

ယန္ကီေတြ မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာ၍ ေကာင္းဆဲ ရွိေသးသည္။ အယ္လင္က စားပြဲမွ ထသည္။

`ေၾသာ္၊ တို႔တစ္ေတြ ဘုရား ဝတ္ျပဳၾကရဦးမွာ မဟုတ္လား’



ေဖေဖက ေမးသည္။



`ေၾသာ္ ဟုတ္သားပဲ၊ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ညဥ့္နက္သြားၿပီ။ ဆယ္နာရီ ထိုးေနၿပီ။ ခါတိုင္းဆို သမီးေထြးေတာင္

အိပ္ေပ်ာ္ေလာက္ၿပီ။ ေပါ့ေရ ကၽြန္မ မီးအိမ္ ယူခဲ့ပါ။ ႀကီးေဒၚက ဘုရား စာအုပ္ ရွာေပးပါဦး’

ႀကီးေဒၚ၏ အမိန္႔ျဖင့္ ဂ်က္သည္ ယင္႐ိုက္ကို ခ်ကာ ပန္းကန္မ်ားကို သိမ္းသည္။ ႀကီးေဒၚက နံရံကပ္ ဗီ႐ိုအံဆြဲကို

ထုတ္ကာ ေမေမ့ ဘုရားရွိခိုး စာအုပ္ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း ကေလးကို စမ္းရွာေနသည္။ ေပါ့က ေျခဖ်ားေထာက္၍ ခ်ိတ္တြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ မွန္အိမ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး မွန္အိမ္ကို ေအာက္သို႔ ခ်လိုက္သည္။ မီးအိမ္ကို ေအာက္သို႔ ႏွိမ့္လိုက္သျဖင့္

76

မ်က္ႏွာၾကက္သည္ အေမွာင္ရိပ္ထဲသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ေမေမက ဝတ္စံုကို သိမ္းကာ ၾကမ္းျပင္တြင္ ဒူးေထာက္ ထိုင္သည္။ ဘုရားရွိခိုး စာအုပ္ကို ေရွ႕က စားပြဲတြင္ တင္သည္။ ေဖေဖကလည္း ေဘးတြင္ ဒူးေထာက္၍ ထိုင္သည္။ စကားလက္ႏွင့္ ဆြီလင္ကလည္း သူတို႔ ထိုင္ေနက် ေနရာတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ၾကမ္းျပင္တြင္ ၾကာၾကာ ဒူးေထာက္ ထားရသျဖင့္ ဒူးမနာေစရန္ ဂါဝန္စကို ဒူးေအာက္တြင္ ဆြဲ၍ ခင္းထား လိုက္ၾကသည္။ ကာရင္းကမူ အငယ္ဆံုးျဖစ္၍ ဒူးေထာက္ ထိုင္သည့္အခါတြင္ စားပြဲကို မမီ့တမီ ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကုလားထိုင္ တစ္လံုးေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ကာ ကုလားထိုင္တြင္ တံေတာင္ ေထာက္ထားသည္။ ဤသို႔ ထိုင္ရသည္ကို ကာရင္း သေဘာက်သည္။ ဘုရား ရွိခိုးေနစဥ္ အိပ္ငိုက္၍ ေကာင္းသည့္ အေနအထားမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ အိပ္ငိုက္လွ်င္လည္း ေမေမ မျမင္ႏိုင္။

အိမ္ေစ ကၽြန္မ်ားကလည္း တံခါးဝတြင္ ဒူးေထာက္ ထိုင္ၾကသည္။ ႀကီးေဒၚက သူ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို မႏိုင့္တႏိုင္ အရွိန္

သတ္ရင္း တညည္းညည္း တၫူၫူျဖင့္ ထိုင္သည္။ ေပါ့က ႀကိမ္တုတ္ တစ္ေခ်ာင္းလို မတ္မတ္ ထိုင္သည္။ ႐ိုဇာ၊ လီနာႏွင့္ အျခား အိမ္ေစကၽြန္မ်ားက ေရာင္စံု သမ္းေနသည့္ သရက္ထည္ ဂါဝန္ႀကီးေတြကို ျဖန္႔၍ ထိုင္ၾကသည္။ ထမင္းခ်က္ မိန္းမႀကီးက ျဖဴေဖြးေနေသာ မ်က္ႏွာသုတ္ ပဝါႀကီး ေခါင္းေပါင္းလ်က္ ထိုင္သည္။ အိပ္ငိုက္ေနသည့္ ဂ်က္က ႀကီးေဒၚ အဆိတ္ခံရမည္ စိုးသျဖင့္ ႀကီးေဒၚႏွင့္ ေဝးရာတြင္ ထိုင္သည္။ ကပၸလီကၽြန္မ်ား၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေတာက္ပေနၾကသည္။ သူတို႔ အဖို႔မူ လူျဖဴ သခင္မ်ားႏွင့္ အတူ ဘုရား ဝတ္တက္ရျခင္းသည္ အခြင့္ထူးႀကီး တစ္ရပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ကပၸလီမ်ားသည္ ဘုရားရွိခိုး၏ အဓိပၸာယ္ကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ ၾကေသာ္လည္း စိတ္သက္သာရာ ရေစသည္။ ဘုရား ရွိခိုးသည့္ အခါတြင္ သူတို႔၏ ခႏၶာကိုယ္မ်ားသည္ ယိမ္းထိုးေနတတ္ၾကသည္။

ေမေမက မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္၍ ဘုရားရွိခိုး ရြတ္သည္။ ေမေမ့ အသံသည္ နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္။ ႏွစ္သိမ့္ဖြယ္ ေအးျမမႈကို

ျဖစ္ေစသည္။ ေမေမက ဘုရားသခင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ အမႊန္းကို ရြတ္ေနစဥ္ ေခါင္းမ်ားသည္ ေအာက္သို႔ က်ေနၾကသည္။

ေမေမက အမွ်အတန္း ေဝ၍ ေမတၱာပို႔သည္။ ခုနစ္ရက္ သားသမီးကို ေမတၱာပို႔ၿပီးေနာက္ ၿမိဳင္သာယာမွ မိမိ၏ မိဘႏွစ္ပါး၊

ညီမမ်ား၊ ဆံုးသြားသည့္ သားသံုးေယာက္ႏွင့္ တကြ အပါယ္ေလးဘံုမွ သတၱဝါမ်ားကို အမွ်အတန္း ေဝသည္။ ေမေမသည္ လက္ေခ်ာင္း သြယ္သြယ္မ်ားျဖင့္ ျဖဴေဖြးသည့္ ပုတီးေစ့မ်ားကို စိပ္ေနသည္။ ေလျပည္ ေလညင္းေလး ေဝ့ဝိုက္လာသည့္ႏွယ္ ကပၸလီ ကၽြန္မ်ား၏ ဆုေတာင္းသံမ်ားသည္ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေလးေလး ေပၚထြက္လာသည္။

`အို၊ ျမင့္ျမတ္ေတာ္မူေသာ မယ္ေတာ္ မာရီ။ ဒုစ႐ိုက္ေကာင္ တပည့္ေတာ္တို႔အား ကယ္တင္ ေစာင္မ ေတာ္မူပါ ဘုရား’



အက္ရွေလတို႔ ကိစၥေၾကာင့္ စကားလက္ ရင္ထဲတြင္ နင့္ေနသည္။ မ်က္ရည္ေတြကို အႏိုင္ႏိုင္ ထိန္းထားရသည္။

သို႔တိုင္ေအာင္ ဤအခ်ိန္၊ ဤေနရာတြင္ ဘုရား၏ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သို႔ ေရာက္၍ ဘုရား ရွိခိုးသံကို ၾကားလိုက္ရသည္၌ သူ႕ရင္သည္ ေအးျမသြားသည္။ ၿငိမ္သက္သြားခဲ့သည္။ ေန႔လယ္က စိတ္ညစ္ခဲ့ရသည္ တို႔လည္း မရွိေတာ့။ မနက္ျဖန္ အတြက္ ပူပင္ေနရသည္တို႔လည္း မက်န္ေတာ့။ လြင့္ေပ်ာက္ကာ သူ႕ရင္တြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ျဖင့္ ျပည့္လာသည္။ သို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ မိမိ၏ စိတ္ႏွလံုးသည္ ဘုရားထံတြင္ မာန္ေလွ်ာ့ကာ ႐ိုက်ိဳး ညြတ္ႏူး သြားျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္။ သူ႕အဖို႔ ဘာသာတရားသည္ လွ်ာဖ်ားေပၚတြင္ ရွိသည္။ ထိုထက္ ဘာမွ် ပို၍ ေလးနက္ျခင္း မရွိ။ သို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ ဘုရားစင္ေရွ႕တြင္ ေမာ့လ်က္ရွိေသာ ေမေမ့၏ ေအးျမ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ဘုရားထံ ေမေမ ဆုေတာင္းၿပီ ဆိုလွ်င္ ေမေမ့ ဆုေတာင္းသံသည္ ဘုရားသခင္ထံ ေရာက္လိမ့္မည္ဟု စကားလက္ ထင္ေနသည္။

77



ေမေမက ပုတီးစိပ္၍ ၿပီးသြားၿပီ။ ေဖေဖကမူ ပုတီးေစ့ကို တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး မနည္း စမ္းေနရဟန္ တူသည္။

ယခုမွ ဆယ္လံုးေလာက္သာ က်ေသးသည္။ ဘုရား ရွိခိုးေနရင္း စကားလက္၏ အေတြးမ်ားသည္ ေဆာက္တည္ရာ မရ လြင့္ေနၾကသည္။ ဘုရားဝတ္ျပဳၿပီ ဆိုလွ်င္ မိမိ၏ သီလကို ျပန္စစ္ေဆးရမည္ကို စကားလက္ သိသည္။ တစ္ေန႔ကုန္လွ်င္ မိမိ သီလကို မိမိ ျပန္စစ္ေဆးသင့္သည္ဟု ေမေမကလည္း မၾကာခဏ သြန္သင္ဖူးသည္။ မိမိ၏ ဒုစ႐ိုက္တို႔ကို ဝန္ခံကာ ဘုရားသခင္ထံ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူရန္ ခြင့္ပန္ရမည္ဟုလည္း ေမေမက ထပ္တလဲလဲ ဆံုးမဖူးသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္သည္ ဤအလုပ္ကို မလုပ္ႏိုင္။ သူ႕စိတ္သည္ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။

စကားလက္သည္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေမေမ မျမင္ေအာင္ ေခါင္းငံု႔ထားလိုက္သည္။ သူ႕အေတြးမ်ားသည္ အက္ရွေလထံသို႔

ေရာက္ေနသည္။ အက္ရွေလသည္ မိမိကို တကယ္ ခ်စ္သည္။ သို႔ခ်စ္လ်က္ႏွင့္ အဘယ့္ေၾကာင့္ မီလာနီကို လက္ထပ္ဖို႔ လုပ္ရသနည္း။ သူ႕အသည္းကို ဘာ့ေၾကာင့္ ခြဲခဲ့ရသနည္း။

ထိုစဥ္ အေတြး တစ္ခုသည္ သူ႕ေခါင္းထဲသို႔ ၾကယ္တံခြန္ ျပက္သလို လက္ခနဲ လင္းလာသည္။



`အို၊ ဟုတ္သားပဲ။ ငါက သူ႕ကို ျပန္ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာ အက္ရွေလက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိဦးမွာလဲ’



စကားလက္ စိတ္ထဲက ဆိုမိသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ လက္ခနဲ ဝင္လာေသာ အေတြးေၾကာင့္ အသက္ပင္ အႏိုင္ႏိုင္

႐ႉမိသည္။ သူ႕စိတ္အလ်ဥ္သည္ သြက္ခ်ာပါဒ လိုက္သြားသည့္ႏွယ္ ေခတၱ ရပ္သြားၿပီး ေနာက္မွ ဆက္၍ စီးဆင္းသြားသည္။

`ငါက ျပန္မေျပာေသးေတာ့ သူ႕ကို ခ်စ္ေနတယ္ ဆိုတာ သူ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိႏိုင္မွာလဲ။ ၿပီးေတာ့ ငါေနပံုကလည္း

ခပ္တန္းတန္း ဆိုေတာ့ သူ႕ကို မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ထက္ မပိုဘူးလို႔ပဲ ထင္မွာေပါ့။ လက္စသတ္ေတာ့ သူက ဒါေၾကာင့္ ဖြင့္မေျပာတာကိုး။ သူ႕အခ်စ္ဟာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ေနပံု ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္သာ သူ သူ’

အက္ရွေလႏွင့္ သူ ေတြ႔ဆံု စကားေျပာခဲ့သည္မ်ားကို စကားလက္ ျပန္သတိရသည္။ သူ၏ ျပာလဲ့လဲ့ မ်က္လံုးမ်ားသည္

သူ႕ အေတြးမ်ားကို ဖံုးကြယ္သည့္ႏွယ္ ရွိသည္။

`ငါ့ကို စတူးဝပ္၊ ဘရင့္၊ ကိတ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္မ်ား ထင္ေနသလား မသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ ခပ္မိႈင္မိႈင္

ျဖစ္ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့။ ငါ့ကို မရေတာ့တဲ့ အတူတူ မိဘ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ မီလာနီကို ယူလိုက္ရတာ ျဖစ္မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို ခ်စ္ေနတယ္ ဆိုတာ သူသိရင္’

စကားလက္၏ အေျပာင္းအလဲ ျမန္ေသာ စိတ္သည္ ေနာက္က်ိ ႐ႈပ္ေပြရာမွ တစ္မဟုတ္ခ်င္း လန္းဆန္း လာျပန္သည္။

အက္ရွေလ ခပ္မိႈင္မိႈင္ ျဖစ္ေနျခင္းမွာ ဤအေၾကာင္း ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ရမည္။ သူ႕ကို ျပန္ခ်စ္ေနသည္ ဆိုသည္ကို အက္ရွေလ မသိ။ စကားလက္ စိတ္တြင္ ထိုအတိုင္း ထင္ခ်င္သည္။ အစဥ္းစားဉာဏ္ နည္းသူပီပီ ထင္လာလွ်င္ ယံုပစ္လိုက္သည္။ သူက ခ်စ္ေနသည္ကို သိလွ်င္ အက္ရွေလသည္ သူ႕ဘက္သို႔ ပါလာမည္ မုခ်။ သူကသာ ဖြင့္ေျပာဖို႔ လိုသည္။

`အို၊ သိပ္ အ တာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒါကို ခုမွ စဥ္းစား မိရတာလဲ။ ငါက ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာ သူ သိေအာင္ လုပ္ရမယ္။

သူသိရင္ မီလာနီကို လက္ထပ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေသခ်ာတယ္’

78



စကားလက္က နဖူးကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ေထာက္၍ စဥ္းစားေနသည္။



ေဖေဖ

ပုတီးစိပ္၍

ၿပီးသြားၿပီ။

ေမေမက

သူ႕ကို

ၾကည့္ေနေၾကာင္း

စကားလက္

သတိထားလိုက္မိသည္။

စကားလက္သည္ ပုတီးကို ဆယ္ပတ္ျပည့္ေအာင္ ျမန္ျမန္ စိပ္သည္။ ႀကီးေဒၚက သူ ပုတီးစိပ္ေနပံုကို မ်က္ေစာင္းႀကီး ထိုး၍ ၾကည့္ေနသည္။ သူ ၿပီးလွ်င္ ဆြီလင္ႏွင့္ ကာရင္းတို႔ကလည္း ဆယ္ပတ္စီ စိပ္ၾကသည္။ စကားလက္ကမူ သူ႕စိတ္ကူးႏွင့္သူ ေတြးေန ေငးေနဆဲ။

ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ အခ်ိန္ ရွိေသးသည္။ ေနာက္ မက်ေသး။ တခ်ိဳ႕မ်ား ဆိုလွ်င္ လက္ထပ္ခါနီး ဆဲဆဲမွာပင္

ထြက္ေျပးၾကေသးသည္။ ယခု အက္ရွေလတို႔ ကိစၥကမူ ေစ့စပ္ ေၾကာင္းလမ္းျခင္းပင္ မျပဳရေသး။ အခ်ိန္ ရွိေသးသည္။

လူႀကီးျခင္း သေဘာတူ႐ံုသာ ရွိေသးလွ်င္၊ သူတို႔ ႏွစ္ဦး မခ်စ္ၾကေသးလွ်င္ အက္ရွေလ အဖို႔ ဘာအခက္အခဲမွ မရွိ။

သူ႕ကို လက္ထပ္ ႏိုင္ေသးသည္။ သူ႕ကို ျပန္ခ်စ္ေနေၾကာင္း သိလွ်င္ အက္ရွေလသည္ သူ႕ကို မုခ် လက္ထပ္ လိမ့္မည္ဟုလည္း စကားလက္ ယံုၾကည္သည္။ အေရးႀကီးသည္က အက္ရွေလ သိေအာင္ လုပ္ဖို႔သာ ျဖစ္သည္။

စကားလက္သည္ သူ႕ အိပ္မက္မွ ႐ုတ္တရက္ ႏိုးလာသည္။ ေမေမက သူ႕ကို မႏွစ္သက္ဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္ကို

သူ သတိမျပဳမိ။ စကားလက္သည္ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ကာ အခန္းပတ္ပတ္လည္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ဒူးေထာက္ေနသည့္ လူပံု သ႑ာန္မ်ား၊ ခပ္မွိန္မွိန္ လင္းေနသည့္ မီးေရာင္၊ ကပၸလီ ကၽြန္မ်ား၏ အရိပ္မ်ား စသည့္ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္နာရီေလာက္က သူ ၿငီးေငြ႔ ရြံ႕မုန္းခဲ့သည့္ အရာမ်ားသည္ လွပ တင့္တယ္လာသည္ဟု ထင္ရ၏။ ဤ အခိုက္အတန္႔ ကေလးကို စကားလက္ ဘယ္ေတာ့မွ် ေမ့ေတာ့မည္ မဟုတ္။

ေမေမက မယ္ေတာ္မာရီ အမႊန္းကို ရြတ္သည္။ မယ္ေတာ္ မာရီ အမႊန္းကို ရြတ္လွ်င္ စကားလက္၏ ဘဝင္သည္

ခ်မ္းေျမ႕ေနတတ္သည္။ မယ္ေတာ္မာရီ အမႊန္းသည္ ခရစ္ေတာ္၏ မယ္ေတာ္ကို မႊန္သည့္ အမႊန္းဟု မထင္။ သူ႕ေမေမကို မႊန္းသည့္ အမႊန္းဟု ထင္သည္။ မႏႈိင္းေကာင္းရာကို ႏိႈင္းသျဖင့္ ဘုရားဂိုဏ္း သင့္ေကာင္း သင့္မည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္၏ စိတ္ထဲတြင္မူ မ်က္စိ မွိတ္၍ မယ္ေတာ္ မာရီ၏ ႐ုပ္ပံုကို အာ႐ံုျပဳလိုက္သည္ႏွင့္ မယ္ေတာ္မာရီ၏ ႐ုပ္ပံုကို မျမင္။ ေမေမ့ ႐ုပ္ပံုကိုသာ ျမင္ေနသည္။ မယ္ေတာ္မာရီ အမႊန္းတြင္ ပါသည့္ ‘နာမက်န္းသူတို႔၏ က်န္းမာျခင္း၊ ဉာဏ္အလင္းေရာင္ ကြန္႔ျမဴးရာ၊ အျပစ္ေရာက္သူတို႔ ခိုလႈံရာ၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္အပ္ရာ ႏွင္းဆီ’ စသည့္ မယ္ေတာ္မာရီ၏ ဂုဏ္ေတာ္ကို ဖြင့္သည့္ စကားလံုးမ်ားသည္ ေမေမ၏ ဂုဏ္သတင္းကို ေဖာ္ျပသည့္ စကားလံုးမ်ားဟု ထင္မိသည္။

ယေန႔ည၌မူ သူ႕စိတ္သည္ ရႊင္လန္းလ်က္ ရွိသျဖင့္ တိုးတိတ္ သာယာေသာ ဘုရားရွိခိုးသံသည္လည္းေကာင္း၊

အာမဘေႏၲ လိုက္သံသည္လည္းေကာင္း ခါတိုင္းထက္ ပို၍ သာယာ နာေပ်ာ္ဖြယ္ ရွိသည္ဟု ထင္ရ၏။

ဘုရားရွိခိုး ၿပီးသည့္အခါတြင္ အားလံုး ေနရာမွ ထၾကသည္။ ႀကီးေဒၚက သူ႕ခႏၶာ ကိုယ္ႀကီးကို သူ မႏိုင္သျဖင့္ ႐ိုဇာႏွင့္

လီနာတို႔က တြဲထူရသည္။ ေပါ့က စင္ေပၚမွ မီးစာ ရွည္ရွည္ တစ္ခုကို ဆြဲကာ မွန္အိမ္မွ မီးကူးၿပီးေနာက္ ခန္းမေဆာင္သို႔ ေရွ႕ဆံုးမွ ဆင္းလာခဲ့သည္။ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ေလွကားႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ သစ္ၾကားသာ ဗီ႐ိုႀကီး တစ္လံုး ရွိသည္။ ထမင္းစားခန္း အတြက္ ႀကီးလြန္းသျဖင့္ ဤေနရာသို႔ ပို႔ထားရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗီ႐ိုႀကီး ေပၚတြင္ မွန္အိမ္မ်ားႏွင့္ ဖေယာင္းတိုင္ စိုက္ထားသည့္ ဖေယာင္းတိုင္ခံုမ်ား တင္ထားသည္။ ေပါ့က မွန္အိမ္ တစ္လံုးႏွင့္ ဖေယာင္းတုိင္ သံုးတိုင္ကို မီးညႇိသည္။ ဘုရင့္

79

သလြန္ခန္းသို႔ ဧကရာဇ္ တစ္ပါးႏွင့္ ဧကရီ တစ္ပါးကို လမ္းျပ ေခၚလာသည့္ အိပ္ဖန္ေစာင့္ မႉးႀကီး၏ ဣေႁႏၵမ်ိဳးျဖင့္ မွန္အိမ္ကို ေခါင္းေပၚသို႔ ေျမႇာက္ကာ အိမ္သူ အိမ္သားမ်ားကို ေလွကားမွ အိမ္ေပၚသို႔ ေခၚလာသည္။ ေမေမက ေဖေဖ့ လက္ေမာင္းကို လွမ္းကိုင္ကာ ေနာက္မွ တက္လိုက္လာသည္။ ညီအစ္မ တစ္သိုက္က ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို ကိုယ္စီ ကိုင္ကာ ေနာက္မွ တက္လိုက္ လာခဲ့ၾကသည္။

စကားလက္သည္ သူ႕အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာကာ ဖေယာင္းတိုင္ကို ဗီ႐ိုတစ္လံုးေပၚသို႔ တင္သည္။ ဇာနား တပ္ရသည့္

ပြဲတက္ဝတ္စံုကို အဝတ္ဗီ႐ို အံဆြဲတြင္ စမ္းရွာသည္။ ဝတ္စံုကို လက္ေမာင္းေပၚတြင္ ခပ္ပြပြ တင္ကာ စၾကႍ ခန္းမကို တိတ္တဆိတ္ ျဖတ္လာခဲ့သည္။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတို႔ အခန္း တံခါးက ဟေနသည္။ စကားလက္က တံခါးေခါက္မည္ အျပဳ ေမေမ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေမေမ့ အသံက ခပ္တိုးတိုး ျဖစ္ေသာ္လည္း မာေနသည္။

`အစ္ကိုႀကီး ဂ်ိဳနာကို အလုပ္က ထုတ္လိုက္ေတာ့’



ေဖေဖက ျပန္ေအာ္သည္။



`ငါ့မွာ ဒီလို လက္သမားမ်ိဳး ဘယ္က ရွာရမွာလဲ။ ဒီေကာင္လို ႐ိုးတဲ့ေကာင္မ်ိဳး ထမင္းထုတ္ႏွင့္ လိုက္ရွာေတာင္

မေတြ႔ဘူး။ ဘာမွ မခိုးဘူး၊ စိတ္ခ်ရတယ္’

`မနက္ျဖန္ က်ရင္သာ သူ႕ကို ထုတ္ပစ္လိုက္ပါ။ ဆမ္ ရွိတယ္။ သူ႕အစား ဝင္လုပ္လိမ့္မယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္

ရွာရတဲ့ အထိ ဆမ္ကိုပဲ ခိုင္းရမွာပဲ’

`ေနစမ္းပါဦး၊ ဂ်ိဳနာက ဘာအျပစ္ ရွိလို႔လဲ’



`ကၽြန္မ မေျပာခ်င္ဘူး။ ထုတ္လိုက္ပါေတာ့လို႔ပဲ ေျပာခ်င္တယ္’



`အင္း ဂ်ိဳနာဟာ အင္မီစလက္တာရီကို အေပ်ာ္ၾကံလို႔ ေမေမ စိတ္ဆိုးေနပံု ရတယ္။ ေအးေလ ေမေမကလည္း

ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ယန္ကီ တစ္ေယာက္ႏွင့္ စလက္တာရီလို လူမ်ိဳးသမီး ကိစၥကို အေရးလုပ္လို႔’

စကားလက္က ေတြးေနသည္။



ေဖေဖ၏ အသံကို ၾကားေနရသည္။ စကားလက္က ေဖေဖ့ အသံစဲေအာင္ ေစာင့္ၿပီး တံခါးကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေခါက္ကာ

ဇာနားတပ္ဖို႔ ဝတ္စံုကို ေမေမ့ထံ လွမ္းေပးလိုက္သည္။

အဝတ္အစား လဲၿပီး ဖေယာင္းတိုင္ကို ၿငိမ္းလိုက္သည့္ အခါတြင္မူ မနက္ျဖန္ ကပြဲအတြက္ အစီအစဥ္ေတြ အားလံုး

ၿပီးသြားၿပီ။ ဖေအ့သမီးပီပီ စကားလက္သည္ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခိုင္ခိုင္ထားသည္။ ထိုရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္ေရး အတြက္ လုပ္စရာ ရွိသည္ကို လုပ္သည္။

မနက္ျဖန္ ကပြဲအတြက္ သူ႕ အစီအစဥ္၊ သူ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဘာမွ် အဆန္းမပါ။



ပထမ၊ မနက္ျဖန္ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ ကပြဲသို႔ ေရာက္လွ်င္ ေဖေဖ ေျပာထားသည့္ အတိုင္း ‘ကိုယ့္မာနျဖင့္’ ကိုယ္

80

ေနျပရမည္။ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္သို႔ ေရာက္လွ်င္ မည္သို႔မွ် မျဖစ္သည့္ႏွယ္ အရႊင္ပ်ႏိုင္ဆံုး ေနျပရမည္။ အက္ရွေလႏွင့္ မီလာနီတို႔ ကိစၥေၾကာင့္ ဘာမွ် မျဖစ္သည့္ဟန္ အမ်ားက ထင္ေအာင္ ေနျပရမည္။ ကပြဲသို႔ လာသမွ် ေယာက်္ားေလးတိုင္းႏွင့္ တြဲျပရမည္။ အက္ရွေလကို ရက္စက္ရာ ေရာက္သည္မွာ မွန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဤသို႔ တြဲျပျခင္းျဖင့္ အက္ရွေလကို ပိုေဆြး ေစလိမ့္မည္။ သူ႕ကို ပို၍ တမ္းတလာလိမ့္မည္။ ဆြီလင္၏ အဆက္ ဖရင့္မွ အစ၊ မီလာနီ၏ ေမာင္ ခပ္ရွက္ရွက္ လူပ်ိဳေပါက္ကေလး ခ်ားလ္ ဟယ္မီတန္ အထိ ေယာက်္ားေလး မွန္သမွ်ႏွင့္ ပေရာပရည္ လုပ္ျပလိုက္မည္။ ပ်ားအံု အနီးတြင္ ပ်ားေတြ ဝဲေနသည့္ႏွယ္ သူ႕ အနားတြင္ ေယာက်္ားပ်ိဳေလးေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ ေနရမည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ အက္ရွေလသည္လည္း မီလာနီ အနားမွ ခြာကာ သူ႕အနားသို႔ ေရာက္လာလိမ့္မည္။ ထိုအခါတြင္ သူႏွင့္ အက္ရွေလ ႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာရေအာင္ ေခၚထုတ္မည္။ ဤနည္းသည္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္သည္ဟု သူ ထင္သည္။ အက္ရွေလက စ၍ မေျပာလွ်င္ သူက စ၍ ေျပာမည္ဟု စကားလက္ စိတ္ကူးထားသည္။

သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိသည့္ အခါတြင္ အက္ရွေလသည္ သူ႕မ်က္ႏွာ ေရွ႕တြင္ ေယာက်္ားပ်ိဳေလးေတြ

ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနသည့္ မိမိကို ပို၍ တန္ဖိုးထားလာလိမ့္မည္။ သူ႕ကို ၾကည့္၍ ႏွေျမာတသ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုအခါက်မွ သူ႕ကို ေယာက်္ားေတြက ဝိုင္းဝိုင္းလည္ ေနသည့္တိုင္ ကမာၻေပၚတြင္ သူ႕အခ်စ္ဆံုး သူသည္ အက္ရွေလ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္မည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ္က စေျပာသည့္တိုင္ မိန္းမတို႔ ဣေႁႏၵ မပ်က္ေစရ။ အထင္မေသးေစရ။ သူလည္း နားလည္ေအာင္ ကိုယ္လည္း သိကၡာ မပ်က္ေအာင္ ေျပာရလိမ့္မည္။ သူ႕ကို ခ်စ္သည္ဟု ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းႀကီး ေျပာ၍မျဖစ္။ သို႔ရာတြင္ သူ နားလည္ေအာင္ မည္သို႔ ေျပာမည္ ဆိုသည့္ ကိစၥကို စကားလက္ အေသးစိတ္ မေတြးေတာ့။ ဤလို စကားမ်ိဳးကို ေျပာခဲ့ဖူးၿပီ။ ယခုအႀကိမ္သည္ ဒုတိယ အႀကိမ္သာ ျဖစ္သည္။

လေရာင္သည္ အိပ္ရာေပၚတြင္ လွဲေနသည့္ စကားလက္ အေပၚသို႔ ျဖာက်ေနသည္။ စကားလက္သည္ သူ႕စိတ္ထဲတြင္

႐ႈခင္းကို ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ကိုယ္က သူ႕ကို ခ်စ္ေၾကာင္း ျပလိုက္သည့္ အခါတြင္ ႐ုတ္တရက္ အံ့ၾသသြားသည့္ အက္ရွေလ၏ မ်က္ႏွာ၊ ေပ်ာ္ေနသည့္ အက္ရွေလ၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္ေနသည္။ သူ႕ကို ခ်စ္တင္း ဆိုသည့္ အက္ရွေလ၏ စကားကို ၾကားေယာင္ေနသည္။

ဤတြင္ ေစ့စပ္ ေၾကာင္းလမ္းၿပီး ျဖစ္သည့္ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို လက္မထပ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာရေတာ့မည္။

ထိုအခါတြင္ အက္ရွေလက ဇြတ္ေျပာမည္။ ကိုယ္ကလည္း လိုက္ေလ်ာလိုက္မည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုေန႔ညတြင္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုသို႔ ထြက္ေျပးၾကမည္။

မနက္ျဖန္ည ဤအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ မိမိသည္ အက္ရွေလ၏ ဇနီး ျဖစ္ရေတာ့မည္။



စကားလက္သည္ ဒူးႏွစ္လံုးကို ဖက္ကာ အိပ္ရာတြင္ ထိုင္သည္။ အက္ရွေလ၏ ဇနီး အျဖစ္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့သည္။

သို႔ရာတြင္ သူ႕တြက္ကိန္း အတိုင္း ျဖစ္လွ်င္ ကိစၥမရွိ။ သူ႕ တြက္ကိန္း အတိုင္း မျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ မည္သို႔နည္း။ ဥပမာ အက္ရွေလက သူ႕ကို ခိုးေျပးဖို႔ မေျပာလွ်င္ မည္သို႔နည္း။ စကားလက္သည္ ထိုအေတြးကို ၾကာၾကာ လက္မခံ။ ေမာင္းထုတ္ ပစ္လိုက္သည္။

`ဟင့္အင္း၊ ဒါေတြကို ခု မေတြးေသးဘူး။ ခု ေတြးေနရင္ ဦးေႏွာက္ ေျခာက္တယ္။ ငါထင္တဲ့ အတိုင္းသာ ျဖစ္ရမွာေပါ့။

81

ငါကလည္း ခ်စ္တယ္၊ သူကလည္း ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္ မျဖစ္ရမွာလဲ။ အို သူက ခ်စ္တာလည္း ေသခ်ာပါတယ္’

စကားလက္က လေရာင္ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ မ်က္ဝန္း နက္နက္မ်ားသည္ လေရာင္တြင္ ရႊန္းလဲ့ေနၾက၏။

ေလာကတြင္ စိတ္အလို ဆႏၵႏွင့္ စိတ္အလိုဆႏၵ ျပည့္ဝျခင္းသည္ တျခားစီ ျဖစ္သည္ ဟူေသာ အခ်က္ကိုမူ ေမေမက မသင္ခဲ့။

စကားလက္သည္ ေငြလေရာင္ရိပ္တြင္ လွဲကာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္ မိန္းမငယ္မ်ား ထံုးစံ စိတ္ကူး ယဥ္ေနသည္။ သူတို႔

အရြယ္သည္ ေလာက အေၾကာင္းကို မသိၾကေသး။ အ႐ံႈးကို မေတြ႔ဖူးၾကေသး။ အဝတ္အစား လွျခင္းႏွင့္ ႐ုပ္ေခ်ာျခင္းသည္ ကံၾကမၼာကို တိုက္ခိုက္ရာတြင္ လက္နက္ေကာင္းႀကီးမ်ားဟု ထင္ေနၾကေသးသည္။

82





နံနက္ ၁ဝ နာရီ ထိုးၿပီ။ ဧၿပီလ ဆိုေသာ္လည္း ရာသီဥတုက ေႏြးေနသည္။ ေနေရာင္ျခည္မ်ားသည္ ခန္းဆီးျပာမ်ား

ၾကားမွ စကားလက္၏ အခန္းတြင္းသို႔ ျဖာက် လာၾကသည္။ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ နံရံမ်ားသည္ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ လင္းေနၾက၏။ မေဟာ္ဂနီ ကုလားထိုင္ စားပြဲမ်ားသည္ သေျပသီးမွည့္ေရာင္ ေတာက္ေနၾကသည္။ ၾကမ္းျပင္ကလည္း ေျပာင္လက္ ေနသည္။ ၾကမ္းခင္း ေကာ္ေဇာမ်ား ခင္းထားသည့္ ေနရာတြင္ အေရာင္စံု လက္ေနသည္။

ေလထဲတြင္ ေႏြ၏ အေငြ႔အသက္ ပါလာသည္။ ေႏြဦး၏ ရနံ႔မ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္း ျပယ္စျပဳကာ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ေႏြကို

ေနရာ ဖယ္ေပးစ ျပဳေနၿပီ။ ေမႊး၍ ေႏြးေသာ ေလညင္းညံ့ညံ့သည္ စကားလက္ အခန္းထဲသို႔ ေဝ့ဝိုက္ ဝင္လာသည္။ ေလသည္ ပန္းရနံ႔၊ ပုရစ္ဖူးတို႔၏ ရနံ႔၊ ထြန္ၿပီးစ ေျမသင္းနံ႔တို႔ျဖင့္ ေမႊးေနသည္။ စကားလက္၏ အခန္းမွ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ အိမ္အဝင္ ေက်ာက္စရစ္လမ္း တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ စီတန္း စိုက္ထားသည့္ ႏွင္းဆီပန္း ျဖဴျဖဴမ်ားႏွင့္ စံပယ္ခ်ံဳမ်ားကို ျမင္ရ၏။ သူ႕ ျပတင္းေပါက္ ေအာက္က တတိုင္းေမႊး႐ံုထဲတြင္ အသိုက္ လုပ္ေနၾကေသာ ေျမလူးငွက္ႏွင့္ ဗြတ္ကလံုတို႔၏ တစီစီ ျမည္သံမ်ားကုိ ၾကားေနရသည္။ ဗြတ္ကလံုတို႔၏ အသံက စီညံသည္။ စူးသည္။ ေျမလူးငွက္မ်ား၏ အသံက ခ်ိဳသာသည္။ တိုးတိတ္သည္။

ဤလို လွပသည့္ နံနက္ခင္းတြင္ စကားလက္သည္ ျပတင္းေပါက္ ေပါင္တြင္ လက္ႏွစ္ဖက္ ေထာက္၍ ရပ္ကာ

ၿမိဳင္သာယာ၏ ရနံ႔မ်ားကို ႐ႈ႐ိႈက္ျမဲ။ အသံမ်ားကို နားေထာင္ျမဲ။ သို႔ရာတြင္ ယေန႔ နံနက္တြင္မူ ဤအရာမ်ားကို စကားလက္ စိတ္မဝင္စားမိ။ သူ႕ စိတ္ကူးႏွင့္ သူ အလုပ္မ်ားေနသည္။ မိုးမရြာဘဲ ေနသာသည့္ အတြက္ ဝမ္းသာသည္။ အိပ္ရာေပၚတြင္ သစ္ေတာ္သီးစိမ္းေရာင္ ပိုးသား ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ပြဲတက္ ဝတ္စံုက လွပသည့္ ေသတၱာျဖင့္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဝါႏုေရာင္ ဇာနားလည္း တပ္ၿပီးၿပီ။ ကပြဲ မစခင္ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ရန္သာ လိုေတာ့သည္။ စကားလက္သည္ ပြဲတက္ ဝတ္စံုကို ၾကည့္၍ ပခံုးကို က်ံဳ႕လိုက္သည္။ သူ႕အၾကံအစည္ ေအာင္လွ်င္ ဤပြဲတက္ ဝတ္စံုႀကီးကို ဤည ဝတ္စရာ မလိုေတာ့။ ကပြဲ မစခင္မွာပင္ သူႏွင့္ အက္ရွေလတို႔ ဂ်ဴန္းဘာ႐ိုသို႔ ေရာက္ေနၾကေတာ့မည္။ နံနက္ပိုင္း ေပ်ာ္ပြဲစားတြင္ ဝတ္ရမည္ေလာဟု စကားလက္ စဥ္းစားမိေသးသည္။ 

မည္သည့္ အဝတ္အစားသည္ သူႏွင့္ အလိုက္ဆံုးနည္း။ အက္ရွေလ စြဲသြားေအာင္ မည္သည့္ အဝတ္အစားကို

ဝတ္ရမည္နည္း။ နံနက္ ရွစ္နာရီ ထိုးကတည္းက အဝတ္ တစ္စံုၿပီး တစ္စံု ေရြး၍ ဝတ္ၾကည့္ေနသည့္တိုင္ စိတ္တိုင္း မက်ေသး။ စိတ္တိုင္း မက်သျဖင့္ ေဘးတြင္ ပံုခ်ထားသည့္ အဝတ္အစားေတြကလည္း ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ပံုေနၿပီ။ အိပ္ရာေပၚ၊ ကုလားထိုင္ ေတြေပၚလည္း အႏွံ႔။ အေသြးစံု အေရာင္စံု အဝတ္ေတြ ျပန္႔ၾကဲလ်က္။ ဖဲႀကိဳးေတြက တိုးလို႔တြဲေလာင္း။

ပန္းႏုေရာင္ ခါးစည္း ရွည္ရွည္ႏွင့္ ႏွင္းဆီနီ ေအာ္ဂန္ဒီ ဝတ္စံုက သူႏွင့္ အလိုက္ဆံုး ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မႏွစ္က

မီလာနီ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္သို႔ အလည္လာစဥ္က သူ ဝတ္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ေနာက္ထပ္ မဝတ္ခ်င္ေတာ့။ ဤတစ္ႀကိမ္ ထပ္ဝတ္သြားလွ်င္ မီလာနီက မွတ္မိမွာ ေသခ်ာသည္။ မွတ္မိေၾကာင္းမ်ား စကား စပ္မိ၍ ေျပာသြားလွ်င္ အရွက္ ကြဲရခ်ည့္။ လက္ဝ က်ယ္က်ယ္ ဇာနား တပ္သည့္ ပိုးဇာ အက်ႌ အနက္ကမူ သူ႕ အသား ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းႏွင့္ လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဤဝတ္စံုက နည္းနည္း

83

ရင့္သည္။ စကားလက္သည္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္ သူ႕မ်က္ႏွာ ႏုႏုကေလးတြင္ ပါးေရတြန္႔မ်ား၊ ေမးတြဲမ်ား ရွိသေလာဟုပင္ စိုးရိမ္ကာ မွန္ၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ မီလာနီက ခပ္ငယ္ငယ္။ သူ႕လို မိန္းကေလးမ်ိဳး ေရွ႕တြင္ ကိုယ္က လူႀကီးလိုလို တည္တည္ႀကီး ေန၍မျဖစ္။ မရမ္းႏုေရာင္ စပ္ထားသည့္ ပိုးဖ်င္အက်ႌက ဇာေပါက္ကေလးေတြ၊ ဇာပန္းကေလးေတြျဖင့္ ၾကည့္လွသည္။ သို႔ရာတြင္ ဤဝတ္စံုကလည္း သူႏွင့္ မလိုက္။ ကာရင္းလို ႏုႏု နယ္နယ္၊ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ အမူအရာကေလးႏွင့္ ဆိုလွ်င္ လိုက္ေကာင္း လိုက္မည္။ သို႔ရာတြင္ သူသာ ဤဝတ္စံုကို ဝတ္လွ်င္ ေက်ာင္းသူေလးႏွင့္ တူေနသည္။ မီလာနီက အပ်ိဳဂိုက္ အျပည့္ ဖမ္းေနခ်ိန္တြင္ သူက ေက်ာင္းသူ ေပါက္စေလးလို ဝတ္သြား၍ မျဖစ္ေသး။ အစိမ္းေရာင္ ဖဲဝတ္စံု ရွိေသးသည္။ ဖဲတြန္႔ကေလးေတြ တပ္ထားၿပီး ဖဲတြန္႔တိုင္းတြင္ ကတၱီပါစိမ္း ကြပ္ထားသည္။ သူႏွင့္ အလိုက္ဆံုး။ သူကလည္း အႀကိဳက္ဆံုး။ ဤဖဲဝတ္စံုစိမ္းကို ဝတ္လိုက္လွ်င္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားသည္ပင္ စိမ္းညိဳ႕ လာတတ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ခက္သည္က ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ဆီကြက္ တစ္ကြက္ စြန္းေနသည္။ ကိစၥမရွိ။ စြန္းေနေသာ ဆီကြက္ေပၚတြင္ ရင္ထုိး တစ္ေခ်ာင္းထုိးၿပီး ဖံုးသြား ႏုိင္သည္။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီက မ်က္စိ လ်င္သည္။ ထိုေနာက္တြင္ကား မ်ားမ်ားစားစား ေရြးစရာ မရွိေတာ့။ ပြဲၿပီးသြားလွ်င္ သိပ္ဝတ္ေလ့ဝတ္ထ မရွိသည့္ ေရာင္စံု ဖ်င္ဝတ္စံုမ်ား၊ ပြဲတက္ ဝတ္စံုမ်ားႏွင့္ မေန႔က ဝတ္ခဲ့သည့္ အစိမ္းေရာင္ ပိတ္ပါး ဝတ္စံုသာ ရွိေတာ့သည္။ ဝတ္မည္ဆိုလွ်င္ အသစ္စက္စက္ ရွိေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ဤအဝတ္က ညေနခင္း ဝတ္သည့္ ဝတ္စံု ျဖစ္သည္။ နံနက္ခင္း ေပ်ာ္ပြဲစားတြင္ ဝတ္သည့္ ဝတ္စံုမ်ိဳး မဟုတ္။ လက္ကလည္း ေဖာင္းလြန္းသည္။ လည္ပင္းကလည္း ဟိုက္လြန္းသည္။ ဤအက်ႌျဖင့္ သြား၍မျဖစ္။ တျခား ေရြးစရာ မရွိသည့္အတူ ထိုအက်ႌကိုပင္ ဝတ္ရေတာ့မည္။ စင္စစ္ သူသည္ လည္တံ လွသူ၊ လက္ေမာင္း လွသူ၊ ရင္လွသူ မဟုတ္ေလာ။

စကားလက္က မွန္ေရွ႕တြင္ ရပ္ကာ ကိုယ္ကို ေဘးေစာင္း လွည့္ၾကည့္သည္။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္တြင္ ေျပာစရာ မရွိ။

လည္တံက အနည္းငယ္ တိုသည့္တိုင္ ေၾကာ့ရွင္းသည္။ လက္ေမာင္းက ျပည့္ၿဖိဳး ေခ်ာမြတ္သည္။ ရင္က ခ်ီေနသည္။ သူႏွင့္ ရြယ္တူ မိန္းကေလးေတြ ပိုးစေတြ အထပ္ထပ္ တြန္႔ခ်ဳပ္ၿပီး ေဘာ္လီေအာက္က ခံဝတ္ရသည္။ သူက သူတို႔တစ္ေတြလို အခုအခံေတြ မလို။ ေမေမ့လိုပင္ သူ႕လက္မ်ားက ေသးသြယ္ ေျဖာင့္စင္းကာ ေျခေထာက္မ်ားက ေသးငယ္သည္။ ေမေမ့လို အရပ္ ရွည္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယခု အရပ္ အေမာင္းကိုလည္း သူ ေက်နပ္သည္။ ေမေမ့လို အရပ္ ရွည္လွ်င္မူ ဂါဝန္ကေလးကို စြန္ေတာင္ မကာ သူ႕ ေျခေထာက္ လွလွ ကေလးမ်ားကို ျပခ်င္သည္။ သူ႕ ေျခသလံုးက ျပည့္ျပည့္ဝန္းဝန္း၊ ေသးေသးသြယ္သြယ္၊ ေျဖာင့္ေျဖာင့္စင္းစင္း။ မိန္းကေလး ေက်ာင္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကပင္ သူ႕ေျခသလံုးေတြ လွပံုကို ဝန္ခံၾကရသည္။ သူ႕ခါးကမူ ေျပာစရာပင္ မလိုေတာ့။ ဤအနီး တစ္ဝိုက္တြင္ သူ႕ေလာက္ ခါးက် လွသူ တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။ သူ႕လို ခါးေသးေသး က်င္က်င္ကေလးႏွင့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။

ခါးအေၾကာင္းကို ေတြးမိရာမွ ကိစၥ တစ္ခုကို သတိရလာျပန္သည္။ သူ ဝတ္မည့္ အစိမ္းႏု ပိတ္ပါး ဝတ္စံုက

ခါး ၂၇ လက္မ ရွိသည္။ ႀကီးေဒၚက ၁၈ လက္မ ဇာခါးစည္း တပ္ေပးထားသည္။ အမွန္က ထို႔ထက္ ခပ္က်ပ္က်ပ္ကေလး တပ္ေပးရမည္။ သို႔မွ သူ႕ခါးႏွင့္ ေတာ္မည္။ စကားလက္က တံခါးကို တြန္းဖြင့္ကာ ေအာက္ထပ္ ခန္းမထဲက ႀကီးေဒၚ၏ ေျခသံ ျပင္းျပင္းကို နားေထာင္သည္။ ႀကီးေဒၚကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေခၚသည္။ ေနာက္ေဖး မီးဖိုေဆာင္တြင္ ေမေမက စီမံစရာ ရွိသည္ကို စီမံေနသည္။ ေမေမ မရွိမွန္း သိသျဖင့္ စကားလက္က တမင္ ေအာ္ေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။

`လာၿပီဟဲ့ လာၿပီ၊ တကတည္း ေခၚေနလိုက္တာ’

84



ႀကီးေဒၚက သူ႕ခႏၶာကိုယ္ႀကီး အႏိုင္ႏိုင္သယ္၍ ေလွကားမွ တက္လာသည္။ အေပၚ အေရာက္၌ အသက္႐ႉသံ

ျပင္းေနသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက စစ္ပြဲ တစ္ပြဲကို တိုက္ရန္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည့္ စစ္သူႀကီး တစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳး။ သူ႕လက္ထဲက လင္ဗန္းထဲတြင္ အေငြ႔ တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ စားစရာမ်ား ပါလာသည္။ ေထာပတ္ သုတ္ထားသည့္ ေမ်ာက္ဥျပဳတ္ ႏွစ္လံုး၊ သၾကားရန္ ဆမ္းထားသည့္ မုန္႔ သံုးေလးယွက္။ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ကင္ ႀကီးႀကီး တစ္ခ်ပ္။

ႀကီးေဒၚ၏ ပစၥည္းမ်ားကို ျမင္သည္တြင္ စကားလက္၏ မ်က္ႏွာသည္ စိတ္ရႈပ္ေသာ အမူအရာမွ စိတ္ပ်က္သည့္

အမူအရာသို႔ ေျပာင္းသြားသည္။ တစ္မနက္လံုး အဝတ္အစား ကိစၥကို စဥ္းစားေနရသည္ႏွင့္ ႀကီးေဒၚ၏ စည္းကမ္းမ်ားကို စကားလက္ အမွတ္မရေတာ့။ ဧည့္ခံပြဲ တစ္ခုသို႔ သြားလွ်င္ စားစရာရွိသည္ကို အိမ္မွ ဝေအာင္ စားသြားရမည္။ ဧည့္ခံပြဲသို႔ ေရာက္လွ်င္ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းနည္း စားရမည္ဟု ႀကီးေဒၚက သံမဏိ စည္းကမ္း ထုတ္ထားသည္။

`ဟင့္အင္း၊ စကားလက္ မဆာဘူး၊ ႀကီးေဒၚဟာေတြကို ႀကီးေဒၚ ျပန္ယူသြားေတာ့’



ႀကီးေဒၚက စားစရာ လင္ဗန္းကို စားပြဲေပၚသို႔ တင္လိုက္ၿပီး ေျခႏွစ္ဖက္ကို ခ်ဲရပ္ကာ ခါးေထာက္သည္။



`အလိုေတာ္၊ ဘယ္ႏွယ့္ ျပန္ယူရမွာလဲ၊ အရင္ တစ္ပတ္ ေပ်ာ္ပြဲစား သြားတုန္းက ေတြ႔ရာေတြ စားလာလို႔

အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ၿပီ မဟုတ္လား၊ ညည္း မစားမခ်င္း က်ဳပ္ စားစရာေတြကို ျပန္မယူႏိုင္ဘူး၊ ဒါေတြကိုေတာ့ ကုန္ေအာင္ စားသြားရမယ္၊ ဒါပဲ’

`မစားခ်င္ပါဘူးလို႔ ဆိုေန၊ လာစမ္းပါ၊ ဇာနား တြယ္ေပးစမ္းပါ၊ စကားလက္တို႔ ေနာက္က်ေနေတာ့မယ္၊ အိမ္ေရွ႕မွာ

ျမင္းရထားေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ ထင္တယ္’

ႀကီးေဒၚ အသံက ခ်ိဳသြားသည္။



`စားပါ သမီးရယ္၊ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ စားသြားမွေပါ့၊ ဆြီလင္ႏွင့္ ကာရင္းေတာင္ စားၿပီးၾကၿပီ’



`အို သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ စားခ်င္ စားေပါ့၊ သူတို႔သာ ႀကီးေဒၚ ေခ်ာ့လို႔ ရတာ၊ စကားလက္ကိုေတာ့ မရဘူး၊ မစားဘူးဆို

မစားဘူး၊ တစ္ခါ ကားလဗတ္တို႔ အိမ္က ဧည့္ခံပြဲ သြားတုန္းကလည္း ႀကီးေဒၚ အတင္း ေကၽြးလႊတ္လိုက္လို႔ စားသြားရၿပီ၊ ဟိုမွာ ေရခဲမုန္႔ ေကၽြးတာ မစားႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ တစ္ဇြန္းေတာင္ မနည္း စားယူ ရတယ္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဟို ေရာက္ရင္ အားရပါးရ စားရမယ္၊ ႀကီးေဒၚဟာေတြ မစားႏိုင္ဘူး’

စကားလက္၏ ႏႈတ္လွန္ထိုးသံေၾကာင့္ ႀကီးေဒၚ၏ မ်က္ခံုးႀကီး ႏွစ္ဖက္သည္ ေအာက္သို႔ က်သြားသည္။ စိတ္လည္း

တိုသြားပံု ရသည္။ ႀကီးေဒၚ၏ အျမင္တြင္ အမ်ိဳးေကာင္း သမီးကေလး တစ္ေယာက္အဖို႔ လုပ္သင့္သည့္ အရာႏွင့္ လုပ္ခ်င္သည့္ အရာသည္ အျဖဴႏွင့္ အမည္းလို တျခားစီ ျဖစ္သည္။ ဤႏွစ္ခုၾကားတြင္ အလယ္လမ္း မရွိ။ ဆီြလင္ႏွင့္ ကာရင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ သူ႕ၾသဇာကို နာခံရသည္။ သူလိုရာကို ပံုသြင္း၍ ရသည့္ ရႊံ႕႐ုပ္ကေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္က ဤသို႔ မဟုတ္။ ေခါင္းမာသည္။ တစ္ဇြတ္ထုိး လုပ္ခ်င္သည္။ စကားလက္ကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အႏိုင္မရ။ သူတို႔ လူျဖဴေတြ မသိသည့္ နည္း ပရိယာယ္ေတြကို သံုးၿပီးမွသာ အႏိုင္ရတတ္သည္။

85



`ေအး၊ သမီးက လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လို႔ ေဘးက အျပစ္ ေျပာရင္ က်ဳပ္က ၾကားထဲက နာရသေတာ့၊ မခံႏိုင္ဘူး၊ ဧည့္ခံပြဲမွာ

စကားလက္ တစ္ေယာက္ ေျပာစရာ ဆိုစရာ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္လည္း က်ဳပ္က မခံႏိုင္ဘူး၊ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ဣေႁႏၵ ရွိမရွိ ဆိုတာ သူ စားတာ ေသာက္တာကို ၾကည့္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾကတာ၊ က်ဳပ္လည္း ညည္းကို ခဏ ခဏ ေျပာဖူးသားပဲ၊ သူမ်ား အိမ္သြားၿပီး တနင့္တပိုး စားတာ က်ဳပ္ ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး၊ ဒါပဲ၊ ဒီက စားႏိုင္သေလာက္ စားသြား’

`အမယ္၊ ေမေမကလည္း သူမ်ားအိမ္မွာ စားတာပါပဲ’



စကားလက္က ဆင္ေျခတက္သည္။



`ဟဲ့ သူက လူႀကီး ျဖစ္ၿပီ၊ ညည္းလို အပ်ိဳကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ညည္းတို႔ အရြယ္တုန္းက ဆိုရင္ သူမ်ားအိမ္

သြားၿပီး ဘယ္စားမလဲ၊ အေဝးႀကီး၊ အျပင္ထြက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အစား မစားေတာ့ဘူး၊ သူတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ညည္း ေဒၚေလး ေပၚလင္းတို႔၊ ေဒၚေလး ယူလာလီတို႔လည္း ဒီလိုပဲ၊ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး လူႀကီး ျဖစ္ေတာ့မွ စားၾကတာ၊ အစားအေသာက္ ပက္စက္တဲ့ မိန္းကေလးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ လင္ေကာင္း သားေကာင္း မရဘူး’

`မဆိုင္လိုက္တာ၊ စကားလက္လည္း တစ္ခါတေလ မစားပါဘူး၊ အက္ရွေလက ေျပာဖူးတယ္၊ အစားအေသာက္

အားရပါးရ စားတဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးကို သိပ္ သေဘာက်တာပဲတဲ့’

ႀကီးေဒၚက စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျဖင့္ ေခါင္းယမ္းသည္။



`ဒီမွာ ေယာက်္ားေလး ဆိုတာ ဒီလိုခ်ည္းပဲ၊ သူတို႔ စိတ္ထဲမွာ ရွိတာက တစ္မ်ိဳး၊ ပါးစပ္က ေျပာေတာ့ တစ္မ်ိဳး၊ တျခားစီ၊

အက္ရွေလ ၾကည့္ရတာကလည္း သမီးကို သေဘာက်သလိုလို၊ ဘာလိုလို’

စကားလက္က မ်က္ေမွာင္ကုတ္သည္။ တစ္စံု တစ္ရာ ေျပာမည္ျပဳၿပီး သူ႕ကုိယ္သူ အရွိန္သတ္လိုက္သည္။

ႀကီးေဒၚႏွင့္ သူ အခ်င္း မမ်ားခ်င္။ အေလွ်ာ့ ေပးပံု မရသည့္ စကားလက္၏ အမူအရာကို ျမင္သည္တြင္ ႀကီးေဒၚကလည္း ဗန္းကို ေကာက္ကိုင္ကာ ကပၸလီမ်ား ထံုးစံ မ်က္ႏွာကို ခ်ိဳထားလိုက္ၿပီး ပရိယာယ္ တစ္မ်ိဳး ေျပာင္းလိုက္သည္။ တံခါးဘက္သို႔ လွည့္ထြက္ရင္း သက္ျပင္းခ်သည္။

`မစားဘူးဆိုလည္း သမီး သေဘာေပါ့၊ မနက္စာ ျပင္ေနတုန္း ကတည္းက စားမွာ မဟုတ္ပါဘူးေအလို႔ ထမင္းခ်က္

မိန္းမႀကီးကို ေျပာခဲ့သားပဲ၊ ဒါျဖင့္ ဧည့္ခံပြဲေတြမွာ အစား မစားတဲ့ မိန္းကေလး ဆိုလို႔ မီလာနီ တစ္ေယာက္ပဲ ေတြ႔ဖူးေသးတယ္၊ ဟို အရင္ တစ္ခါ အက္ရွေလတို႔အိမ္ လာတုန္းက ဘာမွ ေကာင္းေကာင္း မစားဘူးလို႔ ေျပာသားပဲ၊ သူတို႔က အတင္း အပို႔လႊတ္လို႔’

စကားလက္က ႀကီးေဒၚကို သကၤာမကင္း ၾကည့္သည္။ ႀကီးေဒၚ မ်က္ႏွာက ပကတိ ႐ိုးသားဟန္။ သူ႕ သမီးလို ခ်စ္ေသာ

စကားလက္က မီလာနီလို မိန္းကေလးမ်ိဳး မဟုတ္သည့္ အတြက္ စိတ္မေကာင္းသည့္ ဟန္။

`ကဲပါ၊ စကားမ်ားလိုက္တာ၊ ထားခဲ့၊ အကုန္ စားပစ္မယ္၊ စကားလက္ ခါးက ဇာကိုသာ တင္းတင္း တပ္ေပး၊ ခုေန

စားထားရင္ ခါးစည္းေခ်ာင္မွာ စိုးလို႔ မစားေသးဘူး၊ ၿပီးေတာ့ စားမယ္’

86



စကားလက္က စိတ္မရွည္ဟန္ ေျပာသည္။



ႀကီးေဒၚက သူ ေအာင္ပြဲ ရလိုက္သည္ကို မသိလိုက္ မသိဘာသာ ေနလိုက္ကာ ဗန္းကို ျပန္ခ်သည္။



`သမီးက ဘယ္ဟာကို ဝတ္မွာလဲ’



`ဒီမွာ’



စကားလက္က ရြရြကေလး ပံုထားသည့္ အစိမ္းႏုပြင့္႐ိုက္ ဝတ္စံုကို ျပသည္။ ႀကီးေဒၚက ခ်က္ခ်င္း ေကာက္၍

ဇာတပ္သည္။

`ဒါက မေကာင္းပါဘူးကြယ္၊ မနက္ခင္းႀကီး ဝတ္လို႔ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ၊ အက်ႌက လက္ျပတ္၊ လည္ကလည္း

သိပ္ဟိုက္ေနတယ္၊ မွတ္ထား၊ ညေန သံုးနာရီ မေက်ာ္မခ်င္း ဒီလို အက်ႌမ်ိဳးကို မဝတ္ႏွင့္၊ အသား ေနေလာင္ၿပီး မွဲ႕ေျခာက္ေတြ ေပါက္လိမ့္မယ္၊ သမီး အသားက ႏို႔ႏွစ္လို ေဖြးၿပီး ေခ်ာေနတာ၊ မႏွစ္ ေႏြတုန္းက ဆဗားနား ကမ္းေျခသြား ေနပူခံတာ ေနေလာင္လာလို႔ တစ္ေဆာင္းတြင္းလံုး အသားေခ်ာေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ရၿပီးၿပီ၊ ဒါကို ဝတ္သြားရင္ ေမေမ့ကို တိုင္ေျပာရလိမ့္မယ္’

`ႀကီးေဒၚ သြားေျပာရင္ စကားလက္က ႀကီးေဒၚ ေကၽြးတာ ဘာတစ္ခုမွ မစားဘူး သိလား၊ ႀကီးေဒၚကို ဆိုမွာေၾကာက္ရင္

စကားလက္ အဝတ္အစား လဲၿပီးမွ ေျပာခ်င္ ေျပာ၊ လဲၿပီးမွ ေျပာေတာ့ ျပန္လဲခ်ိန္ မရလို႔ ေမေမက အတင္း လဲခိုင္းေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး’

ႀကီးေဒၚက အ႐ံႈးေပးသည့္ဟန္ သက္ျပင္းခ် လိုက္သည္။ နံနက္ခင္း ေပ်ာ္ပြဲစားတြင္ ညေနဝတ္စံု ဝတ္သည္က ကိစၥမရွိ။

အစာ မစားလွ်င္ ဆိုးလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ ဝတ္ခ်င္ရာ ဝတ္ေပ့ေစ၊ အစာ စားလွ်င္ ေတာ္ၿပီဟု အေလွ်ာ့ေပး လိုက္သည္။

`ကဲ အသက္ ေအာင့္ထား’



ႀကီးေဒၚက အမိန္႔ေပးသည္။ စကားလက္က ခုတင္တိုင္ကို ကိုင္၍ အသက္ကို တစ္ဝ႐ႉၿပီး ေအာင့္ထားလိုက္သည္။

ႀကီးေဒၚက စကားလက္ ခါးကို ဇာနားတပ္ ခါးစည္း ပတ္ကာ ခပ္တင္းတင္း ဆြဲလိုက္သည္။ စကားလက္၏ ခါးေသးေသးကေလးက ပို၍ ေသးသြားသည္။ စကားလက္၏ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ကေလးကို ၾကည့္၍ ႀကီးေဒၚ၏ မ်က္လံုးတြင္ ဂုဏ္ယူ ႏွစ္သက္သည့္ အရိပ္အေယာင္ လႊမ္းေနသည္။

`သမီးေလာက္ ခါးလွတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး၊ ဆြီလင္ရဲ႕ ခါးဆိုရင္ လက္မ ႏွစ္ဆယ္ေအာက္

ေရာက္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ စည္းလို႔ မရဘူး၊ လက္မ ႏွစ္ဆယ္ေအာက္ ေရာက္ေအာင္ စည္းရင္ အသက္႐ႉလို႔ကို မရေတာ့ဘူး၊ တစ္ခါဟာ မူးလဲ သြားလို႔’

`အား၊ စကားလက္ေတာ့ တစ္ခါမွ မူးလဲတာတို႔ ဘာတုိ႔ မျဖစ္ဘူးေပါင္’



စကားလက္က ထြက္သက္ကို ျဖည္းျဖည္း ျပန္ထုတ္ရင္း ခက္ခက္ခဲခဲ ေျပာသည္။



`သမီးကေတာ့ မူးလဲမွာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ခါ တစ္ခါ ၾကမ္းလို႔ေတာင္ ခက္ေနတယ္၊ သမီးက ေႁမြတို႔၊ ႂကြက္တို႔

87

ျမင္ရင္လည္း မေၾကာက္တတ္ဘူး၊ အိမ္မွာေတာ့ ဘယ္လိုပဲ ေနေန ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လူေတာ သူေတာထဲမွာေတာ့ မိန္းကေလးပီပီ ႏုႏုနယ္နယ္ ကေလး ...’

`ကဲ ျမန္ျမန္လုပ္စမ္းပါ၊ စကားကလည္း မ်ားလိုက္တာ၊ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနေန ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ေတာ့ ရမွာပါ၊

ႏုႏုနယ္နယ္ေလး မေနဘဲ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေနလည္း လင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ရမွာပါ၊ ေဘာ္လီကလည္း က်ပ္လိုက္တာ၊ ကဲ ဝတ္စံု ဝတ္ေပး စမ္းပါဦး’

ႀကီးေဒၚက ရွည္လ်ားလွေသာ အစိမ္းႏုပြင့္႐ိုက္ ဝတ္စံုႀကီးကို ေအာက္ခံ အထပ္ထပ္ေပၚမွ စြပ္ေပးၿပီး အတြင္းခံ

ေက်ာနိမ့္ ေဘာ္လီ အက်ႌရွည္ ေနာက္တြင္ တြယ္ေပးလိုက္သည္။

`ေနပူထဲ ထြက္ရင္ ပခံုးမွာ ျခံဳေစာင္ ျခံဳထားေနာ္၊ အိုက္တယ္ ဆိုၿပီး ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္မထားႏွင့္၊ ႏို႔မို႔ရင္ အသားေတြ

ေနေလာင္ၿပီး ညိဳကုန္လိမ့္မယ္၊ ေရာ့ စားသြားလိုက္ဦး၊ ျဖည္းျဖည္းလည္း စား၊ ျပန္လာ လာခ်င္းလည္း စားလို႔ ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး’

စကားလက္က စားစရာ ထည့္သည့္ ဗန္းေရွ႕တြင္ ထုိင္သည္။ ခါးကို တင္းတင္း စည္းထားသည့္ အထဲတြင္ အစာေတြ

စားလွ်င္ သူ႕ဗိုက္ထဲတြင္ ေနရာမွ ရွိပါေတာ့မည္ေလာ မဆိုႏိုင္။ အသက္ ႐ႉ၍မွ ရပါဦးမည္ေလာ မသိ။ ႀကီးေဒၚက လက္သုတ္ခံုမွ မ်က္ႏွာသုတ္ ပဝါႀကီး တစ္ထည္ကို ယူလာကာ စကားလက္၏ လည္တြင္ ဂ႐ုတစိုက္ ခ်ည္ေပးၿပီး ျဖဴေဖြးေနသည့္ ပဝါကို ေပါင္ေပၚတြင္ ျဖန္႔ခ်ေပးသည္။ စကားလက္ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ကို စႏိႈက္သည္။ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ကို အႀကိဳက္ဆံုး ျဖစ္သည္။

စကားလက္သည္ ေထာပတ္ ႏိုင္ႏိုင္သုတ္ထားသည့္ ေမ်ာက္ဥကို စားလိုက္၏။



`စကားလက္

ျမန္ျမန္

ေယာက်္ား

ရရင္လည္း

အေကာင္းသား၊

ေယာက်္ား

ရရင္

စိတ္မပါဘဲ

အပိုေတြ

ေလွ်ာက္လုပ္စရာလည္း မလိုေတာ့ဘူး၊ ဒါေတြ လုပ္ရတာ ၿငီးေငြ႔လွၿပီ၊ စားေတာ့လည္း ဝဝ မစားရဘူး၊ ဟန္လုပ္ၿပီး ေၾကာင္ကေလးေလာက္ စားေနရတယ္၊ ေျပးခ်င္လည္း ေျပးလို႔ မရ၊ ေျခတစ္လွမ္းကို ကုေဋ တစ္သန္း ဟန္မ်ိဳးႏွင့္ ေလွ်ာက္ေနရတယ္၊ ကပြဲ တစ္ပြဲေလာက္ ၿပီးရင္လည္း ကခ်င္ရက္သားႏွင့္ ပင္ပန္းၿပီ ဘာၿပီ ဆိုၿပီး ဟန္လုပ္ ေျပာေနရတယ္၊ တကယ္က

စကားလက္က

ကႏိုင္သားပဲ၊

ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာင္

မအိပ္ဘဲ

မစားဘဲ

ကႏိုင္ေသးတယ္၊

ၿပီးေတာ့

စကားလက္ေလာက္ ဉာဏ္မရွိတဲ့ ေယာက်္ားေတြကို သိပ္ေတာ္တာပဲ၊ သိပ္အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းတာပဲႏွင့္ အ႐ူး လုပ္ၿပီး ေျပာေနရတာမ်ိဳးကိုလည္း

စိတ္ကုန္လွၿပီ၊

စကားလက္

မသိတာေတြကို

သိခ်င္ေယာင္

ေဆာင္ေနရတာမ်ိဳးကိုလည္း

စိတ္ပ်က္လွၿပီ၊ ေယာက်္ားေတြကလည္း သူတို႔ကို အထင္ႀကီးေအာင္ သူတို႔ ေျပာခ်င္ရာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာတိုင္း နားမလည္ဘဲ တအင္းအင္း လိုက္ရတာမ်ိဳးကိုလည္း ၿငီးေငြ႔လွၿပီ၊ အင္း ဗိုက္ေတာင္ ျပည့္သြားၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ ႀကီးေဒၚ’

`ကိတ္မုန္႔ ပူပူေႏြးေႏြးေလး တစ္လံုးေလာက္ စားလိုက္ပါဦး’



ႀကီးေဒၚက တိုက္တြန္းသည္။



`ဘာျဖစ္လို႔ ေယာက်္ားေတြက အ တဲ့ န တဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ႀကိဳက္တာလဲဟင္ ႀကီးေဒၚ’

88



`ေယာက်္ား ဆိုတာ ဘာမွ သိတဲ့ သတၱဝါမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ ဘာလိုခ်င္တယ္ ဆိုတာကိုေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာ

ကိုယ္ သိၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔သာ သိတယ္၊ သူတို႔သာ တတ္တယ္လို႔သာ ထင္ေနၾကတာ၊ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ ထင္ရာ လုပ္ၾကည့္စမ္းပါလား၊ ဒုကၡေတာင္ ေရာက္ေသးတယ္၊ သူတို႔ လိုခ်င္တဲ့ မိန္းမမ်ိဳးက ဘယ္လို မိန္းမမ်ိဳးလဲ၊ ေခ်ာရမယ္၊ လွရမယ္၊ ေႂကြ႐ုပ္ကေလးလို ႏုရမယ္၊ အသိဉာဏ္ ရွိဖုိ႕၊ ပညာတတ္ဖို႔ မလို၊ သူတို႔ထက္ ပညာတတ္ရင္၊ အသိဉာဏ္ ရွိရင္ အဲဒီ မိန္းကေလးကို မယူခ်င္ၾကေတာ့ဘူး’

`လက္ထပ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္မိန္းမဟာ ကိုယ့္ထက္ အသိဉာဏ္ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရင္ေကာ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္မလဲ’



`ေနာက္က်သြားၿပီေလ၊

လက္ထပ္

ၿပီးေနေတာ့

ဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ၊

ကိုယ့္မယား

ျဖစ္ေတာ့လည္း

အထိုက္အေလ်ာက္ အသိဉာဏ္ ရွိေစခ်င္လာတာေပါ့’

`စကားလက္ကေတာ့ မရဘူး၊ ကိုယ္ မွန္တယ္ ထင္ရင္ ေျပာမွာပဲ၊ ေကာင္းတယ္ ထင္ရင္ လုပ္မွာပဲ၊ လူေတြက

မႀကိဳက္လည္း ေနေပါ့၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ’

`အမယ္ေလး၊ ႀကီးေဒၚ အသက္ ရွင္ေနတုန္းေတာ့ မလုပ္လိုက္ပါႏွင့္ကြယ္၊ ႀကီးေဒၚ ေသမွ ႀကိဳက္သလို ေနခ်င္ေနပါ၊

ကဲ ကိတ္မုန္႔ စားလိုက္ဦး၊ အခ်ိဳရည္ေလးလည္း ႏွစ္ၿပီးစား’

`ယန္ကီ အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲေနာ္၊ မႏွစ္က ဆာရာတိုဂါကို သြားတုန္းက ယန္ကီမေတြႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့တယ္၊

သူတို႔ကေတာ့ ခပ္တင္းတင္းပဲ၊ ေယာက်္ားေတြ ေရွ႕မွာလည္း သူတို႔ အသိဉာဏ္ ရွိေၾကာင္းျပတာပဲ’

ႀကီးေဒၚက ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕သည္။



`ယန္ကီမေတြက သြားတုေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဆာရာတိုဂါက ယန္ကီမေတြ အပ်ိဳႀကီးေတြ ျဖစ္ေနတာေပါ့’



`ဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး ႀကီးေဒၚရယ္၊ ေယာက်္ား ရၿပီး ကေလးေတြ ေမြးေနတဲ့ ယန္ကီမေတြလည္း အပံုပါ’



`ဒါက ေယာက်္ားေတြက ခ်စ္လို႔ ယူတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႔ ပိုက္ဆံကို လိုခ်င္လို႔ပါ’



စကားလက္က ကိတ္မုန္႔ကို အခ်ိဳရည္ထဲ ႏွစ္၍ စားသည္။ ႀကီးေဒၚ ေျပာသည့္ စကားမ်ားသည္ မွန္သင့္သေလာက္

မွန္လိမ့္မည္။ ေမေမကလည္း ဤအတိုင္း ေျပာဖူးသည္။ ႀကီးေဒၚက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာသည္။ ေမေမက သြယ္သြယ္ဝိုက္ဝိုက္ ေျပာသည္။ ဤမွ်သာ ကြာသည္။ သူ သိသေလာက္ ဆိုလွ်င္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးေလာက္၏ အေမမ်ားသည္ သူတို႔ သမီးမ်ားကို ေယာက်္ားမ်ား ေရွ႕တြင္ အားႏြဲ႕ဟန္ ေဆာင္ရမည္။ ႏုနယ္သည့္အသြင္ ေပါက္ရမည္။ ခ်ိဳးငွက္ကေလးလို အျပစ္ကင္းသည့္ သတၱဝါကေလး သဏၭာန္ ေဆာင္ရမည္ဟု သင္ၾကားေပးၾကသည္။ ဤလုိ ႏုနယ္ အားႏြဲ႕ဟန္ ေဆာင္ရသည့္ ကိစၥသည္ တကယ္ မလြယ္။ ေလ့က်င့္မွ ရႏိုင္သည့္ အတတ္ပညာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ သူက ခပ္လႈပ္လႈပ္။ ခပ္ပ်ံပ်ံ။ စိတ္ျမန္ လက္ျမန္ ရွိသည္။ ဤအေၾကာင္းကို အက္ရွေလႏွင့္ပင္ ေဆြးေႏြး ဖူးေသးသည္။ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ႏုႏုကေလး ေနသည့္ မီလာနီကို ခြာကာ ျမင္းစီးျခင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း စသည့္ ကိစၥေတြကို ဝါသနာပါသည့္ သူ႕ေနာက္သို႔ အက္ရွေလ ပါလာျခင္းမွာ ဤအေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ယခုမွ ျပန္၍ သိမ္ေမြ႔ျပေနလွ်င္ အက္ရွေလက မည္သို႔ ထင္မည္နည္း။

89

သူကိုယ္တိုင္ကလည္း တျခား မိန္းကေလးေတြလို ကႏြဲ႕ကလ် လုပ္ၿပီး အက္ရွေလကို မျမႇဴခ်င္။ ဤသို႔ ျမႇဴမွ ႏြဲ႕မွ အက္ရွေလက ႀကိဳက္သည္ ဆိုလွ်င္ အက္ရွေလကိုပင္ အထင္ မႀကီးခ်င္ေတာ့။ အႏြဲ႕ႀကိဳက္၊ အညဳႀကိဳက္၊ အခၽြဲႀကိဳက္သည့္ နလပိန္းတုံး ေယာက်္ားမ်ိဳးကိုလည္း မလိုခ်င္။ ခက္သည္က ေယာက်္ား ဆိုသည္ကလည္း ဤသည္မ်ိဳးကိုမွ ႀကိဳက္တတ္ၾကသည္။

အကယ္၍ မိမိသည္ အက္ရွေလႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ ပရိယာယ္ မ်ားခဲ့သည္ ဆိုလွ်င္ ထိုပရိယာယ္ကို အတိတ္တြင္

စြန္႔ပစ္ခဲ့ေတာ့မည္။ ယခုတြင္မူ ပရိယာယ္သစ္ သံုးရလိမ့္မည္။ အက္ရွေလကို သူခ်စ္သည္။ အက္ရွေလႏွင့္ သူ႕ကံၾကမၼာကို ဆံုးျဖတ္ရန္ အခ်ိန္ မ်ားမ်ား မရွိ။ နာရီပိုင္းကေလးသာ ရွိသည္။ မူမွ ႏြဲ႕မွ အက္ရွေလႏွင့္ နီးမည္ဆိုလွ်င္ မူလိုက္မည္။ တာမွ ခရာမွ ညဳမွ နီးမည္ဆိုလွ်င္ တာရမည္၊ ညဳရမည္၊ ခရာရမည္။ အသိဉာဏ္တရား မရွိသူမ်ိဳးကို အက္ရွေလ ႀကိဳက္သည္ဆိုလွ်င္ အသိဉာဏ္ မရွိဟန္ ေဆာင္ရမည္။ ပ်ံတံတံမွ ႀကိဳက္သည္ဆိုလွ်င္ ပ်ံတံတံ လုပ္ျပရမည္။ ကလက္သည္ကိုမွ ႀကိဳက္သည္ ဆိုလွ်င္လည္း ကလက္ျပရမည္။ ဤေန႔သည္ သူ႕ဘဝကို အဆံုးအျဖတ္ ေပးမည့္ေန႔ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ မရွိေတာ့။

စင္စစ္ စကားလက္ အဖို႔ မည္သည့္ ဟန္အမူအရာကိုမွ် လုပ္စရာ မလို။ ပင္ကို ကိုက ခ်စ္စရာ ေကာင္းၿပီးသား

ျဖစ္သည္။ ဟန္အမူအရာ လုပ္သည္ထက္ ပင္ကိုက ပို၍ ဆြဲငင္အား ေကာင္းသည္။ သို႔ရာတြင္ ဤအခ်က္ကို စကားလက္ သိေအာင္ မည္သူကမွ် မေျပာၾက။ ေျပာျပသည္ ဆိုလွ်င္လည္း စကားလက္ သေဘာက်ေကာင္း က်မည္။ သို႔ရာတြင္ ယံုမည္ မဟုတ္။ စကားလက္ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းရာ ယဥ္ေက်းမႈႀကီး တစ္ခုလံုးကလည္း ယံုၾကည္မည္ မထင္။ မိန္းမတို႔၏ ပင္ကို သဘာဝကို ယခင္ကလည္း တန္ဖိုး မထားခဲ့။ ယခုလည္း တန္ဖိုး မထားၾက။

ျမင္းရထားက ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္သို႔ သြားသည့္ လမ္းနီနီေပၚတြင္ ေျပးေနသည္။ ေပ်ာ္ပြဲစားသို႔ ေမေမႏွင့္ ႀကီးေဒၚ

မလိုက္လာသည့္ အတြက္ စကားလက္ က်ိတ္၍ ဝမ္းသာသည္။ ေပ်ာ္ပြဲစားတြင္ သူ႕ကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္ ၾကည့္မည့္သူ၊ ႏႈတ္ခမ္း စူမည့္သူ မရွိေတာ့။ မနက္ျဖန္ ဆိုလွ်င္ ဆြီလင္က သူ႕အေၾကာင္းကို အိမ္သို႔ ျပန္ေျပာေကာင္း ေျပာလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ အေရးမႀကီး။ သူ႕ အၾကံအစည္ ေအာင္လွ်င္ ခိုးရာသို႔ပင္ လိုက္ေျပးၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ဤမွ်ေလာက္ကေလး အတြက္ ဘာမွ် ပူစရာ မလိုေတာ့။ ေမေမ တစ္ေယာက္ မပါသည္ကပင္ သူ႕အဖို႔ အကြက္ေကာင္း ေပၚေနၿပီ။

ယေန႔နံနက္တြင္ ေဖေဖသည္ ဘရန္ဒီကေလး ေထြေထြျဖင့္ လက္သမား ဂ်ိဳနာကို အလုပ္မွ ထုတ္လိုက္၏။

ေမေမသည္ အိမ္တြင္ ေနရစ္ခဲ့ရကာ ဂ်ိဳနာ မထြက္ခင္ စာရင္းအင္းေတြကို လႊဲယူဖို႔ ဝါခင္းထဲသို႔ ဆင္းသြားရသည္။ ႐ံုးခန္းေလးထဲက သူ႕စားပြဲျမင့္ျမင့္ႀကီးတြင္ အလုပ္မ်ားေနသာ ေမေမ့ကို စကားလက္ နမ္း႐ႈပ္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဂ်ဳိနာက ဦးထုပ္ကို လက္တြင္ ကိုင္၍ ရပ္ေနသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ဝါက်င့္က်င့္။ လက္သမားဆရာ အျဖစ္မွ အထုတ္ခံရသည့္ အတြက္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနပံုရသည္။ ဘာမွ မျဖစ္ေလာက္သည့္ မိန္းမ ကိစၥျဖင့္ အထုတ္ခံရျခင္းေၾကာင့္ ပို၍ အခံရ ခက္သည္။ အင္မီ ေမြးသည့္ ကေလးသည္ သူ႕ကေလး ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အျခား ေယာက်္ား တစ္ဒါဇင္ေလာက္ အနက္က တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းျဖင့္ ေဖေဖ့ကို အထပ္ထပ္ ရွင္းျပၿပီးၿပီ။ ေဖေဖကလည္း သေဘာတူသည္။ သို႔ရာတြင္ ေမေမက ဝင္စြက္လာသည့္ အခါတြင္ ေဖေဖလည္း ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္။ ဂ်ိဳနာသည္ ေတာင္ပိုင္းသားဆိုလွ်င္ မုန္းသည္။ သူ႕ကို အထင္ေသးဟန္ ဆက္ဆံၾကသျဖင့္ သူတို႔ကို စက္ဆုပ္သည္။ ေမေမ့ကို ပို၍ မုန္းသည္။ ေမေမက ေတာင္ပိုင္းသူ အစြဲ အျပည့္ ရွိသည္။

ေမေမ အလုပ္မ်ားသည့္ အတြက္ ႀကီးေဒၚလည္း ေပ်ာ္ပြဲစားသို႔ မလုိက္ႏုိင္။ ေမေမႏွင့္ အတူေနခဲ့ရသည္။ ရထားသမား

90

တိုဘီႏွင့္ အတူ ဒစ္လစီ လိုက္လာသည္။ ညီအစ္မ သံုးေယာက္တို႔၏ ပြဲတက္ ဝတ္စံုမ်ားကို ဂ်ပ္ေသတၱာျဖင့္ ထည့္၍ ကိုင္လာသည္။ ေဖေဖက သူ႕ေတာလိုက္ ျမင္းႀကီးကုိ စီး၍ ေဘးက လိုက္လာသည္။ အရက္ကေလးက ခပ္ေထြေထြ။ ဂ်ိဳနာ ကိစၥကို ျမန္ျမန္ ရွင္းပစ္လိုက္ရသျဖင့္ စိတ္လက္လည္း ေပါ့ပါးေနသည္။ ယခု ထိုကိစၥကို ေမေမ့ ပုခံုးေပၚ လႊဲပစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေပ်ာ္ပြဲစား မလိုက္ရျခင္း၊ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ မေတြ႔ရျခင္းေၾကာင့္ ေမေမ တစ္ေယာက္ စိတ္ပ်က္သည္ မပ်က္သည္မွာ သူ႕ ကိစၥ မဟုတ္။ သူ႕အတြက္ အေရးမႀကီး။ သူ႕အဖို႔မူ ဤသို႔ေသာ ေန႔မ်ားတြင္ အျပင္မထြက္ဘဲ မေနႏိုင္။ ထိုေန႔မွာ သာယာသည့္ ေႏြဦး တစ္ေန႔ ျဖစ္သည္။ သူ႕ဝါခင္းမ်ားသည္ လွေနသည္။ ငွက္တို႔က ေတးသီေနၾကသည္။ ေဖေဖ၏ စိတ္သည္ ႏုပ်ိဳ လန္းဆန္းေနသည္။ ဤလိုေန႔မ်ားတြင္ ေခါင္းရႈပ္စရာ တစ္ခုမွ မေတြးခ်င္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေဖေဖသည္ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို ညည္းသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါ သူ ငယ္ငယ္က ရခဲ့သည့္ အိုင္းရစ္ ေက်းလက္ သီခ်င္းမ်ားကို ဆိုလာသည္။

ေဖေဖ ေပ်ာ္ေနသည္။ ယန္ကီေတြ အေၾကာင္း၊ ျပည္တြင္းစစ္ အေၾကာင္း စေျပာရဦးမည္။ ျငင္းရ ခံုရဦးမည္ ဟူေသာ

အေတြးျဖင့္ ၾကည္ႏူးေနသည္။ ဇာနားတပ္ ပိုးထီးေလးေတြ ေဆာင္းကာ ေတာက္ေတာက္ပပ ဂါဝန္ ပြပြဖားဖားႀကီးေတြ ဝတ္ထားသည့္ သမီးေခ်ာ သံုးေယာက္ အတြက္ ဂုဏ္ယူသည္။ မေန႔ ညေနက စကားလက္ႏွင့္ ေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားကို အမွတ္ မရေတာ့။ ေမ့သြားၿပီ။ စကားလက္က ေခ်ာသည္။ သူ႕အတြက္ ဂုဏ္တစ္ရပ္ ျဖစ္သည္။ စကားလက္၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ အိုင္ယာလန္က ေတာေတာင္မ်ားကဲ့သို႔ စိမ္းေနသည္ ဆိုသည့္ အခ်က္ေလာက္ကိုသာ ေဖေဖ ေတြးမိသည္။ သို႔ေတြးမိရာက သူ႕ဘာသာသူ ေက်နပ္လာကာ `ျမျမသာ စိမ္းေတာ့တယ္’ ဆိုသည့္ ေတးသီခ်င္းကို သမီးေတြ ၾကားေလာက္ေအာင္ ဟစ္ဆိုသည္။ သို႔ရာတြင္ အသံက မမွန္။

စကားလက္က သူ႕ေဖေဖကို အျပစ္တင္သည့္ အမူအရာမ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္၏။ မိခင္က အေဆာ့လြန္ေသာ သားငယ္ကို

ၾကည့္သည့္ ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ အျပစ္ တင္ေသာ အမူအရာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ဤအခ်ိဳးအတိုင္း သြားလွ်င္ ညေန ေစာင္းလွ်င္ သူ႕အေဖ ေဒါင္ခ်ာ စိုင္းေအာင္ မူးေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာသည္။ အျပန္ ေမွာင္တရီတြင္ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္မွ ၿမိဳင္သာယာ ၾကားရွိ ျခံစည္း႐ိုးတိုင္ကို ခုန္၍ ျမင္းစီးေတာ့မည္မွာလည္း ေသခ်ာသည္။ ဘုရားကလည္း ေစာင္မ၍ သူ႕ျမင္းႀကီးကလည္း လိမၼာမည္ ဆိုလွ်င္မူ ကုပ္က်ိဳးသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ လြဲတန္ ေကာင္းသည္။ ျပန္လွ်င္ ေဖေဖသည္ တံတားကို ျဖတ္ မစီးေတာ့ဘဲ ေခ်ာင္းေရထဲတြင္ ျမင္းခ်၍ တစြက္စြက္ စီးေတာ့မည္။ အိမ္ကို မူးမူးႏွင့္ ျပန္ေရာက္မည္။ ႐ံုးခန္းထဲက ဆိုဖာႀကီးေပၚတြင္ အိပ္ေတာ့မည္။ ဘ႑ာစိုးႀကီး ေပါ့ တစ္ေယာက္ မွန္အိမ္ တစ္လံုးႏွင့္ အလုပ္ မ်ားဦးေတာ့မည္။

ေဖေဖ ဝတ္လာသည့္ ဝတ္စံု အသစ္ ေပေရ ညစ္ပတ္ကုန္ေတာ့မည္။ မနက္လင္းလွ်င္ ေမွာင္သျဖင့္ တံတားေပၚမွ

ျမင္းေခ်ာ္က်ေၾကာင္း ေမေမ့ကို က်ိန္တြယ္ ေျပာကာ ရွင္းခ်က္ထုတ္သံ ၾကားရဦးေတာ့မည္။ သူ ရွင္းသည္ကို မည္သူကမွ် မယံုသည့္တိုင္ လက္ခံ ရဦးေတာ့မည္။ ထုိအခါတြင္ ေဖေဖသည္ သူ႕ကိုယ္သူ လူပါးႀကီး လူလည္ႀကီးဟု ထင္ကာ ေက်နပ္ေနဦးမည္။

`ေဖေဖဟာ သူ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနတာပဲ၊ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္စရာေတာ့လည္း အေကာင္းသားပဲ’

ဟု စကားလက္ ေတြးသည္။ ယေန႔တြင္ စကားလက္၏ စိတ္သည္ ေပါ့ပါးေနသည္။ ၾကည္လင္ေနသည္။ ယေန႔ နံနက္တြင္ ေဖေဖ အပါအဝင္ ျမင္သမွ်ကို ခ်စ္ခင္ေနသည္။ စကားလက္သည္ သူ႕အလွကို သူ သိသည္။ ဤေန႔ည မကုန္မီ အက္ရွေလကို သူ ပိုင္ရေတာ့မည္။

91



ေနျခည္ႏုႏုက ေႏြးေနသည္။ သူ႕မ်က္စိေရွ႕တြင္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ေႏြဦးသည္ အလွျပေနသည္။ လမ္းေဘး တစ္ခ်က္က

ဆီးခေလာက္ ခ်ံဳမ်ားသည္ ေဆာင္းမိုး တစ္ၿပိဳက္ အက်တြင္ ေပၚလာခဲ့ၾကေသာ ႐ိုးေပါက္ကေလးမ်ားကို စိမ္းစိုေသာ အခက္အလက္ျဖင့္ ဖံုးထားၾကသည္။ ေျမနီနီမွ ထိုးထြက္၍ မားမားရပ္ေနၾကေသာ စက်င္ ေက်ာက္တံုးႀကီးတြင္ ေတာႏွင္းဆီမ်ား တက္ပြင့္ ေနၾကသည္။ ႏွင္းဆီပြင့္မ်ား ေဘးတြင္ ေခါင္းေလာင္းပြင့္ ကေလးမ်ား ရံထားသည္။ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္း ေတာင္႐ိုးေပၚတြင္ လက္ခုပ္ပြင့္ေတြ ေဖြးေနေအာင္ ပြင့္ေနၾကသည္။ ပန္းသီးခ်ဥ္ပင္မ်ားမွာ အဖူးအပြင့္ ေဝစ ျပဳၿပီ။ ပန္းသီးခ်ဥ္ဖူးကေလးမ်ားက ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေရာင္မွ ပန္းႏုေသြးသို႔ လုေနၾကသည္။ ေနျခည္သည္ သစ္ရြက္ၾကားမွ ေျမႀကီးေပၚသို႔ ကြက္တိကြက္က်ား က်ေနသည္။ ျမက္ရွည္ပင္မ်ား ၾကားမွ ပ်ားရည္စုပ္ပန္းမ်ားက ခရမ္းေရာင္၊ လိေမၼာ္ေရာင္၊ ႏွင္းဆီေရာင္ ပန္းေကာ္ေဇာႀကီးကို ခင္းထားသည့္ႏွယ္ ရွိသည္။ ေလထဲတြင္ ပန္းနံ႔သည္ ခ်ိဳသင္းေနသည္။ တစ္ေလာကလံုး ေမႊးေနသည္။

`ဒီေန႔ကိုေတာ့ ေသေတာင္ ေမ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႔ဟာ ငါ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ ေန႔လည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာ’ စကားလက္

ေတြးသည္။

သူ႕အၾကံ ေအာင္လွ်င္ သူႏွင့္ အက္ရွေလတို႔ ညေနတြင္ ပန္းေတြ ခင္းေသာ လမ္းမွ သြားၾကရေတာ့မည္။ ညဆိုလွ်င္

လကေလး သာသာ၌ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုသို႔ သြားမည္။ လက္ထပ္ေပးမည့္ သင္းအုပ္ဆရာ တစ္ေယာက္ကို ရွာရမည္။ အတၱလန္တာ ေရာက္လွ်င္ တရားဝင္ လက္ထပ္ရဦးမည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔အတြက္မူ ဘာမွ် အေရး မဟုတ္။ ဤကိစၥမ်ားကို ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔ စဥ္းစားၾကလိမ့္မည္။ သူ႕သမီးသည္ ေစ့စပ္ၿပီး ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ႏွင့္ ထြက္ေျပးၿပီဟု သိလွ်င္ ေမေမ မည္သို႔ ရွိမည္နည္း။ သူ ေပ်ာ္သည္ကို ျမင္လွ်င္ ေမေမ ခြင့္လႊတ္ လိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။ ေဖေဖက ဆူပူမည္။ ႀကိမ္းေမာင္းမည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕သမီးႏွင့္ ဝီလ္ကီ၏သား အက္ရွေလတို႔ လက္ထပ္ၾကသည္ကိုမူ ေက်နပ္လိမ့္မည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။

`အို၊ ဒါေတြက လက္ထပ္ၿပီးမွ စဥ္းစားရမယ့္ ကိစၥေတြပါ’ စကားလက္က စိတ္ညစ္စရာ အေတြးကို ေမာင္းထုတ္ပစ္သည္။



ေနျခည္ေႏြးေႏြး ေႏြဦးသစ္သစ္တြင္ ေတာတန္းမ်ား အလယ္မွ ထိုးထြက္ေနေသာ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္က အေဆာက္အအံု

ျဖဴျဖဴေတြကို ျမင္ေနရၿပီ။ ဤအခ်ိန္တြင္ ဘာကိုမွ် မေတြးႏိုင္။ မေတြးခ်င္။ စကားလက္ ဝမ္းသာလြန္း၍ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနၿပီ။

`တစ္သက္လံုး ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္မွာ ေနမယ္၊ ဒီလို ေႏြဦးမ်ိဳးကို အႀကိမ္ ငါးဆယ္ေလာက္ ေနမယ္၊ အို ဒီထက္ ပိုေနမယ္၊

ၿပီးေတာ့ သားသမီးေတြ ေျမးေတြကို ဒီေႏြဦး ဘယ္ေလာက္ သာယာေၾကာင္း၊ လွေၾကာင္း ေျပာရမယ္’

စကားလက္က သူ႕အေတြးႏွင့္သူ ၾကည္ႏူးသျဖင့္ ေဖေဖႏွင့္ အတူလိုက္၍ သီခ်င္းဆိုသည္။



`မမ တစ္ေယာက္ ဘာလို႔မ်ား ဒီေလာက္ ျမဴးေနရသလဲ မသိဘူး’



ဆီြလင္က မ်က္ေစာင္း တစ္ခ်က္ ထိုး၍ ေျပာသည္။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ စကားလက္၏ အစိမ္းေရာင္ ပြဲတက္ ဝတ္စံုကို

မဝတ္ရသျဖင့္ စိတ္ဆိုး မေျပခ်င္ေသး။ စကားလက္သည္ သူ႕အဝတ္အစားကို သူမ်ား မဝတ္ေစခ်င္။ အလြန္ ႏွေျမာသည္။ ေမေမကလည္း သူႏွင့္ အစိမ္းေရာင္ မလိုက္ဟု စကားလက္ ဘက္က ေထာက္ခံခဲ့သည္။

`အက္ရွေလႏွင့္ မီလာနီ ဒီေန႔ညမွာ ေစ့စပ္မယ္လို႔ ေဖေဖက ေျပာတယ္၊ မမတို႔ေတာ့ က်န္ရစ္ျဖစ္ၿပီ’

92



`ညည္းက ဒါေလာက္ပဲ သိတာကိုး’



စကားလက္က အျပံဳးမပ်က္။ လွ်ာကေလး တစ္လစ္ ထုတ္၍ပင္ ေျပာင္ျပလိုက္ေသးသည္။ မနက္ျဖန္ နံနက္

ဤအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ဆီြလင္ တစ္ေယာက္ တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနေတာ့မည္။

`ဟုတ္လိမ့္မယ္ အားႀကီး၊ မမက ဘရင့္ကို သေဘာက်ေနတာ’



ကာရင္းက ေျပာသည္။ စကားလက္၏ ျပံဳးရယ္ေနေသာ မ်က္လံုး စိမ္းစိမ္းမ်ားသည္ ညီမငယ္ဆီသို႔ ေရာက္သြားၾက၏။

ဆယ့္သံုးႏွစ္သာ ရွိေသးသည့္ ကာရင္းသည္ ဘရင့္ကို သေဘာက်ေနသည္။ ဤသည္ကို တစ္အိမ္လံုးက သိၾက၏။ ဘရင့္က သူ႕ကို ကေလးေလာက္ သေဘာထားသည္။ ေမေမ မရွိလွ်င္ အစ္မ ႏွစ္ေယာက္က သူ႕ကို ဝိုင္း၍ စၾကျမဲ။

`ဘရင့္ကို ငါ စိတ္မဝင္စားပါဘူး၊ သူကလည္း ငါ့ကို စိတ္မဝင္စားပါဘူး၊ ညည္း ႀကီးလာေအာင္ ေစာင့္ေနတာပါ’



ကာရင္း၏ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း ကေလးတြင္ ပန္းႏုေရာင္ စို႔သြားသည္။



`တကယ္’



`မမေနာ္၊ ကေလးကို ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ ေနတာလဲ၊ ဒီအရြယ္မွာ ဒါမ်ိဳးေတြ မေျပာရဘူးလို႔ ေမေမက

ေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား၊ ကေလးကို မဟုတ္တ႐ုတ္ အၾကံေတြ သြားေပး မေနႏွင့္’

`ဟုတ္တာ ေျပာတာပဲ၊ ကာရင္းက ေနာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ဆိုရင္ လွမွာ ဆိုေတာ့ ဘယ္မွာ နာလို ပါ့မလဲ’



`ေဟ့၊ ေကာင္မေလးေတြ၊ စကားမ်ားၾက ျပန္ၿပီလား၊ အ႐ိုက္ခံခ်င္ၿပီ ထင္တယ္၊ နားေထာင္စမ္း၊ ျမင္းခြာသံေတြ

မဟုတ္လား၊ တာလက္တန္တို႔လား မသိဘူး’

ေရွ႕တြင္

ေရြးႀကီးပင္စုမွ

လာေသာ

လမ္းဆံု

ရွိသည္။

ျမင္းခြာသံမ်ား၊

ရထားဘီးသံမ်ား၊

မိန္းမေတြ

စကားေျပာလာသံမ်ားကို ၾကားရ၏။ သစ္ပင္ေတြ ကြယ္ေနသျဖင့္ မျမင္ရေသး။ ေဖေဖက ေရွ႕မွ ျမင္းစီး သြားကာ လမ္းဆံု ေရာက္လွ်င္ ရပ္ရန္ ရထားသမား တိုဘီကို လက္ကာျပသည္။

`တာလက္တန္တို႔ အိမ္သားေတြဟ’ ေဖေဖက လွမ္းေျပာသည္။ ေဖာင္းအစ္အစ္ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ ဝင္းထိန္သြားသည္။

ဤတစ္ဝိုက္တြင္ ေဖေဖသည္ ေမေမကလြဲလွ်င္ ဆံပင္နီနီႏွင့္ မစၥက္ တာလက္တန္ကို သေဘာ အက်ဆံုး။ `အမယ္၊ မစၥက္ တာလက္တန္ ကိုယ္တိုင္ ရထား ေမာင္းလာပါကလားေဟ့၊ ၾကည့္စမ္း၊ ဇက္ႀကိဳးေတြ ဘာေတြ ကိုင္ပံုက အဟုတ္၊ ညည္းတို႔ တစ္ေယာက္မွ မစြံဘူး၊ ကာရင္းက ျမင္း ေၾကာက္တယ္၊ ဆီြလင္ က်ေတာ့လည္း ျမင္းဇက္ ကိုင္ရင္ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး၊ မီးညႇပ္ႀကီးလိုပဲ၊ စကားလက္ က်ေတာ့’

`အမယ္၊ သမီး ျမင္းေပၚက တစ္ခါမွ မက်ဖူးေသဘူး၊ ေဒၚႀကီး တာလက္တန္က ျမင္းေပၚက ခဏ ခဏ လိမ့္က်တယ္

မဟုတ္လား’

စကားလက္ မခံခ်င္။

93



`ညႇပ္႐ိုး သြင္သြင္ က်ိဳးသြားတာေတာင္ သတိ မလစ္ဘူး၊ တစ္ခ်က္ မညည္းဘူး၊ ဒါေတာ့ ထည့္ မေျပာဘဲကိုး၊ ကဲ ကဲ

ေတာ္ပါေတာ့ ဟိုမွာ လာေနၿပီ’

ေဖေဖက ေျခနင္းကြင္းေပၚတြင္ ရပ္၍ ဦးထုပ္ခၽြတ္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ မစၥက္ တာလက္တန္၏ ျမင္းလွည္းက

အနီးသို႔ ေရာက္လာသည္။ ျမင္းလွည္း  တစ္စီးလံုး အဝတ္အစား ေတာက္ေတာက္ပပ ပိုးထီး ကိုယ္စီျဖင့္ မိန္းကေလးေတြ ျပည့္ေနသည္။ မစၥက္ တာလက္တန္က ရထားသမား ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္လ်က္။ လွည္းေပၚတြင္ သမီးေလးေယာက္၊ ပြဲတက္ ဝတ္စံုထည့္ ဂ်ပ္ေသတၱာမ်ားကို ကိုင္လာသည့္ အိမ္ေဖာ္မႀကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ ျပည့္ေနၿပီ။ ရထားသမား အတြက္ ထိုင္စရာ မရွိေတာ့။ မစၥက္ တာလက္တန္ကလည္း သူ႕လက္ ေကာင္းေနလွ်င္ ကိုယ္တိုင္ ရထားေမာင္းရမွ ေက်နပ္သည္။ မည္သူ႕ကိုမွ် ခြင့္မျပဳ။ မစၥက္ တာလက္တန္က ပိန္ပိန္ပါးပါး။ အ႐ိုး အဆက္ ေျပေျပ။ အသား ျဖဴျဖဴ။ သူ႕ဆံပင္နီနီမ်ားသည္ မ်က္ႏွာေပၚက အေသြး အေရာင္ ေတြကို စုပ္ယူ ထားေလသေလာ ေအာက္ေမ့ ရသည္။ လူကသာ ပိန္ေသာ္လည္း အားေကာင္း ေမာင္းသန္ ျဖစ္သည္။ အပင္ပန္း ခံႏိုင္သည္။ မစၥက္ တာလက္တန္သည္ ကေလး ရွစ္ေယာက္ ေမြးခဲ့ၿပီးၿပီ။ သူ႕လို ဆံပင္နီနီ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သားေတြ သမီးေတြကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ေမြးျမဴခဲ့ၿပီးၿပီ။ သားသမီးေတြကို အလိုလိုက္၍ စည္းကမ္း တင္းသည့္ ေနရာတြင္ တင္းသည္။ သူ႕ျမင္းေတြကို ေမြးသလို စနစ္တက် ေမြးသည္ဟု အနီးတစ္ဝိုက္က ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကသည္။ `သင္းတို႔ကို ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ ကြပ္ညႇပ္ေပးရမယ္၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ ခ်ိဳးမပစ္ပါႏွင့္’ ဟု မစၥက္ တာလက္တန္က ေျပာတတ္သည္။

မစၥက္ တာလက္တန္က ျမင္း ခ်စ္တတ္သည္။ ျမင္း အေၾကာင္း ေျပာရလွ်င္ ေမာသည္ မရွိ။ အခ်ိဳ႕ ေယာက်္ားမ်ားထက္

ျမင္းအေၾကာင္းကို သိသည္။ ျမင္းကိုင္ ကၽြမ္းက်င္သည္။ ကုန္းျမင့္ေပၚက သူ႕အိမ္သည္ သူ႕ကေလးေတြျဖင့္ ျပည့္ေနသလို ျမက္ခင္း စိမ္းစိမ္း ထေနသည့္ သူ႕ျခံဝင္းသည္လည္း ျမင္းေပါက္ကေလးမ်ား၊ ေတာလိုက ေခြးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ ဝါခင္းသို႔ သြားလွ်င္ သူ႕ ေခြးေတြက ေနာက္က တစ္အုပ္ႀကီး ပါလာၾကသည္။ မစၥက္ တာလက္တန္က သူ႕ ျမင္းမ်ားကို အလြန္ ဂုဏ္ယူသည္။ အထူးသျဖင့္ ျမင္းနီမႀကီး နယ္လီကို ပို၍ ဂုဏ္ယူသည္။ ျမင္းနီမႀကီး နယ္လီက လူ႕စကား နားလည္သည္။ အျခား ကိစၥျဖင့္ အလုပ္မ်ား ေနလွ်င္ မစၥက္ တာလက္တန္က ကပၸလီ သူငယ္ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေခၚ၍ သၾကား ေကၽြးခိုင္းသည္။ သၾကားခြက္ကို ေပးရင္း `ေရာ့၊ နယ္လီကို ေျပာလိုက္၊ ငါ ခ်က္ခ်င္း လာခဲ့မယ္လို႔’ ဟု ေျပာတတ္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံမွအပ မစၥက္ တာလက္တန္ နံနက္တိုင္း ျမင္းစီးက်င့္သည္။ ေနပူပူ မိုးရြာရြာ အိပ္ရာက ႏိုးသည္ႏွင့္

တစ္ၿပိဳင္နက္ နယ္လီကို ကုန္းတင္ကာ အိမ္ေရွ႕တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းသည္။ အလုပ္ အားလွ်င္ ျမင္းစီးက်င့္ရန္ အဆင္သင့္ ျပင္ထားေစသည္။ သို႔ရာတြင္ မစၥက္ တာလက္တန္တို႔၏ ကုန္းသာယာ ေတာသည္ အလုပ္ ရႈပ္သည္။ အခ်ိန္ပို မ်ားမ်ား မရ။ နယ္လီကလည္း သူ႕သခင္မ မစီးဘဲ ၾကာၾကာ လမ္းမေလွ်ာက္။ မစၥက္ တာလက္တန္က သူ႕ထံုးစံအတိုင္း အက်ႌလက္ကို ပင့္ကာ ဖိနပ္ရွည္ႀကီး ေပၚေအာင္ ဂါဝန္ကို တိုတို ဝတ္၍ အလုပ္မ်ားေနလွ်င္ နယ္လီကလည္း လမ္းၾကာၾကာ မေလွ်ာက္ေတာ့။

ယေန႔တြင္ မစၥက္ တာလက္တန္သည္ ပံု႐ိုး႐ိုး ဂါဝန္ေပၚတြင္ ပိုးေျပာက္အနက္ အက်ႌကို ဝတ္ထားသည့္တိုင္

ခါတိုင္း ျမင္းစီး သြားေနက် သဏၭာန္ႏွင့္ သိပ္မကြဲလွ။ သူ႕အက်ႌက ျမင္းစီးအက်ႌဆန္ဆန္ ခ်ဳပ္ထားသျဖင့္ ခါတိုင္းပံုစံအတိုင္း ျဖစ္ေနသည္။ ဦးထုပ္ကလည္း အနက္။ ဦးထုပ္တြင္ စိုက္ထားသည့္ ငွက္ေတာင္ကလည္း အနက္။

ေဖေဖ့ကုိ ျမင္သည္တြင္ မစၥက္ တာလက္တန္က ႀကိမ္ကို ေဝွ႕ျပသည္။ ႂကြေနသည့္ ျမင္းနီႀကီး ႏွစ္ေကာင္ကို

94

ဇက္သတ္လိုက္သည္။ ရထားေပၚမွ မိန္းကေလး ေလးေယာက္ကလည္း ေခါင္းျပဴကာ ဆူဆူညံညံ ေအာ္ဟစ္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ စင္စစ္ သူတို႔ မေတြ႔သည္မွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္သာ ရွိေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ အေၾကာင္းမသိသူ အဖို႔မူ သူတို႔ ႏႈတ္ဆက္ပံုက ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာေနၾကသူမ်ားဟု ထင္ရသည္။ မစၥက္ တာလက္တန္တို႔ မိသားစုက အေပါင္းအသင္း ဆံ့သည္။ ေဖာ္ေရြသည္။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကို ခင္သည္။ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာ၏ သမီးမ်ားကို ခင္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဆီြလင္ႏွင့္ ကာရင္းကို ခင္သည္။ စကားလက္ကိုမူ ဤမွ် မဟုတ္။ စင္စစ္ ဤနယ္ တစ္ဝိုက္တြင္ ကက္သလင္း ကားလ္ဘတ္ တစ္ေယာက္က လြဲလွ်င္ စကားလက္ကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ခင္သူ ဟူ၍ သိပ္မရွိလွ။

ေႏြ ေရာက္လွ်င္ ဤတစ္ဝိုက္တြင္ တစ္ပတ္ တစ္ခါေလာက္ ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္ျဖစ္ၾကသည္။ ကပြဲ လုပ္တတ္ၾကသည္။

သို႔ရာတြင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတတ္သည့္ မစၥက္ တာလက္တန္ မိသားစု အဖို႔မူ ေပ်ာ္ပြဲတိုင္း ကပြဲတိုင္းသည္ တစ္သက္တြင္ ပထမဆံုး ေတြ႔ရသည့္ႏွယ္ မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ မစၥက္ တာလက္တန္၏ သမီး ေလးေယာက္က လံုးႀကီးေပါက္လွ မိန္းမေခ်ာ ကေလးေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ရထားထဲတြင္ သူတို႔ ေလးေယာက္ျဖင့္ ျပည့္ေနကာ ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ သူတို႔ ဂါဝန္ဖားဖားႀကီးေတြ တစ္ထည့္ တစ္ထည္ ထပ္ကုန္သည္။ ပိုးထီးခ်င္း ထိေနသည္။ အနား က်ယ္က်ယ္ ဦးထုပ္ျပား ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိကုန္သည္။ ဦးထုပ္မ်ားေပၚတြင္ ႏွင္းဆီပြင့္ စိုက္ထားၿပီး ေမးသိုင္း ဖဲႀကိဳးနက္မ်ားက ေအာက္သို႔ ပံုေနသည္။ ဦးထုပ္မ်ား ေအာက္မွ သိုးကာ သီကာမွ် အေသြးကြာသည့္ ဆံပင္ နီနီမ်ားကို ျမင္ရသည္။ ဟက္တီ၏ ဆံပင္က နီနီရဲရဲ။ ကင္မီလာ၏ ဆံပင္က စထေရာ္ဘယ္ရီေရာင္။ ရင္ဒါ၏ ဆံပင္က ေၾကးနီ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။ အငယ္ဆံုးမ ကယ္ရီ၏ ဆံပင္က မုန္လာဥျမစ္ေရာင္။

`သမီးေတြကေတာ့ သမီးေခ်ာေတြခ်ည္းပဲ ဗ်ိဳ႕၊ ဒါေပမယ့္ မေအကိုေတာ့ မမီေသးဘူး’



ေဖေဖက သူတို႔ ရထားေဘးတြင္ ျမင္းယွဥ္၍ စီးရင္း လွမ္းေျပာသည္။ မစၥက္ တာလက္တန္က မ်က္လံုး ညိဳညိဳမ်ားကို

ကလယ္ ကလယ္ ျဖစ္ေအာင္ ျပလိုက္ကာ သူ႕စကားကို သေဘာက်ဟန္ျဖင့္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို အထဲသို႔ သြင္း၍ ခပ္ေနာက္ေနာက္ လုပ္ျပသည္။

`ေမေမ မရဘူးေနာ္၊ ေဖေဖ့ကုိ တိုင္ေျပာမယ္’



`ဦးႀကီးက ေခ်ာေတာ့ ေမေမေတာင္ ေဖာက္လာၿပီ’



သမီးေတြက ဝိုင္းေနာက္ၾကျပန္သည္။ စကားလက္က သူတို႔ႏွင့္အတူ ေရာ၍ ရယ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အေမကို

ဆက္ဆံရာတြင္ ဤမွ် အေရာတဝင္ လုပ္သည္ကိုမူ စကားလက္ အံ့ၾသသည္။ သူတို႔ အေမကို သူတို႔ ဆက္ဆံပံုက သူငယ္ခ်င္း အရြယ္၊ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္က တစ္ရက္ မစြန္းသည့္ မိန္းမခ်င္းသဖြယ္ ရင္းႏွီးလြန္းသည္ဟု ထင္သည္။ စကားလက္ အဖို႔မူ ဤ စကားမ်ိဳး ေမေမ့ကို မေျပာရဲ။ အေမကို မခန္႔ေလးစား လုပ္ရာ ေရာက္သည္ဟု ျမင္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ သားအမိ တစ္ေတြ ဆက္ဆံပံုကို ၾကည့္ရသည္က ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္။ အေမကို ေနာက္ၾက၊ ေျပာင္ၾက၊ စၾကသည့္တိုင္ ခ်စ္ျမဲ၊ ျမတ္ႏိုးျမဲ ရွိပံုရသည္။ သူ႕ေမေမလို အေမမ်ိဳးကို မစၥက္ တာလက္တန္လို မလဲႏိုင္သည့္တိုင္ သူတို႔လို အေမႏွင့္ ေထြးလံုး ရစ္ပတ္ ရယ္လား ေမာလား စကားလက္ ေနခ်င္သည္။ ေမေမကမူ ဤလို အေတြးမ်ိဳးကိုပင္ လက္ခံမည္ မဟုတ္။ ရွက္စရာ ထင္လိမ့္မည္။ ရထားထဲတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ဆံပင္နီနီႏွင့္ ေခါင္းေလးလံုးထဲတြင္ စိတ္ညစ္စရာ ဟူ၍ ေတြးမိဖူးပံု မရ။ စကားလက္သည္ သူႏွင့္ စ႐ိုက္ခ်င္း မတူသည့္ မိန္းကေလးေတြကို ေတြ႔တိုင္း ျဖစ္႐ိုး ထံုးစံအတိုင္း သူႏွင့္ သူတို႔တစ္ေတြကို

95

ႏိႈင္းၾကည့္ၿပီး စိတ္ရႈပ္ေနသည္။

စကားလက္က စဥ္းစားဉာဏ္ မရင့္သန္။ သို႔ရာတြင္ အကင္းပါးသည္။ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္သူ ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ မစၥက္ တာလက္တန္၏ သမီး ေလးေယာက္သည္ ျမင္းေပါက္ ကေလးေတြလို ေဆာ့၍ ေႏြဦးေပါက္ ေတာယုန္မ်ားလို ျမဴးေနတတ္သည့္တိုင္

စိတ္မညစ္တတ္သည့္

စ႐ိုက္ကိုမူ

အေဖ

အေမထံမွ

အေမြရလိုက္ၾကသည္ဟု

စကားလက္

သတိထားမိလိုက္သည္။ သူတို႔ အေဖေရာ အေမေရာ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ နယ္သူ နယ္သားမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ယံုၾကည္မႈ ရွိသည္။ သူတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သံေယာဇဥ္ ႀကီးသည္။ သူတို႔ အေၾကာင္းကို သူတို႔ သိသည္။ စကားလက္ ရင္ထဲမွာလို ပဋိပကၡမ်ား မရွိ။ စကားလက္တြင္မူ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔၍ အထက္တန္းက်သည့္ အေမ့ေသြးႏွင့္ ခပ္ရမ္းရမ္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေနတတ္သည့္ အေဖ့ အိုင္းရစ္ေသြးတို႔ ေရာေနသည္။ စကားလက္သည္ အေမကို ႐ုပ္တု တစ္ခုလို ကိုးကြယ္ခ်င္သည္။ ၾကည္ညိဳခ်င္သည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ အေမ့ ဆံပင္ေတြကို ဖြကာ အေမ့ကို က်ီစယ္ခ်င္သည္။ ကလူခ်င္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ စကားလက္၏ ရင္တြင္ ပဋိပကၡ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုပဋိပကၡေၾကာင့္ပင္ စကားလက္သည္ ေယာက်္ားေလးေတြႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ ႏုနယ္ သိမ္ေမြ႔သည့္ အထက္တန္းစား အမ်ိဳးေကာင္း သမီးဟန္ ေဆာင္ခ်င္သည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပင္ ခပ္ရမ္းရမ္း၊ ခပ္ပ်ံပ်ံ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္လိုလည္း ေနခ်င္ေနသည္။

`အစ္ကိုႀကီး အယ္လင္ မပါလာဘူးလား’



မစၥက္ တာလက္တန္က ေမး၏။



`ျခံက လက္သမားဆရာကို အလုပ္က ထုတ္လိုက္လို႔ အိမ္မွာ အလုပ္မ်ား က်န္ရစ္ခဲ့တယ္၊ ေနစမ္းပါဦး၊ ေမာင္ေတာ္ႏွင့္

သားေတြကေကာ’

`သြားႏွင့္ၾကၿပီေလ၊

အရက္စံု

စပ္ထားတာ

ေကာင္းမေကာင္း

ျမည္းၾကမလို႔တဲ့၊

ေစာေစာကတည္းက

ထြက္သြားၾကတယ္၊ တစ္ေန႔လံုး မေသာက္ရေတာ့မယ့္ အတိုင္းပဲ၊ မစၥတာ ဝီလ္ကီကို ေျပာထားရတယ္၊ အိမ္က လူကို ျမင္းေဇာင္းမွာပဲ သိပ္သိပ္ တစ္ညေတာ့ သိပ္ထားစမ္းပါ၊ ျပန္မလႊတ္ပါႏွင့္လို႔၊ ဖေအေရာ သား ေလးေယာက္ေရာ မူးလာမွျဖင့္ ကၽြန္မ ဒုကၡ ေရာက္ရခ်ည္ရဲ႕၊ သံုးေယာက္ေလာက္ ဆိုရင္ေတာ့ ႏိုင္ေအာင္’

ေဖေဖက တျခား စကားကို လႊဲ၍ ေျပာသည္။ မႏွစ္ ေဆာင္းဦးေပါက္ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ ေပ်ာ္ပြဲစားတြင္ မူး၍

အိမ္ျပန္လာခဲ့ဖူးသည္။ ဤအေၾကာင္းကို သူ႕သမီးေတြက သူ႕ေနာက္ကြယ္တြင္ ေျပာေနၾကမည္ စိုးရသည္။

`ဒီေန႔ ဘာျဖစ္လို႔ ျမင္း မစီးတာလဲ၊ ခင္ဗ်ား ျမင္းမႀကီး နယ္လီ မပါေတာ့ ၾကည့္ရတာေတာင္ တစ္မ်ိဳးႀကီး၊ ခင္ဗ်ားကေတာ့

ေၾကး႐ုပ္တုပဲ’

`႐ုပ္တုပဲ ေျပာပါရွင္၊ ေၾကး မပါပါရေစႏွင့္၊ ေၾကးက ေၾကးစည္လုပ္တာပါ’



`ေၾကး႐ုပ္တုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ုပ္တုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ၊ အတူတူပါပဲ၊ ခင္ဗ်ား စကားေျပာကုိက ေၾကးစည္သံ ေပါက္ေနတာ’



`ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္၊ ေတာလိုက္လို႔ ေျမေခြး တစ္ေကာင္ ေတြ႔ရင္ ေမေမ့ ေအာ္သံက ေၾကးစည္သံလို ဆူေနတာပဲ၊

96

ဟက္တီ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလား’

ဟက္တီက ဝင္ေျပာသည္။



`အမယ္ေလး၊ ငါ့အသံက ညည္းတို႔ကို ေၾကးတြန္းေပးရင္ ညည္းတို႔ ေအာ္တဲ့ အသံေလာက္ မက်ယ္ပါဘူး၊ ဒီေန႔

နယ္လီကို စီးလို႔ မရဘူး၊ ဒီေန႔ မနက္ သားက်တယ္’

`ဟုတ္လား’ ေဖေဖက စိတ္ဝင္စားစြာ ေမးသည္။ အိုင္းရစ္ လူမ်ိဳးပီပီ ေဖေဖကလည္း ျမင္းဆိုလွ်င္ စိတ္ဝင္စားသည္။

ဤတြင္ ေမေမႏွင့္ မစၥက္ တာလက္တန္ တို႔၏ ကြာျခားခ်က္ကို သတိျပဳမိလုိက္ျပန္သည္။ ေမေမက ျမင္း သားေပါက္သည္ကိုလည္း နားမလည္။ ႏြားကေလး ေမြးသည္ကိုလည္း စိတ္မဝင္စား။ ၾကက္ ဥသည္ကိုလည္း မသိ။ ထိုကိစၥမ်ိဳးကို လံုးဝ ဝါသနာ မပါ။ မစၥက္ တာလက္တန္ကမူ ထိုကိစၥမ်ိဳးတြင္ အလြန္ ဝါသနာ ႀကီးသည္။

`ျမင္းမေလးလား’



`အထီးကေလး ရွင့္၊ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကိုက ေလးေပ ရွိတယ္၊ အားရင္ လာၾကည့္လွည့္ပါဦး၊ ကၽြန္မ ျမင္းလို႔ မေျပာရဘူး၊

ဟက္တီ ဆံပင္လို နီနီကေလး’

`ဟက္တီႏွင့္ အားလံုး တူတယ္’



ကင္မီလာက ေျပာင္သျဖင့္ ဟက္တီက ဆြဲဆိတ္သည္တြင္ ေအာ္သံ၊ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္သံ၊ ရယ္သံမ်ားကို

ၾကားရသည္။

`ကၽြန္မ ျမင္းမေလးေတြ၊ အက္ရွေလႏွင့္ အတၱလန္တာက သူ႕ႏွမဝမ္းကြဲ ေစ့စပ္တယ္လို႔ ၾကားကတည္းက ကၽြန္မ

ျမင္းမေတြ ျမဴးေနတာ၊ ေနစမ္းပါဦး၊ ကေလးမ နာမည္က ဘယ္သူ၊ မီလာနီတဲ့လား၊ ေကာင္မေလးက ခ်စ္စရာေလးလို႔ေျပာတယ္၊ ကၽြန္မကေတာ့ နာမည္လည္း ေမ့ေနၿပီ၊ ႐ုပ္လည္း ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိဘူး၊ ကၽြန္မတို႔ အိမ္က ထမင္းခ်က္ မိန္းမႀကီးက ဝီလ္ကီတို႔ အိမ္က ဘ႑ာစိုးႀကီးရဲ႕ မိန္းမေလ၊ ဒီည ေစ့စပ္မယ္ဆိုတာ သူေျပာလို႔ သိရတာေပါ့၊ ကၽြန္မ သမီးေတြကေတာ့ ဝမ္းသာေနၾကတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မဆိုႏိုင္ဘူး၊ တစ္ေန႔ေန႔မွာ အက္ရွေလက ဒီေကာင္မေလးႏွင့္ လက္ထပ္လိမ့္မယ္ ဆိုတာ သိေနၾကတာပဲ၊ သူတို႔က ေဆြထဲ မ်ိဳးထဲမွာ လွည့္ယူေနၾကတာ မဟုတ္လား၊ ဟန္နီ ဝီလ္ကီကို ၾကည့္ပါလား၊ မီလာနီႏွင့္ေတာင္ လက္ထပ္ဦးမွာပဲ၊ ေနစမ္းပါဦး အစ္ကိုႀကီးရဲ႕၊ မသိလို႔ ေမးပါရေစဦး၊ အဲဒီ ဝီလ္ကီတို႔ မိသားစုဟာ အျပင္လူႏွင့္ လက္မထပ္ ေကာင္းေတာ့ဘူး တဲ့လား၊ တကယ္လို႔သာ’

ရယ္ရႊန္းဖတ္ရႊန္း

ေျပာလိုက္သည့္

ေနာက္စကားလံုးမ်ားကို

စကားလက္

မၾကားရေတာ့။

ေနလံုးသည္

တိမ္ညိဳေအာက္သို႔ ေရာက္သြားသည့္ အခါတြင္ ႐ႈခင္းသည္ အံု႔မိႈင္းသြားကာ အေသြးအေရာင္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ႏွယ္ ျဖစ္သည္။ ေတာင္တမာပင္ အုပ္မ်ားက ညိဳ႕သြားၾကသည္။ ပန္းသီးခ်ဥ္ပြင့္ ပန္းေရာင္ ႏုႏုကေလးမ်ားက မွိန္သြားၾကသည္။

စကားလက္သည္ မီွအံုး အေပ်ာ့တပ္ ရထားထိုင္ခံုကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ဖိထားလိုက္သည္။ သူ႕လက္ထဲက

ပိုးထီးက ယိုင္လ်က္။ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ ေစ့စပ္ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း သူ သိၿပီးသား။ သို႔ရာတြင္ သိၿပီးသား ျဖစ္သည္က

97

တျခား။ သူမ်ား ေျပာသံ ၾကားရသည္က တျခား။ သူမ်ား ေျပာသံကို ၾကားရသည္တြင္ စကားလက္ နားခါးသည္။ မၾကားခ်င္။ ခဏၾကာမွ စိတ္တည္ၿငိမ္သြားကာ သူ႕မ်က္စိထဲတြင္ ႐ႈခင္း ၾကည္လာသည္။ အက္ရွေလသည္ သူ႕ကို ခ်စ္သည္။ ဤသည္ကို သူ သိသည္။ ေသခ်ာသည္။ ယေန႔ည ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းပြဲ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္၊ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထြက္ေျပးျဖစ္ၾကလွ်င္ မစၥက္ တာလက္တန္ တစ္ေယာက္ မည္မွ် အံ့ၾသေနမည္ မသိ။ သူတို႔တစ္ေတြ မီလာနီႏွင့္ အက္ရွေလတို႔ အေၾကာင္း ေျပာစဥ္ စကားလက္ တစ္ေယာက္ ခပ္တည္တည္ ထိုင္ေနေသးေၾကာင္း၊ ဘာေၾကာင္း ညာေၾကာင္း စသျဖင့္ မစၥက္ တာလက္တန္က သူ႕ အိမ္နီးခ်င္းေတြ ျပန္ ေဖာက္သည္ ခ်မည္ကို စကားလက္ ျမင္ေယာင္ေသးသည္။

စကားလက္က သူ႕အေတြးျဖင့္ သူ သေဘာက်ကာ ပါးခ်ိဳင့္ကေလး ေပၚေအာင္ ျပံဳးသည္။ အေမ့စကားကို

နားေထာင္ရင္း စကားလက္၏ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲကို ၾကည့္ေနသည့္ ဟက္တီက နားမလည္ႏိုင္သလို မ်က္ေမွာင္ကေလး ခ်ီ၍ ၾကည့္၏။

`ေအးေလ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကေတာ့ ဝမ္းကြဲခ်င္း လက္ထပ္တာ မႀကိဳက္ဘူး၊ အထူးသျဖင့္ အက္ရွေလ

ဘက္က နာတာေပါ့၊ အက္ရွေလ ႏွမ ဟန္နီက ခ်ားလ္ကို ယူတယ္ ဆိုရင္ေတာ့’

`ခ်ားလ္ကိုမွ မယူရင္ ဟန္နီ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေယာက်္ား ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး’ ဟု ရင္ဒါက

ေယာက်္ားေလးမ်ား ၾကားတြင္ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္သူပီပီ ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာခ်သည္။ `သူ႕မွာ ေယာက်္ားေလး မိတ္ေဆြဆိုလို႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး၊ ဒါေတာင္ ခ်ားလ္ကလည္း ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေသခ်ာေအာင္ ေစ့စပ္ထားတာေပါ့၊ မင္း မွတ္မိေသးလား စကားလက္၊ မႏွစ္တုန္းက ခ်ားလ္ မင္းကို လာရစ္ေနတာ’

`ဟဲ့ သမီး၊ ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ၊ ဝမ္းကြဲခ်င္း ဆုိရင္ ႏွစ္ဝမ္းကြဲေတာင္ မယူသင့္ဘူး၊ အမ်ိဳးညံ့ တတ္တယ္၊

ျမင္းတို႔ ဘာတို႔ကေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့၊ ျမင္းမ်ား က်ရင္ေတာ့ တစ္မိေပါက္ခ်င္း ျဖစ္ျဖစ္ အေဖႏွင့္ သမီး ျဖစ္ျဖစ္ အေရးမႀကီးဘူး၊ အမ်ိဳးေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လူက်ေတာ့ မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ မ်ိဳး႐ိုးေတာ့ မတိမ္ေကာဘူးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ အရည္အေသြး ညံ့တတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့’

`မီလာနီတို႔ ဘက္ကေန ၾကည့္ေတာ့လည္း ဝီလ္ကီတို႔ မိသားစု အျပင္ ဘယ္သူမ်ား စဥ္းစားစရာ ရွိေသးလို႔လဲ၊

ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ဘိုးဘြား လက္ထက္ ကတည္းက ေဆြမ်ိဳးခ်င္း ေပးစားခဲ့ၾကတာပဲဟာ’

`အဲဒါေၾကာင့္မို႔ေပါ့၊ ဟိုတုန္းကဟာေတာ့ ၿပီးၿပီးသား ထားေတာ့၊ ခု ရပ္ဖို႔ ေကာင္းၿပီ၊ ခု ေဆြမ်ိဳးခ်င္း လက္ဆက္ဖို႔

ဇာတိ ျပလာၿပီ မဟုတ္လား၊ အက္ရွေလကေတာ့ ထားပါေတာ့၊ မဆိုးပါဘူး၊ ႐ုပ္ေရာ စိတ္သေဘာထားေရာ၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ က်ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ၊ ႐ုပ္ကေလးေတြကေတာ့ မဆိုးပါဘူး၊ စိတ္ဓာတ္က်ေတာ့ အလကားပဲ၊ မီလာနီကို ၾကည့္ဦးမလား၊ ဝါးျခမ္းျပားေလး ေထာင္ထားတဲ့ အတိုင္းပဲ၊ ေလတိုက္ရင္ လဲေတာ့မယ္၊ စိတ္ကလည္း ေပ်ာ့လိုက္တာ၊ သူကိုယ္ပိုင္ ဘာမွ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘူး၊ မေအ မွာ မွာတဲ့အတိုင္းပဲ၊ ကၽြန္မ ေျပာတာ သေဘာေပါက္မလား မသိဘူး၊ မိသားစု တစ္စု၊ ေဆြမ်ိဳးစု တစ္ခုမွာ ေသြးသစ္ လိုတယ္၊ အားေကာင္းတဲ့ ေသြးေကာင္း ေသြးသန္႔ လိုတယ္၊ ကၽြန္မ သမီးေတြလို အစ္ကိုႀကီး သမီး စကားလက္လို ဟာမ်ိဳးေတြ လိုတယ္၊ ကၽြန္မက ဝီလ္ကီတို႔ အမ်ိဳးကို ႐ႈတ္ခ် ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မ်ိဳး႐ိုး အေနႏွင့္ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး၊ ခင္လည္း ခင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ေတာ့ သူတို႔က သူတို႔ ေဆြမ်ိဳးမွ သူတို႔

98

ေဆြမ်ိဳး ျဖစ္ေနတယ္၊ မဟုတ္ဘူးလား၊ သြား႐ိုး သြားစဥ္ လမ္းအတုိင္း ဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ လမ္းသစ္ ထြင္ရၿပီ၊ မိုးထဲ ေရထဲက်ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး၊ ကိုယ့္အမ်ိဳးမွ ကိုယ့္အမ်ိဳး ဆိုၿပီး ေဆြမ်ိဳးခ်င္း လက္ဆက္ၾကေတာ့ စိတ္ဓာတ္က ညံ့သြားၿပီ၊ ေတာ္ေတာ့ အခက္အခဲကို ရင္မဆိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ရာသီဥတု ေကာင္းတုန္းပဲ သံုးလို႔ ရတယ္၊ ကၽြန္မ လိုခ်င္တာက ဆယ့္ႏွစ္ ရာသီ သံုးလို႔ရတဲ့ ျမင္းမ်ိဳး၊ ဗြက္ ႐ုန္းရ ႐ုန္းရ၊ ေတာင္တက္ ႐ုန္းရ ႐ုန္းရ ဆိုတာမ်ိဳး၊ ခု သူတို႔ ေဆြမ်ိဳးခ်င္းပဲ လက္ဆက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ဒီနား တစ္ဝိုက္က လူေတြႏွင့္ တစ္ဘာသာ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ၾကည့္လိုက္ရင္ စႏၵရားေလး တီးလိုက္၊ ဗ်ပ္ေစာင္းကေလး ခတ္လိုက္၊ စာအုပ္ကေလး ဖတ္လိုက္ႏွင့္ ဒါမ်ိဳးေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ အက္ရွေလကေတာ့ စာအုပ္ ဖတ္မယ့္ အစား ေတာလိုက္ကေလး ဘာေလး ဝါသနာ ပါေကာင္းပါရဲ႕၊ ၾကည့္ပါလား၊ သူတို႔ ၾကည့္ရင္ ေသးေသးသြယ္သြယ္ ႏုႏုဖတ္ဖတ္ ကေလးေတြခ်ည္းပဲ၊ သူတို႔ ေဆြမ်ိဳးထဲမွာ လိုေနတာက တကယ္ မိုးထဲ ေရထဲ တိုးႏိုင္မယ့္ဟာမ်ိဳး ရွင့္၊ မိုးထဲ ေရထဲ တိုးႏိုင္မယ့္ ဟာမ်ိဳး’

`အင္း’



ေဖေဖက အာလုတ္သံျဖင့္ ဆိုသည္။ သူတို႔ ေျပာေနသည့္ စကားမ်ားေၾကာင့္ လိပ္ျပာမလံု ျဖစ္လာသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး

ေျပာသည့္ စကားမ်ားသည္ သူ စိတ္ဝင္စား၍ သူႏွင့္ လိုက္သည့္ စကားမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ေမေမႏွင့္ မလိုက္။ ေမေမကမူ သမီးေတြ ေရွ႕တြင္ ဤမွ် ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၾကရသေလာဟု ရင္ဘတ္ စည္တီး ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ျမင္းေမြး၊ လူေမြး ဝါသနာ ပါသည့္ မစၥက္ တာလက္တန္က ဝါသနာ ပါသည့္ အေၾကာင္းကို ေျပာရမည္ ဆိုလွ်င္ မေမာႏိုင္။ အျခားသူ မည္သို႔ရွိရွိ သူ ေျပာခ်င္ရာကိုမူ ၿပီးေအာင္ ေျပာသည္။

`ကၽြန္မက သိတာေပါ့၊ ကၽြန္မတို႔ အမ်ိဳးထဲမွာ ဝမ္းကြဲခ်င္း လက္ထပ္တဲ့ဟာေတြ ရွိတာကိုး၊ သားေတြ သမီးေတြ

ေပ်ာ့တိ ေပ်ာ့ညံ့ ျဖစ္ကုန္တာပဲ၊ ကၽြန္မကို လူႀကီးေတြက ဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္ဖို႔ ေျပာတုန္းကမ်ား ဘာရမလဲ၊ ကၽြန္မက ျမင္းမ ေသာင္းက်န္းသလို ေသာင္းက်န္းပစ္တာေပါ့၊ မျဖစ္ဘူး၊ ကၽြန္မ သားသမီးေတြ ခြာနာ လွ်ာနာ အေပါက္ မခံႏိုင္ဘူး၊ ျမင္း မဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္မ အေက်ာက္အကန္ ေျပာတာပဲ၊ အေမ ဆိုတာမ်ား ဒီလို ေျပာရမလား ဆိုၿပီး မူးေမ့ေတာင္ သြားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ ေလွ်ာ့မလဲ၊ အဘြားကလည္း ကၽြန္မဘက္က ပါတယ္၊ ျမင္းအေၾကာင္း သိတာကိုး၊ အိမ္က လူႏွင့္ ထြက္ေျပးႏိုင္တာ အဘြားကူလို႔ ေခ်ာေမာတာေပါ့၊ ၾကည့္ေလ၊ ကၽြန္မ သားသမီးေတြ က်န္းက်န္းမာမာ သန္သန္စြမ္းစြမ္းခ်ည္းပဲ၊ ႐ႉနာ ႐ိႉက္ကုန္း တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး၊ ဘိြဳက္ တစ္ေယာက္ပဲ ငါးေပ ဆယ္လက္မ ဆိုေတာ့ အရပ္ ပုတယ္လို႔ ေခၚႏိုင္တယ္၊ ဝီလ္ကီ သားသမီးေတြ ၾကည့္ပါဦး’

`အင္း ဟုတ္တာေပါ့’



ေဖေဖက စကားလမ္း လႊဲရန္ ႀကိဳးစားသည္။ ကာရင္းက သူတို႔ ေျပာသည့္ စကားကို နားေထာင္ရင္း တအံ့တၾသ

ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆြီလင္ မ်က္ႏွာကလည္း တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ ျပန္ေရာက္၍ ေမေမ့ကို ေမးခြန္းေတြ ေလွ်ာက္ေမးေနလွ်င္ မိမိ အအုပ္အထိန္း ညံ့သေလာဟု အျပစ္တင္ ခံရေတာ့မည္။ စကားလက္ကမူ သူ႕ အေတြးႏွင့္သူ ရွိေနပံု ရသည္။

ဟက္တီ အသံေၾကာင့္ ေဖေဖ အသက္႐ႉေခ်ာင္သြားသည္။

99



`ေမေမေရ၊

စကား ေကာင္းေနလိုက္တာ၊ သြားၾကစို႔၊ ေနပူလွၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဟက္တီ

မွဲ႔ေျခာက္ေတြ

ေပါက္ကုန္ေတာ့မွာပဲ’

ဟက္တီက ႏႈတ္ခမ္းစူသည္။



`ေၾသာ္၊ ဒါထက္ တပ္မေတာ္ အတြက္ ျမင္းေတြ ေရာင္းဖို႔ကိစၥ စဥ္းစားၿပီးၿပီလား၊ ျပည္တြင္းစစ္ကေတာ့ ျဖစ္မွာ

ေသခ်ာေနၿပီ၊ လူငယ္ေတြကလည္း ေသြးဆူ ေနၾကၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကေလတန္ ခ႐ိုင္ တပ္စုအတြက္ ဆိုေတာ့ ကေလတန္ နယ္ေပါက္ ျမင္းေတြကို လိုခ်င္တယ္၊ လုပ္ပါဦး၊ တပ္မေတာ္ အတြက္ ျမင္း ေရာင္းပါဦး’

`ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္ပါဘူး အစ္ကိုႀကီးရဲ႕’



မစၥက္ တာလက္တန္က ခပ္ေအးေအး ျဖစ္သြားသည္။ ခပ္ေစာေစာက ဝီလ္ကီတို႔ ေဆြမ်ိဳးစု လက္ထပ္ေရး ကိစၥကို

ေျပာစဥ္ကေလာက္ အာဝဇၨန္း မရႊင္ေတာ့။

`အလို၊ ဘာေၾကာင့္’



`ေမေမတို႔ ျမင္းကိစၥကို ဟုိေရာက္မွ ေျပာလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးလား’



ဟက္တီက နားပူျပန္သည္။



`ခဏေလးပါကြာ၊ တစ္မိနစ္ေလာက္ကေလးပါ၊ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ ေရာက္ရင္ ရွိသမွ်သူက ျမင္းကိစၥကို ဆီးေမးမွာ၊

ဒါေၾကာင့္ ဒီကတည္းက ေမးသြားရတာ၊ သမီးတို႔ ေမေမကေတာ့ သူ႕ျမင္းေတြကို နည္းနည္းေလးမွ အထိမခံဘူး၊ သူ႕ျမင္းေတြႏွင့္ ပတ္သက္လာရင္ သိပ္ကပ္ေစးနဲတာပဲ၊ ကဲ မစၥက္ တာလက္တန္၊ ခင္ဗ်ားမွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကေလး နည္းနည္းမွ မရွိေတာ့ဘူးလား၊ သီးျခား ျပည္နယ္ ရေတာ့မွာ ဆိုတာကို နည္းနည္းမွ ဝမ္းမသာဘူးလား’

`ေဟာဒီမွာ ေမေမ၊ ရင္ဒါရယ္ သမီး အေပၚ တက္ထိုင္ေနတယ္၊ အက်ႌေတြ ေၾကကုန္ၿပီ’



ဟက္တီက ေအာ္၍ တိုင္သည္။



`တြန္းလိုက္ေပါ့ သမီးရယ္၊ ေနစမ္းပါဦး အစ္ကိုႀကီးရဲ႕၊ ကၽြန္မကို သီးျခား ျပည္နယ္ႏွင့္ ကိုင္ေပါက္ေနတာေပါ့

ဟုတ္လား၊ သီးျခား ျပည္နယ္ ရေရးကို အစ္ကိုႀကီး အားေပးသလို ကၽြန္မလည္း အားေပးပါတယ္၊ အားေပးလို႔ သား ေလးေယာက္စလံုးကိုေတာင္ ခ႐ိုင္တပ္ထဲ စာရင္း ေပးၿပီးၿပီ၊ အစ္ကိုႀကီးက သား တစ္ေယာက္မ်ား စာရင္း သြင္းလို႔လား၊ ကၽြန္မ သားေတြက သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ျမင္းေတြက သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ မထိန္းသိ္မ္းတတ္ဘူး ရွင့္၊ ကၽြန္မ သိတဲ့ ေကာင္ေလးေတြ စီးမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မ ျမင္းေတြကို ေရာင္းေတာင္ မေရာင္းပါဘူး၊ အလကား လႉလိုက္ပါ့မယ္၊ ဒါေပမယ့္ လားေလာက္ကိုသာ စီးဖူးတဲ့ လူေတြ လက္ထဲေတာ့ ကၽြန္မ ျမင္းေတြကို မအပ္ႏိုင္ဘူးရွင့္၊ ကၽြန္မ ျမင္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းလည္း မေကၽြး၊ ေကာင္းေကာင္းလည္း မသုတ္သင္ဘဲ ပစ္ထားမွာတို႔၊ ကုန္းေပါက္လ်က္ႀကီးနဲ႔ ဇြတ္စီးမွာတို႔ ေတြးတိုင္း အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ဘူး၊ ကၽြန္မက ျမင္းေတြကို ေတြ႔ကရာလူ ေလွ်ာက္စီးတာ၊ ႐ိုက္တာ၊ ႏွက္တာေတြကို မၾကည့္ႏိုင္ဘူးရွင့္၊ မျဖစ္ပါဘူး အစ္ကိုႀကီးရယ္။’

100



`အစ္ကိုႀကီးကလည္း ကၽြန္မ ျမင္းေတြကိုခ်ည္း ရန္ရွာ ေနတာပဲ၊ အတၱလန္တာဘက္ သြားၿပီး ဝယ္ပါလား၊ သူတို႔က

ျမင္းမ်ိဳးေကာင္းေတြ ဘာေတြလည္း သိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္ျမင္းရရ ျမင္း ဆိုရင္ ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား’

`ေမေမ သြားမယ္၊ ေမေမကသာ ေမေမ့ ျမင္းေတြကို မေပးဘူး ေျပာေနတာ၊ ေဖေဖႏွင့္ ကိုကိုတို႔ ေတာင္းရင္

ေပးလိုက္ရမွာပဲ’

`အမယ္ေလး၊ မေပးေပါင္၊ က်ဳပ္ ျမင္းေတြေတာ့ မထိၾကႏွင့္’



မစၥက္ တာလက္တန္က ဇက္ႀကိဳးကို လႈပ္ၿပီး ျမင္းမ်ားကို ၾကာပြတ္ျဖင့္ အသာတို႔သည္။ ျမင္းရထားက တစ္ဟုန္ထိုး

ထြက္သြားသည္။

ေဖေဖက ဦးထုပ္ကို ျပန္ေဆာင္းကာ အိမ္က ျမင္းရထားႏွင့္ ယွဥ္၍ စီးလာသည္။



`အာဂ မိန္းမပဲ ေဟ့၊ တိုဘီေရ ေမာင္းေဟ့၊ သူ႕ဆီက ျမင္းေတြေတာ့ မရရေအာင္ ယူရမွာပဲ၊ အင္း၊ သူေျပာတာလည္း

ဟုတ္သေလာက္ေတာ့ ဟုတ္တာပဲ၊ ေယာက်္ား ျဖစ္လ်က္နဲ႔ ျမင္းအေၾကာင္း နားမလည္ရင္ အဲဒီ လူဟာ ေယာက်္ား မပီသဘူး၊ ဒီလို လူမ်ိဳးကို ေျခလ်င္တပ္ ပို႔ရမွာပဲ၊ တို႔ နယ္မွာလည္း ခ႐ိုင္တပ္ဖြဲ႔ဖို႔ လူေကာင္းေကာင္း မရွိဘူး၊ ဘာေျပာတယ္ သမီး’

`ေဖေဖ ေရွ႕က သြားရင္လည္း သြား၊ ေနာက္က လိုက္ရင္လည္း လိုက္ပါ၊ ေဖေဖ့ ျမင္းလုပ္ပံုက ဖုန္ေတြကို လံုးေနတာပဲ၊

မြန္းေနၿပီ’

စကားလက္က လွမ္းေျပာသည္။ ေဖေဖ ေျပာေနသည့္ ကိစၥမ်ားကို သူ နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့။ နားၿငီးလွၿပီ။ ေဖေဖ့

စကားေၾကာင့္ သူ႕ကိစၥကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မစဥ္းစားႏိုင္။

ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ ေရာက္လွ်င္ ေျပာရမည့္စကား၊ ထားရမည့္ မ်က္ႏွာထား၊ လုပ္ရမည့္ အစီအစဥ္ေတြကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္

မေတြးႏိုင္။ ေဖေဖက ဇက္ကို ဆြဲကာ တာလက္တန္တို႔ ရထားေနာက္ ဖုန္လံုး နီနီထဲတြင္ ေနရစ္ခဲ့သည္။ မစၥက္ တာလက္တန္ႏွင့္ ျမင္းစကား ဆက္၍ ေျပာရဦးမည္။

101





ျမစ္ကို ျဖတ္ၿပီးေနာက္ ျမင္းရထားသည္ ေတာင္ကို တက္စျပဳသည္။ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ကို မျမင္ရေသးသည့္တိုင္ သစ္ပင္

ထိပ္ဖ်ားတြင္ ေဝ့ဝိုက္ေနေသာ မီးခိုးမ်ားကို ျမင္ေနရၿပီ။ မင္းေတာသား ထင္းတံုးကို မီးေလာင္သည့္ အနံ႔၊ ဝက္သားႏွင့္ သိုးသားကင္နံ႔သည္ ေလထဲတြင္ ေမႊးေနသည္။

ေကာင္လံုးကင္သည့္ က်င္းမ်ားတြင္ မေန႔ည ကတည္းက မီးဖိုထားသျဖင့္ ယခုေလာက္ ဆိုလွ်င္ က်င္းထဲတြင္ မီးက်ီးေတြ

ရဲေနေလာက္ၿပီ။ ေကာင္လံုးကင္မ်ားကို တံစို႔တြင္ ထိုး၍ လွည့္ေပးသျဖင့္ အဆီမ်ားက တစက္စက္ က်ကာ မီးဖိုထဲတြင္ တရွဲရွဲ ျမည္ေနသည္။ အိမ္ေနာက္ေဖး ဝက္သစ္ခ်ေတာထဲမွ လာျခင္း ျဖစ္သည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ အက္ရွေလတို႔ အေဖ ဂၽြန္ ဝီလ္ကီသည္ ေကာင္လံုးကင္ ေပ်ာ္ပြဲစား လုပ္လွ်င္ ႏွင္းဆီျခံသို႔ ဆင္းသည့္ ေတာင္ေစာင္းကေလးတြင္ လုပ္တတ္သည္။ ထိုေနရာက ရႈခင္းလည္း လွသည္။ အရိပ္လည္း ေကာင္းသည္။ ကိတ္ကားလ္ဗတ္တို႔ ေပ်ာ္ပြဲစား လုပ္သည့္ ေနရာထက္ သာသည္။ ကိတ္အေမ မစၥက္ ကားလ္ဗတ္က ေကာင္လံုးကင္ ေပ်ာ္ပြဲစားမ်ိဳးကို ဝါသနာ မပါ။ ေကာင္လံုးကင္နံ႔သည္ အိမ္တြင္ ရက္ အတန္ၾကာ မေပ်ာက္ဘဲ စြဲေနသည္ဟု ေျပာတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္လံုးကင္ ေပ်ာ္ပြဲစား လုပ္လွ်င္ အိမ္ႏွင့္ မိုင္ဝက္သာသာေလာက္ ေဝးသည့္ ကြင္းျပင္ႀကီး ထီးထီးႀကီးမွာ လုပ္ရသည္။ ေပ်ာ္ပြဲစား လာသူေတြ ေနပူထဲတြင္ ေခၽြးတလံုးလံုး ျဖစ္ေနသည္။ အက္ရွေလတို႔ အေဖ ဂၽြန္ ဝီလ္ကီကမူ ဤအနီးတစ္ဝိုက္တြင္ ဧည့္ဝတ္ေက်သည္ဟု နာမည္ႀကီးသည္။ ေကာင္လံုးကင္ ေပ်ာ္ပြဲစားကို စနစ္က်ေအာင္ လုပ္တတ္သည္။

အရိပ္ ေကာင္းေကာင္းတြင္ စားပြဲခင္း လွလွ ဖံုးထားသည့္ ေပ်ာ္ပြဲစားသံုး စားပြဲရွည္ႀကီးမ်ား ခ်ထားသည္။ ခံုရွည္တြင္

မထိုင္ခ်င္လွ်င္ သစ္ပင္ရိပ္မ်ား ေအာက္တြင္ ထိုင္ဖံုမ်ား၊ ေခါက္ကုလားထိုင္ႀကီးမ်ား၊ ပုခက္မ်ား ခ်ထားသည္။ ဧည့္သည္မ်ားထံ မီးခိုး မလာႏိုင္ေလာက္သည့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း တစ္ေနရာ၌ ေကာင္လံုးကင္သည့္ မီးဖို က်င္းႀကီးမ်ား ရွိသည္။ အနီးရွိ သံမဏိ အိုးႀကီးမ်ားထဲတြင္ ေကာင္လံုးကင္ႏွင့္ စားရသည့္ ခရမ္းခ်ဥ္ အႏွစ္ရည္အနံ႔၊ ဟင္းခ်ိဳနံ႔မ်ားက သင္းေနသည္။ မစၥတာ ဝီလ္ကီ၏ ကပၸလီကၽြန္ တစ္ဒါဇင္ေလာက္က မီးဖိုႏွင့္ ဧည့္သည္မ်ား အၾကား ဗန္းေတြကို ကိုင္ကာ လူးလာခတ္ေနၾကသည္။ စပါးက်ီ ေနာက္ေဖးတြင္ အိမ္ေစမ်ား၊ ရထားသမားမ်ား၊ ဧည့္သည္မ်ား၏ အိမ္ေဖာ္မ်ား အတြက္ သတ္သတ္ လုပ္ေပးထားသည့္ ေကာင္လံုးကင္ မီးဖိုက်င္း တစ္က်င္း ရွိေသးသည္။ ကိတ္မုန္႔၊ ေမ်ာက္ဥျပဳတ္၊ ဝက္အူဟင္းႏွင့္ ကပၸလီမ်ား ႀကိဳက္တတ္သည့္ ဝက္သည္း ဝက္ဆုတ္ ဟင္းမ်ား ရွိသည္။ ရာသီခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ဖရဲသီးမ်ားလည္း ခ်ေပးထားသည္။

ႂကြပ္ရြ ေနသည့္ ဝက္သားကင္နံ႔က ေမႊးေနသည္။ စကားလက္က ဆာလာသျဖင့္ ႏွာေခါင္းကို ရံႈ႕၍ အနံ႔ခံသည္။

က်က္ေလာက္ခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ အေနေတာ္ ျဖစ္သည္။ အားပါးတရ စားလိုက္မည္ဟု တြက္ထားသည္။ အိမ္တုန္းက ႀကီးေဒၚ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ အဝအျပဲ စားကာ ခါးကို တင္းတင္း ခ်ည္လာခဲ့သျဖင့္ ေလခ်ဥ္ မတက္ေအာင္ မနည္း သတိထားေနရသည္။ လူေတြ ၾကားထဲတြင္ တေအ့ေအ့ ေလခ်ဥ္တက္ေနမွျဖင့္ ဒုကၡ။ အဘိုးႀကီးမ်ားႏွင့္ အဘြားႀကီးမ်ားသာ လူေတာ သူေတာတြင္ တေအ့ေအ့ ေလခ်ဥ္ တက္ေလ့ ရွိၾကသည္။

102



ေတာင္ေပၚသို႔ ေရာက္လွ်င္ အခ်ိဳးအစား က်သည့္ အက္ရွေလတို႔ အိမ္ျဖဴျဖဴကို လွမ္းျမင္ရသည္။ အိမ္ေရွ႕ ဆင္ဝင္က

ျမင့္ျမင့္၊ ဝရန္တာ က်ယ္က်ယ္၊ အမိုး ပက္ပက္။ မိမိ၏ ရက္ေရာမႈ၊ ေဖာ္ေရြမႈကို နားလည္ေသာ မိန္းမ တစ္ေယာက္သည္ က်က္သေရ ရွိေနသကဲ့သို႔ အက္ရွေလတို႔ အိမ္ႀကီးသည္လည္း က်က္သေရ ရွိေနသည္။ စကားလက္သည္ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ကို ၿမိဳင္သာယာထက္ပင္ သေဘာက်ေသးသည္။ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္က ခံ့ညား တည္ၿငိမ္သည္။ ရင့္က်က္သည္။

အိမ္အဝင္ လမ္းက်ယ္ႀကီး တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ကုန္းတင္ထားသည့္ ျမင္းမ်ား၊ ျမင္းရထားမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။

အခ်ိဳ႕က ျမင္းရထားမွ ဆင္းဆဲ။ တစ္ဦးႏွင္ တစ္ဦး လွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္ၾကဆဲ။ ဧည့္ခံပြဲ တစ္ပြဲတြင္ ေတြ႔ရျမဲ ထံုးစံအတိုင္း သြားေတြ ျဖဲထားသည့္ ကပၸလီ ကၽြန္မ်ားက ျမင္းမ်ားကို စပါးက်ီ ေနာက္ေဖးသို႔ ဆြဲသြားၾကသည္။ ကပၸလီႏွင့္ လူျဖဴကေလး တစ္သိုက္က စိမ္းေနသည့္ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ေအာ္ဟစ္ ခုန္ေပါက္ကာ ဖန္ခုန္တမ္း ကစားေနၾကသည္။ ေပ်ာ္ပြဲစားတြင္ မည္မွ် စားမည္ဟု ၿပိဳင္ေနၾကသည္။ အိမ္ေရွ႕မွ ေနာက္ဘက္ထိ တိုးလွ်ိဳေပါက္သည့္ ခန္းမႀကီးထဲတြင္ ဧည့္သည္ေတြ ျပည့္ေနၿပီ။ စကားလက္တို႔ ျမင္းရထား အိမ္ေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္သည့္ အခါတြင္ လိပ္ျပာ ကေလးေတြလို ေတာက္ပေနၾကသည့္ မိန္းမငယ္မ်ားသည္ တစ္ေယာက္ခါးကို တစ္ေယာက္ ဖက္ကာ အိမ္ အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္ ကူးလူး ေနသည္ကို စကားလက္ ျမင္ရသည္။ တခ်ိဳ႕က ပြတ္လံုး ေလွကား ထိပ္မွ ရပ္၍ ေအာက္က လူငယ္မ်ားကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္ ေနၾကသည္။

လူႀကီးမ်ားက ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္ကာ ယပ္ခတ္ရင္း သား အေၾကာင္း သမီး အေၾကာင္း ေျပာေနၾကသည္ကို

ျပတင္းေပါက္က်ယ္ႀကီးမွ လွမ္း၍ စကားလက္ ျမင္လိုက္ရ၏။ အက္ရွေလတို႔ အိမ္က ဘ႑ာစိုးႀကီး တြမ္က ေငြလင္ဗန္းကို လက္ဝါးတြင္ တင္ကိုင္ကာ ခန္းမမ်ားထဲတြင္ ေလွ်ာက္သြားေနသည္။ ဦးညႊတ္ ႏႈတ္ဆက္ရ ျပံဳး၍ ႏႈတ္ဆက္ရႏွင့္ သူ႕ခမ်ာ အားရသည္ မရွိ။ သမင္ေရာင္၊ မီးခိုးေရာင္ စသည့္ ဝတ္စံုမ်ားကို ဝတ္ထားသည့္ လူငယ္မ်ားက ဖန္ခြက္ရွည္ႀကီးမ်ားကို လွမ္းေပးေနသည္။

ေနျခည္ထိုးေနသည့္ ဝရန္တာတြင္လည္း ဧည့္သည္ေတြ ျပည့္ေနသည္။ တစ္နယ္လံုးမ်ား ဖိတ္ထားေလသေလာဟု

ထင္ရသည္။ မစၥတာ တာလက္တန္ႏွင့္ သူ႕သား ေလးေယာက္က အိမ္ေရွ႕ ဆင္ဝင္တိုင္ႀကီးကို မွီထုိင္ေနၾကသည္။ အႁမႊာ ညီအစ္ကို ျဖစ္သည့္ စတူးဝပ္ႏွင့္ ဘရင့္က ခါတိုင္းလို ေရြးမရေအာင္ ဆင္တူ ဝတ္လ်က္။ ဘိြဳက္ႏွင့္ တြမ္က သူတို႔အေဖ မစၥတာ ဂ်ိမ္း တာလက္တန္ႏွင့္ ထိုင္လ်က္။ မစၥတာ ကားလ္ဗတ္က ေျမာက္ပိုင္းသူ ဇနီးႏွင့္ ထိုင္လ်က္။ သူ႕ဇနီး ယန္ကီမသည္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာတြင္ ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ ေနၿပီးသည့္တိုင္ အသားမက်ေသး။ သူ႕ခမ်ာ လူစိမ္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ လူတိုင္းက သူ႕ကို ဂ႐ုစိုက္ၾကသည္။ မစၥတာ ကားလ္ဗတ္၏ သား ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္ ေရးဖို႔ႏွင့္ ကိတ္တို႔က ခပ္ပ်ံပ်ံ သူတို႔ႏွစ္မ ကက္သလင္းႏွင့္ အတူထိုင္ကာ ဂ်ိဳး ဖြန္တိန္ႏွင့္ သူ႕ရည္းစား ဆယ္လီ မြန္႐ိုးကို စ ေနၾကသည္။ အဲလက္ႏွင့္ တိုနီ ဖြန္တိန္တို႔က ဒီမီတီ မြန္႐ိုး အနီးသို႔ ကပ္၍ တြတ္ထိုးေနၾကသည္။ ဘာေတြ ေျပာေနမွန္း သူ မသိ။ ဒီမီတီက တခစ္ခစ္ ရယ္လ်က္။

ဆယ္မိုင္ေလာက္ ေဝးသည့္ သာယာကုန္းက ဧည့္သည္လည္း လာသည္။ ေဖယက္တီဗီးလ္ကလည္း လာသည္။

ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုကလည္း လာသည္။ အတၱလန္တာႏွင့္ မာကြန္က ဧည့္သည္ပင္ ပါေသးသည္။ သူတို႔ ေဘးတြင္ ဟန္နီ ဝီလ္ကီက နားေထာင္ရင္း တခစ္ခစ္ ရယ္ေနသည္။ တစ္ခါ တစ္ခါတြင္ ဧည့္သည္မ်ားကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။

ဟန္နီက ဂနာမၿငိမ္။ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္။ သူ႕အေဖ မစၥတာ ဝီလ္ကီက ဣေႁႏၵရသေလာက္ သမီးက ဣေႁႏၵ နည္းသည္။

မစၥက္ တာလက္တန္ ေျပာသလို ေဆြမ်ိဳးခ်င္း ေသြးေႏွာ၍ ဤသို႔ ျဖစ္သည္ေလာ မဆိုႏိုင္။ ဂၽြန္ ဝီလ္ကီႏွင့္ အက္ရွေလ ဝီလ္ကီတို႔

103

ညီ အစ္ကိုက မ်က္ေတာင္ေမြး ႀကိဳးၾကဲ။ ဖန္နီက်ေတာ့ ယုန္မ်ားလို မ်က္ေတာင္ေမြးပင္ ေကာင္းေကာင္း မရွိ။ အင္ဒီယာကမူ အ႐ုပ္ဆိုးသည္ဟုပင္ ေျပာႏိုင္သည္။

အင္ဒီယာ တစ္ေယာက္ကို မေတြ႔ရေသး။ ဧကႏၲ မီးဖိုထဲတြင္ အေစခံမ်ားကို ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ေပးေနလိမ့္မည္ဟု

စကားလက္ ထင္သည္။ အင္ဒီယာ ခမ်ာ သနားစရာ။ မႏွစ္က မေအ ဆံုးၿပီး ကတည္းက အိမ္မႈကိစၥေတြကို စီမံရသည္။ စိတ္မကူးအား။ စတူးဝပ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္သာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံဖူးသည္။ စတူးဝပ္က သူ႕ကို မေရြးဘဲ မိမိကုိ ေရြးလွ်င္ မတတ္ႏိုင္။ မိမိက သူ႕ထက္ ႐ုပ္သာေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္လိမ့္မည္ ဟု စကားလက္ ေတြးေနသည္။

ဂၽြန္ ဝီလ္ကီက ေလွကားမွ ဆင္းလာကာ စကားလက္ကို ဆြဲေခၚသည္။ ဆီြလင္က လူအုပ္ထဲတြင္ သူ႕အဆက္ ဖရင့္

ကင္နဒီကို လိုက္ၾကည့္ေနသည္။

ဖရင့္က ဆီြလင္ကို တြဲေခၚရန္ ရထားဆီသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာသည္။ ဆီြလင္က ေစြ႔ခနဲ ေနေအာင္

ရထားေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ ဖရင့္ လက္ေမာင္းကို ခ်ိတ္လ်က္ ေၾကာ့ေၾကာ့ကေလး ပါသြားသည္။ ဆီြလင္ လုပ္ပံုက မခံခ်င္စရာ။ စကားလက္သည္ စိတ္ထဲတြင္ ေထာင္းခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ဆြီလင့္ ပါးကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ႐ိုက္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ ဤနည္ တစ္ဝိုက္တြင္ ဖရင့္သည္ သူမ်ားတကာထက္ ေျမပိုင္ ယာပိုင္ ေပါေကာင္း ေပါမည္။ စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္းလည္း ရွိေကာင္း ရွိမည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ဘာသာ သူ ရွိကာမွရွိေရာ လူက ႀကီးလွၿပီ။ အသက္ ေလးဆယ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ လူက ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္။ မုတ္ဆိတ္ကလည္း နီက်င့္က်င့္။ ၾကည့္ေတာ့လည္း ပ်ာယီးပ်ာယာ။ အဘြားႀကီးဂိုက္ ေပါက္ေနသည္။ စကားလက္က အထင္ေသးသည့္ဟန္ မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္ ရံႈ႕လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဤသည္က အေရးမႀကီး။ ကိုယ့္ကိစၥကို ကိုယ္ လုပ္ရဦးမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာထား ျပင္ကာ ဖရင့္ကို အလိုက္အထိုက္ ျပံဳး၍ ႏႈတ္ဆက္ရသည္။ ဆီြလင္ကို တြဲေခၚရင္း ေက်နပ္သြားသည့္ဟန္ စကားလက္ဘက္သို႔ ျပံဳးၾကည့္လိုက္သည္။

စကားလက္ မ်က္လံုးမ်ားက လူအုပ္ထဲတြင္ အက္ရွေလကို ရွာေနသည္။ ဂၽြန္ႏွင့္ စကား ေျပာေန ရသည့္တိုင္

မ်က္လံုးမ်ားက အၿငိမ္မေန။ ခက္သည္က အက္ရွေလကို ဆင္ဝင္ဝတြင္ ရွာမေတြ႔။ ႏႈတ္ဆက္သံမ်ားကို ၾကားရၿပီး စတူးဝပ္ႏွင့္ ဘရင့္ သူ႕ဆီသို႔ ေျပးလာၾကသည္။ မြန္႐ိုး ညီအစ္မက ထလာကာ သူ႕ဝတ္စံုကို ခ်ီးမြမ္းသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ စကားလက္သည္ အားလံုး၏ အာ႐ံု စူးစိုက္ရာ ျဖစ္လာသည္။ သို႔ရာတြင္ အက္ရွေလ ဘယ္မွာနည္း။ မီလာနီတို႔ ေမာင္ႏွမေကာ။ စကားလက္ ဣေႁႏၵမပ်က္ ဟန္ေဆာင္ကာ ခန္းမထဲသို႔ ဝင္လာသည္။

ေရာက္သည္ႏွင့္ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ စကားေျပာရင္း၊ ရယ္ရင္း ေမာရင္း၊ ေနာက္ရင္း ေျပာင္ရင္း စကားလက္၏

မ်က္လံုးမ်ားသည္ လူစိမ္း တစ္ေယာက္ကို လွမ္းျမင္လိုက္သည္။ ထိုလူက ခန္းမေဆာင္ အလယ္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္ရင္း စကားလက္ကို ရႊန္းရႊန္းစားစားႀကီး ၾကည့္ေန၏။ သူ ၾကည့္ပံုက ႐ိုင္းစိုင္းသည္။ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို ဆြဲငင္ႏိုင္စြမ္း ရွိသည့္ အတြက္ မိန္းမတို႔ သဘာဝ သူ႕ ကိုယ္သူ စကားလက္ ေက်နပ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕အက်ႌက လည္ဟိုက္လြန္းသျဖင့္ ရွက္ရြံ႕ရြံ႕လည္း ျဖစ္သည္။ ထိုလူက အသက္ ႀကီးပံုရသည္။ အနည္းဆံုး သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီ။ အရပ္ ျမင့္ျမင့္။ ဗလ ေကာင္းေကာင္း။ သူ႕ေလာက္ ပခံုးက်ယ္သူကို စကားလက္ တစ္ခါမွ် မျမင္စဖူး။ ႂကြက္သားေတြက ဖုထစ္ေနသည္။ အထက္တန္းစား တစ္ေယာက္အတြက္ ႀကီးခိုင္လြန္း ေနသည္။ စကားလက္ႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္း ဆိုင္မိသည့္အခါတြင္ ထုိလူက ျပံဳးလိုက္သည္။ ခပ္တိုတို ျဖတ္ထားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေမြး နက္နက္ ေအာက္မွ ခိုင္မာ ျဖဴေဖြးသည့္ သြားမ်ား အေဖြးသား

104

ေပၚလာသည္။ အသားညိဳညိဳ။ ညိဳသည္မွ ပင္လယ္ဓားျပ တစ္ေယာက္၏ ေနေလာင္ ထားသည့္ အသားမ်ိဳး။ မ်က္လံုးမ်ားက နက္နက္။ ၾကည့္ပံုကလည္း စူးစူးရဲရဲ။ ေဖာက္ခြဲ ႏွစ္ျမႇဳပ္ပစ္ေတာ့မည့္ သေဘၤာ တစ္စင္း၊ သို႔မဟုတ္ ဗလကၠာရ ျပဳေတာ့မည့္ မိန္းမပ်ိဳ တစ္ေယာက္ကို ၾကည့္သည့္ ပင္လယ္ဓားျပ တစ္ေယာက္၏ အၾကည့္မ်ိဳး။ သူ႕မ်က္ႏွာထားက ေသြးေအးေအးျဖင့္ ရက္စက္မည့္ပံု။ သူ႕အျပံဳးက တစ္ဖက္သားကို ပမာမခန္႔ ျပဳသည့္ဟန္။ သူ႕ကို စကားလက္ မသိ။ သို႔ရာတြင္ ညိဳေရာင္သမ္းသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာက အထက္တန္းစား ေဆြေကာင္း မ်ိဳးေကာင္းမွ လာသည့္ မ်က္ႏွာမ်ိဳး။ ေသးသြယ္ ေျဖာင့္စင္းသည့္ ႏွာတံ၊ နီရဲ ျပည့္ဝသည့္ ႏႈတ္ခမ္း၊ က်ယ္လြင့္သည့္ နဖူးျပင္ႏွင့္ ျပဴးက်ယ္ ၾကည္လင္သည့္ မ်က္လံုးမ်ားက မ်ိဳး႐ိုးကို ေဖာ္ျပေနၾကသည္။

စကားလက္က ျပန္၍ ျပံဳးျခင္း မျပဳဘဲ မ်က္လံုးကို တျခားသို႔ လႊဲလိုက္သည္။



`ဗ်ိဳ႕ ရက္၊ ရက္ ဘတ္တလာ၊ လာေလဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားကို အသည္း အမာဆံုး ေဂ်ာ္ဂ်ီယာသူ တစ္ေယာက္ႏွင့္

ေတြ႔ေပးရဦးမယ္’

အသံ တစ္သံက ေခၚလိုက္သည္၌ ထိုလူက လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။



ရက္ ဘတ္တလာ ဆိုပါကလား။ ဤနာမည္ကို သူ ၾကားဖူးသည္ ထင္သည္။ သို႔ရာတြင္ အေကာင္း ၾကားဖူးျခင္း

မဟုတ္။ မေကာင္းသတင္း ျဖစ္သည္။ သူ႕စိတ္က အက္ရွေလထံသို႔ ေရာက္ေနသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း ေမ့ေပ်ာက္ ပစ္လိုက္သည္။

စတူးဝပ္ႏွင့္ ဘရင့္က သူ႕ကို လူအုပ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္ေခၚေနသည္။



`အိမ္ေပၚ တက္ၿပီး ဆံပင္ေလး ဘာေလး ျပင္ရဦးမယ္ဟ၊ ခဏ ေစာင့္ၾကဦး၊ ဒိျပင္ဟာမေတြႏွင့္ ပါမသြားႏွင့္ဦးေနာ္၊

ပါသြားရင္ေတာ့ အသိပဲ’

ယေန႔ တျခား ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ တြဲျပလွ်င္ စတူးဝပ္ ရမ္းေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာသည္။

စတူးဝပ္က အရက္ ေတာ္ေတာ္ ဝင္ၿပီးၿပီ။ သူ႕ မ်က္ႏွာထားက မည္သို႔မွ် အေရး မထားသည့္ မ်က္ႏွာထား။ ရန္ျဖစ္ခ်င္သည့္ မ်က္ႏွာထား။ ဤအေျခအေနမ်ိဳးတြင္ စကားလက္က သူ႕ကို ေခ်ာင္ထိုးထားလွ်င္ တစ္ခုခုျဖစ္မည္ မူခ်။ စကားလက္ အေတြ႔အၾကံဳ ရွိၿပီးၿပီ။ ခန္းမထဲတြင္ ေခတၱရပ္ကာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဆံပင္ ဖ႐ိုဖရဲ ေခၽြးေတြ သံေတြျဖင့္ မီးဖိုခန္းထဲမွ ထြက္လာေသာ အင္ဒီယာကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ အင္ဒီယာခမ်ာ သနားစရာ။ ဆံပင္ က်ိဳးက်ဲ။ မ်က္ေတာင္ေမြး က်ိဳးက်ဲ။ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္း။ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ မေက်ာ္ေသးခင္ကပင္ အဘြားႀကီး႐ုပ္ ေပါက္ေနရွာၿပီ။ စတူးဝပ္ကို သူ႕ဆီက လုယူသြားရမည္ေလာ ဟု အင္ဒီယာကမ်ား စိတ္ဆိုးသြားမည္ေလာ မဆိုႏိုင္။ အင္ဒီယာႏွင့္ စတူးဝပ္တို႔ အဆက္ ျဖစ္ေနၾကဆဲဟု ေျပာသံ ၾကားရသည္။ သို႔ရာတြင္ ဝီလ္ကီတို႔ မိသားစုက သိုဝွက္တတ္သည္။ ဟန္ေဆာင္ ေကာင္းသည္။ စိတ္ဆိုးသည္ကို မ်က္ႏွာတြင္ မေပၚေစရ။ အကယ္၍ သူ႕ကို စိတ္ဆိုးသည့္တိုင္ အင္ဒီယာသည္ မ်က္ႏွာတြင္ မေပၚေအာင္ ဖံုးထားတတ္သည္။ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ ဣေႁႏၵ မပ်က္။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ႏႈတ္ဆက္သည္။

စကားလက္က သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ေလွကားက်ယ္ႀကီးကို တက္လာသည္။ ေလွကား တစ္ဝက္

အေရာက္မွ မရဲတရဲ ေခၚသံကို ၾကားရသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခ်ားလ္ ဟယ္မီတန္။ ခ်ားလ္က သူႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္း။ ၾကည့္ေကာင္းသည္။ ျဖဴေဖြးေသာ နဖူးေပၚတြင္ ညိဳလဲ့လဲ့ ဆံပင္တို႔ ဝဲက်ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားကလည္း ညိဳလဲ့လဲ့။

105

သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ ႏူးႏူးညံ့ညံ့။ သိုးေက်ာင္းသည့္ ေခြးလိမၼာကေလးႏွင့္ တူသည္။ ဝတ္စံု မုန္ညင္းေစ့ေရာင္ ေပၚတြင္ ကုတ္ အက်ႌနက္ ဝတ္ထားသည္။ ရွပ္အက်ႌစင္းေပၚတြင္ ယခု ေခတ္စားေနသည့္ လိပ္ျပာေတာင္ လည္စည္း အနက္ တပ္လ်က္။ ခ်ားလ္က မိန္းကေလးေတြ ေရွ႕ဆိုလွ်င္ ရွက္တတ္သည္။ စကားလက္က လွည့္ၾကည့္သည့္ အခါတြင္ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ နီရဲသြားသည္။

ရွက္တတ္ေသာ

ေယာက်္ားကေလးမ်ား

ထံုးစံ

စကားလက္လို

စကားမ်ားမ်ား

ခပ္ပ်ံပ်ံ

ခပ္ျမဴးျမဴး

မိန္းကေလးမ်ားကို သေဘာ က်သည္။ စကားလက္က သူ႕ကို သာမန္ ဝတ္ေက် တန္းေက်ေလာက္သာ ဆက္ဆံဖူးသည္။ ယခု စကားလက္က မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး ဝင္းထိန္သြားေအာင္ ျပံဳးကာ လက္ႏွစ္ဖက္ ဆန္႔တန္းလိုက္သည့္ အခါတြင္ အသက္ရႉ မွားမတတ္ ျဖစ္ေနသည္။

`အစ္ကိုတို႔က ဒီလိုဆိုေတာ့ ပ်ံေနတာပဲ၊ ဘာလဲ၊ စကားလက္ အသည္းကို ခြဲမယ္ ဆိုၿပီး အတၱလန္တာက

လိုက္လာတာေပါ့ ဟုတ္လား’

ခ်ားလ္က ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနၿပီ။ စကားလက္၏ လက္ဖဝါး ေႏြးေႏြးကေလးမ်ားကို ဆုပ္ကာ ျပံဳးရယ္ေနသည့္

မ်က္လံုးစိမ္းစိမ္းမ်ားကို

စိုက္ၾကည့္သည္။

သူ႕တစ္သက္တြင္

ဤလို

ရင္းရင္းႏွီးႏွီး

တစ္ခါမွ်

အေျပာ

မခံရဖူးေသး။

မိန္းကေလးေတြက သူ႕ကို ေယာက်္ားပ်ိဳကေလးမ်ားလို တရင္းတႏွီး ဆက္ဆံ ၾကသည့္တိုင္ သူ႕ကို ဤသို႔ မဆက္ဆံစဖူး။ သူ႕ကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံၾကသည့္တိုင္ ခ်ာတိတ္ တစ္ေယာက္လို သေဘာထားၾကပံု ရသည္။ ေနာက္ေျပာင္ျခင္း မျပဳၾက။ သူ႕ေလာက္ ႐ုပ္မေျဖာင့္သည့္ ေယာက်္ားေလးမ်ား၊ ဥစၥာပစၥည္း မက္ေလာက္စရာ မရွိသည့္ ေယာက်္ားပ်ိဳမ်ားကိုပင္ မိန္းကေလးေတြက ပလူးပလဲ လုပ္ၾကေသးလွ်င္ ခ်ားလ္ကလည္း သူတို႔လို ပလူးပလဲ အလုပ္ခံခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဤသို ပလူးပလဲ လုပ္လာၾကၿပီ ဆိုလွ်င္လည္း ဘာမွ် ျပန္မေျပာတတ္။ ေၾကာင္တက္တက္ျဖင့္ ရွက္ေနတတ္သည္။ ညက်မွ မ်က္လံုး အေၾကာင္သားျဖင့္ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ တရင္းတႏွီး စကား မေျပာခဲ့ရေကာင္းေလာဟု ေနာင္တရေနတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ဤအခြင့္အေရးမ်ိဳး မၾကံဳေတာ့။ တစ္ခါ ႏွစ္ခါေလာက္ ဆံုၿပီး သူ႕အေၾကာ သိသည္ႏွင့္ သူ႕ကို ခြာသြားတတ္ၾကသည္။

ေနာက္ ေဆာင္းဦး ေရာက္လွ်င္ ဟန္နီႏွင့္ လက္ထပ္ရန္ လူႀကီးခ်င္း စကား ထည့္ထားၾကၿပီ။ ဤသည္ကို သူတို႔

ႏွစ္ေယာက္လံုး သိသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ခ်ားလ္သည္ ဟန္နီႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း စကား မေျပာရဲ။ ရွက္ရြံ႕ရြံ႕ ျဖစ္ေနသည္။ ဟန္နီက ကလက္သည္။ ေယာက်္ားေလးေတြႏွင့္ ပေရာပရည္ လုပ္ခ်င္သည္။ မ်က္ႏွာ မ်ားသည္။ ဤသည္ကို ခ်ားလ္မႀကိဳက္။ ဟန္နီႏွင့္ လက္ထပ္ရမည္ ဆိုသည့္ အတြက္ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွ်မျဖစ္။ ဟန္နီက သူဖတ္ေနက် ဝတၳဳ စာအုပ္ထဲက ဇာတ္လိုက္ မင္းသမီးမ်ိဳး မဟုတ္။ စိတ္ကူးယဥ္စရာ မေကာင္း။ သူ ႀကိဳက္သည္က မိန္းကေလး ေခ်ာေခ်ာလွလွ။ ခပ္ပ်ံပ်ံ။ ခပ္ရဲရဲ။

ယခု စကားလက္က သူ႕အသည္းကို မခြဲႏွင့္ဟု စေနၿပီ။



ခ်ားလ္က ျပန္ေျပာမည္ျပဳေသာ္လည္း စကားလံုး ရွာမရ။ ရွာ၍ ရသည့္တိုင္ သူလည္း ေျပာခြင့္ရမည္ မဟုတ္။

စကားလက္က တသြင္သြင္ ေျပာေနသျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

`ဒီမွာ ေစာင့္ေနဦးေနာ္၊ ခု ျပန္ဆင္းလာခဲ့မယ္၊ ဒီေန႔ ေပ်ာ္ပြဲစားမွာ အစ္ကိုႏွင့္ အတူ ထိုင္မယ္၊ ဒိျပင္ဟာမေတြကိုလည္း

106

သြားၿပီး ရစ္မေနႏွင့္ဦး၊ သဝန္ေၾကာင္တတ္တယ္’

ပါးခ်ိဳင့္ကေလး ႏွစ္ခု ဝဲေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းနီနီမွ မယံုႏိုင္စရာ စကားလံုးေတြ ထြက္လာသည္။ နက္ေမွာင္ေနသည့္

မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့မ်ားက မ်က္လံုးစိမ္းမ်ားေပၚတြင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္ေနသည္။

`မရစ္ပါဘူး’



ခ်ားလ္က

အႏိုင္ႏိုင္

အားယူ၍

ေျပာသည္။

သူ႕ကို

သားသတ္သမား

အလာ

ေစာင့္သည့္

ႏြားကေလး

တစ္ေကာင္ေလာက္သာ စကားလက္က သေဘာထားသည္ကို ရိပ္မိပံု မရ။

စကားလက္က လက္တြင္ ေခါက္ကိုင္ထားသည့္ ယပ္ေတာင္ျဖင့္ သူ႕လက္ေမာင္းကို အသာ တို႔ၿပီး ေလွကားသို႔

ျပန္တက္ရန္ လွည့္လိုက္၏။ သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ရက္ ဘတ္တလာ ဆိုသည့္ လူထံ ေရာက္သြားၾကျပန္သည္။

ရက္ ဘတ္တလာက ခ်ားလ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ရပ္လ်က္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားကို

ၾကားသည့္ ဟန္ျဖင့္ သူ႕ကို ျပံဳးျပကာ စိုက္ၾကည့္သည္။ သူ႕အၾကည့္က ခုန္အုပ္ရန္ ေခ်ာင္းေနသည့္ ေၾကာင္ပါး တစ္ေကာင္၏ အၾကည့္။ သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားက စကားလက္ကို ေျခဆံုး ေခါင္းဆံုး သိမ္းက်ံဳး ၾကည့္ေနသည္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ရွက္ရြံ႕သြားမည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္ ညႇာညႇာတာတာ ၾကည့္ပံုမ်ိဳး မဟုတ္။

`ဟြန္း ဘယ္လို လူႀကီးမွန္းလဲ မသိဘူး။ သူ႕ ၾကည့္ပံုႀကီးက ငါ့ကို ရွင္မီး အက်ႌ မပါဘဲႏွင့္ ျမင္ဖူးတာ က်ေနတာပဲ’



စကားလက္က စိတ္ဆိုးဆိုးျဖင့္ ခပ္တိုးတိုး ရြတ္သည္။ မ်က္လံုးကို ဖ်တ္ခနဲ လႊဲ၊ ေခါင္းကို ခ်ာခနဲ လွည့္ကာ

ေလွကားအတိုင္း တက္လာခဲ့သည္။

အေပၚထပ္ အိပ္ခန္းထဲတြင္ ကက္သလင္း ကားလ္ဗတ္ တစ္ေယာက္ မွန္ေရွ႕တြင္ ရပ္၍ အလွျပင္ေနသည္။

ႏႈတ္ခမ္းေတြ ပန္းႏုေသြးသမ္းလာေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္တင္းတင္း ကိုက္ေန၏။ ရင္ဘတ္တြင္ ႏွင္းဆီပြင့္ လန္းလန္း တစ္ပြင့္ ထိုးထားသည္။ ႏွင္းဆီေရာင္ ပါးျပင္ႏွင့္ လိုက္သည္။ ေျပာင္းပြင့္ေရာင္ မ်က္လံုး ျပာျပာမ်ားက ျပံဳးေနၾကသည္။

`ကက္သလင္းေရ၊ ေလွကားရင္းမွာ ရပ္ေနတဲ့ ရက္ ဘတ္တလာ ဆိုတဲ့ လူႀကီးက ဘယ္သူလဲ၊ လူႀကီးက ဘယ္လို

လူႀကီးမွန္းလဲ မသိဘူး’

စကားလက္က ေအာက္သို႔ ေလွ်ာက်ေနသည့္ ေဘာ္လီႀကိဳးကို ဆြဲတင္ရင္း ေမးသည္။



`အလို၊ မင္း မသိဘူးလား’ ကက္သလင္းက ဝီလ္ကီတို႔ ညီအစ္မ တစ္ေတြႏွင့္ ဒစ္လစီတို႔ ရွိရာ တစ္ဖက္ခန္းသို႔

တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ရင္း ခပ္တိုးတိုး ေျပာသည္။ `အက္ရွေလတို႔ အေဖ အဘိုးႀကီးက ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီလူႀကီးကို ဖိတ္သလဲ မဆိုႏိုင္ဘူး။ သူက ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုက ကင္နဒီတို႔ အိမ္မွာ တည္းေနတာ၊ ဝါ လာဝယ္တာ ဆိုလား၊ ဘာလား၊ ေအးေလ ကင္နဒီ တစ္အိမ္လံုးကို ဖိတ္ေတာ့မွလည္း ေခၚလာ ခဲ့ရေတာ့ မွာေပါ့၊ ထားခဲ့ၿပီး ထြက္လာလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ’

`သူက ဘာျဖစ္လို႔လဲ’

107



`သူ႕ကို ဘယ္သူကမွ ေဆးေဖာ္ ေၾကာဖက္ မလုပ္ၾကဘူး၊ ဝိုင္းပယ္ထားၾကတာ’



`တကယ္’



`တကယ္ေပါ့’



စကားလက္က ကက္သလင္း စကားမ်ားကို စဥ္းစားေနသည္။ ဝိုင္းပယ္ခံထားသည့္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ အမိုး

တစ္ခုတည္း ေအာက္တြင္ တစ္ခါမွ မေတြ႔စဖူး စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းေနသည္။

`သူက ဘာလုပ္လို႔လဲ’



`အို၊ မင္း မသိဘူးလား၊ သိပ္ နာမည္ ပ်က္တာပဲ၊ သူ႕နာမည္ က ရက္ ဘတ္တလာတဲ့၊ ခ်ာလက္စတန္မွာ ေနတယ္၊

ေဆြေကာင္း မ်ိဳးေကာင္းထဲကပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ေဆြမ်ိဳးေတြကေတာင္ စကား မေျပာၾကဘူး၊ မႏွစ္ ေႏြတုန္းက ကိုယ့္ကို ကာ႐ိုးရက္က ေျပာသြားတာ၊ သူႏွင့္ေတာ့ ေဆြမ်ိဳး မေတာ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကာ႐ိုးက သူ႕အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိတယ္၊ စစ္တကၠသိုလ္က အထုတ္ခံရတာသာ ၾကည့္ေတာ့၊ ၿပီးေတာ့ ကာ႐ိုး မသိတဲ့ ျပစ္ခ်က္ေတြကိုက မနည္းဘူးတဲ့၊ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကိုလည္း လက္မထပ္ဘဲႏွင့္ ဖ်က္ဆီးခဲ့ဖူးသတဲ့’

`အင္း၊ ေျပာစမ္းပါဦး’



`မင္းက ဘာမွ မသိဘဲကိုး၊ ကိုယ္လည္း မႏွစ္ ေႏြတုန္းက ကာ႐ိုး ေျပာသြားလို႔ သိရတာ၊ ကာ႐ိုး အေမက သမီးေတြကို

ဒီလူ႕အေၾကာင္း ဆိုရင္ ေျပာေတာင္ မေျပာရဘူးတဲ့၊ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသလဲ ဆိုတာ အဲဒါသာ ၾကည့္ေပေတာ့၊ အဲဒီ လူႀကီးက ခ်ာလက္စတန္က ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ေခၚၿပီး ဘာဂီ ေလွ်ာက္စီးသတဲ့၊ ဘယ္သူလဲေတာ့ ကုိယ္လည္း မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ ထင္ေနတာ တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိတယ္၊ ထားပါေလ၊ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ တစ္ညလံုး ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ျပန္ေတာ့ ေျခက်င္ ျပန္လာၾကသတဲ့၊ ျမင္းက ေဗြေဖာက္ၿပီး ၾကမ္းလို႔ ရထားလည္း ေမွာက္သြားၿပီး ေတာထဲမွာ တစ္ညလံုး မ်က္စိ လည္ေနသတဲ့၊ မင္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ေပါ့ကြာ’

`ကိုယ္ ဘယ္စဥ္းစားတတ္မလဲကြ၊ ေျပာမွေပါ့’



စကားလက္ မဟုတ္တ႐ုတ္ ၾကားရေတာ့မည္ကို သိလ်က္ႏွင့္ ေမးသည္။



`ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးကို မယူႏိုင္ဘူးလို႔ ျငင္းသတဲ့’



`အို ဟုတ္လား’



ေမွ်ာ္လင့္သည့္ စကားမ်ားကို မၾကားရသျဖင့္ စကားလက္ စိတ္ပ်က္သြားသည္။



`သူက အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ယူလည္း မယူႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာသတဲ့၊ ဒါႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး အစ္ကိုက

သူ႕ကို သြားၿပီး စိန္ေခၚတာေပါ့၊ ဒီေတာ့ အဲဒီလူႀကီးက ဒီေလာက္ မိုက္မဲတဲ့ မိန္းမမ်ိဳး ကိုေတာ့ မယူႏိုင္ဘူး၊ သူ႕ကို သတ္ခ်င္ သတ္လို႔ ေျပာသတဲ့၊ ဒါႏွင့္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ခ်ိန္းသတ္ၾကတယ္ေလ၊ အဲဒီလူႀကီးရဲ႕ ေသနတ္ ဒဏ္ရာႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕

108

အစ္ကို ေသပါေရာလားကြ၊ ဒါႏွင့္ သူလည္း ခ်ာလက္စတန္က ထြက္သြားရတာပဲ၊ ခုေတာ့ သူ႕ကို ဘယ္သူကမွ အေခၚအေျပာ မလုပ္ၾကဘူး’

ကက္သလင္းက ေအာင္ျမင္စြာ နိဂံုးခ်ဳပ္သည္။ အေနေတာ္ပင္ ပြဲတက္ ဝတ္စံုမ်ားကို ထုတ္ရန္ ဒစ္လစီ အခန္းထဲသို႔

ေရာက္လာသည္။

`အမ်ိဳးသမီးေကာ ကေလး မရဘူးတဲ့လား’



စကားလက္က တိုးတိုးေမးသည္။ ကက္သလင္းက ေခါင္းကို သြက္သြက္ ယမ္းလိုက္ၿပီး ေလသံေလးျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။



`အမ်ိဳးသမီးလည္း ပ်က္စီးသြားတာေပါ့’



အက္ရွေလ သူ႕ကို လိုက္ေလ်ာတန္ ေကာင္း၏ဟု စကားလက္ ႐ုတ္တရက္ ေတြးလိုက္သည္။ အက္ရွေလသည္

အမ်ိဳးေကာင္းသားပီပီ သူ႕ကို ယူတန္ေကာင္း၏ ဟုလည္း စကားလက္ ေတြးသည္။ သို႔ရာတြင္ အသိဉာဏ္ ေခါင္းပါးသည့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို လက္မထပ္ႏိုင္ဟု ျငင္းသည့္ ရက္ ဘတ္တလာကိုမူ စကားလက္ ရင္ထဲက ေလးစားမိသည္။

စကားလက္က အိမ္ေနာက္ဘက္ ဝက္သစ္ခ် ပင္ႀကီး၏ အရိပ္ရွိ ႏွင္းဆီသား ထိုင္ဖံုႀကီးေပၚတြင္ ထိုင္သည္။ ဂါဝန္

ဖားဖားႀကီးက သူ႕ေဘးတြင္သာမက ဆိတ္ကေလးေရ ဖိနပ္ စိမ္းစိမ္းကေလး အထက္နား အထိ ေလွ်ာက်ေနသည္။ လက္ထဲက စားစရာ ပန္းကန္ တို႔ကိုပင္ မတို႔ရေသး။ သူ႕ေဘးတြင္ လူငယ္ ခုနစ္ေယာက္ခန္႔ ဝိုင္းေနသည္။ ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္သူမ်ား အရွိန္ရေနၾကၿပီ။ ရယ္သံ၊ စကားေျပာသံေတြ ေသာေသာ ညံေနသည္။ ေႂကြပန္းကန္ႏွင့္ ေငြဓား၊ ေငြဇြန္း၊ ေငြခက္ရင္းတို႔ ထိခတ္သံ၊ အသားကင္နံ႔ႏွင့္ ေမႊးေနေသာ ဟင္းခ်ိဳနံ႔ စသည္တို႔က ေလထဲတြင္ ေရာေထြး ပ်ံ႕ေနသည္။ ေလသင့္သည့္ အခါတြင္ ေကာင္လံုးကင္ မီးဖိုက်င္းဘက္ဆီမွ မီးခိုးမ်ား ေဝ့လာသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ဆီမွ စိတ္ပ်က္သည့္ဟန္ ေနာက္ေျပာင္ ညည္းၫူသံမ်ားႏွင့္ ေတာင္ထန္းရြက္ ေခါက္ယပ္ေတာင္ ပိတ္သံမ်ား ေပၚလာသည္။

မိန္းကေလး အမ်ားစုက ခံုရွည္ႀကီးမ်ားတြင္ ကိုယ့္အတြဲႏွင့္ ကိုယ္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ၾကသည္။ ခံုရွည္ေပၚတြင္

ထိုင္လွ်င္ ကိုယ့္ေဘး တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္တြင္ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္စီသာ ထိုင္ႏိုင္သည္။ ဤသည္ကို သတိထားမိသည့္ စကားလက္က သူမ်ားလို ခံုတန္းရွည္တြင္ မထိုင္ဘဲ ဝက္သစ္ခ်ရိပ္ထဲက ႏွင္းဆီသား ထိုင္ဖံုႀကီးတြင္ ထိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕ေဘး ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လာခ်င္သေလာက္ လာႏိုင္သည္။ ေလးဖက္ေလးတန္က ဝိုင္းႏိုင္သည္။

ပန္းေပါင္းကူး ေအာက္တြင္မူ အိမ္ေထာင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ထိုင္ၾကသည္။ သူတို႔ အဝတ္အစားက အေရာင္ မိႈင္းမိႈင္း။

ပတ္ဝန္းက်င္က အေရာင္ လြင္လြင္၊ ရယ္သံလြင္လြင္ စကားသံလြင္လြင္ ၾကားတြင္ ဣေႁႏၵ ရေနသည္။ အဘြားႀကီးမ်ားက မ်က္လံုး ေတာက္ေတာက္ပပ၊ ရယ္သံလြင္လြင္ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ သူတို႔ အတြဲမ်ား ေဝးရာတြင္ ထိုင္သည္။ အဘြား ဖြန္တိန္က အသက္ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ အရြယ္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ မိန္းမငယ္ အဲလစ္ မြန္႐ိုးႏွင့္ စကားေျပာရင္း သူ႕အသက္ ႀကီးသည္ကို အခြင့္ေကာင္း ယူကာ တေအ့ေအ့ ေလခ်ဥ္တက္ ေနသည္။ အဲလစ္မွာ ပထမဆံုး ကိုယ္ဝန္ျဖစ္၍ ပ်ိဳ႕ခ်င္ရသည့္ အထဲတြင္ အဘြားႀကီး၏ ေလခ်ဥ္ တက္သံေၾကာင့္ အန္ခ်င္စိတ္ကို မနည္း မ်ိဳသိပ္ ထားရသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ ေခါင္းခ်င္း ဆိုင္ကာ မီးဖြားသည့္ ကိစၥ ဝိစၥမ်ားကို ေျပာေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ေပ်ာ္ပြဲတြင္ ဤလို ကိစၥကေလးမ်ားကိုလည္း ေျပာရ ဆိုရသည္

109

ကလည္း အရသာ တစ္မ်ိဳး မဟုတ္ေလာ။

စကားလက္က သူတို႔ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ လွမ္းၾကည့္သည္။ က်ီးကန္း ထြားထြား တစ္အုပ္ႏွင့္ တူသည္ဟု

ထင္မိေသးသည္။ အိမ္ေထာင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ရယ္လား ေမာလား၊ ေပ်ာ္လား ပါးလား ေနေလ့ မရွိၾက။ အက္ရွေလႏွင့္ ရလွ်င္ သူလည္း အေရာင္မိႈင္းမိႈင္း ရင့္ရင့္ ဝတ္တတ္ၾကသည့္ အိမ္ရွင္မ တစ္သိုက္ႏွင့္အတူ ပန္းေပါင္းကူး ေအာက္တြင္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ဧည့္ခန္းတြင္ေသာ္ လည္းေကာင္း ေရာက္ေနရေတာ့မည္။ သူတို႔ ၾကည့္ရသည္က ပ်င္းစရာ။ ဣေႁႏၵႀကီးေတြ တစ္ခြဲသား။ ရယ္လည္း မရယ္ၾက။ ျပံဳးလည္း မျပံဳးၾက။ သို႔ရာတြင္ အပ်ိဳေပါက္တို႔ ထံုးစံ သူ႕စိတ္ကူးမ်ားသည္ ခ်စ္စ၊ ခင္ၾက၊ ၾကင္နာစေလာက္ ကိုသာ ေတြးမိသည္။ က်န္အိမ္ေထာင္ေရး ဒုကၡမ်ားကို မေတြးမိ။

စကားလက္က မ်က္လႊာကိုခ်ကာ သူ႕ ပန္းကန္ျပားကို ၾကည့္သည္။ ဘီစကြတ္ တစ္ခုကို လွလွကေလး ကိုင္ကာ

ရြရြကေလး ကိုက္သည္။ ဘာမွ် အရသာ မရွိ။ ႀကီးေဒၚကမူ သေဘာက် လိမ့္မည္။ သူ႕ အနီးတြင္ ေယာက်္ားေလးေတြ ဝိုင္းဝုိင္း လည္ေနသည့္တိုင္ စိတ္ထဲက မၾကည္။ သူ နားမလည္ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ အက္ရွေလႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အစီအစဥ္

ဟူသမွ်လည္း

ပ်က္ကုန္ၿပီ။

သူ႕အနားတြင္

ေယာက်္ားပ်ိဳေလးေတြ

တစ္ဒါဇင္ေလာက္

ဝိုင္းေနသည့္တိုင္

သူ႕အနားတြင္ အက္ရွေလ မရွိ။ မေန႔ညေနက စိုးရိမ္စိတ္မ်ိဳး ဝင္လာသည္။ သူ႕ႏွလံုးသည္ အခုန္မမွန္။ ေႏွးခ်ည္ တစ္လွည့္ ျမန္ခ်ည္ တစ္ခါ။ သူ႕မ်က္ႏွာသည္လည္း အေနမမွန္။ နီရဲခ်ည္ တစ္လွည့္ ျဖဴေရာ္ခ်ည္ တစ္ခါ။

အက္ရွေလက သူ႕အနားမွ ေယာက်္ားပ်ိဳေလးမ်ားႏွင့္ မေရာ။ ေရာက္ကတည္းက ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စကားေျပာခြင့္

မၾကံဳေသး။ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္မွ စ၍ စကားပင္ ေျပာခ်ိန္ မရ။ အိမ္ေနာက္ေဖး ပန္းျခံထဲ ဆင္းလာစဥ္ကမူ အက္ရွေလ လာ၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ သို႔ရာတြင္ မ႑ပ္တိုင္ တက္ျပသည့္ႏွယ္ မီလာနီက သူ႕လက္ေမာင္းကို တြဲခ်ိတ္လ်က္။ အရပ္က ပုပုကေလး။ အက္ရွေလ၏ ပခံုးကိုပင္ မမီခ်င္။

မီလာနီက ေသးညႇက္ညႇက္ ႐ႉ နာ ႐ႉိက္ ကုန္း ကေလး။ အေမ့ဝတ္စံုကို ဝတ္ထားသည့္ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္

တူေနသည္။ အမူအရာက ရွက္ရြံ႕ရြံ႕။ အဆမတန္ ျပဴးက်ယ္သည့္ မ်က္လံုး ညိဳညိဳမ်ားက အထိတ္တလန္႔ဟန္ ေပါက္ေနသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ လူႀကီး အဝတ္အစား ဝတ္ထားသည့္ ကေလးမွ တကယ့္ ကေလးေလး။ နက္ေမွာင္ေသာ ဆံပင္ တြန္႔တြန္႔မ်ားကို ပိုက္ျဖင့္ အတင္း ဖိအုပ္ထားသည္။ ဆံပင္ တစ္စတေလမွ် မေထာင္ရ။ ဆံပင္နက္နက္က နဖူး အလယ္ေကာင္ တည့္တည့္တြင္ ဦးစြန္းဆံပင္ ထြက္ေနသျဖင့္ သူ႕မ်က္ႏွာ ခၽြန္းခၽြန္းသည္ အသည္းပံု ေပါက္ေနသည္။ ေမး႐ိုးက ကားလြန္းသည္။ ေမးက ခၽြန္းလြန္းသည္။ ခ်ိဳသာ ႏူးညံ့သည့္ အသြင္ ရွိေသာ္လည္း အၾကည့္ရ ဆိုးသည္။ အက်ည္းတန္မႈကို ဖံုးလႊမ္း သြားေစမည့္ အျခား ဆြဲငင္ဓာတ္လည္း မရွိ။ ႐ိုး႐ိုး စင္းစင္း၊ ပါးပါး လွပ္လွပ္။ အ႐ုပ္ဆိုး၍ ေသးညႇက္သည့္တိုင္ အမူအရာက ဣေႁႏၵရသည္။ တစ္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ ဟု မထင္ရ။ ရင့္ေနသည္။

မီးခိုးေရာင္

ေအာ္ဂန္ဒီ

ဝတ္စံုကို

ဝတ္၍

ခ်ယ္ရီေရာင္

ခါးစည္းႀကိဳးကို

စည္းထားသည္။

အတြန္႔

မ်ားမ်ား

ပြပြဖားဖား ဝတ္စံုကို ဝတ္ထားသျဖင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးျခင္း မရွိေသာ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကိုမူ မျမင္ရ။ ခ်ယ္ရီေရာင္ ဖဲႀကိဳးတပ္ ဦးထုပ္ဝါကို ေဆာင္းထားေသာေၾကာင့္ သူ႕အသားသည္ ပို၍ ျဖဴေဖြးေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ ေရႊကြပ္နားဆြဲရွည္ရွည္မ်ားက ဆံပင္ အေခြအလိပ္မ်ားေအာက္မွ ထိုးထြက္ ဝဲေနၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ခါတြင္ မ်က္လံုးညိဳညိဳမ်ား အနီးအထိ ေရာက္လာသည္။ မ်က္လံုးမ်ားကမူ အညိဳမွ တကယ့္ အညိဳေရာင္။ သစ္ရြက္ ညိဳညိဳ ဝါဝါတို႔ ၿငိမ္သက္ေနသည့္ ေရျပင္တြင္ ထင္ေနၾကသည့္

110

ေဆာင္းရာသီ ေတာအုပ္ထဲက ေရအိုင္လို ညိဳညိဳေမာင္းေမာင္း။

စကားလက္ကို ႏႈတ္ဆက္လွ်င္ မရဲတရဲ ျပံဳးျပံဳးတတ္သည္။ စကားလက္၏ အစိမ္းႏု ပြင့္႐ိုက္ ဝတ္စံုကို ခ်ီးမြမ္းသည္။

စကားလက္ကမူ စကားေရာ ေဖာေရာပင္ ျပန္မေျပာမိ။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ အက္ရွေလႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း စကား ေျပာဖို႔ေလာက္သာ ေတြးေနသည္။ ထိုေနာက္တြင္ကား အက္ရွေလသည္ မီလာနီ၏ ကုလားထိုင္ ေျခရင္း ေခြးေျခ တစ္လံုးေပၚတြင္ ထိုင္ကာ တြတ္ထိုး ေနသည္။ မည္သည့္ ဧည့္သည္ႏွင့္မွ် မေရာ။ စကားလက္ သေဘာက်သည့္ မပြင့္တပြင့္ အျပံဳးကို မၾကာခဏ ျပံဳးလ်က္။ ပို၍ မခံခ်င္စရာ ေကာင္းသည္မွာ သူ႕အျပံဳးေၾကာင့္ မီလာနီ မ်က္လံုးမ်ားက ပို၍ ေတာက္ပလာၾကကာ ပို၍ လွပျခင္း ျဖစ္သည္။ မီလာနီ၏ အ႐ုပ္ဆိုးေသာ မ်က္ႏွာသည္ အတြင္း မီးလွ်ံ၏ ထြန္းညႇိေပးျခင္းေၾကာင့္ ဝင္းလဲ့ေနသည္။ ခ်စ္တတ္ေသာ ႏွလံုးသား တစ္ခုသည္ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အရိပ္ ထင္ႏိုင္စြမ္း မရွိ။ ယခု မီလာနီ၏ ႏွလံုးသားသည္ မီလာနီ မ်က္ႏွာ ေပၚတြင္ အရိပ္ ထင္ေနၿပီ မဟုတ္ေလာ။

စကားလက္က သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထံမွ မ်က္လံုးလႊဲရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ရာတြင္ လႊဲ၍ မရ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို

လွမ္းၾကည့္ၿပီးသည့္ အခါတိုင္း စကားလက္ ပို၍ ျမဴးလာသည္။ သူ႕အနီးတြင္ ရွိသည့္ ေယာက်္ားပ်ိဳေလးမ်ားႏွင့္ ပို၍ ပလူးျပသည္။ စကားကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာသည္။ နားဆြဲေတြ လႈပ္ေနေအာင္ ေခါင္းကို ယမ္းသည္။ ကူခၽြဲသံကို တမင္လုပ္သည္။ ေယာက်္ားတို႔ စကားကို မယံုႏိုင္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ရာတြင္ အက္ရွေလက သူ႕ကို သတိျပဳမိပံု မရ။ အက္ရွေလသည္ မီလာနီကိုသာ ကရား ေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနသည္။ မီလာနီက သူ႕ကို ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ဝင္းထိန္လ်က္။

စကားလက္ စိတ္ပ်က္ၿပီ။



အျပင္ပန္း ၾကည့္လွ်င္ စိတ္ပ်က္စရာ နည္းနည္းမွ် မရွိ။ ေပ်ာ္ပြဲစားတြင္ သူ အေခ်ာဆံုး၊ အပ်ံဆံုး၊ ေယာက်္ားေတြ

ဝိုင္းဝိုင္း အလည္ဆံုး၊ မိန္းကေလးမ်ားက မနာလိုေလာက္သည္။ သာမန္ အခ်ိန္မ်ိဳး ဆိုလွ်င္ ေက်နပ္စရာ၊ ေပ်ာ္စရာ။

စကားလက္က ခ်ားလ္ကို အေရးတယူ လုပ္ျပသည္။ ဤတြင္ ခ်ားလ္က ရဲလာကာ သူ႕ညာဘက္ ေဘးတြင္

ဝင္ထိုင္သည္။ မခြာေတာ့။ စတူးဝပ္ႏွင့္ ဘရင့္တို႔ အႁမႊာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္က ပထုတ္သည္ကိုပင္ မရေတာ့။ ခ်ားလ္က သူ႕ကို ၾကည့္ေနသည့္ ဟန္နီကို မ်က္လံုးခ်င္း မဆိုင္မိေအာင္ ေရွာင္သည္။ ကိတ္က စကားလက္၏ ဘယ္ဘက္တြင္ ထိုင္ၿပီး ဂါဝန္စကို ဆြဲေနသည္။ စတူးဝပ္ႏွင့္ ဘရင့္ ညီအစ္ကိုက ခပ္မႈန္မႈန္ ၾကည့္သည္။ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ စကား မ်ားလိုက္ ၾကေသးသည္။ ဖရင့္က ၾကက္သားအုပ္မ တစ္ေကာင္လို ပ်ာယာခတ္ကာ စကားလက္ႏွင့္ အခ်ိဳ အခ်ဥ္ စားပြဲၾကားတြင္ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ကူးေနသည္။ အေစခံေတြ တစ္ပံုႀကီး ရွိလ်က္ႏွင့္ စကားလက္ အတြက္ စားစရာေတြကို ကိုယ္တိုင္ သယ္ေပးေနသည္။ ဆီြလင္ ဣေႁႏၵ မဆည္ႏိုင္ေတာ့။ သူ႕လူ ျဖစ္ေနပံုကို ၾကည့္၍ ေဒါသ ထြက္ေနသည္။ စကားလက္ကို မ်က္ေစာင္း တထုိးထိုး ျဖစ္ေနသည္။ ကာရင္းကမူ ေအာ္၍ပင္ ငိုခ်င္လွၿပီ။ ဘရင့္က သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္႐ံုမွ အပ လွည့္ပင္ မၾကည့္ေတာ့။ သူ႕ေခါင္းက ဖဲျပားကေလးကို ဆြဲလႈပ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း စကားလက္ ဘက္သို႔ လွည့္သြားသည္။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ဤသို႔ မဟုတ္။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ဘရင့္က သူ႕ကို ဂ႐ုစိုက္သည္။ သူႏွင့္ ရယ္လား ေမာလား စကား ေျပာသည္။ ကာရင္းပင္ သူ႕ကိုယ္သူ အပ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္သဖြယ္ ထင္လာသည္။ ႀကီးလာလွ်င္ ဘရင့္ႏွင့္ တြဲမည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့သည္။ ယခု စကားလက္က ဦးသြားၿပီ။ ဖြန္တိန္ ညီအစ္ကိုက သူတို႔ အနားမွ ထြက္သြားသျဖင့္ မြန္႐ိုး ညီအစ္မ စိတ္ပ်က္ ေနၾကသည္။ စကားလက္ အနားတြင္ ေနရာ လြတ္လွ်င္ ဝင္ထိုင္ရန္ ျပင္ေနၾကေသာ တိုနီႏွင့္ အဲလက္ကို ၾကည့္၍ စိတ္တုိေနၾကသည္။

111



စကားလက္ ျဖစ္ေနပံုကို ၾကည့္၍ မြန္႐ိုး ညီအစ္မက ဟက္တီဘက္ လွည့္၍ မ်က္စ ပစ္ျပ၏။ မြန္႐ိုး ညီအစ္မႏွင့္

ဟက္တီက သူတို႔ ဇာပိုးထီးကေလးေတြကို ေကာက္ကိုင္သည္။ စား၍ ေသာက္၍ ဝၿပီဟု ဆိုသည္။ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာသည္။ အနီးတြင္ ရွိသည့္ ေယာက်္ားပ်ိဳေလး သံုးေယာက္၏ လက္ေမာင္းကို ခပ္ဖြဖြ ကိုင္ကာ ႏွင္းဆီျခံထဲက စမ္းေခ်ာင္းဘက္ဆီသို႔ ဆင္းသြားၾကသည္။ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာ သြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

စကားလက္က သူတို႔ ထြက္သြားသည္ကို ၾကည့္၍ တခစ္ခစ္ ရယ္သည္။ ထို႔ေနာက္ အက္ရွေလကို လွမ္းၾကည့္သည္။

အက္ရွေလက မီလာနီ၏ ခါးစည္းႀကိဳး အဖ်ားကို လက္ျဖင့္ ဆြဲယူ ကစားေနသည္။ စကားလက္ စိတ္ထဲတြင္ နင့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဆင္စြယ္ႏွစ္လို ျဖဴေဖြးေနသည့္ မီလာနီ၏ အသားကို ေသြးေပါက္ေပါက္ က်ေအာင္ ကုတ္ဖဲ့ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။

သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားသည္ မီလာနီမွ တစ္ဆင့္ ရက္ ဘတ္တလာ ဆီသို႔ ေရာက္သြားၾက၏။ ရက္ ဘတ္တလာက

လူအုပ္ထဲတြင္ မရွိ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရပ္ကာ ဂၽြန္ ဝီလ္ကီႏွင့္ စကားေျပာေနသည္။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ တစ္ခ်ိန္လံုး စကားလက္ကို ၾကည့္ေနသည္။ စကားလက္က လွမ္းၾကည့္ လိုက္သည့္အခါတြင္ ရက္ ဘတ္တလာက ရယ္လိုက္သည္။ သူ႕အသုိင္းအဝိုင္းမွ အပယ္ခံထားရသည့္ ရက္ ဘတ္တလာ တစ္ေယာက္သာလွ်င္ သူ၏ ခပ္ျမဴးျမဴး ခပ္ေနာ့ေနာ့ အမူအရာကို အဓိပၸာယ္ ေကာက္တတ္သည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ စကားလက္သည္ သူ႕ကိုလည္း ကုတ္ဖဲ့ ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။

`ေန႔လယ္ အထိ ေနမယ္၊ ေန႔လယ္ တျခားလူေတြ အိမ္အေပၚထပ္ တက္ၿပီး တေရးတေမာ အိပ္တုန္းမွာ အက္ရွေလႏွင့္

စကားေျပာရမယ္၊ ငါ ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ေနတာကို သူလည္း ျမင္သားပဲ၊ မီလာနီကို ဂ႐ုစိုက္တာကေတာ့ ဝမ္းကြဲ ႏွမလည္း ေတာ္ေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မီလာနီက ေပၚျပဴလာလည္း မျဖစ္ဘူး၊ သူသာ ဂ႐ုမစိုက္ရင္လည္း မီလာနီ ေၾကာင္တက္တက္ ျဖစ္ေနမွာပဲ’

စကားလက္က စိတ္ သက္သာရေအာင္ တစ္ဖက္လွည့္ ေတြးသည္။



ဤသို႔ေတြးၿပီး ခ်ားလ္ဘက္သို႔ လွည့္၍ စကား ေျပာေနျပန္သည္။ ခ်ားလ္၏ မ်က္လံုးညိဳညိဳမ်ားက သူ႕ကို

စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ စကားလက္ကို တမ္းတမ္းစြဲ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဟန္နီကုိ အမွတ္မရေတာ့။ ဟန္နီက အသံ စူးစူးျဖင့္ ေအာ္သည့္ စာကေလး။ စကားလက္ အသံက ခ်ိဳခ်ိဳလြင္လြင္ႏွင့္ ျမည္သည့္ ေတးဆိုငွက္။ စကားလက္က ခ်ားလ္ကို စသည္။ မ်က္ႏွာသာ ေပးသည္။ ေမးခြန္းေတြ ေမးၿပီး သူကိုယ္တိုင္ ေျဖသည္။ ခ်ားလ္ကို မ်က္ႏွာသာ ေပးလြန္းသျဖင့္ တျခား ေယာက်္ားကေလး မ်ားကပင္ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ကုန္သည္။ ခ်ားလ္က အရွက္အေၾကာက္ ႀကီးသည္။ စကားကိုပင္ ေလလံုးကြဲေအာင္ ေျပာသူ မဟုတ္။ စကားလက္ ဤမွ် အေရးေပးသည္ကို ေဆြ႔ေဆြ႔ ခုန္ေနၾကသည္။ မေကာင္းတတ္၍သာ ဟန္ေဆာင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အားလံုး မခံခ်င္ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ေယာက်္ားေလးေတြ ဤသို႔ ျဖစ္လွ်င္ စကားလက္ အဖို႔ ေအာင္ပြဲရျခင္း ျဖစ္သည္။ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ကိုမူ ဖမ္းမမိေသး။

အသားကင္ စားၿပီးေနာက္တြင္ နားခ်ိန္တန္ၿပီ။ အင္ဒီယာ ထသည္ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ မိန္းကေလးေတြ အိမ္ေပၚထပ္

တက္၍ နားခ်ိန္တန္ၿပီဟု စကားလက္ ထင္လိုက္သည္။ ေန႔လယ္ နာရီျပန္ ႏွစ္ခ်က္ ထိုးေနၿပီ။ ေနကလည္း က်ဲက်ဲေတာက္ ပူေနသည္။ ေပ်ာ္ပြဲစား အတြက္ သံုးရက္လံုး ျပင္ဆင္ ခဲ့ရသျဖင့္ ေျခကုန္ လက္ပန္းက်ေနသည့္ အင္ဒီယာလည္း ပန္း႐ံု ေပါင္းကူး ေအာက္တြင္ ေအးေအးေဆးေဆး နားခ်င္သည္။

112



ပရိသတ္လည္း ဗိုက္ေလးစ ျပဳလာၿပီ။ ကပၸလီမ်ားက စားပြဲမ်ားကို ရွင္းေနၾကသည္။ ေစာေစာကေလာက္ ရယ္သံ၊

ေမာသံ၊ စကားေျပာသံ ဆူညံျခင္း မရွိေတာ့။ တျဖည္းျဖည္း တိတ္ဆိတ္စ ျပဳလာသည္။ အိမ္ရွင္မက နံနက္ အစီအစဥ္ၿပီးေၾကာင္း ေၾကညာသည့္ အသံကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ ေတာင္ထန္းရြက္ ေခါက္ယပ္ေတာင္ ခတ္သံကလည္း ေလးလာသည္။ ေနကလည္း ပူ၊ ဗိုက္ကလည္း ေလးသျဖင့္ အိပ္ငိုက္ခ်င္လာ ၾကသည္။ နံနက္ခင္း ေပ်ာ္ပြဲစားၿပီးၿပီ။ ေနပူပူတြင္ နားခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ။

နံနက္ခင္း ေပ်ာ္ပြဲစားႏွင့္ ည ကပြဲၾကား ဤအခ်ိန္တြင္ သူတို႔အားလံုး ၿငိမ္သြားၾကသည္။ ဆူဆူညံညံ လုပ္မည့္သူ ဆို၍

လူငယ္မ်ားေလာက္သာ က်န္သည္။ လူငယ္အုပ္က မကြဲေသး။ အုပ္စုကေလးေတြ ဖြဲ႔ကာ စကားေျပာၾကသည္။ ျငင္းၾကသည္။ ျမင္းလားေပါက္ ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ ေသြးဆူျမဲ၊ လွျမဲ၊ အႏၲရာယ္ ရွိျမဲ။ ေန႔လယ္ခင္း၏ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ျခင္းသာ ႀကီးစိုးေနသည္။ ထိုၿငိမ္သက္ျခင္း ေအာက္တြင္ တစ္ခဏအတြင္း သတ္ပြဲပုတ္ပြဲ အထိ ျဖစ္လာႏိုင္ေသာ လူ႕စိတ္သည္ ပုန္းကြယ္ ခိုေအာင္းေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ ေယာက်္ားပ်ိဳမ်ားႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳမ်ား အားလံုးက ေခ်ာသည္။ ႐ိုင္းသည္။ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔မႈ၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ျပင္းထန္ တက္ႂကြသည့္ စိတ္သည္ ပုန္းကြယ္ေနသည္။

ခဏၾကာတြင္ ေနျပင္းစ ျပဳလာၿပီ။ စကားလက္တို႔ တစ္သိုက္ အင္ဒီယာ၏ အရိပ္အျခည္ကို ၾကည့္ေန ၾကသည္။ ဤသို႔

ခပ္ေအးေအး ျဖစ္ေနၾကစဥ္ ဝက္သစ္ခ်ပင္ရိပ္မွ ေဒါသတႀကီး ျငင္းခံုေနေသာ ေဖေဖ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ေပ်ာ္ပြဲစား စားပြဲမ်ားႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရပ္ရင္း ဂၽြန္ ဝီလ္ကီႏွင့္ ျငင္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။

`ဘာဗ်၊ ေျမာက္ပိုင္းသား ယန္ကီေတြႏွင့္ ေစ့စပ္ ေဆြးေႏြးေရး လုပ္ရမယ္ ဟုတ္လား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ရမယ္

ဟုတ္လား၊ က်ဳပ္တို႔ကို ေစာ္ကားေနတာကို ငံု႔ခံမေနႏိုင္ဘူးဗ်၊ ေတာင္ပိုင္းသားဟာ ေစာ္ကားတိုင္း မခံဘူး ဆိုတာကို လက္နက္ႏွင့္ ျပရမယ္၊ သူတို႔က သီးျခားျပည္နယ္ ခြဲထြက္ခြင့္ေပးမွ က်ဳပ္တို႔က ခြဲထြက္ ရမွာလား၊ က်ဳပ္တို႔ ခြဲထြက္ခ်င္ရင္ ခြဲႏိုင္တယ္၊ ျပည္ေထာင္စုထဲမွာ က်ဳပ္တို႔ ေနခ်င္ေနမယ္၊ သီးျခား ခြဲထြက္ခ်င္ ခြဲထြက္မယ္၊ ဒါ က်ဳပ္တို႔ အခြင့္အေရး’

`ဒုကၡပါပဲ၊ ေဖေဖ ျငင္းျပန္ၿပီ၊ ညသန္းေခါင္ အထိ ၿပီးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး’ စကားလက္ ေတြးသည္။



ပရိသတ္ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားသည္။ ေယာက်္ားမ်ားက ထကာ တစ္ေယာက္ တစ္ခြန္း အခ်င္းခ်င္း ထင္ျမင္ခ်က္

ေပးေနၾကသည္။

မစၥတာ ဝီလ္ကီက အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို အားနာေသာအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး စကား မေျပာရန္ ေမတၱာ ရပ္ထားသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ တစ္မနက္လံုး ႏိုင္ငံေရးစကားေျပာသံ မၾကားရ။ ျပည္တြင္းစစ္ အေၾကာင္း ေျပာသံ မၾကားရ။

ယခု ေဖေဖက စေဖာက္သည္တြင္ ေယာက်္ား တစ္သိုက္ အိမ္ရွင္၏ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ကို ေမ့သြားၾကၿပီ။



`ဒီေကာင္ေတြကို ႐ိုက္ရမယ္ဗ်’၊ `ယန္ကီ သူခိုးေတြ’၊ `တစ္လ အတြင္း အျပတ္ ခ်မယ္’၊ `ေတာင္ပိုင္းသား

တစ္ေယာက္ကို ယန္ကီ အေယာက္ ႏွစ္ဆယ္ႏွင့္ လဲပစ္မယ္’၊ `ဒီေကာင္ေတြကို မွတ္မွတ္ရရ ရွိေအာင္ သင္ခန္းစာ ေပးရမယ္’၊ `ဘာၿငိမ္းခ်မ္းေရးလဲ၊ သူတို႔ကေကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရေအာင္ လုပ္လို႔လား’၊ `ၾကည့္စမ္း၊ လင္ကြန္းက က်ဳပ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဘယ္ေလာက္ ေစာ္ကားသလဲ’၊ `သူတို႔က ခ်ရင္ က်ဳပ္တို႔ကလည္း ခ်ရမွာပဲ’

ေဖေဖ့ အသံခ်ည္း ၾကားေနရသည္။ ေဖေဖ စိတ္အား ထက္သန္ေနသေလာက္ စကားလက္ စိတ္ဓာတ္ က်ေနသည္။

113



သီးျခားျပည္နယ္ ခြဲထြက္ေရး၊ ျပည္တြင္းစစ္ ဆိုသည့္ စကားမ်ားကို စကားလက္ ၾကားရလွၿပီ။ ၿငီးေငြ႔လွၿပီ။ ယခုမူ

ထိုအသံမ်ားကို ၾကားပင္ မၾကားခ်င္ေတာ့။ သူတို႔တစ္ေတြ ထိုင္ျငင္းေနၾကလွ်င္ သူ႕အဖို႔ အက္ရွေလကို ေတြ႔ဖို႔ မလြယ္ေတာ့။ ျပည္တြင္းစစ္က မျဖစ္ေသး။ သို႔ရာတြင္ ေယာက်္ားေတြက ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာကာ ထိုအေၾကာင္းကို ၾကားခ်င္ေနၾကသည္။

ခ်ားလ္က စကားဝိုင္းထဲသို႔ မဝင္။ သူႏွင့္ စကားလက္ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့သည္တြင္ စကားလက္ကို ငံု႔ၾကည့္၍

ခပ္တိုးတိုး ေျပာသည္။

`ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ရင္ေတာ့ ကိုယ္လည္း တပ္ထဲ လိုက္မွာပဲ၊ ကာ႐ိုလိုင္းနားမွာ ျမင္းတပ္ စုေနတယ္လို႔ ေျပာတယ္၊

ျမင္းတပ္ဗိုလ္က ေဖေဖ့ သူငယ္ခ်င္း’

စကားလက္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ သူ ထင္သည္က တျခား၊ ေျပာသည္က တျခား။ သူ႕ကိုပင္ ခ်ီးက်ဴးရမည္ေလာ။

စကားလက္က ဘာမွ် မၾကားႏိုင္ဘဲ ခ်ားလ္ကို စိုက္ၾကည့္သည္။ ေယာက်္ား ဆိုသည့္ သတၱဝါသည္ ဤကိစၥမ်ိဳးကို မိန္းမေတြ စိတ္မဝင္စား ဆိုသည္ မွ်ေလာက္ကိုပင္ မသိတတ္ေသာ သတၱဝါ တစ္မ်ိဳးသာဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ ခ်ားလ္က မရိပ္မိေသး။ သေဘာက်၍သာ စကားလက္က သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပို၍ ပို၍ အာသြက္လာသည္။

`ကိုယ္ လိုက္သြားရင္ စကားလက္ လြမ္းေနမွာလား’



`ညတိုင္း ေခါင္းအံုး မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ငိုေနမွာ’



စကားလက္က ေနာက္ ရႊတ္ရႊတ္ ေျပာသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ားလ္က အတည္ေပါက္ ထင္ကာ မ်က္ႏွာေတြ နီရဲသြားသည္။

ဝတ္စံုၾကားထဲတြင္ ဖံုးထားသည့္ စကားလက္၏ လက္ကို လွမ္းဆြဲၿပီး ညႇစ္လိုက္သည္။ သူ အတင့္ရဲပံုႏွင့္ စကားလက္ ၿငိမ္ေနပံုကို အံအားသင့္ေနသည္။

`ကိုယ့္အတြက္ ဆုေတာင္းေပးမယ္ေနာ္’



`ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိုင္လိုက္တာ’ ဟု စကားလက္က စိတ္ထဲမွ ေတြးကာ စကား လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းရန္

ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။

`ဆုေတာင္းေပးမယ္ မဟုတ္လား’



`ေတာင္းေပးမွာေပါ့၊ တစ္ညကို ပုတီး သံုးပတ္ျပည့္ေအာင္ စိပ္မယ္’



ခ်ားလ္က

ေဘးကို

တစ္ခ်က္

လွမ္းၾကည့္သည္။

အသက္ကို

တစ္ဝ႐ႉလိုက္ၿပီး

ဝမ္းဗိုက္

ႂကြက္သားမ်ားကို

တင္းထားလိုက္၏။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိသည္။ ဤအခြင့္အေရးမ်ိဳး ရဖို႔မလြယ္။ ကံေကာင္း၍ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ရသည့္တိုင္ သူ႕သတၱိက ယခုေလာက္ ေကာင္းခ်င္မွ ေကာင္းေတာ့မည္။

`စကားလက္ကို ေျပာစရာ ရွိတယ္၊ ကိုယ္ ကိုယ္ စကားလက္ကို ခ်စ္တယ္’



`အင္’

114



စကားလက္က ျငင္းခံုေနၾကသည့္ လူအုပ္ၾကားမွ အက္ရွေလ ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။ အက္ရွေလက မီလာနီ

ေျခရင္းတြင္ ထိုင္ေနဆဲ။

`ဟုတ္တယ္၊ စကားလက္ကို ကိုယ္ ခ်စ္တယ္’



ခ်ားလ္ ၾကည္ႏူးေနသည္။ ရည္းစား စကားေျပာလွ်င္ မိန္းကေလးေတြ မူေမ့သြားလိမ့္မည္၊ ရယ္လိမ့္မည္၊ အလန္႔တၾကား

ေအာ္လိမ့္မည္ဟု သူ ထင္ခဲ့သည္။ ယခု မူးေမ့ျခင္းလည္း မရွိ။ ရယ္လည္း မရယ္။ ေအာ္လည္း မေအာ္။ `စကားလက္ကို ကိုယ္ ခ်စ္တယ္၊ စကားလက္ဟာ ... စကားလက္ဟာ ကိုယ္ သိတဲ့ မိန္းကေလးေတြထဲမွာ အေခ်ာဆံုး၊ အၾကင္နာဆံုး၊ ခ်စ္စရာ အေကာင္းဆံုးပဲ၊ စကားလက္ ေနတာ ထိုင္တာကိုက ခ်စ္စရာ ေကာင္းေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ ခ်စ္တယ္၊ စကားလက္က ကိုယ့္လိုလူကို ျပန္ ခ်စ္ႏိုင္ မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့ ကိုယ္ မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ စကားလက္ ကိုယ့္ကို ခ်စ္လာေအာင္ ကိုယ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ျပပါ့မယ္၊ ၿပီးေတာ့’

ခ်ားလ္ ေရွ႕ဆက္၍ စကားရွာ မရ။ သူ႕အခ်စ္ကို စကားလက္ ယံုေအာင္ မည္သို႔ သက္ေသ ျပရမည္ကို သူ မေျပာတတ္။



`ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ စကားလက္ကုိ လက္ထပ္မယ္၊ ယူမယ္’



သူ႕စကားေၾကာင့္ စကားလက္ လန္႔သြားသည္။ သူ စိတ္ကူးေနသည္က အက္ရွေလ၊ အက္ရွေလႏွင့္ ထြက္ေျပးဖို႔

ကိစၥ။ လက္ထပ္ဖို႔ ကိစၥ။ စကားလက္က စိတ္ရႈပ္သည့္ ဟန္ျဖင့္ သူ႕ကို ၾကည့္သည္။ နဂိုကမွ ကိုယ့္ကိစၥႏွင့္ ကိုယ္ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ရသည့္ အထဲတြင္ ဤ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ မိန္းမလ်ာ ဘာေတြ လာေျပာ ေနသနည္း။ စကားလက္က အသနားခံေနေသာ သူ႕မ်က္လံုး ညိဳညိဳမ်ားကို ၾကည့္သည္။ အရွက္အေၾကာက္ ႀကီးသည့္ လူပ်ိဳကေလး တစ္ဦး၏ ပထမဆံုး အခ်စ္ကိုလည္း သူ မျမင္။ အေကာင္အထည္ ေပၚလာမည့္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ တစ္ခု အတြက္ ၾကည္ႏူးေနသည္ကိုလည္း သူ ဂ႐ုမစိုက္။ ခ်ားလ္၏ ကိုယ္တြင္းတြင္ မီးလွ်ံ တစ္ခုလို ေတာက္ေနေသာ အခ်စ္ကိုလည္း သူ သတိ မထားမိ။ သူ႕ထက္ အဆ ရာေထာင္မက ႐ုပ္ေျဖာင့္သည့္ ေယာက်္ားပ်ိဳမ်ားက သူ႕ကို ရည္းစားစကား ေျပာခဲ့ဖူးလွၿပီ။ သူ႕ထက္ မိန္းမက်မ္း ေၾကသည့္ ေယာက်္ားပ်ိဳမ်ားက သူ႕ကို စကား ေျပာခဲ့ဖူးလွၿပီ။ ခ်ားလ္သည္ ႏွစ္ဆယ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ။ သို႔တိုင္ေအာင္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္။ ခပ္ရြံ႕ရြံ႕။ စကားေလး တစ္ခြန္းေလာက္ ေျပာမည့္ အေရး မ်က္ႏွာေတြ နီေနရသည္။ ေၾကာင္လွခ်ည့္ဟု ေျပာခ် လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဤလို ကိစၥမ်ိဳးတြင္ ေမေမ သြန္သင္ခဲ့သည့္ စကားမ်ားကို အမွတ္ရလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မသိမသာ မ်က္လႊာခ်၍ ေျပာသည္။

`အစ္ကိုက ဒီလို ေျပာတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္၊ ဂုဏ္လည္း ယူပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲႏွင့္

ၾကားလိုက္ရေတာ့ စကားလက္ ဘယ္လို ေျဖရမည္ ဆိုတာေတာင္ မသိေတာ့ဘူး’

ဤသည္မွာ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ကို ေခၽြးသိပ္ရာတြင္ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္း ျဖစ္သည္။ သူ႕ကို

ႀကိဳးရွည္ျဖင့္လည္း လံထားႏိုင္သည္။ ခ်ားလ္ကမူ ဝမ္းသာလွၿပီ။ သူ႕တစ္ေယာက္တည္းသာ ဤစကားမ်ိဳးကို ရသည္ဟု ထင္ေနသည္။

`အို ကိုယ္ တစ္သက္လံုး ေစာင့္မယ္၊ စကားလက္ စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာပါ၊ ရပါတယ္၊ ဒီအတိုင္းဆို ကိုယ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္

115

ရွိတာေပါ့ ဟုတ္လား’

`အင္’



စကားလက္က ေျပာသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက မီလာနီ အနီးမွ မခြာေသး။ မီလာနီကို ျပံဳး၍ ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။

သူ႕အနားက ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ငနဲက ရည္းစား စကား လာမေျပာလွ်င္ အက္ရွေလတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနသည့္ စကားကို ၾကားရမည္။ အက္ရွေလ မ်က္လံုးက ဤမွ် ထက္သန္ေနရေလာက္ေအာင္ မီလာနီက ဘာေတြမ်ား ေျပာေနသနည္း။

စကားလက္က နားကို စြင့္ထားသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ားလ္က စကားေတြ ေျပာေနသျဖင့္ သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားရ။



`႐ႉး ႐ႉး’



စကားလက္က သူ႕လက္ကို တုိ႕၍ ေျပာသည္။ မ်က္လံုးမ်ားက အက္ရွေလတို႔ ဘက္သို႔ ေရာက္ေနသည္။



စကားလက္က ဟန္႔လိုက္သျဖင့္ ခ်ားလ္ ရွက္သြား၏။ မ်က္ႏွာ နီရဲသြားသည္။ စကားလက္က သူ႕ႏွမ မီလာနီကို

စိုက္ၾကည့္ေနသျဖင့္ ခ်ားလ္က ျပံဳးလိုက္သည္။ ဧကႏၲ သူ႕စကားေတြကို မီလာနီ ၾကားမည္ စိုးသျဖင့္ ဟန္႔တားျခင္း ျဖစ္ရမည္။ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ သူ႕ကို ရည္းစားစကား လာေျပာေနသည္ကို တျခားလူ ၾကားသြားလွ်င္ ရွက္လိမ့္မည္။ သူ႕တစ္သက္တြင္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ရွက္အမ္းအမ္း ျဖစ္ေအာင္ ဤတစ္ခါသာ လုပ္ရဖူးေသးသည္။ ဤသို႔ တစ္ခါမွ် မေတြ႔ဖူးေသးသည့္ အတြက္ ေယာက်္ားကြဟုပင္ စိတ္ထဲက ဆို၍ ဘဝင္ျမင့္ရေသးသည္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို ရည္းစား စကား ေျပာရသည့္ အရသာက သည္းထိတ္ ရင္ဖိုစရာ။ ဤတြင္ ခ်ားလ္က အေရး မႀကီးသည့္ဟန္ ျပင္လိုက္သည္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ရွက္သြားလွ်င္ ဤသို႔ အေရးမႀကီးသည့္ဟန္ ျပရမည္ မဟုတ္ေလာ။ ဤေလာက္ေတာ့ မိမိလည္း သိပါသည္ ဟူသည့္ သေဘာျဖင့္ စကားလက္ကို ျပန္တို႔လိုက္သည္။

စကားလက္က သူ တို႔သည္ကိုပင္ မသိ။ မီလာနီ၏ အသံလြင္လြင္ျဖင့္ ေျပာသံကို နားစြင့္ထားသည္။



`သကၠားေရးရဲ႕ ဝတၳဳႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ အစ္ကိုႏွင့္ မီလာနီ သေဘာမတူဘူး၊ သကၠားေရးက ေလာကႀကီးကို

သေရာ္ခ်င္ အားႀကီးတယ္၊ မီလာနီက ဒစ္ကင္းလို စာေရးဆရာမ်ိဳးမွ ႀကိဳက္တာ၊ ေလာကကို မဲ့ရြဲ႕ မၾကည့္ဘူး၊ စာနာစိတ္ႏွင့္ ၾကည့္တယ္’

အမယ္ေလးဟဲ့ေလး၊ ေယာက်္ားပ်ိဳေလး တစ္ေယာက္ကို ေျပာသည့္ စကားတဲ့။ စကားလက္က စိတ္သက္သာရာ

ရသြားကာ တခစ္ခစ္ ရယ္လိုက္သည္။ လက္စသတ္ေတာ့ မီလာနီက စာ႐ူး ကဗ်ာ႐ူး မိန္းကေလး တစ္ေယာက္။ စာ႐ူး ကဗ်ာ႐ူး ျဖစ္ၿပီဆိုလွ်င္ ေယာက်္ားေလးေတြက မည္သို႔ သေဘာထားၾကသနည္း အားလံုး အသိ။ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ စိတ္ဝင္စား လာေအာင္ လုပ္ခ်င္လွ်င္ သူ႕ အေၾကာင္းကို ေျပာေပးရမည္။ သူ႕အေၾကာင္း ေျပာရင္း မသိမသာ ကုိယ့္အေၾကာင္း ထည့္ေျပာရမည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ကုိယ့္ အေၾကာင္းကိုခ်ည္း ေျပာေပးရမည္။ မီလာနီ ေျပာေနသည့္ စကားက စာေၾကာင္း ေပေၾကာင္းေတြ။ ဤ စကားေတြ မဟုတ္ဘဲ `အစ္ကိုက သိပ္အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းတာပဲ’ ဟူေသာ စကားျဖစ္လွ်င္ စကားလက္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္မိလိမ့္မည္။ ယခုမူ သူေျပာသည့္ စကားက ဥပုသ္ ဇရပ္တြင္ ေျပာသည့္ စကားမ်ိဳးေတြ။ စကားလက္ အလားအလာ ေကာင္းေနၿပီ။ ဝမ္းသာလြန္းသျဖင့္ မ်က္ႏွာ ဝင္းထိန္လာသည္။ ခ်ားလ္ကို ျပံဳး၍ လွည့္ၾကည့္ လိုက္သည္။

116

ခ်ားလ္က သူ႕ကို ျပံဳးသည္ ထင္သျဖင့္ စကားလက္ လက္ထဲမွ ယပ္ေတာင္ကို ဆြဲကာ ယပ္ခတ္ေပး၏။ စကားလက္၏ ဆံပင္မ်ားသည္ နဖူးေပၚသို႔ ဝဲက်ေနၾကသည္။

`ေဟ့၊ အက္ရွေလ လာစမ္းပါဦး၊ မင္း ထင္ျမင္ခ်က္ ေျပာစမ္းပါဦး’



ႏိုင္ငံေရး စကားဝိုင္းမွ ဂ်င္ တာလက္တန္က အက္ရွေလကို လွမ္းေအာ္ ေျပာသည္။ အက္ရွေလက မီလာနီထံ

ခြင့္ေတာင္း၍ ထသည္။ သူ ရပ္လိုက္ပံု၊ သူ႕ ေရႊေရာင္ ဆံပင္ေမြးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေပၚသို႔ ေနျခည္ျဖာက် ေနပံုတို႔ေၾကာင့္ အက္ရွေလသည္

ပို၍

ၾကည့္ေကာင္းေနသည္ဟု

စကားလက္

ထင္သည္။

လူႀကီးမ်ားကပါ

အက္ရွေလ

စကားကို

နားစြင့္ေနၾကသည္။

`ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္နယ္က တိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း တိုက္မွာေပါ့ဗ်၊ မတိုက္ရဘဲႏွင့္ေတာ့ တပ္ထဲ ဘာျဖစ္လို႔

ဝင္မလဲ’ အက္ရွေလ၏ မ်က္လံုးမ်ားက ေတာက္ပ လာၾကသည္။ `ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္၊ ေျမာက္ပိုင္းသား ယန္ကီေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အတင္းအက်ပ္ လုပ္မယ္ မထင္ပါဘူး၊ သူတို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကမ္းလွမ္းလာရင္ ဘာတိုက္စရာ လိုေသးသလဲ၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ယန္ကီေတြရဲ႕ ေနရာ ေရာက္ၿပီး သူတို႔က သီးျခားျပည္နယ္ ခြဲထြက္မယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာလုပ္မလဲ၊ သူတို႔လိုပဲ လုပ္ရမွာပဲ၊ မတတ္ႏိုင္ဘူး’

`ၾကည့္စမ္း၊ အက္ရွေလဟာ သူတစ္ဖက္သား ေနရာက စဥ္းစားတတ္တယ္၊ ကိုယ္ခ်င္း စာတတ္တယ္’ စကားလက္က

ေတြးေနသည္။ ျပႆနာ တစ္ခုကို တစ္ဖက္တည္း ၾကည့္၍ မျဖစ္။

`သိပ္လည္း ေသြးဆူမေနၾကပါႏွင့္၊ ျပည္တြင္းစစ္လည္း မတိုက္ၾကပါႏွင့္၊ စစ္ပြဲေတြေၾကာင့္ ကမာၻႀကီးမွာ ဒုကၡေတြ

ေရာက္လွပါၿပီ၊ စစ္ၿပီးသြားေတာ့လည္း လူေတြ ဒုကၡေရာက္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ၾကၿပီ’

စကားလက္က ႏွာေခါင္းရံႈ႕သည္။ အက္ရွေလက သတၱိေကာင္းသည္။ ေျပာရဲသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ဝိုင္း၍

ဆူပူကန္႔ကြက္လိုက္ၾကမည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ယခုပင္ အက္ရွေလ၏ အယူအဆကို ကန္႔ကြက္သံ၊ ဆူပူသံ၊ မေက်နပ္သံေတြကို ၾကားေနရၿပီ။

ပန္းေပါင္းကူး ေအာက္မွ နားေလး အဘိုးႀကီးက အင္ဒီယာကို ေမးေနသည္။



`ဘာေတြ ေျပာေနၾကတာလဲဟဲ့’



`ျပည္တြင္းစစ္ အေၾကာင္း ေျပာေနၾကတာ ဘဘရဲ႕၊ ယန္ကီေတြကို တိုက္ၾကမလို႔တဲ့’



အင္ဒီယာက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပါးစပ္တြင္ အပ္၍ ေအာ္ေျပာသည္။



`ဘာ၊ ျပည္တြင္းစစ္ ဟုတ္လား မွန္းစမ္း၊ မွန္းစမ္း၊ သူတို႔ကို စစ္အေၾကာင္း ေျပာရဦးမယ္၊ ငါက စစ္တိုက္ဖူးၿပီ’



အဘိုးႀကီးက တုတ္ေကာက္ကို စမ္းကာ ကုလားထုိင္မွ ထ၏။ ခါတိုင္းထက္ သြက္သည္။ သြက္သြက္လက္လက္

မရွိသည္မွာ ၾကာၿပီ။ စစ္ပြဲ အေၾကာင္း မေျပာရသည္မွာလည္း ၾကာၿပီ။

117



အဘိုးႀကီးက တုတ္ေကာက္ကုိ ေထာက္၍ ျငင္းခံု ေနၾကရာသို႔ ထသြားသည္။ တုတ္ေကာက္ကို ယမ္းျပ၍ ေအာ္သည္။

မၾကာမီ လူလယ္ေကာင္တြင္ ေရာက္ေနသည္။

`ဟဲ့ေကာင္ေတြ နားေထာင္ၾကစမ္း၊ ဘာျဖစ္လို႔ စစ္တိုက္ရမွာလဲ၊ ငါက စစ္တိုက္ခဲ့ဖူးလို႔ စစ္အေၾကာင္း သိတယ္၊

ဘင္မီနီလီ စစ္ပြဲတုန္းကလည္း ပါတယ္၊ ခပ္မိုက္မိုက္ ဆိုေတာ့ မကၠဆီကို စစ္ပြဲတုန္းကလည္း ပါတယ္၊ စစ္အေၾကာင္းကုိ မင္းတို႔ ဘာမွ မသိဘူး၊ မင္းတို႔က စစ္တိုက္တာကို ျမင္းအလွ စီးတာ ထင္ေနၾကတယ္၊ ရည္းစားက ပန္းပြင့္ကေလးႏွင့္ ေပါက္တာလို႔ ထင္ေနၾကတယ္၊ ျပန္လာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သူရဲေကာင္းႀကီး ထင္လို႔၊ ဒီလို မဟုတ္ဘူးကြ၊ စစ္တိုက္တယ္ ဆိုတာ ျမင္းအလွ စီးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ရည္းစားက ပန္းႏွင့္ ေပါက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ စစ္တိုက္တယ္ ဆိုတာ အငတ္ခံရတာ၊ ရႊံ႕ေတြ ေရေတြထဲ အိပ္ရတာ၊ ေရာဂါ ေဝဒနာ ခံရတာ၊ အဆုတ္ အေအးမိၿပီး ေသခ်င္ ေသမယ္၊ ငွက္ဖ်ား ဖ်ားၿပီး ေသခ်င္ ေသမယ္၊ ဒါေတြ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ထားဦး၊ မင္းတို႔ ဖင္က မေနဘူး၊ မင္းတို႔ ဖင္က ေသြးဝမ္း တစစ္စစ္ ကိုက္မွာ’

အမ်ိဳးသမီးမ်ားက မ်က္ႏွာေတြ နီရဲသြားၾကသည္။ အဘိုးႀကီးက ေရွးအဘုိးႀကီး၊ အဘြား ဖြန္တိန္ လူလယ္ေကာင္တြင္

တေအ့ေအ့ ေလခ်ဥ္တက္သလို လူေရွ႕မေရွာင္ ေျပာတတ္သည္။ ေရွးလူႀကီးမ်ား၏ ဆံုးမစကားက ပရိယာယ္ မရွိ။

`ဟဲ့ သမီး သြားသြား၊ နင့္ ဘိုးဘိုးကို သြားေခၚခ်ည္စမ္း၊ အဘိုးႀကီးက အသက္ႀကီးေတာ့ ခက္တာပဲ၊ ေျပာခ်င္ရာ

စြတ္စြတ္ ေျပာေတာ့တာပဲ၊ မနက္ကလည္း ေျမးအလတ္မ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ သမီးကို ေျပာလိုက္တာ’

အဘိုးႀကီး၏ သမီးျဖစ္ဟန္ တူသူ အမ်ိဳးသမီးက အနီးမွ အမ်ိဳးသမီး နားနားသို႔ ကပ္ေျပာလိုက္သည္။ အနားတြင္

ရွိသည့္ သမီးငယ္အား အဘိုးကို အေခၚ ခိုင္းေနျခင္းျဖစ္၏။ သမီးငယ္က သူ႕အဘိုးကို ေခၚရန္ ထြက္သြားသည္။

သစ္ပင္ရိပ္ထဲတြင္ အားလံုး ကိုယ့္အစုျဖင့္ကိုယ္။ မိန္းမပ်ိဳမ်ားက ျပံဳးရယ္လ်က္။ ေယာက်္ားမ်ားက ျငင္းလ်က္

ခံုလ်က္။ မေရာမေႏွာ၊ မျပံဳးမရယ္၊ မျငင္းမခံုသူဆို၍ တစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိသည္။ စကားလက္၏ မ်က္လံုးမ်ားက ရက္ ဘတ္တလာဆီသို႔ ေရာက္သြားၾက၏။ ရက္ ဘတ္တလာက သစ္ပင္ တစ္ပင္ကို မွီ၍ ရပ္ေနသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘာင္းဘီ အိတ္ထဲသို႔ ႏိႈက္ထားသည္။ မစၥတာ ဝီလ္ကီ မရွိေတာ့သျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့သည္။ ျငင္းခံု ေနၾကသည္ကို တစ္လံုးမွ် ဝင္မေျပာ။ ခပ္တိုတို ညႇပ္ထားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေမြး နက္နက္ေအာက္မွ နီရဲသည့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက မည္းေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္သည့္ မ်က္လံုး။ ကေလးေတြ စကားေျပာသည္ကို နားေထာင္ ေနသည့္ႏွယ္ အထင္ေသးသည့္ဟန္။ ျပံဳးပံုႀကီးကိုက မုန္းစရာ။ ရက္ ဘတ္တလာက စတူးဝပ္ တာလက္တန္ ေျပာေနသည္ကို နားေထာင္ေနသည္။ စတူးဝပ္ တာလက္တန္၏ မ်က္လံုးမ်ားက ေတာက္ေနသည္။ ဆံပင္နီနီက နဖူးေပၚ ဝဲက်လ်က္ ရွိ၏။

`မရဘူး၊ ဒီေကာင္ေလးေတြကို တစ္လ အတြင္း ခ်ရမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူႀကီးလူေကာင္း သားသမီးေတြ၊ ၾကမ္းပိုး

သူခိုးေတြ ထက္ေတာ့ စစ္တိုက္တတ္တယ္။ တစ္လ အတြင္း အျပတ္ပဲ’

`ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္’



ရက္ ဘတ္တလာက အသံဝဲဝဲျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ နဂိုပံုသဏၭာန္ အတိုင္း သစ္ပင္ကို မွီလ်က္။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲတြင္

လက္ႏိႈက္လ်က္။

118



`ေျပာရမလား ခင္ဗ်ာ’



မ်က္ႏွာထားက ပမာမခန္႔ျပဳသည့္ မ်က္ႏွာထား။ အၾကည့္ကလည္း ပမာမခန္႔သည့္ အၾကည့္။ သို႔ရာတြင္ တတ္ႏိုင္သမွ်မူ

ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔ေအာင္ ႀကိဳးစားထားပံုရသည္။

အားလံုး သူ႕ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ လူစိမ္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္သျဖင့္ ၿငိမ္ေနလိုက္ၾကသည္။



`ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္မွာ အေျမာက္စက္႐ံု တစ္႐ံုမွ မရွိေသးဘူး ခင္ဗ်၊ သံရည္က်ိဳ ဆိုလို႔လည္း ဘာမွ

မေျပာပေလာက္ေသးဘူး၊ ဒါေတြ မရွိလို႔ သိုးေမြးစက္တို႔၊ ခ်ည္မွ်င္စက္တို႔၊ သားေရနယ္စက္တို႔ ရွိၿပီလား ဆိုေတာ့လည္း မရွိေသးဘူး ခင္ဗ်၊ ဒါကို မိတ္ေဆြတို႔ စဥ္းစားမိပံု မရၾကဘူး၊ ခု ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ စစ္သေဘၤာ တစ္စင္းမွ မရွိဘူး၊ ယန္ကီ ေရတပ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆိပ္ကမ္းေတြကို တစ္ပတ္အတြင္း အသာေလး ပိတ္ပစ္ႏိုင္တယ္ ခင္ဗ်၊ ဒီလို ပိတ္လိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒါေတြ ဘယ္သြားေရာင္းမလဲ၊ မိတ္ေဆြတို႔လည္း ဒါေတြကို စဥ္းစားၿပီးေလာက္ေရာေပါ့’

`ေျပာပံုက တစ္ဖက္လူေတြကို သူငယ္ႏွပ္စား ကေလးေတြ က်ေနတာပဲ’ ဟု စကားလက္ ေဒါသ ထြက္ေနသည္။

သူ႕ပါးျပင္သည္ နီရဲလာ၏။

သူသာ မဟုတ္။ လူငယ္မ်ားကလည္း ဤအတိုင္း ခံစားမိၾကပံု ရသည္။ ေယာက်္ားေလးမ်ား၏ ေမး႐ိုးမ်ားသည္

တင္းသြားၾကကာ မ်က္ႏွာထား တည္သြားၾကသည္။ ဂၽြန္ ဝီလ္ကီက သူ႕အနားသို႔ မသိမသာ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္သြား၏။ သူ႕ဧည့္သည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားလည္း ရွိေနေၾကာင္း လူငယ္မ်ားကို အရိပ္ျပသည့္ သေဘာ ျဖစ္သည္။

`ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္ပိုင္းသားေတြက ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခြက်တယ္ ခင္ဗ်’ ရက္ ဘတ္တလာက ဆက္ေျပာ၏။



`ဘယ္မွလည္း ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ခရီးမသြားဖူးဘူး၊ သြားဖူးျပန္ရင္လည္း ဘာမွ ဗဟုသုတ မယူတတ္ၾကဘူး၊ ဒီက

မိတ္ေဆြမ်ားကေတာ့ ခရီး ေတာ္ေတာ္ သြားဖူးတဲ့လူေတြ ထင္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ဘာေတြမ်ား ၾကည့္ခဲ့ၾကသလဲ၊ ဥေရာပတို႔၊ နယူးေယာက္တို႔၊ ဖီလာဒယ္ဖီယာတို႔ကို ေရာက္ဖူးၾကမွာပဲ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဆိုရင္လည္း (သူက ပန္းေပါင္းကူး ေအာက္သို႔ လွည့္၍ ေခါင္းကို မသိမသာ ညႊတ္ျပသည္။) ဆာရာတိုဂါတို႔၊ ဘယ္တို႔ကို ေရာက္ဖူးၾကမွာပဲ၊ ဟိုတယ္ႀကီးေတြ၊ ျပတိုက္ႀကီးေတြ၊ ကပြဲႀကီးေတြ၊ ကစားဝိုင္းႀကီးေတြကို ျမင္ခဲ့ၾကမွာပဲ၊ ျပန္လာေတာ့ ငါတို႔ ေတာင္ပိုင္းေလာက္ ေကာင္းတဲ့ ေနရာ ကမာၻမွာ မရွိဘူးလို႔ ထင္ခဲ့ၾကမွာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလို မျမင္ဘူး ခင္ဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္က ခ်ာလက္စတန္ ဇာတိေပမယ့္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာေလး ေနခဲ့ရဖူးတယ္’

ရက္ ဘတ္တလာက ျဖဴေဖြးေသာ သြားမ်ားေပၚေအာင္ ျပံဳးသည္။ ပရိသတ္က သူ ခ်ာလက္စတန္တြင္ ဘာေၾကာင့္

မေနေတာ့သည္ကို သိၿပီး ျဖစ္သည္ဟု သေဘာေပါက္သျဖင့္ ျပံဳးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သိသည့္တိုင္ အေရးမႀကီး ဆိုသည့္ သေဘာလည္း ပါသည္။

`မိတ္ေဆြတို႔ မျမင္ဖူးတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ဖူးၿပီဗ်၊ အစားေလး တစ္လုတ္ႏွင့္ ေငြစေလး မျဖစ္စေလာက္ အတြက္

ယန္ကီေတြဘက္က စစ္တိုက္ေပးၾကတဲ့ နယ္သစ္သားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ဖူးၿပီ၊ စက္႐ံုေတြ၊ သံရည္က်ိဳ႐ံုႀကီးေတြ၊ သေဘၤာက်င္းႀကီးေတြ၊ သံတြင္းေတြ၊ ေက်ာက္မီးေသြး တြင္းေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ဖူးၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဒါမ်ိဳး

119

တစ္ခုမွ မရွိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ရွိတာက ဝါဂြမ္းရယ္၊ ကပၸလီ ကၽြန္ေတြရယ္၊ ဘဝင္ျမင့္တာရယ္၊ ဒါပဲ ရွိတယ္၊ ဒီအတိုင္း ဆိုရင္ တစ္လ အတြင္း သူတို႔ မျပဳတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပဳတ္မွာ ခင္ဗ်’

အားလံုး တိတ္ေနၾကသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက ကုတ္အက်ႌ အိတ္ထဲမွ အေခ်ာစား လက္ကိုင္ပဝါ တစ္ထည္ကို

ထုတ္ကာ အက်ႌလက္ေပၚမွ ဖုန္မႈန္႔မ်ားကို မခါခ်င့္ ခါခ်င္ ခါေနသည္။ ပရိသတ္ထဲမွ ပြစိ ပြစိ ျဖစ္လာ၏။ တုတ္ႏွင့္ ထိုးခံရသည့္ ပ်ားအံုမွ ပ်ားေကာင္တို႔ ထပ်ံသလို ပန္းေပါင္းကူးေအာက္မွ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ထံမွလည္း အသံ ထြက္လာသည္။ စကားလက္က သူ႕စကားႏွင့္ သူေျပာပံုကို မခံခ်င္။ ခံျပင္းလွၿပီ။ သို႔ရာတြင္ သူ႕စကား မွန္ေၾကာင္းကိုမူ လက္ေတြ႔က်က် စဥ္းစားတတ္သည့္ စကားလက္၏ စိတ္က ေထာက္ခံေနသည္။ သူ႕စကားက ရွင္းသည္။ ႐ိုး႐ိုးကေလး။ မွန္သည္။ စကားလက္ ကိုယ္တိုင္ စက္႐ံု တစ္႐ံုကို မျမင္ဖူးေသး။ ျမင္ဖူးသူကိုလည္း မေတြ႔ဖူးေသး။ သို႔ရာတြင္ သူ ေျပာသည့္ အတိုင္း မွန္သည္ ထားပါဦး။ အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖစ္ေနသည့္ ဧည့္ခံပြဲ တစ္ခုတြင္ ဤစကားမ်ိဳး မေျပာသင့္။ လူႀကီးလူေကာင္း မပီသ။

စတူးဝပ္က မ်က္ေမွာင္ကုတ္၍ ေရွ႕ထြက္လာသည္။ သူ႕ေနာက္က ဘရင့္လည္း ပါလာသည္။ သူတို႔ အႁမႊာ ညီအစ္ကိုက

ရည္ရည္မြန္မြန္ ကေလးေတြ။ စိတ္ဆိုးသည့္တိုင္ ေပ်ာ္ပြဲစားတြင္ ရန္ျဖစ္တတ္သူမ်ိဳး မဟုတ္ၾက။ ရန္ပြဲကို ေတြ႔ခဲျမင္ခဲသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ထြက္လာသည္ကို ျမင္လွ်င္ ရင္ တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ရန္ပြဲ ေတြ႔ရေတာ့မည္။

`လူႀကီးမင္း ခင္ဗ်ား’ စတူးဝပ္ အသက္႐ႉသံက ျပင္ေနသည္။ `ေနာင္ႀကီးရဲ႕ စကားက ဘာကို ဆိုလိုတာပါလဲ’



ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ကို ယဥ္ေက်းစြာ ၾကည့္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕အၾကည့္က ေနာက္ေျပာင္သည့္ အၾကည့္။



`က်ဳပ္ ေျပာခ်င္တာက နပိုလီယန္ ေျပာခဲ့သလိုပဲ၊ နပိုလီယန္ကိုေတာ့ က်ဳပ္ညီ ၾကားဖူးမွာေပါ့ေနာ္၊ ဘုရားသခင္ဟာ

အင္အား အႀကီးဆံုး စစ္တပ္ဘက္မွာ ရွိတယ္တဲ့’ ရက္ ဘတ္တလာက ဂၽြန္ဝီလ္ကီ ဘက္သို႔ လွည့္၍ လိႈက္လွဲ ယဥ္ေက်းစြာ လွည့္ေျပာသည္။ `ဒါထက္ ဦးရဲ႕ စာၾကည့္ခန္းကို ျပမယ္ဆို၊ ခုေန ၾကည့္ခြင့္ေပးပါလား၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလုပ္ေလးေတြ တန္းလန္းႏွင့္ ဆိုေတာ့ ဒီေန႔ ညေန ေစာေစာ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုကို ျပန္ရလိမ့္မယ္’

ရက္ ဘတ္တလာက ကိုယ္ကို ခ်ာခနဲ လွည့္ကာ ပရိတ္သတ္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာ မူလိုက္၏။ ေနာက္ ဖေနာင့္ခ်င္း ႐ိုက္ကာ

အကသင္ ဆရာ တစ္ဦးသဖြယ္ ဦးညႊတ္သည္။ သူ ဦးညႊတ္ပံုက ႀကီးခိုင္သည့္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ က်က္သေရ ရွိသည္။ ပါးကို လွမ္း႐ိုက္သကဲ့သို႔ ပမာမခန္႔ အမူအရာလည္း ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဂၽြန္ဝီလ္ကီႏွင့္ အတူ အိမ္ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူ႕ေခါင္းက ေမာ့လ်က္။ မရယ္ခ်င့္ ရယ္ခ်င္ ရယ္သံသည္ ပရိသတ္ ဘက္သို႔ လြင့္လာသည္။

႐ုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္ ေနၾကၿပီးမွ တီးတိုးသံမ်ား ထြက္လာသည္။ အင္ဒီယာက ပန္း႐ံု ေပါင္းကူးေအာက္မွ

ေလးလံစြာထကာ စိတ္ဆိုးေနသည့္ စတူးဝပ္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ စတူးဝပ္အား မည္သို႔ ေျဖလိုက္သည္ကိုမူ စကားလက္ မၾကား။ သို႔ရာတြင္ စတူးဝပ္ကို ၾကည့္ေနေသာ အင္ဒီယာ၏ မ်က္လံုးမ်ားကမူ ရွက္စရာ ငမ္းငမ္းတက္ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ိဳး။ အက္ရွေလကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ၾကည့္ေနသည့္ မီလာနီ၏ အၾကည့္မ်ိဳး။ အင္ဒီယာ စတူးဝပ္ကို ခ်စ္ေနၿပီ။ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္က ႏိုင္ငံေရး တရားပြဲ တစ္ခုတြင္ စတူးဝပ္ႏွင့္ ေတြ႔ကာ စတူးဝပ္ႏွင့္ ပလူးပလဲ မေနမိခဲ့လွ်င္ ယခု အခ်ိန္ေလာက္ဆိုလွ်င္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ညားၿပီးသား ျဖစ္ေလာက္ၿပီဟု စကားလက္ ေတြး၏။ သို႔ရာတြင္ တျခားမိန္းကေလးမ်ားက သူတို႔လူ သူတို႔ ထိန္းႏိုင္ေအာင္ ထိန္း၊ မထိန္းႏိုင္လွ်င္ သူ႕အျပစ္ မဟုတ္ဟု ေတြးကာ စကားလက္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။

120



ေနာက္ဆံုးတြင္ စတူးဝပ္က စိတ္မပါ့တပါ ျပံဳး၍ အင္ဒီယာကို ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ ရက္ ဘတ္တလာ ေနာက္သို႔

လိုက္မသြားရန္ ေျပာေနျခင္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ပရိသတ္မ်ားက ေပါင္မုန္႔ အစအနေတြကို ကိုယ္ေပၚမွ ခါခ်ကာ ထိုင္ရာမွ ထၾကသျဖင့္ လႈပ္လႈပ္ရြရြ အသံမ်ား ေပၚလာသည္။ အိမ္ရွင္မမ်ားက သူတို႔ ကေလးမ်ားႏွင့္ ကေလးထိန္းမ်ားကို လွမ္းေခၚၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က ျပန္ရန္ ျပင္ၾကသည္။ မိန္းကေလး တစ္သိုက္က ရယ္ကာေမာကာျဖင့္ အိမ္ေပၚထပ္သို႔ တက္သြားၾကသည္။ အေပၚထပ္တြင္ တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ဦးမည္။ အတင္းအဖ်င္းေလး ေျပာရဦးမည္။

သစ္ပင္ရိပ္ႏွင့္ ပန္းေပါင္းကူး နားတြင္ အမ်ိဳးသမီး ဆို၍ တာလက္တန္ တစ္ေယာက္သာ က်န္ခဲ့သည္။ စကားလက္တို႔

ေဖေဖႏွင့္ မစၥတာ ကားလ္ဗတ္က ခ႐ိုင္တပ္သို႔ ျမင္းေရာင္းရန္ ကိစၥ အတြက္ ဆြဲထားသျဖင့္ က်န္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

အက္ရွေလက ခ်ားလ္ႏွင့္ စကားလက္ ထိုင္ေနရာသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ႕အေတြးႏွင့္သူ ပီတိျဖစ္ကာ ျပံဳးလ်က္။



`ေတာ္ေတာ္ ဘဝင္ျမင့္တဲ့ လူ’ အက္ရွေလက ရက္ ဘတ္တလာကို ၾကည့္၍ ေျပာလိုက္သည္။ `ေဘာ္ဂ်ာရဲ႕

အမ်ိဳးမ်ားလား မသိဘူး’

စကားလက္က ေဘာ္ဂ်ာ ဆိုသည့္ အမည္ကို စဥ္းစားသည္။ စဥ္းစားမရ။ ဤနာမည္မ်ိဳး ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ တြင္လည္း မရွိ။

အတၱလန္တာတြင္လည္း မရွိ။ ဆဗားနားတြင္လည္း မရွိ။

`ဟင့္အင္း၊ စကားလက္ မသိဘူး၊ ေဘာ္ဂ်ာ ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ ဟင္’



ခ်ားလ္၏ မ်က္ႏွာက ခပ္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားသည္။ ဤေလာက္ကိုမွ် မသိရသေလာဟု ရွက္သည္။ သို႔ရာတြင္

အရွက္ႏွင့္ အခ်စ္ လြန္ဆြဲေနသည္။ ေနာက္ဆံုး အခ်စ္က ႏိုင္သြားသည္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အဖို႔ ေခ်ာရမည္။ ခ်စ္စရာ ေကာင္းရမည္။ ယဥ္ေက်းရမည္။ ဤမွ်ေလာက္ ဆိုလွ်င္ ေတာ္ၿပီ။ အျခား ဗဟုသုတ ရွိဖို႔မလို။

`ေဘာ္ဂ်ာ ဆိုတာ ေရွးေခတ္ အီတလီက အဓိပတိ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကို ေျပာတာပါ’



`ေၾသာ္၊ ဒီလိုလား’



စကားလက္ စိတ္မဝင္စားေတာ့။ စကားလက္သည္ အက္ရွေလကို အလွဆံုး ျပံဳးျပလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဘာေၾကာင့္

မသိ။ အက္ရွေလက သူ႕ကို မၾကည့္။ ခ်ားလ္ကို ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ နားလည္ သြားသည့္ဟန္၊ သနားသည့္ဟန္ ေပၚေနသည္။

စကားလက္က ေလွကားထိပ္တြင္ ရပ္ကာ လက္ရန္း ပြတ္လံုးမ်ား ၾကားမွ ေအာက္ထပ္ ခန္းမႀကီးကို လွမ္းၾကည့္သည္။

ခန္းမ တစ္ခုလံုး ဟာလာဟင္းလင္း။ အေပၚထပ္ အိပ္ခန္းဆီမွ တီးတိုး တီးတိုး ေျပာေနသံမ်ားကို ၾကားေနသည္။ တိုးသြားလိုက္၊ က်ယ္သြားလိုက္။ တစ္ခါတစ္ခါတြင္ က်ိတ္၍ ရယ္သံမ်ားကို ၾကားရ၏။ `တကယ္’ `ဒီေတာ့ သူက ဘာေျပာသလဲ’ စသည့္ အသံမ်ားကိုလည္း ၾကားရသည္။ အေပၚထပ္ အိပ္ခန္းက်ယ္ႀကီး ေျခာက္ခန္းထဲတြင္ မိန္းကေလးမ်ား အနား ယူေနၾကသည္။ အဝတ္အစားမ်ားကို ခၽြတ္လ်က္။ ရင္စည္းကို ေလွ်ာ့လ်က္။ ဆံပင္ကို ေျဖလ်က္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ နယ္တြင္ ေန႔လယ္ ေန႔ခင္း တစ္ေရး တစ္ေမာ အိပ္ေလ့ ရွိၾကသည္။ မနက္ ေစာေစာက စၿပီး ည ကပြဲ အထိ ပါသည့္ ဧည့္ခံပြဲမ်ိဳး ဆိုလွ်င္ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း မအိပ္၍

121

လံုးဝ မျဖစ္။ တစ္နာရီခြဲခန္႔ ရယ္လိုက္ စကား ေျပာလိုက္။ အေစခံမ်ားက တ႐ုတ္ကပ္မ်ားကို ဆြဲေစ့ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္မူ မိန္းကေလးမ်ား၏ အသံမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္း တိုးသြား၏။ ခဏၾကာလွ်င္ မွန္မွန္ေလးေလး အသက္ ႐ႉသံ ေပၚလာသည္။ အသက္ ႐ႉသံမွ အပ အျခား ဘာသံမွ် မၾကားရေတာ့။

စကားလက္ အိပ္ခန္းမွ တိတ္တဆိတ္ ထြက္လာသည္။ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းသည္။ ဤအခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ မီလာနီ

တစ္ေယာက္ ဟန္နီတို႔၊ ဟက္တီတို႔ႏွင့္ အိပ္ေနေတာ့မည္။ ေလွကားထိပ္ ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ ပန္း႐ံု ေပါင္းကူး ေအာက္တြင္ ဖန္ခြက္ ရွည္ရွည္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ဝိုင္းဖြဲ႔ ေသာက္ေနသည့္ ေယာက်္ား ပရိသတ္ကို ျမင္ရသည္။ ဤဝိုင္းက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ လူစုကြဲမည္ မဟုတ္။ စကားလက္က အက္ရွေလကို ရွာၾကည့္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုစကားဝိုင္းတြင္ မရွိ။ နားစြင့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါတြင္ အက္ရွေလ၏ အသံကို ၾကားရသည္။ သူထင္သည့္ အတိုင္း အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕ ဆင္ဝင္ေအာက္တြင္ ရပ္လ်က္ အိမ္ျပန္မည့္ ဧည့္သည္မ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ေနသည္။

စကားလက္က ရင္ တဒိတ္ဒိတ္ျဖင့္ ေလွကားမွ ဆင္းလာခဲ့သည္။ အက္ရွေလတို႔ ေဖေဖ မစၥတာ ဂၽြန္ဝီလ္ကီႏွင့္

ေတြ႔လွ်င္ ဒုကၡ။ တျခား မိန္းကေလးေတြ တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ေနၾကစဥ္ သူ႕ကို ေတြ႔သြားလွ်င္ မည္သို႔ ေျပာရမည္နည္း။ မတတ္ႏိုင္။ ေတြ႔ကာမွ ေတြ႔ေရာ၊ စြန္႔ရေတာ့မည္။

ေအာက္ဆံုး ေလွကားထစ္ အေရာက္တြင္ ကပြဲအတြက္ ေနရာျပင္ရန္ အေစခံမ်ားကို ညႊန္ၾကားေနသည့္ ဘ႑ာစိုး၏

အသံကို ထမင္းစားခန္း ဘက္ဆီမွ ၾကားရ၏။ ေအာက္ထပ္ ခန္းမေဆာင္ႀကီး၏ တစ္ဖက္တြင္ စာၾကည့္ခန္း ရွိသည္။ တံခါးက ပြင့္ေနသည္။ စကားလက္သည္ ေျခသံ မၾကားေအာင္ ေျပးလာကာ စာၾကည့္ခန္း ထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။ အက္ရွေလ ဧည့္သည္ေတြ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္လာေအာင္ ေစာင့္ရဦးမည္။ အက္ရွေလ ဝင္လာလွ်င္ လွမ္းေခၚရမည္။

ခန္းဆီးမ်ားကို ဆြဲခ်ထားသျဖင့္ စာၾကည့္ခန္းက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္။ စာအုပ္ မည္းမည္းႀကီးေတြ စီထားသည္မွာ နံရံႏွင့္

အျပည့္။ စာၾကည့္ခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ စကားလက္ စိတ္ေတြ ထိုင္းမိႈင္းသြားသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ ခ်ိန္းေတြ႔ဖို႔ ေကာင္းသည့္ ေနရာမ်ိဳး မဟုတ္။ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္သူကို မႀကိဳက္သလို စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ျမင္ရသည့္အခါတြင္ စကားလက္ စိတ္ရႈပ္ သြားသည္။ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္သူ ဆိုလွ်င္ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္မွအပ က်န္လူမ်ားကို စကားလက္ ဘဝင္မက်။ မႈန္ပ်ပ် အလင္းေရာင္ထဲတြင္ ထုထည္ ႀကီးသည့္ ပရိေဘာဂေတြ အျပည့္။ ေနာက္မွီ ျမင့္ျမင့္ လက္တင္ က်ယ္က်ယ္ ကုလားထိုင္ႀကီးေတြက အရပ္ ျမင့္သည့္ ေယာက်္ားေတြ ထိုင္ဖို႔။ ကတၱီပါ စြပ္ထားသည့္ ထိုင္ခံု နိမ့္နိမ့္ေတြက မိန္းကေလးေတြ ထိုင္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ စာၾကည့္ခန္းထိပ္ မီးလင္းဖို ေရွ႕တြင္ အက္ရွေလ ထိုင္တတ္သည့္ ေျခခုနစ္ေခ်ာင္းတပ္ ထိုင္ဖံုႀကီး ရွိသည္။ ေနာက္မီွ ျမင့္ျမင့္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ သတၱဝါႀကီး တစ္ေကာင္ႏွင့္ တူသည္။

စကားလက္ တံခါးကို အသာ ဟထားလိုက္ၿပီး တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေသာ ရင္ကို အခုန္ သက္သာေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။

အက္ရွေလကို ေျပာဖို႔ မေန႔ညက စိတ္ကူးထားသည့္ စကားမ်ားကို ျပန္စဥ္းစားသည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္လံုးမွ် မမွတ္မိေတာ့။ ဘာေတြ ေျပာဖို႔ စဥ္းစားခဲ့သနည္း။ သို႔မဟုတ္ အက္ရွေလကို ဘာေတြ ေမးရ မည္နည္း။ သူ စဥ္းစား၍ မရ။ ဘာမွ် မမွတ္မိေတာ့။ စကားလက္သည္ သူ႕အျဖစ္ကို သူ ထိတ္လန္႔သြားသည္။ ႏွလံုးခုန္သံ ေႏွးသြားလွ်င္မူ ေျပာမည့္ စကားကို စဥ္းစားရေကာင္း ရမည္။ သို႔ရာတြင္ အက္ရွေလ၏ ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္သံႏွင့္ ခန္းမထဲသို႔ ျပန္ဝင္လာသံကို ၾကားရသည့္ အခါတြင္ ႏွလံုးခုန္သံက ပိုက်ယ္လာသည္။ ပို ျမန္လာသည္။

122



သူ ဘာမွ် မမွတ္မိ။ အက္ရွေလကို ခ်စ္သည္။ ေခါင္းကို ေမာ့ထားပံုမွ အစ ေသးသြယ္ေျဖာင့္စင္းသည့္ ကိုယ္ခႏၶာ

တစ္ခုလံုးကို ခ်စ္သည္ ဆိုသည္ကို သိသည္။ သူ႕ရယ္ပံု၊ အသိရခက္စြာ စကားမေျပာဘဲ ေနပံုက အစ ခ်စ္သည္ ဆိုသည္ကို သူ သိသည္။ အက္ရွေလ ဝင္လာကာ သူ႕ကို ေပြ႔ထားလွ်င္ မည္မွ် ေကာင္းမည္နည္း။ စကား အထူးအေထြပင္ ေျပာစရာ လိုမည္ မဟုတ္ေတာ့။ အက္ရွေလ ဝင္လာပါေစဟု မ်က္လံုးမွိတ္၍ ဆုေတာင္းမိသည္။

`ဟင္ စကားလက္’



အက္ရွေလ၏ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္တြင္ တစ္ကိုယ္လံုး မႊန္ထူသြားသည္။ အက္ရွေလက ခန္းမေဆာင္ထဲတြင္

ရပ္ကာ ဟထားသည့္ တံခါးမွ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အသိရ ခက္သည့္ အျပံဳး ယွက္သန္းလ်က္။

`ဘယ္သူ႕ကို လာပုန္းေနတာလဲ၊ ခ်ားလ္ကိုလား၊ စတူးဝပ္တို႔ ညီအစ္ကိုလား’



စကားလက္က တံေတြးကို မ်ိဳခ်သည္။ သူ႕အနီးတြင္ ေယာက်္ားပ်ိဳေလးေတြ ဝိုင္းဝိုင္း လည္ေနသည္ကို အက္ရွေလ

သိေနၿပီ။ သူ မူပ်က္ေနသည္ကို သိပံု မရေသး။

သူ ရပ္ေနပံုကိုက ခ်စ္စရာ။ မ်က္လံုးေတြက ေတာက္ေတာက္ပပ။ စကားလက္ ဘာမွ် မေျပာႏိုင္။ အက္ရွေလကို

အခန္းထဲသို႔ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။ အက္ရွေလက ဘုမသိ ဘမသိႏွင့္ ဝင္လာသည္။ စကားလက္ကို ၾကည့္ရသည္က မူပ်က္ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားက လက္ေနၾကသည္။ ပါးတြင္ ႏွင္းဆီေရာင္ ေျပးေနသည္ကို ေမွာင္ပ်ပ်ထဲမွာပင္ ျမင္ႏိုင္သည္။ အက္ရွေလသည္ တံခါးကို အမွတ္တမဲ့ ပိတ္ၿပီး စကားလက္၏ လက္ကို ကိုင္လိုက္သည္။

`ဘာလဲ ဟင္’



အက္ရွေလက တိုးတိုးကေလး ေမး၏။



အက္ရွေလက သူ႕လက္ကို ကိုင္သည္၌ စကားလက္ တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ စိတ္ကူးခဲ့ သည့္အတိုင္း၊ သူ

ေမွ်ာ္လင့္သည့္အတိုင္း အခြင့္ေကာင္းကို ရၿပီ။ အဆက္အစပ္ မရွိေသာ အေတြး ရာ ေထာင္ တို႔ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ေပၚလာၾကသည္။ စကားလံုး တစ္လံုးအျဖစ္ ေဖာ္ျပရန္ ထိုအေတြးကို ဖမ္း၍ မရ။ စကားလက္က အက္ရွေလ၏ ပခံုးကို ကိုင္လႈပ္ကာ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ငူငူႀကီး ရပ္ေနရသနည္း။

`ဘာလဲ ဟင္၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္လား’



စကားလက္ စကား ရွာရၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေမေမ သင္ၾကားခဲ့သည့္ ၾသဝါဒေတြ လြင့္စဥ္ သြားကာ ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္

ေျပာတတ္သည့္ အိုင္းရစ္ေသြး အေဖ့သမီး၏ ႏႈတ္ခမ္းမွ စကားလံုးေတြ အစီအရီ ထြက္လာသည္။

`ဟုတ္တယ္၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္၊ အစ္ကို႔ကို စကားလက္ ခ်စ္တယ္’



ႏွစ္ေယာက္သားစလံုး

တိတ္ဆိတ္

သြားသည္။

ႏွစ္ေယာက္စလံုး

အသက္ကိုပင္

႐ႉမိသည္

မထင္လိုက္ၾက။

စကားလက္ တုန္ယင္ျခင္း မရွိေတာ့။ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ဂုဏ္ယူျခင္းတို႔ အစား ဝင္လာသည္။ ဘာေၾကာင့္ ေစာေစာကတည္းက

123

မေျပာခဲ့မိသနည္း။ ေျပာခ်င္လွ်င္ အလြယ္ကေလး။

စကားလက္က အက္ရွေလ၏ မ်က္လံုးမ်ားကုိ ၾကည့္သည္။



အက္ရွေလ၏ အမူအရာက မယံုႏိုင္သည့္ အမူအရာ။ ထိုအမူအရာေတြထက္လည္း ပိုသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္

မေျပာတတ္။ အခ်စ္ေတာ္ ေတာလိုက္ ျမင္းႀကီး ေျခက်ိဳးသြားသျဖင့္ ပစ္သတ္လိုက္သည့္ ေန႔က ေဖေဖ့ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စကားလက္ ျမင္လိုက္ရသည့္ အမူအရာမ်ိဳး။ အေရးထဲတြင္ စကားလက္ ဤ႐ႈခင္းကို ဘာေၾကာင့္ အမွတ္ရေနသနည္း။ ဘာဆိုင္သနည္း။ အက္ရွေလကေကာ ဘာေၾကာင့္ စကား တစ္ခြန္းမွ် မေျပာဘဲ ငူငူႀကီး ရပ္ေနရသနည္း။ ထို႔ေနာက္ စြပ္ေနက် မ်က္ႏွာဖံုး တစ္ခုကို ေကာက္စြပ္လိုက္သည့္ႏွယ္ အက္ရွေလက သေဘာထားႀကီးစြာ ျပံဳးလိုက္သည္။

`ဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုး ေယာက်ာ္းေလးေတြရဲ႕ အသည္းေတြကို လိုက္ၿပီး စုေဆာင္းေနတာ မလံုေလာက္ ေသးဘူးလား’

အက္ရွေလ၏ အသံတြင္ ခါတိုင္းလို က်ီစယ္သံ၊ ေခ်ာ့ျမႇဴသံ ပါေနသည္။

`ဘာလဲ၊ ေယာက်္ားေတြရဲ႕ အသည္းေတြ အားလံုးကို လိုခ်င္ေနသလား၊ စကားလက္ သိပါတယ္ကြယ္၊ ကိုယ့္

အသည္းကို အျမဲတမ္း စကားလက္ကို ေပးထား ခဲ့တာပါ၊ စကားလက္ကသာ ကိုယ့္အသည္းကို ဒဏ္ရာ ရေအာင္ လုပ္ခဲ့တာပါ’

တစ္ခုခု မွားေနသည္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ အားလံုးပင္ မွားေနၿပီေလာ။ သူ စိတ္ကူးထားသည့္ အတိုင္း ျဖစ္မလာ။

စကားလက္ ေခါင္းထဲတြင္ ရစ္ပတ္ ႐ႈပ္ေထြးေနသည့္ အေတြးမ်ား အနက္ အေတြး တစ္ခု ေပၚစ ျပဳလာသည္။ အေၾကာင္း တစ္ခုခုေၾကာင့္ အက္ရွေလက သူ႕ကို ယံုၾကည္ပံုမရ။ သက္သက္ ပေရာပရည္ လာလုပ္ေနသည္ဟု ထင္ေနသည့္ အမူအရာမ်ိဳး။ သို႔ရာတြင္ အက္ရွေလသည္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ရမည္။ အေၾကာင္ ႐ိုက္ေနျခင္း ျဖစ္ရမည္။

`အစ္ကို၊ အစ္ကို၊ စကားလက္ကို မေနာက္ပါႏွင့္ကြယ္၊ ဘယ္မွာ အစ္ကို႔ အသည္းကို စကားလက္ ရဖူးလို႔လဲ၊ အစ္ကို၊

အိုကြယ္ စကားလက္ အစ္ကို႔ကို သိပ္ခ်စ္’

အက္ရွေလက

စကားလက္

ပါးစပ္ကို

လွမ္းပိတ္လိုက္၏။

ေစာေစာက

စြပ္ထားသည့္

ျပံဳးတံု႔တံု႔

မ်က္ႏွာဖံုး

ကၽြတ္က်သြားၿပီ။

`ဒီစကားေတြကို ေျပာဖို႔ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး စကားလက္၊ ဒါေတြကို ေျပာမိတဲ့အတြက္ တစ္ေန႔မွာ မင္းကိုယ္မင္း

မုန္းလာလိမ့္မယ္၊ နားေထာင္တဲ့ ကိုယ့္ကိုလည္း မုန္းမိလိမ့္မယ္’

စကားလက္က ေခါင္းကို ႐ုန္းထြက္သည္။ သူ႕ တစ္ကိုယ္လံုး ထူပူေနၿပီ။



`အစ္ကို႔ကို စကားလက္ မမုန္းဘူး၊ အစ္ကို႔ကို ခ်စ္တယ္၊ ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ ဘာျဖစ္သလဲ၊ စကားလက္ကို

အစ္ကို ဂ႐ုစိုက္တယ္ဆိုတာ စကားလက္ သိတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့’ စကားလက္ ရပ္လိုက္သည္။

ဤမွ် စိတ္ဆင္းရဲေနသည့္ မ်က္ႏွာကို ဘယ္မွာမွ မျမင္စဖူး။



`အစ္ကို၊ စကားလက္ကို ဂ႐ု မစိုက္ဘူးလား ဟင္၊ ဂ႐ုစိုက္တယ္ေနာ္’

124



`စိုက္ပါတယ္ကြယ္’



အက္ရွေလက ခပ္အင္အင္ ေျပာသည္။ သူ ေျပာပံုကို စကားလက္ မေက်နပ္။ မုန္းသည္ဟု ေျပာလိုက္သည္မွ

ေကာင္းဦးမည္။ စကားလက္က ဘာမွ် မေျပာႏိုင္ဘဲ သူ႕အက်ႌလက္ကို ဆြဲလိုက္သည္။

`စကားလက္၊ အစ္ကိုတို႔ တစ္ေနရာရာ သြားၿပီး ဒီ စကားေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္ၾကရင္ ေကာင္းမယ္’



`ဟင့္အင္း၊ မေမ့ႏိုင္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေမ့ရမွာလဲ၊ စကားလက္ကို လက္မထပ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား’



`မီလာနီႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ေလ’



စကားလက္က ကတၱီပါ ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ေနၿပီး အက္ရွေလက ကတၱီပါ ေျခတင္ခံု နိမ့္နိမ့္ေလးေပၚတြင္

ထိုင္ေနသည္။ သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို တင္းက်ပ္စြာ ကိုင္ထားသည္။ သူက စကားေတြ ေျပာေနသည္။ စကားေတြက ဘာမွ် အဓိပၸာယ္ မရွိ။ စကားလက္၏ စိတ္သည္ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕ ေခါင္းထဲတြင္ ေစာေစာက ျပည့္က်ပ္ေနသည့္ အေတြးေတြ ဘာမွ် မရွိေတာ့။ အက္ရွေလ၏ စကားလံုးမ်ားသည္ မွန္ျပတင္း လာ႐ိုက္သည့္ မိုးစက္သံမ်ားလို ဘာမွ် အဓိပၸာယ္ မရွိ။ သူ႕စကားမ်ားကို စကားလက္ ဘာမွ် မၾကား။ စကားသံက အဆက္မျပတ္။ ႏူးညံ့ ခ်ိဳသာသည္။ က႐ုဏာသေဘာ ပါသည္။ ခိုက္မိေသာ ကေလး တစ္ေယာက္ကို လူႀကီးက ေခ်ာ့ေနသည့္ အသံမ်ိဳး။

အက္ရွေလက မီလာနီ၏ အမည္ကို ေျပာသြားသံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ျပာလဲ့ ၾကည္လင္ေသာ သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားကို

စကားလက္ ၾကည့္လိုက္သည္။

ခါတိုင္းလို တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ကြာေဝးသည့္ သေဘာ။ သူ႕ကိုယ္သူ မုန္းတီးသည့္ လကၡဏာ။



`ဒီေန႔ညမွာ အစ္ကိုတို႔ ေစ့စပ္ ေၾကာင္းလမ္း ၾကမယ္၊ မၾကာခင္ လက္ထပ္ၾကရမယ္၊ စကားလက္ကို ေျပာဖုိ႕ပဲ၊ ဒါေပမယ့္

သိလိမ့္မယ္ ထင္လို႔ မေျပာခဲ့တာ၊ အားလံုးကလည္း သိၿပီးၾကၿပီးသား ပါေလ၊ မင္းက ေယာက်္ားေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနေတာ့ မင္းဟာ ကိုယ့္ကို၊ မင္းဟာ စတူးဝပ္ကို’

စကားလက္ ယခုမွ သတိျပန္ရသည္။ သူ ေျပာသည့္ စကားမ်ားကို ယခုမွ ၾကားေတာ့သည္။



`ဒါေပမယ့္ စကားလက္ကို ဂ႐ုစိုက္တယ္လို႔ ခုပဲ အစ္ကို ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား’



အက္ရွေလက သူ႕လက္ကို ညႇစ္လိုက္သည္။



`စကားလက္ စိတ္ထိခိုက္မယ့္ စကားမ်ိဳးေတြကို အစ္ကို မေျပာခ်င္ဘူးကြယ္’



စကားလက္က တိတ္ဆိတ္ေနသည္။



`စကားလက္ စိတ္ထိခုိက္မယ့္ စကားကို အစ္ကို မေျပာခ်င္ဘူး။ စကားလက္က ငယ္ေသးတယ္၊ မစဥ္းစား

တတ္ေသးဘူး၊ အိမ္ေထာင္ေရး အေၾကာင္းကို မသိေသးဘူး’

125



`စကားလက္ သိတာက အစ္ကို႔ကို ခ်စ္တာပဲ သိတယ္’



`အစ္ကိုႏွင့္ စကားလက္ဟာ အသြင္ မတူၾကဘူး၊ ဒီလို အသြင္မတူတဲ့ လူႏွစ္ဦးအဖို႔ အခ်စ္ တစ္ခုတည္းႏွင့္

အဆင္ေျပတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူး၊ စကားလက္ရဲ႕ အခ်စ္က လူတစ္ေယာက္ကို လံုးဝ ဥႆံု ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တဲ့ အခ်စ္မ်ိဳး၊ ခႏၶာကိုယ္လည္း ပိုင္ခ်င္တယ္၊ အသည္းႏွလံုးကိုလည္း ပိုင္ခ်င္တယ္၊ ဝိဉာဥ္ကိုလည္း ပိုင္ခ်င္တယ္၊ စိတ္ကိုလည္း ပိုင္ခ်င္တယ္၊ ဒါေတြ အားလံုးကို မပိုင္ရရင္ စကားလက္ စိတ္ဆင္းရဲမယ္၊ အစ္ကိုကလည္း စကားလက္ကို ဒါေတြ အားလံုး မေပးႏိုင္ဘူး၊ စကားလက္တင္ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အစ္ကို မေပးႏိုင္ဘူး၊ စကားလက္ဆီကလည္း စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ၊ ဝိဉာဥ္ေရာ အကုန္ မလိုခ်င္ဘူး၊ အဲဒီအခါက်ရင္ စကားလက္ စိတ္ထိခိုက္မယ္၊ နာၾကည္းမယ္၊ ဒီေတာ့ အစ္ကို႔ကို မုန္းလာလိမ့္မယ္၊ အစ္ကိုက စကားလက္ကိုခ်ည္း အခ်ိန္ မေပးႏိုင္ဘူး၊ အစ္ကို ဝါသနာ ပါတဲ့ စာအုပ္ေတြ ရွိေသးတယ္၊ ဂီတ ရွိေသးတယ္၊ ဒီအခါမွာ စကားလက္ဟာ အစ္ကို ခ်စ္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ဂီတေတြကိုလည္း မုန္းလာလိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုကလည္း’

`အစ္ကို သူ႕ကို ခ်စ္သလား’



`သူက အစ္ကိုႏွင့္ တူတယ္၊ အစ္ကိုႏွင့္ ေသြးလည္း တူတယ္၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နားလည္တယ္၊ မိန္းမႏွင့္

ေယာက်္ားဟာ အသြင္ မတူၾကရင္ အိမ္ေထာင္ တစ္ခုဟာ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး စကားလက္’

`အသြင္ မတူ အိမ္သူ မျဖစ္’ ဟု ၾကားဖူးသည္။ မည္သူက ေျပာခဲ့သည္ မသိ။ ဤစကားကို ၾကားဖူးခဲ့သည္မွာ အႏွစ္

သိန္းသန္း ရွိေတာ့မည္။ သို႔ရာတြင္ ထို စကားသည္ စကားလက္ အဖို႔ ဘာမွ အဓိပၸာယ္ မရွိ။

`အစ္ကိုက စကားလက္ကို ဂ႐ုစိုက္တယ္ဆို’



`အမွန္က အစ္ကို ဒီလိုေတာင္ မေျပာသင့္ဘူး’



စကားလက္ ရင္ထဲတြင္ ဆူလာသည္။ ေဒါသကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့။



`ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ဖက္သားကို လွည့္စား ရေသးသလဲ’



အက္ရွေလ မ်က္ႏွာသည္ ျဖဴေရာ္သြားသည္။



`ဟုတ္ပါတယ္၊ မီလာနီႏွင့္ ယူေတာ့မယ့္ အခ်ိန္မွာ ဒီစကားကို ေျပာတာဟာ အစ္ကို မိုက္တယ္၊ လွည့္စားရာ

ေရာက္တယ္၊ အစ္ကိုဟာ စကားလက္ကိုလည္း လွည့္စားတယ္၊ မီလာနီကိုေတာ့ ပိုၿပီးေတာင္ လွည့္စားသလို ျဖစ္ေနတယ္၊ အစ္ကို႔ စကားကို စကားလက္ နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီစကားကို အစ္ကို မေျပာသင့္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ စကားလက္ကို ဂ႐ုစိုက္တယ္ ဆိုတာကေတာ့ အမွန္ပဲ၊ စကားလက္က ကိုယ့္ထက္ လူ႕ဘဝကို ခံုမင္တယ္၊ ျမတ္ႏိုးတယ္၊ ဒီအရည္အခ်င္းက ကိုယ့္ထက္ သာတယ္၊ ဒီေတာ့ ကိုယ့္မွာ မရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းကို ပိုင္တဲ့ စကားလက္ကို အစ္ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ မေနႏိုင္ဘူး၊ စကားလက္က ခ်စ္ရင္လည္း ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ႏိုင္တယ္၊ မုန္းရင္လည္း ပစ္ပစ္ခါခါ မုန္းႏိုင္တယ္၊ ဒီလို အရည္အခ်င္းမ်ိဳး ကိုယ့္မွာ မရွိဘူး၊ စကားလက္ဟာ ေရတို႔၊ ေျမတို႔၊ ေလတို႔၊ မီးတို႔ စတဲ့ သဘာဝ ဓာတ္ႀကီးေတြလိုပဲ၊ အ႐ိုင္း သက္သက္၊ ပင္ကို

126

သက္သက္၊ အစ္ကိုက’

စကားလက္ စိတ္ထဲတြင္ မီလာနီကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက ရီေဝေဝ၊ ညိဳညိဳမိႈင္းမိႈင္း။ အေဝး

တစ္ေနရာသို႔ ေမွ်ာ္ေငးေနသည့္ ဟန္။ သူ႕ လက္ေခ်ာင္း ေသးေသးသြယ္သြယ္မ်ားက အနက္ေရာင္ ဇာလက္အိတ္ စြပ္လ်က္။

စကားလက္ ေဒါသ ထြက္လာျပန္သည္။ လူသတ္ခဲ့ဖူးသည့္ သူ႕အေဖ ေဒါသမ်ိဳး။ စက္တိုင္သို႔ တက္သြားရသည့္ သူ႕

အိုင္းရစ္ ဘိုးဘြား သူပုန္တို႔၏ ေဒါသမ်ိဳး။ သည္းခံတတ္ေသာ ႐ိုဘီးလာဒ္မ်ိဳး၏ ေသြး မရွိေတာ့။

`ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို စကားမ်ိဳး ေျပာရတာလဲ၊ ရွင္ဟာ ေတာ္ေတာ္ သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့ လူ၊ ကၽြန္မကို

လက္မထပ္ရဲဘဲႏွင့္ ဒီစကားမ်ိဳး ေျပာတာ အံ့ၾသတယ္၊ ေကာင္းပါတယ္၊ ေခါင္းညိတ္တတ္တဲ့ မိန္းမမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ရွင္ႏွင့္ ေတာ္တယ္၊ မီလာနီလို စကား မေျပာတတ္တဲ့ အအမႏွင့္သာ တန္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔’

`မီလာနီႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ မေျပာပါႏွင့္’



`ေျပာရမယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာရမွာလဲ၊ မေျပာပါႏွင့္လို႔ ကၽြန္မကို တားရေအာင္ ရွင္က ဘာမို႔လို႔လဲ၊ ရွင္ဟာ

လူေၾကာက္၊ လူယုတ္မာ၊ ကၽြန္မကို လက္ထပ္မေယာင္ေယာင္ႏွင့္ လွည့္စားခဲ့တယ္’

`တစ္ဖက္သတ္ မေျပာပါႏွင့္ကြယ္၊ အစ္ကိုက မင္းကို’



အက္ရွေလက ေလေပ်ာ့ျဖင့္ ေျပာသည္။



အက္ရွေလ ေျပာသလို သူကခ်ည္း တစ္ဖတ္သတ္ ေျပာေနသည္မွာ မွန္သည္။ သို႔ရာတြင္ မေျပာဘဲ မေနႏိုင္။ စင္စစ္

အက္ရွေလသည္ သူ႕ကို မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း သေဘာထက္ ပို၍ ဘာမွ မေျပာခဲ့စဖူး။ ဤသည္ကို ေတြးမိတိုင္း ပို၍သာ ေဒါသထြက္ရသည္။ မိန္းမတို႔၏ မာန္ကို လာထိသျဖင့္ ခံလည္း ခံျပင္းသည္။ သူက အက္ရွေလ ေနာက္သို႔ လိုက္ေသာ္လည္း အက္ရွေလက သူ႕ကို ေရွာင္ေျပးသည္။ မီလာနီလို မ်က္ႏွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ လူမမာမ်ိဳးကိုမွ ေရြးသြားသည္။ ေမေမႏွင့္ ႀကီးေဒၚတို႔၏ အဆံုးအမအတိုင္း ကိုယ့္သိကၡာႏွင့္ ကိုယ္ ေနခဲ့လွ်င္ အေကာင္းသား။ သူ႕ကို ေသမတတ္ ႀကိဳက္သည့္တိုင္ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ ေနခဲ့လွ်င္ အေကာင္းသား။ ယခု သူ အရွက္ကြဲရၿပီ။

စကားလက္က မတ္တတ္ ထသည္။ လက္ ႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားသည္။ အက္ရွေလကလည္း

ထလိုက္သည္။ သူ႕အရပ္ႀကီးက စကားလက္ကို မိုးေနသည္။ သူမ မ်က္ႏွာက ႀကိတ္မွိတ္ ခံစားေနရသည့္ဟန္ ေပါက္သည္။

`ရွင္ဟာ လူယုတ္မာ၊ ၾကမ္းပိုး၊ ေတေလ၊ ရွင့္ကို ကၽြန္မ မုန္းတယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေက်ဘူး’



စကားလက္က ထို႔ထက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလံုး ရွာမရ။



`ဒီမွာ စကားလက္၊ ခဏ’



အက္ရွေလက လက္ကမ္းေပးလိုက္သည္။ စကားလက္က အက္ရွေလ၏ ပါးကို တအားကုန္ လႊဲ၍ ႐ိုက္လိုက္၏။

တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အခန္းထဲတြင္ ႐ိုက္သံသည္ ၾကာပြတ္သံလို ျမည္ဟည္းသြားသည္။ ၿပီးၿပီ။ ေဒါသ ေျပသြားၿပီ။

127



အက္ရွေလ၏ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ မ်က္ႏွာမွာ ပါးျပင္တြင္ လက္ငါးေခ်ာင္း အရာႀကီး ထင္ေနသည္။ အက္ရွေလက

ဘာမွ် မေျပာ။ ထံုက်ဥ္ေနသည့္ စကားလက္၏ လက္ကို မယူကာ လက္ခံုကို နမ္းလိုက္သည္။ စကားလက္က ဘာမွ် ျပန္မေျပာရေသးမီ အခန္းအျပင္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ တံခါးက တိတ္တဆိတ္ ပိတ္သြားသည္။

အခန္းမႀကီး အတိုင္း အေဝးသို႔ ထြက္သြားသည့္ ေျခသံကို ၾကားရသည္။ ေျခသံက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေဝးသြားၿပီ။

ထိုအခါက်မွ စကားလက္ သူ႕အျဖစ္ကို သူ ျပန္ေတြးမိသည္။ ဤတစ္သက္တြင္ အက္ရွေလကို ဆံုး႐ံႈးလိုက္ရၿပီ။ သူ႕ကို အက္ရွေလ မုန္းသြားေပေတာ့မည္။ သူ႕ ျမင္တိုင္း သူ ပါး႐ိုက္ခဲ့သည္ကို သတိ ရေနေတာ့မည္။

`ငါဟာ ဟန္နီလို ျဖစ္ေနၿပီ’ စကားလက္ ႐ုတ္တရက္ အမွတ္ရလာသည္။ ဟန္နီကို ရဲတင္းလြန္းသည္။ အရွက္

နည္းလြန္းသည္ဟု လူတိုင္းက ထင္ၾကသည္။ သူက သာ၍ပင္ ေမးေငါ့ခဲ့ေသးသည္။ ဟန္နီက ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္၏ လက္ေမာင္းကို ဆြဲခ်ိတ္၍ ကိုယ္ကို တမင္ ႏြဲ႔ေလွ်ာက္ရင္း တြတ္တီး တြတ္တာ ညဳတတ္၊ ခရာတတ္သည္။ သူ႕ အေၾကာင္းကို ေတြးမိရာက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဒါသ ထြက္သည္။ အက္ရွေလကိုလည္း ေဒါသ ထြက္သည္။ ကမာၻႀကီး တစ္ခုလံုးကိုလည္း ေဒါသ ထြက္သည္။ သူ႕ကိုယ္သူ မုန္းသည့္ အတြက္ အားလံုးကို မုန္းသည္။ မုန္းသည္မွ တစ္ဆယ့္ ေျခာက္ႏွစ္ရြယ္ မိန္းမပ်ဳိေလး၏ အမုန္းမ်ိဳးျဖင့္ မုန္းသည္။ စင္စစ္ သူ႕အခ်စ္တြင္ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔ျခင္း ဟူ၍ မရွိ။ အလွဂုဏ္ ေမာက္ျခင္း၊ ကိုယ့္အလွ အတြက္ မာန ႀကီးျခင္း စသည္တို႔ ေရာေနသည့္ အခ်စ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ယခု သူ ႐ႈံးၿပီ။ ရံႈးသည္က အေရးမႀကီး။ လူတကာ တံေတြးခြက္တြင္ ပက္လက္ ေမ်ာရေတာ့မည္။ ဟန္နီလို လူသိ ရွင္ၾကား ျဖစ္ရၿပီေလာ။ သူ႕ကို ဝိုင္းကဲ့ရဲ႕ေနၾကၿပီ ေလာ။ စကားလက္သည္ ထိုအေတြးမ်ားကို လႈပ္ခါ ခ်လိုက္သည္။

သူ႕လက္က ေဘးက စားပြဲ ေသးေသး တစ္လံုးေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ျမားနတ္ေမာင္ ႐ုပ္ကေလး ႏွစ္႐ုပ္

႐ုပ္ႂကြ ေဖာ္ထားသည့္ ေႂကြႏွင္းဆီအိုးကို လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားျဖင့္ စမ္းၾကည့္ေနသည္။ တစ္ခန္းလံုးက အတိတ္ႀကီး တိတ္ေနသည္။ ေအာ္ဟစ္၍ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ဖ်က္ဆီး ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ တစ္ခုခု လုပ္ရမည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ သူ ႐ူးလိမ့္မည္။ စကားလက္က ႏွင္းဆီပန္းအိုးကို မီးဖိုဆီသို႔ လႊင့္ပစ္ ကိုင္ေပါက္လိုက္သည္။ ပန္းအိုးက ထိုင္ဖံုေနာက္မွီ ျမင့္ျမင့္ႀကီးကို သြားမွန္၏။ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ က်ၿပီး ခၽြမ္ခနဲ အစိတ္စိတ္ အႁမႊာႁမႊာ ကြဲသြားသည္။

`ဒါကေတာ့ လြန္တာေပါ့’



ထိုင္ဖံုေနာက္ အေမွာင္ရိပ္မွ အသံ တစ္သံ ေပၚလာသည္။



စကားလက္ တုန္သြားသည္။ ဘာမွ် မေျပာႏိုင္။ ဒူးညႊတ္၍ ေခြက်သြားမည္ အျပဳတြင္ ကုလားထိုင္ ေနာက္မွီကို

ဖမ္းကိုင္ ထားလိုက္ရသည္။ ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါတြင္ အျခားသူ မဟုတ္။ ရက္ ဘတ္တလာ။ ထိုင္ဖံုႀကီးေပၚတြင္ အိပ္ေနရာမွ ထလာသည္။ သူ႕ကို တမင္ ယဥ္ေက်းျပသည့္ ဟန္ျဖင့္ ဦးညႊတ္ ႏႈတ္ဆက္သည္။

`မလြယ္ပါလားကြယ့္၊ ေန႔လယ္ ေန႔ခင္း တစ္ေရး တစ္ေမာ အိပ္မယ္ စိတ္ကူးပါတယ္၊ မၾကားခ်င္တာေတြ

လာၾကားေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မဆီမဆိုင္ က်ဳပ္ အသက္ကိုလည္း ဘာျဖစ္လို႔ ရန္ရွာရတာလဲ’

လူမွ လူအစစ္၊ တေစၧ ေျခာက္ျခင္း မဟုတ္။ ခက္သည္က သူတို႔ ေျပာသည့္ စကားမ်ားကို ဤလူႀကီး အကုန္

128

ၾကားသြားၿပီ။ စကားလက္က ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ျပန္ပက္သည္။

`ရွင္ ရွင္ ေရာက္ေနတာ ဘာျဖစ္လို႔ အသိ မေပးရတာလဲ’



`အသိ ေပးရမယ္ ဟုတ္လား’ သူ႕သြားမ်ားက အေဖြးသား ေပၚလာၾကသည္။ စူးရဲ နက္ေမွာင္သည့္ မ်က္လံုးမ်ားက

သူ႕ကို ေလွာင္ေနသည္။ `ေနစမ္းပါဦးကြယ့္ သူငယ္မရဲ႕၊ ဒီ အခန္းထဲကို ဘယ္သူက က်ဴးေက်ာ္ၿပီး လာတာလဲ၊ ပန္းျခံထဲက လူအုပ္က က်ဳပ္ကို လိုလိုလားလား မရွိဘူး ထင္လို႔ ကင္နဒီကို ေစာင့္ရင္း က်ဴပ္ဘာသာ က်ဳပ္ ေအးေအးေဆးေဆး လာေနတုန္း မင္း က်ဴးေက်ာ္လာတာ မဟုတ္လား၊ က်ဳပ္ကို သိပ္ မလိုလားဘူး ထင္လို႔ က်ဳပ္ဘာသာ က်ဳပ္ ေအးေအးေဆးေဆး လာေနတာေတာင္ အျပစ္ ျဖစ္ေနပါလား ကြယ္႐ို႕ဟင္၊ မလြယ္ပါလား’

သူက ပခံုး တြန္႔ျပၿပီး ခပ္အုပ္အုပ္ ရယ္သည္။ စကားလက္ မခံခ်င္ေတာ့။ ဤလူက ႐ိုင္းပ်သည္။ ရည္မြန္ျခင္း မရွိ။ ယခု

သူ႕စကားေတြကို တစ္လံုးမက်န္ ၾကားၿပီးၿပီ။

`ရွင္ဟာ သူမ်ား စကားေျပာတာကို ေခ်ာင္း နားေထာင္တဲ့ လူ’



စကားလက္ ေဒါသ ထြက္ေနၿပီ။



`တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ေခ်ာင္းနားေထာင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတယ္၊ ဗဟုသုတကလည္း ရတယ္’

သူက ျပံဳးလိုက္သည္။ `က်ဳပ္ ေခ်ာင္းနားေထာင္ ခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳအရ ေျပာရရင္’

`ရွင္ ရွင္ လူႀကီး လူေကာင္း မဟုတ္ဘူး’



`အင္း မင္းထင္တာ မဆိုးပါဘူး၊ လူကဲခတ္ ေကာင္းသားပဲ’ သူက ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ ေျပာသည္။ `ဒါေပမယ့္

မင္းလည္း ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိဳးသမီး ဟုတ္ပံု မရဘူး၊ က်ဳပ္ ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားေတြကို ေထာက္ရင္ မင္းဟာ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိဳးသမီး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ အေတာ္ပဲ၊ က်ဳပ္ကလည္း ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိဳးသမီး ဆိုရင္ သိပ္စိတ္မဝင္စားခ်င္ဘူး၊ ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ သတၱိ မရွိဘူး၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ရွိတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေျပာရဲဘူး၊ စိတ္ပ်က္စရာ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းကေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတယ္ကြယ့္၊ မင္းလို စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ရွားပါတယ္၊ မင္းစိတ္ဓာတ္ကို က်ဳပ္ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္၊ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ မင္းလို စိတ္ဓာတ္ ျပင္းထန္တဲ့ ကေလးမ တစ္ေယာက္က အက္ရွေလလို လူမ်ိဳးကို ဘာမ်ား သေဘာက်ေနသလဲ ဆိုတာေတာ့ က်ဳပ္ နားမလည္ဘူး၊ တကယ္ကေတာ့ သူက မင္းေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ဖို႔ ေကာင္းတာ၊ သူလို စိတ္ဓာတ္ ေပ်ာ့တဲ့ လူမ်ိဳးက မင္းလို အသည္းမာတဲ့ ကေလးမမ်ိဳးကို’

`ရွင္ ရွင္ ဘာစကား ေျပာတာလဲ၊ တကယ္က ရွင္လို လူမ်ိဳးဟာ သူ႕ ဖိနပ္ကို တိုက္ေပးဖို႔ေတာင္ မေကာင္းဘူး’



စကားလက္က စိတ္ဆိုးဆိုးျဖင့္ ေအာ္သည္။



`ေၾသာ္ ကေလးမႏွယ္ ဘယ္လို ျဖစ္သြားတာလဲ၊ ခုနကေတာ့ မင္းပဲ သူ႕ကို တစ္သက္လံုး မုန္းေတာ့မယ္ဆို’



ရက္ ဘတ္တလာက ထိုင္ခံုေပၚသို႔ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ရယ္ေနသည္။

129



အားမတန္၍သာ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သူ႕ကို သတ္ပစ္ ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္။ စကားလက္က ေဆာင့္ႀကီး

ေအာင့္ႀကီးျဖင့္ တံခါးကို ဂ်ိမ္းခနဲ ျမည္ေအာင္ ပိတ္၍ ထြက္လာခဲ့သည္။

စကားလက္ ေလွကားမွ ခပ္သုတ္သုတ္ တက္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေပၚထပ္သို႔ အေရာက္တြင္ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ခဏ ရပ္ၿပီး ေလွကား လက္ရန္းကို ဆုပ္ထားလိုက္ရသည္။ သူ႕ႏွလံုးသည္ တူ ထုေနသည့္ႏွယ္ တဒုန္းဒုန္း ျမည္ေနသည္။ ေဒါသမာနႏွင့္ အေျပး တက္လာခဲ့ရသည္တို႔ စုေပါင္းကာ သူ႕ရင္ဘတ္ ပြင့္ေတာ့မေယာင္ ထင္ရသည္။ အသက္ ျပင္းျပင္း ႐ႉၾကည့္ေသာ္လည္း မရ။ ႀကီးေဒၚက ခါးကို က်ပ္ေနေအာင္ စည္းေပးလိုက္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ဤေနရာတြင္ မူးလဲသြားသည္ကို ေတြ႔ပါက မည္သို႔ ထင္ၾက မည္နည္း။ ထင္ခ်င္ရာ ထင္ၾကေတာ့မည္။ အက္ရွေလကေရာ၊ လူဆိုး လူရမ္း ရက္ ဘတ္တလာႏွင့္ သူ႕ကို မနာလို ဝန္တို ျဖစ္ေနသည့္ မိန္းကေလးေတြကပါ အမနာပ ထင္ၾက ေျပာၾကေတာ့မည္။ တျခား မိန္းကေလးေတြလို အမူးေျပေဆး တစ္တို႔ေလာက္ သူ႕တစ္သက္တြင္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ႐ႉလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕တြင္ ႐ႉေဆး ပုလင္းပင္ မရွိ။ တစ္ခါမွ် ႐ႉခဲ့ဖူးျခင္း မရွိသည္ကို သူ အျမဲ ဂုဏ္ယူခဲ့သည္။ ယခုမွ ဘာေၾကာင့္ မူးေမ့ သြားရမည္နည္း။

တျဖည္းျဖည္း သက္သာ သြားသည္။ ခဏအတြင္း ျပန္ေကာင္းသြားသည္။ စကားလက္သည္ အင္ဒီယာ အခန္းႏွင့္

ကပ္လ်က္ အဝတ္လဲခန္း ကေလးထဲသို႔ အသာ ဝင္လာခဲ့သည္။ ရင္စည္းကို ေျဖ၊ ခါးစည္းကို ေလွ်ာ့ကာ အနီးရွိ ခုတင္လြတ္ တစ္လံုးေပၚတြင္ လွဲလိုက္သည္။ ႏွလံုးကို ၿငိမ္ေအာင္၊ မ်က္ႏွာထား မပ်က္ေအာင္ ဣေႁႏၵ ဆည္သည္။ ဤပံုအတိုင္း ျမင္သြားၾကလွ်င္ သူ႕ကို တစ္မ်ိဳး ထင္ၾကေတာ့မည္။ အနားက တစ္ေယာက္ေယာက္ ႏိုးလာလွ်င္ သူ႕ အေျခအေနကို ရိပ္မိ ၾကေတာ့မည္။ သူ႕အေၾကာင္းကို မည္သူမွ် အသိမခံႏိုင္။ သိ၍ မျဖစ္။

သစ္ပင္ရိပ္ႏွင့္ ပန္းေပါင္းကူးေအာက္ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ ထိုင္၍ စကား ေျပာေနၾကသည့္ ေယာက်္ား ပရိသတ္ကို

ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းျမင္ရသည္။ ေယာက်္ားေတြကို စကားလက္ မနာလိုခ်င္။ ေယာက်္ားေလးသာ ျဖစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ေယာက်္ားေလး ျဖစ္လွ်င္ ယခုလို အျဖစ္မ်ိဳးလည္း ၾကံဳစရာ မလုိ။ ထိုသို႔ စကားလက္ ၾကည့္ေနစဥ္ ဝင္းဝဘက္သို႔ ထြက္သည့္ လမ္းေပၚမွ ခပ္သြက္သြက္ က်လာေသာ ျမင္းခြာသံမ်ား၊ ေက်ာက္စရစ္ ခဲလံုးကေလး လြင့္စဥ္ သြားသံမ်ားႏွင့္ ကပၸလီ တစ္ေယာက္ကို အေရးတႀကီး ေမးျမန္းေနသည့္ အသံ တစ္သံကို စကားလက္ ၾကားလိုက္ရ၏။ ေက်ာက္စရစ္ ခဲလံုးကေလးမ်ား လြင့္သြားသံ ေပၚလာၿပီးေနာက္ သစ္ပင္ရိပ္ ေအာက္ရွိ ေယာက်္ား ပရိသတ္ ဆီသို႔ လူတစ္ေယာက္ ျမက္ခင္းကို ျဖတ္၍ ျမင္း ဒုန္းစီးသြားသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။

ေနာက္က်၍ ေရာက္လာသည့္ ဧည့္သည္ တစ္ဦး ျဖစ္ပံုရသည္။ သို႔ရာတြင္ အင္ဒီယာ တသသ လုပ္ထားသည့္

ျမက္ခင္းကို ဘာေၾကာင့္ ျမင္း ျဖတ္စီးရသနည္း။ စကားလက္ သူ႕ကို မမွတ္မိ။ ထိုလူက ျမင္းေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ ဂၽြန္ ဝီလ္ကိီ၏ လက္ေမာင္းကို ဖမ္းဆုပ္ လိုက္သည့္ အခါတြင္ အမူအရာက ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ ျဖစ္ေနသည္ကိုမူ စကားလက္ ျမင္လိုက္ရသည္။ ေယာက်္ား ပရိသတ္က အရက္ ဖန္ခြက္ေတြ ကိုင္ထားရင္း သူ႕အနားသို႔ ဝိုင္းအံုလာၾကသည္။ အနည္းငယ္ လွမ္းသည့္တိုင္ ဆူညံစြာ ေျပာေနသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ ေမးျမန္းေနသံ၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လွမ္းေခၚေနသံတို႔ကို ၾကားရသည္။ အုတ္အုတ္ က်က္က်က္ အသံေတြ ၾကားထဲမွ စတူးဝပ္၏ ေအာ္သံကိုလည္း ၾကားရ၏။ စတူးဝပ္၏ အသံက ေတာလိုက္ရာတြင္ ေတာေကာင္ ေျခာက္သည့္ အသံမ်ိဳး။

စတူးဝပ္တို႔ ညီအစ္ကို ေလးေယာက္ႏွင့္ ဖြန္တိန္ ညီအစ္ကို တစ္သိုက္ ျမင္းေဇာင္းထဲသို႔ ေျပးသြားၾကသည္ကို

130

စကားလက္ ျမင္ရသည္။

`ေဟ့ ဂ်င္းေရ၊ ျမင္းေတြကို ကုန္းတင္စမ္းေဟ့’ ဟု ေအာ္သံလည္း ၾကားရ၏။



`ဘယ္မ်ား မီးေလာင္သြားလို႔လဲ မသိဘူး’ ဟု စကားလက္ ေတြးသည္။ မီး ေလာင္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မေလာင္သည္ ျဖစ္ေစ

သူ႕အလုပ္ မဟုတ္။ သူ႕အလုပ္က မည္သူမွ် မေတြ႔မီ ခုတင္ေပၚသို႔ ေရာက္ေနဖို႔သာ ျဖစ္သည္။

ရင္ခုန္တာ နည္းနည္း သက္သာသြားၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလွကားကို ေျခဖ်ားေထာက္၍ တက္လာကာ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ

ခန္းမေဆာင္ထဲသို႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္ လာခဲ့သည္။ အိမ္ႀကီး တစ္အိမ္လံုးသည္ အိပ္ေမာ က်ေနသည့္ႏွယ္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ညတြင္မူ အိမ္ႀကီးသည္ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေရာင္မ်ား၊ ဂီတသံမ်ားျဖင့္ အစြမ္းကုန္ လွပလာသည္။ စကားလက္သည္ အဝတ္လဲခန္းကို အသာ ဖြင့္ကာ အထဲသို႔ ဝင္ခဲ့၏။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္ထားကာ တံခါး လက္ကိုင္ဘုကို ကိုင္ထားသည္။ ထိုစဥ္ အိပ္ခန္းထဲမွ ခပ္တိုးတိုး ေျပာေနေသာ ဟန္နီ၏ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

`စကားလက္တို႔ကေတာ့ ဒီေန႔ ျမင္ျမင္သမွ် ေယာက်္ားေလးေတြကို ၾကာပစ္သြားတာပဲ’



စကားလက္၏ ရင္သည္ အခုန္ျမန္လာ၏။ သူ႕ လက္မ်ားသည္ မသိမသာ ရင္အံုကို ဖိမိလ်က္သား ျဖစ္ေနသည္။

`တစ္ခါတေလမွာ ေခ်ာင္း နားေထာင္ရတဲ့ အတြက္ ဗဟုသုတ တိုးတာေတြ ရွိတယ္’ ဆိုသည့္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ စကားမ်ားကို သြားအမွတ္ရသည္။ စကားလက္ ေရွာင္ထြက္သြားရမည္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ ခပ္တည္တည္ ဝင္သြားကာ ဟန္နီကို ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားေအာင္ အမိဖမ္းလိုက္ရမည္ေလာ။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္အသံ တစ္သံေၾကာင့္ စကားလက္ တန္႔သြားသည္။ အသံက မီလာနီ အသံ။

`ဟန္နီရယ္၊ ဒီလို မေျပာပါႏွင့္၊ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေပ်ာ္လို႔ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ ျဖစ္ေနတာပါ၊ စကားလက္က ဒီလို

ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ ဆိုေတာ့ ပိုၿပီးေတာင္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလာတယ္’

စကားလက္သည္ သူ႕ရင္ညြန္႔ကို လက္ျဖင့္ ထပ္ဖိလ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။



`အမယ္၊ ဒီဟာမကမ်ား ငါ့အတြက္ ေရွ႕ေန လိုက္ေပးရေသးတယ္၊ ဟြန္း’ စကားလက္ စိတ္ထဲက ရြတ္သည္။



ဟန္နီ႕စကားကမွ နားခံသာေသးသည္။ ပြင့္လင္း ေသးသည္။ စကားလက္သည္ မည္သည့္ မိန္းမကိုမွ် မယံု။ ေမေမမွ

လြဲလွ်င္ က်န္မိန္းမ မွန္သမွ်သည္ ကိုယ္က်ိဳးမွ အပ အျခား မည္သူ႕ အက်ိဳးကိုမွ် မၾကည့္။ အက္ရွေလကို သူ စိတ္ခ်လက္ခ် ပိုင္ၿပီဟု မီလာနီ သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သာ သေဘာထား ႀကီးေၾကာင္း အေပၚစီးႀကီးျဖင့္ ျပျခင္း ျဖစ္ရမည္။ မီလာနီက သူ ေအာင္ပြဲရၿပီ ဆိုသည္ကိုလည္း ျပခ်င္သည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းတြင္ သေဘာထား ႀကီးေၾကာင္းကိုလည္း ျပခ်င္သည္။ တျခား မိန္းကေလးေတြ အေၾကာင္းကို ေယာက်္ားေလးမ်ားအား ေျပာျပရာတြင္ ဤနည္းကို စကားလက္ သံုးခဲ့ဖူးၿပီ။ ေယာက်္ား ဆိုသည့္ ထံုထိုင္းထိုင္း သတၱဝါ မ်ားကလည္း စကားလက္ သေဘာထား ႀကီးေလဟန္၊ ကိုယ္က်ိဳး မငဲ့ေလဟန္ ထင္သြားတတ္ၾကသည္။

`အမယ္ေလး၊ ဒီေလာက္ ျဖစ္ေနတာကိုေတာင္ မင္း မျမင္ဘူးလား’ ဟန္နီက ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာလိုက္သည္။



`ဟန္နီကလည္း တိုးတိုးေျပာပါ၊ မင္း ေျပာတာက တစ္အိမ္လံုး ၾကားမတတ္ပဲ’ ဆယ္လီမြန္႐ိုး၏ အသံ ျဖစ္သည္။

131



ဟန္နီက အသံကုိ ႏွိမ့္၍ ဆက္ေျပာသည္။



`မင္းလည္း ျမင္သားပဲကြ၊ လာသမွ် ေယာက်္ားေလးေတြႏွင့္ ပလူးေနတာ၊ သူ႕ညီမ အဆက္ ကင္နဒီ ကိုေတာင္

မေရွာင္ဘူး၊ ဒါေလာက္ ကဲတာမ်ိဳး ေတြ႔ဖူးေပါင္၊ သူက ခ်ားလ္ကို က်ေနတာ၊ ခ်ားလ္ႏွင့္ ကိုယ္က’

ဟန္နီက ေအာင္ျမင္စြာ ရယ္လိုက္သည္။



`တကယ္’



တီးတိုး ေမးသံမ်ားကို ၾကားရသည္။



`ေဟ့ မိန္းမေတြ၊ ဘယ္သူ႕မွေတာ့ မေျပာႏွင့္ေနာ္၊ ခုထက္ထိ ဘာမွေတာ့’



တခစ္ခစ္

ရယ္သံမ်ားကို

ၾကားရ၏။

ခုတင္မွ

စပရိန္မ်ား

တကၽြီကၽြီ

ျမည္သံကို

ၾကားရသည္။

ဟန္နီကို

တစ္ေယာက္ေယာက္က ဖက္ထားဟန္ တူသည္။ ဟန္နီ တစ္ေယာက္ သူ႕ေယာက္မ ျဖစ္ရေတာ့မည့္အတြက္ ဝမ္းသာေၾကာင္း ေျပာေနသည့္ မီလာနီ၏ အသံကို ၾကားရ၏။

`ကိုယ္ေတာ့ စကားလက္ကို ေယာက္မ မေတာ္ခ်င္ဘူး ဆရာ့၊ ဒါေလာက္ ပ်ံတဲ့ဟာမ်ိဳး ဒီတစ္ခါပဲ ေတြ႔ဖူးေသးတယ္’

ဟက္တီ တာလက္တန္၏ အသံ ျဖစ္သည္။ `ဒါေပမယ့္ စတူးဝပ္ႏွင့္ေတာ့ ၾကည္ေနတာပဲ၊ ဘရင့္ကေတာ့ စတူးဝပ္ႏွင့္ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ဘရင့္ကလည္း စကားလက္ကို ရစ္ေနတာပဲ’

`ေဟ့၊ ေဟ့၊ ဒီမွာ၊ မင္းတို႔ ေျပာေနတာေတြ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး’ ဟန္နီက သူ႕စကား ခိုင္မာေစရန္ အေရးႀကီးသည့္

ဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ `သူ ဂ႐ုစိုက္တာ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္၊ ဘယ္သူလဲ သိရဲ႕လား၊ အက္ရွေလကြ’

တီးတိုးသံမ်ားသည္ ေရာေထြးသြားၾကသည္။ ေမးခြန္း ထုတ္သံ၊ ၾကားျဖတ္ ဝင္ေျပာသံတုိ႕ကို ၾကားရသည္။ စကားလက္

တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ေနသည္။ ရွက္လည္း ရွက္သည္။ ဟန္နီက ေယာက်္ားေတြႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ဘာမွ် နားလည္သူ မဟုတ္။ နလပိန္းတံုးမွ တကယ့္ နလပိန္းတံုး။ သို႔ရာတြင္ မိန္းမတို႔၏ ပကတိဉာဏ္ျဖင့္ မိန္းမခ်င္း အကဲခတ္ရာတြင္ကား စကားလက္ထက္ သာသည္။ စာၾကည့္ခန္းထဲတြင္ အက္ရွေလႏွင့္ လည္းေကာင္း၊ ရက္ ဘတ္တလာႏွင့္ လည္းေကာင္း ျဖစ္ခဲ့သည့္ ကိစၥသည္ ယခု သူတို႔ ေျပာေနသည့္ စကားမ်ားႏွင့္ စာလွ်င္ ဘာမွ် မဟုတ္။ အပ္ျခစ္ရာကေလးေလာက္သာ ရွိသည္။ ေယာက်္ား ဆိုသည့္ လူမ်ိဳးက ေတာ္ေတာ္တန္တန္ ကိစၥကို ႏႈတ္လံုသည္။ စိတ္ခ်ရသည္။ ရက္ ဘတ္တလာလို လူမ်ိဳးပင္လွ်င္ စိတ္ခ်ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ဟန္နီက စကားမ်ားသည္။ ဟန္နီ ပါးစပ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ေမာင္းခတ္သည္ထက္ ဆိုးလိမ့္မည္။ ညေန မိုးမခ်ဳပ္မီ တစ္နယ္လံုး မသိခ်င္ အဆံုး။ သူ႕သမီးကို လူတကာ အေျပာမခံႏိုင္ဟု ေဖေဖက မေန႔ညတုန္းကပင္ ေျပာခဲ့ေသးသည္။ ယခု လူတကာ ေျပာစရာ ျဖစ္ရေတာ့မည္။ စကားလက္ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ ျပန္လာသည္။ ေစးထန္းသည့္ ေခၽြးမ်ားက ခ်ိဳင္းမွ နံ႐ိုးေပၚသို႔ စီးသြားၾကသည္။

တစ္လံုးခ်င္း ေျပာသည့္ မီလာနီ၏ အသံ ေပၚလာသည္။



`ဟန္နီကလည္း ကြယ္၊ ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ဖက္သားကို ဒီလို မေျပာပါႏွင့္’

132



`အို ဟုတ္သမွ ဟိုဘက္ေတာင္ လြန္ေသး၊ ေအး မင္းကေတာ့ ဘုရားေလာင္းမႀကီး လုပ္ေန၊ ေတြ႔သမွ် လူကို ယံု၊

လူတိုင္းကို အေကာင္းထင္၊ တကယ္က လူေတြက ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ မင္း သိမယ္၊ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ကိုယ္တို႔က ဝမ္းသာပါတယ္၊ စကားလက္ ဝင္လာရင္ ျပႆနာ ေပၚတာ ခ်ည္းပဲ၊ သူမ်ား အဆက္ကို လုသြားတာခ်ည္းပဲ၊ ၾကည့္ပါလား၊ စတူးဝပ္ကို အင္ဒီယာ လက္က လုသြားၿပီးၿပီ၊ တကယ္လည္း ခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေန႔ ဆိုရင္လည္း ကင္နဒီ ကိုေရာ၊ အက္ရွေလကိုေရာ၊ ခ်ားလ္ကိုေရာ’

`ငါ အိမ္ျပန္မွ ျဖစ္မယ္၊ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္’ စကားလက္ ေတြးသည္။



စကားလက္သည္

အေတာင္

ေပါက္ကာ

ၿမိဳင္သာယာသို႔

ခ်က္ခ်င္း

ျပန္ေရာက္သြားခ်င္သည္။

ေမေမႏွင့္

ႏွစ္ေယာက္တည္း ေမေမ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ကာ ေမေမ့ အက်ႌကို ဆြဲကာ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ ေျပာျပကာ သူ႕အေမ့ ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ ငိုခ်လိုက္ခ်င္သည္။ ေနာက္တစ္ခြန္းကိုသာ ဆက္နားေထာင္မိလွ်င္ အခန္းထဲ ေျပးဝင္၍ ဟန္နီကို ဆံပင္ ဆြဲၿပီး ပါး႐ိုက္မိလိမ့္မည္။ သူ႕ကိုယ္သူ သူေတာ္ေကာင္းမႀကီး လုပ္ေနသည့္ မီလာနီ၏ မ်က္ႏွာကို တံေတြးျဖင့္ ေထြးမိလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ယေန႔ တစ္ေန႔လံုး ကဏၬေကာစ ျဖစ္ခဲ့ရသည္မွာ မ်ားလွၿပီ။ ေအာက္တန္းစားေတြလို စကားမ်ားခဲ့ၿပီ။ ဤ စိတ္ေၾကာင့္ သူ ဒုကၡ ျဖစ္ခဲ့ရေပါင္း မ်ားလွၿပီ။

စကားလက္က သူ႕အက်ႌကို ဖိ၍ သပ္ခ်သည္။ အက်ႌကို မတြန္႔ေအာင္ သပ္ရပ္ေစၿပီးမွ တိရစၧာန္ တစ္ေကာင္သဖြယ္

ေပ့ါပါးစြာ အျပင္သို႔ ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။ ပိတ္ထားေသာ အခန္းမ်ား၊ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ အခန္းမ်ားကို ျဖတ္၍ ခန္းမေဆာင္ တစ္ေလွ်ာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ အိမ္ ျပန္ေတာ့မည္။ အိမ္ျပန္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။

ဆင္ဝင္ေရွ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ ေခါင္းထဲသို႔ လက္ခနဲ အေတြးတစ္ခု ဝင္လာသည္။ အိမ္ျပန္၍ မျဖစ္ေသး။

ထြက္ေျပး၍ မျဖစ္ေသး။ ၿပီးသည္ အထိ ေနဦးမည္။ သူတို႔ကို အရြဲ႕တိုက္၍ ေနျပလိုက္ဦးမည္။ ထြက္ေျပးလွ်င္ အ႐ံႈးေပးရာ ေရာက္မည္။ သူတို႔ကို လက္နက္ေပးရာ ေရာက္မည္။

စကားလက္ လက္သီးကို ဆုပ္၍ သူ႕ေဘးက ေက်ာက္သားတိုင္ႀကီးကို လက္သီးျဖင့္ ထိုးလိုက္သည္။ ဟာက်ဴလီလို

အားရွိခ်င္သည္။ သူ႕လို အားရွိလွ်င္ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ အိမ္ႀကီးကို ၿဖိဳခ်ကာ အိမ္ရွိ လူကုန္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ သူတို႔ကို အႏိုင္ယူခ်င္သည္။ သူ႕အေၾကာင္းကို ျပလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သို႔ ျပရမည္ မသိ။ သူ႕စိတ္ ထိခိုက္သည္ထက္ ႏွစ္ျပန္ ထိခိုက္ေအာင္ သူတို႔ကို လုပ္ျပရဦးမည္။

ယခုအခ်ိန္တြင္ အက္ရွေလကိုလည္း အက္ရွေလဟု မထင္ေတာ့။ သူ ခ်စ္သည့္ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ မႈန္ေငးေငး

အက္ရွေလ မဟုတ္ေတာ့။ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္က ဝီလ္ကီ မိသားစုထဲက တစ္ေယာက္၊ သူ႕ကို ေလွာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာခဲ့ၾကသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္က လူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ သေဘာထား လိုက္ၿပီ။ အသက္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ အရြယ္တြင္ မာနသည္ အခ်စ္ထက္ အားႀကီးသည္။ သူ႕ အသည္းႏွလံုးတြင္ အမုန္းမွ အပ အျခား အရာမ်ား အတြက္ ေနရာ မရွိေတာ့။

`အိမ္ မျပန္ဘူး၊ အိမ္ ဘာလို႔ ျပန္ရမွာလဲ’ စကားလက္ ေတြးသည္။ `ဒီမွာ ဆက္ကို ေနဦးမယ္၊ သင္းတို႔

စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ကို လုပ္ျပဦးမယ္၊ ေမေမ့ကိုလည္း မေျပာဘူး၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း မေျပာဘူး’

133



စကားလက္ အားတင္းကာ အိမ္ထဲသို႔ ျပန္ဝင္သည္။ အေပၚထပ္ တက္ၿပီး အိပ္ခန္း တစ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္အိပ္မည္။



ဆင္ဝင္ဘက္မွ ခန္းမႀကီးထဲသို႔ ျပန္အလွည့္တြင္ ခန္းမ တစ္ဖက္ထိပ္မွ ေပၚလာေသာ ခ်ားလ္ကို ျမင္လိုက္၏။

ခ်ားလ္က ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ႕ဆံပင္က ဖ႐ိုဖရဲ။ မ်က္ႏွာ ပ်က္ပ်က္။

`ၾကားၿပီးၿပီလား’ ခ်ားလ္က အနား မေရာင္ခင္ လွမ္းေျပာသည္။ `ဂ်ဳးန္ဘာ႐ိုက ေပါ ဝီလ္ဆန္ သတင္း ပို႔လာတယ္’



အနား

ေရာက္သည့္

အခါတြင္

အသက္႐ႉပင္

မမွန္ခ်င္။

စကားလက္က

ဘာမွ်

မေျပာဘဲ

သူ႕မ်က္ႏွာကို

စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

`ေျမာက္ပိုင္း ေခါင္းေဆာင္ လင္ကြန္းက စစ္တပ္ဖြဲ႔ဖို႔ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္လိုက္ၿပီတဲ့၊ အေပ်ာ္တမ္း တပ္သားေတြတဲ့၊

ခုကို ခုနစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ ရၿပီတဲ့’

လာျပန္ၿပီ လင္ကြန္း။ ေယာက်္ားမ်ားသည္ ထို႔ထက္ အေရးႀကီးေသာ ကိစၥမ်ားကုိ မစဥ္းစားတတ္ ေတာ့ၿပီေလာ။

လင္ကြန္းက စစ္သားစုလွ်င္ သူလည္း ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္ေသာ လူ႕ငႏြား တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ေနရျပန္ၿပီ။

ခ်ားလ္က သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္သည္။ စကားလက္ မ်က္ႏွာက စကၠဴလို ျဖဴေနသည္။ မ်က္လံုးက်ဥ္းက်ဥ္းမ်ားက

ျမေရာင္ ေတာက္ေနသည္။ ဤမွ် တင္းမာေနေသာ မ်က္ႏွာကို ဘယ္ မိန္းကေလးတြင္မွ် ခ်ားလ္ မေတြ႔စဖူး။ ဤမွ် အေရာင္ ေတာက္ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ိဳးကိုလည္း မျမင္စဖူး။

`ကိုယ္ မွားသြားတယ္ စကားလက္၊ ေအးေအး ေဆးေဆး ေျပာဖို႔ ေကာင္းတာ၊ မိန္းမသားေတြ ထိတ္လန္႔တတ္တာကို

ေမ့သြားတယ္၊ စကားလက္ကို အေႏွာင့္အယွက္ ေပးမိတဲ့ အတြက္ ဝမ္းနည္းပါတယ္၊ ေရတစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္လိုက္ပါလား’

`ဟင့္အင္း’



စကားလက္က မဲ့ျပံဳး ျပံဳးသည္။



`ဒါျဖင့္ တစ္ေနရာရာ သြားထိုင္ရေအာင္ေလ’



ခ်ားလ္က သူ႕လက္ေမာင္းကို ဆြဲသည္။ စကားလက္က ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ ခ်ားလ္က သူ႕ကို ေလွကား အဆင္းတြင္

တယုတယ တြဲေခၚကာ ျမက္ခင္းကို ျဖတ္ၿပီး အႀကီးဆံုး ဝက္သစ္ခ်ပင္ႀကီး ေအာက္က သံခတ ံု န္းလ်ားကေလးဆီသ႔ို ေခၚသြားသည္။ မိန္းမသား ဆိုသည္မွာ ႏုနယ္သည္။ သတင္းေလး တစ္ခုကို ေျပာ႐ံုမွ်ျဖင့္ ေသြးလန္႔ကာ မူးေမ့မတတ္ ျဖစ္တတ္ရွာသည္ဟု ခ်ားလ္ ေတြးသည္။ ဤအေတြးေၾကာင့္ သူ႕ကိုယ္သူ ေယာက်္ားပီသ လာသည္ဟု ထင္လာကာ ထိုင္ခံုသို႔ အေရာက္တြင္ စကားလက္ကို ႏွစ္ဆ တိုး၍ ယုယသည္။ စကားလက္ကို ၾကည့္ရသည္က ခါတိုင္းႏွင့္ မတူ။ မ်က္ႏွာ ျဖဴေရာ္ေနပံုကေလးကပင္ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း လွေနသည္။ သူ စစ္ထဲ လိုက္သြားမည္ကို စိုးရိမ္ ပူပန္ ေနျခင္းေလာ။ ဤမွ်ေလာက္အထိမူ မျဖစ္ႏုိင္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ အဘယ္ေၾကာင့္ သူ႕ ဣေႁႏၵ ပ်က္ေနရသနည္း။ ပိုးဇာ လက္ကိုင္ပဝါကေလးကို ကိုင္ထားသည့္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားက ဘာေၾကာင့္ တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနရသနည္း။ ေမွာင္မင္စြဲသည့္ မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ားကေကာ။ သူ ဖတ္ဖူးသည့္ အခ်စ္ဝတၳဳမ်ား ထဲက ဇာတ္လိုက္ မင္းသမီးမ်ားလို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းႏွင့္ အခ်စ္ေၾကာင့္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္။

134



ခ်ားလ္က လည္ေခ်ာင္းကို သံုးႀကိမ္ ရွင္းကာ စကားေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ရာတြင္ ေျပာ၍ မရ။ သူ႕မ်က္လံုး

စိမ္းစိမ္းမ်ားက သူ႕ကို ေၾကာင္ေၾကာင္ႀကီး ၾကည့္ေနသျဖင့္ ခ်ားလ္က မ်က္လႊာ ခ်လိုက္သည္။

`ခ်ားလ္က ပိုက္ဆံ ေပါတယ္’ စကားလက္ ေခါင္းထဲတြင္ စီမံကိန္း တစ္ခု ေပၚလာသည္။ `သူႏွင့္ ဆိုရင္

ေယာကၡမတို႔ ဘာတို႔ ဆိုတဲ့ ျပႆနာမ်ိဳးလည္း မေပၚေတာ့ဘူး၊ ေနေတာ့လည္း အတၱလန္တာမွာ၊ သူ႕ကို ခု ယူျပလိုက္ရင္ အက္ရွေလကိုလည္း ဂ႐ုမစိုက္ဘူး ဆိုတာ ျပၿပီးသား ျဖစ္ေရာ၊ ဟန္နီကိုလည္း အေၾကာင္းျပၿပီးသား ျဖစ္ေရာ၊ ခ်ားလ္ကိုသာ ငါ ယူလုိက္ရင္ ဟန္နီ ဆိုတဲ့ ေကာင္မ ေနာက္ထပ္ ႀကိဳက္မယ့္သူလည္း ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ လူတကာ တံေတြးခြက္မွာလည္း ပက္လက္ ေမ်ာမွာပဲ၊ မီလာနီ ကလည္း သူ႕ေမာင္ကို သိပ္ခ်စ္ေတာ့ ငါ ယူလိုက္ရင္ သူလည္း စိတ္ထိခိုက္မွာပဲ၊ စတူးဝပ္ႏွင့္ ဘရင့္ ညီအစ္ကိုလည္း က်န္ရစ္ႀကီးေတြ ျဖစ္မယ္၊ ငါက ရထားႀကီးႏွင့္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာကို လာၿပီး ေရႊတြဲလြဲ ေငြတြဲလြဲ ဝတ္လို႔၊ သူတို႔ ညီအစ္ကိုေတာ့ ေဆြးေနမွာပဲ၊ ငါ့ကိုလည္း အထင္ ေသးရဲၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး’

`ျပည္တြင္းစစ္ကေတာ့ ျဖစ္မွာပဲ’ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ႀကိဳးစားၿပီးေနာက္ ခ်ားလ္ထံမွ တစ္ခြန္း ထြက္လာသည္။

`ဒါေပမယ့္ စိတ္မပူပါႏွင့္၊ တစ္လေလာက္ တိုက္ရင္ ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးသြားၿပီး ကိုယ္တို႔ပဲ ႏိုင္မွာပါ၊ ကိုယ္လည္း တပ္ထဲ လိုက္သြားရမယ္၊ ဒီေန႔ည တပ္ေတြ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုမွာ စုမွာ ဆိုေတာ့ ကပြဲေတာင္ သိပ္စည္မယ္ မထင္ဘူး၊ စတူးဝပ္တို႔ ညီအစ္ကို တစ္သိုက္ လိုက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကား ေနၾကတယ္၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ စိတ္ေကာင္းၾကမွာ မဟုတ္ဘူး’

`အို’



စကားလက္က ဝတ္ေက် တန္းေက် ေျပာလိုက္သည္။



စကားလက္ စိတ္ ၿငိမ္သြားၿပီ။ ဣေႁႏၵ ဆည္ႏိုင္ၿပီ။ သူ႕ ခံစားခ်က္မ်ားသည္ ႏွင္းဖံုးသည့္ႏွယ္ ေအးစက္သြားၾကၿပီ။

သူ႕ခံစားခ်က္မ်ားသည္ ေႏြးေထြးလာစရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့။ ခ်ားလ္ကို သူ ဘာေၾကာင့္ မယူရ မည္နည္း။ သူလည္း တျခား ေယာက်္ားေလးေတြႏွင့္ ဘာမွ် မထူး။ မည္သူ႕ကိုမွ် ဂ႐ုစိုက္စရာ မလို။ မည္သူ႕ကိုမွ် မည္သည္ကိုမွ် ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့။ အသက္ ကိုးဆယ္ ေနရသည့္တိုင္ မည္သည့္ အရာကိုမွ် ဂ႐ု မစိုက္ေတာ့။

`ဝီလ္ဟန္ပတန္ရဲ႕ ကာ႐ိုလိုင္နား ျပည္နယ္ တပ္ႏွင့္ လိုက္ရမလား၊ အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕ေစာင့္တပ္ႏွင့္ လိုက္ရမလား

မသိေသးဘူး’

`အို’ ဟု စကားလက္က ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဆိုသည္။ ခ်ားလ္က မ်က္ေတာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္လ်က္ ရွိ၏။



`စကားလက္ ကိုယ့္ကို ေစာင့္မယ္ မဟုတ္လား ဟင္၊ ကိုယ္ ေရွ႕တန္း စစ္ေျမျပင္ သြားတုန္း စကားလက္

ေစာင့္မယ္ဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ’

ခ်ားလ္က

ျပံဳးေနေသာ

စကားလက္၏

ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို

ေငးၾကည့္ေနသည္။

သူ႕ႏႈတ္ခမ္းကေလးေတြကို

နမ္းလိုက္ရလွ်င္ဟု ပထမဆံုး အႀကိမ္ စိတ္ကူး ရလာသည္။ လက္ဆီျပန္သျဖင့္ ေစးထန္းထန္း ျဖစ္ေနသည့္ စကားလက္၏ လက္ဖဝါးသည္ သူ႕လက္ထဲသို႔ ေရာက္လာသည္။

135



`စကားလက္ မေစာင့္ခ်င္ဘူး’



စကားလက္ မ်က္လံုးတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲေနသည္။



ခ်ားလ္က သူ႕လက္ကို ဆုပ္ထားရင္း ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္ေနသည္။ မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ား ေအာက္မွ

ခ်ားလ္ကို ၾကည့္သည္။ တုတ္ခ်က္ မိထားသည့္ ဖားတစ္ေကာင္ႏွင့္ တူသည္ဟု ေအာက္ေမ့မိသည္။ ခ်ားလ္က ပါးစပ္ကို ဖြင့္လိုက္ ပိတ္လိုက္ျဖင့္ ေျပာမည့္ စကားကို မေျပာႏိုင္ေသးဘဲ ဆြံ႔ေနသည္။ ေနာက္ မ်က္ႏွာ နီရဲလာသည္။

`ကိုယ့္ကို ခ်စ္ႏိုင္မလား ဟင္’



စကားလက္က ဘာမွ် မေျပာ။ သူ႕ရင္ခြင္ကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ခ်ားလ္က ဝမ္းလည္း သာသည္။ ရွက္လည္း

ရွက္ေနသည္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ အေျဖရ ခက္ေကာင္း ခက္မည္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို တစ္ခါမွ် ဤသို႔ မေျပာဖူးခဲ့။ ယခု ပထမဆံုး အႀကိမ္ ေျပာဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်ားလ္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ခ်ားလ္ ထ၍ ခုန္လိုက္ခ်င္သည္။ ေပြ႔ဖက္ နမ္း႐ႈပ္ ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ အိမ္မွ ခုန္ဆင္းေျပးကာ ေတြ႔သမွ်လူကို သူ႕အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ မလုပ္ျဖစ္။ စကားလက္၏ လက္ကို တအား ဖ်စ္ညႇစ္ေနမိသည္။ စကားလက္၏ လက္စြပ္သည္ သူ႕အသားထဲ စူးဝင္ သြားသည္။

`ကိုယ့္ကို မၾကာခင္ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ေပါ့၊ ဟုတ္လား စကားလက္’



`ဟင္’    



စကားလက္က အက်ႌေပၚမွ ေခါက္တြန္႔စေလး တစ္ခုကို စမ္းရင္း ေျပာသည္။



`ႏွစ္မဂၤလာ ေဆာင္ရင္ေရာ၊ ကိုယ္ႏွင့္ စကားလက္က တစ္တြဲ၊ အက္ရွေလႏွင့္ မီလာနီႏွင့္က’



`ဟင့္အင္း’



စကားလက္က ေကာက္ကာ ငင္ကာ ျငင္းလိုက္ၿပီး သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ တစ္ခ်က္ မွားသြားၿပီဟု ခ်ားလ္

သိလိုက္၏။ မဂၤလာ ဆိုသည္မွာ မိန္းကေလးမ်ားအဖို႔ တစ္သက္တြင္ တစ္ခါသာ ေတြ႔ရသည့္ ကိစၥ ျဖစ္သည္။ သူမ်ားေတြႏွင့္ အေရာေရာ အေႏွာေႏွာ လုပ္ခ်င္ဟန္မတူ။ စကားလက္က သူ႕ အမွားကို ခြင့္လႊတ္ေဖာ္ရသည္။ အေမွာင္ထဲမွာသာဆိုလွ်င္ အေမွာင္ အားကိုးျဖင့္ စကားလက္ကို နမ္းကာ ရင္ထဲက စကားေတြ ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။

`မိဘေတြကို ဘယ္ေတာ့ေလာက္ လာေျပာရမလဲ ဟင္’



`ျမန္ေလ ေကာင္းေလပဲ’



စကားလက္က ေျပာလိုက္သည္။ သူ႕လက္ကို ဖ်စ္ညႇစ္ထားသည္မွာလည္း နာလွၿပီ။ လႊတ္ေစခ်င္လွၿပီ။



ခ်ားလ္က ႐ုတ္ခနဲ ထသည္။ ထို႔ေနာက္ စကားလက္ကို ရႊန္းရႊန္းစားစား ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ ျဖဴစင္သည့္ သူ႕ႏွလံုးသား

136

အရိပ္သည္ သူ႕မ်က္လံုးတြင္ လာထင္ ေနသည္။ ယခင္က သူ႕ကို မည္သည့္ ေယာက်္ား ကေလးမွ် ဤသို႔ မၾကည့္စဖူး။ ေနာက္တြင္လည္း ဤသို႔ အၾကည့္ ခံရေတာ့မည္ မဟုတ္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕စိတ္ထဲတြင္မူ ခ်ားလ္သည္ ႏြားသူငယ္ကေလး တစ္ေကာင္ႏွင့္ တူေနသည္ဟု ထင္သည္။

`ဒါျဖင့္ စကားလက္တို႔ ေဖေဖကို လိုက္ရွာမယ္ေလ၊ ကုိယ္လည္း မေစာင့္ခ်င္ဘူး၊ သြားေျပာမယ္ေနာ္’



`သြားေလ၊ စကားလက္ ဒီနားမွာ ေစာင့္ေနမယ္၊ ဒီေနရာက ေအးေအးေဆးေဆး ရွိတယ္’



ခ်ားလ္သည္ ျမက္ခင္းကို ျဖတ္ကာ အိမ္ႀကီးထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သစ္ရြက္တို႔ လႈပ္ေနသည့္

ဝက္သစ္ခ်ပင္ႀကီး ေအာက္တြင္ စကားလက္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ျမင္းေဇာင္းမ်ား ဘက္ဆီမွ ျမင္းစီး၍ ထြက္သြားၾကေသာ ေယာက်္ား ပရိသတ္ကို ျမင္ရ၏။ ကပၸလီ မ်ားကလည္း ျမင္းကိုယ္စီျဖင့္ သူတို႔ သခင္ အသီးသီး ေနာက္မွ ပါသြားၾကသည္။ မြန္႐ိုး ညီအစ္ကို၊ ဖြန္တိန္ ညီအစ္ကိုႏွင့္ ကားလ္ဗတ္ ညီအစ္ကို။ သူတို႔ ဦးထုပ္ခၽြတ္၍ ေဝွ႕ယမ္းျပကာ ျခံျပင္သို႔ သြားၾကသည္။ တာလက္တန္ ညီအစ္ကိုက ျမက္ခင္းကို ျဖတ္၍ သူ႕အနားမွ စီးသြားၾကသည္။ ဘရင့္ကမူ `စကားလက္ေရ၊ ေမေမက သူ႕ျမင္းေတြ ခ႐ိုင္တပ္ကို ေပးလိုက္ၿပီေဟ့’ ဟု ေအာ္သြား၏။ ျမက္ပင္ကေလးမ်ား ေၾကက်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ခဏ အၾကာတြင္ ဝက္သစ္ခ်ပင္ ေအာက္တြင္ စကားလက္ တစ္ေယာက္ထီးတည္း။

အိမ္ျဖဴျဖဴႀကီးသည္ သူ႕မ်က္စိထဲတြင္ သူႏွင့္ ေဝးသြားသည္ဟု ထင္ရ၏။ သူ႕အိမ္ မျဖစ္ေတာ့။ အက္ရွေလသည္

ဤအိမ္ႀကီးသို႔ သူ႕ကို သတို႔သမီး အျဖစ္ မည္သည့္ အခါမွ် ေခၚရေတာ့မည္ မဟုတ္။ အက္ရွေလ၊ အက္ရွေလ။ စကားလက္ ထင္ရာေတြ လုပ္လိုက္မိၿပီ။ နာၾကည္းသည့္ မာနႏွင့္ လက္ေတြ႔က်သည့္ သေဘာထား ေနာက္ကြယ္တြင္ တစ္စံုတစ္ရာသည္ နာက်င္စြာ လႈပ္ရွားေနသည္။ မာနထက္ လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္က်ိဳး ၾကည့္ျခင္းထက္ လည္းေကာင္း ခြန္အားေကာင္းသည့္ လူႀကီးစိတ္၊ လူႀကီး ခံစားခ်က္သည္ ေမြးဖြားလာသည္။ အက္ရွေလကို သူ ခ်စ္သည္။ ဤသည္ကို အက္ရွေလလည္း သိသည္။ သူလည္း သိသည္။

ေက်ာက္စရစ္ ခဲေလးေတြ ခင္းထားသည့္ လမ္းေကြ႔ ကေလးတြင္ ခ်ားလ္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည့္ အခါ၌ စကားလက္

ရင္ထဲတြင္ ေဘာင္ဘင္ ခတ္ေနသည္။ တစ္သက္တြင္ ဤမွ်ေလာက္ တစ္ခါမွ် စိတ္ မဆင္းရဲစဖူး။

137





သီတင္း ႏွစ္ပတ္ အတြင္း စကားလက္ အိမ္ေထာင္ရွင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ႏွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ အတြင္း မုဆိုးမ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

အိမ္ေထာင္ျပဳစဥ္က အေလးအနက္ မစဥ္းစားခဲ့။ အလ်င္စလို လုပ္ခဲ့သည္။ မုဆိုးမ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့လည္း ဘာမွ် မၾကာလိုက္။ သို႔ရာတြင္ အပ်ိဳစင္ ဘဝတုန္းက အပူအပင္ ကင္းမဲ့သည့္ လြတ္လပ္မႈမ်ိဳးကိုကား ျပန္မရေတာ့။ လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ မၾကာခင္ မုဆိုးမ ျဖစ္ၿပီး မၾကာမီ ကေလး တစ္ေယာက္ အေမ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

၁၈၆၁ ခု ဧၿပီလ ကုန္ခါနီး ထိုအခ်ိန္ကို ေနာက္ျပန္ စဥ္းစားေသာ အခါတြင္ အေသးစိတ္ကို စကားလက္ မမွတ္မိေတာ့။

အခ်ိန္ႏွင့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ က်ိဳးေၾကာင္း ညီညြတ္ျခင္း မရွိသည့္ ေျခာက္အိပ္မက္မ်ား သဖြယ္ ေရာေထြးကုန္ၾကသည္။ ေသသည္ အထိ ထိုအခ်ိန္ အျဖစ္အပ်က္ အေသးစိတ္တို႔ကို သူ မွတ္မိမည္ မထင္။ သူ႕မွတ္ဉာဏ္ထဲတြင္ ကြက္လပ္ႀကီး ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ ထင္သည္။ အထူးသျဖင့္ ခ်ားလ္၏ အခ်စ္ကို လက္ခံလိုက္ခ်ိန္ႏွင့္ မဂၤလာေဆာင္သည့္ခ်ိန္၊ ၾကားက ကာလကို သူ မမွတ္မိေတာ့။ ႏွစ္ပတ္မွ်သာ ၾကာသည္။ တိုင္းျပည္ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ ကာလဆိုလွ်င္ ႏွစ္ပတ္သည္ အလြန္ တိုေတာင္းသည္။ ေျခာက္လတန္သည္ တစ္ႏွစ္တန္သည္ လူျမင္ေကာင္းေအာင္ ေစ့စပ္ ထားရလိမ့္ဦးမည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုစဥ္က ေတာင္ပိုင္းတြင္ ျပည္တြင္း စစ္မီး ေတာက္ေနၿပီ။ ေလျပင္ မုန္တိုင္းႀကီး တိုက္သလို အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ လ်င္ျမန္စြာ ေပၚေပါက္ လာခဲ့ၾကသည္။ ေခတ္ေဟာင္းတုန္းကလို ေႏွးေႏွးေကြးေကြး လုပ္၍ မရေတာ့။

ေမေမက သူ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကာ ဆိုင္းရန္ ေျပာေသးသည္။ အခ်ိန္ ယူ၍ စဥ္းစားရန္ အၾကံေပးေသးသည္။

သို႔ရာတြင္ ေမေမ့ စကားကို စကားလက္ နားမေထာင္ခဲ့။ လက္ထပ္မည္ ဇြတ္လုပ္ခဲ့သည္။ ႏွစ္ပတ္အတြင္း ကိစၥ ၿပီးခဲ့သည္။

အက္ရွေလႏွင့္ မီလာနီတို႔ မဂၤလာေဆာင္ကို ေဆာင္းဦးေပါက္ အစား ေမလ တစ္ရက္ေန႔သို႔ ေရႊ႕လိုက္သည္။

ခ႐ိုင္တပ္က ေခၚလွ်င္ အလြယ္တကူ လိုက္သြားႏိုင္ရန္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို သိသည့္ အခါတြင္ စကားလက္က သူ႕မဂၤလာကို တစ္ရက္ေစာ၍ လုပ္ရန္ သတ္မွတ္သည္။ ေမေမက ကန္႔ကြက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ားလ္ကပါ ဝင္ေျပာသည္။ ကာ႐ိုလိုင္းနားျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္းရွိ စိန္႔ဟင္ပတန္၏ တပ္သို႔ သြားရေတာ့မည္။ မသြားခင္ ကိစၥၿပီးသြားခ်င္သည္ဟု ဆို၏။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေဖေဖကလည္း ေထာက္ခံသည္။ ေဖေဖသည္ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနေၾကာင့္ စိတ္ လႈပ္ရွားေနသည္။ စကားလက္ ေယာက်္ားရ ကံေကာင္းသည္ဟုလည္း ဆိုသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ကေလးေတြ၏ အိမ္ေထာင္ေရး ကိစၥကို မိမိတို႔က အတားအဆီး မျပဳသင့္ဟုလည္း ေျပာသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အေမမ်ား ထံုးစံ ေမေမက အေလွ်ာ့ေပးလိုက္သည္။ သူတို႔၏ ကမာၻကေလးသည္ ကၽြမ္းထိုးေမွာက္ခံု ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဆုေတာင္းသံမ်ား အၾကံ ေပးခ်က္မ်ားသည္ အင္အား ႀကီးမားသည့္ အင္အားစုႀကီး၏ အရွိန္ကို ခုခံျခင္း မျပဳႏိုင္ေတာ့။

ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္ တစ္ခုလံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနၾကသည္။ တိုက္ပြဲ တစ္ပြဲၿပီးလွ်င္ ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးလိမ့္မည္ဟု

လူတိုင္းက ထင္ေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူငယ္မ်ားက ျပည္တြင္းစစ္ မၿပီးခင္ အလုအယက္ စစ္တပ္ထဲ ဝင္ေနၾကသည္။ ယန္ကီတို႔ကို မတိုက္ခင္ ကိုယ့္ ရည္းစားမ်ားကို လက္ထပ္ သြားၾကသည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္တြင္ စစ္တြင္း မဂၤလာေဆာင္ေတြ

138

ဒုႏွင့္ေဒး။ ခြဲခြာခါနီး ဝမ္းနည္းေနခ်ိန္၊ လြမ္းေနခ်ိန္ မရၾက။ အားလံုး အလုပ္မ်ား ေနၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးေတြက စစ္ဝတ္စံု ခ်ဳပ္ၾက၊ ေျခအိတ္ထိုးၾက၊ ပတ္တီးလိပ္ၾက။ အမ်ိဳးသားေတြက စစ္ေလ့က်င့္ခန္း ဆင္းၾက၊ စက္ကြင္း ပစ္ၾက။ စစ္သားတင္ မီးရထားမ်ားသည္ ေန႔စဥ္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုကို ျဖတ္ကာ ေျမာက္ပိုင္း အတၱလန္တာႏွင့္ ဗာဂ်ီးနီးယား ျပည္နယ္မ်ားသို႔ ထြက္သြား ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕တပ္မ်ားက မရမ္းေရာင္၊ အစိမ္းႏုေရာင္၊ အစိမ္းပုပ္ေရာင္ စသည့္ ဝတ္စံုမ်ားကို ဝတ္ထားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕တပ္မ်ားက လက္ရက္ခ်ည္ ဝတ္စံုမ်ားႏွင့္ ခ်ည္ဦးထုပ္ ေဖ်ာ့မ်ားကို ေဆာင္းထားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က စစ္ဝတ္စံုပင္ မရွိ။ အရပ္ဝတ္ အရပ္စားျဖင့္ အားလံုး စစ္ေလ့က်င့္ခန္း တစ္ဝက္တစ္ပ်က္။ လက္နက္ မျပည့္ မစံု။ ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္သည့္ႏွယ္ ေအာ္ဟစ္လ်က္။ သီခ်င္း ဆိုလ်က္။ ဤစစ္တပ္မ်ားကို ျမင္သည့္အခါတြင္ ျပည္တြင္းစစ္ ခ်က္ခ်င္း ၿပီးေတာ့မည္ဟု ထင္ကာ တပ္ထဲသို႔ မဝင္ရေသးသည့္ လူငယ္မ်ားက အလုအယက္ စာရင္း ေပးၾကသည္။

ဤ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲထဲတြင္ စကားလက္တို႔ မဂၤလာေဆာင္ကို စီစဥ္ရျခင္း ျဖစ္၏။ စကားလက္က ေမေမ၏

မဂၤလာပြဲထိုင္ အဝတ္အစား၊ ေမေမ့ ဇာမ်က္ႏွာဖံုးကို တပ္ကာ ၿမိဳင္သာယာ အိမ္ႀကီး၏ ေလွကားမွ ေဖေဖ့ လက္ေမာင္းကို တြဲ၍ ဆင္းလာသည္။ အိမ္ႀကီး တစ္အိမ္လံုး ပရိသတ္ေတြ ျပည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ အိပ္မက္ထဲမွာလို နံရံတြင္ ထြန္းညႇိထားသည့္ ရာေပါင္း မ်ားစြာေသာ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ေမေမ့ မ်က္ႏွာကို လည္းေကာင္း ျမင္ရ၏။ ေမေမ့ မ်က္ႏွာက ဝမ္းသာ ဝမ္းနည္းသည့္ အမူအရာ။ ပါးစပ္က တရြရြ လႈပ္၍ ဆုေတာင္းလ်က္။ ေဖေဖက ဘရန္ဒီကေလး ခပ္ေထြေထြ။ သူ႕သမီး၏ ခင္ပြန္းေလာင္းက ဂုဏ္လည္းရွိ၊ ပစၥည္းလည္းေပါ၊ ေဆြမ်ိဳးလည္း ေကာင္းသည့္အတြက္ ဂုဏ္ယူလ်က္။ ထို႔ေနာက္ အက္ရွေလက မီလာနီကို လက္ေမာင္းတြင္ ခ်ိတ္ကာ ေလွကားရင္းတြင္ ရပ္လ်က္။

အက္ရွေလ မ်က္ႏွာကို ျမင္သည္၌ စကားလက္ ေတြးမိသည္။



`ဒီဟာ တကယ္ ျဖစ္ေနတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ တကယ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အိပ္မက္ မက္ေနတာ၊ ထမင္းလံုး

တေစၧေျခာက္ေနတာ။ အိပ္ရာက ႏိုးသြားရင္ ဒါေတြဟာ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြ ဆိုတာ သိရေတာ့မွာ။ အို ဒါေတြကို ငါ ခု မစဥ္းစားခ်င္ဘူး။ ခု စဥ္းစားရင္ ဒီလူေတြ ေရွ႕မွာ ငါ ေအာ္ငိုမိလိမ့္မယ္။ ခု မစဥ္းစား ႏိုင္ဘူး။ ေနာင္ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိေတာ့မွ ခံႏိုင္ရည္ ရွိေတာ့မွ ဒါေတြကို ျပန္စဥ္းစားရမယ္။ သူႏွင့္ ငါ ေတြ႔ၾကေတာ့မွ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္စဥ္းစားေတာ့မယ္’

သူ႕စိတ္ထဲတြင္ အိပ္မက္ႏွင့္ တူေနသည္။ ေဘးက စီတန္းေနသည့္ မဂၤလာ ပရိသတ္ၾကားတြင္ သူတို႔ ေလွ်ာက္လာ

ခဲ့ၾက၏။ ခ်ားလ္ မ်က္ႏွာက နီရဲကာ စကား ထစ္ေငါ့လ်က္။ သူက ဘာမွ မျဖစ္သည့္ႏွယ္ ေအးေဆး တည္ၿငိမ္လ်က္။ ခ်ီးက်ဴး ႏႈတ္ဆက္သံ၊ ဆုေတာင္းသံ၊ နမ္း႐ႈပ္သံ၊ ကခုန္သံ။ အရာအားလံုး အိပ္မက္ပမာ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕ပါးကို နမ္းသည့္ အက္ရွေလ၏ အနမ္း။ ခု ကိုယ္တို႔ တကယ့္ ညီအစ္မေတြ ျဖစ္ၾကၿပီေနာ္ဟူေသာ မီလာနီ၏ အသံ။ ထိုအရာ အားလံုးသည္ တကယ္ မဟုတ္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ခ်ားလ္၏ ဝဝတုတ္တုတ္ အပ်ဳိ အေဒၚႀကီး ပစ္တီပက္ တက္ေနက် တက္သြားသျဖင့္ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြား ၾကပံုသည္ပင္ တကယ္ မဟုတ္သလို သူ႕စိတ္တြင္ ထင္ေနသည္။

သို႔ရာတြင္ အ႐ုဏ္ ပ်ိဳ႕၍ ကပြဲ ၿပီးၿပီ။ ၿမိဳင္သာယာက မဂၤလာေဆာင္သို႔ လာသည့္ အတၱလန္တာလာ ဧည့္သည္မ်ားလည္း

အိမ္ထဲတြင္ တခ်ိဳ႕၊ လက္သမား႐ံုတြင္ တခ်ိဳ႕၊ ထိုင္ဖံုမ်ားေပၚတြင္ တခ်ိဳ႕ အိပ္ကုန္ၾကၿပီ။ တခ်ိဳ႕လည္း နက္ျဖန္တြင္ ျပဳလုပ္မည့္ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္က လက္ထပ္ပြဲ အတြက္ ျပင္ဆင္ရန္ ထြက္သြားၾကၿပီ ဆိုသည့္ အခါတြင္မူ အိပ္မက္သည္ ဖန္စမွန္စေတြလို လြင့္စဥ္ ကြဲေၾကသြားကာ အစစ္အမွန္ ေပၚလာသည္။ တကယ့္ အစစ္အမွန္က ထိုအရာမ်ား မဟုတ္။ အဝတ္လဲခန္းမွ ညဝတ္

139

အက်ႌျဖင့္ ရွက္အန္းအန္း ထြက္လာသည့္ ခ်ားလ္။ သူ႕မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရဲသျဖင့္ မ်က္လံုးကို လႊဲလ်က္။

လင္ရယ္ မယားရယ္ ျဖစ္လာၿပီ ဆိုသည့္အခါတြင္မူ တစ္အိပ္ရာတည္းတြင္ အိပ္ရစျမဲ။ ဤသည္ကို စကားလက္

သိသည့္တိုင္ ထိုကိစၥကို စကားလက္ တစ္ခါမွ် ႀကိဳတင္ မစဥ္းစားခဲ့။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ တစ္ခုတင္တည္း အိပ္ၾကသည္မွာ သဘာဝ က်သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ကိစၥတြင္မူ ထိုျပႆနာ မေပၚခဲ့။ အက္ရွေလတို႔ အိမ္က ေပ်ာ္ပြဲစားတြင္ သူလုပ္ခဲ့သည့္ အလုပ္၊ သူ႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ သူ႕အဖို႔ မည္သည့္ အဓိပၸာယ္ ေဆာင္ေၾကာင္းကို ယခုမွ ပထမဆံုး အႀကိမ္ စဥ္းစားမိေတာ့သည္။ သူ တကယ္ မခ်စ္သည့္ လူစိမ္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ တစ္အိပ္ရာတည္း အတူ အိပ္ဖို႔ ေရွ႕ေလာႀကီး ဆံုးျဖတ္ခဲ့မိသည့္ အတြက္ ေနာင္တေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲေနရခ်ိန္၊ အက္ရွေလကို တစ္သက္လံုး ဆံုး႐ႈံးရသည့္ အတြက္ ေဆြးေနရခ်ိန္တြင္ သူႏွင့္ တစ္အိပ္ရာတည္း အိပ္ရမည္ ဆိုသည္မွာ မည္သည့္ နည္းႏွင့္မွ် မျဖစ္ႏိုင္။ သည္းမခံႏိုင္။ ခ်ားလ္က အသံ ခပ္အက္အက္ျဖင့္ ခပ္တိုးတိုး ေျပာကာ ခုတင္ နားသို႔ မရဲတရဲ ကပ္လာသည္။

`ရွင္ စကားလက္ အနားကို မလာႏွင့္ေနာ္။ လာရင္ ေအာ္မွာပဲ၊ တစ္အိမ္လံုး ၾကားေအာင္ကို ေအာ္မွာ။ သြား

ကၽြန္မအနား မလာႏွင့္။ ကၽြန္မကိုလည္း မထိႏွင့္။ ထိရဲ ထိၾကည့္စမ္း’

သို႔ႏွင့္ ခ်ားလ္သည္ မဂၤလာဦးညကို အခန္းေထာင့္က ထိုင္ဖံုေပၚတြင္ ကုန္ဆံုးခဲ့ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ားလ္ စိတ္မပ်က္။

သူ႕ဇနီးေလာင္း အရွက္ႀကီးပံု၊ ဣေႁႏၵ အလြန္ႀကီးပံုကို သူ သိသည္။ သူ သိသည္ဟု ထင္သည္။ သူ႕အရွက္အေၾကာက္ ေျပမည့္ အခ်ိန္ကို သူ ေစာင့္သည္။ ခ်ားလ္က ထိုင္ဖံုေပၚတြင္ ကိုယ္ကို ေစာင္းရင္း သက္ျပင္း ခ်သည္။ မၾကာမီ တပ္ႏွင့္ လိုက္ရေတာ့မည္။

သူ႕မဂၤလာေဆာင္သည္ ေျခာက္အိပ္မက္ ဆန္သကဲ့သို႔ အက္ရွေလ၏ မဂၤလာေဆာင္သည္လည္း စကားလက္အဖို႔

ေျခာက္အိပ္မက္ သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ ပို၍ပင္ ဆိုးေသးသည္။ စကားလက္က သစ္ေတာ္သီး စိမ္းေရာင္ ဝတ္စံုဝတ္၍ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္ေနသည္။ မေန႔ညကလို ဖေယာင္းတိုင္ မီးေတြ လင္းထိန္လ်က္။ ပရိတ္သတ္ေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးလ်က္။ အ႐ုပ္ဆိုးသည့္ မီလာနီ၏ မ်က္ႏွာသည္ ယေန႔ညတြင္ လွေနသည္။ အက္ရွေလကို တစ္သက္လံုး စြန္႔လိုက္ရၿပီ။ ကိုယ့္ပစၥည္း မဟုတ္ေတာ့။ သူ႕ပစၥည္း ျဖစ္သြားၿပီ။ ကိုယ့္ပစၥည္းေကာ ျဖစ္မွ ျဖစ္ခဲ့ပါ၏ေလာ။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ေရာေထြး ႐ႈပ္ေပြေနသည္။ ပင္ပန္းလွၿပီ။ စိတ္ ေနာက္လွၿပီ။ သူ႕ကို ခ်စ္သည္ဟု အက္ရွေလက ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ခ်စ္လွ်င္ ဘာေၾကာင့္ သူႏွင့္ မညား ခဲ့ၾကသနည္း။ သူ မမွတ္မိေတာ့။ အတင္းအဖ်င္း စကားေတြ ရပ္သြားေအာင္ ခ်ားလ္ကို ေကာက္ယူပစ္လိုက္ျခင္း

ျဖစ္သည္။

သို႔ရာတြင္

ယခု

ဘာျဖစ္ေနၿပီနည္း။

အက္ရွေလကို

မပိုင္ရေတာ့။

သူ

မခ်စ္

မႏွစ္သက္သူမွ်မက သူ အထင္ေသးသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ခဲ့မိၿပီ။

စကားလက္ ေနာင္တရ၍ မဆံုး။ ရွက္လြန္း၍ မ်က္ႏွာကို ဓားႏွင့္ လွီးပစ္ခ်င္သည္ ဆိုသည့္ စကား ဥပမာကို သူ

ၾကားခဲ့ဖူးသည္။ ယခု သူ႕အဖို႔မူ စကား ဥပမာမွ် မကေတာ့။ တကယ္ လွီးပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ခ်ားလ္ႏွင့္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ျဖစ္လိုစိတ္၊ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ျပန္သြားခ်င္စိတ္၊ အပ်ိဳစင္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျပန္ျဖစ္လိုစိတ္တို႔သည္ သူ႕ရင္ထဲတြင္ လိႈင္း ခတ္ေနသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမွ တစ္ပါး မည္သူမွ် အျပစ္တင္ဖြယ္ မရွိ။ ေမေမက တားခဲ့ေသးသည္ မဟုတ္ေလာ။ သို႔ရာတြင္ ေမေမ့ စကားကို သူ နားမေထာင္ခဲ့။

သို႔ျဖင့္ စကားလက္သည္ မဂၤလာဦး ညက ေရာေယာင္၍ တစ္ညလံုး ကခဲ့သည္။ စိတ္ မပါ့တပါ ေျပာကာ စိတ္ မပါ့တပါ

140

ျပံဳးခဲ့ရသည္။ သူ႕ကို ခ်စ္စခင္စ ၾကင္နာစ ဇနီးအျဖစ္ ထင္ေနၾကသူမ်ားအား မိုက္မဲရန္ေကာ၊ သူ အသည္းကြဲေနသည္ကို မသိၾကရန္ေကာဟု မဆီမဆိုင္ သြား၍ အျပစ္တင္မိသည္။

ထိုညက အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္ အခါ၌ ႀကီးေဒၚ အဝတ္အစား လဲေပးၿပီး ထြက္သြားသည္တြင္ အဝတ္အစား လဲခန္းမွ

ခ်ားလ္ ရွက္ကို ရွက္ကန္းျဖင့္ ထြက္လာသည္။ ဒုတိယ ညတြင္လည္း ျမင္းေမြး ထိုင္ဖံုႀကီးေပၚတြင္ အိပ္ရမည္ေလာ မသိ။ စကားလက္ မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္။ ခ်ံဳးပြဲခ်၍ ငိုမိသည္။ ခ်ားလ္က ခုတင္တြင္ ထိုင္၍ သူ႕ကို ေခ်ာ့၏။ စကား မေျပာႏိုင္ေတာ့သည္အထိ အားပါးတရ ငိုပစ္လိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုး ခ်ားလ္၏ ရင္တြင္ ေခါင္းအပ္၍ ႐ိႈက္ငိုမိသည္။

ျပည္တြင္းစစ္သာ မျဖစ္ခဲ့လွ်င္ သူတို႔ မဂၤလာဦး ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္စံုအတြက္ ကပြဲမ်ား၊ ေပ်ာ္ပြဲစားမ်ားျဖင့္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္

ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ က်င္းပၾကဦးမည္။ ထို႔ေနာက္ ဆာရာတိုဂါသို႔ ျဖစ္ေစ ေရပူစမ္းသို႔ ျဖစ္ေစ မဂၤလာဦး ခရီး ထြက္ၾကမည္။ ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္လွ်င္ သူတို႔အတြက္ က်င္းပၾကသည့္ ဧည့္ခံပြဲမ်ားသို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ဆက္တိုက္ တက္ေနဦးမည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုမူ ဧည့္ခံပြဲမ်ားလည္း မရွိ။ မဂၤလာဦး ခရီးလည္း မထြက္ႏိုင္။ လက္ထပ္ၿပီး တစ္ပတ္အၾကာတြင္ ခ်ားလ္က ဗိုလ္မႉးႀကီး စိန္႔ဟင္ပတန္၏ တပ္သို႔ သြားရသည္။ ႏွစ္ပတ္ အၾကာတြင္ အက္ရွေလက ေရွ႕တန္းသို႔ သြားရသည္။

ဤႏွစ္ပတ္အတြင္း စကားလက္သည္ အက္ရွေလႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း တစ္ခါမွ် မေတြ႔ျဖစ္။ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း တစ္ခါမွ်

စကား မေျပာျဖစ္။ ဘူတာသို႔ အသြား ၿမိဳင္သာယာတြင္ ဝင္ႏႈတ္ဆက္သည့္ အခါ၌လည္း ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေျပာခ်ိန္မရ။ ဦးထုပ္ကို ေဆာင္း၊ ျခံဳေစာင္ကို ျခံဳထားကာ အသစ္စက္စက္ ဇနီးသည္၏ ဟန္အျပည့္ျဖင့္ မီလာနီက လက္ေမာင္းကို ခ်ိတ္၍ ပါလာသည္။ ၿမိဳင္သာယာကလည္း ကပၸလီ အေစခံမ်ားပါ မက်န္ အက္ရွေလကို ထြက္ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။

`ေမာင္ စကားလက္ကို နမ္းၿပီး ႏႈတ္ဆက္ဦးေလ၊ စကားလက္က မီလာနီရဲ႕ ေယာက္မ မဟုတ္လား ေမာင္ရဲ႕’



မီလာနီက ေျပာသည္။ အက္ရွေလက ငံု႔၍ ေအးေအးစက္စက္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ စကားလက္ ပါးကို ထိသည္။

သူ႕မ်က္ႏွာက ေခ်ာင္က်ေနသည္။ သူ႕ႏႈတ္ခမ္း အနမ္းကို စကားလက္ ဝမ္းလည္း မသာ။ သူ႕ေရွ႕တြင္ အသားယူ၍ ခိုင္းျပသည့္ မီလာနီကို ခပ္ေအာင့္ေအာင့္။ သြားခါနီး မီလာနီက သူ႕ကို ေပြ႔ဖက္ ႏႈတ္ဆက္၍ ေခ်ာ့သြားသည္။

`အတၱလန္တာ ေရာက္ရင္ ကိုယ္ႏွင့္ အန္တီ ပစ္တီဆီကို အလည္ လာရမယ္ေနာ္။ လာမယ္ မဟုတ္လား။ ေယာက္မ

လာရင္ သိပ္ေပ်ာ္မွာပဲ ေယာက္မရယ္။ ကိုယ့္ေမာင္ရဲ႕ မိန္းမ ဆိုေတာ့ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနခ်င္တာေပါ့’

တစ္လ ေက်ာ္သြားသည္။ ထိုအတြင္း ကာ႐ိုလိုင္းနားက ခ်ားလ္ဆီမွ စာေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္ေနသည္။ သူ႕စာေတြက

မရဲတရဲ။ မည္မွ် ေပ်ာ္ေၾကာင္း၊ မည္မွ် ၾကည္ႏူးေၾကာင္း၊ မည္မွ် ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးလွ်င္ ေနေရး ထိုင္ေရးကို မည္သို႔ စီစဥ္ထားေၾကာင္း၊ ဇနီးအတြက္ သူရဲေကာင္း ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕တပ္မႉး ဗိုလ္မႉးႀကီး စိန္႔ဟင္ပတန္ကို မည္မွ် ေလးစား ၾကည္ညိဳေၾကာင္း။

ခ်ားလ္ထြက္သြားၿပီး ခုနစ္ပတ္ေျမာက္တြင္ ဗိုလ္မႉးႀကီး စိန္႔ဟင္ပတန္ထံမွ ေၾကးနန္းတစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္။

ထို႔ေနာက္ စာနာေၾကာင္း ဝမ္းနည္းသဝဏ္လႊာ တစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္။ ခ်ားလ္တစ္ေယာက္ က်ဆံုးသြားၿပီ။ ဗိုလ္မႉးႀကီးက ေစာေစာကတည္းက ေၾကးနန္း႐ိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ားလ္က သူ မက်န္းမာသည္မွာ အာဂႏၲဳမွ်သာ ျဖစ္ေၾကာင္း

141

စိတ္ပူေနၾကမည္ စိုး၍ အသိ မေပးလိုေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ အေၾကာင္းမၾကားခဲ့ရ။ ခ်ားလ္သည္ ကံဆိုးသည္။ အခ်စ္ပြဲတြင္ သူ ႏိုင္သည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း အညာခံရသည္။ စစ္ပြဲတြင္ သူရဲေကာင္း ပီသစြာ တိုက္မည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့ေသာ္လည္း မွန္းခ်က္ လြဲခဲ့ရသည္။ ဝက္သက္ ေပါက္ၿပီးေနာက္ အဆုတ္ အေအးမိ ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ သြားခဲ့သည္။ ယန္ကီတို႔ႏွင့္ တိုက္ရဖို႔ မေျပာႏွင့္၊ ကာ႐ိုလိုင္းနား တပ္စခန္း အျပင္သို႔ပင္ မထြက္လိုက္ရ။

အခ်ိန္ေစ့လွ်င္ ခ်ားလ္အတြက္ သားကေလး တစ္ေယာက္ ေမြးသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ ကာလအတြင္း ေမြးသည့္

ကေလးမ်ားကို သူတို႔ တပ္မႉးမ်ား၏ နာမည္ကို မွည့္ေလ့ရွိၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်ားလ္၏ ကေလးကို ဝိတ္ ဟင္ပတန္ဟု မွည့္သည္။ သူ ကိုယ္ဝန္ ရွိၿပီဟု သိရသည့္ အခါတြင္ စကားလက္သည္ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ ငိုမိ၏။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေသပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ သက္သက္သာသာ ကိုယ္ဝန္လြယ္ကာ အလြယ္တကူ ေမြးခဲ့သည္။ က်န္းက်န္းမာမာ မီးထြက္ခဲ့သည္။ ဆင္းရဲသားလို ကေလးေမြး လြယ္လြန္းသည္။ ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိဳးသမီးပီပီ ခက္ခက္ခဲခဲ ေမြးဖို႔ ေကာင္းသည္ဟု ႀကီးေဒၚကပင္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း က်ိတ္ေျပာခဲ့ေသးသည္။ စကားလက္သည္ ကေလးကို သိပ္ မခင္။ ကေလး မလိုခ်င္။ ယခုမူ ေမြးလာၿပီ။ သို႔တိုင္ သူ႕ကေလး သူ႕ေသြးဟု မထင္။

ဝိတ္ကို ေမြးၿပီးေနာက္ လူတကာက ေမးေငါ့ရေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္ တိုတိုကေလး အတြင္း စကားလက္

က်န္းမာလာသည္။ စိတ္ဓာတ္ကမူ တိမ္းတိမ္းေပြေပြ။ ေနာက္ေနာက္က်ဳက်ဳ။ သူ႕စိတ္သည္ ထိုင္းမိႈင္းေနသည္။ တစ္အိမ္လံုးက သူ႕ကို စိတ္လက္ ၾကည္လင္ေအာင္ ထားေသာ္လည္း ၾကည္ၾကင္လင္လင္ မရွိ။ ေမေမက သူ႕အတြက္ အျမဲ စိုးရိမ္ပူပန္ေနသည္။ ေဖေဖက သူ႕အတြက္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုမွ လက္ေဆာင္ေတြ ဝယ္ဝယ္လာတတ္သည္။ ေဒါက္တာ ဖြန္တိန္က ကန္႔၊ သကာရည္ႏွင့္ ပရေဆးမ်ားကို အားေဆး ေဖာ္၍ ေပးသည့္တိုင္ ဘာမွ်မထူး။ သူကိုယ္တိုင္ စိတ္႐ႈပ္ေနသည္။ စကားလက္ တစ္ေယာက္ ဤမွ်ေလာက္ စိတ္တိုကာ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ ျဖစ္ေနရျခင္းမွာ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ေဒါက္တာ ဖြန္တိန္က ေမေမ့ကို ႏွစ္ဦးခ်င္း ဖြင့္ေျပာခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုထက္ ပိုသည္ဟု စကားလက္ ေျပာလိုက္ခ်င္၏။ စကားလက္ ၿငီးေငြ႔ေနသည္။ ကေလးအေမ ျဖစ္ရသည္ကို စိတ္ပ်က္သည္။ ထို႔ထက္ အက္ရွေလကို စြန္႔လႊတ္ရသည့္ အတြက္ ရင္နာသည္။ ထိုအရာမ်ား အားလံုး စုေပါင္း ဖိစီးၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို သူ႕ဘာသာသူ သိသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ မည္သူ႕ကိုမွ် ဖြင့္မေျပာ။

စကားလက္သည္ အျမဲတမ္း ၿငီးေငြ႔ေနသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ကတည္းက သူတို႔ နယ္ တစ္ဝိုက္တြင္ ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲ၊

ကပြဲ ခုန္ပြဲ ဟူ၍လည္း မရွိေတာ့။ စိတ္ဝင္စားစရာ လူငယ္ လူရြယ္ ဆို၍လည္း ဤအနီး တစ္ဝိုက္တြင္ မရွိေတာ့။ အဘိုးႀကီးမ်ား၊ ဒုကၡိတမ်ားႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသာ က်န္ခဲ့သည္။ သူတို႔က ေရွ႕တန္းအတြက္ ဝတ္စံုခ်ဳပ္ျခင္း၊ ေျခအိတ္ ထိုးျခင္း၊ ဝါ ပိုထြက္ေအာင္ ေျပာင္း ပိုထြက္ေအာင္ လုပ္ျခင္း၊ စစ္တပ္အလိုက္ ဝက္မ်ား၊ သိုးမ်ား၊ ႏြားမ်ား ေမြးျခင္းျဖင့္ အလုပ္ မ်ားေနၾကသည္။ ဆြီလင္၏ အဆက္ ဖရင့္ကင္နဒီက သူ႕တပ္စုကေလးျဖင့္ တစ္လ တစ္ခါ လာ၍ ရိကၡာ သိမ္းတတ္သည္။ ေယာက်္ား ဆို၍ ထိုအခ်ိန္ေလာက္မွသာ ျမင္ရသည္။ က်န္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေယာက်္ားဆိုလွ်င္ အ႐ုပ္ ေရးၾကည့္ရမေလာက္ ရွားေနသည္။ ရိကၡာစုလာသည့္ တပ္သားမ်ားကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာ မရွိ။ ဖရင့္က ဆြီလင္ကို ပိုးပံုကလည္း မရြံ႕မရဲ။ တစ္ခါတြင္မူ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္သည္ႏွင့္ စကားလက္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာခ်လိုက္သည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ မည္သို႔ သေဘာထားမည္ မသိ။

ရိကၡာ လာစုသည့္ တပ္သားမ်ားက စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသည္ ထားဦး။ စကားလက္ကို မကယ္ႏိုင္။ သူက

မုဆိုးမ။ သူ႕ႏွလံုးသားကို ေျမႀကီးထဲ ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့ရၿပီးၿပီ။ တကယ္ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ အပထား။ လူေတြကမူ စကားလက္၏

142

ႏွလံုးသားသည္ ေျမပံုထဲတြင္ ပါသြားၿပီဟု ထင္ၾကလိမ့္မည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ သူတို႔ အထင္ႏွင့္ ညီေအာင္ မိမိဘက္က အေနအတိုင္ ဆင္ျခင္ရလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ခက္သည္က သူတို႔ ထင္သလို စကားလက္ အသည္းႏွလံုးသည္ ေျမပံုထဲတြင္ ပါမသြား။ ခ်ားလ္၏ ႐ုပ္ပံုသည္ပင္ မႈန္ဝါးဝါး ျဖစ္ေနၿပီ။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ မုဆိုးမ ဆိုလွ်င္မူ လူတကာ အျပစ္ မဆိုသာေအာင္ ေနရလိမ့္မည္။ အပ်ိဳေတြကို လိုက္တုေန၍ မျဖစ္။ ဣေႁႏၵ သိကၡာ ရွိရလိမ့္မည္။ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ေနရလိမ့္မည္။ တစ္ခါတြင္ ဖရင့္ႏွင့္ ပါလာသည့္ စစ္ဗိုလ္ကေလးက ပန္းျခံထဲတြင္ စကားလက္ကို ဒန္းလႊဲေပးသည္။ စကားလက္က ေအာ္၍ ရယ္သည္။ ေမေမ သိသျဖင့္ ဆူလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ဆူ႐ံုမက အေနအထိုင္ ဆင္ျခင္ဖို႔ အက်ယ္တဝင့္ ဆံုးမဖူးသည္။ မုဆိုးမ ဆိုလွ်င္ လူေတြက မ်က္စိ ေဒါက္ေထာက္၍ ၾကည့္ေနၾကေၾကာင္း၊ တစ္ခ်က္ မမွားလိုက္ႏွင့္  မွားလိုက္သည္ႏွင့္ ရစရာ မရွိေအာင္ ေျပာတတ္ၾကေၾကာင္း ေမေမက ေျပာသည္။ မုဆိုးမ တစ္ေယာက္၏ အေနအထိုင္သည္ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္၏ အေနအထိုင္ထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ဣေႁႏၵႀကီးမွ ေတာ္ကာက်သည္။

`ေသလိုက္ပါေတာ့ဟယ္’ ေမေမ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ဆံုးမသည္ကို နားေထာင္ရင္း စကားလက္ ေတြးမိသည္။



`ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး ဆိုတာ ဣေႁႏၵႀကီး တစ္ခြဲသားေလာက္ႏွင့္ ေနရတာ၊ ေပ်ာ္ခ်င္လို႔မွ မေပ်ာ္ရဘူး။ ဒီလိုသာ

ေနရရင္ မုဆိုးမေတြ ေသ ေသရခ်ည့္ရဲ႕’

မုဆိုးမ ျဖစ္လာလွ်င္ အဝတ္အစားက အစ အေရာင္ ရင့္ရင့္မိႈင္းမႈိင္း ဣေႁႏၵရသည့္ အဆင္ကို ဝတ္ရမည္။

ကလက္တက္တက္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ အဆင္မ်ိဳး မဝတ္ရ။ ပန္း မပန္ရ။ ဖဲႀကိဳး မစည္းရ။ ဇာ မဝတ္ရ။ ေရႊ ေငြပင္ မဝတ္သင့္။ ဝတ္ခ်င္လွ်င္ ဣေႁႏၵရသည့္ မဟူရာ ရင္ထိုးကေလးေလာက္၊ သြားေလသူ၏ ဆံပင္ကို ထည့္ထားသည့္ ေလာ့ကတ္သီး ကေလးေလာက္ကိုသာ ဝတ္ဖို႔ ေကာင္းသည္။ ဦးထုပ္ျပားေပၚက အနက္ေရာင္ ပိုးေပ်ာ့ မ်က္ႏွာဖံုးဆိုလွ်င္ ဒူးဆစ္အထိ ရွည္ရွည္ ခ်ရသည္။ ေယာက်္ားေသၿပီး သံုးႏွစ္ေက်ာ္မွ ပခံုးအထိ ျပန္ထားရသည္။ မုဆိုးမ ဟူသည္ ေဟးလား ဝါးလား စကား မေျပာရ။ ဟားတိုက္ မရယ္ရ။ ျပံဳးလွ်င္ပင္ ျပံဳးသည္ ဆို႐ံုမွ် ပူပံုပန္း ဟန္ကေလးျဖင့္ ျပံဳးရမည္။ အထူးသျဖင့္ ေယာက်္ားမ်ားႏွင့္ ေရာေရာေႏွာေႏွာ

မေနရ။

ေယာက်္ားမ်ားအား

စိတ္ဝင္စားသည့္

အရိပ္အေယာင္မ်ိဳး

လံုးဝ

မရွိေစရ။

ေယာက်္ား

တစ္ေယာက္ေယာက္က စိတ္ဝင္စားဟန္ ျပလာလွ်င္ သြားေလသူကို သိကၡာရွိရွိ ရည္ညႊန္း၍ သူ႕ စိတ္ဝင္စားမႈကို ရပ္တန္းက ရပ္ေအာင္ လုပ္ရမည္။ သို႔ရာတြင္ အိုႀကီးအိုမ ေနာက္ အိမ္ေထာင္ထူသည့္ မုဆိုးမေတြလည္း ဒုႏွင့္ေဒး ရွိသည္ဟု စကားလက္ ေတြးသည္။ လူေတြ မ်က္စိ ေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနၾကသည့္ ၾကားထဲက မည္သို႔မည္ပံု ျဖစ္သြား ၾကသည္ကိုမူ စကားလက္ အသိ။ မ်ားေသာအားျဖင့္မူ ကေလးေတြ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ ရွိၿပီး ခ်မ္းသာသည့္ မုဆိုးဖိုႀကီးေတြႏွင့္ ရတတ္သည္။

အိမ္ေထာင္သားေမြး ကိစၥႀကီးကိုက ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီ။ ထိုအထဲတြင္ မုဆိုးမ ျဖစ္ရၿပီဆိုလွ်င္ လူ႕ဘဝတြင္ ဘာမ်ား

အေကာင္းက်န္ေတာ့သနည္း။ သားေလးတစ္ေယာက္ က်န္ရစ္သျဖင့္ ေျဖစရာ ရွိသည္ဟု သူတို႔ ေျပာရက္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ စိတ္တြင္မူ ဤအေတြးမ်ိဳး တစ္ခါမွ် မေပၚမိ။ စကားလက္သည္ သားငယ္ ဝိတ္ ဟင္ပတန္ကို စိတ္မဝင္စား။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္ရင္ေသြးဟုပင္ မထင္ခ်င္။

နံနက္

အိပ္ယာႏိုးလာလွ်င္

သူ႕ကိုယ္သူ

အပ်ိဳကေလးဟု

ထင္ေနမိသည္။

အျပင္ဘက္

ျပတင္းေအာက္မွ

တတိုင္းေမႊး႐ံုမ်ားေပၚတြင္ ေနျခည္ႏုႏုက ဝင္းေနသည္။ ေျမလူးငွက္မ်ားက စိုးစိုးစီစီ ျမည္ေနၾကသည္။ ေအာက္ထပ္ မီးဖိုေဆာင္ဘက္မွ

ဝက္ေပါင္ေျခာက္ေၾကာ္နံ႔က

သင္းေနသည္။

အပ်ိဳဘဝတုန္းကလို

အပူအပင္

ကင္းမဲ့ကာ

ႏုပ်ိဳ

143

လန္းဆန္းေနသည္။ ထိုစဥ္တြင္ ဆာသျဖင့္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ငိုသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ‘အင္း၊ ဒီအိမ္မွာ ကေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနပါလား’ဟု ေတြးမိသည္။ ထိုအခါက်မွ ကေလးကို အမွတ္ရသည္။ ထိုအခါတြင္ စကားလက္ စိတ္ေနာက္ရျပန္သည္။

သူ တမ္းတသူက အက္ရွေလ။ သူ႕တစ္သက္တြင္ ၿမိဳင္သာယာကို ပထမဆံုအႀကိမ္ ၿငီးေငြ႔မိသည္။ ေတာင္ကမူမွ

ျမစ္ကမ္းသို႔ ဆင္းသြားေသာ လမ္းနီနီကို မုန္းမိသည္။ ေႏြဝါႀကီးတို႔ စိမ္းေနသည့္ ဝါခင္း ေျမနီနီမ်ားကို မုန္းမိသည္။ ေျမ တစ္လက္မတိုင္း၊ သစ္ပင္တိုင္း၊ စမ္းေခ်ာင္းတိုင္း၊ လမ္းသြယ္တိုင္း၊ ျမင္းစီးလမ္းတိုင္းသည္ အက္ရွေလကို အမွတ္ရေအာင္ သူ႕ကို သတိေပး ေနသကဲ့သို႔ ရွိ၏။ ယခု အက္ရွေလကို သူ မပိုင္ေတာ့။ တျခား မိန္းမတစ္ေယာက္က ပိုင္သြားၿပီ။ အက္ရွေလတစ္ေယာက္ ေရွ႕တန္းသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ သို႔တိုင္ေအာင္ သူ႕အရိပ္သည္ ဆည္းဆာ ေမွာင္ရိပ္ လမ္းမ်ားေပၚတြင္ တေစၧေျခာက္ေနေသးသည္။ ဆင္ဝင္ အေမွာင္ရိပ္မ်ားထဲမွ သူ၏ ျပာလဲ့လဲ့ မ်က္လံုးမ်ားသည္ သူ႕ကို ျပံဳးၾကည့္ေနၾကသည္။ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ ဘက္မွ လာသည့္ လမ္းေပၚက ျမင္းခြာသံမ်ားကို မၾကားရေတာ့။

တစ္ခါက ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ကို စကားလက္ သံေယာဇဥ္ တြယ္ခဲ့သည္။ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ကိုလည္း မုန္းၿပီ။ သို႔ရာတြင္

စိတ္ဝင္စားမႈ မေပ်ာက္ေသး။ ဝီလ္ကီ မိသားစုထံမွ အက္ရွေလ၏ သတင္းမ်ားကို ၾကားေနရေသးသည္။ သူတို႔ စကားမ်ားကို မၾကားခ်င္သည့္တိုင္ နားေထာင္ေနရေသးသည္။ အက္ရွေလ့ ႏွမ လည္ပင္းတုတ္တုတ္ႏွင့္ အင္ဒီယာကို သေဘာမက်။ စကား မာမာေျပာသည့္ ဟန္နီကို သူ မႀကိဳက္။ သူတို႔ကလည္း သူ႕ကို သေဘာမက်မွန္း စကားလက္ သိသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ႏွင့္ ကင္းကြာၿပီး သူ မေနႏိုင္။ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္မွ ျပန္လာတိုင္း ခုတင္ေပၚတြင္ ေျခပစ္ လက္ပစ္ ျဖစ္မိသည္။ ထမင္းဟင္းပင္ မစားႏိုင္ေတာ့။

သူ ထမင္း မစားလွ်င္ ေမေမႏွင့္ ႀကီးေဒၚတို႔ စိတ္ပူၾကသည္။ ႀကီးေဒၚက စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္တို႔ကို တစ္မ်ိဳးၿပီး

တစ္မ်ိဳး ယူလာသည္။ ႀကိဳက္သေလာက္ စားႏိုင္ၿပီ။ အပ်ိဳတုန္းကလို ဝမွာ ခါးတုတ္မွာ မပူရေတာ့ဟု ႀကီးေဒၚက ေျပာသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ အရသာ မေတြ႔။

မိန္းမေတြ မၾကာခဏ စိတ္ ထိခိုက္ဖန္ မ်ားလွ်င္ တျခား က်န္းမာေရးလည္း ခၽြတ္ယြင္း ပ်က္ျပားလာကာ တေရွာင္ေရွာင္

ျဖစ္တတ္သည္ဟု ေဒါက္တာ ဖြန္တိန္က ေမေမ့ကို ေျပာသည့္ အခါတြင္ ေမေမ့ မ်က္ႏွာ ျဖဴေရာ္သြားသည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဤသို႔ ထင္ေနသည္။

`ဒီျပင္ နည္းလမ္း မရွိေတာ့ဘူးလား၊ ေဒါက္တာ’



`အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေရေျပာင္း ေျမေျပာင္း တျခားသြားေနႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ’



သို႔ျဖင့္ စကားလက္သည္ သားငယ္ႏွင့္ အတူ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတို႔ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ရွိရာ ဆဗားနားသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။

စိတ္ကမူ မပါလွ။ ထိုမွ ေမေမ့ အစ္မမ်ား ျဖစ္သည့္ ေပၚလင္းႏွင့္ ယူလာဗီတို႔ ရွိရာ ခ်ာလက္စတန္သို႔ လာခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ဘာမွ် မၾကာလိုက္။ တစ္လ မျပည့္ခင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ျပန္လာသည္ကို ေမေမ့အားလည္း ေျပာမျပ။ ဆဗားနားတြင္ ေန၍ထိုင္၍ ေကာင္းသည္မွာ မွန္သည္။ သူတို႔ကလည္း ဧည့္ဝတ္ေက်ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ေဖေဖ့ အစ္ကိုမ်ား ျဖစ္သည့္ ဦးႀကီးဂ်ိမ္းႏွင့္ ဦးႀကီး အင္ဒ႐ူးက အသက္ ႀကီးၾကလွၿပီ။ သူတို႔ဘဝကို သူတို႔ ေက်နပ္ကာ

144

ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြကို ျပန္ေျပာၾကသည္။ သူတို႔ စကားေတြကို စကားလက္ စိတ္မဝင္စားႏိုင္။ ေမေမ့ဘက္က ေဆြမ်ိဳးေတြကလည္း ထို႔အတူ။

ႀကီးႀကီး ေပၚလင္း၏ ေယာက်္ားက ႀကီးႀကီးထက္ အသက္ႀကီးသည္။ ယခုေခတ္ႏွင့္ အံမဝင္ေတာ့။ ေနရာကလည္း

ျမစ္ကမ္းေဘးက ဝါခင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳင္သာယာထက္ပင္ ေခ်ာင္က်ေသးသည္။ အနီးဆံုး ယာေတာက မိုင္ႏွစ္ဆယ္ ကြာသည္။ ဝက္သစ္ခ်ေတာ စိမ့္ေတာႀကီးကို ျဖတ္သြားရသည္။ ေရညႇိေတြ အလိမ္းလိမ္း ကပ္ေနသည့္ ဝက္သစ္ခ် ေတာႀကီးထဲသို႔ ျဖတ္လွ်င္ စကားလက္ ၾကက္သီး ထသြားသည္။ ေဖေဖေျပာသည့္ သရဲေျခာက္သည္ ဆိုေသာ အိုင္ယာလန္က သစ္ေတာႀကီးမ်ားကို သြား၍ အမွတ္ရမိ ေသးသည္။ တစ္ေန႔လံုး ဘာမွ် လုပ္စရာ မရွိ။ ေန႔လယ္တြင္ တက္တင္းထိုးကာ ညဆိုလွ်င္ ဦးႀကီးကာေရ စာဖတ္ျပသည္ကို နားေထာင္ရသည္။

ႀကီးႀကီး ယူလာလီကမူ ခ်ာလက္စတန္ အေျမာက္ကုန္းက အိမ္ႀကီး တစ္လံုးတြင္ ေနသည္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္

အုတ္ဝင္းထရံ ျမင့္ျမင့္ႀကီး ကာထားသည္။ သူ႕အိမ္ကလည္း ပ်င္းစရာ။ ကြင္းျပင္ထဲတြင္ ေနခဲ့ရသည့္ စကားလက္အဖို႔ ႀကီးႀကီး ယူလာလီ၏ အိမ္သည္ အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးႏွင့္ တူေနသည္။ ႀကီးႀကီး ေပၚလင္းတို႔ ယာေတာႏွင့္ စာလွ်င္ စည္စည္ကားကား ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ လူေတြက ဟန္မ်ားသည္။ ေရွးဆန္သည္။ ေဆြဂုဏ္ မ်ိဳးဂုဏ္ တင္လြန္းသည္။ သူ႕ကို မတူမတန္သည့္ စံုဖက္မႈမွ ေပါက္ဖြားလာသူဟု ထင္ပံုရသည္။ သူတို႔ အမ်ိဳးထဲက ေဖေဖ့လို အိုင္းရစ္လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္ကို ယူရပါမည္ေလာဟု ေမေမ့ကို အထင္ေသးပံု ရသည္။ ႀကီးႀကီး ယူလာလီသည္ သူ႕ကြယ္ရာတြင္ သူ႕အတြက္ ေတာင္းပန္ေပးမည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလက္ ခံျပင္းသည္။ သူ႕အဖို႔ ကိုယ့္မိဘကသာ အေရးႀကီးသည္။ ေဆြဂုဏ္ မ်ိဳးဂုဏ္ ဆိုသည္မွာ ဘာမွ် အေရးမႀကီး။ ကိုယ့္ထူးကိုယ္ခၽြန္ ႀကီးပြားလာသည့္ ေဖေဖ့အတြက္ စကားလက္ ဂုဏ္ယူသည္။

ခ်ာလက္စတန္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြက ဆြန္တာ ခံတပ္ကို သိမ္းခဲ့သည့္ အတြက္လည္း ဘဝင္ ျမင့္ၾကသည္။ သူတို႔

မသိမ္းခဲ့လွ်င္ တျခားလူကေကာ မသိမ္းႏိုင္ၿပီေလာ။ ဤမွ်ေလာက္ကိုပင္ သူတို႔ မစဥ္းစားမိ ၾကၿပီေလာ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာသံက ခပ္သြက္သြက္။ ယခု သူတို႔ စကားသံက ခပ္ေလးေလး။ ခပ္ေအာေအာ။ နားေထာင္၍ မရ။ တမင္လုပ္ ေျပာသည္ႏွင့္ တူသည္။ ဧည့္ခံပြဲ တစ္ခုတြင္ ေဖေဖ့ အိုင္းရစ္အသံကို အတုခိုး၍ ေျပာမိသည္တြင္ ႀကီးႀကီးက မဲ့သည္ေရာ ရြဲ႕သည္ေရာ လုပ္သည္။ ဤတြင္ စကားလက္ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ျပန္ခဲ့သည္။ ခ်ာလက္စတန္တြင္ ေနရသည္ႏွင့္ စာလွ်င္ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ျပန္ေနရသည္က ေတာ္ေသးသည္။ အက္ရွေလ အတြက္ ရင္ကြဲနာ က်ခါမွ က်ေရာ မတတ္ႏိုင္။

ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမ တစ္ေယာက္ သီးျခားျပည္နယ္ စစ္တပ္ အတြက္ အားတိုက္ ခြန္တိုက္ ရိကၡာ စုေပးေနသည္။

မ်က္တြင္း ေဟာက္ပက္ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ပိန္ခ်ံဳးလာသည့္ စကားလက္ကို ျမင္သည္တြင္ ေမေမ စိုးရိမ္ေနသည္။ ရင္ကြဲနာ က်သည္ကို သူကိုယ္တိုင္ ေတြ႔ခဲ့ဖူးၿပီ။ ညဆိုလွ်င္ တေခါေခါ ေဟာက္သည့္ ေဖေဖ့ေဘးတြင္ မ်က္လံုး အေၾကာင္သား ျဖစ္ကာ စကားလက္ အတြက္ ရတတ္မေအး ျဖစ္ရသည္။ ခ်ားလ္၏ အေဒၚ ပစ္တီက စကားလက္ကို စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အတၱလန္တာသို႔ လႊတ္လိုက္ရန္ ေမေမ့ထံ မၾကာခဏ စာေရးဖူးသည္။ ယခုမူ စကားလက္ကို လႊတ္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဤအတိုင္းထား၍ မျဖစ္ေတာ့။

`အိမ္မွာ ေယာက်္ားဆိုလို႔ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ ကၽြန္မႏွင့္ မီလာနီပဲ ရွိတယ္။ ခ်ားလ္လည္း မရွိေတာ့

အိမ္မွာ ေျခာက္ေသြ႔ေနတာပဲ။ ကၽြန္မေမာင္ ဟင္နရီေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သူကလည္း အိမ္ကို ကပ္တယ္လို႔ မရွိဘူး။

145

သူ႕အေၾကာင္းေတာ့ စာထဲ ထည့္မေရးေတာ့ဘူး။ လူခ်င္းေတြ႔မွပဲ ေျပာျပေတာ့မယ္။ စကားလက္သာ လာေနရင္ ကၽြန္မေရာ မီလာနီေရာ သိပ္ဝမ္းသာမွာပဲ။ မိန္းမသား သံုးေယာက္ဆိုရင္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိတာထက္ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ မီလာနီက ဒဏ္ရာရတဲ့ ကၽြန္မတို႔ တပ္သားေတြကို ေဆး႐ံုသြားၿပီး ေစတနာ့ ဝန္ထမ္း ျပဳစုေပးေနတယ္။ စကားလက္လည္း စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ဝင္လုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္ႏိုင္တာေပါ့။ ကေလးကိုလည္း ေတြ႔ခ်င္တယ္’

ေဒၚေလး ပစ္တီက စာတြင္ ထိုသို႔ ေရးသည္။



စကားလက္ ေသတၱာကို ျပင္သည္။ သားငယ္ ဝိတ္ဟင္ပတန္၊ ကေလးထိန္း ပရဇၨီႏွင့္အတူ အတၱလန္တာသို႔

ထြက္လာသည္။ ေမေမႏွင့္ ႀကီးေဒၚက အေနအထိုင္ ဆင္ျခင္ဖို႔ တဖြဖြ မွာလိုက္ၾကသည္။ ေဖေဖက သီးျခား ျပည္နယ္သံုး ေငြေတြ ေပးလိုက္ေသးသည္။ စကားလက္ အထူးျဖင့္ အတၱလန္တာသို႔ ပို၍ မသြားခ်င္။ ေဒၚေလး ပစ္တီက ဇီဇာေၾကာင္လြန္းသည္။ အိမ္တစ္အိမ္တည္းတြင္ အက္ရွေလ၏ မိန္းမႏွင့္ တြဲေနရမည္ကို စက္ဆုပ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ၿမိဳင္သာယာတြင္လည္း ၾကာရွည္ေန၍ မျဖစ္။ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုခုရေအာင္ သြားရေတာ့မည္။

146

အပုိင္း ႏွစ္

147





၁၈၆၂ ခု ေမလ နံနက္ခင္း တစ္ခု၌ မီးရထားသည္ ေျမာက္ဘက္သို႔ ဦးတည္ ခုတ္ေနသည္။ စကားလက္က

ရထားေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္လာရင္း ေတြးေနသည္။ အတၱလန္တာသည္ ဆဗားနားတို႔၊ ခ်ာလက္စတန္တို႔ေလာက္မူ ၿငီးေငြ႔စရာ ေကာင္းမည္ မထင္။ ေဒၚေလး ပစ္တီ၊ မီလာနီ စသူတို႔ႏွင့္ မေနခ်င္ေသာ္လည္း အတၱလန္တာကို ျမင္ခ်င္စိတ္ ေစာေနသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္မီ တစ္ေဆာင္းက အတၱလန္တာကို တစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ေသးသည္။ ထိုအေတာအတြင္း မည္မွ် ေျပာင္းေနၿပီနည္း။

တျခား ၿမိဳ႕မ်ားထက္ အတၱလန္တာကို စကားလက္ စိတ္ဝင္စားသည္။ သူႏွင့္ အတၱလန္တာသည္ အသက္ခ်င္း

အတူတူျဖစ္သည္ဟု သူ ငယ္ငယ္တြင္ ေဖေဖက ေျပာဖူးသည္။ သို႔ရာတြင္ ႀကီးလာသည့္အခါတြင္မူ ေဖေဖ့စကား နည္းနည္း ပုိသြားေၾကာင္း

စကားလက္

ေတြ႔ရသည္။

နားေထာင္ေကာင္းေအာင္

သာသာ

ထိုးထိုးကေလး

ေျပာတတ္သည္မွာ

ေဖေဖ့၀ါသနာ ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ အတၱလန္တာသည္ သူ႔ထက္ ကိုးႏွစ္ ႀကီးသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ အျခား ၿမိဳ႕မ်ားႏွင့္စာလွ်င္ အတၱလန္တာက ၿမိဳ႕သက္ ငယ္သည္။ ဆဗားနားႏွင့္ ခ်ာလက္စတန္ ၿမိဳ႕မ်ားက ၿမိဳ႕သက္ ရင့္လွၿပီ။ ဆဗားနားဆိုလွ်င္ ၿမိဳ႕သက္ အႏွစ္ ႏွစ္ရာ။ ခ်ာလက္စတန္ဆိုလွ်င္ ၿမိဳ႕သက္ အႏွစ္ သံုးရာ။ စကားလက္တို႔ ေခတ္လူငယ္ မ်က္စိတြင္မူ ထိုၿမိဳ႕မ်ားသည္ ေနပူပူတြင္ ယပ္ေတာင္ေလး တစ္ေခ်ာင္းကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ယပ္ေနသည့္ အဘြားအရြယ္ ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ။ အတၱလန္တာကမူ သူတို႔ႏွင့္ ရြယ္တူၿမိဳ႕။ ေခတ္လူငယ္၏ ၾကမ္းတမ္း မာဆတ္မႈမ်ိဳးျဖင့္ ၾကမ္းတမ္း မာဆတ္ေနေသာ ၿမိဳ႕။ သူ႕လို ေခါင္းမာ၍ သူ႕လို စိတ္ဆတ္ေသာ ၿမိဳ႕။

ေဖေဖ့စကားက မွန္သင့္သေလာက္ မွန္သည္။ သူႏွင့္ အတၱလန္တာသည္ တစ္ႏွစ္တည္း ကင္ပြန္း တပ္ခဲ့ၾကသည္။

သူ မေမြးမီ ကိုးႏွစ္ေလာက္တုန္းက အတၱလန္တာကို တာဦးၿမိဳ႕ဟု ေခၚခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ မာသာဗီးလ္ဟု တြင္သည္။ သူ႕ ေမြးသည့္ ႏွစ္က်မွ အတၱလန္တာဟု အမည္တြင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာသို႔ ေဖေဖ ေျပာင္းလာစဥ္တုန္းက အတၱလန္တာတြင္ ဘာဆိုဘာမွ် မရွိေသး။ ရြာပင္ မတည္ေသး။

ေတာႀကီးမ်က္မည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ ၁၈၃၆ ခုတြင္ အစိုးရက အေနာက္ေျမာက္ ေဒသသို႔ မီးရထားလမ္း ေဖာက္သည္။ တာအဆံုးက ေသခ်ာသည္။ သို႔ရာတြင္ တာထြက္ျဖစ္သည့္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္တြင္မူ မည္သည့္ ေနရာက စေဖာက္ရမွန္း မသိ။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္တြင္ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ဦးက မီးရထားလမ္း စေဖာက္မည့္ ေနရာကို မွတ္တိုင္စိုက္လိုက္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မူလက တာဦးၿမိဳ႕ဟု ေခၚေသာ အတၱလန္တာၿမိဳ႕ ေပၚေပါက္ လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုေခတ္က ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ မီးရထားလမ္း ဟူ၍ မရွိေသး။ တျခားေနရာမ်ားတြင္လည္း

အနည္းအက်ဥ္းမ်ွ်သာ ရွိေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ လက္ထပ္ၿပီး မၾကာမီ ၿမိဳင္သာယာႏွင့္ ခရီးတစ္ေသာင္းေလာက္ အကြာတြင္ အိမ္စုကေလး တစ္စု ေပၚလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ရြာႀကီး ျဖစ္လာသည္။ မီးရထားလမ္းကိုလည္း ေျမာက္ပိုင္းသို႔ ဆက္၍ ေဖာက္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မီးရထားလမ္းေတြ လိႈင္လိႈင္ေဖာက္ေနၿပီ။ ဒုတိယ မီးရထားလမ္း တစ္လမ္းကို

148

ၾသဂတ္စတာမွ ေဖာက္ျပန္သည္။ အတၱလန္တာမွ တစ္ဖန္ စတုတၳလမ္း ခြဲထြက္သည္။

မီးရထားလမ္း

ႏွင့္အတူ

ေမြးလာသည့္

အတၱလန္တာသည္

မီးရထားလမ္းမ်ား

ရွည္လာသည္ႏွင့္အမွ်

စည္ကားလာသည္။ လမ္းေလးခြဆံုတြင္ ရွိသျဖင့္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာသို႔ သြား၍ ရသည္။ လမ္းဆံုက ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ ကာလၾကာသည္တြင္ မီးရထား လမ္းဗုိလ္တစ္ဦး ေျမႀကီးထဲသို႔ ထိုးစိုက္ခဲ့သည့္ မွတ္တိုင္ကေလး တစ္တိုင္သည္ လူတစ္ေသာင္း ရွိသည့္ ၿမိဳ႕ငယ္ကေလး ျဖစ္လာသည္။ အခ်က္အခ်ာ ေနရာ ျဖစ္လာသည္။ ၿမိဳ႕သက္ရင့္ေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားက လူေန အိမ္ေျခေတြ တရိပ္ရိပ္ တိုးတက္ေနသာ ၿမိဳ႕သစ္ကေလးကို ဘဲကေလး ဝပ္မိသည့္ ၾကက္မႀကီး အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္ၾကသည္။ အတၱလန္တာက ဘာေၾကာင့္မ်ား ထူးထူးျခားျခား စည္ကား ေနရသနည္း။ ဘာေၾကာင့္ ဤမွ် ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ႀကီးထြားလာသနည္း။ အေၾကာင္း ရွာမရၾက။ မီးရထားလမ္းမ်ားေၾကာင့္ႏွင့္ ေလာဘႀကီးသေလာက္ အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္တတ္ၾကသူမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရလိမ့္မည္။

တာဦးၿမိဳ႕၊ မာသာဗီးလ္ၿမိဳ႕၊ အတၱလန္တာၿမိဳ႕ဟု အစဥ္တစိုက္ ေခၚခဲ့ၾကသည့္ ထိုေဒသက လူမ်ားသည္ အလြန္

အလုပ္လုပ္သူမ်ား ျဖစ္သည္။ အၿငိမ္ေနသူမ်ား ဟူ၍ မရွိ။ အနယ္နယ္မွ ေရာက္လာၾကကာ အေျခအက် လာေနၾကသည္။ အိမ္သစ္မ်ား ေဆာက္ၾကသည္။ သူတို႔ၿမိဳ႕သစ္အတြက္ ဂုဏ္ယူၾကသည္။ ႂကြားၾကသည္။ ဤလို ၿမိဳ႕သစ္ကို တည္ႏိုင္သူမ်ား အျဖစ္ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ဝင့္ႂကြားၾကသည္။ အတၱလန္တာကို မည္သူက မည္သို႔ ေခၚၾကေစ။ အတၱလန္တာက ဂ႐ုမစိုက္။

စကားလက္ကမူ အတၱလန္တာကို သေဘာက်သည္။ ဆဗားနား၊ ၾသဂတ္စတာ စသည့္ ၿမိဳ႕မ်ားက အတၱလန္တာကို

မႏွစ္သက္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ စကားလက္ အတၱလန္တာကို သေဘာက်ေနၿပီ။ အတၱလန္တာက သူႏွင့္ တူသည္။ အသစ္ႏွင့္ အေဟာင္းကို ေပါင္းထားသည္။ အသစ္က တဇြတ္ထိုး ႏိုင္သည္။ ခြန္အားရွိသည္။ အသစ္ ဝင္လာသည္တြင္ အေဟာင္းက ေနရာ ဖယ္ေပးရသည္။ ထိုမွ်မက သူႏွင့္အတူ တစ္ႏွစ္တည္း ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့သည့္ ၿမိဳ႕လည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အတၱလန္တာကို စကားလက္ ပုဂၢလဓိ႒ာန္ အစြဲရွိသည္။ စိတ္ဝင္စားသည္။

မေန႔ညက

မိုးသည္းသည္း

ရြာ၍

ေလျပင္းလည္း

တိုက္သည္။

သို႔ရာတြင္

စကားလက္

အတၱလန္တာသို႔

ေရာက္သည့္ေန႔တြင္မူ ေနသာသျဖင့္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရွိသည္။ မေန႔ညက ရြာထားေသာ မိုးေရေၾကာင့္ ရႊံ႕ျပင္ေတြ ျဖစ္ေနေသာ အတၱလန္တာ လမ္းမ်ားကို ေနမင္းက ေသြ႔ေျခာက္ေအာင္ လုပ္ေပးေနသည္။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ ကြက္လပ္တြင္မူ ယာဥ္သြား ယာဥ္လာ ထူထပ္သျဖင့္ ဗြက္ေပါက္ကာ ဝက္လူးအိုင္သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ရႊံ႕ေတြက လွည္းပံုေတာင္းထိ နစ္သည္။ စစ္ရထားမ်ား၊ လူနာတင္ ရထားမ်ားျဖင့္ သယ္လာေသာ ရိကၡာမ်ား၊ စစ္သားမ်ားကို သယ္ခ် ေနၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တၿမိဳ႕လံုး ရႊံ႕ဗြက္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ ရထားသမားမ်ားက ေအာ္ဟစ္ ဆဲဆိုလ်က္။ လားမ်ားက ႐ုန္းလ်က္။ ရႊံ႕မ်ား စဥ္လ်က္။

စကားလက္က မီးရထား ေလွကား ေအာက္ထစ္တြင္ ရပ္ေနသည္။ ဝတ္စံုနက္ကို ဝတ္ထားၿပီး ဇာနက္ မ်က္ႏွာဖံုးက

ဖေနာင့္အထိ ဝဲေနသည္။ ဖိနပ္ႏွင့္ ဝတ္စံုအဖ်ားကို ရႊံ႕ေပမည္ စိုးသျဖင့္ ေအာက္သို႔ ဆင္းသင့္ မဆင္းသင့္ ခ်ိန္ေနသည္။ ႐ႈပ္ေထြးေနေသာ ေပါင္းမိုးတပ္ ျမင္းလွည္းမ်ား၊ ရထားမ်ား၊ ပက္လက္ ဘာဂီမ်ား ၾကားတြင္ ေဒၚေဒၚ ပစ္တီကို လွမ္းရွာေနသည္။ ပါးေဖာင္းေဖာင္းႏွင့္ ေဒၚေဒၚပစ္တီကို ၾကည့္၍ မျမင္။ ထိုစဥ္ ဆံပင္ျဖဴျဖဴ ဥပဓိ႐ုပ္ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ အသက္ႀကီးႀကီး ကပၸလီႀကီး တစ္ေယာက္ ရႊံ႕ထဲတြင္ တစြက္စြက္ ေလွ်ာက္လာသည္။ ဦးထုပ္ကို လက္တြင္ ကိုင္ထားသည္။

149



`ဒီက မေလးက မစၥ စကားလက္လား။ ဦးေလးက ေဒၚေဒၚပစ္တီရဲ႕ ရထားသမား ဦးေလး ပီတာပါ။ အို အို၊ ရႊံ႕ထဲကို

မဆင္းႏွင့္ေလ’ စကားလက္က ဝတ္စံုကို မကာ ဆင္းရန္ ျပင္လိုက္သျဖင့္ သူက ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ `မေလးကလဲ ပစ္တီလို စိတ္ျမန္တာကိုး။ ေျခေထာက္ေတြ ေရစိုရင္ အေအးမိမွာေပါ့ကြယ့္။ တယ္ခက္တာကိုး။ လာ လာ၊ ဦးေလး တြဲေပးမယ္’

သူ႕ပံုက ပိန္ပိန္ပါးပါး အသက္ႀကီးႀကီး ျဖစ္ေသာ္လည္း စကားလက္ကို ေစြ႔ခနဲ ေကာက္ေပြ႔ကာ ရႊံ႕လြတ္ရာသို႔

ခ်ေပးလိုက္သည္။ စၾကႍတြင္ ကေလးခ်ီ၍ ရပ္ေနသည့္ ကေလးထိန္း ပရဇၨီကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ `ဒါက မေလးရဲ႕ ကေလးႏွင့္ အိမ္ေဖာ္လား။ အလိုေလးေလး ကေလးထိန္းက ငယ္လွခ်ည္လား။ ကဲ ကဲ၊ ေနာက္မွ စကား ေျပာရေအာင္။ ေဟ့ သူငယ္မ၊ ဦးေလး ေနာက္က လိုက္ခဲ့။ ကေလးလည္း လြတ္က်ဦးမယ္ေနာ္’

စကားလက္က ဦးေလး ပီတာ မခ်ီရာသို႔ အသာ လိုက္သြားရသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူႏွင့္ ပရဇၨီတို႔အား ဆံုးမ

သြားသည္ကိုလည္း ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ ပရဇၨီက ႏႈတ္ခမ္းႀကီး စူေနကာ ရႊံ႕ေရထဲတြင္ တစြက္စြက္ လိုက္လာသည္။

စကားလက္က ဦးေလးပီတာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခ်ားလ္ ေျပာဖူးသည့္ စကားမ်ားကို သြား၍ အမွတ္ရေနသည္။

`ဦးေလး ပီတာက ေဖေဖႏွင့္အတူ မကၠစီကို စစ္ပြဲမွာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ပါခဲ့ဖူးတယ္။ ေဖေဖ ဒဏ္ရာရေတာ့ သူပဲ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာပဲ။ တကယ္ကေတာ့ ေဖေဖ့ အသက္ကို သူကယ္ခဲ့တာပါေလ။ ကိုယ္ႏွင့္ မီလာနီတို႔ ေမာင္ႏွမကိုလည္း သူပဲ ေမြးလာခဲ့တာ။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမဆံုးေတာ့ ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္က ငယ္ငယ္ေလးေတြပဲ ရွိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ေဒၚေလးပစ္တီက ကိုယ္တို႔ႏွင့္ ေနတာ။ ေဒၚေလး ပစ္တီက သေဘာေကာင္းတဲ့ ကေလးႀကီးလိုပဲ၊ ဘာမွ စီမံတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕ကိုလည္း ဦးေလး ပီတာကပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ရတာ။ ဦးေလး ပီတာကေတာ့ ေျပာမေနႏွင့္ေတာ့၊ ကိုယ္တို႔ ေနေရး ထိုင္ေရး၊ ပညာေရးကအစ စီမံတာပဲ။ ကိုယ့္ အသက္ တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ လစဥ္ အသံုးစရိတ္ ဘယ္ေလာက္ သံုးရမယ္ ဆိုတာကအစ ဘယ္ေက်ာင္းတက္ရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးအထိ သူပဲ စီစဥ္သြားတာပဲ။ ဦးေလး ဟင္နရီက ကိုယ့္ကို အတၱလန္တာ တကၠသိုလ္မွာပဲ တက္ေစခ်င္တယ္။ ဦးေလး ဟင္နရီဆိုတာ ေမေမ့ေမာင္ အငယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဦးေလး ပီတာက ဟားဗတ္ကို ပို႔တယ္။ ဟားဗတ္ကို သြားရမယ္တဲ့။ မီလာနီကို ဘယ္အရြယ္ေရာက္မွ ဆံပင္ရွည္ ထားရမယ္။ ဘယ္အရြယ္က်မွ ဧည့္ခံပြဲတို႔ ကပြဲတို႔ တက္ရမယ္ ဆိုတာလည္း သူပဲ ဆံုးျဖတ္တာပဲ။ ေဒၚေလး ပစ္တီကိုေတာင္ ေအးရင္ အျပင္မထြက္ရဘူး၊ ဧည့္ခံပြဲ မသြားရဘူး ဆိုတာကအစ သူ စီမံတာပဲ။ တစ္ခါတေလ ေအးတုန္း အေႏြးထည္တို႔ ျခံဳေစာင္တို႔ မပါရင္ ဆူလိုက္တာ မေျပာႏွင့္ေတာ့။ ကပၸလီထဲမွာ သူ႕ေလာက္ သစၥာရွိၿပီး သူ႕ေလာက္ေတာ္တဲ့ ကပၸလီ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ဖူးေသးဘူး။ ခက္တာက ကိုယ္တို႔ ေမာင္ႏွမႏွင့္ ေဒၚေလး ပစ္တီကို သူက ပိုင္ေနတယ္။ ဒါကို သူကလည္း သိတယ္’

ဦးေလးပီတာ ရထားေပၚသို႔ တက္၍ ၾကာပြတ္ကို ကိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ ခ်ားလ္ ေျပာသည့္ စကား မွန္ေၾကာင္း စကားလက္

သိလိုက္ၿပီ။

`ေဒၚေလးပစ္တီက သူကိုယ္တိုင္ လာမႀကိဳရလို႔ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ဦးေလးကပဲ ကိစၥမရွိဘူး မလိုက္ခဲ့ႏွင့္လို႔

ေျပာခဲ့တယ္။ အဝတ္အစား အသစ္ေတြႏွင့္ လိုက္လာရင္ ရႊံ႕ေတြစဥ္ၿပီး ပ်က္စီးကုန္မွာေပါ့။ မေလးေရ၊ ကေလးကို ကိုယ္တိုင္ ေခၚထားေဟ့။ ေကာင္မေလးကို စိတ္ခ် မေနႏွင့္’

စကားလက္က ပရဇၨီကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္း ခ်လိုက္သည္။ သူ ေျပာမည္ဆိုလွ်င္လည္း ေျပာစရာ။ ပရဇၨီက ကေလး

150

ေကာင္းေကာင္း မထိန္းတတ္ေသး။ ယခင္က ဂါဝန္တိုတို က်စ္ဆံၿမီးကေလးႏွင့္ ေတာက္တိုမယ္ရ ခိုင္းသည့္ အိမ္ေဖာ္မေလး ျဖစ္သည္။ ယခုမွ သရက္ထည္ ဝတ္စံုရွည္ မီးပူတိုက္ ေခါင္းေပါင္းျဖင့္ ကေလးထိန္း ရာထူးသို႔ တက္လာခါစ ျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္းစစ္သာ မျဖစ္လွ်င္ ဤအဆင့္သို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္ဦးမည္ မဟုတ္။ ၿမိဳင္သာယာတြင္ စစ္တပ္ ေနာက္ပိုင္း ေထာက္ပံ့ေရးအတြက္ အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ေနၾကသျဖင့္ ေမေမက ႀကီးေဒၚကိုလည္း ထည့္၍မျဖစ္။ ဒစ္လစီကိုလည္း မထည့္ႏိုင္။ ႐ိုဇာတို႔ လီနာတို႔ကိုလည္း မထည့္ႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပရဇၨီ ပါလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ပရဇၨီက ဘယ္ကိုမွ် မေရာက္စဖူး။ ၿမိဳင္သာယာႏွင့္ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္မွ တစ္မိုင္ေက်ာ္ ေဝးသည့္ ေနရာသို႔ပင္လွ်င္ မေရာက္ဖူး။ မီးရထား စီးရျခင္း၊ ကေလးထိန္း ရာထူး တိုးရျခင္း စသည္တို႔သည္ သူ႕အဖို႔ ဘဝင္ျမင့္စရာ၊ ေပ်ာ္စရာ။ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုမွ အတၱလန္တာအထိ မိုင္ႏွစ္ဆယ္ မီးရထား ခရီးစဥ္တြင္ ပရဇၨီသည္ ကေလးကို မၾကည့္။ တစ္လမ္းလံုး ေငးလာသျဖင့္ စကားလက္က ကေလး ထိန္းခဲ့ရသည္။ ယခု လူေတြ၊ အေဆာက္အအံုေတြကို ျမင္ေတာ့ ပရဇၨီ ပိုဆိုးေနၿပီ။ ရထား ျပတင္းေပါက္မွ ဘယ္ဘက္ ၾကည့္လိုက္၊ ညာဘက္ၾကည့္လိုက္၊ ဟိုလက္ၫိႈးထုိးလိုက္၊ သည္လက္ၫႈိးထိုးလိုက္။ တလႈပ္လႈပ္ တရြရြ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကေလး ကသိကေအာက္ျဖစ္ကာ တက်ီက်ီ ငိုေတာ့သည္။

စကားလက္ ႀကီးေဒၚကို ေျပး၍ သတိရသည္။ ႀကီးေဒၚက လက္သာသည္။ ကေလးကို သူ ေကာက္ကိုင္လိုက္႐ံုျဖင့္

ကေလး အငိုတိတ္သြားတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ႀကီးေဒၚက ၿမိဳင္သာယာတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ စကားလက္ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္။ ကေလးကို ပရဇၨီထံက လွမ္းယူေသာ္လည္း ကေလးက အငိုမတိတ္။ အာေခါင္ျခစ္၍ ငိုေနသည္။ ေခါင္းက ဖဲႀကိဳးကို လွမ္းဆြဲသည္။ အဝတ္အစားေတြ တြန္႔ေၾကကုန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေလးပီတာ၏ စကားကို မၾကားခ်င္ေယာင္ ျပဳေနသည္။

ရထားက ဘူတာနားက ရႊံ႕ဗြက္တြင္ ႐ုန္းေနရသျဖင့္ ယိမ္းလႈပ္ေနသည္။



`အင္း ေနာက္က်ေတာ့ ကေလး အေၾကာင္း သိလာမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ငါက ကေလး မထိန္းခ်င္ဘူး’



စကားလက္ ေတြးလာသည္။ ကေလးက ငိုလိုက္သည္မွာ တစ္ကိုယ္လံုး ျပာေနၿပီ။



`ပရဇၨီ၊ ကေလးက ႏို႔ဆာလို႔ ငိုေနတာ ထင္တယ္။ နင့္ အိတ္ထဲမွာ ခ်ိဳလိမ္ေလး ပါတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒါေလး

ေပးလိုက္စမ္း၊ ခုေတာ့ ငါလည္း ႏို႔တိုက္လို႔ မရေသးဘူး’

ပရဇၨီက ႀကီးေဒၚ ထည့္ေပးလိုက္သည့္ ခ်ိဳလိမ္ကို တပ္ေပးသည္တြင္မွ အငိုတိတ္ သြားသည္။ ကေလး အငိုတိတ္ၿပီး

အေဆာက္အအံုသစ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ရသည့္ အခါတြင္မွ စကားလက္ စိတ္ေအးသြားသည္။ ဦးေလးပီတာက ရထားကို ရႊံ႕ဗြက္ေတြထဲမွ ေမာင္းထြက္လာၿပီးေနာက္ မက္မံုပင္ လမ္းမႀကီး တစ္ေလွ်ာက္ ေမာင္းလာခဲ့သည္။ ယခုမွ စကားလက္ စိတ္တြင္ ကာလ အတန္ၾကာမွ် ေပ်ာက္ကြယ္ေနေသာ စူးစမ္းလိုစိတ္ ျပန္ေပၚလာသည္။ ၿမိဳ႕က ေတာ္ေတာ္ ေျပာင္းသြားၿပီ။ သူ ေနာက္ဆံုး ေရာက္ခဲ့သည္မွာ အခါလည္ပင္ မေက်ာ္တတ္ေသး။ ဤမွ်ေလာက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေျပာင္းလဲသြားသျဖင့္ စကားလက္ အံ့ၾသရေသးသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္လံုး စကားလက္ တစ္ေယာက္ ကိုယ့္အပူႏွင့္ကိုယ္ ဗ်ာမ်ား ေနခဲ့ရသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ အတြင္း

အတၱလန္တာၿမိဳ႕ ေျပာင္းလဲသြားသည္ကို စကားလက္ သတိမျပဳမိခဲ့။ ကူးသန္းေရာင္းဝယ္ေရးအတြက္ အခ်က္အခ်ာ ျဖစ္ခဲ့ေသာ မီးရထား လမ္းဆံုမ်ားသည္ ျပည္တြင္းစစ္တြင္ စစ္ေရးအရ အေရးႀကီးေသာ ေနရာမ်ား ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အတၱလန္တာက

151

ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာႏွင့္ ေဝးသည့္တိုင္ သီးျခားျပည္နယ္၏ တပ္မေတာ္ ႏွစ္ခုကို ဆက္သြယ္ေပးရာတြင္ အခ်က္အခါ ျဖစ္ေနသည္။ တပ္မေတာ္တစ္ခုက ဗာဂ်ီးနီးယား ျပည္နယ္တြင္ရွိ၍ တစ္ခုက တင္နဆီ ျပည္နယ္တြင္ ရွိသည္။ ထိုတပ္မေတာ္ ႏွစ္ခုအတြက္ ေတာင္ပိုင္းက ရိကၡာမ်ားကိုလည္း အတၱလန္တာကို ျဖတ္၍ သယ္ရသည္။ ယခု တစ္ဖန္ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ အတၱလန္တာသည္ ကုန္ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ရာ၊ စစ္ေဆး႐ံု အေျခခံ စခန္းစိုက္ရာ၊ ေရွ႕တန္းတပ္မ်ားအတြက္ ရိကၡာပစၥည္းမ်ား စုေဆာင္းရာ ျဖစ္လာသည္။

စကားလက္က သူ ျမင္ဖူးခဲ့သည့္ ေနရာေဟာင္းမ်ားကို ရွာၾကည့္သည္။ မရွိၾကေတာ့။ သူ ယခု ျမင္ေနရသည့္ ၿမိဳ႕သည္

ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ႀကီးလာသည့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ တူေနသည္။

တစ္ၿမိဳ႕လံုး

ပ်ားပန္းခတ္မွ်

ျဖစ္ေနသည္။

သီးျခားျပည္နယ္အတြက္

အခ်က္အခ်ာ

က်ေနပံုကို

ဂုဏ္ယူေန

သကဲ့သို႔ ရွိသည္။ လယ္ယာ စိုက္ပ်ိဳးေရးကို စက္မႈတပ္ဆင္ရန္အတြက္ ေန႔ေရာညပါ လုပ္ေနၾကသည္။ စစ္ျဖစ္မီတုန္းက ခ်ည္စက္၊ သိုးေမႊးစက္၊ လက္နက္ျပင္႐ံု အနည္းငယ္သာ ရွိသည္။ သူတို႔ ေတာင္ပိုင္းက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ဆရာဝန္ေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ ေရွ႕ေနေတြ ထြက္သည္။ သို႔ရာတြင္ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ စက္ျပင္ဆရာေတြ မထြက္။ ယန္ကီတို႔ကမူ ထို အလုပ္မ်ိဳးကို ေအာက္တန္းက်သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ မည္သို႔ဆိုေစ ေတာင္ပိုင္းတြင္ ဤလို လူေတြ လိုသည္။ ယခု ယန္ကီ စစ္သေဘၤာမ်ားက ေတာင္ပိုင္း ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕မ်ားကို ပိတ္လိုက္ၾကသည္တြင္ ႏိုင္ငံျခားမွ ကုန္ပစၥည္း မလာႏိုင္ေတာ့။ ေတာင္ပိုင္းသည္ စစ္ပစၥည္းေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစား လာခဲ့ရသည္။ ေျမာက္ပိုင္းအဖို႔ စစ္သားေတြ၊ စစ္ပစၥည္းေတြကို တစ္ကမာၻလံုးမွ ရႏိုင္သည္။ ဂ်ာမနီႏွင့္ ဥေရာပ တိုင္းျပည္မ်ားက ျပည္ေထာင္စုကို ေထာက္ပံ့ေနသည္။ ေတာင္ပိုင္းအဖို႔ မည္သူကိုမွ် အားကိုးစရာ မရွိ။

အတၱလန္တာတြင္ ဆိုလွ်င္ စက္ျပင္႐ံုမ်ားက စက္ႏွင့္ ပစၥည္း အနည္းငယ္ကို ဖ်စ္ညႇစ္ထုတ္ေနရသည္။ တကယ္

ဖ်စ္ညႇစ္ထုတ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေတာင္ပိုင္းတြင္ စက္ပံုစံ ထုတ္ႏိုင္သည့္ စက္ျပင္႐ံုမ်ိဳး တစ္ခုမွ် မရွိ။ ဘီးကေလး၊ ေခြးသြားစိပ္ကေလးကအစ အဂၤလန္မွ လာသည့္ ပံုစံမ်ားကို ယူလုပ္ေနရသည္။ ဤပံုစံကိုပင္ လြယ္လြယ္ရျခင္း မဟုတ္။ ယန္ကီတို႔ ပိတ္ဆို႔သည့္ၾကားက ခက္ခက္ခဲခဲ ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခု အတၱလန္တာ လမ္းေတြေပၚ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြခ်ည္း ျမင္ရသည္။ လြန္ခဲ့သည့္

တစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းက အေနာက္နယ္သံ ဝဲဝဲျဖင့္ စကားေျပာလွ်င္

အထူးအဆန္း။ ယခုမူ ဥေရာပသံ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဥေရာပ စကား အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ၾကားေနရၿပီ။ ပိတ္ဆို႔သည့္ ၾကားထဲက ေဖာက္ထြက္ကာ သီးျခား ျပည္နယ္ အတြက္ စက္႐ံုမ်ား၊ လက္နက္႐ံုမ်ား လာေဆာက္ေပးေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ မရွိလွ်င္ သီးျခား ျပည္နယ္တြင္ ပစၥတိုမ်ား၊ ႐ိုင္ဖယ္မ်ား၊ အေျမာက္မ်ား၊ ယမ္းမႈန္႔မ်ား ရွိမည္မဟုတ္။

ေန႔ေရာညပါ

အလုပ္

လုပ္ေနရသျဖင့္

အတၱလန္တာ၏

ေသြးခုန္သံကို

ေန႔ေရာ

ညပါ

ၾကားေနရသည္။

မီးရထားလမ္းမ်ားျဖင့္ စစ္ပစၥည္းမ်ားကို ေရွ႕တန္းသို႔ ပို႔ေနရသည္။ မီးရထားမ်ားက နာရီႏွင့္အမွ် ထြက္လိုက္ ဝင္လိုက္ျဖင့္။ စက္႐ံုသစ္မ်ားမွ ၾကပ္ခိုးမ်ားသည္ အိမ္ျဖဴျဖဴမ်ားေပၚသို႔ ဝဲပ်ံေနၾကသည္။ ညဆိုလွ်င္ သံရည္က်ိဳ မီးဖိုမ်ားက မီးေတြ ရဲေနကာ တူထုသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ ယခင္ တစ္ႏွစ္ေလာက္က ကြက္လပ္ႀကီးမ်ားတြင္ စက္႐ံုသစ္မ်ား ေပၚလာကာ ကုန္းႏွီးမ်ား၊ ျမင္း ကႀကိဳးမ်ား၊ ဖိနပ္မ်ားကို ထုတ္ေနၾကသည္။ လက္နက္႐ံုမ်ားက ႐ိုင္ဖယ္မ်ား၊ အေျမာက္မ်ားကို ထုတ္ေနၾကသည္။ သံရည္က်ိဳ႐ံုမ်ားက သံလမ္းမ်ား၊ ရထားတြဲမ်ားကို ထုတ္ေနၾကသည္။ အျခား စက္႐ံုမ်ိဳးစံုက ခါးပတ္ကြင္းမ်ား၊ ဖေနာင့္သံဆူးမ်ား၊

152

ျမင္းဇက္မ်ား၊ ရြက္ထည္တဲမ်ား၊ ၾကယ္သီးမ်ား၊ ပစၥတိုမ်ား၊ ဓားလြယ္မ်ားကို ထုတ္ေနၾကသည္။ ယခု သံရည္က်ိဳ႐ံုမ်ားတြင္ ေနာက္ထပ္ သံ႐ိုင္း မရွိေတာ့။ ယန္ကီတို႔က ဆိပ္ကမ္းမ်ားကို ပိတ္ထားသျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားက မလာႏိုင္ေတာ့။ အယ္လာဘားမားရွိ သံတြင္းမ်ားတြင္လည္း အလုပ္သမားမ်ားက ေရွ႕တန္းသို႔ ေရာက္ေနသျဖင့္ ပိတ္ထားရၿပီ။ အတၱလန္တာတြင္ သံဝင္းထရံ၊ သံတံခါး၊ ေၾကး႐ုပ္တု၊ ေၾကးတံခါး စသည္တို႔ မရွိေတာ့။ သံရည္က်ိဳ အိုးမ်ားထဲသို႔ ေစာႀကီးက ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ။

မက္မံုပင္ လမ္းမႀကီး တစ္ေလွ်ာက္ႏွင့္ အနီးတစ္ဝိုက္ လမ္းမ်ားတြင္ စစ္ဘက္က ႐ံုးေတြ၊ ဌာနေတြ ျပည့္ေနသည္။

႐ံုးတိုင္းတြင္ ယူနီေဖာင္း ဝတ္ထားသည့္ စစ္ဗုိလ္ စစ္သားမ်ား၊ တပ္ေထာက္မ်ား၊ အခ်က္ျပ ဆက္သြယ္ေရး တပ္မ်ား၊ ေခ်ာစာပို႔ တပ္မ်ား၊ ရထားပို႔ေဆာင္ေရး တပ္မ်ားႏွင့္ တပ္ေရးခ်ဳပ္႐ံုး စသည္တို႔ ရွိသည္။ ၿမိဳ႕စြန္တြင္ ျမင္းတပ္မ်ား ရွိသည္။ အသစ္ စုေဆာင္းလာသည့္ ျမင္းမ်ား၊ လားမ်ားကို ျခံႀကီးမ်ားျဖင့္ ေလွာင္ထားသည္။ လမ္းေျမႇာင္မ်ားထဲတြင္ ေဆး႐ံုမ်ား ရွိသည္။ ဦးေလးပီတာ ေျပာသည့္အတုိင္း ဆိုလွ်င္ အတၱလန္တာသည္ ဒဏ္ရာရ တပ္သားမ်ား၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ အေထြေထြ ေဆး႐ံု၊ ကူးစက္ေရာဂါ ေဆး႐ံု၊ အနားယူ ေဆး႐ံု စသည္တို႔ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနသည္။ ဒဏ္ရာရသူ၊ နားမက်န္းျဖစ္သူမ်ား မီးရထားျဖင့္ ေန႔တိုင္း တေသာေသာ ေရာက္ေနၾကသည္။

အတၱလန္တာသည္ ၿမိဳ႕ငယ္ကေလး၏ အသြင္မရွိေတာ့။ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ႀကီးထြားေနေသာ ၿမိဳ႕သည္ ေန႔ေရာ ညပါ

အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္ေနသည္။ တိတ္ဆိတ္၍ ေလေကာင္းေလသန္႔ ရသည့္ ေက်းလက္မွ လာခဲ့ရသည့္ စကားလက္အဖို႔ ျမင္ကြင္းအားလံုးကို ျမင္ရသည္မွာ အသက္႐ႈ က်ပ္သည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ သေဘာက်သည္။ လႈပ္ၾက ႐ႈားၾက၊ သြားၾက လာၾကသည္ကို ျမင္သျဖင့္ အားအင္ တိုးလာသည္ဟု ထင္ရသည္။ သူ႕ အသည္းႏွလံုးသည္ အတၱလန္တာ၏ အသည္းႏွလံုးႏွင့္ အတူ ခုန္ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။

ရထားက ရႊံ႕ဗြက္ ထူသည့္ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ လမ္းမႀကီးအတိုင္း တအိအိ ေမာင္းလာသည္။ အေဆာက္အအံုသစ္၊

လူသစ္မ်ားကို ျမင္ရသည္။ လမ္းေဘး စၾကႍမ်ားတြင္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ စစ္ဗုိလ္ စစ္သားေတြ ျပည့္ေနသည္။ ရာထူး တံဆိပ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ တပ္တံဆိပ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး။ လမ္းက်ဥ္းကေလးမ်ားက ယာဥ္ေပါင္းစံုျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ ရထား၊ ဘာဂီ၊ လူနာတင္လွည္း၊ ရြက္ဖ်င္ဖံုးထားသည့္ စစ္ရထား အမ်ိဳးမ်ိဳး။ ရထား ေမာင္းသူမ်ားက တအိအိ ႐ုန္းေနသည့္ လားမ်ားကို ႀကိမ္ျဖင့္ ႐ိုက္လ်က္။ ေအာ္ဟစ္ ဆဲဆိုလ်က္။ ဝတ္စံုျပာ ဝတ္ထားသည့္ တပ္လုလင္မ်ားက အမိန္႔စာမ်ား၊ ေၾကးနန္းမ်ားကို တစ္႐ံုးမွ တစ္႐ံုးသို႔ ပို႔လ်က္။ နာလန္ထစ လူမမာမ်ားက ခ်ိဳင္းေထာက္မ်ားျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္လ်က္။ သူတို႔ေဘးက စိုးရိမ္သည့္ အမူအရာျဖင့္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး တြဲပါလ်က္။ စစ္ေရးျပကြင္းမွ ခရာသံ၊ ဘင္သံႏွင့္ စစ္မိန္႔ေပးသံမ်ားက ဆူညံလ်က္။ ျပည္နယ္ တပ္သားမ်ားက လွံစြပ္ျဖင့္ ခ်ိန္ကာ ယန္ကီ ယူနီေဖာင္း ဝတ္ထားသည့္ တပ္စု တစ္ခုကို သံု႔ပန္း စခန္းသို႔ ေခၚသြားၾကသည္။ ဦးေလးပီတာက ၾကာပြတ္ျဖင့္ သူတို႔ဘက္သို႔ ထိုးျပသည္။ စကားလက္ တစ္သက္တြင္ ယန္ကီယူနီေဖာင္းကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ရျဖင္း ျဖစ္သည္။

‘ဒီမွာ

အသစ္အဆန္းေတြခ်ည္းပဲ

ျမင္ေနရတယ္။

ေပ်ာ္စရာႀကီး’

စကားလက္

ေတြးသည္။

ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္

ေပ်ာ္ပြဲစားၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ရႊင္လန္းျခင္း ျဖစ္မိသည္။

အတၱလန္တာက သူ သိသည္ထက္ စည္ကားသည္။ အရက္ဆိုင္ေတြက မႈိလိုေပါက္ေနသည္။ စစ္တပ္ႏွင့္အတူ

ပါလာသည့္ ျပည့္တန္ဆာမ်ားက ၿမိဳ႕လံုးပတ္လည္ အႏွံ႔။ ျပည့္တန္ဆာ အိမ္မ်ားကလည္း သြားေလရာ ေရွာင္၍ မလြတ္။ သာသနာေရးဘက္ ဆိုင္ရာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအဖို႔ ျပႆနာ ျဖစ္ေနသည္။ ဟိုတယ္မ်ား၊ တည္းခိုခန္းမ်ား၊ အိမ္မ်ားတြင္လည္း

153

ဧည့္သည္ေတြ ျပည့္ေနသည္။ ဒဏ္ရာ ရသျဖင့္ ေဆး႐ံုတက္ေနရသည့္ တပ္သားမ်ားထံ လာသည့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။ အပတ္စဥ္ ကပြဲမ်ား၊ ေပ်ာ္ပြဲမ်ားျဖင့္ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သညံေနသည္။ စစ္တြင္း မဂၤလာေဆာင္ ေတြကလည္း မေရတြက္ႏိုင္။ သတို႔သားမ်ားက မီးခိုးေရာင္ဝတ္စံု ဝတ္ကာ ေရႊတံဆိပ္ေတြ ခ်ိတ္ဆြဲလ်က္။ သတို႔သမီးမ်ားက ပိတ္ဆို႔ထားသည့္ ၾကားက ရွားရွားပါးပါး ဝင္လာေသာ ႏိုင္ငံျခား အဝတ္အထည္မ်ားကို ဝတ္ၾကကာ တပ္သားမ်ား၏ ဓားလြယ္ ၾကက္ေျခခတ္မ်ား ေအာက္က ျဖတ္ေလွ်ာက္ လာၾကသည္။ ရွန္ပိန္ အရက္ စီးသံ၊ ခြက္ေျမႇာက္ ဆုေတာင္းသံ၊ မ်က္ရည္ လည္ရႊဲႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္သံ။

ညတြင္ လမ္းမက ကခုန္သံ၊ ဧည့္ခန္းမ်ားမွ စႏၵယားသံ၊ အဆိုေတာ္တို႔၏ ေတးသံ၊ စစ္သားမ်ား၏ ဝိုင္းဖြဲ႔ သီခ်င္းဆိုသံ။



ရထားက ရႊံ႕တစြက္စြက္ျဖင့္ ၿမိဳ႕လယ္ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ ေမာင္းလာသည္။ စကားလက္က သိခ်င္သည္ကို ေမး၍

ဦးေလးပီတာက ေျဖသည္။ ၾကာပြတ္ တယမ္းယမ္းျဖင့္ ထိုးျပသည္။ သူ႕ ဗဟုသုတကို ဂုဏ္ယူပံု ရသည္။

`အဲဒါေတြက လက္နက္႐ံုေတြကြယ့္၊ ေသနတ္ေတြ လုပ္တာေပါ့။ ဒါေတြလား၊ ဒါေတြက ႐ံုးေတြ မဟုတ္ဘူး မေလးရဲ႕။

ပိတ္ဆို႔ေရး ႐ံုးေတြ၊ ေၾသာ္ ပိတ္ဆို႔ေရး႐ံုးဆိုတာ မေလး မသိေသးဘူးထင္တယ္။ ယန္ကီေတြက ပိတ္ဆို႔ထားတဲ့ ၾကားကေနၿပီး တို႔သီးျခားျပည္နယ္က ဝါဂြမ္းေတြကို ဝယ္ၿပီး သူတို႔က ႏိုင္ငံျခားပို႔၊ ႏိုင္ငံျခားက ယမ္းမႈန္႔ေတြကို ျပန္သြင္းေပးၾကတာ သူတို႔ေပါ့။ ဟင့္အင္း ဘာလူမ်ိဳးေတြမွန္းေတာ့ ဦးေလး မသိဘူး။ ေဒၚေလးပစ္တီ ေျပာတာေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ေျပာတဲ့ စကားေတြကိုေတာ့ တို႔မ်ား တစ္လံုးမွ နားမလည္ဘူး။ ဟုတ္ပါ့ကြယ္၊ မီးခိုးေတြက သိပ္မ်ားတာပဲ။ ၾကပ္ခိုးမႈန္ေတြလြင့္လို႔ ေဒၚေလးပစ္တီရဲ႕ ခန္းဆီးေတြျဖင့္ ခဏခဏ ေလွ်ာ္ေနရတာပဲ။ သံရည္က်ိဳ႐ံုက မီးခိုးေတြေလ။ ေသာက္က်ိဳးနည္း ညညလည္း ဆူလိုက္တဲ့ စက္သံေတြကြယ္။ တဝုန္းဝုန္းႏွင့္ ေနတာပဲ၊ ဘယ္သူမွ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရဘူး။ ၾကည့္ခ်င္ရင္ ဦးေလး တစ္ပတ္ေလာက္ လွည္းေမာင္းေပးမယ္ေလ။ အိမ္ကို တိုက္႐ိုက္ ေခၚလာမယ္လို႔ ဦးေလး ေျပာမထားခဲ့ပါဘူး။ ေဟာ မေလးေရ၊ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ဦးကြယ့္။ မယ္ရီ ဝယ္သာႏွင့္ အယ္လဆင္းက မေလးကို ႏႈတ္ဆက္ေနၾကတယ္’

အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ဦး၏ အမည္ကို စကားလက္ ခပ္ေရးေရး အမွတ္ရလာသည္။ အတၱလန္တာမွ ၿမိဳင္သာယာအထိ

သူ႕မဂၤလာေဆာင္သို႔ လာၾကသည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး ႏွစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္သည္ကိုလည္း စကားလက္ အမွတ္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေလးပီတာ ညႊန္ျပရာသို႔ ဦးညႊတ္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရသည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီး ႏွစ္ဦးက အထည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ရပ္ထားသည့္ ျမင္းရထားထဲတြင္ ထိုင္ေနၾကသည္။ ဆိုင္ရွင္ႏွင့္ ဆိုင္ထိုင္ ႏွစ္ေယာက္က စၾကႍမွ ရပ္ကာ အထည္စေတြ တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ႀကီးကို ျပေနၾကသည္။

မစၥက္ မယ္ရီ ဝယ္သာက အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္။ ရင္စည္းကို တင္းက်ပ္ေနေအာင္ စည္းထားသျဖင့္ သူ႕

ရင္အစံုသည္ သေဘၤာဦးလို ေရွ႕သို႔ ခၽြန္ေနသည္။ သံေရာင္ သူ႕ဆံပင္ အဖ်ားတြင္ ခပ္ညိဳညိဳ ဆံပင္တု အေခြမ်ား တပ္ထားသည္။ ဆံပင္တုမွ အေရာင္ႏွင့္ ပင္ကိုယ္ ဆံပင္က တျခားစီ။ သူ႕မ်က္ႏွာက ဝိုင္းဝိုင္း၊ အသားနီနီ။ ႐ိုးသားဟန္၊ ပါးနပ္ ထက္ျမက္ဟန္၊ ၾသဇာေပးလိုဟန္တို႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ေပၚေနၾကသည္။ မစၥက္ အယ္လဆင္းက သူ႕ထက္ ငယ္သည္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး။ တစ္ခါက မိန္းမေခ်ာ တစ္ဦး ျဖစ္ပံုရသည္။ ၫႈိးႏြမ္းစ ျပဳေနေသာ လန္းဆန္းမႈကို ယခုတိုင္ ေတြ႔ရေသးသည္။

ဤအမ်ိဳးသမီးႀကီး ႏွစ္ဦးႏွင့္ မစၥက္ ဝိႈက္တင္းဆိုသည့္ အမ်ိဳးသမီးတို႔က အတၱလန္တာတြင္ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ား

ျဖစ္ၾကသည္။ သုဓမၼာဇရပ္ သံုးေဆာင္ကို သူတ႔ို သံုးေယာက္က ႀကီးၾကပ္ၾကသည္။ နိဗၺာန္ေစ်း ခင္းလွ်င္လည္း သူတ။႔ို အခ်ဳပ္အလုပ္

154

သင္တန္းေထာင္လွ်င္လည္း သူတို႔။ ကပြဲတို႔ ေပ်ာ္ပြဲစားတို႔ လုပ္၍ မိန္းကေလးေတြကို အုပ္ထိန္းလိုက္လာလွ်င္လည္း သူတို႔။ ေနရာတကာ သူတို႔လက္ သူတို႔ေျခခ်ည္း ျဖစ္သည္။ မည္သူ႕သမီးႏွင့္ မည္သူ႕သားကျဖင့္ အစံုအဖက္ ညီသည္ မညီသည္ကို သိၾကသည္။ မည္သူကျဖင့္ အရက္ ခြက္ပုန္း ေသာက္သည္၊ မည္သူက ကိုယ္ဝန္ ဘယ္ႏွစ္လ ရွိသည္ စသည္တို႔ကိုလည္း သိၾကသည္။ ကာ႐ိုလိုင္းနား၊ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာက ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးတိုင္း၏ ေဆြစဥ္ မ်ိဳးဆက္တိုင္းကို ေဆြမ်ိဳး စပ္ျပတတ္သည္။ ထိုျပည္နယ္ သံုးနယ္ အျပင္ဘက္က လူမ်ားကိုမူ သူတို႔က စာရင္းထဲ ထည့္မတြက္။ ထိုျပည္နယ္ သံုးနယ္သား မဟုတ္လွ်င္ ေဆြႀကီး မ်ိဳးႀကီးဟု မယူဆေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္ အေနအထိုင္မ်ိဳးက မိေကာင္းဖခင္ သားသမီး အေနအထိုင္ ပီသသည္၊ မပီသသည္ကိုလည္း သူတို႔ သိၾကသည္။ အတင္းအဖ်င္း ေျပာစရာ ေတြ႔လာၿပီ ဆိုလွ်င္ မည္သည့္ အခါမွ် မေျပာဘဲ မေနၾက။ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက က်ယ္ေလာင္ က်ယ္ေလာင္ျဖင့္ ေျပာတတ္သည္။ မစၥက္အယ္လဆင္းက ေလေအးေအးျဖင့္ ေျပာတတ္သည္။ မစၥက္ ဝိႈက္တင္းက ဤလိုကိစၥမ်ိဳးကို မေျပာခ်င္ေၾကာင္း မတတ္သာ၍ ေျပာရေၾကာင္း အစခ်ီကာ စိတ္မေကာင္းဟန္ တတြတ္တြတ္ျဖင့္ ေျပာတတ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီး သံုးေယာက္သည္ ေရာမေခတ္ ပထမ ႀတိကဋဳတ္ပုဂၢိဳလ္ သံုးဦးပမာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ သိပ္မတည့္ၾက။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္လည္း မယံုၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ သူတို႔သံုးေယာက္ မဟာမိတ္ ျဖစ္ေနၾကသေလာ မဆိုႏိုင္။

`ပစ္တီကိုေတာ့ ေျပာၿပီးၿပီေဟ့။ ငါ့တူမႀကီးကို ေဆး႐ံုမွာ ေစတနာ ဝန္ထမ္း လာလုပ္ဖို႔ ေခၚရဦးမယ္’ မစၥက္

မယ္ရီဝယ္သာက ျပံဳး၍ လွမ္းေျပာသည္။ `မစၥက္မိႏွင့္ မစၥက္ ဝိႈက္တင္းကို သြားၿပီး အသိမေပးလိုက္ႏွင့္ဦးေနာ္’

`ဟုတ္ကဲ့ မေပးပါဘူး ေဒၚေဒၚ’ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ မည္သည္ကို ဆိုလိုမွန္း စကားလက္ ေကာင္းေကာင္း မသိ။

သို႔ရာတြင္ သူ႕ကို အေရးတယူ ႏႈတ္ဆက္ကာ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ရွိၾကသည္ဆိုလွ်င္ ဝမ္းသာေနၿပီ။ `ေနာက္မွ ေတြ႔ဦးမယ္ေနာ္ ေဒၚေဒၚ’

ရထားက

ဆက္ေမာင္းလာသည္။

တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ႀကီးျဖင့္

အမ်ိဳးသမီးႀကီး

လမ္းျဖတ္ကူးေနသည့္

အတြက္

ႏွစ္ေယာက္ ရထားကို

ရႊံ႕စပ္စပ္

ေခတၱ

လမ္းေပၚတြင္

ရပ္ေပးလိုက္ရသည္။

ပတ္တီးေတြ စကားလက္၏

မ်က္လံုးမ်ားသည္ စၾကႍေပၚက အဝတ္အစား ေတာက္ေတာက္ပပ မိန္းမ တစ္ဦးထံ ေရာက္သြားၾကသည္။ အဝတ္အစားက ေတာက္ပ ၿပိဳးျပက္လြန္းသည္။ လမ္းမတြင္ ဝတ္ဖို႔ မေကာင္း။ အၿမိတ္ေတြ ဖေနာင့္ထိေအာင္ ဝဲက်ေနသည့္ ျခံဳေစာင္ႀကီး တစ္ထည္ကို ျခံဳထားသည္။ အရပ္ ျမင့္ျမင့္ ႐ုပ္ေခ်ာခ်ာ။ မ်က္ႏွာက ခပ္ေျပာင္ေျပာင္။ ဆံပင္ကလည္း နီလိုက္သည္မွ ရဲပေတာင္း ထေနသည္။ ဆံပင္ ထံုးထားသည့္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ကိုလည္း စကားလက္ ဤတစ္ႀကိမ္သာ ျမင္ဖူးေသးသည္။ စကားလက္ ထိုမိန္းမကို ေငးၾကည့္ေနသည္။

`ဦးေလးပီတာ၊ သူက ဘယ္သူလဲ ဟင္’



စကားလက္က ခပ္တိုးတိုး ေမးသည္။



`ဦးေလး မသိဘူးကြယ့္’



`အမယ္ေလး၊ ဒီၿမိဳ႕ကလူပဲ၊ ဦးေလး သိမွာပါ။ ဘယ္သူလဲ’

155



`ဝက္တလင္းတဲ့’



ဦးေလးပီတာက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းႀကီးကို ေထာ္ျပ၍ ေျပာသည္။ ဦးေလးပီတာက နာမည္ေရွ႕တြင္ မစၥက္ဟု

လည္းေကာင္း၊ မစၥစ္ဟု လည္းေကာင္း ထည့္ေျပာမသြားသည္ကို စကားလက္ သတိထားလိုက္မိသည္။

`သူက ဘာလဲ’



`ဒီမွာ မေလး’ ဦးေလးပီတာက ျမင္းကို ၾကာပြတ္ျဖင့္ အသာ လွမ္းပုတ္လိုက္သည္။ `ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္တာေတြ

ေလွ်ာက္ေမး ေနတာကို ေဒၚေလး ပစ္တီက မႀကိဳက္ဘူး။ ဒီၿမိဳ႕မွာ သူတို႔လို ဟာေတြက သိပ္ အေရးမႀကီးပါဘူး။ သူတို႔ အေၾကာင္းေတြ ေျပာလို႔ ဘာထူးမွာလဲ’

‘ဧကႏၲ မေကာင္းတဲ့ မိန္းမ ျဖစ္မွာပဲ’ စကားလက္ စိတ္ထဲက ေတြးလိုက္မိသည္။



မေကာင္းသည့္ မိန္းမ ဆိုသည္ကို စကားလက္ တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးေသး။ စကားလက္က သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ရင္း

လူအုပ္ထဲတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ အထိ ထိုမိန္းမကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္။

ကုန္စံုဆိုင္ႀကီးမ်ားႏွင့္

စစ္ဘက္

အေဆာက္အအံုမ်ားက

တျဖည္းျဖည္း

က်ဲသြားၾကၿပီ။

တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္

တိုက္အိမ္ေတြ မေဆာက္ရေသး။ ကြက္လပ္ႀကီးေတြ ရွိေသးသည္။ ၿမိဳ႕လယ္ အေရာင္းအဝယ္ ရပ္ကြက္ကို ေက်ာ္ကာ လူေန ရပ္ကြက္မ်ားသို႔ ေရာက္လာသည္။ စကားလက္က သူသိသည့္ အိမ္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္လာသည္။ ႀကီးက်ယ္ ခန္းနားသည့္ ေလဒင္တို႔ အိမ္။ အုတ္တိုင္ ျဖဴျဖဴႀကီးႏွင့္ ခန္းဆီးစိမ္း တပ္ထားသည့္ ဆြန္နယ္တို႔အိမ္။ အုတ္နီနီေတြျဖင့္ ေဆာက္ထားသည့္ မက္လ်ဴးဝါးတို႔အိမ္။ အိမ္မ်ားမွ အသိမိတ္ေဆြမ်ားက ထြက္ႏႈတ္ဆက္ၾကသျဖင့္ ရထားကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေမာင္းလာရသည္။ တခ်ိဳ႕မွာ သိ႐ံုသာ သိ၍ တခ်ိဳ႕မွာ မ်က္မွန္းတန္းမိ႐ံုသာ ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ အမ်ားအားျဖင့္မူ သူ မသိသူေတြသာ မ်ားသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီက သူလာမည့္အေၾကာင္းကို ေမာင္းခတ္ၿပီးၿပီ။ ကေလးကို ၾကည့္ခ်င္သျဖင့္ ေျမႇာက္ျပရသည္ကလည္း အေမာ။ သူတို႔ အခ်ဳပ္အလုပ္ အသင္းသို႔ ဝင္ရမည္၊ ေဆး႐ံု ေကာ္မတီထဲ ပါရမည္၊ သက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိေရး အဖြဲ႔ထဲ ဝင္လုပ္ရမည္ စသည္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ လွမ္းေအာ္ၾကသည္။ စကားလက္ကလည္း ညာဘက္လွည့္လိုက္၊ ဘယ္ဘက္ လွည့္ေျပာလိုက္ျဖင့္ ကတိေပးခဲ့ရသည္။

သစ္သားအိမ္ စိမ္းစိမ္း တစ္လံုးေရွ႕သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ရပ္ေနသည့္ ကပၸလီ သူငယ္ေလး

တစ္ေယာက္က ‘ေဟာ လာၿပီ လာၿပီ’ဟု ေအာ္သည္။ အိမ္ထဲမွာ ေဒါက္တာမိႏွင့္ သူ႕ဇနီး ေဒၚေဒၚမိ၊ အသက္ ဆယ့္သံုးႏွစ္သား ဖိလစ္တို႔ ထြက္လာကာ သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ သူ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက သူတို႔ တစ္ေတြလည္း လာၾကသည္ဟု စကားလက္ မွတ္မိသည္။ ေဒၚေဒၚမိက ရထားခံုေပၚမွ ရပ္၍ စကားလက္၏ ကေလးကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ေဒါက္တာမိကမူ ရႊံ႕ေတြ ေရေတြထဲမွ တစြက္စြက္ ျဖတ္လာကာ ရထားဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ သံေရာင္မုတ္ဆိတ္ ခပ္ခၽြန္ခၽြန္။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ အဝတ္အစားက ပြေယာင္းေယာင္း။ ေလမုန္တိုင္းထဲ ပါလာကာ သူ႕ကိုယ္ေပၚတြင္ ကပ္ေနသည္ႏွင့္ တူသည္။ အတၱလန္တာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက သူ႕ကို ေလးစား ၾကည္ညိဳၾကသည္။ ေလးစားမည္ ဆိုလွ်င္ ေလးစားေလာက္သည္။ စကား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာတတ္၍ ဟန္မ်ားတတ္သည့္တိုင္ သေဘာေကာင္းသည္။

156



စကားလက္ကို လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္၍ ဝိတ္ကေလး ဗိုက္ကို ပြတ္သပ္ၿပီးေနာက္ စကားလက္ တစ္ေယာက္ ေဒၚေဒၚမိ၏

ပတ္တီးလိပ္ အဖြဲ႔တြင္ ပါရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕ကို ဤအဖြဲ႔ဆီသို႔ ဆက္ေပးမည္ဟု ေဒၚေလးပစ္တီက ကတိေပးၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ေျပာျပသည္။

`စကားလက္ ကတိေပးခဲ့တာ လူတစ္ေထာင္ေလာက္ ရွိေရာ့မယ္’



စကားလက္က ေျပာသည္။



`မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ၊ ဒါပဲေနာ္၊ ကၽြန္မ အဖြဲ႔ထဲမွာ ထည့္ရမွာ’



`စကားလက္က ဘာမွ မသိဘူးေလ။ ေတြ႔တဲ့လူက သူ႕အဖြဲထဲ ပါပါ ဆိုေတာ့ ကတိေပးခဲ့တာေပါ့။ ေဆး႐ံု

ေကာ္မတီေတြက ဘယ့္ႏွယ္လဲ’

စကားလက္က ေမးသည္။



ဆရာဝန္ေဒါက္တာမိႏွင့္ ဆရာဝန္ကေတာ္သည္ စကားလက္ ဘာမွ် မသိေသးသည္ကို ၾကည့္၍ အံ့ၾသသြားသည္။



`ေအးေလ၊ စကားလက္ကေတာ့ ဘယ္ သိဦးမလဲ’ ဆရာဝန္ ကေတာ္က ေျပာသည္။ `ေဆး႐ံုေတြအတြက္

ေစာင့္ေရွာက္ေရး ေကာ္မတီေတြ ဖြဲ႔ထားၾကတယ္ကြယ့္။ တပ္သားေတြကို သူနာျပဳ လုပ္ေပးတယ္။ ဆရာဝန္ေတြကို အကူအညီေပးတယ္။ တပ္သားေတြ ေနေကာင္းေတာ့ သူတို႔ကို အိမ္ေတြမွာ ေခၚၿပီး နာလန္ထသည္အထိ ျပဳစုၾကတယ္။ ေဆး႐ံုမွာ ေနစရာ သိပ္မရွိဘူး မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ဒဏ္ရာရတဲ့ တပ္သားေတြရဲ႕ ဆင္းရဲတဲ့ အိမ္ေထာင္ေတြကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ငါ့တူမတို႔ ဦးေလးက ေဆးေက်ာင္း ေဆး႐ံုမွာေလ။ ေဒၚေဒၚကလည္း အဲဒီ ေဆး႐ံုေကာ္မတီမွာ လုပ္တာေပါ့။ တူမတို႔ ဦးေလး အလုပ္ လုပ္ပံုကေတာ့ကြယ္ လူတိုင္းက’

`ေဟ့၊ ေဟ့’ ဆရာဝန္က သေဘာက်၍ ေျပာသည္။ `လူေတြေရွ႕မွာ ငါ့အေၾကာင္းကို မင္းကခ်ည္း သိပ္အေကာင္း

မေျပာႏွင့္ကြ။ ငါ လုပ္ေပးတာဟာ ဘာမွ မဟုတ္ေသးဘူး။ မင္းက ငါ့ကို ေရွ႕တန္း သြားခြင့္ မျပဳဘဲ’

`ေနာင္ႏွစ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ သြားမယ္ ေဖေဖ’ သူတို႔သား ဖိလစ္က ေအာ္ရင္း ခုန္ေျပးလာသည္။ `ကၽြန္ေတာ္ ဘင္တီး

သင္ေနတယ္။ ခု တီးျပရမလားဟင္ ေမေမ’

`ေနပါဦးကြယ္၊ သားကလည္း’ ဆရာဝန္ ကေတာ္က သားငယ္ကို အနီးသို႔ ဆြဲယူလိုက္သည္။ `ေနာင္ႏွစ္

ဘယ္ျဖစ္ဦးမလဲ။ အဲဒီေနာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္က်မွေပါ့’

`အဲဒီေတာ့ စစ္ၿပီးေတာ့မွာေပါ့ ေမေမရဲ႕။ အစတုန္းကေတာ့ လိုက္ရမယ္လို႔ ေမေမပဲ ေျပာၿပီး’



ဖိလစ္က

ေမေမ့လက္ထဲမွ

႐ုန္းထြက္လိုက္သည္။

အေဖႏွင့္

အေမ

တစ္ေယာက္ကို

တစ္ေယာက္

လွန္းၾကည့္လိုက္ၾကသည္ကို စကားလက္ သတိျပဳလိုက္မိသည္။ သူတို႔ သမီး ဒါစီမိက ဗာဂ်ီးနီးယားတြင္ ေရာက္ေနသျဖင့္ ဤသားေလးကိုပင္ တြယ္တာေနရသည္။

157



ဦးေလးပီတာက ခၽြဲရွင္းလိုက္သည္။



`ကဲ ေဒၚေလးပစ္တီ ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္။ သြားၾကဦးစို႔’



`ကဲ သြားေပေတာ့။ ညေနက်မွ ေလွ်ာက္လာခဲ့ဦးမယ္။ ဦးေလးပီတာ၊ ပစ္တီကို ေျပာလိုက္ပါ။ စကားလက္ကို ကၽြန္မ

ေကာ္မတီထဲ မထည့္ရင္ အသိပဲလို႔’

ရထားက ရႊံ႕ဗြက္ေတြထဲ ဆက္ေမာင္းလာသည္။ စကားလက္သည္ ရထား ေနာက္မွီတြင္ မွီ၍ ျပံဳးလိုက္မိသည္။

အတၱလန္တာက လူေတြ အုတ္အုတ္က်က္က်က္။ စိတ္သေဘာထား အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိသည့္ အတၱလန္တာ။ ေပ်ာ္စရာေတာ့ ေကာင္းသည္။ ခ်ာလက္စတန္ ထက္လည္း ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္။ ဆဗားနားထက္လည္း ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ သူ ခ်စ္သည့္ ၿမိဳင္သာယာထက္ပင္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေနေသးသည္။

အတၱလန္တာက ေတာင္းကုန္းနီနီေတြ ၾကားထဲတြင္ တည္ထားသည့္ ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ လမ္းေတြက က်ဥ္းသည္။

ရႊံ႕ထူသည္။ စကားလက္၏ ပင္ကို စိတ္လို ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း ခပ္ဆတ္ဆတ္ အသြင္ ေပၚေနသည္။ သူက တည္ၿငိမ္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ မေပ်ာ္။ အတၱလန္တာလို လႈပ္ရွားတက္ႂကြေနသည့္ ၿမိဳ႕မ်ိဳးႏွင့္ ကိုက္သည္။

အိမ္ေတြ တစ္စ တစ္စ က်ဲစ ျပဳလာသည္။ ရထား ျပတင္းမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္တြင္ အုတ္ေရာင္နီနီ

သင္ပုန္းေက်ာက္မိုးႏွင့္ ေဒၚေလးပစ္တီ၏ အိမ္ႀကီးကို ျမင္ေနရၿပီ။ ေဒၚေလးပစ္တီ၏ အိမ္သည္ ၿမိဳ႕ေျမာက္ဘက္ အစြန္ဆံုးအိမ္ ျဖစ္သည္။ ထိုမွ လြန္လွ်င္ မက္မံုပင္လမ္းသည္ တျဖည္းျဖည္း က်ဥ္းသြားကာ သစ္ပင္ အုပ္အုပ္ေတြ ၾကားထဲတြင္ ေပ်ာက္သြားသည္။ အိမ္ေရွ႕က သစ္သား ဝင္းထရံကို ေဆးျဖဴ အသစ္ သုတ္ၿပီးကာစ ရွိေသးသည္။ အိမ္ေရွ႕ ျမက္ခင္းတြင္ ေနၾကာပြင့္ ဝါဝါတို႔ ပြင့္ေနၾကသည္။ အိမ္ေရွ႕ ေလွကားရင္းတြင္ အဝတ္နက္ ဝတ္ထားသည့္ မိန္းမ ႏွဏ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္။ သူတို႔ ေနာက္တြင္ အသားညိဳညိဳ မိန္မႀကီး တစ္ေယာက္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခါးစည္း ေရခံ အဝတ္ထဲ ထည့္သြင္းကာ သြားအေဖြးသား ေပၚေအာင္ ျပံဳးေနသည္။ ေဒၚေလးပစ္တီက ခပ္ဝဝ။ လက္တစ္ဖက္က ရင္ကို ဖိထားသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူ႕ေဘးတြင္ မီလာနီ လာရပ္သည္ကို စကားလက္ သိလိုက္သည္။ အတၱလန္တာတြင္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသမွ် ဤတစ္ကြက္ျဖင့္ ပ်က္ရၿပီ။ ဆြမ္းဆန္ထဲ ၾကက္ေခ်း ေရာသကဲ့သို႔ ျဖစ္ရၿပီ။

ေတာင္ပိုင္းသား တစ္ေယာက္ အထုပ္အပိုး ျပင္၍ ခရီး ထြက္ၾကၿပီ ဆိုလွ်င္ ထိုခရီးသည္ တစ္လေလာက္ေတာ့

ၾကာတတ္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ထို႔ထက္ ပိုၾကာတတ္သည္။ ေတာင္ပိုင္းသားက သူမ်ားဆီ အလည္သြားေလ့ ရွိသည့္နည္းတူ သူ႕အိမ္ ေရာက္လွ်င္လည္း အလြန္ ဧည့္ဝတ္ေက်သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ ေဆြမ်ိဳးမ်ား နာတာလူး အလည္လာသည္ဟု ေျပာၾကၿပီး ဇူလိုင္လအထိ ေနသြားလွ်င္လည္း အဆန္းမဟုတ္ေတာ့။ လက္ထပ္ၿပီး ဇနီးေမာင္ႏွံ မဂၤလာဦး ခရီးထြက္ကာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း အိမ္တြင္ တည္းၿပီဆိုလွ်င္ ဒုတိယ ကေလး ေမြးၿပီးမွ ျပန္သြားတတ္ၾကျခင္းမ်ိဳးကလည္း တစ္ပံုတစ္ပင္။ အသက္ႀကီးသည့္ ဦးႀကီး၊ ေဒၚႀကီးတို႔ တနဂၤေႏြေန႔ ညစာစားဟု ဆိုကာ လာတတ္ၾကလွ်င္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မျပန္။ တခ်ိဳ႕ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာ၍ ဤအိမ္မွာပင္ ေခါင္းခ်သြားသည့္ ကိစၥမ်ိဳးကလည္း မရွား။ ဧည့္သည္လာလွ်င္လည္း ဧည့္သည္အဖို႔ အားမနာရ။ အိမ္ႀကီးေတြက က်ယ္သည္။ အေစခံေတြကလည္း ေပါသည္။ ပါးစပ္ တစ္ေပါက္မွ်မက ပါးစပ္ေပါက္ အမ်ားႀကီး ေကၽြးထားရလွ်င္လည္း မေထာင္းတာလွ။ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို ခရီးသြားၾကသည္။ မဂၤလာဦး ခရီးထြက္သူလည္း

158

ရွိသည္။ နာလန္ထစ အပန္းေျဖ သြားေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ စိတ္လက္မေကာင္း၍ သြားေနၾကသူမ်ားလည္း ရွိသည္။ မိဘ သေဘာမတူသည့္ ေယာက်္ားေလးႏွင့္ ညားသြားမည္ စိုးသည့္အတြက္ ပို႔ထားသည့္ မိန္းကေလး၊ လင္ေကာင္းသားေကာင္း ရရန္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားထံ ပို႔ထားသည့္ မိန္းကေလး စသည္တို႔လည္း ပါသည္။ ေအးခ်မ္း ၿငိမ္သက္သည့္ ေတာင္ပိုင္းသားတို႔၏ ဘဝတြင္ ဧည့္သည္ ေရာက္လာလွ်င္ ဝမ္းသာၾကစျမဲ။ ဧည့္ဝတ္ ေက်ပြန္ျမဲ။ 

ဤသို႔ျဖင့္ စကားလက္ အတၱလန္တာသို႔ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ မည္ေရြ႕ မည္မွ် ၾကာမည္ မသိေသး။ ဆဗားနားတို႔

ခ်ာလက္စတန္တို႔လို ပ်င္းစရာ ေကာင္းလွ်င္ တစ္လေလာက္ ၾကာမည္။ ထိုထက္ ပိုေပ်ာ္လွ်င္ ေပ်ာ္သေလာက္ ေနမည္။ သို႔ရာတြင္  ေရာက္ၿပီး မၾကာမီ ေဒၚေလးပစ္တီႏွင့္ မီလာနီတို႔က အတၱလန္တာတြင္ အေျခခ်ရန္ သူ႕ကို ဆြယ္ၾကသည္။ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပၾကသည္။ စကားလက္ကို ခင္သျဖင့္ ေနေစခ်င္ၾကသည္။ အိမ္က်ယ္ႀကီးထဲတြင္ သူတို႔ခ်ည္း ရွိသည္။ စကားလက္က သတၱိေကာင္းသည္။ ရဲရင့္သည္။ စကားလက္ကို ျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္ အလြမ္းေျပသြားၾကသည္။ သူတို႔အဖို႔ ခ်ားလ္ မရွိေတာ့။ တူအစား၊ အစ္ကိုအစား၊ တူမ၊ ေယာက္မႏွင့္ ေျမးကေလး၊ တူကေလးကို အစားထိုးႏိုင္သည္။ ထိုမွ်မက ခ်ားလ္၏ ေသတမ္းစာ အရ အိမ္ႀကီးကိုလည္း စကားလက္ တစ္ဝက္ပိုင္သည္။ ထိုမွ်မက သီးျခား ျပည္နယ္တြင္ စက္ခ်ဳပ္၊ သိုးေမြးထိုး၊ ပတ္တီးလိပ္၊ သူနာျပဳ စသည့္ လုပ္ငန္းမ်ား အတြက္လည္း လူလိုေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အတၱလန္တာတြင္ အေျခခ်ေစခ်င္ၾကသည္။

ခ်ားလ္၏ ဦးေလး ဟင္နရီ ဟယ္မီတန္က လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္သည္။ အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ ဟိုတယ္ တစ္ခုတြင္

ေနသည္။ ဦးေလး ဟင္နရီကလည္း ထိုအတိုင္း ေျပာသည္။ ဦးေလး ဟင္နရီက အရပ္ပုပု ဗိုက္ရႊဲရႊဲ။ မ်က္ႏွာ နီနီ၊ ေငြေရာင္ ဆံပင္မ်ားက ဝဲက်ေနၾကသည္။ စိတ္တိုတတ္သည္၊ မိန္းမေတြ ေၾကာက္သည္။ စကားမ်ားသည္ကို နည္းနည္းမွ် စိတ္မရွည္။ ထိုေၾကာင့္ သူ႕ညီမ ပစ္တီႏွင့္ မတည့္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္ခ်င္း မတူ။ စ႐ိုက္ခ်င္း မတူ။ ခ်ားလ္အား အေဒၚပစ္တီ ဆံုးမ သြန္သင္ပံုကို မႀကိဳက္။ မိန္းမလ်ာေလး ျဖစ္မွာဟု ဆိုသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ အနည္းငယ္ခန္႔က သူ႕ကို ေစာ္ကားရမည္ေလာဟု ဆိုကာ ေဒၚေလးပစ္တီက ဦးေလး ဟင္နရီကို လံုးဝ စကား မေျပာေတာ့။ သူ႕အေၾကာင္း ေျပာလွ်င္လည္း လူမၾကားေအာင္ တိုးတိုး တိတ္တိတ္မွ်သာ ေျပာသည္။ အေၾကာင္း မသိသူ လူစိမ္းဆိုလွ်င္ ဦးေလး ဟင္နရီကို လူသတ္သမားႀကီး ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေျပာတတ္သည္။ စင္စစ္ ကိစၥက ဘာမွ် မႀကီးက်ယ္။ ေဒၚေလး ပစ္တီ သူ႕ဘဏ္စုေငြ ငါးရာ ထုတ္စရာ ရွိသည္။ ဦးေလး ဟင္နရီက ထိုေငြမ်ားကို သိမ္းရသည္။ ေငြငါးရာက မတူးရေသးသည့္ ေရႊတြင္း တစ္တြင္းတြင္ အစု ထည့္ဝင္ရန္ ျဖစ္သည္။ ဦးေလး ဟင္နရီက သေဘာ မတူ။ ဘာမွ် ဦးေႏွာက္မရွိ၊ ၾကမ္းပိုးေလာက္မွ် စဥ္းစားဉာဏ္ မရွိဟု ဆိုသည္ေရာ ႀကိမ္းသည္ေရာ လုပ္သည္။ ဤေနာက္မွစ၍ ေဒၚေလး ပစ္တီ၊ ဦးေလး ဟင္နရီႏွင့္ စကား မေျပာေတာ့။ တစ္လ တစ္ခါ ကိစၥရွိသည့္ အခါက်မွသာ ထံုးစံအတိုင္း သြားသည္။ ဤသည္မွာလည္း အိမ္စရိတ္ သြားေတာင္းျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ တစ္ေခါက္ သြားၿပီးတိုင္း ေဒၚေလး ပစ္တီတစ္ေယာက္ လူမမာႀကီး ျဖစ္ျပန္လာသည္။ အိမ္ေရာက္လွ်င္ ႐ႈေဆးဘူး တစ္ဘူးကို ကိုင္ကာ မ်က္ရည္လည္ရႊဲျဖင့္ အိပ္ရာထဲ လဲေနတတ္သည္။ မီလာနီႏွင့္ ခ်ားလ္က စိတ္ေျပေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခ်ာ့ၾကေသာ္လည္း မရ။ ေသခန္း ရွင္ခန္း ျပတ္ၿပီဟု ဆိုသည္။ ၾကာေတာ့လည္း ခ်ားလ္တို႔ ေမာင္ႏွမ မေျပာေတာ့။ ေဒၚေလး ပစ္တီသည္ ဤသို႔ စိတ္ဆိုးရသည္ကို ေက်နပ္ပံု ရသည္ဟု ယူဆလိုက္ၾကသည္။ သူ႕ဘဝတြင္ အပ်င္းေျဖစရာ ဆို၍ ဤတစ္ခုသာ ရွိသည္ မဟုတ္ေလာ။

ဦးေလး ဟင္နရီက စကားလက္ကို ခင္သြားသည္။ စကားလက္သည္ ဟန္ေဆာင္တတ္သည့္တိုင္ အသိဉာဏ္

159

ရွိသည္ဟု ဦးေလး ဟင္နရီက ေျပာသည္။ ဦးေလး ဟင္နရီက ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီတို႔၏ ပစၥည္းမ်ားကို သာမက စကားလက္ အတြက္ ခ်ားလ္ က်န္ရစ္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း ထိန္းရသည္။ သူေဌးမေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားသျဖင့္ စကားလက္ပင္ သူ႕ကိုယ္သူ အံ့ၾသရေသးသည္။ ခ်ားလ္၏ အေမြအျဖစ္ ေဒၚေလးပစ္တီတို႔ ေနသည့္ အိမ္ႀကီး တစ္ဝက္အျပင္ ယာေျမမ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕ေပၚက အိမ္ေတြ၊ ေျမေတြလည္း က်န္ရစ္ခဲ့ေသးသည္။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ ဘူတာ႐ံုအနီး တစ္ဝိုက္က ကုန္ေလွာင္႐ံုမ်ား၊ စတိုးဆိုင္မ်ားလည္း က်န္ေသးသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ေစ်းေတြ တက္လာသည့္ အတြက္ ကာလ တန္ဖိုးျဖင့္ တြက္လွ်င္ နည္းသည့္ ေငြမဟုတ္။ ဦးေလး ဟင္နရီက သူပိုင္သည့္ ပစၥည္းစာရင္းကို ထုတ္ျပရင္း အတၱလန္တာတြင္ အေျခခ်ရန္ တိုက္တြန္းျခင္း ျဖစ္သည္။

`ဝိတ္ကေလး အရြယ္ေရာက္လာရင္ သူေဌးေလး ျဖစ္မွာပဲ။ အတၱလန္တာက ဒီအတိုင္း စည္ေနပံုႏွင့္ဆိုရင္ ေနာက္

အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာရင္ ပိုၿပီး တန္ဖိုး ရွိလာမွာပဲ။ ကေလးကို သူ႕ပစၥည္းႏွင့္ ခြဲမထား သင့္ဘူးလို႔ ဦးေလး ထင္တယ္။ ဒါမွ သူ႕ပစၥည္းကို သူ ထိန္းသိမ္း တတ္လာမွာေပါ့။ သူ ရွိေတာ့ မီလာနီႏွင့္ ပစ္တီတို႔ အတြက္လည္း ေကာင္းတာေပါ့။ ဦးေလးတို႔ အမ်ိဳးထဲမွာ ေယာက်္ားဆိုလို႔ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေတာ့မွာ။ ဦးေလးကလည္း ဒီမွာ ၾကာၾကာေနဖို႔ စိတ္မကူးဘူး’

ဦးေလးပီတာကမူ စကားလက္ တစ္ေယက္ အတၱလန္တာတြင္ အေျခတက် ေနရန္ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္ဟု

ယူဆသည္။ စကားလက္က ဦးေလးပီတာတို႔ ေျပာသမွ်ကို ျပံဳး၍သာ နားေထာင္သည္။

အတၱလန္တာအေၾကာင္း၊

ေယာက္မအေၾကာင္း၊

ေယာက်္ား၏

အေဒၚအေၾကာင္းကို

မသိေသးဘဲ

မည္သို႔မွ်

မေျဖခ်င္ေသး။ စကား မလြန္ခ်င္ေသး။ သူ ေနမည္ဆိုလွ်င္ ေမေမတို႔ သေဘာေပါက္ေအာင္ နားခ်ရဦးမည္။ ထို႔ျပင္ ယခုအထိလည္း ၿမိဳင္သာယာကို လြမ္းျမဲလြမ္းေနသည္။ ၿမိဳင္သာယာက ေျမနီနီမ်ား၊ ဝါခင္းမ်ားႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ ဆည္းဆာခ်ိန္မ်ားကို အမွတ္ရေနေသးသည္။ သူ႕ေသြးထဲတြင္ ေျမကို ခ်စ္သည့္ ေသြးပါသည္ဟူေသာ ေဖေဖ့စကားကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ စကားလက္ ေရးေရး သေဘာေပါက္လာသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ေလာေလာဆယ္တြင္ စကားလက္ ဘာမွ် မေျပာေသး။ မည္မွ် ၾကာဦးမည္ ဆိုသည္ကိုလည္း ေဝ့လည္

ေၾကာင္ပတ္ ေျဖကာ ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ အုတ္တိုက္နီနီႀကီးတြင္ အလိုက္အထိုက္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။

ခ်ားလ္၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ေတြ႔၍ သူ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းရာ အိမ္ႀကီးကို ေရာက္ေတာ့မွ သူ႕ကို အိမ္ေထာင္ရွင္မ၊ မုဆိုးမ၊

သားသည္အေမ စသည့္ ဘဝမ်ားသို႔ လ်င္ျမန္စြာ ပို႔ခဲ့သည့္ ခ်ားလ္ဘဝကို သူပို၍ နားလည္လာသည္။ ခ်ားလ္တစ္ေယာက္ မည္သည့္အတြက္ ဤမွ် အရွက္အေၾကာက္ ႀကီးရေၾကာင္း၊ မည္သည့္အတြက္ ႐ိုးအ ရေၾကာင္း၊ မည္သည့္အတြက္ စိတ္ကူးယဥ္ရေၾကာင္းကို စကားလက္ ယခုမွ ပို၍ သေဘာေပါက္လာသည္။ သူ႕အေဖက ခက္ထန္သည္။ သတၱိရွိသည္၊ စိတ္ျမန္သည္။ အေဖ့၏ အရည္အခ်င္းမ်ားကို ခ်ားလ္ အေမြရလိုက္သည္ ဆိုလွ်င္ ထိုအရည္အခ်င္းမ်ားသည္ သူ႕ကို ေမြးျမဴေပးလိုက္သည့္ အေဒၚ အပ်ိဳႀကီး၏ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေပ်ာက္သြားေလာက္ၿပီ။ ခ်ားလ္တြင္ တြယ္တာ အားကိုးစရာဆို၍ ကေလးႏွင့္တူေသာ အပ်ိဳႀကီး ေဒၚေလး ပစ္တီသာ ရွိသည္။ မီလာနီႏွင့္ ဆိုလွ်င္လည္း ညီအစ္ကိုထက္ပင္ ရင္းႏွီးၾကသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီတို႔ေလာက္ ခ်ိဳသာ၍ စိတ္ကူးယဥ္သည့္ အမ်ိဳးသမီးဆို၍ ရွိေတာ့မည္ မထင္။

160



ေဒၚေလး ပစ္တီက နာမည္ရင္း မဟုတ္။ ကြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ သူ႕ ငယ္နာမည္က ဆာရာဂ်ိမ္း ဟယ္မီတန္

ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အလိုလိုက္တတ္သည့္ သူ႕အေဖက စကားမ်ားကာ ပ်ာရွပ္ရွပ္ လုပ္တတ္သည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ပစ္တီဟု ေခၚခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က စ၍ ပစ္တီဟု ေခၚခဲ့ၾကသည္။ နာမည္ရင္းကို မည္သူမွ် မေခၚၾကေတာ့။ ဒုတိယ နာမည္ေပးၿပီး ေနာက္ႏွစ္အတြင္းတြင္ ပစ္တီဆိုသည့္ နာမည္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ငယ္ငယ္က ႏြဲ႔ဆိုး ဆိုးတတ္သည့္ ကေလးမေလး ပစ္တီ၏ နာမည္ႏွင့္ လိုက္သည့္ အရာဆို၍ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ လိုက္သည့္ ေျခေထာက္ ေသးေသးကေလး တစ္စံုႏွင့္ စကား ဗလစ္ဗလစ္ ေျပာသည့္ အေလ့ေလာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ယခု ေဒၚေလး ပစ္တီက ခပ္ဝဝ။ ပါး ပန္းႏုေရာင္၊ ဆံပင္ ေငြေရာင္ႏွင့္။ ရွင္မီး က်ပ္က်ပ္ကို ဝတ္ထားသျဖင့္ အသက္႐ႉ၍ ေကာင္းေကာင္း မဝခ်င္ေတာ့။ ေျခေထာက္ကေလးေတြက ေသးသျဖင့္ တစ္ျပ သာသာထက္ ပို၍ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္။ ႏွလံုးကလည္း ေကာင္းေကာင္း မေကာင္း။ ထိတ္လန္႔စရာ ေတြ႔လွ်င္ ရင္တလွပ္လွပ္ ခုန္တတ္သည္။ စိတ္ထိခိုက္စရာ ရွိလွ်င္ မူးေမ့ လဲသြားတတ္သည္။ စင္စစ္ သူမူးေမ့ လဲတတ္ျခင္းမွာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ အမ်ိဳးေကာင္း သမီး ပီသေအာင္ တမင္ လုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ကို ခ်စ္ခင္ၾကသျဖင့္ မည္သူကမွ် ဟန္ေဆာင္သည္ဟု မေျပာၾက။ လူတိုင္းက သူ႕ကို ခ်စ္ၾကသည္။ ကေလး တစ္ေယာက္လို အလို လိုက္ၾကသည္။ သူ႕စကားကို အေလးအနက္လည္း မထားၾက။ သို႔ရာတြင္ ထိုအထဲတြင္မူ သူ႕အစ္ကို ဟင္နရီ မပါ။

ေဒၚေလး

အရာျဖစ္သည္။

ပစ္တီသည္ စားေကာင္း

အတင္းအဖ်င္း ေျပာရျခင္းကို ႏွစ္ၿခိဳက္သည္။ ကမာၻေပၚတြင္ သည္းေျခအႀကိဳက္ဆံုး ေသာက္ဖြယ္မ်ားထက္ပင္

ႀကိဳက္ေသးသည္။

အေျပာခံရသူလည္း

ထိခိုက္

နစ္နာျခင္း

မရွိရေလေအာင္ သူတစ္ပါး အေၾကာင္းကို ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ နာရီေပါင္း မ်ားစြာ ေျပာႏိုင္သည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီက လူနာမည္၊ ေနရာ၊ ရက္စြဲ စသည္တို႔ကိုလည္း ေမ့တတ္သည္။ ျပဇာတ္ၾကည့္လွ်င္ ျပဇာတ္ တစ္ခုက ဇာတ္လိုက္မင္းသား၊ မင္သမီးႏွင့္ အျခား ျပဇာတ္တစ္ခုက မင္းသမီး၊ မင္းသားကို မၾကာခဏ အေရာေရာ အေထြးေထြး ျဖစ္တတ္သည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီ ဤသို႔ ေျပာလွ်င္ မမွား။ သူေျပာသည့္ စကားကို ေျပာင္းျပန္ အဓိပၸာယ္ေကာက္၍ ယူရသည္။ သူေျပာသမွ်ကို အေလးအနက္ ထားျခင္းမျပဳ။ အလန္႔တၾကား ျဖစ္စရာ သတင္း၊ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းစရာ သတင္းမ်ားကို မည္သူကမွ်လည္း သူ႕အား ေျပာမျပၾက။ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ ရွိၿပီျဖစ္သည့္တိုင္ အပ်ိဳႀကီးတို႔၏ စိတ္ေန သေဘာထားကို မထိခိုက္ေစေအာင္ ကာကြယ္ေပးၾကသည္။ သူ႕ကို ကေလးႀကီး တစ္ေယာက္ပမာ ၾကင္ၾကင္နာနာ သေဘာထား ၾကသည္။

မီလာနီသည့္ သူ႕အေဒၚႏွင့္ ေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတူသည္။ အေဒၚလို ရွက္တတ္၊ ေၾကာက္တတ္သည္။

ဣေႁႏၵႀကီးသည္၊ အေရပါးသည္။ သို႔ရာတြင္ စဥ္းစားဉာဏ္ေတာ့ ရွိသည္။ ဤအခ်က္ကိုမူ စကားလက္ မနာလိုသည့္တိုင္ ဝန္ခံရလိမ့္မည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီကဲ့သို႔ မီလာနီသည္ ၾကင္နာျခင္း၊ ယုယျခင္း၊ ပိုက္ေထြးျခင္း၊ ခ်စ္ခင္ျခင္း စသည္တို႔မွ လြဲလွ်င္ တျခား ဘာကိုမွ် မသိသည့္ ကေလး တစ္ေယာက္။ ၾကမ္းတမ္း ႐ိုင္းပ်မႈႏွင့္ ဆိုးယုတ္မႈတို႔ကို တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးသည့္ ကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တူေနသည္။ သူ႕ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး စိတ္ညစ္စရာ ဟူ၍ မရွိ။ ေပ်ာ္ေနသူ ျဖစ္သည္။ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္ အေပါင္းအသင္းကိုလည္း သူ႕လိုပင္ ေပ်ာ္ေစခ်င္သည္။ ေအးခ်မ္း ေစခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတိုင္းကို အေကာင္းျမင္ကာ ၾကင္နာသည့္ စကားကိုသာ ဆိုတတ္သည္။

သူ႕အျမင္၌ သခင္က ယံုၾကည္ စိတ္ခ်မႈကို ျပန္၍ ႐ုတ္သိမ္းရေလာက္ေအာင္ မိုက္မဲ ညံ့ဖ်င္းသည့္ အေစခံဆို၍

တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။ ကိုယ့္စိတ္ အလွကို ရွာမေတြ႔ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္သည့္ မိန္းကေလး ဆို၍လည္း တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။ ေမွ်ာ္လင့္စရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ထံုထိုင္း၍ တန္ဖို႔မဲ့သည့္ ေယာက်္ား ဆို၍လည္း တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။

161



မီလာနီ၏ အရည္အခ်င္းမ်ားသည္ ရက္ေရာ သေဘာထားႀကီးသည့္ ႏွလံုးသားမွ အလိုအေလ်ာက္ ႐ိုးသားစြာ

ေပၚေပါက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕အနားတြင္ အေပါင္းအသင္းေတြ ဝိုင္းအံုေနၾကျခင္း ျဖစသည္။ မိမိ ကိုယ္တိုင္ပင္ မသိေသာ မိမိ၏ ႏွစ္သက္စရာ အရည္အခ်င္းမ်ားကို ရွာေတြ႔သူ တစ္ဦးအား မည္သူ မခင္မင္ဘဲ ေနမည္နည္း။ မီလာနီသည္ အတၱလန္တာတြင္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားဆံုး မိန္းကေလး တစ္ဦး ျဖစ္သည္။

မီလာနီ၏ အမူအရာသည္ ဘာမွ မဆန္း၊ ေတာင္ပိုင္းက မိန္းကေလးမ်ားကို မိဘမ်ားက ငယ္ငယ္ကတည္းက

သင္ၾကား ေပးခဲ့သည့္ အတိုင္း လုပ္ျခင္းမွ်သာ။ ဤသည္မွာ အျခားမဟုတ္။ မိမိပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ရွိသူမ်ားကို သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ေက်နပ္ေအာင္ ႏွစ္သိမ့္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ေတာင္ပိုင္းသားတို႔၏ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည္ ဆိုျခင္းမွာ မိန္မမ်ားက ဤသို႔ ဖန္တီးေပးႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေယာက်္ားမ်ားအဖို႔ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္ ေက်နပ္လွ်င္၊ သူတို႔ကို က႑ေကာစ မလုပ္လွ်င္၊ သူတို႔၏ မာနကို ထိခိုက္မည့္ အျပဳအမူမ်ားကို ေရွာင္လွ်င္ ထိုေနရာသည္ မိန္းမမ်ားအဖို႔လည္း ေနခ်င့္စဖြယ္ ေကာင္းလာသည္။ ဤအခ်က္ကို မိန္းမေတြ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ပိုင္းက မိန္းမမ်ားသည္ သူတို႔ တစ္သက္လံုး ေယာက်္ားမ်ားကို ေက်နပ္ေအာင္ ျပဳစုၾကသည္။ ႏွစ္သိမ့္ၾကသည္။ သူတို႔ ေယာက်္ားပီသပံု၊ စိတ္သေဘာထား ႀကီးပံုတို႔ကို ရက္ရက္ေရာေရာ ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ စင္စစ္ ေယာက်္ား ဆိုသည့္ သတၱဝါကလည္း မိန္းမသည္ ဉာဏ္ရွိသည္ ဟူေသာ ဂုဏ္ျဒပ္မွအပ အျခား အရာ မွန္သမွ်ကို မိန္းမကို ေပးဖို႔ ဝန္မေလးၾက။ စကားလက္က မီလာနီ ကဲ့သို႔ပင္ သူ႕အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည္။ သို႔ရာတြင္ ပို၍ ကၽြမ္းက်င္သည္။ ပို၍ ပရိယာယ္ မ်ားသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ျခားနားခ်က္ေတာ့ ရွိသည္။ မီလာနီက ယာယီမွ် ျဖစ္ေစ လူတစ္ေယာက္ကို စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ သာယာမႈ ရေအာင္ ခ်ီးမြမ္း ေျပာဆိုတတ္သည္။ စကားလက္က ဤသို႔မဟုတ္။ လူတစ္ဖက္သား စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဘယ္အခါမွ် မေျပာ။ သူ႕ကိုယ္က်ိဳး၊ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္သာ ေျပာသည္။ ခ်ားလ္သည္ အခ်စ္ဆံုး အေဒၚႏွင့္ အစ္မထံမွ ၾကမ္းတမ္းသည့္ အဆံုးအမမ်ိဳးကို မရ။ ႐ိုင္းစိုင္းသည့္ ၾသဝါဒမ်ိဳးကို မၾကားခဲ့ရ။ ခ်ားလ္ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းခဲ့ရာ အိမ္သည္ ငွက္ငယ္၏ သိုက္ျမံဳကေလးတစ္ခု သဖြယ္ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔သည္။ ၿမိဳင္သာယာႏွင့္ စာလွ်င္ သူတို႔ အိမ္က တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သည္။ ေရွးဆန္သည္။ ႏူးညံ့သည္။ စကာလက္ အျမင္တြင္မူ သူတို႔အိမ္တြင္ ေယာက်္ားဆန္ေသာ အနံ႔မ်ား လိုေနသည္။ ဘရန္ဒီနံ႔၊ ေခါင္းလိမ္းဆီနံ႔တို႔ လိုေနသည္။ အသံၾသႀကီးမ်ားျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ က်ိန္ဆဲသံ လိုေနသည္။ ေသနတ္တို႔၊ ကုန္းႏွီးတို႔၊ ျမင္းဇက္တို႔ လိုေနသည္။ ေျခရင္းတြင္ ဝပ္ေနသည့္ ေတာလိုက္ ေခြးေတြရွိဖို႔ လိုေနသည္။ ၿမိဳင္သာယာမွာလို တစ္ခါတစ္ရံ ရန္ျဖစ္သံတို႔ကို စကားလက္ ၾကားခ်င္သည္။ ၿမိဳင္သာယာတြင္ ေမေမ မရွိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ႀကီးေဒၚႏွင့္ ထမင္းခ်က္ႀကီး ေပါ့တို႔ ရန္ျဖစ္သံ။ ႐ိုဇာႏွင့္ လီနာတို႔ ရန္ျဖစ္သံ၊ သူႏွင့္ ဆြီလင္တို႔၏ ရန္ျဖစ္သံ၊ ေဖေဖ၏ ႀကိမ္းေမာင္းသံတို႔ကို ၾကားရသည္။ ဤလိုအိမ္မ်ိဳးတြင္ ႀကီးျပင္းလာသည့္ ခ်ားလ္တစ္ေယာက္ မိန္းမလ်ာေလး တစ္ေယာက္သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္မွာ စင္စစ္ ဘာမွ် အံ့ၾသစရာ မဟုတ္။ ဤအိမ္တြင္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ဆို၍ ဘာမွ် မရွိ။ စကားကိုလည္း မည္သည့္ အခါမွ် က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာသံ မၾကားရ။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္လည္း ႐ိုေသေလးစားၾကသည္။ မီးဖိုေဆာင္ထဲက ထမင္းခ်က္ ကပၸလီ အဖိုးႀကီးကလည္း သူ႕ေနရာတြင္ ဘုရင္ တစ္ဆူ။ ႀကီးေဒၚ လက္မွ လြတ္၍ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရလိမ့္မည္ဟု စကားလက္ ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း ဦးေလးပီတာ သတ္မွတ္သည့္ အမ်ိဳးေကာင္း သမီး ပီသေရးစံက ႀကီးေဒၚ၏ စံထက္ပင္ တင္းက်ပ္ေနေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလက္ စိတ္ပ်က္သည္။

ဤလို အိမ္မ်ိဳးတြင္ စကားလက္သည္ သူ႕နဂို ပံုမွန္သို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ သူ႕ စိတ္ဓာတ္သည္ ျပန္လည္ ရႊင္လန္းစ

162

ျပဳလာသည္။ စကားလက္သည္ ယခုမွ တစ္ဆယ့္ ခုနစ္ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ က်န္းမာတုန္း၊ ရႊန္းစိုတုန္း ရွိေသးသည္။ ခ်ားလ္၏ ေဆြမ်ိဳးမ်ားသည္ စကားလက္ ေပ်ာ္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထားၾကသည္။ မေပ်ာ္လွ်င္ ဤသည္မွာ သူတို႔ အျပစ္ေၾကာင့္ မဟုတ္။ အက္ရွေလ၏ အမည္ကို ၾကားရတိုင္း ရင္နင့္ရသည့္ အျဖစ္ကို မည္သူမွ် ကုစားျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ အေရးထဲတြင္ မီလာနီကလည္း အက္ရွေလ နာမည္ကို တဖြဖြ ေျပာတတ္သျဖင့္ ခက္ေနသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီက စကားလက္သည္ ခ်ားလ္အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနရရွာသည္ဟု ထင္ကာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႏွစ္သိမ့္ၾကသည္။ စကားလက္ ပို၍ ထိခိုက္မည္ စိုးသျဖင့္ သူတို႔ ပူေဆြးမႈကိုပင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ဖံုးထားၾကသည္။ စကားလက္ အတြက္ဆိုလွ်င္ ပ်ာပ်ာသလဲ ဂ႐ုစိုက္ၾကသည္။ အစားအေသာက္ ေကာင္း မေကာင္း၊ အိပ္ေရး ဝ မဝကအစ ရထားျဖင့္ ေလညင္းခံထြက္ဖို႔ ကိစၥအထိ လိုေလေသး မရွိေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ၾကသည္။ စကားလက္ကို ဖူးဖူးမႈတ္ထားမတတ္ ခ်စ္ၾကသည္။ စကားလက္၏ ထက္ျမက္ေသာ စိတ္ဓာတ္၊ စကားလက္၏ ကိုယ္ဟန္အလွ၊ စကားလက္၏ လွပေသးငယ္သည့္ ေျခေထာက္မ်ားႏွင့္ လက္မ်ား၊ စကားလက္၏ ျဖဴဝင္းသည့္ အသားအေရ စသည္တို႔ကို ခ်စ္ၾကသည္။ ပါးစပ္ကလည္း ထုတ္ေျပာၾကသည္။ ေပြ႔ဖက္ျခင္း၊ နမ္း႐ႈပ္ျခင္း၊ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ ေနျခင္းျဖင့္လည္း သူတို႔ စကားမ်ားကို အေလးအနက္ ျပဳၾကသည္။

သူတို႔ ယုယ ႏွစ္သိမ့္ၾကသည္ကို စကားလက္ ဂ႐ုမစိုက္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ီးက်ဴး ေျပာဆို ၾကသည္ကိုမူ သာယာသည္။

ၿမိဳင္သာယာတြင္ သူ႕ကို ဤသို႔ ေျပာမည့္သူ တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။ ႀကီးေဒၚဆိုလွ်င္ စကားလက္အား မာန က်ိဳးေစမည့္ စကားေလာက္ကိုသာ ေျပာတတ္သည္။ သူ႕အဖို႔ သားငယ္ ဝိတ္ကေလးသည္လည္း အေႏွာင့္အယွက္ မဟုတ္ေတာ့။ တစ္အိမ္လံုး

ပတ္ဝန္းက်င္

တစ္ခုလံုးက

သူ႕ကို

ဝိုင္းခ်စ္ၾက႐ံုမွ်မက

သူခ်ီမည္

ငါထိန္းမည္ဟု

တစ္ဦးႏွင့္

တစ္ဦး

လုေနၾကသည္မွာလည္း အေမာ။ မီလာနီက သူ႕ကို အထူး အလိုလိုက္သည္။ အာေခါင္ ျခစ္၍ ေအာ္ငို ေနသည့္တိုင္ မီလာနီက စိတ္ရွည္သည္။ ‘သားေလးရယ္ မငိုပါႏွင့္ကြယ္။ ငါ့သားေလး ျဖစ္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ’ဟု တဖြဖြ ဆိုတတ္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း သူတို႔ တူဝရီး ႏွစ္ေယာက္ အေပၚ သူ ထားသည့္ သေဘာထားကို စကားလက္ မေဝခြဲတတ္။

ေဒၚေလးပစ္တီသည္ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းသည့္ အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္ဟု ထင္ဆဲ။ ေလသံေလးႏွင့္ စကားေျပာသံ မေရမရာ ဝိုးတိုးဝါးတား စဥ္းစားဟန္တို႔ကို စိတ္ပ်က္သည္။ မီလာနီကိုလည္း မနာလို ဝန္တိုျဖစ္ဆဲ ရွိေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မီလာနီက ျပံဳးလ်က္ ဂုဏ္ယူလ်က္ျဖင့္ အက္ရွေလ အေၾကာင္းကို ေျပာကာ အက္ရွေလ၏ စာမ်ားကို က်ယ္ေလာင္စြာ ဖတ္ျပလွ်င္ အခန္းထဲမွ ျဖဳန္းခနဲ ထြက္လာတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ျခံဳၾကည့္လွ်င္မူ အတၱလန္တာက သူ႕ဘဝသည္ ေက်နပ္စရာ၊ ေပ်ာ္စရာ။ အတၱလန္တာသည္ ဆဗားနားထက္ လည္းေကာင္း၊ ခ်ာလက္စတန္ထက္ လည္းေကာင္း၊ ၿမိဳင္သာယာထက္ လည္းေကာင္း စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသည္။ ေတြးစရာ၊ ေငးစရာ အခ်ိန္မရ။ စစ္တြင္း လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ မအားလပ္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္မူ ဖေယာင္းတိုင္ မီးကို ျငႇိမ္းကာ ေခါင္းအံုးသို႔ မ်က္ႏွာ အပ္လိုက္မိသည္ႏွင့္ ‘အက္ရွေလသာ လက္မထပ္ ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း အေကာင္းသား၊ ဒီေဆး႐ံုထဲမွာ ဝင္ၿပီး လုပ္အား မေပးခဲ့မိရင္လည္း အေကာင္းသား’ဟု ေတြးမိသည္။

စကားလက္သည္

သူနာျပဳ

လုပ္ငန္းကို

ခ်က္ခ်င္း

စိတ္ပ်က္လာသည္။

သို႔ရာတြင္

ေရွာင္၍

မရ။

သူ႕ကို

ဆရာဝန္ကေတာ္၏ ေကာ္မတီတြင္ေရာ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ၏ ေကာ္မတီတြင္ပါ ထည့္ထားၾကသည္။ တစ္ပတ္လွ်င္ ေလးရက္ ေဆး႐ံုသို႔ သြားရသည္။ နံေစာ္ေနသည့္ ေဆး႐ံုႀကီးထဲတြင္ ဆံပင္ကို စည္းကာ တစ္ကိုယ္လံုး အဝတ္ျဖဴႀကီး

163

လႊမ္းၿပီး လူနာေတြကို ျပဳစုရသည္။ အတၱလန္တာက အမ်ိဳးသမီး သူနာျပဳမ်ားက စိတ္အား ထက္သန္ၾကသည္။ အေမွာင့္ ပေယာဂမ်ား ဝင္ေနၾကသေလာဟုပင္ စကားလက္ ထင္သည္။ စကားလက္ကိုလည္း သူတို႔လို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္သူ တစ္ဦးဟု ထင္ၾကသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ အေၾကာင္းကို စကားလက္ စိတ္ဝင္စားျခင္း မရွိေၾကာင္းကိုမ်ား သိၾကလွ်င္ မည္မွ် အံ့အားသင့္ၾကမည္ မသိ။ စကားလက္၏ စိတ္တြင္ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ တိုက္ပြဲတြင္ က်မည္ေလာ ဟူသည့္ စိုးရိမ္မႈ တစ္ခုသာ ရွိသည္။ ဤစိုးရိမ္မႈမွ လြဲလွ်င္ ျပန္တြင္းစစ္ကို စကားလက္ နည္းနည္းမွ် စိတ္ဝင္စားျခင္း မရွိ။ သူနာျပဳ ဝင္လုပ္ျခင္းမွာ ဤ စိုးရိမ္မႈ ေျပေပ်ာက္ေအာင္ စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ ဝင္လုပ္ျခင္း မွ်သာ ျဖစ္သည္။

စင္စစ္ သူနာျပဳ အလုပ္ဆိုသည္ကလည္း ဘာမွ် သာယာစရာ ေကာင္းသည့္ အလုပ္ မဟုတ္။ သူနာျပဳ လုပ္ငန္းက

ညည္းၫူသံ၊ ေအာ္ဟစ္သံ၊ ေယာင္ယမ္းသံတို႔ကို အေဖာ္ျပဳရသည့္ ဘဝ။ အနံ႔အသက္မ်ားႏွင့္ ေသမင္းကို ရင္ဆိုင္ရသည့္ ဘဝ။ ေဆး႐ံု ဆိုသည္မွာလည္း ညစ္ပတ္ နံေစာ္၍ မုတ္ဆိတ္ေမြး၊ ပါးၿမိဳင္းေမြး ဗရပ်စ္ႏွင့္ ေယာက်္ားေတြ စုေဝးရာ အရပ္။ သူတို႔ကိုယ္က ေရာဂါပိုး အလိမ္းလိမ္း။ အနံ႔အသက္က ပုပ္ေဟာင္လ်က္။ ကိုယ္ေပၚက ဒဏ္ရာႀကီးေတြကို ျမင္ရ႐ံုျဖင့္ မူးေမ့ခ်င္စရာ။ ေဆး႐ံု တံခါးဝသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေသြးအဆိပ္တက္သည့္ အနံ႔ႀကီးက ႏွာေခါင္းသို႔ စူးဝင္လာသည္။ ေအာ္ဂလီဆန္စရာ အနံ႔ႀကီးေတြက လက္ေတြ႔။ ဆံပင္ေတြတြင္ စြဲကာ ညအိပ္မက္ထဲ အထိ လိုက္၍ ေျခာက္လွန္႔တတ္သည္။ ေဆး႐ံု အေဆာင္မ်ားထဲတြင္ ျခင္က တဝီဝီ။ ယင္က တေလာင္းေလာင္း။ ပုရြက္ဆိတ္ေတြက တရြရြ။ သူ႕လက္တြင္ ျခင္ပိန္႔ေတြ ျပည့္ေနသည္။ ထန္းရြက္ေခါက္ ယပ္ေတာင္ျဖင့္ ျခင္ ေျခာက္ရလြန္းသျဖင့္ လက္ေမာင္းေတြ ေအာင့္ေနသည္။

သို႔ရာတြင္ မီလာနီကမူ ဤအရာမ်ားကို ဂ႐ုမမူ။ ပုပ္ေဟာင္ေဟာင္ အနံ႔ေတြ၊ ဒဏ္ရာေတြ၊ ကိုယ္လံုးတီးေတြကို

အမႈမထား။ အရွက္အေၾကာက္ ႀကီးသည့္ မီလာနီလို မိန္းကေလးမ်ိဳးက ဤသို႔ အေရးမထားဟန္ ျပသျဖင့္ စကားလက္ အဖို႔ ထူးဆန္းေနသည္။ ေဒါက္တာမိက ေသြးဆိပ္တက္ေနေသာ အသားမ်ားကို လွီးထုတ္ေနသည့္ အခါတြင္ မီလာနီက လက္ေဆးခြက္၊ ခြဲစိတ္ဓား စသည္တို႔ကို ကိုင္ေပးသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ မီလာနီ၏ မ်က္ႏွာသည္ ျဖဴေရာ္ေနသည္။ ဤလို ခြဲစိတ္မႈမ်ိဳး တစ္ခု ၿပီးစဥ္က အဝတ္လဲခန္းတြင္ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါ အုပ္၍ တိတ္တဆိတ္ ေအာ့အန္ ေနသည့္ မီလာနီကို စကားလက္ ျမင္ရဖူးသည္။ သို႔ရာတြင္ ဒဏ္ရာရသူ လူနားမ်ား ေရွ႕တြင္မူ မီလာနီ ဣေႁႏၵမပ်က္။ ခါတိုင္းလို ႏူးညံ့ျမဲ၊ သိမ္ေမြ႔ျမဲ၊ သနားတတ္ျမဲ၊ ရႊင္လန္းျမဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ လူမမာမ်ားက သူ႕ကို က႐ုဏာ ရွင္မေလးဟုပင္ ေခၚၾကသည္။ စကားလက္လည္း ထိုသို႔ အေခၚခံခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသို႔ အေခၚခံရေအာင္ လုပ္ရသည္က မလြယ္။ သန္းမႀကီးေတြ တက္ေနေသာ လူနာမ်ား၏ ခႏၶာကိုယ္ကို မရြံမရွာ ကိုင္ရသည္။ သတိလစ္ေနေသာ လူနာမ်ား၏ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ ေဆးလံုးေတြ တစ္ဆို႔ေနျခင္း ရွိမရွိ စမ္းရသည္။ ငံုးတိႀကီး ျဖစ္ေနေသာ ေျချပတ္ လက္ျပတ္မ်ားကို ပတ္တီး စည္းေပးရသည္။ အနာမ်ားတြင္ ေလာက္တက္ ေနလွ်င္ ေလာက္မ်ားကို ဖယ္ရွား ပစ္ရသည္။ မျဖစ္။ သူနာျပဳ အလုပ္ကို စကားလက္ နည္းနည္းမွ် မႏွစ္သက္။

အကယ္၍မ်ား ခြင့္ျပဳခ်က္ ရလွ်င္ သူ႕႐ုပ္ရည္ သူ႕အလွျဖင့္ နာလန္ထစ လူမမာမ်ားကို စိတ္ၾကည္ၾကည္ လင္လင္

ရွိေအာင္ လုပ္ပါဆိုက လုပ္ႏိုင္လိမ့္ဦးမည္။ သူနာျပဳ အလုပ္ကိုကား လုပ္ႏိုင္မည္ မထင္။ သို႔ရာတြင္ ႐ုပ္ကို ဗန္းျပ၍ လူနာေတြ စိတ္ၾကည္လင္ေအာင္ လုပ္ရမည့္ ကိစၥကလည္း သူ႕လို မုဆိုးမ တစ္ေယာက္ အဖို႔ မတင့္တယ္။ ေဆး႐ံု ေကာ္မတီက ၿမိဳ႕ထဲမွ အပ်ိဳအရြယ္ မိန္းကေလး ငယ္ငယ္မ်ားကို သူနာျပဳ လုပ္ငန္းသို႔ မပို႔ဘဲ နာလန္ထစ လူမမာ အေဆာင္မ်ားသို႔ တာဝန္ခြဲေပးထားသည္။ မိန္းကေလး ငယ္ငယ္တို႔ မျမင္အပ္သည္ကို မျမင္ေအာင္ ယခုကဲ့သို႔ ပို႔ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ အရြယ္က အပ်ိဳအရြယ္ ကေလးေတြ။ အိမ္ေထာင္ မရွိ။ လင္သား မရဖူးၾကေသး။ သူတို႔ကို နာလန္ထ လူမမာေဆာင္မ်ားသို႔

164

ပို႔လိုက္သည္တြင္ စြံသူေတြ စြံသြားၾကသည္။ ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာ မိန္းကေလးမ်ား မေျပာႏွင့္ သာမန္ ရြက္ၾကမ္း ေရက်ိဳ မိန္းကေလးမ်ားပင္လွ်င္ စြံၾကသည္။

စကားလက္မွာ လူနာေဆာင္တြင္ တာဝန္က်သည္။ အျပင္းအထန္ နာမက်န္း ျဖစ္ေနသူ၊ ဒဏ္ရာရသူမ်ားမွ အပ

စကားလက္၏ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ မိန္းမေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလက္ ၿငီးေငြ႔သည္။ စကားလက္သည္ မိန္းမခ်င္း ဆိုလွ်င္ သိပ္ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ခ်င္။ ယံုလည္း မယံုခ်င္။ သို႔ရာတြင္ ယခုအထိမူ တစ္ပတ္လွ်င္ သံုးရက္မွ် အခ်ဳပ္အလုပ္ လုပ္ငန္း၊ ပတ္တီးလိပ္သည့္ လုပ္ငန္း စသည္တို႔တြင္ မီလာနီ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ဝင္လုပ္ေနရသည္။ မိန္းကေလးမ်ားက ခ်ားလ္၏ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕ကို ဂ႐ုစိုက္ၾကသည္။ အေရးတယူ လုပ္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ဖန္နီ အယ္လဆင္းႏွင့္ ေမဘယ္ မယ္ရီဝယ္သာတို႔က သူ႕ကို ဂ႐ုစိုက္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ ဂ႐ုစိုက္ပံုက အေနရ ခက္သည္။ သူ႕ကို လူႀကီးလို တေလးတစား လုပ္ၾကသည္။ အအို စာရင္းထဲ သြင္းၾကသည္။ သူတို႔ အဆက္အေၾကာင္း၊ ကပြဲေတြ အေၾကာင္း တတြတ္တြတ္ ေျပာသံ ၾကားရသည္ကိုလည္း စကားလက္ မနာလို ဝန္တို ျဖစ္မိသည္။ မုဆိုးမ ျဖစ္၍ ဤအေၾကာင္းမ်ားကို မေျပာရေလျခင္းဟု ေတြးကာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ စင္စစ္ သူသည္ ဖန္နီႏွင့္ ေမဘယ္တို႔ထက္ သံုးဆမက ေခ်ာသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခု သူ ေခ်ာသမွ် လွသမွ် အလကား ျဖစ္ရၿပီ။ ေလာကသည္ နည္းနည္းမွ် မေကာင္း။ နည္းနည္းမွ် မတရား။ သူ႕ႏွလံုးသားသည္ ေျမႀကီးထဲ ေရာက္သြားရၿပီဟု ေတြးကာ ရင္နာသည္။ သူ႕ႏွလံုးသားသည္ ေျမႀကီးေအာက္ မေရာက္ေသး။ မေသေသး။ ဗာဂ်ီးနီးယားတြင္ အက္ရွေလႏွင့္ အတူ ရွိေနသည္။ ဤသည္ကို သူတို႔ မသိ။

သို႔ရာတြင္ ဤ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြ ရွိသည့္တိုင္ အတၱလန္တာကို စကားလက္ ေက်နပ္သည္။ သို႔ျဖင့္ ရက္ေတြ

တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ ကုန္သြားကာ စကားလက္ အတၱလန္တာတြင္ အေနၾကာသြားသည္။

165





ေႏြလယ္

တစ္ေန႔

နံနက္တြင္

စကားလက္သည္

သူ႕အိပ္ခန္း

ျပတင္းေပါက္တြင္

ထိုင္ရင္း

မက္မံုပင္

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဥဒဟို သြားလာေနၾကသည့္ ဝန္တင္လွည္းမ်ား၊ ျမင္းရထားမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ရထားေတြ လွည္းေတြေပၚတြင္ စစ္သားေတြ၊ မိန္းကေလးေတြ၊ မိန္းကေလးမ်ား၏ အေဖာ္ မိန္းမႀကီးေတြ ျပည့္လ်က္။ ညေနတြင္ ေဆး႐ံု ရန္ပံုေငြ အတြက္ နိဗၺာန္ေစ်း ဖြင့္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ ဆိုင္ခန္းမ်ား အလွျပင္ရန္ ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္သို႔ ပန္းခူး ထြက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေနျခည္သည္ သစ္ရြက္မ်ား ၾကားမွ ေျပာက္တိ ေျပာက္က်ား ထိုးက်ေနသည္။ လမ္းနီနီ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ တခ်ိဳ႕ ေနရာက အရိပ္ မိုးလ်က္။ တခ်ိဳ႕ေနရာက ေနေရာင္ ဝင္းလ်က္။ ျမင္းလွည္းမ်ား ေနာက္တြင္ ေျမနီ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ တလိပ္လိပ္ထ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေရွ႕ဆံုးမွ လွည္းတစ္စီးေပၚတြင္ သန္သန္မာမာ ကပၸလီႀကီး ေလးေယာက္က ပုဆိန္ႀကီးေတြကို တစ္ေယာက္စီ ထမ္းေဆာင္၍ ပါသြားၾကသည္။ ထင္း႐ႉးကိုင္းမ်ား၊ ႏြယ္ပန္းမ်ား ခုတ္ရန္ ျဖစ္သည္။ လွည္းေနာက္ပိုင္း ဝက္သစ္ခ်သား ႏွီးေၾကာျဖင့္ ရက္ထားသည့္ ျခင္းေတာင္းမ်ားထဲတြင္ ေန႔လယ္စာ အတြက္ စားေသာက္ ဖြယ္ရာမ်ား၊ ဖရဲသီးမ်ားကို အဝတ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ အုပ္ထည့္လာသည္။ ကပၸလီႀကီး ႏွစ္ေယာက္က ဘင္ဂ်ိဳႏွင့္ ပါးစပ္ ဘာဂ်ာကို ကိုင္လ်က္။ စစ္ခ်ီ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို တီးမႈတ္ လာၾကသည္။ သူတို႔ေနာက္က ဆူညံ ေအာ္ဟစ္ ေနာက္ေျပာင္ ေနၾကသည့္ လွည္းတန္းႀကီးေပၚတြင္ မိန္းကေလးမ်ားက ပန္း႐ိုက္ခ်ည္ ဝတ္စံုမ်ား၊ ေရွာေစာင္ ပါးပါးမ်ား၊ ဦးထုပ္မ်ား၊ လက္အိတ္မ်ားကို ဝတ္လ်က္။ ေခါင္းေပၚ ပိုးထီး ေဆာင္းလ်က္။ မိန္းမႀကီးမ်ားက ေနာက္ေျပာင္ ဆူညံေနသည့္ ၾကားတြင္ ခပ္ျပံဳးျပံဳး ဣေႁႏၵရရ။ ေဆး႐ံုမွ ဆင္းၿပီးစ စစ္သားမ်ား မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ အေဖာ္ မိန္းမႀကီးမ်ား ၾကားတြင္ ထိုင္လ်က္။ စစ္ဗိုလ္မ်ားက လွည္းမ်ားေနာက္တြင္ ျမင္းစီး လိုက္လာၾကသည္။ လွည္းဘီးသံ၊ ဖေနာင့္သံ၊ ဆူးသံ ဆူညံလ်က္။ ေရႊရင္ထုိးမ်ားက လက္လ်က္။ ပိုးထီးမ်ားက ဝဲလ်က္။ ကပၸလီမ်ားက သီခ်င္းဆိုလ်က္။ မက္မံုပင္ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ လူတိုင္း ပန္းခူး သြားေနၾကသည္။ သူ တစ္ေယာက္မွ လြဲလွ်င္ လူတိုင္းဟု စကားလက္ ေတြးသည္။

ျပတင္းေပါက္တြင္ ထိုင္ေနသည့္ စကားလက္ကို ျမင္သည္၌ လက္ေဝ႔ွယမ္း ျပၾကသည္။ လွမ္းေခၚ ၾကသည္။

စကားလက္ကလည္း ဣေႁႏၵမပ်က္ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ရာတြင္ မလြယ္။ နာက်င္ေသာ ေဝဒနာတစ္ခုသည္ ႏွလံုးသားမွ စတင္ကာ လည္ေခ်ာင္းဆီသို႔ တက္လာသည္။ လည္ေခ်ာင္းသို႔ ေရာက္လွ်င္ အစိုင္အခဲ ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ အစိုင္အခဲသည္ မ်က္ရည္မ်ား ျဖစ္သြားၾကသည္။ သူမွအပ အားလံုး ပန္းခူးသြားၾကၿပီ။ သူမွအပ ညေန ဆိုလွ်င္ လူတိုင္း နိဗၺာန္ေစ်းသို႔ သြားၾကမည္။ ကပြဲသို႔ သြားၾကမည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီ၊ မီလာနီႏွင့္ သူတို႔မွအပ အားလံုး ေပ်ာ္ပြဲသို႔ သြားၾကေတာ့မည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီတို႔က မသြားရ၍လည္း ကိစၥ မရွိ။ ဤလို ပြဲမ်ားကို သြားလည္း မသြားခ်င္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္က သြားခ်င္သည္။

နည္းနည္းကေလးမွ် မတရား။ စကားလက္သည္ နိဗၺာန္ေစ်း အတြက္ အားတက္သေရာ ကူညီ လုပ္ခဲ့သည္။

အျခား မိန္းကေလးမ်ားထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ပိုလုပ္ခဲ့သည္။ ေျခအိတ္ ထုိးခဲ့သည္။ ကေလး သိုးေမြး ဦးထုပ္ ထိုးခဲ့သည္။ ေခါင္းစြပ္ရွည္ႀကီးေတြ၊ လည္စည္းေတြ ထုိးခဲ့သည္။ တက္တင္း ထုိးခဲ့သည္။ ေဆးလိပ္ျပာခံ ေႂကြခြက္တြင္ အ႐ုပ္ကေလးေတြ

166

ျခယ္ေပးခဲ့သည္။ သီးျခား ျပည္နယ္ အလံျဖင့္ ထိုင္ဖံု အဖံုးမ်ား ထိုးေပးခဲ့သည္။ မေန႔က ဆိုလွ်င္ လက္နက္တိုက္ ေနာက္ေဖးက စပါးက်ီေဟာင္းႀကီးထဲတြင္ ေစ်းဆိုင္ နဖူးစည္းမ်ား အတြက္ တစ္ေနကုန္ စာလံုး ထိုးေပးခဲ့သည္။ စာလံုးက အဝါေရာင္၊ ပန္းႏုေရာင္၊ အစိမ္းေရာင္။ ေဆး႐ံု အမ်ိဳးသမီး ေကာ္မတီ ဦးေဆာင္မႈ ေအာက္တြင္ ဤအလုပ္မ်ားကို လုပ္ရသည္မွာ တကယ္ ပင္ပန္းသည္။ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ၊ မစၥက္ အယ္လဆင္း၊ မစၥက္ ဝိႈက္တင္း တို႔လို အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြ ေအာက္တြင္ လုပ္ရသည္မွာ ယား၍မွ် မကုတ္အား။ ကပၸလီေတြကို ခိုင္းသလို ရက္ရက္စက္စက္ ခုိင္းၾကသည္။ သူတို႔ သမီးေတြ မည္မွ် စန္းပြင့္ေၾကာင္း ႂကြားၾကသည္ကို နားေထာင္ရသည္။ မုန္႔ဖုတ္ရာတြင္ ေဒၚေလး ပစ္တီကို ကူသည္၌ လက္ကို မီးေလာင္ခဲ့ေသးသည္။

မေန႔က တစ္ေန႔လံုး လုပ္ခဲ့ရသျဖင့္ သူမ်ားေတြ ေပ်ာ္ခ်ိန္ ပါးခ်ိန္တြင္ စကားလက္ နားရေတာ့မည္။ ကေလး တစ္ေယာက္

အေမ မုဆိုးမ ဘဝျဖင့္ သူတကာ ေပ်ာ္သည္ကိုမွ မေပ်ာ္ႏိုင္။ ေဘးက ထိုင္၍ ၾကည့္ေနရသည့္ အျဖစ္သည္ နည္းနည္းမွ် မတရား။ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ေလာက္တုန္းက ဆိုလွ်င္ ယခုလို အဆင္ရင့္ရင့္ အေရာင္မိႈင္းမိႈင္းေတြကို ေယာင္၍မွ် မဝတ္ခဲ့။ အဝတ္အစား ေတာက္ေတာက္ပပျဖင့္ ကပြဲတိုင္းသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းတြင္ ေယာက်္ားေလး သံုးေယာက္ကို ႀကိဳးရွည္ရွည္ျဖင့္ လွန္၍ ကစားႏိုင္ခဲ့သည္။ ယခုမွ စကားလက္ တစ္ဆယ့္ ခုနစ္ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ သူ႕ေျခေထာက္မ်ားက ကခ်င္ေနဆဲ။ မတရား။ ေလာကသည္ နည္းနည္းမွ် မတရား။ ယခု ဘဝသည္ သူ႕ေရွ႕တြင္ ျဖတ္သန္းသြားၿပီ။ အရိပ္ ေဝေဝႏွင့္ ေႏြရာသီ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ျဖတ္သန္းသြားၿပီ။ မီးခိုးေရာင္ စစ္ဝတ္စံုမ်ား၊ ဖေနာင့္သံဆူးမွ ေခါင္းေလာင္းသံမ်ား၊ ပန္း႐ိုက္ ေအာ္ဂန္ဒီစမ်ား စသည့္ အဝတ္အစား မ်ိဳးစံု၊ အေရာင္ မ်ိဳးစံု ဝတ္စား ဆင္ယင္ထားသည့္ လူ႕ဘဝ တစ္ခုသည္ သူ႕ေရွ႕မွာ ျဖတ္သန္းသြားၿပီ။ စကားလက္သည္ သူတို႔ကို ၾကည့္၍ မျပံဳးမိေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးသည့္ ေယာက်္ား မိတ္ေဆြမ်ားကို ဝမ္းသာအားရ လက္ေဝွ႕ယမ္း မျပမိေအာင္ ေအာင့္အည္းထားသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ပါးမွ ပါးခ်ိဳင့္ ကေလးမ်ားသည္ ထင္းခနဲ ေပၚလာၾကသည္။ သူ႕႐ုပ္က သူ႕အသည္းႏွလံုးသည္ ေျမႀကီးေအာက္တြင္ ျမႇဳပ္ႏွံခံထားရၿပီးသူ၏ ႐ုပ္မ်ိဳး နည္းနည္းမွ် မေပၚ။

စကားလက္က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၊ လက္ယမ္းျပလိုက္ျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ေနစဥ္ ေဒၚေလး

ပစ္တီ

အခန္းထဲသို႔

ေရာက္လာသည္။ ေလွကားကို တက္လာရသျဖင့္ အသက္႐ႉသံ ျပင္းေနသည္။ စကားလက္က ခ်က္ခ်င္း လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။

`အို အို စကားလက္၊ ဘယ့္ႏွယ္ အိပ္ခန္းထဲက ေနၿပီး ေယာက်္ားေလးေတြကို လက္တျပျပ လုပ္ေန ရတာလဲ၊

က်ားသားမိုးႀကိဳးေတာ္၊ ဒုကၡပါပဲ၊ ေမေမက ဘယ္လို ေျပာမလဲ ဟင္’

`စကားလက္ရဲ႕ အိပ္ခန္း ဆိုတာ ဘယ္သူမွ သိမွာ မဟုတ္ပါဘူး ေဒၚေလးရဲ႕’



`အလို ဒါဟာ စကားလက္ အိပ္ခန္းပဲလို႔ ထင္ၾကမွာေပါ့၊ ဒီလို မလုပ္ရဘူးကြယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ စကားလက္ကို

ပ်ံတံတံ ဆိုၿပီး လူေတြက ေျပာကုန္ၾက လိမ့္မယ္၊ ဘယ္သူ မသိသိ မစၥက္ မယ္ရီ ဝယ္သာက သိတယ္၊ ဒီအခန္းဟာ စကားလက္ အိပ္တဲ့ အခန္း ဆိုတာ’

`ဒီ ေၾကာင္အိုမႀကီးကေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြကို အကုန္ ေလွ်ာက္ေျပာခ်င္ ေျပာမွာပါ’



`အို အို ဘယ့္ႏွယ္ ေျပာလိုက္တာလဲ ငါ့တူမရယ္၊ ဒီလို မေျပာပါႏွင့္၊ မယ္ရီဝယ္သာက ေဒၚေလး မိတ္ေဆြရင္းႀကီး’

167



`အို ေၾကာင္အိုမႀကီးႏွင့္ ဘာထူးလို႔လဲ၊ အဲေလ ေယာင္လို႔၊ စကားလက္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ ေဒၚေလး၊ စကားလက္

ေမ့သြားလို႔ပါ၊ ေနာက္ဆိုရင္ စကားလက္ သတိထားပါ့မယ္၊ စကားလက္ ၾကည့္ခ်င္တာႏွင့္ ထၾကည့္မိတာပါ၊ လိုက္ခ်င္တဲ့ စိတ္လည္း ေပၚလာလို႔ပါ’

`စကားလက္’



`ဟုတ္ပါတယ္၊ စကားလက္ အိမ္မွာ ေနရတာ ၾကာေတာ့ ပ်င္းလာတာႏွင့္ လိုက္ခ်င္လို႔ ၾကည့္တာပါ’



`စကားလက္ ေနာက္ကို ဒီလို မေျပာပါႏွင့္၊ ေဒၚေလးကို ကတိေပးပါ၊ လူေျပာစရာ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္၊ ခ်ားလ္ မ်က္ႏွာကို

မေထာက္ဘူးလို႔ လူေတြက ေျပာၾကလိမ့္မယ္’

`မငိုပါႏွင့္ ေဒၚေလး၊ စကားလက္ သတိထားပါ့မယ္’



`ေအးေလ၊ ငါ့တူမႀကီးကို ေဒၚေလး စိတ္မေကာင္းေအာင္ လုပ္မိၿပီ’



ေဒၚေလး ပစ္တီက ႐ိႈက္သည္။ ေနာက္ အိတ္ထဲမွ လက္ကိုင္ပဝါကို စမ္းရွာေနသည္။



ႏွလံုးသားထဲက စလာသည့္ ေဝဒနာသည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ စကားလက္ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ ေရာက္လာသည္။

စကားလက္က အသံ ထြက္ေအာင္ ငိုပစ္ လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေဒၚေလး ပစ္တီ ထင္သလို ခ်ားလ္ကို လြမ္း၍ ငိုျခင္းမဟုတ္။ ပန္းခူး ထြက္ၾကသည့္ ရထားဘီးသံမ်ား၊ ရယ္သံမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာေၾကာင့္ ငိုမိျခင္း ျဖစ္သည္။ မီလာနီက သူ႕အခန္းထဲမွ ကူးလာသည္။ သူ႕နဖူးေရက တြန္႔ေနသည္။ စိတ္ရႈပ္သည့္ဟန္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ထားသည္။ လက္ထဲတြင္ ဝက္မွင္ ဘီးတစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ထားၿပီး ဆံပင္ ရွင္းေနသည္။ နက္ေမွာင္သည့္ ဆံပင္မ်ားကို ပိုက္ကြန္အုပ္ ထားျခင္း မရွိ။ ဆံႏြယ္ကေလးမ်ားသည္ သူ႕နဖူးသုိ႔ ဝဲက်ေနၾကသည္။

`စကားလက္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟင္’



`ခ်ားလ္၊ ခ်ားလ္ကို သတိရလို႔’



ေဒၚေလး ပစ္တီက ယခုမွ အားရပါးရ ငိုခ်ကာ မီလာနီ၏ ပခံုးေပၚသို႔ ေခါင္းတင္ ထားလိုက္သည္။ မီလာနီက သူ႕ေမာင္

ခ်ားလ္၏ အမည္ကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းကေလးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။

`အို၊ စိတ္တင္းထားစမ္းပါ စကားလက္ရယ္၊ ဘာလို႔ ငိုရမွာလဲ’



စကားလက္သည္ ခုတင္ေပၚတြင္ ပစ္ထိုင္လိုက္ကာ အားရပါးရ ႐ိႈက္ငိုလိုက္သည္။ အပ်ိဳဘဝကို ဆံုး႐ႈံးျခင္း၊ အပ်ိဳဘဝ၏

ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ားကို ဆံုး႐ံႈးျခင္းေၾကာင့္ ငို႐ိႈက္မိသည္။ ငိုလွ်င္ မိမိ ေတာင္းသည့္ အရာကို ရခဲ့ေသာ တစ္ေယာက္သည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ငို႐ံုျဖင့္ မိမိ လိုခ်င္သည့္ အရာကို မရမွန္း သိလာေသာ အခါတြင္ ဝမ္းပန္းတနည္းျဖင့္ ငိုေႂကြးသည့္ နည္းတူ စကားလက္သည္လည္း ျပန္၍ မရႏိုင္ေသာ အပ်ိဳဘဝ အတြက္ ဝမ္းပန္းတနည္းျဖင့္ ငို႐ိႈက္မိသည္။ စကားလက္သည္ မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအံုးသို႔ အပ္ၿပီးေနာက္ နံရံကို ေျခေထာက္ျဖင့္ ကန္၍ ငိုသည္။

168



`ေသတာ ေကာင္းပါတယ္၊ စကားလက္ ေသတာပဲ ေကာင္းပါတယ္’



စကားလက္ ဝမ္းပန္းတနည္း ငိုသည္ကို ျမင္သည္တြင္ မ်က္ရည္ လြယ္သည့္ ေဒၚေလး ပစ္တီက အငို ရပ္သြားသည္။

စကားလက္ကို သူ႕ေယာက္မက ေျပးေပြ႔သည္။

`စကားလက္ မငိုႏွင့္ေလ၊ ခ်ားလ္ကို လြမ္းရင္ ခ်ားလ္က ကိုယ့္အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ခဲ့သလဲ ဆိုတာ

ျပန္စဥ္းစားၿပီး စိတ္ကို ေျဖေပါ့၊ သားေလးကို ၾကည့္ေျဖေပါ့’

သူ ျဖစ္သည္က တစ္မ်ိဳး။ သူတို႔ ထင္သည္က တလြဲ။ ဤသို႔ သူတို႔က တလြဲထင္ေလေလ စကားလက္

စိတ္ဆိုးေလေလ။ အမ်ားတကာႏွင့္ ေရာ၍ မေပ်ာ္ႏိုင္သည့္ သူ႕ဘဝကို အမွတ္ရကာ နာၾကည္းေလေလ စကား မေျပာႏိုင္ဘဲ တစ္ဆို႔ေနေလေလ။ စကား မေျပာႏိုင္သည့္ အတြက္ ကံေကာင္းသည္ဟုပင္ ဆိုရမည္။ စကား ေျပာႏိုင္လွ်င္ ေဖေဖ့လို ရင္ထဲရွိသမွ်ကို ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ဖြင့္ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ မီလာနီက သူ႕ေက်ာကို ပြတ္၍ ေခ်ာ့သည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီက ခန္းဆီးမ်ားကို ဆြဲခ်ေပးကာ ေျခဖ်ား ေထာက္၍ ထြက္သြားသည္။

`ခန္းဆီးေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ဆြဲခ်ခဲ့ရျပန္တာလဲ မသိဘူး’ စကားလက္ ေခါင္းအံုးမွ မ်က္ႏွာကို ခြာ၍ ေအာ္လိုက္သည္။

သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက မို႔ေမာက္ နီရဲေနၾကသည္။ `စကားလက္ ေသတာပဲ ေကာင္းတယ္၊ ေသမွ ခန္းဆီးေတြ ျပန္ဆြဲခ်ၿပီး ေမွာင္ထဲမွာ ထားၾက၊ ေသတာပဲ ေကာင္းတယ္’

စကားလက္က မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအံုးထဲတြင္ ျပန္၍ ျမႇဳပ္လိုက္သည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီသည္ တိုးတိုး

တိုးတိုး ေျပာၿပီးေနာက္ ထြက္သြားၾကသည္။ အခန္း အျပင္ဘက္ အေရာက္တြင္ မီလာနီ၏ ခပ္တိုးတိုး အသံကို စကားလက္ ၾကားေနရသည္။

`ေဒၚေလးကလည္း

သိပ္ခက္တာပဲ၊

သူ႕ေရွ႕မွာ

ခ်ားလ္

အေၾကာင္း

မေျပာပါႏွင့္လို႔

ေျပာထားရက္သားႏွင့္၊

သြားေျပာျပန္ၿပီ၊ ခ်ားလ္ အေၾကာင္း ေျပာရင္ သိပ္ၿပီး စိတ္ထိခိုက္တတ္တယ္၊ ၾကည့္ပါလား၊ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာ ငိုခ်င္စိတ္ကို တမင္ ႀကိတ္မွိတ္ ထားရတဲ့ ပံုမ်ိဳး၊ သူ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ပါႏွင့္ ေဒၚေလး၊ အေျပာအဆို သတိထားမွ ျဖစ္မယ္’

စကားလက္က စိတ္ဆိုးဆိုးျဖင့္ ေစာင္ကို ေဆာင့္ကန္ပစ္လိုက္သည္။ ေနာက္ စိတ္ရွိလက္ရွိ ငိုပစ္ လိုက္သည္။

ထိုအခါက်မွ ေနသာ ထိုင္သာ ရွိသြားသည္။ မီလာနီ၏ အသက္က ယခုမွ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္။ ဤအရြယ္တြင္ မည္သို႔ အိမ္တြင္း ပုန္းေနႏိုင္သနည္း။ ေမာင္ အတြက္ ဤမွ် ေသာက ျဖစ္ေနရသေလာ။ မီလာနီသည္ ေပ်ာ္ပါးမႈမ်ားကို စိတ္ဝင္စားဟန္ မတူ။ သိလည္း သိဟန္မတူ။

`သူကေတာ့ ေနႏိုင္မွာေပါ့၊ ႐ုပ္ကိုက ဝါးျခမ္းျပား ေထာင္ထားသလိုကိုး၊ ငါ့လို ေရပန္း မစားေတာ့ ဒီလို အရသာမ်ိဳးကို

သူ ဘယ္မွာ ခံဖူးမလဲ၊ ၿပီးေတာ့ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္လံုးကိုလည္း ရထားၿပီးၿပီ၊ ငါ့မွေတာ့ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး’

ဤသည္ကို ေတြးလိုက္မိသည္ႏွင့္ စကားလက္ ငိုမိျပန္သည္။

169



ထိုေန႔ ညေနေစာင္း အထိ စကားလက္ အိပ္ခန္း ထဲမွ မထြက္ေတာ့။ ထင္း႐ႉးကိုင္းမ်ား၊ ႏြယ္ပန္းမ်ား၊ ေတာပန္းမ်ား

တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ ခူးျပန္လာၾကသည့္ ပန္းခူးသူမ်ားကို ျမင္ရသည့္ အခါတြင္လည္း ရႊင္လန္းျခင္း မျဖစ္ေတာ့။ ပန္းခူး ျပန္လာသူမ်ားက ေမာေမာပန္းပန္းျဖင့္ သူ႕ကို လက္ျပ ႏႈတ္ဆက္သြားၾကသည္။ စကားလက္ကလည္း စိတ္ မပါ့တပါ လက္ျပသည္။ ေလာကသည္ ဘာမွ် ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိ။ ေနခ်င့္စဖြယ္ နည္းနည္းမွ် မေကာင္း။

ထိုေန႔ညစာ စားၿပီး၍ တစ္ေရးတစ္ေမာ အိပ္ၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္မူ စကားလက္ စိတ္အနည္းငယ္ ၾကည္လင္လာသည္။

မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာႏွင့္ မစၥက္ အယ္လဆင္းတို႔ ျမင္းလွည္းျဖင့္ ေရာက္လာၾကသည္။ အခ်ိန္မေတာ္ ေပါက္လာသည့္ ဧည့္သည္မ်ားေၾကာင့္ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီတို႔ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားၾကသည္။ ဆံပင္ကို ျပန္ထံုးကာ အေပၚအက်ႌ ေကာက္စြပ္ၿပီး ဧည့္ခန္းသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။ 

`မစၥက္ ဘြန္နယ္ရဲ႕ ကေလးေတြ ဝက္သက္ ေပါက္လို႔’



မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ေျပာသည္။ သူ႕ ၾကည့္ရသည္က မစၥက္ ဘြန္နယ္၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ

ကိစၥမ်ားကို သူသာလွ်င္ စီမံခန္႔ခြဲခြင့္ ရွိသည္ ဟူေသာ အမူအရာမ်ိဳးကို ေဆာင္ေနသည္။

`မက္ကလ်ဴးရဲ႕ သမီးေတြလည္း ဗာဂ်ီးနီးယားကို လိုက္သြားၾကသတဲ့’ မစၥက္ အယ္လဆင္းက လက္ထဲက

ယပ္ေတာင္ကို ျဖန္႔၍ ခတ္ရင္း ေျပာသည္။

`သူတို႔ေမာင္ ဒါးလတ္ တစ္ေယာက္ ဒဏ္ရာ ရလို႔တဲ့’



`အို ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ’ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီက ေျပာလိုက္သည္။ `ဒါျဖင့္ ဒါးလတ္ တစ္ေယာက္’



`သိပ္မမ်ားပါဘူးတဲ့၊ ပခံုး ရွပ္မွန္သြားတာပါတဲ့’ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက ခပ္သြက္သြက္ ဝင္ေျပာသည္။ `ဒါေပမယ့္

ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွာျဖင့္ ဒဏ္ရာရတာ ကေတာ့ ဆိုးတာေပါ့၊ ခု အစ္မေတြက သူတို႔ေမာင္ကို ေျမာက္ပိုင္းကို ေခၚသြားေတာ့မယ္တဲ့၊ ေတာင္ပိုင္းကို ျပန္မလာရေတာ့ဘူးတဲ့၊ ဒါထက္ ကၽြန္မတို႔မွာ စကားေျပာဖို႔ အခ်ိန္ မရွိဘူး၊ လက္နက္႐ံုဘက္ သြားရဦးမယ္၊ လက္နက္႐ံု ေရွ႕က ဆိုင္ေတြ ဘာမွ မျပင္ရေသးဘူး၊ ကဲ ဒီေန႔ည မစၥက္ ဘြန္နယ္ႏွင့္ မက္ကလ်ဴး ညီအစ္မေတြ အတြက္ ပစ္တီတို႔ တူဝရီး ႏွစ္ေယာက္ ဒီေန႔ည လူစား ဝင္ၾကဦး၊ ဒါေၾကာင့္ လာေခၚတာ’

`ဒီေန႔ညေတာ့ မျဖစ္ဘူး ထင္တယ္’



`ေဟ့ ပစ္တီ၊ ကိုယ္ ေခၚရင္ မျငင္းရဘူးေနာ္ ဒါပဲ’ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက ဇြတ္ေခၚ ေနသည္။ `လိုက္ခဲ့ပါ၊ သိပ္

အလုပ္ မမ်ားပါဘူး၊ ကပၸလီေတြ စားစရာ ေသာက္စရာ ခ်ေပးတာကို ႀကီးၾကပ္ေပး႐ံု ကေလးပါ၊ အမွန္က မစၥက္ ဘြန္နယ္ရဲ႕ တာဝန္ေလ၊ မီလာနီ ကေတာ့ မက္ကလ်ဴး ညီအစ္မတစ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ကို ဝင္ထိုင္ေပးပါကြယ္ေနာ္’

`မျဖစ္ပါဘူးကြယ္၊ ခ်ားလ္ ဆံုးၿပီးတာျဖင့္ မၾကာေသးဘူး၊ ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲေတြ ထြက္ေတာ့’



`ကိုယ္ သိပါတယ္ ပစ္တီရယ္၊ ကိုယ္လည္း စိတ္ထိခိုက္တာေပါ့၊ ကိုယ္တို႔ သီးျခားျပည္နယ္ အေရးေတာ္ပံု အတြက္

ဒီလို စြန္႔လႊတ္တာ ကိုယ္တို႔လည္း ဂုဏ္ယူပါတယ္၊ ခုလည္း အေရးေတာ္ပံု အတြက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ပါဝင္ၾကဖို႔’

170



မစၥက္ အယ္လဆင္းက ခပ္တိုးတိုး ဝင္ေျပာသည္။



`မီလာနီတို႔ ကူညီခ်င္ပါတယ္ ေဒၚေဒၚ၊ ဒါေပမယ့္ နိဗၺာန္ေစ်းဆိုင္မွာ ေရာင္းဖို႔ကေတာ့ တျခား မိန္းကေလးေတြ

ရွိပါလိမ့္မယ္’

မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက ႏႈတ္ခမ္းႀကီး စူသည္။



`အို အျခား မိန္းကေလးေတြ အေၾကာင္းေတာ့ မေျပာစမ္းပါႏွင့္၊ ခုေခတ္ လူငယ္ေတြကို ေဒၚေဒၚျဖင့္ ၾကည့္လို႔ မရဘူး၊

တာဝန္ သိတတ္တဲ့စိတ္ ဆိုလို႔လည္း နည္းနည္းကေလးမွ မရွိၾကဘူး၊ မိန္းကေလးေတြေတာ့ ရွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကလည္း နိဗၺာန္ေစ်းက ဆိုင္မွာ မထိုင္ခ်င္ၾကဘူး၊ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပၿပီး ေရွာင္ေနၾကတယ္၊ နိဗၺာန္ေစ်း ေရာင္းဖို႔ထက္ စစ္ဗိုလ္ေတြႏွင့္ တြဲကဖို႔ေလာက္ စိတ္ကူး ေနၾကတယ္ေလ၊ နိဗၺာန္ ေစ်းဆိုင္မွာ ထိုင္ေနရေတာ့ ရခါစ အဝတ္သစ္ အစားသစ္ေတြႏွင့္ ႐ိႈးထုတ္ခ်ိန္ မရဘူး မဟုတ္လား၊ ဒီ အဝတ္ အထည္သစ္ေတြ ေရာက္ မလာရင္လည္း အေကာင္းသား၊ ရန္သူ စစ္ေၾကာင္းကို ေဖာက္ထြက္ၿပီး ကုန္ေတြ သြင္းလာတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြ ဒီလို ျဖစ္ကုန္တာ၊ အဲဒီ သူငယ္ နာမည္က ဘယ္သူ’

`ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ တဲ့’



မစၥက္ အယ္လဆင္းက ေျဖသည္။



`အဲဒီ ေမာင္မင္းႀကီးသား ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာေၾကာင့္ ဒီလို ျဖစ္ကုန္တာေပါ့၊ တကယ္ဆို ဒီ မိန္းမ အဝတ္အစားေတြ

အစား ေဆး႐ံု ပစၥည္းေတြ၊ ေဆး ပစၥည္းေတြ သြင္းခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲ၊ သူ သြင္းလာတဲ့ အဝတ္သစ္ အစားသစ္ေတြ ဝတ္ထားတဲ့ မိန္းကေလးေတြ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ျပည့္ေနတာပဲ၊ ေရွာင္လို႔ မလြတ္ဘူး၊ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာတဲ့၊ နာမည္ ၾကားရတာကိုက ႏွလံုးနာတယ္၊ ကဲ ပစ္တီ၊ သိပ္အခ်ိန္ မရွိဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းတို႔ တူဝရီး ႏွစ္ေယာက္ လာရမယ္၊ အားလံုးက နားလည္ပါတယ္၊ ဘယ္သူမွလည္း ျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆိုင္ေနာက္ခန္းထဲ ထိုင္ၿပီး စီမံ႐ံုပါ၊ ၿပီးေတာ့ ခု မက္ကလ်ဴး ညီအစ္မတစ္ေတြ ေရာင္းရမယ့္ ဆိုင္ကလည္း ပြဲေစ်းတန္း အဆံုးမွာပါ၊ ေတာ္ေတာ့္ လူလည္း ဒီထိေအာင္ ေရာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး’

`ဒီေလာက္ေတာင္ ေခၚမွျဖင့္ရင္လည္း သြားသင့္တယ္လို႔ စကားလက္ ထင္တာပဲ’ စကားလက္က လိုက္ခ်င္လွၿပီ။

သို႔ရာတြင္ လိုက္ခ်င္မွန္း လူမသိေအာင္ မနည္း ဣေႁႏၵ ဆည္ထားရသည္။ `ေဆး႐ံု အတြက္ လုပ္တာပဲ၊ စကားလက္တို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လုပ္ေပးသင့္တာေပါ့’

ဧည့္သည္ ႏွစ္ေယာက္က စကားလက္ကို တစ္ခြန္းမွ် မေခၚ။ စကားလက္က ဝင္လိုက္သည္တြင္ ဆတ္ခနဲ

လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ဤမွ် အေရးတႀကီး လူလို ေနသည့္တိုင္ အခါလည္ေတာင္ မျပည့္တတ္ေသးသည့္ မုဆိုးမ အသစ္စက္စက္ တစ္ေယာက္ကို ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲသို႔ ေခၚရန္ မသင့္ဟု ယူဆထားၾကသည္။ စကားလက္က ဘာမွ် မသိသည့္ႏွယ္ မ်က္ႏွာေသကေလးျဖင့္။

`စကားလက္ေတာ့ လိုက္ကူသင့္တယ္ ထင္တာပဲ၊ ကိစၥ မရွိပါဘူး၊ စကားလက္လည္း လိုက္ပါ့မယ္၊ စကားလက္ႏွင့္

171

မီလာနီက ဆိုင္ေနာက္ေဖးခန္းထဲကေန စီစဥ္ေပးမယ္ေလ၊ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုေတာ့ သိပ္လည္း အပန္း မႀကီးဘူးေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား မီလာနီ’

`သေဘာပဲေလ’



မီလာနီ ဘာမွ် မေျပာႏိုင္ေတာ့။ ႏွစ္တစ္ပတ္ မလည္မီ ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲသို႔ သြားသည္ဟူ၍ သူ တစ္ခါမွ် မၾကားဖူးေသး။

မီလာနီ စိတ္ရႈပ္ေနသည္။

`ဟုတ္တယ္၊ စကားလက္ ေျပာတာ မွန္တယ္’ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက ေထာက္ခံသည္။ ေနာက္ထိုင္ရာမွ ထကာ

ဝတ္စံုကို ျပင္သည္။ `ငါ့တူမႀကီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေရာ အားလံုး လာရမယ္၊ ကဲ ပစ္တီ၊ သိပ္ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပၿပီး ေရွာင္မေနႏွင့္၊ ေဆး႐ံုေတြ အတြက္ ရန္ပံုေငြ လိုေနတယ္၊ ေစာင္ မရွိဘူး၊ ခုတင္ မရွိဘူး၊ ေဆး မရွိဘူး၊ ခ်ားလ္ဟာ အေရးေတာ္ပံု အတြက္ အသက္ ေပးသြားတာ၊ သူ အသက္ ေပးလွဴသြားတဲ့ အေရးေတာ္ပံု အတြက္ ဘာျဖစ္လို႔ မကူညီရမွာလဲ’

`ေအးေလ၊ လူေျပာစရာ မျဖစ္ရင္ေတာ့ အေရး မႀကီးပါဘူး’



ေနာက္က တြန္းေပးေနသူ ရွိလွ်င္ ေဒၚေလး ပစ္တီက သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ပါလာသည္။



စကားလက္က

သူတို႔

ထိုင္ရမည့္

ေစ်းဆိုင္ထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။

ေစ်းဆိုင္ကို

အဝါေရာင္ႏွင့္

ပန္းႏုေရာင္

ျခယ္ထားသည္။ စကားလက္ သူ႕ကိုယ္သူ မယံုႏိုင္။ တစ္ႏွစ္နီးပါး အိမ္တြင္း ေအာင္းေနၿပီး ေပ်ာ္ပြဲသို႔ ထြက္လာရသည့္ အတြက္ ေပ်ာ္ေနသည္။ အိမ္ႀကီးထဲတြင္ စကားကို တိုးတိုးသက္သာ ေျပာကာ ပ်င္းရိစဖြယ္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ေနခဲ့ရာမွ ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲ တစ္ခုသို႔ ေရာက္လာၿပီ။ ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲကလည္း တကယ့္ပြဲ။ အတၱလန္တာတြင္ ဤလိုပြဲမ်ိဳး တစ္ခါမွ် မရွိဖူးေသး။ လူေတြ၊ မီးေရာင္ေတြ၊ ဂီတသံေတြ၊ ပိတ္ဆို႔ထားသည့္ ရန္သူ႕ စစ္ေၾကာင္းကို ျဖတ္သန္း၍ သြင္းလာသည့္ ႏိုင္ငံျခား ဇာမ်ား၊ အဝတ္အထည္မ်ားကို ေရာင္းသည့္ အေရာင္းဆိုင္ခန္းလည္း ပါေသးသည္။ ထို ႏိုင္ငံျခား အဝတ္အထည္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ ၾကည့္ရေတာ့မည္။ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းကို ျဖတ္၍ သြင္းလာသူက နာမည္ေက်ာ္ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ။

စကားလက္က နိဗၺာန္ေစ်း ဆိုင္ခန္းထဲရွိ ေခြးေျခေလး တစ္လံုးေပၚတြင္ ထိုင္ကာ နိဗၺာန္ေစ်း ခင္းရာ ႐ံုႀကီးကို

လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ယခင္က ဒရိမ္းျပသည့္ ႐ံုႀကီး။ အ႐ုပ္ဆိုးဆိုး။ ယခုမူ ထင္း႐ႉးကိုင္းေတြ၊ ပန္းအုိးေတြ၊ ပန္းကိုင္းေတြႏွင့္ တစ္ေန႔လံုး အလွျပင္ထားသျဖင့္ တစ္မ်ိဳး လွေနသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက ရွိသမွ် ဖေယာင္းတိုင္မ်ား၊ ဖေယာင္းတိုင္ ခံုမ်ား အားလံုး ဤ ခန္းမေဆာင္ထဲတြင္ ေရာက္ေနၿပီေလာ မဆိုႏိုင္။ အၿမိတ္ အသြယ္သြယ္ ခ်ထားသည့္ ေငြဖေယာင္းတိုင္ ခံုမ်ား၊ ပန္းခက္မ်ား၊ ႏြယ္မ်ား၊ ျမားနတ္ေမာင္႐ုပ္မ်ား ေအာက္ခံထားသည့္ ေႂကြဖေယာင္းတိုင္မ်ား၊ ခံ့ညား၍ က်က္သေရ ရွိသည့္ ေရွးသံုး ေၾကးဝါ ဖေယာင္းတိုင္ ခံုႀကီးမ်ား ျပည့္ေနသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ကလည္း အရြယ္ အစားစား။ အေရာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး။ အေမႊးနံ႔ အသြယ္သြယ္။ ခန္းမႀကီး အလယ္က ပန္းအိုး စိုက္ထားသည့္ စားပြဲမ်ား ေပၚတြင္ လည္းေကာင္း၊ နိဗၺာန္ေစ်း ဆိုင္ခံုမ်ားေပၚတြင္ လည္းေကာင္း၊ ျပတင္းေပါက္ ေပါင္မ်ားေပၚတြင္ လည္းေကာင္း၊ ေသနတ္စင္မ်ားေပၚတြင္ လည္းေကာင္း ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ျပည့္ေနသည္။ ပူေႏြးသည့္ ေႏြဦးေလျပည္ အသုတ္တြင္ မီးေတာက္မ်ားသည္ ပို၍ လင္းလာၾကသည္။

ခန္းမေဆာင္ အလယ္ေကာင္တြင္ မီးအိမ္ႀကီး တစ္အိမ္ကို သံေခ်း တက္ေနသည့္ သံႀကိဳးမ်ားျဖင့္ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ

172

ဆြဲထားသည္။ ထိုမီးအိမ္ႀကီးက တစ္မ်ိဳး ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။ စြယ္ေတာ္ပန္းမ်ား၊ တိုက္ပန္းႏြယ္မ်ား ဆင္ယင္ထားသည္။ ပန္းပြင့္ေလးေတြက အပူရွိန္ေၾကာင့္ ၫိႈးေနၾကၿပီ။ နံရံတြင္ ထင္း႐ႉးပင္မ်ားကို ေထာင္ထားသည္။ ထင္း႐ႉးနံ႔က တသင္းသင္း။ မိန္းကေလးမ်ား အေဖာ္ မိန္းမႀကီးမ်ား ထိုင္ရန္ ပန္း႐ံုကေလးမ်ား သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ မ်က္ႏွာၾကက္တြင္ ပန္းပြင့္မ်ားကို ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ဆိုင္းထားသည္။ နံရံတြင္ အလံေလးေတြ တလူလူ လြင့္ေနသည္။ သစ္ကိုင္းမ်ားက အစိမ္းေရာင္။ တံခြန္မ်ား၊ ကုကၠားမ်ားမွ ေတာက္ေတာက္ပပ အေရာင္မ်ား ၾကားတြင္ သီးျခား ျပည္နယ္၏ အလံႀကီးသည္ ခံ့ညားစြာ လြင့္ေနသည္။ အနီႏွင့္ အျပာ ေနာက္ခံတြင္ ၾကယ္ပြင့္ေတြ အစီအရီျဖင့္။

တူရိယာ ဝိုင္းအတြက္ စီစဥ္ထားသည့္ စင္ျမင့္ကလည္း အႏုပညာ ေျမာက္သည္။ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ ပန္းအိုးေတြ

ပတ္ပတ္လည္ ခ်ထားသည္။ ေျခာက္လပန္း၊ ေရေမႊးပန္း၊ ႏြယ္သာကီပန္း၊ ပိန္းရြက္လွပန္း။

မစၥက္ အယ္လ္ဆင္း ဂုဏ္ယူသည့္ သူ႕အိမ္က ေတာင္ထန္းပင္ စိုက္ထားသည့္ ပန္းအိုးႀကီး ေလးအိုးက စင္ေထာင့္တြင္

ဝင့္ႂကြားစြာ ဂုဏ္ယူလ်က္။

စင္ျမင့္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခန္းမႀကီး တစ္ဖက္ ထိပ္တြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ထြက္ခ်ည္ ဝင္ခ်ည္ အလုပ္မ်ားေနၾကသည္။

နံရံေပၚတြင္ သီးျခားျပည္နယ္ သမၼတ ႏွစ္ဦး၏ ႐ုပ္ပံုႀကီး ႏွစ္ပံုကို ခ်ိတ္ထားသည္။ ႐ုပ္ပံုႀကီး အထက္ ႀကီးမားသည့္ သီးျခား ျပည္နယ္ အလံႀကီးေအာက္ စားပြဲရွည္ႀကီးေပၚတြင္မူ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက အိမ္ေစ့လႉၾကသည့္ ပန္းပြင့္မ်ား ရွိသည္။ ႏွင္းဆီနီ၊ ႏွင္းဆီျဖဴ၊ ႏွင္းဆီဝါမ်ား၊ သစၥာပန္းဝါဝါမ်ား၊ ေရာင္စံု ေတာက္ေနသည့္ ေတာမုန္လာပန္းမ်ား၊ ၾကက္ေသြးေရာင္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ ေရာထားသည့္ ပန္းခ်ဥ္ေပါင္မ်ား စသျဖင့္ ပန္းေတာႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ပန္းပြင့္မ်ား ၾကားတြင္ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေတာက္မ်ားသည္ တရား ပလႅင္မွ မီးေရာင္မ်ားသဖြယ္ တည္ၿငိမ္စြာ လင္းေတာက္ ေနၾကသည္။

နိဗၺာန္ေစ်းခင္းေရး ကိစၥတြင္ တာဝန္ယူရသည့္ ေကာ္မတီဝင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားသည္ ရြက္စံု တက္စံု ဖြင့္ထားသည့္

ေလွႀကီးမ်ား

သဖြယ္

ခန္းမေဆာင္ႀကီးထဲတြင္

လူးလာခတ္ေနၾကသည္။

ေနာက္က်၍

ေရာက္လာသည့္

တာဝန္ခံ

အမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ တခစ္ခစ္ ရယ္ေနသည့္ မိန္းမငယ္မ်ားကို ဆိုင္ရာ ေစ်းဆိုင္ခန္းထဲသို႔ တြန္းထိုး ပို႔ေနၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အေဖ်ာ္ယမကာမ်ား ထားရာ ေနာက္ေဖးခန္းသို႔ ဝင္သြားၾကသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီသည္ အသက္ ဖိုလိႈက္ ဖိုလိႈက္ ႐ႉရင္း သူတို႔ေနာက္က လိုက္သြားသည္။

ဂီတဆရာမ်ားက စင္ျမင့္ေပၚသို႔ တက္လာၾကသည္။ အသားက မည္းမည္း။ သြားေတြက တေဖြးေဖြး။ သူတို႔

ပါးေဖာင္းေဖာင္းႀကီးေတြက

ေခၽြးျပန္သျဖင့္

ေျပာင္ေနသည္။

တူရိယာမ်ားကို

ႀကိဳးညႇိေနၾကသည္။

အေရးတႀကီး

ဟန္အမူအရာမ်ားျဖင့္ ဘိုးတံမ်ားကို ဆြဲကာ အသံ ဖမ္းေနၾကသည္။ တူရိယာဝိုင္း ေခါင္းေဆာင္မွာ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ၏ ရထားသမားႀကီး ေလဗီ ျဖစ္သည္။ အတၱလန္တာက မဂၤလာေဆာင္၊ ကပြဲ၊ ပြဲေန ပြဲထိုင္၊ အခမ္းအနား မွန္သမွ် တူရိယာဝိုင္းကို ေလဗီ ေခါင္းေဆာင္ရသည္။ နိဗၺာန္ေစ်း တာဝန္ခံ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွအပ ပရိသတ္ မစံုေသး။ သို႔ရာတြင္ အားလံုးက ေလဗီကို ၾကည့္ေနၾကသည္။ ေလဗီက ဘိုးတံျဖင့္ တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္၍ အခ်က္ေပး လိုက္သည္။ တူရိယာမ်ားက `ေလာ္ရီနာ’ သီခ်င္းကို အေႏွးတီးသည္။ ကပြဲ မစေသး။ ကပြဲက နိဗၺာန္ေစ်း ခင္းၿပီးမွ စမည္။ စကားလက္သည္ ၿငိမ့္ေညာင္းသည့္ ေဝါ့ဇ္ေတးသံတြင္ ရင္ခုန္ေနသည္။

173



လွလိုက္သည့္ ေတးသြား။ စကားလက္သည္ မ်က္လံုးမွိတ္ကာ လက္ကို ဆန္႔ရင္း ၿငိမ့္ေညာင္းသည့္ ေတးသြား အလိုက္

ကိုယ္ကို လႈပ္ယမ္း ေနမိသည္။ `ေလာ္ရီနာ’ ေတးသြားက လြမ္းစရာ။ သီခ်င္းထဲက `ေလာ္ရီနာ’ လို သူ႕အခ်စ္ ဆံုးခဲ့ရၿပီ။ စကားလက္ ရင္ထဲတြင္ ဆို႔လာသည္။

ထိုစဥ္ လမ္းမ တစ္ဖက္ဆီမွ ျမင္းခြာသံမ်ား၊ ရထား ဘီးသံမ်ား၊ ရယ္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ျမင္းခ်ည္ဖို႔

ေနရာလုေနၾကသည့္ ကပၸလီမ်ား၏ အသံမ်ား ကိုလည္း ၾကားရသည္။ ေလွကားဆီမွ တခစ္ခစ္ ရယ္သံ၊ မိန္းကေလးမ်ား၏ အသံလြင္လြင္ျဖင့္ စကားေျပာသံ၊ အေဖာ္ မိန္းမႀကီးမ်ား၏ ခပ္ႀကီးႀကီး အသံ၊ ႏႈတ္ဆက္သံ၊ က်ီစယ္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။

ခန္းမေဆာင္ႀကီး တစ္ခုလံုး အသက္ဝင္လာသည္။ တစ္ခန္းလံုး မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ျပည့္ေနသည္။ လိပ္ျပာေတာင္လို

အေရာင္အေသြး

လြင္လြင္

ဝတ္စံုေတြ၊

ခါးေသး၍

တင္ပါးတြင္

ေခြခံထားသျဖင့္

ေဖာင္းပြေနသည့္

ဂါဝန္ႀကီးေတြ၊

ဇာနားတပ္ ဝတ္စံုေတြျဖင့္ လမ္းသလား ေနၾကသည္။ ပခံုးသြယ္သြယ္ ျဖဴျဖဴကေလးေတြကို ဗလာ က်င္းထားၾကသည္။ ဇာနားမ်ား အထက္မွ ရင္အံုမ်ားက ေရးေရးရိပ္ရိပ္ ေပၚေနၾကသည္။ ဇာျခံဳေစာင္မ်ားကို လက္ေမာင္းတြင္ ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲ ခ်ိတ္ထားၾကသည္။ ေဒါင္းၿမီးယပ္၊ ငန္းေမြးယပ္မ်ားကို ကတၱီပါ ႀကိဳးကြင္း တပ္ကာ လက္ေကာက္ဝတ္တြင္ စြပ္ထားၾကသည္။ နက္ေမွာင္ ေျပာင္လက္ ေနသည့္ ဆံပင္တို႔ကို နားရြက္ ေနာက္မွ သိမ္းကာ ဆံထံုးႀကီးႀကီး ထံုးထားသျဖင့္ ေခါင္းေနာက္သို႔ လွန္ကာ မ်က္ႏွာကေလးေတြ ေမာ့ေနၾကသည္။ လည္တံတြင္ ေရႊဘယက္မ်ားကို ဆြဲထားၾကသည္။ ေရႊကြပ္ ပုလဲ နားဆြဲ ကေလးေတြက သူတို႔ ဆံစေလးမ်ားႏွင့္ အတူ သူတို႔ ပါးေပၚတြင္ ကခုန္ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ ဖဲထည္၊ ဖဲျပား။ ထိုအရာမ်ား အားလံုးကို ရန္သူ ပိတ္ဆို႔ထားသည့္ စစ္ေၾကာင္းကို ေဖာက္၍ သြင္းလာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အဝတ္အစားမ်ားက ပို၍ အဖိုးတန္ေနသည္။ ဂုဏ္ယူစရာ ျဖစ္ေနသည္။ ယန္ကီတို႔ အေပၚတြင္ ေအာင္ပြဲခံခဲ့သည့္ အထိမ္းအမွတ္သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။

သီးျခား ျပည္နယ္ သမၼတ ႏွစ္ဦး၏ ႐ုပ္ပံုမ်ား တြင္သာ ပန္းေတြ ေဝဆာေနသည္ မဟုတ္။ မိန္းကေလးတို႔၏

ေခါင္းတြင္လည္း အေမႊးဆံုး၊ အလွဆံုး ပန္းေတြ ေဝေနသည္။ ပန္းႏုေသြး နားရြက္မ်ား ေနာက္တြင္ ၾကက္႐ံုးပြင့္ေတြက ေဝလ်က္။ ႏွင္းဆီဖူးႏွင့္ စံပယ္ကံုးတို႔က ေဘးက ဆံယဥ္စေလးမ်ားေပၚတြင္ ဝဲလ်က္။ ထို ပန္းပြင့္ကေလးမ်ားသည္ နံနက္ မလင္းမီ မီးခိုးေရာင္ စစ္ဝတ္စံု အိတ္မ်ားထဲသို႔ ေရာက္ေနၾကေတာ့မည္။ စစ္ဗိုလ္ကေလးမ်ား အတြက္ အမွတ္တရ ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္ေနၾကေတာ့မည္။ ပရိသတ္ထဲတြင္ စစ္ဝတ္စံု အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျမင္ရသည္။ စကားလက္ သိသူေတြထဲပင္လွ်င္ စစ္ဝတ္စံု အမ်ိဳးမ်ိဳး ဝတ္လာၾကသည္။ ေဆး႐ံု ခုတင္ေပၚတြင္ သူ ေတြ႔ခဲ့ဖူးသူေတြ၊ လမ္းေပၚတြင္ ျမင္ခဲ့ဖူးသူေတြ၊ စစ္ေရးျပကြင္းတြင္ သူ ျမင္ခဲ့ဖူးသူေတြ၊ အားလံုး စစ္ဝတ္စံုကို ဝတ္လာၾကသည္။ စစ္ဝတ္စံုေတြက သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ သစ္သစ္လြင္လြင္။ ၾကယ္သီးေတြက ေျပာင္လက္ေနသည္။ လက္ဖ်ားႏွင့္ ေကာ္လာတြင္ ေရႊႀကိဳးေတြ တပ္ထားသည္။ ေဘာင္းဘီတြင္ တပ္အသီးသီး အလိုက္ အနီစင္း၊ အျပာစင္း၊ အဝါစင္း ခြဲထားသည္။ မီးခိုးေရာင္ ေအာက္ခံတြင္ အစင္းမ်ားသည္ ထင္းေနၾကသည္။ စလြယ္က ၾကက္ေသြးေရာင္၊ ေရႊေရာင္။ ဓားလြယ္မ်ားက တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနသည့္ ဖိနပ္ရွည္ႀကီးမ်ားႏွင့္ သြား႐ိုက္ေနၾကသည္။ ဖေနာင့္ သံဆူးမ်ားက တခၽြင္ခၽြင္ ျမည္ေနၾကသည္။

စကားလက္ စိတ္တြင္ သူတို႔ အားလံုး ခံ့ညား ေနသည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ လက္ျပၾက။

အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ား၏ လက္ခံုကို ငံု႔နမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္ၾကသျဖင့္ ၾကည့္၍ ေကာင္းေနသည္။ သူတို႔အားလံုး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္။

174

မုတ္ဆိတ္ေမြး ဝါဝါ ညိဳညိဳ နက္နက္တို႔ျဖင့္ ခံ့ညား ေနၾကသည္။ မည္သူ႕ကိုမွ် ဗိုလ္မထားသည့္ ဟန္က အျပည့္။ တခ်ိဳ႕က လက္ကို ပတ္တီးျဖင့္ သိုင္းလ်က္။ တခ်ိဳ႕က ေခါင္းတြင္ ပတ္တီး စည္းလ်က္။ ေနေလာင္ထားသည့္ အသားညိဳညိဳေပၚတြင္ ျဖဴေဖြးေနသည့္ ပတ္တီးမ်ားသည္ ထင္းေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ခ်ိဳင္းေထာက္ႀကီးေတြ ေထာက္၍ လာၾကသည္။ သူတို႔ႏွင့္ တြဲလာသည့္ မိန္းကေလးမ်ားက ဂုဏ္ယူသည့္ဟန္။ သူ႕ေဘးတြင္ ပါလာသည့္ ခ်ိဳင္းေထာက္ႏွင့္ စစ္ဗိုလ္အတြက္ စိုးရိမ္မကင္း ျဖစ္ဟန္။ အလြန္အမင္း ဂ႐ုစိုက္ဟန္ကို ျပလ်က္။ မိန္းကေလး အဝတ္အစားေတြထက္ အေရာင္ေတာက္သည့္ စစ္ဝတ္စံု တစ္မ်ိဳး ရွိေသးသည္။ လူဝီဇီးယားနား ျပည္နယ္က တပ္သားမ်ား၏ ဝတ္စံု ျဖစ္သည္။ ေဘာင္းဘီ အျပာတြင္ ေဘး အျဖဴၾကား ျဖစ္သည္။ အက်ႌက အနီေရာင္ ကိုယ္က်ပ္။ ေရွ႕ရင္ဖံုးက ၾကက္ဥႏွစ္ေရာင္ျဖင့္ ၾကည့္၍ လွသည္။ ထိုဝတ္စံု ဝတ္ထားသည့္ စစ္ဗိုလ္က လက္တြင္ က်ည္ထိသျဖင့္ ပိုးနက္စျဖင့္ လက္ေမာင္းကို သိုင္းထားသည္။ ေမဘယ္ မယ္ရီဝယ္သာ၏ အဆက္ ရီနီပီးကပ္ ျဖစ္သည္။ ၾကည့္ရသည္က နိဗၺာန္ေစ်းသို႔ ေဆး႐ံု တစ္႐ံုလံုး လာၾကသည့္ဟန္ တူသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္သူ အားလံုး ေရာက္လာၾကပံု ရသည္။

ထိုမွ်မက အားလပ္ရက္ ရေနၾကသည့္ တပ္သားမ်ား၊ မီးရထားလမ္း လံုျခံဳေရး တာဝန္က် တပ္မ်ား၊ ဆက္သြယ္ေရး

တပ္မ်ား၊ ေဆး႐ံုႏွင့္ သိုေလွာင္ေရးဌာန တပ္မ်ားလည္း လာၾကသည္။ ေဆး႐ံု ေကာ္မတီဝင္ေတြ မည္မွ် ဝမ္းသာၾကမည္ မသိ။ ရန္ပံုေငြ ေတာ္ေတာ္ ရမည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။

လမ္းမဘက္မွ ဘင္ခရာ တီးသံမ်ားကို ၾကားရသည္။ စည္းခ်က္ မွန္မွန္ျဖင့္ ခ်ီတက္ လာသံမ်ားကို ၾကားရသည္။

ရထားသမားမ်ား၏ ၾသဘာသံကိုလည္း ၾကားရသည္။ ခရာ မႈတ္ၿပီးေနာက္ အသံ ၾသၾသျဖင့္ တန္းျဖဳတ္ရန္ အမိန္႔ ေပးသံ ေပၚလာသည္။ ခဏၾကာလွ်င္ ၿမိဳ႕ေစာင့္တပ္ႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္သားမ်ား ေလွကားေပၚသို႔ တက္လာၾကသည္။ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ အေလးျပဳၾကႏွင့္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ ၿမိဳ႕ေစာင့္တပ္တြင္ လူငယ္ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ပါသည္။ ေရွ႕ႏွစ္တြင္ ေရွ႕တန္းသြားရမည္ ျဖစ္သည့္ အတြက္ ဝမ္းသာ ဂုဏ္ယူေနၾကဟန္ ရွိသည္။ မုတ္ဆိတ္ျဖဴျဖဴႏွင့္ အဘိုးႀကီးမ်ားကလည္း ေရွ႕တန္းသို႔ ေရာက္ေနသည့္ သူတို႔သားမ်ား အတြက္ အားက် ဂုဏ္ယူေနၾကသည္။ ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရးတပ္တြင္မူ လူလတ္ေတြ မ်ားသည္။ တခ်ိဳ႕ လူလတ္မ်ားကမူ အဘိုးႀကီးေတြကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ လူငယ္မ်ားကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း အႀကီးအက်ယ္ ဂုဏ္ယူဟန္ မရွိၾက။

ေစာေစာက က်ယ္ျပန္႔ ႀကီးမားသည္ဟု ထင္ရေသာ ခန္းမေဆာင္ႀကီး တစ္ခုလံုး ျပည့္သြားၿပီ။ ပူေႏြးသည့္

ေႏြဦးေလျပည္ထဲတြင္ သားေရနံ႔၊ ေခါင္းလိမ္းဆီနံ႔၊ ဖေယာင္းတိုင္နံ႔၊ ပန္းနံ႔တို႔ သင္းထံုေနသည္။ ဖုန္နံ႔လည္း ေရာထြက္လာသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ စကားေျပာသံ သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားရ။ အုတ္အုတ္ က်က္က်က္ အသံေတြ ေရာေထြးေနသည္။ ေလဗီ၏ တီးဝိုင္းက `အလံျပာ’ သီခ်င္းကို တီးလိုက္သည္။

တခ်ိဳ႕က လိုက္ဆိုၾကသည္။ ၿမိဳ႕ေစာင့္တပ္ ခရာမႈတ္သမားက စင္ျမင့္ေပၚ ခုန္တက္၍ ဝင္ဆိုသည္။ သူ၏ အသံ

ျမင့္ျမင့္သည္ အားလံုး ဝိုင္းဆိုေနသည့္ ၾကားထဲက စူး၍ ထြက္လာသည္။ သီခ်င္းက ၾကက္သီး ထေလာက္သည္။

ဒုတိယပိုဒ္သို႔ ေရာက္ေတာ့ စကားလက္လည္း လိုက္ဆိုသည္။ သူ႕ေနာက္က အသံစူးစူးျဖင့္ ဆိုေနေသာ မီလာနီ၏

အသံကို ၾကားရသည္။ မီလာနီ၏ အသံက ၾကည္လင္သည္။ ဆိုေပါက္ မွန္သည္။ ခရာသံလို တုန္ခါေနသည္။

175



လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ လက္ ႏွစ္ဖက္ကို ပိုက္ကာ မ်က္လံုးမွိတ္၍ ဆိုေနသည့္ မီလာနီကို ေတြ႔ရသည္။

မ်က္ရည္မ်ားက မ်က္လံုးေထာင့္တြင္ သီးေနၾကသည္။ သီခ်င္း ဆံုးေတာ့ မီလာနီက သူ႕ကို ျပံဳးျပသည္။ လက္ကိုင္ပဝါျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ရင္း ေတာင္းပန္သည္။

`သိပ္ဝမ္းသာတာပဲ စကားလက္ရယ္၊ တပ္သားေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဝမ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္လို က်လာမွန္း

မသိဘူး’

မီလာနီ၏ မ်က္လံုးက အေရာင္ တလက္လက္ ထြက္ေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမွ အေရာင္ေၾကာင့္ အ႐ုပ္ဆိုးေသာ

သူ႕မ်က္ႏွာသည္ ဝင္းထိန္ လွပလာသည္ဟု ထင္ရသည္။

အမ်ိဳးသမီးမ်ား အားလံုး၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္လည္း ဤအတိုင္း ေတြ႔ရသည္။ ပါးျပင္မ်ား ေပၚတြင္ ဂုဏ္ယူ ဝင့္ႂကြားသည့္

မ်က္ရည္ဥတို႔ တြဲလြဲခိုေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားေပၚတြင္ အျပံဳး ယွက္သန္း ေနသည္။ မ်က္လံုးတြင္ အေရာင္ တလက္လက္ ေျပးေနသည္။ သူတို႔ အားလံုး အလွႀကီး လွေနၾကသည္။ အားကိုး ရွိၿပီဆိုလွ်င္ ခ်စ္မိၿပီ ဆိုလွ်င္ အ႐ုပ္ဆိုးဆံုး မိန္းမသည္ပင္ လွလာစျမဲ ျဖစ္သည္။

ဤမိန္းကေလးမ်ားသည္ သူတို႔ ခ်စ္သူမ်ားကို ခ်စ္သည္၊ ယံုသည္၊ အားကိုးသည္။ သူတို႔ ေရွ႕တြင္ ခ်စ္သူေတြက

စစ္ဝတ္စံု ဝတ္၍ ကာကြယ္ ေပးၾကသည္ဆိုလွ်င္ ယန္ကီတို႔ကို မဆိုထားႏွင့္၊ မည္သည့္ အႏၲရာယ္မ်ိဳးကိုမွ်ပင္ မႈစရာ မလိုေတာ့။ သူတို႔ လူေတြက သူရဲေကာင္း ပီသသည္။ ရဲစြမ္းသတၱိ ရွိသည္။ စြန္႔စားသည္။ သနား ၾကင္နာတတ္သည္။ ကမာၻဦး ကတည္းက ဤလို ေယာက်္ားမ်ိဳးေတြ ရွိခဲ့လွ်င္ မည္မွ် ေကာင္းမည္နည္း။ သူတို႔ အေရးေတာ္ပံုကဲ့သို႔ တရား မွန္ကန္သည့္ အေရးေတာ္ပံုႀကီး တစ္ခုမွ ေအာင္ပြဲ မရလွ်င္ မည္သည့္အရာ ေအာင္ပြဲ ရဦးမည္နည္း။ ဤ မိန္းကေလးမ်ားသည္ သူတို႔ ခ်စ္သူမ်ားကို ယံုသကဲ့သို႔ ဤအေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ယံုသည္။ သူတို႔ ခ်စ္သူမ်ားကို ခ်စ္သည့္ နည္းတူ ဤအေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ခ်စ္သည္။ ဤအေရးေတာ္ပံုႀကီးကို သူတို႔၏ လုပ္အား၊ ဉာဏ္အားျဖင့္ အလုပ္အေကၽြး ျပဳခဲ့ၾကသည္။ ဤ အေရေတာ္ပံုႀကီး အေၾကာင္းကို ေျပာခဲ့ၾကသည္။ ေတြးခဲ့ၾကသည္။ ေမွ်ာ္မွန္း ခဲ့ၾကသည္။ လိုအပ္လွ်င္ အေရးေတာ္ပံုႀကီး အတြက္ ကိုယ့္ ခ်စ္သူကိုပင္ စြန္႔လႊတ္တန္ စြန္႔လႊတ္မည္။ တပ္သားသည္ အလံကို ရဲရဲကိုင္စြဲသည့္ နည္းတူ ဤ စြန္႔လႊတ္မႈကိုလည္း သူတို႔ ဂုဏ္ယူ ဝင့္ႂကြားစြာ ကိုင္စြဲမည္။

ဤအခ်ိန္သည္ စိတ္ဓာတ္ တက္ႂကြေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သီးျခား ျပည္နယ္ ေအာင္ပြဲ ရေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး

ေအာင္ပြဲရဖို႔ နီးေနၿပီ။ သီးျခား ျပည္နယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂ်က္ဆန္၏ တပ္မ်ားက ေအာင္ပြဲ ရေနျခင္း၊ ခုနစ္ရက္ၾကာ စစ္ပြဲတြင္ ယန္ကီတို႔ အေရး နိမ့္သြားျခင္းတို႔ကို ၾကည့္လွ်င္ သိႏိုင္သည္။ မိမိတို႔ ဘက္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လီးႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂ်က္ဆန္တို႔လို ေခါင္းေဆာင္မ်ား ရွိလွ်င္ ေအာင္ပြဲ မရဘဲ အဘယ္မွာ ရွိမည္နည္း။

ေနာက္ထပ္ တစ္ပြဲေလာက္ ႏိုင္လိုက္လွ်င္ ယန္ကီတို႔ ဒူးေထာက္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကမ္းလွမ္းလာမည္ မုခ်ျဖစ္သည္။

သို႔ဆိုလွ်င္ သူတို႔ စစ္ေျမျပင္မွ ျပန္လာၾကရေတာ့မည္။ ရယ္သံေတြ၊ အနမ္းေတြ ျပည့္လွ်ံ ေနေပေတာ့မည္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ပြဲ ႏိုင္လွ်င္ ျပည္တြင္း စစ္ႀကီး ၿပီးေတာ့မည္။

စစ္ၿပီးလွ်င္

မုဆိုးမေတြ

က်န္ရစ္မည္။

အဖမဲ့

သားသမီးေတြ

က်န္ရစ္မည္။

ဗာဂ်ီးနီးယား

ျပည္နယ္က

176

စမ္းေခ်ာင္းကေလးမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း၊ တင္နဆီနယ္က မိႈင္းျပာျပာ ေတာင္႐ိုးမ်ားေပၚတြင္ လည္းေကာင္း အမည္မသိ စစ္သည္တို႔၏

ေျမပံုကေလးမ်ား

က်န္ရစ္

ခဲ့လိမ့္မည္။

သို႔ရာတြင္

ဤအေရးေတာ္ပံုႀကီး

ေအာင္ျမင္ေရး

အတြက္

ဆိုလွ်င္ ဤမွ်ေလာက္ေသာ တန္ဖိုးသည္ ဘာမွ် မျဖစ္ေလာက္။ ျပည္တြင္း စစ္ေၾကာင့္ ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္မ်ားတြင္ အဝတ္အထည္ ရွားသည္။ သၾကား ရွားသည္။ လက္ဖက္ေျခာက္ ရွားသည္။ သို႔ရာတြင္ ဤမွ်ေလာက္သည္ ဘာအေရးနည္း။ ရဲရင့္သည့္ ေတာင္ပိုင္းသားမ်ားသည္ ယန္ကီတို႔ ပိတ္ဆို႔ထားသည့္ စစ္ေၾကာင္းမ်ားကို ေဖာက္ထြက္ကာ ထိုပစၥည္းမ်ားကို သြင္းလာႏိုင္ခဲ့ၾကေသးသည္ မဟုတ္ေလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဤ ပစၥည္းမ်ားကို သူတို႔ ဂုဏ္ယူ၍ အျမတ္တႏိုး သံုးစြဲေနၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ မၾကာမီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆင္းႏွင့္ သီးျခား ျပည္နယ္ ေရတပ္မေတာ္က ယန္ကီ စစ္သေဘၤာမ်ားကို တိုက္ထုတ္ကာ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕မ်ားကို ျပန္ဖြင့္ေတာ့မည္။ အဂၤလန္သည္ ေတာင္ပိုင္းမွ ဝါဂြမ္း မရသည့္ အတြက္ အထည္စက္မ်ားကို ပိတ္ထားရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ကလည္း ဤ ျပည္တြင္းစစ္တြင္ ေတာင္ပိုင္းဘက္မွ ကူညီရန္ ေသခ်ာ ေနၿပီ။ ျဗိတိသွ် မင္းစိုးရာဇာ လူတန္းစားသည္ ေတာင္ပိုင္းသား မင္းစိုးရာဇာ လူတန္းစားကို ကူညီမည္ မုခ်။ ေဒၚလာ မ်က္ႏွာေလာက္ကိုသာ ၾကည့္သည့္ ေျမာက္ပိုင္းသား ယန္ကီတို႔ အႏိုင္ရသည္ကို လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနမည္ မဟုတ္။ ယန္ကီမ်ားသည္ ေဒၚလာ ခ်စ္သည့္ လူမ်ိဳး ျဖစ္သည္ကို အဂၤလိပ္ ေကာင္းေကာင္း သိသည္။

သို႔ျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ပိုးဝတ္စံု တရႊမ္းရႊမ္း၊ ရယ္သံ တေသာေသာျဖင့္ သူတို႔လူမ်ားကို ၾကည့္၍ ဝမ္းသာသည္။

ဂုဏ္ယူသည္။ အႏၲရာယ္ အသြယ္သြယ္ ၾကားက ခ်စ္ရေသာ အခ်စ္သည္ သာမန္ အခ်စ္ထက္ ပို၍ ခ်ိဳၿမိန္သည္။ ပို၍ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ ေကာင္းသည္။

ပရိသတ္ကို ျမင္လိုက္ရသည့္ တစ္ခဏတြင္ စကားလက္၏ စိတ္သည္ လႈပ္ရွားေနသည္။ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။

ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ တစ္ခုသို႔ ေရာက္ရျခင္းထက္ ပို၍ စိတ္လႈပ္ရွားရသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ေဘး ပတ္ဝန္းက်င္ ပရိသတ္၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ဘဝင္ျမင့္ေသာ အမူအရာကို ျမင္လိုက္ ရမိသည့္ အခါတြင္မူ စကားလက္ ထင္သေလာက္ မေပ်ာ္ေတာ့။ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ဝမ္းအသာႀကီး သာေနၾကသည္ကို သူ နားမလည္ႏိုင္။ သူတို႔ကို ၾကည့္၍ စကားလက္ စိတ္ပ်က္သည္။ စိတ္႐ႈပ္သည္။ ထိုအခါတြင္ ခန္းမေဆာင္ႀကီးကလည္း မလွေတာ့။ မိန္းကေလးေတြကလည္း ခ်စ္စရာ မေကာင္းေတာ့။ သူတို႔ တဖြဖြ ေျပာေနသည့္ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ဆိုသည့္ ကိစၥသည္လည္း ဤမွ် စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းေတာ့။ မည္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ မသိ။ ဤအေရးေတာ္ပံုႀကီးသည္ မွန္ကန္ျခင္း မရွိဟု စကားလက္ ထင္လာသည္။

သူတို႔ ဂုဏ္ယူသလို မယူခ်င္။ သူတို႔ စြန္႔လႊတ္ခ်င္သလိုလည္း မစြန္႔လႊတ္ခ်င္။ အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို သူတို႔

ယံုၾကည္သလိုလည္း စကားလက္ မယံုၾကည္ခ်င္။ ထူးဆန္းသည္။ အံ့ၾသစရာလည္း ေကာင္းသည္။

`အို ငါ့ႏွယ္ ဘယ္လို အေတြးေတြ ဝင္လာတာလဲ၊ ဒီ အေတြးဟာ မေကာင္းတဲ့ အေတြးေတြ၊ မွားတဲ့ အယူအဆေတြ’



စကားလက္က သူ႕ အေတြးမ်ားကို ေမာင္းထုတ္ပစ္သည္။ စင္စစ္ ဤအေရးေတာ္ပံုႀကီးသည္ သူ႕အတြက္ ဘာမွ်မထူး။

ဤအေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားစြာ ေျပာရသည္မွာလည္း ၿငီးေငြ႔လွၿပီ။ သူ႕အဖို႔ ဤ အေရးေတာ္ပံုႀကီးသည္ ႀကီးျမတ္ေသာ အေရးေတာ္ပံုႀကီး တစ္ရပ္ မဟုတ္။ ဤ ျပည္တြင္းစစ္သည္ ႀကီးျမတ္ေသာ လကၡဏာကို မေဆာင္။ လူေတြ အဓိပၸာယ္ မရွိ ေသရသည္။ ေငြေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ကုန္ရသည္။ အစားအေသာက္၊ အဝတ္အထည္ အစစအရာရာ ရွားပါးရသည္။ သိုးေမြး ထုိးရ၊ ေျခအိတ္ ထုိးရ၊ ပတ္တီး လိပ္ရ စသည့္ကိစၥေတြကို စကားလက္ မုန္းလွၿပီ။ ေဆး႐ံုေတြကိုလည္း စိတ္ပ်က္လွၿပီ။

177

ေဆး႐ံုႏွင့္ ေသြး ညႇီနံ႔မ်ားႏွင့္ ခ်ိဳင့္ဝင္ ခ်ံဳးက်ေနေသာ မ်က္ႏွာ စသည္တို႔ကိုလည္း ေအာ္ဂလီ ဆန္လွၿပီ။

ဤသို႔ေတြးရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို စကားလက္ မသိမသာ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႕အေတြးမ်ားကို ရိပ္မိမည္ေလာဟု

စိုးရိမ္သြားသည္။ အျခား အမ်ိဳးသမီးမ်ားလို ဘာေၾကာင့္ မယံုၾကည္ႏိုင္သနည္း။ အျခား အမ်ိဳးသမီးမ်ားက အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ႐ိုးသားစြာ ယံုၾကည္ၾကသည္။ ၎အတြက္ ေပးလႉၾကသည္။ စြန္႔လႊတ္ၾကသည္။ အနစ္နာခံၾကသည္။ အေရးေတာ္ပံုကို ယံုၾကည္ၾကသည္။ ယံုၾကည္သည့္ အတိုင္းလည္း တကယ္ လုပ္ၾကသည္။ သူ႕အေတြးမ်ားကို ရိပ္မိသြားၾကၿပီေလာ။ မျဖစ္ႏိုင္။ မရိပ္မိႏိုင္။ သူမ်ားလို စိတ္အား ထက္သန္ဟန္ ေဆာင္ရဦးမည္။ သူတကယ္ မယံုေသာ အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ယံုၾကည္ေလဟန္ ေဆာင္ရဦးမည္။ စင္စစ္ သူသည္ သီးျခား ျပည္နယ္ တပ္မေတာ္ အရာရွိ တစ္ဦး၏ မုဆိုးမ တစ္ဦး မဟုတ္ေလာ။ သူ႕ အတြက္ပါ ေဆြးေနဟန္ ျပဳေနရသူ မဟုတ္ေလာ။ အသည္းႏွလံုးကို ေျမျမႇဳပ္ သျဂႋဳဟ္ ၿပီးဟန္ ေဆာင္ေနရသူ တစ္ဦး မဟုတ္ေလာ။ အေရးေတာ္ပံုႀကီး အတြက္ အသက္စြန္႔သြားေသာ လင္ေယာက်္ား၏ ဂုဏ္ကို ဆယ္ေနရသူ မဟုတ္ေလာ။

မိမိသည္ ဤအမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ မတူ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ျခားနားေနရသနည္း။ စကားလက္ တစ္သက္တြင္ သူတို႔လို

ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့ဘဲ ဘယ္အရာကိုမွ် မခ်စ္ဖူးခဲ့။ ဘယ္အရာကိုမဆို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ခဲ့။ ယခု အေရးေတာ္ပံုႀကီး အတြက္ အားတက္သေရာ လုပ္ၾကသည့္ လူအုပ္ၾကားထဲတြင္ စကားလက္သည္ အထီးတည္း ျဖစ္ေနသည္။ ဤမွ်ေလာက္ အထီးတည္း ျဖစ္ျခင္းမ်ိဳးကို တစ္ခါမွ် မေတြ႔ဖူးခဲ့။ ပထမေသာ္ စကားလက္သည္ သူ႕အေတြးမ်ားကို ႀကိဳးစား၍ ေဖ်ာက္ၾကည့္သည္။ သို႔ရာတြင္ မရ။ စကားလက္က ႐ိုးလြန္းသည္။ ဖံုးကြယ္ျခင္း မျပဳတတ္။ ဟန္ေဆာင္ျခင္း မျပဳတတ္။ သို႔ျဖင့္ နိဗၺာန္ေစ်း ဖြင့္သည့္ တစ္ခ်ိန္လံုး၊ သူတို႔ ဆိုင္သို႔ ပရိသတ္ေတြ တဖြဲဖြဲ လာေနသည့္ တစ္ခ်ိန္လံုး စကားလက္ တစ္ေယာက္ သူ႕အေတြးႏွင့္ သူ ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္။

အမ်ိဳးသမီးမ်ားက မ်ိဳးခ်စ္စတ ိ ဓ ္ ာတ္ ထက္သန္ပ၊ံု အေရးေတာ္ပႀံု ကီး ႀကီးျမတ္ပတ ံု က ႔ို ို ေျပာေနၾကသည္။ အမ်ိဳးသားမ်ားက

တိုက္ပြဲ အေၾကာင္း၊ ျပည္နယ္ ခြဲထြက္ခြင့္ အေၾကာင္းကို ေျပာေနၾကသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို မေျပာသူဆို၍ ေခါင္းမာသည့္ အိုင္းရစ္ေသြး ပါေသာ စကားလက္ တစ္ေယာက္သာ ရွိမည္ ထင္သည္။ သူတို႔ ေျပာသည့္ အေရးေတာ္ပံုကိုလည္း စကားလက္ မယံုႏိုင္။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ရွိသည္ကိုလည္း ဖြင့္ေျပာ၍ မျဖစ္။ စကားလက္က လက္ေတြ႔က်က် ေတြးတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕အျဖစ္ကို မည္သူမွ် ရိပ္မိမည္ မဟုတ္။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ရွိသမွ်ကိုသာ ဖြင့္ေျပာလိုက္ရလွ်င္ နိဗၺာန္ေစ်းႀကီး တစ္ခုလံုး မည္သို႔ ျဖစ္သြားမည္နည္း။ စင္ျမင့္ေပၚ တက္ၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ကို ရပ္သင့္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ လူတိုင္း ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ ျပန္ကာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနသင့္ေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ဝါခင္းထဲတြင္ ကုိယ္ ျပန္၍ ေအးေအးေဆးေဆး ေနသင့္ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ဝတ္စံုလွလွကေလးေတြ ဝတ္ကာ ကိုယ့္ရည္းစားႏွင့္ ကိုယ္ ကပြဲ သြားေနသင့္ေၾကာင္း စသည္တို႔ကို ေျပာလိုက္ရလွ်င္ မည္သို႔ ရွိမည္နည္း။

စကားလက္သည္ ကိုယ့္ အေတြးျဖင့္ ကိုယ္ စိတ္လက္ ေပါ့ပါးေနသည္။ သို႔ရာတြင္ နိဗၺာန္ေစ်း ခင္းထားရာ ခန္းမႀကီးကို

မႏွစ္သက္ဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ ေျပာသည့္ အတိုင္း သူတို႔အစား ထိုင္ေပးရသည့္ မက္ကလ်ဴး ညီအစ္မ တစ္သိုက္၏ ဆိုင္ခန္းက မထင္မရွား။ အလုပ္ကလည္း မမ်ားလွ။ ဆိုင္ လူျပတ္သြားသည့္ အခါမ်ားတြင္ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနၾကသည့္ လူအုပ္ကို ၾကည့္၍ စကားလက္ မနာလို ဝန္တို ျဖစ္မိသည္။

စကားလက္ ခပ္ေတြေတြ ျဖစ္ေနပံုကို မီလာနီ သတိျပဳ လိုက္မိသည္။ ခ်ားလ္ကို အမွတ္ရ၍ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနဟန္

178

တူသည္ဟု ထင္လိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကား မေျပာဘဲ တိတ္တိတ္သာ ေနလိုက္သည္။ ဆိုင္ခန္းထဲက ပစၥည္းမ်ားကို ေရာင္းပန္း လွေအာင္ ျပင္ေနလိုက္သည္။ စကားလက္ကမူ မ်က္ႏွာ မၾကည္မသာျဖင့္ ခန္းမေဆာင္ ပတ္ပတ္လည္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ျပည္နယ္ ေခါင္းေဆာင္ ႏွစ္ဦး၏ ႐ုပ္ပံုေအာက္က ႏွင္းဆီပန္းခိုင္မ်ားပင္ သူ႕အျမင္တြင္ လွပျခင္း မရွိ။

`ဟင္း လုပ္ထားလိုက္ၾကတာ ဘုရားစင္က်ေနတာပဲ’ စကားလက္က ႏွာေခါင္း ႐ံႈ႕သည္။ `ဒီ ေခါင္းေဆာင္

ႏွစ္ေယာက္ကို ကိုးကြယ္လိုက္ၾကတာ ဘုရားထက္ေတာင္ ဆိုးလိမ့္ဦးမယ္’

စကားလက္သည္ မေတာ္တေရာ္ ေတြးမိသည့္ အတြက္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ လန္႔သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ

မေက်နပ္ခ်က္ကို မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္။

`ဟုတ္တယ္၊ လူတိုင္းက သူတို႔ကို ဘုရားလို ကိုးကြယ္ေနၾကတယ္၊ သူတို႔က ဘာေတြမို႔လို႔လဲ၊ လူေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလား၊

လူလူခ်င္း ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနၾကရသလား၊ လူေတာင္မွ ဥပဓိ႐ုပ္ ခံ့ခံ့ညားညား ရွိတဲ့ ႐ုပ္မ်ိဳးေတြ မဟုတ္ဘူး’

စကားလက္ ထင္မည္ဆိုလည္း ထင္စရာ။ ျပည္နယ္ ေခါင္းေဆာင္ စတီဖင္၏ ပံုက ဥပဓိ႐ုပ္ မေကာင္း။ စတီဖင္သည္

တစ္ေလွ်ာက္လံုး လူမမာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေဒဗီ၏ ႐ုပ္က ဘဝင္ျမင့္ဟန္ ေပါက္သည္။ အထူးသျဖင့္ သူ႕ေမးက မုတ္ဆိတ္ တိုတိုကေလးကို စကားလက္ မုန္းသည္။ ေယာက်္ား ဆိုလွ်င္ ပါးၿမိဳင္းေမြး ဖားဖား ထားလွ်င္ ထား၊ သို႔မဟုတ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရိတ္လွ်င္ ရိတ္မွ စကားလက္ သေဘာက်သည္။ မုတ္ဆိတ္ ႏႈတ္ခမ္းေမြး တိုနန္႔နန္႔မ်ိဳးကိုမူ စကားလက္ မုန္းသည္။

မေပ်ာ္။ စကားလက္ နည္းနည္းေလးမွ် မေပ်ာ္၊ ပထမတုန္းကမူ လူအုပ္ထဲ ေရာက္သြားရသျဖင့္ ေပ်ာ္သေယာင္ေယာင္

ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ လူအုပ္ထဲ ေရာက္လွ်င္ ဘာျဖစ္သနည္း။ ဘာမွ် မျဖစ္။ ဘာမွ် ေပ်ာ္စရာ မရွိ။ နိဗၺာန္ေစ်းသို႔ ေရာက္ေနေသာ္လည္း စကားလက္သည္ နိဗၺာန္ေစ်း အေငြ႔အသက္ႏွင့္ မေရာမိ။ တျခားစီ ျဖစ္ေနသည္။ မည္သူကမွ်လည္း သူ႕ကို အမွတ္မထားၾက။ နိဗၺာန္ေစ်း တစ္ခုလံုး အတြဲ မရွိသည့္ မိန္းမငယ္ ဆို၍ သူတစ္ေယာက္သာ ရွိလိမ့္မည္။ သူ႕ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး စကားလက္ စန္းပြင့္ခဲ့သည္။ ေရပန္းစားခဲ့သည္။ ယခု သူ႕ကို မည္သူကမွ် ဂ႐ု မထားၾကေတာ့။ စကားလက္ အသက္သည္ ယခုမွ တစ္ဆယ့္ ခုနစ္ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ သူ႕ေျခေထာက္ မ်ားသည္ ၾကမ္းျပင္ကို ရွပ္တိုက္ ေနၾကသည္။ ခ်က္ခ်င္း ထခုန္၍ ကပစ္လိုက္ခ်င္စည္။ သူ႕ေယာက်္ားသည္ အုတ္ကလင္း စစ္သခ်ႋဳင္းတြင္ ေရာက္ေနၿပီ။ သားငယ္က အိမ္က ပုခက္ထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။ ေဘးက ၾကည့္လွ်င္ သူ႕ဘဝတြင္ မေက်နပ္စရာ မရွိ။ သာယာေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ စကားလက္ ရင္ညြန္႔က ေဖြးေနသည္။ ခါးေသးသည္။ ေျခေထာက္မ်ားက ႏုနယ္ ေသးငယ္သည္။ သူ႕လို မိန္းကေလးမ်ိဳး ဤခန္းမေဆာင္ထဲတြင္ တစ္ေယာက္မွ် ရွိမည္ မထင္။

စကားလက္ အဖို႔ ကၿပီး ေယာက်္ားေတြႏွင့္ ပလူးျခင္း မျပဳႏိုင္ေတာ့။ အျခား အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ အတူ ကပြဲကို

ထိုင္ၾကည့္ ေဝဖန္ျခင္း မျပဳႏိုင္ေတာ့။ စင္စစ္ သူ႕အရြယ္သည္ မုဆိုးမ ျဖစ္ထုိက္ေသးသည့္ အရြယ္လည္း မဟုတ္။ မုဆိုးမ ဆိုသည္မွာ အသက္ ႀကီးရမည္။ က ခ်င္ ခုန္ခ်င္စိတ္ မရွိသည့္ အရြယ္မ်ိဳး ျဖစ္ရမည္။ ေယာက်္ားေလးေတြႏွင့္ ပေရာပရည္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့သည့္ အရြယ္ ျဖစ္ရမည္။ စကားလက္ ထိုအတိုင္း နားလည္ထားခဲ့သည္။ ယခုမူ ဤသို႔မဟုတ္။ အသက္ကေလး တစ္ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ အရြယ္တြင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြႏွင့္ ေရာထိုင္ကာ မုဆိုးမႀကီးဟန္ တစ္ခြဲသားျဖင့္ သူမ်ား က သည္ကို ၾကည့္ရမည္ ဆိုျခင္းမွာ နည္းနည္းမွ် ဟန္မက်။ ဆိုင္ခန္းသို႔ ေယာက်္ား ေစ်းဝယ္မ်ား လာလွ်င္ စကားကို တိုးတုိး ေျပာရမည္

179

ဆိုသည္မွာလည္း နည္းနည္းကေလးမွ် မတရား။

အတၱလန္တာက မိန္းကေလး ဟူသမွ် ေယာက်္ားပ်ိဳေတြ ဝိုင္းဝိုင္း လည္ေနသည္။ အက်ည္းတန္ဆံုး မိန္းကေလးပင္လွ်င္

မိန္းမေခ်ာ မိန္းမလွေတြလို စန္းပြင့္ေနသည္။ သူတို႔ အဝတ္အစားေတြက ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ သစ္သစ္လြင္လြင္ေတြ။

စကားလက္ကမူ ဤသို႔ မဟုတ္။ အနက္ေရာင္ တာဖက္တာ ဝတ္စံုျဖင့္ က်ီးကန္း တစ္ေကာင္ သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။

အက်ႌကို လည္ပင္း အထိ ၾကယ္သီးတပ္ ထားသည္။ ဇာနားကေလးမွ်ပင္ မတပ္။ ေမေမ ေပးသည့္ မဟူရာ ရင္ထိုးမွအပ အျခား လက္ဝတ္တန္ဆာ ဆို၍ ဘာမွ်မရွိ။ စကားလက္သည္ ေယာက်္ားပ်ိဳမ်ား၏ လက္ေမာင္းတြင္ ဆြဲခ်ိတ္ လိုက္ပါလာသည့္ မိန္းမပ်ိဳမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ ခ်ားလ္ တစ္ေယာက္ စစ္ေျမျပင္တြင္ ေယာက်္ားပီပီ ေသသြားသည္ ဆိုလွ်င္လည္း ႂကြားႏိုင္ေသးသည္။ ယခုေတာ့ ဤသို႔မဟုတ္။ ခ်ားလ္က ဝက္သက္ေပါက္၍ ေသရသည္။

စကားလက္သည္

မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္

ဆိုင္ခန္း

ေကာင္တာေပၚတြင္

တံေတာင္ေထာက္၍

ပရိသတ္ကို

လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ မိန္းကေလး ဆိုသည္မွာ စားပြဲေပၚ ခံုတန္းေပၚတြင္ တံေတာင္ဆစ္ မေထာက္ရ။ မိန္းကေလး တံေတာင္ဆစ္ ေထာက္သည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အ႐ုပ္ဆိုးသည္။ ထိုမွ်မက တံေတာင္ဆစ္က အေရေတြ ပြန္းကာ တြန္႔ကုန္တတ္သည္ဟု ႀကီးေဒၚက ၾကပ္မတ္ဖူးသည္။ ႀကီးေဒၚ၏ အဆံုးအမကိုလည္း စကားလက္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့။ တံေတာင္ဆစ္ေတြ အ႐ုပ္ ဆိုးေတာ့ ဘာျဖစ္သနည္း။ သူ႕တံေတာင္ဆစ္ေတြ လွေတာ့ေကာ ဘာ အက်ိဳးထူးေသး သနည္း။ ျပရမည့္သူ မည္သူ ရွိေသး သနည္း။ သူ႕အနားက ျဖတ္၍ သြားသည့္ ဝတ္စံုေတြ၊ ေထာပတ္ေရာင္ ပိုးဝတ္စံုေတြ၊ ႏွင္းဆီဖူး ပန္းကံုးေတြ၊ ကတၱီပါ အနားတြင္ ဖဲႀကိဳး တပ္သည့္ အတြန္႔ပါ ပန္းႏုေရာင္ ဖဲဝတ္စံုေတြ၊ အျပာေရာင္ တာဖက္တာ ဝတ္စံုေတြ၊ ဇာနားတပ္ ကိုက္ႏွစ္ဆယ္ခ်ဳပ္ ဝတ္စံုေတြ၊ အထက္ပိုင္း ဟင္းလင္း ဖြင့္ထားသည့္ ရင္အံုေတြ၊ ပန္းပြင့္ေတြကို စကားလက္ ၾကည့္ေနမိသည္။ ေမဘယ္ မယ္ရီဝယ္သာက သူ႕အဆက္၏ လက္ေမာင္းကို တြဲကာ ကပ္လ်က္ ဆိုင္ခန္း တစ္ခန္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ သစ္ေတာ္သီးစိမ္းေရာင္ ဝတ္စံု ဝတ္ထားသျဖင့္ သူ႕ခါးသည္ ေသးေသးကေလး ျဖစ္ေနသည္။ ခ်ာလက္စတန္မွ ရန္သူ စစ္ေၾကာင္းကို ျဖတ္၍ သြင္းလာသည့္ ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ ဇာနား တပ္ထားသည္။ ေမဘယ့္ ပံုက ဤဇာနားမ်ိဳးကို ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ မဟုတ္ဘဲ သူကိုယ္တိုင္ ရန္သူ စစ္ေၾကာင္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ သြင္းလာသည့္ ပံုမ်ိဳး။ ခပ္ႂကြားႂကြား။ ခပ္ေမာ့ေမာ့။

`ငါသာ ဝတ္လိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ လွမလဲ’ စကားလက္က မနာလို ဝန္တိုစိတ္ျဖင့္ ေတြးသည္။ `သူ႕ခါးႀကီးက

တုတ္လိုက္တာ ႏြားမႀကီး က်ေနတာပဲ၊ သူ႕အစိမ္းေရာင္က ငါႏွင့္ သိပ္လိုက္တဲ့ အေရာင္၊ ငါ့မ်က္လံုးေတြက အေရာင္၊ ဆံပင္ဝါႏွင့္ မိန္းမေတြဟာ ကိုယ္ႏွင့္ မလိုက္တဲ့ အစိမ္းေရာင္ကို ဘာေၾကာင့္ ဝတ္ခ်င္ၾကသလဲ မသိဘူး၊ သူ႕အသားက လွလည္း မလွဘူး၊ ျပာႏွမ္းႏွမ္းႏွင့္၊ ခ်ဥ္ေနတဲ့ ဒိန္ခဲေရာင္၊ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ၊ ဒီအစိမ္းေရာင္ကို လူတိုင္း ဝတ္ေနၾကတာ၊ ေနာင္ဆုိရင္ အစိမ္းေရာင္ကို မဝတ္ေတာ့ဘူး၊ ေနာက္တစ္ခါ ေယာက်္ားရေတာင္ ဒါမ်ိဳး မဝတ္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီ အခါက်ရင္ မီးခိုးေရာင္တို႔ အညိဳေရာင္တို႔ မရမ္းႏုေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တို႔ ဒါမ်ိဳးေတြပဲ ဝတ္ေတာ့မယ္’

စကားလက္သည္ ေလာကႀကီးကို က်ိတ္၍ စိတ္နာသည္။ တရားမွ်တျခင္း မရွိဟု ထင္သည္။ သူ႕အဖို႔ ေလာကသည္

ေပ်ာ္ခ်ိန္ ပါးခ်ိန္၊ စားခ်ိန္ ေသာက္ခ်ိန္၊ ကခ်ိန္ ခုန္ခ်ိန္ တိုေတာင္းလြန္းလွသည္။ ခဏေလးသာ ေပ်ာ္လိုက္ရသည္။ ဘာမွ် မၾကာလိုက္။ အိမ္ေထာင္က်ရသည္။ အေရာင္ရင့္ရင့္ေတြကို ဝတ္ရသည္။ ကေလးေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေမြးရသည္။ ကေလး ေမြးၿပီးသည္ႏွင့္ ခါးအလွပ်က္ၿပီ။ ကပြဲမ်ားတြင္ အျခား အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြႏွင့္ အတူ ဣေႁႏၵရရ ထိုင္၍

180

ၾကည့္ရေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူမ်ား ေယာက်္ားႏွင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ အဘိုးႀကီးမ်ားႏွင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း တြဲကရသည္။ အဘိုးႀကီးေတြက မကတတ္ ကတတ္ ကၾကသျဖင့္ မၾကာခဏ ေျခေထာက္ကို တက္၍ အနင္းခံရတတ္သည္။ ဤသို႔မွ မကျပန္လွ်င္လည္း အျခား အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားက ေမးေငါ့ ၾကဦးမည္။ အထင္ ေသးခံရဦးမည္။ ႐ိုင္းသည္ဟု အေျပာခံရဦးမည္။ ေယာက်္ားေတြ စြဲမက္ေအာင္၊ လင္ေကာင္း သားေကာင္း ရေအာင္ အပ်ိဳဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ လင္ရၿပီး တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္သာ အသံုးခ် လိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ထိုအတတ္ပညာမ်ားသည္ ဘာမွ် အသံုးမက်ေတာ့။ ဤမွ်ေလာက္ကေလး အတြက္ အပ်ိဳ ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အခ်ိန္ကုန္ခံ ႀကိဳးစားခဲ့သည္မွာ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းသည္။ စကားလက္သည္ ဤအတတ္ပညာမ်ားကို ေမေမႏွင့္ ႀကီးေဒၚတို႔ထံမွ ရခဲ့သည္။ ေမေမႏွင့္ ႀကီးေဒၚတို႔၏ သြန္သင္မႈက ေစ့စပ္သည္။ အခ်ည္းႏွီး မျဖစ္။ လူေတြ တစ္သက္လံုး စြဲမက္ သြားေစလိုလွ်င္ လိုက္နာရမည့္ ဥပေဒသေတြ ရွိသည္။ ဤဥပေဒသမ်ားကို လုိက္နာလွ်င္ ေသခ်ာေပါက္ ေအာင္ျမင္သည္။

ေမေမႏွင့္ ႀကီးေဒၚတို႔၏ သြန္သင္ခ်က္ အရ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံလွ်င္ ခ်ိဳသာရသည္။ ဟန္မေဆာင္ရ။

တတ္ႏိုင္မွ် ႐ုိးသားဟန္ ျပရမည္။ အဘြားႀကီး ဆိုသည္က အလြန္ ျမင္တတ္သည္။ မိန္းကေလးေတြကို ၾကည့္လွ်င္ မနာလို ဝန္တိုစိတ္ႏွင့္ ၾကည့္တတ္သည္။ ေျပာစရာ အကြက္ မေတြ႔လိုက္ႏွင့္ ေတြ႔လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ႂကြက္ကို ေၾကာင္ ခုန္အုပ္သလို ေပ်ာ့ကြက္ကို ခုန္အုပ္ကာ အေပၚစီး ယူတတ္သည္။ အဘိုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံလွ်င္ ရဲတင္းရမည္။ သြက္ရမည္။ ခ်က္ခ်ာရမည္။ သို႔ရာတြင္ ကလက္သည့္ အဆင့္၊ နန္႔သည့္ အဆင့္သို႔ မေရာက္ေစရ။ ဤအဆင့္သို႔ ေရာက္လွ်င္ အဘိုးႀကီး ျဖစ္၍ သူတို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ ဤသို႔ ရဲတင္းျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သူတို႔ မာနကို သြားထိကာ အႏၲရာယ္ ျပဳလာႏိုင္သည္။ ကာလသားစိတ္ ေဖာက္လာကာ ပါးတို႔ ခါးတို႔ လုပ္လာတတ္သည္။ `ပ်ံတံတံ’ ဟု ေျပာလာလိမ့္မည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ကိုယ္ကလည္း ရွက္ဟန္ ျပရမည္။ ဤသို႔ မျပလွ်င္ ပို၍ ကဲတတ္သည္။ အနည္းဆံုး `ထသည္’ ဟု ကိုယ့္ကြယ္ရာတြင္ သူတို႔ သားမ်ားကို ျပန္ေျပာလိမ့္မည္။

မိန္းကေလး ငယ္ငယ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ရွင္ မိန္းကေလး ငယ္ငယ္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံလွ်င္မူ မ်က္ႏွာကို သကာလူးသည့္ႏွယ္

ခ်ိဳထားရမည္။ တစ္ေန႔လွ်င္ အခါတစ္ရာ ေတြ႔ေနသည့္တိုင္ ေတြ႔တိုင္း နမ္း႐ႈပ္၍ ႏႈတ္ဆက္ရမည္။ သူ႕ခါးကို ဖက္၍ ဖက္လွဲတကင္း ေနရမည္။ ကိုယ္ မႀကိဳက္သည့္တိုင္ ကိုယ့္ခါးကို သူတို႔ ဖက္ခ်င္လာေအာင္ လုပ္ရမည္။ သူတို႔ အဝတ္အစား အဆင္အျပင္ကို ခ်ီးမြမ္းရမည္။ သူတို႔ သားသမီးေတြ ေခ်ာေၾကာင္း၊ လွေၾကာင္း၊ လိမၼာေရးျခား ရွိေၾကာင္း ေျပာရမည္။ ရယ္လွ်င္ ဣေႁႏၵရရ ရယ္ရမည္။ ကိုယ္က သူတို႔ေလာက္ မလွဟု ဝန္ခံရမည္။ ထိုမွ်မက မည္သည့္ ကိစၥတြင္မဆို ကိုယ့္စိတ္ထဲ ရွိသည္ကို ရွိသည့္အတိုင္း မေျပာရ။

ရြယ္တူ အိမ္ေထာင္ရွိ ေယာက်္ားမ်ားကိုမူ ခပ္ခြာခြာ ေပါင္းရမည္။ ကိုယ့္အဆက္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ မည္မွ်

႐ုပ္ေခ်ာသူပင္ ျဖစ္ေစ၊ အိမ္ေထာင္ရွိ ေယာက်္ားမ်ားကို အေပါင္းအသင္း သိပ္မလုပ္ရ။ သူတို႔ႏွင့္ အေရာတဝင္ လုပ္လွ်င္ သူတို႔ မိန္းမမ်ားက ကိုယ့္ကို `ထသည္၊ ရြသည္’ ဟု ေျပာလာၾကလိမ့္မည္။ နာမည္ ပ်က္လိမ့္မည္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ အဆက္ေဟာင္း ဆိုလွ်င္ ေဝးစြာ ေရွာင္ရမည္။

သို႔ရာတြင္ ေယာက်္ားပ်ိဳကေလးမ်ား ဆိုလွ်င္ကား တစ္မ်ိဳး ဆက္ဆံရလိမ့္မည္။ သူတို႔ႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ တိုးတိုး ရယ္ျပရမည္။

ဘာေၾကာင့္ ရယ္ရသနည္း ဟု ေမးလာလွ်င္ မေျပာႏွင့္။ ပို၍ ရယ္ျပရမည္။ ကုိယ္ ရယ္ရသည့္ အေၾကာင္းကို သိခ်င္စိတ္ျဖင့္

181

ကိုယ့္ အနားတြင္ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သူတို႔ကို ကိုယ့္အနားတြင္ ၾကာရွည္ ထိန္းထားရမည္။ ကိုယ္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာရန္ ေယာက်္ားေလးဘက္က ႀကိဳးစားလာေအာင္ မ်က္လံုး အမူအရာ ျပရမည္။ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႔၍ သူက နမ္းရန္ ႀကိဳးစားလွ်င္ အလြန္႔ အလြန္ စိတ္နာသေယာင္ သို႔မဟုတ္ အလြန္႔ အလြန္ စိတ္ဆိုးသေယာင္ ျပရမည္။ သူ႕အမွား အတြက္ သူ ေတာင္းပန္လာေအာင္ လုပ္ရမည္။ ေတာင္းပန္လာလွ်င္ ကိုယ္က အႏူးအညြတ္ ခြင့္လႊတ္ရမည္။ ဤသို႔ အႏူးအညြတ္ ခြင့္လႊတ္လွ်င္ သူက ကိုယ့္အနားတြင္ တရစ္ဝဲဝဲ လုပ္ကာ ဒုတိယ အႀကိမ္ နမ္းဖို႔ ႀကိဳးစား လိမ့္မည္။ တစ္ခါတစ္ရံ (သို႔ရာတြင္ မၾကာခဏ မဟုတ္) သူ နမ္းသည္ကို မသိလိုက္ မသိဘာသာ ခြင့္ျပဳလိုက္ရမည္။ (ဤအခ်က္မွာ ေမေမႏွင့္ ႀကီးေဒၚ၏ သင္ခန္းစာမ်ားတြင္ မပါ။ သို႔ရာတြင္ ထိေရာက္ေၾကာင္းကို စကားလက္ ကိုယ္ေတြ႔အရ သိၿပီး ျဖစ္သည္။) ထိုအခါတြင္ ကိုယ္က ငိုျပရမည္။ ကိုယ့္ကို အထင္ေသးသြား ေတာ့မည္ စိုးေၾကာင္း ေျပာရမည္။ ထိုအခါတြင္ သူက မ်က္ရည္ သုတ္ေပးလိမ့္မည္။ ခ်စ္ေရး ဆိုလိမ့္မည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ...

ထို႔ေနာက္တြင္မူ ေယာက်္ားပ်ိဳေလးမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံပံု နည္းလမ္းေတြ တစ္ပံုႀကီး ရွိသည္။ ထို နည္းလမ္း အားလံုးကို

စကားလက္ သိၿပီး ျဖစ္သည္။ မ်က္လံုးကေလး ေစြၾကည့္ရမည္။ ယပ္ေတာင္ကေလး ကြယ္၍ ျပံဳးသည္ ဆို႐ံုကေလး ျပံဳးရမည္။ ခါးကို ႏြဲ႕ကာ တင္ပါးကို လႈပ္၍ ေလွ်ာက္ျပရမည္။ မ်က္ရည္ က်ဟန္ ျပဖို႔ လိုသည့္ အခါတြင္ မ်က္ရည္ က်ျပရမည္။ ရယ္တန္သည့္ အခါ အသံ လြင္လြင္ကေလးျဖင့္ ရယ္ျပ ရမည္။ ေျမႇာက္ေျပာတန္ ေျပာရမည္။ ဤပရိယာယ္ မ်ားကို သံုးလွ်င္ အျမဲတမ္း ေအာင္ျမင္သည္။ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ႏွင့္ က်မွသာ အ႐ံႈးေပၚဖူးသည္။

မျဖစ္ႏိုင္။ ဤမာယာ ပရိယာယ္ေတြကို တစ္ေလွ်ာက္လံုး သင္ခဲ့ရၿပီး ခဏေလး အသံုးခ်ကာ တစ္သက္လံုး

စြန္႔ပစ္လိုက္ရသည္မွာ ဟန္မက်။ ေယာက်္ား မယူဘဲ ဝတ္စံုလွလွဝတ္ကာ တစ္သက္လံုး ေယာက်္ားတကာ ပိုးပန္းသည္ကို ခံေနရလွ်င္ မည္မွ် ေကာင္းမည္နည္း။ ဟု

သို႔ရာတြင္ ဤသို႔ခ်ည္း တစ္သက္လံုး ေနသြား၍လည္း မျဖစ္ေသး။ အင္ဒီယာလို အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္သြားကာ `သနားစရာ’ အေျပာခံရလိမ့္ဦးမည္။

အေကာင္းဆံုးကမူ

အိမ္ေထာင္လည္း

က်ရမည္။

ေယာက်္ားေလးေတြႏွင့္

ပေရာပရည္

မလုပ္ႏိုင္ေတာ့သည့္တိုင္ ဆက္၍ အပိုး အပန္း ခံရသည့္ အျဖစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ရမည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ အတိုင္းထက္ အလြန္ ျဖစ္လိမ့္မည္။

လူ႕ဘဝသည္ ႐ႈပ္သည္။ ေယာက်္ားေတြ တစ္ေလွႀကီးထဲက ခ်ားလ္လို လူမ်ိဳးကို ဘာေၾကာင့္ လက္ထပ္ခဲ့မိသည္

မသိ။ အသက္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္တြင္ ဘာေၾကာင့္ အပ်ိဳဘဝ အဆံုးခံခဲ့ရသည္ မသိ။

စကားလက္ စိတ္ဆိုးဆိုးျဖင့္ ဤသို႔ ေတြးေနစဥ္ ခန္းမႀကီးထဲက ပရိသတ္ေတြ ေဘးသို႔ ရွဲကာ နံရံဘက္သို႔

ကပ္သြားၾကသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ စကားလက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္တြင္ ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရးတပ္ ဗိုလ္ႀကီး စင္ျမင့္ေပၚ တက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သူက အမိန္႔ ေပးလိုက္သည္တြင္ ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္ခြဲ တန္းစီသည္။ တပ္ခြဲသည္ မိနစ္ အတန္ၾကာမွ် စစ္ေရးျပ ေနသည္။ တပ္သားမ်ား နဖူးတြင္ ေခၽြးေတြ သီးေနသည္။ ပရိသတ္က ၾသဘာေပးၾကသည္။ စကားလက္က ဝတ္ေက်တမ္းေက် အမ်ားႏွင့္ လိုက္၍ လက္ခုပ္တီးသည္။ တပ္သားမ်ားက တန္းျဖဳတ္ၿပီး အရက္ဆိုင္ခန္း၊ အေဖ်ာ္ယမကာ ဆိုင္ခန္း မ်ားသို႔ သြားၾကသည္။ စကားလက္က အေရးေတာ္ပံုကို ယံုၾကည္ဟန္ ျပသင့္သည္ဟု ေတြးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မီလာနီ ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္၏။

182



`သိပ္ၾကည့္လို႔ ေကာင္းတာပဲေနာ္’



မီလာနီက ခံုတန္းေပၚမွ သိုးေမြးထည္မ်ားကို ျပင္ဆင္ ခင္းက်င္းေနသည္။



`မီးခိုးေရာင္ စစ္ဝတ္စံု ဝတ္ၿပီး ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္ကို သြားရင္ ဒီထက္ေတာင္ ၾကည့္ေကာင္းဦးမွာ’



မီလာနီက ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာ၏။



အနားတြင္ ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႔ဝင္ လူငယ္မ်ား၏ အေမမ်ား ရွိသည္။ မီလာနီ၏ စကားမ်ားကို ၾကားလိုက္ၾကသည္။

အနားတြင္ရွိသည့္ မစၥက္ ရွီလင္၏ မ်က္ႏွာသည္ ရဲသြားသည္။ ထိုေနာက္ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္သြားသည္။ အသက္ အစိတ္ ရွိသည့္ သူ႕သားက ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္သည္။

မီလာနီ၏ စကားေၾကာင့္ စကားလက္လည္း အံ့အားသင့္ေနသည္။



`ဘာျဖစ္လို႔လဲ မီလာနီ’



`စကားလက္ပဲ

စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့ကြယ္၊

သူငယ္ႏွပ္စားေလးေတြႏွင့္

အဘိုးႀကီးေတြ

ဆိုရင္

မီလာနီ

ဘာမွ

မေျပာလိုပါဘူး၊ ခုေတာ့ သန္သန္မာမာႀကီးေတြ၊ ႐ိုင္ဖယ္တစ္လက္ေတာ့ ထမ္းႏိုင္တဲ့ လူခ်ည္းပဲ၊ တကယ္ဆို  ဒီအခ်ိန္မွာ ေရွ႕တန္းကို ေရာက္ေနဖို႔ ေကာင္းၿပီ’

ဤျပႆနာကို စကားလက္ တစ္ခါမွ် မစဥ္းစားဖူးေသး။ မစၥက္ရွီလင္၏ သားက သူ အတၱလန္တာတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္

အေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေျပာဆိုသည့္ စကား တစ္ခြန္းကို စကားလက္ သြား၍ သတိရသည္။

`ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း က်န္ရစ္ခဲ့ဖို႔ လိုတယ္ မဟုတ္လား၊ ျပည္နယ္ကို တျခားက လာတိုက္ရင္ ဘယ့္ႏွယ္

လုပ္မလဲ’

`ဒီကို ဘယ္သူကမွလည္း လာတိုက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး’ မီလာနီက ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႔ဝင္ တစ္စုကို လွမ္းၾကည့္ရင္း

ေအးစက္စက္ျဖင့္ ေျပာသည္။ `က်ဴးေက်ာ္သူကို တိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ ေရွ႕တန္း လိုက္သြားၿပီး ယန္ကီေတြကို တိုက္ပါလား၊ ဒီထက္ ေကာင္းတဲ့နည္း ဘယ္ရွိေတာ့မလဲ၊ ခုေတာ့ ကပၸလီေတြ သူပုန္ထမွာ စိုးလို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေနရစ္ခဲ့ရသေလး ဘာေလးႏွင့္ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပေနၾကတယ္။ မဟုတ္တ႐ုတ္ ဆင္ေျခေတြ ေပးတာ အမုန္းဆံုးပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ကပၸလီေတြက သူပုန္ထရမွာတဲ့လဲ၊ ကိုယ္ သူရဲေဘာ ေၾကာင္ရင္ ေၾကာင္တယ္လို႔ ေျပာပါလား၊ ခုေတာ့ အေၾကာင္းျပစရာ မရွိ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေလွ်ာက္ျပ ေနၾကတာပဲ၊ သူတို႔သာ လိုက္သြားရင္ ယန္ကီေတြကိုလည္း တစ္လတည္းႏွင့္ အျပဳတ္တိုက္ႏိုင္တယ္’

`အို၊ မီလာနီ၊ ဘယ္လို ေျပာလိုက္တာလဲ’



စကားလက္က မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ မီလာနီ၏ ႏူးညံ့ နက္ေမွာင္သည့္ မ်က္လံုးမ်ားက အေရာင္

တလက္လက္ ထြက္ေနၾကသည္။

`မီလာနီရဲ႕ ေယာက်္ားဟာ ေရွ႕တန္းကို ရဲရဲ ရင့္ရင့္ လိုက္သြားခဲ့တယ္၊ စကားလက္ရဲ႕ ေယာက်္ားလည္း အတူတူပဲ၊

183

ဒီမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တာ ထက္ေတာ့ တိုက္ပြဲမွာ က်တာက ေကာင္းေသးတယ္၊ အို စကားလက္ရယ္၊ မီလာနီ ေျပာမိတာ နည္းနည္း ႐ိုင္းသြားတယ္၊ စိတ္မဆိုးပါႏွင့္’

မီလာနီက စကားလက္၏ လက္ေမာင္းကို ေခ်ာ့ျမႇဴ ပြတ္သပ္ေနသည္။ စကားလက္က သူ႕မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။

သို႔ရာတြင္ စကားလက္သည္ ကြယ္လြန္သူ ခ်ားလ္ကို အမွတ္မရ။ အက္ရွေလကို အမွတ္ ရေနသည္။ အက္ရွေလမ်ား တိုက္ပြဲတြင္ က်ခဲ့လွ်င္ ရင္ကြဲရခ်ည့္။ စကားလက္သည္ သူတို႔ ဆိုင္ခန္းဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာသည့္ ေဒါက္တာမိကုိ လွမ္းျမင္လိုက္သျဖင့္ ျပံဳးျပလိုက္သည္။

`ဘယ့္ႏွယ္လဲ ငါ့တူမေတြ၊ ငါ့တူမေတြ လာတာ ဦး သိပ္ဝမ္းသာတာပဲ၊ ဒီေန႔ည ဆိုင္ကူထြက္ ေပးတဲ့ အတြက္လည္း

သိပ္ေက်းဇူးတင္တယ္၊ ေၾသာ္ တူမတို႔ကို တစ္ခု ေျပာရဦးမယ္၊ ေဆး႐ံု ရန္ပံုေငြ ပိုရေအာင္ ဒီေန႔ည အစီအစဥ္ တစ္ခု တိုးထားတယ္၊ တခ်ိဳ႕ အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ လက္မွ ခံပါ့မလား မသိဘူး’

ေဒါက္တာ မိက မုတ္ဆိတ္ကို ပြတ္၍ ရယ္ေနသည္။



`အို ဟုတ္လား၊ ဘယ္လို အစီအစဥ္လဲ ဦး’



`ေစာေစာကေတာ့ တူမႀကီးတို႔ကို ဖြင့္ေျပာမလို႔ပဲ၊ ခု မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ တူမတို႔ဘာသာ ေတြးယူၾကေပေတာ့၊

ဒါေပမယ့္ အစီအစဥ္ကို လုပ္ရပါ့မလား ဆိုၿပီး ဘာသာေရး ဘက္က ပုဂၢိဳလ္ေတြက ဦးကို ဒီၿမိဳ႕က ႏွင္ထုတ္ရင္ေတာ့ တူမတို႔က ဦးဘက္က ရပ္ေပးရမယ္ေနာ္၊ ဦး လုပ္တာက ေဆး႐ံု ရန္ပံုေငြ တိုးေအာင္ လုပ္တာပါ၊ ကိစၥ ရွိမယ္ မထင္ပါဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ တူမတို႔လည္း သိမွာေပါ့ေလ၊ အတၱလန္တာမွာ ဒီလို တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးေသးဘူး’

ေဒါက္တာမိသည္

အခန္းေထာင့္

တစ္ေနရာတြင္

စုထိုင္ေနသည့္

အပ်ိဳရံ

မိန္းမႀကီးမ်ားထံသို႔

ခပ္ေမာ့ေမာ့

ထြက္သြားသည္။ စကားလက္ႏွင့္ မီလာနီက ေဒါက္တာမိ၏ အစီအစဥ္သစ္ အေၾကာင္းကို မွန္း၍ စဥ္းစားရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ၾက၏။ ထိုစဥ္ အဘိုးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ တက္တင္းဇာ လာဝယ္သည္။ အဘိုးႀကီးေတြက အာဂ အဘိုးႀကီးေတြ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား တက္တင္းဇာ ဝယ္ရသနည္းဟု စကားလက္ ေတြးမိသည္။ စကားလက္က တက္တင္းဇာအုပ္ကို ကိုင္၍ တိုင္းထြာၿပီး ျဖတ္ေပးလိုက္သည္။ အဘိုးႀကီး ႏွစ္ေယာက္ အေဖ်ာ္ယမကာ ဆိုင္ဘက္သို႔ ထြက္သြား ၾကသည္။ သူတို႔ဆိုင္က အေရာင္းအဝယ္ သိပ္မေကာင္းလွ။ ေမဘယ္ မယ္ရီဝယ္သာ ဆိုင္တြင္ ဆိုလွ်င္ ေမဘယ္၏ တဟင့္ဟင့္ ရယ္သံ၊ ဖန္နီ၏ တခစ္ခစ္ ရယ္သံ၊ ဝိႈက္တင္း ညီအစ္မ၏ ဆိုးဆိုးဆတ္ဆတ္ ေျပာသံေၾကာင့္ လူစည္သည္။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္။ သူတို႔ဆိုင္တြင္မူ ဤသို႔ မဟုတ္။ မီလာနီက ေယာက်္ားသံုး ပစၥည္းမ်ားကို တကယ့္ ေစ်းသည္ႀကီးပမာ ဣေႁႏၵရရျဖင့္ ေရာင္းေနသည္။ စကားလက္ကလည္း သူ႕ကို အတု ခုိး၍ ေရာင္းသည္။

သူတို႔ဆိုင္မွအပ

အျခား

ဆိုင္ခန္းမ်ား

အားလံုးတြင္

လူေတြ

ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနသည္။

ေယာက်္ားပ်ိဳမ်ားက

ေစ်းဝယ္ေနၾကသည္။ မိန္းမပ်ိဳမ်ားက စကား တတြတ္တြတ္ ေျပာေနၾကသည္။ သူတို႔ဆိုင္သို႔ လာသူမ်ားမွာ အက္ရွေလႏွင့္ တကၠသိုလ္တြင္ အတူ ေနခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ ေရွ႕တန္းတြင္ တိုက္ရည္ ခိုက္ရည္ ေတာ္ေၾကာင္း စသည္တို႔ေလာက္ကိုသာ ေျပာၾကသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း ခ်ားလ္အတြက္ အတၱလန္တာတြင္ လူေတာ္ လူေကာင္း တစ္ေယာက္ ဆံုး႐ံႈး ရေၾကာင္း စသည္တို႔ေလာက္ကိုသာ ေျပာၾကသည္။

184



ထို႔ေနာက္ တူရိယာ ဝိုင္းမွ `ဂၽြန္နီ ဘြတ္ကား’ သီခ်င္းကို ခပ္ျမဴးျမဴး တီးသည္။ စကားလက္ ထ က လိုက္ခ်င္သည္။

ၾကမ္းျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေျခေထာက္ျဖင့္ စည္းလိုက္သည္။ သူ႕မ်က္လံုး စိမ္းစိမ္းမ်ားသည္ ေတာက္ပလာၾက၏။ ခန္းမထိပ္ တံခါးဝတြင္ ယခုမွ ေရာက္လာဟန္ ရွိသည့္ လူတစ္ေယာက္ သူတို႔ကို ျမင္သြားသည္။ သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားက ပမာမခန္႔ ျပဳသည့္ စကားလက္ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႕ဘာသာသူ ျပံဳးလိုက္သည္။ ေယာက်္ား မွန္လွ်င္ နားလည္သည့္ အမူအရာကို ထိုလူျမင္သြားၿပီ။

ထိုလူက အရပ္ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း။ သူ႕အနီးတြင္ ရပ္ေနသည့္ လူမ်ားထဲတြင္ မားမားႀကီး ျဖစ္ေနသည္။

ပခံုးက က်ယ္ၿပီး ခါးတြင္ သြယ္သြားသည္။ ေျခတံ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တြင္ ဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနသည့္ ဖိနပ္ကို စီးထားသည္။ အနက္ေရာင္ ဝတ္စံု၊ အေကာင္းစား ရွပ္အက်ႌႏွင့္ ေျခသလံုးတြင္ ကပ္ေနသည့္ ေဘာင္းဘီ စသည့္ အဆင္အျပင္က သူ႕အဆက္အေပါက္၊ သူ႕မ်က္ႏွာႏွင့္ လိုက္ေလ်ာျခင္း မရွိ။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ႀကီးခိုင္ ထြားက်ိဳင္းသည္။ ပ်င္းတိပ်င္းတြဲ ရပ္ေနေသာ္လည္း အေရးရွိလွ်င္ လ်င္ျမန္ ဖ်တ္လတ္မည့္ သဏၭာန္ ေပၚေနသည္။ ဤခႏၶာကိုယ္မ်ိဳးတြင္ အဝတ္အစားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဟန္က်ပန္က် ဝတ္ထားေသာအခါ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕ဆံပင္က မည္းနက္ ေနသည္။ ေစ့ထားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေပၚက ႏႈတ္ခမ္းေမြး ကလည္း ခပ္ေရးေရး။ အနီးတြင္ ရပ္ေနသည့္ မုတ္ဆိတ္ ဖားဖား ျမင္းတပ္သားမ်ားႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ႏိုင္ငံျခားသား ဟန္ ေပါက္ေနသည္။ သူ႕ၾကည့္ရသည္က လုပ္ၿပီ ဆိုလွ်င္ မည္သည္ကိုမွ် ရွက္ေၾကာက္ျခင္း မရွိ။ တစ္ဇြတ္ထုိး လုပ္မည့္ဟန္။ သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်သည့္ဟန္။ ဗိုလ္ မထားသည့္ဟန္။ စကားလက္ကို စူးစိုက္ ၾကည့္ေနေသာ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားကလည္း ဆင္ၾကံ ၾကံေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ိဳး။ တစ္ဖက္သားကုိ ဂ႐ုထားဟန္ မရွိ။

စကားလက္ စိတ္ထဲတြင္ ထိုလူကို ျမင္ဖူးသည္ ဟု ထင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိ။ ယခုတေလာ

အတြင္း သူ႕ကို စိတ္ဝင္စားဟန္ ျပသူ ဆို၍ ဤတစ္ေယာက္သာ ေတြ႔ဖူးေသးသည္။

စကားလက္က ခပ္ျမဴးျမဴး ျပံဳးျပ လိုက္သည္။ သူက ဦးညႊတ ျပလိုက္သည္တြင္ စကားလက္ကလည္း ေခါင္းညိတ္၍

ျပလိုက္သည္။ ထိုလူသည္ ခါးကို ဆန္႔ကာ အိႏိၵယ လူနီ႐ိုင္း တစ္ေယာက္ပမာ သြက္လက္ ဖ်တ္လတ္ေသာ ဟန္ျဖင့္ သူ႕ထံ ေလွ်ာက္လာသည္။ စကားလက္သည္ ေယာင္၍ မေအာ္မိရန္ သူ႕ ပါးစပ္ကို လက္ျဖင့္ အုပ္မိသည္။ ထိုလူကို စကားလက္ မွတ္မိၿပီ။

ထိုလူက လူအုပ္ထဲမွ တိုးေဝွ႔ကာ သူ႕ထံ ေလွ်ာက္လာေနစဥ္ စကားလက္သည္ မင္တက္မိသူလို ျဖစ္ေနသည္။

စကားလက္သည္

ေနာက္သို႔

လွည့္ကာ

ေနာက္ဘက္က

အေဖ်ာ္ယမကာ

ဆိုင္တန္းဘက္သို႔

ခပ္သုတ္သုတ္

ေရွာင္ေျပးလာခဲ့သည္။ အေရးထဲ ဝတ္စံုက တံခါးမွ သံေခ်ာင္းႏွင့္ ၿငိေနသည္။ စကားလက္ ျဖဳတ္သည္။ မရ။ စိတ္ဆိုးဆိုးျဖင့္ ေဆာင့္႐ုန္းလိုက္သည္။ အက်ႌ ၿဗိခနဲ ျပဲသြားသည္။ ထိုစဥ္ ထိုလူက မားမားႀကီး သူ႕ေဘးတြင္ ေရာက္ေနၿပီ။

`ေန ေန က်ဳပ္ ျဖဳတ္ေပးမယ္’ ထိုလူက ကုန္း၍ ဝတ္စံုကို သံေခ်ာင္းမွ ျဖဳတ္ေပးသည္။ `မင္း က်ဳပ္ကို မွတ္မိသားပဲ၊

မွတ္မိလိမ့္မယ္လို႔ နည္းနည္းမွ မထင္ဘူး’

သူ႕အသံက တစ္မ်ိဳး နားေထာင္ေကာင္းသည္။ လူႀကီး လူေကာင္း တစ္ေယာက္၏ အသံေန အသံထားမ်ိဳး။

ဣေႁႏၵရသည္။ တည္ၾကည္သည္။ ဝဲသံေလး နည္းနည္းေတာ့ ပါသည္။

185



စကားလက္က သူ႕ကို ရွက္ရွက္ျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူႏွင့္ ပထမဆံုး ေတြ႔ခဲ့ရပံုကို ေတြးမိကာ မ်က္ႏွာေတြ

နီရဲလာ၏။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက နက္ေမွာင္ ေနသည္။ ဤမွ် မည္းနက္သည့္ မ်က္လံုးမ်ားကို စကားလက္ တစ္ခါမွ် မေတြ႔ဖူးေသး။ မ်က္လံုးမ်ားက ရက္စက္သည့္ မ်က္လံုး အၾကင္နာ ကင္းမဲ့သည့္ မ်က္လံုး။ စကားလက္ စိတ္ပ်က္သြားသည္။ နိဗၺာန္ေစ်းသို႔ လူေတြ အသေခ်ၤ အနႏၲ လာၾကသည့္ အထဲတြင္ ဤလူႏွင့္မွ လာေတြ႔ရသည္။ သူႏွင့္ အက္ရွေလတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို သိသြားသူ။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသူ။ မိန္းကေလးေတြကို ဖ်က္ဆီးခဲ့သျဖင့္ ဝိုင္းပယ္ခံထားရသည့္ လူဆိုး။ သူ႕ကို အမ်ိဳးေကာင္း သမီး မဟုတ္ဟု အခ်က္က်က် ေျပာသြားသူ။ ရြံမုန္းစရာ ေကာင္းသူ။ ယခု ထိုလူႏွင့္ လာေတြ႔ေနရၿပီ။

သူ႕အသံကို ၾကားသျဖင့္ မီလာနီက လွည့္ၾကည့္ လိုက္သည္။ စကားလက္သည္ သူ႕ေယာက္မ မီလာနီကို ပထမဆံုး

အႀကိမ္ ေက်းဇူးတင္မိသည္။

`ဟင္ မစၥတာ ဘတ္တလာ ပါလား’ မီလာနီက လက္ကမ္း ေပးလိုက္သည္။ `ဗိုလ္ႀကီးကို ေနာက္ဆံုး ေတြ႔တာက’



`မီလာနီတို႔ ေစ့စပ္ ေၾကာင္းလမ္းတဲ့ ေပ်ာ္စရာ မဂၤလာ ပြဲမွာေလ’ သူက လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဝါက်ကို

ဆက္ေပးလိုက္သည္။ `မွတ္မိတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္’

`ခ်ာလက္စတန္မွာ မဟုတ္လား၊ ဗိုလ္ႀကီး ဒီကို ဘယ္လိုလုပ္ ေရာက္ေနတာလဲ’



`ၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းတဲ့ အေရာင္းအဝယ္ ကိစၥေၾကာင့္ ဆိုပါေတာ့၊ ေရွ႕ဆိုရင္ေတာ့ မင္းတို႔ ၿမိဳ႕ကို ခဏ ခဏ

ေရာက္ေနမွာပါ၊ ကုန္ေတြ ေမွာင္ခို သြင္းလာ႐ံုတင္ မကဘူး၊ ေရာင္းတဲ့ ကိစၥကိုပါ လိုက္ၾကည့္ေနရတယ္’

`ေမွာင္ခိုကုန္ သြင္းလာတယ္ ဟုတ္လား’ မီလာနီက မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီး ေနာက္မွ ျပံဳးလိုက္သည္။ `ေၾသာ္

လက္စသတ္ေတာ့ ရန္သူ႕စစ္ေၾကာင္းကို ျဖတ္ၿပီး ေမွာင္ခုိကုန္ေတြ သြင္းလာတယ္ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ ဆိုတာ ရွင္ကိုး၊ အတၱလန္တာက မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ဗိုလ္ႀကီး သြင္းလာတဲ့ အဝတ္အစားေတြ ဝတ္ေနၾကရတာပဲ၊ ဟင္ စကားလက္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ေနမေကာင္းဘူးလား ဟင္၊ မူးသလား၊ ထိုင္ေလ’

စကားလက္ ေခြးေျခေပၚတြင္ ထိုင္ေနလိုက္သည္။ အသက္႐ႉ ျမန္လာသည္။ ရင္က ခုန္ေနသည္။ ရွင္မီး ရင္စည္း

အက်ႌသည္ ျပဳတ္ထြက္ေတာ့မည္ေလာ ထင္ရသည္။ ဤလူကို ဤတစ္သက္တြင္ ေနာက္ထပ္ ေတြ႔ရေတာ့မည္ မထင္။ ယခု ထိုလူႏွင့္ လာေတြ႔ရၿပီ။ သူက ခံုတန္းေပၚမွ စကားလက္၏ ပိုးယပ္ေတာင္နက္ကို ေကာက္ကာ စိုးရိမ္တႀကီး ယပ္ခတ္ေပးသည္။ သူ႕ မ်က္ႏွာသည္ တည္သြားသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက ျမဴးေနၾကသည္။

`ဒီေနရာက သိပ္ပူတယ္၊ ဒီေတာ့ မစၥ အိုဟာရာ ေခါင္းမူးမွာေပါ့၊ ျပတင္းနား သြားခ်င္ရင္ က်ဳပ္ တြဲပို႔ေပးမယ္ေလ’



`မလိုပါဘူး’  



စကားလက္၏ အသံေၾကာင့္ မီလာနီ တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနသည္။



`သူက မစၥ အိုဟာရာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ ဗိုလ္ႀကီး၊ မစၥက္ ဟယ္မီတန္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ မီလာနီရဲ႕ ေယာက္မ ျဖစ္ေနၿပီ’

186



မီလာနီက စကားလက္ကို ခ်စ္စႏိုး ၾကည့္၍ ေျပာသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၏ အသား ခပ္ညိဳညိဳ၊ ပင္လယ္ဓားျပ

မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အံ့ၾသသည့္ အရိပ္အေရာင္ လႊမ္းသြားသည္။

`ၾသ ဒီလိုဆိုမွေတာ့ သမီးေယာက္မ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကံေကာင္းတာေပါ့၊ ႏွစ္ေယာက္လံုး အေခ်ာေတြခ်ည္းပဲ’ ရက္

ဘတ္တလာက ကိုယ္ကို အနည္းငယ္ ညႊတ္၍ ေျပာလိုက္သည္။ သူ႕စကားက ဘာမွ် မဆန္း။ ေယာက်္ားတကာ ေျပာၾကသည့္ စကားမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ရက္ ဘတ္တလာက ေျပာလိုက္သည့္ အခါတြင္မူ အဓိပၸာယ္ ေျပာင္းျပန္ထြက္သည္ဟု စကားလက္ ထင္လိုက္သည္။

`ဒါျဖင့္ ဒီေန႔ညလို ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲမ်ိဳးမွာ ခင္ပြန္းေတြလည္း ပါၾကမွာေပါ့၊ ခင္ပြန္းေတြႏွင့္ ေတြ႔ရရင္ သိပ္ ဝမ္းသာမွာပဲ’



`မီလာနီ ခင္ပြန္းက ေရွ႕တန္း စစ္ေျမျပင္မွာပါ’ မီလာနီက ေခါင္းေမာ့၍ ခပ္ႂကြားႂကြား ေျပာလိုက္သည္။ `ဒါေပမယ့္

ခ်ားလ္... ခ်ားလ္ကေတာ့’

`ေရွ႕တန္း ေဆး႐ံုမွာ ေရာဂါႏွင့္ ဆံုးတာပါ’



စကားလက္က ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာလိုက္သည္။ စကားလံုးမ်ားက အလိုလို ထြက္သြားၾကသည္။ ဤသတၱဝါသည္

မသြားႏိုင္ေတာ့ၿပီေလာ။ မီလာနီက အလန္႔တၾကားျဖင့္ သူ႕ကို ၾကည့္သည္။ ရက္ ဘတ္တ္လာက သူ႕ကိုယ္သူ အျပစ္တင္ဟန္ အမူအရာ ျပသည္။

`အို ကၽြတ္ကၽြတ္၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလ၊ က်ဳပ္ကို ခြင့္လႊတ္ၾကေနာ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အမ်ိဳးႏွင့္ တိုင္းျပည္ အတြက္

အသက္ ေသရျခင္းဟာ ထာဝရ အသက္ရွင္ျခင္းႏွင့္ အတူတူပါပဲ၊ လူစိမ္း တစ္ေယာက္ေပမယ့္ ဒီ ႏွစ္သိမ့္ စကားေလးေတာ့ ေျပာခြင့္ျပဳပါေနာ္’

မီလာနီက မ်က္ရည္မ်ား ၾကားမွ သူ႕ကို ျပံဳးၾကည့္သည္။ စကားလက္ကမူ ေဒါပြလွၿပီ။ ရင္တြင္းက ဗေလာင္ဆူလွၿပီ။

ဤလူႀကီးကို မုန္းလွၿပီ။ ရက္ ဘတ္တလာက ထံုးစံအတိုင္း အားေပး ႏွစ္သိမ့္စကား ေျပာသည္။ သို႔ရာတြင္ ေစတနာျဖင့္ ေျပာေနျခင္း မဟုတ္။ သူ႕ကို ေလွာင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ ခ်ားလ္ကို သူ မခ်စ္မွန္း ရက္ ဘတ္တလာ သိသည္။ မီလာနီသည္ အ ေလျခင္း။ ဤသေဘာကိုမွ် မသိရသေလာ။ ဘုရား သိၾကား မ၍ သူ႕အေၾကာင္းကို မည္သူမွ် မသိပါေစႏွင့္။ စကားလက္ အလန္႔တၾကား ဆုေတာင္းမိသည္။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ သူ႕အေၾကာင္းကို တျခားသူမ်ား ေလွ်ာက္ေျပာ ေလမည္ေလာ။ ဤလူက လူႀကီးလူေကာင္း မဟုတ္။ ေယာက်္ားမ်ား လူႀကီးလူေကာင္း မဟုတ္ေတာ့လွ်င္ ထင္ရာ ေျပာတတ္သည္။ သူတို႔ကို ယံု၍ မျဖစ္။ စကားလက္က ေမာ့၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႕ပါးစပ္က မဲ့ျပံဳးလိုလို။ ေလွာင္ျပံဳးလိုလို။ ယပ္ေတာင္ခတ္ရင္း သနားသလိုလို။ သူၾကည့္ပံုကို စကားလက္ နည္းနည္းမွ် မေက်နပ္။ စကားလက္ စိတ္သည္ ေထာင္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ စကားလက္က သူ႕လက္ထဲမွ ယပ္ေတာင္ကို ဖ်တ္ခနဲ ဆြဲယူလိုက္သည္။

`ကၽြန္မ ေနေကာင္းပါတယ္၊ ယပ္ခတ္ေပးစရာ မလိုပါဘူး၊ ဆံပင္ေတြ ပ်က္ကုန္ပါ့မယ္’



`အို စကားလက္၊ ဘယ္လို ေျပာလိုက္တာလဲ ဟင္၊ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ စကားလက္ကို ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္၊

ခ်ားလ္အေၾကာင္း ေျပာရင္ ဒီလိုပဲ စိတ္ထိခိုက္ တတ္တယ္၊ မီလာနီကိုက ဆတ္ေဆာ့ပါတယ္၊ ဒီေန႔ည နိဗၺာန္ေစ်းကို မလာခဲ့ရင္

187

အေကာင္းသား၊ မီလာနီတို႔က ခ်ားလ္ ဆံုးလို႔ ဘယ္မွ မထြက္ဘဲ ေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ ခုလို ပြဲလမ္းေတြ၊ အကအခုန္ေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ စကားလက္ စိတ္ထိခိုက္သြားတယ္ ထင္တယ္’

`က်ဳပ္ နားလည္ပါတယ္’ ရက္ ဘတ္တလာက တမင္ လုပ္ထားသည့္ အေလးအနက္ ဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။

သို႔ရာတြင္ မီလာနီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္၍ မီလာနီ၏ မ်က္လံုးမ်ားကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာထား ေျပာင္းသြားသည္။ ၫိဳေမွာင္ေသာ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စိတ္မပါ့တပါ ေလးစားဟန္ႏွင့္ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔ဟန္ ေပၚလာသည္။ `မီလာနီကေတာ့ တကယ္ သတၱိ ေကာင္းတယ္ေနာ္’

`ၾကည့္စမ္း၊ ငါ့ကိုေတာ့ စကားထဲေတာင္ ထည့္ မေျပာဘူး’ စကားလက္ ေတြးေနသည္။ မီလာနီက သေဘာက်၍

ျပံဳး၏။

`ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ေဆး႐ံု ေကာ္မတီက မီလာနီတို႔ကို ေနာက္ဆံုး လာၿပီး

အကူအညီ ေတာင္းတာႏွင့္- ဘာ အလိုရွိပါသလဲရွင္၊ ေၾသာ္ ေခါင္းအံုးစြပ္လား ရပါတယ္၊ ေဟာဒီမွာ ျပည္နယ္အလံ ထိုးထားတဲ့ ေခါင္းအံုးစြပ္ကေလး’

ဆိုင္ေရွ႕တြင္

ျမင္းတပ္သား

သံုးေယာက္

ေရာက္လာသျဖင့္

မီလာနီက

ေရွ႕သို႔ထြက္သြားသည္။

ဗိုလ္ႀကီး

ဘတ္တလာသည္ လူတကာေတြ ေျပာသေလာက္ မဆိုးဟု မီလာနီ ေတြးမိသည္။ ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ရပ္ေနသည့္ ျမင္းတပ္သား သံုးေယာက္က ေဆးငံုထားရာမွ ေထြးခံထဲသို႔ တပ်စ္ပ်စ္ ေထြးေနသည္။ ေထြးခံက မီလာနီ ရပ္ေနရာႏွင့္ မေဝးလွ။ ထို႔ေၾကာင့္ မီလာနီ စိတ္ညစ္ေနသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ရက္ ဘတ္တလာကိုလည္း သတိ မရေတာ့။ စကားလက္ကိုလည္း သတိ မရေတာ့။ ေနာက္ထပ္ ေစ်းဝယ္ေတြ ေရာက္လာျပန္သျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသည္။

စကားလက္က ေခြးေျခေပၚတြင္ ထိုင္ကာ ယပ္ခတ္ေနသည္။ ရက္ ဘတ္တလာကို မၾကည့္ရဲ။ ျပန္သြားေစခ်င္လွၿပီ။



`ခင္ပြန္း ဆံုးတာ ၾကာၿပီလား’



`ၾကာၿပီ၊ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ’



`ကပ္ကမာၻႀကီး တစ္ခုေလာက္ ၾကာၿပီေပါ့’



ကပ္ကမာၻ ဆိုေသာ စကားလံုးကို စကားလက္ နားမလည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕အသံက မခံခ်င္ေအာင္ ဆြသည့္ အသံမ်ိဳး

ပါေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလက္က ဘာမွ် မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။

`လက္ထပ္တာေကာ ၾကာၿပီလား၊ က်ဳပ္ ေမးတာ စိတ္မဆိုးပါႏွင့္။ က်ဳပ္ ဒီမွာ မရွိတာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာၿပီ’



`ႏွစ္လေလာက္ပဲ ေပါင္းလိုက္ရတယ္’



စကားလက္က စိတ္မပါ့တပါ ေျဖသည္။



`အင္း စိတ္မေကာင္းစရာႀကီး’

188



သူ႕အသံက ခပ္ေပါ့ေပါ့။ ခပ္လြင္လြင္။



`အလကားလူ’ စကားလက္ စိတ္က ဆိုမိသည္။ တျခား ေယာက်္ားသာ ဆိုလွ်င္ စကားမေျပာဘဲ တျခားသို႔ ေမာင္းထုတ္

ပစ္မိလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ခက္သည္က အက္ရွေလ အေၾကာင္း၊ ခ်ားလ္ကို မခ်စ္သည့္ အေၾကာင္းကို သူသိေနသည္။ သူ႕ကို ခ်ည္ၿပီး တုပ္ၿပီး ျဖစ္ေနသည္။ စကားလက္ ဘာမွ် မေျပာဘဲ ယပ္ေတာင္ကို ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။

`ဒါျဖင့္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲကို ပထမဆံုး အႀကိမ္ လာတာေပါ့’



`မလာသင့္ဘူး ဆိုတာ စကားလက္ သိပါတယ္’ စကားလက္က ရွင္းခ်က္ ထုတ္သည္။ `ဒါေပမယ့္ ဒီဆိုင္ခန္းကို

တာဝန္က်တဲ့ မက္ကလ်ဴး ညီအစ္မေတြက တျခားမွာ ကိစၥရွိေတာ့ လူ လိုေနတယ္၊ ဒါႏွင့္ စကားလက္ႏွင့္ မီလာနီ လာၿပီး’

`ကူညီ ေကာင္းပါတယ္၊ အေရးေတာ္ပံု အတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ရတယ္ ဆိုတာ လိုတယ္လို႔ မရွိပါဘူး’



လာျပန္ၿပီ ဤစကား။ မစၥက္ အယ္လဆင္း ကလည္း ထိုအတိုင္း ေျပာဖူးသည္။ သို႔ရာတြင္ မစၥက္ အယ္လဆင္း

ေျပာစဥ္က ဤအဓိပၸာယ္မ်ိဳး မထြက္။ စကားလက္ ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲ ျပန္ေျပာလိုက္မိမည္ ျပဳၿပီးမွ ခ်ဳပ္တည္း ထားလိုက္ရသည္။ စင္စစ္ သူ ဤ နိဗၺာန္ေစ်းသို႔ လာျခင္းမွာ အေရးေတာ္ပံု အတြက္ မဟုတ္။ အိမ္တြင္း ေအာင္းေနရသည္ကို ၿငီးေငြ႔ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

`က်ဳပ္ စဥ္းစားမိတယ္၊ လင္ေယာက်္ား ေသတဲ့အတြက္ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ မိန္းမက တစ္သက္လံုး သူ႕ေယာက်္ား

အေပၚ သစၥာ ရွိရမယ္၊ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြကို ေရွာင္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဓေလ့ဟာ ေတာ္ေတာ္ ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ အယူအဆပဲ၊ ဟိႏၵဴ ဆပ္တီးႏွင့္ ဘာထူးေသးသလဲ’

`ဆပ္တီး ဟုတ္လား’



ရက္ ဘတ္တလာက ရယ္လိုက္သည္။ သူ ဗဟုသုတ ေခါင္းပါးသည့္ အတြက္ စကားလက္ ရွက္ေနသည္။ သူ

နားမလည္သည့္ စကားလံုးေတြ သံုးသူကို စကားလက္ မုန္းေနသည္။

`အိႏၵိယက ဟိႏၵဴေတြရဲ႕ အယူသီးတဲ့ ထံုးစံကို ေခၚတာ၊ အိႏၵိယမွာ လူတစ္ေယာက္ ေသရင္ ေျမ မျမႇဳပ္ဘူး၊

မီးသျဂႋဳဟ္တယ္၊ သူ႕မိန္းမက မီးသျဂႋဳလ္တဲ့ ထင္းပံုေပၚ တက္ၿပီး ေသသူႏွင့္အတူ မီး႐ိႈ႕ခံရတယ္’

`ဟင္ ေၾကာက္စရာႀကီး၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီထံုးစံကို လုိက္လုပ္ေနၾကတာလဲ၊ ပုလိပ္ေတြကေကာ မတားဘူးလား’



`မတားပါဘူး၊

ေယာက်္ားႏွင့္အတူ

မီးသျဂႋဳဟ္

မခံရင္

အဲဒီ

မိန္းမကို

လူ႕အဖြဲ႔အစည္းက

ၾကဥ္ၾကတယ္၊

အမ်ိဳးေကာင္းသမီး မပီသဘူးေပါ့၊ ဒီေန႔ည မင္း အဝတ္အစား ေတာက္ေတာက္ပပ ဝတ္ၿပီး အ႐ိုင္ကပြဲမွာ ဝင္ကရင္ေတာ့ ဟုိေထာင့္က အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြက မင္းကို ေမးေငါ့ၾကမွာပဲ၊ အဲဒီလိုေပါ့၊ က်ဳပ္အျမင္ အရ ေျပာရရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ေတာင္ပိုင္း ထံုးစံႏွင့္ စာရင္ ဟိႏၵဴေတြရဲ႕ ဆပ္တီးက ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ က်ဳပ္တို႔ ေတာင္ပိုင္းက မုဆိုးမေတြက အရွင္ လတ္လတ္ ေျမျမႇဳပ္ခံထားရတာႏွင့္ ဘာထူးေသးသလဲ’

189



`စကားလက္ဟာ အရွင္လတ္လတ္ ေျမျမႇဳပ္ ခံထားရတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာေပါ့’



`မိန္းမေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ ခက္တယ္၊ သူတို႔ ကိုယ္ကို တုပ္ေႏွာင္ထားတဲ့ သံႀကိဳးကို အတင္း လုိက္ဆြဲေနၾကတယ္၊

ဟိႏၵဴေတြရဲ႕ ဆပ္တီးကိုေတာ့ ေခတ္ ေနာက္က်တယ္လို႔ မင္း ထင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္း ကိုယ္တိုင္က်ေတာ့လည္း ဒီလို အေႏွာင္အဖြဲ႔မ်ိဳးေတြက ႐ုန္းထြက္ရဲတဲ့ သတၱိ မရွိဘူး၊ မဟုတ္ဘူးလား၊ တကယ္လို႔သာ ျပည္နယ္ ကိစၥလို အေရးတႀကီး ကိစၥမေပၚရင္ ဒီလို ေပ်ာ္ပြဲမ်ိဳးကို မင္း မလာဘူး မဟုတ္လား၊ မလာရဲဘူး မဟုတ္လား’

စကားလက္ အျငင္းအခံု မလုပ္ခ်င္။ ျငင္းရ ခံုရသည္ကို စိတ္ပ်က္သည္။ သူ႕စကားက မွန္သင့္သေလာက္ မွန္သည္။

သို႔ရာတြင္ မည္သို႔ ျဖစ္ေစ ေျပာတိုင္း လိုက္၍ ေခါင္းမညိတ္ႏိုင္။ သူ႕အေၾကာင္း သိေအာင္ ျပရမည္။

`ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မ လာစရာ အေၾကာင္း မရွိဘူး၊ လာရင္ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းကို မေလးစားရာ၊ မခ်စ္ရာ’



ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕စကားမ်ားကို ေစာင့္၍ နားေထာင္သည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက ေလွာင္ေျပာင္သည့္ဟန္

ေပၚေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလက္ ေရွ႕ဆက္ မေျပာႏိုင္။ ခ်ားလ္ကို သူ မခ်စ္ေၾကာင္း ဤလူႀကီး ေကာင္းေကာင္း သိသည္။ ယခုမွ ခ်ားလ္ကို ခ်စ္ဟန္ ေဆာင္ျပလွ်င္ ဤလူႀကီးက ဤအတိုင္း နားေထာင္ေနမည္ မဟုတ္။ လူႀကီး လူေကာင္း ဆိုလွ်င္ ကိစၥမရွိ။ မိန္းမသား တစ္ေယာက္က လိမ္ေျပာေနမွန္း သိသည့္တိုင္ ယံုၾကည္ဟန္ ေဆာင္ကာ နားေထာင္ေန လိမ့္မည္။ ဤသည္မွာ ေတာင္ပိုင္းသားတို႔၏ ထံုးစံ ျဖစ္သည္။ လူႀကီး လူေကာင္း ဆိုသည္မွာ ေရွးထံုးစံကို အျမဲ လိုက္နာသည္။ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္သည့္ စကားကို ဆိုတတ္သည္။ မိန္းမသား တစ္ေယာက္ကို င့ဲညႇာသည္။ သို႔ရာတြင္ ဤလူႀကီးကမူ ေရွးထံုးစံကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္ဟန္ မတူ။ သူတကာေတြ မေျပာသည့္ စကားမ်ားကို လူေရွ႕ သူေရွ႕ မေရွာင္ ေျပာတတ္သည္။

`က်ဳပ္ ေစာင့္နားေထာင္ေနပါတယ္’



`ရွင္ဟာ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္’



စကားလက္က အေလွ်ာ့ ေပးရသည္။ သူ႕ကို မၾကည့္ဘဲ မ်က္လႊာ ခ်လိုက္သည္။



ရက္ ဘတ္တလာက ဆိုင္ခန္း ခံုတန္းေပၚတြင္ လက္ေထာက္၍ ေရွ႕သို႔ ကုန္းလိုက္သည္။ သူ႕ပါးစပ္က စကားလက္

နားႏွင့္ ကပ္ေနသည္။ သူက နား နားသို႔ ကပ္ကာ ဇာတ္ပြဲထဲက လူၾကမ္းမ်ားလို သြားၾကား ေလသံျဖင့္ ခပ္တိုးတိုး ေျပာသည္။

`မေၾကာက္ပါႏွင့္ မိန္းကေလးရဲ႕၊ မင္း လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ဘယ္သူ႕မွ မေျပာပါဘူး’



`ဘာ’ စကားလက္က တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။ `ရွင္ ရွင္ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေန’



`မင္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနမွာ စိုးလို႔ပါ၊ ဘာ ေျပာေစခ်င္လို႔လဲ၊ တုလြတ္ကၽြန္းလွ်င္၊ ခ်စ္ကၽြမ္း ဝင္ေလာ့၊ အခ်စ္မဝင္၊

အျပစ္ျမင္က၊ သင္၏ ျဖစ္ပ်က္၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို၊ ငါ ဖြင့္ဆိုအံ့ လို႔ ေျပာေစခ်င္ေသး လို႔လား’

စကားလက္သည္ စိတ္ မပါ့တပါျဖင့္ သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားကို ဆိုင္လိုက္သည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက သူငယ္ေလး

တစ္ေယာက္၏ မ်က္လံုးမ်ားလို ခပ္ေလွာင္ေလွာင္။ စကားလက္ ႐ုတ္တရက္ ရယ္သည္။ သူ႕ ျဖစ္ေနပံုက ရယ္စရာ၊ စိတ္ညစ္စရာ။

190

သူကလည္း ရယ္သည္။ သူ႕ရယ္သံက က်ယ္သြားသျဖင့္ ခန္းမေဆာင္တြင္ ထိုင္ေနသည့္ အပ်ိဳရံ မိန္းမႀကီးမ်ားက ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ ခ်ားလ္၏ မုဆိုးမသည္ သူစိမ္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ ရယ္လား ေမာလား လုပ္ေနသည္ကို ၾကည့္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ မႏွစ္သက္ဟန္ျဖင့္ တစ္ဖက္သို႔ လွည့္သြားၾကသည္။

ဘင္တီးသံံမ်ား ၾကားရၿပီးေနာက္ တိတ္ဆိတ္စြာ ေနရန္ အခ်က္ေပးသံမ်ား ေပၚလာသည္။ ေဒါက္တာမိက စင္ျမင့္ေပၚ

တက္လာကာ တိတ္ဆိတ္စြာ ေနရန္ လက္ကာ ျပသည္။

`ကၽြန္ေတာ္တို႔

နိဗၺာန္ေစ်းဟာ

စီးပြားေရးအရ

ေအာင္ျမင္႐ံုသာ

မကဘူး၊

စစ္ေရးျပတဲ့

ခန္းမေဆာင္ႀကီးကို

အေခ်ာအလွေတြ စုေဝးရာ၊ ႏွင္းဆီ အဖူးအငံုတို႔ ပြင့္ရာ ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီး တစ္ခုအျဖစ္ ေရာက္ေအာင္လည္း လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ ခင္ဗ်၊ ဒါေၾကာင့္ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ထက္သန္စြာႏွင့္ လာေရာက္ ကူညီၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္’

အားလံုးက လက္ခုပ္တီးၾကသည္။



`အမ်ိဳးသမီးမ်ားဟာ နိဗၺာန္ေစ်းႀကီး ေအာင္ျမင္စြာ ခင္းက်င္းႏိုင္ဖို႔ အတြက္ အခ်ိန္ေပးခဲ့ၾကတယ္၊ လုပ္အားလည္း

ေပးခဲ့ၾကတယ္၊ ဒီနိဗၺာန္ေစ်းမွာ ခင္းက်င္း ျပသထားတဲ့ ပစၥည္းမ်ားဟာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္ပိုင္းသူ အမ်ိဳးသမီး အေခ်ာအလွမ်ားရဲ႕ လက္ႏွင့္ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ႏွစ္ဆတိုးၿပီး လွေနပါတယ္’

သေဘာက်၍ ေအာ္သံမ်ား ေပၚလာသည္။ စကားလက္ ေဘးတြင္ ခံုတန္းကို မွီ၍ ရပ္ေနသည့္ ရက္ ဘတ္တလာက

`ေတာ္ေတာ္ႂကြားတဲ့ ဆိတ္သိုးႀကီး’ ဟု ခပ္တိုးတိုး ေျပာသည္။

ေဒါက္တာမိသည္ အတၱလန္တာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက ဂုဏ္ယူရသည့္ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုး ျဖစ္သည္။



ဤလို ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ကို ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာသျဖင့္ စကားလက္ လန္႔သြားကာ သူ႕ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။

ေျပာမည္ ဆိုလွ်င္လည္း ေျပာစရာ။ ေဒါက္တာမိက ဆိတ္မုတ္ဆိတ္ႏွင့္၊ တကယ့္ ဆိတ္သိုးႀကီး တစ္ေကာင္ႏွင့္ တူေနသည္။ စကားလက္ မခ်ဳပ္တည္းႏိုင္ေတာ့။ က်ိတ္၍ ရယ္သည္။

`ဒါေပမယ့္ ဒါတြင္ မကေသးပါဘူး၊ ေဆး႐ံု ေကာ္မတီဝင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဟာ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနတဲ့ လူနာေတြရဲ႕

နဖူးျပင္ေတြကိုလည္း ေအးျမတဲ့ လက္ႏုႏုနယ္နယ္ ကေလးေတြႏွင့္ စမ္းသပ္ ယုယခဲ့ၾက ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဂုဏ္ေျပာင္တဲ့ အေရးေတာ္ပံုႀကီး အတြင္းမွာ ဒဏ္ရာရၾကတဲ့ ရဲစြမ္းသတၱိ ရွိတဲ့ သားေကာင္းမ်ားကိုလည္း ေသမင္း ခံတြင္းက ဆြဲထုတ္ ေပးခဲ့ၾကပါတယ္၊ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ အက်ယ္ခ်ဲ႕ မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အဂၤလန္က ေဆးဝါးပစၥည္းေတြ ဝယ္ဖို႔ ေငြလိုပါတယ္၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ လံုးလံုး ရန္သူ စစ္ေၾကာင္းေတြကို ေဖာက္ထြက္ၿပီး လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို သြင္းလာတဲ့ ရဲရင့္တဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ဗိုလ္ႀကီးဟာလည္း ဒီေန႔ည ဒီနိဗၺာန္ေစ်းကို ေရာက္လာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုတဲ့ ေဆးဝါး ပစၥည္းေတြကို ဒီ ဗိုလ္ႀကီးကပဲ ရန္သူ စစ္ေၾကာင္းထဲက ေဖာက္ထြက္ၿပီး သြင္းလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီ ဗိုလ္ႀကီးကေတာ့ တျခားသူ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဗိုလ္ႀကီး ရက္ ဘတ္တလာပဲ ျဖစ္ပါတယ္’

ရက္ ဘတ္တလာသည္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾကားလိုက္ရသည့္ အတြက္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ယဥ္ေက်းစြာ ဦးၫႊတ္၍

191

ျပလိုက္၏။ တမင္ အေလးအနက္ ျပဳ၍ ယဥ္ေက်းဟန္ ေဆာင္ေနသည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ နိဗၺာန္ေစ်းသို႔ ေရာက္လာ သူမ်ားကို အထင္ေသးသျဖင့္ တမင္ ယဥ္ေက်းဟန္ ျပဳေနပံု ေပၚသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက ဦးၫႊတ္ျပလိုက္သည္တြင္ ၾသဘာ လက္ခုပ္သံေတြ ဟိန္းထြက္လာသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက သူ႕ကို လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ ခ်ားလ္၏ မုဆိုးမ ကေလးႏွင့္ စကားေျပာေနသူဟု သိသြားၾကသည္။ ခ်ားလ္ ခမ်ာ သနားစရာ။ ေသသည္မွာ တစ္ႏွစ္ပင္ မျပည့္တတ္ေသး။

`ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေရႊ လိုတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေမတၱာ ရပ္ခံေနရတာ’ ေဒါက္တာ မိက

ဆက္ေျပာသည္။

`ခင္ဗ်ားတို႔ဆီက စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံမႈကို ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းဆိုေနျခင္း ျဖစ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ စြန္႔လႊတ္

အနစ္နာခံမႈဟာ ရဲရင့္ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာ တပ္သားေတြရဲ႕ စြန္႔လႊတ္မႈႏွင့္စာရင္ ဘာမွ မေျပာပေလာက္ပါဘူး၊ ရယ္စရာေတာင္ ေကာင္းပါေသးတယ္၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ခင္ဗ်ား၊ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ လက္ဝတ္ ရတနာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတာထက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သီးျခား ျပည္နယ္ အေရးေတာ္ပံုႀကီးက လိုခ်င္ ေနပါတယ္၊ လက္ဝတ္ ရတနာေတြကို အေရးေတာ္ပံုႀကီးက ေတာင္းဆိုေနပါတယ္၊ ရက္ရက္ ေရာေရာ လႉဒါန္းၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ ပါတယ္၊ လွပတဲ့ လက္ေကာက္ဝတ္မွာ ဝတ္ထားတဲ့ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာဟာ လွပါတယ္၊ မ်ိဳးခ်စ္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႕ ရင္အံုေပၚက ရင္ထိုးမ်ားဟာလည္း လွပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီ ေရႊေငြ ရတနာေတြ အားလံုးထက္ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံမႈက ပိုလို႔ လွပါတယ္၊ အလႉခံလို႔ ရတဲ့ ေရႊေတြကို အရည္ က်ိဳၿပီး ေက်ာက္မ်က္ ရတနာ မ်ားကို ေရာင္းခ်ပါ့မယ္၊ အဲဒီ ရတဲ့ ေငြေတြႏွင့္ ေဆး႐ံုသံုး ပစၥည္းေတြ၊ ေဆးဝါးေတြ ဝယ္မွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အခု ႂကြလာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ခင္ဗ်ား၊ ေရွ႕တန္း စစ္ေျမျပင္မွာ ဒဏ္ရာ ရခဲ့တဲ့ ရဲစြမ္း သတၱိႏွင့္ ျပည့္စံုတဲ့ ရဲေဘာ္ ႏွစ္ဦးက ပရိသတ္မ်ား ၾကားမွာ ဆင္းၿပီး အလႉခံပါလိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့’

ေဒါက္တာမိ၏ နိဂံုးခ်ဳပ္ စကားမ်ားသည္ လက္ခုပ္ ၾသဘာသံေတြထဲတြင္ ေပ်ာက္သြားသည္။



မုဆိုးမ အျဖစ္ စကားလက္ တစ္ေယာက္ ေရႊ ေငြေတြကို မဝတ္ျဖစ္ေတာ့။ သူ အလြန္ ႏွစ္သက္သည့္ နားဆြဲကို

လည္းေကာင္း၊ ဘြားဘြား ထံမွ ရလိုက္သည့္ ႏွစ္ထပ္ ဆြဲႀကိဳးႀကီးကို လည္းေကာင္း၊ ေရႊႀကိဳးေပ်ာ့ လက္ေကာက္မ်ားကို လည္းေကာင္း၊ မဟူရာ ရင္ထိုးကို လည္းေကာင္း မဆင္ျဖစ္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒါက္တာ မိက အလႉခံလိုက္ေသာအခါ ဝမ္းသာေနသည္။ ဗိုလ္ေလး တစ္ေယာက္က ဒဏ္ရာ မရသည့္ လက္ျဖင့္ ဝက္သစ္ခ် ေပြးခြက္ႀကီးကို ပိုက္၍ သူတို႔ ဆိုင္တန္းဘက္သို႔ ဆင္းလာသည္။ အမ်ိဳးသမီး ႀကီးငယ္မ်ားက လက္ေကာက္မ်ား၊ ဆြဲႀကိဳးမ်ား၊ နားဆြဲမ်ား၊ ဇာညႇပ္သည့္ ေရႊကလစ္မ်ား၊ ေရႊရင္ထိုးမ်ားကို ျဖဳတ္ လႉ ၾကသည္။ ရယ္သံ၊ ေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္သံမ်ားက ဆူညံေနသည္။ လက္ေကာက္သံ တခၽြင္ခၽြင္ကို ၾကားရသည္။ `ေဟာ ေဟာ ခုမွ ျဖဳတ္လို႔ရတယ္၊ ေနပါဦး၊ ယူသြားပါဦး’ ဟူေသာ အသံမ်ားကိုလည္း ၾကားရသည္။ ေမဘယ္ မယ္ရီဝယ္သာက ႏွစ္ထပ္ ေရႊလက္ေကာက္ကို ျဖဳတ္ေပးသည္။ ဖန္နီ အယ္လ္ဆင္းက `ေမေမ လႉလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္’ ဟု ေျပာ၍မွ စကားမဆံုးမီ ဘုိးဘြား လက္ထက္ ကတည္းက ပိုင္လာေသာ ပုလဲ ဆံညႇပ္ကို ျဖဳတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္။ အလႉခံ ခြက္ထဲသို႔ ပစၥည္း တစ္ခု ေရာက္သြားတိုင္း လက္ခုပ္ ၾသဘာသံေတြ လွ်ံေနသည္။

ယခု စကားလက္တို႔ ဆိုင္တန္းဘက္သို႔ လွည့္လာၿပီ။ ခြက္က ပစၥည္းေတြ ျပည့္ေနသျဖင့္ ေလးလွၿပီ။ ရက္

ဘတ္တလာက ေရႊေဆးလိပ္ဘူးကို အေရးမႀကီးသည့္ဟန္ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ စကားလက္က ေခါင္းကို ယမ္းကာ

192

လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမႇာက္၍ ခါျပလိုက္သည္။ သူ႕တြင္ လႉစရာ ဘာမွ်မပါ ဆိုသည့္ သေဘာ ျဖစ္သည္။ အလႉ မထည့္သူ ဆို၍ သူတစ္ေယာက္သာ ရွိသျဖင့္ စကားလက္ ခြက် ေနသည္။ ခ်က္ခ်င္း သူ႕လက္မွ လက္ထပ္ ေရႊလက္စြပ္ကို စကားလက္ ျမင္လိုက္သည္။

စကားလက္ မ်က္စိထဲတြင္ ခ်ားလ္၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္လာသည္။ လက္စြပ္ကို ဝတ္ေပးစဥ္က ခ်ားလ္၏ ရွက္အမ္းအမ္း

မ်က္ႏွာ။ သို႔ရာတြင္ ခ်ားလ္ အေၾကာင္းေတြ႔လွ်င္ ခဏသာ ေပၚလာၿပီး ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေပ်ာက္ သြားေလ့ရွိသည့္အတိုင္း ယခုလည္း ခ်ားလ္၏ မ်က္ႏွာသည္ မႈန္ဝါးသြားသည္။ ခ်ားလ္၊ သူ႕ေၾကာင့္ သူ႕ဘဝ ဆံုးခဲ့ရသည္။ မုဆိုးမ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အအို ျဖစ္ခဲ့ရသည္။

စကားလက္က လက္စြပ္ကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထစ္ေနသည္။ အလႉခံက မီလာနီ ေရွ႕သို႔ ေရာက္သြားၿပီ။



`ခဏ ခဏ အလႉ ထည့္ခ်င္လို႔’



စကားလက္က လွမ္းေအာ္သည္။ လက္စြပ္ကို ခၽြတ္၍ ထည့္လိုက္သည္။ ခြက္ထဲတြင္ ဆြဲႀကိဳး၊ နာရီ၊ လက္စြပ္၊ ကလစ္၊

လက္ေကာက္၊ အမ်ိဳးစံုေနသည္။ လက္စြပ္ကို ထည့္ရင္း ရက္ ဘတ္တလာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုေနၾကသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက မသိမသာ ျပံဳးေနသည္။ စကားလက္က မသိဟန္ျပဳကာ လက္စြပ္ကို ခြက္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။

`အို စကားလက္ရယ္’ မီလာနီက လက္ေမာင္းကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္သည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက ဂုဏ္ယူျခင္း၊ စကားလက္ကို

အထင္ႀကီးျခင္း စသည္တို႔ကို ေဖာ္ျပေနသည္။

`စကားလက္ သိပ္ေတာ္တာပဲကြယ္၊ သိပ္ သတၱိ ေကာင္းတာပဲ၊ ဒီမွာ ဗိုလ္ေလး ပီကာ့၊ ခဏ ခဏ၊ ကၽြန္မ တစ္ခု

က်န္ေသးလို႔’

မီလာနီက သူ႕ လက္ထပ္ လက္စြပ္ကို ခၽြတ္သည္။ ထိုလက္စြပ္ကို အက္ရွေလက ဝတ္ေပးၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္

မီလာနီ တစ္ခါမွ် မခၽြတ္စဖူး။ မီလာနီသည္ လက္စြပ္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ ခၽြတ္ကာ လက္ဖဝါးထဲတြင္ အတန္ၾကာ ဆုပ္ထားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာပံုေပၚသို႔ အသာ တင္လိုက္သည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ား ဘက္သို႔ သြားေနေသာ အလႉခံ ရဲေဘာ္ကို ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ စကားလက္က အေရး မႀကီးသည့္ အမူအရာ။ မီလာနီက သနားစရာ့ အမူအရာ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ အမူအရာကို အနီးတြင္ ရွိသည့္ ရက္ ဘတ္တလာ သတိ ထားလိုက္မိသည္။

`စကားလက္ေၾကာင့္ ထည့္ျဖစ္တာ၊ စကားလက္သာ သတၱိေကာင္းေကာင္းႏွင့္ မလႉျဖစ္ရင္ မီလာနီလည္း လႉျဖစ္မွာ

မဟုတ္ဘူး’

မီလာနီက စကားလက္ ခါးကို လွ်ိဳဖက္၍ ညႇစ္လိုက္သည္။ စကားလက္သည္ သူ႕လက္ကို ဆြဲျဖဳတ္ ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။

ေဖေဖ စိတ္ဆိုးလွ်င္ ေအာ္သလို စိတ္ရွိ လက္ရွိ ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ရက္ ဘတ္တလာႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုေနသျဖင့္ ခပ္မဲ့မဲ့ ျပံဳးျပလိုက္သည္။ သူ လုပ္သမွ်ကို မီလာနီက ေျပာင္းျပန္ နားလည္ေနသျဖင့္ စကားလက္ စိတ္ပ်က္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕စိတ္ရင္းကို မသိသည္က ပို ေကာင္းသည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။

193



`လုပ္လိုက္ပံုကေလးက သိပ္လွတာပဲေနာ္’



ရက္ ဘတ္တလာက ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္။



`ဒီေစတနာမ်ိဳးေလး ေတြေၾကာင့္ ေရွ႕တန္းက ရဲေဘာ္ေတြ အားတက္ၾကရတာေပါ့’



စကားလက္ ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္မည္ ျပဳၿပီးမွ ခ်ဳပ္ထား လိုက္ရသည္။ သူ ေျပာသည့္ စကားလံုးတိုင္းက

ေလွာင္သံ ပါေနသည္။ စကားလက္ သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္ ျမင္ျပင္းကတ္ေနၿပီ။ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ထိုင္ခံုတန္းကို လက္ေထာက္၍ မွီေနလိုက္ေသးသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူက စိတ္ဝင္စားစရာ။ ဆြဲငင္ဓာတ္ ရွိသေယာင္ေယာင္။ စိတ္တန္ခိုး ႀကီးမားသေယာင္ေယာင္။ စကားလက္ ကိုယ္ထဲက အိုင္းရစ္ေသြးသည္ သူ႕ မ်က္လံုး နက္နက္မ်ားကို စိန္ေခၚေနသည္။ ဤလူႀကီးကို တစ္ခ်ီ ႏွစ္ခ်ီေလာက္ ခပ္စပ္စပ္ကေလး တြယ္လိုက္ဦးမည္ဟု စကားလက္ ေတးထားလိုက္သည္။ ခက္သည္က ကိုယ့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို သူ သိေနသျဖင့္ သူက တစ္ပန္းသာ ေနသည့္ အေနအထား ရေအာင္ ယူရဦးမည္။ သူ႕ကို မည္မွ် မုန္းေၾကာင္း၊ အထင္ေသးေၾကာင္း ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ မျဖစ္ေသး။ ယင္ ဖမ္းခ်င္လွ်င္ အခ်ဥ္ရည္ထက္ သၾကားက ပို၍ ဖမ္းမိသည္ဟု ႀကီးေဒၚက မၾကာခဏ သင္ဖူးသည္။ သူက ဤယင္ေကာင္ကို ဖမ္း၍ ႏွိမ္ထားခ်င္သည္။ သၾကား သံုးမွ ျဖစ္မည္။ ေနာင္တြင္ သူ႕ကို ေျခာက္လွန္႔ျခင္း မျပဳႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမည္။

`ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္’



စကားလက္က သူ ေလွာင္သည္ကို တကယ္ မသိဟန္ေဆာင္ကာ အသံ ခ်ိဳခ်ိဳ ထား၍ ေျပာလိုက္သည္။ `ဗိုလ္ႀကီး

ဘတ္တလာလို နာမည္ေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္က ခ်ီးမြမ္းတဲ့ အတြက္ အမ်ားႀကီး ဝမ္းသာပါတယ္’

ရက္

ဘတ္တလာက

ေခါင္းကို

ေနာက္လွန္ကာ

တဟားဟား

ရယ္သည္။

တိုးတိုးတိတ္တိတ္

မဟုတ္။

လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီး ရယ္ေနသျဖင့္ စကားလက္ မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး ရဲတက္လာသည္။

`မင္း စိတ္ထဲက တကယ္ ရွိတာကို ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာတာလဲ ကေလးမရဲ႕’ သူက အသံကို ႏွိမ့္လိုက္သျဖင့္ လူသံေတြ

ၾကားတြင္ ႏွစ္ကုိယ္ၾကား စကားေျပာသံ အျဖစ္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ `က်ဳပ္ လူႀကီး လူေကာင္း မဟုတ္ဘူး၊ လူဆိုး တစ္ေယာက္လို႔ ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာသလဲ၊ ထြက္သြားရင္ သြား၊ မသြားရင္ ရဲေဘာ္ တစ္ေယာက္ကို ေခၚၿပီး ဆြဲထုတ္ ရမယ္လို႔ ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာတာလဲ’

စကားလက္ ျပတ္ျပတ္ေတာင္းေတာင္း ေျပာခ်လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ဳပ္တည္းလ်က္



`အို ဘယ္လို ေျပာတာလဲ ဗိုလ္ႀကီး၊ ရန္သူ စစ္ေၾကာင္းကို စြန္႔စြန္႔စားစား ေဖာက္ထြက္လာတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးလို နာမည္ေက်ာ္

ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ကို’

`ေတာ္ၿပီ၊ က်ဳပ္ မင္းကို စိတ္ကုန္သြားၿပီ’



`စိတ္ကုန္သြားတယ္ ဟုတ္လား’

194



`ဟုတ္တယ္၊ စ ေတြ႔တုန္းက မင္းကို က်ဳပ္ ေတာ္ေတာ္ အထင္ႀကီးခဲ့တယ္၊ မင္းဟာ ႐ုပ္လည္း ေခ်ာတယ္၊ သတၱိလည္း

ေကာင္းတယ္လို႔ က်ဳပ္ ထင္ခဲ့တယ္၊ ခုေတာ့ က်ဳပ္ မွားသြားၿပီ၊ မင္းမွာ ႐ုပ္ကေလး ေခ်ာတာပဲ ရွိတယ္’

`ဒါျဖင့္ ကၽြန္မက သတၱိ မရွိဘူးေပါ့’



စကားလက္ စိတ္တိုလာသည္။



`ဟုတ္တာေပါ့၊ မင္း စိတ္ထဲ ရွိတာကို ထုတ္ေျပာရဲတဲ့ သတၱိမ်ိဳးမွ မရွိဘဲ၊ ေတြ႔စတုန္းကေတာ့ က်ဳပ္ ထင္တယ္၊ မင္းဟာ

တစ္သန္းမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္သာ ရွိတဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳး၊ အေမ ေျပာတာကို ေျမဝယ္မက် နားေထာင္တဲ့ နလပိန္းတံုး ကေလးမမ်ိဳးေလး မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ရွိတာကို ဖံုးကြယ္ၿပီး စကား ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြကို ဟန္ေဆာင္ ေျပာတတ္တဲ့ ခပ္ထိုင္းထိုင္း ကေလးမ်ိဳးေလး မဟုတ္ဘူး၊ မွန္တယ္ ထင္တာကို ေျပာရဲ လုပ္ရဲတဲ့ ကေလးမ တစ္ေယာက္လို႔ အထင္ႀကီးခဲ့တယ္၊ စကားလက္ ဆိုတဲ့ ကေလးမရဲ႕ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးဟာ ရွာမွ ရွားလို႔ ထင္ခဲ့တယ္၊ သူ လိုခ်င္တာကို သူ နားလည္တယ္၊ သူ႕စိတ္ထဲ ရွိတာကို ေျပာရဲတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပန္းအိုးႏွင့္လည္း ေပါက္ရဲတယ္ ဆိုၿပီး အထင္ႀကီးခဲ့တယ္၊ ခုေတာ့’

`ေၾသာ္ ဒီလိုလား’ စကားလက္ စိတ္ဆိုးလာသည္။ `ေကာင္းၿပီ၊ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ ရွိတာကို ေျပာျပမယ္၊ ရွင္ဟာ မိသား

ဖသားစစ္ရင္ ကၽြန္မဆီကို လာၿပီး ဒီလို မဟုတ္တ႐ုတ္ေတြ လာေျပာေနမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ရွင့္ကို မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ခ်င္ဘူး ဆိုတာ ရွင္သိတယ္၊ ရွင္ဟာ လူႀကီး လူေကာင္း မဟုတ္ဘူး၊ လူဆိုး လူယုတ္မာ၊ မိမစစ္ ဖမစစ္က ေမြးတာ၊ ယန္ကီေတြ စစ္ေၾကာင္းကို ျဖတ္ၿပီး ကုန္ေတြ သြင္းလာႏိုင္လို႔ ရွင္က ရွင့္ကိုယ္ရွင္ ဟုတ္လွၿပီလို႔ ထင္ေနတယ္၊ အေသခံ တုိက္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ၊ အေရးေတာ္ပံု အတြက္ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ေစာ္ကားႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး ရွိတယ္လို႔ ရွင့္ကိုယ္ရွင္’

`ေတာ္ပါေတာ့၊ ေတာ္ပါေတာ့’ သူက ျပံဳး၍ ေျပာသည္။ `မင္း စကားေျပာပံုကေလးက သိပ္မဆိုးပါဘူး၊ စိတ္ထဲ

ရွိတာကိုလည္း ေျပာရဲသားပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အေရးေတာ္ပံု အေၾကာင္းကိုေတာ့ မေျပာပါႏွင့္၊ ေတာင္းပန္ပါရေစ၊ အေရးေတာ္ပံု ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ၾကားရတာ နားၿငီးလြန္းလို႔ပါ၊ က်ဴပ္ ထင္ပါတယ္၊ မင္းလည္း က်ဳပ္လိုပဲ နားၿငီး’

`ရွင္ ရွင္ ဘာစကား’



စကားလက္ ပါးစပ္မွ လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်က္ခ်င္း သတိထားလိုက္သည္။ သူ႕ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲသို႔

ဝင္သြားသည့္ သူ႕ကိုယ္သူလည္း မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနသည္။

`ေစာေစာက က်ဳပ္ တံခါးဝမွာ ရပ္ၿပီး မင္းကို ၾကည့္ေနတယ္၊ တျခား မိန္းကေလးေတြကိုလည္း ၾကည့္ေနတယ္၊

သူတို႔ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြက တစ္ပံုစံတည္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မင္းမ်က္ႏွာက သူတို႔ႏွင့္ မတူဘူး၊ မ်က္ႏွာက အကဲခတ္ရတာ လြယ္ပါတယ္၊ မင္း လုပ္ေနတာကို မင္း စိတ္မဝင္စားပါဘူး၊ အေရးေတာ္ပံုႏွင့္ ေဆး႐ံု ကိစၥေတြကိုလည္း မင္း စဥ္းစားေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ဳပ္ ေျပာရဲတယ္၊ မင္း မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာက သိပ္ၿပီး ကခ်င္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ၊ သိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ၊ ဒါေပမယ့္ မကရ မေပ်ာ္ရလို႔ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ၊ ကဲ ေျပာေလ၊ က်ဳပ္ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလား’

`ကၽြန္မ ဗိုလ္ႀကီးကို ေနာက္ထပ္ ဘာမွ မေျပာလိုဘူး’ စကားလက္ ဣေႁႏၵဆည္ကာ အသံကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး

တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစား၍ ေျပာသည္။ `ရန္သူ စစ္ေၾကာင္းကို ေဖာက္လာႏိုင္တာႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဟုတ္လွၿပီ၊

195

အမ်ိဳးသမီးေတြကို ေစာ္ကား ပိုင္ခြင့္ ရွိၿပီလို႔ေတာ့ မထင္လိုက္ႏွင့္’

`ဘာ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းကို ေဖာက္ထြက္လာတဲ့ လူ ဟုတ္လား၊ တကယ့္ ျပက္လံုးပဲ၊ အခ်ိန္ရရင္ေတာ့ က်ဳပ္ကို

နည္းနည္းေလး စကားေျပာခြင့္ျပဳပါ၊ သီးျခား ျပည္နယ္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ က်ဳပ္ လုပ္ခဲ့တာေလးေတြကို မင္း တစ္မ်ိဳး နားလည္ေနတယ္၊ အဲဒါကေလးကိုေတာ့ နည္းနည္း ရွင္းခဲ့ပါရေစ’

`ရွင့္ ႂကြားလံုးေတြကို ကၽြန္မ နားေထာင္မေနႏိုင္ဘူး’



`ရန္သူ စစ္ေၾကာင္းကို ေဖာက္ၿပီး ကုန္ပစၥည္းေတြ သြင္းလာတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္က ျပည္နယ္ႀကီးကို ခ်စ္လြန္းလို႔

အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ယံုၾကည္လြန္းလို႔ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါေလးေတာ့ မင္း သိထား ေစခ်င္တယ္၊ ဒီအလုပ္ဟာ က်ဳပ္အဖို႔ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း၊ ပိုက္ဆံ ရွာတဲ့ လုပ္ငန္း၊ ပိုက္ဆံ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ တစ္ေန႔မွာ က်ဳပ္လည္း ဒီအလုပ္ကို မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီေတာ့ မင္း ဘာထင္သလဲ’

`ဘယ္လို ထင္ရမွာလဲ၊ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ ရွင္ဟာ တကယ့္ ေၾကးစား လူမိုက္ပဲ၊ ယန္ကီေတြႏွင့္ ဘာထူး ေသးလို႔လဲ’



`ဟုတ္တယ္၊ ဘာမွ မထူးဘူး’ သူက ရယ္သည္။ `ယန္ကီေတြက က်ဳပ္ကို ပိုက္ဆံရေအာင္ အကူအညီ ေပးတယ္၊

ဒါေၾကာင့္မို႔ မႏွစ္တုန္းက ဆုိရင္ က်ဳပ္ စက္ေလွကို နယူးေယာက္ ဆိပ္ကမ္း အထိ ေမာင္းသြားၿပီး ကုန္ေတြ တင္လာႏိုင္တာေပါ့’

`ဟင္’ စကားလက္ ဣေႁႏၵ မဆည္ႏိုင္ေတာ့။ တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနသည္။ `ရွင့္ စက္ေလွကို အေျမာက္ႏွင့္

မပစ္ၾကဘူးလား’

`ခက္လိုက္ပါဘိ မိန္းကေလးေလး၊ ဘာလို႔ ပစ္ရမွာလဲ၊ က်ဳပ္တို႔ ျပည္နယ္ကို ကုန္ေတြ ေရာင္းၿပီး ပိုက္ဆံရွာေနတဲ့

ယန္ကီ မ်ိဳးခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြလည္း ျပည္ေထာင္စုဘက္မွာ ရွိတာေပါ့၊ က်ဳပ္ စက္ေလွကို နယူးေယာက္ ဆိပ္ကမ္းမွာ ဝင္ကပ္တယ္၊ ယန္ကီ ကုန္တိုက္က ပစၥည္းေတြကို ဝယ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း နာေဆာက ျပည္ေထာင္စု ဘက္သား ယန္ကီ မ်ိဳးခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြဆီ သြားၿပီး ယမ္းမႈန္႔ ဝယ္တယ္၊ အဂၤလန္ သြားဝယ္ရတာႏွင့္ စာရင္ အမ်ားႀကီး သက္သာတာေပါ့၊ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း အခက္အခဲေလးေတြ ေတြ႔သေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ မီးေသေအာင္ ေရႊစေလး ဘာေလး ေပးရတာေပါ့’

`ယန္ကီေတြဟာ လူဆိုးေတြ ဆိုတာေတာ့ သိတယ္၊ ဒါေပမယ့္’



`သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ ေကာင္းေရာင္း ေကာင္းဝယ္ လုပ္စားေနတာကို ဘာျဖစ္လို႔ မေကာင္း ေျပာခ်င္ရတာလဲ

ကေလးမရယ္၊ ေနာက္ အႏွစ္ တစ္ရာေလာက္ ၾကာရင္ ဒီကိစၥဟာ အေသးအဖြဲကေလး ျဖစ္သြားေတာ့မွာေပါ့၊ သီးျခား ျပည္နယ္ဟာ ေနာက္ဆံုးမွာ သူတို႔လက္ ျပန္ေရာက္မယ္ ဆိုတာ သိၿပီးသားပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ သီးျခား ျပည္နယ္ႏွင့္ ကုန္မကူးရမွာလဲ၊ သူတို႔ဘက္ကေန ၾကည့္ရင္ ဒီလိုပဲ လုပ္ရမွာေပါ့’

`သူတို႔လက္ထဲကို ျပန္ေရာက္မယ္ ဟုတ္လား’



`ဟုတ္တယ္၊ ျပန္ေရာက္မယ္’

196



`ရွင္ ထြက္သြားရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ကၽြန္မ ရထားေခၚၿပီး အိမ္ျပန္မယ္’



`ေတာ္ေတာ္ ေခါင္းမာတဲ့ သူပုန္မေလးပဲ’



ရက္ ဘတ္တလာက ႐ုတ္တရက္ ျပံဳးသည္။ ထို႔ေနာက္ ဦးၫႊတ္ ႏႈတ္ဆက္၍ ေဆာင့္ႂကြားႂကြားဟန္ျဖင့္ ထြက္သြားသည္။

စကားလက္ စိတ္ဆိုးလြန္းသျဖင့္ အသက္ကို အႏိုင္ႏိုင္႐ႉရသည္။ သူ႕ရင္အံုသည္ နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ပ်က္ အားငယ္ျခင္း ျဖစ္မိသည္။ မည္သည္ကို စိတ္ပ်က္သည္ ဟူ၍ ခြဲျခားမရ။ အစစ္အမွန္ဟု ထင္ထားခဲ့သည့္ အရာတစ္ခု ပ်က္စီး ၿပိဳလဲသြားေသာ အခါတြင္ ခံစားရသည့္ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္၏ စိတ္ပ်က္ အားငယ္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းကို စြန္႔စြန္႔စားစား ျဖတ္၍ ကုန္ပစၥည္း သြင္းလာသူမ်ားကို ရစရာ မရွိေအာင္ ေျပာသြားသည္။ သီးျခား ျပည္နယ္ အေရးေတာ္ပံုသည္ က်ဆံုးမည္ဟု ေျပာသြားခဲ့သည္။ သစၥာေဖာက္ တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ပစ္သတ္ဖို႔ ေကာင္းေနၿပီ။ စကားလက္သည္ ခန္းမေဆာင္ထဲက ပရိသတ္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္သည္။ သူတို႔ မ်က္ႏွာက ဂုဏ္ယူသည့္ မ်က္ႏွာ။ အေရးေတာ္ပံုကို ယံုၾကည္သည့္ မ်က္ႏွာ။ ေသခ်ာေပါက္ ေအာင္ပြဲရမည္ဟု စိတ္ခ်သည့္ မ်က္ႏွာ။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ရင္ထဲတြင္မူ မယံုမရဲ။ အေရးေတာ္ပံု က်ဆံုးမည္ဟု သူက ေျပာသြားသည္။ မျဖစ္ႏိုင္။ ဤအေတြးမ်ိဳးသည္ မေတြးစေကာင္း။

`စကားလက္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြ ေျပာေနၾကတာလဲ’ ေစ်းဝယ္သူေတြ ပါး၍ သြားခ်ိန္တြင္ မီလာနီက ေမးသည္။

`စကားလက္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနတုန္း မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက တစ္ခ်ိန္လံုး လွမ္းၾကည့္ေနတယ္၊ ဒီမိန္းမႀကီး အေၾကာင္း စကားလက္လည္း သိသားပဲ’

`အို အလကား လူပါကြယ္၊ လူက ေတာ္ေတာ္ ႐ိုင္းတဲ့လူပဲ၊ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ ေျပာတာကိုေတာ့ စကားလက္

ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး၊ ေျပာခ်င္တာ ေျပာေပ့ေစေပါ့၊ စကားလက္လည္း ကပၸလီ ကၽြန္မေလးလို သူ ခိုင္းရာ လုပ္ရတာ စိတ္ပ်က္လွၿပီ’

`အို စကားလက္ကလည္း’



`႐ႉး ႐ႉး၊ ေဒါက္တာမိ ဘာေၾကညာ မလုိ႔လဲ မသိဘူး’



ေဒါက္တာမိက လက္ဝတ္ရတနာမ်ား လႉဒါန္းသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေနသည္။ ပရိသတ္က

ၿငိမ္ေနသည္။

`ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ လူႀကီးမင္းမ်ား ခင္ဗ်ား၊ အစီအစဥ္သစ္ တစ္ရပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေၾကညာပါ့မယ္၊

ဒီအစီအစဥ္ ၾကားရေတာ့ တခ်ိဳ႕က အလန္႔တၾကား ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္သြားပါ့မယ္၊ ဒါေပမယ့္ သည္းခံၾကပါ၊ ဒီအစီအစဥ္ဟာ ေဆး႐ံုအတြက္၊ အိပ္ရာေပၚ ပက္လက္ လဲေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ အက်ိဳး အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္’

အားလံုး စူးစိုက္၍ နားေထာင္ ေနၾကသည္။ ဣေႁႏၵ သိကၡာႀကီးသည့္ ေဒါက္တာမိလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးက ေၾကညာမည့္

အလန္႔တၾကား ျဖစ္ေလာက္သည့္ အစီအစဥ္ ဆိုသည္မွာ မည္သို႔နည္းဟု သိခ်င္ေနၾကသည္။

`မၾကာခင္မွာ ကပြဲ စပါေတာ့မယ္၊ ကပြဲကို အယိုင္အကႏွင့္ ဖြင့္ပါမယ္၊ ေနာက္ ေဝါ့ဇ္ ကပါ့မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပိုလ္ကာ အက၊

စေကာ့ အက၊ မာဇူကာ အကတို႔ အစီအစဥ္ အလိုက္ ဝင္ပါ့မယ္၊ ၾကားထဲမွာ အယိုင္ ကကြက္ကေလးေတြ ညႇပ္သြားပါ့မယ္၊

197

အယိုင္ကကို စဖြင့္တဲ့ ေနရာမွာ’

ေဒါက္တာမိက နဖူးက ေခၽြးကို သုတ္၍ အခန္းေထာင့္သို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။ အခန္းေထာင့့္တြင္ ဆရာဝန္ ကေတာ္သည္

အပ်ိဳရံ မိန္းမႀကီးမ်ားႏွင့္ ထိုင္ေနသည္။

`လူႀကီးမင္း ခင္ဗ်ား၊ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ တြဲၿပီး အယိုင္ကကို ဖြင့္ခ်င္ရင္ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ကဖို႔

ေလလံဆြဲရပါ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ေလလံ တင္ပါ့မယ္၊ ရတဲ့ေငြကို ေဆး႐ံု ရန္ပံုေငြ အျဖစ္ ထားပါ့မယ္’

ယပ္ေတာင္ ခတ္သံမ်ား ရပ္သြားကာ အခန္းထဲတြင္ တီးတိုးသံမ်ား ေပၚလာသည္။ အပ်ိဳရံ မိန္းမႀကီးမ်ား ထိုင္ေနသည့္

ေနရာ တစ္ဝိုက္တြင္ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနသည္။ ဆရာဝန္ ကေတာ္သည္ ဤအစီအစဥ္ကို မႀကိဳက္ေသာ္လည္း သူ႕ေယာက်္ား၏ အစီအစဥ္ ျဖစ္သျဖင့္ သဘာတူရမည္ အခက္၊ ကန္႔ကြက္ရမည္ အခက္ ျဖစ္ေနသည္။ မစၥက္ အယ္လဆင္းႏွင့္ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာတို႔က မ်က္ႏွာေတြ နီရဲေနၾကသည္။

ထိုအခိုက္ ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားဘက္မွ ၾသဘာသံေတြ ေပၚလာသည္။ အျခား တပ္သားမ်ားကလည္း

ေထာက္ခံၾကသည္။ မိန္းကေလးမ်ားကလည္း လက္ခုပ္ ၾသဘာေပးၾကသည္။

`ဟို ဟုိဒင္း၊ ကပၸလီ ကၽြန္ေတြကို ေလလံပစ္တာႏွင့္ မတူဘူးလားဟင္’



မီလာနီက ခပ္တိုးတိုး ေမးသည္။ ေဒါက္တာမိကို ေစာေစာက အထင္ႀကီးေသာ္လည္း မီလာနီ စိတ္ပ်က္ေနၿပီ။



စကားလက္ကမူ မည္သုိ႔မွ် မေျပာ။ သို႔ရာတြင္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက တလက္လက္ ေတာက္ေနၾကသည္။ ႏွလံုးသားက

နာက်င္လာသည္။ သူသာ မုဆိုးမ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့လွ်င္၊ မစၥ စကားလက္ အိုဟာရာ ဆိုသည့္ အပ်ိဳေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ သစ္ေတာ္သီးစိမ္းေရာင္ ဝတ္စံု၊ ရင္တြင္ ကတၱီပါ ဖဲႀကိဳး၊ ေခါင္းတြင္ ႏွင္းဆီပန္းက တေဝေဝျဖင့္ ေရွ႕သို႔ ထြက္လာကာ အယိုင္ကကို ပထမဆံုး ကမိလိမ့္မည္။ သူႏွင့္ ကခ်င္သည့္ ေယာက်္ားေလးေတြ တစ္ပံုႀကီး။ ေဒါက္တာ မိလည္း ရန္ပံုေငြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရမည္။ ယခုမူ ငူငူႀကီး ထိုင္ရင္း ေမဘယ္ႏွင့္ ဖန္နီတို႔ အယိုင္က ထြက္သည္ကို ၾကည့္ေနရသည္။

`ေမဘယ္ မယ္ရီဝယ္သာႏွင့္ ကမယ္ ခင္ဗ်ာ၊ ေဒၚလာ ႏွစ္ဆယ္’



အသံဗလံေတြ ၾကားထဲက ဗိုလ္ေလး ပီကာ့၏ အသံဝဲဝဲႏွင့္ ေျပာသံ ေပၚလာသည္။



ေမဘယ္က ဖန္နီ၏ ပခံုးကို မွီကာ မ်က္ႏွာကို ဝွက္ထားလိုက္သည္။ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကို

တစ္ေယာက္ ဝွက္၍ တခစ္ခစ္ ရယ္ေနၾကသည္။ တျခား မိန္းကေလးမ်ား၏ အမည္မ်ားကို ေအာ္ေခၚသံ၊ ေလလံေၾကး ေပးသံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ေဆး႐ံု ေကာ္မတီ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားက ဆူညံ ဆူညံ လုပ္ေနၾကသည္။ ေဒါက္တာမိက ထိုအသံမ်ားကို မၾကားေယာင္ျပဳ၍ ျပံဳးလိုက္၏။

ပထမတြင္ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက သူ႕သမီးကို ဤအစီအစဥ္မ်ိဳးတြင္ ပါဝင္ခြင့္ မျပဳႏိုင္ဟု ေအာ္က်ယ္ ဟစ္က်ယ္

လုပ္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ေမဘယ္၏ နာမည္ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ ေခၚကာ ေလလံေၾကးက ခုနစ္ဆယ့္ငါး ေဒၚလာ အထိ ေရာက္လာသည္။ ဤတြင္ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ၏ ေလသံ ေပ်ာ့သြားသည္။ စကားလက္သည္ ခံုတန္းေပၚတြင္ တံေတာင္ဆစ္

198

ေထာက္ကာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည့္ ပရိသတ္ကို ၾကည့္ေနသည္။ သူတို႔ လက္ထဲတြင္ ျပည္နယ္ အစိုးရ ထုတ္ ေငြစကၠဴမ်ားကို ကိုင္ထားသည္။

ခဏၾကာလွ်င္ အားလံုး အယိုင္ကရန္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ သူႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားသာ က်န္ေတာ့သည္။

သူမွအပ မိန္းကေလးတိုင္း ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ေဒါက္တာမိ၏ ေရွ႕စင္ျမင့္ ေအာက္တြင္ ရပ္ေနေသာ ရက္ ဘတ္တလာကို ျမင္လိုက္ရ၏။ စကားလက္က မ်က္ႏွာထားကို ျပင္လိုက္မည္ ျပဳကာရွိေသး ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ကို ျမင္သြားသည္။ သူ႕ ႏႈတ္ခမ္း တစ္ဖက္က ေအာက္သို႔ ေကြးသြားၿပီး မ်က္ခံုး တစ္ဖက္က အထက္သို႔ တက္သြားသည္။ စကားလက္က ဆတ္ခနဲ ေမးထိုးကာ မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္သို႔ လႊဲပစ္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ သူ႕နာမည္ ေခၚသံကို ႐ုတ္တရက္ ၾကားလိုက္သည္။ အသံက ခပ္ဝဲဝဲ။ ခ်က္လက္စတန္သံ။ အျခား အသံမ်ား ဖံုးသြားသည္။

`မစၥက္ ခ်ားလ္ ဟယ္မီတန္ႏွင့္ ကခ်င္တယ္ ခင္ဗ်၊ ေဒၚလာ တစ္ရာ့ငါးဆယ္၊ ေရႊႏွင့္ ေပးမယ္’



နာမည္ႏွင့္ ေၾကးေခၚသံေၾကာင့္ တစ္ခန္းလံုး တိတ္သြားသည္။ စကားလက္ လန္႔သြားသည္။ လႈပ္ရွားျခင္းပင္ မျပဳႏိုင္။

ေမးကို လက္ဝါး ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေထာက္ထားကာ မ်က္လံုး အဝိုင္းသား ျဖစ္ေနသည္။ လူေတြက သူ႕ကို လွမ္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ေဒါက္တာမိက ေအာက္သို႔ ငံု႔ၾကည့္ကာ ရက္ ဘတ္တလာကို တစ္စံုတစ္ရာ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ လင္ ဆံုးၿပီးစ ျဖစ္၍ ဝင္ကမည္ မဟုတ္ဟု ေျပာေနျခင္းေလာ။ ရက္ ဘတ္တလာက ပခံုးကို တြန္႔ျပသည္။

`တျခား တစ္ေယာက္ကို ေရြးပါ ခင္ဗ်ား’



ေဒါက္တာမိက ေျပာသည္။



`မေရြးဘူး ခင္ဗ်၊ မစၥက္ ဟယ္မီတန္ပဲ’



ရက္ ဘတ္တလာက ဂ႐ုမစိုက္ဟန္ျဖင့္ ပရိသတ္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။



`မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ၊ မစၥက္ ဟယ္မီတန္က ကမွာ မဟုတ္’



စကားလက္၏ စိတ္ထဲတြင္ အသံ တစ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအသံ မည္သူ႕အသံ ျဖစ္မွန္း သူ ႐ုတ္တရက္

သတိမထားမိ။

`ရပါတယ္၊ ကပါတယ္’



စကားလက္ မတ္တတ္ ရပ္လိုက္သည္။ သူ႕ႏွလံုးသည္ တူထုသည့္ႏွယ္ ျပင္းစြာ ခုန္ေနသည္။ ေကာင္းေကာင္းပင္

မရပ္ႏိုင္။ လူအားလံုးက ဂ႐ုစိုက္ အၾကည့္ခံရသူ ျပန္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။ ကပြဲတြင္ ပြဲေတာင္းခံရျပန္ၿပီ။ ျပန္ကရေတာ့မည္။

`ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၾကေပါ့၊ ဂ႐ု မစိုက္ပါဘူး’ စကားလက္ စိတ္ထဲမွ ရြတ္ေနသည္။ စကားလက္က ေခါင္းကို ယမ္း၍

ဆံပင္ကို ပင့္တင္ကာ ဆိုင္ခန္းထဲမွ ထြက္လာသည္။ အနက္ေရာင္ ပိုးသား ယပ္ေတာင္ကို ျဖန္႔ကိုင္လာသည္။ မီလာနီက

199

သူ႕ကို တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနသည္။ အပ်ိဳရံ မိန္းမႀကီးမ်ားက မဲ့ေနသည္။ ရြယ္တူ မိန္းကေလးမ်ားက ႏႈတ္ခမ္း စူေနသည္။ တပ္သားမ်ားက ၾသဘာေပးၾကသည္။

စကားလက္ အလယ္ေကာင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ ရက္ ဘတ္တလာက ေဘး တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္

စီတန္းေနသည့္ လူတန္းႀကီးၾကားမွ ေလွ်ာက္လာသည္။ မုန္းစရာ ေလွာင္ျပံဳး ျပံဳးလ်က္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ ဂ႐ုမစိုက္။ ရက္ ဘတ္တလာ သာမက လင္ကြန္း ကိုယ္တိုင္ လာေစေတာ့ စကားလက္ ဂ႐ုမစိုက္။ စကားလက္ ျပန္ကရေတာ့မည္။ အယိုင္က ကပြဲကို သူတို႔ အတြဲက ေခါင္းေဆာင္ ရေတာ့မည္။ စကားလက္က ယဥ္ေက်းသမဥ အေနျဖင့္ ျပံဳး၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာက လက္တစ္ဖက္ကို ရင္တြင္ ထိ၍ ဦးၫႊတ္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ တူရိယာဝိုင္း ေခါင္းေဆာင္ ေလဗီသည္ အံ့အားသင့္ေနသည္။ ခဏၾကာမွ တီးဝိုင္းစရန္ အခ်က္ ျပလိုက္သည္။

တီးဝိုင္းမွ အယိုင္က တီးလံုးျဖစ္သည့္ `ဒစ္ကၠဇီ’ ကို တီးသည္။



`ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ရွင္ လုပ္တာႏွင့္ ကၽြန္မ သိပ္ထူးျခားေနၿပီ’



`မင္း ကိုယ္တိုင္လည္း ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္ မဟုတ္လား’



`လူေတြေရွ႕မွာ ဘာျဖစ္လို႔ ကၽြန္မကို ေရြးေခၚ ရတာလဲ’



`ဒါေတာ့ မင္း မကခ်င္ရင္ ျငင္းႏိုင္သားပဲ’



`ကၽြန္မက ... ကၽြန္မက အေရးေတာ္ပံုကို ယံုၾကည္တာကိုး၊ ရွင္က ေရႊေတြ တင္ၿပီးေခၚေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္လို

ျဖစ္သြားမွန္ မသိဘူး၊ သိပ္ရယ္မေနပါႏွင့္၊ လူေတြ ၾကည့္ေနတယ္’

`သူတို႔ကေတာ့ ၾကည့္မွာပဲ၊ ရန္ပံုေငြေၾကာင့္ ကသေလး ဘာေလးႏွင့္ က်ဳပ္ကို ေျပာမေနပါႏွင့္၊ မင္း ကခ်င္ေနတယ္

မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း နည္းလမ္း ရွာေပးရတာေပါ့၊ သီခ်င္း ဆံုးေတာ့မယ္ ထင္တယ္၊ ဒါ ေနာက္ဆံုး အလွည့္လား’

`ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မ ထြက္ထိုင္ေတာ့မယ္’



`ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ မင္း ေျခေထာက္ကို တက္နင္းမိလို႔လား’



`ဟင့္အင္း၊ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မကို ကဲ့ရဲ႕ ၾကလိမ့္မယ္’



`မင္းက ကဲ့ရဲ႕မွာ ေၾကာက္တတ္လို႔လား’



`အင္း’



`ဘာေၾကာက္စရာ ရွိသလဲ၊ ရာဇဝတ္မႈ က်ဴးလြန္ေနတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ က်ဳပ္ႏွင့္ ေဝါ့ဇ္ တစ္ခ်ီေလာက္ ကဦးမလား’



`ေမေမ သိရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ’

200



`အေမ့ ထဘီနားကို ခုထက္ထိ ဆြဲလိုက္ေန တုန္းလား’



`ရွင့္ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္မွျဖင့္ က်င့္ဝတ္သိကၡာတုိ႔ ဘာတို႔ ဆိုတာေတြဟာ အလကား ျဖစ္ကုန္တာပဲ ေနာ္’



`က်င့္ဝတ္ဆိုတာ အလကား ဟာေတြပဲ မဟုတ္လား၊ ဘာလဲ မင္းက လူေတြ ေျပာမွာကို ဂ႐ုစိုက္ သလား’



`ဂ႐ုေတာ့ မစိုက္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒါေပမယ့္ ကဲပါ ဒီအေၾကာင္း ေတာ္ပါေတာ့၊ ေဟာ ေဝါ့ဇ္ေတာင္ စေနၿပီ၊ အယိုင္က

ကရတာ သိပ္ေမာတာပဲ’

`က်ဳပ္ ေမးတာကို ေျဖပါ၊ စကား လႊဲမပစ္ပါႏွင့္၊ ဒိျပင္ မိန္းမေတြ ေျပာတာကို မင္း ဂ႐ုစိုက္ သလား’



`အတင္း ေမးတာပဲေနာ္၊ သိပ္ခက္တာပဲ၊ မစိုက္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလး ဆိုေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ဟန္ ေဆာင္ရတာေပါ့၊

ဒီေန႔ည ကတာလည္း ေျပာၾကမွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး’

`ေအး၊ ဒီလိုမွေပါ့၊ ကိုယ့္ အေၾကာင္းကို သူမ်ားေတြ ေတြးခြင့္ မေပးဘဲ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေတြးတတ္လာၿပီ၊ မဆိုးဘူး၊

ေတာ္ေတာ္ ပညာရွိလာၿပီ’

`ဒါေပမယ့္’



`က်ဳပ္လိုသာ လူေတြ အထင္ေသးတာ၊ ကဲ့ရဲ႕တာကို ခံခဲ့ရဖူးရင္ မင္းလည္း ဒါေတြကို ဒီေလာက္ ဂ႐ုစိုက္ေတာ့မွာ

မဟုတ္ပါဘူး၊ ခ်ာလက္စတန္မွာ ဆိုရင္ က်ဳပ္ကို ဘယ္အိမ္ကမွ မလာေစခ်င္ၾကဘူး၊ အေရးေတာ္ပံု အတြက္ က်ဳပ္ ကူညီခဲ့တာေတာင္ က်ဳပ္ကို အေကာင္း မေျပာၾကဘူး’

`ဒါေတာ့ ဆိုးတာေပါ့’



`အေရးမႀကီးပါဘူး၊ ဂုဏ္သိကၡာ ဆိုတာ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးႀကီးေတြ ထမ္းေနရသလိုပဲ၊ ဂုဏ္သိကၡာ မရွိေတာ့ ေနရတာ

ေပါ့ပါးတယ္၊ လြတ္လပ္တယ္၊ ဂုဏ္ သိကၡာ မရွိတဲ့ အခါက်ေတာ့ မင္း ဒါေတြကို နားလည္လာ လိမ့္မယ္’

`ရွင္ ေျပာတာေတြက ေၾကာက္စရာပါလား’



`ေၾကာက္စရာေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါ အမွန္ပဲ၊ မင္းမွာ သတၱိ ရွိတယ္ ပိုက္ဆံ ရွိတယ္ ဆိုရင္ ဂုဏ္သိကၡာ

ဆိုတာ မလိုပါဘူး’

`ပိုက္ဆံႏွင့္ ဝယ္လို႔ မရတာေတြ ရွိေသးတယ္ေလ’



`မင္းကို ဘယ္သူက ဒီလို ဆံုးမထားသလဲ၊ မင္းဘာသာ မင္းေတာ့ ေတြးတတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကဲ၊ ေျပာစမ္းပါဦး၊

ပိုက္ဆံႏွင့္ ဝယ္လို႔ မရတာ ဘာ ရွိလို႔လဲ’

`ဟင့္အင္း၊ ဒါေတာ့ ကၽြန္မ မေျပာတတ္ဘူး၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈတို႔ အခ်စ္တို႔ ျဖစ္မွာေပါ့’

201



`ဝယ္လို႔ ရပါတယ္ကြယ္၊ ဝယ္လို႔ မရတဲ့အခါ က်ေတာ့လည္း အဲဒီဟာေတြကို အစားထိုးႏိုင္တဲ့ တျခားက ပစၥည္းေတြကို

ဝယ္တာေပါ့’

`ရွင္က ဘယ္ေလာက္မ်ား ပိုက္ဆံ ရွိလို႔လဲ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ’



`မင္း ေမးခြန္းက ေတာ္ေတာ္ ေျဗာင္က်တဲ့ ေမးခြန္းပဲ၊ က်ဳပ္ေတာင္ ေၾကာင္သြားတယ္၊ က်ဳပ္လား ရွိတာေပါ့၊ က်ဳပ္

ငယ္ငယ္တုန္းက က်ဳပ္ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံဆိုလို႔ တစ္ျပားမွ မရွိဖူးဘူး၊ အဲဒီ ဘဝႏွင့္ စာရင္ က်ဳပ္မွာ ခု ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာေပါ့၊ ပိတ္ဆို႔မႈကို ေဖာက္ၿပီး ေမွာင္ခို ကုန္ကူးတာႏွင့္ခ်ည္းပဲ က်ဳပ္ တစ္သန္းေလာက္ ရၿပီ’

`တကယ္’



`တကယ္ေပါ့၊ ေခတ္ တစ္ေခတ္ ထူေထာင္ရင္ လူေတြ ႀကီးပြားၾကသလို ေခတ္ တစ္ေခတ္ ပ်က္ရင္လည္း

ႀကီးပြားၾကတာပဲ၊ ဒါကို လူေတြ သေဘာမေပါက္ၾကဘူး’

`ရွင္ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ’



`ရွင္းပါတယ္၊ ဒီေန႔ည ဒီကိုလာၾကတဲ့ လူေတြ မင္းေရာ၊ က်ဳပ္ေရာ အပါအဝင္ လာသမွ် လူေတြဟာ ေတာ႐ိုင္းကို

ခုတ္ထြင္ၿပီး ေခတ္သစ္ႀကီး တစ္ခုကို ထူေထာင္ရင္း ႀကီးပြားလာၾကတဲ့ လူေတြ မဟုတ္ဘူးလား၊ တိုင္းျပည္ တည္ေဆာက္ခ်ိန္မွာ လူေတြ ႀကီးပြားလာၾကတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တိုင္းျပည္ ပ်က္ခ်ိန္က ပိုၿပီး ႀကီးပြားလြယ္တယ္’

`ဘယ္ေခတ္ကို ရွင္ ေျပာေနတာလဲ’



`က်ဳပ္တို႔ ခုေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးေပါ့၊ ေတာင္ပိုင္းသားေတြရဲ႕ ေခတ္ႀကီး၊ သီးျခား ျပည္နယ္ေတြ ခြဲထြက္တဲ့ ေခတ္ႀကီး၊

ဝါဂြမ္း အင္ပိုင္ယာႀကီးေပါ့၊ ခု အဲဒီေခတ္ဟာ ၿပိဳလဲပ်က္စီးေနၿပီ၊ နလပိန္းတံုးေတြကေတာ့ ဒီေခတ္ႀကီး ၿပိဳလဲပ်က္စီးေနတာကို မျမင္ၾကဘူး၊ ေခတ္ႀကီး ပ်က္ေနတာကို ဝင္ၿပီး အခြင့္ေကာင္း မယူတတ္ ၾကဘူး၊ က်ဳပ္က ခု အဲဒီ ေခတ္ပ်က္ႀကီးကို မွီၿပီး အခြင့္ေကာင္း ယူေနတယ္၊ ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေနတယ္’

`ဒါျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ သီးျခား ျပည္နယ္ေတြဟာ တကယ္ ႐ံႈးေတာ့မွာေပါ့’



`ဒါေပါ့၊ ဘာဟန္ေဆာင္ေနစရာ လိုေသးလဲ’



`ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္မ ဒါေတြ နားမလည္ဘူး၊ စိတ္လည္း မဝင္စားဘူး၊ စိတ္ခ်မ္းသာစရာကို မေျပာတတ္ ေတာ့ဘူးလား

ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ’

`မင္း မ်က္လံုးေတြက စိမ္းၾကည္ေနတဲ့ ေရ အျပည့္ ထည့္ထားတဲ့ ေရႊငါးကန္ေလး ႏွစ္ကန္ႏွင့္ တူတယ္၊ ခုလို

ေရႊငါးကေလး ႏွစ္ေကာင္ ေရေပၚတက္ၿပီး ျမဴးေနတဲ့ အခါက်ေတာ့ မင္းဟာ သိပ္ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္၊ ကဲ အဲဒီလို ေျပာတယ္ဆိုရင္ မင္း စိတ္ခ်မ္းသာ မလား’

`ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္မ ဒါမ်ိဳးေတြ မၾကားခ်င္ဘူး၊ ဂီတဝိုင္းက ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္ေနာ္၊ ဒီလို ဝိုင္းမ်ိဳးႏွင့္ ဆိုရင္ ေဝါ့ဇ္

202

ခ်ည္းပဲ ကေနခ်င္ေတာ့တာပဲ၊ ဒါမ်ိဳး မကရတာ ၾကာလွၿပီ’

`က်ဳပ္ႏွင့္ တြဲကသူေတြထဲမွာေတာ့ မင္းေလာက္ အက ေကာင္းတာ တစ္ေယာက္မွ မရွိေသးဘူး’



`ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ကၽြန္မကို သိပ္ဖက္ မထားႏွင့္ေလ၊ လူေတြ ၾကည့္ေနတယ္’



`ဘယ္သူမွ မၾကည့္ဘူး ဆိုရင္ေကာ’



`ရွင့္ကိုယ္ ရွင္ ေမ့သြားၿပီ ထင္တယ္ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ’



`ဟင့္အင္း၊ မေမ့ပါဘူး၊ က်ဳပ္ ရင္ခြင္ထဲမွာ မင္း ရွိေနရင္ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ ဘယ္ေမ့ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ေတးသြားက ဘာလဲ၊

အသစ္လား’

`ဟုတ္တယ္၊ သိပ္ေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းေနာ္၊ ယန္ကီေတြဆီက ရတဲ့ သီခ်င္းေလ’



`သီခ်င္း နာမည္က’



`ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးေသာအခါ တဲ့’



`စာသားေတြကေကာ ဘာတဲ့လဲ၊ က်ဳပ္ကို ဆိုျပပါ့လား’

XX ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔ခ်ိန္ ကိုကြယ္ XX မွတ္မိေသးတယ္ XX ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ထိုင္ၿပီးေတာ့ ရင္ကို ဖြင့္ခဲ့တယ္ XX ေမာင္ရပ္ျပန္ေတာ့ XX ေယာက်္ား ပီသ ခံ့ညားလွတယ္ XX ေမတၱာ မပ်က္ပါဘူးတဲ့ သစၥာပႏၷက္ ႐ိုက္ခဲ့တယ္ XX ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးေသာအခါဝယ္ XX ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ျပန္လည္ ဆံုေတြ႔ၾကမယ္ XX

`ရွင္က ေဝါ့ဇ္ ေတာ္ေတာ္ အက ေကာင္းသားပဲ၊ ဒီတစ္ခါ ၿပီးရင္ ေနာက္ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ကျဖစ္ဦးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး’



`အို ေနာက္တစ္ခ်ီ ကဦးမွာေပါ့၊ မင္းကို ေနာက္ အယိုင္ကမွာ က်ဳပ္ ေလလံဆြဲဦးမယ္၊ ေနာက္ တစ္ခ်ီ ၿပီးေတာ့

ေနာက္တစ္ခ်ီ’

`ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္မ မကႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ လူေတြက သိကၡာ မရွိဘူးလို႔ ေျပာၾကလိမ့္မယ္’



`က်စရာ သိကၡာလည္း မင္းမွာ မရွိေတာ့ပါဘူးကြယ္၊ ခုလည္း စုတ္ျပတ္ေနပါၿပီ၊ ဒီေတာ့ ဘာထူးေသးလဲ၊ ေနာက္တစ္ခ်ီ

ဆက္ကေပါ့၊ က်ဳပ္ႏွင့္ ငါးခါ ေျခာက္ခါေလာက္ ကၿပီးရင္ ဒီျပင္လူေတြ အလွည့္ေပးမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး အလွည့္က်ရင္ က်ဳပ္ႏွင့္ ကရမယ္’

`သေဘာပဲေလ၊ ကၽြန္မ လုပ္ပံုက သိပ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး၊ ဘယ္သူေတြ ဘာေျပာေျပာ

ကၽြန္မ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ ကၽြန္မ အိမ္တြင္း ေအာင္းေနရတာ ၿငီးေငြ႔လွၿပီ၊ ဟုတ္တယ္၊ ကမွာပဲ၊ ကမယ္’

`အနက္ႀကီးလည္း မဝတ္ပါႏွင့္၊ က်ဳပ္ကလည္း အဲဒီ အဝတ္ႀကီးကို သိပ္မုန္းတာပဲ’

203



`ဟင့္အင္း၊ ဒါေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး၊ လူေတြ ေျပာၾကလိမ့္မယ္၊ အို သိပ္မဖက္ႏွင့္ေလ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊

သိပ္ဖက္ရင္ စိတ္ဆိုးရလိမ့္မယ္’

`မင္း စိတ္ဆိုးရင္ ပိုၿပီး ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္၊ မင္း တကယ္ စိတ္ဆိုး မဆိုး သိရေအာင္ က်ဳပ္ ဖက္ပစ္လိုက္မယ္ေလ၊

ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္မွာ မင္း စိတ္ဆိုးတုန္းက သိပ္ၾကည့္လို႔ ေကာင္းတာပဲ၊ ပန္းအိုးႏွင့္ ေပါက္’

`ေတာ္ပါေတာ့၊ ဒီအေၾကာင္းကို မေမ့ေသးဘူးလား’



`ဟင့္အင္း၊ မေမ့ဘူး၊ က်ဳပ္ တစ္သက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ျမင္ကြင္းပဲ၊ ႏူးႏူးည့ံညံ့ ေတာင္ပိုင္းက အပ်ိဳမေလး

အိုင္းရစ္ေသြး ဆူၿပီး ေဒါပြ ေနတဲ့ပံု၊ မင္းဟာ တကယ္ အိုင္းရစ္ဆန္တယ္’

`ေဟာ သီခ်င္းဆံုးေနၿပီ၊ ေဒၚေလး ပစ္တီေတာင္ ေနာက္ခန္းထဲက ထြက္လာၿပီ၊ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ သြားေျပာတယ္

ထင္တယ္၊ လာ လာ ျပတင္းေပါက္နား ေရွာင္ေနရေအာင္၊ ခုေတြ႔လို႔ မျဖစ္ေသးဘူး၊ သူ႕မ်က္လံုးႀကီးေတြက ျပဴးလို႔၊ စိတ္ဆိုးေနၿပီ’

204

၁၀    

ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ လက္ဖက္ရည္ပြဲတြင္ ေဒၚေလး ပစ္တီ မ်က္ရည္စမ္းစမ္းႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ မီလာနီက

တိတ္ဆိတ္လ်က္။ စကားလက္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနသည္။

`ေျပာခ်င္တာ ေျပာၾကပေစေပါ့၊ စကားလက္ ဂ႐ုမစို္က္ပါဘူး၊ ေဆး႐ံု ရန္ပံုေငြ အတြက္ ဒိျပင္ မိန္းကေလးေတြထက္

စကားလက္ ေငြ ပိုရွာေပးခဲ့တယ္၊ နိဗၺာန္ေစ်း ေရာင္းရတဲ့ ေငြထက္ေတာင္ မ်ားေသးတယ္’

`ပိုက္ဆံက ဘာ အေရးလဲ စကားလက္ရယ္’ ေဒၚေလး ပစ္တီက ညည္းသည္။ `ေဒၚေလးျဖင့္ ကိုယ့္ မ်က္စိေတာင္

ကိုယ္ မယံုႏိုင္ဘူး၊ ခ်ားလ္ ဆံုးၿပီးတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာေသးလို႔လဲ၊ ၿပီးေတာ့ တြဲကတဲ့ လူကလည္း တကယ့္လူ၊ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာႏွင့္တဲ့၊ တကယ့္ ေၾကာက္စရာ လူႏွင့္မွ သြားၿပီး ကတယ္၊ ခ်ာလက္စတန္က ျပန္လာတဲ့ လူေတြဆီက သူ႕အေၾကာင္း အကုန္ ၾကားၿပီးၿပီ၊ မ်ိဳး႐ိုးကေတာ့ မဆိုးပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ အမ်ိဳးထဲမွာ တကယ့္ လူဆိုး၊ ခ်ာလက္စတန္မွာလည္း သူ႕ကို ဘယ္သူကမွ အဆက္အဆံ မလုပ္ၾကဘူး၊ သိပ္နာမည္ ပ်က္တာပဲတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကိုလည္း ဖ်က္ဆီးခဲ့ သတဲ့၊ သူ ဆိုးပံုကေတာ့ ေျပာလို႔ေတာင္ မေကာင္းဘူးတဲ့’

`ဒီေလာက္ေတာ့ ဆိုးပံု မရပါဘူး’ မီလာနီက ဝင္ေျပာသည္။ `ၾကည့္ရတာကေတာ့ လူႀကီး လူေကာင္း တစ္ေယာက္ပါ၊

ပိတ္ဆို႔မႈကိုလည္း သူပဲ သတၱိေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေဖာက္ထြက္ခဲ့တာပဲ’

`ဒီေလာက္လည္း သတၱိမေကာင္းပါဘူး’ စကားလက္က ကန္႔လန္႔ေျပာၿပီး မုန္႔ယွက္ေပၚသို႔ အခ်ိဳရည္ ဆမ္းေနသည္။

`သူ ဒီလို ေဖာက္ထြက္တာ ပိုက္ဆံ လိုခ်င္လို႔တဲ့၊ ပိုက္ဆံ အတြက္ လုပ္တာတဲ့၊ စကားလက္ကို ေျပာျပတယ္၊ သီးျခား ျပည္နယ္တို႔ ဘာတို႔ ဆိုတာလည္း သူ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးတဲ့၊ စကားလက္တို႔ သီးျခား ျပည္နယ္လည္း ႐ံႈးမွာပဲတဲ့၊ အက ကေတာ့ သိပ္ေကာင္းတာပဲ’

ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တိတ္သြားသည္။



`အိမ္တြင္း ေအာင္းရတာကို စကားလက္ ၿငီးေငြ႔လာၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ မေန႔ညက ကိစၥကို

ဝိုင္းေျပာေနၾကၿပီ ဆိုေတာ့ စကားလက္ အဖို႔ သိကၡာ ပ်က္စရာ မက်န္ေတာ့ပါဘူး၊ သူတို႔ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၾကပေစ့ေပါ့’

ဤလုိ အေတြးမ်ိဳးသည္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ အေတြးဟု မထင္။ သူ႕အေတြး သူ႕သေဘာထားႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း

ျဖစ္ေနသည္။

`စကားလက္ ေမေမမ်ား ၾကားရင္ ဘယ္လို ေျပာမလဲ၊ ေဒၚေလးကိုလည္း ဘယ္လို ထင္မလဲ’



သူ႕သမီး အေၾကာင္း ေမေမ ၾကားလွ်င္ မည္သို႔ ရွိမည္နည္း။ ထိုအခါက်မွ စကားလက္ ေမေမ့ကို အမွတ္ရသည္။

205

သို႔ရာတြင္ အတၱလန္တာႏွင့္ ၿမိဳင္သာယာက ႏွစ္ဆယ့္ငါးမိုင္ ေဝးသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီကလည္း ေမေမ့ကို ေျပာမည္ မဟုတ္။ ေျပာလွ်င္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို မထိန္းႏိုင္ရေကာင္းေလာဟု သူ႕အေပၚပင္ တာဝန္က်မည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီက မေျပာလွ်င္ ေမေမ့ကို မည္သူမွ် ေျပာမည့္သူ မရွိ။

`ေဒၚေလး စိတ္ကေတာ့ ဦးေလး ဟင္နရီဆီကို စာေရးခ်င္တယ္၊ တကယ္ေတာ့ သူႏွင့္လည္း သိပ္ အဆက္အဆံ

မလုပ္ခ်င္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေလးတို႔ ေဆြမ်ိဳးထဲမွာ ေယာက်္ား ႀကီးႀကီးမားမား ဆိုလို႔ သူပဲ ရွိတာ၊ ဒီေတာ့ သူ႕ဆီ စာေရးၿပီး ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာကို ေနာက္ ဒီလို မလုပ္ဖို႔ အေျပာခိုင္းရမလား မသိဘူး၊ ခ်ားလ္သာ ရွိရင္ ဒီလို လူမ်ိဳးႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ စကားေျပာရမွာ မဟုတ္ဘူး’

မီလာနီက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေပါင္ေပၚတြင္ တင္၍ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ေနသည္။ စားပြဲေပၚက မုန္႔ကို တစ္ခ်ပ္မွ်

မႏိႈက္ရေသး။ မီလာနီက ထလာကာ စကားလက္ကို ေနာက္မွ သိုင္းဖက္လိုက္သည္။

`စကားလက္ရယ္၊ ဒီေလာက္လည္း စိတ္ထိခိုက္ မေနပါႏွင့္၊ မီလာနီ နားလည္ပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ မေန႔ညက

စကားလက္ လုပ္လိုက္တာဟာ ရဲရင့္တဲ့ အျပဳအမူ တစ္ရပ္ပါ၊ ဒီလို လုပ္လိုက္တဲ့အတြက္ ေဆး႐ံု ရန္ပံုေငြေတြ အမ်ားႀကီး တိုးသြားတယ္၊ စကားလက္ကို မေကာင္း ေျပာၾကစမ္းပါေစ၊ မီလာနီ ေရွ႕က ရပ္မယ္၊ အေျပာ မခံဘူး၊ ေဒၚေလးကလည္း ငိုမေနစမ္းပါႏွင့္၊ ဟုတ္သားပဲ၊ ဘယ္မွ မသြားရဘဲ အိမ္ေခါင္းထဲမွာခ်ည္း ဘယ္ ေအာင္းေနႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ခုမွ ငယ္ငယ္ကေလး ရွိေသးတာ’

မီလာနီက စကားလက္၏ ဆံပင္ နက္နက္မ်ားကို ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။



`ဟုတ္တယ္၊ တစ္ခါတေလေတာ့ ေပ်ာ္ပြဲတို႔ ဧည့္ခံပြဲတို႔ကို သြားေပးရမယ္၊ စစ္ျဖစ္ေနခ်ိန္ ဆိုေတာ့ သာမန္ အခ်ိန္မွာလို

အိမ္ထဲ ကုပ္မေနႏိုင္ဘူး၊ ျပည္နယ္ အတြက္ တတ္ႏိုင္တဲ့ ဘက္က ဝိုင္း လုပ္ေပးရမွာေပါ့၊ ကိုယ့္ကိစၥေၾကာင့္ အိမ္ထဲ ကုပ္ေနရင္ မီလာနီတို႔ေလာက္ ကိုယ္က်ိဳးၾကည့္တာ ဘယ္မွာ ရွိေတာ့မလဲ၊ ကိုယ့္ ကိစၥေလးကိုသာ အေရးတႀကီး ထားေနသလို ျဖစ္ေနမွာေပါ့၊ တခ်ိဳ႕ စစ္သား ရဲေဘာ္ေတြ ဆိုရင္ သားမယား ေဆြမ်ိဳးႏွင့္ ခြဲၿပီး တစ္ရပ္တစ္ေက်းမွာ လာေနၾကရတယ္၊ လည္စရာ အသိ မိတ္ေဆြေတာင္ မရွိဘူး၊ တခ်ိဳ႕ ရဲေဘာ္ေတြ ဆိုရင္လည္း ေဆး႐ံုေပၚမွာ ဒဏ္ရာႀကီးေတြႏွင့္ ပက္လက္ ေနရတယ္၊ ဒီအခ်ိန္မွာ မီလာနီ တို႔က ခ်ားလ္ ဆံုးတာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျပည္နယ္ ကိစၥေတြထဲ မပါဘဲ ေရွာင္ေနရင္ ဘယ္တရားမလဲ၊ ဒီျပင္ အိမ္ေတြမွာ စစ္သား လူနာ နာလန္ထေတြကို ေခၚၿပီး တင္ထားၾကတယ္၊ မီလာနီတို႔ အိမ္ကို စစ္သား ရဲေဘာ္ သံုးေယာက္ ေခၚထားမယ္၊ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ရဲေဘာ္ေတြကို ဖိတ္ၿပီး ညစာတို႔ ဘာတို႔ ေကၽြးတဲ့အခါ ေကၽြးမယ္၊ ကဲ၊ စကားလက္ စိတ္႐ႈပ္မေနႏွင့္၊ အေၾကာင္း သိလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ လူေတြကလည္း ေျပာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခ်ားလ္ကို စကားလက္ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ မီလာနီတို႔ သိတယ္’

စကားလက္က သူ ထင္သလို စိတ္မ႐ႈပ္။ မီလာနီက သူ႕ေခါင္းကို ဖြေနသျဖင့္ သူ႕လက္ထဲမွ ေခါင္းကို ယမ္း၍

႐ုန္းထြက္လိုက္ခ်င္သည္။ မီလာနီက သူ႕ဘက္က ရပ္၍ ကာကြယ္မည္ဟု ဆိုသည္။ မီလာနီ ကာကြယ္ေပးသည္ကို သူ မလိုခ်င္။ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူ႕ဘာသာသူ ကာကြယ္ႏိုင္သည္။ သူ လုပ္ပံုကို ေၾကာင္အိုမႀကီးေတြ သေဘာ မက်လွ်င္လည္း ေနပါေစ။ ကိစၥ မရွိ။ ေၾကာင္အိုမႀကီးေတြ မရွိေတာ့ ဘာအေရးနည္း။ ကမာၻေပၚတြင္ ေယာက်္ားေတြ တစ္ပံုႀကီး။

206



ေဒၚေလး ပစ္တီက မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေနသည္။ ထိုစဥ္ ပရဇၨီ ဝင္လာကာ စာတစ္ေစာင္ လာေပးသည္။



`မမ မီလာနီဖို႔တဲ့၊ ကပၸလီ သူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ ေပးသြာတယ္’



`ငါ့ဖို႔ ဟုတ္လား’



မီလာနီက စာအိတ္ကို ဖြင့္ဖတ္သည္။ စကားလက္က မုန္႔ပြဲကို ဆက္စားေနသျဖင့္ မီလာနီကို သတိ မထားမိ။ မီလာနီ၏

ငိုသံကို ၾကား၍ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီက သူ႕ရင္ကို ဖိထားသည္။

`အက္ရွေလ က်သြားၿပီတဲ့’



ေဒၚေလး ပစ္တီက ငို၍ ေျပာသည္။ သူ႕လက္ ႏွစ္ဖက္သည္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္သည့္ႏွယ္ တြဲေလာင္း က်ေနသည္။



`ဘုရား ဘုရား’



စကားလက္ တစ္ကိုယ္လံုး ေရခဲတံုးႀကီးပမာ ေအးစက္သြားသည္။



`မဟုတ္ပါဘူး ေဒၚေလး၊ ဘယ္က ဟုတ္ရမွာလဲ’ မီလာနီက ေအာ္သည္။ `ဟဲ့ ပရဇၨီ၊ လာစမ္းပါ၊ ျမန္ျမန္ ျမန္ျမန္၊

ေဒၚေလး ေဒၚေလး သတိရတယ္ ေနာ္၊ အသက္ မွန္မွန္႐ႉ၊ မဟုတ္ပါဘူး ေဒၚေလးရဲ႕၊ မီလာနီ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ ငိုတာပါ၊ ေဒၚေလးကလည္း ရမ္းသန္းၿပီး လန္႔ေနတာပဲ’

မီလာနီက ဆုပ္ထားသည့္ လက္ထဲမွ အရာတစ္ခုကို ႏႈတ္ခမ္းသို႔ ကပ္လိုက္သည္။ စကားလက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။

ေရႊလက္စြပ္ကေလး တစ္ကြင္း။

`ဖတ္ၾကည့္ေလ စကားလက္၊ သိပ္သိတတ္တဲ့ လူ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့လူ’



မီလာနီက စာကို ထုိးေပးသည္။ ပီသ ဝိုင္းစက္ေသာ လက္ေရးမ်ားျဖင့္ ေရးထားသည့္ စာကို စကားလက္

ဖတ္ၾကည့္သည္။

`သီးျခား ျပည္နယ္သည္ ျပည္နယ္ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ အသက္ေသြးကို လိုေကာင္း လိုပါလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္

အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ ႏွလံုးေသြးကို မလိုေသးပါ။ သင္၏ ရဲစြမ္းသတၱိကို ေလးစားသည့္ အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ဤအမွတ္တရ ပစၥည္းကို လက္ခံေစလိုပါသည္။ ဤသို႔ ေပးသည့္ အတြက္ သင္၏ စြန္႔လႊတ္မႈသည္ အခ်ည္းႏွီးဟု မမွတ္ေစလိုပါ။ ဤလက္စြပ္ကို တန္ဖိုးထက္ ဆယ္ဆ ေပး၍ ေရြးယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ’

မီလာနီက လက္စြပ္ကို ဝတ္လိုက္ၿပီး အျမတ္တႏိုး ၾကည့္ေနသည္။



`ဒီလူဟာ လူႀကီး လူေကာင္းပါလို႔ မီလာနီ မေျပာဘူးလား’ မီလာနီက ေဒၚေလး ပစ္တီ ဘက္သို႔ လွည့္၍

ေျပာလိုက္သည္။ သူ႕အျပံဳးသည္ မ်က္ရည္မ်ား ၾကားမွ ဝင္းပေနသည္။ `လက္ထပ္ လက္စြပ္ကို လႉရတာ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ထိခိုက္သလဲ ဆိုတာ ကိုယ္ခ်င္းစာ တတ္တဲ့ လူႀကီး လူေကာင္းမို႔လို႔ နားလည္ႏိုင္တာေပါ့၊ ကိစၥ မရွိဘူးေလ၊ မီလာနီရဲ႕

207

ေရႊဆြဲႀကိဳးကို ျပန္လႉလိုက္မယ္၊ ေဒၚေလး သူ႕ဆီကို စာေရးၿပီး တနဂၤေႏြေန႔ညမွာ ထမင္းလာစားဖို႔ ဖိတ္ေပးပါေနာ္’

ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာသည္ စကားလက္၏ လက္ထပ္ လက္စြပ္ကို ျပန္ေရြးေပးျခင္း မျပဳ။ ဤသည္ကိုမူ ေဒၚေလး

ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီတို႔ သတိထားမိ ၾကဟန္ မတူ။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ သတိထားမိသည္။ မီလာနီ၏ လက္ထပ္ လက္စြပ္ကို ျပန္ေရြးေပးျခင္းမွာ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္၍ မဟုတ္။ လူႀကီး လူေကာင္း ပီသျခင္းေၾကာင့္လည္း မဟုတ္။ ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ အိမ္မွ ထမင္းစား ဖိတ္ေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ လုပ္လွ်င္ ထမင္းစား ဖိတ္လိမ့္မည္ ကိုလည္း ရက္ ဘတ္တလာ တြက္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕လက္စြပ္ကို ေရြးမေပးဘဲ မီလာနီ လက္စြပ္ကို ေရြးေပးျခင္း ျဖစ္သည္ကို စကားလက္ သိလိုက္သည္။



`သမီး လုပ္ပံုေတြကို ၾကားေတာ့ ေမေမ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္’ ေမေမ၏ စာက ဤသို႔ အစ ခ်ီထားသည္။

စားပြဲတြင္ စာထိုင္ဖတ္ေနသည့္ စကားလက္က မ်က္ေမွာင္ကုတ္သည္။ မေကာင္း သတင္း ဆိုသည္မွာ ျပန္႔လြယ္သည္။ ေတာင္ပိုင္းသားမ်ား အနက္ အတၱလန္တာက လူမ်ားသည္ သူမ်ားတကာထက္ ထူး၍ အတင္း ေျပာတတ္သည္၊ သူမ်ား ကိစၥကို စပ္စုတတ္သည္ဟု စကားလက္ ၾကားခဲ့ဖူးသည္။ ယခု စကားလက္ ယံုသည္။ နိဗၺာန္ေစ်းက တနလၤာေန႔ညက ခင္းသည္။ ၾကာသပေတးေန႔ ရွိေသးသည္။ မည္သည့္ ေၾကာင္အိုမႀကီးကမ်ား ေမေမ့ထံ သြား၍ စာေရးလိုက္သနည္း။ ႐ုတ္တရက္ေသာ္ ေဒၚေလး ပစ္တီပင္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ မျဖစ္ႏိုင္။ ေဒၚေလး ပစ္တီသည္ သူ အျပစ္တင္ခံရမည္ကို စိုးရိမ္ေနၿပီ။ သူ မျဖစ္ႏိုင္။ ဧကႏၲ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ ျဖစ္ရမည္။

`သမီးဟာ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီး ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေမ့သြားၿပီ ထင္တယ္၊ ေမေမေတာ့ ယံုေတာင္ မယံုႏိုင္ဘူး၊

မုဆိုးမ ျဖစ္တာ မၾကာေသးဘူး ဒီလို လုပ္တယ္ ဆိုေတာ့ သမီးပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့၊ ေဆး႐ံု ရန္ပံုေငြ အတြက္ ေစတနာ ထက္သန္လို႔ ဒီလုိလုပ္တာပဲလို႔ ေမေမ ယူဆတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သမီး တြဲကတဲ့ လူကလည္း ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ ဆိုေတာ့ သမီး လုပ္ပံုကို စဥ္းစားၾကည့္ဦး၊ သူ႕ အေၾကာင္းက မၾကားခ်င္ အဆံုး လူတိုင္း သိေနၾကတယ္၊ ဒီလူဟာ နာမည္ သိပ္ပ်က္တဲ့ လူ၊ ခ်ာလက္စတန္က ဆိုရင္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက အေပါင္းအသင္း မလုပ္ၾကဘူး၊ သူ႕ကို ဆက္ဆံတဲ့ လူဆိုလို႔ သူ႕အတြက္ စိတ္ေသာက ျဖစ္ေနရတဲ့ သူ႕ အေမႀကီး တစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္၊ အရင္အပတ္ စာထဲမွာ သူ႕အေၾကာင္းကို ေပၚလင္းက ေမေမ့ဆီ ေရးလိုက္ေသးတယ္၊ ဒီလူဟာ အက်င့္ စာရိတၱ နည္းနည္းေလးမွ မေကာင္းဘူး၊ သမီးလို မလိမၼာအရြယ္ ကေလးကို လူ ေျပာစရာ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မွာ ေမေမ စိုးရိမ္တယ္၊ ဒီလိုသာ ျဖစ္ရင္ေတာ့ ေမေမ အရွက္ကြဲရေတာ့မွာပဲ၊ ေဒၚေလး ပစ္တီကလည္း ဒီေလာက္မွ ၾကည့္ မထိန္းႏိုင္ဘူး တဲ့လား’

စကားလက္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနသည့္ ေဒၚေလး ပစ္တီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီက

ေမေမ့ လက္ေရးကို မွတ္မိသည္။ သူ႕ ပူေဖာင္းေဖာင္း ပါးမ်ားသည္ တုန္ေနၾကသည္။ အေမ ႐ိုက္မည္ကို ေၾကာက္သျဖင့္ ငိုေတာ့မည့္ ကေလးႀကီးလို ျဖစ္ေနသည္။

`သမီးဟာ ေမေမ ဆံုးမ သြန္သင္ ခဲ့သမွ်ကုိ ဒီေလာက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေမ့တယ္ ဆိုေတာ့ ေမေမ ဝမ္းနည္းလို႔

မဆံုးဘူး၊ ေဖေဖက ဘာေျပာမလဲ မသိေသးဘူး၊ သမီး ေဖေဖလည္း ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာႏွင့္ ေတြ႔ၿပီး စကား ေျပာဖို႔ ေသာၾကာေန႔ေလာက္မွာ အတၱလန္တာကို လာလိမ့္မယ္၊ ျပန္ေခၚမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သမီး သူႏွင့္အတူ လိုက္လာခဲ့ဖို႔ပဲ၊

208

သမီး ေဖေဖကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆိုးေနတယ္၊ ေမေမ ေျပာေပမယ့္ မရဘူး၊ ဒီေလာက္ ရဲတင္းတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္တာဟာ သမီးက ငယ္ၿပီး ေရွ႕ေရး ေနာက္ေရးကို မစဥ္းစား တတ္လို႔ပဲလို႔ ေမေမ ယူဆတယ္၊ ျပည္နယ္ အေရးေတာ္ပံုကို ေမေမလည္း ယံုပါတယ္၊ တတ္ႏိုင္သမွ်လည္း ေထာက္ခံပါတယ္၊ ေမေမ့ေလာက္ စိတ္အား ထက္သန္တဲ့လူ ေတာ္ေတာ္ ရွားလိမ့္မယ္လို႔ေတာင္ ေမေမ ထင္တယ္၊ ေမေမ့ သမီးေတြလည္း ေမေမ့လိုပဲ အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ယံုၾကည္ေစခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ ေဆြမ်ိဳးဂုဏ္ကိုေတာင္ မေထာက္ဘဲ’

ေမေမ့ စာက သူ႕ကို ျမည္တြန္ ေတာက္တီး ထားသည္။ စကားလက္ ဆက္မဖတ္ေတာ့။ စကားလက္သည္ သူ႕အျပဳအမူ

အတြက္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ထိတ္လန္႔ျခင္း ျဖစ္မိသည္။ ပမာမခန္႔ မျပဳရဲေတာ့။ အာမခံရဲေတာ့။ ဆယ္ႏွစ္သမီးေလာက္တုန္းက ဆီြလင္ကို ေထာပတ္ေတြ သုတ္ထားသည့္ မုန္႔ျဖင့္ ေပါက္ခဲ့စဥ္ကလို ကိုယ့္အျပစ္ကို မလံုမလဲ ျဖစ္ေနသည္။ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔သည့္ ေမေမကပင္ ဤမွ် ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေရးၿပီး ေဖေဖ ကိုယ္တိုင္ အတၱလန္တာသို႔ ေရာက္လာၿပီး ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာႏွင့္ စကားေျပာဦးမည္ ဆိုလွ်င္ မည္သို႔ ျဖစ္ကုန္မည္နည္း။ စကားလက္ မေတြးရဲ။ သူ ျဂႋဳဟ္ေမႊသျဖင့္ ျပႆနာေတြ ႐ႈပ္ကုန္ၿပီ။ ေဖေဖ ေရာက္လာလွ်င္ မသက္သာ။ ေဖေဖ့ ေပါင္ေပၚ တက္ထိုင္၍ မ႐ိုက္ေအာင္၊ မဆူေအာင္ တီတီတာတာ ခၽြဲ၍ ရသည့္ အရြယ္လည္း မဟုတ္ေတာ့။

`ဘာထူးသလဲ၊ သတင္းေကာင္းလား၊ သတင္းဆိုးလား’



ေဒၚေလး ပစ္တီက တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ေမးသည္။



`မနက္ျဖန္က်ရင္ ေဖေဖ လိုက္လာမယ္ တဲ့၊ စကားလက္ကိုေတာ့ ဆူေတာ့မွာပဲ’



စကားလက္က ခပ္အင္အင္ ေျပာလိုက္သည္။



`ပရဇၨီေရ၊ ငါ့႐ႉေဆးဘူး ယူခဲ့စမ္း၊ မူးလိုက္တာ ရိပ္ရိပ္ ရိပ္ရိပ္ႏွင့္’



ေဒၚေလး ပစ္တီက တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ကုလားထိုင္ကို ေနာက္သို႔ တြန္း၍ ထလိုက္သည္။ ညစာကိုပင္ မစားႏိုင္ေတာ့။



`ေဒၚေလးရဲ႕ အိတ္ကပ္ထဲမွာ မဟုတ္လား’



စကားလက္

ေနာက္တြင္

ရပ္ေနသည့္

ပရဇၨီက

ေျပာလိုက္သည္။

ပရဇၨီသည္

ၾကားရသည့္

သတင္းကို

စိတ္ဝင္စားေနသည္။ သူ႕သခင္ မစၥတာ ဂ်ရယ္ အိုဟာရာ ေဒါသ ထြက္ၿပီ ဆိုလွ်င္ ၾကည့္၍ ေကာင္းသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီက အိတ္ကပ္ထဲက ႐ႉေဆးဘူးကို ယူ၍ ႐ႉေနသည္။

`ေဖေဖ လာရင္ ေဒၚေလးေရာ မီလာနီေရာ စကားလက္ အနားမွာပဲ ေနၾကေနာ္၊ ေဖေဖက ေဒၚေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို

သိပ္ခင္တယ္၊ ေဒၚေလးတို႔ ရွိရင္ စကားလက္ကို သိပ္ဆူမွာ မဟုတ္ဘူး’

`အမယ္ေလးေတာ္၊ မလုပ္ပါႏွင့္’ ေဒၚေလး ပစ္တီက ထလိုက္သည္။ `က်ဳပ္ သိပ္ေနမေကာင္းခ်င္ဘူး၊ မနက္ျဖန္က်ရင္

တစ္ေန႔လံုး အခန္းထဲက မထြက္ေတာ့ဘူး၊ ညည္းသာ ၾကည့္ေျပာလိုက္ေပေတာ့’

209



`ဒါကေတာ့ ေဒၚေလးက ကိုယ္လြတ္႐ုန္းတာပဲ’



စကားလက္က ေအာ္သည္။ မီလာနီကမူ သူေနမည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ရာတြင္ သူလည္း ေဒါသႀကီးသည့္ မစၥတာ ဂ်ရယ္

အိုဟာရာကို ခပ္လန္႔လန္႔။

`မီလာနီ ေနပါ့မယ္၊ ေဆး႐ံု ရန္ပံုေငြ အတြက္ ဆိုတာ မီလာနီလည္း ရွင္းျပပါ့မယ္၊ ဦးကလည္း နားလည္မွာပါ’



`အမယ္ေလး၊ မထင္ႏွင့္’ စကားလက္က ေျပာသည္။ `စကားလက္ ေသခ်င္တယ္၊ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္း ျဖစ္ၿပီး

ၿမိဳင္သာယာကို ျပန္ရမွာ၊ စကားလက္ ေသခ်င္တယ္’

`အို ဘာျဖစ္လို႔ ၿမိဳင္သာယာကို ျပန္ရမွာလဲ၊ မျပန္ရဘူး’ ေဒၚေလး ပစ္တီက မ်က္ရည္စမ္းစမ္းျဖင့္ ေျပာသည္။



`ညည္း ျပန္ရင္ ဟင္နရီႏွင့္ အတူတူ မေနႏိုင္ဘူး၊ က်ဳပ္ႏွင့္ မီလာနီ ႏွစ္ေယာက္တည္းလည္း မေနရဲဘူး၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ

လူေပါင္းစံု ေရာက္ေနတဲ့ ကာလႀကီး၊ ညည္းက သတၱိေကာင္းလို႔ က်ဳပ္တို႔ ေနရဲတာ၊ ညည္း ရွိလို႔ ေနရဲတာ’

`အို ဦးကလည္း ျပန္ေခၚမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီအိမ္က စကားလက္လည္း ဆိုင္ေနၿပီပဲ၊ စကားလက္ မရွိဘဲ မီလာနီတို႔

ဘယ္လိုလုပ္ ေနမွာလဲ’

`အင္း ငါ သူတို႔အေပၚ ဘယ္လုိ သေဘာထားသလဲ ဆိုတာ သိရင္ ငါ ျမန္ျမန္ သြားပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမွာ’ ဟု စကားလက္

ေတြးမိသည္။ ေဖေဖ ေရာက္လာလွ်င္ မီလာနီ အစား တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိပါက မည္မွ် ေကာင္းမည္နည္းဟုလည္း ေတြးမိသည္။ သူ မႏွစ္ၿမိဳ႕သည့္ မီလာနီက သူ႕အတြက္ ကာကြယ္ေပးမည္ ဆိုသည္မွာ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းသည္။

`ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာကို ထမင္းစား ဖိတ္ထားတာ ဖ်က္လိုက္ရရင္ မေကာင္းဘူးလား’



ေဒၚေလး ပစ္တီက ေမးသည္။



`အို ျဖစ္မလား ေဒၚေလးရဲ႕၊ သိပ္႐ိုင္းရာ ေရာက္သြားမွာေပါ့’



`ငါ့ကို အိပ္ရာေပၚ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးၾကစမ္းပါ၊ ငါ ေနမေကာင္း ျဖစ္ခ်င္လာၿပီ၊ စကားလက္ ၿဂိဳဟ္ေမႊတာ၊

ငါ့ေခါင္းေပၚ တာဝန္က်ေတာ့မွာပဲ’

ေနာက္တစ္ေန႔ည ေဖေဖ ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္ ေဒၚေလး ပစ္တီသည္ အခန္းထဲက မထြက္ေတာ့။ ေနထိုင္

မေကာင္း ျဖစ္ေနသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီက ေအာက္ထပ္သို႔ မဆင္းႏိုင္သျဖင့္ ခြင့္လႊတ္ရန္ အေျပာခိုင္းသည္။ ထိုေန႔ည ထမင္းစားပြဲတြင္ စကားလက္ႏွင့္ မီလာနီတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေဖေဖႏွင့္ ဆိုင္ေပးပစ္ခဲ့သည္။ ေဖေဖက စကားလက္ကို နမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ မီလာနီကိုလည္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ဆက္ဆံသည္။ သို႔ရာတြင္ စကား တစ္လံုးမွ် မေျပာ။ ႏွစ္ေယာက္သား လန္႔ေနၾကၿပီ။ ေဖေဖက စကား တစ္လံုးမွ် မေျပာဘဲ ေနေလေလ အေနရ ခက္ေလေလ၊ ဆဲဆို ႀကိမ္းေမာင္းလိုက္သည္ကမွ ေတာ္ဦးမည္။ မီလာနီသည္ သူ႕ကတိ အတိုင္း စကားလက္ အနားမွာ တစ္ဖဝါးမွ် မခြာ။ ကပ္လိုက္ေနသည္ ေဖေဖကလည္း စကားလက္ကို မီလာနီ ေရွ႕တြင္ ႀကိမ္းေမာင္း ဆူပူျခင္း မျပဳ။ ဤတစ္ခ်ီတြင္မူ မီလာနီ လုပ္ပံုက ပိရိသည္။ ဘာမွ်

210

မသိဟန္ေဆာင္ကာ ေသေသသပ္သပ္ လုပ္သြားသျဖင့္ စကားလက္ပင္ အံ့ၾသရေသးသည္။ ညစာ စားပြဲတြင္ မီလာနီသည္ ေဖေဖ့ကို စကားေတြ ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာကာ ထိန္းထားသည္။

`ေတာမွာ ဘာေတြ ထူးသလဲ ဦး၊ အင္ဒီယာတို႔ ဟန္နီတို႔မ်ား ေနႏိုင္လိုက္တာ၊ စာေလး တစ္ေစာင္ေလာက္ေတာင္

ေပးေဖာ္ မရဘူး၊ ဦးကေတာ့ အဲဒီနား တစ္ဝိုက္က အေၾကာင္းေတြ အကုန္ သိမွာပဲေနာ္၊ ဖြန္တိန္တို႔ မဂၤလာေဆာင္ေကာ ေတာ္ေတာ္ စည္ရဲ႕လား ဦး’

ေဖေဖက သူ႕ကို ေျမႇာက္ေျပာသျဖင့္ ေက်နပ္သြားသည္။ ဖြန္တိန္တို႔ မဂၤလာေဆာင္က လူသိပ္မစည္၊ သူတို႔

မဂၤလာေဆာင္မ်ားလို မဟုတ္ဟု ေျပာျပသည္။ ဂ်ိဳးဖြန္တိန္က ခြင့္မရသျဖင့္ စည္စည္ကားကား မလုပ္ႏုိင္။ သတို႔သမီး ဆယ္လီမြန္႐ိုးက လွသည္။ ထိုေန႔က သတို႔သမီး အဝတ္အစားကို သူ မမွတ္မိ။ သို႔ရာတြင္ မဂၤလာဦးခရီး မထြက္ျဖစ္ဟု ၾကားရသည္။

`ဟင္ မဂၤလာဦး ခရီး မထြက္ျဖစ္ဘူး ဟုတ္လား’



`ဒါေပါ့ ထြက္ခ်ိန္မွ မရဘဲ’



ေဖေဖက ေျပာရင္း ရယ္သည္။ ဤစကားမ်ိဳးကို မိန္းကေလးေတြ ေရွ႕တြင္ မေျပာေကာင္းဟု သတိရသြားသည္။

ေဖေဖ့ ရယ္သံကို ၾကားရသျဖင့္ စကားလက္ အားတက္သြားသည္။ မီလာနီ၏ ပရိယာယ္ကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိသည္။

`ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဂ်ိဳးက ေရွ႕တန္းကို ျပန္သြားရတယ္ေလ၊ ဘယ္မွ သြားခ်ိန္မရဘူး၊ စတူးဝပ္ႏွင့္ ဘရင့္ အႁမႊာ

ညီအစ္ကိုကေတာ့ ခြင့္ႏွင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္ ေနၾကေလရဲ႕’

`ဟုတ္ကဲ့၊ မီလာနီတို႔လည္း ၾကားပါတယ္၊ ခုေကာ သူတို႔ ဒဏ္ရာ ဘယ့္ႏွယ္ ေနပါေသးသလဲ’



`ဒဏ္ရာက သိပ္မႀကီးပါဘူး၊ စတူးဝပ္က ဒူးမွာ ဒဏ္ရာရတယ္၊ ဘရင့္က ပခံုး ရွပ္မွန္သြားတယ္၊ သူတို႔ သူရ သတၱိ

အတြက္ ျပန္တမ္းထဲမွာ ဂုဏ္ျပဳထားတာ မင္းတို႔လည္း ေတြ႔မွာေပါ့’

`ဟင့္အင္း၊ မေတြ႔ေသးပါဘူး ဦး’



`ဒီေကာင္ေတြက ရမ္းတယ္၊ အိုင္းရစ္ေသြး ပါပံုရတယ္’ ေဖေဖက ေက်နပ္ေနသည္။ `ဘယ္လိုမွန္းေတာ့ မသိဘူး၊

ဘရင့္ကေတာ့ ဗိုလ္ျဖစ္ေနၿပီ’

သူတို႔ စြန္႔စားခန္းမ်ားကို ၾကားရသည့္ အတြက္ စကားလက္ ေက်နပ္သြားသည္။ စကားလက္သည္ အဆက္ေဟာင္း

တစ္ေယာက္ကို မည္သည့္ အခါမွ် မေမ့။ သူ႕အဆက္ ျဖစ္ဖူးလွ်င္ သူလည္း ဆိုင္သည္ဟု ယံုၾကည္ေနသည္။ သူ႕အဆက္ေဟာင္း အတြက္ ဂုဏ္ယူသည္။

`ေအး သတင္းထူး တစ္ခုေတာ့ ေျပာလိုက္ရဦးမယ္’ ေဖေဖက ေျပာသည္။ `စတူးဝပ္က ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္က

တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်ိတ္ေနသတဲ့’

211



`ဘယ္သူ႕ကိုလဲ၊ ဟန္နီကိုလား၊ အင္ဒီယာကိုလား’



မီလာနီက စိတ္အား ထက္သန္စြာ ေမးသည္။ စကားလက္က စိတ္တိုေနသည္။



`အင္ဒီယာကို ျဖစ္မွာေပါ့၊ ေဟာဒီ ေကာင္မေလးႏွင့္ တြဲေနကတည္းက အင္ဒီယာက စတူးဝပ္ကို သေဘာက်ေနတာ

မဟုတ္လား’

`အို ဦးကလည္း’



မီလာနီက ေဖေဖ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္ပံုကို ၾကည့္၍ ရွက္ေနသည္။



`ၿပီးေတာ့ အငယ္ေကာင္ ဘရင့္ကလည္း ၿမိဳင္သာယာကို လာရစ္ေနျပန္ၿပီ’



စကားလက္ စကား မေျပာႏိုင္ေတာ့။ သူ႕အဆက္မ်ားက သူ႕ကို စာရင္းထဲ မထည့္ၾကေတာ့သည္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ

ခံျပင္းသည္။ ခ်ားလ္ကို လက္ထပ္ေတာ့မည္ ေျပာစဥ္က သူတို႔ ညီအစ္ကို ျဖစ္ေနပံုမ်ားကို အမွတ္ရသည္။ စတူးဝပ္ကမူ ခ်ားလ္ကိုေရာ၊ စကားလက္ကိုေရာ၊ သူ႕ကိုယ္သူေရာ ပစ္သတ္မည္ဟု ေျပာခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က စိုးရိမ္လိုက္ရသည့္ ျဖစ္ျခင္း။

`ဘယ္သူ႕ကိုလဲ၊ ဆီြလင္ကိုလား’ မီလာနီက ျပန္၍ ေမးလိုက္သည္။ `မီလာနီကေတာ့ ဖရင့္ ကင္နဒီလို႔ ထင္တယ္’



`သူလား၊ လူေလးက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကေလး၊ မိန္းမလ်ာေလးလိုပဲ၊ ကိုယ့္အရိပ္ ကိုယ္ေတာင္ လန္႔ေနတာ၊ ခုထိေတာ့

ဘာမွ ဖြင့္မေျပာေသးဘူး၊ သူက မေျပာရင္ေတာ့ ေမးရမွာပဲ’

`ကာရင္းကေကာ’



`ကာရင္းက ငယ္ပါေသးတယ္၊ ကေလးပဲ ရွိေသးတာ’



စကားလက္က ဝင္ေျပာလိုက္သည္။



`အမယ္ေလး မငယ္ပါဘူး၊ သမီး လက္ထပ္တုန္းက သူ႕ထက္ တစ္ႏွစ္တည္း ႀကီးတာပဲ၊ ဘာလဲ အဆက္ေဟာင္းႏွင့္မို႔

မနာလိုဘူးလား’

မီလာနီက ေဖေဖ့ စကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာ နီရဲသြားသည္။ သမီးႏွင့္ အေဖ ဤမွ် ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၾကသည္ကို

မီလာနီ တစ္ခါမွ် မၾကားစဖူး။ မီလာနီက အားလူးမုန္႔ ယူလာရန္ ဦးေလး ပီတာကို အခ်က္ျပလိုက္သည္။ စိတ္ထဲကလည္း ေဖေဖ့အား ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ ကိစၥ၊ မိသားစု ကိစၥမ်ားကို မေျပာေတာ့ဘဲ တျခား ကိစၥမ်ားသို႔ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းရန္ စဥ္းစားေနသည္။ သို႔မွသာ လာရင္းကိစၥကို တျခားသို႔ လမ္းလႊဲေပးႏိုင္လိမ့္မည္။ ေဖေဖက နားေထာင္မည့္သူ ရွိလွ်င္ အလြန္ စကားေျပာသည္။ စကား ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ့္ ကိစၥကို သတိမရေတာ့။ သို႔ျဖင့္ ေဖေဖသည္ တပ္ေထာက္ခ်ဳပ္႐ံုးတြင္ ပစၥည္းေတြ အေပ်ာက္အရွ မ်ားေၾကာင္း၊ ခိုးမႈမ်ားသျဖင့္ တပ္ေထာက္ ဌာနကို ယခင္ကထက္ ေငြပိုသံုးေနရေၾကာင္း၊ ယန္ကီတို႔ ဘက္မွ အိုင္းရစ္ လူမ်ိဳးေတြ ဝင္တိုက္ေပးသျဖင့္ အိုင္းရစ္ လူမ်ိဳး အစား ရွက္မိေၾကာင္း စသည္တို႔ကို ေျပာေနသည္။

212



စားပြဲသို႔ အရက္ခ်ိဳပုလင္း ခ်သည့္ အခါတြင္ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္သည္ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ၾကသည္။ ေဖေဖက

မ်က္ေမွာင္ႀကီး ကုတ္ထားရာမွ စကားလက္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး စကား ေျပာစရာ ရွိသျဖင့္ ခဏေလာက္ ေနခဲ့ရန္ အမိန္႔ေပးသည္။ စကားလက္က အားကိုးတႀကီးျဖင့္ မီလာနီကုိ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီလည္း ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္။ လက္ထဲက လက္ကိုင္ပဝါကို လံုးေခ်ကာ အသာ ထြက္လာခဲ့ရသည္။ ဆြဲတံခါးကို အသံ မျမည္ေအာင္ ေစ့ပစ္ခဲ့သည္။

`ကဲ ဆိုစမ္းပါဦး၊ ဘာေျပာခ်င္ေသး သလဲ၊ လုပ္ပံုက နည္းနည္းမွ မဟုတ္ဘူး၊ မုဆိုးမ ျဖစ္တာျဖင့္ ဘာမွ မၾကာေသးဘူး၊

ခု ေနာက္လင္ ေထာင္ေနျပန္ၿပီ’

`တိုးတိုး ေဖေဖ တိုးတိုး၊ အေစခံေတြ’



`အမယ္ေလး၊ ၾကားေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ၊ အားလံုး သိၿပီးသား၊ ဟုိးေလး တေက်ာ္ေက်ာ္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တဲ့

သမီး၊ မိဘ မ်က္ႏွာ အိုးမဲ သုတ္တယ္၊ မေအလည္း သူ႕စိတ္ေၾကာင့္ အိပ္ရာထဲ လဲရၿပီ၊ ငါ့ကိုလည္း ေခါင္း မေဖာ္ရဲေအာင္ လုပ္တယ္၊ ထြီ၊ သိပ္ ရွက္စရာ ေကာင္းတာပဲ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါ့ကို မ်က္ရည္ခံ မထုိးႏွင့္၊ ဒါပဲ’

ေဖေဖက ေဒါသတႀကီး ေျပာေနသည္။ အသံက တုန္ေနသည္။ စကားလက္ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲလာကာ ငိုခ်င္လာသည္။



`နင့္အေၾကာင္းကို ငါ သိတယ္၊ လင္ေသတာျဖင့္ မၾကာေသးဘူး၊ မဟုတ္က ဟုတ္က သတင္း ၾကားရၿပီ၊ ငိုမေနႏွင့္၊

ဒီေန႔ စကား ေျပာခ်ိန္ မရဘူး၊ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ ဆိုတဲ့ ေကာင္ဆီကို သြားရဦးမယ္၊ ငါ့သမီးရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ဖ်က္တဲ့ေကာင္၊ မနက္က်မွ ထပ္ေျပာမယ္၊ အလကားပဲ၊ ဘာမွ အသံုး မက်ဘူး၊ မနက္ျဖန္ ၿမိဳင္သာယာကို ျပန္လိုက္ရမယ္၊ အဆင္သင့္ ျပင္ထား၊ ဒီမွာ ၾကာၾကာထားရင္ ဒီထက္ပိုၿပီး အရွက္ကြဲမွာ၊ ငိုမေနႏွင့္၊ နင္ဟာ ငါ့ကို ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡ ေပးတယ္၊ အိမ္မွာ ကိစၥ မ်ားရတဲ့အထဲ သူ႕ကိစၥေၾကာင့္ ဒီအထိ လိုက္လာရတယ္၊ ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ၊ ငိုမေနႏွင့္’

မီလာနီႏွင့္ ေဒၚေလး ပစ္တီက အေစာႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ပူေႏြးသည့္ အေမွာင္ထုထဲတြင္ စကားလက္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္။

ရင္ထဲက ေလးေနသည္။ ယခုမွ အတၱလန္တာတြင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနရမည္ ၾကံကာ ရွိေသး ၿမိဳင္သာယာကို ျပန္ရေတာ့မည္။ ေမေမ့ကို မ်က္ႏွာ ျပရေတာ့မည္။ ေခါင္းအံုးေပၚတြင္ မ်က္ႏွာအပ္၍ စကားလက္ လူးလွိမ့္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ တိတ္ဆိတ္ေသာ လမ္းမဘက္ဆီမွ အသံ တစ္သံကို ၾကားရသည္။ သဲကြဲျခင္း မရွိေသာ္လည္း သူ ၾကားေနက် အသံ။ စကားလက္သည္ အိပ္ရာမွ ထလာကာ ျပတင္းဝတြင္ ရပ္သည္။ အဝင္လမ္းမသည္ သစ္ပင္အုပ္မ်ား ေအာက္တြင္ ေမွာင္ေနသည္။ ေကာင္းကင္တြင္ ၾကယ္တို႔က ခပ္မွိန္မွိန္ လက္ေနၾက၏။ အသံက တျဖည္းျဖည္း နီးလာသည္။ ရထားဘီးသံမ်ားႏွင့္ တေျဖာက္ေျဖာက္ ျမည္ေသာ ျမင္းခြာသံမ်ား ျဖစ္သည္။ စကားေျပာသံမ်ားကိုလည္း ၾကားရသည္။ စကားလက္ ႐ုတ္တရက္ ျပံဳးလိုက္မိသည္။ အသံၾသၾသ မူးမူးႏွင့္ သီခ်င္း ဆိုလာသည့္ ေဖေဖ့ အသံကို ၾကားရသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ေဖေဖ မူးလာၿပီ။

အမိုးပက္လက္

ဘာဂီ

ရထားသည္

အိမ္ေရွ႕

ဆင္ဝင္တြင္

ရပ္လိုက္သည္။

ရထားေပၚမွ

ဆင္းလာသည့္

မည္းမည္းသဏၭာန္မ်ားကို ျမင္ရ၏။ ေဖေဖ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္။ အေဖာ္ တစ္ေယာက္ ပါလာသည္။ တံခါးဖြင့္သံႏွင့္ ေဖေဖ့ အသံကို ၾကားရသည္။

213



`ခု ေရာဘတ္အင္မက္ သီခ်င္း ဦး ဆိုျပမယ္၊ ဒီသီခ်င္းကိုေတာ့ ငါ့တူႀကီး ရဖို႔ ေကာင္းတယ္ကြ၊ ဒီ သီခ်င္းကို ဦးေလး

တက္ေပးမယ္’

`ဟာ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့ ဦးရ’ အေဖာ္က ခပ္အုပ္အုပ္ ရယ္ရင္း ေျပာသည္။ အသံက ခပ္ဝဲဝဲ။ `ဒါေပမယ့္ ခု

မဆိုပါႏွင့္ဦး ဦး၊ ေနာက္က်မွ ဆိုျပပါ’

`ေဟာေတာ့၊ ဗိုလ္ႀကီး ရက္ ဘတ္တလာ့ အသံပါလား၊ ဒုကၡပဲ’ စကားလက္ လန္႔သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်က္ခ်င္း

အားတင္း လိုက္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေသနတ္ျဖင့္ မပစ္ခဲ့ၾကသည့္ အတြက္ ေတာ္ေသးသည္။ အရက္မူးမူးျဖင့္ အိမ္သို႔ ႏွစ္ေယာက္ အတူ ျပန္လာၾကပံုကို ေထာက္လွ်င္ အဆင္ေျပ လာၾကပံု ရသည္။

`အို မရဘူး၊ ခု ဆိုျပမယ္၊ ငါ့တူႀကီးလည္း နားေထာင္ ရမယ္၊ နားမေထာင္ရင္ ေအာ္ရိန္း နယ္သားေတာ့ ေသနတ္ႏွင့္

ပစ္အသတ္ပဲ’

`ေအာ္ရိန္း နယ္သား မဟုတ္ပါဘူး ဦးရဲ႕၊ ခ်ာလက္စတန္ နယ္သားပါ’



`အတူတူပဲ၊ ခ်ာလက္စတန္ နယ္သားက သာၿပီးေတာင္ ဆိုးေသးတယ္၊ ခ်ာလက္စတန္မွာ ငါ့ ခယ္မ ႏွစ္ေယာက္

ရွိတယ္၊ ခ်ာလက္စတန္သားလည္း ဆိုးတာပဲ’

စကားလက္ တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနသည္။ စကားလက္က အေပၚ႐ံု အက်ႌပါးပါးကေလး ျခံဳလိုက္သည္။ သူ

ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္။ ဤအခ်ိန္ႀကီးတြင္ အိမ္ေအာက္ ဆင္းကာ သူ႕အေဖကို တြဲေခၚ၍လည္း မျဖစ္။

ေဖေဖက အိမ္ထဲ မဝင္။ ဝင္းဝ ျခံစည္း႐ုိးတိုင္ကို ကိုင္၍ ရပ္ရင္း အသံၾသၾသႀကီးျဖင့္ သီခ်င္း ဆိုေနသည္။

အိမ္နီးပါးခ်င္းေတြ သိလွ်င္ ဒုကၡ။ စကားလက္က ျပတင္းေပါက္ေပါင္တြင္ လက္ေထာက္၍ အရိပ္အျခည္ကို ၾကည့္သည္။ ေဖေဖက ဆုိေပါက္ မမွန္။ ဆိုေပါက္ မွန္မွန္၊ အသံမွန္မွန္ႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ နားေထာင္ေကာင္းမည့္ သီခ်င္း ျဖစ္သည္။ ဤသီခ်င္းကို စကားလက္လည္း ႀကိဳက္သည္။ xx အခ်စ္ သူရဲေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္ရာ နယ္ေျမ xx မိန္းမလွကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အထီးက်န္ ဘဝေပ xx ခ်စ္သူတို႔က သူ႕အနီးမွာ ငိုည္းကာ သက္ျပင္း ခ်ရွာေပ xx

စကားလက္က လြမ္းစရာ ေတးကို စိတ္ထဲက လိုက္၍ ညည္းေနသည္။ ထိုစဥ္ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီတို႔၏

အခန္းထဲမွ လႈပ္လႈပ္ရြရြ အသံမ်ားကို ၾကားရသည္။ သူ႕အဖို႔က ကိစၥမရွိ။ ေဖေဖ့ အေၾကာင္းကို သိၿပီးသား။ ေဖေဖ မူးလာလွ်င္ ဤသို႔ သီခ်င္းဆိုျမဲ။ ေအာ္က်ယ္ ဟစ္က်ယ္ လုပ္ျမဲ။ သို႔ရာတြင္ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီတို႔ အဖို႔မူ အသစ္အဆန္း။ ေဖေဖ့လို ႐ိုင္း႐ိုင္းၾကမ္းၾကမ္း ေယာက်္ားႀကီးမ်ိဳးကို မေတြ႔ဖူးေသး။ ယခု အျဖစ္ကို သိလွ်င္ လန္႔ဖ်ပ္၍ မူေမ့ကုန္ ၾကမည္ေလာ မဆိုႏိုင္။

သဏၭာန္ ႏွစ္ခုသည္ ပူးသြားၾကကာ ဆင္ဝင္ ေလွကားသို႔ တက္လာသည္။ တံခါးကို ခပ္အုပ္အုပ္ ေခါက္သံ

ေပၚလာသည္။

`ငါ ဆင္းသြားမွပဲ ထင္တယ္၊ အေဖ ျဖစ္ေနေတာ့ ငါပဲ ဆင္းမွ ေကာင္းမွာ၊ ေဒၚေလး ပစ္တီသာ ဆိုရင္ေတာ့ ေဖေဖ့ဆီ

214

မေရာက္ခင္ တက္ေသမွာ’

စကားလက္ ေတြးေနသည္။ အေစခံေတြ သိ၍ မေကာင္း။ ေဖေဖ ျဖစ္လာပံုကို အေစခံေတြ မသိေစခ်င္။ ဦးေလး

ပီတာက အိပ္ရာသို႔ တြဲပို႔လွ်င္ သူ႕ကို အရက္မူးသမား ထင္၍ တြဲပို႔ၾကသေလာ စသျဖင့္ ဆူဆူပူပူ လုပ္ဦးမည္။ ေဖေဖ့ကို ကိုင္တြယ္တတ္သူ ဆို၍ ၿမိဳင္သာယာက ဘ႑ာစိုးႀကီး ေပါ့ တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။

စကားလက္က ညဝတ္ အက်ႌရွည္ကို လည္ပင္းထိေအာင္ ၾကယ္သီး တပ္လိုက္ၿပီး ဖေယာင္းတိုင္ တစ္တိုင္ကို

မီးညႇိကာ ေအာက္ထပ္ ခန္းမထဲသို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ဖေယာင္းတိုင္ကို ခံုေပၚတြင္ စိုက္ၿပီးေနာက္ ခန္းမႀကီး တံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ မႈန္ရီရီ အလင္းေရာင္ထဲတြင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္စားထားသည့္ ရက္ ဘတ္တလာကို ျမင္ရ၏။ အရပ္ ပုပု၊ ဗလ ေကာင္းေကာင္း သူ႕အေဖကို တြဲထားသည္။ ေစာေစာက သီခ်င္းသံမွာ သတိ မေမ့ခင္ ေနာက္ဆံုး သီခ်င္း ျဖစ္ဟန္ တူသည္။ ရက္ ဘတ္တလာ၏ ပခံုးကို သိုင္းလ်က္။ ဦးထုပ္လည္း မပါေတာ့။ လည္စည္းက နားရြက္နား ေရာက္ေနၿပီ။ ရွည္လ်ား ျဖဴေဖြးသည့္ ဆံပင္မ်ားက ဖ႐ိုဖရဲ။ ရွပ္အက်ႌေပၚတြင္ အရက္ေတြ စြန္းထင္းလ်က္။

`မင့္အေဖ ဟုတ္လား’



ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၏ ခပ္ညိဳညိဳ မ်က္ႏွာေပၚက မ်က္လံုးမ်ားက ခပ္ေလွာင္ေလွာင္။ ရက္ ဘတ္တလာက ဖ႐ိုဖရဲ

ဝတ္ထားသည့္ စကားလက္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္သည္။ သူ႕ အၾကည့္သည္ ညဝတ္ အက်ႌရွည္ကုိ ေဖာက္သြားသည္ဟု ထင္ရ၏။

`အထဲ ေခၚခဲ့ေလ’



စကားလက္က ခပ္တိုးတိုး ေျပာသည္။ သူ႕ အဝတ္အစားေၾကာင့္ ရွက္ေနသည္။ ဤလူက သူ႕ကို ေလွာင္ေတာ့မည္။

ဤလူႏွင့္မွ ျပန္လာရသည္ဟု ေဖေဖ့ကိုလည္း စိတ္ဆိုးသည္။

ရက္ ဘတ္တလာက ေဖေဖ့ကို ေရွ႕သို႔ တြန္းပို႔သည္။



`အေပၚထပ္ကို တြဲပို႔ ေပးရမလား၊ မင္း တစ္ေယာက္တည္း မႏိုင္ဘူး၊ သူ႕ကိုယ္ႀကီးက သိပ္ေလးတယ္’



ရဲတင္းလွသည့္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ စကားမ်ားေၾကာင့္ စကားလက္ အံ့အားသင့္ေနသည္။ ရက္ ဘတ္တလာသာ

အိမ္ေပၚထပ္ထိ တက္လိုက္လာလွ်င္ အခန္းထဲတြင္ တုန္ေနၾကသည့္ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီ မည္သို႔ ရွိမည္နည္း။

`ဟင့္အင္း ေနေပ့ေစ၊ ဧည့္ခန္းက ဆက္တီ ေပၚမွာပဲ ထားခဲ့’



`ဆက္တီလား၊ ဆတ္တီးလား’



`အေရးထဲ ေနာက္မေနစမ္းပါႏွင့္ရွင္၊ ကဲ ခ် ခ် ဒီေပၚမွာ ခ်’



`ဖိနပ္ေတြ ခၽြတ္ေပးရဦးမလား’

215



`ေနေပ့ေစ၊ သူ ဒီလိုပဲ အိပ္တတ္တယ္’



ရက္ ဘတ္တလာက ေဖေဖ့ ေျခေထာက္မ်ားကို ဆိုဖာေပၚသို႔ တင္ေပးရင္း ခပ္တိုးတိုး ရယ္သည္။



စကားလက္သည္ သူ႕စကားေၾကာင့္ သူ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို ျပတ္ထြက္သြားေအာင္ ကိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။



`ကဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ျပန္ပါေတာ့’



ရက္ ဘတ္တလာက ခပ္မွိန္မွိန္ ခန္းမေဆာင္ထဲမွ ျပန္ထြက္သြားသည္။ ျပတင္းေပါက္ ေပါင္တြင္ တင္ပစ္ခဲ့သည့္

ဦးထုပ္ကို ေကာက္ယူလိုက္၏။

`တနဂၤေႏြေန႔ ညစာ လာစားေတာ့ ေတြ႔ၾက ေသးတာေပါ့’



ရက္ ဘတ္တလာက တံခါးကို အသံ မျမည္ေအာင္ ေနာက္ျပန္ပိတ္၍ ထြက္သြားသည္။



ေနာက္ေဖး တန္းလ်ားက အေစခံေတြ လာ၍ နံနက္စာ မျပင္မီ နံနက္ ငါးနာရီခြဲတြင္ စကားလက္ အိပ္ရာမွ ထသည္။

တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ အိမ္ေအာက္ထပ္သို႔ အသာ ဆင္းလာခဲ့၏။ ေဖေဖ ႏိုးေနၿပီ။ က်ည္ဆန္ ထိပ္ဖူးလို ခၽြန္ေနေသာ သူ႕ေခါင္းကို လက္ ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖ်စ္ညႇစ္ပြတ္ရင္း ထိုင္ဖံုတြင္ ထိုင္ေနသည္။ စကားလက္ ဆင္းလာသည့္ အခါတြင္ လွမ္းၾကည့္သည္။ မ်က္႐ိုးေတြ ကိုက္ေနသည္။

`ေဖေဖ လုပ္ပံု ေကာင္းေသးရဲ႕လား’ စကားလက္က ခပ္တိုးတိုး ႀကိမ္းသည္။ `ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ျပန္လာသလဲ၊

ျပန္လာေတာ့လည္း ေအးေအးေဆးေဆး မဟုတ္ဘူး၊ အရက္မူးၿပီး သီခ်င္းေတြ ဆိုလာတယ္၊ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ အကုန္လံုး ႏိုးကုန္တာပဲ’

`သီခ်င္း ဆိုတယ္ ဟုတ္လား’



`ဒါေပါ့၊ ဆူညံေနတာပဲ’



`ေဖေဖေတာ့ ဘာမွ မမွတ္မိေတာ့ဘူး’



`အင္း၊ ေဖေဖကသာ မမွတ္မိတယ္၊ အိမ္နားနီးခ်င္းေတြကေတာ့ ေသေတာင္ ေမ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေဒၚေလးႏွင့္

မီလာနီတို႔ကေကာ ဘယ္လို ထင္ၾကမလဲ’

`ဒုကၡပဲ’ ေဖေဖက လွ်ာေလးႀကီးျဖင့္ ေျပာကာ ေျခာက္ေသြ႔ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို လ်က္လိုက္သည္။ `ေဖေဖကေတာ့

ကစားတာပဲ မွတ္မိတယ္၊ ဒီေနာက္ ဘာျဖစ္မွန္း မသိေတာ့ဘူး’

`ကစားတယ္ ဟုတ္လား’



`ဘတ္တလာ ဆိုတဲ့ သတၱဝါေပါ့၊ သူက ဒီနားမွာ သူ႕ေလာက္ ပိုကာ ကစားေကာင္းတဲ့လူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူးလို႔

ႂကြားတာႏွင့္ မခံခ်င္လို႔ ကစားတာ’

216



`ဘယ္ေလာက္ ႐ံႈးခဲ့သလဲ’



`ဘယ္႐ံႈးမလဲ၊ ေဖေဖပဲ ႏိုင္တာေပါ့၊ အရက္ကေလး တစ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ၿပီးသာ ကစားရရင္ ေဖေဖ

ဘယ္ေတာ့မွ ပိုကာ မ႐ံႈးဘူး’

`ေဖေဖ့ ပိုက္ဆံအိတ္လည္း ၾကည့္ပါဦး’



ေဖေဖက ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ လႈပ္ရွားကာ အက်ႌအိတ္ထဲက သားေရအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္၏။ သားေရအိတ္ထဲတြင္

တစ္ျပားမွ မရွိ။ ေဖေဖသည္ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျဖင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ၾကည့္ေနသည္။

`ဟင္၊ ေငြငါးရာ မရွိေတာ့ပါလား၊ သမီး ေမေမဖို႔ ပိတ္ဆို႔မႈကို ျဖတ္ၿပီး ေရာက္လာတဲ့ ေမွာင္ခုိ ႏိုင္ငံျခား ပစၥည္းေတြ

ဝယ္ဖို႔ ယူလာတာ၊ ျပန္စရိတ္ေတာင္ မက်န္ေတာ့ဘူး’

စကားလက္က ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနသည့္ သားေရအိတ္ကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ကူး တစ္ခု ေပၚလာသည္။



`ဒီၿမိဳ႕မွာ သမီးေတာ့ ေခါင္းေဖာ္ ရဲေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေဖေဖ လုပ္တာႏွင့္ အားလံုး အရွက္ကြဲ ကုန္ၿပီ’



`ေတာ္ေတာ့ကြယ္၊ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့၊ ေခါင္းကိုက္ရတဲ့ အထဲ’



`ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာလို လူမ်ိဳးႏွင့္ အရက္မူးၿပီး အိမ္ျပန္လာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ခုနစ္သံ တင္ၿပီး သီခ်င္းေတြ ဆိုလာတယ္၊

ပါလာတဲ့ ပိုက္ဆံလည္း အကုန္ ဖဲ႐ံႈးပစ္တယ္’

`ဒီေကာင္ဟာ ပိုကာဆြဲ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ ဒီေလာက္ ဖဲ႐ိုက္ေတာ္တဲ့ ေကာင္ဟာ လူႀကီးလူေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊

ၿပီးေတာ့’

`ေမေမ ၾကားရင္ ဘာေျပာမလဲ’



ေဖေဖက ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ ထိတ္လန္႔သည့္ အရိပ္အေယာင္ ေပၚေနသည္။



`သမီး ေမေမကေတာ့ စိတ္ထိခိုက္မွာပဲ’



`ဒါေတာ့ ေဖေဖပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့၊ သမီးဟာ မိဘမ်က္ႏွာကို အိုးမဲ သုတ္တယ္လို႔ ေဖေဖပဲ မေန႔ညက ေျပာခဲ့တယ္၊

တပ္သားေတြ ရန္ပံုေငြ အတြက္ ဝင္ကတာေလးကို အႀကီးအက်ယ္ လုပ္ေျပာလိုက္ၾကတာ၊ စကားလက္ ရွက္တယ္၊ ငိုမိလိမ့္မယ္’

`ကဲ ေတာ္ပါကြယ္၊ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့၊ ေခါင္းကိုက္လွၿပီ၊ ဒါေတြ ဆက္ေျပာေနရင္ ေဖေဖ့ ေခါင္း ကြဲထြက္လိမ့္မယ္’



`ေဖေဖပဲ ေျပာတယ္ မဟုတ္လား၊ သမီးဟာ’



`ကဲ ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ က်ဳပ္ ေျပာမိတာ မွားပါတယ္၊ ေတာ္ပါေတာ့၊ စကားလက္ အိုဟာရာ

217

ဆိုတဲ့ မိန္းကေလးဟာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရွိတဲ့ မိန္းကေလး၊ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိပါတဲ့’

`သမီးကို အရွက္တကြဲ ျဖစ္ေအာင္ အိမ္ျပန္ ေခၚဦးမွာလား’



`မေခၚပါဘူးကြယ္၊ အစကတည္းက ေခၚဖို႔ စိတ္မကူးပါဘူး၊ စ တာပါ၊ ေဖေဖ ဖဲ႐ံႈးတာကိုလည္း ေမေမ့ကို

သြားမေျပာလိုက္ပါႏွင့္၊ အကုန္အက် မ်ားရလို႔ စိတ္ညစ္ေနတာ’

`ဒီမွာ ဆက္ေနခြင့္ ျပဳရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ သမီးကိစၥဟာ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး၊ အဘြားႀကီးေတြ အတင္းေျပာ ဆိုတာ ေမေမ့ကို

ေျပာရမယ္၊ ဒီလိုဆိုရင္ သမီးကလည္း မေျပာဘူး’

ေဖေဖက သူ႕သမီးကို စိတ္ မခ်မ္းမသာျဖင့္ ၾကည့္သည္။



`ေဖေဖ့ကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတာလား’



`မေန႔ညက ေဖေဖ့ လုပ္ပံုဟာ အရွက္တကြဲ ျဖစ္စရာ မဟုတ္ဘူးလား’



`ကဲ ကဲ၊ ဒါေတြ အားလံုး သင္ပုန္းေခ်လိုက္၊ ေနစမ္းပါဦး၊ ေဒၚေလး ပစ္တီတို႔ အိမ္မွာ ဘရမ္ဒီေလး ဘာေလး

မထားဘူးလား၊ ေဖေဖ သိပ္ေခါင္းကိုက္’

စကားလက္က ေျခဖ်ားေထာက္၍ ထြက္သြားသည္။ ခန္းမႀကီးထဲမွ တစ္ဆင့္ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ဝင္ကာ ဘရမ္ဒီ

ပုလင္းကို ယူလာသည္။ သူႏွင့္ မီလာနီတို႔က ဘရမ္ဒီကို `အမူးေျပ’ ေဆးဟု ေခၚသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီ တစ္ေယာက္ ရင္တလွပ္လွပ္ ခုန္၍ မူးလွ်င္၊ သို႔မဟုတ္ မူးသည္ဟု ထင္လွ်င္ တစ္က်ိဳက္ေလာက္ ေသာက္တတ္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ေအာင္ပြဲရသည့္ မ်က္ႏွာ။ ေဖေဖ့ကို အာခံခဲ့ရသည့္ အတြက္ ရွက္ဟန္ မရွိ။ ေမေမ့ဆီ မည္သူေတြ မည္သို႔ေရးေရး ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုေတာ့။ သူ႕ဘက္က ေဖေဖ ရွိေနၿပီ။ အတၱလန္တာတြင္ ေနရစ္ခဲ့ရေတာ့မည္။ သူ ႀကိဳက္သလို ေနရေတာ့မည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီ ဆိုသည္ကလည္း မႈေလာက္စရာ မဟုတ္။ စကားလက္သည္ ဗီ႐ိုကို လွပ္ကာ ဘရမ္ဒီ ပုလင္းကို ရင္မွာ ပိုက္ထားသည္။

မက္မံုပင္ ေခ်ာင္းေဘးတြင္ ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္ၾကမည္။ ေက်ာက္ေတာင္တြင္ ေကာင္လံုးကင္ ေပ်ာ္ပြဲစား သြားၾကမည္။

ဧည့္ခံပြဲမ်ား၊ ကပြဲမ်ားသို႔ သြားရေတာ့မည္။ ညကပြဲမ်ားသို႔ သြားရေတာ့မည္။ ဘာဂီျဖင့္ ေလညင္းခံ ထြက္မည္။ တနဂၤေႏြေန႔ ညစာ စားပြဲမ်ားသို႔ သြားရေတာ့မည္။ အတၱလန္တာတြင္ သူသည္ ေယာက်္ားပ်ိဳေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနမည္။ ဗဟုိခ်က္မတြင္ ေရာက္ေနမည္။ ေဆး႐ံု သြားၿပီး နည္းနည္းပါးပါး လုပ္ျပလိုက္လွ်င္ ေယာက်္ားပ်ိဳေတြကလည္း သေဘာက် ၾကသည္။ ေဆး႐ံုကို စိတ္မပ်က္ေတာ့။ ၿမိဳင္သာယာက သစ္ေတာ္ျခံတြင္ အပင္ကို လႈပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ပင္မွည့္ေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြက်ၾကသကဲ့သို႔ စကားလက္လို အမ်ိဳးသမီး လက္ထဲသို႔ ေယာက်္ားေလးေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေရာက္လာရမည္။

စကားလက္က ဘရမ္ဒီ ပုလင္းကို ေဖေဖ့ထံ ယူလာသည္။ မေန႔ညက ေဖေဖ မူးခဲ့သည့္ အတြက္ ဘုရားကိုပင္ ေက်းဇူး

တင္ရဦးမည္။ ရက္ ဘတ္တလာ ကမူ မည္သို႔ ေျပာမည္ မသိ။

218

၁၁



ေနာက္တစ္ပတ္ တစ္ညေနတြင္ ေဆး႐ံုမွ စကားလက္ ျပန္ခဲ့သည္။ ပင္လည္း ပင္ပန္းသည္။ ေဒါသလည္း

ထြက္ေနသည္။ တစ္မနက္လံုး တမတ္တတ္တတ္ျဖင့္ မနားရ။ ထိုအထဲတြင္ စစ္သားတစ္ေယာက္၏ အိပ္ရာတြင္ထုိင္ၿပီး သူ႕လက္ေမာင္းကို ပတ္တီးစည္းေပးမိသည့္အတြက္ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက အႀကီးအက်ယ္ဆူသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီက သူ႕သားငယ္ ဝိတ္၊ ကေလးထိန္း ပရဇၨီႏွင့္အတူ ဆင္ဝင္ေအာက္ ေရာက္ေနသည္။ ထံုးစံအတုိင္း မိတ္ေဆြမ်ားထံ အလည္သြားရန္ ျဖစ္သည္။ စကားလက္က ပင္ပန္း၍ မလုိက္ေတာ့ဟု အေၾကာင္းျပကာ အေပၚထပ္ သူ႕အခန္းသို႔ တက္လာခဲ့သည္။

ရထားဘီးသံက တျဖည္းျဖည္း ေဝးသြားသည္။ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝး ေရာက္ၿပီဟု စိတ္ခ်ရေတာ့မွ မီလာနီ

အိပ္ခန္းဘက္သို႔ ကူးလာကာ အခန္းတံခါးကို ေသာ့ဖြင့္၍ ဝင္ခဲ့သည္။ အခန္းက သပ္ရပ္ သန္႔ရွင္းသည္။ အပ်ိဳေလး တစ္ေယာက္၏ အိပ္ခန္းႏွင့္ပင္ တူသည္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္၍ ညေနခင္း ေနျခည္သို႔ ျဖာက်ေနသျဖင့္ ေႏြးေနသည္။ ၾကမ္းျပင္က တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္ေနသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာတြင္သာ ၾကမ္းခင္းေကာ္ေဇာ ခင္းထားသည္။ ျဖဴေဖြးသည့္ နံရံေပၚတြင္ မည္သည့္ ႐ုပ္ပံုမွ် ခ်ိတ္ဆြဲထားျခင္း မရွိ။ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္သာ မီလာနီက ဘုရားစင္ ျပင္ထားသလို ျပင္ထားသည္။

အခန္းေထာင့္တြင္ သီးျခားျပည္နယ္ အလံႀကီးတစ္ခု ခ်ိတ္ထားသည္။ ထိုေအာက္တြင္ အေႏွာင့္ ေရႊကြပ္ႏွင့္

ဓားလြယ္တစ္ေခ်ာင္းဆြဲထားသည္။ မကၠဆီကို စစ္ပြဲတြင္ မီလာနီ အေဖ ကုိင္ခဲ့ေသာ ဓားလြယ္ျဖစ္၏။ ျပည္တြင္းစစ္တြင္ ခ်ားလ္တစ္ေယာက္ ေရွ႕တန္း သြားစဥ္ကလည္း ကိုင္ခဲ့ဖူးသည္။ ခ်ားလ္၏ စလြယ္ႏွင့္ သားေရအိတ္ထဲတြင္ ထည့္ထားသည့္ ပစၥတို ခါးပတ္လည္း ခ်ိတ္ထားသည္။ ဓားလြယ္ႏွင့္ ပစၥတိုၾကားတြင္ ခ်ားလ္၏ ပံုတူပန္းခ်ီကား ရွိသည္။ မီးခိုးေရာင္ ဝတ္စံုဝတ္လ်က္။ ကုိယ္ကို မတ္မတ္ရပ္လ်က္။ ညိဳလဲ့ေသာ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက ပန္းခ်ီကား ေပါင္ထဲတြင္ ေတာက္ပေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေပၚတြင္ ရွက္ရြံ႕ရြံ႕အျပံဳးျဖင့္။

စကားလက္က ႐ုပ္ပံုကို ေမာ့၍ပင္ မၾကည့္မိ။ တစ္ေယာက္အိပ္ ခုတင္ေဘး စားပြဲေပၚ၌ ရင္းတုိက္ႏွစ္သား ေလးေထာင့္

စာေသတၱာကေလးဆီသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေသတၱာထဲမွ ဖဲႀကိဳးျပားႏွင့္ စည္းထားသည့္ စာအိတ္တစ္ထပ္ကို ေကာက္ယူ၏။ မီလာနီထံ ေပးသည့္ အက္ရွေလ၏ စာမ်ားျဖစ္သည္။ အေပၚဆံုးတြင္ ယေန႔နံနက္မွ ေရာက္လာသည့္ စာတစ္ေစာင္ရွိသည္။ စကားလက္က ထိုစာကို ဖြင့္ဖတ္သည္။

သူ႕စာေတြကို စကားလက္ ပထမဆံုး ခုိးဖတ္စဥ္က စကားလက္ လိပ္ျပာမလံု။ သိမ်ားသိသြားမည္ေလာဟု

တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ရသည္။ စာအိတ္ကိုပင္ ေကာင္းေကာင္းမဖြင့္ရဲ။ ယခုမူ နဂုိကတည္းက ဂုဏ္သိကၡာကို အေလးမထားေသာ စကားလက္၏ စိတ္သည္ ဤအမႈကို က်ဴးလြန္ရဖန္ မ်ားသျဖင့္ ထံုသြားၿပီ။ သိသြားမည္ကိုပင္ စိုးရိမ္ျခင္း မျဖစ္ေတာ့။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္မူ ‘ေမေမ သိရင္ ဘယ္လိုမ်ားေျပာမလဲ’ ဟု စဥ္းစားမိေသးသည္။ ေမေမက ဤလို ေအာက္တန္းက်သည့္ အလုပ္မ်ားကို

နည္းနည္းမွ်မႀကိဳက္။

သူ႕သမီးကို

ဤကိစၥမ်ိဳးေၾကာင့္

အေျပာမခံႏုိင္။

ေသသည္ကိုမွ

ၾကည့္ခ်င္

219

ၾကည့္ႏုိင္ဦးမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပထမတြင္ စကားလက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေသးသည္။ ယခုထိေတာ့ စကားလက္ ေမေမႏွင့္ ေနရာတကာ တူခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ စာဖတ္ခ်င္သည့္ စိတ္က မ်ားေနၿပီ။ မေနႏုိင္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမေမ့ကို ေခါင္းထဲမွ ေဖ်ာက္ပစ္လုိက္သည္။

စိတ္မခ်မ္းသာစရာ

အေတြးမ်ားကို

ေဖ်ာက္တတ္သည့္

အက်င့္ရေနၿပီ။

‘စိတ္ညစ္စရာဆိုရင္

ခုမစဥ္းစားေသးဘူး၊ နက္ျဖန္က်မွ စဥ္းစားမယ္’ ဟု ေတြးတတ္ေနၿပီ။ မနက္ျဖန္ေရာက္လွ်င္လည္း ထိုစိတ္ညစ္စရာသည္ ေပ်ာက္သြားၿပီ။ သို႔မဟုတ္ မေန႔ကေလာက္ စိတ္ညစ္စရာႀကီး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေသးငယ္သြားၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အက္ရွေလ၏ စာမ်ားကို ခုိးဖတ္သည့္ကိစၥတြင္လည္း စကားလက္ မရွက္တတ္ေတာ့။

အက္ရွေလ၏ စာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ မီလာနီက သေဘာထားႀကီးသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ စကားလက္တို႔ကို

တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း ဖတ္ျပတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ စိတ္ထိခိုက္စရာမ်ိဳး ပါလွ်င္မူ ဖတ္ျပေလ့မရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလက္သည္ သူ႕ေယာက္မစာမ်ားကို ခိုးဖတ္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။ အက္ရွေလသည္ သူ႕ဇနီး မီလာနီကို ခ်စ္သည္ေလာဟု သူသိခ်င္ေနသည္။ ခ်စ္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္ေလာဟု သိခ်င္သည္။ ၾကင္ၾကင္နာနာ ယုယုယယ ရွိ၏ေလာဟု သိခ်င္သည္။ မည္မွ် သူ႕အေပၚ ေႏြးေထြးသနည္း။

စကားလက္က စာရြက္ကို ဂ႐ုတစုိက္ဖြင့္သည္။



အက္ရွေလ၏

လက္ေရးကေလးေတြက

ေသးေသး

ကေလးေတြ။

ညီညီညာညာ

ရွိသည္။

ဖတ္ရင္း

စာလံုးကေလးမ်ားသည္ စာရြက္ထဲမွ ခုန္ထြက္လာသည္ဟု ထင္ရသည္။

‘ခ်စ္ဇနီး’



စကားလက္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။ ‘အခ်စ္’ ဟု မေခၚ။ ‘ခ်ိဳသဲ’ ဟု မေခၚ။



‘ခ်စ္ဇနီး၊ ကိုယ္က မင္း အေပၚမွာ ဖံုးကြယ္ထားမွာ စုိးရိမ္တယ္လို႔ မင္းက ေရးေပးလိုက္တယ္၊ ဘာေတြမ်ား

ေတြးေနသလဲလို႔လည္း ေမးလိုက္တယ္’

‘ဘုရားေရ သူ႕အေပၚမွာ ဖံုးကြယ္ထားမွာ စိုးရိမ္တယ္တဲ့၊ မီလာနီက အက္ရွေလ စိတ္ကိုမ်ား သိေနသလား၊

ငါ့စိတ္ကိုေကာ သိႏုိင္သလား၊ ငါႏွင့္ အက္ရွေလကိုမ်ား သကၤာမကင္းျဖစ္ေနသလား’ ဟု စကားလက္ အထိတ္တလန္႔ ေတြးမိသည္။

သူ႕လက္သည္ တုန္ေနသည္။ ေနာက္တစ္ပုိဒ္ကို ဖတ္လုိက္သည္တြင္မွ စိတ္သက္သာရာ ရသြား၏။



‘ခ်စ္ဇနီး၊ မင္းအေပၚမွာ ဘာမွ ဖံုးကြယ္စရာ မရွိပါဘူး၊ ဖံုးကြယ္ခဲ့ရင္လည္း မင္း စိတ္မေကာင္းမွာ စိုးလို႔ ဖံုးကြယ္တာမ်ိဳးပဲ

ရွိပါတယ္။ မင္းမွာ ကိုယ့္အတြက္ ပူရ ပင္ရတာေတြ မ်ားေတာ့ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ ကိုယ့္အတြက္ ဝန္မတက္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုထက္ထိ မင္းအေပၚမွာ ကိုယ္ ဘာမွ ဖံုးကြယ္မထားခဲ့ေသးဘူး။ မင္းလည္း ကုိယ့္အေၾကာင္းကို အားလံုးသိၿပီးသားပဲ၊ မစုိးရိမ္ပါႏွင့္၊

ေဘးမသီ

ရန္မခ

ရွိပါတယ္။

ေနလို႔လည္း

ေကာင္းတယ္၊

စားစရာလည္း

ရွိတယ္၊

တစ္ခါတေလ

အိပ္ရာေလးႏွင့္လည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အိပ္ရပါတယ္၊ စစ္သားတစ္ေယာက္အဖို႔ ဒိထက္ ဘာလိုေသးလို႔လဲ၊ ဒါေပမယ့္ မီလာနီေရ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ၊ ေလးေနတယ္၊ မင္းကိုေတာ့ ဖြင့္ေျပာရမွာပဲ’

220



‘ေႏြညေတြမွာ ဆိုရင္ ကိုယ္ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး၊ စခန္းတစ္ခုလံုးက တိတ္လို႔၊ ေကာင္းကင္မွာ တလက္လက္

ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေတြးမိတယ္၊ အက္ရွေလ၊ မင္း ဒီကို ဘာျဖစ္လုိ႔ ေရာက္ေနတာလဲ၊ ဘာ့အတြက္ေၾကာင့္ စစ္တုိက္ေနတာလဲလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ကုိယ္ ျပန္ေမးမိတယ္။

‘ဂုဏ္သိကၡာ အတြက္၊ ေက်ာ္ေစာမႈအတြက္ တုိက္ေနတာ မဟုတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္၊ စစ္ဆိုတာ အင္မတန္

ဆုိးယုတ္တဲ့ အလုပ္ႀကီးပဲ၊ ကိုယ္က ဆုိးယုတ္ ညစ္ပတ္တာကို မႀကိဳက္ဘူး၊ ကုိယ္က စစ္သားမဟုတ္ဘူး၊ အေျမာက္ဝမွာ ထုိင္ၿပီး ေရပြက္ပမာျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္ေစာမႈ၊ နာမည္ႀကီးမႈ ဆိုတာေတြကိုလည္း ကိုယ္ မလိုခ်င္ဘူး၊ တကယ္ေတာ့ ကုိယ္ဟာ စာႏွင့္ ေပႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္တဲ့ ေတာ လူကံုထံကေလးတစ္ေယာက္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ စစ္ေျမျပင္မွာ ေရာက္ေနရၿပီ၊ စစ္ခရာသံကို

ၾကားရလို႔လည္း

ကိုယ္ေသြးမဆူဘူး၊

ဘင္သံ

ၾကားရလို႔လည္း

ေျခေထာက္ေတြ

ေျမာက္မလာပါဘူး၊

ကိုယ္တို႔ဟာ အလိမ္ခံရၿပီ၊ သစၥာေဖာက္ခံရၿပီလို႔ပဲ ကိုယ္ထင္ေနတယ္၊ ဘယ္သူက လိမ္တယ္ထင္သလဲ၊ ဘဝင္ျမင့္တဲ့ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ေတာင္ပုိင္းသား စိတ္ဓာတ္က လိမ္တယ္၊ သစၥာေဖာက္တယ္လို႔ ကိုယ္ ထင္တယ္၊ ေတာင္ပုိင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ ယန္ကီ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ကို အလြယ္ကေလးႏွင့္ ႏုိင္ႏုိင္တယ္လို႔ ကုိယ္တို႔ အထင္ႀကီးခဲ့ၾကတယ္၊ ကမာၻမွာ ဝါဂြမ္း အင္ပုိင္ယာႀကီးက အုပ္စိုးရမယ္လို႔ အထင္ႀကီးခဲ့တယ္၊ ရာထူးႀကီးေတြ ယူထားတဲ့ လူေတြရဲ႕ပါးစပ္က ႏုိင္ငံေရး စကားလံုးေတြ၊ သူတုိ႔ မိန္႔ခြန္းေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕တစ္ဖက္သတ္ ေျပာစကားေတြကို ကုိယ္တို႔ အဟုတ္ထင္ခဲ့ၾကတယ္၊ ကိုယ္တို႔ ေလးစားၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ စကားေတြကို နားေထာင္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဝါဂြမ္းအင္ပုိင္ယာတဲ့၊ ေက်းကၽြန္စနစ္တဲ့၊ ျပည္နယ္ အခြင့္အေရးတဲ့၊ မိစၧာယန္ကီတဲ့။

‘ေျမႀကီးေပၚမွာ ေစာင္ေလးခင္းၿပီး အိပ္ရင္း ၾကယ္ေတြကို ေမာ့ၾကည့္မိတယ္၊ အက္ရွေလ၊ မင္း ဘာ့အတြက္

စစ္တုိက္ေနတာလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ေမးၾကည့္တယ္၊ ျပည္နယ္အခြင့္အေရးအတြက္လား၊ ဝါဂြမ္း အင္ပုိင္ယာႀကီး ထူေထာင္ဖို႔လား၊ ကပၸလီေတြ အတြက္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္တို႔ တစ္သက္လံုး မုန္းခဲ့တဲ့ ယန္ကီေတြကို ေခ်မႈန္းဖို႔လား၊ ဒါေတြ တစ္ခုအတြက္ေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘူး၊ လက္စသတ္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ တုိက္ေနတာဟာ ဒါေတြအတြက္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိလာတယ္၊ ကိုယ့္ မ်က္စိထဲမွာ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ကို ျမင္လာတယ္၊ လေရာင္က ဝင္းလို႔၊ လေရာင္ေအာက္မွာ တတုိင္းေမႊး ပန္းေတြက ေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ ပြင့္လို႔၊ ႏြယ္ႏွင္းဆီေတြက တုိက္နံရံမွာ တြယ္တက္လို႔၊ ပူအုိက္တဲ့ ေန႔လယ္ေတြမွာေတာင္ ႏြယ္ ႏွင္းဆီရိပ္ေၾကာင့္ ကိုယ္တို႔ တုိက္ဟာ ေအးေနတယ္၊ ကိုယ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ေမေမက အဲဒီအရိပ္မွာထုိင္ၿပီး အပ္ခ်ဳပ္လို႔၊ ညေန ေမွာင္ရီပ်ိဳးၿပီဆိုရင္ ကပၸလီေတြ ဝါခင္းက ျပန္လာၾကၿပီ၊ ပင္ပင္ပန္းပန္းႏွင့္၊ ဒါေပမယ့္ ပင္ပန္းရမွန္းမသိဘူး၊ သီခ်င္း တေၾကာ္ေၾကာ္ႏွင့္၊ ေရတြင္းက ေမာင္းလက္သံကလည္း တကၽြီကၽြီႏွင့္၊ အိမ္ေပၚကေန ၾကည့္လိုက္ရင္ ဝါခင္းႀကီးေတြကို ျမင္ရတယ္၊ ဝါခင္းကုန္းေတြေအာက္မွာ ျမစ္က တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးလို႔၊ ဆည္းဆာေရာက္လို႔ လွ်ိဳၾကားေတြထဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ျမဴေတြက ဆုိင္းေနတယ္၊ လက္စသတ္ေတာ့ ေသမွာတို႔၊ ဆင္းရဲမွာတို႔၊ ေက်ာ္ေစာမႈတို႔ကို မခံုမင္တဲ့ ကိုယ္ဟာ ဒါေတြေၾကာင့္မုိ႔ စစ္ေျမျပင္ကို ေရာက္ေနတာကိုး၊ ဒါကိုပဲ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္လို႔ ေခၚၾကတာမဟုတ္လား၊ ကိုယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္ယာ၊ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ဟာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္မဟုတ္လား၊ ဒါေပမယ့္ မီလာနီေရ၊ ဒါေတြဟာ ဒီထက္ ေလးနက္တယ္၊ ခုနက ကိုယ္ေျပာခဲ့တဲ့ အရာေတြဟာ တကယ္ေတာ့ သေကၤတေတြပဲ၊ ကိုယ္တို႔ ခံုမင္တဲ့အရာေတြရဲ႕သေကၤတေတြပဲ၊ ကုိယ္ ခ်စ္တဲ့ လူ႕ဘဝရဲ႕ သေကၤတေတြပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ ေရွးက ေခတ္ေဟာင္း၊ ေရွးက ကာလအတြက္ တိုက္ေနတာ၊ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ေရွးေခတ္က ထံုးစံဓေလ့ေတြအတြက္ တုိက္ေနတာ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေခတ္မ်ိဳးဟာ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး၊ ဒီစစ္ပြဲမွာ ႏုိင္ႏုိင္ ႐ံႈး႐ံႈး

221

အဲဒီေခတ္မ်ိဳးကေတာ့ ကိုယ္တို႔ ျပန္မရႏုိင္ေတာ့ဘူး။

‘ကဲ၊ ဒီစစ္မွာ ကိုယ္တို႔ ႏုိင္ပါၿပီတဲ့၊ ဝါဂြမ္းအင္ပုိင္ယာႀကီးကို ထူေထာင္ပါၿပီတဲ့၊ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ကုိယ္တို႔ ႐ံႈးတာပါပဲ၊

ကိုယ္တို႔ဟာ အရင္က လူေတြမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေရွးအစဥ္အလာေတြဟာ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး၊ ကမာၻႀကီးက ကိုယ္တို႔ ေတာင္ပုိင္းက ဝါဂြမ္းေတြကို လိုခ်င္လွၿပီ၊ ကိုယ္တို႔ ေတာင္းတဲ့ေစ်းကို ေပးရေတာ့မယ္၊ ဒီေတာ့ ကိုယ္တို႔လည္း ကိုယ္တို႔ ေလွာင္ေျပာင္ခဲ့တဲ့ ယန္ကီေတြလို ေဒၚလာေနာက္ လိုက္သူေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေတြ၊ ဝိသမ ေလာဘသမားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့မွာပဲ၊ ႐ံႈးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ မေျပာႏွင့္ေတာ့။

‘ကိုယ္ေလ ခု ဘယ္အႏၲရာယ္ကိုမွ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး၊ သံု႔ပန္းျဖစ္မွာလည္း မေၾကာက္ဘူး၊ ဒဏ္ရာရမွာလည္း

မေၾကာက္ဘူး၊ ေသရမွာလည္း မေၾကာက္ဘူး၊ ကုိယ္ ေၾကာက္တာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္၊ စစ္ၿပီးသြားရင္ ေခတ္ေဟာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေရာက္တာကို အေၾကာက္ဆံုးပဲ၊ ကိုယ္က ေခတ္ေဟာင္းကို ျပန္သေဘာက်တဲ့လူ၊ ေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြႏွင့္ သတ္ၾက ျဖတ္ၾကတဲ့ ခု ေခတ္သစ္ႀကီးကုိ ကိုယ္ မႀကိဳက္ဘူး၊ အဲဒီ အနာဂတ္ ေခတ္သစ္မွာ ကိုယ္ဟာ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ မီလာနီလည္း ဒီလိုပဲ၊ မင္းႏွင့္ကိုယ္ဟာ ဘယ္လုိေနမယ္ဆိုတာေတာ့ ကိုယ္မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အတိတ္ေခတ္လို လွပတင့္တယ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး ဆုိတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

‘ကိုယ့္ေဘးမွာ

အိပ္ေနတဲ့

ရဲေဘာ္ေလးေတြကို

လွမ္းၾကည့္လုိက္မိတယ္၊

စတူးဝပ္တို႔

အႁမႊာညီအစ္ကိုတို႔၊

ကိတ္တို႔လည္း ဒီအတုိင္းပဲ ေတြးေနၾကလားမသိဘူး၊ သူတို႔ကေတာ့ အေရးေတာ္ပံုအတြက္ တုိက္ေနၾကတယ္လို႔ ထင္မွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ ကိုယ္တို႔အေရးေတာ္ပံုဟာ ပထမဆံုး ေသနတ္ တစ္ခ်က္ေဖာက္လိုက္ကတည္းက ႐ံႈးေနၿပီ၊ ကုိယ္တို႔ အေရးေတာ္ပံုဟာ တျခားမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ေရွးေခတ္ႀကီး၊ ေရွး ေနထုိင္မႈ စနစ္ႀကီး ျပန္ထူေထာင္ေရးပဲ၊ ဒီေခတ္ႀကီး ဒီစနစ္ႀကီးဟာ ခုမရွိေတာ့ဘူး၊ သူတုိ႔ကေတာ့ ဒီအထိ ေတြးမိခ်င္မွ ေတြးမိၾကမယ္၊ မေတြးမိတာပဲ ေကာင္းပါတယ္၊ မီလာနီကို လက္ထပ္ဖို႔ ကိုယ္ေျပာခဲ့တုန္းက ဒါေတြကို ကိုယ္ မစဥ္းစားခဲ့မိဘူး၊ လက္ထပ္ၿပီးရင္ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ခါတုိင္းလိုပဲ ေနၾကမယ္လို႔ စိတ္ကူးခဲ့တယ္၊ ကိုယ္ႏွင့္ မီလာနီက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ဘဝကို ႀကိဳက္တယ္၊ အသြင္တူတယ္၊ ခါတုိင္းလို အေျပာင္းအလဲမရွိ၊ ေအးေအးေဆးေဆးေနၿပီး စာေတြဖတ္ၾကမယ္၊ ဂီတကို နားေထာင္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြ တစ္ခုမွ မလုပ္ရေတာ့ဘူး၊ ေခတ္ေဟာင္းကို ဖ်က္ၾက၊ သတ္ၾက ျဖတ္က်၊ မုန္းၾက၊ ရန္စၾကႏွင့္

အခ်ိန္ကုန္ေနရတာပါကလား၊

မီလာနီေရ၊

ျပည္နယ္အခြင့္အေရးတို႔၊

ဝါဂြမ္း

အင္ပုိင္ယာတို႔၊

ေက်းကၽြန္

စနစ္တို႔ဆိုတာ အလကားပါကြယ္၊ ဒါေတြအတြက္ ဒီေလာက္ေတာင္ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ သတ္ၾက ျဖတ္ၾက၊ စစ္ခင္းၾက မျဖစ္သင့္ပါဘူး၊ ဒါေတြ အတြက္ေၾကာင့္ေတာ့ ဒီေလာက္ မျဖစ္သင့္ပါဘူး၊ ယန္ကီေတြသာ ကိုယ္တို႔ကို အႏုိင္ရသြားရင္ေတာ့ မေတြးဝံ့ေလာက္ေအာင္ပဲ၊ သူတုိ႔ပဲ ႏုိင္မွာပါပဲ။

‘တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ ဒါေတြကို မေရးသင့္ဘူး၊ ေတြးေတာင္ မေတြးသင့္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ႕ရင္ထဲမွာ

ဘာေတြရွိသလဲလို႔ ေမးလို႔ ေရးလိုက္ရတာ၊ ကုိယ္တို႔ ႐ံႈးမွာပဲဆိုတဲ့အေတြးဟာ လူတုိင္း ေခါင္းထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္၊ မွတ္မိေသးလား၊

ကိုယ္တုိ႔

လူတစ္ေယာက္လာတယ္ေလ၊

ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းတဲ့ေန႔

ေကာင္လံုးကင္

ခ်ာလက္စတန္

အသံခပ္ဝဲဝဲႏွင့္

နယ္သား၊

ေပ်ာ္ပြဲစားမွာ

ဘတ္တလာ

ေတာင္ပုိင္းသားေတြ

ပညာ

ဆိုတဲ့ ဗဟုသုတ

ေခါင္းပါးတယ္လို႔ သူက ေျပာလို႔ စကားမ်ားၿပီး သတ္မယ္ ပုတ္မယ္ေတာင္ ျဖစ္ေသးတယ္ေလ၊ ကိုယ္တို႔မွာ သံရည္က်ိဳ႐ံုေတြ

222

မရွိဘူး၊ သေဘၤာေတြ မရွိဘူး၊ လက္နက္႐ံုေတြ မရွိဘူး၊ စက္တည္ေဆာက္ေရး စက္႐ံုေတြ မရွိဘူးလို႔ သူက ေျပာလို႔ စတူးဝပ္ အႁမႊာညီအစ္ကိုက မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ၿပီး ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ပါ့မယ္ တကဲကဲ လုပ္ေသးတယ္ေလ၊ ယန္ကီ သေဘၤာေတြက ပိတ္ထားလို႔ ကုိယ္တို႔ ဝါဂြမ္းေတြ ဘယ္ကိုမွ မပုိ႔ႏုိင္ဘူးလို႔ သူက ေျပာခဲ့ေသးတယ္ေလ၊ သူ ေျပာတာမွန္တယ္ မီလာနီ၊ ကုိယ္တို႔ဟာ ယန္ကီေတြရဲ႕ ႐ုိင္ဖယ္ အသစ္ေတြကို ေခတ္ေဟာင္းက တူမီးေသနတ္ေတြနဲ႔ တုိက္ေနရတာ၊ ပိတ္ဆုိ႔မႈက က်ပ္သည္ထက္ က်ပ္လာၿပီ။ မၾကာခင္ ဆိုရင္ ေဆးပစၥည္းေတြေတာင္ သြင္းလုိ႔ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ရက္ဘတ္တလာဟာ ေလာကႀကီးရဲ႕ အၿမီးအေမာက္ မတည့္မႈေတြကို ေလွာင္ခ်င္ေနတဲ့ လူ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလူဟာ ကိုယ့္အေျခအေနကို ေကာင္းေကာင္းသိတယ္၊ စကားေျပာတဲ့ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ မိန္႔ခြန္းေတြထက္ ကိုယ့္အေျခအေနကို ကိုယ္သိတဲ့ ရက္ဘတ္တလာလို လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ စကားေတြကို ကိုယ္တုိ႔ အေရးတယူ စဥ္းစားရမယ္၊ စစ္တိုက္ဖို႔အတြက္ ေတာင္ပုိင္းမွာ လက္နက္ဆိုလို႔ ဝါဂြမ္းႏွင့္ အေျခာက္တုိက္ ဘဝင္ျမင့္မႈပဲ ရွိတယ္တဲ့၊ တျခားဘာမွမရွိဘူးတဲ့၊ သူက ေျပာဖူးတယ္၊ ကုိယ္တို႔ ဝါဂြမ္းကလည္း တကယ္ေတာ့ ဘာမွ အဖိုးမတန္ပါဘူး၊ ဒီေတာ့ ကိုယ္တို႔ပုိင္တဲ့ လက္နက္ဆိုလို႔ ဘဝင္ျမင့္တာပဲ ရွိေတာ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီဘဝင္ျမင့္မႈကို သတၱိလို႔ ေခၚရေတာ့မယ္ ထင္တယ္၊ တကယ္လို႔’

စကားလက္ ဆက္၍ မဖတ္ေတာ့။ စာကို ဂ႐ုတစုိက္ ျပန္ေခါက္ကာ စာအိတ္ထဲသို႔ ျပန္ထည့္သည္။ ေနာက္ထပ္

မဖတ္ခ်င္ေတာ့။ ၿငီးေငြ႔သြားၿပီ။ သူ႕စာက အေကာင္း တစ္ကြက္မွ် မပါ။ စိတ္ပ်က္စရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ မီလာနီ႔ စာကို ခုိးဖတ္ျခင္းမွာ အက္ရွေလ၏ စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္းသည့္ အေတြးေတြကို သိလို၍ မဟုတ္။ ဤအေတြးမ်ား၊ ဤအယူအဆမ်ားကို သိၿပီးၿပီ။ ၿမိဳင္သာယာတြင္ ႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ၾကတုိင္း ဤအေၾကာင္းကို ေျပာခဲ့ၾကလွၿပီ။ နားေထာင္ခဲ့ေပါင္း မ်ားလွၿပီ။

သူ သိခ်င္သည္က အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ သူ႕မိန္းမကို ဘယ္ေရြ႕ ဘယ္မွ် ခ်စ္သည့္ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။

ယခုအထိမူ ဤအေၾကာင္းေတြ မပါေသး။ ေသတၱာေလးထဲက စာမွန္သမွ်ကို သူ ဖတ္ၿပီးၿပီ။ ေရးသမွ်စာထဲတြင္ ေမာင္ တစ္ေယာက္က ႏွမ တစ္ေယာက္ထံ ေရးသည့္ စာမ်ိဳးထက္ ဘာမွ်မပို၊ ဘာမွ် မထူး။ အေရးအသားက ႏူးႏူးညံ့ညံ့၊ စံုစံုလင္လင္။ သို႔ရာတြင္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္၏ စာမ်ိဳးမဟုတ္။ အခ်စ္၏ ရသအျပည့္ပါသည့္ ရည္းစားစာေပါင္းမ်ားစြာကို စကားလက္ ရခဲ့ဖူးၿပီ။ အက္ရွေလ၏ စာတြင္ အခ်စ္၏ ရသဆို၍ တစ္စက္မွ် မပါ။ အက္ရွေလသည္ သူ႕ကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လို ခ်စ္ခင္ျခင္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္ေၾကာင္း မီလာနီ မသိေလေရာ့သလားဟု စကားလက္ အထင္ေသးမိသည္။ မီလာနီသည္ သူ႕ေယာက်္ား၏ စာထဲတြင္ တစ္စံုတစ္ရာ လိုေနသည္ကို သတိထားမိပံုလည္း မရ။ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရေအာင္လည္း မည္သည့္ ေယာက်္ားပ်ိဳထံကမွ ရည္းစားစာ မရဖူးခဲ့။

‘အက္ရွေလ စာေတြကလည္း ေၾကာင္လုိက္တာ’ ဟု စကားလက္ ေတြးသည္။ ‘ငါ့ေယာက်္ားကသာ ဒီလို မဟုတ္က

ဟုတ္ကေတြ ေရးရင္ ငါေတာ့ ေအာ္ပစ္လုိက္မွာပဲ၊ ခ်ားလ္ကမွ သူ႕ထက္ ေရးတတ္ေသးတယ္’

စကားလက္က

စာအိတ္ထပ္မ်ားကို

လွန္ၾကည့္လုိက္ၿပီး

ေန႔စြဲမ်ားကို

ၾကည့္လိုက္သည္။

စာပါအေၾကာင္းအရာမ်ားကိုလည္း ျပန္ စဥ္းစားေနသည္။ ထိုစာမ်ားထဲတြင္ စစ္တပ္မ်ား စခန္းခ်ၾကပံု၊ တုိက္ပြဲျဖစ္ပြားပံု စသည္တို႔ကို ေရးထားျခင္းမရွိ။ ေဒါက္တာမိ၏သား ဒါစီမိ၊ ဒါးလတ္စ္ မက္ကလ်ဴး စသူတို႔က တုိက္ပြဲအေၾကာင္းမ်ားကို ေရးတတ္သည္။ သူတို႔အိမ္က မိဘေတြက ထိုစာမ်ားကို ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ဖတ္ျပတတ္သည္။ မီလာနီထံ လာသည့္

223

အက္ရွေလ၏ စာမ်ားက ဤသို႔ ဝုိင္းဖြဲ႔၍ ဖတ္စရာ အေၾကာင္း ဘာမွ် မပါ။

အက္ရွေလသည္

စစ္အေၾကာင္းကို

လံုးဝ

ေမ့ေပ်ာက္ထားဟန္

တူသည္။

ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး

ျဖစ္ပြားျခင္း

မရွိသည့္ႏွယ္ စစ္အေၾကာင္း အရိပ္အေငြ႔မွ် မပါ။ သူတို႔ႏွစ္ဦးဖတ္ဖူးသည့္ စာအုပ္မ်ားအေၾကာင္း၊ သီခ်င္းမ်ားအေၾကာင္း၊ မိတ္ေဆြမ်ားအေၾကာင္း၊ ဥေရာပသို႔ သူေလွ်ာက္လည္ခဲ့စဥ္က ေတြ႔ခဲ့ရပံုမ်ား အေၾကာင္း စသည္တို႔ေလာက္သာ ပါသည္။ သူ႕စာေတြက ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ကို လြမ္းသည့္အေၾကာင္းေတြ၊ ေတာလုိက္ ထြက္သည့္အေၾကာင္းေတြ၊ ႏွင္းမႈန္မႈန္ ေဆာင္းည ၾကယ္ရိပ္မ်ားေအာက္ တိတ္ဆိတ္ေသာ ေတာလမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ျမင္းစီးသည့္ အေၾကာင္းေတြ၊ ငါးမွ်ားထြက္သည့္ အေၾကာင္းေတြ၊ လေရာင္ ဝင္းပသည့္ ညအေၾကာင္းေတြ။

စကားလက္သည္ ေစာေစာက ဖတ္သည့္ စာထဲက စာလံုးမ်ားကို ျပန္ အမွတ္ရေနသည္။ လူေနမႈ စနစ္အသစ္ကို သူ

မလုိခ်င္။

‘ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ျဖစ္ေနတာကို စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနပံုရတယ္၊ အက္ရွေလဟာ စိတ္မခ်မ္းသာတာကို နည္းနည္းမွ

မခံႏုိင္ဘူး၊ ဥပမာ ငါ့ကို ဆိုပါေတာ့၊ ငါ့ကို သူခ်စ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကို သူ မယူရဲဘူး၊ ငါ့ကို ယူရင္ သူ ေတြးပံုေတြးနည္း ျမင္ပံု ျမင္နည္း ေနပံုေနနည္းေတြ လံုးဝ ေျပာင္းသြားမယ္မဟုတ္လား၊ ေၾကာက္တယ္လို႔ေတာ့ မေျပာႏုိင္ပါဘူးေလ၊ အက္ရွေလဟာ လူေၾကာက္တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ တုိက္ပြဲမွာ သူ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ တုိက္ခဲ့တာကို ဗိုလ္မႉးႀကီး ဆလံုးကေတာင္ ခ်ီးက်ဴးရေပတာပဲ၊ အက္ရွေလဟာ တစ္ခုခုကို လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ၿပီးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္မဆုတ္ဘူး၊ သူမ်ားတကာထက္ ပိုၿပီး ျပတ္တယ္၊ သတၱိရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အက္ရွေလဟာ ေလာကႀကီးထဲ လူေတြထဲမွာ မေနဘူး၊ သူ႕အေတြး ဥခြံကေလးထဲမွာပဲ ေအာင္းေနတတ္တယ္၊ အို ဘယ္လိုလဲ မသိပါဘူးေလ၊ သူ႕အေၾကာင္းကို ငါ ေစာေစာစီးစီး သိခဲ့ရင္ သူႏွင့္ ငါႏွင့္ ယူျဖစ္ခဲ့ၾကမွာ’

စကားလက္က စာထုပ္ကို ရင္တြင္ ကပ္ထားရင္း အတန္ၾကာ ရပ္ေန၏။ အက္ရွေလ၏ အေၾကာင္းကို ေတြးေနမိသည္။

အက္ရွေလ အေပၚတြင္ သူ အခ်စ္မျပယ္ေသး။ သူ႕အခ်စ္သည္ လန္းဆန္းေနဆဲ ျဖစ္သည္။ သူ တစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္ သမီးတုန္းက အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ ျမင္းျဖင့္ ၿမိဳင္သာယာကို လာစဥ္ကကဲ့သို႔ပင္ သူ႕ ခံစားခ်က္မ်ားသည္ မေျပာင္းလဲေသး။ သူ႕အခ်စ္သည္ မိမိ နားမလည္ႏုိင္သည့္ လူတစ္ေယာက္၊ မိမိတြင္ မရွိေသာ္လည္း မိမိျမတ္ႏုိးေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားရွိသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ျမတ္ႏုိးမိသည့္ အပ်ိဳေပါက္ကေလးတစ္ေယာက္၏ အခ်စ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ အက္ရွေလသည္ အပ်ိဳေပါက္ကေလး ျဖစ္ေနေသးသည္။ သူ႕စိတ္ကူးထဲတြင္ အက္ရွေလ၏ အခ်စ္ကို သူ ေတာင့္တသည္။ ထို႔ထက္ ဘာမွ် မပို။

စာမ်ားကို ဖတ္ၿပီးေနာက္ အက္ရွေလသည္ မီလာနီကို လက္ထပ္ခဲ့ရသည့္တုိင္ သူ႕ကို ခ်စ္ေနဆဲျဖစ္သည္ဟု

စကားလက္ စိတ္ခ်လက္ခ် ယံုသြားသည္။ ဤသို႔ စိတ္ခ် လက္ခ် ယံုခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ စကားလက္၏ စိတ္သည္ ယခုတုိင္ ႏုပ်ိဳေနေသးသည္။ အပ်ိဳစင္စိတ္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ လေရာင္ ရႊန္းလဲ့သည့္ ညမ်ားတြင္ ခ်ားလ္ႏွင့္ အတူ ေနရသည့္တုိင္ ၾကည္ႏူးျခင္း မျဖစ္မိ။ သူ႕ကို ရင့္က်က္လာေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္။ ခ်ားလ္သည္ သူႏွင့္ စိတ္ဓာတ္အရ လည္းေကာင္း၊ ကုိယ္ခႏၶာအရ လည္းေကာင္း တကယ္ ရင္းႏွီးပူးေပါင္းမိလာေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ခဲ့။ သူ႕စိတ္တြင္ စြဲလမ္းေအာင္ မတတ္ႏုိင္ခဲ့။ သူ႕စိတ္တြင္ ရမၼက္မီးလွ်ံကို ထိန္ညီးေအာင္ မတတ္ႏုိင္ခဲ့။

224



အိမ္ေထာင္ျပဳမိသည့္ ေနာက္တြင္မူ စကားလက္သည္ ကိုယ့္ေယာက်္ားကို ရမၼက္ျဖင့္ ခ်စ္လိုသည္။ ကိုယ့္ကိုလည္း

ရမၼက္ျဖင့္ ခ်စ္ေစလိုသည္။ အိမ္ေထာင္ေရးတြင္ ရမၼက္ရွိရမည္။ ရမၼက္ မရွိလွ်င္ ထိုအိမ္ေထာင္ေရးသည္ ဘာမွ် အဓိပၸာယ္မရွိ။ အိမ္ေထာင္သားေမြးကိစၥဟူသည္ မိန္းမတို႔အဖို႔ ဣေႁႏၵသိကၡာ၊ ရဲစြမ္းသတၱိတို႔ျဖင့္ ရင္ဆုိင္ရသည့္ ကိစၥမ်ိဳးျဖစ္သည္ဟု ေမေမက သြန္သင္ဖူးသည္။ ယခုမူ သူ႕ အိမ္ေထာင္ေရးလည္း ပ်က္ၿပီ။ ရမၼက္လည္း မရွိေတာ့ၿပီ။

အိမ္ေထာင္ေရး ပ်က္သြားၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း စကားလက္၏ အခ်စ္ မပ်က္ေသး။ အက္ရွေလကို ခ်စ္သည့္ သူ႕အခ်စ္က

ထူးျခားသည္။ အက္ရွေလကို ခ်စ္သည့္ သူ႕အခ်စ္တြင္ ရမၼက္မရွိ။ အိမ္ေထာင္သားေမြး ကိစၥလည္း မရွိ။ အက္ရွေလကို ခ်စ္သည့္ သူ႕အခ်စ္သည္ ျမင့္ျမတ္သည္။ လွပသည္။

စကားလက္က စာထုပ္ကို ဖဲႀကိဳးျဖင့္ ျပန္စည္းရင္း သက္ျပင္းခ်သည္။ အက္ရွေလသည္ သူ႕အခ်စ္ကို မည္သို႔

နားလည္ေလသနည္းဟု အႀကိမ္တစ္ေထာင္ေျမာက္ စဥ္းစားမိသည္။ သို႔ရာတြင္ အေျဖ ရွာမရ။ စကားလက္ စာထုပ္ကို ေသတၱာေလးထဲသို႔ ျပန္ထည့္ကာ ျပန္ပိတ္လုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဗိုလ္ႀကီး ရက္ဘတ္တလာ အေၾကာင္းကို ေရးထားသည့္ စာပုိဒ္ကို အမွတ္ရကာ မ်က္ေမွာင္ကုတ္လုိက္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာဆိုသည့္ လူဆုိး လူရမ္းကားတစ္ေယာက္ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ေလာက္က ေျပာခဲ့သည့္ စကားကို ဘာေၾကာင့္ အက္ရွေလက ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္၍ ေျပာေနရသနည္း။ ရက္ဘတ္တလာက တကယ့္ လူဆိုး လူရမ္းကား။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သီးျခားျပည္နယ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သူမွ် မေျပာေသာ စကားမ်ားကို ေျပာသြားၿပီ မဟုတ္လား။

စကားလက္က မွန္ေရွ႕သို႔ ေလွ်ာက္လာကာ သူ႕ဆံပင္မ်ားကို တယုတယ ပြတ္သပ္သည္။ ျဖဴဝင္းေသာ သူ႕အသားႏွင့္

စိမ္းလဲ့ေသာ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားကို ျမင္ရသည့္အတြက္ ခါတုိင္းကဲ့သို႔င္ စကားလက္ အားတက္လာသည္။ ပါးခ်ိဳင့္ကေလးမ်ား ေပၚလာေအာင္ စကားလက္ ျပံဳးၾကည့္၏။ အက္ရွေလက သူ႕ပါးခ်ိဳင့္ေလးမ်ားကို သေဘာက်သည္။ စကားလက္သည္ သူ႕ ႐ုပ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း ရက္ ဘတ္တလာကို စိတ္ထဲတြင္ ေဖ်ာက္ပစ္လိုက္သည္။ အျခား မိန္းမတစ္ေယာက္၏ လင္ကို ခ်စ္မိျခင္း၊ သူတစ္ပါးစာကို ခုိးဖတ္ျခင္း အတြက္ ေနာင္တျဖစ္ျခင္း၊ ရွက္ျခင္းမရွိေတာ့။ သူ၏ ႏုပ်ိဳျခင္း၊ ခ်စ္စရာေကာင္းျခင္း၊ အက္ရွေလက သူ႕ကုိ ခ်စ္ေနေသးသည္ဟု ယံုၾကည္ျခင္း စသည္တို႔အတြက္ ျဖစ္ရေသာ ၾကည္ႏူးမႈသည္ သူ႕ရင္ထဲတြင္ တဖြားဖြား ေပၚလာသည္။

စကားလက္သည္

တံခါးကို

ပိတ္၏။

ေမွာင္ရီရီတစ္ဆစ္ခ်ိဳး

ေလွကားအတုိင္း

ေအာက္ထပ္သို႔

ရႊင္လန္းစြာ

ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေလွကားတစ္ဝက္တြင္ ‘ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးေသာအခါ’ ဆိုသည့္ သီခ်င္းကို ညည္းလာသည္။

225

၁၂



ျပည္တြင္းစစ္က ဆက္ျဖစ္ေနသည္။ တိုက္ပြဲမ်ားတြင္လည္း ျပည္နယ္ဘက္က ႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ `တစ္ပြဲႏိုင္ရင္

စစ္ၿပီးေတာ့မယ္’

ဟူ၍ကား

မေျပာၾကေတာ့။

ယန္ကီကိုလည္း

သူရဲေဘာနည္းသူဟု

မေျပာၾကေတာ့။

ယန္ကီတို႔က

သူရဲေဘာ မနည္းသည့္ အျပင္ သူတို႔ကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ႏိုင္ဖုိ႔ မလြယ္ေၾကာင္း သိလာၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ တင္နက္ဆီ ျပည္နယ္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာ္ဂင္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဖာရက္တို႔က ယန္ကီမ်ားကို ႏိုင္လိုက္ျခင္း၊ ခ်ားလ္ရန္းတြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ တိုက္ပြဲကို ႏိုင္လိုက္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ပိုင္းသားတို႔ ႂကြားစရာ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ အႏိုင္ ရခဲ့ျခင္း မဟုတ္။ ျပည္နယ္တပ္မ်ားက တန္ဖိုး ႀကီးႀကီး ေပးခဲ့ၾကရသည္။ အတၱလန္တာက ေဆး႐ံုမ်ားတြင္ နာမက်န္းသူ၊ ဒဏ္ရာ ရသူတို႔ ျပည့္ေနသည္။ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ မုဆိုးမ ဦးေရ မ်ားလာသည္။ အုတ္ကလင္း စစ္သခ်ႋဳင္းမွ စစ္သားမ်ား၏ သခ်ႋဳင္း ေျမပံုမ်ားသည္ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ တိုးလာသည္။

ျပည္နယ္ ေငြစကၠဴ တန္ဖိုးက လန္႔စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထိုးက်ေနသည္။ တစ္ဖက္တြင္ အစား အေသာက္

ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ အဝတ္အထည္ေတြ ေစ်းႏႈန္းက ျမင့္လာသည္။ စားကုန္ ေသာက္ကုန္ ေစ်းႏႈန္း ႀကီးသျဖင့္ အတၱလန္တာ မီးဖိုေခ်ာင္မ်ားတြင္ တျဖည္းျဖည္း ရွားပါးလာသည္။ ဂ်ံဳမႈန္႔က ရွားၿပီး ေစ်းႀကီးသည္။ ဘီစကြတ္၊ ေပါင္မုန္႔လံုးႏွင့္ ေဝဖာ အစား ေျပာင္းေပါင္မုန္႔ကို အစားထုိးရသည္။ အမဲသား ဆိုင္မ်ားတြင္ အမဲသား ေရာင္းစရာ မရွိ။ သိုးသားကလည္း ေလာက္ငေအာင္ မရ။ ရျပန္သည္တြင္ ေစ်းႀကီးသျဖင့္ လူခ်မ္းသာမ်ားသာ စားႏိုင္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဝက္သား ေပါသည္။ ၾကက္သားႏွင့္ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္လည္း သိပ္မရွားလွေသး။

ယန္ကီတို႔က

ျပည္နယ္

ဆိပ္ကမ္း

ၿမိဳ႕မ်ားကို

တင္းက်ပ္သည္ထက္

တင္းက်ပ္စြာ

ပိတ္ဆို႔လာသည္။

လက္ဖက္ေျခာက္၊ ေကာ္ဖီ၊ ပိုးထည္၊ ေဝလငါး႐ိုး ရွင္မီး အက်ႌေထာက္၊ ေရေမႊး၊ ဖက္ရွင္ မဂၢဇင္းႏွင့္ စာအုပ္ စသည့္ ဇိမ္ခံ ပစၥည္းမ်ားက ရွား၍ ေစ်းႀကီးသည္။ အေပါဆံုး ဆိုသည့္ ခ်ည္ထည္ပင္လွ်င္ ေစ်းႏႈန္းက ေခါင္ခိုက္ေနသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ အဝတ္အစားေဟာင္းမ်ားကို ျပန္ဝတ္ေနၾကရသည္။ ဖုန္အလိမ္းလိမ္း တက္ေနသည့္ ရက္ကန္းစင္မ်ားကို ထပ္ခိုးမွ ခ်ကာ ျပန္ဆင္ၾကရသည္။ ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲတြင္ ခန္းဆီး၊ စားပြဲခင္း၊ ကုလားထိုင္စြပ္ စသည္တုိ႔မွာ ျပည္တြင္းျဖစ္ ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ စစ္သား၊ အရပ္သား၊ အမ်ိဳးသမီး၊ ကေလး၊ ကပၸလီ စသည္ လူတိုင္း လူတိုင္း ျပည္တြင္းျဖစ္ကိုသာ ဝတ္ၾကရသည္။ ျပည္နယ္ တပ္မ်ားလည္း မီးခုိးေရာင္ ဝတ္စံုကို မဝတ္ႏိုင္ေတာ့။ ျပည္တြင္းျဖစ္ ေထာပတ္သီးေရာင္ ဝတ္စံုကို ဝတ္ေနၾကရသည္။

ေဆး႐ံုမ်ားတြင္လည္း ေဆးဝါး ရွားေနသည္။ ကီြႏိုင္၊ ကာလိုမင္း၊ ဘိန္း၊ ကလို႐ိုေဖာင္း၊ အိုင္အိုဒင္း စသည္တို႔

ရွားေနသည္။ ပိတ္ပါးႏွင့္ ခ်ည္ပတ္တီးလိပ္ ရွားလြန္းသျဖင့္ သံုးၿပီးလွ်င္ လႊင့္မပစ္ႏိုင္။ ေဆး႐ံုတြင္ လုပ္အားေပးေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ေသြးေတြ စြန္းေနေသာ ပတ္တီးစမ်ားကို ျခင္းေတာင္းျဖင့္ ထည့္ကာ အိမ္သို႔ ယူလာၿပီး ေလွ်ာ္ရသည္။ မီးပူတိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဆး႐ံု သံုးရန္ ျပန္ယူလာၾကရသည္။

သို႔ရာတြင္ မုဆိုးမ ဘဝတည္း ဟူေသာ ပိုးတံုးလံုး ဘဝ အခြံမွ ထြက္လာခဲ့သည့္ စကားလက္ အဖို႔ကား ျပည္တြင္းစစ္သည္

226

ေပ်ာ္စရာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ အဝတ္အထည္ႏွင့္ အစားအေသာက္ ရွားပါးျခင္းကိုပင္လွ်င္ စကားလက္ စိတ္မညစ္။ ကမာၻေလာကႀကီးထဲသို႔ အသစ္ ျပန္ဝင္ရသျဖင့္ ေပ်ာ္ေနသည္။ 

ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္ဆိုလွ်င္ ၿငီးေငြ႔စရာ။ တစ္ေန႔ႏွင့္ တစ္ေန႔ ဘာမွ် ထူးျခားမႈ မရွိ။ မႏွစ္ကႏွင့္ စာလွ်င္ သူ႕ဘဝသည္

ယံုႏိုင္စရာ မရွိေသာ ႏႈန္းျဖင့္ ျမန္ဆန္ ေနသည္။ ေန႔တိုင္းသည္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတြ ျပည့္ေနသည္။ လူသစ္ေတြကို ေန႔တိုင္း ေတြ႔ရသည္။ သူ႕ကို လွသည္ဟု ခ်ီးက်ဴးသူက ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ သူ႕အတြက္ သတ္ရဲသည္ ေသရဲသည္ဟု ဆိုသူက ဆိုၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ အထိ အက္ရွေလကို သူ ခ်စ္သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ အျခား ေယာက်္ားပ်ိဳမ်ားႏွင့္ ပေရာပရည္ မလုပ္ဘဲ စကားလက္ မေနႏိုင္။

ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး ကိစၥမ်ားတြင္ ျပဳ႐ိုးျပဳစဥ္ အစဥ္အလာမ်ား ထံုးစံဓေလ့ မ်ားကို

လိုက္လုပ္မေနႏိုင္ၾကေတာ့။ ဤတြင္ ေရွးလူႀကီးမ်ားက ေရွးဓေလ့ေတြ ပ်က္ကုန္ၿပီဟု အလန္႔တၾကား ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ ေရာက္လာကာ သမီးမ်ားအား လာ၍ ပိုးၾက ပန္းၾကသည္ကို အေမေတြ တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနၾကသည္။ မိတ္ဆက္ေပးမည့္သူလည္း မရွိ။ မ်ိဳး႐ိုး ဇာတိလည္း မသိ။ သမီးေတြက ထိုလူစိမ္းမ်ားႏွင့္ တရင္းတႏွီး ဆက္ဆံ ၾကသည္ကို ျမင္သည္တြင္ အေမေတြ ရင္တမမ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ ဆိုလွ်င္ သူ႕ ေယာက်္ားကို လက္ထပ္မဂၤလာ အခမ္းအနား ၿပီးမွ နမ္းဖူးသည္။ ယခု သူ႕သမီး ေမဘယ္က ဗိုလ္ေလး ပီကာ့အား နမ္းေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္တြင္ ေသြးေလ ေခ်ာက္ခ်ားကုန္သည္။ ဗိုလ္ေလး ပီကာ့က လက္ထပ္ရန္ ကတိေပးထားၿပီး ျဖစ္သည့္တိုင္ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ ထင္သည္။ ထိုအတိုင္းလည္း မၾကာခဏ ေျပာသည္။ အျခား သမီးရွင္ အေမမ်ားကလည္း သူႏွင့္ သေဘာတူသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ဟု ဆိုကာ ျပည္တြင္းစစ္ကို အျပစ္ဖုိ႔ၾကသည္။

သို႔ရာတြင္ ေယာက်္ားပ်ိဳမ်ား ဘက္က ၾကည့္လွ်င္မူ သူတို႔ ေရွ႕ေရးက မေသခ်ာ။ တစ္ပတ္ အတြင္းလည္း ေသႏိုင္သည္။

တစ္လ အတြင္းလည္း တိုက္ပြဲ က်သြားႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွးေခတ္ကကဲ့သို႔ သံုးႏွစ္ သံုးမိုး ပိုးမေနႏိုင္။ ေရွးကလို ေလွ်ာက္ျပန္သံေပး ေျခေအး ဝမ္းေယာင္ စသည့္ ပိုးနည္းေတြကို လုပ္ေနခ်ိန္ မရ။ သံုးေလးလ အတြင္း ေတြ႔၊ သိ၊ ႀကိဳက္၊ ညား စသျဖင့္ ကိစၥၿပီးေအာင္ ျမန္ျမန္ လုပ္ရသည္။ အမ်ိဳးေကာင္း သမီး ဆိုသည္မွာ ရည္းစားစကား သံုးႀကိမ္ ေျပာသည္အထိ ျငင္းရမည္ ဟူေသာ ေရွးထံုးကို မိန္းကေလးမ်ား သိၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သံုးႀကိမ္တိုင္ေအာင္ မေစာင့္ၾကေတာ့။ ပထမအႀကိမ္ ကတည္းက လက္ခံ လိုက္ၾကသည္။

ျပည္တြင္းစစ္ အတြင္းက ဤ အေျပာင္းအလဲ မ်ားေၾကာင့္ စကားလက္ ေပ်ာ္ေနသည္။ ေဆး႐ံုတြင္ သူ လုပ္အား

မေပးရလွ်င္၊ ပတ္တီးေတြကိုသာ မေလွ်ာ္ရလွ်င္ ျပည္တြင္းစစ္ ၾကာခ်င္သေလာက္ ၾကာပါေစ စကားလက္ အဖို႔ အေရးမႀကီး။ သုိ႔ရာတြင္ ယခုမူ ေဆး႐ံု လုပ္အားေပး လုပ္ငန္းကိုလည္း သူ ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ေဆး႐ံုသည္ သူ႕အဖို႔ ေပ်ာ္စရာ အမဲလိုက္ကြင္းႀကီး ျဖစ္ေနသည္။

ဒဏ္ရာရ

လူနာမ်ားသည္

သူ႕

အလွၫႊတ္ကြင္းသို႔

အလြယ္တကူ

ဝင္လာတတ္ၾကသည္။

သူတို႔ကို

ပတ္တီးစည္းေပးျခင္း၊ မ်က္ႏွာသစ္ေပးျခင္း၊ ေခါင္းအံုး လဲေပးျခင္း၊ ယပ္ခတ္ေပးျခင္းမွ်ေလာက္ ကေလး လုပ္႐ံုျဖင့္ သူ႕ကို ခ်စ္လာၾကသည္။ မႏွစ္ကႏွင့္ စာလွ်င္ ယခုဘဝသည္ သူ႕အဖို႔ ေလာကနိဗၺာန္ ျဖစ္ေနသည္။

ယခု ခ်ားလ္ႏွင့္ လက္မထပ္မီ အပ်ိဳစင္ ဘဝမ်ိဳးကို စကားလက္ ျပန္ေရာက္ၿပီ။ ခ်ားလ္ႏွင့္ လက္ထပ္ ခဲ့ဖူးသည္ဟုပင္

သူ႕ကိုယ္သူ မထင္ေတာ့။ ခ်ားလ္ ကြယ္လြန္သည္ကို သတိမရေတာ့။ သားငယ္ ဝိတ္ ကေလးကို ေမြးဖူးသည္ဟု မထင္ေတာ့။

227

ျပည္တြင္းစစ္၊ အိမ္ေထာင္က်ျခင္း၊ ကေလးေမြးျခင္း စသည္တို႔သည္ စကားလက္ကို ဘာမွ် မထိခိုက္။ စကားလက္သည္ အပ်ိဳ ဘဝတုန္းကလိုပင္ ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိ။ သူ႕တြင္ ကေလးတစ္ေယာက္ ရွိသည့္တိုင္ ထိုကေလးကို တစ္ေန႔ ေန၍မွ် တစ္ခါ မခ်ီမိ။ အုတ္တိုက္ နီနီႀကီးထဲတြင္ ကေလးထိန္းမည့္သူေတြ အမ်ားႀကီး။ ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးကို ေမ့ထားႏိုင္သည္။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ သူ႕ကိုယ္သူ စကားလက္ အိုဟာရာ ဆိုသည့္ အပ်ိဳကေလး တစ္ေယာက္ဟု ထင္ေနသည္။ သူ႕အေတြးမ်ား၊ အျပဳအမူ မ်ားသည္ ယခင္ကကဲ့သို႔ပင္ မေျပာင္းလဲ။ အေပါင္းအသင္းကမူ စံုလာသည္။ ေဒၚေလးပစ္တီ၏ မိတ္ေဆြေတြက ေမးေငါ့ၾကသည္ကို စကားလက္ ဂ႐ုမစိုက္။ အပ်ိဳတုန္းကလိုပင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနသည္။ ဧည့္ခံပြဲမ်ားသို႔ သြားသည္။ ကပြဲ တက္သည္။ စစ္သားမ်ား ႏွင့္အတူ ဘာဂီျဖင့္ ေလညင္းခံ ထြက္သည္။ ဝမ္းနည္းသည့္ အထိမ္းအမွတ္ဆို၍ အနက္ေရာင္ ဝတ္စံု တစ္ခုသာ က်န္ေတာ့သည္။ ဝတ္စံု အနက္ကို မဝတ္၍ မျဖစ္။ ဤေလာက္ကိုမွ် မလုပ္လွ်င္ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီတို႔ သည္းခံႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္။

လြန္ခဲ့သည့္ တစ္လေလာက္က ၿငီးေငြ႔ ပ်င္းရိေနေသာ စကားလက္ တစ္ေယာက္ ယခု ေပ်ာ္ေနၿပီ။ အဆက္ေတြ

တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ တြဲေနၿပီ။ သူ႕အလွကို ခ်ီးက်ဴးသံမ်ား ၾကားတြင္ ယစ္မူးေနၿပီ။ အက္ရွေလ မီလာနီႏွင့္ ရေတာ့ေကာ ဘာအေရးနည္း။ သူ စစ္ေျမျပင္ သြားရလွ်င္ေကာ ဘာအေရးနည္း။ ဤသို႔ ေနျခင္းေၾကာင့္ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ကို သူ မပိုင္ေတာ့ၿပီ ဆိုသည့္ အေတြးကို ေမ့ေပ်ာက္ထားႏိုင္သည္။

သို႔ျဖင့္

သူနာျပဳျခင္း၊

ကပြဲသြားျခင္း၊

ေလညင္းခံျခင္း၊

ပတ္တီးလိပ္ျခင္း

စသည့္

လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္

၁၈၆၂

ေဆာင္းဦးေပါက္သည္ လ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆံုး သြားသည္။ ၿမိဳင္သာယာကိုပင္ အလည္ မသြားျဖစ္။ အလည္လည္း မသြားခ်င္။ အလည္ သြားရလွ်င္ စကားလက္ စိတ္ပ်က္သည္။ ေမေမႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာခြင့္ မရ။ ေမေမက အပ္ခ်ဳပ္ရင္း၊ အိတ္ထဲမွ ေဆာင္ေတာ္ကူး ပန္းေပါင္းထုပ္ကို ထုတ္၍ ႐ႉရင္း ေမေမ စကားေျပာသည္ကို နားေထာင္ခ်ိန္ မရ။ ေမေမ၏ ႏူးညံ့ေသာ လက္မ်ားျဖင့္ သူ႕ပါးျပင္အား ယုယ ပိုက္ေထြးသည္ကို ခံယူခ်ိန္ မရ။

ေမေမ့ကို ၾကည့္ရသည္က ပိန္ေနသည္။ တမတ္တတ္တတ္ျဖင့္ တစ္ေနကုန္ အားသည္ဟူ၍ မရွိ။ နံနက္ မွသည္

ညနက္သန္းေခါင္ထိ အလုပ္ မ်ားေနသည္။ ျပည္နယ္တြင္ အစစ ရွားပါးေနသျဖင့္ ၿမိဳင္သာယာက ေကာက္ႏွံ ပိုထြက္ေအာင္ လုပ္ေနရသည္။ ႏွစ္အတန္ၾကာ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေနသည့္ ေဖေဖပင္လွ်င္ မအား။ ထုတ္ပစ္လိုက္သည့္ စာရင္းကိုင္ ဂ်ိဳနာ ေနရာတြင္ လူစား ရွာမရသျဖင့္ ယာေတာတြင္ ေဖေဖ ကိုယ္တိုင္ ဆင္း၍ ႀကီးၾကပ္ေနရသည္။ ေမေမ ဆိုသည္မွာလည္း အိပ္ခါနီးမွသာ ေတြ႔ရသည္။ ေဖေဖကလည္း ယာေတာတြင္ တစ္ေနကုန္သည္။ သို႔ျဖင့္ ၿမိဳင္သာယာသည္ ပ်င္းစရာ ေကာင္းေနသည္။ သူ႕ညီမ ႏွစ္ေယာက္လည္း အတြဲေတြ ကိုယ္စီျဖင့္။ ဆီြလင္က ဖရင့္ ကင္နဒီႏွင့္။ ကာရင္းက ဘရင့္ တာလက္တန္ႏွင့္။

ၿမိဳင္သာယာတြင္ စကားလက္ အေနၾကာလွ်င္ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီတို႔က ျပန္လာရန္ မၾကာခဏ စာေရးၾကသည္။

ေမေမက သက္ျပင္း ခ်သည္။ သမီးႀကီးႏွင့္ တစ္ဦးတည္းေသာ ေျမးငယ္ ျပန္ေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တတ္သည္။

`ေအးေလ၊ ေမေမတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ေလာက္ ၾကည့္ၿပီး သမီးကို ဒီမွာခ်ည္းပဲ အေနခိုင္းလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ၊

အတၱလန္တာမွာလည္း ေဆး႐ံု အလုပ္ေတြ ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား၊ ေမေမလည္း သမီးႏွင့္ စကားေျပာခ်ိန္ကို မရဘူး၊ ကိုယ့္သမီး ဆိုၿပီး ၾကင္ၾကင္နာနာ မေနလိုက္ရဘူး’

228



`သမီးဟာ ေမေမ့ သမီးပါပဲ ေမေမရယ္’ စကားလက္က ေမေမ့ ရင္ခြင္တြင္ မ်က္ႏွာ အပ္ထားသည္။ သူ႕ရင္ထဲတြင္

မလံုမလဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေၾသာ္ ေမေမက သူ႕သမီးေလး ေဆး႐ံု လုပ္ငန္းမ်ားေၾကာင့္ အတၱလန္တာသို႔ ျပန္ခ်င္ေနသည္ဟု ထင္ေနရွာသည္။ ျပည္နယ္ အေရးေတာ္ပံုေၾကာင့္ဟု ထင္ရွာသည္။ စင္စစ္ ဤကိစၥ မ်ားေၾကာင့္ မဟုတ္။ အတၱလန္တာတြင္ ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲေတြ ရွိသည္။ ကပြဲေတြ ရွိသည္။ အဆက္ေတြ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အတၱလန္တာသို႔ ျပန္လိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခင္ကဆိုလွ်င္ စကားလက္သည္ ေမေမ့ကို လံုးဝဥႆံု ဖြင့္ေျပာသည္။ ယခု စကားလက္ မေျပာေတာ့။ ေမေမ့ကို သူ ဖြင့္မေျပာသည့္ ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသည္။ အထူးသျဖင့္ ရက္ ဘတ္တလာ တစ္ေယာက္ ေဒၚေလး ပစ္တီ အိမ္သို႔ မၾကာခဏ အလည္ လာတတ္သည္ ဆိုသည့္ အခ်က္ကိုမူ ထိပ္တန္း လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ အျဖစ္ ေမေမ မသိေအာင္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ ထားရသည္။

နိဗၺာန္ေစ်း ၿပီးသည့္ေနာက္မွ စ၍ အတၱလန္တာသို႔ ေရာက္တိုင္း ရက္ ဘတ္တလာသည္ စကားလက္ထံ အလည္

ေရာက္တတ္၏။ ဘာဂီျဖင့္ ေလညင္းခံ ေခၚတတ္သည္။ ပြဲေစ်းမ်ား၊ ကပြဲမ်ားသို႔ လိုက္ပို႔တတ္သည္။ ေဆး႐ံု တာဝန္ ၿပီးခ်ိန္တြင္ ေဆး႐ံုေ႐ွ႕မွ ေစာင့္ကာ ဘာဂီျဖင့္ အိမ္သို႔ လိုက္ပို႔တတ္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ သူ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ေလွ်ာက္ေျပာမည္ေလာဟု စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔ျခင္း မရွိေတာ့။ သို႔ရာတြင္ အက္ရွေလကို သူ ငမ္းငမ္းတက္ ျဖစ္ခဲ့ပံု၊ မရွက္ႏိုင္ မေၾကာက္ႏိုင္ ဖြင့္ေျပာခဲ့ပံုတို႔ကို သူ သိသည္ ဟူေသာ အေတြးကမူ စကားလက္၏ ရင္တြင္ ပုန္းခိုေနဆဲ။ ထို အသိေၾကာင့္ပင္ သူ မခံခ်င္စရာ ေျပာသမွ်ကို စကားလက္ ေအာင့္အည္း ခံခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာကလည္း မၾကာခဏ သူမခံခ်င္ေအာင္ ေျပာတတ္သည္။

ရက္ ဘတ္တလာက အသက္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ သူ ထားခဲ့ဖူးသည့္ အဆက္ေတြထက္ အသက္ႀကီးသည္။

ယခင္ အဆက္ေတြတုန္းက ရြယ္တူ တန္းတူ ျဖစ္သျဖင့္ သူက အႏိုင္ရခဲ့သည္။ အ႐ုပ္ကေလးမ်ားလို အလြယ္တကူ ကိုင္တြယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ရက္ ဘတ္တလာကိုမူ သူ မကိုင္တြယ္ႏိုင္။ ရက္ ဘတ္တလာႏွင့္ စာလွ်င္ သူက ကေလး ျဖစ္ေနသည္။ ေလာကႀကီးတြင္ မည္သည့္ အရာကမွ် သူ႕ကို တအံ့တၾသ ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္။ ရယ္ေမာေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ဟု ရက္ ဘတ္တလာ ထင္ေနပံု ရသည္။ စကားလက္ စကား မေျပာႏိုင္ေအာင္ စိတ္ဆိုးသည့္ အခါမ်ားတြင္မူ သူစိတ္ဆိုးသည္ကို ၾကည့္၍ ေပ်ာ္ေနဟန္ တူသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက သူမ်ား မခံခ်င္ေအာင္ ခႏိုးခနဲ႔ ေျပာတတ္သည္။ သူ ခႏိုးခနဲ႔ ေျပာၿပီဆိုလွ်င္ စကားလက္ ေဒါပြတတ္သည္။ ေဖေဖ၏ အိုင္းရစ္ေသြးႏွင့္ ေမေမ့ဆီက အေမြရသည့္ မ်က္ႏွာထား ခ်ိဳခ်ိဳတို႔ေၾကာင့္ စကားလက္ ေဒါပြၿပီ ဆိုလွ်င္ ၾကည့္ေကာင္းသည္ဟု ရက္ ဘတ္တလာ ထင္ပံုရသည္။ ယခင္တုန္း ကမူ ေမေမ တစ္ေယာက္က လြဲလွ်င္ စကားလက္ မည္သူ႕ကိုမွ် ငံု႔မခံ။ ဆတ္ဆတ္ၾကဲ။ စိတ္ထဲက ရွိသမွ်ကို ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ဖြင့္ေျပာတတ္သည္။ ယခု ရက္ ဘတ္တလာ ေရွ႕တြင္မူ မေျပာရဲ။ သူ ေဒါပြသည္ကို ရက္ ဘတ္တလာက ေလွာင္ေျပာင္မည္ စိုးရိမ္သည္။ သူ ေဒါပြလာေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွ ကိုယ္က အႏိုင္ ရမည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ကိုယ့္ဘက္က အ႐ံႈးခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။

ရက္ ဘတ္တလာက ကသိကေအာက္ ေျပာလွ်င္ ကိုယ့္ဘက္ကခ်ည္း အျမဲတမ္း ႐ံႈးေနသည္။ ကိုယ္ကခ်ည္း

စိတ္ဆိုးမိသည္။ ဤသို႔ ျဖစ္ၿပီးတိုင္း ရက္ ဘတ္ တလာသည္ လူႀကီး လူေကာင္း မဟုတ္၊ အမ်ိဳးေကာင္းသား မဟုတ္၊ ေနာင္တြင္ သူႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ် အေပါင္းအသင္း မလုပ္ေတာ့ဟု စကားလက္ ပိုင္းျဖတ္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ မၾကာမီ ရက္ ဘတ္တလာ တစ္ေယာက္ အတၱလန္တာသို႔ ျပန္ေရာက္လာကာ ေဒၚေလး ပစ္တီထံ အလည္လာသလိုလိုျဖင့္ သူတို႔အိမ္ လာလည္တတ္သည္။ နာေဆာက ဝယ္လာသည့္ ႏိုင္ငံျခား ေခ်ာကလက္ ေသတၱာကို စကားလက္အား လက္ေဆာင္ ေပးသြား တတ္သည္။ စကားလက္ကို အလြန္ အက်ဴး ယုယ ၾကင္နာဟန္ ျပတတ္သည္။ ဂီတဆည္းဆာ ပြဲေတာ္ တစ္ခုသို႔

229

ေခၚသြားတတ္သည္။ ဤအခါမ်ိဳးတြင္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ ခႏိုးခနဲ႔ ေျပာပံုကေလးေတြကို သေဘာက်ကာ တခစ္ခစ္ ရယ္တတ္သည္။ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ ကသိကေအာက္ မျဖစ္ခင္အထိ အတိတ္က သူ ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္ခဲ့သည္မ်ားကို ေမ့သြားျပန္သည္။

ရက္ ဘတ္တလာ၏ အရည္အခ်င္းေတြက တစ္ကြက္မွ် အေကာင္း မရွိ။ သူႏွင့္ အေပါင္းအသင္း လုပ္ရသည္က

စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ရသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ အလည္မလာျပန္လွ်င္ စကားလက္ လည္ တဆန္႔ဆန္႔ျဖင့္ ေမွ်ာ္မိျပန္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာတြင္ သူ နား မလည္ႏိုင္သည့္ စိတ္ဝင္စားစရာ အရည္အခ်င္း တစ္ခု ရွိသည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ သူ သိခဲ့ဖူးသည့္ ေယာက်္ားမ်ားႏွင့္ လားလားမွ် မတူ။ ႀကီးခုိင္သည့္ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က အ့ံၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ က်က္သေရ ရွိသည္။ အခန္း တစ္ခန္းထဲသို႔ သူ ဝင္လာလွ်င္ ထိုခႏၶာကိုယ္က အရွိန္အဝါ တစ္မ်ိဳးကို လႊတ္ေနသည္ ထင္ရသည္။ နက္ေမွာင္သည့္ သူ႕မ်က္လံုး မ်ားထဲက ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔ေသာ ေလွာင္ေျပာင္သည့္ အၾကည့္၊ မခိုးမခန္႔ျပဳသည့္ အၾကည့္သည္ စကားလက္၏ စိတ္ကို အႏိုင္ယူေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။

`ငါ သူ႕ကိုမ်ား ခ်စ္ေနၿပီလား၊ အို မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ငါ မသိဘူး၊ ငါ နားမလည္ဘူး’



စကားလက္၏ စိတ္သည္ ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနသည္။



သို႔ရာတြင္ ရက္ ဘတ္တလာႏွင့္ ေတြ႔တိုင္း သူ႕ရင္သည္ ခုန္ျမဲ။ သူ အလည္လာလွ်င္ သူ၏ ေယာက်္ား ပီသမႈေၾကာင့္

ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ တည္ၾကည္ ခံ့ညားေသာ အိမ္ႀကီးသည္ ေသးငယ္သြားသည္ဟု ထင္ရသည္။ အေရာင္အဝါ မွိန္သြားသည္ဟု ထင္ရသည္။ သူ ေရာက္လာလွ်င္ စကားလက္ တစ္ေယာက္သာ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္။ ေဒၚေလး ပစ္တီလည္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနတတ္သည္။

သူ႕သမီးထံ ရက္ ဘတ္တလာ မၾကာခဏ ဝင္ထြက္ေနသည္ကို ေမေမ သိလွ်င္ ေမေမသည္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ်

သေဘာက်မည္ မဟုတ္။ ဤသည္ကို ေဒၚေလး ပစ္တီ သိသည္။ ထိုမွ်မက ခ်ာလက္စတန္ရွိ ယဥ္ေက်းေသာ အသိုင္းအဝိုင္းက သူ႕အား ဝိုင္းပယ္ ထားၾကသည့္ ကိစၥကိုလည္း ခပ္ေပါ့ေပါ့ သေဘာထား၍ မရ။ ဤသည္ကိုလည္း ေဒၚေလး ပစ္တီ စဥ္းစားမိသည္။ သို႔ရာတြင္ ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ကို အထူးတလည္ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔စြာ ဆက္ဆံသည့္အခါ၊ သူ႕လက္ကို တယုတယ နမ္း႐ႈပ္ ႏႈတ္ဆက္သည့္ အခါတြင္ ေဒၚေလး ပစ္တီ မခုခံႏိုင္ေတာ့။ သကာအိုးကို ယင္ေကာင္ မတြန္းလွန္ႏိုင္သကဲ့သို႔ ရက္ ဘတ္တလာ၏ ယဥ္ေက်း ပ်ဴငွာေသာ အျပဳအမူကို ေဒၚေလး ပစ္တီ မခုခံႏိုင္။ ထိုမွ်မက ရက္ ဘတ္တလာက ေဒၚေလး ပစ္တီဖို႔လည္း လက္ေဆာင္ေတြ ဝယ္လာတတ္သည္။ ေဒၚေလး အတြက္ အထူး ဝယ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရန္သူ ပိတ္ဆို႔မႈ ၾကားမွ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ယူလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ရႊန္းရႊန္း ေဝအာင္ ေျပာတတ္သည္။ လက္ေဆာင္မ်ားက အပ္ခ်ိတ္မ်ား၊ ၾကယ္သီးမ်ား၊ အပ္မ်ား၊ ပန္းထိုး ပုိးခ်ည္လံုးမ်ား၊ ဆံညႇပ္မ်ား စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။ ဤပစၥည္းမ်ားမွာ အတၱလန္တာတြင္ ဝယ္မရ။ အလြန္ ရွားေနသည္။ အတၱလန္တာက အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ဆံညႇပ္ ေကာင္းေကာင္း မထိုးႏိုင္။ လက္လုပ္ သစ္သား ဆံညႇပ္ေတြကို သံုးေနရသည္။ ဝက္သစ္ခ်သီးကို အဝတ္ အုပ္ခ်ဳပ္ကာ ၾကယ္သီး အျဖစ္ သံုးေနရသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီသည္ ထိုလက္ေဆာင္မ်ားကို ျငင္းပယ္ႏိုင္သည့္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား မရွိ။ လက္ေဆာင္ အထုပ္ကေလးေတြ ရသည္ကို ကေလးေလးလို ေပ်ာ္တတ္သည္။ လက္ေဆာင္ထုပ္ကေလးေတြ ရလွ်င္ ဖြင့္မၾကည့္ဘဲ မေနႏိုင္။ ဖြင့္၍ ပစၥည္းမ်ားကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ သေဘာက်ေနၿပီ။ မျငင္းႏိုင္ေတာ့။ သူ႕လက္ေဆာင္ကို လက္ခံၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္လည္း သူ႕လို နာမည္ပ်က္ ရွိသည့္

230

လူတစ္ေယာက္က အမ်ိဳးသမီးေတြခ်ည္း ေနသည့္ အိမ္သို႔ မၾကာခဏ အလည္ မလာသင့္ဟု ထုတ္မေျပာရက္ေတာ့။ သို႔ရာတြင္ ရက္ ဘတ္တလာ အိမ္အလည္လာတိုင္း သူတို႔ကို အကာအကြယ္ ေပးမည့္ ေယာက်္ား မားမားမတ္မတ္ တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိသင့္သည္ဟု ေဒၚေလး ပစ္တီ ယူဆသည္။

`အင္း၊

ဒီသူငယ္ဟာ

ေတာ္ေတာ္

နားလည္ရ

ခက္တဲ့

သူငယ္ပဲ၊

မစဥ္းစားတတ္ေအာင္

ျဖစ္ေနၿပီ၊

အမ်ိဳးသမီးေတြကိုေတာ့လည္း ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံ တတ္သားပဲ၊ ထင္သေလာက္ မဆိုးပါဘူး၊ ႐ုပ္ကလည္း ႐ုပ္ေခ်ာပဲ’

ေဒၚေလး ပစ္တီ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ သက္ျပင္း ခ်မိသည္။



မီလာနီကမူ သူ႕လက္ထပ္ လက္စြပ္ကို ျပန္ေရြးေပးၿပီး ကတည္းက ရက္ ဘတ္တလာကို ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔သည့္

ရွားပါးေသာ လူႀကီး လူေကာင္း တစ္ေယာက္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ စကားကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ကို ယဥ္ေက်းစြာ ဆက္ဆံသည္။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီက သူ႕ကို ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္။ သူ႕ သဘာဝကိုက ငယ္ငယ္ ကတည္းက ေပါင္းေဟာင္း သင္းေဟာင္း မဟုတ္ခဲ့သည့္ ေယာက်္ားေလး ဆိုလွ်င္ ရွက္တတ္သည္။ မီလာနီသည္ ရက္ ဘတ္တလာကို စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ သနားေနသည္။ သူ႕အား သနားသည္ကို သိလွ်င္ ရက္ ဘတ္တလာက အားရပါးရ ရယ္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ ဧကႏၲ သူ႕ဘဝတြင္ ရင္နာစရာ တစ္ခုေတာ့ ၾကံဳခဲ့ရမည္။ အသည္းကြဲခဲ့ဖူးရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္သာ ရက္ ဘတ္တလာသည္ မာဆတ္ကာ ေလာကကို ခါးသီး နာၾကည္းေနျခင္း ျဖစ္ရမည္။ မိန္းမ တစ္ေယာက္၏ အခ်စ္ကို ရလွ်င္ ခါးသီး နာၾကည္းမႈသည္ ေပ်ာက္သြားလိမ့္မည္။ ရိပ္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္းသည့္ သူ႕ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ မီလာနီသည္ ဆိုးယုတ္ျခင္း ဟူသည္ကို မေတြ႔ဖူးခဲ့။ ရွိသည္ဟုလည္း မထင္ခဲ့။ ရက္ ဘတ္တလာႏွင့္ ခ်ာလက္စတန္က မိန္းကေလးတို႔ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ တီးတိုး ေကာလာဟလမ်ားကို ၾကားရသည့္ အခါတြင္ မီလာနီသည္ အသည္းတုန္ အူတုန္ ျဖစ္မိသည္။ မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိသည္။ မီလာနီ ထိုကိစၥေၾကာင့္ ရက္ ဘတ္တလာကို ဝိုင္းပယ္ျခင္း မျပဳ။ သူ႕အေပၚတြင္ မတရား သက္သက္ တစ္ဖက္သတ္ ေျပာၾကသည္ဟု ယူဆသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆက္ဆံျမဲ ဆက္ဆံသည္။ သို႔ရာတြင္ စိတ္ထဲကမူ ေၾကာက္သလို ရြံ႕သလို ျဖစ္မိသည္။

စကားလက္ကမူ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ တူသည္။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ မီလာနီ တစ္ေယာက္မွ အပ မည္သည့္

မိန္းမကိုမွ် အထင္ႀကီးဟန္ မရွိ။ ေလးစားဟန္ မရွိ။ ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးကို ေျခဆံုး ေခါင္းဆံုး ၾကည့္တိုင္း စကားလက္ ရင္ဖိုရသည္။ သူက ဘာမွ်ေျပာ၍ မဟုတ္။ ေျပာလွ်င္ စကားလက္ကသာ ပိုးစိုးပက္စက္ ေျပာတတ္သည္။ စကားလက္ ရင္ဖိုရသည္မွာ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ခပ္ညိဳညိဳ မ်က္ႏွာေပၚမွ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက အၾကည့္ရဲသည္။ သေရာ္ေမာ္ကား ႏိုင္သည္။ မိန္းမ မွန္သမွ် သူပိုင္ ပစၥည္း၊ သူ အသံုးခ်ခ်င္သည့္ အခ်ိန္တြင္ အသံုးခ်၍ ရႏိုင္သည္ဟူေသာ အၾကည့္မ်ိဳး။ ဤ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ သူ မၾကည့္သည့္ မိန္းမဆို၍ မီလာနီ တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ မီလာနီကို ၾကည့္လွ်င္မူ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ဇိမ္ခံၾကည့္သည့္ ေအးစက္စက္ အၾကည့္မ်ိဳး မရွိေတာ့။ ေလွာင္ေျပာင္သည့္ အၾကည့္မ်ိဳး မရွိေတာ့။ မီလာနီႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္လည္း သူ႕ အသံက တစ္မ်ိဳး ထူးျခားေနသည္။ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔သည့္ အသံ။ ေလးစားသည့္ အသံ။ မီလာနီကို ကူညီလိုသည့္ အသံ။

`ရွင္ဟာ စကားလက္ထက္ မီလာနီ အေပၚမွာ ပိုၿပီး ဘာျဖစ္လို႔ အေရးတယူ လုပ္ေနရသလဲ၊ စကားလက္ နားမလည္ဘူး’

231



တစ္ညေနတြင္ ရက္ ဘတ္တလာႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္တြင္ စကားလက္က မေက်မနပ္ႏွင့္

ေျပာသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီတို႔က ေန႔လယ္ ေန႔ခင္း အိမ္  အေပၚထပ္ တက္၍ တစ္ေရး တစ္ေမာ အိပ္ေနၾကသည္။

ေစာေစာက တစ္ခ်ိန္လံုး ရက္ ဘတ္တလာသည္ မီလာနီ အနားတြင္ အလုပ္ မ်ားေနသည္။ မီလာနီက တက္တင္းထိုးရန္

ဇာခ်ည္ ရစ္ေနစဥ္ ရက္ ဘတ္တလာက ခ်ည္ခင္ကို ကိုင္ေပးထားသည္။ မီလာနီက အက္ရွေလ အေၾကာင္း၊ အက္ရွေလ ရာထူး တက္သည့္ အေၾကာင္းကို တတြတ္တြတ္ ေျပာေနစဥ္ကလည္း ရက္ ဘတ္တလာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ နားေထာင္ေနသည္။ စင္စစ္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ အက္ရွေလကို နည္းနည္းမွ် အထင္မႀကီး။ အက္ရွေလ ဗိုလ္မႉး ျဖစ္သြားသည္ကိုလည္း ဂ႐ုမစိုက္။ ဤသည္ကို စကားလက္ ေကာင္းေကာင္း သိသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ မီလာနီက အက္ရွေလကို ခ်ီးမြမ္းခန္း ဖြင့္ေနစဥ္တြင္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔စြာ နားေထာင္သည္။ အက္ရွေလ စြန္႔စားပံုကို ျပန္ေျပာသည့္အခါ အမွား ပါလွ်င္ ဝင္ေထာက္၍ ေပးတတ္ေသးသည္။

သို႔ရာတြင္ စကားလက္က အက္ရွေလ၏ နာမည္ကို ထုတ္ေျပာလွ်င္မူ ရက္ ဘတ္တလာ မ်က္ခံုးကို ပင့္ကာ သူသိသည္

ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ မခိုး မခန္႔ ေလွာင္သလို ျပံဳးတတ္သည္။

`တကယ္ေတာ့ စကားလက္က သူ႕ထက္ ပိုလွတာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ သူ႕ကို ဒီေလာက္ အေရးေပး ေနရတာလဲ’



`မင္း မနာလို ဝန္တို ျဖစ္ေနတယ္လို႔ က်ဳပ္ ထင္ရမလား’



`အို မဆိုင္ပါဘူး၊ ဘာလို႔ မနာလို ျဖစ္ရမွာလဲ’



`အင္း ဒီလုိဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တစ္ခု ၿပဳိလဲသြားျပန္ၿပီေပါ့၊ က်ဳပ္ဟာ မီလာနီကို အေရးေပးေနတယ္ဆိုရင္

ေပးသင့္လို႔ ေပးတာေပါ့၊ မီလာနီလို မိန္းမမ်ိဳးက ရွားတယ္၊ မီလာနီက ႐ိုးသားတယ္၊ အနစ္နာခံတယ္၊ က်ဳပ္ သိတဲ့ လူေတြထဲမွာ ဒါမ်ိဳး ေတာ္ေတာ္ ရွားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းေတာ့ သတိထားခ်င္မွ ထားမိမွာေပါ့၊ ဒါ့တြင္မကဘူး၊ ဒီ အသက္ ဒီအရြယ္မွာ ဒီေလာက္ အမ်ိဳးေကာင္း သမီး ပီသတဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးကို က်ဳပ္ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးေသးဘူး’

`ဒါျဖင့္ စကားလက္ကေတာ့ အမ်ိဳးေကာင္း သမီး မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုခ်င္တယ္ေပါ့’



`ဘယ္မွာ ဟုတ္လို႔လဲ၊ မင္း အမ်ိဳးေကာင္း သမီး မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ မင္းႏွင့္ က်ဳပ္ ပထမဆံုး ေတြ႔တုန္းကတည္းက

ႏွစ္ဦး သေဘာတူ လက္ခံခဲ့ၾကၿပီးၿပီ မဟုတ္လား’

`ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပန္ၿပီလား၊ ရွင္ဟာ ေတာ္ေတာ္ ႐ိုင္းတယ္၊ မုန္းဖို႔လည္း ေကာင္းတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ကေလးေလးလို

စကားလက္ကို အထအန ေကာက္ေနရတာလဲ၊ ဒါက ဟုိ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကာလွၿပီ၊ ခု စကားလက္ လူႀကီး ျဖစ္လာၿပီ၊ ရွင္သာ ျပန္ၿပီး ေျပာမေနရင္ စကားလက္ေတာင္ ေမ့သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ’

`ဒါ အထအန ေကာက္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မင္းလည္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲပါဘူး၊ အရင္တုန္းကလိုပါပဲ၊ အရင္တုန္းကလို

စိတ္မထင္ရင္ ပန္းအိုးႏွင့္ ေကာက္ေပါက္မယ့္ ပံုမ်ိဳးပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ စိတ္ ေက်နပ္သြားၿပီ မဟုတ္လား၊ ပန္းအိုးေတြ ခြဲဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး’

232



`ၾကည့္ပါလား၊ လာျပန္ၿပီ၊ စကားလက္ ေယာက်္ားေလး ျဖစ္လိုက္ခ်င္တယ္၊ ေယာက်္ားေလးသာ ဆိုရင္ ရွင့္ကို’



`ဘာလဲ၊ က်ဳပ္ကို သတ္ခ်င္တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား၊ က်ဳပ္က ပိုက္ဆံျပား တစ္ျပားကို ကိုက္ငါးဆယ္ကေန မွန္ေအာင္

ပစ္ႏိုင္တယ္ေနာ္၊ ဒီေတာ့ မင္းလည္း ကိုယ့္လက္နက္ကို ျမဲျမဲ ကိုင္ထား၊ မင္း လက္နက္က ပါးခ်ိဳင့္ေလးေတြရယ္၊ ပန္းအိုးေတြရယ္’

`ရွင္ဟာ လူဆိုး၊ လူရမ္းကား’



`ၾသ၊ ဒီလိုေျပာရင္ က်ဳပ္ စိတ္ဆိုးမယ္လို႔ ထင္သလား၊ ဒီိလို ဆိုရင္ေတာ့ မင္း မွားသြားၿပီ၊ မင္း က်ဳပ္ကို ဘယ္လိုပဲ

ေခၚေခၚ က်ဳပ္ စိတ္မဆိုးပါဘူး၊ ဟုတ္သားပဲ၊ က်ဳပ္က လူဆိုး လူရမ္းကား လူယုတ္မာ၊ ဘာ ျငင္းစရာ ရွိသလဲ၊ ဒီတိုင္းျပည္က လြတ္လပ္တဲ့ တိုင္းျပည္၊ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕ဘာသာသူ လူဆိုး ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ၊ က်ဳပ္က စိတ္မဆိုးတတ္ပါဘူး၊ မင္းတို႔လို သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ ေဆာင္ေနတဲ့ လူေတြ၊ စိတ္သေဘာထား ပုပ္ၿပီး လူေတြ ေ႐ွ႕က်ေတာ့ ဟန္ေဆာင္ ေနတတ္တဲ့ လူေတြသာ အမွန္ကို အမွန္ အတိုင္း ေျပာရင္ အနာေပၚ တုတ္က် ျဖစ္တတ္တာ’

သူက ခပ္ျပံဳးျပံဳး။ သူ၏ တည္ၿငိမ္သည့္ အျပံဳးေရွ႕တြင္ စကားလက္ လည္စင္းခံေနရသည္။ သူ႕ တစ္သက္တြင္ ဤမွ်

အေၾကာင္တုိက္သည့္ လူမ်ိဳးကို တစ္ခါမွ် မေတြ႔စဖူး။ သေရာ္ျခင္း၊ ေအးတိေအးစက္ ဆက္ဆံျခင္း၊ ပက္ပက္စက္စက္ ေျပာျခင္း စသည့္ စကားလက္၏ လက္နက္မ်ားသည္ ဘာမွ် အသံုးမဝင္ေတာ့။ မည္သို႔ေျပာေျပာ ရွက္ျခင္းလည္း မရွိ။ လိမ္သူသည္ သူ မလိမ္ေၾကာင္းကို အေျပာဆံုး ျဖစ္သည္။ ေအာက္တန္းက်သူသည္ သူ အထက္တန္း က်ေၾကာင္းကို အေျပာဆံုး ျဖစ္သည္။ သိကၡာကို အမႊမ္းအတင္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ စကားလက္ ၾကားဖူးသည္။ သို႔ရာတြင္ ရက္ ဘတ္တလာက ဤသို႔ မဟုတ္။ သူ႕ကို မည္သို႔ေျပာေျပာ ဖံုးကြယ္ျခင္း မရွိ။ ဝန္ခံသည္။ ရယ္ပစ္သည္။ ေျပာခါမွ ပို၍ အရြဲ႕တိုက္ ျပသည္။

ထိုလမ်ားအတြင္း ရက္ ဘတ္တလာသည္ ျဗဳန္းစားႀကီး ေရာက္လာတတ္ၿပီး ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ျပန္သြားတတ္၏။

အတၱလန္တာသို႔ မည္သည့္ကိစၥျဖင့္ လာသည္ကို စကားလက္ မသိ။ တျခား ကုန္သည္မ်ား ဆိုလွ်င္ အတၱလန္တာထိေအာင္ လာေလ့ မရွိၾက။ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ကုန္ေတြကို ခ်ၿပီး ျပန္ၾကသည္။ ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ကုန္သည္ေတြ တစ္ပံု။ ပိတ္ဆို႔မႈကို ျဖတ္၍ သြင္းလာသည့္ ႏိုင္ငံျခား ကုန္မ်ားကို ဝယ္ေလွာင္သူေတြ မေရတြက္ႏိုင္။ သူ႕ကို ေတြ႔ခ်င္၍ အတၱလန္တာသို႔ လာသည္ ဆိုလွ်င္မူ စကားလက္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္မည္။ သို႔ရာတြင္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ ဤလို လူစားမ်ိဳး မဟုတ္။ သူ႕ေၾကာင့္ အတၱလန္တာသို႔ လာျခင္း မျဖစ္ႏိုင္။ အကယ္၍ ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ကို ခ်စ္ေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာခဲ့လွ်င္၊ သူ႕ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနၾကေသာ ေယာက်္ားမ်ားကို မနာလို ဝန္တို ျဖစ္သည္ဆိုလွ်င္၊ လက္ကို ကိုင္လွ်င္၊ သို႔မဟုတ္ ဓာတ္ပံုေတာင္းလွ်င္၊ သို႔မဟုတ္ အျမတ္တႏိုး ထားဖို႔ လက္ကိုင္ပဝါ ေတာင္းလွ်င္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ သူ႕အလွ ညႊတ္ကြင္းတြင္ မိေနၿပီဟု စကားလက္ အသား ယူမိမည္။ သို႔ရာတြင္ ဆိုးသည္က စကားလက္ ပရိယာယ္ မွန္သမွ်ကို ႀကိဳသိေနပံုရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

သူ အတၱလန္တာသို႔ ေရာက္လွ်င္ အတၱလန္တာက အမ်ိဳးသမီး ေလာကတြင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနတတ္သည္။

ရန္သူ ပိတ္ဆို႔မႈကို ေဖာက္ထြက္၍ ႏိုင္ငံျခား ကုန္ေတြကို တင္လာသည့္ ခပ္ရမ္းရမ္း လူတစ္ေယာက္၊ သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ အျဖစ္ စိတ္ဝင္စားၾကသည္။ ထို႔ျပင္ ဆိုးသည္၊ ရမ္းသည္၊ အေပါင္းအသင္း မလုပ္သင့္ဟု ေျပာၾကသျဖင့္လည္း အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ အတၱလန္တာက မိန္းမႀကီးေတြ စုၿပီး အတင္း ေျပာၾကတိုင္း သူ႕မေကာင္းသတင္းက ႀကီးသည္ထက္

233

ႀကီးလာသည္။ သူ႕မေကာင္းသတင္းႀကီးလာသည္ႏွင့္ အမွ် မိန္းကေလးေတြ အဖို႔ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ျဖစ္ေနသည္။ မိန္းကေလး အမ်ားစုက သူ႕အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း သိၾကသည္ မဟုတ္။ `မိန္းမႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ အက်င့္မေကာင္း’ ဆိုသည္ထက္ ဘာမွ် ပိုမသိၾက။ `အက်င့္မေကာင္း’ ဆိုသည္မွာလည္း မည္သို႔ ရွိသည္ကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္။ သူႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ မည္သည့္ မိန္းကေလးကိုမွ် ခ်မ္းသာမေပးဟု တီးတိုး ေျပာသံကို ၾကားရဖူးသည္။ ဤမွ်ေလာက္ နာမည္ပ်က္ ရွိသည့္တိုင္ အတၱလန္တာသို႔ ေရာက္လာကတည္းက မည္သည့္ အပ်ိဳလက္ကိုမွ် နမ္း႐ႈပ္ ႏႈတ္ဆက္သည္ဟု မၾကားဖူးေသး။ အအိုမ်ား၏ လက္မ်ားကိုသာ နမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္ဖူးေသးသည္။ ဤတြင္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ မိန္းကေလးမ်ား အျမင္တြင္ ပို၍ လွ်ိဳ႕ဝွက္ နက္နဲလာကာ ပို၍ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းေနျပန္သည္။

စစ္တပ္ သူရဲေကာင္းမ်ားက လြဲလွ်င္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ အတၱလန္တာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးတြင္ အထင္ရွားဆံုး

အေက်ာ္ၾကားဆံုးသူ ျဖစ္ေနသည္။ အရက္မူးၿပီး မိန္းမႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကိစၥ တစ္ခုေၾကာင့္ သူ စစ္တကၠသိုလ္မွ အထုတ္ခံခဲ့ရပံုကို လူတိုင္း သိေနသည္။ သူႏွင့္ ၿငိစြန္းခဲ့သည္ ဆိုသည့္ ခ်ာလက္စတန္က မိန္းကေလးႏွင့္ သူ သတ္ပစ္ခဲ့သည့္ မိန္းကေလး၏ အစ္ကို အေၾကာင္းကိုလည္း တစ္ၿမိဳ႕လံုးက သိေနၾကသည္။ ရက္ ဘတ္တလာ၏ အေဖသည္ လူႀကီး လူေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စိတ္ႀကီးေၾကာင္း၊ ဆံုးမ  မႏိုင္ ဆိုႏိုင္ခက္ခဲေသာ သူ႕သားကို အသက္ ႏွစ္ဆယ္က စ၍ ေသခန္း ျဖတ္ထားေၾကာင္း၊ မိသားစုသံုး သမၼာက်မ္း စာအုပ္မွ သူ႕နာမည္ကို ဖ်က္ပစ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ခ်ာလက္စတန္မွ မိတ္ေဆြမ်ားထံမွလည္း သိရသည္။ အေဖက ႏွင္ထုတ္ခံရၿပီးေနာက္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ ၁၈၅၉ ခုတြင္ ကာလီဖိုးနီးယားသို႔ ေရႊတူးလိုက္သြားေၾကာင္း၊ ထိုေနာက္ ေတာင္ အေမရိကႏွင့္ က်ဴးဘားသို႔ ေရာက္သြားေၾကာင္း၊ ထို ေဒသမ်ားတြင္လည္း သူ႕သတင္းသည္ မေကာင္းလွေၾကာင္းျဖင့္ သိရသည္။ မိန္းမႏွင့္ ႐ႈပ္ေပြသည္၊ ေသနတ္ ပစ္မႈ ခဏ ခဏ ျဖစ္သည္။ ေတာင္အေမရိက သူပုန္မ်ားကို လက္နက္ ေရာင္းသည္၊ ဖဲ႐ိုက္စားသည့္ ကစားသမား ျဖစ္သည္ စသျဖင့္ သူ႕သတင္းသည္ အတၱလန္တာတြင္ မၾကားခ်င့္အဆံုး ျဖစ္ေနသည္။

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာက မိသားစုတုိင္းတြင္ ကစားသမား တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိၾကစျမဲ။ ပိုက္ဆံ မရွိလွ်င္ အိမ္ေပါင္  ကစားသူ၊

ေျမေပါင္ကစားသူ၊ ကၽြန္ကို ေပါင္၍ ကစားသူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိတတ္သည္။ လူတစ္ေယာက္သည္ သူ႕ဘာသာသူ အိမ္႐ံႈး႐ံႈး၊ ေျမ႐ံႈး႐ံႈး၊ သူ ကစားခ်င္လွ်င္ ကစားႏိုင္သည္။ ကိစၥမရွိ။ ကစားသည့္တိုင္ လူႀကီး လူေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ျမဲ ျဖစ္ေနေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ရက္ ဘတ္တလာက ဤလူမ်ားႏွင့္ မတူ။ တကယ့္ ကစားသမား။ ဖဲ႐ိုက္၍ စားေသာ ေၾကးစား ကစားသမား။ သူ႕လို ေၾကးစား ကစားသမားကိုမူ မည္သူကမွ် လူႀကီး လူေကာင္းဟု အသိအမွတ္ ျပဳမည္ မဟုတ္။ လူ႕အဖြဲ႔အစည္းမွ ဝိုင္းပယ္ခံရမည္သာ ျဖစ္သည္။

ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ အေျခအေနေတြ ကေျပာင္းကျပန္ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ သီးျခား ျပည္နယ္ကိစၥတြင္

တတ္အားသမွ် ပါဝင္ ကူညီျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ရက္ ဘတ္တလာကို အတၱလန္တာက လက္ခံျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤသို႔သာ မဟုတ္လွ်င္ ရက္ ဘတ္တလာ တစ္ေယာက္ အတၱလန္တာ ေျမကိုပင္ နင္းခြင့္ရမည္ မထင္။ သို႔ရာတြင္ ယခုမူ အလြန္ အယူသီးသူမ်ားပင္ ျပည္နယ္ခ်စ္စိတ္၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ အျမင္က်ယ္စ ျပဳလာၾကသည္။ သေဘာထား ႀကီးလာၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ အေတြးေခါင္သူမ်ားကမူ ရက္ ဘတ္တလာသည္ သူ႕အမွားမ်ား အတြက္ ေနာင္တ ရလာကာ အျပစ္ေက်ေအာင္ လုပ္သည့္ သေဘာျဖင့္ ယခုကဲ့သို႔ ျပည္နယ္၏ အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟုပင္ ေျပာၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ရန္သူ ပိတ္ဆို႔မႈကို ရဲတင္းစြာ ထိုးေဖာက္၍ ျပည္နယ္တြင္ အသံုးလိုေနသည့္ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို သြင္းလာသည့္

234

ရက္ ဘတ္တလာကို အထူးတလည္ စိတ္ဝင္စားေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္ အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ျမင္ေရးသည္ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာ တပ္သားမ်ား အေပၚတြင္ တည္သကဲ့သို႔ ယန္ကီ သေဘၤာမ်ား ပိတ္ဆို႔မႈကို ေဖာက္ထြက္၍ ကုန္ပစၥည္းမ်ား သယ္လာႏိုင္သည့္ ျပည္နယ္ ကုန္တင္ စက္ေလွမ်ား အေပၚတြင္လည္း တည္ေနသည္ကို လူတိုင္း သိၾကသည္။

ေကာလာဟလမ်ားအရ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာသည္ ေတာင္ပိုင္းတြင္ စက္ေလွေမာင္း ကၽြမ္းက်င္ဆံုး လူတစ္ေယာက္

ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ အေမာင္းရမ္းသည္။ သတိ ေကာင္းသည္။ ခ်ာလက္စတန္တြင္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့သျဖင့္ ကာ႐ိုလိုင္းနား ကမ္းေျခ တစ္ဝိုက္က ေခ်ာင္းငယ္၊ ေျမာင္းငယ္၊ စည္းတိမ္၊ ေက်ာက္ေဆာင္ စသည္တို႔ကို သိသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဝီလ္ မင္တန္ အနီးက ပင္လယ္ျပင္ တစ္ဝိုက္ကိုလည္း ေကာင္းေကာင္း ႏွံ႔စပ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ သူ႕ေၾကာင့္ စက္ေလွ ေမွာက္ဖူးသည္ဟု တစ္ခါမွ် မရွိ။ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို စက္ေလွေပၚမွ ပစ္ခ်ခဲ့ရသည္ဟူ၍ တစ္ခါမွ် မရွိ။ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္စတြင္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ စက္ေလွ တစ္စင္းကို ဝယ္သည္။ ပိတ္ဆို႔မႈ ၾကားက ကုန္ပစၥည္းေတြ တင္သြင္းလာႏိုင္သည့္ အခါတြင္ ကုန္ပစၥည္း တစ္ခုကို အျမတ္ ရာခိုင္ႏႈန္း ႏွစ္ေထာင္ ျမတ္သည္။ ယခုဆိုလွ်င္ စက္ေလွ ေလးစင္း ပိုင္ေနၿပီ။ သူ႕ စက္ေလွ ပဲ့နင္းမ်ား ကလည္း ကၽြမ္းက်င္ၾကသည္။ သူကလည္း လခ ေကာင္းေကာင္း ေပးသည္။ သူ႕ စက္ေလွမ်ားသည္ ညအေမွာင္တြင္ ရန္သူ ပိတ္ဆို႔မႈကို ေဖာက္ထြက္ခဲ့ၾကကာ ဝါဂြမ္းမ်ားကို ျပည္ပသို႔ ထုတ္ယူခဲ့ၾကသည္။ အဂၤလန္၊ ကေနဒါ၊ နာေဆာ စသည္တို႔သို႔ သြားေရာင္းၾကသည္။ ထိုစဥ္က အဂၤလန္သို႔ ဝါဂြမ္း သြားေရာင္းႏိုင္လွ်င္ ႀကိဳက္ေစ်းရသည္။ ရက္ ဘတ္တလာ၏ စက္ေလွမ်ားသည္ သီးျခား ျပည္နယ္မ်ားက ဝါဂြမ္းကို ျပည္ပသို႔ ပို႔ေပးၿပီး ျပည္နယ္ အတြက္ လက္နက္မ်ားကို သြင္းလာႏိုင္ခဲ့သည္။ ဤသို႔ ရဲရင့္သည့္ လူ တစ္ေယာက္၏ အျပစ္မ်ားကို အမ်ိဳးသမီးေတြက ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ ေမ့ေပ်ာက္နိုင္သည္။

ရက္ ဘတ္တလာ၏ ႐ုပ္ကိုက ခပ္ရမ္းရမ္း ခပ္ႂကြားႂကြား ႐ုပ္မ်ိဳး။ လူေတြက သူ႕ကို ျမင္လွ်င္ ေနာက္တစ္ခါ

ျပန္ၾကည့္ရသည့္ လူစားမ်ိဳး။ ပိုက္ဆံကို ေရလို သံုးသည္။ သူ စီးသည့္ ျမင္းႀကီးက အနက္ေရာင္ စစ္ျမင္းႀကီး ျဖစ္သည္။ အဝတ္အစားကလည္း ေနာက္ဆံုးေပၚ ပံုစံ။ အက်အန ခ်ဳပ္ထားသည့္ ဝတ္စံုမ်ိဳး။ အဝတ္အစားကပင္လွ်င္ လူေတြ ျပန္လွည့္ၾကည့္ခ်င္စရာ ျဖစ္ေနၿပီ။ စစ္သားေတြ ဝတ္စံုက ညစ္ပတ္ ေပေရလ်က္။ စုတ္ျပတ္လ်က္။ အက်အန ဝတ္ထားသည့္ အရပ္သား ဝတ္စံုပင္လွ်င္ ဖာရာေထးရာေတြႏွင့္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း။ ဤအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ရက္ ဘတ္တလာ ဝတ္သည့္ ေဘာင္းဘီက အေကာင္းစား။ ပံုက်ပံုန ေကာင္းေကာင္း။ သမင္ေရာင္။ သိုးေက်ာင္းသားေတြ ပတ္သည့္ ေရွာေစာင္ အေျပာက္ကို လည္တြင္ ရစ္လ်က္။ ခါးျပတ္ အက်ႌေတြကလည္း အေကာင္းစား ပိုးဖ်င္ အျဖဴေရာင္။ ရင္ဘတ္တြင္ ႏွင္းဆီဖူးေလးကို ပန္းထိုးခ်ည္ျဖင့္ ထိုးထားသည္။ ဤမွ် ေကာင္းသည့္ အဝတ္အစားကို ဝတ္ရာတြင္ သူ႕ အမူအရာက ဤအဝတ္အစားေကာင္းမ်ားကို ဂ႐ုမစိုက္သည့္ ဟန္။

ရက္ ဘတ္တလာႏွင့္ ဆက္ဆံဖူးသည့္ အမ်ိဳးသမီး မွန္သမွ် သူ႕ဥပဓိ႐ုပ္၏ ဆြဲေဆာင္မႈကို မတြန္းလွန္ႏိုင္။ ေနာက္ဆံုး

မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာပင္လွ်င္ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ညစာစား ဖိတ္ရသည္ အထိ ျဖစ္လာသည္။

ဗိုလ္ေလး ပီကာ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ခြင့္ရလွ်င္ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ၏ သမီး ေမဘယ္ ဝယ္သာႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မည္။

ေမဘယ္က လက္ထပ္ဝတ္စံု အျဖစ္ ဖဲသား အျဖဴဝတ္စံု တစ္စံု လိုခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ သီးျခားျပည္နယ္တြင္ ဖဲသား အျဖဴ မရွိ။ မည္သူ႕ဆီမွလည္း ငွားမရ။ ဖဲဝတ္စံု ရွာမရသျဖင့္ ေမဘယ္ မၾကာခဏ ငိုရသည္။ သူ႕အေမ ဝံသာႏု အမ်ိဳးသမီး မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက သမီးကို ဆူပူသည္။ ျပည္နယ္ သတို႔သမီးသည္ ျပည္နယ္ထြက္ ဝတ္စံုကို ဝတ္ရမည္ဟု သြန္သင္သည္။

235

သို႔ရာတြင္ ေမဘယ္က လက္မခံ။ ဖဲဝတ္စံုကိုမွ လိုခ်င္သည္။ ဆံထိုးေတြ၊ ဆံညႇပ္ေတြ၊ ၾကယ္သီးေတြ၊ ဖိနပ္လွလွေတြ မဝတ္ဘဲ ေနႏိုင္သည္။ လက္ဖက္ရည္လည္း မေသာက္ဘဲ ေနႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ မဂၤလာပြဲ ဝတ္ဖို႔ ဖဲဝတ္စံု တစ္စံုေတာ့ လိုခ်င္သည္။

ဤသတင္းကို မီလာနီထံမွ ရက္ ဘတ္တလာ ၾကားဖူးသည္။ ရက္ ဘတ္တလာ အဂၤလန္မွ တစ္ေခါက္ ျပန္လာသည့္

အခါတြင္ အျဖဴေရာင္ ဖဲစေတြ ကိုက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဝယ္လာသည္။ သတို႔သမီး မ်က္ႏွာဖံုးဖို႔ ဇာမ်ားလည္း ဝယ္လာသည္။ ထိုပစၥည္းမ်ားကို ေမဘယ္အား မဂၤလာလက္ဖြဲ႔အျဖစ္ ေပးသည္။ ဤမွ် အဖိုးတန္ေတြကို ရက္ ဘတ္တလာ လက္ေဆာင္ ေပးပံုက ဘူးသီး ခရမ္းသီးႏွယ္။ ဘာမွ် အေရးတႀကီး ထားဟန္ မရွိ။ ေမဘယ္ကမူ ဝမ္းသာ၍ မဆံုး။ ေက်းဇူးတင္၍ မဆံုး။ ဤမွ်ေလာက္ အဖိုးတန္ႀကီးကို ေပးသျဖင့္ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ အယူရ ခက္ေသာ္လည္း မျငင္းႏိုင္။ ထိုမွ်မက ရက္ ဘတ္တလာကကလည္း ျပည္နယ္ သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္၏ သတို႔သမီး တစ္ေယာက္ အဖို႔ ဤဝတ္စံုသည္ ဘာမွ် အဖိုးမတန္ဟု ေျမႇာက္လံုး ပင့္လံုးေတြႏွင့္ ေျပာသည္။ ဤတြင္ မစၥက္ မယ္ရီ ဝယ္သာက သူ႕ကို ညစာ ဖိတ္ေကၽြးသည္။ သူက ညစာစား ဖိတ္သည္ကို လက္ခံျခင္းသည္ပင္ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ အဖို႔ ဂုဏ္ယူစရာ ျဖစ္ေနသည္။

ရက္ ဘတ္တလာက မဂၤလာဝတ္စံုကိုသာ လက္ေဆာင္ ေပး႐ံုမွ်မက ဝတ္စံုခ်ဳပ္လွ်င္ မည္သည့္ပံု ခ်ဳပ္သင့္သည္ကိုလည္း

အၾကံေပးသည္။

ယခု အခ်ိန္တြင္ ပါရီ၌ ဝတ္စံု ေအာက္ခံ ကြင္းမ်ားကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ လုပ္ၾကေၾကာင္း၊ ခါး တြင္ အတြန္႔ေတြ

မထည့္ၾကေတာ့ေၾကာင္းျဖင့္ ပါရီက ဖက္ရွင္မ်ားကို ေျပာျပသည္။

ပါရီ အထည္ဆိုင္မ်ားတြင္ မိန္းမဝတ္ ေအာက္ခံ ေဘာင္းဘီမ်ား ေရာင္းသည္ကို မျမင္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ပါရီ

အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ေအာက္ခံ ေဘာင္းဘီ ဝတ္ၾကေတာ့သည္ဟု မထင္ေၾကာင္းျဖင့္လည္း ေျပာျပသည္။

အကယ္၍သာ သိသမွ် ေျပာစမ္းပါဟု ဆိုလွ်င္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ ပါရီသူမ်ား မည္သည့္ ရွင္မီး အက်ႌကို

ဝတ္သည္က အစ ေျပာလိမ့္မည္ ထင္သည္ဟု ေနာက္တြင္ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက မစၥက္ အယ္လဆင္းကို ေျပာျပသည္။

ရက္

ဘတ္တလာသည္

မိန္းမ

အသံုးအေဆာင္၊

အဝတ္အထည္၊

ဆင္ယင္ထံုးဖြဲ႔မႈ၊

ဆံပင္

အျပင္အဆင္

စသည္တို႔ကိုလည္း အေသးစိတ္ နားလည္သည္။ အကယ္၍သာ ေယာက်္ား ပီသျခင္း မရွိလွ်င္ ဤမွ်ေလာက္ သိသူကို မိန္းမလ်ာဟုပင္ ေခၚဖို႔ ေကာင္းေတာ့သည္။ ေယာက်္ား ရင့္မႀကီးကို မိန္းမ အသံုးအေဆာင္ေတြ အေသးစိတ္ ေမးရသည္မွာ အေတာ္ ခြက်သည္။ သို႔ရာတြင္ အတၱလန္တာက အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ထိုအေၾကာင္းကို မေမးဘဲ မေနႏိုင္။ သူတို႔ ဘဝက သေဘၤာပ်က္သည့္ သေဘၤာသားမ်ားလို ကမာၻႀကီးႏွင့္ အဆက္ျပတ္ေနသည္။ ဖက္ရွင္ မဂၢဇင္းတို႔ ဘာတို႔ ဆိုသည္ကလည္း ေကာင္းေကာင္း မေရာက္။ ရက္ ဘတ္တလာ ႏိုင္ငံျခားက တစ္ေခါက္ ျပန္လာလွ်င္ သူ႕ ေဘးတြင္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဝိုင္းအံုကာ ႏိုင္ငံျခား ဖက္ရွင္ေတြ အေၾကာင္း ေမးၾက ျမန္းၾကသည္။ ယခု ႏွစ္တြင္ အလွေဆာင္း မိန္းမ ဦးထုပ္မ်ား ဝယ္လာေၾကာင္း၊ ဦးထုပ္တြင္ ပန္းပြင့္မ်ား မထိုးေတာ့ဘဲ ငွက္ေတာင္မ်ား ထိုးၾကေၾကာင္း၊ ျပင္သစ္ ဧကရီ ဘုရင္မႀကီး ဆိုလွ်င္ ညေန ဧည့္ခံပြဲမ်ားတြင္ ဘီးေၾကာ့ပတ္ မထံုးေတာ့ဘဲ ထိပ္တြင္ ဆံထံုး ထံုးလာေၾကာင္း၊ ညေန ဝတ္စံုမ်ားမွာ လည္ပင္း ပို၍ ဟိုက္လာေၾကာင္း စသည္တို႔ကို ရက္ ဘတ္တလာက စံုစံုလင္လင္ ေျပာျပတတ္သည္။

သို႔ျဖင့္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ နာမည္ပ်က္ ရွိသည့္တိုင္ အတၱလန္တာတြင္ လူသိ အမ်ားဆံုး ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္

236

ျဖစ္ေနသည္။ ကုန္ေလွာင္သည္၊ ေမွာင္ခုိ ကုန္ကူးသည္ဟု ဆိုၾကသည့္တိုင္ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုး လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္။ မလိုသူမ်ားကမူ ရက္ ဘတ္တလာ အတၱလန္တာသို႔ တစ္ေခါက္ ျပန္လွ်င္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တစ္ခါ တက္လာသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ အတၱလန္တာတြင္ သူ႕ကိုယ္သူ `ေပၚျပဴလာ’ ျဖစ္ခ်င္သည္ ဆိုလွ်င္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေသးသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ရက္ ဘတ္တလာက နားလည္ရခက္သည္။ အတၱလန္တာက အထက္တန္းလႊာ မ်ိဳးခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ ေလးစားမႈကို ရေနသည့္တိုင္ တစ္ခါ တစ္ခါ ေဖာက္လာကာ သူ ဤသို႔ ပိတ္ဆို႔မႈကို ျဖတ္၍ ေမွာင္ခိုကုန္ေတြ သြင္းေနျခင္းမွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရွိ၍ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ပိုက္ဆံ လိုခ်င္၍ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ကန္႔လန္႔ ေျပာတတ္သည္။

ရက္ ဘတ္တလာသည္ ေတာင္ပိုင္းသား မွန္သမွ်၊ ေတာင္ပိုင္းက အရာ မွန္သမွ်ကို အထင္ေသးပံု ရသည္။

ျပည္နယ္မ်ားကို အထင္ေသးသည္။ ဤသို႔ အထင္ေသးေၾကာင္းလည္း ဖံုးကြယ္ထားျခင္း မျပဳ။ ေျဗာင္ဖြင့္ေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အတၱလန္တာက လူမ်ားက သူ႕ကို အစတြင္ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ၾက။ နားလည္လာသည့္ အခါတြင္ ေအးစက္စက္ ဆက္ဆံလာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဒါသျဖင့္ ဆက္ဆံၾကသည္။ ဧည့္ခံပြဲမ်ားသို႔ သူ ေရာက္လာလွ်င္ အမ်ိဳးသားေတြက တေရွာင္ေရွာင္ လုပ္ၾကသည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမ်ားက သမီးပ်ိဳမ်ားကို အနားကို ေခၚထားၾကသည္။

ရက္ ဘတ္တလာသည္ ျပည္နယ္ အေရးေတာ္ပံုကို ႐ိုး႐ိုးသားသား ယံုၾကည္သည့္ အတၱလန္တာက လူမ်ားအား

ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္႐ံုမွ်မက တစ္ခါတစ္ရံ သူ႕ကိုယ္သူလည္း ရစရာ မရွိေအာင္ ေျပာတတ္သည္။ အခ်ိဳ႕ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက သူ႕အား ရန္သူ ပိတ္ဆို႔မႈကို ရဲရင့္စြာ ေဖာက္ထြက္ႏိုင္သည့္ အတြက္ ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ ရက္ ဘတ္တလာက သူသည္ အႏၲရာယ္ ၾကံဳလာလွ်င္ အလြန္ ေၾကာက္တတ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕လိုပင္ ေရွ႕တန္းက သူရဲေကာင္းမ်ားလည္း ေၾကာက္တတ္ေၾကာင္းျဖင့္ ရယ္ကာေမာကာ ေျပာတတ္သည္။ ဤအခါတြင္ တစ္ဖက္သားမွာ ေစြ႔ေစြ႔ ခုန္မတတ္ ခံျပင္းရသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက ေရွ႕တန္း စစ္သားမ်ားအား `ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူရဲေကာင္းမ်ား’ `အာဇာနည္မ်ား’ ဟု ေခၚေလ့ရွိသည္။ ဤသို႔ ေခၚၿပီးမွ ေၾကာက္တတ္သည္ဟု ေျပာလိုက္သည့္အခါ သူ႕ ေခၚပံုသည္ သက္သက္ ေစာ္ကားသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနသည္။ တခ်ိဳ႕ ခပ္ရဲရဲ ခပ္ပ်ံပ်ံ မိန္းကေလးမ်ားက သူ႕ကို သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ ရက္ ဘတ္တလာက သူတို႔ ထင္သည့္အတိုင္း မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ပိုက္ဆံ ရမည္ဆိုလွ်င္ ယန္ကီ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အတြက္လည္း ကာကြယ္ေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ဦးညႊတ္၍ ေျပာတတ္သည္။

အတၱလန္တာတြင္ နိဗၺာန္ေစ်း ခင္းသည့္ ည စကားလက္ႏွင့္ ေတြ႔စဥ္ကတည္းက ရက္ ဘတ္တလာသည္

စကားလက္ကို ဤအတိုင္း ေျပာခဲ့သည္။ ယခု အခါတြင္မူ စကားလက္ တစ္ေယာက္ကိုသာမက လူတိုင္းကို ဤသို႔ ေျပာေနၿပီ။ သီးျခားျပည္နယ္ အတြက္ သူ႕ေဆာင္ရြက္ပံုမ်ားကို ခ်ီးက်ဴးေျပာလွ်င္ ရန္သူ ပိတ္ဆို႔မႈကို ေဖာက္ထြက္၍ ပစၥည္း သြင္းျခင္းမွာ သူ႕အဖို႔ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္သည္ဟု ေျပာတတ္သည္။ အစိုးရထံမွ ကန္ထ႐ိုက္မ်ား ရလွ်င္ သူသည္ အႏၲရာယ္မ်ားလွေသာ ေမွာင္ခိုကုန္ကူးျခင္းကို စြန္႔ကာ ပိုက္ဆံ မ်ားမ်ားရသည့္ ကန္ထ႐ုိက္ အလုပ္ကို လုပ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပည္နယ္မ်ားကို အညံ့စား အဝတ္အထည္မ်ား၊ သဲေရာေသာ သၾကားမ်ား၊ ပိုးထိုး ဂ်ံဳမႈန္႔မ်ား၊ သားေရပုပ္မ်ားကိုသာ ေရာင္းမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ အစိုးရ ကန္ထ႐ိုက္ ရသူမ်ားကို ေျပာင္ေျပာင္ ၾကည့္၍ ေျပာတတ္သည္။

သူေျပာသည့္ အတိုင္းလည္း ဟုတ္သည္။ ျပည္နယ္ အစိုးရထံမွ ကန္ထ႐ိုက္ ရသူမ်ားသည္ အစိုးရထံ ကုန္ပစၥည္း

237

အညံ့စားမ်ားကို သြင္းေနၾကသည္။ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာ တပ္မ်ားကို ထုတ္ေပးသည့္ ဖိနပ္မ်ားသည္ တစ္ပတ္အတြင္း စုတ္ျပတ္သြားေၾကာင္း၊ ယမ္းမႈန္႔မ်ားမွာ မီးမကူးေၾကာင္း၊ ျမင္းဇက္ႀကိဳးမ်ားက နည္းနည္းေလး ဆြဲလိုက္သည္ႏွင့္ ျပတ္ထြက္ ကုန္ေၾကာင္း၊ အမဲသားမ်ားက အပုပ္မ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဂ်ံဳမႈန္႔ေတြက ပိုးထုိးေနေၾကာင္း စသျဖင့္ တိုင္စာမ်ား တဖြဲဖြဲ ေရာက္ေနၾကသည္။ အစုိးရထံ ဤသို႔ ပစၥည္း အပ်က္ေတြ ေရာင္းသည့္ ကန္ထ႐ုိက္မ်ားသည္ သူတို႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္မွ မျဖစ္ႏိုင္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္သားမ်ားသည္ မ်ိဳးေကာင္း ေဆြေကာင္းမွ ဆင္းသက္လာၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ထင္ေနၾကသည္။ ဤ ကန္ထ႐ိုက္မ်ား ညစ္ပတ္ၾကပံုမ်ားကို လူေတြက ေကာင္းေကာင္း မျမင္ၾကေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤစကားမ်ားကို ရက္ ဘတ္တလာက ေျပာလာေသာအခါ သူ႕အျပစ္ ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ေကာင္း မထားသူဟု ေျပာစရာ ျဖစ္လာသည္။

ထိုမွ်မက ျပည္နယ္ အာဏာပိုင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မ်ား၊ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာမွ တပ္သားမ်ား၏

ေပ်ာ့ကြက္မ်ားကို ထုတ္၍ ေျပာတတ္သျဖင့္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက ခံျပင္းေနၾကသည္။ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုး ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီး လူေကာင္းမ်ားကိုလည္း ေလွာင္ေျပာင္တတ္သည္။ ကေလးငယ္ တစ္ဦးသည္ ပူေဖာင္းကို အပ္ျဖင့္ မေဖာက္ဘဲ မေနႏိုင္။ သည္နည္းတူ ရက္ ဘတ္တလာသည္လည္း သူ႕ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ျမင္ေတြ႔ ေနရသည့္ ဘဝင္ျမင့္မႈ၊ ဟန္ေဆာင္မႈ၊ မ်ိဳးခ်စ္ စိတ္ဓာတ္ ရွိေလဟန္ ႂကြားဝါမႈ စသည္တို႔ကို မေလွာင္ဘဲ မေနႏိုင္။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ အႂကြားသန္သူကို အရွက္ကြဲေအာင္ လုပ္သည္။ အယူသန္သူကို ဖြင့္ခ်သည္။ သူ႕ လုပ္ပံုက ယဥ္သည္။ ညင္သာသည္။ သာသာကေလးႏွင့္ နာေအာင္ ႏွက္သည္။ လံုးလံုး အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္း ျဖစ္ေတာ့မွ သူတို႔ သိေတာ့သည္။

အတၱလန္တာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက သူ႕ကို လက္ခံေနခ်ိန္ အထိ စကားလက္သည္ ရက္ ဘတ္တလာကို မယံုၾကည္။

အလြန္အကၽြံ သေဘာထား ႀကီးဟန္ျပျခင္း၊ ယဥ္ေက်းဟန္ ေဆာင္ျပျခင္း စသည္တို႔သည္ ႐ိုး႐ိုးသားသား မဟုတ္၊ တမင္ လုပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ကို စကားလက္ ရိပ္မိသည္။ ခပ္ရမ္းရမ္း ခပ္ႂကြားႂကြား၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရွိသည့္ ေမွာင္ခိုကုန္သည္အျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ေနျခင္းမွာ သက္သက္မဲ့ အေပ်ာ္ လုပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ တစ္ခါတေလတြင္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ တစ္ဖက္သားကို နာနာၾကည္းၾကည္း ျဖစ္ေအာင္ က်ီစားတတ္သည္။ ဤေနရာတြင္မူ စကားလက္၏ ငယ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည့္ စတူးဝပ္တို႔ အႁမႊာ ညီအစ္ကိုႏွင့္ တူသည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ တစ္ဖက္သားကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးသည့္ ေနရာ၊ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သည့္ေနရာတြင္ ဖြန္တိန္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွင့္ တူသည္။ တစ္ဖက္သားကို တစ္ညလံုး ထိုင္၍ ေခ်ာက္တြန္းတတ္ေသာ ကားလ္ဗတ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွင့္လည္း တူသည္။ တစ္ခုသာ ထူးျခားသည္။ ယင္းမွာ အျခားမဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ႐ိုး႐ိုးသားသား ေနာက္ေျပာင္ၾကျခင္းသာ ျဖစ္၍ ရက္ ဘတ္တလာ၏ ေနာက္ေျပာင္မႈကမူ

ရန္ၿငိဳးသိုသည့္

သေဘာ၊

တစ္ဖက္သားကို

ထိထိခိုက္ခိုက္

နာက်င္

ေစလိုသည့္

သေဘာတို႔

သက္ေရာက္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

စကားလက္သည္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ မ႐ိုးသားမႈကို သတိျပဳမိသည္။ စကားလက္က ရက္ ဘတ္တလာကို သူရဲေကာင္း

ဆန္သည့္ ပိတ္ဆို႔မႈ ေဖာက္ထြက္သူ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ သူႏွင့္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံရသည့္ အတြက္ မည္သူကမွ် အျပစ္ဆိုမည္ မဟုတ္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ကိုယ္သူ သူရဲေကာင္း မဟုတ္၊ ျပည္နယ္ ခ်စ္သူ မဟုတ္၊ ပိုက္ဆံ ရ၍ လုပ္ေနသည့္ စီးပြားေရးသမား တစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္ဟု အတၱလန္တာ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို က႑ေကာစအလုပ္၍ ေျပာလာသည့္ အခါတြင္ စကားလက္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္မိသည္။ ဤသို႔ ေလွ်ာက္ေျပာေနျခင္းသည္ မိုက္မဲရာလည္း ေရာက္သည္။ သူ႕အေပၚ မေကာင္းသမွ်ကို စကားလက္လည္း ၾကားထဲက ဝင္ခံေနရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလက္

238

စိတ္ပ်က္သည္။

တစ္ညေနတြင္ မစၥက္ အယ္လဆင္းက စစ္သား နာလန္ထ လူမမာမ်ား အတြက္ ဂီတဆည္းဆာ ပြဲေတာ္ တစ္ခု

က်င္းပသည္။ ဤပြဲတြင္ ရက္ ဘတ္တလာႏွင့္ အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕သားတို႔ ေနာက္ဆံုး လမ္းလြဲၾကသည္။ ထိုေန႔ ညေနက မစၥက္ အယ္လဆင္း၏ အိမ္တြင္ ခြင့္ျဖင့္ ျပန္လာသည့္ စစ္သားမ်ား၊ ေဆး႐ံုမွ စစ္သား လူနာမ်ား၊ ၿမိဳ႕ေစာင့္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ား၊ ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ား၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ တိုက္ပြဲက် ရဲေဘာ္မ်ား၏ မုဆိုးမ ဇနီးသည္မ်ား၊ မိန္းကေလးမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနသည္။ အိမ္တစ္အိမ္လံုး ထိုင္စရာပင္ မရွိ။ ေလွကားေပၚမွာပင္ ထိုင္ၾကရသည္။ အိမ္ေပါက္ဝတြင္ ခ်ထားသည့္ ဖန္တံုး အလႉခံခြက္ႀကီးမွာ အလႉေငြေတြ ျပည့္သျဖင့္ ႏွစ္ႀကိမ္ပင္ သိမ္းၿပီးၿပီ။ ထိုစဥ္က ေငြသား ေဒၚလာ တစ္ေဒၚလာလွ်င္ ျပည္နယ္ ေငြစကၠဴ ေဒၚလာ ေျခာက္ဆယ္ႏႈန္း ျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ ရန္ပံုေငြ လိုသည္ထက္ပင္ ေက်ာ္ေနၿပီ။

ေပ်ာ္ပြဲ ရႊင္ပြဲမ်ားတြင္ ပါေလ့ပါထ မရွိသည့္ မိန္းကေလးမ်ားပင္ သီခ်င္းဆိုသူ ဆိုၾကသည္။ စႏၵရား ဝင္တီးသူ

တီးၾကသည္။

ဂီတဆည္းဆာတြင္ သ႐ုပ္ ေဆာင္သူမ်ားကို မၾကာခဏ ၾသဘာေပးၾကသည္။



စကားလက္သည္ သူ႕ကိုယ္သူ ေက်နပ္ေနသည္။ ထိုေန႔ ညေနက သူႏွင့္ မီလာနီတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္တြဲ သီခ်င္း

ဆိုၾကသည္။ သီခ်င္းက `ပန္းပြင့္ေပၚက ႏွင္းစက္မ်ား’ ဆိုသည့္ သီခ်င္း။ ပရိသတ္ ပြဲေတာင္းသျဖင့္ ခဏ ခဏ ထပ္ဆိုရသည္။ ေနာက္ဆံုး အခန္းတြင္ စကားလက္သည္ `အမိ ျပည္နယ္’ အျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ရသည္။

စကားလက္ တစ္မ်ိဳး လွေန၏။ ေရွးေဟာင္း ေခါမ ဝတ္စံုႀကီးကို ဝတ္ကာ ခါးစည္းႀကိဳး အနီႏွင့္ အျပာကို စည္းထားသည္။

လက္တစ္ဖက္တြင္ ျပည္နယ္ အလံႀကီးကို ကိုင္ထားၿပီး အျခားတစ္ဖက္တြင္ ခ်ားလ္တို႔ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ကိုင္ခဲ့သည့္ အေႏွာင့္ ေရႊကြပ္ ဓားလြယ္ႀကီးကို ဆန္႔ကိုင္ထားသည္။ သူ႕ေဘး ဓားလြယ္ေအာက္တြင္ ရန္သူ ယန္ကီ စစ္ဗိုလ္ တစ္ေယာက္ ဒူးေထာက္လ်က္။

သ႐ုပ္ျပခန္း ၿပီးသြားသည့္ အခါတြင္ စကားလက္သည္ ရက္ ဘတ္တလာကို လွမ္းရွာေနမိသည္။ ရက္ ဘတ္တလာသည္

သူ႕သ႐ုပ္ေဆာင္ပံုကို သေဘာက်မွ က်ပါမည္ေလာဟု သူ သိခ်င္ေနသည္။ စကားလက္ စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ကို မျမင္။ တစ္စံုတစ္ရာ ျငင္းခံုေနသည္။ သူ႕ေဘးတြင္ ဝိုင္းအံုေနသူမ်ားကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ရက္ ဘတ္တလာ ေျပာသည့္ စကားမ်ားေၾကာင့္ ေဒါသ ထြက္ေနသည္ကို စကားလက္ ခန္႔မွန္းႏိုင္သည္။

စကားလက္က လူေတြ ၾကားထဲက ျဖတ္ကာ သူတို႔ဘက္သို႔ လာခဲ့သည္။ ဧည့္ခံပြဲတစ္ခုတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ျဖစ္ေနက်

ထံုးစံ တိတ္ဆိတ္ေနစဥ္ ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႔ ဝတ္စံုကို ဝတ္ထားသည့္ ဝီလီ၏ အသံကို သူ ၾကားလိုက္ရသည္။

`ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူရဲေကာင္းေတြ အေသခံတိုက္သြားတဲ့ အေရးေတာ္ပံုႀကီးဟာ ႀကီးျမတ္တဲ့ အေရးေတာ္ပံုႀကီး

မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုခ်င္တာလား’

`ခင္ဗ်ားဟာ မီးရထား အတိုက္ခံၿပီး ေသသြားရင္ ခင္ဗ်ားေသတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ မီးရထား ကုမၸဏီႀကီးဟာ ႀကီးက်ယ္

ျမင့္ျမတ္သြားပါသလား၊ ကၽြန္ေတာ္ မသိလို႔ ေမးပါရေစ’

239



သူ႕အသံက တည္ၿငိမ္သည္။ တကယ္ မသိ၍ ေမးေနပံုမ်ိဳး ျဖစ္သည္။



`ဒီမွာ မိတ္ေဆြ၊ ဒီေနရာမွာ မဟုတ္ဘဲ တျခား ေနရာမွာသာ ဆိုရင္’



ဝီလီ၏ အသံသည္ တုန္ေနသည္။



`ဘာျဖစ္မလဲဆိုတာ မေတြးရဲေလာက္ေအာင္ပဲ ခင္ဗ်’ ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕စကားကို ဆက္၍ ေျပာလိုက္သည္။

`ခင္ဗ်ား သတၱိေကာင္းတယ္ ဆိုတာ လူတိုင္း သိတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ ဘယ္ ေတြးရဲပါ့မလဲဗ်ာ’

ဝီလီ၏ မ်က္ႏွာသည္ နီရဲသြား၏။ အားလံုး တိတ္သြားသည္။ မွင္တက္မိေနၾကသည္။ ဝီလီက ကာယဗလ

ေကာင္းေကာင္း၊ သန္သန္မာမာ။ စစ္မႈထမ္း အရြယ္ ေရာက္ၿပီ။ သို႔ရာတြင္ စစ္ေျမျပင္ကို မသြားဖူးေသး။ စစ္တပ္ထဲသို႔ မဝင္ေသး။ တစ္ဦးတည္းေသာ သား ျဖစ္၍ စစ္ထဲ မလိုက္ျခင္း ျဖစ္သေလာ မသိ။ ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္ထဲသို႔မူ မပါ မေနရသျဖင့္ ပါေနရသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက ဝီလီ သတၱိ ေကာင္းသည္ဟု ေျပာလိုက္သည့္ အခါတြင္ နာလန္ထစ စစ္သား လူမမာမ်ားက ရယ္ၾကသည္။

`အို ဒီလူႀကီးက ေတာ္ေတာ္ ခက္တာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေအးေအး ပါးစပ္ပိတ္ မေနတာလဲ မသိဘူး၊ သက္သက္

ပြဲဖ်က္ေနတာ’

စကားလက္ သူ႕ကုိ ေဒါပြေနသည္။ ေဒါက္တာ မိက မ်က္ေမွာင္ႀကီး ကုတ္ေနသည္။



`ဒီမွာ သူငယ္၊ မင္း အဖို႔ေတာ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အရာ ဆိုလို႔ ဘာမွ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ ေတာင္ပိုင္းက

မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးေတြမွာေတာ့ ေလာကမွာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္တို႔ ျပည္နယ္ကို က်ဴးေက်ာ္သူေတြရဲ႕ လက္က လြတ္ေျမာက္ေရးဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အေရးေတာ္ပံုႀကီး ျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ က်ဳပ္တို႔ အထြတ္အျမတ္ ထားတဲ့ အရာကေတာ့ ျပည္နယ္ အခြင့္အေရး’

ရက္ ဘတ္တလာသည္ ၿငီးေငြ႔သြားပံု ရသည္။ သူ႕အသံက ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့။ ခပ္ေအးေအး။



`ဒါကေတာ့ စစ္ပြဲတိုင္းဟာ စစ္တိုက္ေနသူ အတြက္ ျမင့္ျမတ္တာခ်ည္းပါပဲ ခင္ဗ်ာ၊ စစ္ပြဲ စတိုက္တယ္ ဆိုကတည္းက

စစ္ကို စတင္တဲ့ သူေတြဟာ သူတို႔ စစ္ပြဲကို ႀကီးျမတ္တဲ့ ကိစၥႀကီး၊ မွန္ကန္တဲ့ စစ္ပြဲႀကီးလို႔ ထင္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲ၊ ဒီလိုမွ မလုပ္ရင္ ဘယ္သူက အေသခံ တိုက္မလဲ ခင္ဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြက စစ္တိုက္တဲ့ လူဖ်င္း လူမိုက္ေတြကို ဘယ္လိုပဲ မိန္႔ခြန္းေတြ ေႁခြေႁခြ၊ စစ္ပြဲေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးျမတ္တယ္၊ မွန္ကန္တယ္လို႔ ေျပာေျပာ စစ္ပြဲ ဟူသမွ်မွာ စစ္တိုက္ရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္ ခင္ဗ်၊ တျခား မရွိဘူး၊ အဲဒါကေတာ့ ပိုက္ဆံရဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ပဲ၊ တကယ္က စစ္ပြဲ ဟူသမွ်ဟာ ပိုက္ဆံ ကိစၥေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ရန္ပြဲေတြခ်ည္းပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဒါကို လူေတြက သေဘာမေပါက္ၾကဘူး၊ သူတို႔ နားထဲမွာ စစ္ခရာသံေတြ၊ ဘင္သံေတြ၊ အိမ္မွာ ဇိမ္ႏွင့္ ထိုင္ေနတဲ့ အေျပာသမားေတြရဲ႕ စကားေတြခ်ည္းပဲ နားေထာင္ရဖန္ မ်ားေတာ့ နားေယာင္လာၾကတယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ခရစ္ေတာ္ရဲ႕ သခ်ႋဳင္းကို မိစၧာေတြ လက္က ကယ္ယူဖို႔ စစ္တိုက္ ၾကသတဲ့၊ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ စစ္တိုက္သတဲ့၊ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တိုက္ၾကသတဲ့၊ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ဝါဂြမ္း၊ ကၽြန္စနစ္ႏွင့္ ျပည္နယ္ အခြင့္အေရး အတြက္ တိုက္ၾကသတဲ့’

240



`ပုပ္ရဟန္းမင္းေတြ ဘာေတြကို ဆြဲထည့္ေနျပန္ၿပီ၊ ခက္ေတာ့တာပဲ’



စကားလက္ ေတြးသည္။ စကားလက္က ေဒါသ ထြက္ေနသည့္ လူတစ္စုနား ေရာက္သြားသည့္ အခါတြင္ ရက္

ဘတ္တလာသည္ လူအုပ္မ်ားၾကားမွ ျဖတ္ကာ တံခါးမႀကီးဆီသို႔ ခပ္ေမာ့ေမာ့ျဖင့္ ေလွ်ာက္သြားေနသည္။ စကားလက္က သူ႕ေနာက္သို႔ လိုက္မည္ အျပဳ မစၥက္ အယ္လဆင္းက လွမ္းဆြဲ ထားလိုက္၏။

ထို႔ေနာက္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ အခန္း တစ္ခန္းလံုး ၾကားေအာင္ မစၥက္ အယ္လဆင္းက လွမ္းေျပာလိုက္သည္။



`သြားေပ့ေစ၊ လိုက္ဆြဲမေနႏွင့္၊ သြားေပ့ေစ၊ ဒီလူဟာ သစၥာေဖာက္၊ အျမတ္ႀကီးစား၊ သူ ရွိရင္ ေႁမြေပြး ခါးပိုက္

ပိုက္ထားရတာႏွင့္ ဘာမွ မထူးဘူး’

ရက္ ဘတ္တလာက ဦးထုပ္ကို လက္တြင္ ကိုင္၍ ခန္းမလယ္တြင္ ရပ္ေနသည္။ သူ ေမွ်ာ္လင့္သည့္ အတိုင္း

ဤစကားမ်ားကို ၾကားရၿပီ။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ ေနာက္သို႔ လွည့္ကာ အခန္းကို ခဏမွ် ၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ မစၥက္ အယ္လဆင္း၏ ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ ရင္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ ျပံဳးကာ ဦးညႊတ္၍ ထြက္သြားသည္။

မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာသည္ အျပန္တြင္ ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ ရထားႏွင့္ လိုက္လာသည္။ ရထားေပၚ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း

မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက ေဒါသတႀကီးျဖင့္ လွမ္းေျပာ၏။

`ကဲ ဘယ့္ႏွယ္ ရွိစ ေဒၚပစ္တီ၊ ေက်နပ္ၿပီ မဟုတ္လား’



`ဘာကို ေက်နပ္ရမွာလဲကြယ့္’



`မင္း ကာကြယ္ ေပးေနတဲ့ လူရမ္းကား ရက္ ဘတ္တလာ လုပ္သြားပံုေလ’



ေဒၚေလး ပစ္တီ ရင္တလွပ္လွပ္ ခုန္လာသည္။ ရက္ ဘတ္တလာကို ထမင္း ဖိတ္ေကၽြးကာ ဝင္ခြင့္ ထြက္ခြင့္ ျပဳခဲ့သူမွာ

သူတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္။ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာလည္း ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခု သူ အစြပ္စြဲခံေနရၿပီ။ ဤသည္ကို စကားလက္ႏွင့္ မီလာနီလည္း ရိပ္မိလိုက္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ လူႀကီးေတြထဲတြင္ ဝင္မေျပာသာသျဖင့္ အသာ ၿငိမ္ေနလိုက္ ရသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဇာလက္အိတ္ စြပ္ထားသည့္ လက္မ်ားကို ငံု႔ၾကည့္ေနၾက၏။

`ကိုယ္တို႔ အားလံုးကို ေစာ္ကားတာ၊ ျပည္နယ္ အေရးေတာ္ပံုကိုလည္း ေစာ္ကားတာ’



မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက ေျပာသည္။ ေတာင့္တင္းသည့္ သူ႕ရင္အံုႀကီးသည္ ေတာက္ေတာက္ပပ လည္ဆြဲ တန္ဆာမ်ား

ေအာက္တြင္ ပိန္လိုက္ ေဖာင္းလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။

`ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ေျပာရက္လိုက္တာ၊ တို႔ တိုက္ေနတာဟာ ပိုက္ဆံအတြက္ တိုက္ေနတာတဲ့၊ တို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြက

တို႔ကို ညာေနတာတဲ့၊ ဒီ သတၱဝါကို ေထာင္ထဲ ထည့္ထားဖို႔ ေကာင္းတယ္၊ တကယ္ပဲ၊ ေထာင္ထဲ ထည့္ထားေအာင္ ေဒါက္တာမိကို ေျပာရဦးမယ္၊ အိမ္ကလူသာ ရွိရင္ ဒီလို ေစာ္ကားတာ ဘယ္ခံမလဲ၊ ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ၊ ဒီမွာ ပစ္တီ၊ ေနာက္ ဒီ ကေလကေခ် အေကာင္ကို အိမ္ အလာမခံႏွင့္’

241



`ဟင္း’



ေဒၚေလး ပစ္တီက သက္ျပင္းႀကီး ခ်လိုက္၏။ ေသခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္ေနၿပီ။ ေဒၚေလး ပစ္တီက မိန္းကေလး

ႏွစ္ေယာက္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္၏။ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္က မ်က္လႊာခ်ကာ ေခါင္းငံု႔ထားၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခပ္မတ္မတ္ ထိုင္ေနသည့္ ဦးေလး ပီတာကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဦးေလး ပီတာသည္ သူတို႔ စကားမ်ားကို စိတ္ဝင္စားစြာ နားေထာင္ေနသည္။ အေရးရွိလွ်င္ သူ႕ဘက္က ဝင္ေျပာေလ့ ရွိသည့္အတိုင္း ဤ အႀကိမ္တြင္လည္း ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ဝင္ေျပာလိမ့္မည္ဟု ေဒၚေလး ပစ္တီ ေမွ်ာ္လင့္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဦးေလး ပီတာကလည္း တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ သူ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ရက္ ဘတ္တလာကို မႏွစ္သက္။

`ေအးေလ၊ ဒါေတာ့ မင္းက ဒီလို ထင္ရင္လည္း’



ေဒၚေလး ပစ္တီက လွမ္းေျပာလိုက္သည္။



`ဟုတ္တယ္၊ ဒီလိုပဲ ထင္တယ္၊ ဘာစိတ္ကူးႏွင့္မ်ား ဒီလိုလူကို လက္ခံသလဲ မသိဘူး၊ တို႔ အိမ္လည္း မလာေစႏွင့္ေတာ့’



စကားလက္ ရင္ထဲက ဗေလာင္ဆူေနၿပီ။ ဇက္ႀကိဳးကို အကိုင္ၾကမ္းၾကမ္း အကိုင္ ခံလိုက္ရသည့္ ျမင္းတစ္ေကာင္လို

ၾကမ္းပစ္ လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ မေျပာရဲ။ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက ေမေမ့ထံ ေနာက္ထပ္ စာတစ္ေစာင္ ေရးလွ်င္ ျပႆနာ တက္ေနဦးမည္။

`အလကား ဟာမႀကီး’ စကားလက္ စိတ္ထဲက ဆိုမိသည္။ `သူက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္လို႔၊ သူ႕ အေၾကာင္းမ်ား

မသိရင္ ခက္မယ္’

`ကိုယ့္ကို

မုန္းရင္

ပါး႐ိုက္သြားတာ

ခံႏိုင္ေသးတယ္၊

တကယ္ပဲ၊

အေရးေတာ္ပံုကို

ေစာ္ကားတာမ်ိဳးေတာ့

မယ္ရီဝယ္သာတို႔က နည္းနည္းမွ မခံႏိုင္ဘူး၊ အေရးေတာ္ပံုကို မမွန္ဘူး မေကာင္းဘူး ေျပာတဲ့လူကို ႀကိဳးစင္ တင္ပစ္ရမယ္၊ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ေျပာလိုက္ပါေပရဲ႕၊ ေနာက္ ဒီလူႏွင့္ အဆက္အဆံ လုပ္တယ္လို႔ မၾကားပါရေစႏွင့္၊ ေဟာေတာ့ မေရႊ မီလာနီက ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ေနမေကာင္းဘူးလား’

မီလာနီ၏ မ်က္ႏွာက ျဖဴကာ မ်က္လံုးႀကီးေတြက ျပဴးေနၾကသည္။



`မီလာနီ သူ႕ကို ေျပာပါ့မယ္၊ သူ႕ အေပၚ ဒီေလာက္ ႐ိုင္းဖို႔ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး’



မီလာနီက ခပ္တိုးတိုး ေျပာသည္။



မစၥက္

မယ္ရီဝယ္သာသည္

အ႐ိႈက္ကို

အထိုးခံရသူလို

အသက္႐ႉ

မွားသြားသည္။

ေဒၚေလး

ပစ္တီ၏

ပါးေဖာင္းေဖာင္းႀကီးမ်ားသည္ ခၽြန္တက္လာၾက၏။ ဦးေလး ပီတာက ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္သည္။

`အို ငါ့ႏွယ္၊ ငါက ေျပာရမွာ ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာလိုက္မိပါလိမ့္’ စကားလက္ စိတ္ထဲက ေတြးသည္။ မီလာနီကိုလည္း

ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ မနာလို ဝန္တိုလည္း ျဖစ္မိသည္။ `ၾကည့္စမ္း၊ ယုန္ကေလးလို ေၾကာက္တတ္တဲ့ မီလာနီေတာင္ ဒီအဘြားႀကီးကို

242

ခံ ေျပာရဲေသးရင္ ငါက ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာရဲရမွာလဲ’

မီလာနီ လက္က တုန္ေနသည္။ မီလာနီသည္ တန္႔သြားလွ်င္ ေျပာရဲသည့္ သတၱိ ကုန္သြားမည္ စိုးသည့္ႏွယ္

ဆက္တိုက္ ေျပာေနသည္။

`ဟုတ္တယ္၊ မီလာနီ သူ႕အေပၚမွာ ႐ိုင္း႐ိုင္း စိုင္းစိုင္း မဆက္ဆံႏိုင္ဘူး၊ သူ ေျပာတာ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္

ေျပာတဲ့အတြက္ ႐ိုင္းေကာင္း ႐ိုင္းမယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ ေျပာတာ အမွန္ပါ၊ အက္ရွေလကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ယူဆတာပဲ၊ ကၽြန္မ ေယာက်္ားႏွင့္ အယူအဆ တူတဲ့လူ တစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မအိမ္ မလာႏွင့္လို႔ ေမာင္းမထုတ္ရက္ဘူး၊ မတရားဘူး’

မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာသည္ အသက္ ျပန္႐ႉလာႏိုင္သည္။



`ဒီမွာ မီလာနီ၊ ေဒၚေဒၚ့ တစ္သက္မွာ ဒီလို မဟုတ္တ႐ုတ္ စကားမ်ိဳး တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး၊ ဘယ့္ႏွယ့္ေတာ္၊

အက္ရွေလ သူရဲေဘာ ေၾကာင္သတဲ့’

`အက္ရွေလ သူရဲေဘာ ေၾကာင္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး မီလာနီ စကားထဲမွာ တစ္ခြန္းမွ မပါပါဘူး၊ အက္ရွေလဟာ ဗိုလ္ႀကီး

ဘတ္တလာႏွင့္ အယူအဆ အတူတူပဲ လို႔သာ ေျပာတာပါ၊ ေျပာပံု ေျပာနည္းပဲ ကြာတယ္၊ သေဘာကေတာ့ အတူတူပဲ၊ သူက လူထဲမွာ ခ်ေျပာတယ္၊ အက္ရွေလက စာထဲမွာ ထည့္ေရးတယ္’

စာ ခိုးဖတ္ထားသည့္ စကားလက္က သူဖတ္ခဲ့သည့္ အက္ရွေလ၏ စာမ်ားကို ျပန္စဥ္းစားသည္။ သို႔ရာတြင္

ဖတ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ဘာမွ် မမွတ္မိေတာ့။

`အက္ရွေလ

စာထဲမွာ

ပါတယ္၊

မီလာနီတို႔ဟာ

ယန္ကီေတြကို

စစ္မတိုက္သင့္ဘူးတဲ့၊

ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊

အေျပာသမားေတြ ေသြးထိုးရာ ေနာက္ကို မီလာနီတို႔ ေယာင္မွား လိုက္ေနၾကတာတဲ့၊ ျပည္တြင္းစစ္ကို တိုက္လို႔ မီလာနီတို႔မွာ ဘာမွ အက်ိဳးထူးမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ လူေတြ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္႐ံုပဲ ေနမွာပဲတဲ့’

`အို မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ညည္း နားလည္မႈ လြဲတာ ျဖစ္ရမယ္’



`အက္ရွေလကို မီလာနီ အျမဲ နားလည္ပါတယ္’ မီလာနီက တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာလိုက္သည္။ `ေကာင္းေကာင္းႀကီး

နားလည္ပါတယ္၊ သူ ေျပာတာႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ ေျပာတာဟာ အတူတူပဲ၊ အက္ရွေလက သူ႕လို ေျပာင္ေျပာင္ မေျပာတာဘဲ ရွိပါတယ္’

`ညည္းႏွယ္ေအ ရက္စက္လိုက္တာ၊ ဒီေလာက္ ေတာ္တဲ့ သူငယ္ တစ္ေယာက္ကို ဘတ္တလာလို လူယုတ္မာႏွင့္မွ

ႏိႈင္းရက္ပေလ၊ ညည္းလည္း အေရးေတာ္ပံုကို တကယ္ ယံုၾကည္ဟန္ မတူပါဘူး’

`ကၽြန္မ ကၽြန္မ ယံုသလား မယံုသလားေတာ့ ကၽြန္မ မသိဘူး’ မီလာနီ ေလသံ ေပ်ာ့သြားသည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း

ေျပာမိသည့္ အတြက္လည္း ေနာင္တ ရေနပံု ရသည္။ `ဒါေပမယ့္ အေရးေတာ္ပံု အတြက္ အက္ရွေလ ေသမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မလည္း ေသရဲပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးေတြ ဘာေတြကို ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ဘူး၊ ဒါေတြက ေယာက်္ားေတြ အလုပ္’

243



`က်ားသား မိုးႀကိဳးေတာ္၊ က်ဳပ္ျဖင့္ ဒီတစ္ခါပဲ ၾကားဖူးတယ္၊ ရပ္ဦးေတာ္၊ က်ဳပ္ အိမ္ကို လြန္လာၿပီ’



ေနာက္က စကားမ်ားကို နားေထာင္လာသျဖင့္ ဦးေလး ပီတာက အိမ္ကို လြန္လာသည္။ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက

ရထားေပၚမွ ဆင္းသည္။ သူ႕ ဦးထုပ္ ၾကားမွ ဖဲႀကိဳးမ်ားသည္ တလူလူ လြင့္ေနၾက၏။

`ေအး၊ ညည္း ေနာက္က်ေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရလိမ့္မယ္’



ဦးေလး ပီတာက ျမင္းကို ၾကာပြတ္ျဖင့္ တို႔လိုက္သည္။



`မေလးတို႔ စကားေျပာရင္ ၾကည့္ေျပာၾကေနာ္၊ ေဒၚေလး ပစ္တီ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ေနဦးမယ္’



ဦးေလး ပီတာက ေျပာသည္။



`အမယ္၊ ငါက ဘာျဖစ္လို႔ ေနထိုင္မေကာင္း ျဖစ္ရမွာလဲ၊ မီလာနီ ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ ငါ့တူမကို ေဒၚေလး ခ်ီးမြမ္းရမယ္၊

မယ္ရီကို ညည္း ေျပာလိုက္တာ သိပ္ အခ်က္က်တာပဲ၊ ေတာ္ေတာ္ ဘဝင္ျမင့္ေနတာ၊ ငါ့တူမက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ၊ သတၱိ အရွိသားပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အက္ရွေလက ဒီလို သေဘာရွိတယ္ ဆိုတာ ေျပာလိုက္တာကေတာ့ မေကာင္းဘူး ထင္တယ္’

`မီလာနီက အမွန္ကို ေျပာတာပဲ ေဒၚေလးရဲ႕၊ အက္ရွေလမွာ ဒီလို အယူအဆ ရွိတယ္လို႔ ေျပာတာ ဘာရွက္စရာ

ရွိသလဲ၊ ျပည္တြင္းစစ္ ျဖစ္ရတာဟာ မွားတယ္လို႔ ထင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္လာရင္ ျပည္နယ္အတြက္ အေသခံဖို႔ အဆင္သင့္ ရွိတယ္၊ ဒါက ကိုယ္ မွန္တယ္ထင္လို႔ တိုက္ရတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးထက္ ပိုၿပီး သတၱိရွိရာ မေရာက္ဘူးလား’

မီလာနီ၏ အသံက ငိုသံပါလာသည္။



`ေဟ့ မေလး၊ လမ္းမွာ မငိုႏွင့္၊ ငိုခ်င္ရင္ အိမ္ေရာက္မွ ငို’



ဦးေလး ပီတာက ျမင္းကို အေသာ့ႏွင္သည္။



စကားလက္က ဘာမွ် မေျပာ။ မီလာနီက အားေပး ႏွစ္သိမ့္ရန္ သူ႕လက္ထဲသို႔ လက္လာထည့္သည္ကိုပင္ ဆုပ္နယ္

ဖ်စ္ညႇစ္ျခင္း မျပဳမိ။ အက္ရွေလ၏ စာမ်ားကို သူ ခိုးဖတ္ခဲ့ျခင္းမွာ ဤအေၾကာင္းမ်ားကို သိလို၍ မဟုတ္။ အက္ရွေလသည္ သူ႕ကို ယခုထက္တိုင္ ခ်စ္သည္ မခ်စ္သည္ကို သိလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုမူ အက္ရွေလ၏ စာတြင္ သူမျမင္ခဲ့ေသာ အခ်က္မ်ားကို မီလာနီက ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုသြားခဲ့ၿပီ။ အက္ရွေလလို အဘက္ဘက္က ေျပာစရာ မရွိသူ တစ္ဦး၏ အေတြးမ်ားသည္ လူဆိုး လူရမ္းကား ရက္ ဘတ္တလာ၏ အေတြးမ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီလ်က္ရွိျခင္းကို ေတြ႔ရသည့္ အခါတြင္ စကားလက္ တအ့ံတၾသ ျဖစ္ေနသည္။

`သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ဒီျပည္တြင္းစစ္ အေပၚမွာ အျမင္ခ်င္း တူၾကတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အက္ရွေလက

ျပည္တြင္းစစ္မွာ အသက္ စြန္႔ဖို႔ ပိုင္းျဖတ္ထားၿပီး ရက္ ဘတ္တလာကေတာ့ အသက္ မစြန္႔ႏိုင္ဘူး၊ ရက္ ဘတ္တလာက ဉာဏ္ ရွိတယ္၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ ရက္ ဘတ္တလာက ရဲရဲ ရင္ဆိုင္ၿပီး ရဲရဲ ေျပာရဲတယ္၊ အက္ရွေလက ရဲရဲ ရင္မဆိုင္ရဲဘူး’

စကားလက္ စိတ္ထဲတြင္ ႐ႈပ္ေထြးေနသည္။

244

၁၃



မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ၏ တုိက္တြန္းခ်က္ေၾကာင့္ ေဒါက္တာမိသည္ သတင္းစာတုိက္သို႔ စာတစ္ေစာင္ေရးလိုက္သည္။

ရက္ ဘတ္တလာ၏ အမည္ကို ေဖာ္ျပျခင္းမျပဳေသာ္လည္း ရက္ ဘတ္တလာကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း လူတုိင္းသိၾကသည္။ အယ္ဒီတာက ထိုစာကို သတင္းစာ မ်က္ႏွာဖံုး အတြင္းဘက္တြင္ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပေပးသည္။ စင္စစ္ ဤစာမ်က္ႏွာတြင္ အယ္ဒီတာထံ ေပးစာ အခန္းကို ေဖာ္ျပေလ့မရွိ။ ကၽြန္ အေရာင္းအဝယ္၊ လား အေရာင္းအဝယ္၊ မသာေခါင္း အေရာင္းအဝယ္၊ အိမ္ အေရာင္းအဝယ္ ေၾကာ္ျငာမ်ား၊ ကာလသားေရာဂါေဆး ေၾကာ္ျငာမ်ား၊ ပဋိသေႏၶ တားေဆး ေၾကာ္ျငာမ်ားႏွင့္ အေသအၫိႈး ေရာဂါေဆးေၾကာ္ျငာမ်ားသာ ပါေလ့ရွိသည္။

ဆရာဝန္ ေဒါက္တာမိ၏ စာသည္ ေငြ ေစ်းကစားသူ၊ အျမတ္ႀကီးစားသူ၊ အစိုးရ ကန္ထ႐ုိက္ရသူမ်ားကို ပထမဆံုး

ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တုိက္ခုိက္သည့္စာျဖစ္သည္။ ခ်ာလက္စတန္ ဆိပ္ကမ္းကို ယန္ကီ စစ္ေဘၤာမ်ားက လံုးဝ ပိတ္ဆို႔ထားလိုက္ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ပုိင္းမွ ကုန္သည္မ်ားအဖို႔ ခ်ာလက္စတန္သို႔ သြား၍ မရေတာ့။ ဝီလ္မင္တန္သို႔ သြားၾကရသည္။ ေငြထုပ္ပုိက္၍ ဝီလ္မင္တန္သို႔ ေရာက္လာၾကကာ ကုန္မ်ားကို စက္ေလွအစင္းလိုက္ဝယ္ၿပီး သိုေလွာင္ထားၾကသည္။ ေစ်းကစားၾကသည္။ ကုန္ပစၥည္းမ်ား

ရွားပါးလာသည့္အတြက္

ကုန္ေစ်းႏႈန္းက

တရိပ္ရိပ္တက္လာသည္။

အရပ္သားမ်ားမွာ

ပစၥည္းမ်ားကို

မဝယ္ႏုိင္ၾက။ ဝယ္လွ်င္လည္း မတန္တဆေစ်းျဖင့္ ဝယ္ၾကရသည္။ ဆင္းရဲသားမ်ားႏွင့္ လူလတ္တန္းစားမ်ားမွာ စားဝတ္ေနေရး ျပႆာနာတက္ေနသည္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္း တက္သျဖင့္ ျပည္နယ္ ေငြတန္ဖိုးကလည္း ဒလေဟာ က်သြားသည္။ ပုိက္ဆံရွိသူတုိ႔က ဇိမ္ခံ ပစၥည္းမ်ားကို အလုအယက္ ဝယ္ၾကသည္။ ယခင္က ပိတ္ဆို႔မႈကို ျဖတ္၍ ကုန္ကူးသူမ်ားက အေျခခံစားသံုးကုန္မ်ားကို အဓိကထား သြင္းကာ ဇိမ္ခံ ပစၥည္းမ်ားကို အရံအျဖစ္ တင္သြင္းရန္ ျပည္နယ္အစုိးရက ကန္႔သတ္ထားသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုမူ ကုန္သည္မ်ားက အေျခခံ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို မသြင္းၾကေတာ့ဘဲ ေစ်းေကာင္းရသည့္ ဇိမ္ခံ ပစၥည္းမ်ားကိုသာ သြင္းၾကသည္။ ပိုက္ဆံရွိသူတို႔က ေငြတန္ဖိုးက်မည္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ထို႔ထက္ ပိုတက္လာလိမ့္မည္ဟု ယူဆကာ ရွိသမွ် ပိုက္ဆံျဖင့္ ဇိမ္ခံ ပစၥည္းမ်ားကို ဝယ္သိမ္းၾကသည္။

ပို၍ဆိုးသည္မွာ

အားကိုးေနရျခင္းျဖစ္သည္။

ဝီလ္မင္တန္မွ ဂ်ံဳမႈန္႔အိတ္မ်ား၊

ရစ္ခ်မြန္သို႔

မီးရထားလမ္း

ဝက္ေပါင္ေျခာက္

အဆက္အသြယ္

ေသတၱာမ်ားသည္

တစ္ခုတည္းကိုသာ

ပို႔ေဆာင္ေရးအခက္အခဲေၾကာင့္

လမ္းဘူတာမ်ားတြင္ ပံုေနကာ ပ်က္စီးကုန္သည္။ ဝုိင္အရက္၊တာဖက္တာ အထည္စမ်ား၊ ေကာ္ဖီမ်ားကို တင္လာသည့္ ကုန္သည္မ်ားကမူ ဝီလ္မင္တန္သို႔ သေဘၤာဆုိက္ၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ ရစ္ခ်မြန္သို႔ ေရာက္လာၾကသည္။

ရက္ ဘတ္တလာသည္ သူ႕စက္ေလွ တစ္စင္းအျပည့္တင္လာသည့္ ကုန္မ်ားကို မတန္တဆ ေစ်းတင္သည္။ အျခား

စက္ေလွမ်ားမွ ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း ခ်ဳပ္ဝယ္ကာ မၾကားဖူးသည့္ ေစ်းႏႈန္းမ်ားျဖင့္ ေရာင္းေနသည္ဟု သတင္းျဖစ္ေနသည္။ ေစာေစာက ဤသတင္းကုိ တုိးတုိးတိတ္တိတ္သာ ေျပာၾကေသာ္လည္း ယခု ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေျပာလာၾက၏။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ ေဒၚလာ တစ္သန္းေလာက္ အရင္းျဖင့္ ေမွာင္ခိုကုန္မ်ားကို ေလွာင္ကာ မတန္တဆေစ်းျဖင့္ ေရာင္းသည္ဟု သတင္းမ်ားက ဆိုသည္။

245



‘ျပည္နယ္၏ အက်ိဳးစီးပြား အတြက္ ရန္သူပိတ္ဆို႔မႈကို ေဖာက္ထြက္ကာ အေရးႀကီးေသာ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို

တင္သြင္းလာသည့္ ရဲရင့္ေသာ မ်ိဳးခ်စ္ကုန္သည္ အမ်ားအျပား ရွိပါသည္’

ေဒါက္တာမိ၏ အယ္ဒီတာထံ ေပးစာက ဆုိသည္။



‘၎တို႔မွာ သီးျခားျပည္နယ္၏ အက်ိဳးအတြက္ မိမိတို႔၏ အသက္ႏွင့္စည္းစိမ္ကို ပဓာနမျပဳဘဲ ေဆာင္ရြက္ေနသည့္

ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့ေသာ

ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။

ဤသို႔ေသာ

မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို

ကၽြႏ္ုပ္တို႔

ေတာင္ပုိင္းသားမ်ားက

ေလးစားၾကပါသည္။ ၎တို႔ စြန္႔စြန္႔စားစား တင္သြင္းလာသည့္ ကုန္မ်ားအတြက္ မျဖစ္ေလာက္ေသာ အျမတ္ကေလး အနည္းငယ္ယူသည္ကို မည္သို႔မွ် ေျပာစရာ မရွိပါ။ ၎တို႔မွာ ကိုယ္က်ိဳးမၾကည့္ေသာ လူႀကီးလူေကာင္းမ်ား ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔က ဂုဏ္ျပဳပါသည္။ ၎တို႔ကို ကၽြႏ္ုပ္ ရည္ရြယ္ေျပာဆိုျခင္း မဟုတ္ပါ။ သို႔ရာတြင္ မိမိ၏ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား အတြက္ မ်ိဳးခ်စ္ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ေလဟန္ေဆာင္ေနၾကသည့္ လူဆိုး လူယုတ္မာမ်ား ရွိပါသည္။ ဤလူယုတ္မာမ်ားကိုမူ ျပည္သူမ်ားက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္ဖ်က္ ေခ်မႈန္းပစ္ရန္ လိုပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ တရားမွ်တဆံုးေသာ

အေရးေတာ္ပံုႀကီး

ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္

တုိက္ခိုက္ေနၾကသည့္

ရဲေဘာ္အမ်ားအျပား

ကြီႏုိင္

စသည့္ ေဆးဝါးမ်ား ခ်ိဳ႕တဲ့သျဖင့္ အတံုးအ႐ံုး ေသဆံုးေနၾကခ်ိန္တြင္ ထိုသူမ်ားသည္ ပိုးဖဲ၊ ကတၱီပါ၊ ဇာစသည္တို႔ တင္သြင္းၾကပါသည္။ 

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ ထံုေဆးမ်ား လုိေနခ်ိန္တြင္ ထိုသူမ်ားသည္ လက္ဖက္ေျခာက္ႏွင့္

ဝိုင္အရက္မ်ားကို တင္သြင္းေနၾကသည္။ ဤ လူယုတ္မာမ်ားသည္ လူသားစား လင္းတမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ရဲေဘာ္မ်ား၏ အေသြးအသားကို စုပ္ယူ စားမ်ိဳေနသည့္ ဤလူယုတ္မာမ်ား၊ ပိတ္ဆို႔မႈ ကုန္တင္သြင္းသူမ်ား အားလံုးကို နာမည္ပ်က္ေအာင္ လုပ္ေနသည့္ ဤလူယုတ္မာမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ ေခ်မႈန္းဖို႔ လိုလာပါၿပီ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ရဲေဘာ္မ်ားက စစ္ေျမျပင္တြင္ ဖိနပ္မွ် စီးစရာ မရွိဘဲ တိုက္ေနရခ်ိန္တြင္ ဤ လူယုတ္မာမ်ားသည္ မင္းပရိသတ္အလယ္တြင္ ဘြတ္ဖိနပ္ အေျပာင္သားျဖင့္ လမ္းသလားေနၾကသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အဘယ္ေၾကာင့္ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနၾကရမည္နည္း။ ရဲေဘာ္မ်ားက ေရွ႕တန္းစခန္း မီးပံုမ်ားေဘးတြင္

ခုိက္ခိုက္တုန္ေအာင္

ခ်မ္းေအးကာ

မိႈတက္သည့္

ဝက္ေပါင္ေျခာက္မ်ားကို

စားေနရခ်ိန္တြင္



လူယုတ္မာမ်ားက ရွန္ပိန္ကို ေသာက္၍ ဂ်ာမနီမွ တင္သြင္းသည့္ ဝက္အူေခ်ာင္းဘူးမ်ားကို စားကာ စည္းစိမ္ယစ္ေနၾကသည္ကို ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ အဘယ့္ေၾကာင့္ သည္းခံေနၾကရမည္နည္း။ ဤလူယုတ္မာမ်ားအား သီးျခားျပည္နယ္ကို သစၥာရွိသူတိုင္းက ဝုိင္းပယ္ၾကရန္ ကၽြႏ္ုပ္ ႏိႈးေဆာ္အပ္ပါေၾကာင္း’

ေဒါက္တာမိ၏ ဤေပးစာကို အတၱလန္တာတစ္ၿမိဳ႕လံုး ဖတ္ရသည္။ စည္ႀကီးက ျမည္ၿပီ။ စည္ႀကီး ျမည္လွ်င္

သီးျခားျပည္နယ္ကို သစၥာရွိသူမ်ားပီပီ ရက္ဘတ္တလာကို ဝိုင္းပယ္ၾကသည္။

၁၈၆၂ ခုႏွစ္ ေဆာင္းဦးေပါက္တုန္းက သူ႕ကုိ လက္ခံခဲ့သည့္ အိမ္မ်ားအနက္ ၁၈၆၃ ခု ႏွစ္ဦးတြင္ သူ႕ကိုလက္ခံသည့္

အိမ္ဆုိ၍ ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ အိမ္တစ္အိမ္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ဤသည္မွာလည္း မီလာနီေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီကမူ ရက္ ဘတ္တလာ အတၱလန္တာသို႔ ေရာက္သည္ဟု ၾကားလွ်င္ပင္ ဖ်ားခ်င္သလို နာခ်င္သလို ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႕ကုိ လက္ခံလွ်င္ သူ႕မိတ္ေဆြေတြက မည္သုိ႔ ေမးေငါ့ၾကမည္ကို ေဒၚေလး ပစ္တီ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ကို မလာႏွင့္ဟု ေတာက္ေတာက္ခါးခါး မေျပာရက္။ ရက္ ဘတ္တလာ အတၱလန္တာသို႔ ေရာက္လာသည္ဟု ၾကားတုိင္း ေဒၚေလး ပစ္တီသည္ သူ႕ ပါးစုန္႔ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ႏွစ္ဖက္ကို စူကာ ရက္ ဘတ္တလာ လာလွ်င္ တံခါးဝသို႔ သူကုိယ္တုိင္ ထြက္ၿပီး

246

မလာရန္ေျပာမည္ဟု မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ေျပာတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ရက္ ဘတ္တလာ ေရာက္လာၿပီး သူ႕ဖို႔ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းတစ္ခု ႏွစ္ခုကို ျမင္ရ၍ အရြယ္တင္ေသာ သူ႕႐ုပ္ကို ခ်ီးက်ဴးသည့္ စကားတစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္းကို ၾကားၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္မူ ေဒၚေလး ပစ္တီ မေျပာရက္ေတာ့။ အရည္ ေပ်ာ္က်သြားၿပီ။

‘ခက္တာပဲ၊ ငါေတာ့ ဘယ္လုိ လုပ္ရမယ္မွန္းကို မသိေတာ့ဘူး’ ေဒၚေလး ပစ္တီက ညည္းသည္။ ‘ငါႏွင့္လည္း

မ်က္လံုးခ်င္း ဆုိင္မိေရာ ငါကမ်ား မလာႏွင့္ေျပာလိုက္ရင္ ငါ့မ်ား ဘယ္လိုလုပ္သြားမလဲလို႔ တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနတယ္၊ သူငယ္က ခပ္ရမ္းရမ္း မဟုတ္လား၊ ငါ့ကိုေတာ့ ႐ုိက္သြားမယ္ မထင္ပါဘူးေနာ္၊ ခ်ားလ္ ရွိရင္လည္း အေကာင္းသား၊ ကဲ စကားလက္ရယ္၊ ေနာက္ မလာပါႏွင့္လို႔ ညည္းပဲ နားဝင္ေအာင္ ၾကည့္ေျပာေပးပါ၊ ေျပာလို႔သာ ေျပာရတာ၊ ညည္းကလည္း အလိုတူ အလိုပါပါ၊ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကလည္း ေျပာၾကလွၿပီ၊ ညည္း အေမသာ ၾကားရင္ေတာ့ ငါ့ကို ဘယ္ေလာက္ ေျပာလိုက္မလဲ မသိဘူး၊ မီလာနီ သိပ္အေရာတဝင္ မလုပ္ႏွင့္ေနာ္၊ ခပ္မွန္မွန္ ခပ္တန္းတန္းပဲ ေန၊ ခက္ပါတယ္ ေအ၊ အဲဒီ သူငယ္ကို ၾကည့္ေျပာပါဦး၊ ညည္း ဦးေလး ဟင္နရီဆီ စာေရးရမလား မသိပါဘူး’

‘ဟင့္အင္း၊ မီလာနီ မေျပာႏုိင္ဘူး၊ သူ႕ကုိ ႐ုိင္း႐ုိင္းစုိင္းစုိင္း မဆက္ဆံခ်င္ဘူး၊ လူေတြက သက္သက္ သူ႕ကို

မေကာင္းေျပာေနၾကတာပဲလို႔ ထင္တယ္၊ တကယ္က ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာဟာ ေဒါက္တာမိတို႔၊ ေဒၚႀကီး မယ္ရီတို႔ ေျပာသေလာက္ မဆိုးပါဘူး၊ ငတ္ျပတ္ေနတဲ့လူေတြကို သူပဲ ရိကၡာေတြ ရွာေပးခဲ့တယ္မဟုတ္လား၊ မိဘမဲ့ကေလးေတြ အတြက္ မီလာနီတို႔ဆီမွာ ေဒၚလာ တစ္ရာေတာင္ ရန္ပံုေငြ ထည့္ခဲ့ေသးတယ္မဟုတ္လား၊ သူလည္း မီလာနီတို႔လို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရွိသေလာက္ေတာ့ ရွိတာပါပဲ၊ သီးျခားျပည္နယ္အေပၚမွာ မီလာနီတို႔ သစၥာရွိသေလာက္ေတာ့ ရွိတာပါပဲ၊ ဘယ္သူ ဘာထင္ထင္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ သူ တတ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ေပးေနတာ လူတုိင္းသိတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာႏွင့္ ေဒါက္တာမိရဲ႕စာကို ျပန္မေခ်ပတာ ျဖစ္မွာပါ၊ ေယာက်္ားဆိုတာ ေဒါသထြက္ရင္ ေခါင္းမာတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား’

ေယာက်္ားေတြအေၾကာင္းကို

ေဒၚေလးပစ္တီ

မသိ။

သူတို႔

ေဒါပြလွ်င္

မည္သို႔

ျဖစ္သည္ဆိုသည္ကိုလည္း

သူနားမလည္။ ေဒၚေလ ပစ္တီသည္ သူ႕ ဝဝေဖာင္းေဖာင္း လက္ကေလးမ်ားကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေဝွ႔ယမ္းျပ႐ံုသာ တတ္ႏုိင္ေတာ့သည္။ ေဒၚေလ ပစ္တီသည္ ဘာကိုမွ် မသိ၊ နားမလည္။ သူ သိသည္မွာ ရက္ ဘတ္တလာ နာေဆာက ဝယ္လာသည့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ ခ်ီးက်ဴးစကားမ်ားသာျဖစ္သည္။ မီလာနီက လူတုိင္းတြင္ တစ္ခုေကာင္းေတာ့ ရွိသည္ဟု ဆိုတတ္သည္။ ယခု စကားလက္လည္း မီလာနီလို ျမင္တတ္ေနၿပီ။ မီလာနီက ႐ုိးလြန္းသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ ႐ိုးသည္ကို မည္သူမွ် ျပင္မရႏုိင္။

ရက္ ဘတ္တလာသည္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရွိသူမဟုတ္။ ဤသည္ကို စကားလက္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သို႔ရာတြင္

စကားလက္အဖို႔ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရွိ မရွိက အေရးမႀကီး။ သူ႕အဖို႔ အေရးႀကီးသည္မွာ ရက္ဘတ္တလာ နာေဆာမွ ဝယ္လာသည့္ လက္ေဆာင္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ ခ်ီးက်ဴးေျမႇာက္ပင့္သည့္ စကားမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ယခုကဲ့သို႔ အစစအရာရာ ရွားပါးကာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ ေခါင္စုိက္ေနခ်ိန္တြင္ တြယ္ခ်ိတ္မ်ား၊ သၾကားလံုးမ်ား၊ ဆံညႇပ္မ်ား ဘယ္က ရႏုိင္မည္နည္း။ ရက္ ဘတ္တလာကို မလာရန္ သူ မေျပာခ်င္။ ေဒၚေလး ပစ္တီ ေျပာလိမ့္မည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီက အိမ္ေထာင္ဦးစီး မဟုတ္ေလာ။ အပ်ိဳရံ မဟုတ္ေလာ။ က်င့္ဝတ္ကို ေစာင့္ထိန္းသူ မဟုတ္ေလာ။ ရက္ ဘတ္တလာ သူတို႔အိမ္သို႔ ဝင္ထြက္ေနျခင္းေၾကာင့္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက အတင္းေျပာၾကသည္ကိုလည္း စကားလက္ သိသည္။ သူ႕အတင္း ေျပာၾကသည္ကိုလည္း စကားလက္သိသည္။

247

သို႔ရာတြင္ မီလာနီကိုမူ မည္သူကမွ် မေျပာၾက။ မီလာနီကို ၿမိဳ႕က အထင္ႀကီးၾကသည္။ မီလာနီကသာ ရက္ ဘတ္တလာ ဝင္ထြက္ေနသည္ကို ခုခံေျပာႏုိင္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ အတင္းေျပာၾကေတာ့မည္ မဟုတ္။

သို႔တုိင္ေအာင္ ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕အယူအဆေတြကို စြန္႔လွ်င္ ပို၍ အဆင္ေျပလိမ့္မည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ မက္မံုပင္

လမ္းမေပၚတြင္ ရပ္၍ ရက္ဘတ္တလာႏွင့္ စကားေျပာေနဦး ဘာမွ် အေရးမႀကီး။ အတင္းေျပာခံရမည္ မဟုတ္ေတာ့။

‘ရွင့္စိတ္ထဲ ရွိတာေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ေလွ်ာက္ေျပာေနရတာလဲ၊ အသာပဲ ေနလိုက္ပါလား၊ ရွင္ ေတြ႔ရာေတြ

ေလွ်ာက္မေျပာရင္ ဒီေလာက္ အေျခအေန ဆိုးမွာမဟုတ္ဘူး’

စကားလက္က ရက္ ဘတ္တလာကို ႀကိမ္းသည္။



‘ဒါက မင္း အျမင္ကိုး၊ ေၾကာင္သူေတာ္ဆိုတာ ဒီအတုိင္းပဲ ျမင္မွာေပါ့၊ အင္း၊ စကားလက္ စကားလက္၊ က်ဳပ္က မင္းဟာ

ဒိထက္ သတၱိေကာင္းမယ္ထင္ေနတာ။ အုိင္းရစ္လူမ်ိဳးမ်ားဟာ စိတ္ထဲရွိတာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္တယ္လို႔ ထင္တာ၊ ဒီေလာက္ၾကာၾကာ ျမံဳထားရတာ မင္း ရင္ထဲမွာ ဘယ့္ႏွယ္ ေနသလဲ၊ ေပါက္ကြဲ မထြက္ခ်င္ဘူးလား’

‘ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့’ စကားလက္က စိတ္ မပါ့တပါ ဝန္ခံသည္။ ‘တစ္ေန႔လံုး အေရးေတာ္ပံု အေၾကာင္းခ်ည္းပဲ

ေျပာေနတာ နားေတာ့ ၿငီးတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ရွင္ စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ စကားလက္ စိတ္ထဲရွိတာေတြ အကုန္ေလွ်ာက္ေျပာရင္ စကားလက္ကို ဘယ္သူကမွလည္း စကားေျပာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ေယာက်္ားေလး ကမွလည္း စကားလက္ႏွင့္ တြဲကေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး’

‘ေအး၊ ဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အဖုိ႔ တြဲကမယ့္လူ မရွိလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး၊ ကိုယ့္စိတ္ ကိုယ္

ခ်ဳပ္တည္းႏုိင္တဲ့ အတြက္ မင္းကို က်ဳပ္ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ေတာ့ ခ်ဳပ္တည္းလို႔မရဘူး၊ မ်ိဳးခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ဟန္ေဆာင္ရတာ စားေတာ့စားသာပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က ဟန္မေဆာင္တတ္ဘူး၊ လူမုိက္ မ်ိဳးခ်စ္ေတြကေတာ့ ရွိသမွ် ပိုက္ဆံကို ပိတ္ဆုိ႔မႈ ကုန္ကူးရင္ အ႐ံႈးခံ ေရာင္းၾကတယ္၊ ျပည္တြင္းစစ္လည္း ၿပီးေရာ ကုန္းေကာက္စရာ က်န္မွာေတာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ သူတို႔ကေတာ့ က်ဳပ္ကို ဘယ္ႀကိဳက္မလဲ၊ က်ဳပ္က သူတို႔လို မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ စာရင္းထဲလည္း အပါမခံႏုိင္ဘူး၊ ျပည္တြင္းစစ္ၿပီးရင္ သူေတာင္းစားဘဝလည္း အေရာက္မခံႏုိင္ဘူး၊ ဒီေတာ့ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ သူရဲေကာင္းႀကီးေတြ လုပ္ခ်င္ရင္ လုပ္ၾကေပါ့၊ က်ဳပ္ကေတာ့ မလုပ္ႏုိင္ဘူး၊ တကယ္က်ေတာ့လည္း သူရဲေကာင္း အျဖစ္ သူတို႔ နာမည္ႀကီးတာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာၾကာခံမွာလဲ၊ အလြန္ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေပါ့၊ ၾကာရင္ ဘယ္သူက အမွတ္ရၾကဦးမွာတဲ့လဲ’

‘ရွင္ ေတြးတာေတြက အပ်က္ဘက္ မ်ားလြန္းတယ္၊ ရွင္ ထင္သေလာက္ေတာ့လည္း မဆုိးေသးပါဘူး၊ အဂၤလန္တို႔

ျပင္သစ္တို႔ကလည္း ဒီအတုိင္း လက္ပုိက္ၾကည့္မေနပါဘူး၊ စကားလက္တို႔ဘက္က ဝင္ၿပီး’

‘ဪ ကေလးမက သတင္းစာေတြကို ဖတ္ၿပီး အဟုတ္ထင္ေနဟန္တူတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ အံ့ဩဖို႔ေကာင္းတဲ့

ကေလးမပဲ၊ သတင္းစာေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မဖတ္နဲ႔၊ အလကားပဲ၊ သတင္းစာေတြကို ဖတ္ရင္ မင္း ဦးေႏွာက္ကေလး ခ်ာခ်ာလည္သြားမယ္၊ က်ဳပ္ အဂၤလန္က ျပန္လာတာ မၾကာေသးဘူး၊ တစ္လေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္၊ မင္း သိထားဖို႔က အဂၤလန္ဟာ က်ဳပ္တို႔ သီးျခားျပည္နယ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မကူဘူး မွတ္ထား၊ အဂၤလိပ္ဟာ ႐ံႈးမယ့္ ျမင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ

248

မေလာင္းဘူး၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳးျဖစ္ေနတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ဒတ္ခ်္ ရာဇပလႅင္ေပၚမွာ တက္ထုိင္ေနတဲ့ မိန္းမ ဝဝႀကီးကလည္း ဘာသာတရား ကုိင္း႐ိႈင္းလြန္းတယ္၊ ကၽြန္စနစ္ကို ေထာက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး၊ အဂၤလိပ္ခ်ည္စက္ေတြမွာ ဝါဂြမ္း မရွိလို႔ အဂၤလိပ္ အလုပ္သမားေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ငတ္ေနေန အဂၤလိပ္ဟာ က်ဳပ္တို႔ျပည္နယ္က ကၽြန္စနစ္ကို သေဘာမက်ဘူး၊ ျပင္သစ္ကို ၾကည့္ဦးမလား၊ နပိုလီယန္ကို လုိက္အတုခုိးေနေပမယ့္ သူ႕ခမ်ာ အတုခုိးလို႔ မရဘဲ မကၠဆီကိုမွာ အလုပ္မ်ားေနတယ္၊ က်ဳပ္တို႔ကို ကူဖို႔ မေျပာႏွင့္ သူ႕ဘာသာ သူေတာင္ ယားလို႔မကုတ္အားဘူး၊ တကယ္ကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနတာကို ျပင္သစ္က ခပ္ႀကိဳက္ႀကိဳက္ပဲ၊ ဒါမွ မကၠဆီကိုမွာ သူထင္တုိင္း ျခယ္လွယ္ႏုိင္မွာေပါ့၊ က်ဳပ္တို႔ ရန္ကို မစုိးရိမ္ရေတာ့ဘူး၊ ဒီမွာ စကားလက္၊ ႏုိင္ငံျခားက က်ဳပ္တို႔ကို ဝင္ကူမယ္ ဘာမယ္ေတြ ေရးတာေတြဟာ သတင္းစာေတြရဲ႕ ထြင္လံုးေတြ၊ က်ဳပ္တို႔ သီးျခားျပည္နယ္သမားေတြ စိတ္ဓာတ္က်မွာစုိးလို႔ လုပ္ၾကံေရးတဲ့ ထြင္လံုးေတြ၊ က်ဳပ္တို႔ သီးျခားျပည္နယ္ ႐ံႈးမွာ ေသခ်ာတယ္၊ က်ဳပ္တို႔မွာ အင္အားမရွိဘူး၊ ကုလားအုတ္မွာ အားဆိုလို႔ ဘို႔တစ္ခုပဲ ရွိသလို က်ဳပ္တို႔မွာလည္း စိတ္ဓာတ္ကေလးပဲ ရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီစိတ္ဓာတ္ဟာလည္း ဘယ္ေလာက္မ်ားခံႏုိင္မွာလဲ၊ ပိတ္ဆုိ႔မႈ ကုန္ေတြကို သြင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္လာတာ ေျခာက္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိၿပီ၊ ခုေတာ့ က်ဳပ္ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ အႏၲရာယ္ႀကီးလြန္းတယ္၊ က်ဳပ္ စက္ေလွေတြကို အဂၤလိပ္ လူမုိက္တစ္ေယာက္ကို ေရာင္းလိုက္ေတာ့မယ္၊ ပိတ္ဆို႔မႈကို ေဖာက္ႏုိင္ေသးတယ္လို႔ သူက ထင္ေနေသးတာကိုး၊ လုပ္ၾကည့္ပေစေပါ့၊ က်ဳပ္အဖို႔ကေတာ့ ပိတ္ဆို႔မႈကို ေဖာက္ႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ မေဖာက္ႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ ဒီအလုပ္ကို မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ က်ဳပ္ လိုခ်င္တဲ့ ပိုက္ဆံလည္းရၿပီ၊ အဂၤလိပ္ဘဏ္ေတြမွာ ေရႊဝယ္ၿပီး အပ္ထားၿပီးၿပီ၊ ဘာမွ အသံုးမက်တဲ့ ျပည္နယ္စကၠဴေတြ ဘာလုပ္မွာလဲ’

ရက္ ဘတ္တလာက စကားေျပာလွ်င္ သူ႕ထံုးစံအတုိင္း ယုတၱိ ယုတၱာရွိရွိ ေျပာတတ္သည္။ သူမ်ားၾကားလွ်င္

သစၥာေဖာက္စကားဟု

ထင္ၾကလိမ့္မည္။

သို႔ရာတြင္

စကားလက္ကမူ

မွန္သည္ဟု

ထင္သည္။

ဉာဏ္အေျမာ္အျမင္

ရွိသည္ဟု ထင္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ စကားလက္အေနျဖင့္ ဤသို႔မထင္သင့္။ သူ႕စကားမ်ားကိုၾကားလွ်င္ အလန္႔တၾကား ျဖစ္ဖို႔ေကာင္းသည္။ ေဒါသထြက္ဖို႔ေကာင္းသည္။ ယခု မည္သို႔မွ် မခံစားရ။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္က ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသည္။ ဟန္ေဆာင္ ပန္ေဆာင္သည္ျဖစ္ေစ ခုခံေျပာမွ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးပီသရာ ေရာက္မည္ဟု ထင္သည္။

‘ရွင္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ေဒါက္တာမိ ေရးတဲ့ စာဟာ မွန္တယ္လို႔ စကားလက္ ထင္တယ္ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊

ရွင့္သိကၡာကို ရွင္ ျပန္ဆယ္ခ်င္ရင္ စက္ေလွေတြကို ေရာင္းၿပီးတဲ့ အခါက်ေတာ့ စစ္တပ္ထဲ ဝင္ေပါ့၊ ရွင္လည္း စစ္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဆင္း တစ္ေယာက္ပဲဟာ’

‘မင္းကို စစ္သားစုေဆာင္းေရး အရာရွိ ခန္႔ဖို႔ ေကာင္းတယ္၊ ကဲ ဆိုပါေတာ့၊ က်ဳပ္ သိကၡာကို ျပန္မဆယ္ခ်င္ဘူး ဆိုပါေတာ့၊

မင္း ဘာေျပာမလဲ၊ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကို ဝုိင္းပယ္ထားတဲ့ စနစ္ႀကီး တည္ျမဲဖို႔အတြက္ က်ဳပ္က ဘာျဖစ္လို႔ ဝင္ဝင္တုိက္ေပးရမွာလဲ၊ ဒီစနစ္ႀကီး ျမန္ျမန္ပ်က္ေလ ေကာင္းေလ မဟုတ္ဘူးလား’

‘ဘာစနစ္ကို ေျပာတာလဲ၊ စကားလက္ မသိဘူး’



‘မသိဘူး ဟုတ္လား၊ သနားစရာ ေကာင္းလုိက္ပါဘိေတာ့ ကေလးမေလး၊ ခု က်ဳပ္တို႔ မင္းတို႔ လက္ခံက်င့္သံုးေနတဲ့

စနစ္ႀကီးေပါ့၊ က်ဳပ္ ေျပာရဲပါတယ္၊ မင္းလည္း ဒီ စနစ္ႀကီးကို မႀကိဳက္ပါဘူး၊ က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္မိသားစုထဲမွာ ဘာျဖစ္လို႔ သိုးမည္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ထင္သလဲ၊ က်ဳပ္တို႔ သီးျခားျပည္နယ္ ခြဲထြက္ေရး စနစ္ႀကီးကို လက္မခံလို႔ က်ဳပ္

249

သုိးမည္းျဖစ္ရတာ၊

တျခား

ဘာေၾကာင့္မွမဟုတ္ဘူး၊

သီးျခားျပည္နယ္

စနစ္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို

ခ်ာလက္စတန္က

ေထာက္ခံၾကတယ္၊ က်ဳပ္က မေထာက္ခံဘူး၊ ေထာက္လည္း မေထာက္ခံႏုိင္ဘူး၊ ခ်ာလက္စတန္ဟာ ေတာင္ပုိင္းလူေနမႈ စနစ္ႀကီး အထြန္းဆံုးေနရာပဲ၊ အဲဒါကို က်ဳပ္ စိတ္အပ်က္ဆံုးပဲ၊ အရာကိစၥ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရွးတုန္းက လုပ္ခဲ့ၾကလို႔ ထံုးစံရွိလို႔ ဆိုၿပီး လုိက္လုပ္ေနၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြဆိုရင္ လုပ္သာေနၾကရတယ္၊ ဘာမွ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး၊ မင္းလည္း ၾကားဖူးၿပီးသား

ျဖစ္ခ်င္

ျဖစ္မွာပဲ၊

က်ဳပ္ကို

လူ႕အဖြဲ႔အစည္းက

ဝုိင္းပယ္

ထားတာဟာ

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ

လက္မထပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥကေလးတစ္ခုေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး၊ မင္း စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ဒီ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို မေတာ္တဆ အိမ္ျပန္ပို႔ဖို႔ ေနာက္က်သြား႐ံုကေလးႏွင့္ က်ဳပ္ မႀကိဳက္ဘဲႏွင့္ ယူရေတာ့မွာလား၊ သူ႕အစ္ကိုက က်ဳပ္ကို ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္တာကို သူ႕ထက္ ဆယ္ဆ လက္ေျဖာင့္တဲ့ က်ဳပ္က လည္စင္းၿပီး ခံရမွာလား၊ ဟုတ္ပါတယ္၊ က်ဳပ္က လူႀကီးလူေကာင္းဆိုရင္ေတာ့ သူ႕ေသနတ္ ေျပာင္းဝေရွ႕မွာ ရင္ေကာ့ေပးၿပီး က်ဳပ္မိသားစုရဲ႕ အစြန္းအထင္းကို ေသြးႏွင့္ ေဆးပစ္ရမွာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က လူႀကီးလူေကာင္း မဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္ လူ႕ဘဝမွာ အသက္ရွင္ေနခ်င္တယ္၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္တယ္၊ ေနလည္း ေနခဲ့တယ္၊ က်ဳပ္ အစ္ကုိကို ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ တရားက်တယ္၊ က်ဳပ္အစ္ကိုဟာ ခ်ာလက္စတန္က လူ သူေတာ္ေကာင္းေတြထဲ ေန၊ လယ္ကေလး လုပ္၊ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္း သြား၊ ဒါႏွင့္ ေသသြားရတယ္၊ က်ဳပ္ ဒီလို မေနႏုိင္ဘူး၊ ဒီစနစ္ႀကီးကို ဆန္႔က်င္ရင္ က်ဳပ္ကို ဝုိင္းပယ္ၾကမယ္ဆိုတာ က်ဳပ္သိသားပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီစနစ္ႀကီးကို က်ဳပ္ မႀကိဳက္ဘူး၊ ဒီမွာ ကေလးမ၊ က်ဳပ္တို႔ ေတာင္ပုိင္းသားေတြရဲ႕ လူေနမႈစနစ္ႀကီးဟာ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီ၊ ဥေရာပအလယ္ေခတ္က ပေဒသရာဇ္ စနစ္လို ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ၊ က်ဳပ္တို႔ လူေနမႈစနစ္ႀကီးဟာ ပ်က္စီးေတာ့မယ္။ ခုလည္း ပ်က္စီးေနၿပီ၊ ဒါေတာင္ ေဒါက္တာမိတို႔လို လူေတြ ေျပာတဲ့စကားကုိ က်ဳပ္က လိုက္နာလိမ့္မယ္လို႔ မင္း ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္၊ တူမီး ေသနတ္ကိုင္ၿပီး စစ္ေျမျပင္သြားမယ္လို႔ ထင္ေနတယ္၊ ဘာလဲ၊ မင္း က်ဳပ္ကို နလပိန္းတံုး ေအာက္ေမ့ေနသလား၊ ဒီမွာ မိန္းကေလး၊ က်ဳပ္က က်ဳပ္ လာ႐ုိက္တဲ့ ႀကိမ္ကို  ေကာက္နမ္းတဲ့ လူမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ နင္းခ်ိဳးပစ္တဲ့ လူမ်ိဳး၊ မင္း ျမဲျမဲမွတ္ထား၊ က်ဳပ္ဟာ ေတာင္ပုိင္းႏွင့္ ပခံုးခ်င္းယွဥ္ႏုိင္ၿပီ၊ တစ္ခါတုန္းက က်ဳပ္ ေမြးပါ အခြင့္အေရး ဆံုး႐ံႈးခဲ့တယ္၊ ခု ဒါအတြက္ ေလ်ာ္ေၾကး ျပန္ရၿပီ၊ ေတာင္ပုိင္းသားေတြရဲ႕ ဒုကၡ သုကၡေတြ၊ ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးမႈေတြထဲက က်ဳပ္ အျမတ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရခဲ့ၿပီးၿပီ၊ အဲဒါ က်ဳပ္ ေမြးပါ အခြင့္အေရး ပိတ္ခဲ့လို႔ ေတာင္ပုိင္းသားေတြဆီက က်ဳပ္ ျပန္ေတာင္းတဲ့ ေလ်ာ္ေၾကးပဲ’

‘ရွင္ဟာ ေၾကးစား သိပ္ဆန္တာပဲ၊ သိပ္ယုတ္မာတာပဲ’



စကားလက္က ေျပာသည္။ သို႔ရာတြင္ ပါးစပ္မွ အလိုလို ထြက္သြားျခင္းသာ ျဖစ္၏။ သူ ေျပာသည့္ စကားမ်ားကမူ

ေခါင္းထဲတြင္ စြဲသြားၿပီ။ သူ ေျပာသည့္ စကားထဲတြင္ အမွန္ေတြ အမ်ားႀကီးပါသည္။ လူႀကီးလူေကာင္း ဆိုသူမ်ားသည္ အဓိပၸာယ္မရွိသည့္ အရာေတြကို လုပ္ေနၾကသည္။ သူ႕ကုိယ္သူ ျပန္ၾကည့္လွ်င္ ေတြ႔ႏုိင္သည္။ ခ်ားလ္ကို တစ္စက္ကေလးမွ် မလြမ္းသည့္တုိင္ လြမ္းဟန္ေဆာင္ေနရသည္။ နိဗၺာန္ေစ်းတြင္ ကမိ႐ံုကေလးျဖင့္ သူ႕ကို ရစရာမရွိေအာင္ ေျပာၾကသည္။ အျခား မိန္းကေလးမ်ားထက္ တစ္ခုခု ထူးျခား၍ လုပ္မိလွ်င္၊ ေျပာမိလွ်င္ ေမးေင့ါၾကသည္။ သို႔တုိင္ေအာင္ သူကုိယ္တုိင္ မေက်နပ္သည့္ ေရွးထံုးစံမ်ားကို ရက္ ဘတ္တလာက တိုက္ခုိက္ ေဝဖန္လာသည့္အခါတြင္ စကားလက္ နားမေထာင္ဝံ့သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ သူပင္လည္း အ႐ုိးရင့္ေနၿပီေလာ မဆိုႏုိင္။

‘ေၾကးစားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ကြယ္၊ အျမင္က်ယ္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊ ေအးေလ အျမင္က်ယ္တာကို ေၾကးစားလုိ႔

ေခၚခ်င္လည္း ေခၚေပါ့၊ က်ဳပ္လို အျမင္မက်ယ္တဲ့ လူေတြကေတာ့ ဒီလိုပဲ ေခၚၾကမွာေပါ့၊ က်ဳပ္လို ၁၈၆၁ ခုႏွစ္တုန္းက

250

လက္ထဲမွာ ေဒၚလာတစ္ေထာင္ေလာက္ရွိရင္ အဲဒီ ျပည္နယ္ခ်စ္ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ဆိုတဲ့လူေတြဟာ က်ဳပ္လုပ္ခဲ့သလို ဘာျဖစ္လို႔ မလုပ္ခဲ့ၾကသလဲ၊ လုပ္ႏုိင္သားပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ မလုပ္ခဲ့ၾကဘူး၊ မင္းတို႔က ေၾကးစားလို႔ ေခၚတဲ့လူေတြကပဲ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္၊ က်ဳပ္ ဥပမာျပမယ္၊ ဆြန္တာ ခံတပ္က်ၿပီးစ ယန္ကီ ပိတ္ဆို႔မႈ မလုပ္ခင္ကေလးမွာ ျပည္နယ္က ဝါဂြမ္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို က်ဳပ္ ေစ်းေပါေပါႏွင့္ ဝယ္ၿပီး အဂၤလန္ကို ယူသြားတယ္၊ ခုထက္ထိ လီဗာပူက ဂိုေဒါင္ေတြထဲမွာ ရွိေသးတယ္၊ မေရာင္းေသးဘူး၊ အဂၤလိပ္ အထည္စက္ေတြ ဝါဂြမ္းျပတ္ၿပီး က်ဳပ္ ေတာင္းတဲ့ ေစ်းကို ေပးတဲ့အထိ ေလွာင္ထားဦးမွာပဲ၊ ဝါဂြမ္း တစ္ေပါင္ကို တစ္ေဒၚလာေလာက္ ရမွ ေရာင္းမယ္’

‘တစ္ေပါင္ကို တစ္ေဒၚလာ တဲ့၊ ရလိမ့္မယ္ အားႀကီး၊ သစ္ပင္ေပၚမွာ ငွက္ေတြ မေပါက္ဘဲ ဆင္ေတြတက္ၿပီး

အသုိက္လုပ္ခ်င္ လုပ္မယ္၊ ဒီေစ်းေတာ့ ရမွာမဟုတ္ဘူး’

‘ရပါတယ္၊ ခုေတာင္ ဝါဂြမ္း တစ္ေပါင္ကို ခုႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္ဆင့္ ေစ်း ရွိေနၿပီ မဟုတ္လား၊ ဒီမွာ စကားလက္၊ ဒီ ျပည္တြင္းစစ္

ၿပီးရင္ က်ဳပ္ သူေဌးျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ သိလား၊ အျမင္က်ယ္လို႔၊ အဲေလ ေၾကးစား ဆန္လို႔ မွတ္ထား၊ ေနာက္ထပ္ က်ဳပ္ ေျပာဦးမယ္၊ လူတစ္ေယာက္အတြက္ သူေဌးျဖစ္ဖို႔ အခ်ိန္ ႏွစ္ခ်ိန္ရွိတယ္၊ တစ္ခ်ိန္က တုိင္းျပည္တည္ေဆာက္တဲ့အခ်ိန္၊ ေနာက္တစ္ခ်ိန္က တုိင္းျပည္ပ်က္တဲ့အခ်ိန္၊ တုိင္းျပည္ တည္ေဆာက္ေနတုန္းမွာ သူေဌးျဖစ္ဖို႔ ေႏွးတယ္၊ တုိင္းျပည္ ပ်က္တုန္းမွာ သူေဌးျဖစ္ ျမန္တယ္၊ အဲဒါ မင္း ျမဲျမဲ မွတ္ထား၊ တစ္ေန႔ မင္းအဖို႔ အသံုးက်ခ်င္ က်မလား မသိဘူး’

‘အၾကံေကာင္း ဉာဏ္ေကာင္းေတြေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ရွင္’ စကားလက္က အားတင္း၍ ခပ္ေလွာင္ေလွာင္

ေျပာလုိက္သည္။ ‘ဒါေပမယ့္ ရွင့္ အၾကံဉာဏ္ကို စကားလက္ မလိုပါဘူး၊ ေဖေဖဟာလည္း ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္မ တစ္သက္မွာ ဘာမွ ပူစရာ မလိုပါဘူး၊ ခ်ားလ္ရဲ႕အေမြေတြလည္း က်န္ရစ္ပါတယ္’

‘ျပင္သစ္ ေတာ္လွန္ေရး မျဖစ္ခင္တုန္းက ျပင္သစ္ မင္းစိုးရာဇာေတြကလည္း သူတုိ႔ကုိယ္ သူတို႔ ဒီလိုပဲ ထင္ၾကတာပဲ၊

ေနာက္ဆံုးက်မွသာ အမိႈက္က်ံဳးတဲ့ လွည္းေပၚ တက္ရတာ’

စကားလက္သည္

ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ားသို႔

သြားေနသည္။

သို႔တုိင္

ခင္ပြန္းဆံုးသည့္

အထိမ္းအမွတ္

အျဖစ္

အဝတ္အနက္ေတြကို ဝတ္ဆင္ေနရဆဲ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ေရွ႕ေနာက္ ညီၫြတ္ျခင္းမရွိဟု ရက္ ဘတ္တလာက မၾကာခဏ ေထာက္ျပတတ္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာက အေရာင္လြင္လြင္ ေတာက္ေတာက္ပပကို သေဘာက်သည္။ စကားလက္ အေရာင္ ရင့္ရင့္မိႈင္းမိႈင္းေတြ ဝတ္လွ်င္ ၾကည့္၍မရ။ ရယ္ခ်င္သည္။ စကားလက္ကမူ အေရာင္ ရင့္ရင့္မိႈင္းမႈိင္းတို႔ကို ဝတ္ျမဲ ဝတ္သည္။ အေရာင္ ေတာက္ေတာက္ပပေတြ ဝတ္လွ်င္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက သူ႕ကို ဤထက္မက ဝုိင္း၍ လက္ၫိႈးထိုးၾကေတာ့မည္။ ေမေမကလည္း ဆူဦးမည္။

အနက္ေရာင္ကို ဝတ္လွ်င္ က်ီးကန္းႏွင့္တူသည္၊ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ရင့္သြားသည္ ထင္ရသည္ဟု ရက္ဘတ္တလာက

ေျပာင္ေျပာင္ ေျပာသည္။ စကားလက္သည္ အလိုက္အထိုက္ မေျပာတတ္ေသာ ရက္ ဘတ္တလာ၏ စကားေၾကာင့္ သူ႕ကုိယ္သူ မွန္ေရွ႕တြင္ ရပ္၍ ၾကည့္မိသည္။ သူသည္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ရြယ္ႏွင့္ မတူေတာ့ဘဲ အသက္ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္ႏွင့္ တူေနၿပီေလာ။

‘မင္းက မင္းကိယ ု မ ္ င္း မစၥက္ မယ္ရဝ ီ ယ္သာႏွင့္ တူေအာင္ လုပႏ ္ င ုိ တ ္ ာကို ဂုဏယ ္ ူေနတယ္ ထင္တယ္’ ရက္ ဘတ္တလာက

251

မခံခ်င္ေအာင္ ဆြသည္။ ‘ၿပီးေတာ့ မင္းကိုယ္မင္းလည္း တကယ္ မပူေဆြးဘဲႏွင့္ ပူေဆြးေနတဲ့ မုဆုိးမတစ္ေယာက္ပါ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာ္ျငာခ်င္ပံု ရတယ္၊ မင္း ဒီအဝတ္ႀကီးေတြ မဝတ္စမ္းပါႏွင့္ကြယ္၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ က်ဳပ္ ပါရီက ျပန္လာရင္ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဝတ္စံုေတြ ဝယ္ခဲ့ပါ့မယ္၊ ဝတ္ၾကည့္စမ္းပါ’

‘ဟင့္အင္း၊ စကားလက္ ဒါေတြ မဝတ္ခ်င္ဘူး၊ ေနာက္ ဒီအေၾကာင္းကို မေျပာပါႏွင့္’ စကားလက္က ခ်ားလ္အေၾကာင္းကို

မေျပာလိုသျဖင့္ ပိတ္ေျပာသည္။

ရက္ ဘတ္တလာက ဘာမွ် မေျပာ။ ခပ္ျပံဳးျပံဳးျဖင့္ လွည့္ထြက္သြားသည္။ မၾကာမီ ဝီလ္မင္တန္သို႔ ခရီးထြက္ရဦးမည္။



ေနာက္ ရက္သတၱပတ္ အနည္းငယ္ အၾကာ ေနျခည္ဝင္းသည့္ ေႏြ တစ္မနက္တြင္ ရက္ ဘက္တလာ တစ္ေယာက္

ေပါက္လာသည္။ သူ႕လက္ထဲတြင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထုပ္ထားသည့္ ဂ်ပ္ေသတၱာတစ္လံုး ပါလာသည္။ အိမ္တြင္ စကားလက္ တစ္ေယာက္တည္း

ရွိသည္ကို

သိသျဖင့္

ဧည့္ခန္းတံခါးကို

တြန္းဖြင့္လာခဲ့သည္။

ဂ်ပ္ေသတၱာထဲတြင္

အထပ္ထပ္

ရစ္ပတ္ထားသည့္ မိန္းမေဆာင္း ဦးထုပ္ လွလွကေလး တစ္လံုး။

ဦးထုပ္ကေလးက ခ်စ္စရာ။ လွလွကေလး။ အဝတ္အစား သစ္သစ္လြင္လြင္ လွလွပပကို မက္သည့္ စကားလက္

လွမ္းယူမိသည္။ ဤေလာက္ လွသည့္ ဦးထုပ္မ်ိဳးကို တစ္ခါမွ် သူ မျမင္ဖူးေသး။ ဦးထုပ္က တာဖက္တာစ အစိမ္းရင့္ေရာင္။ အနားက ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ႏုႏု ကြပ္ထားသည့္ အနား။ လက္တစ္ဝါးေလာက္ ရွိသည့္ ေမးသုိင္းႀကိဳးကလည္း အစိမ္းႏုေရာင္။ ဦးထုပ္ ထိပ္ဖ်ားတြင္ အစိမ္းႏုေရာင္ ငွက္ကုလားအုပ္ေမြး တစ္ေခ်ာင္း စုိက္လ်က္။

‘ေဆာင္းၾကည့္စမ္း’



ရက္ ဘတ္တလာက ျပံဳး၍ ေျပာသည္။



စကားလက္က တစ္ဖက္ နံရံရွိ မွန္ေရွ႕သို႔ ေျပးကာ ဦးထုပ္ကို ေခါင္းေပၚသို႔ တင္ၾကည့္လိုက္သည္။ နားသံသီးေလးေတြ

ေပၚသြားသည္အထိ ဆံပင္ကို နားေနာက္သို႔ ပင့္လုိက္ၿပီး ေမးသုိင္းႀကိဳးကို ဆြဲခ်ည္သည္။

‘လိုက္ရဲ႕လား ဟင္’



စကားလက္က ျမင္သာေအာင္ ေျခဖ်ားေထာက္ကာ ေခါင္းကို ငဲ့ျပသည္။ ဦးထုပ္မွ ငွက္ေတာင္က လႈပ္ေနသည္။

ရက္ ဘတ္တလာက မည္သို႔မွ် မေျပာေသး။ သို႔ရာတြင္ သူႏွင့္ လိုက္ေၾကာင္းကို စကားလက္ ေကာင္းေကာင္း သိသည္။ အစိမ္းႏုေရာင္ ဦးထုပ္အနားသည္ စကားလက္၏ မ်က္လံုးစိမ္းစိမ္းေမွာင္ေမွာင္မ်ားကို ပို၍ ေတာက္လာေစသည္။ စကားလက္ ေၾကာ့ေနသည္။ ခါတုိင္းထက္ လွေနသည္။

‘ဒါ ဘယ္သူ႕ဖို႔လဲဟင္၊ စကားလက္ ဝယ္မယ္ေလ၊ ရွင္ ဆိုသေလာက္ ေပးပါ့မယ္ ရွင္ရဲ႕’



‘မင္းဖို႔ပါ၊ ဒီဦးထုပ္ အစိမ္းေရာင္ကို ဒိျပင္လူ ေဆာင္းရင္ ဘယ္လွမလဲကြယ္၊ မင္းမ်က္လံုးက အစိမ္းေရာင္ႏွင့္

လုိက္ေအာင္ ေရြးဝယ္ခဲ့တာ’

252



‘ဒါ စကားလက္ဖို႔ ဝယ္လာတာ ဟုတ္လား’



‘ဟုတ္တယ္ေလ’



စကားလက္သည္ မွန္ထဲတြင္ သူ႕ကုိယ္သူ ၾကည့္၍ သေဘာက်ေနသည္။ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ဦးထုပ္လွလွ ေဆာင္းရသည္မွာ

ဤတစ္ႀကိမ္သာ ရွိေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ဤဦးထုပ္ကို ဘယ္မွာ သြား၍ ေဆာင္းရမည္နည္း။ စကားလက္၏ အျပံဳးသည္ မွိန္သြား၏။

‘သေဘာက်သလား’



‘အို သိပ္ႀကိဳက္တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီဦးထုပ္လွလွကေလးေပၚကို ဇာနက္ႀကီး အုပ္ရမွာ ႏွေျမာစရာ’



ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕အနီးသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာကာ ေမးသုိင္းႀကိဳးကို ကၽြမ္းက်င္စြာ ေျဖလုိက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ဦးထုပ္ကို ဂ်ပ္ေသတၱာထဲသို႔ ျပန္ထည့္သည္။

‘ဟင္ ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္ထည့္တာလဲ၊ စကားလက္ဖို႔ဆို’



‘အစတုန္းကေတာ့ မင္းဖို႔ ဝယ္လာတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ ဦးထုပ္လွလွကေလးကို မုဆိုးမ ဝတ္တဲ့ အဝတ္နက္ႀကီးႏွင့္

အုပ္တာမ်ိဳးေတာ့ အျဖစ္မခံႏုိင္ဘူး၊ က်ဳပ္ ေစတနာကို လက္ခံတဲ့ မ်က္လံုးစိမ္းစိမ္းႏွင့္ တျခားမိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကိုပဲ ရွာေပးေတာ့မယ္’

‘ဟင့္အင္း၊ မေပးရဘူး၊ စကားလက္ ယူမယ္၊ စကားလက္ ဝယ္ပါ့မယ္’



‘ဘာလုပ္ဖို႔ ဝယ္မွာလဲ၊ မုဆုိးမ ဝတ္တဲ့ ဇာနက္ႀကီး ဖံုးၿပီး ေဆာင္းမလို႔လား’



စကားလက္က

ဂ်ပ္ေသတၱာကို

လုသည္။

ဤဦးထုပ္ကို

တျခားလူကို

မေပးႏုိင္။

သူႏွင့္

လုိက္သည္။

ဦးထုပ္ေဆာင္းလုိက္လွ်င္ ႏုသြားသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေဒၚေလး ပစ္တီ၊ မီလာနီႏွင့္ ေမေမ့ကို သြား၍ သတိရေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ေၾကာက္မေနႏုိင္။ လွခ်င္စိတ္သည္ ေၾကာက္စိတ္ထက္ အားေကာင္းသည္။

‘ပိုးဇာႏွင့္ မအုပ္ပါဘူး၊ စကားလက္ ဒီအတုိင္း ေဆာင္းမွာပါ၊ စကားလက္ကို ေပးပါ’



ရက္

ဘတ္တလာက

ခပ္ေလွာင္ေလွာင္

အျပံဳးျဖင့္

ဂ်ပ္ေသတၱာကို

သူ႕ထံ

လွမ္းေပးသည္။

စကားလက္

ေခါင္းေပၚတင္ေဆာင္းသည္ကို ၾကည့္ေနသည္။

‘ဘယ္ေလာက္ေပးရသလဲ၊ ခုေတာ့ စကားလက္ရဲ႕ လက္ထဲမွာ ငါးဆယ္ပဲရွိတယ္၊ လဆန္းရင္ေတာ့’



‘ေဒၚလာႏွစ္ေထာင္၊ ျပည္နယ္ ေငြစကၠဴႏွင့္’



စကားလက္ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားသည္။ ျပည္နယ္ေငြစကၠဴျဖင့္ ဆိုမွ အလံုးက်သြားသည္။

253



‘စကားလက္ ငါးဆယ္ေပးထားမယ္ေလ၊ က်န္တာေတာ့’



‘က်ဳပ္ ပိုက္ဆံ မယူပါဘူး၊ မင္းအတြက္ လက္ေဆာင္ပါ’



စကားလက္

အံ့အားသင့္သြားသည္။

ေယာက်္ားေတြထံမွ

လက္ေဆာင္

လက္ခံျခင္းႏွင့္

ရင္းႏွီးေသာ

ဆက္ဆံေရးအၾကားတြင္ စည္းေၾကာင္း ေသးေသးကေလးသာ က်န္ေတာ့သည္။

‘ဒီမွာ

သမီး၊

အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ

အယ္လ္ဘမ္စာအုပ္တို႔ေလာက္ပဲ

ပန္းစည္းတို႔၊

ေယာက်္ားေလးေတြဆီက

သၾကားလံုးတို႔၊

လက္ေဆာင္အျဖစ္

ကဗ်ာစာအုပ္တို႔၊

လက္ခံရတယ္၊

ဓာတ္ပံု

အဖိုးတန္ပစၥည္းကို

ဘယ္ေတာ့မွ လက္မခံရဘူး၊ ကိုယ့္ရည္းစားဆီကျဖစ္ေစ လက္မခံရဘူး၊ အဝတ္အစားတို႔၊ လက္ဝတ္ ရတနာတို႔၊ လက္အိတ္တို႔၊ လက္ကုိင္ပဝါတို႔ကိုလည္း လက္မခံရဘူး၊ ဒါမ်ိဳးကို လက္ခံရင္ ေယာက်္ားေတြက အထင္ေသးတတ္တယ္၊ ကိုယ့္အေပၚမွာ ရဲတင္းလာလိမ့္မယ္’ ဟု ေမေမက တစ္ခါက ေျပာဖူးသည္။

‘ဟင့္အင္း၊ လက္မခံဘူးလို႔ ငါ မေျပာႏုိင္ဘူး၊ မေျပာရက္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ အတင့္ရဲတာေလာက္ကေတာ့

ရဲေပ့ေစ၊ ကိစၥမရွိဘူး’

စကားလက္က မွန္ထဲတြင္ သူ႕ကုိယ္သူ ျပန္ၾကည့္ရင္း ေတြးသည္။ သို႔ေတြးမိသျဖင့္ လန္႔သြားကာ မ်က္ႏွာ

နီရဲလာျပန္သည္။

‘စကားလက္ ခု … ခု ငါးဆယ္ေပးထားမယ္ေနာ္’



‘မင္း ေပးရင္ က်ဳပ္ကေတာ့ ေရထဲ လႊင့္ပစ္လုိက္မွာပဲ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း မင္းကို ရည္စူးၿပီး အလႉအတန္းေတြ

လုပ္လိုက္မယ္၊ အလႉအတန္းေတြ ဘာေတြလုပ္ရင္လည္း မင္း ဝိညာဥ္ကေတာ့ ကၽြတ္မွာမဟုတ္ပါဘူး’

စကားလက္က သူ႕စကားကို သေဘာက်၍ ရယ္သည္။ အစိမ္းႏု ဦးထုပ္နားေအာက္က သူ႕အျပံဳးကို မွန္ထဲတြင္

ျမင္ရ၏။

‘ရွင္ စကားလက္ကို ဘာစိတ္ကူးႏွင့္ လက္ေဆာင္ေပးတာလဲ’



‘မင္း ကေလးစိတ္ကေလးေတြ ေပ်ာက္သြားေအာင္ က်ဳပ္ လက္ခုပ္ထဲက ေရ ျဖစ္ေအာင္ လက္ေဆာင္ေပးၿပီး

ျဖားေယာင္းတာေလ၊ သမီးရယ္၊ ေယာက်္ားေတြဆီက ပန္းစည္းတို႔၊ သၾကားလံုးတို႔ေလာက္ပဲ လက္ေဆာင္ယူရတယ္လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား’

ရက္ ဘတ္တလာက သမီးရွင္ အေမႀကီးမ်ား ေလသံကို တု၍ ေျပာင္ေျပာလိုက္သျဖင့္ စကားလက္ တခစ္ခစ္

ရယ္လုိက္သည္။

‘ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ရွင္ဟာ ေတာ္ေတာ္ တတ္ႏုိင္တယ္ေနာ္၊ လည္လည္း လည္တယ္၊ ဆုိးလည္း ဆုိးတယ္၊

ၾကည့္စမ္း ကၽြန္မ မျငင္းႏုိင္ေအာင္ ဦးထုပ္လွလွကို ေရြးၿပီး လက္ေဆာင္ေပးတယ္’

254



သူ႕အလွကို ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာပင္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ေလွာင္ေျပာင္သည့္ အရိပ္အေယာင္

ေပၚေနသည္။

‘မင္း ေဒၚေလး ပစ္တီကို ေျပာေပါ့၊ တာဖက္တာစရယ္၊ အစိမ္းေရာင္ ပုိးစရယ္ ေပးရတယ္၊ ဦးထုပ္ပံုလည္း ဆြဲျပရတယ္၊

ဒါေတာင္ ေဒၚလာ ငါးဆယ္ေပးရေသးတယ္လို႔ ေျပာျပေပါ့’

‘ဟင့္အင္း၊ ေဒၚလာ တစ္ရာေတာင္ ေပးလုိက္ရတယ္လို႔ ေျပာလုိက္မယ္၊ ဒါမွ သူက ၿမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္ေျပာ၊ ၿမိဳ႕ထဲက

အမ်ိဳးသမီးေတြက စကားလက္ ပိုက္ဆံသံုးတာကို ၾကည့္ၿပီး မနာလို ျဖစ္ေရာ၊ မဟုတ္ဘူးလား၊ ဒါထက္ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ေနာက္ကို စကားလက္ အတြက္ ဒီေလာက္ အဖိုးတန္တဲ့ လက္ေဆာင္ေတြ ဝယ္မေပးပါႏွင့္၊ ရွင္က ေစတနာႏွင့္ ေပးတာေပမယ့္ စကားလက္ လက္မခံႏုိင္ဘူး’

‘တကယ္လား၊ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္ရင္၊ မင္းလည္း လွမယ္ ထင္ရင္ ေပးျမဲ ေပးေနမွာပဲ၊

ေနာက္တစ္ခါ သြားမွ ဒီဦးထုပ္ႏွင့္ ဆင္တူ တ႐ုတ္ပုိးဖ်င္ အစိမ္းစ တစ္စ ဝယ္ခဲ့ရဦးမယ္၊ ဝတ္စံု ခ်ဳပ္ဖို႔၊ တစ္ခုေတာ့ မင္းကို ေျပာထားမယ္၊ က်ဳပ္က ေစတနာရွိလို႔ ေပးတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ အဝတ္အစားတို႔၊ လက္ဝတ္ရတနာတို႔ ေပးၿပီး မင္းကို ၫႊတ္ကြင္းထဲ ေရာက္ေအာင္ မွ်ားေခၚေနတာ၊ သိရဲ႕လား၊ မင္း သိထားဖို႔က က်ဳပ္ဟာ အေၾကာင္း မရွိဘဲ အလုပ္တစ္ခုကို ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး၊ က်ဳပ္ အက်ိဳးရွိမွ လုပ္တာ၊ တန္ရာတန္ဖိုး မရဘဲႏွင့္ အလုပ္တစ္ခုကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး၊ တန္ရာတန္ဖိုးေတာ့ ရေအာင္ ျပန္ယူတတ္တယ္၊ ဒါပဲ’

ရက္ ဘတ္တလာ၏ မ်က္လံုးနက္နက္မ်ားက သူ႕မ်က္ႏွာကို စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းဆီသို႔

ေရာက္သြားၾကသည္။ စကားလက္က မ်က္လႊာခ်လုိက္၏။ ရင္တထိတ္ထိတ္ ခုန္ေနသည္။ ေမေမေျပာသည့္စကားက ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ေလျခင္း။ ယခုပင္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ ဦးထုပ္တစ္လံုး လက္ေဆာင္ေပးကာ အခြင့္အေရး ယူေနၿပီ။ သူ႕ၾကည့္ရသည္က ယခုပင္ ဆတ္ခနဲ ငံု႔နမ္းလိုက္မည့္ပံုမ်ိဳး။ အနမ္းမခံလွ်င္ သူ႕ေခါင္းေပၚက ဦးထုပ္ကို ျပန္ယူသြားကာ တျခားတစ္ေယာက္ကို ေပးေတာ့မည့္ ပံုမ်ိဳး။ အနမ္းခံလိုက္လွ်င္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ နမ္းဖို႔ လက္ေဆာင္ေတြ ယူလာဦးမည္။ ဘာေၾကာင့္ဟု မသိ၊ ေယာက်္ားမ်ားသည္ တစ္ခါေလာက္ နမ္းမိလွ်င္ ေနာက္တစ္ခါ နမ္းခ်င္ၾကသည္။ နမ္းခြင့္ရလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကသည္။ တစ္ခါေလာက္ နမ္းမိလွ်င္ မိန္းကေလးကို ခ်စ္သြားတတ္ၾကသည္။ မိန္းကေလးက ပါးနပ္လွ်င္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ နမ္းခြင့္မေပးေတာ့ဘဲ ခပ္အင္အင္ လုပ္ထားလွ်င္ ကိုေရႊေယာက်္ားတို႔ မေနႏုိင္ မထုိင္ႏုိင္ ျဖစ္တတ္ၾကသည္။ ရက္ ဘတ္တလာလို လူတစ္ေယာက္က သူ႕ကိုခ်စ္ပါသည္ဟု ဖြင့္ဟဝန္ခံရသည့္ အျဖစ္ ေရာက္ေအာင္၊ ေနာက္ထပ္ တစ္ခါေလာက္ နမ္းခြင့္ ေပးရန္ ေတာင္းဆိုလာေအာင္ လုပ္ရလွ်င္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလုိက္မည့္ ျဖစ္ျခင္း။

ဟုတ္သည္။ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ အနမ္းခံလိုက္ဦးမည္။



သို႔ရာတြင္ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက နမ္းရန္ ႀကိဳးစားျခင္းမျပဳ။ စကားလက္က မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ား ေအာက္မွ သူ႕ကို

ေစြၾကည့္လိုက္သည္။

‘ဒါျဖင့္ ရွင္က တန္ရာတန္ဖိုး ျပန္ရမွ ဆိုေတာ့ စကားလက္ဆီက ဘယ္လို တန္ရာတန္ဖိုးမ်ိဳးကို ရမယ္ထင္လို႔လဲ’

255



စကားလက္က ျမႇဳဆြယ္သည့္ အသံျဖင့္ ေမးသည္။



‘မေျပာတတ္ေသးဘူးေလ၊ ၾကည့္ရဦးမွာပဲ’



‘ဦးထုပ္ကေလးတစ္လံုး လက္ေဆာင္ေပးတဲ့အတြက္ ကၽြန္မက ရွင့္ကို လက္ထပ္မယ္ လို႔ေတာ့ မထင္လုိက္ႏွင့္ေနာ္၊

အေဝးႀကီး’

စကားလက္က ခပ္ရွင္းရွင္း။ ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ ေစာင္းလုိက္သျဖင့္ ဦးထုပ္မွ ငွက္ေတာင္က လႈပ္ေနသည္။ ရက္

ဘတ္တလာက ျဖဴေဖြးေသာ သြားမ်ား ေပၚေအာင္ ျပံဳးလုိက္၏။

‘ဪ၊ ကေလးမက မင္းကုိယ္မင္း သိပ္အထင္ႀကီးတာကိုး၊ က်ဳပ္က မင္းကိုလည္း လက္မထပ္ပါဘူး၊ တျခား

ဘယ္မိန္းမကိုမွလည္း လက္မထပ္ဘူး၊ မင္း သိထားဖို႔က က်ဳပ္ဟာ မိန္းမကို လက္ထပ္ယူတဲ့ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ သိလား’

‘ဩ၊ စကားလက္ကေတာ့ ရွင့္ကို နသားဘာရား လုပ္ၿပီး ဖက္နမ္းမယ္မ်ား ထင္ေနသလား’



‘ဒါျဖင့္ မင္း ႏႈတ္ခမ္းက ဘာျဖစ္လို႔ တျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနတာလဲ’



‘ဘာ’

စကားလက္က

သူ႕မ်က္ႏွာကိုသူ

မွန္ထဲသို႔

လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။

ေျပာမည္ဆိုလည္း

ေျပာစရာ။

သူ႕ႏႈတ္ခမ္းက အနမ္းခံေတာ့မည့္ ဟန္။ စုစုကေလး။

‘ရွင္ ဘာစကားေျပာတာလဲ၊ ရွင္ဟာ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့လူ၊ ရွင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆုိင္တာဘဲ

ေကာင္းတယ္’

‘ဒီေလာက္ေတာင္ျဖစ္ရင္လည္း က်ဳပ္ ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ကို လက္မခံႏွင့္ေလ၊ ေျခေထာက္ႏွင့္ နင္းေျခပစ္လိုက္ေပါ့၊

မင္းက စိတ္လည္း ဆုိးတတ္သားပဲ၊ စိတ္ဆုိးေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳးၾကည့္ေကာင္း ျပန္ေရာ၊ ကဲပါကြယ္၊ က်ဳပ္အေပၚကို ဒီေလာက္ အထင္ေသးေနရင္လည္း က်ဳပ္ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ကို ေျခေထာက္ႏွင့္ နင္းေျခပစ္လုိက္ပါ၊ ဟုတ္လား’

‘ရွင္ ဒီပစၥည္းကို မထိႏွင့္ေနာ္’



စကားလက္ ဦးထုပ္ကို ကိုင္ကာ ေနာက္သို႔ဆုတ္သြားသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက တစ္လွမ္းခ်င္း လိုက္လာသည္။

ခပ္တိုးတိုး ရယ္၍ စကားလက္၏ လက္ကို ဖမ္းဆုပ္လုိက္သည္။

‘မင္းက ငယ္လည္းငယ္တယ္၊ ႏုလည္း ႏုတယ္၊ က်ဳပ္ အသည္းကိုလည္း လႈပ္ယမ္းႏုိင္တယ္၊ ဒီေတာ့ မင္း

ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ အတုိင္း မင္းကို နမ္းရမယ္’ ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ သူ႕ ႏႈတ္ခမ္းေမြးမ်ားက ပါးျပင္သို႔ လာပြတ္သြားသည္။ ‘ကဲ၊ မိန္းမတို႔ သိကၡာကို ဆည္တဲ့အေနႏွင့္ က်ဳပ္ ပါးကို ႐ုိက္ခ်င္ေသးသလား၊ ႐ုိက္ေလ’

စကားလက္က သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူ႕မ်က္လံုးနက္နက္မ်ားတြင္ ေနာက္ေျပာင္သည့္ သေဘာေပၚေနသည္။

စကားလက္ မခ်ဳပ္တည္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ ရယ္လိုက္မိသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက အလြန္ အက်ီစားသန္သည္။ စိတ္ပ်က္ဖို႔ပင္ ေကာင္းသည္။ သူ႕ကုိလည္း လက္ထပ္ မယူခ်င္၊ နမ္းလည္း မနမ္းခ်င္ဟု ဆိုလွ်င္ သူ ဘာလိုခ်င္၍နည္း။ သူ႕ကို မခ်စ္လွ်င္

256

အဘယ့္ေၾကာင့္ အိမ္သို႔ ေရထြက္မတတ္ လာေနသနည္း။ အဘယ့္ေၾကာင့္ လက္ေဆာင္ေတြ ယူလာသနည္း။

‘႐ုိက္ေလ၊ က်ဳပ္က မင္းကို ဂုဏ္သိကၡာ ပ်က္ေအာင္လုပ္တယ္ဆိုရင္ မင္း က်ဳပ္ကို ျပန္႐ုိက္ဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့၊ မင္း

႐ုိက္ခ်င္ရင္ ႐ုိက္ေပါ့၊ က်ဳပ္က လူဆုိးပဲဟာ’

‘ရွင္ တကယ္ဆုိးသလား’



‘မင္း မျမင္ဘူးလား၊ မင္းႏွင့္ က်ဳပ္ နိဗၺာန္ေစ်းမွာ ေတြ႔ၾကတယ္၊ က်ဳပ္ႏွင့္ ေတြ႔လိုက္တဲ့ အတြက္ မင္းဟာ လူေျပာစရာ

ေမးေငါ့စရာ ျဖစ္လာရတယ္။ ဒါဟာ က်ဳပ္ေၾကာင့္ပဲေပါ့၊ မင္းကို ပြဲလာဖို႔ က်ဳပ္ပဲ ေခၚခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား၊ ႀကီးျမတ္တဲ့ အေရးေတာ္ပံုႀကီးကို မႀကီးျမတ္ဘူးေျပာေအာင္ က်ဳပ္ပဲ ေျမႇာက္ေပးခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား၊ သူမ်ားေတြ ေလတစ္လံုး မိုးတစ္လံုး ေျပာတုိင္း ဘုမသိ ဘမသိ အေသခံတဲ့ လူေတြဟာ နလပိန္းတံုးေတြလို႔ေျပာေအာင္ မင္းကို က်ဳပ္ ေသြးထုိးေပးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလား၊ မင္းအေၾကာင္းကို အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြ မေကာင္းေျပာေအာင္ေကာ ဘယ္သူ မီးေမႊးေပးခဲ့တာလဲ၊ မင္းကို မုဆုိးမ အဝတ္ေတြ မဝတ္ပါႏွင့္ေတာ့လို႔ ေျပာခဲ့တာ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္အမ်ိဳးေကာင္းသမီးမွ လက္မခံတဲ့ လက္ေဆာင္မ်ိဳးကို လက္ခံေအာင္ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္တာကေကာ ဘယ္သူလဲ၊ အားလံုး က်ဳပ္ပဲ ၿဂိဳဟ္ေမႊခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလား’

‘ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ရွင္ဟာ ရွင့္ကိုယ္ရွင္ ေတာ္ေတာ္ အထင္ႀကီးတယ္ေနာ္၊ ဒီေလာက္ လူေျပာသူေျပာခံရေအာင္

စကားလက္ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ရေသးဘူး၊ ရွင္ ေျပာျပသြားတဲ့ စကားလက္ လုပ္ခဲ့တာေတြဆိုတာလည္း ရွင္ေသြးထိုးလို႔။ ရွင္ ေျမႇာက္ေပးလို႔ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး၊ စကားလက္ သေဘာႏွင့္ စကားလက္ လုပ္ခဲ့တာေတြခ်ည္းပဲ’

‘ဒါေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး’ ရက္ ဘတ္တလာက ေျပာသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ ခ်က္ခ်င္း တည္သြားသည္။ ‘က်ဳပ္ႏွင့္သာ

မေတြ႔ရင္ မင္းဟာ ခုထက္ထိ ပရိေဒဝမီးေတာက္ေနတဲ့ မုဆုိးမေလးပဲ ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ၊ ျပည္နယ္ခ်စ္ အမ်ိဳးသမီးေလး တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ နာမည္ေကာင္း ရေနဦးမွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္’

သို႔ရာတြင္ စကားလက္ သူ႕ စကားမ်ားကို မၾကားေတာ့။ ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းၾကည့္ကာ မွန္ၾကည့္ေနသည္။ ယေန႔

ညေန ေဆး႐ံုသို႔ သြား၍ ဒဏ္ရာရစစ္ဗိုလ္မ်ားကို ပန္းစည္းေပးမည္။ ေဆး႐ံုသြားလွ်င္ ဤဦးထုပ္ကို ေဆာင္းသြားမည္။

ရက္ ဘတ္တလာ၏ စကားသည္ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္ေၾကာင္း စကားလက္ မစဥ္းစားမိ။ ရက္ ဘတ္တလာသည္

မုဆိုးမ ဘဝ ဆိုသည့္ သူ႕အက်ဥ္းေထာင္ကို ဖြင့္ေပးလုိက္သည္။ အပ်ိဳ မိန္းကေလးမ်ားအလယ္တြင္ အလွဘုရင္မ၏ သရဖူကို ေဆာင္းေပးလိုက္သည္။ ဤသည္ကို စကားလက္ သတိမထားမိ။ သူ႕ဩဇာေၾကာင့္ ေမေမ၏ အဆံုးအမမ်ားကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ့ၿပီ။ ဤသည္ကိုလည္း စကားလက္ သတိမျပဳမိ။ စကားလက္ ေျပာင္းလဲသြားပံုက ေႏွးေကြးသည္။ အစဥ္အလာတစ္ခုကို ခ်ိဳးဖ်က္မိၿပီ ဆိုလွ်င္ အျခား အစဥ္အလာတစ္ခုကို ခ်ိဳးဖ်က္မိၿပီဆိုလွ်င္ အျခား အစဥ္အလာတစ္ခုကိုလည္း အထင္ေသးလာသည္။ ဤသေဘာကိုလည္း စကားလက္ မစဥ္းစားမိ။ ထိုသို႔ ေရွးအစဥ္အလာမ်ားကို အထင္ေသးျခင္းသည္ ရက္ ဘတ္တလာႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသည္ကိုလည္း သူ သတိမမူမိ။ သူ အားေပးအားေျမႇာက္ ျပဳသည့္အတြက္ မိန္းမတို႔ ေစာင့္စည္းအပ္သည့္ ဣေႁႏၵသိကၡာမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ေမေမ၏ တင္းက်ပ္ေသာ စည္းကမ္းမ်ားကိုလည္း ေဘးခ်ိတ္ခဲ့ၿပီ။ အမ်ိဳးေကာင္း သမီး ပီသရန္ ေစာင့္ထိန္းရမည့္ စည္းကမ္းမ်ားကိုလည္း ေမ့ခဲ့ၿပီ။ ဤသည္ကိုလည္း စကားလက္ သေဘာမေပါက္။

257



သူသိသည္မွာ ရက္ ဘတ္တလာ ဝယ္လာသည့္ ဦးထုပ္သည္ လွေၾကာင္း၊ ပုိက္ဆံတစ္ျပားမွ မကုန္ဘဲႏွင့္

ရလုိက္ေၾကာင္း၊ သူ ဝန္ခံသည္ျဖစ္ေစ၊ ဝန္မခံသည္ျဖစ္ေစ ရက္ ဘတ္တလာသည္ သူ႕ကို ခ်စ္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ေလာက္ကိုသာ စကားလက္ စဥ္းစားမိသည္။ ရက္ ဘတ္တလာကိုယ္တုိင္က ခ်စ္ပါသည္ဟူေသာ စကားမ်ိဳး ထြက္လာေအာင္ေတာ့ နည္းလမ္းရွာရဦးမည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္၌ စကားလက္သည္ မွန္ေရွ႕တြင္ ရပ္ေနသည္။ ဘီးကို လက္တြင္ ကုိင္ထားၿပီး ပါးစပ္တြင္

ဆံညႇပ္မ်ားကို ကိုက္ထားလ်က္ ဆံပင္ပံုသစ္ တစ္ခုကို ထံုးေနသည္။ ဆံပင္ပံုက ရစ္ခ်္မြန္ရွိ သူ႕ေယာက်္ားထံ အလည္သြားရင္း ေမဘယ္ ရလာခဲ့သည့္ပံုျဖစ္သည္။ ရစ္ခ်္မြန္တြင္ ေခတ္စားေနသည့္ပံု ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ဆံပင္ပံုကို ‘ေၾကာင္ဆံထံုး’ ဟု ေခၚၾကသည္။ ဆံပင္ကို အလယ္က ခြဲခ်လိုက္ၿပီး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ဘုလံုး သံုးခုစီ ဆြဲခ်လိုက္ၿပီး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ဘုလံုး သံုးခုစီ ႀကီးစဥ္ငယ္လုိက္ ထံုးထားသည္။ ထိပ္က ဆံထံုးအႀကီး၊ ေနာက္က အေသး။ ထိပ္က အႀကီးဆံုး ဆံထံုးကို ‘ေၾကာင္’ ဟု ေခၚသည္။ ဒုတိယဆံထံုးကို ‘ႂကြက္’ ဟု ေၚသည္။ ‘ေၾကာင္’ ႏွင့္ ‘ႂကြက္’ ကို ထံုးရသည္မွာ မခက္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္ဆံုး ဆံထံုးျဖစ္သည့္ ‘ႂကြက္ဝမ္းျဖဴ’ ကို ထံုးရသည္မွာ လက္ဝင္သည္။ ဆံညႇပ္မမိဘဲ မၾကာခဏ ပ်က္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ စိတ္မပ်က္။ ႀကိဳးစား၍ ထံုးသည္။ ယေန႔ည ရက္ ဘတ္တလာကို ညစာစား ဖိတ္ထားသည္ မဟုတ္ေလာ။ ရက္ ဘတ္တလာက ဆံပင္ထံုးဖြဲ႔ပံုကို သတိျပဳမိတတ္သည္။ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဆံပင္ ထံုးဖြဲ႔ပံုမ်ားကို ေဝဖန္တတ္သည္။

စကားလက္ ဆံပင္က ထူသည္။ ဆံေခြမ်ားက သန္သည္။ ဆံထံုးထံုးရင္း စကားလက္ တစ္ေယာက္ ေခၽြးျပန္လာသည္။

ေအာက္ထပ္ ေလွကားဆီမွ ခပ္သုတ္သုတ္ တက္လာေသာ ေျခသံမ်ားကို ၾကားရသျဖင့္ မီလာနီ ေဆး႐ံုမွ ျပန္လာေၾကာင္း သိရသည္။ မီလာနီ ေျခသံက တစ္လွမ္းခ်င္းမဟုတ္။ ေလွကားကို တစ္ထစ္ေက်ာ္၍ တက္လာသည့္ ေျခသံ။ စကားလက္သည္ လက္ထဲတြင္ ဆံညႇပ္ကို ကုိင္ရင္း ေျခသံကို နားစြင့္ေနမိသည္။ မီလာနီသည္ အျမဲတမ္း ေျခတစ္လွမ္းကို ကုေဋတစ္သန္း တန္သည္ ဆိုရမေလာက္ ဣေႁႏၵရရ လမ္းေလွ်ာက္တတ္သည္။ ယခု ကေသာကေမ်ာ တက္လာပံုကို ေထာက္လွ်င္ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္လာၿပီ။ မီလာနီသည္ တံခါးကို ျဖဳန္းခနဲ ဖြင့္ဝင္လာသည္။ မ်က္ႏွာက နီရဲလ်က္။ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္သည့္ အမူအရာ ေပၚေနသည္။

ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ေနသည္။ ဦးထုပ္က ေခါင္းေပၚတြင္ မရွိေတာ့။ ကုပ္ေပၚသို႔ လန္က်ေနသည္။

ဖဲႀကိဳးမ်ားက ပရမ္းပတာ။ လက္ထဲတြင္ တစ္စံုတစ္ရာကို ဆုပ္ကုိင္လာသည္။ သူ႕ကုိယ္မွ အေပါစား ေရေမႊးနံ႔ ထြက္ေန၏။

‘စကားလက္’ မီလာနီက တံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ခုတင္ေပၚတြင္ ထုိင္သည္။ ‘ေဒၚေလးေကာ ဟင္၊ အိမ္မွာ ရွိသလား၊

မရွိဘူး မဟုတ္လား၊ အမယ္ေလး ေတာ္ပါေသးရဲ႕ကြယ္၊ မီလာနီျဖင့္ ထိတ္လိုက္တာ၊ ရင္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူး၊ ဦးေလး ပီတာက ေဒၚေလးကို တုိင္ေျပာမယ္လို႔ ေျပာေနတယ္’

‘ဘာကို တုိင္ေျပာမွာလဲ’



‘မီလာနီေလ၊ ဟို ဟုိ’ မီလာနီက ႐ုတ္တရက္ မေျပာႏုိင္။ သူ႕မ်က္ႏွာကို လက္ကုိင္ပဝါျဖင့္ ယပ္ခတ္ေနသည္။ ‘အို

ဆံပင္နီနီႏွင့္ မိန္းမ ဘဲလ္ ဝက္တလင္းႏွင့္ စကားေျပာခဲ့မိလို႔’

‘ဟင္ ဘယ္လိုေၾကာင့္လဲ’

258



စကားလက္လည္း လန္႔သြားသည္။



ဘဲလ္ ဝက္တလင္းမွာ သူ အတၱလန္တာသို႔ ေရာက္သည့္ေန႔က လမ္းေပၚတြင္ ေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ဆံပင္နီနီႏွင့္

အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက သူ႕အေၾကာင္းကို သိၾကသည္။ စစ္သားေတြ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ အတၱလန္တာတြင္ ျပည့္တန္ဆာေတြ မ်ားလာသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဘဲလ္ ဝက္တလင္းက အထင္ရွားဆံုး။ ဆံပင္က ရဲရဲနီေနသည္။ အဝတ္အစားက ေတာက္ေတာက္ပပ။ ေခတ္ဆန္ လိုက္သည္မွာလည္း ဆိုစရာ မရွိေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည့္တန္ဆာမ်ားထဲတြင္ ဝက္တလင္းက အထင္ရွားဆံုး ျဖစ္ေနသည္။ မက္မံုပင္ လမ္းမေပၚတြင္ ေတြ႔ခဲ့ရေသာ္လည္း လမ္းတြင္ သူ႕ကို ျမင္လွ်င္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ေဝးေဝးမွ ေရွာင္ၾကသည္။ ယခု မီလာနီက ထိုမိန္းမႏွင့္ စကားေျပာလာၿပီ။ ဦးေလး ပီတာ စိတ္ဆုိးလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။

‘ေဒၚေလး သိရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ၊ ငိုသေရာ ရယ္သေရာ လုပ္ၿပီး မီလာနီ သိကၡာ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို

ေလွ်ာက္ေျပာေတာ့မွာ၊ မီလာနီလည္း ေျပာခ်င္လို႔ ေျပာရတာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူက လိုက္ေျပာေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ ထြက္ေျပးလို႔လည္း မျဖစ္ဘူး၊ လက္ခံ စကားမေျပာရင္လည္း သိပ္႐ုိင္းရာေရာက္မွာေပါ့၊ သနားပါတယ္ကြယ္၊ သူ႕ကို သနားမိလို႔ မီလာနီ မမွားပါဘူးေနာ္၊ ဘယ္လိုထင္သလဲ ဟင္ စကားလက္’

စကားလက္က မွားသည္ မွန္သည္ကို မစဥ္းစားမိ။ အျပစ္ကင္းသည့္ အမ်ိဳးေကာင္း သမီးေလးမ်ား ထံုးစံအတုိင္း

ျပည့္တန္ဆာမ်ား အေၾကာင္းကို သိခ်င္ေနသည္။

‘သူက ဘာလိုက္ေျပာတာလဲ၊ ဘာတဲ့လဲ’



‘စကားေတာင္ သဒၵါ

ဝါက်

မွန္ေအာင္

မေျပာတတ္ရွာပါဘူးကြယ္၊ ႀကိဳးစားေတာ့ ေျပာရွာပါတယ္၊ မီလာနီ

စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ၊ မီလာနီ ေဆး႐ံုက ဂ်ဴတီၿပီးလို႔ ျပန္ေတာ့ ဦးေလး ပီတာလည္း မေတြ႔ဘူး၊ ရထားလည္း မေတြ႔ဘူး၊ ဒါႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္မယ္ေလဆိုၿပီး ျပန္လာတယ္၊ မာတင္တို႔ အိမ္နားေရာက္ေတာ့ သူက ျခံစည္း႐ုိးေနာက္မွာ ပုန္းေနတယ္၊ သူက ကၽြန္မ စကား တစ္ခြန္းေလာက္ ေျပာပါရေစတဲ့၊ မီလာနီ႔ နာမည္ကိုလည္း ေခၚတယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သိမွန္းေတာ့ မသိဘူး၊ အမွန္ကေတာ့ အေျပာမခံဘဲ ထြက္ေျပးခဲ့ဖို႔ ေကာင္းတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕မ်က္ႏွာက ၫိႈးေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အသနားခံတဲ့ မ်က္ႏွာ၊ အဝတ္အစားကလည္း အေပၚ အနက္၊ ေအာက္ အနက္ႏွင့္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးနီတို႔လည္း ဆုိးမထားဘူး၊ ဆံပင္ရဲရဲနီေနတာ တစ္ခုက လြဲရင္ တကယ့္ မိန္းမေကာင္းတစ္ေယာက္လိုပဲ၊ ဣေႁႏၵရရ ဝတ္လို႔၊ သူက ခုလို လိုက္ေျပာဖို႔ေတာ့ မေကာင္းပါဘူးတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ မစၥက္အယ္လဆင္း ဆိုတဲ့ ၾကက္မႀကီးကို သြားေျပာေတာ့ အေျပာမခံဘူးတဲ့၊ ေဆး႐ံုထဲက ေမာင္းထုတ္တယ္တဲ့’

‘မစၥက္ အယ္လဆင္းကို ၾကက္မႀကီးတဲ့လား’



စကားလက္က သေဘာက်၍ ရယ္လုိက္သည္။



‘ေနစမ္းပါဦးကြယ္၊ မရယ္စမ္းပါႏွင့္၊ ၾကည့္ရတာ ေဆး႐ံုမွာ မနက္တုိင္း လာၿပီး သူနာျပဳေပးမယ္လုိ႔ သြားေျပာေတာ့

မစၥက္ အယ္လဆင္းက ေမာင္းထုတ္လိုက္သတဲ့၊ သူဟာ ျပည္နယ္ အတြက္ တစ္ခုခု လုပ္ေပးခ်င္တယ္တဲ့၊ သူလည္း ကုိယ္တုိ႔လို ျပည္နယ္ခ်စ္စိတ္ရွိပါတယ္တဲ့၊ မီလာနီ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္၊ သူ႕ေစတနာကိုလည္း ေလးစားသြားတယ္၊ ျပည္နယ္အက်ိဳးကို ေဆာင္ရြက္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ မဆုိးပါဘူးေနာ္၊ မီလာနီ ထင္တာ မွန္ရဲ႕လားဟင္’

259



‘အို မွန္မွန္ မွားမွား ဘယ္သူ႕ကို ဘာဂ႐ုစိုက္စရာ ရွိသလဲ၊ ၿပီးေတာ့ေကာ သူက ဘာေျပာေသးသလဲ’



‘ေဆး႐ံုကိုသြားၿပီး လုပ္အားေပးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကို သူ ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္တဲ့၊ မီလာနီကေတာ့ သေဘာေကာင္းပံု

ေပၚတာႏွင့္ မီလာနီကို လိုက္ၿပီး ေျပာတာတဲ့။ သူ႕မွာ ပုိက္ဆံ နည္းနည္းပါးပါးလည္း ရွိတယ္တဲ့၊ အဲဒါ ေဆး႐ံုကို လႉေပးေစခ်င္တယ္တဲ့၊ ဘယ္သူက လႉတယ္ဆိုတာ မေျပာပါႏွင့္တဲ့၊ သိသြားရင္ မစၥက္ အယ္လဆင္းတို႔က လက္မခံမွာ စုိးလို႔ပါတဲ့၊ မီလာနီလည္း ဝမ္းသာတာေရာ ဝမ္းနည္းတာေရာ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ၿပီး သူ႕ကို ေကာင္းေကာင္းေတာင္ စကား မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ သူ႕လက္ထဲက ေဟာဒီ လက္ကုိင္ပဝါႏွင့္ အထုပ္ကေလး အတင္းထည့္လုိက္တာပဲ ၾကည့္ပါလား၊ ေရေမႊးနံ႔ေတာင္ ရွိေသးတယ္’

မီလာနီက ေယာက်္ားကုိင္ လက္ကုိင္ပဝါတစ္ထည္ကို ျပသည္။ လက္ကုိင္ပဝါက ေပေရ ညစ္ပတ္ေနၿပီ။ အထဲတြင္

အေႂကြမ်ားကို ထုပ္၍ ခ်ည္ထားသည္။

‘ဒီလိုႏွင့္ သူက အပတ္တုိင္း လာလာၿပီး လႉမယ့္ အေၾကာင္းေျပာေနတုန္း ဦးေလး ပီတာ ရထားအနား ေရာက္လာတာပဲ’

မီလာနီက မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာကာ မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအံုးတြင္ အပ္လုိက္သည္။ ‘မီလာနီႏွင့္ သူ စကားေျပာေနတာလည္း ျမင္ေရာ ဦးေလး ပီတာက ေအာ္ေတာ့တာပါပဲ၊ ဖေအ မေအေတာင္ မီလာနီကို ဒီလိုတစ္ခါမွ မေအာ္ဖူးဘူး၊ လာ ရထားေပၚခုတက္လို႔ ေခၚၿပီး တစ္လမ္းလံုး ဆူလာလိုက္တာ၊ ၿပီးေတာ့ ေဒၚေလးကိုလည္း တုိင္ေျပာမယ္တဲ့၊ ေဒၚေလးကို မေျပာဖို႔ ဦးေလး ပီတာကို စကားလက္ သြားေျပာေပးပါကြယ္ေနာ္၊ စကားလက္ ေျပာရင္ ရမွာပါ၊ ဒီ သတင္းသာ ေဒၚေလး ၾကားရင္ေတာ့ တက္ေသမယ္ေတာင္ ထင္တယ္၊ ေနာ္ သြားေျပာေပးေနာ္’

‘ေျပာတာေပါ့၊ ေနပါဦး၊ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္လဲလို႔ ၾကည့္ရေအာင္၊ ေလးေတာ့ အေလးႀကီးပဲ’



စကားလက္က အထုပ္ကို ေျဖလိုက္သည္။ ေရႊဒဂၤါးျပားမ်ား အိပ္ရာေပၚသို႔ ထြက္က်လာ၏။



‘ေဒၚလာ ငါးဆယ္ ရွိတယ္၊ ေရႊဒဂၤါးခ်ည္းပဲ’ မီလာနီက ေရႊဒဂၤါးျပာမ်ားကို ေရရင္း ေျပာသည္။ ‘ေရွ႕တန္းစစ္သားေတြ

အတြက္ ဒီလို ပိုက္ဆံမ်ိဳးကို သံုးလို႔ ေကာင္းပါ့မလား ဟင္၊ စကားလက္ ဘယ္လိုထင္သလဲ၊ ဒီပုိက္ဆံဟာ ဒုစ႐ုိက္အလုပ္ႏွင့္ ရတဲ့ ပိုက္ဆံျဖစ္ေပမယ့္ ေဆး႐ံုကို လႉတဲ့အခါက်ေတာ့ သန္႔ရွင္း သြားမွာပါေနာ္၊ ေဆး႐ံုကလည္း ေငြလိုေနတယ္ မဟုတ္လား’

မီလာနီက တတြတ္တြတ္ ေျပာေနသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕စကားမ်ားကို စကားလက္ မၾကား။ စကားလက္သည္

ညစ္ပတ္ေပေရသည့္ လက္ကုိင္ပဝါကို ၾကည့္ရင္ ေဒါသအမ်က္ေျခာင္းေျခာင္း ထြက္ေနသည္။ ရွက္လည္း ရွက္ေနသည္။ လက္ကုိင္ပဝါ

ေထာင့္စြန္းတြင္

ပိုးခ်ည္ျဖင့္

ထုိးထားသည့္

အတိုေကာက္

စားလံုးမ်ားကို

ျမင္လိုက္ရသည္။

ရက္

ဘတ္တလာ၏ အမည္ကို အတိုေကာက္ ေရးထားသည္။ သူ႕ဗီ႐ို အံဆြဲထဲတြင္ ဤစာလံုးမ်ိဳး ထုိးထားသည့္ လက္ကုိင္ပဝါ တစ္ထည္ပင္ရွိေသးသည္။ မေန႔က ေတာပန္းမ်ား ခူးခဲ့ၾကစဥ္ ပန္းပြင့္မ်ားကို စည္းရန္ ရက္ ဘတ္တလာက ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ယေန႔ ညစာစားလာမွ ျပန္ေပးရန္ ေလွ်ာ္ဖြပ္၍ သိမ္းထားခဲ့သည္။

ရက္ ဘတ္တလာသည္ မည္သူ႕ကိုမွ် မေရွာင္။ ဤမိန္းမကိုလည္း ပိုက္ဆံေတြ ေပးေနသည္။ လက္စသတ္ေတာ့

ေဆး႐ံုကို လႉသည့္ ပုိက္ဆံသည္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ ပိုက္ဆံ။ ေဒၚလာျပားေတြ။ ယန္ကီတို႔ထံမွ ပိတ္ဆို႔မႈကို ျဖတ္၍

260

ယူလာသည့္ ေရႊဒဂၤါးျပားေတြ။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ ဤလို မိန္းမပ်က္ႏွင့္ ေပ်ာ္ပါးၿပီးေနာက္ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေတြ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ ၾကည့္ရဲသူ။ သူ႕ကိုပင္ ခ်စ္ေနေသးသည္ဟု စကားလက္ ထင္လိုက္မိေသးသည္။ မျဖစ္ႏုိင္။ ရက္ ဘတ္တလာ သူ႕ကို ခ်စ္ေနသည္ဆိုျခင္းမွာ မျဖစ္ႏုိင္။

မေကာင္းေသာ မိန္းမမ်ားႏွင့္ တကြ သူတို႔ႏွင့္ ေထြးေရာ ယွက္တင္ ေနတတ္သူမ်ား အေၾကာင္းကို စကားလက္

နားမလည္။ ေယာက်္ားမ်ားက ဤလို မေကာင္းေသာ မိန္းမမ်ားကို ပိုက္ဆံေၾကးေငြ ေထာက္ပံ့ေနျခင္းမွာ အေၾကာင္းမဲ့ မဟုတ္။ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးတို႔ မေျပာအပ္ေသာ၊ ေျပာလွ်င္လည္း သြယ္သြယ္ဝုိက္ဝုိက္ျဖင့္ တိုးတုိးသာ ေျပာအပ္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရမည္။ သာမန္ ေအာက္တန္းစား လူေပ လူေတမ်ားသာ ဤလို မိန္းမမ်ားထံ သြားၾကသည္ဟု စကားလက္ ထင္ခဲ့သည္။ အိမ္ေကာင္းမ်ားတြင္ လူေကာင္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔၍ သူႏွင့္အတူ ကခဲ့သည့္ လူမ်ားကမူ ဤအရာမ်ိဳးကို လုပ္ၾကလိမ့္မည္ဟု စကားလက္ နည္းနည္းမွ် မထင္ခဲ့။ ယခုမူ ေယာက်္ားတို႔ အေၾကာင္းကို စကားလက္ သိၿပီ။

ေယာက်္ားဟူသည္ ေၾကာက္စရာေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ေယာက်္ားအားလံုး ဤကိစၥႏွင့္ ကင္းရွင္းဟန္ မတူ။

ေယာက်္ားဆိုသည့္ သတၱဝါမ်ိဳးသည္ အိမ္က မယားႏွင့္ပင္ ေက်နပ္တင္းတိမ္ဟန္ မရွိ။ ေအာက္တန္းစား မိန္းမေတြကို ေၾကးေပး၍ ေပ်ာ္ပါးလိုက္ၾကေသးသည္။ မေကာင္း။ ဘယ္ေယာက်္ားမွ် မေကာင္း။ ထိုအထဲတြင္ အဆိုးဆံုးက ရက္ ဘတ္တလာ ဆုိသည့္လူ။

စကားလက္သည္ ဤလက္ကုိင္ပဝါျဖင့္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ မ်က္ႏွာကို ပစ္ေပါက္ၿပီး အိမ္ထဲမွ ႏွင္ထုတ္ပစ္ခ်င္သည္။

သူႏွင့္ တစ္ခါတည္း အဆက္ျဖတ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ မလုပ္ႏုိင္။ မိန္းမပ်က္ေတြထံ ရက္ ဘတ္တလာ သြားတတ္ေၾကာင္းကို မဆိုထားႏွင့္ မိန္းမပ်က္မ်ား ရိွေၾကာင္း သူသိသည္ဆိုသည္ကိုပင္ ရက္ ဘတ္တလာ အသိ မခံႏုိင္။ အမ်ိဳးေကာင္းသမီး တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ မလုပ္ႏုိင္။

‘အင္း၊ ငါက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘဲ ေယာက်္ားေလး ဆိုရင္ေတာ့လည္း အေကာင္းသား၊ ေယာက်္ားေလး

ဆိုရင္လည္း ဒီ ေတေလၾကမ္းပုိးကို ရစရာ မရွိေအာင္ ေျပာပစ္လိုက္ပါတယ္’

စကားလက္က လက္ကုိင္ပဝါကို လက္ထဲတြင္ ဆုပ္ေခ်ရင္း ဦးေလးပီတာကို ရွာရန္ ေအာက္ထပ္ မီးဖိုေဆာင္သို႔

ဆင္းလာခဲ့သည္။ မီးဖိုနား အေရာက္တြင္ လက္ကုိင္ပဝါကို မီးေတာက္ထဲသို႔ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ လက္ကုိင္ပဝါကေလး ေလာင္ကၽြမ္းျပာက်သြားသည္ကို ေဒါသျဖင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။

261

၁၄



၁၈၆၃ ခု ႏွစ္ဦးသို႔ အေရာက္တြင္ ေတာင္ပိုင္းသားမ်ား အားလံုး စိတ္ဓာတ္ တက္ႂကြေနၾကသည္။ အခက္အခဲမ်ား၊

အက်ပ္အတည္းမ်ား ရွိသည္။ အစားအေသာက္ ရွားပါး၍ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ ႀကီးသည္။ အေသအေပ်ာက္ မ်ား၍ ေရာဂါ ထူေျပာသည္။ လူတိုင္း ဒုကၡ ေရာက္ၾကရသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ေတာင္ပိုင္းသားတို႔ စိတ္ဓာတ္မက်။ မႏွစ္ ေႏြကထက္ပင္ စိတ္ဓာတ္ အေျခအေန ေကာင္းေနသည္။ ေနာက္ထပ္ ေအာင္ပြဲ တစ္ပြဲေလာက္ ရလွ်င္ ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးေတာ့မည္ဟု ယံုၾကည္ေနၾကသည္။ ယန္ကီမ်ားသည္ အခြဲရ ခက္ေသာ သစ္သီးမ်ား ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သို႔ အခြဲရ ခက္ခက္ ကြဲအက္စ ျပဳေနၿပီ။

၁၈၆၂ ခု နာတာလူး ပြဲေတာ္သည္ အတၱလန္တာ အဖို႔ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္။ ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္မ်ား အတြက္လည္း

ထို႔အတူပင္ ျဖစ္သည္။ သီးျခား ျပည္နယ္တပ္မ်ားက ဖရက္ဒရစ္ဘတ္တြင္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေအာင္ပြဲ တစ္ပြဲ ရလိုက္သည္။ ယန္ကီ အက်အဆံုးမွာ ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ရွိသည္။ နာတာလူး ပြဲေတာ္သည္ အစဥ္အလာအရကိုက ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည္။ ေအာင္ပြဲႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနသည့္ အခါတြင္မူ ပို၍ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလာသည္။ သီးျခား ျပည္နယ္ တပ္မေတာ္သည္ တိုက္စြမ္းရည္ ေကာင္းသည့္ စစ္တပ္ႀကီး တစ္တပ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားကလည္း သူတို႔ အရည္အခ်င္းကို ေကာင္းေကာင္း ျပႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ေႏြဦးေပါက္ ထိုးစစ္ ျပန္စလွ်င္ ယန္ကီတို႔ ဗုန္းဗုန္းလဲ က်ဆံုးေတာ့မည္။

ေႏြဦး အေရာက္တြင္ တိုက္ပြဲမ်ား ျပန္စသည္။ ေမလထဲတြင္ သီးျခား ျပည္နယ္တပ္မ်ားက ခ်ယ္ဆယ္လာဗီးလ္တြင္

ေနာက္ထပ္ ေအာင္ပြဲႀကီး တစ္ပြဲ ရလိုက္ ျပန္သည္။ ေတာင္ပိုင္းသားတို႔ ေသြးႂကြေနၾကသည္။

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ နယ္ထဲသို႔ ထိုးေဖာက္ ဝင္လာသည့္ ျပည္ေထာင္စု ျမင္းတပ္ တစ္တပ္ကို တြန္းလွန္ ေမာင္းထုတ္

ႏိုင္ခဲ့သည္။ `ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဖာရက္ႏွင့္ ေတြ႔ရင္ ဒီေကာင္ေတြ ဘာခံႏိုင္မွာလဲဗ်ာ’ ဟု တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဝမ္းသာအားရ ေျပာၾကသည္။ ဧၿပီလကုန္တြင္ ဗိုလ္မႉးႀကီး စထ႐ိုက္ ကြပ္ကဲသည့္ တပ္သား တစ္ေထာင့္ ရွစ္ရာပါ ျပည္ေထာင္စု ျမင္းတပ္ တစ္တပ္က ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ထဲသို႔ အလစ္ ဝင္တုိက္သည္။ ရည္မွန္းခ်က္မွာ အတၱလန္တာႏွင့္ မိုင္ေျခာက္ဆယ္သာ ကြာသည့္ ေရာမ ဆိုသည့္ ၿမိဳ႕ငယ္ကေလးကို သိမ္းရန္၊ ထိုမွ အတၱလန္တာႏွင့္ တင္နဆီ မီးရထားလမ္းကို ျဖတ္ေတာက္ရန္၊ ထိုေနာက္ ေတာင္ဘက္ အတၱလန္တာသို႔ ဆင္းလာကာ စက္႐ံုမ်ား၊ စစ္လက္နက္႐ံုမ်ားကို ဖ်က္ဆီးရန္ ျဖစ္သည္။

ျပည္ေထာင္စု တပ္၏ ထိုးစစ္က အတင့္ရဲလြန္းသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဖာရက္သာ မရွိလွ်င္ ေတာင္ပိုင္းတပ္မ်ား ခုခံရန္

မလြယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဖာရက္သည္ ရန္သူထက္ သံုးပံု တစ္ပံုမွ်သာ ရွိသည့္ အင္အားျဖင့္ ေရာမ မေရာက္ခင္ လမ္းမွဆီး၍ ခုခံ တိုက္ခိုက္သည္။ ေန႔ေရာ ညပါ ရန္သူကို အေႏွာင့္အယွက္ ေပးသည္။ သို႔ျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ရန္သူတပ္ တစ္တပ္လံုးကို ဖမ္းမိခဲ့သည္။

ထိုသတင္းသည္ ခ်န္ဆယ္လာဗီးလ္တြင္ ေအာင္ပြဲ ရသည့္ သတင္းႏွင့္အတူ အတၱလန္တာသို႔ ေရာက္လာသည္။

262

တစ္ၿမိဳ႕လံုး ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ စိတ္အား တက္ႂကြ ေနၾကသည္။ ခ်န္ဆယ္လာဗီးလ္ ေအာင္ပြဲသည္ အေရးႀကီးေသာ ေအာင္ပြဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဗိုလ္မႉးႀကီး စထ႐ိုက္၏ ယန္ကီ ျမင္းတပ္ တစ္တပ္လံုးကို ဖမ္းမိလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ပို၍ ေပ်ာ္ၾကသည္။

`ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဖာရက္ကို ဒီလို လာစမ္းလို႔ ဘယ္ရမလဲဗ်ာ’ ဟု အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားက ဝမ္းပန္းတသာ

ေျပာၾကသည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာၾကသည္။

သီးျခား ျပည္နယ္က အသာစီး ရေနၿပီ၊။ ဒီေရႀကီး တက္ေနၿပီ။ အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ ဒီေရတြင္ ကူးခတ္

ေပ်ာ္ျမဴး ေနၾကသည္။ မွန္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂရန္႔ ကြပ္ကဲသည့္ ယန္ကီတပ္မ်ားက တစ္လေလာက္ ကတည္းက ဗစ္စဘတ္ကို ဝိုင္းထားၾကသည္။ မွန္သည္။ ခ်န္ဆယ္လာဗီးလ္တြင္ ေတာင္ပိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂ်က္ဆန္ ဒဏ္ရာရခဲ့သည္။ ဟုတ္သည္။ ဖရက္ဒရစ္ဘတ္တြင္ ေတာင္ပိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေကာ့ပ္ က်ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ယန္ကီတို႔ ေနာက္ထပ္ အ႐ံႈး မခံႏိုင္ေတာ့။ သို႔ရာတြင္ ယန္ကီတို႔သည္ ေနာက္ထပ္ ဗစ္စဘတ္၊ ေနာက္ထပ္ ခ်န္ဆယ္လာဗီးလ္ တိုက္ပြဲမ်ိဳးကို မတိုက္ႏိုင္ၾကေတာ့။ အ႐ံႈး ေပးရေတာ့မည္။ မၾကာမီ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ၿပီးေတာ့မည္။

သို႔ျဖင့္ ဇူလိုင္ လဆန္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ ေတာင္ပိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လီးသည္ ပင္ဆယ္ေဗးနီးယား ျပည္နယ္ထဲသို႔

ထိုးေဖာက္ ဝင္သြားၿပီ ဟူေသာ သတင္းမ်ား ထြက္လာသည္။ ရန္သူ နယ္ေျမကို စီးမိၿပီ။ ဤ တိုက္ပြဲသည္ ျပည္တြင္းစစ္ အဆံုးသတ္ တိုက္ပြဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။

အတၱလန္တာ

တစ္ၿမိဳ႕လံုး

ေပ်ာ္ေနသည္။

လႈပ္လႈပ္

ရြရြ

ျဖစ္ေနသည္။

ရန္သူကို

လက္စားေခ်လိုစိတ္

ျပင္းထန္ေနသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ကို တိုက္ရျခင္းသည္ မည္မွ် ဆိုးေၾကာင္း ယန္ကီတို႔ ေကာင္းေကာင္း သိၾက ေတာ့မည္။ လယ္ေျမမ်ား ေကာခဲ့ရသည္။ ကၽြဲ ႏြား တိရစၧာန္မ်ား ပ်က္စီးခဲ့ရသည္။ အိမ္ေျခ ယာေျခေတြ မီးေလာင္ခဲ့ရသည္။ ေယာက်္ားမ်ား အက်ဥ္းေထာင္ထဲသို႔ ေရာက္ၾကရသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ား ငတ္ျပတ္ၾကရသည္။ ဤသို႔ ျဖစ္ရျခင္းသည္ မည္မွ် ဆိုးရြား ရက္စက္ေၾကာင္းကို ယန္ကီတို႔ နားလည္ၾကေတာ့မည္။

မစ္ဇိုရီ၊ ကင္တပ္ကီ၊ တင္နဆီႏွင့္ ဗာဂ်ီးနီးယားနယ္တို႔တြင္ ယန္ကီတို႔ ေသာင္းက်န္းခဲ့ၾကပံုကို လူတိုင္း သိသည္။

သူတို႔

သိမ္းပိုက္ၿပီး

နယ္ေျမတြင္

ယန္ကီတို႔

အႏိုင္က်င့္ၾကပံုကို

ကေလးမ်ားပင္

ေဒါသ

အမ်က္ေျခာင္းေျခာင္းျဖင့္

ျပန္ေျပာႏိုင္ၾကသည္။ အတၱလန္တာတြင္ တင္နဆီနယ္မွ ေျပးလာသည့္ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ေတြ ျပည့္ေနသည္။ သူတို႔ထံမွ ယန္ကီတို႔ အႏိုင္က်င့္ၾကပံုကို အရင္းအတိုင္း ၾကားရသည္။ ထိုေဒသတြင္ ျပည္နယ္ ခြဲထြက္ေရး ေထာက္ခံသူမွာ အနည္းစု ျဖစ္သည္။ ထိုအနည္းစုကို ညႇဥ္းပန္းၾကသည္။ အိမ္နီးခ်င္း အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သတင္းေပး ၾကသည္။ ညီအစ္ကိုခ်င္း တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သတ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပင္ဆယ္ေဗးနီးယား ျပည္နယ္ကို မုန္းေနၾကသည္။ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္၍ ျပာက် သြားေစခ်င္ၾကသည္။ အႏူးညံ့ဆံုး ဆိုသည့္ အဘြားအိုႀကီးမ်ားပင္လွ်င္ ပင္ဆယ္ေဗးနီးယား ျပည္နယ္ ဒုကၡေရာက္သည္ကို အျပံဳးျဖင့္ ၾကည့္ခ်င္ၾကသည္။

သို႔ရာတြင္ ပင္ဆယ္ေဗးနီးယား ျပည္နယ္တြင္ မည္သည့္ ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းကိုမွ် လက္ဖ်ားျဖင့္ တို႔ထိျခင္း မရွိေစရ။

လုယက္လွ်င္ ေသဒဏ္ ေပးမည္။ ျပည္နယ္ တပ္မေတာ္သည္ သိမ္းယူရသည့္ ပစၥည္းတိုင္းကို တန္ရာတန္ဖိုး ေပးမည္ဟု ျပည္နယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လီးက ေၾကညာသည္ ဟူေသာ သတင္း ထြက္လာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လီးကို ေတာင္ပိုင္းသားေတြက

263

မေက်နပ္ၾက။ ေလးစားမႈေၾကာင့္သာ ဤမွ် ခံျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လီးကို မည္သူကမွ် ႀကိဳက္ၾကေတာ့မည္ မဟုတ္။ ပင္ဆယ္ေဗးနီးယား ျပည္နယ္လို ပစၥည္းေပါသည့္ ျပည္နယ္တြင္မွ မယူရလွ်င္ မည္သည့္ ေနရာက ပစၥည္းေတြ ယူရမည္နည္း။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လီး မည္သို႔ စိတ္ကူး ေပါက္သြားသနည္။ ျပည္နယ္ တပ္မ်ားတြင္ အဝတ္အထည္၊ ဖိနပ္၊ ျမင္း စသည္တို႔ လိုေနသည္ မဟုတ္ေလာ။

ဤအေၾကာင္းကို ေဒါက္တာမိထဲ ေရးလိုက္သည့္ သူ႕သား ဒါစီမိ၏ ထံမွ သိရျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႕စာကို ဖတ္၍

အတၱလန္တာ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ေဒါသ ထြက္ေနၾကသည္။

`ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖိနပ္ရွည္ တစ္ရန္ေလာက္ ပို႔မေပး ႏိုင္ဘူးလား ေဖေဖ၊ ဖိနပ္ မစီးရတာ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္

ရွိေနၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ ဖိနပ္ တစ္ရန္ ရဖို႔လည္း အလားအလာ မရွိေသးဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္က ႀကီးေတာ့ သူမ်ားေတြလို ယန္ကီ စစ္သား အေလာင္းက ဖိနပ္ေတြကို ခၽြတ္စီးလို႔လည္း မရေသးဘူး၊ ယန္ကီေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ ေျခေထာက္ ႀကီးတာ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ေသးဘူး၊ ရရင္ စာတိုက္က မပို႔ပါႏွင့္၊ လမ္းက ျဖတ္ခိုးလိမ့္မယ္၊ ခိုးတဲ့သူကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္မတင္ပါဘူး၊ ဖိလစ္ကို ရထားႏွင့္ တင္လႊတ္ၿပီး အပို႔ခိုင္းလိုက္ပါ၊ ေနာက္ ေနရာသစ္ ေရာက္ရင္ စာေရးပါဦးမယ္၊ ဘယ္ကို ေရာက္မယ္လို႔ေတာ့ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး၊ ခုေတာ့ ေမရီလင္း ျပည္နယ္ထဲမွာပဲ ရွိေသးတယ္၊ တပ္သားေတြကေတာ့ ပင္ဆယ္ေဗးနီးယား ျပည္နယ္ဘက္ကို သြားရမယ္လို႔ ေျပာေနၾကတာပဲ။

`ေဖေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ယန္ကီေတြကို သူတို႔ ေဖာ္တဲ့ေဆး ျပန္တိုက္ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က

မလုပ္ရဘူးတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာကေတာ့ ပစ္သတ္ခ်င္ ပစ္သတ္ေပ့ေစ၊ ယန္ကီ အိမ္ေတြကို မီးတိုက္ပစ္ခ်င္တာပဲ၊ ဒီေန႔ ေျပာင္းခင္းႀကီး တစ္ခင္းထဲက ခ်ီတက္ခဲ့ရတယ္၊ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အႏွံႀကီးေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ တစ္ခါမွ မျမင္ဘူးေသးဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘက္မွာလည္း မရွိဘူး၊ ဒါႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဘယ္ေနႏိုင္မလဲ၊ ငတ္ျပတ္လည္း ေနေတာ့ နည္းနည္း ပါးပါး ယူစားၾကတာေပါ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတာ့ မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖေရ၊ ေျပာင္းဖူးေတြက မနိပ္ဘူး၊ အဲဒါေတြ စားၿပီး ဝမ္းကိုက္ၾကလို႔၊ ရဲေဘာ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡ ေရာက္ၾကတယ္၊ ဝမ္းကိုက္ရင္း ခ်ီတက္ရတာႏွင့္ စာရင္ ေျခေထာက္မွာ ဒဏ္ရာႏွင့္ ခ်ီတက္ရတာက ေတာ္ေသးတယ္၊ ေဖေဖ ကၽြန္ေတာ္ မွာတဲ့ ဖိနပ္ရွည္ကို ပို႔ျဖစ္ေအာင္ ပို႔ေပးပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဗိုလ္ႀကီး ျဖစ္ၿပီ၊ ဝတ္စံု အသစ္ ပခံုး တံဆိပ္ အသစ္ မရေတာင္ ဖိနပ္ေတာ့ ပါမွ ေကာင္းမယ္ မဟုတ္လား’

သို႔ရာတြင္ ယခု ျပည္နယ္တပ္မ်ားက ပင္ဆယ္ေဗးနီးယား ျပည္နယ္ကို သိမ္းၿပီးၾကၿပီ။ ဘာမွ် ပူစရာ မလိုေတာ့။

ေနာက္ထပ္ ေအာင္ပြဲ ရလွ်င္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ၿပီးေတာ့မည္။ ဒါစီမိလည္း သူ လိုခ်င္သည့္ ဖိနပ္ရွည္ႀကီးေတြ ရေတာ့မည္။ စစ္သားေတြ အိမ္ျပန္ ၾကရေတာ့မည္။ ေပ်ာ္ၾကရေတာ့မည္။ ဆရာဝန္ ကေတာ္ ေဒၚေဒၚမိသည္ သူ႕သား စစ္သားႀကီး အိမ္ျပန္လာသည္ကို ျမင္ေယာင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ဝဲေနသည္။

ဇူလိုင္လ ၃ ရက္ေန႔တြင္ ေျမာက္ပိုင္းမွ လာသည့္ ေၾကးနန္းမ်ား အားလံုး တိတ္ေနသည္။ ဇူလိုင္လ ၄ ရက္ေန႔ ေန႔လယ္

အထိ ဘာသတင္းမွ် မရ။ မြန္းလြဲက်မွ အတၱလန္တာ ဌာနခ်ဳပ္သို႔ သတင္းအခ်ိဳ႕ ေရာက္လာသည္။ ပင္ဆယ္ေဗးနီးယား ျပည္နယ္ ဂက္တီစဘတ္ ၿမိဳ႕ကေလး အနီးတြင္ တိုက္ပြဲ အျပင္းအထန္ ျဖစ္ေနသည္ဟု ၾကားရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လီး၏ စစ္တပ္ တစ္တပ္လံုး ထိုေနရာသို႔ ေရာက္ေနသည္။ သတင္းက မေသခ်ာ။ ရန္သူ နယ္ေျမထဲတြင္ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ေနသျဖင့္ သတင္း အပို႔ရ ခက္သည္။ ပထမ ေမရီလင္း ျပည္နယ္သို႔ ပို႔ရသည္။ ထိုမွ ရစ္ခ်္မြန္း၊ ထိုမွတဆင့္ အတၱလန္တာသို႔ ပို႔ရသည္။

264



အားလံုး တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေန ၾကရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သတင္းဆိုးမ်ားသည္ အတၱလန္တာသို႔ တျဖည္းျဖည္း

ေရာက္လာၾကသည္။ လံုးဝ သတင္း မၾကားရသည္ႏွင့္ စာလွ်င္ ေတာ္ေသးသည္။ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာတြင္ ကိုယ့္တူ ကိုယ့္သား ရွိသူမ်ားက သူတို႔ တူေတြ သားေတြ ပင္ဆယ္ေဗးနီးယား စစ္ေျမျပင္သို႔ မေရာက္ရန္ ဆုေတာင္းၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဒါစီမိႏွင့္ အတူ သူတို႔ တူသားမ်ား ပင္ဆယ္ေဗးနီးယားတြင္ ေရာက္ေနသည္ဟု သိရသည့္ မိသားစုမ်ားကမူ ယန္ကီတို႔ကို အဆံုးသတ္ ေခ်မႈန္းသည့္ တိုက္ပြဲတြင္ ပါရသျဖင့္ ဂုဏ္ယူဖို႔ ေကာင္းသည္ဟု အံတႀကိတ္ႀကိတ္ျဖင့္ ေျပာၾကသည္။

ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ အိမ္တြင္ မိန္းမသား သံုးေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စိုးရိမ္တႀကီး လွမ္းၾကည့္မိၾကသည္။

မဖံုးဖိႏိုင္။ အက္ရွေလက ဒါစီမိ၏ တပ္ရင္းတြင္ ရွိသည္ မဟုတ္ေလာ။

ဇူလိုင္လ ၅ ရက္ေန႔တြင္ သတင္းဆိုးမ်ားကို အေနာက္ဘက္ စစ္ေျမျပင္မွ ၾကားရသည္။ ဗစ္စဘတ္ၿမိဳ႕ က်သြားၿပီ။

ယန္ကီတို႔ ဝိုင္းထားသျဖင့္ တိုက္ပြဲ အျပင္းအထန္ျဖစ္ၿပီး က်သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ စိန္႔လူးဝစ္မွ နယူးေအာ္လီယန္ အထိ မစၥစပီျမစ္ဝွမ္း တစ္ခုလံုးကို ယန္ကီတို႔က သိမ္းသြားသည္။ သီးျခား ျပည္နယ္ကို အလယ္မွ ထက္ပိုင္းျဖတ္၍ သိမ္းထားသည္။ သာမန္ အခ်ိန္တြင္ ဆိုလွ်င္ ထိုသတင္းေၾကာင့္ အတၱလန္တာ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနမည္ မုခ်။ သို႔ရာတြင္ ပင္ဆယ္ေဗးနီးယားတြင္ အျပင္းအထန္ တိုက္ေနရသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လီး၏ တပ္မ်ားကို အာ႐ံု စူးစိုက္ေနရသျဖင့္ အေနာက္ဘက္ စစ္ေျမျပင္က သတင္းကို စိတ္မဝင္စားႏိုင္။ အေရွ႕ပိုင္းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လီး ႏိုင္လွ်င္ အေနာက္ပိုင္း ဗစ္စဘတ္ၿမိဳ႕ က်သည္က ဘာမွ် အေရးမႀကီး။ အေရွ႕ပိုင္းတြင္ ႏိုင္လွ်င္ ဖီလာဒယ္ဖီယား၊ နယူးေယာက္၊ ဝါရွင္တန္ စသည္တို႔ကို ဆက္တိုက္ သိမ္းႏိုင္သည္။ သို႔သိမ္းႏိုင္လွ်င္ ေျမာက္ပိုင္း တစ္ခုလံုး သြက္ခ်ာပါဒ လိုက္သြားေတာ့မည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ မစၥစပီ ျမစ္ဝွမ္းကို သူတို႔ ႐ံႈးသည့္တိုင္ အေရးမႀကီးေတာ့။

သို႔ျဖင့္ နာရီေတြ ကုန္ဆံုး သြားခဲ့သည္။ အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ မည္းေမွာင္သည့္ အရိပ္ႀကီး တစ္ရိပ္

ထိုးက်ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္၍ တိမ္ညိဳ တိမ္မည္း ဟူ၍ ၾကက္မ တစ္ဝပ္စာမွ် မရွိဘဲ ပကတိ ၾကည္လင္ ျပာလဲ့ေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ျမင္သည္တြင္မွ အလန္႔တၾကား ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ဆင္ဝင္ေအာက္တြင္ လည္းေကာင္း၊ လမ္းေဘး စၾကႍတြင္ လည္းေကာင္း၊ လမ္းလယ္တြင္ လည္းေကာင္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ အစုလိုက္၊ အစုလိုက္ စစ္ သတင္း အေၾကာင္းကို ေျပာေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အားေပးၾကသည္။ ဣေႁႏၵမပ်က္ ဟန္ေဆာင္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လီး က်သြားၿပီ၊ တိုက္ပြဲ ႐ံႈးသြားၿပီ၊ အက်အဆံုး စာရင္းေတြ ေရာက္လာၿပီ ဟူေသာ ေကာလာဟလမ်ား ေပၚလာသည့္ ေနာက္တြင္မူ တိတ္ဆိတ္ေသာ လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ လင္းႏို႔မ်ားသဖြယ္ လူးလာ ခတ္ေနၾကသည္။ မျဖစ္ႏိုင္ဟု အားတင္းၾကေသာ္လည္း အားလံုး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ၿမိဳ႕လယ္သို႔ သြားၾကသည္။ သတင္းစာတိုက္သို႔ သြားၾကသည္။ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္သို႔ သြားသူက သြားေနၾကသည္။ သတင္း လိုခ်င္သည္။ သိခ်င္သည္။ သတင္းဆိုးပင္ ျဖစ္ေစ သိရလွ်င္ ေတာ္ၿပီ။

ဘူတာ႐ံုတြင္ လူေတြ ျပည့္ေနသည္။ ေနာက္ ဝင္လာမည့္ ရထားမ်ားမွ သတင္းမ်ား ပါလာႏိုင္သည္။ ေၾကးနန္း႐ံုးတြင္

ျပည့္လ်က္။ အလုပ္မ်ားေနေသာ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ေရွ႕တြင္လည္း ေဖြးေဖြး လႈပ္ေနသည္။ သတင္းစာတိုက္တြင္မူ လူမ်ား၍ တိုက္ကို ေသာ့ခတ္ထား ရသည္။ လူအုပ္သာ ႀကီးေသာ္လည္း အသံဗလံ ဆူညံျခင္း မရွိ။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ သက္သက္။ စကားေျပာသံ မၾကားရ။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သတင္း ထူး မထူး ေမးသည့္ အဘိုးအို တစ္ေယာက္၏ အသံ တုန္တုန္ကို

265

ၾကားရတတ္သည္။ `ဘာေၾကးနန္းမွ မလာေသးဘူး၊ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာပဲ ပါတယ္’ ဟု ေျပာသံကို မၾကာခဏ ၾကားရသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကလည္း ရထားႏွင့္ တစ္မ်ိဳး၊ ေျခက်င္ တစ္ဖံု လာၾကသည္။ လူအုပ္က မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာကာ ဖုန္ေတြ တလံုးလံုး ျဖစ္ေနသျဖင့္ မြန္းက်ပ္ေနသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက စကား တစ္ခြန္းမွ် မေျပာၾက။ သို႔ရာတြင္ ျဖဴေရာ္ ၫႈိးငယ္၍ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ သူတို႔ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ အသံထြက္၍ ငိုသည္ထက္ပင္ စိတ္ထိခိုက္စရာ ေကာင္းေနသည္။

စစ္ေျမျပင္သို႔ သား၊ ေမာင္၊ အေဖ၊ ခ်စ္သူ၊ လင္ စသည္တို႔ စစ္မထြက္သည့္ အိမ္ဆို၍ အတၱလန္တာ၌ တစ္အိမ္မွ်

မရွိ။ သူတို႔အိမ္သို႔ ေသမင္း ေရာက္လာၿပီ ဆိုသည့္ သတင္းကိုသာ ေစာင့္ေနၾကရသည္။ ေသမင္းကို ေစာင့္ေနၾကရသည္။ ႐ံႈးမည္ ဟူ၍ကား မထင္ၾက။ ထိုအေတြး ေပၚလာလွ်င္ ေမာင္းထုတ္ၾကသည္။ သူတို႔ တပ္သားမ်ားသည္ ေပါင္းျမက္တို႔ ထူသည့္ ပင္ဆယ္ေဗးနီးယား ျပည္နယ္ ေတာင္ကုန္းမ်ား ေပၚတြင္ က်ဆံုးေကာင္း က်ဆံုး ကုန္ၾကမည္။ မိုးသက္မုန္တိုင္း အက်တြင္ ေကာက္ပင္တို႔ ျပဳိလဲသက့ဲသို႔ အတံုးအ႐ံုး ၿပိဳလဲေကာင္း ၿပိဳလဲကုန္ၾကမည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ တိုက္ေနသည့္ အေရးေတာ္ပံုႀကီးသည္ ႐ံႈးနိမ့္မည္ဟု မထင္ၾက။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ဆံုးလွ်င္လည္း က်ဆံုးမည္။ နဂါးစက္သီးမ်ား ေႁခြခ်လိုက္သည့္ႏွယ္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြက်ေကာင္း ေႂကြက်မည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ေနရာ၌` အားေကာင္း ေမာင္းသန္ စစ္သည္ေတြ အစား ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ထို စစ္သားမ်ားသည္ မည္သည့္ ေနရာက ေရာက္လာမည္ ဆိုသည္ကိုမူ မည္သူမွ် မစဥ္းစားမိၾက။ ေကာင္းကင္ဘံုတြင္ တရားမွ်တ၍ ဒဏ္ခတ္ေတာ္ မူတတ္ေသာ ဘုရားသခင္ ရွိသည္ဟု ယံုၾကည္သကဲ့သို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လီး သည္လည္း မေသႏိုင္၊ ဗာဂ်ီးနီးယား စစ္တပ္သည္လည္း မ႐ံႈးနိမ့္ႏိုင္ဟု ယံုၾကည္ေနၾကသည္။

စကားလက္၊ မီလာနီႏွင့္ ေဒၚေလး ပစ္တီသည္ `သမာဓိ ေန႔စဥ္ သတင္းစာ’ တိုက္ေရွ႕ရွိ ရထားေပၚ၌ ထိုင္ေနၾကသည္။

သံုးေယာက္စလံုး ပိုးထီး ကုိယ္စီ ေဆာင္းထားၾကသည္။ စကားလက္၏ လက္သည္ တုန္ေနသည္။ သူ႕ေခါင္းေပၚက ထီးကိုပင္ မတ္မတ္ မကိုင္ႏိုင္။ ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ မ်က္ႏွာ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးေပၚက ႏွာေခါင္းသည္ ယုန္ႏွာေခါင္းလို ပြစိပြစိ ျဖစ္ေန၏။ မီလာနီကမူ ေက်ာက္႐ုပ္လို တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ မ်က္လံုးမ်ားကသာ တျဖည္းျဖည္း ျပဴးက်ယ္ လာၾကသည္။ စကားလည္း မေျပာ။ ႏွစ္နာရီအတြင္း စကား တစ္ခြန္းသာ ေျပာေသးသည္။ ဝတ္စံုအိတ္ထဲမွ ႐ႉေဆးဘူးကို ယူ၍ ေဒၚေလး ပစ္တီကို လွမ္းေပးသည္။ သူ႕တစ္သက္တြင္ ေဒၚေလး ပစ္တီကို ဤတစ္ႀကိမ္သာ အယုအယဆံုး၊ အၾကင္နာဆံုး စကား ေျပာဖူးေသးသည္။

`ေရာ့ ေဒၚေလး၊ မူးရင္ ဒါေလး ႐ႉလိုက္ေနာ္၊ သိပ္မူးရင္လည္း ဦးေလး ပီတာ အိမ္ျပန္ပို႔ေပးလိမ့္မယ္၊ မီလာနီကေတာ့

ဘာသတင္းမွ မၾကားရမခ်င္း အိမ္ မျပန္ေသးဘူး၊ ထိုင္ေစာင့္ေနဦးမွာ၊ စကားလက္က မျပန္ႏွင့္ဦးေနာ္၊ မီလာနီႏွင့္ ေနခဲ့ဦးေနာ္’

စကားလက္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အိမ္ျပန္ဖို႔ စိတ္မကူးေသး။ အက္ရွေလႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သတင္းကို မၾကားရမခ်င္း

အိမ္သို႔ မျပန္ႏိုင္ေသး။ ေဒၚေလး ပစ္တီ တစ္ေယာက္ မူးလဲ၍ ေသသြားသည့္တိုင္ ဤေနရာမွ မျပန္ခ်င္ေသး။ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ စစ္ေျမျပင္ တစ္ေနရာတြင္ တိုက္ေနရၿပီေလာ။ က်ဆံုး သြားၿပီေလာ။ ဤသတင္းကို ရႏိုင္ေသာ ေနရာမွာ သတင္းစာတိုက္သာ ျဖစ္သည္။

စကားလက္က လူအုပ္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ အသိ မိတ္ေဆြမ်ားကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဆရာဝန္ကေတာ္ ေဒၚေဒၚမိသည္

ဦးထုပ္ကို တေစာင္း ေဆာင္းကာ တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္သား ဖိလစ္ကို ဖက္ထားသည္။ မက္ကလ်ဴ ညီအစ္မ တစ္သိုက္က ေခါေနသည့္ သြားမ်ားကို အေပၚ ႏႈတ္ခမ္းစျဖင့္ ႀကိဳးစား ဖံုးေနၾကသည္။ မစၥက္ အယ္လ္ဆင္းက ကိုယ္ကို မတ္မတ္ ထား၍

266

ထိုင္ကာ ေငြေရာင္သမ္းေနသည့္ ဆံပင္မ်ားကို ဆြဲခ်ရင္း သူ႕စိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနသည္။ သူ႕သမီး ဖန္နီက လူေသလို ျဖဴေရာ္လ်က္။ (သူ႕အစ္ကို အတြက္ စိုးရိမ္ျခင္း မဟုတ္။ သူ႕အဆက္ အတြက္ စိုးရိမ္ျခင္း ျဖစ္သည္။) မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက ရထားထဲတြင္ ထိုင္ကာ သူ႕သမီး ေမဘယ္၏ ေက်ာကို ပုတ္ေပးေနသည္။ ေမဘယ္က ကိုယ္ဝန္ပင္ ထြက္စျပဳေနၿပီ။ လူထဲ ထြက္ဖို႔ မေကာင္းေတာ့။ ေရွာေစာင္ကို ျခံဳထားသည့္တိုင္ ဗိုက္က ထြက္ျမဲ။ မည္သည့္အတြက္ ဤမွ် စိတ္ပူ ေနရသနည္း။ သူ႕အဆက္ ဗိုလ္ေလး ပီကာ့က လူဝီဇီးယားနား တပ္တြင္ မဟုတ္ေလာ။ သူတို႔ တပ္မ်ား ပင္ဆယ္ေဗးနီးယား စစ္မ်က္ႏွာသို႔ ေရာက္သည္ဟု မၾကားရေသး။ အေမြးအမွင္ ထူထူႏွင့္ ဗိုလ္ေလး ပီကာ့ တစ္ေယာက္ ရစ္ခ်္မြန္တြင္ ေဘးမသီ ရန္မခ ရွိေနလိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။

ထိုစဥ္

လူအုပ္ႀကီး၏

အစြန္ဘက္ဆီမွ

လႈပ္လႈပ္ရြရြ

ျဖစ္သြားသံ

ၾကားရသည္။

မတ္မတ္

ရပ္ေနသူမ်ားက

လမ္းဖယ္ေပးလိုက္သည္တြင္ မိမိတို႔ ရထားဆီသို႔ ျမင္းကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း စီးလာေနသည့္ ရက္ ဘတ္တလာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သူ႕ကို ၾကည့္၍ စကားလက္ အံ့ၾသေနသည္။ လူအုပ္ႀကီးက သူ႕ကို ေဒါသ ထြက္ကာ ဝိုင္းဝန္း ႐ိုက္ႏွက္ပစ္ႏိုင္သည္။ သူ စီးလာသည့္ ျမင္းႀကီးက မ်ိဳးေကာင္း မ်ိဳးသန္႔ ျမင္းေခ်ာႀကီး ျဖစ္သည္။ ဖိနပ္ရွည္ႀကီးက တဖိတ္ဖိတ္ လက္ေနသည္။ ဝတ္စံုက ျဖဴေဖြး သန္႔ရွင္းေနသည္။ ရက္ ဘတ္တလာကို ၾကည့္ရသည္မွာ တေသြးတေမြး ျဖဴျဖဴစင္စင္ ဝျဖဳိးေနသည္။ ပါးစပ္တြင္ ေစ်းႀကီး ေပးရသည့္ ေဆးျပင္းလိပ္ တစ္လိပ္ကို ခဲထားသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ အက္ရွေလႏွင့္တကြ ရဲေဘာ္မ်ားက စစ္ေျမျပင္ ထြက္၍ တိုက္ေနၾကရသည္။ ဖိနပ္ မရွိ။ ေနပူက်ဲက်ဲ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္လ်က္။ ေရာဂါေတြ စြဲကပ္လ်က္။

ရက္ ဘတ္တလာက သတင္းစာတိုက္ ဆီသို႔ ျမင္းကို တစ္လွမ္းခ်င္း စီးလာစဥ္ ပရိသတ္က သူ႕ကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္

ၾကည့္ၾကသည္။ အဘိုးႀကီးမ်ားက မုတ္ဆိတ္ေမြး တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ က်ိန္ဆဲၾကသည္။ ခပ္စြာစြာ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာကမူ ရထားေပၚမွ ထ၍ `ေသြးစုပ္ေကာင္ အျမတ္ႀကီးစား’ ဟု လူၾကားေလာက္ေအာင္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာက မည္သူ႕ကိုမွ် ဂ႐ုမစိုက္။ ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္၍ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ ထို႔ေနာက္ စကားလက္ အနားသို႔ ျမင္းဇက္ကို သတ္၍ ရပ္ကာ ခပ္တိုးတိုးျဖင့္

`မ်ိဳးခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ေဒါက္တာမိ တစ္ေယာက္ ေအာင္ပြဲ ခံေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေလလံုး မထြားႏိုင္ရွာေတာ့ဘူးေနာ္’



စကားလက္၏

အာ႐ံုေၾကာမ်ားသည္

တင္းေနသည္။

စကားလက္က

ေၾကာင္မ

တစ္ေကာင္လို

ဆတ္ခနဲ

လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ျပင္းထန္သည့္ စကားလံုးမ်ားသည္ ပါးစပ္ဖ်ားသို႔ ေရာက္လာၾက၏။ ရက္ ဘတ္တလာက လက္ျပ၍ တားလိုက္သည္။

`အမ်ိဳးသမီးေတြကို ေျပာစရာ ရွိလို႔ လာတာ၊ ခုေလးတင္ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္က ျပန္လာတယ္၊ အက်အဆံုး စာရင္းေတြ

ေရာက္လာၿပီတဲ့’

ရက္ ဘတ္တလာက ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေျပာသည္။ သူ႕စကားေၾကာင့္ ပရိသတ္ထဲတြင္ တီးတိုးသံမ်ား ေပၚလာသည္။



ပရိသတ္က စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ဘက္သို႔ သြားရန္ ျပင္သည္။



`သြားမေနၾကႏွင့္ေတာ့’ ရက္ ဘတ္တလာက ေျခနင္းကြင္းထဲတြင္ မတ္တပ္ ရပ္၍ လက္ေျမႇာက္ျပသည္။

267



`သတင္းစာတိုက္ကို ေရာက္လို႔ ခု ပံုႏွိပ္ေနၿပီ၊ ဒီမွာပဲ ေစာင့္ၾက’



`သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာရယ္’ မီလာနီက မ်က္ရည္စမ္းစမ္းျဖင့္ ေျပာသည္။ `ဗိုလ္ႀကီး

ဘတ္တလာ လာေျပာေပလို႔ပဲ၊ စာရင္းက ဘယ္ေတာ့ ကပ္မွာတဲ့လဲ’

`ခုပဲ ကပ္ေတာ့မွာ၊ သတင္းစာတိုက္ကို ေရာက္တာ နာရီဝက္ေလာက္ ရွိၿပီ၊ တာဝန္က် စစ္ဗိုလ္က အားလံုး ပံုႏွိပ္

မၿပီးမခ်င္း မကပ္ပါႏွင့္၊ လူေတြ နင္းကန္တိုးၿပီး ဖတ္ရင္ ထိန္းမရမွာ စိုးတယ္ ေျပာလို႔ ပံုႏွိပ္ၿပီးေအာင္ ေစာင့္ေနရတာ၊ ေဟာ ေျပာရင္း ဆိုရင္း ကပ္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္’

သတင္းစာတိုက္ ေဘးျပတင္းေပါက္ တံခါး ပြင့္လာကာ လက္တစ္ဖက္ ထြက္လာသည္။ လက္ထဲတြင္ ဂယ္လီပ႐ု

စာရြက္ရွည္ရွည္ တစ္ထပ္။ မင္တို႔ျဖင့္ စြန္းထင္းလ်က္။ စာလံုးေတြက မည္းခနဲ ေပၚေနသည္။ လူအုပ္ႀကီးက ျပတင္းေပါက္သို႔ ေျပးကပ္ကာ စာရြက္မ်ားကို လုယူၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ စုတ္ျပဲကုန္သည္။ ရလာသူမ်ားက ေနာက္သို႔ ျပန္ဆုတ္လာၾကၿပီး မရေသးသူမ်ားက ေရွ႕သို႔ အတင္းတိုးေနၾကသည္။

`ျမင္းဇက္ကို ခဏ ကိုင္ထားစမ္း’



ရက္ ဘတ္တလာက ေျမႀကီးေပၚ ခုန္ဆင္းကာ ျမင္းဇက္ကို ဦးေလး ပီတာသို႔ လွမ္းေပးလိုက္သည္။ လူအုပ္ထဲတြင္

မိုးေနသည့္ သူ႕ပခံုးက်ယ္က်ယ္ႀကီးကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက လူေတြကို အတင္း တြန္းထုိး ဖယ္ရွားကာ ေရွ႕ေရာက္သြားသည္။ ခဏ ၾကာေတာ့ စာရြက္ တစ္ထပ္ကို ယူျပန္လာသည္။ မီလာနီထံသို႔ စာရြက္ လွမ္းေပးလိုက္ၿပီး က်န္စာရြက္မ်ားကို အနီးရွိ ရထားမ်ားေပၚမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအား လိုက္၍ ေဝေနသည္။ မက္ကလ်ဴ ညီအစ္မ၊ ဆရာဝန္ကေတာ္ ေဒၚေဒၚမိ၊ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ၊ မစၥက္ အယ္လဆင္း။

`ၾကည့္စမ္းပါ မီလာနီ၊ ျမန္ျမန္ ၾကည့္စမ္း’



စကားလက္ အသံက ဆို႔ေနသည္။ မီလာနီ လက္မ်ားက တုန္ေနသည္။ စာရြက္ကို ေကာင္းေကာင္း ကိုင္၍ မရ။



`ေရာ့ ေရာ့’ မီလာနီက စကားလက္ကို လွမ္းေပးသည္။ အဘယ္မွာနည္း။ အ၊ အာ၊ အိ၊ အီ၊ အက္ ဘယ္မွာ။ အေရးထဲမွာ

ရွာမေတြ႔။

`အို မီလာနီေရ၊ ဒဏ္ရာရ က်ဆံုး စာရင္းမွာ အက္ရွေလ နာမည္ မပါဘူး၊ ဘုရား သိၾကား မလို႔ေပါ့၊ ေဒၚေလး၊ အို

မီလာနီ ေဒၚေလးကို ႐ႉေဆးဘူး ေပးပါဦး၊ တြဲထားစမ္းပါ’

မီလာနီ

ဝမ္းသာလြန္း၍

ငိုေနသည္။

ငိုက္က်ေနေသာ

ေဒၚေလး

ပစ္တီ၏

ေခါင္းကို

ေဖးမကာ

ႏွာဝတြင္

႐ႉေဆးဘူး ေတ့ေပးသည္။ စကားလက္က ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ ခႏၶာကိုယ္ ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ႀကီးကို တစ္ဖက္က ထိန္းထားရသည္။ ဝမ္းသာလြန္းသျဖင့္ သူ႕ႏွလံုးက တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။ အက္ရွေလ မေသ။ ဒဏ္ရာ မရ။

ငိုသံ ၾကားသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ သူ႕အေမ ရင္တြင္ မ်က္ႏွာအပ္၍ ငိုေနသည့္ ဖန္နီကို ျမင္လိုက္ရသည္။

ဒဏ္ရာရ က်ဆံုး စာရင္း စာရြက္သည္ ေအာက္သို႔ လြင့္က်သြားသည္။ မစၥက္ အယ္လဆင္း၏ ပါးလႊာေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္

268

တုန္ေနၾကသည္။ သမီးကို ေပြ႔ထားရင္း ရထားသမားကို အိမ္သို႔ ျပန္အေမာင္းခုိင္း ေနသည္။ စကားလက္က စာရင္းစာရြက္ကို ၾကည့္သည္။ ဖန္နီ၏ အစ္ကို နာမည္ကို စာရင္းတြင္ မေတြ႔ရ။ ဖန္နီအဆက္ ျဖစ္ရမည္။ ဧကႏၲ တိုက္ပြဲတြင္ က်သြားဟန္ တူသည္။ ပရိသတ္က မစၥက္ အယ္လဆင္းတို႔ ရထားကိုလည္း လမ္းဖယ္ ေပးၾကသည္။ သူတို႔ရထား ေနာက္က မက္ကလ်ဴ ညီအစ္မ တစ္သိုက္၏ ရထား။ အႀကီးမက ရထားကို ကိုယ္တိုင္ ေမာင္းလာသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ေက်ာက္သားလို ျဖစ္ေနသည္။ ေခါေနသည့္ သြားမ်ားကို အေပၚ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ဖံုးလာသည္။ အငယ္မက ေဘးတြင္ ထိုင္ကာ သူ႕အစ္မ၏ ဝတ္စံုကို ဆြဲလိုက္လာသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အဘြားႀကီးမ်ား ပမာ ရင့္ေရာ္သြားၾကသည္။ သူတို႔ ေမာင္ အေထြးဆံုး ဒါးလတ္ကို သူတို႔ အခ်စ္ဆံုး။ တစ္ဦးတည္းေသာ ေမာင္။ ယခု မရွိေတာ့။

`ေဟး မီလာနီ မီလာနီ၊ ရီနီ နာမည္ မပါဘူးကြ၊ အက္ရွေလ နာမည္လည္း မေတြ႔ဘူး’



ေမဘယ္၏ ပခံုးေပၚမွ ျခံဳေစာင္သည္ ေလွ်ာက်သြားသည္။ သူ႕ကိုယ္ဝန္သည္ အထင္းသား ေပၚလာ၏။ သို႔ရာတြင္

အေမကေရာ သမီးကပါ ဂ႐ုမစိုက္ မိေတာ့။

`ေဒၚေဒၚမိ၊ ရီနီေလ ရီနီ၊ ဟင္ မီလာနီ ေဒၚေဒၚမိ ၾကည့္ရတာ မဟန္ဘူး၊ ဒါစီမိ တစ္ေယာက္’



ဆရာဝန္ကေတာ္ ေဒၚေဒၚမိသည္ ေအာက္သို႔ ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕ကို လွမ္းေခၚသည့္တိုင္ ေခါင္း မေမာ့ေတာ့။

သို႔ရာတြင္ သူ႕ေဘးက သားငယ္ ဖိလစ္၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လွ်င္ အေျခအေနကို အကဲခတ္၍ ရၿပီ။

`ေမေမ ေခၚေနတယ္ေလ’



ဖိလစ္က ေျပာသည္။ ေဒၚေဒၚမိ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ မီလာနီ၏ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ သြားဆိုင္ေနၾကသည္။



`အင္း ေဒၚေဒၚ့ သားေလး ဖိနပ္ မရွိဘူး ဆိုလို႔ ပို႔လိုက္တာ၊ စီးေတာင္ မစီးလိုက္ရေတာ့ပါလားကြယ့္’



`ဟင္ ေဒၚေဒၚ’



မီလာနီက ႐ိႉက္လိုက္သည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီကို စကားလက္၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ မွီပစ္ခဲ့ကာ ရထားမွ ဆင္းၿပီး

ဆရာဝန္ကေတာ္ ေဒၚေဒၚမိတို႔ ရထားဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

`ကၽြန္ေတာ္ ရွိပါေသးတယ္ ေမေမရ’ သူ႕ ေဘးက ထိုင္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ႏွင့္ အေမကို ဖိလစ္က

အားေပးသည္။ `ေမေမ ခြင့္ျပဳရင္ ကၽြန္ေတာ္ စစ္ထဲ လိုက္မယ္၊ ယန္ကီေတြကို သတ္ပစ္မယ္’

ဆရာဝန္ကေတာ္ ေဒၚေဒၚမိက ဖိလစ္ လက္ကို ဖမ္းဆုပ္ကာ `မသြားရဘူး၊ မသြားရဘူး’ ဟု ေအာ္သည္။ သူ႕အသံက

ကြဲအက္ တစ္ဆို႔ေနသည္။

`ဖိလစ္ေရ ေမာင္ေလး၊ မေျပာႏွင့္ဦး၊ မေျပာႏွင့္ဦး’ မီလာနီက ရထားေပၚသို႔ တက္လာကာ ဆရာဝန္ကေတာ္ကို

ဖက္ထားသည္။ `ေတာ္ေတာ္ၾကာ သိပ္ စိတ္ထိခိုက္ေနလိမ့္မယ္၊ ကဲ ကဲ အိမ္ကို ေမာင္း’

ဖိလစ္ ဇက္ကို ေျမႇာက္လိုက္သည္။ မီလာနီက စကားလက္ ဘက္သို႔ လွည့္ကာ

269



`စကားလက္ေရ၊ ေဒၚေလးကို အိမ္ျပန္ပို႔ၿပီးရင္ ေဒၚေဒၚမိတို႔အိမ္ လိုက္ခဲ့ေနာ္၊ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ေဒါက္တာမိကို

အေၾကာင္းၾကားေပးပါလား၊ ေဆး႐ံုမွာ ႐ွိတယ္’

ရထားက ကြဲစျပဳေနသည့္ လူအုပ္ၾကားထဲက ျဖတ္ေမာင္းလာသည္။ အမ်ိဳးသမီး တခ်ိဳ႕က ဝမ္းသာ၍ ငိုၾကသည္။

သို႔ရာတြင္ အမ်ားစုမွာ ၾကားရသည့္ သတင္းဆိုးေၾကာင့္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ စကားလက္က လက္ထဲက စာရြက္ကုိ ငံု႔ၾကည့္သည္။ အသိ မိတ္ေဆြမ်ား၏ နာမည္မ်ားကို လိုက္ရွာသည္။ စာရင္းက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မဆံုးႏိုင္။ အက် အဆံုး ေတာ္ေတာ္ မ်ားပံု ရသည္။

ဘုရား၊ ဘုရား။ ေရးဖို႔ဒ္ ကားလဗတ္-ငယ္ငယ္ သူႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္မွ ထြက္ေျပးၾကသည္ကို ခ်က္ခ်င္း

သတိရလာသည္။ ညေမွာင္ေတာ့ ဆာလည္းဆာ၊ ေမွာင္လည္း ေမွာင္သျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

ဂ်ဳိးဇက္ဖြန္တိန္-တပ္သား။ စိတ္တိုတတ္သည့္ ဂ်ိဳးဇက္ တစ္ေယာက္ မရွိေတာ့။ သူ႕မိန္းမ တယ္လီက ေမြးၿပီးသည္မွာ

မၾကာေသး။

လာေဖးယက္ မြန္႐ိုး-ဗိုလ္ႀကီး။ ကက္သလင္း ကားလဗတ္ႏွင့္ ေစ့စပ္ၿပီးသည္မွာ မၾကာေသး။ ကက္သလင္း ခမ်ာ

သနားစရာ။ အစ္ကိုလည္း ဆံုးရသည္။ ရည္းစားလည္း ဆံုးရသည္။ သို႔ရာတြင္ တယ္လီက ပိုဆိုးသည္။ ေမာင္ႏွင့္ လင္။

စကားလက္ ေရွ႕ဆက္ မဖတ္ခ်င္ေတာ့။ မဖတ္ရဲေတာ့။ ေဒၚေလး ပစ္တီက တ႐ႉး႐ႉး အသက္႐ႉကာ သူ႕ကိုယ္ေပၚသို႔

ပိက်လာသည္။ စကားလက္သည္ စိတ္တိုတိုျဖင့္ ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ ကိုယ္ႀကီးကို ရထား ထိုင္ခံု ေထာင့္သို႔ တြန္းေရႊ႕လိုက္ကာ စာရင္းကို ဆက္ဖတ္သည္။

ဟုတ္ၿပီ။ ဟုတ္ၿပီ။ စာရင္းထဲတြင္ တာလက္တန္ သံုးေယာက္ မရွိႏိုင္။ စာစီသမားက အေလာတႀကီးျဖင့္ မွားသြားဟန္

တူသည္။ မဟုတ္။ မမွား။ တာလက္တန္ အမည္ သံုးေယာက္။ ဘရင့္ တာလက္တန္-ဗိုလ္။ စတူးဝပ္ တာလက္တန္-တပ္ၾကပ္။ ေတာမက္ တာလက္တန္-တပ္သား။ တာလက္တန္ ညီအစ္ကို တစ္ေတြ မရွိၾကေတာ့။ ျပည္တြင္းစစ္ စျဖစ္တုန္းက အႀကီးဆံုး ဘိြဳက္ က်သြားသည္။ ေတာမတ္၊ ထို႔ေနာက္ အပ်င္းထူထူ ေျခတံရွည္ရွည္ အႁမႊာ ညီအစ္ကို။ သူမ်ား အတင္း ေျပာတတ္သည္။ အက်ီစား သန္သည္။ ဘိြဳက္က အကသင္ ဆရာ တစ္ေယာက္လို ၾကည့္၍ ေကာင္းသည္။ ပိုးစိုးပက္စက္ ေျပာတတ္သည္။

စကားလက္ ေနာက္ထပ္ ဆက္မဖတ္ႏိုင္ေတာ့။ သူႏွင့္ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္၊ ကေဖာ္ ကဖက္၊ သူ႕ကို ပေရာပရည္

လုပ္ခဲ့ဖူးသူ ေယာက်္ားေလး မိတ္ေဆြေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ပါသြားၿပီနည္း။ သူ႕ လည္ပင္းကို သံလက္ေခ်ာင္းႀကီးမ်ားက လာ၍ ဖ်စ္ညႇစ္ေနသည္ဟု သူ ထင္သည္။ က်ပ္ေနသည္။ အက်ပ္ သက္သာေအာင္ ေအာ္ငိုပစ္လိုက္ခ်င္သည္။

`စိတ္မေကာင္းပါဘူး စကားလက္ရယ္’ ရက္ ဘတ္တလာက ေျပာသည္။ စကားလက္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ရက္

ဘတ္တလာ တစ္ေယာက္ သူ႕အနား ရွိေနသည္ကိုပင္ စကားလက္ သတိ မရေတာ့။ `မင္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီး ပါသြားၿပီေနာ္’

စကားလက္ ေခါင္းညိတ္ျပကာ မနည္းႀကိဳးစား၍ ေျပာရသည္။

270



`ၿမိဳင္သာယာ တစ္ဝိုက္က အိမ္တိုင္းေလာက္ပဲ၊ တာလက္တန္တို႔ အိမ္ကေတာ့ သံုးေယာက္စလံုး’



ရက္ ဘတ္တလာ၏ မ်က္ႏွာက တည္ၿငိမ္ တင္းမာေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုးတြင္ ေလွာင္ေျပာင္သည့္ အရိပ္အေယာင္တို႔

မရွိၾကေတာ့။

`ဒါ အစပဲ ရွိေသးတယ္၊ စာရင္းေတြက ေနာက္ထပ္ ေရာက္ေနတုန္းပဲ၊ မစံုေသးဘူး၊ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ဒီထက္မ်ားမယ္’

ရက္ ဘတ္တလာက အနားက ရထားမ်ားမွ မၾကားႏိုင္ရန္ အသံကို ႏွိမ့္လိုက္သည္။ `က်ဳပ္ အထင္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လီး ႐ံႈးလာၿပီ ထင္တယ္၊ ေမရီလင္း နယ္ထဲကို ဆုတ္လာခဲ့တယ္လို႔ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္က ၾကားခဲ့ရတယ္’

စကားလက္က ထိတ္လန္႔ စိုးရြံ႕ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လီး ႐ံႈးသည္က သူ႕အဖို႔

အေရးမႀကီး။ မနက္ျဖန္ က်ဆံုး ဒဏ္ရာရ စာရင္းေတြ လာဦးမည္ ဆိုသည့္ စကားက အေရးႀကီးသည္။ မနက္ျဖန္။ အက္ရွေလ၏ နာမည္ မေတြ႔သျဖင့္ သူ ဝမ္းသာခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ မနက္ျဖန္ကို ထည့္မစဥ္းစားမိ။ မနက္ျဖန္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ယခု ခ်က္ခ်င္း မသိရသနည္း။ က်သြားၿပီဟု ယခု ခ်က္ခ်င္း သိရသည္က ေတာ္ေသးသည္။ မနက္ျဖန္ အထိ ေစာင့္ရဦးမည္ ဆိုေတာ့ စကားလက္ ေမာလွၿပီ။

`ဘာျဖစ္လို႔မ်ား စစ္ဆိုတာေတြ ရွိေနရတာလဲ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ယန္ကီေတြက ကပၸလီကၽြန္ေတြကို ေငြႏွင့္

ဝယ္လိုက္ရင္ ကိစၥ မၿပီးႏိုင္ဘူးလား၊ ကၽြန္မတို႔ ေတာင္ပိုင္းသားေတြကလည္း ကပၸလီေတြကို အလကား ေပးလိုက္ရင္ ဘာျဖစ္မွာမို႔လဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီစစ္ကို တိုက္ေနၾကရတာလဲဟင္’

`ကပၸလီေတြေၾကာင့္ စစ္တိုက္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး ကေလးမရယ္၊ ကပၸလီေတြေၾကာင့္ ဆိုတာ သက္သက္ အေၾကာင္း

ျပတာပါ၊ စစ္ ဆိုတာေတြဟာ ေနာက္မွာလည္း ရွိေနၾကဦးမွာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေယာက်္ားေတြက စစ္တိုက္ရတာကို သေဘာက်ၾကတာကိုး၊ မိန္းမေတြက စစ္ကို မုန္းတယ္၊ မခ်စ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေယာက်္ားေတြကေတာ့ စစ္ကို ခ်စ္တယ္၊ မိန္းမကို ခ်စ္တာထက္ေတာင္ ပိုတယ္’

ရက္ ဘတ္တလာ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားတြင္ ေလွာင္ျပံဳးကေလး ေပၚလာသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွ ေလးနက္ တည္ၾကည္မႈသည္

ေပ်ာက္သြား၏။ ရက္ ဘတ္တလာက အနားပတ္ႀကီးႀကီး ျမက္ဦးထုပ္ျပားႀကီးကို ေျမႇာက္လိုက္သည္။

`ကဲ က်ဳပ္သြားမယ္၊ ေဒါက္တာမိကို လိုက္ရွာၿပီး သြားေျပာရဦးမယ္၊ သူ႕သား က်တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို သူ

အင္မတန္ မုန္းတဲ့ က်ဳပ္က သြားေျပာရတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခြက်တယ္၊ ေဒါပြမွာပဲ၊ အာဇာနည္ တစ္ေယာက္ က်ဆံုးတာကို ေသြးစုပ္ေကာင္ အျမတ္ႀကီးစား တစ္ေယာက္က လာေျပာတယ္ ဆိုေတာ့ သနတယ္လို႔ ထင္မွာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ၾကာရင္ေတာ့ ေမ့ပစ္လိုက္တန္ ေကာင္းပါရဲ႕’

စကားလက္သည္ ေဒၚေလး ပစ္တီကို အိပ္ရာေပၚတြင္ တင္ကာ အားေဆး တစ္ခြက္ တိုက္၏။ ပရဇၨီႏွင့္ ထမင္းခ်က္

မိန္းမႀကီးကို အေစာင့္ ခိုင္းခဲ့ၿပီး ေဒါက္တာမိတို႔ အိမ္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေဒၚေဒၚမိႏွင့္ သူ႕သား ဖိလစ္က အိမ္အေပၚထပ္တြင္ ေဒါက္တာမိ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ မီလာနီက ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္ကာ သတင္း လာေမးသည့္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားအား ခပ္တိုးတိုး ေျပာျပေနသည္။ ကတ္ေၾကးမ်ား၊ အပ္မ်ားျဖင့္ ဝမ္းနည္းသည့္ အထိမ္းအမွန္ ဝတ္ရန္

271

ျပင္ဆင္ေနသည္။ အိမ္ တစ္အိမ္လံုး ဆိုးေဆး အနက္ က်ိဳသည့္ အနံ႔ ေထာင္းေထာင္းထေနသည္။ ထမင္းခ်က္ မိန္းမႀကီးက တအီအီ ငိုရင္း ဆရာဝန္ကေတာ္ ေဒၚေဒၚမိ၏ အဝတ္မ်ားကို အိုးႀကီး တစ္လံုးတြင္ ထည့္ကာ ေဆးနက္ ဆိုးေနသည္။

`ေဒၚေဒၚမိ၊ ဘယ့္ႏွယ္ ေနေသးသလဲ’



စကားလက္က ခပ္တိုးတိုး ေမးသည္။



`မငိုဘူး၊ မိန္းမေတြ မငိုႏိုင္ဘဲျဖစ္ရင္ သိပ္ မေကာင္းဘူး၊ ေယာက်္ားေတြဟာ ဘာျဖစ္လို႔ မငိုဘဲ ေနႏိုင္ၾကသလဲ

မသိဘူး၊ မီလာနီတို႔ မိန္းမသားေတြထက္ သတၱိ ေကာင္းလို႔ပဲလား၊ ခြန္အား ေကာင္းလို႔ပဲလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ သူ႕သား အေလာင္းကို သူ ကိုယ္တိုင္ သြားယူမယ္တဲ့၊ ဦးေလးကလည္း ေဆး႐ံုကို ပစ္ထားခဲ့လို႔ မျဖစ္ဘူး မဟုတ္လား’

`သူ သြားလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား၊ ဖိလစ္ သြားယူရင္ေကာ’



`သူ႕သားကို စိတ္မခ်ဘူး၊ တစ္ေယာက္တည္း လႊတ္လိုက္ရင္ တပ္ထဲ ဝင္သြားမွာ စိုးလို႔တဲ့၊ ေကာင္ေလးက ထြားတယ္

မဟုတ္လား၊ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္လို႔ ေျပာရင္ ယံုမွာေပါ့’

သတင္း ေမးလာသူေတြက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ျပန္သြားၾကသည္။ ဆရာဝန္ ေဒါက္တာမိ ျပန္လာသည္ကို

မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ခ်င္။ ေနာက္ဆံုး စကားလက္ႏွင့္ မီလာနီတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ အပ္ခ်ဳပ္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ မီလာနီကို ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္ေကာင္းပံု မရ။ သို႔ရာတြင္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ အဝတ္စကို ကိုင္ထားသည့္ လက္ေပၚသို႔မူ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြ က်ေနသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ေနၿပီေလာ။ ဤသည္ကို မီလာနီ ေတြးမိပံုမရ။ စကားလက္သည္ ကိုယ့္အေတြးျဖင့္ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ လန္႔သြားသည္။ မနက္ျဖန္တြင္ ဒဏ္ရာရ က်ဆံုး စာရင္းေတြ လာဦးမည္ ဆိုသည့္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ စကားမ်ားကို မီလာနီအား အသိ ေပးရမည္ေလာ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မေျပာဘဲ ေနရန္ စကားလက္ ပိုင္းျဖတ္သည္။ အက္ရွေလ အတြက္ ကိုယ္က ဤမွ် ပူရန္ေကာဟု မီလာနီ သိသြားမည္ကို စိုးရိမ္သည္။ မနက္က အက္ရွေလ အတြက္ သူ မည္မွ် စိုးရိမ္ ပူပန္ခဲ့ရသည္ကို သူတို႔ မသိၾကေသး။ သူတို႔ ကိစၥျဖင့္ သူတို႔ အလုပ္ မ်ားေနၾကသျဖင့္ သူ႕အား အကဲခတ္ခ်ိန္မရ ျဖစ္ေနသည္ကို ေက်းဇူးတင္ရေသးသည္။

ႏွစ္ေယာက္သား အတန္ၾကာမွ် အပ္ခ်ဳပ္ေနၾကသည္။ ထိုစဥ္ အျပင္ဘက္မွ ေျခသံမ်ား ၾကားရသျဖင့္ ခန္းဆီးကို

ဖယ္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းေနေသာ ေဒါက္တာမိကို ျမင္ရသည္။ သူ႕ ပခံုးမ်ားက ကိုင္းေနသည္။ ေခါင္း ငိုက္စိုက္ က်ေနသျဖင့္ ျဖဴေဖြးေသာ မုတ္ဆိတ္မ်ားသည္ ရင္ဘတ္ေပၚတြင္ ယပ္ေတာင္ သဖြယ္ ဝဲေနၾကသည္။ ေဒါက္တာမိသည္ အိမ္ထဲသို႔ တိတ္ဆိတ္စြာ ဝင္လာၿပီး ဦးထုပ္ႏွင့္ ေဆးအိတ္ကို ခ်သည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ပါးကို တိတ္ဆိတ္စြာ နမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေလးကန္သည့္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ အေပၚထပ္သို႔ တက္သြားသည္။ ခဏၾကာလွ်င္ ဖိလစ္ ဆင္းလာသည္။ လက္တံ ရွည္ရွည္ ေျခတံ ရွည္ရွည္ ကလန္ကလားျဖင့္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က သူတို႔ဆီသို႔ လာထိုင္ရန္ လွမ္းၾကည့္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဖိလစ္က ဆင္ဝင္ခန္းသို႔ ထြက္သြားကာ ေလွကားထိပ္တြင္ ထိုင္ေနသည္။ ေမးကို လက္ဝါး ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေထာက္လ်က္။

မီလာနီက သက္ျပင္းခ်သည္။

272



`ယန္ကီေတြကို မတိုက္ရလို႔ ေကာင္ေလး မေက်နပ္ ျဖစ္ေနပံု ရတယ္၊ ခုမွ ဆယ့္ငါးႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္၊ ဒီလို

သားမ်ိဳးေလး ရရင္ သိပ္ဟန္က်မွာပဲ ေနာ္’

စကားလက္က ဒါစီမိကို အမွတ္ရသျဖင့္ ျပတ္ေတာင္းေတာင္း ေမးလိုက္သည္။



`တိုက္ပြဲမွာ က်ခ်င္လည္း က်ေပါ့ကြယ္၊ တစ္ေယာက္မွ မေမြးတာႏွင့္စာရင္ ဒီလို သားမ်ိဳး ရတာက ေတာ္ေသးတာေပါ့’

မီလာနီက တံေတြးကို မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ `ေအးေလ၊ စကားလက္က ဘယ္မွာ နားလည္ ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ စကားလက္မွာ သားေလး ရွိတာကိုး၊ ကိုယ့္မွာသာ... ကိုယ္ေလ ကိုယ္ ကေလး သိပ္လိုခ်င္တာပဲ၊ ေျဗာင္ ဖြင့္ေျပာရတာ ေကာင္းေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ ဒါေပမယ့္ တကယ္ပဲ မိန္းမတိုင္း သားသမီး လိုခ်င္တာေပါ့ စကားလက္ရယ္၊ မင္း သိပါတယ္’

စကားလက္ ႏွာေခါင္း မ႐ံႈ႕မိရန္ မနည္း သတိ ထားရသည္။



`မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း၊ အက္ရွေလသာ သံု႔ပန္းအျဖစ္ အဖမ္းခံရရင္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ခ်ဳပ္တည္း ႏိုင္ပါတယ္၊

ဒါေပမယ့္ ေသၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္လည္း လိုက္ေသမိလိမ့္မယ္ ထင္တယ္၊ သူ ေသသြားေတာင္ သူ႕အစား အလြမ္း ေျဖစရာ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ မရွိေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့၊ မင္းက ကံေကာင္းပါတယ္ကြာ၊ ခ်ားလ္ကို ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရေပမယ့္ သူ႕ သားေလး က်န္ရစ္ခဲ့ပါေသးတယ္၊ ကုိယ့္မွာသာ အက္ရွေလ မရွိေတာ့ရင္ ဘယ္သူမွ အလြမ္း ေျဖစရာ မက်န္ရစ္တာ၊ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့ ကိုယ္ေလ မင္းကို မနာလိုေတာင္ ျဖစ္မိတယ္ သိလား’

`စကားလက္ကို မနာလိုဘူး ဟုတ္လား’



စကားလက္က သူ႕စိတ္ကူးႏွင့္သူ ျဖစ္၍ လန္႔သြားသည္။



`စကားလက္မွာ သားေလး တစ္ေယာက္ ရွိၿပီး ကုိယ့္က်ေတာ့ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး မဟုတ္လား၊ ကေလး ငတ္လြန္းေတာ့

တစ္ခါတေလ ဝိတ္ကေလးဟာ ကိုယ့္သားေလးလို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္’

စကားလက္

ယခုမွ

သက္ျပင္း

ခ်ႏိုင္သည္။

စကားလက္သည္

မ်က္ႏွာကေလး

ရဲရဲျဖင့္

အပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ

မီလာနီ၏ ခႏၶာကိုယ္ ပိန္ပိန္ကေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ မီလာနီက ကေလး လိုခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကေလး ေမြးႏိုင္ေလာက္သည့္ ပံုပန္း မရွိ။ သူ႕ အရပ္က တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ သမီးကေလး သာသာ။ တင္ပါး႐ိုးမ်ားကလည္း ကေလး တင္ပါး သာသာ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းကေလး။ ရင္က ျပားခ်ပ္လ်က္။ စိတ္ကူးထဲတြင္ မီလာနီကို ကေလး ေမြးၾကည့္တိုင္း စကားလက္ စိတ္ပ်က္ရသည္။ ဤသို႔ ေတြးမိလွ်င္ စကားလက္ ရင္ထဲတြင္ ဗေလာင္ဆူရသည္။ မီလာနီတြင္ အက္ရွေလ၏ ရင္ေသြး ရခဲ့ပါက သူ႕ထံမွ တစ္စံုတစ္ခုကို ႏုတ္ယူသြားသလို စကားလက္ ခံစားရသည္။

`ဝိတ္ကေလး အေၾကာင္း ေျပာလို႔ စိတ္မဆိုးႏွင့္ ေနာ္ စကားလက္၊ ဝိတ္ကေလးကို ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္တာပဲ၊ ကိုယ့္ကို

စိတ္မဆိုးႏွင့္ေနာ္’

`အိုကြယ္ မီလာနီကလည္း၊ ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္ဆိုး ရမွာလဲ၊ အိမ္ေရွ႕ ဆင္ဝင္ေအာက္ သြားၿပီး ဖိလစ္ႏွင့္ စကားေျပာခ်ည္ဦး၊

ဟိုမွာ ငိုေနၿပီ’

273

၁၅



ဗာဂ်ီးနီးယား

ျပည္နယ္ထဲသို႔

ဆုတ္လာခဲ့ရသည့္

ျပည္နယ္တပ္မေတာ္သည္

ရာမီဒန္တြင္

ေဆာင္းခုိသည္။

ဂက္တီစဘတ္တြင္ အေရးနိမ့္ၿပီးကတည္းက ျပည္နယ္စစ္တပ္သည္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ကာ ခ်ည့္နဲ႔ေနၿပီ။ နာတာလူးပြဲေတာ္တြင္ အက္ရွေလသည္ ခြင့္ျဖင့္ အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္လာ၏။ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း စကားလက္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ရင္နင့္ရသည္။ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ သူတို႔မဂၤလာေဆာင္သို႔ ေရာက္စဥ္က သူ႕ရင္ထဲတြင္ နင့္ေနသည္။ ထိုမွ်ေလာက္ ရင္နင့္သည့္ အျဖစ္မ်ိဳးသည္ သူ႕တစ္သက္တြင္ ေနာင္ ျဖစ္ေတာ့မည္မဟုတ္ဟု စကားလက္ ထင္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ထုိစဥ္က ခံစားခ်က္သည္ ကစားစရာအ႐ုပ္ကို လုယူခံလိုက္ရသည့္ ႏြဲ႔ဆုိးဆုိးေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္မ်ိဳးသာျဖစ္သည္။ ယခု ခံစားခ်က္ကမူ စိတ္ကူး ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ျဖင့္ ပို၍ ထက္သန္လာခဲ့ၾကသည္။ ႀကိတ္မွိတ္ မ်ိဳးသိပ္ ထားရသျဖင့္ ပို၍ ထုထည္ႀကီးလာသည္။

အက္ရွေလ။ သူ ခ်စ္ရေသာ အက္ရွေလ။ စစ္ဝတ္စံုက အေရာင္ေဖ်ာ့ကာ ဖာရာ ေထးရာေတြ ျပည့္ေနၿပီ။ ဝါလဲ့ေသာ

သူ႕ဆံပင္သည္ ေနပူထဲတြင္ ေနခဲ့ရဖန္ မ်ားသျဖင့္ ျဖဴေဖ်ာ့ေနၿပီ။ ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္ခင္တုန္းက သူ ခ်စ္ခဲ့ရေသာ မ်က္လံုး ရီေဝေဝျဖင့္ သက္သက္သာသာ ေနခဲ့ရသည့္ အက္ရွေလ မဟုတ္ေတာ့။ ပို၍ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းေနသည္။ အသားက ေၾကးနီေရာင္ ေပါက္ကာ ကုိယ္ခႏၶာ က်စ္လ်စ္ေတာင့္တင္းေနသည္။ ယခင္ကလို ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေနာင္းေနာင္းကေလး မဟုတ္ေတာ့။ ေရႊေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးက ျမင္းတပ္သားတို႔ ထံုးစံ ႏႈတ္ခမ္းေပၚသို႔ ဝဲက်ေနမည္ဆိုလွ်င္ တကယ့္စစ္သားရင့္မႀကီး ဂုိက္အျပည့္ ေပါက္ေနလိမ့္မည္။

အက္ရွေလက စစ္ဝတ္စံု အေဟာင္းကို ဝတ္ကာ စစ္သားလို ေတာင့္ေတာင့္မတ္မတ္ ရပ္ေနသည္။ ပစၥတိုကို ခါးတြင္

ခ်ိတ္ထားသည္။ ဓားရွည္က လမ္းေလွ်ာက္တုိင္း ဖိနပ္ရွည္ႀကီးကို လာ၍ တဖတ္ဖတ္႐ုိက္ေနသည္။ ဖေနာင့္သံဆူးမ်ားက တေျပာင္ေျပာင္။ ျပည္နယ္ တပ္မေတာ္က ဗိုလ္မႉး အက္ရွေလ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႕ ၾကည့္ရသည္က အမိန္႔ေပးသည့္ အက်င့္ပါေနသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ စိတ္ခ် ယံုၾကည္စိတ္၊ အမိန္႔အာဏာသံုးလိုသည့္ အမူအရာတို႔ ေပၚေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းက မျပံဳးခ်င့္ ျပံဳးခ်င္ ျပံဳးတတ္လာၿပီ။ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ ပခံုးမ်ားႏွင့္ ေအးစက္ေတာက္ပသည့္ မ်က္လံုးမ်ားက တစ္မ်ိဳးထူးျခားေနသည္။ ယခင္က ပ်င္းတြဲေလးကန္ခဲ့သေလာက္ ယခု ႂကြက္ေခ်ာင္းသည့္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လို ဖ်တ္လတ္ေနသည္။ တေယာႀကိဳးမ်ားလို အာ႐ံုေၾကာေတြ အျမဲတင္းေနသည့္ လူတစ္ေယာက္၏ ဖ်တ္လတ္ပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ မ်က္လံုးက တစ္စံုတစ္ရာကို မသကၤာသလို အျမဲတမ္း

လႈပ္ရွားေနသည္။

ေနေလာင္ထားသည့္

အသားအေရက

ပါး႐ုိးမ်ားေပၚတြင္

ထင္းေနသည္။

ယခင္ကလုိ

ခံ့ညားေခ်ာေမာေနသည့္ အက္ရွေလပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အမူအရာ၊ အေျပာအဆိုမ်ားကမူ လံုးဝ ျခားနားသြားၾကၿပီ။

နာတာလူး ပြဲေတာ္တြင္းတြင္ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ျပန္မည္ဟု စကားလက္ စိတ္ကူးထားသည္။ သို႔ရာတြင္ အက္ရွေလ

ျပန္လာမည္ဆိုသည့္ ေၾကးနန္းကို ရေတာ့ စကားလက္ကို အတၱလန္တာမွ ထြက္ခြာေအာင္ မည္သူမွ် လုပ္၍ မရေတာ့။ ေမေမက ေခၚသည္ကိုပင္ စကားလက္ မသြား။ အက္ရွေလ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္သို႔သြားလွ်င္မူ သူႏွင့္နီးရာ ၿမိဳင္သာယာသို႔ စကားလက္ ျပန္ေကာင္းျပန္မိမည္။ သို႔ရာတြင္ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားကို အတၱလန္တာသို႔ လိုက္လာရန္ စာေရးထားသျဖင့္ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္က အက္ရွေလ၏ အေဖ၊ ညီမ အင္ဒီယာႏွင့္ ဟန္နီတို႔ အတၱလန္တာသို႔ပင္ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ႏွစ္ႏွစ္လံုးလံုး

274

မေတြ႔ရေသာ အက္ရွေလကို ေရွာင္၍ ၿမိဳင္သာယာကို မျပန္ႏုိင္။ သူ႕ရင္ကို တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေစသည့္ အက္ရွေလ၏ အသံကို မၾကားဘဲမေနႏုိင္။ သူ႕ကို မေမ့ေသးဟူေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္သည့္ အက္ရွေလ၏မ်က္လံုးမ်ားကို ရင္မဆုိင္ဘဲ မေနႏုိင္။ ေမေမမွ်သာမက တစ္ကမာၻလံုးက အေမေတြက စာေရး၍ ေခၚသည့္တုိင္ စကားလက္ မသြားႏုိင္။

နာတာလူး ပြဲေတာ္မတုိင္မီ ေလးရက္အလိုတြင္ အက္ရွေလ အတၱလန္တာသို႔ ေရာက္လာသည္။ သူႏွင့္အတူ

နာတာလူး အားလပ္ခြင့္ျဖင့္ ျပန္လာသည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရ၏။ သူတို႔အထဲတြင္ ကိတ္ ကားလ္ဗတ္လည္း ပါသည္။ ပိန္ပိန္ ရွည္ရွည္ ေခ်ာင္းကေလး တဟြတ္ဟြတ္ျဖင့္။ ပထမဆံုးအားလပ္ရက္ ရသျဖင့္ အစြမ္းကုန္ေပ်ာ္ေနၾကသည့္ မြန္႐ုိးညီအစ္ကို။ မဟားတရား အရက္မူးကာ ဆူဆူညံညံ ရန္ျဖစ္တတ္ေသာ ဖြန္တိန္တုိ႔ ညီအစ္ကိုလည္း ပါၾကသည္။ သူတုိ႔ တစ္သိုက္က ဘူတာ႐ံုတြင္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ရထားေစာင့္ၾကရဦးမည္။ ဖြန္တိန္တို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ဘူတာ႐ံုတြင္ မူး၍ ရန္ျဖစ္ေနမည္စိုးသျဖင့္ မမူးသူမ်ားက ေခ်ာ့ေမာ့ေနရသည့္အတြက္ အက္ရွေလက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေဒၚေလး ပစ္တီ အိမ္သို႔ ေခၚလာခဲ့ရသည္။

‘ဗားဂ်ီးနီးယားမွာတြင္

ရန္ျဖစ္လို႔

ၿပီးၿပီထင္ေနတာ’

ကိတ္

ကားလ္ဗတ္က

တုိက္ၾကက္ဖႀကီး

ႏွစ္ေကာင္လို

ေစာင္ေနၾကသည့္ ဖြန္တိန္ ညီအစ္ကိုကို လွမ္းၾကည့္သည္။ သူတို႔ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္က ေဒၚေလး ပစ္တီကို သူ အရင္နမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္မည္ဟု စကားမ်ားေနၾကသည္။ ‘မၿပီးဘူးခင္ဗ်၊ ရစ္ခ်္မြန္ ေရာက္ေတာ့လည္း အျမဲမူးေနၾကတာပဲ၊ ဟိုက်ေတာ့ စစ္ပုလိပ္က ဆီးဖမ္းတာပဲ၊ အက္ရွေလ ဝင္ေျပာေပးလို႔ေပါ့၊ ႏုိ႔မုိ႔ရင္ ဒီေကာင္ေတြ နာတာလူးပြဲေတာ္မွာ ေထာင္ထဲေရာက္ေနၿပီ’

သို႔ရာတြင္ စကားလက္က သူ႕စကားမ်ားကို မၾကား။ အက္ရွေလႏွင့္ တစ္ခန္းတည္း ေရာက္ေနသည့္ အတြက္

ပီတိျဖစ္ေနသည္။

ဤႏွစ္ႏွစ္အတြင္း

သူသည္

အျခား

ေယာက်္ားမ်ားကို

အဘယ့္ေၾကာင့္

စိတ္ဝင္စားခဲ့မိသနည္း။

ကမာၻေပၚတြင္ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္လံုးရွိပါလ်က္ သူမ်ားေတြ ရည္းစားစကား ေျပာၾကသည္ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ လက္ခံနားေထာင္ခဲ့မိသနည္း။ ယခု အက္ရွေလ ျပန္ေရာက္ၿပီ။ သူႏွင့္ မေဝးေတာ့။ သူႏွင့္ ဧည့္ခန္းခင္း ေကာ္ေဇာ တစ္ခ်ပ္သာ ျခားေတာ့သည္။ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္ခံုေပၚတြင္ ထုိင္ေနသည္။ တစ္ဖက္တြင္ မီလာနီ ထုိင္ေနၿပီး တစ္ဖက္တြင္ အင္ဒီယာ ထုိင္ေနသည္။ ဟန္နီက ေနာက္မွေန၍ လည္ပင္းကို သုိင္းဖက္ထားသည္။ အက္ရွေလကို ၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္လြန္းသျဖင့္ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ မနည္းတင္ထားရသည္။ အက္ရွေလ လက္ေမာင္းကို တြဲ၍ သူ႕ေဘးတြင္ ထုိင္ခြင့္ရလွ်င္ မည္မွ် ေကာင္းမည္နည္း။ တကယ္ ျပန္ေရာက္ မေရာက္ ေသခ်ာေအာင္ သူ႕အက်ႌ လက္ေမာင္းကို ပြတ္ခြင့္ရလွ်င္ မၾကာခဏ ပြတ္ေနခ်င္သည္။ သူ႕လက္ကို ဆုပ္ထားရင္း သူ႕လက္ကုိင္ပဝါျဖင့္ မိမိ၏ ျပံဳးမ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ယခု မီလာနီက ထိုအလုပ္မ်ားကို ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ လုပ္ေနၿပီ။ မီလာနီသည္ ရွက္လည္း မရွက္ႏုိင္၊ ဟန္လည္း မေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ သူ႕ေယာက်္ားေနာက္က တကပ္ကပ္ လိုက္ေနသည္။ မ်က္လံုးျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အျပံဳးျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မ်က္ရည္ျဖင့္ လည္းေကာင္း မ႑ပ္တုိင္ တက္ျပေနသည္။ စကားလက္တစ္ေယာက္ ေပ်ာ္လြန္းသျဖင့္ ေဒါသထြက္ရမွန္းလည္း မသိ။ ဝမ္းသာလြန္းသျဖင့္ မနာလို ျဖစ္ရမွန္းလည္း မသိ။ အက္ရွေလကို မပုိင္ရသည့္တုိင္ အက္ရွေလ အိမ္ ျပန္ေရာက္ၿပီ။ အနည္းဆံုး အက္ရွေလကို ျမင္ေနရၿပီ။

စကားလက္သည္ အက္ရွေလ နမ္းခဲ့ဖူးသည့္ ပါးကို မၾကာခဏ စမ္းမိသည္။ သူ႕ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား၏ အေတြ႔အထိကို

ယခုထက္ထိ ခံစားေနရဆဲ။ စကားလက္က အက္ရွေလကို ျပံဳးၾကည့္သည္။ အက္ရွေလသည္ စကားလက္ကို ပထမဆံုးနမ္း၍

275

ႏႈတ္ဆက္ျခင္းမျပဳ။ မီလာနီက ရင္ခြင္ထဲ အတင္းတုိးဝင္ကာ ငိုသည္ေရာ ရယ္သည္ေရာျဖင့္ လြတ္ထြက္သြားမည္ကို စုိးရိမ္သည့္ႏွယ္ အတင္းဖက္ထားသည္။ ေနာက္ အင္ဒီယာႏွင့္ ဟန္နီက ဝင္ဖက္ၾကျပန္သည္။ မီလာနီ လက္ထဲက လုၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႕အေဖကို နမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဣေႁႏၵရရ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေပြ႔ဖက္ၾကသည္။ သားအဖ ႏွစ္ဦး၏ တည္ၿငိမ္ခုိင္မာေသာ ခံစားခ်က္ကို ေဖာ္ၾကသည့္ ေပြ႔ဖက္ပံုမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေျခေထာက္ေသးေသးကေလးမ်ားျဖင့္ ဝမ္းသာအားရ

ခုန္ေနေသာ

ေဒၚေလး

ပစ္တီကို

ႏႈတ္ဆက္သည္။

ေနာက္ဆံုးက်မွ

ေယာက်္ားပ်ိဳေလးေတြ

ပတ္ပတ္လည္ဝုိင္းေနသည့္ စကားလက္ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ ‘စကားလက္ကေတာ့ လွတုန္းပဲေနာ္’ ဟု ဆုိကာ သူ႕ပါးကို တစ္ခ်က္နမ္းသည္။

ဤအနမ္း တစ္ခုျဖင့္ စကားလက္ ရင္ထဲတြင္ ေျပာမည္ဟု ရည္ရြယ္ထားသည့္ စကားလံုးေတြ အေတာင္ေပါက္

ပ်ံကုန္ၾကၿပီ။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ အက္ရွေလသည္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္း႐ႈပ္သြားျခင္း မဟုတ္ပါတကားဟု စကားလက္ သေဘာေပါက္လာသည္။

ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႔လွ်င္မူ

အက္ရွေလသည္

သူ႕

ႏႈတ္ခမ္းကို

နမ္းမည္ေလာ

မဆုိႏုိင္။

သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို ၫႊတ္ကာ သူ႕ကုိယ္ေလးကို ေျခဖ်ားေထာက္ ေျမာက္ပါလာေအာင္ ဆြဲယူလိုက္ၿပီး အၾကာႀကီး အၾကာႀကီး ဖက္ထားမည္ေလာ မေျပာတတ္။ စကားလက္က သူ နမ္းလိမ့္မည္ဟု ယံုသည္။ ဤသို႔ ယံုရလွ်င္ပင္ စိတ္က ေပ်ာ္ေနၿပီ။ သို႔ရာတြင္ တစ္ပတ္ အခ်ိန္ ရွိေသးသည္။ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႔ေအာင္ ၾကံဖန္ၿပီး ‘ေတာမွာ ျမင္းစီးၾကတာေတြ မွတ္မိေသးလား၊ ၿမိဳင္သာယာတုန္းက လသာသာ တစ္ညမွာ အစ္ကို ကဗ်ာရြတ္ျပတာ မွတ္မိေသးလား၊ (အေရးထဲတြင္ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကို ေမ့ေနသည္၊) စကားလက္ ေျခပြတ္တုိင္လည္သြားလို႔ ညေန ေမွာင္ရီရီမွာ အစ္ကုိက ေပြ႔ၿပီး အိမ္ျပန္သယ္လာရတာကို မွတ္မိေသးလား’ စသည့္ ေမးခြန္းေတြကို ေမးလိုက္ခ်င္သည္။

အို ေမးစရာေတြ အမ်ားႀကီး။ ‘မွတ္မိေသးရဲ႕လား’ ဟု နိဒါန္းခ်ီၿပီး ေမးရမည့္ ေမးခြန္းေတြခ်ည္း။ အပူအပင္ကင္းေသာ

ကေလးငယ္မ်ားလို ေတာထဲ ေလွ်ာက္လည္ခဲ့ၾကသည့္ လွပေသာ ေႏြရက္မ်ား။ သူတို႔ၾကားထဲသို႔ မီလာနီ ေရာက္မလာမီ ေပ်ာ္စရာ

ေန႔ရက္မ်ားအေၾကာင္းကို

ေျပာစရာေတြ

အမ်ားႀကီး

ရွိသည္။

အက္ရွေလႏွင့္သာ

ဤအေၾကာင္းေတြကို

ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စကားေျပာခြင့္ရလွ်င္ သူ႕ ခံစားမႈမ်ားကို သူ႕မ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ အကဲခတ္ႏုိင္သည္။ အိမ္ေထာင္ရွင္ေယာက်္ား ဟူေသာ မ်က္ႏွာဖံုးေနာက္က တကယ့္ခံစားမႈကို ေစာင့္ၾကည့္ႏုိင္သည္။ အကယ္၍မ်ား အက္ရွေလက သူ႕ကို ခ်စ္သည္ဟု အတိအလင္း ဖြင့္ေျပာခဲ့လွ်င္ မည္သို႔ လုပ္မည္နည္း။ ဤသည္ကိုမူ စကားလက္ မေတြးမိ။ သူ႕အဖို႔ အေရးႀကီးသည္ဟုလည္း မထင္။ ခ်စ္သည္ဆိုသည့္ စကားကို ၾကားရလွ်င္ ေက်နပ္ၿပီ။ လံုေလာက္ၿပီ။ ေသေပ်ာ္ၿပီ။ သို႔ရာတြင္ အခ်ိန္ေစာင့္ရဦးမည္။ ယခုအထိမူ မီလာနီ တစ္ေယာက္ သူ႕လင္ကို သူ ပုိင္ပုိင္ ခ်စ္ေပေစဦး။ ပိုင္ပုိင္ ႏြဲ႔ေပေစဦး။ တာေပေစဦး။ တစ္ေန႔တြင္ သူ႕အလွည့္ ေရာက္ရမည္။ သူ ပုိင္ရမည္။ စင္စစ္ မီလာနီလို မိန္းကေလးသည္ အခ်စ္အေၾကာင္းကို ဘာမွ် နားမလည္။ ဘာမွ် မသိ။

‘ေမာင္ကလည္းကြယ္၊ ေမာင့္ ၾကည့္ရတာ စုတ္ျပတ္ေနတာပဲ’ မီလာနီက ေျပာေသးသည္။ ‘ေမာင့္ ဝတ္စံုေတြကို

ဘယ္သူ ဖာေထးေပးတာလဲ၊ အျပာစႀကီးေတြႏွင့္ ဘာျဖစ္လို႔ ဖာရတာတဲ့လဲ’

‘ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း စစ္သားႀကီး ဂုိက္ေပါက္တယ္ ထင္တာပဲ’ အက္ရွေလက

သူ႕အသြင္ သဏၭာန္ကို ျပန္စဥ္းစားရင္း ေျပာသည္။ ‘ဟိုေကာင္ေတြႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္ပါလား၊ ကိုယ့္ဝတ္စံုကို ခ်ဳပ္ေပးတာက မုိး

276

ဆိုတဲ့ ရဲေဘာ္ေလး၊ သူ႕လက္ရာ မဆုိးပါဘူး၊ ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္ခင္တုန္းက အပ္ေတာင္ ကိုင္ဖူးတာ မဟုတ္ဘဲ၊ ဒီေလာက္ပဲ ျဖစ္မွာေပါ့၊ အျပာစႏွင့္ ဖာတာကေတာ့ ရွိတဲ့အစႏွင့္ပဲ ဖာရတာကိုး၊ ဖမ္းမိတဲ့ ယန္ကီ သံု႔ပန္းေတြရဲ႕ ဝတ္စံုစေတြေလ၊ အေပါက္အျပဲေတြႏွင့္ ဝတ္မယ့္အတူ ရွိတဲ့အစကိုပဲ သံုးၾကရတာပဲ၊ စုတ္ျပတ္ေနတာေတာ့ မေျပာႏွင့္၊ အိမ္ကို ဖိနပ္မပါဘဲ ျပန္မလာရတာ ကံေကာင္း၊ ကိုယ့္ ဖိနပ္ရွည္ေတြက အရင္အပတ္ကပဲ စုတ္သြားၿပီ၊ ဒီဖိနပ္က ယန္ကီ ကင္းေထာက္ ႏွစ္ေယာက္ကို ပစ္သတ္ၿပီး ယူလာရတာ၊ ႏို႔မုိ႔ရင္ ေျခေထာက္ေတြကို အဝတ္စုတ္ပတ္ၿပီး ျပန္လာရမွာ၊ တစ္ရန္က ကိုယ္ႏွင့္ ေတာ္ေပလို႔’

အက္ရွေလက ေျခတံရွည္မ်ားကို ဆန္႔ကာ စုတ္ျပဲေနသည့္ ဖိနပ္ရွည္ႀကီးကို ျပသည္။



‘တျခား ကင္းေထာက္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖိနပ္က ကုိယ္ႏွင့္ မကုိက္ဖူးကြ၊ နည္းနည္း ငယ္ေနတယ္၊ စီးမယ့္သာ စီးရတာ

ေျခေထာက္ကို နာေနတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေရာက္ေအာင္ေတာ့ ဒါပဲ စီးျပန္ရမွာပဲ’

‘ဒီေကာင္က ကုိယ္တုိ႔ကုိ မေပးဘူး၊ သိပ္ ညစ္တာပဲ’ တိုနီက ဝင္ေျပာသည္။ ‘ဖြန္တိန္ရဲ႕ ေျခေထာက္ႏွင့္ဆိုရင္

အေတာ္ပဲ၊ ခုေတာ့ အိမ္ျပန္ရင္ ႐ႉးဖိနပ္စီးျပန္ရမွာ၊ ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္ခင္တုန္းက ဆိုရင္ အိမ္မွာ ကပၸလီေတြကိုေတာင္ ဒီလို ဖိနပ္မ်ိဳး စီးခြင့္ မေပးဘူး’

‘အမေလး၊ ဒီေလာက္လည္း ပူမေနပါႏွင့္’ အဲလက္က ကိတ္ ဖိနပ္ကို ၾကည့္၍ ေျပာသည္။ ‘ရထားေပၚက်ရင္ ခၽြတ္ၿပီး

လႊင့္ပစ္ခဲ့ေပါ့၊ အိမ္ျပန္ရင္ ေျခအိတ္ေပါက္ႏွင့္ပဲ ျပန္ေပါ့၊ ဟီဟီ ကုိယ္ကေတာ့ အဆက္ေရွ႕မွာ ေျခအိတ္စုတ္ႀကီးႏွင့္ ျပန္ရမွာကို အရွက္သား၊ ေျခေခ်ာင္းေတြက တစ္လစ္ထြက္လို႔’

‘ေဟ့ေကာင္ အဲဒါ ငါ့ ဖိနပ္ေနာ္၊ ငါ အရင္ ရတာ’ တိုနီဖြန္တိန္က မ်က္ႏွာထားႀကီးျဖင့္ သူ႕ညီကို လွမ္းေျပာသည္။

ဖြန္တိန္ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ထံုးစံအတုိင္း ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့မည္။ မီလာနီက ရင္ တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ၾကားထဲ ဝင္ဖ်န္ရသည္။

‘ကိုယ့္ မုတ္ဆိတ္ကို ျပရဦးမယ္’ အက္ရွေလက သူ႕ေမးကို ပြတ္ရင္း ေျပာသည္။ ေမးတြင္ သင္တုန္းဓား

ရွသည့္ ဒဏ္ရာေတြ ေကာင္းေကာင္း မေပ်ာက္ေသး။ ‘ကိုယ့္ဟာကိုယ္မို႔လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္ မုတ္ဆိတ္က ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ရစ္ခ်္မြန္ ေရာက္ေတာ့ ဟုိ သတၱဝါ ႏွစ္ေကာင္က သူတို႔ မုတ္ဆိတ္ေတြ ရိတ္႐ံုႏွင့္ မေက်နပ္ဘူး၊ ကိုယ့္ မုတ္ဆိတ္ပါ ရိတ္ရမယ္ဆိုၿပီး တစ္ခါတည္း လူကို ခ်ဳပ္ၿပီး မုတ္ဆိတ္ ရိတ္ေတာ့တာပဲ၊ ကံေကာင္းလို႔ ေခါင္းတံုးမျဖစ္တာ၊ ကိတ္ႏွင့္ အီဗန္ ဝင္ေျပာလို႔ ကိုယ့္ မုတ္ဆိတ္ အရိတ္မခံရတာ’

‘ဒီမွာ မီလာနီ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ေက်းဇူးတင္၊ ခင္ဗ်ား ေယာက်္ားသာ မုတ္ဆိတ္ ရိတ္လုိက္ရင္ လူမွားၿပီး အိမ္ထဲေတာင္

အဝင္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကြာတားမက်ေအာင္ ကယ္ခဲ့လို႔ သူ႕ကိုလည္း မုတ္ဆိတ္ ရိတ္မခံရေအာင္ ျပန္ကယ္ရတာ၊ မီလာနီ မေက်နပ္ဘူးဆိုရင္ သူ႕ကို ခု မုတ္ဆိတ္ ရိတ္ေပးလိုက္မယ္ေနာ္’

‘ေတာ္ပါၿပီရွင္၊ ေတာ္ပါၿပီ၊ မုတ္ဆိတ္ေမြး ပါေတာ့ ကၽြန္မ ေယာက်္ားက ပိုၿပီးေတာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသးတယ္၊ ေနာ္

ေမာင္ ဟုတ္လား’

မီလာနီက

အက္ရွေလ၏

လက္ကုိဆြဲ၍

ပ်ာပ်ာသလဲ

ေျပာလိုက္သည္။

ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္က

တကယ္

277

ရိတ္ေပးမည့္ပံု။

‘ခ်စ္တာေတြ၊ ခ်စ္တာေတြ’



ဖြန္တိန္ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္က ဝင္ေအာ္သည္။



မီးရထားခ်ိန္ နီးသျဖင့္ ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ ျမင္းရထားျဖင့္ အက္ရွေလက ဘူတာ႐ံုသို႔ လိုက္ပုိ႔ရန္ ျပင္သည္။



မီလာနီက စကားလက္၏ လက္ေမာင္းကို လွမ္းဆြဲကာ



‘ဒီ

ဝတ္စံုႀကီးႏွင့္ေတာ့

မေကာင္းပါဘူး

ေနာ္၊

ကိုယ္

ခ်ဳပ္ထားတဲ့

ကုတ္အက်ႌကို

ထုတ္ေပးလုိက္ရင္ေတာ့

အံ့အားသင့္သြားမွာပဲ၊ ေအးကြယ္၊ ေဘာင္းဘီပါ ခ်ဳပ္ေလာက္ေအာင္ အစရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ’

ဤကုတ္အက်ႌ ကိစၥကို စကားလက္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနသည္။ စင္စစ္ ဤကုတ္အက်ႌကို အက္ရွေလအား နာတာလူး

လက္ေဆာင္ေပးရန္ ခ်ဳပ္ေပးခ်င္ေနသည္။ ကုတ္အက်ႌက သိုးေမြး မီးခိုးေရာင္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ သုိးေမြး ကုတ္အက်ႌဆိုသည္မွာ ပတၱျမားထက္ ရွားေသးသည္။ အက္ရွေလက မီးခုိးေရာင္ဝတ္စံုႀကီးကို ဝတ္ေနသည္။ တခ်ိဳ႕စစ္သားမ်ားမွာ ဤဝတ္စံုကိုပင္ ဝတ္စရာ မရွိ။ ဖမ္းမိသည့္ ယန္ကီ ဝတ္စံုမ်ားကို အညိဳရင့္ေရာင္ ျဖစ္ေအာင္ သစ္ခ်သီးခြံျဖင့္ ျပဳတ္ဆုိး၍ ဝတ္ေနၾကရသည္။ မီလာနီမွာ ကံေကာင္းသျဖင့္ ကုတ္အက်ႌအတိုတစ္ထည္စာ မီးခုိးေရာင္ သိုးေမြးစ တစ္စ ရလာသည္။ ေဆး႐ံုတြင္ မီလာနီ ျပဳစုေပးေနသည့္ ခ်ာလက္စတန္မွ စစ္သားကေလးတစ္ေယာက္ ေသသြားသည္။ မီလာနီက စစ္သားေလး၏ ဆံပင္ကို ျဖတ္ကာ သူ႕အေမထံ ပို႔ေပးသည္။ စစ္သားေလး အက်ႌအိတ္ထဲက ေတြ႔ရသည့္ ပစၥည္းကေလးမ်ားကိုလည္း ပို႔ေပးသည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္းကိုလည္း စာေရးလုိက္သည္။ ဤတြင္ ႏွစ္ေယာက္ စာအဆက္အသြယ္ ျဖစ္သြားၾကသည္။ မီလာနီ၏ ေယာက်္ား စစ္ေျမျပင္တြင္ ရွိသည္ကို သိရသည္တြင္ စစ္သားအေမက သူ႕သားအတြက္ ဝယ္ထားသည့္ မီးခုိးေရာင္ သိုးေမြးစ တစ္စႏွင့္ ေၾကးဝါ ၾကယ္သီးမ်ားကို မီလာနီထံသို႔ လက္ေဆာင္ပို႔ေပးလိုက္သည္။ သိုးေမြးစက အေကာင္းစား။ ခပ္ထူထူ၊ ခပ္ေႏြးေႏြး။ အေရာင္ေျပးကေလးျဖင့္။ ဧကႏၲ ေမွာင္ခုိကုန္ ျဖစ္ရမည္။ တန္ဖိုး ႀကီးရမည္။ ယခု စက္ဆုိင္တြင္ အပ္ထားရာ နာတာလူး ပြဲေတာ္ မနက္က်မွ ရမည္။ စကားလက္က က်န္ဝတ္စံုမ်ားကို ခ်ဳပ္ေပးခ်င္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ အတၱလန္တာတြင္ သူ လိုခ်င္သည့္အစမ်ိဳး မရ။

စကားလက္တြင္လည္း အက္ရွေလ အတြက္ နာတာလူး လက္ေဆာင္တစ္ခုရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီ၏ မီးခုိးေရာင္

ကုတ္အက်ႌႏွင့္စာလွ်င္ သူ႕လက္ေဆာင္က မ်က္ႏွာငယ္ေနသည္။ သူ႕လက္ေဆာင္က ဖလန္နယ္စျဖင့္ ခ်ဳပ္ထားသည့္ ‘အိမ္ရွင္မသံုး အခ်ဳပ္အလုပ္ ပစၥည္းကေလးမ်ား’ ျဖစ္သည္။ တပ္ထဲတြင္ အသံုးက်မွန္းသိ၍ စကားလက္က သူ႕စိတ္ကူးျဖင့္ သူ စုေဆာင္းေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႕အဖို႔ နာေဆာမွ ရက္ ဘတ္တလာ ဝယ္လာသည့္ အပ္ထုပ္ တစ္ထုပ္၊ လက္ကုိင္ပဝါစ သံုးထည္၊ အပ္ခ်ည္လံုး ႏွစ္လံုးႏွင့္ ကတ္ေၾကး ေသးေသး တစ္လက္တို႔ျဖစ္သည္။ စကားလက္ ထို႔ထက္မက လက္ေဆာင္ေပးခ်င္သည္။ မိန္းမတစ္ေယာက္က ကုိယ့္ေယာက်္ားကို ေပးတတ္သည့္ ရွပ္အက်ႌ၊ ေျခစြပ္၊ ဦးထုပ္ စသည္တို႔ တစ္ခုခု ေပးခ်င္သည္။ ဦးထုပ္ ေပးရလွ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္။ အက္ရွေလ ေဆာင္းထားသည့္ ျမင္းစီး ဦးထုပ္က ၾကည့္၍မေကာင္း။ သို႔ရာတြင္ ခက္သည္က အတၱလန္တာတြင္ သကၠလပ္ ဦးထုပ္ ေကာင္းေကာင္း မရွိ။ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ခ်ဳပ္ထားသည့္ သိုးေမြးဦးထုပ္မ်ားသာ ရွိသည္။ ထိုဦးထုပ္မ်ားကမူ အက္ရွေလ ေဆာင္းေနသည့္ ျမင္းစီး ဦးထုပ္ထက္ပင္ ညံ့ေသးသည္။

278



ဦးထုပ္အေၾကာင္းေတြးလွ်င္

ရက္

ဘတ္တလာကို

စကားလက္

သတိရသည္။

ရက္

ဘတ္တလာတြင္

ဦးထုပ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိသည္။ ေႏြရာသီေဆာင္း ျမက္ဦးထုပ္၊ ပြဲေန ပြဲထုိင္ ေဆာင္းသည့္ ဖ်ံေရ ဦးထုပ္ျမင့္ျမင့္၊ ေတာလိုက္ ဦးထုပ္၊ သကၠလတ္ ဦးထုပ္ေပ်ာ့ စသျဖင့္ စံုသည္။ အက္ရွေလ ခမ်ာ မုိးေရထဲ သြားေနရသည္။ ရက္ ဘတ္တလာ အဖို႔ ဤေလာက္ ဦးထုပ္မ်ားမ်ား မလို။

‘ရက္ ဘတ္တလာဆီက သကၠလတ္ ဦးထုပ္အနက္ကို ေတာင္းဦးမွပဲ၊ အဲဒီဦးထုပ္ အနားပတ္ကို ဖဲႀကိဳး မီးခိုးေရာင္

တပ္မယ္၊ ပန္းပြင့္ကေလး တစ္ပြင့္ထိုးေပးမယ္၊ သိပ္ ၾကည့္ေကာင္းမွာပဲ’

စကားလက္ ေတြးမိသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ ျပန္ေတြးေတာ့ ဦးထုပ္ကို ေတာင္းဖို႔မလြယ္။ အက်ိဳးအေၾကာင္း

ေျပာျပရဦးမည္။ အက္ရွေလ အတြက္ လိုခ်င္သည္ဟု ရက္ ဘတ္တလာကို ဖြင့္ေျပာ၍ မျဖစ္။ အက္ရွေလ၏ အမည္ကို ထုတ္ေျပာတုိင္း မ်က္ခံုးကို ပင့္ကာ ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ ၾကည့္တတ္သည့္ ထံုးစံအတုိင္း ယခုလည္း သူ႕ကို ၾကည့္ဦးမည္။ ေပးလိမ့္မည္ဟုလည္း

စကားလက္

မထင္။

ေဆး႐ံုက

အသံုးလိုသည့္

စစ္သားကေလးတစ္ေယာက္

အတြက္ဟု

ညာေျပာရေတာ့မည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ရက္ ဘတ္တလာ သိမည္မဟုတ္။

ထိုေန႔ည တစ္ညေနလံုး အက္ရွေလႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းဆံုရန္ စကားလက္ ေခ်ာင္းေနသည္။ ခဏကေလးပင္ျဖစ္ေစ

ေတြ႔ရလွ်င္ ေတာ္ၿပီ။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီက သူ႕ေယာက်္ားအနားက တစ္ဖဝါးမွ် မခြာ။ အင္ဒီယာႏွင့္ ဟန္နီကလည္း သူတို႔အစ္ကိုကို အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူ႕သားအတြက္ ဂုဏ္ယူေနသည့္ သူ႕အေဖ မစၥတာ ဝီလ္ကီသည္ပင္ သားႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စကားေျပာရန္ အခြင့္အေရး မရ။

ထမင္းဝုိင္းတြင္လည္း

ျပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္းကို

တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္

ဝုိင္းေမးၾကသည္။

ျပည္တြင္းစစ္။

ဤ ျပည္တြင္းစစ္ အေၾကာင္းကို မည္သူက အေရးတႀကီး ထားခ်င္မည္နည္း။ အက္ရွေလ ကိုယ္တုိင္ အေရးတႀကီး ထားခ်င္မည္နည္း။ အက္ရွေလ ကုိယ္တုိင္လည္း ဤ ျပည္တြင္းစစ္ အေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားသည္ဟု စကားလက္ မထင္။ အက္ရွေလသည္ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာသည္။ မၾကာ မၾကာ ရယ္သည္။ စကားဝုိင္း တစ္ဝုိင္းလံုးကို လႊမ္းထားသည္။ ယခင္က ဤမွ် စကား ေျပာသည္ကို စကားလက္ မျမင္ဖူးခဲ့။ သို႔ရာတြင္ အက္ရွေလ၌ စကားမ်ားမ်ား ေျပာစရာ ရွိဟန္မတူ။ အက္ရွေလသည္ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ရယ္စရာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေျပာျပသည္။ တပ္စခန္း ခ်ၾကပံု၊ မည္မွ် ဆင္းရဲပံု၊ မုိးေရထဲတြင္ မည္သို႔ ခ်ီတက္ရပံု၊ ဂက္တီစဘတ္မွ ဆုတ္ခြာခဲ့ရသည့္ အခါတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီး မည္သုိ႔ ဆုတ္ခြာလာပံု၊ ‘ေဟ့၊ မင္းတို႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ တပ္ေတြလားကြ၊ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္တပ္ မပါရင္ေတာ့ စစ္တုိက္လို႔ မျဖစ္ဘူးကြ’ ဟု ေျပာသြားပံု စသည္တို႔ကို ေျပာျပေနသည္။

အက္ရွေလကို ၾကည့္ရသည္မွာ သူ မေျဖခ်င္ေသာ ေမးခြန္းမ်ားကို မေမးႏုိင္ေအာင္ စကားကို အဆက္မျပတ္

ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ သူ႕အေဖ၏ မႈန္ေငးေငး အၾကည့္ကို ရင္ဆုိင္မိသည္၌ အက္ရွေလ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ မ်က္လံုးခ်င္း မဆုိင္ရဲသည့္ႏွယ္ အေဝးသို႔ လႊဲသြားတတ္ၾကသည္။ ဤသည္ကို စကားလက္ သတိျပဳမိသည္။ အက္ရွေလ၏ ရင္ထဲတြင္ မည္သည့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္မ်ိဳး ရွိေလသနည္းဟု စကားလက္ ေတြးမိကာ စုိးရိမ္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ထုိစုိးရိမ္မႈသည္ ခဏ အၾကာတြင္ ေပ်ာက္သြား၏။ အက္ရွေလႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေတြ႔လိုစိတ္၊ ေတြ႔လွ်င္ မည္မွ် ေပ်ာ္မည္နည္းဟု ၾကည္ႏူးစိတ္တို႔ လႊမ္းေနသျဖင့္ စုိးရိမ္စိတ္အတြက္ ေနရာမရွိေတာ့။

279



မီးလင္းဖိုႀကီး ေဘးတြင္ စကား ထုိင္ေျပာေနၾကရာမွ အားလံုး သမ္းေဝစ ျပဳလာေနၾကၿပီ။ အက္ရွေလ့ အေဖႏွင့္

ညီမႏွစ္ေယာက္က သူတို႔ တည္းခုိရာ ဟိုတယ္သို႔ျပန္သည္။ အိမ္သားမ်ားျဖစ္သည့္ အက္ရွေလ၊ မီလာနီ၊ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ စကားလက္တို႔လည္း အေပၚထပ္သို႔ တက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဦးေလး ပီတာက ေလွကားတြင္ ဖေယာင္းတုိင္ ထြန္းေပးထားသည္။ ထိုအခါ၌ ေစာေစာက စကားလက္ ရင္တြင္းတြင္ ႀကီးစုိးေနခဲ့သည့္ ၾကည္ႏူးမႈသည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလၿပီ။ ေသြးေအးသြားၿပီ။ ထိုေန႔ညေန တစ္ညေနလံုး အက္ရွေလႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စကားမေျပာခဲ့ရသည့္တုိင္ အိမ္ေပၚထပ္သို႔ မတက္မီအထိ အက္ရွေလသည္ သူ၏ အက္ရွေလ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ အေပၚထပ္ ကုိယ့္အခန္းသို႔ ဝင္ၾကမည္ျပဳ၍ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည့္အခါ၌ မီလာနီ၏ မ်က္ႏွာသည္ ႐ုတ္တရက္ နီရဲသြားကာ တုန္ယင္ေနသည္ကို စကားလက္ ျမင္လိုက္ရသည္။ မီလာနီက ၾကမ္းခင္း ေကာ္ေဇာကို ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ သူ႕ကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ ရွက္ျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္းတို႔ လႊမ္းေနသည္။ အက္ရွေလက အိပ္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည့္တုိင္ မီလာနီသည္ ေမာ့မၾကည့္ဘဲ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္ေျပးသည္။ အက္ရွေလကလည္း စကားလက္ကို ခ်က္ခ်င္း ႏႈတ္ဆက္သည္။ စကားလက္၏ မ်က္လံုးမ်ားကို မၾကည့္ေတာ့။

အခန္းတံခါးသည္

ပိတ္သြား၏။

စကားလက္တစ္ေယာက္တည္း

ပါးစပ္

အေဟာင္းသားျဖင့္

က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

အက္ရွေလသည္ သူ႕ အက္ရွေလ မဟုတ္ေတာ့။ မီလာနီ၏ အက္ရွေလ ျဖစ္သြားၿပီ။ သူ အသက္ရွင္ေနသမွ် မီလာနီသည္ အက္ရွေလႏွင့္ အတူ အခန္းထဲသို႔ ဝင္ႏုိင္ခြင့္ ရွိေနဦးမည္။ တံခါး ပိတ္ႏုိင္ခြင့္ ရွိေနဦးမည္။ က်န္ကမာၻေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးကို တံခါးပိတ္ထားခြင့္ ရွိေနလိမ့္ဦးမည္။

ယခုဆိုလွ်င္

အက္ရွေလ

ေရွ႕တန္းသို႔

ျပန္သြားၿပီ။

မုိးထဲ

ေရထဲတြင္

ခ်ီတက္ေနရၿပီ။

ႏွင္းခဲ

ေတာထဲက

တပ္စခန္းမ်ားတြင္ ငတ္မြတ္ေနရၿပီ။ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းေတြကို ရင္ဆုိင္ေနရၿပီ။ ဝါလဲ့ေသာ သူ႕ဆံပင္မ်ားႏွင့္ က်စ္လ်စ္ သြယ္ေပ်ာင္းေသာ သူ႕ ခႏၶာကိုယ္ကို  စြန္႔လႊတ္ရန္ စစ္ေျမျပင္သို႔ ထြက္သြားရၿပီ။ နေမာ္နမဲ့ ႏုိင္ေသာ ေျခဖဝါး ေအာက္သို႔ ေရာက္ရသည့္ ပုရြက္ဆိတ္ တစ္ေကာင္ အျဖစ္မ်ိဳးသို႔ ေရာက္သြားရၿပီ။ အိပ္မက္ဆန္ေသာ အလွႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္တို႔ ျပည့္လွ်မ္းရာ သီတင္းပတ္သည္ အတိတ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။

သီတင္းတစ္ပတ္သည္ အိပ္မက္ပမာ လ်င္ျမန္စြာကုန္သြားခဲ့သည္။ ထင္း႐ႉးရြက္နံ႔၊ နာတာလူးပြဲေတာ္ သစ္ပင္နံ႔တို႔ျဖင့္

သင္းထံုေနေသာ အိပ္မက္။ ဖေယာင္းတုိင္ မီးေတာက္မ်ား၊ ဆီမီးေတာက္မ်ားျဖင့္ လင္းထိန္ေနေသာ အိပ္မက္။ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းလို လ်င္ျမန္စြာ ေျပးလႊားေနေသာ အိပ္မက္တို႔သည္ အတိတ္ထင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကၿပီ။ ထိုသီတင္းပတ္ အတြင္း ေတြ႔ခဲ့၊ ၾကံဳခဲ့၊ ျမင္ခဲ့ရသမွ်ကို စကားလက္ မေမ့ႏုိင္။ ေနာင္ လြမ္းတုိင္း ျပန္ေတြးၾကည့္လွ်င္ ၾကည္ႏူးစရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ ကၾက၊ ဆိုၾက၊ ရယ္ၾက၊ ေမာၾက။ အက္ရွေလကို ဝုိင္း၍ ယုယၾက။ သူ႕ စိတ္ဆႏၵကို ျဖည့္စြမ္းၾက။ သူ ျပံဳးလွ်င္ ျပံဳးၾက။ သူ စကားေျပာလွ်င္ နားေထာင္ၾက။ သူ၏ ေတာင့္တင္းေသာ ကိုယ္ခႏၶာ၊ သူ မ်က္ခံုးခ်ပံု၊ သူ ျပံဳးပံုတို႔ကို မွတ္မိေအာင္ သူ႕ကို ေၾကးမံုထဲက ႐ုပ္သြင္ပမာ လိုက္ၾကည့္ၾကျဖင့္ လ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆံုးသြားကာ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးသာလွ်င္ မကုန္ဆံုးႏုိင္ဘဲ ဆက္လက္ျဖစ္ပြားေနသည္။

စကားလက္က ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲရွိ ထုိင္ခံုေပၚတြင္ ထုိင္ေနသည္။ အက္ရွေလက မီလာနီကို ႏႈတ္ဆက္ေနသည္။

အက္ရွေလ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာလွ်င္ တစ္ခဏေလး ျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စကားေျပာခြင့္ရရန္ စိတ္ထဲက က်ိတ္၍ ဆုေတာင္းေနသည္။ စကားလက္သည္ အေပၚထပ္က ဆင္းလာမည့္ ေျခသံကို နားစြင့္ေထာင္သည္။ သို႔ရာတြင္

280

အိမ္ႀကီးတစ္အိမ္လံုး ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလ်က္ ရွိ၏။ ေဒၚေလ ပစ္တီက အက္ရွေလကို ႀကိဳႀကိဳတင္တင္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အခန္းထဲ ဝင္ငိုေနသည္။ မီလာနီ အခန္းဘက္ဆီမွ တီးတုိးသံ၊ ငုိသံ စသည္တို႔ကိုလည္း မၾကားရ။ မီလာနီကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အခန္းထဲ ဝင္သြားသည္မွာ ၾကာလွခ်ည့္ဟု စကားလက္ ေအာက္ေမ့မိသည္။ အက္ရွေလက အခန္းထဲ ၾကာေလေလ စကားလက္ ေဒါသထြက္ေလေလ။ အခ်ိန္ သိပ္မရွိေတာ့။

ထိုသီတင္းတစ္ပတ္လံုး အက္ရွေလအား ေျပာမည့္စကားမ်ားကို စကားလက္ စဥ္းစားခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ေျပာခြင့္မရ။

ဤစကားမ်ားကို ေနာက္တြင္လည္း မည္သည့္အခါမွ် ေျပာခြင့္ရမည္ မထင္ေတာ့။

‘အစ္ကို က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္ေနာ္’ ‘ေျခေထာက္ေတြကို ေရမစုိေပ့ေစႏွင့္၊ အစ္ကုိက ခဏ ခဏ အေအးမိတတ္တယ္’

‘ရွပ္အက်ႌ ဝတ္ရင္ ေရွ႕ရင္ဘတ္မွာ သတင္းစာ စကၠဴတစ္ရြက္ အျမဲခံဝတ္၊ ဒါမွ ေလကြယ္တယ္’ ဟူေသာ သိမ္ဖ်င္းေသးႏုပ္သည့္ စကားမ်ိဳးကို စကားလက္ မေျပာခ်င္။ စကားလက္ေျပာခ်င္သည့္ စကားက ထိုအရာေတြထက္ အေရးႀကီးသည္။ သူ႕ထံက ၾကားလိုသည့္ စကားမ်ားကလည္း အေရးႀကီးသည္။ သူ႕ပါးစပ္က မေျပာလွ်င္လည္း သူ႕မ်က္လံုးက ေျပာမည့္ စကားေတြက အေရးႀကီးသည္။

ေျပာစရာေတြက အမ်ားႀကီး။ သို႔ရာတြင္ အခ်ိန္ သိပ္မရွိေတာ့။ မီလာနီ ေအာက္အထိ ဆင္းလိုက္လာလွ်င္ က်န္သည့္

အခ်ိန္ကေလးပင္ အျပည့္ရေတာ့မည္ မဟုတ္။ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ပတ္လံုး ဤအခြင့္အေရးကို သူ ဘာေၾကာင့္ မယူခဲ့မိသနည္း။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီက သူ႕ေဘးတြင္ အျမဲရွိကာ လင္ေတာ္ေမာင္ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ရွိေနသည္။ မနက္မွ ညအထိ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြ၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ အျမဲရွိေနသည္။ ညက်လွ်င္လည္း အခန္းထဲတြင္ မီလာနီႏွင့္ ေရာက္ေနသည္။ ထိုတစ္ပတ္လံုး အက္ရွေလက

အမူအရာျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊

စကားျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း

ဘာမွ်

အမွားအယြင္းမရွိ။

အစ္ကို

တစ္ေယာက္က ညီမတစ္ေယာက္အား ျပသည့္ ခ်စ္ခင္မႈမ်ိဳး၊ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ျပသည့္ ခ်စ္ခင္မႈမ်ိဳးေလာက္ကိုသာ ျပသည္။ အက္ရွေလသည္ မိမိကို ယခုတုိင္ ခ်စ္ေသးသေလာ။ ဤအခ်က္ကို စကားလက္ သိခ်င္ေနသည္။ မသိလိုက္ရဘဲ သြားခြင့္မျပဳႏုိင္။ သူ ေသသြားသည့္တုိင္ အက္ရွေလသည္ သူ႕ကုိ တိတ္တဆိတ္ ခ်စ္ေနေသးသည္ဟု သိရလွ်င္ စကားလက္ ေသေပ်ာ္ၿပီ။

သို႔ျဖင့္ အက္ရွေလကို ေစာင့္ေနရသည္မွာ စကားလက္ အဖို႔ ဆယ္ကမာၻေလာက္ ၾကာမည္ ထင္ရသည္။ အေပၚထပ္မွ

အက္ရွေလ၏ ဖိနပ္သံႏွင့္ တံခါးဖြင့္သံ ပိတ္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ထို႔ေနာက္ ေလွကားမွ ဆင္းလာသံကို ၾကားရသည္။ စကားလက္

ကံေကာင္းသည္။

အက္ရွေလ

တစ္ေယာက္တည္း။

မီလာနီက

စိတ္မေကာင္းသျဖင့္

ေအာက္ထပ္သို႔

ဆင္းမလာေတာ့။ အခန္းထဲတြင္ ေနရစ္ခဲ့သည္။ အလြန္ အဖိုးတန္သည့္ အခ်ိန္ကေလးတြင္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေတြ႔ရေတာ့မည္။

အက္ရွေလက ေလွကားမွ ျဖည္းညင္းစြာ ဆင္းလာသည္။ ဖိနပ္သံဆူးက တခၽြင္ခၽြင္ ျမည္လ်က္ ရွိ၏။ ဓားလြယ္ႏွင့္

ဖိနပ္ရွည္ႀကီး ႐ုိက္သံကို ၾကားရသည္။ ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ ျပံဳးရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း သူ႕မ်က္ႏွာက ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနသည္။ အတြင္း ဒဏ္ရာ တစ္ခုက ေသြးယုိစီး ထြက္ေနသူတစ္ဦးႏွင့္ တူသည္။ အက္ရွေလ ဝင္လာသည့္အခါတြင္ စကားလက္ မတ္တတ္ ထလိုက္သည္။ သူ ေတြ႔ဖူးသမွ် စစ္သားမ်ားထဲတြင္ အခံ့ညားဆံုး ဥပဓိ႐ုပ္ အေကာင္းဆံုးဟု စကားလက္ ထင္သည္။ ခါးပတ္ႏွင့္ ေသနတ္အိတ္က ေတာက္ပေနသည္။ ဖိနပ္မွ ေငြသံဆူးမ်ားႏွင့္ ဓားအိမ္က ေျပာင္လက္ေနသည္။ ဦးေလး ပီတာက က်က်နန တိုက္ခၽြတ္ေပးထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

281

ကုတ္အက်ႌကမူ ေကာင္းေကာင္း မလုိက္။ စက္ဆုိင္က အျမန္ ခ်ဳပ္ေပးလိုက္ရသျဖင့္ ခ်ဳပ္႐ုိးမ်ားက ေသသပ္ျခင္း မရွိ။ ေတာက္ပ ေျပာင္လက္သည့္ မီးခုိးေရာင္ ကုတ္အက်ႌသည္ ေဟာင္းႏြမ္း၍ ဖာရာေတြျပည့္ေနသည့္ စစ္ေဘာင္းဘီ၊ သားေရေတြ ကြာေနသည့္ ဖိနပ္ရွည္ စသည္တုိ႔ႏွင့္ တျခားစီ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ စိတ္ထဲတြင္မူ ေငြကိုယ္က်ပ္ အက်ႌကို ဝတ္ထားေစဦး၊ ဤမွ်ေလာက္ ၾကည့္ေကာင္းလိမ့္မည္ မထင္။

‘အစ္ကို ဘူတာ႐ံုကို စကားလက္ လုိက္ပို႔မယ္ေလ’



‘မလိုက္ႏွင့္ေလ၊ ေဖေဖႏွင့္ ညီမေလးတို႔ ဘူတာ႐ံုက ေစာင့္ေနၾကလိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘူတာမွာ ေအးလည္းေအးတယ္၊

ဒီမွာ ႏႈတ္ဆက္ရင္ ေတာ္ပါၿပီကြယ္၊ အတူတူပဲေပါ့’

ဘူတာ လုိက္ပို႔ဖို႔ အၾကံကို စကားလက္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္။ သူက အင္ဒီယာတို႔ ဟန္နီတို႔ႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း

ေလေပး မေျဖာင့္။ သူတို႔ ေရာက္ေနလွ်င္ အက္ရွေလႏွင့္လည္း စကားေျပာခ်ိန္ ရမည္မဟုတ္။

‘ဒါျဖင့္လည္း လိုက္မပို႔ေတာ့ဘူးေလ၊ ေရာ့ အစ္ကိုဖို႔ လက္ေဆာင္’



စကားလက္က ရွက္ရြံ႕ရြံ႕ျဖင့္ အထုပ္ေလးကို ေျဖ၍ ေပးလိုက္သည္။ အဝါေရာင္ ခါးစည္းကေလးတစ္ခု။ တ႐ုတ္ပိုးဖ်င္

ထူထူျဖင့္ ခ်ဳပ္ထားၿပီး အနားတြင္ ပုိးဇာခ်ည္ျဖင့္ ကင္းေျခ လိုက္ထားသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ သံုးေလးလေလာက္က သူ႕ဖို႔ ရက္ ဘတ္တလာ ဟာဗားနားမွ ဝယ္လာသည့္ ေရွာေစာင္ကေလး ျဖစ္သည္။ အျပာေရာင္၊ အစိမ္းေရာင္တို႔ျဖင့္ ငွက္႐ုပ္ ပန္း႐ုပ္ကေလးေတြ ထုိးထားသည္။ ထိုးထားသည့္ ပန္း႐ုပ္ ငွက္႐ုပ္ေတြကို သီတင္း တစ္ပတ္လံုး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျပန္ျဖဳတ္ကာ အလယ္သား ေကာင္းေကာင္းကို ကုိက္ယူၿပီး ခါးစည္းႀကိဳး ခ်ဳပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။

‘ဟာ သိပ္လွတာပဲ၊ စကားလက္ ကုိယ္တုိင္ ခ်ဳပ္တာလား၊ ဒီလိုဆို အစ္ကို႔အတြက္ ပိုၿပီး တန္ဖိုး ရွိတာေပါ့၊ ကဲ အစ္ကို႔

ခါးကို စည္းေပးလိုက္ေလ၊ ကုတ္အက်ႌသစ္၊ ခါးစည္းႀကိဳးသစ္ႏွင့္ ဆိုေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြကေတာ့ မနာလို ဝန္တိုျဖစ္ၾကမွာပဲ’

စကားလက္က ခါးစည္းႀကိဳး အသစ္ကေလးကို ခါးပတ္ အထက္ ခါးေသးေသးတြင္ စည္းေပးလိုက္ၿပီး အဖ်ား

ႏွစ္ဖက္ကို လိပ္ျပာထံုး ထံုးေပးလိုက္သည္။ မီလာနီလို ကုတ္အက်ႌ ခ်ဳပ္မေပးလိုက္ႏုိင္သည့္တုိင္ ဤ ခါးစည္းႀကိဳးကေလးကို ေပးလိုက္ႏုိင္သျဖင့္ စကားလက္ ေက်နပ္သည္။ တုိက္ပြဲတြင္ ဤ ခါးစည္းႀကိဳးကေလးသည္ အေဆာင္လက္ဖြဲ႔ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ဤခါးစည္းႀကိဳးကို ငံု႔ၾကည့္တုိင္း သူ႕ကို အမွတ္ရေနလိမ့္မည္။ စကားလက္က ေနာက္သို႔ ဆုတ္ကာ အက္ရွေလကို အျမတ္တႏုိး ၾကည့္သည္။ သူ႕ေလာက္ ေယာက်္ား ပီသသည့္ စစ္သား၊ သူ႕ေလာက္ရဲရင့္သည့္ သူရဲေကာင္းဟူ၍ ကမာၻတြင္ ရွိမည္ မထင္ေတာ့။

‘လွတယ္ေနာ္’ အက္ရွေလက အနားလိုက္ထားသည့္ ကင္းေျခေၾကာင္းမ်ားကို လက္ျဖင့္ စမ္းၾကည့္သည္။



‘ေရွာေစာင္ကို ဖ်က္ခ်ဳပ္တာလား၊ ဝတ္စံုကို ဖ်က္ခ်ဳပ္တာလား မသိဘူး၊ ေနာက္ ဒီလို ဖ်က္မခ်ဳပ္ပါႏွင့္ကြယ္၊

ႏွေျမာစရာႀကီး၊ ခုေခတ္မွာ ဒါမ်ိဳး ရွားက ရွားပါဘိသႏွင့္’

‘အစ္ကို႔ အတြက္ဆိုရင္’

282



စကားလက္ တန္႔သြားသည္။ ‘စကားလက္ အသည္းကို ျဖတ္လႊာၿပီး ခ်ဳပ္ေပးဆိုရင္လည္း ေပးပါတယ္’ ဟု စကားလက္

ေျပာလုိက္ခ်င္သည္။ ‘ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေပးပါတယ္’

‘တကယ္လား’ အက္ရွေလက ေမးသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ ေစာေစာကလို မႈန္မိႈင္းျခင္း မရွိေတာ့။ ‘ဒီလိုဆိုရင္

အစ္ကို႔အတြက္ စကားလက္ လုပ္ေပးႏုိင္တာ တစ္ခုရွိတယ္၊ စကားလက္ လုပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အစ္ကို စိတ္ခ် လက္ခ် သြားႏုိင္မွာပဲ’

‘ဘာလဲ အစ္ကို’



စကားလက္က ဝမ္းသာအားရ ေမးသည္။



‘အစ္ကို႔အစား မီလာနီကို ၾကည့္ေပးမလားဟင္’



‘မီလာနီကို ၾကည့္ေပးရမယ္ ဟုတ္လား’



စကားလက္ ရင္ထဲတြင္ နင့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အက္ရွေလက ေျပာေနၿပီ။ စကားလက္ ရင္ထဲတြင္ ေထာင္းခနဲ

ျဖစ္သြားသည္။

ဤအခ်ိန္ကေလးသည္

အက္ရွေလႏွင့္

ေနာက္ဆံုး

ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း

ေတြ႔ရသည့္

အခ်ိန္ျဖစ္သည္။

သူတို႔အနားတြင္ မီလာနီ မရွိသည့္တုိင္ မီလာနီ၏ အရိပ္သည္ သူတို႔ၾကားထဲတြင္ အျမဲေရာက္ေနၿပီ။

ရက္စက္ပါေပ့ အစ္ကိုရယ္။ သြားခါနီးမွာ မီလာနီ နာမည္ကို ေျပာရက္ပါေပ့။ သူ႕ကို ခုိင္းရက္ပါေပ့။



အက္ရွေလက စကားလက္၏ အေျခအေနကို မရိပ္မိ။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားသည္ အေဝးသို႔ ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။

စကားလက္ကို ျမင္ဟန္မတူ။

‘ဟုတ္တယ္၊ သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး ဂ႐ုစိုက္လိုက္ပါ၊ သူ႕ဘာသာသူသာ မသိတာ သူ သိပ္အားနည္းေနတယ္၊ ဒီအတုိင္းသာ

သူနာျပဳ၊ ဒီအတုိင္း အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္ေနရင္ သူ လဲမယ္၊ ခု သူ႕ၾကည့္ရတာ သိပ္ႏုၿပီး သိပ္ေၾကာက္တတ္ေနတယ္၊ ေဒၚေလး ပစ္တီရယ္၊ ဦးေလး ဟင္နရီရယ္၊ စကားလက္ရယ္က လြဲရင္ သူ႕မွာ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာရယ္လို႔ မရွိပါဘူး၊ ေဒၚေလး ပစ္တီဆိုတာကေတာ့ စကားလက္သိတဲ့အတုိင္း ကေလးႀကီးလို မဟုတ္လား၊ ဦးေလး ဟင္နရီကလည္း အသက္ႀကီးၿပီ၊ စကားလက္ကို ညီမ အရင္းလို ခ်စ္ရွာပါတယ္၊ တကယ္လို႔မ်ား အစ္ကို က်သြားရင္ မီလာနီ ဘယ္လိုျဖစ္မယ္ဆိုတာ အစ္ကို မေတြးရဲဘူး၊ သူ႕မွာ အားကိုးအားထား တစ္ေယာက္မွ ရွိတာမဟုတ္ဘူး၊ အစ္ကို႔ကို ကတိေပးမယ္ေနာ္ ဟုတ္လား’

အက္ရွေလ၏ ေနာက္ဆံုးစကားမ်ားကို စကားလက္ မၾကားမိ။ ‘အစ္ကို က်ခဲ့ရင္’ ဆိုသည့္ နိမိတ္မရွိသည့္ စကားေၾကာင့္

စကားလက္ ရင္တုန္ေနသည္။

က်ဆံုး ဒဏ္ရာရ စာရင္းမ်ားကို စကားလက္ ေန႔တုိင္းဖတ္သည္။ ရင္တမမ ျဖစ္ရသည္။ အက္ရွေလသာ က်သြားလွ်င္

သူ႕အဖို႔ ကမာၻႀကီး ၿပိဳလဲ ပ်က္စီးသြားရေတာ့မည္။ သို႔ရာတြင္ ျပည္နယ္စစ္တပ္ႀကီး တစ္ခုလံုး ေခ်မႈန္း ခံလိုက္ရသည့္တုိင္ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ကမူ က်န္ရစ္ေနလိမ့္မည္ဟု စကားလက္ ယံုေနသည္။ ယခု အက္ရွေလက ဤစကားကို ေျပာေနျပန္ၿပီ။ စကားလက္ တစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေတြ ထလာသည္။ သူ႕တစ္ကုိယ္လံုး ေအးစက္သြားသည္။ အဓိပၸာယ္မရွိ

283

ေတြးေၾကာက္ေနျခင္းကို မေျဖေဖ်ာက္ႏုိင္။ စကားလက္သည္ အုိင္းရစ္ေသြးပါသူ ပီပီ အတိတ္နိမိတ္ကို ယံုသည္။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းသည့္ အတိတ္နိမိတ္ကို ပို၍ ယံုသည္။ ယခု အက္ရွေလ၏ မ်က္လံုးတြင္ အလြန္အမင္း စိတ္ထိခုိက္ေနသည့္ အရိပ္အေယာင္ကို စကားလက္ သတိျပဳလိုက္မိ၏။ ေသေတာ့မည့္ လူတစ္ေယာက္၏ ၾကည့္ပံုမ်ိဳးႏွင့္ တူသည္ဟု စကားလက္ ထင္လိုက္မိသည္။

‘အစ္ကိုကလည္း ဘယ့္ႏွယ္ ေသစကားေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနရတာလဲ၊ နိမိတ္ မရွိ နမာ မရွိ၊ ဖြ လြဲပါေစ၊ ပယ္ပါေစ’



‘အစ္ကို ေဘးမသီ ရန္မခ ရွိေအာင္ စကားလက္ ဆုေတာင္းေပးေနာ္၊ ဘုရားမွာလည္း ဆီမီးေလး ဘာေလး ပူေဇာ္ေပးပါ’



အက္ရွေလက အားယူ၍ ျပံဳးရင္ ေျပာ၏။



သို႔ရာတြင္ စကားလက္ မည္သို႔မွ် မေျပာႏုိင္။ သူ႕မ်က္စိထဲတြင္ နိမိတ္မရွိသည့္ အရာေတြကိုခ်ည္း ျမင္ေနသည္။

ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္က ႏွင္းခဲျပင္ေပၚတြင္ လဲက်ေနသည့္ အက္ရွေလ၏ ပံုသဏၭာန္ကိုခ်ည္း ျမင္ေနသည္။ အက္ရွေလက စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာေနသည္။ သူ႕အသံက ဆို႔နင့္ေနသည့္ အသံ။ ေဝးကြာေနသည့္ အသံ။ စကားလက္ စိတ္တိုေနသည္တို႔ ေပ်ာက္ကာ စိုးရိမ္လာသည္။

‘အစ္ကို အပါအဝင္ အစ္ကိုတို႔တစ္ေတြ အားလံုး ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ မေျပာႏုိင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ စကားလက္ကို

မွာေနတာေပါ့၊

အဆံုးသတ္ရင္

အစ္ကိုဟာ

တျခားကို

ေရာက္ခ်င္

ေရာက္ေနမွာ၊

အစ္ကို

မေသဘဲ

အသက္ရွင္

က်န္ေနတယ္ထားဦး။ မီလာနီ အနားမွာ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး’

‘အဆံုးေရာက္ရင္ ဟုတ္လား’



‘ျပည္တြင္းစစ္ တုိက္ပြဲေတြ အဆံုးေရာက္ရင္၊ ၿပီးေတာ့ ကမာၻႀကီး အဆံုးေရာက္ရင္’



‘ဒါေပမယ့္ ယန္ကီေတြဟာ စကားလက္တို႔ကို ႏုိင္ေအာင္ မတုိက္ႏုိင္ဘူးလို႔ အစ္ကို ထင္သလား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီးရဲ႕တပ္ေတြ

ဘယ္ေလာက္ အတုိက္အခုိက္ေတာ္ေၾကာင္း အစ္ကိုပဲ ေျပာခဲ့တယ္ေလ၊ ခု တစ္ပတ္လံုးလံုး ဒါပဲ ေျပာေနတာမဟုတ္လား’

‘ခု တစ္ပတ္လံုးလံုး အစ္ကိုေျပာတဲ့စကားေတြဟာ မုသားေတြခ်ည္းပဲ၊ ခြင့္ႏွင့္ျပန္လာတဲ့ စစ္သားဆိုတာ ဒီလိုပဲ

ေျပာရတာပဲ၊ သတင္းအမွန္ေတြ မေျပာဘဲႏွင့္ေတာင္ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မီလာနီတို႔ ေၾကာက္ေနၾကၿပီ မဟုတ္လား၊ အမွန္ေတြ ေလွ်ာက္ေျပာရင္ ပိုဆုိးကုန္မွာေပါ့၊ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ အစ္ကိုတို႔ ႐ံႈးမွာပဲ စကားလက္၊ ဂက္တီစဘတ္ တိုက္ပြဲဟာ အစ္ကိုတို႔အဖို႔ အဆံုးရဲ႕အစပဲ၊ ဒီမွာေနတဲ့ လူေတြကေတာ့ မသိၾကဘူးေပါ့၊ ေရွ႕တန္းမွာ ဘယ္လိုအေျခအေန ရွိေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္သိႏုိင္မလဲ၊ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုတို႔ တပ္သား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဖိနပ္ မရွိၾကဘူး၊ ေရွ႕တန္းမွာက ေရခဲျပင္ခ်ည္းပဲ။ တခ်ိဳ႕ ရဲေဘာ္ေတြဟာ ေျခေထာက္ကို အဝတ္စုတ္ေတြ ဂုန္နီအိတ္ေတြႏွင့္ ပတ္ထားၾကရတယ္၊ တခ်ိဳ႕ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ေႂကြျပတ္က်ၿပီး ေရခဲျပင္ေပၚမွာ ဆိုရင္ ေသြးကြက္ေတြခ်ည္းပဲ၊ ဒါေတြကို ျမင္ရေတာ့ အစ္ကို စိတ္မခ်မ္းသာဘူး၊ ဒီၾကားထဲမွာ အစ္ကိုက ဖိနပ္ရွည္ႀကီး စီးထားလို႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ အစ္ကိုလည္း ဖိနပ္ မစီးေတာ့ဘူး၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေပးပစ္ခ်င္ၿပီ’

284



‘အို အစ္ကိုကလည္း ဘာျဖစ္လို႔ ေပးရမွာလဲ၊ ဘယ္သူ႕မွ ေပးမပစ္ႏွင့္ေနာ္’



‘အစ္ကို႔တို႔ဘက္က

အေျခအေနႏွင့္

ယန္ကီေတြရဲ႕အေျခအေနေတြကို

ျမင္ရေတာ့

အစ္ကို႔တို႔

အေျခအေန

မေကာင္းဘူးဆိုတာ အစ္ကို သိလာတယ္၊ စကားလက္ စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ ယန္ကီေတြ ဘက္မွာ ဥေရာပက စစ္သားေတြ ငွားထားတယ္၊ အစ္ကိုတို႔ ဖမ္းမိတဲ့ သံု႔ပန္းေတြကို ၾကည့္ရင္ တစ္ေယာက္မွ အဂၤလိပ္ စကား မေျပာတတ္ၾကဘူး၊ ဂ်ာမန္ေတြ ပါတယ္၊ ပိုလန္ေတြ ပါတယ္၊ အုိင္းရစ္ ေတာင္ေပၚသားေတြ ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုတို႔ ဘက္မွာ စစ္သားတစ္ေယာက္က်ရင္ အစားထိုးစရာ မရွိဘူး၊ ဖိနပ္ ကုန္သြားရင္လည္း ေနာက္ထပ္ ဖိနပ္ ထုတ္ေပးစရာမရွိဘူး၊ အက်ပ္အတည္းေတာ့ ေတြ႔ေနၿပီ စကားလက္၊ အစ္ကိုတို႔က တစ္ဦးတည္း၊ သူတို႔ဘက္မွာက ကမာၻတစ္ခုလံုး၊ အစ္ကုိတုိ႔ဟာ ကမာၻႀကီး တစ္ခုလံုးကို ခံမတုိက္ႏုိင္ဘူး’

စကားလက္ အားတင္းသည္။ ျပည္နယ္ႀကီးတစ္ခုလံုး ဖုန္မႈန္႔ထဲ ၿပိဳက်သြားေစဦး၊ ကမာၻႀကီး တစ္ခုလံုး ၿပိဳလဲ ပ်က္စီး

သြားေစဦး၊ အက္ရွေလ မေသရ။ မေသႏုိင္။ အက္ရွေလ မရွိလွ်င္ သူ အသက္ မရွင္ႏုိင္။

‘အစ္ကို ေျပာတာေတြကို ဘယ္သူ႕မွ မေျပာႏွင့္ေနာ္ စကားလက္၊ ဒိျပင္လူေတြ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ကုန္လိမ့္မယ္၊

ဒီအေျခအေနေတြကို ျမင္လို႔ မီလာနီကို ဂ႐ုစုိက္လိုက္ပါလို႔ အစ္ကို မွာခဲ့တာေပါ့၊ မီလာနီရဲ႕ က်န္းမာေရးအေျခအေန သိပ္ မေကာင္းဘူး၊ သိပ္အားနည္းေနတယ္၊ အစ္ကို တစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္သြားရင္ သူ႕အနားမွာ စကားလက္ ရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ အစ္ကို စိတ္ခ်တယ္၊ ဂ႐ုစိုက္လိုက္ပါေနာ္ စကားလက္’

‘စိတ္ခ်ပါ အစ္ကိုရယ္’ စကားလက္က ကတိေပးသည္။ ေရွ႕ေရး မေရရာေသာ ဘဝ။ ဤအခ်ိန္တြင္ စကားလက္

သူ႕အတြက္ တတ္ႏုိင္သမွ် လုပ္ေပးရမည္။ ‘အစ္ကိုရယ္၊ မသြားလို႔ရရင္လည္း မသြားဘဲ ေနပါ့မလား၊ ခြဲရတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ’

‘အားတင္းမွေပါ့ စကားလက္ရယ္’ အက္ရွေလ အသံက တုိးတိတ္ ညင္သာသည္။ သူ႕ရင္တြင္းမွ တစ္စံုတစ္ရာက

ေစခုိင္းသည့္ႏွယ္ စကားလံုးမ်ားကို ခပ္သြက္သြက္ ေျပာခ်လိုက္သည္။ ‘စကားလက္က အားမတင္းရင္ အစ္ကို ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္မလဲ’

စကားလက္က သူ႕မ်က္ႏွာကို ဝမ္းသာအားရ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ သူ႕စကားေတြက အဓိပၸါယ္မည္သို႔နည္း။ သူလည္း

မိမိလို ခြဲရမည္ကို ရင္နာသည္ဟု ဆိုလိုသေလာ။ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ မီလာနီကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဆင္းလာစဥ္ကလို ၫိႈးသြားသည္။ သို႔ရာတြင္ မ်က္လံုးမ်ား၌ မည္သည့္ အဓိပၸာယ္မွ် ရွာမေတြ႔။ အက္ရွေလက ငံု႔ကာ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေမာ့ယူလုိက္ၿပီး နဖူးကို နမ္းသည္။

‘စကားလက္၊

စကားလက္ဟာ

သတၱိေကာင္းတယ္၊

ရဲရင့္တယ္၊

စိတ္ဓာတ္

ခုိင္မာတယ္၊

လွတယ္၊

စကားလက္ရဲ႕မ်က္ႏွာကသာ လွတာ မဟုတ္ဘူး၊ စကားလက္ရဲ႕ကိုယ္ခႏၶာ၊ စကားလက္ရဲ႕စိတ္ဓာတ္၊ စကားလက္ရဲ႕ဝိညာဥ္၊ အို အားလံုးပဲ’

အက္ရွေလ၏ စကားမ်ားႏွင့္ နဖူးကို လာထိသည့္ အေတြ႔ေၾကာင့္ စကားလက္ ရင္တလိႈက္လိႈက္ ျဖစ္လာသည္။



‘အစ္ကို တစ္ေယာက္ပဲ၊ အစ္ကိုကလြဲရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ’

285



‘အစ္ကို နားလည္ပါတယ္၊ စကားလက္ကို တျခားလူေတြထက္ အစ္ကို ပိုနားလည္တယ္၊ တျခားလူေတြ မျမင္တဲ့

စကားလက္ရဲ႕ အလွကို အစ္ကို ျမင္တယ္လို႔ ထင္တယ္’

အက္ရွေလက စကားေျပာရပ္လုိက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ေမာ့ကုိင္ထားရာမွ လႊတ္လိုက္၏။ သို႔ရာတြင္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက

စကားလက္ မ်က္လံုးမ်ားကို စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ စကားလက္ အသက္ပင္ မ႐ႉႏုိင္။ ေျခဖ်ားေလး ေထာက္ကာ သူ႕ပါးစပ္မွ ထြက္လာမည့္ စကားကေလး ႏွစ္လံုးကို နားစြင့္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ ၾကားခ်င္သည့္စကားေလး ႏွစ္လံုးက ထြက္မလာ။ စကားလက္က စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ အက္ရွေလက ေနာက္ထပ္ ဘာမွ် မေျပာေတာ့။

သြားၿပီ။ သူ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တို႔ ၿပိဳကြဲသြားၿပီ။ စကားလက္သည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။

သူ႕မ်က္လံုးတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲလာသည္။ ထုိစဥ္ အဝင္ လမ္းမဘက္ဆီမွ ျမင္းခြာသံမ်ားကို ၾကားလုိက္ရသည္။ ျမင္းခြာသံမ်ားက က်ယ္ေလာင္သည္။ အက္ရွေလ ေရာက္လာစဥ္က စီးလာခဲ့သည့္ ျမင္းခြာသံမ်ားထက္ က်ယ္ေလာင္သည္ဟု စကားလက္

ထင္သည္။

လူသူ

မရွိသည့္

ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းက

ေက်ာက္ေဆာင္ကို

႐ုိက္ေနသည့္

ေရလိႈင္းသံမ်ားကို

နားေထာင္ရသည္ထက္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ ေကာင္းသည္။ ဦးေလး ပီတာက ေစာင္ႀကီးျခံဳကာ အက္ရွေလကို ဘူတာ႐ံုသို႔ ပို႔ရန္ လာေနၿပီ။

‘သြားမယ္ စကားလက္’



အက္ရွေလက ရက္ ဘတ္တလာထံမွ သူ ေတာင္းေပးထားသည့္ သကၠလပ္ ဦးထုပ္ကို စားပြဲေပၚမွ ေကာက္ယူကာ

ေမွာင္မည္းေနသည့္ အိမ္ေရွ႕ဆင္ဝင္ဘက္သို႔ ထြက္သြား၏။ တံခါးလက္ကုိင္ဘုကို လွမ္းကုိင္ရင္း သူ႕ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္သည္။ သူ႕တစ္ကုိယ္လံုးေပၚမွ

အမူအရာ၊

သူ႕မ်က္ႏွာ

တစ္ျပင္လံုးမွ

အမူအရာ

အေသးစိတ္တုိင္းကို

မ်က္စိထဲတြင္

သယ္ေဆာင္သြားလိုဟန္ တူေသာ ေငးစင္းသည့္ အၾကည့္။ စကားလက္သည္ မ်က္ရည္ေတြ ၾကားမွ သူ႕မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္သည္။ သူ႕ရင္ထဲ၌ နာက်င္ေနသည္။ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ သူ႕အယုအယႏွင့္ ေဝးရာ၊ ခ်မ္းေျမ့ရိပ္ျမံဳ ျဖစ္သည့္ ဤအိမ္ႀကီးႏွင့္ ေဝးရာသို႔ ထြက္သြားေနၿပီ။ သူ႕ဘဝ၊ သူ႕ေလာကမွ ေဝးရာသို႔ ထြက္သြားေနၿပီ။ သူ႕ဘဝ၊ သူ႕ေလာကမွ ေဝးရာသို႔ သြားေနၿပီ။ ထာဝရ ခြဲခြာသြားျခင္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သူ ၾကားလိုသည့္ စကားေလး ႏွစ္ခြန္းကိုမွ် မၾကားလိုက္ရ။ အခ်ိန္သည္ ေရရဟတ္လို တအိအိ သြားေနသည္။ ယခု အခ်ိန္မရွိေတာ့။ ေနာက္က်သြားၿပီ။ စကားလက္သည္ ဧည့္ခန္းကို ျဖတ္ကာ ဆင္ဝင္ဘက္သို႔ ေျပးလိုက္လာခဲ့ၿပီး ခါးစည္းႀကိဳးေလးကို လွမ္းဆြဲလိုက္၏။

‘အစ္ကို အစ္ကို၊ စကားလက္ကို မနမ္းေတာ့ဘူးလား၊ ဟင္၊ ႏႈတ္မဆက္ေတာ့ဘူးလား’



အက္ရွေလက သူ႕ခါးကို ညင္သာစြာ ဖက္လုိက္သည္။ မ်က္ႏွာကို ငံု႔သည္။ အက္ရွေလ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက

သူ႕ႏႈတ္ခမ္းကို လာထိသည္ႏွင့္ စကားလက္သည္ သူ႕လည္ပင္းကို တအား သုိင္းဖက္လုိက္သည္။ လ်င္ျမန္ေသာ တစ္ခဏ၌ အက္ရွေလက သူ႕ ကိုယ္လံုးေလးကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္က ဦးထုပ္ကို ၾကမ္းေပၚသို႔ လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႕ကို ဖက္ထားသည့္ စကားလက္၏ လက္မ်ားကို ဆြဲျဖဳတ္ေနသည္။

‘ေတာ္ၿပီ စကားလက္၊ ေတာ္ၿပီ’

286



အက္ရွေလက သူ႕ လက္ေကာက္ဝတ္မ်ားကို ညႇစ္၍ လက္ကို ျဖဳတ္ေနသည္။



‘စကားလက္ အစ္ကို႔ကို ခ်စ္တယ္၊ ဟိုတုန္းကလည္း ခ်စ္ခဲ့တယ္၊ ခုလည္း ခ်စ္တယ္၊ အစ္ကို႔ကို ခ်စ္သေလာက္

ဘယ္သူ႕ကိုမွ မခ်စ္ဖူးေသးဘူး၊ ခ်ားလ္ကို လက္ထပ္ခဲ့တာက အစ္ကို႔ကို မခံခ်င္လို႔ လုပ္ျပခဲ့မိတာပါ၊ အစ္ကို႔ကို စကားလက္ ခ်စ္တယ္၊ အစ္ကိုသြားရာကို လိုက္ခ်င္တယ္၊ အစ္ကို႔အတြက္ ထမင္းခ်က္ေပးမယ္၊ ဖိနပ္ တုိက္ေပးမယ္၊ ျမင္းထိန္းဆိုရင္လည္း ထိန္းေပးမယ္၊ ခ်စ္တယ္လို႔သာ အစ္ကိုက တစ္ခြန္းပဲ ေျပာလိုက္စမ္းပါ။ စကားလက္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီ’

အက္ရွေလက

ဦးထုပ္ကို

ကုန္းေကာက္လုိက္၏။

သူ႕မ်က္ႏွာကို

တစ္ခ်က္

ျမင္လိုက္ရသည္။

သူ

ေတြ႔ဖူး

ျမင္ဖူးသမွ်ေတြထဲတြင္ မၾကည္သာဆံုး မ်က္ႏွာ၊ မသာယာဆံုး မ်က္ႏွာ။ ထိုမ်က္ႏွာေပၚတြင္ သူ႕ကို ခ်စ္သည့္အခ်စ္ႏွင့္ သူ႕အခ်စ္ကို

ရသည့္အတြက္

ေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းသာျခင္းတို႔

ေပၚေနသည္။

ထိုႏွင့္အတူ

စိတ္ပ်က္ျခင္းႏွင့္

ရွက္ျခင္းတို႔က

အားၿပိဳင္ေနၾကသည္။

‘သြားေတာ့မယ္’



အက္ရွေလက ဆို႔နင့္ေနသံျဖင့္ ေျပာ၏။



တံခါးသည္ ခ်က္ခနဲ ပြင့္သြားကာ အျပင္က ေလေအးသည္ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာသည္။ ခန္းဆီးမ်ားသည္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္

လြင့္ေနၾက၏။

ရထားဆီသို႔ ေျပးဆင္းသြားေသာ သူ႕သဏၭာန္ကို စကားလက္ ေငးၾကည့္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဓားအိမ္က ေဖ်ာ့ေတာ့သည့္

ေဆာင္းေနျခည္တြင္ ေျပာင္လက္လ်က္။ ခါးစည္းႀကိဳး အဖ်ားႏွစ္ခုက ကခုန္ ေဝွ႔ယမ္းလ်က္။

287

၁၆



၁၈၆၄ ခု၊ ဇန္နဝါရီလႏွင့္ ေဖေဖာ္ဝါရီလမ်ား ကုန္သြားၿပီ။ မုိးက ေလျပင္းကလည္း တုိက္သည္။ ၫိႈးငယ္ျခင္း၊

မည္းေမွာင္ျခင္းတုိ႔ ႀကီးစိုးေနသည္။ ဂက္တီစဘတ္ႏွင့္ ဗစ္စဘတ္တို႔ က်ၿပီးေနာက္ ေတာင္ပုိင္း ဗဟိုစစ္ေၾကာင္းသည္ ႏွစ္ဖက္မွ

ညႇပ္ပိတ္

ခံနေရသည္။

တင္နဆီျပည္နယ္

တစ္ခုလံုးေလာက္ကို

ျပည္ေထာင္စုတပ္မ်ားက

သိမ္းထားၿပီ။

သို႔တုိင္ေအာင္ ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္မ်ားသည္ စိတ္ဓာတ္ၿပိဳကြဲျခင္း မရွိေသး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေနရာတြင္ ေသေသေက်ေက် တုိက္မည္ ဟူေသာ ပုိင္းျဖတ္မႈကို ရင္ဝယ္ပုိက္ ထားၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ အမ်ားကမူ မည္းေမွာင္သည့္ တိမ္တုိက္တြင္ ေငြနားကို ရွာတတ္ၾကေသးသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ တင္နဆီျပည္နယ္ကို သိမ္းၿပီး ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္သို႔ ထုိးေဖာက္ ဝင္ေရာက္လာသည့္ ရန္သူမ်ားကို တြန္းလွန္ႏုိင္ခဲ့သည္။

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္ အေနာက္ေျမာက္ အစြန္ရွိ ခ်ဴကာေအာ္ဂါတြင္ ျဖစ္ပြားသည့္ တုိက္ပြဲသည္ ျပည္တြင္းစစ္

ျဖစ္သည့္ေနာက္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္တြင္ အျပင္းထန္ဆံုး တုိက္ပြဲျဖစ္သည္။ ယန္ကီတို႔က ခ်ဴကာေအာ္ဂါကို သိမ္းၿပီးေနာက္ ေတာင္ၾကားလမ္းမ်ားကို

ျဖတ္ကာ

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္ထဲသို႔

ထိုးဝင္လာသည္။

သို႔ရာတြင္

အက်အဆံုးမ်ားစြာျဖင့္

ဆုတ္ခြာသြားခဲ့ၾကရသည္။

ဤတုိက္ပြဲတြင္ အတၱလန္တာက မီးရထားလမ္းဆံုမ်ားသည္ အေရးႀကီးသည့္ အခ်က္အခ်ာ ေနရာမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေလာင္းစထရိ၏ တပ္မ်ားကို ဗားဂ်ီးနီးယားမွ အတၱလန္တာ၊ ထိုမွ တင္နဆီ စစ္ေျမျပင္သို႔ အျမန္ပို႔ခဲ့ရသည္။ ေတာင္ပုိင္းတြင္ ရွိသမွ် သံလမ္းမ်ားကို ျဖဳတ္ကာ ထိုလမ္းကို ေဖာက္ခဲ့ၾကရသည္။

စစ္သားတင္ ရထားမ်ားသည္ အတၱလန္တာမွ တစ္စင္းၿပီးတစ္စင္း စစ္ေျမျပင္သို႔ ထြက္ခြာေနၾကသည္။ ရထားက

အမ်ိဳးစံုသည္။ ခရီးသည္တင္ ရထားတြဲမ်ား၊ ကုန္တြဲမ်ား၊ ပက္လက္တြဲမ်ား စသည္တို႔ေပၚတြင္ ေအာ္ဟစ္သီခ်င္းဆို ေနၾကသည့္ စစ္သားေတြ အျပည့္။ သူတို႔တြင္ အိပ္စက္ျခင္း မရွိ။ ရိကၡာ မပါ။ ျမင္း မပါ။ သူနာတင္ ရထားႏွင့္ ရိကၡာရထား မပါ။ နားေနခ်ိန္ မရ။ ရထား တစ္စင္းမွ တစ္စင္းသို႔ အေျပးအလႊားေျပာင္းစီးၿပီး စစ္ေျမျပင္သို႔ ထြက္သြားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ယန္ကီမ်ားကို ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ထဲသို႔ တင္နဆီျပည္နယ္ထဲသို႔ တြန္လွန္ ေမာင္းထုတ္လိုက္ၾကသည္။

ဤတုိက္ပြဲသည္ ျပည္တြင္းစစ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ အျပင္းထန္ဆံုး တိုက္ပြဲျဖစ္၏။ မိမိတို႔ ၿမိဳ႕က မီးရထား လမ္းဆံု

အခ်က္အခ်ာ ျဖစ္ခဲ့သျဖင့္ အတၱလန္တာသားတို႔ ဂုဏ္ယူၾကသည္။

သို႔ရာတြင္ ခ်ဴကာေအာ္ဂါမွ သတင္းမ်ားကမူ အားတက္စရာ မရွိလွ။ ယန္ကီမ်ားသည္ စစ္တိုက္ေကာင္း႐ံုမွ်မက သူတို႔

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားကလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာင္းမ်ားျဖစ္သည္ကုိ မျငင္းႏုိင္ၾကေတာ့။ ယန္ကီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂရန္႔သည္ ေအာင္ပြဲရမည္ဆိုလွ်င္ သူက ရက္ရက္စက္စက္ တုိက္ကာ ေအာင္ပြဲကို မရအရ ရယူသူျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွရီဒန္ ဆိုလွ်င္ ေတာင္ပုိင္းတပ္တို႔ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္

ေၾကာက္ၾကသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္

ရွားမင္း

ဆိုသည့္လူက

နာမည္ႀကီးသည္။

တင္နဆီတုိက္ပြဲတြင္

နာမည္ႀကီးလာကာ အတုိက္အခုိက္ ရဲရင့္သူ၊ ျပတ္သားသူဟု ထင္ရွားေနသည္။

288



သို႔တုိင္ေအာင္ သူတို႔သည္ ေတာင္ပုိင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္လီးကို မယွဥ္သာဟု အမ်ားက ထင္ေနၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီးႏွင့္

ျပည္နယ္ တပ္မေတာ္ကို ယံုၾကည္ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ အေသအေပ်ာက္၊ အထိအခိုက္၊ အရွအနာ မ်ားလွၿပီ။ ဒုကၡိတဦးေရ၊ မုဆုိးမဦးေရ၊ မိဘမဲ့ေတြ မ်ားဦးမည္။

ပို၍ ဆုိးသည္မွာ ျပည္သူမ်ားက ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ယံုၾကည္မႈ ေလ်ာ့နည္းလာျခင္း ျဖစ္သည္။ သတင္းစာမ်ားက

ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္ သမၼတ ေဒးဗီးစ္ကိုလည္းေကာင္း၊ စစ္ပြဲတြင္ ကြပ္ကဲ လမ္းၫႊန္ပံုကို လည္းေကာင္း ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေဝဖန္လာၾကသည္။ ျပည္နယ္အစုိးရ အဖြဲ႔ထဲတြင္ သေဘာကြဲလြဲမႈမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္။ သမၼတ ေဒးဗီးစ္ႏွင့္ သူ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား အခ်င္းခ်င္း အယူအဆ ကြဲေနသည္။ ေငြတန္ဖိုး ဒလေဟာ က်ဆင္းေနသည္။ စစ္တပ္အတြက္ ဖိနပ္ႏွင့္ အဝတ္အထည္ ရွားပါးေနသည္။ လက္နက္မ်ားႏွင့္ ေဆးဝါးက ပို၍ ရွားသည္။ မီးရထား တြဲသစ္မ်ား လိုေနသည္။ ယန္ကီတို႔ေၾကာင့္ သံလမ္းမ်ား ပ်က္စီးသျဖင့္ သံလမ္းမ်ား လိုေနသည္။ ေရွ႕တန္းတြင္ ေရာက္ေနသည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မ်ားက တပ္ကူမ်ား ပို႔ရန္ အပူတျပင္း ေတာင္းေနသည္။ တပ္ကူကလည္း မ်ားမ်ား မပို႔ႏုိင္ေတာ့။ အဆုိးဆံုးမွာ အခ်ိဳ႕ျပည္နယ္ ဘုရင္ခံ ဘေရာင္းက ၿမိဳ႕ျပကာကြယ္ေရးတပ္မ်ားႏွင့္ လက္နက္မ်ားကို မိမိနယ္စပ္ အျပင္ဘက္သို႔ မပို႔ႏုိင္ဟု ျငင္းဆိုၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာ ျပည္နယ္မ်ားတြင္ တုိက္စြမ္းရည္ျပည့္သည့္ တပ္မ်ား ရွိေသးသည္။ ျပည္နယ္ ေပါင္းစု အစိုးရထံ ဗဟို အစုိးရက အကူအညီ ေတာင္းသည္ကို မပို႔ႏုိင္ဟု ျငင္းၾကသည္။

ေငြတန္ဖိုး က်သည္တြင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ားက ထပ္တက္လာျပန္သည္။ အမဲသား၊ ဝက္သားႏွင့္ ေထာပတ္က

တစ္ေပါင္လွ်င္ သံုးဆယ့္ငါး ေဒၚလာေစ်း ရွိသည္။ ဂ်ံဳ တစ္အိတ္လွ်င္ ေဒၚလာ တစ္ေထာင့္ေလးရာ။ ဆိုဒါ တစ္ေပါင္လွ်င္ ေဒၚလာ တစ္ရာ၊ လက္ဖက္ေျခာက္ တစ္ေပါင္ ေဒၚလာ ငါးရာျဖစ္ေနသည္။ အေႏြးထည္ေစ်းမွာ ဆိုစရာ မရွိေတာ့။ အတၱလန္တာက အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ အေႏြးထည္ ေဟာင္းမ်ားေပၚတြင္ ထပ္ခ်ဳပ္ရသည္။ မလံုေလာက္သျဖင့္ ေလဒဏ္ခံႏုိင္ရန္ အတြင္းက သတင္းစာ စကၠဴေတြ ေခါက္ခံရသည္။ ဖိနပ္တစ္ရန္လွ်င္ ကပ္စကၠဴမွ သားေရစစ္ အထိ အမ်ိဳးအစားကိုလိုက္၍ တစ္ရန္လွ်င္ ေဒၚလာ ႏွစ္ရာမွ ရွစ္ရာအထိ ရွိသည္။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ေကာ္ေဇာစုတ္မ်ားႏွင့္ သိုးေမြးထည္ ေဟာင္းမ်ားကို ခ်ဳပ္၍ ႀကိဳးသုိင္း စီးၾကသည္။ ဖိနပ္ ေအာက္ခံခံုကို သစ္သားျဖင့္ လုပ္ရသည္။

စင္စစ္ ေျမာက္ပုိင္းသည္ ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္မ်ားကို ေလးဖက္ ေလးတန္မွ ဝုိင္းပိတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္

အမ်ားက သေဘာ မေပါက္ၾကေသး။ ဆိပ္ကမ္းမ်ားတြင္ ယန္ကီ အေျမာက္ သေဘၤာမ်ားက ကြန္ျဖန္႔သလို ျဖန္႔ထားသည့္ ပိတ္ဆို႔မႈကို တျဖည္းျဖည္း စုယူလာသည္။ ထိုပိတ္ဆို႔မႈကို ေဖာက္ထြက္ႏုိင္သည့္ ေတာင္ပုိင္းက စက္ေလွဟူ၍ သိပ္မရွိေတာ့။

ေတာင္ပုိင္း ျပည္နယ္မ်ားသည္ ဝါဂြမ္း ေရာင္းၿပီး မိမိတို႔နယ္မ်ားတြင္ မထြက္သည့္ ကုန္မ်ားကို တင္သြင္းရသည္။ ယခုမူ

ဝါဂြမ္းလည္း မေရာင္းႏုိင္။ ျပည္ပ ကုန္မ်ားကိုလည္း တင္သြင္းျခင္း မျပဳႏုိင္။ စကားလက္၏ ေဖေဖတြင္ သံုးႏွစ္စာ ဝါဂြမ္းမ်ား ရွိသည္။ ၿမိဳင္သာယာတြင္ ရွိသည့္ ဝါဖတ္စက္ အနီးက တဲႀကီးမ်ားတြင္ ေလွာင္ထားခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ အေရာင္းအဝယ္ မျဖစ္။ အဂၤလန္ ဆိပ္ကမ္းတြင္သာ ဆိုလွ်င္ ဝါဂြမ္းမ်ား၏ တန္ဖိုးသည္ ေဒၚလာ ငါးေသာင္းဖိုးခန္႔ တန္လိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ အဂၤလန္သို႔ မည္သို႔ ပို႔ရမည္နည္း။ ေဖေဖသည္ လူခ်မ္းသာ တစ္ေယာက္အျဖစ္မွ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ေလွ်ာက်သြားကာ မိသားစုႏွင့္ ကပၸလီ ကၽြန္းမ်ား၏ ေနထုိင္စားေသာက္မႈ အတြက္ စိတ္ညစ္ေနရၿပီ။

ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္မ်ားရွိ

ဝါခင္းရွင္မ်ား

အားလံုး

ဤသို႔ျဖစ္ေနၾကသည္။

ပိတ္ဆို႔မႈ

တင္းက်ပ္လာသျဖင့္

289

ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္မ်ားသည္ ေငြရသီးႏွံကို အဂၤလန္ ေစ်းကြက္မ်ားသို႔ မပို႔ႏုိင္ေတာ့။ ဝါဂြမ္းမွ ရသည့္ ေငြမ်ားျဖင့္ စားသံုးကုန္ ပစၥည္းမ်ားကိုလည္း တင္သြင္းျခင္း မျပဳႏုိင္ေတာ့။ စက္မႈ ဖြံ႔ၿဖိဳးသည့္ ေျမာက္ပုိင္းႏွင့္ စစ္ၿပိဳင္ေနရသည့္ လယ္ယာ စုိက္ပ်ိဳးေရး ထြန္းကားရာ ေတာင္ပုိင္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ ကာလမ်ားတြင္ ဝယ္ယူဖို႔ စိတ္မကူးမိသည့္ အရာမ်ားက အစ အဘက္ဘက္က ခ်ိဳ႕တဲ့ေနၿပီ။

ဤအခ်ိန္သည္

အျမတ္ႀကီးစားမ်ား၊

ကုန္ေလွာင္သူမ်ားအတြက္

အခ်ိန္ေကာင္းျဖစ္သည္။

၎တို႔ကလည္း

အခြင့္အေရးကို အမိအရ ယူၾကသည္။ အစားအေသာက္ႏွင့္ အဝတ္အထည္မ်ား ပို၍ ရွားလာကာ ေစ်းႏႈန္းမ်ား ပို၍ ႀကီးလာသည္ႏွင့္အမွ်

ကုန္ေလွာင္သူမ်ား၊

အျမတ္ႀကီးစားမ်ားကို

ဆန္႔က်င္

ကန္႔ကြက္သည့္

အသံမ်ားသည္

ပို၍

က်ယ္ေလာင္လာသည္။ ပို၍ ျပင္းထန္လာသည္။ ၁၈၆၄ ခု ႏွစ္ဦးပုိင္းတြင္ သတင္းစာတုိင္းက ကုန္ေလွာင္သူမ်ား၊ အျမတ္ႀကီးစားသူမ်ားအား လင္းတမ်ား၊ ေသြးစုပ္ေကာင္မ်ား။ ေမွ်ာ့မ်ား စသျဖင့္ ေခါင္းႀကီးပုိင္းမွ အျပင္းအထန္ ေဝဖန္ တုိက္ခိုက္ၾကသည္။ ၎တို႔ကို ျပတ္သား တင္းမာစြာ ကုိင္တြယ္ရန္ အစုိးရကို တိုက္တြန္းၾကသည္။ အစိုးရကလည္း အတတ္ႏုိင္ဆံုး ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘာမွ် အရာမေရာက္။ အစိုးရတြင္လည္း ျပႆနာေပါင္းစံု ရင္ဆုိင္ေနရသည္။

မည္သူမွ်

ရက္

ဘတ္တလာေလာက္

အမုန္းမခံရ။

ပိတ္ဆို႔ကုန္

ေမွာင္ခိုမ်ားကို

သြင္းရသည့္

ကိစၥ

အႏၲရာယ္ႀကီးလာသည့္အခါတြင္ ရက္ဘတ္တလာသည္ သူ႕စက္ေလွမ်ား အားလံုးကို ေရာင္းပစ္ခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ စားကုန္ေသာက္ကုန္မ်ားကို သိမ္းဝယ္ကာ အတိအလင္း ေလွာင္ထားသည္။ ရစ္ခ်္မြန္ႏွင့္ ဝီလ္မင္တန္မွ အတၱလန္တာသို႔ ေရာက္လာသည့္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ သတင္းမ်ားေၾကာင့္ သူႏွင့္ ဆက္ဆံခဲ့ဖူးသူမ်ားမွာ ရွက္ေနၾကသည္။

အတၱလန္တာတြင္ ယခင္က လူဦးေရ တစ္ေသာင္းသာရွိသည္။ စား ေရ ရိကၡာ ရွားပါးေနသည့္တုိင္ အတၱလန္တာ

လူဦးေရသည္ တုိးေနသည္။ ယခင္ကထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ျဖစ္ေနသည္။ ယန္ကီ ပိတ္ဆုိ႔မႈေၾကာင့္ အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕သည္ ဗဟိုခ်က္မ ျဖစ္ေနသည္။ ယခင္က ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္မ်ားကို ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕မ်ားက အစစ အရာရာ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခဲ့သည္။ ယခု ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ အခ်ိဳ႕ပိတ္ကာ အခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕မ်ား အဝုိင္းခံ အပိတ္ခံထားရသည္။ ေတာင္ပုိင္း ျပည္နယ္မ်ားအဖို႔ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ရေတာ့မည္။ ျပည္တြင္းစစ္ကို အႏုိင္တိုက္ခ်င္လွ်င္ အတြင္းပုိင္း ျပည္နယ္မ်ားသည္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ အားကိုးရေတာ့မည္။ ထိုအထဲတြင္ အတၱလန္တာသည္ ဗဟိုခ်က္မ ျဖစ္ေနသည္။ အတၱလန္တာၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ အခက္အခဲမ်ား၊ ဆင္းရဲ ဒုကၡမ်ားကို ရင္ဆုိင္ေနၾကရသည္။ ေရာဂါ ထူေျပာသည္။ အေသအေပ်ာက္ မ်ားသည္။ သို႔ရာတြင္ အတၱလန္တာသည္ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ ထိခိုက္ဆံုး႐ံႈးရသည္ထက္ အက်ိဳးအျမတ္က မ်ားေနသည္။ ျပည္နယ္ေပါင္းစုံ၏ ဗဟိုခ်က္မျဖစ္ေသာ အတၱလန္တာသည္ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားေနသည္။ အသက္ေသြးေၾကာမ်ားျဖစ္သည့္ ရထားလမ္းမ်ားေပၚတြင္ လက္နက္မ်ား၊ ရိကၡာမ်ား အဆက္မျပတ္ စီးဆင္းေနသည္။

ယခင္က ဆိုလွ်င္ စကားလက္သည္ အဝတ္အစား အစုတ္အျပတ္၊ ဖိနပ္ အေဟာင္းအႏြမ္းတို႔ ဝတ္ရသည္ကို ရွက္သည္။

ယခုမူ ထိုအရာမ်ားကို စကားလက္ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့။ သူ အေရးတႀကီး ထားသူသည္ အတၱလန္တာတြင္ မရွိေတာ့။ ယခု ႏွစ္လ အတြင္းတြင္ စကားလက္သည္ ယခင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေပ်ာ္သည္ထက္ ႏွစ္ဆတုိး ေပ်ာ္ေနသည္။ အက္ရွေလက သူ႕ခါးကို ေပြ႔ဖက္စဥ္က အက္ရွေလ၏ ႏွလံုးခုန္သံကို သူ ၾကားခဲ့ရၿပီ မဟုတ္ေလာ။ စကားလံုး အရာတစ္ေထာင္ထက္ တာသြားေသာ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚက အရိပ္အေယာင္ကို ျမင္ခဲ့ရၿပီ မဟုတ္ေလာ။ အက္ရွေလသည္ သူ႕ကို ခ်စ္ေနၿပီ။ ယခု ေသေသခ်ာခ်ာ

290

သိရၿပီ။ ထိုယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ စကားလက္သည္ မီလာနီ အေပၚတြင္ မနာလို ဝန္တုိျခင္း မျဖစ္ေတာ့။ မီလာနီကိုပင္ သနားလိုက္မိေသးသည္။ ယခု မီလာနီအတြက္ စိတ္မေကာင္း။ မီလာနီ၏ ႐ုိးအပံု၊ ညံ့ဖ်င္းပံု၊ ထံုထုိင္းပံုကို ၾကည့္၍ စကားလက္ စိတ္မေကာင္း။

‘ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးရင္၊ ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးရင္’ ဟု စကားလက္ ေတြးမိသည္။



တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း ေတြးရင္း လန္႔သြားတတ္သည္။ ‘ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မလဲ’ ဟု ေတြးမိသည္။

သို႔ရာတြင္ ထိုအေတြးကို စကားလက္ ၾကာၾကာလက္မခံ။ ေမာင္းထုတ္ပစ္သည္။ ျပည္တြင္းစစ္ၿပီးလွ်င္ အစစ အရာရာ ေျပလည္သြားလိမ့္မည္။ အက္ရွေလသည္ သူ႕ကို တကယ္ ခ်စ္႐ုိးမွန္လွ်င္ မီလာနီကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ဆက္လက္ ေပါင္းသင္းႏုိင္မည္ မဟုတ္။

သို႔ရာတြင္ ကြာရွင္းဖို႔ ကိစၥက မျဖစ္ႏုိင္။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမက ဗရင္ဂ်ီဘာသာဝင္ စစ္စစ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္

သူတို႔ သမီးကို တစ္ခုလပ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ မည္သို႔မွ် သေဘာတူဖြယ္ မရွိ။ မိမိသည္လည္း ဗရင္ဂ်ီဘာသာမွ ထြက္ရလိမ့္မည္။ စကားလက္သည္ ထုိကိစၥကို စဥ္းစားကာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်သည္။ အက္ရွေလႏွင့္ ဘာသာတရားကို ယွဥ္ေရြးၾကစတမ္းဆိုလွ်င္ အက္ရွေလကိုသာ

ေရြးရလိမ့္မည္။

အရပ္ကမူ

ေမးေငါ့ၾကလိမ့္မည္။

ကဲ့ရဲ႕ၾကလိမ့္မည္။

တစ္ခုလပ္ဆိုသည္မွာ

ဘာသာတရားကလည္း ၾကဥ္သည္။ လူ႕အဖြဲ႔အစည္းကလည္း ၾကဥ္သည္။ မည္သည့္ တစ္ခုလပ္ကိုမွ် ဆက္ဆံကၽြမ္းဝင္ေလ့ မရွိၾက။ သို႔ရာတြင္ အက္ရွေလႏွင့္သာ ဆိုလွ်င္ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးကို စကားလက္ ရင္ဆုိင္ရဲသည္။ အက္ရွေလအတြက္ အစစ အရာရာကို စြန္႔လႊတ္ႏုိင္သည္။

ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး

ၿပီးသြားလွ်င္မူ

ထုိျပႆနာသည္

အလိုလို

ရွင္းသြားလိမ့္မည္။

အက္ရွေလသည္

သူ႕ကို

တကယ္ခ်စ္သည္ဆိုလွ်င္ နည္းလမ္းရွာလိမ့္မည္။ သူကလည္း ကူရွာမည္။ သို႔ျဖင့္ ေနျမင့္ေလ အ႐ူးရင့္ေလ ဆိုသကဲ့သို႔ စကားလက္သည္ သူ႕အေတြးျဖင့္ သူ ေသခ်ာေနသည္။ ယန္ကီမ်ားကို ေအာင္ျမင္ၿပီးလွ်င္ ျပႆနာ ေျဖရွင္းႏုိင္လိမ့္မည္။ ယန္ကီမ်ားသည္ သူတို႔ကို ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု အက္ရွေလက ေျပာဖူးသည္။ ဤစကားကို စကားလက္ မယံု။ ထိုစကား ေျပာစဥ္က အက္ရွေလသည္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ကာ စိတ္ပ်က္ေနသည္။ သို႔တုိင္ေအာင္ ယန္ကီတို႔ ႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ႐ံႈးသည္ျဖစ္ေစ စကားလက္အဖို႔ အေရးမႀကီး။ သူ႕အတြက္ အေရးႀကီးသည္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ ျမန္ျမန္ၿပီး၍ အက္ရွေလ ျမန္ျမန္ျပန္လာရန္ပင္ ျဖစ္သည္။

မတ္လ မုိးႏွင္းကေလးမ်ားက တဖြဲဖြဲ က်ေနသည္။ မည္သူမွ် အျပင္သို႔ မထြက္ၾက။ ထုိစဥ္တြင္ စကားလက္အဖို႔

မိုးႀကိဳးသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ မီလာနီက ဝမ္းသာအားရျဖင့္ သူ႕ဆီ ေျပးလာသည္။ ေခါင္းကို သူ႕ရင္ခြင္တြင္ ဝွက္ကာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီဟု လာေျပာသည္။

‘ေဒါက္တာမိက ေျပာေတာ့ ဩဂုတ္လကုန္ စက္တင္ဘာ လဆန္းေလာက္လို႔ ေျပာတာပဲ’ မီလာနီက ေျပာသည္။

‘ကုိယ္လည္း ထင္ေတာ့ အထင္သား၊ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ သိပ္ မေသခ်ာဘူး၊ ေပ်ာ္စရာႀကီးေနာ္ စကားလက္၊ ကိုယ္ေလ စကားလက္ကို သိပ္ မနာလိုတာပဲ၊ ဝိတ္ကေလးလို သားေလး တစ္ေယာက္ လိုခ်င္ေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ ရမွ ရပါေတာ့မလားလို႔ စိုးရိမ္ေနတာ၊ ခုေတာ့ ရၿပီေနာ္ စကားလက္၊ ကိုယ္ေလ ကေလးေတြ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ လိုခ်င္တယ္’

291



မီလာနီ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ စကားလက္သည္ ေခါင္းၿဖီးရင္း အိပ္ရာခင္းေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ မီလာနီ၏ စကားကို

ၾကားလိုက္သည္၌ စကားလက္သည္ ေခါင္းကို မၿဖီးမိဘဲ ဘီးကို လက္ထဲတြင္ တန္းလန္း ကိုင္ထားမိသည္။

‘အို၊ ဟုတ္လား’



စကားလက္က သူ႕နားမ်ားကို သူ မယံု။ အံ့အားသင့္ေနသည္။ ထိုေနာက္ မီလာနီ၏ ပိတ္ေနေသာ အခန္းတံခါးႀကီးကို

သြားျမင္သည္။ ဓားျဖင့္ စုိက္လိုက္သည့္ႏွယ္ မီလာနီ၏ စကားမ်ားသည္ သူ႕ ကုိယ္တြင္းသို႔ စူးဝင္သြားသည္ အက္ရွေလသည္ သူ႕ေယာက်္ားျဖစ္၍ သူ႕ေယာက်္ား၏ သစၥာမဲ့ပံုကို ၾကားလိုက္ရသည့္ႏွယ္ နာက်င္ေနသည္။ အက္ရွေလတြင္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ရေတာ့မည္။ သူ မယံုႏုိင္။ သူ႕ကို ခ်စ္ပါလ်က္ မီလာနီႏွင့္ ကေလးတစ္ေယာက္ ရေတာ့မည္ဆိုသည့္ အျဖစ္ကို သူ မယံုႏုိင္။

‘စကားလက္ကေတာ့ အံ့ဩေနမွာပဲ’ မီလာနီက တတြတ္တြတ္ ေျပာေနသည္။ ‘ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းဘူးလားဟင္

စကားလက္၊ အက္ရွေလဆီကို ဘယ္လို စာေရးရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး၊ သူ႕ဆီ ေရးလို႔ ေကာင္းမွ ေကာင္းပါ့မလား၊ ရွက္စရာႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ဘာသာသူ တျဖည္းျဖည္း သိတာက ပိုေကာင္းမလား ဟင္’

‘ဟင္’



စကားလက္က

ေၾကာင္ေနသည္။

ဘီးကို

ခ်ကာ

ယုိင္လဲ

မသြားေအာင္

မွန္တင္ခံု

ေက်ာက္ျဖဴ

စားပြဲကို

လွမ္းကိုင္ထားလိုက္ရ၏။

‘စကားလက္ရယ္၊ ဒီေလာက္လည္း စိတ္မထိခိုက္ပါႏွင့္၊ ကေလး ေမြးရတယ္ဆိုတာ ဒီေလာက္ မဆုိးဘူးဆိုတာ

စကားလက္လည္း သိသားပဲ၊ စကားလက္ ကုိယ္တုိင္ပဲ ေျပာခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္လား၊ ကိုယ့္အတြက္ ဒီေလာက္လည္း မစုိးရိမ္ပါႏွင့္၊ ေဒါက္တာမိကေတာ့ ေျပာတာပဲ၊ ကုိယ္က ကုိယ္က’

မီလာနီက ထစ္ေနသည္။



‘ကိုယ္က တင္ပါးဆံု႐ိုး က်ဥ္းတယ္တဲ့၊ ကိစၥေတာ့ မရွိဘူး ထင္ပါရဲ႕ေနာ္ စကားလက္၊ စကားလက္တုန္းကေကာ

ဝိတ္ကေလး

ကိုယ္ဝန္ရွိတုန္းက

ခ်ားလ္ကို

အေၾကာင္းၾကားေသးလား

ဟင္၊

ဒါမွမဟုတ္

စကားလက္

ေမေမက

အေၾကာင္းၾကားတာလား၊ မီလာနီ႔ ေမေမသာ ရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က’

‘ေတာ္ပါေတာ့’



စကားလက္က ေျပာလိုက္သည္။



‘အို ဟုတ္သားပဲ၊ ခ်ားလ္ အေၾကာင္း သြားေျပာမိျပန္ၿပီ၊ ေဆာရီးကြယ္၊ ေပ်ာ္ေနတဲ့ လူမ်ားဟာ သိပ္တစ္ကိုယ္ေကာင္း

ဆန္ၾကတာပဲ၊ မီလာနီ အဲဒါကို ေမ့သြားတယ္၊ ခ်ားလ္အေၾကာင္း ေျပာရင္’

‘ေတာ္ေတာ့ မီလာနီ၊ မေျပာႏွင့္ေတာ့’

292



စကားလက္ မ်က္ႏွာ မပ်က္ေအာင္ မနည္း ဣေႁႏၵဆည္ေနရသည္။ ရင္ထဲက ေဝဒနာကိုလည္း ခ်ဳပ္တည္း ထားရသည္။

မီလာနီ သံသယ အျဖစ္မခံႏုိင္။

အလိုက္မသိတတ္ေသာ မီလာနီသည္ ခ်ားလ္အေၾကာင္းကို စကားလက္ ေရွ႕တြင္ သြားေျပာမိသျဖင့္ စိတ္မေကာင္း

ျဖစ္ကာ မ်က္ရည္ေတြ လည္လာသည္။ ဝိတ္ကေလးကို ခ်ားလ္ဆံုးၿပီး မၾကာခင္ ေမြးခဲ့ျခင္းျဖစ္ရာ ယခု ထိုအေၾကာင္းကို သြားစမိၿပီ။ မဆင္မျခင္ ေျပာမိေလျခင္းဟု မီလာနီ ေနာင္တရေနသည္။

‘ကဲ ကဲ၊ စကားလက္ အိပ္ေတာ့၊ အဝတ္အစားေတြကို မီလာနီ ကူခၽြတ္ေပးမယ္၊ ေခါင္းကိုက္ရင္လည္း ဇက္ေၾကာ

ဆြဲေပးမယ္ေလ’

‘ရပါတယ္၊ ေနပါေစေတာ့’



စကားလက္၏ မ်က္ႏွာသည္ ေက်ာက္႐ုပ္လို ျဖစ္ေနသည္။ မီလာနီက သူ႕စကားအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ

အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။ စကားလက္က မ်က္ရည္တစ္စက္မွ် မထြက္။ သူ႕ရင္ထဲတြင္ ႀကိတ္မႏုိင္ ခဲမရ ျဖစ္ေနသည္။ မီလာနီကို မနာလို ဝန္တို ျဖစ္ေနသည္။

အက္ရွေလ၏ ကိုယ္ဝန္ကို လြယ္ထားရသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္အိမ္တည္းတြင္ ေန၍မျဖစ္ေတာ့။ သူ႕ဇာတိ

ၿမိဳင္သာယာသို႔ ျပန္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဟု စကားလက္ ေတြးမိ၏။ မီလာနီႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းလည္း မဆုိင္ခ်င္ေတာ့ၿပီ။ သူ႕ လွ်ိုဳ႕ဝွက္ခ်က္ကိုလည္း မီလာနီ မသိေစခ်င္ေတာ့။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္စာစားအၿပီးတြင္ အထုပ္အပိုး ျပင္၍ ျပန္ေတာ့မည္ဟု ပုိင္းျဖတ္လိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ လက္ဖက္ရည္ပြဲတြင္ ဝုိင္းထုိင္ၾကသည္။ စကားလက္က တိတ္ဆိတ္ သုန္မႈန္လ်က္။ ေဒၚေလ ပစ္တီက စိတ္႐ႈပ္လ်က္။ မီလာနီက စိတ္မေကာင္းျဖစ္လ်က္။

ထုိစဥ္ ေၾကးနန္းစာ တစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္။



ေၾကးနန္းက အက္ရွေလ၏ တပည့္ေက်ာ္ မုိး ထံမွ ျဖစ္၍ မီလာနီ႔ထံ လိပ္တပ္ထားသည္။



‘အႏွံ႔ လိုက္ရွာၿပီးၿပီ၊ မေတြ႔၊ အိမ္ကို ျပန္လာသင့္ မလာသင့္ အေၾကာင္းျပန္’



မည္သူမွ် အဓိပၸာယ္ကို ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ၾက။ သူတို႔ သံုးေယာက္သည္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္

အလန္႔တၾကား လွမ္းၾကည့္မိၾကသည္။ အိမ္ျပန္ဖို႔ကိစၥကိုပင္ စကားလက္ ေမ့သြားၿပီ။ နံနက္စာကို ၿပီးေအာင္ပင္ မစားႏုိင္ၾကဘဲ အက္ရွေလ၏ တပ္မႉးထံ ေၾကးနန္း႐ိုက္ စံုစမ္းရန္ ေၾကးနန္း႐ံုးသို႔ လာခဲ့ၾကသည္။ ေၾကးနန္း႐ံုးသို႔ အေရာက္တြင္ အက္ရွေလ၏ တပ္မႉးထံမွ ေၾကးနန္းတစ္ေစာင္ ေရာက္ေနသည္။

‘ဗိုလ္မႉး အက္ရွေလ လြန္ခဲ့သည့္ သံုးရက္ ကင္းေထာက္ထြက္ၿပီး ေပ်ာက္ေနသည္၊ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းၾကားမည္’



အိမ္အျပန္တြင္ ေဒၚေလး ပစ္တီက လက္ကုိင္ပဝါအုပ္ကာ တ႐ံႈ႕႐ံႈ႕ ငိုလာသည္။ မီလာနီက မ်က္ႏွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖင့္

မတ္မတ္ႀကီး ထုိင္လိုက္လာသည္။ စကားလက္က ရထားေထာင့္ကို မွီ၍ ေခြလိုက္လာသည္။ အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ စကားလက္ တစ္ေယာက္ သူ႕အိပ္ခန္းသို႔ ေျပးတက္လာခဲ့ကာ ဘုရား ရွိခုိးသည္။ စားပြဲေပၚက ပုတီးကို ေကာက္ကိုင္၍ စိပ္သည္။ သို႔ရာတြင္

293

ပုတီးစိပ္၍ မရ။ ဘုရား ရွိခုိး၍ မေျဖာင့္။ မိမိ၏ ဒုစ႐ုိက္အတြက္ ဘုရားသခင္သည္ အက္ရွေလကို ဒဏ္ခတ္ေလၿပီေလာဟု စကားလက္ စုိးရိမ္မိသည္။ မိမိသည္ သူမ်ား ေယာက်္ားကို ခ်စ္ခဲ့မိသည္ မဟုတ္ေလာ။ သူ႕မယားထံမွ သူ႕လင္ကို လုယူရန္ ၾကံခဲ့သည္

မဟုတ္ေလာ။

စကားလက္

ဘုရားေရွ႕တြင္

ဆုေတာင္းခ်င္ေသာ္လည္း

မေတာင္းႏုိင္။

ငိုခ်င္ေသာ္လည္း

မ်က္ရည္မထြက္။ မ်က္ရည္မ်ားသည္ မ်က္လံုးအျပင္သို႔ ထြက္မလာေတာ့ဘဲ ရင္ထဲတြင္ ျပည့္လွ်ံေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ ပူေလာင္၍ ရင္ကို ေလာင္ကၽြမ္းေစသည့္ မ်က္ရည္မ်ားျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အျပင္သို႔ မထြက္။

တံခါးပြင့္လာကာ မီလာနီ ဝင္လာသည္။ ဆံပင္နက္နက္ေအာက္က သူ႕မ်က္ႏွာသည္ စကၠဴတစ္ခုမွ ျဖတ္ထားသည့္

အသည္းႏွလံုးပံု တစ္ခုႏွင့္ တူေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက အေမွာင္ထဲတြင္ ေရာက္ေနသည့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ မ်က္လံုးမ်ား ပမာ ျပဴးက်ယ္ေနၾကသည္။

‘စကားလက္’ မီလာနီက သူ႕ပခံုးေပၚ လက္တင္လိုက္သည္။ ‘မေန႔က ကိုယ္ ေျပာခဲ့တဲ့စကားကို ေဗြမယူပါႏွင့္ေနာ္၊ ခု

ကိုယ့္မွာ စကားလက္ တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ ကိုယ္သိပါတယ္၊ သူ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ကိုယ္ သိပါတယ္’

မီလာနီသည္ စကားလက္ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ေသးငယ္ေသာ သူ႕ရင္ႁမႊာ အစံုသည္ ႐ိႈက္သျဖင့္

နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အိပ္ရာေပၚတြင္ လွဲကာ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားၾကသည္။ စကားလက္ကလည္း မီလာနီကို ပါးခ်င္းအပ္၍ ငိုေနသည္။ တစ္ေယာက္၏ မ်က္ရည္က တစ္ေယာက္ပါးကို လာစိုေနသည္။ ငိုရသည္က ပင္ပန္းလွသည္။ သို႔ရာတြင္ မငိုဘဲ ေနရျခင္းထက္ သက္သာသည္။ အက္ရွေလ ေသၿပီ။ သူ ခ်စ္ခဲ့မိသျဖင့္ အက္ရွေလ ေသရၿပီ။ သူ႕ေၾကာင့္ အက္ရွေလ ေသရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ စကားလက္က ထပ္၍ ႐ိႈက္လိုက္၏။ မီလာနီက ငိုလိုက္ရသျဖင့္ ေပါ့ပါးသြားကာ စကားလက္၏ လည္ပင္းကို သုိင္းဖက္ထားလုိက္သည္။

‘အနည္းဆံုး သူ႕ကုိယ္စား ကေလးေလး က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့’



မီလာနီက ခပ္တိုးတိုး ေျပာသည္။



‘ငါ့မွာေတာ့ သူ႕ကိုယ္စား ဘာမွ မက်န္ရစ္ခဲ့ဘူး၊ ဘာမွ မက်န္ရစ္ခဲ့ဘူး’ စကားလက္ ေတြးသည္။ ‘ခြဲခါနီးတုန္းက

ႏႈတ္ဆက္သြားတဲ့ သူ႕႐ုပ္က လြဲလို႔ ငါ့မွာ ဘာမွ မက်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး’

ပထမ သတင္းမ်ား၌ ‘ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္၊ က်ဆံုးၿပီဟု ယူဆရသည္’ ဟု ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ထိခိုက္က်ဆံုး စာရင္းတြင္

အက္ရွေလ၏ နာမည္ ပါလာသည္။ မီလာနီက တပ္ရင္းမႉးထံ ေၾကးနန္း တစ္ဒါဇင္ေလာက္ ႐ုိက္၍ ေမးသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ တပ္ရင္းမႉးထံမွ ဝမ္းနည္းေၾကာင္း စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာ၏။ အက္ရွေလႏွင့္ တပ္စု တစ္စု ျမင္းျဖင့္ ကင္းေထာက္ ထြက္သြားၾကေၾကာင္း၊ ျပန္ မေရာက္လာေတာ့ေၾကာင္းျဖင့္ စာတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ယန္ကီ စစ္ေၾကာင္းမ်ားေနာက္တြင္ တုိက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ေနသည္ဟု ၾကားရသည္။ တပည့္ေက်ာ္ မုိးက စစ္ေၾကာင္းမ်ား ၾကားမွ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား ေဖာက္ထြက္ကာ သူ႕ဆရာ အက္ရွေလကို လိုက္ရွာသည္။ အေလာင္းကို ေတြ႔ရလို ေတြ႔ရျငား ရွာျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဘာမွ် မေတြ႔။ မီလာနီသည္

အံ့ဩစရာ

ေကာင္းေလာက္ေအာင္

တည္ၿငိမ္သြားသည္။

မုိးထံ

ေၾကးနန္းျဖင့္

ေငြပို႔ကာ

ျပန္လာရန္

အေၾကာင္းၾကားသည္။

294



စစ္တပ္ ျပန္တမ္းတြင္ ‘ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္၊ က်ဆံုးၿပီဟု ယူဆရသည္’ ဟု ပါစဥ္က စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနသည့္

ၾကားမွပင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလး ထား၍ ရေသးသည္။ မီလာနီ ဆိုလွ်င္ ေၾကးနန္း႐ံုးက မျပန္ေတာ့။ စာပါမည္ေလာဟု ရထားဆုိက္တုိင္း ဘူတာ႐ံု သြားေစာင့္ရသည္ကလည္း အေမာ။ ယခုမူ အားေလ်ာ့စျပဳလာသည္။ ကိုယ္ဝန္ကလည္း ရင့္လာသျဖင့္ ယခင္ကေလာက္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား မလုပ္ႏုိင္ေတာ့။ သို႔တုိင္ေအာင္ အိပ္ရာထဲတြင္ လွဲ၍ ၿငိမ္သက္စြာ ေနရမည္ဟု ေဒါက္တာမိက ၫႊန္ၾကားထားသည္ကို လိုက္နာျခင္း မျပဳ။ ျပင္းထန္ေသာ ခြန္အား တစ္မ်ိဳးသည္ သူ႕ကို ပူးဝင္ကာ သူ႕ကို မနားမေန ရေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္ေနသည္။ ညဆိုလွ်င္ စကားလက္ အိပ္ရာသို႔ ဝင္ၿပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ အထိ တစ္ဖက္ခန္းမွ တရွပ္ရွပ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသံကို ၾကားေနရသည္။

တစ္ညေနတြင္ မီလာနီသည္ ၿမိဳ႕ထဲမွ အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့၏။ ဦးေလး ပီတာက ရထားေမာင္း၍ ရက္ဘတ္တလာက

သူ႕ကို တြဲလာသည္။ ေၾကးနန္း႐ံုးတြင္ မူးေမ့ လဲက်သြား၍ လူေတြ ဝုိင္းအံု ေနၾကသည္တြင္ ထိုေနရာသို႔ ေရာက္လာသည့္ ရက္ ဘတ္တလာက ေတြ႔သျဖင့္ အိမ္သို႔ ျပန္ေခၚလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ကို အေပၚထပ္သို႔ ေပြ႔တင္လာသည္။ တစ္အိမ္လံုး အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔ ျဖစ္ကာ အုတ္ခဲပူ ရွာသူရွာ၊ ေစာင္ ထုတ္သူထုတ္၊ ဝီစကီ ပုလင္း ရွာသူရွာျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနၾကသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက မီလာနီကို အိပ္ရာေပၚတြင္ တင္ကာ ေခါင္းအံုးဆင့္၍ မွီထားသည္။

‘မီလာနီ မ်က္ႏွာျမင္ခါနီးၿပီ မဟုတ္လား’



ရက္ ဘတ္တလာက ႐ုတ္တရက္ ေမးလိုက္သည္။



မီလာနီ မူးေမ့ေန၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ သူ႕ေမးခြန္းေၾကာင့္ မီလာနီ မူးေမ့ လဲသြားလိမ့္မည္ ထင္သည္။

မီလာနီက အရွက္ အေၾကာက္ ႀကီးသည္။ ဤကိစၥမ်ိဳးႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိန္းမခ်င္း ေျပာရသည္ကိုပင္ ရွက္လွၿပီ။ ေဒါက္တာမိထံ သြားျပရသည္မွာလည္း မလႊဲသာ၍ သြားရျခင္းျဖစ္သည္။ သြားတုိင္း စိတ္ဆင္းရဲရသည္။ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ အထူးသျဖင့္ ရက္ ဘတ္တလာလို လူမ်ိဳးတစ္ေယာက္က ဤေမးခြန္းမ်ိဳးကို ေမးသည့္အခါတြင္ မီလာနီအဖို႔ ေျပာဖြယ္ မရွိေတာ့။ မီလာနီက ေခါင္းကို အသာညိတ္ျပ႐ံုသာ ညိတ္ျပႏုိင္သည္။ ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္ၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္မူ ဤမွ် ရွက္စရာ မေကာင္းေတာ့ဟု မီလာနီ ထင္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာက ၾကင္နာသည္။ စုိးရိမ္တတ္သည္။

‘ဒီလိုဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဂ႐ုစိုက္မွေပါ့၊ ဟိုသြား ဒီသြား ဟိုေတြး ဒီေတြး ေလွ်ာက္လုပ္ေနရင္ မေကာင္းဘူး၊

ကေလးကိုလည္း ထိခိုက္ႏုိင္တယ္၊ မီလာနီက ခြင့္ျပဳမယ္ဆိုရင္ သူ႕အေၾကာင္းကို ဝါရွင္တန္က က်ဳပ္ အဆက္အသြယ္ေတြဆီ လွမ္းၿပီး စုံစမ္းေပးမယ္ေလ၊ သံု႔ပန္း အျဖစ္ အဖမ္းခံရတယ္ဆိုရင္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရရဲ႕ ျပန္တမ္းထဲမွာ ရွိရမယ္၊ အဲဒီမွာ မပါဘူးဆိုရင္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာ သိရတာေပါ့၊ ဘာမသိ ညာမသိႏွင့္ ေနရတာႏွင့္စာရင္ အဲဒါက ေကာင္းေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကို ကတိ တစ္ခုေတာ့ ေပးရမယ္၊ မီလာနီ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဂ႐ုစိုက္ပါ့မယ္ ဆိုတဲ့ ကတိ မေပးရင္ေတာ့ က်ဳပ္ မေပးႏုိင္ဘူး’

‘ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဗုိလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာက တစ္ဖက္သား အေပၚမွာ ၾကင္နာတတ္ရဲ႕သားႏွင့္

လူေတြက ဘာေၾကာင့္ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာကို အေကာင္း မေျပာၾကတာလဲမသိဘူးေနာ္’

မီလာနီက လႊတ္ခနဲ ေျပာလိုက္သည္။ ေနာက္မွ ဘြင္းဘြင္းႀကီး ေျပာလိုက္မိသျဖင့္ အားနာေနသည္။ သူ႕ကိုယ္ဝန္ကိစၥကို

295

ေျပာမိသျဖင့္လည္း ရွက္ေနသည္။ မီလာနီသည္ အသံသဲ့သဲ့ျဖင့္ ငိုေနသည္။ စကားလက္က မီးဖုတ္ထားသည့္ အုတ္ခဲပူပူကို ဖလန္နယ္စ တစ္စျဖင့္ ပတ္၍ တက္လာသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက မီလာနီကို ပြတ္သပ္ေနသည္ကို စကားလက္ ျမင္လိုက္ရသည္။

ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ကတိအတုိင္း သတင္းရေအာင္ စံုစမ္းေပးသည္။ ဤသတင္းကို ရေအာင္ မည္သည့္

ခလုတ္ကို ႏွိပ္၍ မည္သည့္ ႀကိဳးကို ဆြဲမွန္း မသိ။ ယန္ကီေတြႏွင့္ နီးနီးစပ္စပ္ အဆက္အသြယ္ရွိမည္ ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွ် မစပ္စုဝံ့။ တစ္လ အၾကာတြင္ အက္ရွေလ၏ သတင္းကို ၾကားရသည္။ အစတြင္မူ ဤသတင္းကို ၾကားရသျဖင့္ ဝမ္းသာၾကသည္။ ေပ်ာ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္ စုိးရိမ္လာၾကသည္။

အက္ရွေလ မေသ။ ဒဏ္ရာ ရၿပီး အဖမ္းခံရသည္။ အီလီႏိြဳက္ျပည္နယ္ ေက်ာက္ကၽြန္း အက်ဥ္းစခန္းတြင္ ရွိသည္ဟု

သိရသည္။ သတင္းၾကားစကမူ မေသေသးသျဖင့္ အႀကီးအက်ယ္ ဝမ္းသာၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဝမ္းသာၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္မူ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္မိၾကသည္။ ‘ငရဲမွာ’ ဟု ေျပာသည့္ ေလသံမ်ိဳးျဖင့္ ‘ေက်ာက္ကၽြန္းမွာတဲ့’ ဟု ေျပာမိၾကသည္။ ေျမာက္ပုိင္းသားမ်ား အဖို႔ အင္ဒါဆင္ဗီးလ္သည္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသကဲ့သို႔ အက်ဥ္းခံေနရသူမ်ား၏ ေတာင္ပုိင္းသား ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ အဖို႔လည္း ေက်ာက္ကၽြန္းသည္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနသည္။

သံု႔ပန္းခ်င္း လဲရန္ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ျပည္ေထာင္စုသမၼတလင္ကြန္းက ပယ္ခ်ခဲ့သည္။ ျပည္နယ္အစုိးရ လက္ထဲတြင္

ျပည္ေထာင္စု သံု႔ပန္းမ်ား ရွိေနသည္။ ၎တို႔ကို ေကၽြးရ ေမြးရသည့္ အတြက္ ျပည္နယ္အစိုးရတြင္ တာဝန္ႀကီးေနသည္။ သံု႔ပန္းခ်င္း လဲလိုက္လွ်င္ ျပည္နယ္အစိုးရ တာဝန္ေပါ့သြားလိမ့္မည္။ ဤတြက္ကိန္းျဖင့္ သမၼတ လင္ကြန္းက သံု႔ပန္းခ်င္းလဲရန္ ျငင္းဆုိလိုက္ျခင္း

ျဖစ္သည္။

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္

အင္ဒါဆင္ဗီးလ္တြင္

ျပည္ေထာင္စုသံု႔ပန္းေတြ

ေထာင္ခ်ီရွိသည္။

ျပည္နယ္တြင္ ကိုယ့္အတြက္ ရိကၡာကို ခြဲတမ္းခ်ေပး ေနရသည္။ မိမိတို႔ လူနာမ်ား၊ ဒဏ္ရာရ စစ္သားမ်ားအတြက္ပင္ ေဆးဝါး လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရွိ။ ပတ္တီး လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရွိ။ သံု႔ပန္းမ်ားကို ခြဲမေပးႏုိင္။ သံု႔ပန္းမ်ားကို ေရွ႕တန္းက စစ္သားမ်ားအား ေကၽြးသည့္ ဝက္ဆီႏွင့္ စားေတာ္ပဲေျခာက္ကိုသာ ေကၽြးႏုိင္သည္။ ယန္ကီ အမ်ားအျပား ယင္ေကာင္ေတြလို ေသကုန္ၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ တစ္ေန႔တည္းမွာပင္ လူ တစ္ရာေလာက္ ေသသည္။ ဤသတင္းမ်ားကို ၾကားသည္၌ ေျမာက္ပုိင္းျပည္ေထာင္စု အစိုးရက ေဒါသထြက္ကာ ျပည္နယ္သံု႔ပန္းမ်ားကိုလည္း ၾကမ္းတမ္းစြာ ျပဳမူဆက္ဆံသည္။ ေက်ာက္ကၽြန္းအက်ဥ္းစခန္း အေျခအေနမွာ အဆုိးဆံုး ျဖစ္သည္။ အစားအေသာက္ကလည္း မဝေရစာ။ ေစာင္ တစ္ထည္ကို လူသံုးေယာက္ ျခံဳရသည္။ ေက်ာက္ႀကီး ေရာဂါ၊ အဆုတ္ေရာင္ ေရာဂါႏွင့္ အူေရာင္ ငန္းဖ်ားေရာဂါတို႔ေၾကာင့္ အေသအေပ်ာက္ မ်ားသည္။ ေက်ာက္ကၽြန္းစခန္းသို႔ အပို႔ခံရသည့္ သံု႔ပန္း ေလးပံုသံုးပံုမွာ အသက္ရွင္၍ လြတ္မလာၾကေတာ့။

ယခု ဤ နာမည္ေက်ာ္ ေက်ာက္ကၽြန္း အက်ဥ္းစခန္းသို႔ အက္ရွေလ ေရာက္ေနၿပီ။ အသက္ မေသေသာ္လည္း

ဒဏ္ရာ အနာတရ ျဖစ္ကာ ေက်ာက္ကၽြန္းသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ သူ ဖမ္းမိခ်ိန္က အီလီႏိြဳက္စ္တြင္ ေရခဲခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာ စံုစမ္းၿပီးသည့္ ေနာက္ အက္ရွေလသည္ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေသၿပီေလာ။ ေက်ာက္ႀကီးေၾကာင့္ ေသၿပီေလာ။ ျခံဳစရာ ေစာင္ကေလး တစ္ထည္မွ်ပင္ မရွိဘဲ အဆုတ္ေရာင္ ေရာဂါေၾကာင့္ ငန္းသႏၷိပါတ္ လုိက္ေနၿပီေလာ။

‘ဗုိလ္ႀကီး ဘတ္တလာ စဥ္းစားစမ္းပါဦး၊ ဗုိလ္ႀကီးရဲ႕အဆက္အသြယ္ေတြႏွင့္ သူ႕ကို သံု႔ပန္းခ်င္း လဲထုတ္လို႔

မရႏုိင္ဘူးလား ဟင္’

296



မီလာနီက ေမးသည္။



‘သမၼတ လင္ကြန္းဟာ သနားၾကင္နာတတ္ပါတယ္၊ တရားမွ်တမႈလည္း ရွိပါတယ္။ သူ ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလး

ေလးငါးေယာက္ ငတ္ျပတ္ေနတာေတြ႔ေတာ့ မ်က္ရည္ ေပါက္ေပါက္က်ေအာင္ ငိုခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အင္ဒါဆင္ဗီးလ္မွာ ရာလုိက္  ေထာင္လုိက္ ေသေနတဲ့ ယန္ကီစစ္သားေတြအတြက္ေတာ့ မ်က္ရည္က်စရာ တစ္စက္မွ် ရွိပံုမရေတာ့ဘူး ထင္တယ္ ခင္ဗ်ာ’ ရက္ ဘတ္တလာက ႏႈတ္ခမ္းကို မဲ့ျပလိုက္သည္။ ‘တတ္ႏုိင္လို႔ သူတို႔အားလံုး ေသလည္း ဂ႐ုစိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အမိန္႔ ထြက္ၿပီးၿပီ၊ သံု႔ပန္းအလဲအလွယ္ မလုပ္ဘူးတဲ့၊ မီလာနီကိုေတာ့ က်ဳပ္ မေျပာဖူးေသးဘူး၊ မီလာနီ ေယာက်္ားဟာ စခန္းက လြတ္ဖို႔ အခြင့္အေရး ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူက မထြက္ဘူးလို႔ ျငင္းလုိက္တယ္’

‘အို မဟုတ္တာ’



မီလာနီ မယံုႏုိင္။



‘ဟုတ္တယ္ ခင္ဗ်၊ ယန္ကီေတြက အေနာက္နယ္စပ္ေတြမွာ အိႏၵိယ လူနီေတြကို တိုက္ဖို႔အတြက္ နယ္ျခားတပ္သားေတြ

စုေနတယ္၊ ျပည္နယ္စစ္တပ္က သံု႔ပန္းေတြကိုလည္း ေခၚတယ္၊ ျပည္ေထာင္စုကို သစၥာခံၿပီး နယ္ျခားတပ္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ အမႈထမ္းမယ္လို႔ လက္မွတ္ထုိးရင္ ေထာင္က လႊတ္ၿပီး နယ္ျခားကို ပို႔ေပးတယ္။ အဲဒါကို အက္ရွေလက ျငင္းလိုက္တယ္’

‘အို ဘာလို႔ ျငင္းရတာလဲ’ စကားလက္က ေအာ္သည္။ ‘လက္မွတ္ထုိး ဆိုလည္း ထုိးလုိက္ေပါ့၊ ေထာင္က လြတ္ေတာ့

နယ္ျခားတပ္ထဲကို မလိုက္ဘဲ အိမ္ကို ထြက္ေျပးခဲ့ေပါ့’

မီလာနီက သူ႕ကို ေဒါသတႀကီး လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။



‘အို၊ စကားလက္ကလည္း ဒါမ်ိဳး ဘာလို႔ လုပ္ရမွာလဲ။ အက္ရွေလဟာ ဒါမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး၊ ျပည္နယ္ကို

သစၥာေဖာက္ၿပီး ျပည္ေထာင္စုကို ဘယ္ေတာ့မွ သစၥာမခံဘူး၊ သစၥာခံၿပီးမွ ထြက္ေျပးတာမ်ိဳးလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး၊ ေကာင္းပါတယ္၊ ေက်ာက္ကၽြန္း စခန္းမွာ ေသသြားတယ္လို႔ပဲ ၾကားခ်င္တယ္၊ ျပည္ေထာင္စုကို သစၥာခံတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မၾကားပါရေစႏွင့္၊ ဒါမ်ိဳး ၾကားရမယ့္အစား ေထာင္ထဲမွာ သြားတယ္ဆိုရင္ မီလာနီ ဂုဏ္ယူတယ္၊ ျပည္ေထာင္စုကို သစၥာခံၿပီး လက္မွတ္ထုိး ထြက္လာရင္ေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာကို မီလာနီ ဘယ္ေတာ့မွ မၾကည့္ေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ မၾကည့္ဘူး၊ ေကာင္းတယ္၊ ခုလို ျငင္းရမယ္’

ရက္ ဘတ္တလာကို တံခါးသို႔ လုိက္ပို႔သည့္အခါတြင္မူ စကားလက္က ေလသံေလးျဖင့္ ေမးသည္။



‘ဒီေနရာမွာ ဗုိလ္ႀကီး ဘတ္တလာဆုိရင္ ဘာလုပ္မလဲဟင္၊ ေထာင္ထဲမွာ အလကား အေသခံမယ့္ အစား ယန္ကီေတြဆီ

သစၥာခံၿပီး ေနာက္က်ေတာ့ ေျပးမယ္ မဟုတ္လား’

‘ဒါေပါ့ ထြက္ေျပးမွာေပါ့’



ရက္ ဘတ္တလာက ေျပာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေအာက္မွ သြားေဖြးေဖြး ေပၚလာ၏။

297



‘ဒါျဖင့္ အက္ရွေလကေကာ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို မလုပ္တာလဲဟင္’



‘သူက လူႀကီး လူေကာင္းကိုး’



ရက္ ဘတ္တလာက ေျပာသည္။



ရက္ ဘတ္တလာသည္ ဂုဏ္ယူဖြယ္ စကားလံုးကို အဘယ္ေၾကာင့္ ဤမွ် ေလွာင္ေျပာင္ႏုိင္ေလသနည္း။ ရစရာ

မရိွေအာင္ ေျပာရက္ေလသနည္းဟု စကားလက္ ေတြးမိသည္။

298

အပိုင္း သံုး

299

၁၇



၁၈၆၄ ခုႏွစ္ ေမလ ေရာက္လာၿပီ။ ဤႏွစ္ ေမလက ပူျပင္း ေျခာက္ေသြ႔သည္။ ပန္းကေလးမ်ားပင္ အဖူးအငံု ဘဝ

ကတည္းက ၫိႈးေရာ္ ေႂကြက် သြားၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း ကြပ္ကဲသည့္ ယန္ကီ တပ္မ်ားက ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ထဲသို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထိုးေဖာက္ ဝင္လာၾကသည္။ အတၱလန္တာ အေနာက္ေျမာက္ဘက္ မိုင္တစ္ရာ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလးသာ ေဝးသည့္ ဒါလ္တန္ အထက္နားသို႔ပင္ ေရာက္လာၾကသည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာႏွင့္ တင္နဆီ ျပည္နယ္ ႏွစ္နယ္ အၾကား နယ္စပ္တြင္ အျပင္းအထန္ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ပြားလိမ့္မည္ဟု သတင္း ျဖစ္ေနသည္။ ယန္ကီတို႔က အေနာက္ဘက္ နယ္စပ္ တစ္ေလွ်ာက္ႏွင့္ အတၱလန္တာ ရထားလမ္းကို တိုက္ရန္ တပ္မ်ားကို စုေနၾကသည္။ ထိုရထားလမ္းမွာ လြန္ခဲ့သည့္ ေဆာင္းဦးေပါက္က ခ်ဴကာေအာ္ဂါကို သိမ္းရန္ ျပည္နယ္တပ္မ်ားကို ပို႔ခဲ့သည့္ အဓိက ဆက္သြယ္ေရး လမ္းေၾကာင္း ျဖစ္သည္။

သို႔ရာတြင္ အတၱလန္တာကမူ ေရွ႕တြင္ ျဖစ္ပြားေတာ့မည့္ ဒါလ္တန္ အနီးက တိုက္ပြဲႀကီးေၾကာင့္ တုန္လႈပ္

ေခ်ာက္ခ်ားျခင္း မရွိ။ အသြားအလာ အေနအထိုင္ ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိ။ ယန္ကီတပ္မ်ား စုေနသည့္ ေနရာမွာ ယခင္ႏွစ္က ခ်ဴကာေအာ္ဂါ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ ေနရာ၏ အေရွ႕ေတာင္ဘက္ မိုင္အနည္းငယ္ ကြာတြင္ ျဖစ္သည္။ မႏွစ္က ထိုေဒသကို ထိုးေဖာက္ ဝင္ေရာက္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့စဥ္က ယန္ကီတို႔ တပ္လန္သြားခဲ့ဖူးၿပီ။ ယခုလည္း ေနာက္တစ္ခ်ီ ႐ံႈးဦးမည္။

ထိုေနရာက ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္မ်ား အတြက္ အေရးႀကီးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂ်ိဳး ဂၽြန္စတန္ အဖို႔ ဤေနရာ တစ္ဝိုက္တြင္

ယန္ကီတပ္မ်ား တပ္စြဲေနသည္ကို ၾကာရွည္ ခြင့္မျပဳႏိုင္။ အထူးသျဖင့္ ဒါလ္တန္၏ ေတာင္ဘက္သို႔ ယန္ကီ စစ္သား တစ္ေယာက္မွ် အလာ မခံႏိုင္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ကို မိမိရရ သိမ္းႏိုင္မွ မိမိတို႔ အဖို႔ အေျခအေန ေကာင္းမည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္က ေတာင္ပိုင္း အတြက္ စပါးက်ီ ဆိုလွ်င္လည္း ဟုတ္သည္။ စက္ျပင္႐ံု ဆိုလွ်င္လည္း မွန္သည္။ ကုန္ေလွာင္႐ံု ဆိုလွ်င္လည္း ဆိုႏိုင္သည္။ ျပည္နယ္ စစ္တပ္အတြက္ လက္နက္မ်ား၊ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္မ်ားကို ထုတ္ေပးသည္။ ဝါဂြမ္းႏွင့္ သိုးေမြးလည္း ထုတ္ေပးသည္။ အတၱလန္တာႏွင့္ ဒါလ္တန္ၾကားတြင္ ေရာမ ဆိုသည့္ ၿမိဳ႕ငယ္ကေလး တစ္ၿမိဳ႕ ရွိသည္။ အေျမာက္သြန္း စက္႐ံုႏွင့္ အျခား စက္မႈ လုပ္ငန္းမ်ား ရွိသည္။ ရစ္ခ်္မြန္ ေတာင္ဘက္တင္ သံရည္က်ိဳ႐ံုမ်ား ရွိသည့္ အက္တိုဝါးႏွင့္ အယ္လာတူးနားၿမိဳ႕မ်ား ရွိသည္။ အတၱလန္တာတြင္ ပစၥတို စက္႐ံုမ်ား၊ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ စက္႐ံုမ်ား ရွိသည္။ ထိုမွ်မက ေတာင္ပိုင္းတြင္ အႀကီးဆံုး စက္ေခါင္း႐ံုမ်ားႏွင့္ မီးရထား စက္ေခါင္းျပင္ ႐ံုႀကီးမ်ား၊ ေဆး႐ံုႀကီးမ်ားလည္း ရွိသည္။ အတၱလန္တာသည္ မီးရထား လမ္းေလးသြယ္ ဆံုရာ လမ္းဆံုၿမိဳ႕ ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္ တစ္ခုလံုး ဤလမ္းဆံုကို အမွီျပဳ ေနရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ စစ္ေျမျပင္သည္ ဤအထိ ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု မည္သူကမွ် မေတြးမိၾက။ ဒါလ္တန္ ဆိုသည္ကလည္း

အတၱလန္တာႏွင့္ အေဝးႀကီး ရွိေသးသည္။ တင္နဆီ ျပည္နယ္တြင္ တိုက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားေနသည္မွာ သံုးႏွစ္ သံုးမိုး ရွိသြားၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ တင္နဆီ ျပည္နယ္ကို ေဝးလံသည့္ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာဟု ထင္ေနၾကၿပီ။ ထို႔ျပင္ ယန္ကီ တပ္မ်ားႏွင့္ အတၱလန္တာ ၾကားတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္၏ ျပည္နယ္ တပ္မ်ား ရွိေနေသးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီး ၿပီးလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ေလာက္

300

တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ ရွိသည့္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟူ၍ မရွိသေလာက္ ရွားသည္ကိုလည္း လူတိုင္း အသိ။

ပူအိုက္သည့္ ထိုေမလ တစ္ညေန ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ အိမ္ ဆင္ဝင္တြင္ ဝိုင္းထိုင္ၾကရင္း ေဒါက္တာမိက စစ္ပြဲႏွင့္

ပတ္သက္သည့္ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေျပာျပသည္။ သူ႕ ထင္ျမင္ခ်က္သည္ အရပ္သားမ်ား၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ကိုယ္စားျပဳသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ အတၱလန္တာၿမိဳ႕ အတြက္ စိုးရိမ္ဖြယ္ မရွိေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္သည္ ေတာင္႐ိုးမ်ား တစ္ဝိုက္တြင္ သံမဏိ တံတိုင္းႀကီး သဖြယ္ ကာကြယ္လ်က္ ရွိေၾကာင္းျဖင့္ ေဒါက္တာမိက ေျပာျပသည္။ နားေထာင္သည့္ ပရိသတ္သည္ ကိုယ့္အေတြးျဖင့္ ကိုယ္ သူ႕စကားမ်ားကို နားေထာင္ ေနၾကသည္။ သူတို႔ အားလံုး ဆည္းဆာမွိန္မွန္တြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ကာ ဆည္းဆာေမွာင္ထဲတြင္ လူးလာ ပ်ံေနၾကသည့္ ပိုးစုန္းၾကဴးမ်ားကို ေငးၾကည့္ ေနၾကသည္။ သူတို႔ ရင္ထဲတြင္ ေလးေနသည္။ ေဒၚေဒၚမိက သားငယ္ ဖိလစ္ကို ဖက္ထားရင္း ေဒါက္တာမိ ေျပာသည့္ အတိုင္း မွန္ပါေစ ဟု ဆုေတာင္းသည္။ အတၱလန္တာနားသို႔ စစ္ေျမျပင္ ေရာက္လာလွ်င္ သားငယ္ ဖိလစ္လည္း စစ္တပ္သို႔ ဝင္ရေတာ့မည္။ ဖိလစ္မွာ အသက္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ျပည့္သျဖင့္ ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္သို႔ ဝင္ရၿပီ။ ဂတ္တီစဘတ္ တိုက္ပြဲ ကတည္းက ခ်ံဳးက်သြားခဲ့သည့္ ဖန္နီက ၿပီးခဲ့သည့္ လမ်ား အတြင္း ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသမွ်ကို ျပန္စဥ္းစားေနသည္။ ထို႐ုပ္ပံုကို သူ႕ မ်က္စိထဲက မထြက္ေတာ့။ သူ႕ အဆက္ ဗိုလ္ဒါးလက္ မက္ကလ်ဴကို ဒဏ္ရာႀကီး ရလာသျဖင့္ မိုးထဲ ေလထဲတြင္ ႏြားလွည္းႀကီးျဖင့္ သယ္လာခဲ့ရသည္။

ဗိုလ္ႀကီး ကာေရ အက္ရွဘန္းသည္ ေဒါက္တာ မိ၏ စကားကို နားေထာင္ရင္း တစ္ဝက္ ျဖတ္ထားရသည့္ သူ႕

လက္ေမာင္းက တစစ္စစ္ ကိုက္လာသည္ဟု ထင္ရသည္။ စကားလက္ကို ပိုးေသာ္လည္း တိုးတက္မႈ မရွိသျဖင့္ စိတ္ဓာတ္ က်ေနသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ကာေရ စကားလက္ကို ပိုးခဲ့သည္မွာ အက္ရွေလ သံု႔ပန္း အျဖစ္ အဖမ္းခံရသည့္ သတင္းကို ၾကားၿပီးခ်ိန္ ကတည္းက ျဖစ္သည္။ စကားလက္ႏွင့္ မီလာနီကမူ ေဒါက္တာမိ၏ စကားမ်ားကို နားမဝင္။ ထံုးစံ အတိုင္း အက္ရွေလ အေၾကာင္းကို ေတြးေနၾကသည္။ အက္ရွေလ ေသၿပီေလာ။ ေသၿပီ ဆိုလွ်င္ သတင္း သန္႔သန္႔ေတာ့ ၾကားရမည္။ မီလာနီကမူ ထိုအေတြးမ်ိဳး ဝင္လာတိုင္း `ဟင့္အင္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ မေသႏိုင္ဘူး၊ သူေသရင္ ငါ သိရမယ္၊ ငါ့ကို တစ္ခုခု ျပရမယ္’ ဟု ေတြးေနသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက အေမွာင္ရိပ္ထဲတြင္ ေအးေအးလူလူ ထိုင္ေနသည္။ အေကာင္းစား ဖိနပ္ရွည္ႀကီး စြပ္ထားသည့္ ေျခတံ ရွည္ရွည္မ်ားကို ပ်င္းတိပ်င္းတြဲ ခ်ိတ္ထားသည္။ ညိဳေမွာင္သည့္ သူ႕မ်က္ႏွာက မည္သည့္ ခံစားခ်က္ကိုမွ် ေဖာ္ျပျခင္း မရွိ။ ဟာလာဟင္းလင္း။ ဝိတ္ကေလးက သူ႕ လက္ေမာင္းေပၚတြင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ သူ႕ လက္ေသးေသးကေလးထဲတြင္ သန္႔ရွင္းစြာ ေဆးထားသည့္ ငွက္ ရင္ပံု႐ိုးကုိ ကိုင္ထားသည္။ ရက္ ဘတ္တလာ ေရာက္လာလွ်င္ စကားလက္က ဝိတ္ကေလးကို ရက္ ဘတ္တလာ ေပါင္ေပၚတြင္ ထိုင္ေစသည္။ ဝိတ္ကေလးက ရက္ ဘတ္တလာကို ခင္သည္။ မည္သည္ေၾကာင့္ မသိ၊ ရက္ ဘတ္တလာကလည္း ဝိတ္ကေလးကို ခ်စ္သည္။ သာမန္အားျဖင့္ ဆုိလွ်င္ ဧည့္သည္ေတြ လာတုန္း ဝိတ္ကေလး ဧည့္ခန္း ထြက္လာသည္ကို စကားလက္ မႀကိဳက္။ သို႔ရာတြင္ ဝိတ္ကေလးက ရက္ ဘတ္တလာ၏ လက္တြင္ ဆိုလွ်င္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေလ့ ရွိသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီကမူ ရင္ျပည့္ ရင္ကယ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ေလခ်ဥ္ တက္ရန္ တပင္တပန္း ႀကိဳးစား ေနသည္။ ထိုေန႔ည ထမင္းဝိုင္းတြင္ စားခဲ့ရသည့္ ၾကက္က ရင့္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေလး ပစ္တီ အစာမေၾက ျဖစ္တတ္သည္။

ထိုေန႔ နံနက္က ေဒၚေလး ပစ္တီသည္ အိမ္က ၾကက္ဖအိုႀကီးကို သတ္ရန္ စိတ္မေကာင္း တေကာင္းျဖင့္

ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ၾကက္ဖႀကီးက အိုေသေတာ့မည္။ ေစာစီးစြာကပင္ အိမ္သားမ်ား၏ ဗိုက္ထဲသို႔ ေရာက္သြားၾကၿပီ ျဖစ္ေသာ ၾကက္မမ်ားကုိ လြမ္းဟန္ တူသည္။ ယခုတေလာတြင္ ၾကက္ကေလး ျခံနားသြားကာ ငိုင္ေနတတ္သည္။ တြန္လည္း

301

မတြန္ေတာ့။ ဦးေလး ပီတာက လည္လိမ္၍ ကိစၥၿပီးေအာင္ လုပ္ၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္မူ သူတကာေတြ ၾကက္သား မစားရသည့္ အခ်ိန္တြင္ မိမိက ၾကက္သားဟင္းႏွင့္ အၿမိဳင့္သား စားေနရမည္ကို စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိတ္ေဆြ အခ်ိဳ႕ကို ထမင္းစားဖိတ္သည္။ မီလာနီမွာ ကိုယ္ဝန္ ငါးလထဲသို႔ ေရာက္လာသျဖင့္ အျပင္သို႔လည္း မထြက္ေတာ့။ ဧည့္သည္မ်ားကိုလည္း လက္ခံ ေတြ႔ဆံုျခင္း မျပဳေတာ့။ ေဒၚေလး ပစ္တီက ဧည့္သည္မ်ားကို ညစာစား ဖိတ္သည္တြင္ မီလာနီ တအံ့တၾသ ျဖစ္ရသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေဒၚေလး ပစ္တီက ဘူးဆိုလွ်င္ ဖ႐ံု သီးသူ မဟုတ္။ ၾကက္သားဟင္းကို သူ တစ္ေယာက္တည္း မစားခ်င္။ ကိုယ္က်ိဳး ၾကည့္သည္ဟု ထင္သည္။ မီလာနီက အေပၚဆံုး ေအာက္ခံေခြကို အထက္သို႔ နည္းနည္း ျမႇင့္ေပး လိုက္လွ်င္ သူ႕ကိုယ္ဝန္ ေပၚေတာ့မည္ မဟုတ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္ေတြကို မေတြ႔ခ်င္ဘူး ေဒၚေလး၊ အက္ရွေလကလည္း’



`အို အက္ရွေလက ဘာျဖစ္ေသးတာ မွတ္လို႔’ ေဒၚေလး ပစ္တီက တုန္တုန္ယင္ယင္ ေျပာလိုက္သည္။ ေျပာမည့္သာ

ေျပာရသည္။ သူ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အက္ရွေလ မရွိေတာ့ဟု ထင္ေနၿပီ။ `အက္ရွေလ ရွိေန ေသးတာပဲ၊ လူေတြႏွင့္ ေတြ႔ရေတာ့ ညည္းလည္း စိတ္ေျပ လက္ေပ်ာက္ ျဖစ္တာေပါ့၊ ဖန္နီကိုလည္း ဖိတ္ရမယ္၊ သူ႕အေမက သူ႕သမီး စိတ္ထိခိုက္ေနလို႔ ၾကံဖန္ၿပီး အားေလး ဘာေလး ေပးစမ္းပါဦး ေျပာေနတာႏွင့္’

`ဘယ္ေကာင္းမလဲ ေဒၚေလးရယ္၊ သူ႕ခမ်ာ ဒါးလတ္စ္ တိုက္ပြဲမွာ က်လို႔ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတုန္း ညစာစားပြဲ

လာရမယ္လို႔ အတင္း ေခၚရင္’

`ကဲ မေရႊစာ ေတာ္ပါေတာ့၊ က်ဳပ္ ငိုမိလိမ့္မယ္၊ တကယ္ပဲ က်ဳပ္က ရာဇဝတ္မႈႀကီး က်ဴးလြန္တာ က်ေနတာပဲ၊ က်ဳပ္က

ရွင့္ အေဒၚပါ၊ က်ဳပ္ နားလည္ပါတယ္၊ မိတ္ေဆြေတြကို ထမင္း ေကၽြးခ်င္လို႔ပါ’

သို႔ျဖင့္ ေဒၚေလးက မိတ္ေဆြမ်ားကို ညစာစား ဖိတ္သည္။ ညစာစားပြဲ ၿပီးခါနီးတြင္ ေဒၚေလး ပစ္တီ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းလည္း

မရွိ၊ လိုလားျခင္းလည္း မရွိေသာ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာ၏။ တစ္အိမ္လံုး ၾကက္ကင္နံ႔ ေမႊးေနစဥ္တြင္ လူမသိ သူမသိ ခရီး ထြက္ရာမွ ျပန္ေရာက္လာသည့္ ရက္ ဘတ္တလာ တံခါး လာေခါက္သည္။ သူ႕ ခ်ိဳင္းၾကားတြင္ စကၠဴ ပတ္ထားသည့္ သၾကားလံုး ေသတၱာႀကီးကို ပိုက္လာသည္။ ေဒၚေလးကိုလည္း ဝမ္းသာ အားရ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ေဒါက္တာမိတို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္က သူ႕အေပၚ မည္မွ် နာၾကည္း ေနသည္ကို ေဒၚေလး ပစ္တီ သိသည္။ အေရးေတာ္ ေပၚခ်ိန္တြင္ တပ္ထဲသုိ႔ မဝင္ေသာ ေယာက်္ား မွန္သမွ်ကို ဖန္နီ မည္မွ် မုန္းေၾကာင္းကိုလည္း ေဒၚေလး ပစ္တီ သိသည္။ သို႔ရာတြင္ ေရာက္လာမွေတာ့ သူ႕ကိုလည္း မဖိတ္၍ မျဖစ္ေတာ့။ ေဒါက္တာမိတို႔ လင္မယားႏွင့္ ဖန္နီတို႔က လမ္းတြင္ သူ႕ကို ေတြ႔လွ်င္ စကား မေျပာၾက။ သို႔ရာတြင္ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္၏ အိမ္တြင္ ပက္ပင္း တိုးေနသည့္ အခါတြင္ အခါတြင္မူ အထိုက္အေလ်ာက္ ဆက္ဆံရေတာ့မည္။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ မီလာနီကိုလည္း အထူး ဂ႐ုစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္ေနသည္ မဟုတ္ေလာ။ ရက္ ဘတ္တလာက အက္ရွေလ အေၾကာင္းကို တမွတ္တရ စံုစမ္း ေပးၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ရက္ ဘတ္တလာ တစ္ေယာက္ သူ႕ အိမ္သို႔ တံခါး မရွိ ဓား မရွိ ဝင္ထြက္ႏိုင္သည္။ ႀကိဳက္သေလာက္ ေနႏိုင္သည္။ မည္သူက မည္သို႔ ေျပာေျပာ ဂ႐ုမစိုက္ဟု မီလာနီက လူသိရွင္ၾကား ေျပာခဲ့သည္။

ရက္ ဘတ္တလာက ခါတိုင္းႏွင့္ မတူ။ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔ေနသည္။ ထိုအခါက်မွ ေဒၚေလး ပစ္တီ ရင္ထဲက အလံုးႀကီး

302

က်သြားသည္။ ဖန္နီကို ဂ႐ုတစိုက္ ဆက္ဆံကာ စာနာ သနားသည့္ဟန္ တေလးတစား ဆက္ဆံသျဖင့္ ဖန္နီပင္လွ်င္ ေက်နပ္ေနသည္။ သို႔ျဖင့္ ထမင္းဝိုင္းသည္ အဆင္ ေျပေနသည္။ ဟင္းလ်ာကလည္း စံုသည္။ အခ်ိဳအခ်ဥ္ကလည္း ၿမိဳင္သည္။ ဗိုလ္ႀကီး ကာေရက ယန္ကီ စစ္သား တစ္ေယာက္၏ ေဆးအိတ္ထဲက ရလာသည့္ လက္ဖက္ေျခာက္ကေလးကို ယူလာသည္။ ေဆးတံေဆးနံ႔ မေပ်ာက္သည့္တိုင္ လက္ဖက္ရည္ေလး တစ္ခြက္စီ ေသာက္ၾကရသည္။ ၾကက္ကင္ကလည္း တစ္ေယာက္ တစ္ဖဲ့စာစီေလာက္ စားရသည္။ ေျပာင္းဖူးေၾကာ္ကို ၾကက္သြန္နီ ဆီသတ္၍ ျဖဴးထားသည္။ စားေတာ္ပဲသီးေၾကာ္ တစ္ခြက္ႏွင့္ ဆန္ေလွာ္ ဟင္းခ်ိဳလည္း ပါသည္။ ဟင္းခ်ိဳက ဂ်ံဳမႈန္႔ မထည့္ရသျဖင့္ အနည္းငယ္ က်ဲသည္။ အခ်ိဳအခ်ဥ္ပြဲ အျဖစ္ ကန္စြန္းဥယို ရွိသည္။ ရက္ ဘတ္တလာ ယူလာသည့္ သၾကားလံုးေတြ ရွိသည္။ ေယာက်္ားမ်ား အတြက္ ထမင္းစား အၿပီး ဇီးဝိုင္ျဖင့္ မွိန္းရန္ ဟာဗားနား ေဆးျပင္းလိပ္ အစစ္ကို ရက္ ဘတ္တလာက လိုက္ေဝသည္။ သို႔ျဖင့္ ညစာဝိုင္းသည္ တကယ့္ ထမင္းစားပြဲႀကီးပမာ စည္ကား သိုက္ၿမိဳက္ေနသည္။

အမ်ိဳးသားမ်ားက ဆင္ဝင္ေအာက္ရွိ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ဝိုင္းသို႔ ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္ ျပည္တြင္းစစ္ အေၾကာင္းကို

စကား စပ္မိၾကသည္။ ယခု အခ်ိန္တြင္ စကားဝိုင္းဖြဲ႔လွ်င္ ျပည္တြင္းစစ္ အေၾကာင္း မပါ၍ မၿပီး။ ေျပာသမွ် စကားမ်ားသည္ ျပည္တြင္းစစ္ ဆီသို႔ ဦးတည္ေနၾကသည္။ ေစာေစာက မေျပာျဖစ္လွ်င္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျပန္ေကာက္ၾကသည္။ တစ္ခါ တစ္ရံ ရယ္စရာ၊ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္မေကာင္းစရာ စသျဖင့္ တစ္လွည့္စီ ရွိေသာ္လည္း အေၾကာင္းအရာက စစ္ပြဲ အေၾကာင္းသာ ျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္းစစ္ အခ်စ္ ဇာတ္လမ္းမ်ား၊ ျပည္တြင္းစစ္ အိမ္ေထာင္ေရး ဇာတ္လမ္းမ်ား၊ ေဆး႐ံုႏွင့္ စစ္ေျမျပင္မွ အနိ႒ာ႐ံုမ်ား၊ စစ္ခ်ီရာ စခန္းခ်ရာတြင္ ေတြ႔ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ား၊ သူရဲေကာင္း ပီသမႈမ်ား၊ သူရဲေဘာ ေၾကာင္မႈမ်ား၊ ဝမ္းနည္းစရာမ်ား၊ ဆင္းရဲ ဒုကၡမ်ား။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကမူ အျမဲတမ္း ရွိသည္။ ေႏြရာသီ မတိုင္မီက အေရး နိမ့္ခဲ့သည့္တိုင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မကုန္ၾကေသး။

ဗိုလ္ႀကီးကာေရက အတၱလန္တာမွ ဒါလ္တန္ရွိ ေရွ႕တန္း စစ္တပ္သို႔ တပ္ေျပာင္း ေလွ်ာက္ေၾကာင္း ခြင့္ျပဳခ်က္

ရေၾကာင္းျဖင့္ ေျပာသည့္ အခါတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ငံုးတိတိ ျဖစ္ေနသည့္ သူ႕ လက္ေမာင္းကို လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ မသြားသင့္ေၾကာင္း၊ ေရွ႕တန္း ေဆး႐ံုမ်ားတြင္ ျပဳစုမည့္ အမ်ိဳးသမီးေတြ မရွိေၾကာင္းျဖင့္ ဝိုင္းကန္႔ကြက္ၾကသည္။

ဗိုလ္ႀကီး ကာေရ ေက်နပ္သြားသည္။ ဆရာဝန္ ကေတာ္ ေဒၚေဒၚမိ၊ မီလာနီ၊ ေဒၚေလး ပစ္တီ၊ ဖန္နီ စသူတို႔က သူ႕ကို

ဂ႐ုတစိုက္ ရွိၾကသျဖင့္ ဗိုလ္ႀကီး ကာေရ ဝမ္းသာသည္။

`ဘာျဖစ္လဲ၊ ဟိုမွာ သိပ္ ၾကာၾကာ ေနရေတာ့မွာမွ မဟုတ္တာ’ ေဒါက္တာမိက ဗိုလ္ႀကီး ကာေရ၏ ပခံုးကို ပုတ္ရင္း

ေျပာလိုက္သည္။ `တိုက္ပြဲ တစ္ပြဲေလာက္ တိုက္ၿပီးရင္ ယန္ကီေတြ တင္နဆီ ျပည္နယ္ထဲ ျပန္ဆုတ္ သြားေတာ့မွာပဲ မဟုတ္လား၊ ဟိုေရာက္ရင္ သူတို႔ကို တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဖာရက္က ေကာင္းေကာင္း ဧည့္ခံလိမ့္မယ္၊ ယန္ကီေတြ ဒီနား ေရာက္လာၿပီ ဆိုၿပီး ဒီေလာက္လည္း စိုးရိမ္မေနၾကပါႏွင့္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ရဲ႕ တပ္က တကယ့္ သံမဏိ တံတိုင္း၊ ဒီတံတိုင္းကို ဒီေကာင္ေတြ မေက်ာ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ယန္ကီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာ္ေတာ္ တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ကို ႏိုင္ေအာင္ မတိုက္ႏိုင္ပါဘူး၊ စိတ္ခ်ပါ’

အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ေက်နပ္စြာ ျပံဳးလိုက္ၾက၏။ ေဒါက္တာမိ၏ စကားမ်ားကို အဟုတ္ ထင္ေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္

ဤကိစၥ၌ အမ်ိဳးသားမ်ားက အမ်ိဳးသမီးမ်ားထက္ နားလည္ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္သည္ သံမဏိ တံတိုင္းႀကီးဟု ဆိုလွ်င္

303

သူ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ရက္ ဘတ္တလာ တစ္ခ်ိန္လံုး ဆိတ္ေနသည္။ အေမွာင္ထဲတြင္ ႏႈတ္ခမ္းကို မဲ့၍ ထိုင္ရင္း သူတို႔ ေျပာသည့္ စစ္ေရး စစ္ရာ စကားမ်ားကို နားေထာင္ေနသည္။ ဝိတ္ကေလးက သူ႕ ပခံုးေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္။

`ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း တပ္မွာ တပ္သား တစ္သိန္းေလာက္ ရွိတယ္လို႔ ေကာလာဟလ ျဖစ္ေနတယ္ ခင္ဗ်၊

ေနာက္ထပ္လည္း စစ္သားေတြ ေရာက္ဦးမယ္လို႔ ၾကားေနရတယ္’

ေဒါက္တာမိက သူ႕ကို ခပ္တိုတို ရွင္းျပသည္။ ရက္ ဘတ္တလာ ေရာက္လာ ကတည္းက ေဒါက္တာမိ စိတ္လက္

မၾကည္မသာ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ အလြန္ မုန္းသည့္ ထိုလူသည္ သူႏွင့္အတူ ထမင္းစားဖိတ္ ခံရသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည့္ အတြက္ ေဒါက္တာမိ စိတ္ဆိုးေနသည္။ အိမ္ရွင္ ေဒၚေလး ပစ္တီကို အားနာေသာေၾကာင့္သာ အထိုက္ အေလ်ာက္ ဆက္ဆံေနရသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ထိုလူႏွင့္ မဆက္ဆံခ်င္။

`အင္း၊ ေျပာပါဦး’



ေဒါက္တာမိက ခပ္တိုတို ျပန္ေျပာသည္။



`ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္မွာ တပ္သား ေလးေသာင္းပဲ ရွိတယ္တဲ့၊ ဒါေတာင္ ေအာင္ပြဲရလို႔ ျပန္ဝင္လာတဲ့ တပ္ေျပးေတြပါ

ထည့္တြက္ ထားတာပဲ၊ ေစာေစာက ဗိုလ္ႀကီး ကာေရ ဒီလိုပဲ ေျပာသြားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္ ခင္ဗ်’

`ဒီမွာ သူငယ္’ ေဒၚေဒၚမိက ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာသည္။ `ျပည္နယ္ တပ္မေတာ္မွာ တပ္ေျပး ဆိုတာ မရွိဘူး၊ သိရဲ႕လား’



`အမိန္႔ရွိပါ ခင္ဗ်ာ’ ရက္ ဘတ္တလာက တမင္ ေျပာင္ေလွာင္ ႏွိမ့္ခ်၍ ေျပာသည္။ `ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတဲ့ တပ္ေျပး

ဆုိတာက ဒီလိုပါ၊ ခြင့္ယူၿပီး တပ္ရင္းကို ျပန္ဖို႔ ေမ့ေနတဲ့ လူေတြ၊ ဒဏ္ရာရလို႔ ျပန္လာတယ္ ဆိုၿပီး အိမ္က်ေတာ့ သန္သန္မာမာႏွင့္ ကိုယ့္ လုပ္ငန္းကို ျပန္လုပ္ေနတဲ့ လူေတြ၊ ယာ ျပန္လုပ္ေနတဲ့ လူေတြကို ေျပာတာပါ။’

ရက္ ဘတ္တလာ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေတာက္ေျပာင္လာၾက၏။ ေဒၚေဒၚမိက ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္လိုက္သည္။

ေဒၚေဒၚမိ ခံလိုက္ရၿပီ။ ေဒၚေဒၚမိ မသက္မသာ ျဖစ္ေနပံုကို ၾကည့္၍ စကားလက္ ရယ္ခ်င္ေနသည္။ စစ္ပုလိပ္မ်ားက လိုက္ဖမ္းေနသည့္တိုင္ ေတာင္႐ိုးမ်ား၊ ေတာမ်ားထဲတြင္ တိမ္းေရွာင္ေနသည့္ တပ္ေျပး ရာေပါင္း မ်ားစြာ ရွိေနသည္။ `ဤ ျပည္တြင္းစစ္သည္ လူမြဲေတြ အေသခံ တိုက္ရသည့္ လူခ်မ္းသာတို႔၏ စစ္ပြဲ’ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မတိုက္လိုေတာ့ဟု ေျပာေနၾကသူေတြ ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ အမ်ားစုမွာ တပ္မွ ေျပးရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘဲ တပ္က တပ္ေျပးဟု ေၾကညာ ခံထားရသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕မွာ ခြင့္မရသည္မွာ သံုးႏွစ္ ေက်ာ္ေနၾကၿပီ။ အိမ္ကလည္း သတ္ပံု မမွန္မကန္ျဖင့္ စာေတြ တဖြဲဖြဲ ေရာက္ေနၾကသည္။ `ဒို႔တေတြလဲ ငပ္ပ်ပ္ကံုပီ’ `ဒီႏွစ္ စဘားဒြက္လဲ မေကာင္းဘူး၊ အိန္မွာ လယ္လုတ္မဲ့ သူလဲ မယွိဘူး’ `စစ္တပ္ကလဲ ရိတ္ခါေတြကို သိမ္းတယ္၊ မင္းဆီ ပို႔စရာ ပိုက္ဆံေတာင္ မယွိဘူး၊ ပဲကို ျပဳပ္စားရဒယ္’ ဆိုသည့္ စာမ်ိဳးေတြ လာေနသည္။

တပ္ကို ေရာက္လာသည့္ စာမ်ားကို ျခံဳၾကည့္လွ်င္ `တို႔တစ္ေတြလည္း ငတ္ျပတ္ေနၾကၿပီ၊ မိဘေတြေရာ သားမယား

ေဆြမ်ိဳးေတြေရာ အကုန္ပဲ၊ ဒီစစ္က ဘယ္ေတာ့ ၿပီးဦးမွာလဲ၊ တို႔တစ္ေတြ ငတ္လွၿပီ၊ ျပတ္လွၿပီ’ ဆိုသည့္ အသံ လႊမ္းေနသည္။ စစ္တပ္က ခြင့္မေပးသည့္ အခါတြင္ အိမ္သို႔ တိတ္တဆိတ္ ျပန္လာကာ ကိုယ့္ယာကိုယ္ ထြန္ၾကသည္။ ေကာက္ႏွံ

304

စိုက္ၾကသည္။ အိမ္ ျပင္ၾကသည္။ ျခံစည္း႐ိုး ခတ္ၾကသည္။ တပ္ရင္းမႉးမ်ားက ဤ အေျခအေနကို ရိပ္မိသည့္ အခါတြင္ တပ္သို႔ ျပန္လာေစလိုေၾကာင္း၊ အေရးယူမည္ မဟုတ္ေၾကာင္းျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားၾကသည္။ ဤတြင္ မၾကာခင္ စစ္ၿပီးေတာ့မည္ဟု ထင္ကာ ျပန္သြား ၾကသူလည္း ရွိသည္။ အိမ္ျပန္၍ ခြင့္ယူကာ ယာထြန္ၾကျခင္းမ်ိဳးမွာ တပ္ေျပး သေဘာ မသက္ေရာက္သည့္တိုင္ စစ္တပ္ကို အင္အား နည္းေစသည္။

အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္ ေနၾကသည္။ ေဒါက္တာမိက စေျပာ၏။ သူ႕ အသံက ခပ္ေအးေအး။



`က်ဳပ္တို႔ တပ္ေတြႏွင့္ ယန္ကီ တပ္ေတြ ၾကားမွာ တပ္သား အေရအတြက္ ဘယ္လိုပဲ ကြာျခား ကြာျခား ဒါက အေရး

မႀကီးပါဘူး ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ က်ဳပ္တို႔ ျပည္နယ္ တပ္သား တစ္ေယာက္ဟာ သူတို႔ ဆယ္ေယာက္ႏွင့္ ညီပါတယ္’

အမ်ိဳးသမီးမ်ားက ေခါင္းညိတ္သည္။ ဤ အခ်က္ကို လူတိုင္း သိသည္။



`ျပည္တြင္းစစ္ အစမွာတုန္းကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္’ ရက္ ဘတ္တလာက ေျပာသည္။ `ခုအထိလည္း ဟုတ္ေကာင္း

ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္၊ အကယ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္သားေတြရဲ႕ ေသနတ္ထဲမွာ က်ည္ဆန္ေတြ ရွိေနရင္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္သားေတြရဲ႕ ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္ေတြ ရွိေနရင္၊ ဗိုက္ထဲမွာ အစာေတြ ရွိေနရင္ေပါ့ေလ၊ မဟုတ္ဘူးလား ဗိုလ္ႀကီး ကာေရ’

ရက္ ဘတ္တလာ၏ အသံက ခ်ိဳသာ ႏူးညံ့ကာ တမင္ ႏွိမ့္ခ်သည့္ အသြင္ကို ေဆာင္ေနသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ကာေရသည္

ေတာ္ေတာ္ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနပံုရ၏။ ရက္ ဘတ္တာကို မႀကိဳက္သူမ်ားထဲတြင္ သူလည္း ပါသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ကာေရသည္ ေဒါက္တာမိကို ေထာက္ခံ ေျပာလိုသည္။ သို႔ရာတြင္ မုသား မေျပာခ်င္။ လက္တစ္ဖက္ ျပတ္ေနသည့္တိုင္ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာသို႔ ပို႔ရန္ ေတာင္းဆိုရျခင္းမွာ မိမိတို႔ ဘက္က အေျခအေန မေကာင္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ဤအခ်က္ကို တပ္သားမ်ား မရိပ္မိၾက။ ခ်ိဳင္းေထာက္ႏွင့္ ေလွ်ာက္ရသူမ်ား၊ မ်က္စိ တစ္ဖက္ ပ်က္ေနသူမ်ား၊ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ ျပတ္ေနသူမ်ား၊ လက္တစ္ဖက္ ျပတ္ေနသူမ်ား မ်ားစြာ ရွိသည္။ ၎တို႔ကို ေဆး႐ံု တာဝန္၊ ေခ်ာပို႔ တာဝန္၊ မီးရထားလမ္း လံုျခံဳေရး တာဝန္မ်ား ေပးထားသည္။ ယခု ဤလူမ်ားသည္ မိခင္ တပ္ရင္းမ်ားသို႔ ျပန္ၾကရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္တြင္ လူလိုေနသည္ကို သူတို႔ သိၾကသည္။

ဗိုလ္ႀကီး ကာေရက ဘာမွ် မေျပာ။ ေဒါက္တာမိက တျဖည္းျဖည္း စိတ္တိုလာၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အားရပါးရ ေျပာေနသည္။



`ဒီမွာ က်ဳပ္တို႔ လူေတြဟာ အရင္တုန္းကလည္း ဖိနပ္ မပါ အစာ မစားဘဲ တိုက္ခဲ့ၾကတာပဲဗ်၊ ႐ံႈးသလား၊ မ႐ံႈးဘူး၊

ေအာင္ပြဲေတြ ရခဲ့တယ္၊ ခုလည္း ဒီအတိုင္း ဆက္တိုက္ၿပီး ေအာင္ပြဲေတြ ရဦးမွာပဲဗ်၊ က်ဳပ္ ေျပာမယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ တိုက္မရဘူး မွတ္ထားပါ၊ ေရွးပေဝသဏီထဲက ေတာင္႐ိုးေတြ၊ ေတာအုပ္ေတြဟာ အက်ဴးအေက်ာ္ခံ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ခံတပ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္ဘူးလား၊ ေမာင္ရင္... ေမာင္ရင္ သာမိုပေလး တိုက္ပြဲကို ၾကည့္ပါလား’

စကားလက္က စဥ္းစားသည္။ သို႔ရာတြင္ သာမိုပေလး ဆိုသည္မွာ မည္သည့္အရာမွန္း စဥ္းစား၍ မရ။



`အဲဒီ သာမိုပေလးမွာ ေနာက္ဆံုး တပ္သားအထိ အားလံုး စ်ာန္ႂကြကုန္ ၾကတယ္ မဟုတ္လား ခင္ဗ်ာ’



ရက္ ဘတ္တလာက ေမးလိုက္သည္။ သူ႕ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မ်ိဳသိပ္ထားရဟန္ တြန္႔ေနၾက၏။



`ဘာလဲ သူငယ္၊ က်ဳပ္ကို ေစာ္ကားတာလား’

305



`မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို အထင္ မလြဲပါႏွင့္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ မသိလို႔ ေမးတာပါ၊

ကၽြန္ေတာ္က ေရွးေဟာင္း ရာဇဝင္ကို ေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့လို႔ပါ’

`ဟုတ္တယ္၊ လိုအပ္ရင္ က်ဳပ္တို႔ လူေတြဟာ တစ္ေယာက္မက်န္ အေသခံ တိုက္ၾကမွာပဲ၊ ယန္ကီေတြကိုေတာ့

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ထဲကို အဝင္ မခံဘူး၊ အဝင္ မခံ႐ံုတင္ မကဘူး၊ တိုက္ပြဲ တစ္ပြဲတည္းႏွင့္ ဒီေကာင္ေတြကို ေဂ်ာ္ဂ်ီယာေျမေပၚက ေမာင္းထုတ္မယ္ သိလား’

ေဒၚေလး ပစ္တီက ခပ္သုတ္သုတ္ ထကာ စကားလက္ကို သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ေလာက္ စႏၵရားျဖင့္ ဆိုတီး တီးျပခိုင္းသည္။

စကားဝိုင္းသည္ တျဖည္းျဖည္း ေလးနက္လာကာ ျပင္းထန္လာျခင္းကို ေဒၚေလး ပစ္တီ သိလိုက္ၿပီ။ သူ႕ ထမင္းပြဲသို႔ ရက္ ဘတ္တလာကို ဖိတ္မိလွ်င္ ျပႆနာ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္လိမ့္မည္ကို ေဒၚေလး ပစ္တီ သိသည္။ သူ ေရာက္ေလရာရာတြင္ ျပႆနာ ျဖစ္တတ္သည္။ ျပႆနာ ျဖစ္ေအာင္ ရက္ ဘတ္တလာ မည္သို႔ မီး ေမႊးသည္ကိုမူ ေဒၚေလး ပစ္တီ မသိ။ စကားလက္သည္ ဤလူကို ဘာမ်ား သေဘာက်ေနသနည္း။ မီလာနီကေရာ သူ႕ဘက္က အဘယ့္ေၾကာင့္ ကာကြယ္ ေပးေနသနည္း။

စကားလက္က

ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲသို႔

ထသြားသည္။

ဆင္ဝင္

ေအာက္တြင္

တိတ္ဆိတ္

က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

ထုိတိတ္ဆိတ္ျခင္းထဲတြင္ ရက္ ဘတ္တလာကို မုန္းသည့္ အမုန္းသည္ လႊမ္းမိုး ႀကီးစိုးေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္၏ အႏိုင္မခံေသာ စိတ္ဓာတ္ကို မည္သူ သံသယ ရွိသနည္း။ အေရးေတာ္ပံုကို ယံုၾကည္ရမည္ မဟုတ္ေလာ။ သို႔ ယံုၾကည္ေရးသည္ မဟာ တာဝန္ႀကီး တစ္ရပ္ မဟုတ္ပါေလာ။ မယံုၾကည္သည္ ထားဦး၊ သစၥာ မေစာင့္လိုသည္ ထားဦး၊ အနည္းဆံုး လူႀကီး လူေကာင္း ပီသစြာ ႏႈတ္ပိတ္ ေရငံု လုပ္ေနသည့္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

စကားလက္က စႏၵရားကို တို႔လိုက္သည္။ သူ႕အသံသည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္ ဘက္မွ ပ်ံ႕လြင့္လာ၏။ သီခ်င္းက ထိုစဥ္က

ေခတ္စားသည့္ သီခ်င္း။ အသံက ခ်ိဳခ်ိဳေအးေအး လြမ္းစရာ။ `ျဖဴျဖဴေဖြးတဲ့ ေဆး႐ံုခန္းမွာကြယ္ xx က်ဆံုးသူ ဒဏ္ရာ ရသူမ်ားႏွင့္ လွံစြပ္ေတြရယ္ အေျမာက္ဆန္ ဗံုးဆန္ေတြ ၾကားထဲဝယ္ xx ခ်စ္သူ ေမာင္ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့ရတယ္ xx ။ `xx ငယ္ရြယ္တယ္ x ႏုနယ္တယ္ xx ရဲရင့္တယ္ ျဖဴေဖ်ာ့ခ်ိဳသာတဲ့ မ်က္ႏွာေပၚဝယ္ xx လုလင္ငယ္ ေသြးရဲ႕ က်က္သေရဟာကြယ္ xx လန္းစြင့္လို႔ေနေသးတယ္ မၾကာခင္ တစ္ေန႔ဝယ္ xx ဖုန္မႈန္႔ေတြ x ဖံုးလို႔ ေပ်ာက္ကြယ္ xx ရွာေတာ့မယ္’

`ဒိျပင္ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ ဆိုေရာေပါ့ ကြယ္’



ဖန္နီက ေဆြးျမည့္ အက္ကြဲသည့္ အသံျဖင့္ လွမ္းေျပာသည္။



စႏၵရားသံသည္ ႐ုတ္တရက္ ရပ္သြား၏။ စကားလက္သည္ သူ ဆိုမိသည့္ သီခ်င္းေၾကာင့္ စိတ္႐ႈပ္သြားသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ `မီးခိုးေရာင္ ဝတ္စံု’ ဆိုသည့္ သီခ်င္းကို ေကာက္တီးလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဤ သီခ်င္းကလည္း အလြမ္း သီခ်င္း။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလက္ စႏၵရား တီးရာမွ ရပ္လိုက္ျပန္သည္။ မည္သည့္ သီခ်င္းကို တီးရမွန္းပင္ မသိေတာ့။ တီးမိ ဆိုမိသည့္ သီခ်င္းေတြက အလြမ္း သီခ်င္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ မဂၤလာ မရွိသည့္ သီခ်င္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။

306



ရက္ ဘတ္တလာက ႐ုတ္ခနဲ ထကာ ဝိတ္ကေလးကို ဖန္နီလက္သို႔ လွမ္းေပးၿပီး ဧည့္ခန္းဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။



`ကိုယ့္ရပ္ဌာနီ ကင္တပ္ကီကို ရသလား စကားလက္၊ အဲဒါ တီးပါလား’ ရက္ ဘတ္တလာက ခပ္တုိးတိုး

ေျပာလိုက္သည္။ စကားလက္ သူ႕ကို ေက်းဇူး တင္သည္။ ယခုမွ သီခ်င္း ရွာရေတာ့သည္။ ရက္ ဘတ္တလာက အသံ ၾသၾသႀကီးျဖင့္ စကားလက္ႏွင့္အတူ လိုက္ဆိုသည္။ ဒုတိယပိုဒ္သို႔ ေရာက္မွ ဆင္ဝင္ေအာက္က လူမ်ား သက္ျပင္း ခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ဤသီခ်င္းသည္လည္း ရႊင္လန္းစရာ သီခ်င္းစစ္စစ္ မဟုတ္ေသး။ `xx ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးေတြ x ဘယ္မွ် ေလးလံပါေစ xx သည္ဝန္ထုပ္ေတြကို ပစ္ခ်ရမယ့္ အခ်ိန္ဟာ မေဝးေတာ့ေပ xx ေနာက္မ်ား မၾကာမီေလ ထထ လမ္းခရီး ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ဌာနီ ကင္တပ္ကီရိပ္ျမံဳကိုေလ xx ေရာက္ေတာ့မွ မေသြ xx ေကာင္းေသာ ညပါလို႔ ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ပါသေလ xx’

ယခု အခ်ိန္ထိမူ ေဒါက္တာမိ၏ စကားက မွန္ေနသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္သည္ ဒါလ္တန္ၿမိဳ႕ ေျမာက္ဘက္က

ေတာင္႐ိုးတြင္ သံမဏိ တံတိုင္းႀကီးလို ခံေနသည္။ အတၱလန္တာမွ မိုင္တစ္ရာေက်ာ္ခန္႔ ကြာသည္။ သူ အျပင္းအထန္ ခုခံသျဖင့္ ယန္ကီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း အတၱလန္တာဘက္သို႔ ဆင္းမလာႏိုင္ေတာ့။ ျပန္ဆုတ္ကာ နည္းလမ္း ရွာရျပန္သည္။ ျပည္နယ္ တပ္မ်ားကို ထိပ္တိုက္ ဝင္တိုက္ၿပီး မေဖာက္ထြင္းႏိုင္။ ညအေမွာင္ကို ခိုကာ ေတာင္ၾကားလမ္းကို စက္ဝိုင္းျခမ္း သဏၭာန္ ဝိုင္းပတ္လာၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္၏ တပ္ ေနာက္ဖ်ားကို ဝင္တိုက္ရန္ ဒါလ္တန္ ေတာင္ဘက္ တစ္ဆယ့္ငါးမိုင္ အကြာရွိ ရာဆီေမာၿမိဳ႕ကို သိမ္းကာ မီးရထား လမ္းကို ျဖတ္ေတာက္ရန္၊ ဤသို႔ျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ကို ေနာက္ပိုင္းမွ ျပန္တိုက္ရန္ ျဖစ္သည္။

ဤမီးရထားလမ္းသည္ ေတာင္ပိုင္းအဖို႔ အခ်က္အခ်ာ ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္ တပ္မ်ားသည္ ကတုတ္က်င္းမ်ားမွ ထြက္ကာ

ၾကယ္ေရာင္ မႈန္တိမႈန္မႊား ေအာက္တြင္ ရာေမာဆီသို႔ ျဖတ္လမ္းမွ ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကသည္။ ယန္ကီမ်ားက ေတာင္မ်ားေပၚမွ ဆင္းလာကာ ရာဆီေမာကို ဝင္တိုက္သည့္ အခါတြင္ ျပည္နယ္ တပ္မ်ားက အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကတုတ္က်င္းမ်ား တူးၿပီးၿပီ။ အေျမာက္မ်ား ဆင္ၿပီးၿပီ။ ဒါလ္တန္မွာတုန္းက ကဲ့သို႔ပင္ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံ တိုက္ၾကသည္။

ဒါလ္တန္မွ အတၱလန္တာသို႔ လူနာမ်ား ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္သည္ ရာဆီေမာသို႔

ဆုတ္လာရၿပီဟု သတင္း ျဖစ္ေနသည္။ အတၱလန္တာ တစ္ၿမိဳ႕လံုး အံ့အားသင့္ကာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ မိုးေကာင္းကင္တြင္ မိုးသက္မုန္တိုင္း၏ ေရွ႕ေျပး မိုးတိမ္ညိဳညိဳ တစ္လိပ္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည့္ႏွယ္ ရွိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ မည္သို႔ ျဖစ္သြားၿပီနည္း။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ယန္ကီတို႔ကို ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ထဲသို႔ တစ္ဆယ့္ ရွစ္မိုင္ထိေအာင္ ထိုးေဖာက္ ဝင္ေရာက္လာခြင့္ ျပဳရသနည္း။ ေတာင္တန္းမ်ားသည္ သဘာဝ အတားအဆီးႀကီးမ်ား မဟုတ္ေလာ။ ဤသည္ကို ေဒါက္တာမိလို ပုဂၢိဳလ္ပင္ သိသည္ မဟုတ္ေလာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္သည္ ယန္ကီတို႔ကို ေတာင္တန္းမ်ားေပၚမွ အဘယ့္ေၾကာင့္ ခုခံျခင္း မျပဳသနည္း။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္

ဂၽြန္စတန္သည္

ေရဆာကာတြင္

ယန္ကီတို႔ကို

ျပင္းျပင္းထန္ထန္

ခုခံကာ

တြန္းလွန္ႏိုင္ခဲ့သည္။

သို႔ရာတြင္ ယန္ကီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းက ေတာင္ပံ လႈပ္ရွားမႈ ေသနဂၤဗ်ဴဟာကို သံုးကာ အလံုး အရင္းျဖင့္ စက္ဝိုင္းျခမ္း သဏၭာန္ ပတ္လာျပန္သည္။ အူစတန္ ေနာ္လာျမစ္ကို ျဖတ္ကာ ျပည္နယ္ စစ္ေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္းရွိ မီးရထားလမ္းမ်ားကို

307

ဝင္တိုက္ျပန္သည္။ ဤတြင္ ျပည္နယ္ တပ္မ်ားကို ေရဆာကာမွ ျပန္ေရႊ႕ကာ မီးရထား လမ္းမ်ားကို ကာကြယ္ရျပန္သည္။ ျပည္နယ္ တပ္ေတြ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ ကုန္ၾကၿပီ။ ေကာင္းေကာင္း အိပ္စက္ခြင့္ မရ။ အေျပာင္းအေရႊ႕ႏွင့္ အတိုက္အခိုက္ေၾကာင့္ အားကုန္ေနၾကၿပီ။ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ေနၾကၿပီ။ ဤသို႔ ေမာပန္း ငတ္ျပတ္လ်က္ကပင္ စစ္ေျမျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ရသည္။ ေရဆာကာေအာက္ ေျခာက္မိုင္ကြာ ကယ္လ္ဟြန္ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ယန္ကီတို႔ထက္ ဦး၍ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ကတုုတ္က်င္းမ်ား တူးကာ ယန္ကီ ထိုးစစ္ကို ခုခံရန္ အဆင္သင့္ ျပင္ခဲ့ၾကသည္။ ယန္ကီတို႔ လာတိုက္သည့္ အခါတြင္ တိုက္ပြဲ အျပင္းအထန္ ျဖစ္ပြားကာ ယန္ကီတို႔ကို ေမာင္းထုတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ျပည္နယ္တပ္မ်ားသည္ လက္ေမာင္းကို ေခါင္းအံုး၍ လွဲကာ အနား ရရန္ ဆုေတာင္းၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ မနားရ။ ယန္ကီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းသည္ တစ္ထစ္ၿပီး တစ္ထစ္ ေရွ႕သို႔ တိုးလာကာ ေနာက္ထပ္ ဝိုင္းျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ျပည္နယ္တပ္မ်ားသည္ သူတို႔ ေနာက္ေက်ာဘက္က မီးရထားလမ္းမ်ားကို ကာကြယ္ရန္ ေနာက္သို႔ ဆုတ္လာခဲ့ရျပန္သည္။

ျပည္နယ္ စစ္တပ္မ်ားသည္ ခ်ီတက္ရင္း အိပ္ၾကရသည္။ ဘာကိုမွ် မေတြးႏိုင္ေတာ့။ ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္ေနၿပီ။ သို႔ရာတြင္

သူတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ကို ယံုၾကည္သည္။ ဆုတ္ခြာေနရသည့္တိုင္ သူတို႔ မ႐ံႈးဟု ယူဆၾကသည္။ သူတို႔တြင္ ခံတပ္မ်ားကို ထိန္းသိမ္းထားရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း၏ ေတာင္ပံ လႈပ္ရွားမႈကို ခ်ိဳးပစ္ရန္ အင္အား မရွိ၍သာ ခံေနရသည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ယန္ကီတို႔ တိုက္လာတိုင္း ယန္ကီတို႔ကို ေမာင္းထုတ္ႏိုင္သည္။ ယခု ဆုတ္ခြာ အၿပီးတြင္ အေျခအေန မည္သို႔ ရွိမည္ကို သူတို႔ မသိၾက။ သို႔ရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္သည္ သူ လုပ္ေနသည့္ အလုပ္ကို သူ႕ဘာသာ သူ ေကာင္းေကာင္း သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ မသိလွ်င္ ရွိေစ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ သိလွ်င္ ေတာ္ၿပီဟု သူတို႔ ယူဆၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္သည္ ဆုတ္ခြာမႈကို စနစ္တက် ျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းသည္။ ယန္ကီတို႔ ဘက္တြင္ အထိအခိုက္၊ အရွအန မ်ားသေလာက္ သူတို႔ ဘက္တြင္ အေသအေပ်ာက္ အလြန္ နည္းသည္။ ရိကၡာတင္ လွည္းတစ္စီးမွ် ဆံုး႐ံႈးျခင္း မရွိ။ အေျမာက္ ေလးလက္သာ ဆံုးခဲ့သည္။ ေနာက္ေက်ာဘက္က မီးရထားလမ္းကိုလည္း ထိန္းသိမ္း ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းသည္ ရင္ဆိုင္ တိုက္ပြဲမ်ား၊ ျမင္းတပ္ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားႏွင့္ ေတာင္ပံ လႈပ္ရွားမႈတို႔ကို လုပ္ခဲ့သည့္တိုင္ မီးရထား လမ္းကို လက္ဖ်ားျဖင့္ပင္ မထိႏိုင္ခဲ့။

အတၱလန္တာႏွင့္ ဆက္ထားသည့္ မီးရထားလမ္း။ ေနျခည္ျဖာသည့္ လြင္ျပင္ တစ္ေလွ်ာက္ ေကြ႔ေကာက္ေနသည့္

သံလမ္း ေသးေသးကေလး ႏွစ္ေခ်ာင္း။ ဤ လမ္းကေလးသည္ ယခုတိုင္ သူတို႔ ရထားလမ္း ျဖစ္ေနေသးသည္။ တပ္သားမ်ားသည္ ၾကယ္ေရာင္တြင္ တလက္လက္ ေတာက္ေနသည့္ သံလမ္းကို ေခါင္းအံုး အိပ္ကာ ဤသံလမ္းကို ကာကြယ္ၾကသည္။ ေနေရာင္တြင္ ေျပာင္ေနသည့္ ဤ သံလမ္းကေလး အတြက္ အသက္ကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၾကသည္။

တပ္မ်ား ဆုတ္လာသည့္အခါတြင္ တပ္ေရွ႕က စစ္ေျပး ဒုကၡသည္အုပ္ႀကီး အရင္ သြားႏွင့္သည္။ ဆင္းရဲသားမ်ားႏွင့္

လယ္သမားမ်ား။ ဆင္းရဲသူႏွင့္ ခ်မ္းသာသူ။ လူျဖဴႏွင့္ လူမည္း။ အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ား၊ လူအိုမ်ား၊ ဒုကၡိတမ်ား၊ လူမမာမ်ား၊ ဒဏ္ရာ ရသူမ်ား၊ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မ်ားသည္ အတၱလန္တာသို႔ ထြက္သြားေသာ ရထားမ်ားေပၚတြင္ ငါးပိသိပ္ ငါးခ်ဥ္သိပ္ ျဖစ္ေနသည္။ တခ်ိဳ႕က ေျခက်င္၊ တခ်ိဳ႕က ျမင္းျဖင့္၊ တခ်ိဳ႕က ရထားျဖင့္၊ တခ်ိဳ႕က ကုန္တင္လွည္းျဖင့္။ ယာဥ္မ်ားေပၚတြင္ ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္ေတြ၊ ဝန္စည္စလည္ေတြ ျပည့္ေမာက္လ်က္။ ဆုတ္ခြာလ်က္ ရွိသည့္ စစ္တပ္ႀကီး၏ ေရွ႕ငါးမိုင္ အကြာတြင္ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္ တပ္ႀကီးက တအိအိ သြားေနသည္။ ေရဆာကာ၊ ကယ္မြန္၊ ကင္စတန္တို႔တြင္ ရပ္နားၾကသည္။ ရပ္နားတိုင္း ယန္ကီတို႔ကို ေမာင္းထုတ္ႏိုင္ၿပီ ဟူေသာ သတင္းကို နားစြင့္ ၾကသည္။ အိမ္ျပန္ရေတာ့မည္ေလာဟု တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ေနျခည္ျဖာသည့္ ထိုလမ္းကို ျပန္သြားစရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့။ ျပည္နယ္

308

တပ္မ်ားသည္ လူသူ ကင္းမဲ့သည့္ အိမ္ႀကီးမ်ား၊ ေျခာက္ေသြ႔ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ယာေတာမ်ား၊ အထီးတည္း ရွိသည့္ သစ္လံုး အိမ္ကေလးမ်ား စသည္တို႔ အနီးမွ ျဖတ္၍ ဆုတ္ခြာခဲ့ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ ေနရာမ်ားတြင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ဦးတေလ ကၽြန္မ်ား ျခံရံ ထြက္လာကာ စစ္သားမ်ားကို ၾသဘာ ေပးၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ အမ်ားအားျဖင့္မူ ေနျခည္ျဖာသည့္ လြင္ျပင္ တစ္ေလွ်ာက္သည္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ လူသူ ကင္းမဲ့ေနသည္။ ေကာက္ႏွံမ်ားက ေျခာက္ေသြ႔ေနသည့္ လယ္ကြက္မ်ားတြင္ ညိဳဝါလ်က္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္၏ တပ္မ်ားသည္ ကယ္လ္တြန္တြင္ အဝိုင္း ခံရျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဒဲယားစ္ဗီးလ္သို႔

ထပ္ဆုတ္ရျပန္သည္။ ထိုမွ တစ္ဖန္ ကာတားဗီးလ္သို႔ ထပ္ဆုတ္ရျပန္သည္။ နယူးဟုတ္တြင္မူ ျပည္နယ္ တပ္မ်ားက ေနာက္ထပ္ ဆုတ္မေပးေတာ့။ အျပင္း အထန္ ခုခံၾကသည္။ ယန္ကီတို႔က ထုႀကီးထည္ႀကီးျဖင့္ အတင္း ဝင္တိုက္သည္။ ေခြေနသည့္ နဂါးႀကီး တစ္ေကာင္ အရွိန္ယူ၍ ေပါက္လိုက္သည့္ႏွယ္ အားကုန္ တိုက္သည္။ ဒဏ္ရာ ရသြားလွ်င္ ျပန္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားကာ ထို႔ထက္ ႀကီးမားသည့္ အရွိန္ျဖင့္ ထပ္ေပါက္သည္။ နယူးဟုတ္တြင္ ဆယ့္တစ္ရက္တိုင္တိုင္ ေန႔ေရာ ညပါ အျပင္းအထန္ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ပြားသည္။ ယန္ကီတို႔၏ ထိုးစစ္တိုင္းကို တြန္းလွန္ ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္၏ စစ္ေၾကာင္းသည္ ပါးသည္ထက္ ပါးလာခဲ့ေလၿပီ။

နယူးဟုတ္တြင္ ျပည္နယ္တပ္ အက်အဆံုး အရွအန မ်ားသည္။ ဒဏ္ရာရသူ မ်ားသည္ အတၱလန္တာသို႔ ရထား

တစ္စင္းၿပီး တစ္စင္း ေရာက္လာၾကသျဖင့္ အတၱလန္တာ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ေခ်ာက္ခ်ားစ ျပဳလာသည္။ ဤမွ်ေလာက္ မ်ားျပားေသာ ဒဏ္ရာရ တပ္သားမ်ားကို မျမင္ဖူးၾကေသး။ ခ်ဴကာေအာ္ဂါ တိုက္ပြဲ မွာတုန္းကပင္ ဤမွ်ေလာက္ မ်ားျပားျခင္း မရွိ။ အတၱလန္တာက ေဆး႐ံုေတြ အားလံုး လူနာ ထားစရာ မရွိေတာ့။ တခ်ိဳ႕ကို ကုန္ေလွာင္႐ံု ၾကမ္းျပင္မ်ားေပၚတြင္ ပစ္ထားရသည္။ တခ်ိဳ႕ကို ဂုိေဒါင္ထဲက ဝါဂြမ္းထုပ္မ်ားေပၚတြင္ တင္ထားရသည္။ တည္းခိုရိပ္သာမ်ား၊ အိမ္မ်ားတြင္လည္း ဒဏ္ရာရ လူနာေတြ တင္ေပး ထားရသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ အိမ္တြင္လည္း စစ္သား လူနာ အခ်ိဳ႕ တင္ထားရသည္။ မီလာနီက ေန႔ေစ့ လေစ့။ ဤအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ လူစိမ္း သူစိမ္းေတြ အိမ္ေပၚ တင္ထားရျခင္း၊ ထိတ္စရာ လန္႔စရာမ်ားကို ျမင္ရျခင္းေၾကာင့္ မီလာနီ၏ ကိုယ္ဝန္ကို ထိခိုက္ေစသည္ဟု ေဒၚေလး ပစ္တီက ကန္႔ကြက္ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ မရ။ ဒဏ္ရာရ စစ္သားေတြက အတင္း တက္ေနၾကသည္။ မီလာနီမွာလည္း သူ႕ ကိုယ္ဝန္ကို လူ မျမင္ေစရန္ အက်ႌေအာက္ခံေခြကို တစ္ထစ္တုိး၍ အထက္သို႔ ျမႇင့္ရသည္။ ခ်က္ျပဳတ္သံ၊ ေရႊ႕သံ၊ လႈပ္ရွားသံ၊ ယပ္ခတ္သံ၊ အဝတ္ ေလွ်ာ္သံ၊ ပတ္တီးလိပ္သံ၊ ဝါဂြမ္းဖတ္သံ စသည္တို႔ကို တစ္ဖက္ခန္းမွ အျမဲ ၾကားေနရသည္။ တစ္ဖက္ခန္းမွ ကေယာင္ကတမ္း ညည္းတြားသံ၊ ေယာင္ယမ္း စကားေျပာသံ မ်ားေၾကာင့္ ပူအိုက္သည့္ ညမ်ားတြင္ မီလာနီ တစ္ေယာက္ အိပ္၍ မရေတာ့။ တစ္ၿမိဳ႕လံုး စစ္သား လူနာေတြ ျပည့္ေနၿပီ။ ေနာက္ထပ္ လက္မခံႏိုင္ေတာ့။ ဤတြင္ ၾသဂတ္စတာႏွင့္ မာကြန္က ေဆး႐ံုမ်ားသို႔ ပို႔ရျပန္သည္။

တစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳးစီ သတင္း စကားေတြ ေျပာၾကသည္။ စစ္သား လူနာမ်ား အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ေရာက္ေနျခင္း၊

ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္လ်က္ ရွိသည့္ စစ္ေျပး ဒုကၡသည္မ်ား တဖြဲဖြဲ ဆက္လက္ ေရာက္ေနျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ အတၱလန္တာ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည္။ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းတြင္ ေစာေစာက ျမင္ခဲ့ရသည့္ မည္းေမွာင္ ညိဳမိႈင္းသည့္ တိမ္တိုက္ကေလးသည္ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ ေလနီႀကီး ဆင္စျပဳလာၿပီ။ ေအးစိမ့္သည့္ ေလေအးႀကီးပင္ တိုက္စျပဳလာၿပီ။

ျပည္နယ္ တပ္မ်ား၏ တိုက္စြမ္းရည္ကို လူထုက အျပည့္အဝ ယံုၾကည္လ်က္ ရွိသည့္တိုင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ကိုမူ

309

အယံုအၾကည္ ကင္းမဲ့စ ျပဳလာၾကသည္။ နယူးဟုတ္က အတၱလန္တာႏွင့္ သံုးဆယ့္ငါးမိုင္မွ်သာ ေဝးသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ သံုးပတ္ အတြင္း ေျခာက္ဆယ့္ငါးမိုင္မွ် ဆုတ္ခြာ ေပးခဲ့ ရသနည္း။ အဘယ့္ေၾကာင့္ တရစပ္ ဆုတ္ခြာေပးရ သနည္း။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ၾကံ့ၾကံ့မခံသနည္း။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္သည္ နလပိန္းတံုး ျဖစ္သည္။ နလပိန္းတံုး ထက္ပင္ ဆိုးေသးသည္။ အတၱလန္တာမွ ၿမိဳ႕ေစာင့္ တပ္မ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္မ်ားက ဤ တိုက္ပြဲစဥ္တြင္ သူတို႔ ဝင္တိုက္လွ်င္ ဤမွ်ေလာက္ အေျခအေန မဆိုးႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝင္တိုက္ခြင့္ ေတာင္းသည္။ စားပြဲခင္းမ်ားေပၚတြင္ စစ္အဂၤါ အခင္းအက်င္းမ်ားကို ေရးျပၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္က လက္မခံ။ စစ္ေၾကာင္းက တျဖည္းျဖည္း ပါးလာကာ တဆုတ္တည္း ဆုတ္ေနရသည့္ အခါတြင္မွ ျပည္နယ္ ဘုရင္ခံ ဘေရာင္းသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဒးဗီးစ္ ေတာင္းသည္ကို မေပးခဲ့လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္က ေတာင္းသည့္ အခါတြင္လည္း အဘယ့္ေၾကာင့္ ေပးရမည္နည္း။

တိုက္လိုက္ ဆုတ္လုိက္။ တိုက္လိုက္ ဆုတ္လိုက္။ ျပည္နယ္ တပ္မ်ားသည္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးရက္လံုးလံုး မနားမေန

တိုက္ခဲ့ရသည္။ ခုနစ္ဆယ့္ငါးမိုင္ ဆုတ္ခဲ့ရသည္။ နယူးဟုတ္ကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရၿပီ။ သူတို႔ စိတ္အာ႐ံုတြင္ ေရးေရး မႈန္မႈန္သာ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ေနပူရွိန္၊ ဖုန္မႈန္႔၊ ငတ္ျပတ္ျခင္း၊ ပင္ပန္းျခင္း၊ ေျမနီလမ္းေပၚတြင္ ဒရြတ္ဆြဲ ေလွ်ာက္ရျခင္း၊ ေျမနီ ရႊံ႕ေစးမ်ားထဲတြင္ တစြက္စြက္ ျဖတ္သန္းရျခင္း၊ ဆုတ္ခြာရျခင္း၊ ကတုတ္က်င္း တူးရျခင္း၊ တိုက္ရျခင္း၊ ဆုတ္ရျခင္း၊ ကတုတ္က်င္း တူးရျခင္း၊ တိုက္ရျခင္း စသည္တို႔သည္ သူတို႔ စိတ္အာ႐ံုတြင္ ဝိုးဝါး ႐ႈပ္ေထြးကုန္ၿပီ။ နယူးဟုတ္ တိုက္ပြဲသည္ သူတို႔အဖို႔ ထမင္းလံုး တေစၧ ေျခာက္သည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဘစ္ရွန္တီ တိုက္ပြဲသည္လည္း ထုိ႔အတူပင္။ ဖုတ္ဝင္ ေနသူမ်ားလို အရမ္းကာေရာ တိုက္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ယန္ကီတို႔ကို အ႐ံႈးေပး၍ မျဖစ္။ တိုက္ရမည္။ စစ္ေျမျပင္ တစ္ခုလံုး ယန္ကီ ဝတ္စံုျပာေတြ ဖံုးသြားသည္ အထိ တိုက္ရမည္။ ယန္ကီတို႔က တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္ တိုက္ပြဲဝင္ေနသည္။ ပထမ တစ္သုတ္ က်လွ်င္ ေနာက္ တစ္သုတ္ ဝင္လာသည္။ ျပည္နယ္ အေနာက္ပိုင္း မီးရထားလမ္းမ်ား တစ္ဝိုက္၊ အတၱလန္တာ တစ္ဝိုက္တြင္လည္း ဝတ္စံုျပာျပာႏွင့္ ယန္ကီ စစ္ေၾကာင္းမ်ား ဝိုင္းပတ္လာသည္ကို ျမင္ေနရသည္။

အိပ္စက္ နားေနျခင္း မျပဳရသည့္ ျပည္နယ္ တပ္မ်ားသည္ ဘစ္ရွန္တီမွ ကင္နက္ေဆာ ႐ိုးမသို႔ ဆုတ္လာခဲ့ၾကသည္။

႐ိုးမ အေျခက မာရီယက္တာ ဆိုသည့္ ၿမိဳ႕ကေလးသုိ႔ အေရာက္တြင္ စစ္ေၾကာင္းမ်ားကို စက္ဝိုင္းျခမ္း သဏၭာန္ ဆယ္မိုင္ ရွည္ေအာင္ ဆန္႔ထုတ္လိုက္သည္။ ေတာင္ေစာင္းတြင္ ကတုတ္က်င္းေတြ တူးၾကသည္။ ေတာင္ထိပ္တြင္ အေျမာက္ေတြ ဆင္ထားၾကသည္။ ေခၽြးသံ အလိမ္းလိမ္း တပ္သားမ်ားသည္ ဆဲေရး တိုင္းထြာလ်က္ အေျမာက္ႀကီးမ်ားကို ေတာင္ေစာင္းေပၚသို႔ ဆြဲတင္ေနၾကသည္။ ထို ေတာင္ေစာင္းမ်ားေပၚသို႔ လားဝန္တင္မ်ား မဆြဲႏိုင္သျဖင့္ လူအားျဖင့္ တင္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ အတၱလန္တာသို႔ ေရာက္လာသည့္ ဆက္သားမ်ား၊ လူနာမ်ားက အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနသည့္ အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားအား စိတ္သက္သာစရာ သတင္းမ်ားကို ေျပာၾကသည္။ ကင္နက္ေဆာ ေတာင္႐ိုးကို ရန္သူတို႔ မည္သည့္ နည္းႏွင့္မွ် ထိုးေဖာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္။ အနားက ထင္း႐ႉး ေတာင္တန္းႏွင့္ အေပ်ာက္ ေတာင္တန္းတြင္လည္း ကတုတ္က်င္းေတြ၊ ခံတပ္ေတြ အသင့္ ျပင္ထားၿပီးၿပီ။ ေတာင္ထိပ္မွ စီး၍ ေနရသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္၏ တပ္မ်ားကို ယန္ကီတို႔ ညႇပ္ပိတ္ မဝိုင္းႏိုင္ေတာ့ဟု သူတို႔က ေျပာၾကသည္။ ထိုအခါက်မွ အတၱလန္တာ တစ္ၿမိဳ႕လံုး သက္ျပင္း ခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။

သုိ႔ရာတြင္ ကင္နက္ေဆာ ႐ိုးမက အတၱလန္တာႏွင့္ ဘာမွ် မေဝး။ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္မိုင္သာ ေဝးသည္။ ကင္နက္ေဆာ ႐ိုးမက

ဒဏ္ရာ ရသူမ်ားကို ပထမဆံုး သယ္လာသည့္ ေန႔က မစၥက္မယ္ရီဝယ္သာ၏ ရထားသည္ ေစာေစာစီးစီး ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ အိမ္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ရထားသမားက စကားလက္အား အဝတ္အစား အျမန္ လဲကာ ေဆး႐ံုသို႔ လိုက္ခဲ့ရန္ ေခၚသည္။

310

နံနက္ ေစာေစာ အိပ္ရာထဲမွ ထလိုက္လာရသည့္ ဖန္နီႏွင့္ ဆြန္နယ္ ညီအစ္မသည္ ရထားထဲတြင္ တသမ္းသမ္း တေဝေဝျဖင့္ ထိုင္ေနၾကသည္။ မစၥက္အယ္လဆင္းက ရထားေရွ႕ခံုတြင္ မ်က္ႏွာ မသာမယာျဖင့္ ထိုင္ေနသည္။ မီးပူ တိုက္ၿပီးသား ပတ္တီးမ်ားကို ျခင္းေတာင္း တစ္လံုး ထဲတြင္ ထည့္ကာ ေပါင္ေပၚတြင္ တင္ထားသည္။ စကားလက္ စိတ္ မပါ့တပါျဖင့္ လိုက္ခဲ့သည္။ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ရေသး။ မေန႔ညက ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရးတပ္ ဧည့္ခံပြဲတြင္ မိုးစင္စင္ လင္းေအာင္ ကခဲ့ရသျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ေညာင္းညာေနသည္။ သူ ေဆး႐ံု သြားလွ်င္ ဝတ္သည့္ အေကာင္းဆံုး သရက္ထည္ ဝတ္စံုကို ပရဇၨီက ၾကယ္သီး တပ္ေပးေနသည္။ ေစ့စပ္၍ အပတ္တကုတ္ အလုပ္လုပ္သည့္ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာကို လည္းေကာင္း၊ ဒဏ္ရာရ လူနာမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္မ်ားကို လည္းေကာင္း စကားလက္ စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲမိသည္။ စကားလက္သည္ နံနက္ခင္း ေကာ္ဖီအစား ေျပာင္းဖူးအရက္ ခါးသက္သက္ႏွင့္ ကန္စြန္းဥ ေျခာက္ေၾကာ္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ စားေသာက္ၿပီးေနာက္ သူတို႔ႏွင့္ အတူ လိုက္လာခဲ့သည္။

သူနာျပဳရသည့္ လုပ္ငန္းကို စကားလက္ ၿငီးေငြ႔ လွၿပီ။ ေမေမက ၿမိဳင္သာယာသို႔ အလည္ လာရန္ စာေရး ေခၚထားသည့္

ကိစၥကို မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာအား ေျပာျပဦးမည္။ သို႔ရာတြင္ အေၾကာင္း မထူး။ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက အလြန္ ေစ့စပ္ ေသခ်ာသည့္ မိန္းမႀကီး ျဖစ္သည္။ ကိုယ္႐ံု အက်ႌရွည္ႀကီးကို လက္ပင့္၍ ဝတ္ၿပီး သူ႕ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။

`ဒါပဲေနာ္ မေရႊစာ၊ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳး ေနာက္ထပ္ မၾကားပါရေစႏွင့္၊ က်ဳပ္ ဒီေန႔ ညည္းေမေမဆီကို

စာေရးလိုက္မယ္၊ ညည္းကို မလႊတ္ႏိုင္ဘူးလို႔၊ ဒီမွာ အေရးႀကီးေနတယ္လို႔၊ က်ဳပ္ ေရးရင္ ညည္းေမေမကလည္း ခြင့္ျပဳမွာပဲ၊ ကဲ အဝတ္အစား လဲၿပီး ေဒါက္တာမိဆီကို ေျပးခ်ည္ဦး၊ ဟိုမွာ လူနာေတြ ေဆးထည့္ေနရတယ္၊ သူ တစ္ေယာက္တည္း မႏိုင္ဘူး’

`ေသလိုက္ပါေတာ့’ စကားလက္ ညည္းမိသည္။ `ဒါမွ ဒုကၡပဲ၊ ေမေမ့ဆီကသာ ဆက္ေနဦးလို႔ စာျပန္လာရင္ ငါေတာ့

ဒီအနံ႔ေတြ နံတာႏွင့္ ေသေတာ့မွာပဲ၊ ငါသာ အသက္ႀကီးႀကီး မိန္းမ ဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ၊ ေကာင္မေလးေတြကို စီမံ ေပးေန႐ံုပဲ၊ ခုေတာ့ သူတို႔ ခိုင္းသမွ်ကိုခ်ည္း လုပ္ေနရတာပဲ၊ ဒီ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ ဆိုတဲ့ ေၾကာင္အိုမႀကီးကလည္း ေသပဲ မေသႏိုင္ဘူး’

ဟုတ္သည္။ စကားလက္ ေဆး႐ံုကို ၿငီးေငြ႔ေနၿပီ။ အနံ႔အသက္ေတြက မေကာင္း။ သန္းေတြက တဖြားဖြား။ လူနာေတြက

ညစ္ပတ္ နံေစာ္လ်က္။ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ကမူ သူနာျပဳရသည္ကို ေပ်ာ္စရာလိုလို ထင္ခဲ့သည္။ အသစ္အဆန္း ျဖစ္၍ သေဘာက်ခဲ့သည္။ ထိုမွ်မက ယခု ဒဏ္ရာ ရလာသူေတြက မႏွစ္က ေဆး႐ံုတက္သည့္ စစ္သား စစ္ဗိုလ္ေတြလို သားသားနာနားေတြ မဟုတ္ၾက။ သူတို႔ကလည္း စကားလက္ကို စိတ္ဝင္စားဟန္ မျပၾက။ စစ္အေၾကာင္းထက္ ဘာမွ ပို၍ မေျပာတတ္။ `တိုက္ပြဲသတင္း ဘာ ၾကားေသးသလဲ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ ဘယ္မွာ ေရာက္ေနသလဲ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ ကေတာ့ တကယ့္လူပဲ’ ဆိုသည့္ စကားမ်ား ေလာက္ကိုသာ ေျပာတတ္ၾကသည္။ စကားလက္ အျမင္တြင္မူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ကို တကယ့္လူဟု မျမင္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္သည္ ယန္ကီမ်ားကို ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ နယ္ထဲသို႔ မိုင္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ် ထိုးေဖာက္ ဝင္ေရာက္ခြင့္ ေပးခဲ့သူ မဟုတ္ေလာ။ ယခု ေရာက္လာသည့္ လူနာေတြက စိတ္ပ်က္စရာ။ နည္းနည္းမွ် စိတ္ဝင္စားစရာ မေကာင္း။ တခ်ိဳ႕က ေသေတာ့မည္။ ေန႔လား ညလား အေျခအေနမ်ိဳး ေရာက္ေနၾကၿပီ။ အနာေတြက လိႈက္စားေနၿပီ။ ေသြးဆိပ္ တက္ေနၿပီ။ အူေရာင္ငန္းဖ်ား ေရာဂါ၊ အဆုတ္ေရာင္ ေရာဂါ စြဲလာၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ခုခံႏိုင္သည့္ စြမ္းအား မရွိေတာ့။

ရာသီဥတုက ပူျပင္းသည္။ ယင္ေကာင္မ်ားသည္ ျပတင္းေပါက္မ်ားမွ အုပ္လိုက္ ဝင္လာၾကသည္။ ဒဏ္ရာက

ေတာ္ေတာ္၊ ဤ ယင္ေကာင္ႀကီးေတြက စိတ္ဓာတ္ က်စရာ ေကာင္းသည္။ သူ႕ အနားတြင္ အနံ႔အသက္ေတြ ေလွာင္ေနသည္။

311

ေရေႏြး ဇလံု တစ္လံုးကို ကိုင္ကာ ေဒါက္တာမိ ေနာက္မွ လိုက္လာခဲ့သည္။ သူ႕ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ ရႊဲရႊဲစိုေနသည္။

ေဒါက္တာမိက ရိပုပ္ေနသည့္ အသားမ်ားကို ဓားထက္ထက္ျဖင့္ လွီးထုတ္ေနသည္။ ေအာ္ဂလီဆန္လိုက္သည့္

ျဖစ္ျခင္း။ မအန္ေအာင္ မနည္း ခ်ဳပ္တည္း ထားရသည္။ ေျခေထာက္မ်ား၊ လက္မ်ား ျဖတ္ရာ ခြဲစိတ္ခန္းမွ စူးစူးရွရွ ေအာ္လိုက္သည့္ အသံနက္ႀကီးကလည္း ေၾကာက္စရာ။ ဆရာဝန္ သူတို႔ဆီ အလာကို ေစာင့္ၾကသူ၊ လက္ျဖတ္ ေျချဖတ္ခံရန္ ေစာင့္ေနၾကသူ မ်ား၏ ျဖဴေရာ္ ၫိႈးငယ္သည့္ မ်က္ႏွာမ်ားကို ျမင္ရသည့္ အခါတြင္ သနားသည့္တိုင္ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္သည့္ အျဖစ္။

ကလို႐ိုေဖာင္း ေမ့ေဆး ရွားသျဖင့္ အလြန္ အေျခအေန ဆိုးသည့္ ကိစၥမ်ားတြင္မွ အသံုးျပဳရသည္။ ဘိန္းကလည္း

အဖိုးတန္သည္။

အနာ

သက္သာေစ႐ံုမွ်ေလာက္

အတြက္

မသံုးႏိုင္။

အသက္ထြက္

ညင္သာေအာင္

လုပ္သည့္

ကိစၥမ်ားတြင္သာ အသံုးျပဳရသည္။ ကီြႏိုင္လည္း မရွိေတာ့။ တင္ခ်ာ အိုင္အိုဒင္းလည္း မရွိေတာ့။ ထိုအရာမ်ားကို စကားလက္ ၿငီးေငြ႔လွၿပီ။ စိတ္ပ်က္လွၿပီ။ ထိုေန႔ နံနက္ကမူ အလုပ္ မလုပ္ဘဲ ေနရေအာင္ မီလာနီလို ကိုယ္ဝန္ ရွိေနလွ်င္ ေကာင္းေလစြ ဟုပင္ စကားလက္ ေတာင့္တမိသည္။ ထိုအခ်ိန္က သူနာ မျပဳရေအာင္ လူမႈေရး အရ လက္ခံႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ ထိုတစ္ခ်က္သာ ရွိသည္။

မြန္းတိမ္းေလာက္၌ စကားလက္သည္ အေပၚ႐ံု အက်ႌကို ခၽြတ္ကာ ေဆး႐ံုမွ တိတ္တဆိတ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ မစၥက္

မယ္ရီဝယ္သာက ေတာင္ေပၚ လူမ်ိဳးစု စစ္သား လူနာ တစ္ေယာက္ အတြက္ စာေရး ေပးေနသည္။ စကားလက္ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ခံႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့။ သူ႕ အတြက္ က်ိန္စာလို ျဖစ္ေနသည္။ ေန႔လယ္ ရထားျဖင့္ ဒဏ္ရာရ စစ္သားမ်ား ထပ္ေရာက္လာလွ်င္ သန္းေခါင္ သန္းလြဲ အထိ နားခ်ိန္ ရေတာ့မည္ မဟုတ္။ စားခ်ိန္ ေသာက္ခ်ိန္ပင္ ရေတာ့မည္ မဟုတ္။

စကားလက္သည္ ႏွစ္ျပ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေဝးသည့္ မက္မံုပင္ လမ္းမႀကီးဆီသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

ရင္စည္းက်ပ္က်ပ္ စည္းထားသည့္ ၾကားထဲက အနံ႔အသက္ေတြ ဖံုးေနသည့္ ေလကို တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ႐ိႈက္၍ ႐ိႈက္၍ ႐ႉလုိက္သည္။ လမ္းဆံုသို႔ ေရာက္သည့္ အခါတြင္ ေဝခြဲမရဘဲ ရပ္ေနမိသည္။ မည္သို႔ သြားရမည္နည္း။ အိမ္သို႔လည္း မျပန္ခ်င္။ ေဆး႐ံုက လစ္လာသည္ကို ေဒၚေလး ပစ္တီတို႔ သိမွာ ရွက္သည္။ ေဆး႐ံုသို႔လည္း ျပန္မသြားခ်င္။

ထိုစဥ္ ရထားျဖင့္ ျဖတ္သြားသည့္ ရက္ ဘတ္တလာႏွင့္ သြားတိုးသည္။



`ဘယ္လိုလဲ ကေလးမ၊ မင္း ၾကည့္ရတာ စ႑ာလ သမီး က်ေနတာပဲ’



ရက္ ဘတ္တလာက ဖာရာေထးရာေတြ ျပည့္ေနသည့္ လာဗင္ဒါ သရက္ထည္ အက်ႌကို လွမ္းၾကည့္၍ ေမးသည္။

အက်ႌတြင္ ေခၽြးေတြ ရႊဲရႊဲ စိုေနသည္။ ေရေႏြး ဇလံုမွ ေရစဥ္သည့္ အတြက္ ေရေတြကလည္း စိုလ်က္။ စကားလက္ ရွက္သည္။ စိတ္လည္း တိုသြားသည္။ ဤလူႀကီးသည္ မိန္းမေတြ၏ အဝတ္အစားကို အဘယ့္ေၾကာင့္ အျမဲတမ္း ဂ႐ုစိုက္ ေနရသနည္း။ ညစ္ပတ္ ေပေရ ေနပံုကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ႐ိုင္း႐ိုင္းပ်ပ် ေမးရသနည္း။

`ဒီမွာ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ရွင္ ေမးတာေတြကို စကားလက္ ေျဖခ်ိန္ မရဘူး၊ စကားလက္ကို ဘယ္သူမွ မေတြ႔မယ့္

တစ္ေနရာရာကို ေမာင္းပို႔ ေပးစမ္းပါ၊ စကားလက္ကို လိုက္မရွာၾကေတာ့ဘူး ဆုိရင္ ေဆး႐ံုကို ျပန္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး၊

312

ဒုကၡပါပဲ၊ ဒီျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ျဖစ္ရတာ ကိုယ္ႏွင့္လည္း ဘာမွ မဆိုင္ဘဲႏွင့္ ေန႔မအား ည မအား လုပ္ေနရတယ္၊ တကယ္က စကားလက္နဲ႔ ဘာဆိုင္တာ မွတ္လို႔လဲ၊ မဟုတ္ဘူးလား’

`ႀကီးျမတ္တဲ့ အေရးေတာ္ပံုကို သစၥာေဖာက္တဲ့ သစၥာေဖာက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားၿပီေပါ့’



`ေတာ္စမ္းပါ၊ ငျပဴးက ျပဲျပ မေနစမ္းပါႏွင့္၊ စကားလက္ကိုသာ တစ္ေနရာရာ ေမာင္းပို႔စမ္းပါ၊ ရွင္ ေမာင္းခ်င္တဲ့ဆီကို

ေမာင္း၊ ေလညင္းခံေပါ့ ရွင္’

ရက္ ဘတ္တလာက ျမင္းရထားေပၚမွ ဖ်က္လတ္စြာ ခုန္ဆင္းလာ၏။ အေကာင္း ပကတိ က်န္းမာေနသည့္

လူတစ္ေယာက္။ ေျခလက္ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းတို႔ အျပည့္အစံု ရွိေနေသာ လူတစ္ေယာက္။ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ျဖဴေရာ္ မေနသည့္ လူတစ္ေယာက္။ ငွက္ဖ်ားေၾကာင့္ အသားအေရ ဝါထိန္ကာ ေဖာသြပ္ ေရာင္အမ္းျခင္း မရွိသည့္ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္ရသည္မွာ မည္မွ် က်က္သေရ ရွိသနည္းဟု စကားလက္ ႐ုတ္တရက္ ေတြးလိုက္မိသည္။ အဝတ္အစားေတြကလည္း အေကာင္းခ်ည္း။

ကုတ္အက်ႌႏွင့္

ေဘာင္းဘီက

တစ္စတည္း။

တစ္သားတည္း။

သူ႕ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္

လိုက္ဖက္သည္။

ပြေယာင္းျခင္းလည္း မရွိ။ အလႈပ္ရ အရွားရ ခက္ေအာင္ က်ပ္ျခင္းလည္း မရွိ။ ညစ္ပတ္သည့္ အသားအေရႏွင့္ အေမြးအမွင္ေတြ ထူသည့္ ေျခသလံုးကို ျမင္ရသည့္ အစုတ္အျပတ္ေတြ မဟုတ္။ အသစ္စက္စက္ ေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ကမာၻ ေလာကႀကီးတြင္ စိုးရိမ္ ပူပန္စရာ တစ္ခုမွ် မရွိသည့္ႏွယ္။ အျခား လူေတြက ၫိႈးေရာ္ စိတ္႐ႈပ္ကာ စိုးရိမ္ ပူပန္သည့္ အမူအရာေတြ ေဆာင္ေနရခ်ိန္တြင္ သူ႕ အမူအရာသည္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေနသည္။ ညိဳလဲ့လဲ့ မ်က္ႏွာက ခ်ိဳသာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက နီရဲေနသည္။ မိန္းမ တစ္ေယာက္၏ ႏႈတ္ခမ္းလို ပံုသဏၭာန္ ပီပီသသ။ ရမၼက္ကို လံႈ႕ေဆာ္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ိဳး။ စကားလက္ကို ရထားေပၚသို႔ ဆြဲတင္ရင္း အပူအပင္ ကင္းစြာ ျပံဳးလိုက္သည္။

ပံုက်က် ခ်ဳပ္ထားသည့္ သူ႕ ဝတ္စံုထဲတြင္ ေတာင့္တင္း က်စ္လ်စ္သည့္ သူ႕ ခႏၶာကိုယ္မွ ႂကြက္သားမ်ားသည္

တြန္႔သြားၾကသည္။ ျဖစ္ျမဲ ထံုးစံ အတိုင္း ရထားထဲသို႔ ေရာက္လာ၍ အနီးတြင္ ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ ႀကီးခိုင္ေသာ သူ႕ ခႏၶာကိုယ္၏ စြမ္းအား အရွိန္အဝါကို စကားလက္ ထိေတြ႔ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေတာင့္တင္းေသာ ပခံုးသားမ်ားသည္ အက်ႌေအာက္တြင္ ႐ုန္းကန္ ခံုးထ ေနၾကသည္။ ရင္ဖိုစရာလိုလို၊ စြဲမက္ဖြယ္ ေကာင္းသလိုလို။ သူ႕ ခႏၶာကိုယ္သည္ ေတာင့္တင္း ခိုင္မာသည္။ ရွင္သန္ေသာ သူ႕ စိတ္ဓာတ္လို ေတာင့္တင္း ခိုင္မာသည္။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က က်စ္လ်စ္ ေပါ့ပါးသည္။ က်က္သေရ ရွိသည္။ ခြန္အား ေကာင္းသည္။ ေနပူစာ လံႈေနသည့္ က်ားသစ္ တစ္ေကာင္လို ပ်င္းတိပ်င္းတြဲ ႏိုင္သည္။ ထခုန္အုပ္ရန္ အဆင္သင့္ ရွိေသာ က်ားသစ္ တစ္ေကာင္လိုလည္း ဖ်တ္လတ္သည္။

`မင္း ေတာ္ေတာ္ ညာတတ္တဲ့ ကေလးမပဲ’ ရက္ ဘတ္တလာက ျမင္းေမာင္းရင္း လွမ္းေျပာသည္။ `စစ္သားေတြႏွင့္

တစ္ညလံုး တြဲကတယ္၊ သူတို႔ကို ႏွင္းဆီပန္းေတြ ဖဲႀကိဳးေတြ လက္ေဆာင္ ေပးတယ္၊ အေရးေတာ္ပံု အတြက္ အေသခံဖို႔ အဆင္သင့္ ရွိတယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္စေလာက္ ဒဏ္ရာ ကေလးေတြ ပတ္တီး စည္းေပးရၿပီး အက်ႌ သန္းရွာ ေပးရတာမ်ိဳးက်ေတာ့ မင္း မလုပ္ခ်င္ဘူး၊ ထြက္ေျပးတယ္’

`ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ဒိျပင္ အေၾကာင္း ေျပာစရာ မရွိေတာ့ဘူးလား၊ မရွိရင္လည္း ျမန္ျမန္ ေမာင္းစမ္းပါ၊

ေတာ္ေတာ္ၾကာ အဘိုးႀကီး မယ္ရီဝယ္သာ ျမင္သြားလို႔ သူ႕ အဘြားႀကီးကို တိုင္ေျပာ ေနရင္ ကၽြန္မ ဒုကၡ ေရာက္ေနလိမ့္မယ္’

313



ရက္ ဘတ္တလာက ျမင္းနီမႀကီးကို က်ာပြတ္ျဖင့္ တို႔လိုက္၏။ ျမင္းနီမႀကီးက သံုးေခ်ာင္းေထာက္ ခပ္သြက္သြက္

ေျပးကာ ငါးေျမႇာင့္ဆိုင္ကို ေက်ာ္လာသည္။ ထိုေနာက္ ၿမိဳ႕ကို ႏွစ္ပိုင္း ပိုင္းထားသည့္ မီးရထား သံလမ္းကို ေက်ာ္လာခဲ့သည္။ ဘူတာ႐ံုတြင္ လူနာတင္ ရထား ဆိုက္ေနၿပီ။ ေနပူ က်ဲက်ဲႀကီးတြင္ ထမ္းစင္ အထမ္းသမားမ်ား အလုပ္ မ်ားေနၾကသည္။ လူနာမ်ားကို သူနာတင္ ရထားမ်ား၊ ေပါင္းမိုးတပ္ ရိကၡာတင္ လွည္းမ်ားေပၚသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္း တင္ေနၾကသည္။ တိတ္တဆိတ္ ေဆး႐ံုမွ ထြက္ေျပးခဲ့ရသည့္အတြက္ စကားလက္ နည္းနည္းမွ် ေနာင္တ မရ။ နည္းနည္းမွ် မရွက္။ သူ ထြက္ေျပးခဲ့မိသည့္ အတြက္ သက္သာရာ ရသြားသည္ဟု ေတြးမိကာ ဝမ္းသာသြားသည္။

`ဒီေဆး႐ံုႀကီး သြား သြားေနရတာကို စကားလက္ ၿငီးေငြ႔လွၿပီ’ စကားလက္က ေလတိုးသျဖင့္ ေဖာင္းေနသည့္

ဝတ္စံုစကို ဆြဲဖိသည္။ ဦးထုပ္ ေမးသိုင္းႀကိဳးကို ျပင္ခ်ည္သည္။ `လူနာေတြကလည္း လာလိုက္တာ၊ လူကို ေမာဟိုက္ေနတာပဲ၊ တစ္ေန႔မွ မျပတ္ဘူး၊ ဒါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ ညံ့လို႔ေပါ့၊ တကယ္လို႔သာ ဒါလ္တန္မွာ အျပင္းအထန္ ခုခံခဲ့ရင္’

`ေၾသာ္ ခက္လိုက္ပါဘိ ကေလးမေလး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ ခံတိုက္ရွာသားပဲကြယ့္၊ အဲဒီမွာ ဆက္ခံေနရင္ ယန္ကီ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းက ဝိုင္းညႇပ္ၿပီး သူ႕ စစ္ေတာင္ပံ ႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ ညႇပ္သတ္ပစ္လိုက္မွာေပါ့၊ ရထားလမ္းလည္း က်သြားမွာေပါ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ အဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးက ရန္သူ႕လက္ကို ရထားလမ္း မက်ေအာင္ ထိန္းထားဖို႔ပဲ’

`ဟင့္အင္း’ စကားလက္က စစ္ေရး စစ္ရာကို နားမလည္။ `စကားလက္ကေတာ့ သူ ညံ့လို႔ ဒီလို ျဖစ္ရတယ္ ထင္တာပဲ၊

ဘာျဖစ္ျဖစ္ ခံတိုက္သင့္တာေပါ့၊ သူ႕ကို ျဖဳတ္ပစ္ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ၊ ဆုတ္မေပးဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ခံမတိုက္တာလဲ’

`အင္း၊ မင္းကလည္း ဒိျပင္ လူေတြလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ အေပၚ အျပစ္ ပံုခ်ေနတာကိုး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္က

မျဖစ္ႏိုင္တာကို ဘယ္လုပ္ႏိုင္မလဲ၊ ဒါလ္တန္မွာ ႏိုင္ခဲ့တုန္းကေတာ့ မင္းတို႔က သူ႕ကို သခင္ ေယ႐ႈပဲလို႔ ေျပာခဲ့ၾကတယ္၊ ကင္နက္ေဆာ ႐ိုးမမွာ ႐ံႈးလာတဲ့ အခါက်ေတာ့ သစၥာေဖာက္ ယုဒလို႔ ေခၚတယ္၊ ခုေန ယန္ကီေတြကို မိုင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ျပန္ဆုတ္ သြားေအာင္ တိုက္ႏိုင္ရင္ မင္းတို႔ သူ႕ကို သခင္ ေယ႐ႈလို႔ ေခၚၾကဦးမွာပဲ၊ ဒီမွာ ကေလးမ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ထက္ အင္အား ႏွစ္ျပန္ေလာက္ သာတယ္၊ က်ဳပ္တို႔ဘက္က တပ္သား တစ္ေယာက္ကို သူ႕ တပ္သား ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ လဲႏိုင္တယ္၊ က်ဳပ္တို႔ဘက္က တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္ အေရးႀကီးေနတယ္၊ အက် မခံႏိုင္ဘူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္မွာ စစ္ကူ အေရးတႀကီး လိုေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ ဘာရသလဲ၊ ဘုရင္ခံ ဘေရာင္းရဲ႕ အိမ္ေမြး တိရစၧာန္ေလးေတြပဲ ရတယ္၊ ဒီၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္ေတြက ဘာလုပ္ႏိုင္မွာတံုး’

`ဟင္၊ ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္ေတြကို စစ္ေျမျပင္ကို ပို႔ေတာ့မယ္လား၊ ၿမိဳ႕ေစာင့္ တပ္ေတြကိုေရာ ပို႔ေတာ့မယ္

ဟုတ္လား၊ စကားလက္ မၾကားေသးဘူး၊ ရွင္ ဘယ္လိုလုပ္ သိတာလဲ’

`ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေကာလာဟလေတြ ျဖစ္ေနတာပဲ၊ ဒီေန႔ ေရာက္လာတဲ့ ရထားမွာ ေကာလာဟလေတြလည္း ပါတယ္ေလ၊

ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္ေတြေရာ၊ ၿမိဳ႕ေစာင့္ တပ္ဖြဲ႔ေတြကိုေရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ဆီ စစ္ကူ ပို႔ေပးမယ္တဲ့၊ ေကာင္းတာေပါ့၊ ဘုရင္ခံ ဘေရာင္းရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ေတြ ယမ္းနံ႔ကို ႐ႉဖူးသြားတာေပ့ါ။ က်ဳပ္ ထင္တယ္၊ စစ္ေျမျပင္ ေရာက္ရင္ေတာ့ ငနဲေတြ ေၾကာင္တက္တက္ ျဖစ္ေနမွာပဲ၊ ဒီေကာင္ေတြ စစ္ပြဲကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး မဟုတ္လား၊ သူတို႔ ဘုရင္ခံကေတာ့ စစ္ေျမျပင္ကို မသြားေစရဘူးလို႔ ကတိ ေပးထားတယ္ေလ၊ ခုေတာ့ ဒီငနဲေတြ ေဂ်ာက္က်ေနတာေပါ့၊ သူတို႔ကေတာ့ သူတို႔ ကိုယ္ကို သူတို႔

314

စစ္ေျမျပင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ သြားရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဒးဗီးစ္က ပို႔ေပးဖို႔ ေတာင္းတာေတာင္ သြားရေတာ့မွာ မသြားရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ ဗံုးၿပီး ေသနတ္ၿပီးတယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ခုေတာ့ သူတို႔ ျပည္နယ္ကို ကာကြယ္ဖို႔ သြားရမယ္လို႔ ေျပာေနၿပီေလ၊ သူတို႔ အိမ္ေနာက္ေဖး ကြက္လပ္ဟာ စစ္ေျမျပင္ ျဖစ္မယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မထင္ၾကဘူးေပါ့၊ ခုေတာ့ သူတို႔ ျပည္နယ္အတြက္ တကယ္ တိုက္ရေတာ့မယ္ေလ’

`ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာရယ္၊ ရွင္ ေျပာပံုက ရက္စက္လွခ်ည္လား၊ ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္ထဲက လူကံုထံေတြ၊

လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုလည္း ေထာက္ပါဦး၊ ခုေတာ့ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ဖိလစ္တို႔လို လူငယ္ေလးေတြ၊ ဦးေလး ဟင္နရီတို႔လို လူႀကီးေတြ၊ မယ္ရီဝယ္သာတို႔လို လူႀကီးေတြကိုေတာင္ ရွင္ ေျပာလိုက္တာ ရစရာ မရွိေတာ့ဘူး’

`က်ဳပ္က ႐ိုး႐ိုးသားသား လူငယ္ေလးေတြႏွင့္ မကၠစီကို စစ္ပြဲက တပ္သားေဟာင္းႀကီးေတြကို ဘာမွ မေျပာလိုပါဘူး၊

က်ဳပ္ ေျပာခ်င္တာက စစ္ဝတ္စံု လွလွ ဝတ္ၿပီး ဓားလြယ္ႀကီးေတြကို ခပ္ႂကြားႂကြား ခ်ိတ္ခ်င္တဲ့ ဝီလီရွင္နင္တို႔လို သူရဲေကာင္းႀကီးေတြကို ေျပာေနတာပါ’

`ဒီအထဲမွာ ရွင္ေကာ မပါဘူးလား’



`ဟင္း ဟင္း၊ က်ဳပ္ကို ဒီလို ေျပာလို႔ သိပ္ခံျပင္းမယ္လို႔ ထင္ေနသလား၊ ဒီမွာ ကေလးမ၊ က်ဳပ္က စစ္ဝတ္စံုလည္း

ဘယ္တုန္းကမွ မဝတ္ဘူး၊ ဓားလြယ္လည္း မခ်ိတ္ဘူး၊ ျပည္နယ္ ႀကီးပြား ခ်မ္းသာေရးတို႔၊ တိုးတက္ေရးတို႔ ဆိုတာေတြကိုလည္း က်ဳပ္ စိတ္မဝင္စားဘူး၊ ဒီအတြက္ေၾကာင့္ေတာ့ က်ဳပ္ အေသ မခံဘူး ခင္ဗ်၊ စစ္ေရးစစ္ရာ အေၾကာင္းေတြကို စစ္တကၠသိုလ္မွာ ေနတုန္းက က်ဳပ္ ေလ့လာခဲ့ၿပီးၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ က်ဳပ္ ဒါေတြ အတြက္ အခ်ိန္ကုန္ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ႀကီးေတာ့ ႏိုင္ေစခ်င္ပါတယ္၊ သူ႕ခမ်ာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီးဆီကလည္း စစ္ကူ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီး ကိုယ္တိုင္ ဟုိမွာ သူ႕ဟာသူ အလုပ္႐ႈပ္ေနၿပီ၊ သူ႕ခမ်ာ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာက ၿမိဳ႕ေစာင့္ တပ္ေတြေလာက္ပဲ စစ္ကူရေတာ့မွာ၊ တကယ္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ကို ဒီထက္မက အကူအညီ ေပးသင့္တယ္ ဗ်၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ဟာ ေသနဂၤဗ်ဴဟာမွာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးပဲ၊ နယ္ေျမေတြကို ရန္သူထက္ ဦးေအာင္ သိမ္းႏိုင္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ၊ မီးရထားလမ္းေတြကို ထိန္းထား ဖို႔သာ သူ႕ခမ်ာ အတင္း ဆုတ္လာခဲ့ရတာ၊ တစ္ခုေတာ့ က်ဳပ္ ေျပာမယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ဟာ ေတာင္ေပၚက ဆင္းၿပီး မီးရထားလမ္းေတြကို လိုက္ကာကြယ္ေနရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ သူ မၾကာခင္ ဒုကၡ ေရာက္မွာပ၊ အမဲဖ်က္ ခံရမွာပဲ၊ အဲဒါကိုေတာ့ မင္း ျမဲျမဲမွတ္ထား’

`ဒီနား တစ္ဝိုက္ကို ေရာက္လာဦးမွာလို႔ ဆိုလို ခ်င္တာလား’ စကားလက္က ေအာ္သည္။ `ဒီေနရာကို ယန္ကီေတြ

ဘယ္လိုလုပ္ ေရာက္လာႏိုင္မွာလဲ၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္’

`ကင္နက္ေဆာ ႐ိုးမဟာ က်ဳပ္တို႔ႏွင့္ ႏွစ္ဆယ့္ ႏွစ္မိုင္ပဲ ေဝးတယ္ စကားလက္၊ က်ဳပ္ ေျပာရဲတာက’



`ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ ၾကည့္စမ္း၊ လူေတြ ဘာျဖစ္လာသလဲ မသိဘူး၊ စစ္သားေတြလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဟင္

ကပၸလီေတြ ကပၸလီေတြ’

လမ္းမဘက္ဆီမွ ေျမနီ ဖုန္လံုးႀကီးမ်ား တလိပ္လိပ္ တက္လာသည္။ ဖုန္လံုးထဲမွ ေျခသံမ်ား၊ ကပၸလီမ်ား၏ စကား

ေျပာသံမ်ားကို ၾကားရသည္။ အသံ ၾသၾသျဖင့္ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ကို ဆိုလာၾကသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက လမ္းေကြ႔တြင္

315

ျမင္းဇက္ႀကိဳးကို ဆြဲကာ ရထား ရပ္လိုက္၏။ စကားလက္က ေခၽြးေတြ ဖုန္ေတြ အလိမ္းလိမ္း ကပ္ေနသည့္ ကပၸလီမ်ားကို ေငးၾကည့္ ေနသည္။ ပခံုးတြင္ ေပါက္ျပားမ်ား၊ ေဂၚျပားမ်ားကို ထမ္းထားၾကသည္။ သူတို႔ ေနာက္က ေဆာက္လုပ္ေရး တပ္တံဆိပ္ တပ္ထားသည့္ တပ္စု တစ္စုႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ တစ္ေယာက္ လိုက္လာသည္။

`ဘာလုပ္တာလဲ မသိဘူးေနာ္’



သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေရွ႕ဆံုးတန္းမွ သီခ်င္းဆို လိုက္လာသည့္ ကပၸလီ တစ္ေယာက္ကို သြား၍ ျမင္လိုက္သည္။

ထို ကပၸလီႀကီးက အရပ္ ေျခာက္ေပခန္႔ ရွိသည့္ လူထြားႀကီး။ အသားက မည္းေျပာင္ေနသည္။ အားေကာင္းေသာ တိရစၧာန္ တစ္ေကာင္ ပမာ ေပါ့ပါး သြက္လက္စြာ ေလွ်ာက္လာသည္။ သီခ်င္း ဆိုသည့္ အခါတြင္ ျဖဴေဖြးေနသည့္ သြားမ်ားကို ျမင္ရသည္။ သူတို႔ ၿမိဳင္သာယာက ယာကူလီ ေခါင္းႀကီး ဆန္ႀကီး ျဖစ္ရမည္။ ဆန္ႀကီးေလာက္ အလံုးအထည္ ႀကီး၍ အသံ ျပာသည့္ ကပၸလီကို စကားလက္ မေတြ႔ဖူးေသး။ သို႔ရာတြင္ ဆန္ႀကီးသည္ မည္သို႔ မည္ပံု ေရာက္လာရသနည္း။ ၿမိဳင္သာယာတြင္ စာရင္းကိုင္ မရွိသည့္ ယခု အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ေဖေဖ၏ လက္႐ံုး ဆန္ႀကီး မည္သည့္ အတြက္ ဤသို႔ ေရာက္လာရသနည္း။

စကားလက္က ကိုယ္ကို ႂကြကာ ေသခ်ာေအာင္ ၾကည့္မည္အျပဳ ဆန္ႀကီးက သူ႕ကို ျမင္သြားကာ မည္းၾကဳတ္

ေနသည့္ သူ႕ မ်က္ႏွာႀကီး ႏွစ္ျခမ္း ကြဲသြားမတတ္ ျပံဳး၍ စကားလက္ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေပါက္ျပားကို ပုခံုးေပၚမွ ခ်ကာ သူ႕ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။

`ေဟ့ေကာင္ ဟိုမွာ မေလးရယ္ မေလး’



ဆန္ႀကီးက အနားက ကပၸလီ တစ္ေယာက္ကို လွမ္းေျပာသည္။



လူတန္းႀကီးထဲတြင္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားသည္။ ရပ္ေတာ့မည္လိုလို တံု႔သြားသည္။ ဆန္ႀကီးႏွင့္ ကပၸလီ

သံုးေယာက္က လမ္းကို ျဖတ္ကာ စကားလက္တို႔ ရထားဆီသို႔ ေျပးလာသည္။ ေနာက္က စစ္ဗိုလ္က ေအာ္၍ လိုက္လာသည္။

`ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ဘယ္ ထြက္ေျပးတာလဲ ျပန္လာခဲ့၊ မင္းတို႔ကို၊ ဟင္ စကားလက္ပါလား၊ ဘယ္လို ျဖစ္လာတာလဲ၊

ၾကည့္စမ္းပါဦး စကားလက္၊ ဒီေကာင္ေတြကို တစ္မနက္လံုး ထိန္းလာရတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ညစ္လွၿပီ’

`ဗိုလ္ႀကီး ရန္ဒယ္၊ ဒီ ကပၸလီေတြက စကားလက္တို႔ ယာေတာကပါ၊ ေဟာဒါက စကားလက္တို႔ ယာေတာက

ကူလီေခါင္း ဆန္ႀကီး၊ သူက အယ္လီဂ်ာတဲ့၊ ၿမိဳင္သာယာကပါ၊ စကားလက္ကို ေျပာစရာ ရွိလို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ ကဲ ဘယ္လို ျဖစ္လာၾကတာလဲ ဆန္ႀကီး’

စကားလက္က

ကပၸလီ

သံုးေယာက္ကို

လက္ဆြဲ

ႏႈတ္ဆက္သည္။

သူ႕လက္

ႏုႏု

ေဖြးေဖြးကေလးက

လက္မည္းမည္းႀကီးေတြ ထဲတြင္ ေပ်ာက္ေနသည္။ ကပၸလီမ်ားသည္ သူတို႔ သခင္မ ေခ်ာေခ်ာကေလးေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ကို အေရးတယူ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း သူတို႔ အေဖာ္မ်ား ေရွ႕တြင္ ဂုဏ္ယူေနဟန္ ရွိသည္။

`ဆန္ႀကီးတို႔ ဘာလာ လုပ္ၾကတာလဲ ဟင္၊ ထြက္ေျပး လာၾကတာလား၊ ထြက္ေျပးေတာ့ေကာ လြတ္မွာလား၊

316

ေနာက္က လိုက္မဖမ္းေတာ့ဘူးတဲ့လား’

စကားလက္က အထင္လြဲကာ မာန္မဲေနသျဖင့္ ဆန္ႀကီးတို႔ တစ္သိုက္က ရယ္လိုက္ၾကသည္။



`ဘယ္ကလာၿပီး ထြက္ေျပးရမွာလဲ မေလးရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၿမိဳင္သာယာမွာ အေကာင္းဆံုး အသန္ဆံုး လူေတြ

ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လာေခၚတာေပါ့၊ ဗိုလ္ေလး ဖရင့္ကင္နဒီ ကိုယ္တိုင္ လာေခၚတာ’

`ဘာလုပ္ဖို႔တဲ့လဲ’



`မေလး မၾကားေသးဘူးလား၊ ယန္ကီေတြ ေရာက္လာမွာမို႔ ပုန္းက်င္းေတြ တူးရမယ္တဲ့၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျမတူး

လိုက္ရတယ္’

စကားလက္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီး ရန္ဒယ္သည္ ပုန္းက်င္း ဆိုသည့္ စကားလံုးကို သေဘာက်၍ ရယ္လိုက္ၾက၏။

ကတုတ္က်င္းမ်ားကို ပုန္းက်င္းဟု ဆန္ႀကီး ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။

`ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျမတူးလိုက္ဖို႔ ေခၚေတာ့ မေလးတို႔ ေမေမက လိုက္သြားတဲ့၊ ယာေတာမွာ ကၽြန္ေတာ္ မရွိရင္လည္း

ျဖစ္တယ္တဲ့၊ တို႔ထက္ ျပည္နယ္ ကိစၥက အေရးႀကီးတယ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း သူတို႔ ခိုင္းတာ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ေပးလိုက္ ဆိုၿပီး ေဒၚလာ တစ္ျပား ေပးလိုက္ေသးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ လိုက္လာရတာ’

`ဒါ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ ဗိုလ္ႀကီး ရန္ဒယ္’



`ရွင္းရွင္းေလးပါ၊ အတၱလန္တာ တစ္ဝိုက္မွာ ကတုတ္က်င္း မ်ားမ်ား တူးစရာ လိုေနတယ္၊ တပ္သားေတြကို အတူး

ခိုင္းခ်ိန္ မရဘူး၊ ေရွ႕တန္းမွာ အေရးႀကီး ေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေတာက ကပၸလီေတြကို လိုက္ၿပီး ေခၽြးတပ္ ဆြဲရတာ’

`ဒါေပမယ့္’



စကားလက္ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အတၱလန္တာ ပတ္လည္တြင္ ကတုတ္က်င္းေတြ ေနာက္ထပ္ တူးရဦးမည္။

အဘယ့္ေၾကာင့္

ေနာက္ထပ္

တူးရဦးမည္နည္း။

မႏွစ္ကတင္ပင္

ပတ္ပတ္လည္တြင္

ကတုတ္က်င္းမ်ား၊

ခံတပ္မ်ား၊

အေျမာက္ပစ္စင္မ်ားကို တူးခဲ့၊ ေဆာက္ခဲ့ၿပီးၿပီ မဟုတ္ေလာ။ ထို ကတုတ္က်င္းမ်ားသည္ အတၱလန္တာ ပတ္လည္တြင္ ကြက္လပ္ မရွိသေလာက္ ပြစာက်ဲေနၿပီ မဟုတ္ေလာ။ ယခု ဘာေၾကာင့္ တူးရဦးမည္နည္း။

`ဒါေပမယ့္ စကားလက္တို႔မွာ ကတုတ္က်င္းေတြ အမ်ားႀကီး တူးၿပီးၿပီ မဟုတ္လား၊ ေနာက္ထပ္ တူးဖို႔ လိုေသးလို႔လား၊

ခုေတာင္ တူးၿပီးသားေတြ အားလံုး မလိုလို႔ ဒီအတိုင္း ထားရတယ္ မဟုတ္လား၊ ဧကႏၲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္က’

`ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ရွိ ကတုတ္က်င္းေတြက ၿမိဳ႕ႏွင့္ တစ္မိုင္ ေဝးတယ္’ ဗိုလ္ႀကီး ရန္ဒယ္က ေျပာသည္။

`သိပ္နီးလြန္းေတာ့ လံုျခံဳေရး အတြက္ စိတ္မခ်ရဘူး၊ ခုတူးမယ့္ ကတုတ္က်င္းေတြက အျပင္ဘက္ ေဝးေဝးမွာ တူးမွာ၊ အျပင္ စည္းေၾကာင္း ဆိုပါေတာ့၊ ေနာက္တစ္ခါ ဆုတ္ရရင္ အတၱလန္တာကိုပဲ ဆုတ္ရေတာ့မွာ’

စကားလက္ မ်က္လံုး ျပဴးသြားသည္။ သူ႕ေနာက္ဆံုး စကားေၾကာင့္ ဗိုလ္ႀကီး ရန္ဒယ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားသည္။

317



`ဒါေပမယ့္

ေနာက္ထပ္ေတာ့

ဆုတ္ရေတာ့မွာ

မဟုတ္ပါဘူး၊

ကင္နက္ေဆာ

႐ိုးမက

ခံစစ္ေၾကာင္းေတြက

စိတ္ခ်ရပါတယ္၊ ေတာင္ေစာင္းေတြမွာလည္း အေျမာက္ေတြ ဆင္ၿပီးပါၿပီ၊ လမ္းေတြကို စီးၿပီး ေနရာ ယူထားတာပါ၊ ယန္ကီေတြ မလာႏိုင္ပါဘူး’

ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္၏။ ဗိုလ္ႀကီး ရန္ဒယ္က မ်က္လံုးခ်င္း မဆိုင္။ မ်က္လႊာ ခ်လိုက္သျဖင့္

စကားလက္ စိုးရိမ္သြားသည္။ `ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ဟာ ႐ိုးမက ဆင္းလာၿပီး ေျမျပန္႔ကို ေရာက္ရင္ မသက္သာဘူး၊ ေရေရလည္လည္ ခံရမွာပဲ’ ဆိုသည့္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ စကားမ်ားကို ျပန္၍ အမွတ္ ရသည္။

`ယန္ကီေတြ ဆင္းလာလိမ့္မယ္လို႔’



`ဟင့္အင္း မလာႏိုင္ပါဘူး၊ ကဲ ဒီေလာက္လည္း စိုးရိမ္ မေနပါႏွင့္၊ စိတ္ ေအးေအး ထားပါ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္က

အားလံုး ျပင္ဆင္ၿပီးပါၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကတုတ္က်င္းေတြ တူးေနၾကတာေပါ့၊ ကဲ စကားေျပာခ်ိန္ မရဘူး၊ သြားဦးမယ္၊ စကားေျပာလို႔ေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕၊ ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔ မေလးကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့၊ သြားမယ္’

`ကဲ ဆန္ႀကီးတို႔ေရ သြားေပေတာ့၊ ေနထိုင္ မေကာင္းရင္ အဆင္မေျပရင္ မေလးဆီကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္၊

မက္မံုပင္လမ္း အဆံုးက အိမ္ႀကီးမွာ ေနတယ္၊ ေၾသာ္ ခဏေနဦး’ စကားလက္က ဝတ္စံု အိတ္ထဲသို႔ ႏိႈက္ၾကည့္သည္။ `အမယ္ေလး ဒုကၡပဲ၊ အိတ္ထဲမွာ တစ္ျပားမွ ပါမလာဘူး၊ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ စကားလက္ကို ပိုက္ဆံ နည္းနည္း ေပးပါ၊ ေရာ့ ဆန္ႀကီး၊ မင္းတို႔ ေဆးလိပ္ဖိုး၊ ေကာင္းေကာင္း ေနေနာ္၊ ဗိုလ္ႀကီး ရန္ဒယ္ ေျပာတာကုိ နားေထာင္’

ကပၸလီတန္းႀကီးသည္ ဖုန္လံုးႀကီးထဲတြင္ ထြက္သြားသည္။ ဆန္ႀကီးက သူ႕အသံ ၾသၾသႀကီးျဖင့္ သီခ်င္း ဆိုသြားသည္။



`ေယာက်္ားေတြက မေကာင္းဘူးေနာ္ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ဗိုလ္ႀကီး ရန္ဒယ္ စကားလက္ကို

လိမ္ေျပာသြားျပန္ၿပီ၊ မိန္းမေတြ သိရင္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ကုန္မွာ စိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ အမွန္ကို မေျပာဘူး၊ ညာေျပာ သြားတယ္၊ အႏၲရာယ္ မရွိဘူး ဆိုရင္ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီ ကတုတ္က်င္းသစ္ေတြကို တူးေန ရေသးသလဲ၊ ၿပီးေတာ့ ျပည္နယ္ တပ္မေတာ္မွာလည္း စစ္သား မရွိေတာ့ဘူးလား၊ ဘာျဖစ္လို႔ ကပၸလီေတြကို ကတုတ္က်င္း အတူး ခိုင္းေနရတာလဲ’

ရက္ ဘတ္တလာက ျမင္းကို ေမာင္းလိုက္သည္။



`စစ္တပ္မွာ လူသိပ္နည္းေနတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ၿမိဳ႕ေစာင့္တပ္ဖြဲ႔ကို မေခၚသလဲ မသိဘူး၊ ကတုတ္က်င္း တူးတာကေတာ့

လိုလိုမယ္မယ္ တူးတာ ေနမွာပါ၊ တကယ္လို႔ ၿမိဳ႕ကို ဝိုင္းပိတ္ထားရင္ ကတုတ္က်င္းေတြဟာ အလြန္ ထိေရာက္တယ္၊ ၾကည့္ရတာကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္က အတၱလန္တာက ေနၿပီး ခံမယ့္ ပံုပဲ’

`ၿမိဳ႕ကို ပိတ္ဆို႔ထားမယ္ ဟုတ္လား၊ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ျပန္လွည့္ပါ၊ စကားလက္ အိမ္ျပန္ရမယ္၊ ၿမိဳင္သာယာကို

ခုျပန္ရမယ္’

`ဘယ္လို ျဖစ္သြားတာလဲ’



`ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာပဲ ေျပာတယ္ မဟုတ္လား၊ ၿမိဳ႕ကို ဝိုင္းပိတ္ ထားမယ္ဆို၊ ၿမိဳ႕ကို ဝိုင္းပိတ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ

318

စကားလက္ ၾကားဖူးလွၿပီ၊ ေဖေဖေတာင္ အဲဒါမ်ိဳး ေတြ႔ဖူးသလား မဆိုႏိုင္ဘူး၊ ေဖေဖ ေျပာျပဖူးတယ္’

`ဘယ္လို ဝိုင္းပိတ္တာလဲ၊ ဘယ္မွာလဲ’



`ဒေရာ္ဂီဒါ စစ္ပြဲမွာေလ၊ ကရြမ္းဝဲက အိုင္းရစ္ လူမ်ိဳးေတြကို အကုန္ ဝိုင္းပိတ္ ထားတယ္တဲ့၊ ၿမိဳ႕ထဲက လူေတြ ဘာမွ

စားစရာ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့၊ လူေတြ ငတ္ၿပီး ေသလိုက္တာ ေသာက္ေသာက္လဲပဲတဲ့၊ ေဖေဖက ေျပာတယ္၊ အငတ္ မခံႏိုင္ေတာ့ ေၾကာင္ေတြ ႂကြက္ေတြကို သတ္စားရသတဲ့၊ ေနာက္ဆံုး ပိုးဟပ္ေတြကိုေတာင္ ျပဳတ္စားရသတဲ့၊ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ လူသားလည္း စားၾကရတယ္တဲ့၊ ေဖေဖ ေျပာဖူးတယ္၊ ကရြမ္းဝဲက ၿမိဳ႕ကို သိမ္းၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြကိုလည္း ဘုရား၊ ဘုရား၊ ဝိုင္းပိတ္ ထားရင္ေတာ့ ဒုကၡ ေရာက္ကုန္ၾကေတာ့မွာပဲ’

`ေၾသာ္၊ ကေလးမကလည္း ေတာ္ေတာ္ ခက္ပါလား၊ မင္းေလာက္ ဗဟုသုတ ေခါင္းပါးတဲ့ ကေလးမမ်ိဳး က်ဳပ္ တစ္ခါမွ

မေတြ႔ဖူးေသးဘူၚ၊ ဒေရာ္ဂီဒါ တိုက္ပြဲ ဆိုတာ ဆယ့္ေျခာက္ရာစုက ျဖစ္တဲ့ စစ္ပြဲပါ ကြယ့္၊ မင္း ေဖေဖ မစၥတာ အိုဟာရာ ေမြးေတာင္ မေမြးေသးပါဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ယန္ကီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းဟာလည္း ကရြမ္းဝဲ မဟုတ္ပါဘူး’

`အမယ္ေလး၊ ကရြမ္းဝဲ ထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ဆိုးသတဲ့၊ ၿပီးေတာ့’



`ႂကြက္သား စားရတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ဘာဆန္းတာ မွတ္လို႔၊ တေလာကေလးတြင္ ဟုိတယ္မွာ ႂကြက္သား

ေကၽြးေသးတာပဲ၊ ပိုလို႔ေတာင္ ေကာင္းေသး၊ က်ဳပ္ မၾကာခင္ ရစ္ခ်္မြန္ကို ျပန္မယ္၊ ဟုိမွာေတာ့ အစားအေသာက္ ေကာင္းေကာင္း စားဖို႔၊ ဇိမ္ႏွင့္ ေနဖို႔ေလာက္ပဲ စိတ္ကူးေနတဲ့လူ’

`အစားအေသာက္ ေကာင္းေကာင္း စားရတာတို႔ ဇိမ္ႏွင့္ ေနရတာတို႔ထက္ ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းနည္း မရွိဘူးလို႔

က်ဳပ္ ထင္တာပဲ၊ က်ဳပ္ ဒီမွာ ၾကာၾကာ ေနတာကေတာ့၊ အဲ က်ဳပ္က စစ္ပြဲေတြမွာ ၿမိဳ႕ေတြကို ဝိုင္းပိတ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ဖတ္ဖူးလွၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေတြ႔ မၾကံဳေသးဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေတြ႔ သိရေအာင္ ဆိုၿပီး ဒီမွာ ၾကာၾကာ ေနတာပဲ၊ က်ဳပ္က ဘာ စိုးရိမ္စရာ ရွိသလဲ၊ စစ္သားမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဘယ္သူက ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ၿပီးေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳတို႔ ဘာတို႔လည္း လိုခ်င္တယ္ ဆိုပါေတာ့၊ ဒီမွာ ကေလးမ၊ အေတြ႔အၾကံဳသစ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရွာင္မေျပးႏွင့္၊ အေတြ႔အၾကံဳဟာ စိတ္ဓာတ္ကို ႂကြယ္ဝ ရင့္သန္ေစတယ္’

`စကားလက္ စိတ္ဓာတ္က ရင့္သန္ၿပီးသားပါ’



`မင္း သိၿပီးသားမ်ား ျဖစ္ေနမလား မသိဘူး၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ေျပာရဦးမယ္၊ နည္းနည္းေတာ့ ေယာက်္ား မပီသရာ

ေရာက္သေပါ့ေလ၊ က်ဳပ္ ဒီမွာ ၾကာၾကာ ေနတာက ဒီၿမိဳ႕ကို ရန္သူ ဝိုင္းရင္ မင္းကို ကယ္ဖို႔မ်ား ျဖစ္မလား မသိဘူး၊ က်ဳပ္ တစ္သက္မွာ ဒုကၡ ေရာက္ေနတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို တစ္ခါမွ မကယ္ဖူး ေသးဘူး၊ အေတြ႔အၾကံဳသစ္ တစ္ခု ရတာေပါ့ေလ’

သူ႕ကို ေနာက္ေျပာင္ေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း စကားလက္ သိသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားေနာက္ တရားပါ ဆိုသလို သူ႕

စကားေနာက္တြင္ အဓိပၸာယ္ ရွိသည္။ စကားလက္က ေခါင္းကို ပင့္၍ ယမ္းလိုက္သည္။

319



`အိုး၊ မလိုပါဘူး၊ စကားလက္က ရွင္ ကယ္မွ ျဖစ္မွာလား၊ စကားလက္ ဘာသာ စကားလက္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ပါတယ္၊

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္’

`ဒီလို မေျပာႏွင့္ေလ မိန္းကေလး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ရင္ မင္း စိတ္ထဲမွာပဲ မင္းထား၊

ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ သြားမေျပာ လိုက္ေလႏွင့္၊ ယန္ကီ မိန္းကေလးေတြ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡ ေရာက္ေနတာေပါ့၊ ယန္ကီ မိန္းကေလးေတြဟာ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္၊ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ ထိန္းသိမ္းႏိုင္တယ္လို႔ ႂကြားတာေလး တစ္ခုပဲ၊ သူတို႔ ေျပာတဲ့ အတိုင္း ဟုတ္သေလာက္ေတာ့လည္း ဟုတ္တာေပါ့ေလ၊ ဒီေတာ့ ေယာက်္ားေတြက အသာ ၾကည့္ေန လိုက္တာေပါ့၊ သူတို႔ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္သလဲ’

`ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ေတာ္ေတာ့’ စကားလက္ ေဒါပြေနၿပီ။ သူ႕ကို ယန္ကီ မိန္းကေလးေတြႏွင့္ ႏႈိင္းသည့္ အတြက္

ပို၍ ခံျပင္းေနသည္။ `ရွင္ ေျပာတာေတြကို စကားလက္ တစ္ခုမွ မယံုဘူး၊ ၿမိဳ႕ကို ဝိုင္းမယ္ ဆိုတာလည္း မယံုဘူး၊ ယန္ကီေတြ အတၱလန္တာ ေရာက္လာမယ္ ဆိုတာလည္း မယံုဘူး’

`ေလာင္းလိုက္ေလ၊ ေနာက္ တစ္လ အတြင္း ေရာက္ၿပီတဲ့၊ က်ဳပ္ ႐ံႈးရင္ က်ဳပ္က သၾကားလံုး တစ္ေသတၱာ ေပးမယ္၊

မင္း ႐ံႈးရင္’ သူ႕ မ်က္လံုး နက္နက္မ်ားက စကားလက္၏ ႏႈတ္ခမ္းကို လွမ္းၾကည့္သည္။ `တစ္ခါ အနမ္း ခံရမယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ’

ေစာေစာက ယန္ကီေတြ ေရာက္လာမည္ ဆိုသျဖင့္ စကားလက္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေနသည္။ ယခု သူ႕ စကားေၾကာင့္

ယန္ကီ ေၾကာက္သည့္ စိတ္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္သည္ မသိေတာ့။ ဤကိစၥကမူ စစ္ေရး စစ္ရာ ကိစၥေတြထက္ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသည္။ စကားလက္ မျပံဳးမိေအာင္ မနည္း ခ်ဳပ္တည္းေနရသည္။ သူ႕ကို ဦးထုပ္စိမ္းကေလး လက္ေဆာင္ ေပးၿပီးသည့္ ေနာက္၌ ရက္ ဘတ္တလာသည္ သူ႕ကို ခ်စ္ေနသူ တစ္ဦး ထင္ေစေလာက္သည့္ အျပဳအမူမ်ိဳး တစ္ခုမွ် မလုပ္ခဲ့။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥကို မည္သည့္ အခါမွ် ေျပာသူ မဟုတ္။ သူ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥကိုလည္း စကားစပ္၍မွ် ေျပာေလ့ မရွိ။ ယခုမူ စကားလက္က ေရလာေျမာင္းေပး မလုပ္ရဘဲ သူ႕ဘာသာသူ ထိုကိစၥမ်ိဳးကို ေျပာလာၿပီ။

`ဒီလို

ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ

အေသးအဖြဲ

ကိစၥေလးေတြကို

စကားလက္

စိတ္မဝင္စားဘူး’

စကားလက္က

ေအးစက္စက္ျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္၍ ေျပာလိုက္သည္။ `စကားလက္က ရွင့္ကို နမ္းမယ့္ အစား ဝက္ တစ္ေကာင္ နမ္းမွာေပါ့’

`ဒါကေတာ့ အႀကိဳက္ တစ္မ်ိဳးစီေပါ့ကြယ္၊ က်ဳပ္ ၾကားဖူးတယ္၊ အိုင္းရစ္ လူမ်ိဳးေတြဟာ ဝက္ကို သိပ္ခ်စ္ၾကတာပဲတဲ့၊

အိပ္ရာ ေအာက္မွာေတာင္ ထားၿပီး သိပ္သတဲ့ မင္းမွာ နမ္းမယ့္သူ တစ္ေယာက္ လိုေနတယ္၊ နမ္းမယ့္လူ မရွိလို႔ ခုလို ျဖစ္ေနတာ၊ ဘာျဖစ္လို႔ မွန္းေတာ့ မသိဘူး၊ မင္း ထားဖူးခဲ့တဲ့ အဆက္ မွန္သမွ်က မင္းကို လန္႔ေနၾကတယ္၊ တေလးတစား ဆက္ဆံေနၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း မင္းကို ေၾကာက္ေနၾကတယ္၊ မထိရဲ မတို႔ရဲၾကဘူး၊ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ၊ မင္း စိတ္တိုလာတယ္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရား ေခါင္းပါး လာတယ္၊ သနားညႇာတာစိတ္ ကင္းလာတယ္၊ ဒီေတာ့ မင္း အနမ္းခံဖို႔ လိုေနတယ္၊ ေကာင္းေကာင္း နမ္းတတ္တဲ့ လူ တစ္ေယာက္က နမ္းတာကို ခံဖုိ႔ လိုေနတယ္’

စကား ေျပာရသည္က ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ မရွိ။ စကားႏိုင္ လုရသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနသည္။ ရက္ ဘတ္တလာႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္

ထိုအတိုင္းခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သာ စကားႏိုင္ လုလွ်င္ သူခ်ည္း ႐ံႈးရသည္။

320



`အဲဒီလူဟာ ရွင္ပဲလို႔ ရွင့္ကိုယ္ရွင္ ထင္သေပါ့၊ ဟုတ္လား’



စကားလက္က ေလွာင္သည္။ စိတ္ထဲကမူ ခံျပင္း လွၿပီ။



`ဟုတ္တာေပါ့၊ တကယ္လို႔ က်ဳပ္မွာ အပန္းမႀကီးဘူး ဆိုရင္ေပါ့ေလ၊ က်ဳပ္ကို အနမ္း ေကာင္းတယ္လို႔ေတာ့

ေျပာၾကတာပဲ’

`အို ရွင္ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ’



ရက္ ဘတ္တလာသည္ နည္းနည္း ေစာ္ကားလြန္းၿပီ ထင္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ခပ္ျပံဳးျပံဳး။

သူ႕ မ်က္လံုး နက္နက္မ်ား ထဲတြင္ ေတာမီးလွ်ံလို ေတာက္ေနသည့္ အေရာင္ တစ္ခုကို လွ်ပ္တစ္ျပက္ ျမင္လိုက္ရသည္။

`မင္းကို ဦးထုပ္ကေလး လက္ေဆာင္ ေပးတဲ့ေန႔က က်ဳပ္ နမ္းလိမ့္မယ္လို႔မ်ား မထင္မိဘူးလား’



`ဘာလို႔ ထင္ရမွာလဲ၊ ရွင္ ေတာ္ဆို ေတာ္’



`ဒီလိုဆို မင္း ေတာ္ေတာ္ ညံ့ေသးတာပဲ၊ ၾကားရတာ စိတ္မေကာင္း လိုက္တာ၊ တကယ္ ေတာ္တဲ့ မိန္းကေလး ဆိုရင္

ဒီလူ ငါ့ကို ဘာေၾကာင့္မ်ား မနမ္းသလဲလို႔ စဥ္းစားမွာပဲ၊ တကယ္ ေတာ္တဲ့ မိန္းကေလး ဆိုတာ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ရဲ႕ အနမ္းကိုလည္း ခံခ်င္တယ္၊ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တယ္၊ နမ္းရင္လည္း စိတ္ဆိုးဟန္ ေဆာင္တတ္တယ္၊ အဲဒါ မင္း ျမဲျမဲ မွတ္ထား၊ တစ္ေန႔ေတာ့ နမ္းမွာေပါ့ကြယ္၊ မင္းလည္း သေဘာက်မွာပါပဲ၊ စိတ္မပ်က္ပါႏွင့္၊ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး၊ စိတ္ေတာ့ ရွည္ရွည္ထားပါ၊ က်ဳပ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္’

သူ႕ကို တမင္သက္သက္ မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာေနမွန္း စကားလက္ သိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထံုးစံအတိုင္း သူ႕စကားက

အခံရ ခက္သည္။ သူ ေျပာသည့္ စကားထဲတြင္ အမွန္ေတြ ပါသည္။ ဤမွ် ေျပာလိုက္ရလွ်င္ ေက်နပ္သြားပံု ရသည္။ အကယ္၍သာ အတင့္ရဲလာလွ်င္ မိမိကလည္း အေၾကာင္း ျပလိုက္ရမည္ဟု စကားလက္ ေတးထားသည္။

`ကဲ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ျပန္ေမာင္းပါ၊ ကၽြန္မ ေဆး႐ံု ျပန္ခ်င္တယ္’



`တကယ္ ျပန္ခ်င္ပလား၊ ဒါျဖင့္ က်ဳပ္ ေျပာတာ နားေထာင္ ရတာထက္ သန္းရွာရတာ အနာေတြ ပတ္တီး စည္းရတာကို

ပိုၿပီး သေဘာက်တယ္ ဆိုပါေတာ့၊ ရပါတယ္၊ ႀကီးျမတ္တဲ့ အေရးေတာ္ပံုႀကီး အတြက္ ထက္ထက္သန္သန္ အလုပ္ လုပ္ခ်င္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို က်ဳပ္က ဆြဲထားလို႔ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ’

ရက္ ဘတ္တလာက ျမင္းရထားကို ျပန္လွည့္ၿပီး ငါးေျမႇာင့္ဆိုင္ဆီသို႔ ေမာင္းလာသည္။



`က်ဳပ္ ဘာျဖစ္လို႔ ေရွ႕ကို တစ္ဆင့္ မတက္သလဲ ဆိုေတာ့’ ရက္ ဘတ္တလာက ေစာေစာက စကားကို ျပန္ဆက္သည္။

စကားလက္က ဤစကား ေျပာခ်င္ မေျပာခ်င္ကို သူ စဥ္းစားဟန္ မတူ။ `မင္းကို နည္းနည္း ႀကီးလာေအာင္ ေစာင့္ခ်င္ေသးလို႔ပါ၊ ခုေန မင္းကို နမ္းရရင္ သိပ္ အရသာ ရွိမွာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ က်ဳပ္က တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္တယ္၊ အရသာ ခံရင္လည္း ျပည့္ျပည့္ဝဝ အရသာ ခံခ်င္တယ္၊ သူငယ္ႏွပ္စားအရြယ္ ကေလးေလးေတြကို နမ္းရတာ အရသာ မရွိဘူး’

321



ရက္ ဘတ္တလာက ျပံဳးသည္။ ေဒါပြသျဖင့္ နိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္ေသာ စကားလက္၏ ရင္အံုကို တစ္ခ်က္ ေစြ၍

ၾကည့္လိုက္၏။

`ၿပီးေတာ့

မင္း

စိတ္ထဲမွာ

အက္ရွေလ

ဆိုတဲ့

သနားစရာ

လူ

တစ္ေယာက္ကို

ေမ့ေမ့

ေပ်ာက္ေပ်ာက္

ျဖစ္သြားေအာင္လည္း အခ်ိန္ ေစာင့္ရဦးမယ္’

အက္ရွေလ၏ အမည္ကို ၾကားရသည္၌ စကားလက္ ရင္ထဲတြင္ နင့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ပူေႏြးေသာ မ်က္ရည္မ်ားသည္

မ်က္လံုးတြင္ ဝဲလာၾက၏။ ေမ့ေပ်ာက္သည္ အထိဟု ဆိုသည္။ မေမ့။ အက္ရွေလကို သူ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့။ ေနာင္ အႏွစ္ တစ္ေထာင္ ၾကာသည္ အထိ မေမ့။ ယခု အခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ ယန္ကီ သံု႔ပန္း စခန္း တစ္ခုတြင္ ဒုကၡ ခံေနရရွာေတာ့မည္။ ျခံဳစရာ ေစာင္မရွိ။ အနားတြင္ ပိုက္ေထြး ယုယမည့္သူ မရွိ။ စကားလက္သည္ သူ႕ေဘးတြင္ ထိုင္လိုက္လာသည့္ ရက္ ဘတ္တလာကို ရြံရွာ စက္ဆုပ္လာသည္။ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္တို႔ကို စားလ်က္ ဝတ္ေကာင္း စားလွကို ဝတ္ကာ စကားေျပာလွ်င္ အထက္စီးႀကီးျဖင့္ ေျပာတတ္သည့္ ရက္ ဘတ္တလာကို စက္ဆုပ္သည္။

စကားလက္ စိတ္ဆိုးလြန္းသျဖင့္ စကား မေျပာႏိုင္။ အတန္ၾကာမွ် ႏွစ္ေယာက္သား တိတ္ဆိတ္ ေနၾကသည္။



`မင္းႏွင့္ အက္ရွေလ အေၾကာင္းကို ခု က်ဳပ္ အကုန္ သိပါၿပီ’ ရက္ ဘတ္တလာက ဆက္ျပန္သည္။ `ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္

စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ မင္း မလွမပ ျဖစ္ေနပံုကို ျမင္ၿပီးကတည္းက မ်က္စိ ေဒါက္ေထာက္ၿပီး မင္းကို အကဲခတ္လာတာ၊ ဘာေတြ အကဲခတ္မိသလဲ ဆိုတာေကာ သိရဲ႕လား၊ မင္းဟာ အပ်ိဳေပါက္ ေက်ာင္းသူမေလးလို အက္ရွေလကို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ခ်စ္ေနတယ္၊ သူကလည္း သူ႕ ဂုဏ္သိကၡာက ခြင့္ျပဳတဲ့ အတိုင္းအတာ အထိ မင္းကို ျပန္ခ်စ္တယ္၊ ဒီၾကားထဲက မီလာနီ ခမ်ာကေတာ့ ဘာမွ မသိရွာဘူး၊ မင္းက မီလာနီကို ခပ္တည္တည္ႏွင့္ တစ္ပတ္႐ိုက္ ခဲ့တယ္၊ ဒါေတြ က်ဳပ္ အကဲခတ္လို႔ ရတာေတြပဲ၊ က်ဳပ္ အားလံုး သိတယ္ ကေလးမ၊ က်ဳပ္ မသိတာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္၊ သိလည္း သိခ်င္ေနတယ္၊ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီး လူေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ အက္ရွေလဟာ သူ႕ ဂုဏ္သိကၡာကို ေဘးခ်ိတ္ၿပီး မင္းကို နမ္းဖူးသလား၊ မနမ္းဖူးဘူးလား၊ အဲဒီ တစ္ခုေတာ့ က်ဳပ္ မသိဘူး’

စကားလက္က ဘာမွ် မေျပာ။ မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္သို႔ လႊဲလိုက္သည္။



`ၾသ၊ ဒါျဖင့္ နမ္းဖူးတယ္ေပါ့၊ ဧကႏၲ နာတာလူး အားလပ္ရက္ ျပန္လာတုန္းက ထင္တယ္၊ ခုေလာက္ ဆိုရင္ ဒီလူ

ေသမ်ား ေသပလား မသိဘူး၊ မင္းေတာ့ ေဆြးက်န္ရစ္ခဲ့မွာပဲေနာ္၊ ဒါေပမယ့္ ၾကာေတာ့ ေမ့သြားမွာပါကြယ္၊ သူ နမ္းတာကို ေမ့ေလာက္တဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္ကို ေျပာေပါ့၊ အဲဒီေတာ့’

စကားလက္ သူ႕ဘက္သို႔ လွည့္လိုက္သည္။



`ရွင္ မိုက္႐ိုင္းလွခ်ည္လား ဟင္’ စကားလက္၏ မ်က္လံုး စိမ္းစိမ္းမ်ားသည္ အေရာက္ တလက္လက္ ထြက္ေနၾကသည္။

`ဖယ္၊ ရွင့္ ရထားႏွင့္ မလိုက္ဘူး၊ ခု ဆင္းမယ္၊ ရပ္ေပးပါ၊ မရပ္ရင္ ကၽြန္မ ခုန္ဆင္းပစ္လိုက္မယ္၊ ရွင္ႏွင့္လည္း စကား မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေတာ္ၿပီ’

ရက္ ဘတ္တလာက ရထားကို ရပ္ေပးလိုက္သည္။ သူက ဆင္း၍ တြဲမေပးခင္ စကားလက္က ရထားေပၚမွ

322

ခုန္ခ်လိုက္၏။ ဝတ္စံုက ဘီးႏွင့္ ၿငိေနသျဖင့္ ေအာက္ခံ ဝတ္စံုမ်ား၊ ေဘာင္းဘီတိုမ်ားျဖင့္ မလွမပ ျဖစ္ေနသည့္ စကားလက္ကို လမ္းသြား လမ္းလာ မ်ားက ဝိုင္းၾကည့္ ေနၾကသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက လွမ္း၍ ျဖဳတ္ေပးလိုက္၏။ စကားလက္ ေဆာင့္ႀကီး ေအာင့္ႀကီးျဖင့္ ထြက္လာသည္။ ျပန္၍လည္း မၾကည့္။ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းလည္း မျပဳ။

ရက္ ဘတ္တလာက ခပ္အုပ္အုပ္ ရယ္ကာ ျမင္းကို ေမာင္းသည္။

323

၁၈



ျပည္တြင္းစစ္တစ္ေလွ်ာက္ အတၱလန္တာၿမိဳ႕တြင္ အေျမာက္သံ ေသနတ္သံမ်ားကို ပထမဆံုး ၾကားရျခင္းျဖစ္သည္။

ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားတို႔ အိပ္ရာမွ မႏုိးမီ ေဝလီ ေဝလင္းတြင္ ကင္နက္ေဆာ ႐ုိးမဘက္မွ အေျမာက္သံမ်ားကို သဲ့သဲ့ၾကားရ၏။ အသံက သိပ္မက်ယ္။ ႐ုတ္တရက္ နားေထာင္လွ်င္ မိုးဦး ေလဦး မုိးခ်ဳန္းသံမ်ားႏွင့္တူသည္။ မြန္းတည့္ခ်ိန္ေလာက္တြင္မူ ၿမိဳ႕ထဲက ရထားသံ၊ ျမင္းသံ၊ လူသံ စသည္တို႔ကို လႊမ္းသြားေအာင္ က်ယ္ေလာင္စ ျပဳလာ၏။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားက ဣေႁႏၵမပ်က္ဟန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ စကား ေျပာၾကသည္။ ရယ္ၾကသည္။ ျပဳျမဲ အလုပ္ကို လုပ္ၾကသည္။ သူတို႔ႏွင့္ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္မုိင္ အကြာတြင္ ဘာမွ် မျဖစ္သည့္ဟန္ ေဆာင္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ နားမ်ားကိုမူ စြင့္ထားၾကသည္။ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လံုး တစ္စံုတစ္ရာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသကဲ့သို႔ ရွိေနသည္။ ျပဳျမဲ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ေနၾကသည့္တုိင္ တစ္ေန႔လွ်င္ အႀကိမ္ တစ္ရာေလာက္ ရင္တမမ ျဖစ္ကာ နားတစြင့္စြင့္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အေျမာက္သံမ်ားသည္ ပို၍ နီးလာၿပီေလာ။ သို႔မဟုတ္ သူတို႔စိတ္ကပင္ ထင္ေနျခင္းေလာ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္သည္ ဤတစ္ခ်ီတြင္ ခံႏုိင္ပါဦးမည္ေလာ။ ခံဦးမည္ေလာ။

အေပၚယံ မ်က္ႏွာျပင္ ေအာက္တြင္ ထိတ္လန္႔ေခ်ာက္ခ်ားေနၾကသည္။ စစ္တပ္ေတြ ဆုတ္ခြာလာရသည္ႏွင့္အမွ်

အာ႐ံုေၾကာမ်ားသည္

တစ္ေန႔ထက္

တစ္ေန႔

တင္းလာၾကသည္။

ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ေၾကာင္းကိုမူ

မည္သူမွ်

ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိျခင္း မျပဳၾက။ ထိုအေၾကာင္းကို မေျပာရန္ တားျမစ္ထားသည့္ႏွယ္ တညီတၫြတ္တည္း ႏႈတ္ပိတ္ေရငံု လုပ္ေနၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေဝဖန္ေနၾကသည့္တုိင္ အာ႐ံုေၾကာမ်ားသည္ ေလ်ာ့ေျပ သြားျခင္း မရွိ။ တင္းျမဲ တင္းေနသည္။ ေသြးပူေနၾကသည္။ ယန္ကီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းသည္ အတၱလန္တာ တံခါးဝသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ ဆုတ္ရလွ်င္ ျပည္နယ္တပ္ေတြ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ေရာက္လာၾကေတာ့မည္။

ဆုတ္ခြာျခင္း မျပဳသည့္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တစ္ေယာက္ကို လိုခ်င္သည္။ ၾကံ့ၾကံ့ခံ၍ တိုက္မည့္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တစ္ေယာက္ကို

လိုခ်င္သည္။

အေဝးမွ အေျမာက္သံမ်ားကို ၾကားရသည္တြင္ ‘ဘုရင္ခံ ဘေရာင္း၏ အိမ္ေမြး တိရစၧာန္မ်ား’ ဟု ေခၚသည့္

ၿမိဳ႕ေစာင့္ တပ္မ်ားသည္ ခ်ာတာဟူခ်ီျမစ္ ကူးတို႔ဆိပ္မ်ား၊ တံတားမ်ားမွ ထြက္သြားၾကသည္။ ထိုေန႔က တိမ္ညိဳေတြ ဖံုးကာ မိႈင္းအံု႔ေနသည္။ ငါးေျမႇာင့္ဆိုင္ကို လြန္၍ မယ္ရွီလက္တာ လမ္းသို႔ ေရာက္လွ်င္ မုိးတဖြဲဖြဲ က်စ ျပဳလာသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက လမ္းေဘးမွ ထြက္၍ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ မက္မံုပင္ လမ္းေပၚရွိ စတုိးဆုိင္ေရွ႕ သစ္သားမုိးမ်ား ေအာက္မွေန၍ ေႂကြးေၾကာ္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ေဆး႐ံုမွ

စကားလက္ႏွင့္ ေမဘယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ စစ္ေျမျပင္သို႔ ထြက္သည့္ ၿမိဳ႕ေစာင့္ တပ္မ်ားကို ၾကည့္ရန္ ထိုေန႔က ခြင့္ရသည္။

ဦးေလး

ဟင္နရီႏွင့္

ဘဘႀကီး

မယ္ရီဝယ္သာတို႔

ၿမိဳ႕ျပကာကြယ္ေရး

တပ္ထဲတြင္ပါသျဖင့္

ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ရျခင္းျဖစ္သည္။ စကားလက္ႏွင့္ ေမဘယ္သည္ ဆရာဝန္ကေတာ္ ေဒၚေဒၚမိႏွင့္ အတူ လူအုပ္ၾကားထဲတြင္ ေရာက္ေနသည္။ ေျခဖ်ား ေထာက္၍ ၾကည့္ရသည္။ ေတာင္ပုိင္းသား စိတ္ဓာတ္က ဣ႒ာ႐ံုကိုသာ ျမင္ခ်င္ ၾကားခ်င္သည္။

324

စိတ္ေအးသက္သာစရာကို ေတြ႔ခ်င္ ျမင္ခ်င္သည္။ စကားလက္သည္ ေတာင္ပုိင္းသူပီပီ ဣ႒ာ႐ံုကို ျမင္လို ၾကားလိုသည့္တုိင္ လူေပါင္းစံု ပါသြားသည့္ ၿမိဳ႕ျပကာကြယ္ေရး တပ္မ်ားကို ၾကည့္ရင္း ရင္ေလးေနသည္။ ၿမိဳ႕ျပတပ္ဆိုသည္မွာ ဘာမွ အားမကုိးေလာက္။ ကေလးသာသာ လူငယ္ကေလးေတြလည္း ပါသည္။ အဘုိးႀကီးေတြလည္း ပါသည္။ ဤတပ္မ်ိဳးကို စစ္ေျမျပင္သို႔ ေခၚရၿပီဆိုလွ်င္ အေျခအေန ဆုိး၍သာ ျဖစ္ရမည္ဟု စကားလက္ တြက္လုိက္သည္။ ၿမိဳ႕ျပကာကြယ္ေရး တပ္တြင္ သန္သန္မာမာ လူငယ္လူရြယ္မ်ား ပါသင့္သေလာက္ ပါသည္မွာမွန္သည္။ သို႔ရာတြင္ အဘုိးႀကီးေတြ၊ လူမမည္ ကေလးေတြက အမ်ားစုျဖစ္သည္။ သူတို႔ကိုၾကည့္၍ စကားလက္ ရင္ထဲတြင္ စုိးရိမ္စိတ္ႏွင့္ သနားစိတ္ ေရာေထြးေနသည္။ အခ်ိဳ႕ အဘိုးႀကီးမ်ားက ေဖေဖ့ထက္ပင္ အသက္ႀကီးေသးသည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြ ေဖြးေဖြးျဖဴေနၿပီ။ စစ္ခ်ီ စစ္တက္ ဘင္ခရာသံႏွင့္ညီေအာင္ ေျခလွမ္း လွမ္းရသည္တြင္ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ ျဖစ္ေနသည္။ ဘဘႀကီး မယ္ရီဝယ္သာက မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ ေပးလိုက္သည့္ ေရခဲခ်ည္ ေရွာေစာင္ကို ပခံုးတြင္ စလြယ္သုိင္း၍ ပတ္ထားသည္။ စကားလက္တို႔တစ္သုိက္ကို ျမင္သည့္အခါတြင္ ျပံဳး၍ အေလးျပဳသြားလိုက္ေသးသည္။ စကားလက္တို႔ တစ္သုိက္က လက္ကုိင္ပဝါ ေဝွ႔ယမ္းျပ၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ သမီး ေမဘယ္က စကားလက္ လက္ေမာင္းကို ကိုင္ကာ ‘ေဖေဖေတာ့ ဒုကၡပါပဲကြယ္၊ မုိးသည္းသည္းရြာရင္ တစ္ခါတည္း ကိစၥေခ်ာမွာ၊ သူက ဒူလာ ေရာဂါႏွင့္’ ဟု ဆုိသည္။

ေနာက္ တစ္တန္းတြင္ ဦးေလး ဟင္နရီကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ကုတ္အက်ႌနက္ ေကာ္လာကို နားရြက္အုပ္သည္ထိ

ေထာင္ထားသည္။ မကၠစီကို စစ္ပြဲတြင္ ကိုင္ခဲ့သည့္ ပစၥတို ႏွစ္လက္ကို ခါးတြင္ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ ခ်ိတ္ကာ လက္တြင္ လက္အိတ္ကေလး တစ္လံုးကို ကုိင္ထားသည္။ သူ႕ေဘးတြင္ သူႏွင့္ရြယ္တူေလာက္ရွိမည့္ သူ႕ ဘ႑ာစိုးႀကီးလည္း ပါလာသည္။ ထီးကို မုိးေပးရင္း လိုက္လာသည္။ သူတို႔အတန္းတြင္ လူငယ္ကေလးေတြ လိုက္လာသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ အသ္ ၁၆ ႏွစ္ထက္ ေက်ာ္ပံု မရၾကေသး။ ေက်ာင္းမွ လစ္ကာ ၿမိဳ႕ျပကာကြယ္ေရး တပ္ထဲသို႔ လုိက္လာၾကျခင္းျဖစ္၏။ တခ်ိဳ႕က ဗိုလ္ေလာင္း ဝတ္စံုကို ဝတ္လ်က္။ စစ္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဝတ္စံုကို ဝတ္လ်က္။ မုိးေရျဖင့္ စိုရႊဲေနသည့္ မီးခုိးေရာင္ ဦးထုပ္ေပၚတြင္ စိုက္ထားသည့္ ၾကက္ေတာင္နက္မ်ားက လႈပ္ယမ္းေနသည္။ ရင္တြင္ စလြယ္သုိင္းထားသည့္ ရြက္ဖ်င္ႀကိဳးျပားႀကီးမ်ားတြင္

ေရေတြ

စိုရႊဲေနသည္။

ထိုအထဲတြင္

ေဒါက္တာမိ၏

သား

ဖိလစ္လည္း

ပါလာသည္။

က်ဆံုးသြားသည့္ သူ႕အစ္ကို၏ ဓားလြယ္ႀကီးကို ခပ္ႂကြားႂကြား လြယ္၍ ျမင္းစီး ပစၥတိုကို ခါးတြင္ ထုိးထားသည္။ ဦးထုပ္ကို ေခါင္းေပၚတြင္ ေဆာင္းထားသည္။ ဆရာဝန္ကေတာ္ ေဒၚေဒၚမိသည္ မ်က္စိေအာက္မွ ေပ်ာက္သြားသည္အထိ သူ႕သားကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္သည္။ ထိုေနာက္တြင္မူ အားကုန္သြားသည့္အလား စကားလက္ ပခံုးေပၚတြင္ ေခါင္းကို မွီထားလုိက္သည္။

တပ္သားအမ်ားစုမွာ လက္နက္တပ္ဆင္ထားျခင္းမရွိ။ သူတုိ႔ကို ထုတ္ေပးရေအာင္ ဆို၍လည္း ျပည္နယ္တြင္

႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္မ်ား၊ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္မ်ား မလံုေလာက္။ က်ဆံုးဒဏ္ရာရသည့္ ယန္ကီစစ္သားမ်ားထံမွ လက္နက္မ်ားကို ကုိင္ေဆာင္ရလိမ့္မည္ဟု ထင္ေနၾကသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေဘာင္ဝီဓားေျမႇာင္ကို ဖိနပ္ရွည္တြင္ ပတ္ကာ လွံမ်ားကို ကိုင္လာၾကသည္။

ကံေကာင္းသူမ်ားက

တူမီးေသနတ္မ်ားကိုလြယ္ကာ

ယမ္းမႈန္႔

ထည့္သည့္

ကၽြဲခ်ိဳမ်ားကို

ခါးတြင္

ခ်ိတ္ထားၾက၏။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္

ဂၽြန္စတန္၏

ဆုတ္စစ္တြင္

တပ္သားတစ္ေသာင္းေလာက္

က်ဆံုးခဲ့သည္။

ေနာက္ထပ္

တပ္ကူတစ္ေသာင္းေလာက္ လုိေနသည္။ ယခု သူ ရသည့္ စစ္ကူက အဘုိးႀကီးေတြ၊ လူမမည္ေတြသာပါသည့္ ၿမိဳ႕ေစာင့္တပ္။

325



ဤသည္ကို ေတြးမိသျဖင့္ စကားလက္ စုိးရိမ္ေနသည္။



အေျမာက္လွည္းႀကီးမ်ား

ျဖတ္အလာတြင္

ရႊံ႕ေတြစဥ္ကုန္သျဖင့္

လူအုပ္က

ေနာက္သို႔

ဆုတ္ေပးၾကသည္။

အေျမာက္ႀကီး တစ္ခုႏွင့္ ကပ္လ်က္ လားတစ္ေကာင္ကို စီးလာသည့္ ကပၸလီတစ္ေယာက္ကို စကားလက္ ျမင္လိုက္ရ၏။ ကပၸလီလူငယ္ကေလး တစ္ေယာက္။ သူ႕မ်က္ႏွာက တည္ၿငိမ္ေလးနက္သည္။

‘ဟိုမွာ မုိး မုိး၊ အက္ရွေလရဲ႕ တပည့္ မုိးရယ္၊ ဘယ္ကေန ပါလာမွန္းမသိဘူး’ စကားလက္က ေျပာေျပာဆုိဆုိ

လူအုပ္ၾကားဆီမွ ေရွ႕သို႔ တုိးသြားသည္။ ‘ေဟ့ မုိး မုိး၊ ေနဦး ေနဦး’

စကားလက္ကို ျမင္သည္၌ ကပၸလီလူငယ္က ဇက္သတ္ၿပီး လားေပၚမွ ဆင္းရန္ျပင္သည္။ သူ႕ေနာက္မွ တစ္ကုိယ္လံုး

ရႊဲရႊဲစိုေနသည့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးတစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္သည္။

‘ေဟ့ေကာင္ ေအာက္ မဆင္းႏွင့္ေနာ္၊ ပစ္ခ်လိုက္မယ္၊ ေတာင္ေပၚတက္ရမွာ၊ အခ်ိန္ မရွိဘူး’



မုိး ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနဟန္တူသည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးကို တစ္လွည့္၊ စကားလက္ကို တစ္လွည့္ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။

စကားလက္ ရႊံ႕ေတြထဲမွ တစြက္စြက္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ကာ မုိး စီးလာသည့္ လားက ဝမ္းပတ္ႀကိဳးကို ဆြဲထားသည္။

‘ခဏေလးပါ တပ္ၾကပ္ႀကီးရယ္၊ မုိး မဆင္းႏွင့္၊ ေနစမ္းပါဦး၊ ခု ဘယ္လုိက္သြားဦးမလို႔လဲ’



‘ေရွ႕တန္းကိုသြားမယ္ မေလး၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုေလး အက္ရွေလႏွင့္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ကိုေလး အက္ရွေလရဲ႕ အေဖ

သခင္ႀကီးႏွင့္’

‘ဟင္ ဦးႀကီးႏွင့္ ဟုတ္လား’ စကားလက္ တအံ့တဩ ျဖစ္ေနသည္။ အက္ရွေလ၏ အေဖ မစၥတာ ဂၽြန္ ဝီလ္ကီသည္

အသက္ ခုႏွစ္ဆယ္နား ကပ္ေနၿပီ။

‘ခု သူ ဘယ္မွာလဲ’



‘ဟို ေနာက္ဆံုးက အေျမာက္လွည္းမွာ၊ ဟိုမွာ’



‘ကဲ၊ ေတာ္ေလာက္ၿပီ ခင္ဗ်ာ၊ ေဟ့ သြား ေဟ့’



စကားလက္ ရပ္၍ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ရႊံ႕ေတြက ေျခက်င္းဝတ္သာသာ အထိ ျမဳပ္ေနသည္။ အေျမာက္လွည္းႀကီးေတြက

သူ႕အနီးမွ ျဖတ္၍ သြားၾကသည္။ မျဖစ္ႏုိင္။ အက္ရွေလ၏ အေဖ မျဖစ္ႏုိင္။ မစၥတာ ဂၽြန္ဝီလ္ကီက အိုလွၿပီ။ သူလည္း သူ႕သား အက္ရွေလလို စစ္ကို ရြံမုန္းသူျဖစ္သည္။ စကားလက္သည္ လမ္းေဘးသို႔ ျပန္ဆင္းလာကာ ျဖတ္သြားသူမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားကို ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ ေနာက္ဆံုး အေျမာက္တင္ လွည္းမ်ားက ရႊံ႕ဗြက္ထဲတြင္ တကၽြီကၽြီျမည္၍ ေမာင္းလာသည္။ မစၥတာ ဂၽြန္ ဝီလ္ကီကို ျမင္ရသည္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး။ ခါးမတ္မတ္။ ျဖဴေဖြးေသာ ဆံပင္ရွည္မ်ာသည္ မုိးေရျဖင့္ ကုပ္ေပၚတြင္ ရႊဲရႊဲစိုေနသည္။ မန္က်ည္းေစ့ေရာင္ ျမင္းနီမေလးကို စီးလာသည္။ ျမင္းမေလးက ရႊံ႕ဗြက္ထဲတြင္ တစြက္စြက္ ႐ုန္းလာသည္။ ဖဲကိုယ္က်ပ္ အက်ႌ ဝတ္ထားသည့္ အမ်ိဳးသမီး လမ္းေလွ်ာက္လာသည့္ႏွယ္ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့။ လက္စသတ္ေတာ့ ျမင္းနီမေလးက နယ္လီ။

326

မစၥက္ တာလက္တန္၏ ျမင္းမကေလး နယ္လီ။ စတူးဝပ္တို႔ အႁမႊာ ညီအစ္ကို၏ အေမ့ အခ်စ္ေတာ္မေလး နယ္လီ။

စကားလက္ကို ျမင္သည္တြင္ မစၥတာ ဂၽြန္ဝီလ္ကီသည္ ဝမ္းသာအားရ ျပံဳး၍ ဆင္းလာသည္။



‘ေအး ငါ့တူမကို ေတြ႔လိမ့္မယ္လို႔ ဦးႀကီး ထင္သားပဲ’ သူက ျပံဳးသည္။ အိုမင္းေသာ မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးက အက္ရွေလ၏

အျပံဳးမ်ိဳး။ ‘ဦးႀကီးက စစ္ေျမျပင္ကို ခ်ီတက္ဖို႔ေတာ့ အိုၿပီကြယ့္၊ ဒါေပမယ့္ ျမင္းမစီးႏုိင္ေအာင္ ေသနတ္ မပစ္ႏုိင္ေအာင္ေတာ့ မအိုေသးပါဘူး။ ဦးႀကီး ေရွ႕တန္းသြားမယ္ဆိုေတာ့ မစၥက္တာလက္တန္က သူ႕အခ်စ္ေတာ္ နယ္လီကို ေပးလုိက္တယ္ေလ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဦးႀကီး ျမင္းေတြ ဘာေတြႏွင့္ အက်ျဖစ္လာတာေပါ့၊ နယ္လီေတာ့ ေဘးမသီ ရန္မချဖစ္ေကာင္းပါရဲ႕ကြယ္၊ နယ္လီ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ ဦးႀကီးေတာ့ မစၥက္ တာလက္တန္ကို မ်က္ႏွာျပရဲေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕ခမ်ာ ျမင္းဆိုလို႔ နယ္လီ တစ္ေကာင္ပဲ က်န္ေတာ့တာ’

ဦးႀကီး ဝီလ္ကီက ရယ္ရႊန္းဖတ္ရႊန္း ေျပာေနသျဖင့္ စကားလက္ပင္ စုိးရိမ္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားသည္။



‘တူမတို႔ အေဖေရာ၊ အေမေရာ၊ ညီအစ္မ တစ္ေတြေရာ ေနေကာင္းတယ္ေဟ့၊ ေတြ႔ရင္ ေျပာလုိက္ပါလို႔ေတာင္

မွာလုိက္ေသးတယ္၊ တူမ ေဖေဖေတာင္ ဒီေန႔ ဦးႀကီးတို႔ႏွင့္ ပါလာေတာ့မလို႔’

‘အို ဟုတ္လား’ စကားလက္ စုိးရိမ္သြားျပန္သည္။ ‘ေဖေဖ မပါဘူးေပါ့၊ ေဖေဖ ေရွ႕တန္း လိုက္မလို႔တဲ့လား၊ ဘယ္ေတာ့

လုိက္မွာတဲ့လဲ’

‘မလိုက္ေတာ့ပါဘူးကြယ္၊ ေစာေစာတုန္းကေတာ့ လိုက္မလို႔ပဲ၊ သူက ဒူးနာေနေတာ့ လမ္းမ်ားမ်ား မေလွ်ာက္ႏုိင္ဘူး

မဟုတ္လား၊ ဒါေတာင္ ျမင္းစီးၿပီး လိုက္မယ္တဲ့၊ ဒီေတာ့ တူမတို႔ ေမေမက ကဲ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ရင္လည္း လိုက္ေပေတာ့၊ ဒါေပမယ့္ စားက်က္က ျခံစည္း႐ိုးကိုေတာ့ ခုန္ႏုိင္မွ ျဖစ္မယ္တဲ့၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စစ္ထဲလိုက္ရင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျမင္းစီးရမွာတဲ့၊ တူမ အေဖက ဒီေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့လို႔ ထင္တာေပါ့၊ ဒါႏွင့္ ျမင္းစီးၿပီး စမ္းေတာ့ ျမင္းက စည္း႐ုိးနားလည္း ေရာက္ေရာ ျဗဳန္းဆို ရပ္လုိက္ေရာေဟ့၊ ဒီတြင္ တူမ ေဖေဖ ျမင္းေခါင္းေပၚ ေက်ာ္ၿပီး ကၽြမ္း တစ္ပတ္လည္ က်သြားတာေပါ့၊ ကံေကာင္းလုိ႔ ကုပ္ မက်ိဳးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မေလွ်ာ့ေသးဘူး၊ ေနာက္တစ္ခါ စီးျပဦးမယ္ဆိုၿပီး စီးျပန္ေရာ၊ သံုးခါ စီးတာ သံုးခါလံုး လိမ့္က်လို႔ မင္း ေမေမႏွင့္ ေပါ့က အိပ္ရာထဲ တြဲပို႔ရတယ္ေလ၊ ေဒါပြလြန္းလို႔ေလ၊ မင္း အေမက ျမင္းကို တစ္ခုခု သြားေျပာထားလို႔ ဒီလိုျဖစ္တာတဲ့၊ ခုပံုႏွင့္ဆုိရင္ေတာ့ ေရွ႕တန္းကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မလုိက္ႏုိင္ေသးပါဘူး၊ ေအးေလ၊ တူမႀကီးကလည္း ဘာမွ ရွက္မေနႏွင့္၊ လူတုိင္း စစ္တုိက္ေနလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး၊ စစ္တပ္အတြက္ ထြန္ယက္စုိက္ပ်ိဳးေပးမယ့္ လူလည္း ရွိရေသးတယ္’

စကားလက္ မရွက္။ ယခုမွ စိတ္ သက္သာရာ ရသြားသည္။



‘ခု ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္မွာ အင္ဒီယာႏွင့္ ဟန္နီတို႔လည္း မရွိၾကဘူး၊ သူတို႔အေဒၚမ်ား ရွိရာ မာကြန္ကို ပို႔ထားတယ္၊

ၿမိဳင္သာယာကိုေရာ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ကိုေရာ မင္း ေမေမပဲ ၾကည့္ေနရတယ္၊ ကဲ သြားမယ္ တူမေရ’

ဦးႀကီး ဝီလ္ကီက သူ႕ပါးကို တစ္ခ်က္ နမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ရင္ထဲတြင္ ဆို႔သြား၏။ ဦးႀကီး ဝီလ္ကီကို သူခ်စ္သည္။

စကားလက္သည္ သူ႕ ေခၽြးမ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု တစ္ခါတုန္းက ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးသည္။

327



‘ေဒၚေလး ပစ္တီတို႔၊ မီလာနီတို႔ကိုလည္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္ကြယ္၊ မီလာနီေကာ ေနေကာင္းရဲ႕လား’



‘ဟုတ္ကဲ့၊ ေကာင္းပါတယ္ ဦးႀကီး’



‘အင္း’ ဦးႀကီး ဝီလ္ကီက စကားလက္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ သူ ၾကည့္ပံုက အက္ရွေလ ၾကည့္ပံုႏွင့္တူသည္။ အျခား

ကမာၻတစ္ခုသို႔ ေမွ်ာ္မွန္းၾကည့္ေနသည့္ ရီေဝျပာလဲ့ေသာ မ်က္လံုးမ်ား ျဖစ္သည္။ ‘ဦးႀကီးရဲ႕ပထမဆံုး ေျမးကေလးကိုေတာင္ မၾကည့္လိုက္ရေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕၊ ကဲ၊ သြားမယ္ သြားမယ္’

ဦးႀကီး ဝီလ္ကီက နယ္လီ့ ေက်ာေပၚသို႔ တက္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ စီးသြားသည္။ ဦးထုပ္ကို လက္တစ္ဖက္က

ကုိင္ထားသည္။ ျဖဴေဖြးသည့္ သူ႕ေခါင္းေပၚတြင္ မုိးေရေတြ ရႊဲေနသည္။ စကားလက္သည္ ေမဘယ္ႏွင့္ ေဒၚေဒၚမိတို႔ဆီသို႔ ျမန္ျမန္လာခဲ့သည္။

တစ္ေယာက္တည္း

ၾကာၾကာ

ရပ္မေနခ်င္။

တစ္ေယာက္တည္း

ေနလွ်င္

ဦးႀကီး

ဝီလ္ကီ

ေနာက္ဆံုးေျပာသြားသည့္ စကားမ်ားကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ေတြးေနမိလိမ့္မည္။ စကားလက္သည္ စိတ္ မသန္႔သျဖင့္ လက္ယွက္၍ ဆုေတာင္းလုိက္သည္။ ဦးႀကီး ဝီလ္ကီ ေျပာပံုက သူ ျပန္မလာရေတာ့မည့္ပံုမ်ိဳး။ အက္ရွေလတုန္းကလည္း ထိုအတုိင္း ေျပာဖူးသည္။ ေသသည့္စကားကို စကားလက္ မၾကားခ်င္။ ေသသည့္ အေၾကာင္းကို ဘုရားသခင္သာ ေတြးခြင့္ ရွိသည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ သူတို႔ သံုးေယာက္သား မုိးေရထဲတြင္ ေဆး႐ံုသို႔ ျပန္လာခဲ့ၾက၏။

‘ဘုရား တရား မလို႔ ဦးႀကီး ဝီလ္ကီ ဘာမွ မျဖစ္ပါေစႏွင့္၊ အက္ရွေလလည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါေစႏွင့္’



တစ္လမ္းလံုး စကားလက္ ဆုေတာင္းလာခဲ့သည္။



ဒါလ္တန္မွ

ကင္နက္ေဆာ

႐ုိးမ

အထိ

ဆုတ္ခြာမႈသည္

ေမလမွ

ဇြန္လလယ္

အထိ

ၾကာသည္။

ဇြန္လ

ပူအုိက္စြတ္စိုသည့္ ရက္မ်ားအတြင္းတြင္ ယန္ကီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းသည္ ရႊံ႕ေစးတို႔ျဖင့္ ေခ်ာက်ိေသာ ကမ္းပါးေစာက္မ်ားမွ ျပည္နယ္တပ္မ်ားကို ေမာင္းမထုတ္ႏုိင္ေတာ့။ ဤတြင္ ျပည္နယ္တပ္မ်ား အဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလး ေခါင္းျပဴ လာျပန္သည္။ ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္သားတို႔ အားတက္လာျပန္ကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ကို ညႇာညႇာတာတာ ေျပာလာၾကသည္။ စိုစြတ္သည့္ ဇြန္လ ကုန္ဆံုး၍ ပို၍ စြတ္စိုေသာ ဇူလုိင္လထဲသို႔ ေရာက္လာသည့္အခါတြင္ ကတုတ္က်င္း အခုိင္အမာတူး၍ ထားသည့္ ျပည္နယ္ တပ္မ်ားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းကို အျပင္းအထန္ ခုခံၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း အနားသို႔ မသီႏုိင္ေတာ့။ ဤတြင္ အတၱလန္တာ တစ္ၿမိဳ႕လံုး အားတက္ ရႊင္လန္း လာၾကသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္ စိမ္ရည္ပုလင္း ေဖာက္လုိက္သည့္ႏွယ္ အထက္သို႔ တက္လာသည္။ ဧည့္ခံပြဲမ်ား၊ ကပြဲမ်ားသည္ ကူးစက္ေရာဂါသဖြယ္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည္။ ေရွ႕တန္းမွ စစ္သားမ်ား ျပန္ေရာက္လာတုိင္း သူတို႔အတြက္ ညစာ စားပြဲႀကီးမ်ား၊ ကပြဲႀကီးမ်ား က်င္းပၾကသည္။ တြဲကၾကမည့္ အပ်ိဳေတြ ေပါလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ စစ္သားတစ္ေယာက္ကို ဆယ္ေယာက္ေလာက္ ရွိသည္။

အတၱလန္တာတြင္

ဧည့္သည္မ်ား၊

စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ား၊

ေဆး႐ံုမွ

ဒဏ္ရာရသူမ်ား၏

ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ား၊

ေရွ႕တန္း ႐ုိးမတြင္ တိုက္ေနၾကသည့္ စစ္သားမ်ား၏ မိခင္မ်ား၊ ဇနီးမ်ား စသည္တို႔ျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ ထုိမွ်မက အနီးတစ္ဝုိက္ ၿမိဳ႕မ်ားက မိန္းမပ်ိဳမ်ားလည္း အတၱလန္တာသို႔ တက္လာၾကသည္။ သူတို႔ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ေယာက်္ားဆို၍ အသက္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေအာက္ လူမမည္မ်ားႏွင့္ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဘိုးႀကီးမ်ားသာ က်န္ေတာ့သည္။ ဤမိန္းမပ်ိဳမ်ား ေရာက္လာသည့္ကုိမူ ေဒၚေလး ပစ္တီက အျပစ္ဆိုသည္။ သက္သက္မယ့္ လင္ဖမ္းရန္ လာသည္ဟု ေဒၚေလး

328

ပစ္တီ ထင္သည္။ ဤသည္ကို ျမင္သည္တြင္ ေခတ္ႀကီး မည္သို႔ျဖစ္ေနၿပီနည္းဟု ေဒၚေလး ပစ္တီ တအံ့တဩ ျဖစ္ရသည္။ သူတို႔ ၿမိဳ႕တက္လာၾကသည္ကို စကားလက္ သေဘာမက်။ ေဘး ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ၿမိဳ႕မ်ားမွ တက္လာသည့္ မိန္းမပ်ိဳကေလးမ်ားက ပါးမို႔နီနီ။ အျပံဳးလဲ့လဲ့။ အဝတ္အစား သစ္သစ္လြင္လြင္ျဖင့္ ခ်စ္စရာ ကေလးေတြ။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ အဝတ္အစားကိုလည္း စကားလက္ ၿပိဳင္ရဲသည္။ ရက္ ဘတ္တလာ ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ဝယ္လာသျဖင့္ သူ႕ အဝတ္အစားမ်ားက သူတို႔ အဝတ္အစားထက္ လွသည္။ ေခတ္ဆန္သည္။ သို႔တုိင္ေအာင္ သူက အသက္ႀကီးၿပီ။ တစ္ဆယ့္ကိုးႏွစ္ႀကီးမ်ားပင္ ရွိေနၿပီ။ ေယာက်္ားဆိုသည့္ သတၱဝါက မလိမ္မိုး မလိမၼာ ႐ူး႐ူးမုိက္မိုက္ ကေလးေတြေနာက္သို႔ လိုက္တတ္သည္။

သူက ကေလးတစ္ေယာက္ အေမ။ မုဆုိးမ။ ဤတြင္လည္း အပ်ိဳေပါက္ကေလးေတြထက္ သူက တစ္ပန္း

႐ံႈးေနျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအခ်ိန္ကမူ ကေလးတစ္ေယာက္အေမ ဘဝႏွင့္ မုဆုိးမဘဝ ဆိုသည္ကို စကားလက္ သိပ္ မစဥ္းစားေတာ့။ ေန႔လယ္ ေဆး႐ံုဂ်ဴတီ ဆင္းရ၊ ညတြင္ ကပြဲမ်ား၊ ဧည့္ခံပြဲမ်ားသို႔ သြားရသျဖင့္ ဝိတ္ကေလးႏွင့္ပင္ တစ္ရက္ေန၍ တစ္ခါ မေတြ႔ျဖစ္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဝိတ္ကေလးကို လံုးလံုး သတိမရဘဲ ေမ့ေနတတ္သည္။

ပူေႏြးစြတ္စိုသည့္

ေႏြရာသီညမ်ားတြင္

အတၱလန္တာက

အိမ္မ်ားတြင္

စစ္သားေတြ

ျပည့္ေနတတ္သည္။

ဝါရွန္တန္လမ္းမွ မက္မံုပင္လမ္း အထိ ရွိရွိသမွ် အိမ္ႀကီး အိမ္ေကာင္းမ်ားတြင္ မီးေရာင္ေတြ တထိန္ထိန္ျဖင့္ တပ္သားမ်ားအတြက္ က်င္းပသည့္ ဧည့္ခံပြဲေတြ တၿခိမ့္ၿခိမ့္ ျဖစ္ေနသည္။ ဘင္ဂ်ိဳသံ၊ ေစာင္းသံ၊ ၾကမ္းျပင္ကို ရွပ္တုိက္၍ ကသံ၊ ရယ္ေမာသံမ်ားသည္ ညဥ့္ေလျပည္ထဲတြင္ လြင့္ပ်ံေနသည္။ စႏၵရားတြင္ ဝိုင္းအံုကာ ‘ခ်စ္သူ႕ သဝဏ္လႊာ’ သီခ်င္းကို ဆိုၾကသည္။ စစ္သားမ်ားက ၾကက္ဆင္ ငွက္ေမြး ယပ္ေတာင္မ်ားကို ကြယ္၍ ျပံဳးေနၾကသည့္ မိန္းကေလးမ်ားကို အဓိပၸာယ္ပါပါ လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ သူတို႔ အၾကည့္က လက္ေႏွးလွ်င္ ေနာက္က်လိမ့္မည္ဟု သတိေပးေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ မိန္းကေလးမ်ားကလည္း လက္မေႏွးၾကပါ။ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ စြံသြားၾကသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္က ကင္နက္ေဆာ ႐ုိးမတြင္ ရန္သူမ်ားကို အျပင္းအထန္ ခုခံ တုိက္ခိုက္ေနသည့္ ထိုလ အတြင္း၌ အတၱလန္တာတြင္ မဂၤလာေဆာင္ေတြ မိႈလို ေပါက္ေနသည္။ သတို႔သမီးေတြက ရႏုိင္သမွ် စုေဆာင္း ငွားလာသည့္ သတို႔သမီးဝတ္စံုကို ဝတ္လ်က္။ သတို႔သားက ဒူးတြင္ ဓားလြယ္ ဖာရာအျပည့္ ျဖစ္ေနသည့္ ေဘာင္းဘီကို ဝတ္၍ ဓားလြယ္ လြယ္လ်က္။ ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာေတြ တစ္ပံု။ ဧည့္ခံပြဲ တၿခိမ့္ၿခိမ့္။ သဲထိတ္ ရင္ဖိုစရာေတြ အနႏၲ။ အားမေလွ်ာ့ၾကႏွင့္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္သည္ အတၱလန္တာမွ ႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္မုိင္ အကြာတြင္ ယန္ကီတို႔ကို ခံတုိက္ေနၿပီ မဟုတ္ေလာ။

မွန္သည္။ ကင္နက္ေဆာ ႐ုိးမ တစ္ဝုိက္က ခံစစ္ေၾကာင္းမ်ားက ခုိင္ခံ့သည္။ ရက္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္ ငါးရက္တုိင္တုိင္

တုိက္ၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ယန္ကီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း ကိုယ္တုိင္ ဤအခ်က္ကို အသိအမွတ္ျပဳလာသည္။ သူ႕ဘက္တြင္ တပ္သား အက်အဆံုး မ်ားေနသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းသည္ ရင္ဆုိင္မတုိက္ေတာ့ဘဲ တပ္ကို ျဖန္႔၍ စက္ဝုိင္းသဏၭာန္ ဝုိင္းလိုက္ၿပီး ကင္နက္ေဆာ ႐ုိးမမွ ျပည္နယ္ တပ္မ်ားႏွင့္ အတၱလန္တာၾကားကို ျဖတ္ေတာက္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သူ႕ ေသနဂၤဗ်ဴဟာ ေအာင္ျမင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္သည္ သူ ၾကံ့ၾကံ့ခံရာ ကင္နက္ေဆာ ႐ုိးမကို စြန္႔ကာ ေနာက္ပုိင္းသို႔ ဆင္း၍ ကာကြယ္ရသည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ တပ္သား သံုးပံု တစ္ပံု က်ဆံုးခဲ့သည္။ က်န္ တပ္သားမ်ားသည္ မုိးထဲ ေရထဲတြင္ ခ်ာတာဟူခ်ီ ျမစ္ဘက္သို႔ ဆုတ္ခဲ့ၾကရသည္။ ျပည္နယ္တပ္မ်ားအဖို႔ ေနာက္ထပ္ စစ္ကူရစရာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့။

ယန္ကီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းကမူ တင္နဆီျပည္နယ္မွ ေတာင္ပုိင္း မီးရထားလမ္းမ်ား အထိ သိမ္းၿပီး ျဖစ္ေနသျဖင့္

329

စစ္ကူမ်ား၊ ရိကၡာမ်ားကို ေန႔စဥ္ အလြယ္တကူ ရႏုိင္သည့္ အေနအထားတြင္ ရွိေနသည္။

သို႔ျဖင့္ ျပည္နယ္တပ္မ်ားသည္ ရႊံ႕ဗြက္ ထူထပ္ေသာ လမ္းမ်ား တစ္ေလွ်ာက္ အတၱလန္တာသို႔ ဆုတ္လာခဲ့ၾကရသည္။



သူတို႔ အထင္ႀကီးသည့္ ခံတပ္ ဆံုး႐ံႈးသျဖင့္ အတၱလန္တာ တစ္ၿမိဳ႕လံုး အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္လာၾကျပန္သည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးရက္ အတြင္းကမူ ကင္နက္ေဆာ ႐ုိးမက ခံစစ္ေၾကာင္းသည္ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် မၿပိဳႏုိင္ဟု ထင္ခဲ့ၾကသည္။ ယခု ထို စစ္ေၾကာင္း ၿပိဳၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္သည္ ယန္ကီတို႔ကို ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းမွ ခံမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ျမစ္က အတၱလန္တာႏွင့္ ခုႏွစ္မုိင္သာ ေဝးေတာ့သည္။ ဤသည္ကိုမူ သူတို႔ မစဥ္းစားမိၾက။

ထိုျမစ္ကမ္းတြင္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းက ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္ တပ္မ်ားကို ေဘးႏွစ္ဖက္မွ ဝုိင္းညႇပ္သည္။ ေမာပန္း

ႏြမ္းနယ္လ်က္ ရွိသည့္ ျပည္နယ္တပ္မ်ားသည္ ျမစ္ကို ျဖတ္၍ အလ်င္အျမန္ ဆုတ္ခဲ့ၾကရသည္။ ျမစ္ႏွင့္ အတၱလန္တာ ၾကားမွ ခုခံသည္။ ၿမိဳ႕ေျမာက္ဘက္ မက္မံုပင္ ေခ်ာင္းစပ္တြင္ ကတုတ္က်င္းမ်ား ခပ္တိမ္တိမ္ တူးၾကသည္။ အတၱလန္တာတစ္ၿမိဳ႕လံုး ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္ေနၿပီ။

တိုက္လိုက္ ႐ံႈးလိုက္။ တုိက္လိုက္ ႐ံႈးလုိက္။ တစ္ခါဆုတ္တုိင္း ယန္ကီတို႔ ၿမိဳ႕ႏွင့္ တစ္ခါ နီးလာသည္။ မက္မံုပင္ေခ်ာင္းက

ၿမိဳ႕ႏွင့္ ငါးမုိင္သာ ေဝးေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ ဘာလုပ္ေနသနည္း။

စစ္တိုက္မည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တစ္ေယာက္ကို လုိသည္ဆိုသည့္ ေတာင္းဆိုသံသည္ ရစ္ခ်္မြန္ အထိ ေရာက္လာသည္။

အတၱလန္တာၿမိဳ႕က်လွ်င္ စစ္႐ံႈးၿပီဆိုသည္ကို ရစ္ခ်္မြန္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးသိသည္။ ခ်ာတာဟူခ်ီျမစ္ကို ျဖတ္၍ ဆုတ္ခဲ့ၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ကို တပ္မႉးခ်ဳပ္ အျဖစ္မွ ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး သူ႕ေအာက္က တပ္မႉး တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္ကို တပ္မႉးခ်ဳပ္ ခန္႔လိုက္သည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုး အသက္႐ႉ ေခ်ာင္သြားၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္က ဆုတ္ေပးမည့္ လူစား မဟုတ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္က ကင္တပ္ကီ ျပည္နယ္သား။ မ်က္လံုးေကာင္းေကာင္း၊ မုတ္ဆိတ္ ပါးပါး၊ ေခြးဘီလူး ဟု နာမည္ႀကီးသည္။ ယန္ကီမ်ားကို မက္မံုပင္ ေခ်ာင္းစပ္မွ ျပန္ေမာင္းပစ္မည္။ ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္း အထိ လိုက္တိုက္မည္။ ရန္သူတို႔ ဒါလ္တန္ အထိ ျပန္ဆုတ္သြားၾကရမည္။ သို႔ရာတြင္ စစ္တပ္က ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ကို ျပန္ခန္႔ရမည္’ ဟု ေတာင္းဆိုသည္။ စစ္တပ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ကို သေဘာက်သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ တိုက္ရသည့္ အေျခအေန အခက္အခဲမ်ားကို နားလည္သည္။ ဤသည္ကို အရပ္သားမ်ား နားမလည္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟုဒ္ကို ထိုးစစ္ဆင္ဖို႔ အခ်ိန္မေပး။ တပ္မႉး အေျပာင္းအလဲ လုပ္သည္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္

ရွားမင္းက အတၱလန္တာႏွင့္ ေျခာက္မုိင္ကြာ ဒီကက္ေတာ ၿမိဳ႕ကေလးကို အလ်င္အျမန္ တုိက္သိမ္းပစ္လုိက္သည္။ မီးရထားလမ္းကို ျဖတ္ေတာက္ထားလိုက္သည္။ ဤလမ္းမွာ အတၱလန္တာႏွင့္ ဩဂတ္စတာကို ဆက္ထားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းသည္ ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္မ်ားကို မလႈပ္ႏုိင္ေအာင္ ထိုးႏွက္ၿပီ။ အေသအလဲ တုိက္ရေတာ့မည္။ မီးကုန္ ယမ္းကုန္ တိုက္ရေတာ့မည္။ အတၱလန္တာကလည္း တိုက္ဖို႔ ေတာင္းေနၿပီ။

ပူအုိက္သည့္ ဇူလုိင္လ တစ္ေန႔တြင္ အတၱလန္တာ ဆုေတာင္းျပည့္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္သည္ အတတ္ႏုိင္ဆံုး

ခုခံသည္။ တန္ျပန္ ထိုးစစ္လည္း ဆင္သည္။ မက္မံုပင္ ေခ်ာင္းတြင္ ယန္ကီတို႔ကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ထိုးႏွက္ တုိက္ခုိက္သည္။ ကတုတ္က်င္းထဲမွ ခုခံေနသည့္ တပ္မ်ားကို က်င္းေပၚသို႔ တင္သည္။ မိမိထက္ ႏွစ္ဆမ်ားေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း၏

330

စစ္ေၾကာင္းမ်ားထဲသို႔ မိမိ တပ္မ်ားကို ဒလၾကမ္း ပစ္သြင္းသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္ တုိက္စစ္သည္ ရန္သူတို႔ကို ေမာင္းထုတ္ႏုိင္ပါေစဟု ဆုေတာင္းၾကသည္။ ငါးမုိင္အကြာ မက္မံုပင္ေခ်ာင္းမွ

တအုန္းအုန္း ျမည္ေသာ အေျမာက္သံမ်ား၊ တေျဖာက္ေျဖာက္ျမည္ေသာ ႐ုိင္ဖယ္သံမ်ားသည္ က်ယ္ေလာင္ျမည္ဟည္း ေနၾကသည္။

တစ္ျပေလာက္တြင္

တုိက္ပြဲျဖစ္ေနသေလာဟု

ထင္ရသည္။

စိန္ေျပာင္းမ်ား

ကြဲသံကို

ၾကားရသည္။

မီးခုိးလံုးႀကီးမ်ားကို ျမင္ေနရသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သူမွ် တိုက္ပြဲအေျခအေနကို အတိအက် မေျပာႏုိင္ၾက။

ညေနေစာင္းတြင္ ေရွ႕တန္း စစ္ေျမျပင္မွ သတင္းမ်ားေရာက္လာသည္။ သို႔ရာတြင္ တိက်ျခင္း မရွိ။ တုိက္ပြဲ

ခပ္ေစာေစာပုိင္းက ဒဏ္ရာရ လူနာမ်ားဆီမွ တစ္ဆင့္ သိရျခင္း ျဖစ္၍ တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု ဆန္႔က်င္ေနသည္။ ဒဏ္ရာရ လူနာမ်ားသည္ တစ္ေယာက္ခ်င္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ အစုလုိက္ေသာ္ လည္းေကာင္း ဒရြတ္ဆြဲ၍ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ဝင္လာၾကသည္။ လမ္း မေလွ်ာက္ႏုိင္သူမ်ားကို တြဲေခၚလာၾကသည္။ ခဏၾကာလွ်င္ ဒဏ္ရာရသူမ်ားသည္ ေရစီးေၾကာင္းႀကီး စီးဝင္လာသကဲ့သို႔ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ အဆက္မျပတ္ စီးဝင္လာကာ ေဆး႐ံုမ်ားတြင္ ျပည့္က်ပ္သြားသည္။ ေသြးေတြ ဖုတ္ေတြ ယမ္းမႈန္႔ေတြ ေပေနသျဖင့္ သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ကပၸလီမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားကဲ့သို႔ မည္းနက္ေနသည္။ ဒဏ္ရာေတြက ေဟာင္းေလာင္း။ ေသြးေတြက ေစးကပ္လ်က္။ ယင္ေတြက တေလာင္းေလာင္း။

ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ အိမ္က ၿမိဳ႕ေျမာက္ဘက္စြန္တြင္ ရွိသည္။ စစ္ေျမျပင္မွ ျပန္ဆုတ္လာၾကသည့္ တပ္သားမ်ား

ပထမဆံုး ဦးတိုက္မိသည့္ အိမ္မ်ားအနက္ ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ အိမ္လည္း အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ ဒဏ္ရာရ တပ္သားမ်ားသည္ ဝင္းတံခါးဝသို႔ ဒယီးဒယိုင္ ေရာက္လာၾကကာ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ထုိင္ခ်ၾကသည္။

‘ေရေပးပါ ေရ’



ထိုေန႔ တစ္ေန႔လံုး ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ အိမ္သားမ်ား အားလံုးသည္ စစ္သားမ်ားအား ေရတုိက္ျခင္း၊ ပတ္တီး

စည္းေပးျခင္း၊ ဒဏ္ရာမ်ားကို ေဆးေၾကာေပးျခင္းျဖင့္ ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ အလုပ္မ်ားေနၾကသည္။ ရွိသမွ် ပတ္တီးလည္း ကုန္ၿပီ။ အိပ္ရာခင္းမ်ား၊ ခန္းဆီးမ်ား၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါမ်ားလည္း ကုန္ၿပီ။ ေသြးျမင္လွ်င္ လန္႔တတ္ေသာ ေဒၚေလး ပစ္တီသည္ လန္႔ရမည္ကိုပင္

သတိမရေတာ့။

သူ႕ဖိနပ္

က်ပ္က်ပ္ကေလးတြင္

ေျခေထာက္ေတြ

ေရာင္လာကာ

မတ္တတ္ရပ္၍

မျဖစ္ေတာ့သည္အထိ ဒဏ္ရာရ စစ္သားမ်ားကို ဝုိင္းဝန္းျပဳစုသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ႀကီးျဖင့္ မေပါ့မပါး ျဖစ္ေနသည့္ မီလာနီသည္လည္း ခါတုိင္းလို မရွက္ႏုိင္ေတာ့။ စကားလက္၊ ပရဇၨီ၊ ထမင္းခ်က္ မိန္းမႀကီး စသည္တို႔ႏွင့္အတူ အားတက္သေရာ အလုပ္လုပ္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ဒဏ္ရာရ စစ္သားလူနာမ်ား၏ မ်က္ႏွာလို တင္းမာေနသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မီလာနီ တစ္ေယာက္ မူးေမ့လဲက်သြားသျဖင့္ သူ႕ကို မီးဖိုေဆာင္ စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားရသည္။ တစ္အိမ္လံုးရွိ အိပ္ရာ၊ ကုလားထုိင္၊ ဆိုဖာ စသည္တို႔တြင္ စစ္သား လူနာေတြ ျပည့္ေနသည္။

႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲတြင္

အားလံုးက

ေမ့ေနၾကသျဖင့္

ဝိတ္ကေလးသည္

အိမ္ေရွ႕ဆင္ဝင္ေအာက္က

ဝရန္တာ

လက္ရန္းနားတြင္ ငုတ္တုတ္ကေလး ထုိင္ေနသည္။ ေလွာင္အိမ္ထဲ ေရာက္ေနသျဖင့္ ထိတ္လန္႔ေနသည့္ ယုန္ကေလး တစ္ေကာင္ပမာ

အိမ္ေရွ႕

ျမက္ခင္းျပင္ကို

လွမ္းၾကည့္ေနသည္။

မ်က္လံုးကေလးမ်ားက

ေၾကာက္လန္႔တၾကား

ျပဴးက်ယ္ေနသည္။ လက္မကေလးကို ပါးစပ္ထဲတြင္ ထည့္စုပ္ရင္း ႀကိဳ႕ထိုးေနသည္။ ‘သြားစမ္း၊ ေနာက္ေဖး သြားကစားခ်ည္’

331

ဟု စကားလက္က ေအာ္ထုတ္လုိက္ေသာ္လည္း ဝိတ္ကေလး မသြားႏုိင္။ သူ႕ေရွ႕တြင္ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေတြကို ထိတ္လန္႔တၾကား ၾကည့္ေနသည္။

အိမ္ေရွ႕ျမက္ခင္းတစ္ခလ ု ံုး ပိုးလိုးပက္လက္ ျဖစ္ေနသည့္ စစ္သား လူနာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ ေရွ႕ဆက္သြားဖိက ႔ု လည္း

ပင္ပန္းလွၿပီ။ လႈပ္ရွားဖို႔ကလည္း ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ အားနည္းေနၾကၿပီ။ ဦးေလး ပီတာက လူနာမ်ားကို ရထားျဖင့္ တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္ ပို႔သည္။ သို႔ရာတြင္ ျမင္းအုိႀကီးလည္း အျမႇဳပ္ တစီစီ ထြက္၍ မဆြဲႏုိင္ေတာ့။ ဆရာဝန္ကေတာ္ ေဒၚေဒၚမိႏွင့္ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာတို႔က လူနာတင္ရန္ သူတို႔ရထားမ်ားကို လႊတ္လုိက္ၾကသည္။ သူတို႔ရထားမ်ားတြင္လည္း လူနာေတြ အျပည့္တင္ကာ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ဆြဲၾကသည္။

ညေနပုိင္း

ေမွာင္ရီရီတြင္မူ

စစ္ေျမျပင္မွ

လူနာတင္

ရထားမ်ားႏွင့္

ရိကၡာလွည္းမ်ား

ေရာက္လာၾကသည္။

လွည္းမ်ားကို ရႊံ႕ေတြ ေပေရေနသည့္ ရြက္ဖ်င္မ်ားျဖင့္ ဖံုးထားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဆးတပ္ဖြဲ႔က အသံုးျပဳသည့္ လယ္ယာသံုး လွည္းၾကမ္းႀကီးမ်ား၊ ႏြားလွည္းမ်ား၊ သိမ္းယူထားသည့္ ျမင္းရထားမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီ အိမ္ေရွ႕ခ်ိဳင့္ေတြ က်င္းေတြ ျပည့္ေနသည့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တဂ်ံဳးဂ်ံဳးျဖင့္ ေမာင္းလာၾကသည္။ လွည္းေပၚတြင္ ေသလုဆဲ လူနာေတြ၊ ဒဏ္ရာရ လူနာေတြ တင္လာသည္။ ေသြးမ်ားက ေျမနီနီေပၚသို႔ တစက္စက္ က်ေနသည္။ ေရပံုးမ်ား ေရဖတ္မ်ား ကုိင္ထားသည့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ျမင္သည့္အခါတြင္ ယာဥ္မ်ားသည္ ရပ္တန္႔သြားၾကသည္။ လူနာမ်ား၏ ပါးစပ္မွ သံၿပိဳင္ေတးဆိုသည့္ႏွယ္ အသံတစ္သံ ၿပိဳင္တူ ထြက္လာသည္။ သို႔ရာတြင္ အသံက သဲ့သဲ့မွ်သာ။

‘ေရေပးပါ၊ ေရ ေရ’



စကားလက္က မခုိင္ေတာ့သည့္ ေခါင္းမ်ားကို ကိုင္ကာ ေျခာက္ေသြ႔ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ေရခြက္ထိုးေပးသည္။ ဖုန္

အလိမ္းလိမ္း ကပ္ေနသည့္ ကိုယ္ေပၚသို႔ ေရေလာင္းေပးသည္။ ဒဏ္ရာ သက္သာလို သက္သာျငား ဒဏ္ရာမ်ားထဲသို႔ ေရစက္ ခ်ေပးသည္။ စကားလက္က ေျခဖ်ား ေထာက္ကာ ေရဖတ္ တိုက္ရန္ ေရဆြတ္ထားသည့္ အဝတ္မ်ားကို ယာဥ္ေမာင္းသူမ်ားအား လွမ္းေပးသည္။ ေရဖတ္ လွမ္းေပးရင္း ‘ဘာထူးသလဲ ရဲေဘာ္ ဟင္၊ အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ’ ဟု တဖြဖြ ေမးမိသည္။

‘အတိအက် မေျပာႏုိင္ေသးဘူး’ ဟူသည့္ အေျဖကိုသာ ထပ္တလဲလဲ ၾကားရ၏။



ညေရာက္ေတာ့ ပူေလာင္အုိက္စပ္ေနသည္။ ေလ တစ္ခ်က္မွ် မတိုက္။ ကပၸလီမ်ား ကုိင္လာသည့္ ထင္း႐ႉးသား

မီးတုတ္ မီးစည္းမ်ားေၾကာင့္ ေလသည္ ပို၍ ပူေလာင္ေနသည္။ စကားလက္ ႏွာေခါင္းတြင္ ဖုန္မႈန္႔ေတြ ဝင္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေျခာက္ေသြ႔ေနသည္။ မနက္ခင္းကမွ မီးပူတုိက္၍ ဝတ္ခဲ့သည့္ သရက္ထည္ ပန္းေျပာက္ အက်ႌတြင္ ေခၽြးေတြ၊ ေသြးစက္ေတြျဖင့္ ညစ္ပတ္ေနသည္။ စစ္တုိက္ျခင္း ဟူသည္ ဂုဏ္ေျပာင္သည့္ အလုပ္ မဟုတ္။ ညစ္ပတ္ စုတ္ခ်ာသည့္ အလုပ္ဟု အက္ရွေလ ေျပာခဲ့သည္ကို စကားလက္ အမွတ္ရေနသည္။

ပင္ပန္းလ်က္ ရွိျခင္းေၾကာင့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုလံုးကို ၾကည့္ရသည္မွာ ေျခာက္အိပ္မက္သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ တကယ္

အစစ္အမွန္ မဟုတ္ႏုိင္။ တကယ္ အစစ္အမွန္ ျဖစ္သည္ဆုိလွ်င္ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလံုး ႐ူးသြပ္သြားၿပီ။ ကမာၻႀကီး ႐ူးသြပ္ျခင္း မရွိဟုဆိုလွ်င္ မိမိသည္ ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ အိမ္ဝတြင္ ရပ္ကာ ယိမ္းထိုးေနသည့္ မီးေရာင္ေတြၾကားထဲ၌ ေသလုေမ်ာပါး လူနာမ်ားကို ျပဳစု ယုယေနသည့္အျဖစ္သို႔ မည္သည့္အတြက္ ေရာက္ေနရသနည္း။ သူတို႔အထဲတြင္ သူ႕ေယာက်္ားေလး

332

မိတ္ေဆြေတြ

အမ်ားႀကီး

ပါသည္။

သူ႕ကိုျမင္သည့္အခါတြင္

ႀကိဳးစား၍

ျပံဳးျပၾကသည္။

မည္းေမွာင္

ဖုတ္ထူသည့္

လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္တြင္ လူေတြ စုျပံဳ ဆုတ္လာေနၾကသည္။ သူ႕ မ်က္စိေရွ႕တြင္ အတံုးအ႐ံုး လဲေသသြားၾကသည္။ သူႏွင့္အတူ တြဲကခဲ့ဖူးသူေတြ၊ ရယ္လား ေမာလား စကားေျပာခဲ့ဖူးသူေတြ၊ သူ သီခ်င္း ဆိုျပခဲ့ဖူးသူေတြ၊ သူ စႏၵရား တီးျပခဲ့ဖူးသူေတြ၊ ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ဖူးသူေတြ၊ နည္းနည္းပါးပါး ခ်စ္သလိုလို ျဖစ္ခဲ့ဖူးသူေတြ။

ႏြားလွည္း တစ္စီး၏ ေအာက္ဆံုးတြင္ ေခါင္း၌ က်ည္ဆန္ ထိလာသည့္ ဗိုလ္ႀကီး ကာေရကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။

သတိပင္ ေကာင္းေကာင္းမရေတာ့။ စကားလက္ သူ႕ကို ဆြဲထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ဆြဲထုတ္၍ မရ။ သူ႕အေပၚက လူနာ ေျခာက္ေယာက္ရွိေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမၼသကာဟု သေဘာထားကာ ေဆး႐ံုသို႔ ေမာင္းသြားသည္ကို ၾကည့္ေနလိုက္ရသည္။ ဗိုလ္ႀကီး ကာေရ တစ္ေယာက္ ေဆး႐ံုသို႔ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ ေသသြားသည္။ ဆရာဝန္ပင္ လာ မၾကည့္ရေသး။ သူ႕အေလာင္းကို တစ္ေနရာတြင္ ျမႇဳပ္လိုက္ၿပီဟု ၾကားရသည္။ မည္သည့္ေနရာဟု မည္သူမွ် တပ္အပ္ မေျပာႏုိင္။ ထိုလ အတြင္း အုတ္ကလင္းသုသာန္တြင္ စစ္သားမ်ားစြာကို က်င္း ခပ္တိမ္တိမ္တူးကာ ၿပီးစလြယ္ ျမႇဳပ္ခဲ့ရသည္။ ဘယ္လာဗားမားက သူ႕အေမထံ ပို႔ရန္ ဗိုလ္ႀကီး ကာေရ၏ ဆံပင္ကို ျဖတ္ မယူလိုက္မိသည့္အတြက္ မီလာနီ တဖြဖြ ျဖစ္ေနသည္။

တျဖည္းျဖည္း ညဥ့္နက္လာၿပီ။ စကားလက္တို႔ တစ္သုိက္ ခါးေတြ ေတာင့္ကာ ဒူးေတြ ေညာင္းကုန္ၿပီ။ စကားလက္ႏွင့္

ေဒၚေလး

ပစ္တီသည္

ေရာက္လာသူတိုင္းထံ

သတင္းစံုစမ္းသည္။

အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ်

နားမခ်မ္းသာစရာ

သတင္းေတြကိုခ်ည္း ၾကားရသည္။

‘ဆုတ္လာရၿပီ’ ‘ဆုတ္ရဦးမွာပဲ’ ‘ရန္သူအင္အားက သိပ္မ်ားတယ္’ ‘ရန္သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွီးလားရဲ႕ျမင္းတပ္ကို

ဝုိင္းထားတယ္’ ‘ေနာက္ထပ္ ဆုတ္လာမယ့္ တပ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ’

စကားလက္ႏွင့္ ေဒၚေလး ပစ္တီသည္ လဲက်မသြားရန္ တစ္ေယာက္လက္ေမာင္းကို တစ္ေယာက္ ဖမ္းဆုပ္

ထားလိုက္ၾကသည္။

‘ယန္ကီေတြမ်ား ေရာက္လာဦးမွာလား’



‘လာေတာ့ လာမွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီထိေအာင္ေတာ့ ေရာက္မယ္ မထင္ပါဘူး၊ သိပ္လည္း ေခ်ာက္ခ်ားမေနၾကႏွင့္ဦး၊

အတၱလန္တာကိုေတာ့ သိမ္းႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး’ ‘အို၊ အတၱလန္တာ ပတ္လည္မွာ ကတုတ္က်င္းေတြ ဒီေလာက္ တူးထားတာ၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ သိမ္းႏုိင္မွာလဲ’ ‘အတၱလန္တာကို ငါ မထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘူးလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္က ေျပာသတဲ့’ ‘ေဟ့ ရဲေဘာ္၊ အမ်ိဳးသမီးေတြ အထိတတ ္ လန္ျ႔ ဖစ္ကန ု ္ေအာင္ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ’ ‘ယန္ကီေတြ အတၱလန္တာကို မသိမ္းႏုင ိ ပ ္ ါဘူး၊ စိတ္ခ်ပါ’ ‘ဟင္၊ အမ်ိဳးသမီးေတြ ဒီမွာ ဘာလို႔ ေနေနၾကတာလဲ၊ မာကြန္တို႔ ဘာတို႔ဘက္ကို ေျပာင္းၾကပါေတာ့လား၊ မာကြန္မွာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း မရွိဘူးလား’ ‘အတၱလန္တာကိုေတာ့ သိမ္းမွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေနဖို႔ေတာ့ မေကာင္းဘူးဗ်’ ‘ၿမိဳ႕ကို အေျမာက္ႏွင့္ လွမ္းထုႏုိင္တယ္’

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မုိး တဖြဲဖြဲ ရြာေနသည္။ ဆုတ္ခြာေနသည့္ စစ္တပ္ႀကီးသည္ အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ေထာင္ခ်ီ၍

ဝင္လာသည္။ ဆာေလာင္ျခင္း၊ ပင္ပန္းျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အင္အား ကုန္ခန္းလ်က္။ ခုႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ရက္ၾကာ တုိက္ပြဲမ်ား၊

333

ဆုတ္ခြာမႈမ်ားေၾကာင့္ ခ်ိဳ႕တဲ့အားနည္းလ်က္။ ျမင္းမ်ားက အစာေရစာျပတ္သျဖင့္ စာေျခာက္႐ုပ္မ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ အေျမာက္မ်ား၊ က်ည္ဆန္ ေသတၱာမ်ားကို ရရာ ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ကာ ျမင္းေရ ႏြားေရတို႔ ဖံုးထားၾကသည္။ သို႔တုိင္ေအာင္ ဖ႐ိုဖရဲ အအုပ္အစည္းပ်က္၍ ဆုတ္ခြာလာၾကျခင္း မဟုတ္။ စနစ္တက် တန္းစီ ခ်ီတက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ အဝတ္အစားမ်ားက စုတ္ျပတ္ေနသည့္တုိင္ မာန္မေလွ်ာ့ၾကေသး။ စုတ္ျပတ္ေနသည့္ အလံနီနီသည္ မုိးေရထဲတြင္ တလူလူ လြင့္ေနသည္။ သူတို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္၏ ကြပ္ကဲမႈ ေအာက္တြင္ စနစ္တက် ဆုတ္ခြာလာခဲ့ၾကသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္က ခ်ီတက္ရာတြင္သာမက ဆုတ္ခြာရာတြင္လည္း ေသနဂၤဗ်ဴဟာ ေျမာက္ေအာင္ စနစ္တက်

ဆုတ္ခြာတတ္သည္။ မုတ္ဆိတ္ထူထူျဖင့္ စုတ္ျပတ္လ်က္ ရွိသည့္ အဝတ္အစားမ်ားကို ဝတ္ထားသည့္ စစ္သားတန္းႀကီးသည္ ‘ငါတို႔ျပည္နယ္ကို အသက္ေပး ကာကြယ္မည္’ ဆိုသည့္ သီခ်င္းကို ဆို၍ ခ်ီတက္လာၾကသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ထြက္၍ ဩဘာေပးၾကသည္။ ႐ံႈးသည္ျဖစ္ေစ၊ ႏုိင္သည္ျဖစ္ေစ ဤတပ္သားမ်ားသည္ သူတို႔ တူသား ေနာင္မယ္မ်ား မဟုတ္ေလာ။

မၾကာေသးမီက စစ္ဝတ္စံု ေကာ္အေတာင့္သားျဖင့္ ထြက္သြားၾကသည့္ ၿမိဳ႕ျပကာကြယ္ေရး တပ္မ်ားမွာလည္း

မွတ္မိႏုိင္စရာ မရွိေတာ့။ စစ္ေျမျပင္တြင္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနခဲ့ရသည့္ တပ္မ်ားသဖြယ္ ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္ေနၾကၿပီ။ သူတို႔ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ အၾကည့္တစ္မ်ိဳး ေပၚေနသည္။ ယခင္က စစ္ေျမျပင္ေရာက္ စစ္သား မဟုတ္သျဖင့္ သူတို႔တစ္ေတြ မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရသည္။ ယခု ဤသို႔ မဟုတ္ေတာ့။ သူတို႔၏ လံုျခံဳေသာ ဘဝကို စစ္ေျမျပင္ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ လဲခဲ့ၾကၿပီ။ သက္ေသာင့္သက္သာ ဘဝကို ၾကမ္းတမ္းေသာ ေသျခင္းတရားႏွင့္ လဲခဲ့ၾကၿပီ။ ယခု သူတို႔ တုိက္ပြဲဝင္ တပ္သားေဟာင္းႀကီးေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီ။ တပ္သားေဟာင္း ဆိုသည္မွာ ရင့္သည္ ႏုသည္ မဟူ အတူတူ မဟုတ္ေလာ။ တပ္သားမ်ားသည္ လူအုပ္ထဲတြင္ သူတုိ႔ အသိမ်ားကို လွမ္းရွာကာ ဂုဏ္ယူသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ၾကသည္။ ယခု သူတုိ႔ ေခါင္းေမာ္ႏုိင္ၿပီ။

ၿမိဳ႕ေစာင့္တပ္ဖြဲ႔ဝင္ အဘုိးႀကီးမ်ားႏွင့္ လူငယ္မ်ားျဖတ္၍ ခ်ီတက္သြားၾကသည္။ အဘိုးႀကီးမ်ားကမူ ေျခေထာက္ကိုပင္

ေကာင္းေကာင္း မသယ္ႏုိင္ၾကေတာ့။ လူငယ္ကေလးမ်ား မ်က္ႏွာကလည္း ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္သည့္ ကေလးမ်က္ႏွာႏွင့္ တူေနသည္။ အရြယ္ မေရာက္ဘဲ လူႀကီးေတြ ျပႆာနာမ်ိဳးကို ရင္ဆုိင္ေနရသည့္ ကေလးငယ္မ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ ဖိလစ္၏ မ်က္ႏွာကို လွမ္းျမင္လုိက္ရသည့္အခါတြင္ စကားလက္ သူ႕ကို ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့။ သူ႕မ်က္ႏွာက မီးခုိးေတြ၊ ယမ္းခုိးေတြ စြဲကာ မည္းနက္ေနသည္။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္သျဖင့္ မ်က္ႏွာထား တင္းေနသည္။ ဦးေလး ဟင္နရီက ေျခ ေထာ့နဲ႔ ေထာ့နဲ႔ျဖင့္ လိုက္လာသည္။ မိုးေရထဲတြင္ ဦးထုပ္မပါ။ ေခါင္းကို မုိးကာစတစ္စျဖင့္ ပတ္ထားသည္။ ဘႀကီး မယ္ရီဝယ္သာက အေျမာက္တင္ ရထား တစ္စီးေပၚတြင္ တက္လုိက္လာသည္။ သူ႕ ေျခေထာက္မ်ားကို ေမြ႔ရာစုတ္မ်ားျဖင့္ ပတ္ထား၏။ အက္ရွေလ၏ အေဖ ဦးႀကီး ဝီလ္ကီကို စကားလက္ ရွာၾကည့္သည္။ ရွာ၍ မေတြ႔။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္၏ တပ္သားမ်ားကမူ သံုးႏွစ္သံုးမိုး အေတြ႔အၾကံဳ ရၿပီးျဖစ္၍ ဣေႁႏၵမပ်က္၊ ေျခလွမ္း မွန္မွန္

ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖင့္ ခ်ီတက္လာၾကသည္။ မိန္းကေလး လွလွျမင္လွ်င္ ျပံဳး၍ပင္ ျပသြားလုိက္ၾကေသးသည္။ ၿမိဳ႕ပတ္ပတ္လည္ တူးထားသည့္ ကတုတ္က်င္းမ်ားထဲသို႔ ဝင္ရေတာ့မည္။ ကတုတ္က်င္းမ်ားက ရင္ဆို႔ေလာက္ နက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ သဲအိတ္မ်ားတင္ထားကာ သစ္သားေျငာင့္မ်ား ကာထားသည္။ ကတုတ္က်င္းမ်ားက ၿမိဳ႕ႏွင့္ အတန္ကြာသည္အထိ အထပ္ထပ္ တူးထားသည္။ ေျမပံုနီနီတို႔ ဝန္းရံထားသည့္ ေျမက်င္းနီနီႀကီးေတြ။

ေအာင္ပြဲခံ၍ ျပန္လာသည့္ တပ္ကို ႀကိဳသလို လူထုက တပ္သားမ်ားကို ႀကိဳၾကသည္။ လူတုိင္း စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔

334

ေနၾကေသာ္လည္း ယခု အမွန္ကို သိၿပီ။ အဆိုးဆံုးအေျခအေနသို႔ ေရာက္လာၿပီ။ ျပည္တြင္းစစ္သည္ သူတို႔ အိမ္ေရွ႕ ကြက္လပ္သို႔ ေရာက္လာၿပီ။ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျဖစ္ျခင္း မရွိေတာ့။ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ျခင္း မရွိေတာ့။ စိတ္ထဲတြင္ ရွိသမွ်ကို မ်က္ႏွာတြင္ ေဖာ္ျပျခင္း မျပဳေတာ့။ တပ္သားမ်ား၏ ေရွ႕တြင္ ရဲရင့္ယံုၾကည္သည့္ မ်က္ႏွာမ်ိဳးကို ေဆာင္ထားၾကသည္။ လူတုိင္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ ေျပာသလို ‘အတၱလန္တာကို မက်ေအာင္ ထိန္းႏုိင္တယ္’ ဆုိသည့္ အမူအရာမ်ိဳး ေဆာင္ထားၾကသည္။

ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္၏ တပ္ ဆုတ္လာခဲ့ရၿပီ။ တပ္သားမ်ားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ ျပန္လာေစခ်င္ၾကသည္။

သို႔ရာတြင္ ထုတ္မေျပာၾက။ ‘အတၱလန္တာကို မက်ေအာင္ ထိန္းမယ္’ ဆိုသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္၏ ဩဝါဒကိုသာ နွလံုး ပိုက္ထားၾကသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္၏ နည္းပရိယာယ္က ေရရွည္ဆြဲတုိက္သည့္ ပရိယာယ္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္က ဤသို႔မဟုတ္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္သည္ အေရွ႕ဘက္တြင္ ယန္ကီမ်ားကို တရၾကမ္း ဝင္တိုက္သည္။ အေနာက္ဘက္တြင္လည္း အျပင္းအထန္ ထုိးစစ္ ဆင္သည္။ ယန္ကီ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းက ရန္သူကို ဖ်စ္ညႇစ္ ဖမ္းရန္ ကပ္လာေသာ နပမ္းသမားကဲ့သို႔ ဝုိင္းပတ္ ဖ်စ္ညႇစ္လာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္က ရန္သူ တုိက္ေအာင္ မေစာင့္။ ေရွ႕သို႔ အတင္းတက္ကာ ရန္သူကို အတင္းဝင္တုိက္သည္။ ရက္ အနည္းငယ္အတြင္းတြင္ အတၱလန္တာႏွင့္ အက္ဇရာဇရပ္ တုိက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့ၾကသည္။ ထိုတုိက္ပြဲ ႏွစ္ပြဲစလံုး ျပင္းထန္သည့္ တုိက္ပြဲႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုတုိက္ပြဲႏွင့္ စာလွ်င္ မက္မံုပင္ေခ်ာင္း တုိက္ပြဲသည္ အေသးအဖြဲ ကေလးသာ ျဖစ္ေနသည္။

သို႔ရာတြင္ ယန္ကီမ်ားက ေနာက္ထပ္ တုိက္စစ္တစ္ခု ဆင္လာျပန္သည္။ ယန္ကီ အမ်ားအျပား က်ဆံုးသည့္တုိင္

သူတို႔က အက်အဆံုး ခံႏုိင္သည္။ အတၱလန္တာၿမိဳ႕ကို အေျမာက္မ်ားျဖင့္ လွမ္းပစ္သည္။ အမိုးေတြ စုတ္ျပတ္ကုန္သည္။ လမ္းတြင္ ခ်ိဳင့္ေတြ က်င္းေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ အေျမာက္ဆန္ မွန္၍ အမ်ားအျပားေသဆံုးၾကသည္။ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ ေျမတုိက္မ်ားထဲသို႔ ဆင္း၍ ပုန္းၾကသည္။ ေျမက်င္းမ်ားထဲသို႔ ဝင္ၾကသည္။ မီးရထားလမ္း တံတားေအာက္တြင္ ခုိၾကသည္။ အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕သည္ ရန္သူ အဝုိင္းခံေနရၿပီ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္ ကြပ္ကဲမႈ တာဝန္ကို ယူၿပီး ဆယ့္တစ္ရက္အတြင္း၌ အက်အဆံုးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္

ကြပ္ကဲမႈေအာက္ ခုႏွစ္ဆယ့္ေလးရက္အတြင္း က်ဆံုးခဲ့သည့္ အေရအတြက္ႏွင့္ ညီမွ်ေနသည္။ ရန္သူက အတၱလန္တာကို သံုးဖက္မွ ဝုိင္းထားၿပီ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းသည္ အတၱလန္တာမွ တင္နဆီကို သြားသည့္ မီးရထားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ကို သိမ္းထားၿပီးၿပီ။

သူ႕တပ္မ်ားက မီးရထားလမ္း အေရွ႕ဘက္ကို ျဖတ္လာသျဖင့္ အေနာက္ေတာင္ဘက္ အယ္လာဗားမား ျပည္နယ္သို႔သြားသည့္ မီးရထားလမ္း တစ္လမ္းသာ ပြင့္ေနသည္။ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လံုး စစ္သားေတြ ျပည့္ေနသည္။ ဒဏ္ရာရသူေတြ ျပည့္ေနသည္။ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ က်ပ္ေနသည္။ ဤ မီးရထားလမ္း တစ္လမ္းသာလွ်င္ အတၱလန္တာအဖို႔ ထြက္ေပါက္ ရွိေတာ့သည္။ ဤလမ္းပြင့္ေနသမွ် အတၱလန္တာ ခံႏုိင္ေသးသည္။

ဤ မီးရထားလမ္း အေရးႀကီးပံုကို သိလာသည့္အခါတြင္ စကားလက္ လန္႔သြားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွားမင္းသည္ ဤမွ်

335

အေရးႀကီးေသာ ၿမိဳ႕ကို အတင္းတုိက္သိမ္းမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္ကလည္း က်ားကုတ္က်ားခဲ ခုခံမည္သာ ျဖစ္သည္။ ဤရထားလမ္းသည္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုကို ျဖတ္သြားသည္။ ဂ်ဳန္းဘာ႐ို ဆုိသည္မွာ ၿမိဳင္သာယာႏွင့္ မေဝးေတာ့။ ငါးမုိင္မွ်သာ ေဝးေတာ့သည္။ အတၱလန္တာႏွင့္စာလွ်င္ ၿမိဳင္သာယာသည္ တကယ့္ေအးခ်မ္းသည့္ ရိပ္ျမံဳကေလး။ သို႔ရာတြင္ ၿမိဳင္သာယာသည္ပင္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုႏွင့္ ငါးမုိင္မွ်သာ ေဝးေတာ့သည္။

အတၱလန္တာ

တုိက္ပြဲ

စျဖစ္သည့္ေန႔က

စကားလက္ႏွင့္

အျခား

အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္

စတိုးဆုိင္မ်ားက

ျပင္ညီ အမိုးေပၚသို႔ တက္ကာ တုိက္ပြဲကို လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ အေျမာက္ဆန္မ်ား က်လာသည့္အခါတြင္မူ သူတို႔အားလံုး ဆင္းေျပးၾကကာ ေျမတုိက္တြင္ ပုန္းေနၾကရသည္။ ထိုေန႔ညေနမွစ၍ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ ကေလးမ်ား၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား ၿမိဳ႕မွ စတင္ ထြက္ေျပးၾကသည္။ အမ်ားစုက မာကြန္သို႔ ေျပးသည္။ ထိုညက မီးရထားျဖင့္ လိုက္သြားသူမ်ား ဆိုလွ်င္ အတၱလန္တာက ထြက္ေျပးသည္မွာ ေလးငါးႀကိမ္ ရွိေနၿပီ။ ယခုမူ ယခင္ကလို ဝန္စည္စလယ္ေတြ မယူၾကေတာ့။ ေကာ္ေဇာစျဖင့္ ခ်ဳပ္ထာသည့္ ေကာ္ေဇာအိတ္ကေလး တစ္အိတ္ႏွင့္ ေခါင္းစည္း ပဝါျဖင့္ ထုပ္ထားသည့္ စားစရာ ေသာက္စရာကေလးတခ်ိဳ႕သာ ပါလာသည္။ အခ်ိဳ႕အေစခံမ်ားကမူ ေငြကရားမ်ား၊ ဇြန္းမ်ား၊ ခက္ရင္းမ်ားႏွင့္ မိသားစု ဓာတ္ပံုမ်ားကို ျဖဳတ္ယူလာၾကသည္။

မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာႏွင့္ မစၥက္ အယ္လဆင္းတို႔ကမူ အတၱလန္တာမွ မေျပးဟု ဆိုၾကသည္။ ေဆး႐ံုတြင္ သူတို႔

လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ ယန္ကီတို႔ကို ဘာမွ် ေၾကာက္စရာမလို။ မည္သည့္ ယန္ကီကမွ် သူတို႔ကို အိမ္ထဲက ေမာင္းထုတ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ဟု ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာ ေျပာၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဖန္နီႏွင့္ ေမဘယ္တို႔ သားအမိကမူ မာကြန္သို႔ ေျပးၾကသည္။ ဆရာဝန္ကေတာ္ ေဒၚေဒၚမိသည္ သူ႕အိမ္ေထာင္သက္ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ လင္ေယာက်္ား စကားကို ပထမဆံုး အႀကိမ္ ျငင္းဆန္ကာ အတၱလန္တာမွ မထြက္ဟု ျငင္းသည္။ ေဒါက္တာမိ အနားတြင္ သူ ရွိဖို႔လိုသည္ဟု ေဒၚေဒၚမိက အေၾကာင္းျပသည္။ ထို႔ျပင္ သားငယ္ ဖိလစ္လည္း ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ ကတုတ္က်င္း တစ္ခုခုထဲတြင္ ရွိေနသည္ မဟုတ္ေလာ။ သားႏွင့္လည္း ေဝးေဝး မေနခ်င္။ တစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္။

သို႔ရာတြင္ မစၥက္ ဝိႈက္တင္းႏွင့္ စကားလက္၏ မိတ္ေဆြ အမ်ားအျပားကမူ အတၱလန္တာၿမိဳ႕မွ ထြက္ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္

ဂၽြန္စတန္၏ ဆုတ္ခြာေရး ေပၚလစီကို ပထမဆံုး ျပစ္တင္ေျပာဆိုသည့္ ေဒၚေလး ပစ္တီမွာ ပထမဆံုး အထုပ္အပိုးျပင္သူ ျဖစ္သည္။ အားနည္းသည့္ သူ႕ အာ႐ံုေၾကာမ်ားသည္ အေျမာက္သံ၊ ဗံုးသံမ်ား၏ ဒဏ္ကို မခံႏုိင္ဟု ေဒၚေလး ပစ္တီက အေၾကာင္းျပသည္။ အေျမာက္ဆန္ ကြဲလွ်င္ ေျမတုိက္သို႔ မေရာက္ခင္ မူးေမ့လဲက်သြားမည္ကို စုိးသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီသည္ သူ႕ကိုယ္သူ မေၾကာက္ရန္ အားတင္းသည္။ သို႔ရာတြင္ မရ။ မာကြန္သို႔ သြားေတာ့မည္။ မာကြန္တြင္ သူ႕ဝမ္းကြဲ ညီမေတာ္ မစၥက္ဘား ဆိုသူ ရွိသည္။ စကားလက္တို႔ တစ္ေတြလည္း သူႏွင့္ လုိက္ရမည္။ 

စကားလက္က

မာကြန္သို႔

မလုိက္ခ်င္။

ဗံုးသံ၊

အေျမာက္သံမ်ားကို

ေၾကာက္သည့္တုိင္

အတၱလန္တာတြင္

ေနရစ္ခဲ့ခ်င္သည္။ မစၥက္ဘားကို နည္းနည္းမွ် မ်က္ႏွာေၾကာ မတည့္။ တစ္ခါတုန္းက ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္မွ ဧည့္ခံပြဲ တစ္ခုတြင္ သူ႕သား ဝီလီႏွင့္ နမ္းေနသည္ကို ျမင္သြားသည္၌ စကားလက္ကို ‘နန္႔ေၾကာဆြဲသည္’ ဟု ေျပာဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မာကြန္သို႔ မလိုက္ေတာ့။ မီလာနီ လိုက္လိမ့္မည္။ သူကမူ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ျပန္မည္ဟု ေဒၚေလး ပစ္တီကို ေျပာလုိက္သည္။

သူ မလိုက္ဟု ဆုိသည္တြင္ မီလာနီက က်ဴက်ဴပါေအာင္ ငိုသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီက ေဒါက္တာမိထံ ထိုကိစၥတုိင္ပင္ရန္

336

ထြက္သြားသည့္အခါတြင္ မီလာနီက စကားလက္ လက္ေမာင္းကို ဖမ္းဆြဲကာ ေတာင္းပန္သည္။

‘မီလာနီကို တစ္ေယာက္တည္း ထားၿပီး ၿမိဳင္သာယာကို မျပန္ပါႏွင့္ကြယ္၊ စကားလက္ မရွိရင္ မီလာနီ ဘယ္လိုလုပ္

ေနရစ္ခဲ့ရမလဲ ဟင္၊ မ်က္ႏွာျမင္လို႔ အနားမွာ စကားလက္မရွိရင္ ကိုယ္ ေသလိမ့္မယ္၊ တကယ္ပဲ၊ ေဒၚေလး ပစ္တီက သေဘာေတာ့ ေကာင္းပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ သူက အပ်ိဳႀကီး၊ ဘာမွ အားကိုးလို႔ ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕ေၾကာင့္ ပိုေတာင္ ဆုိးလိမ့္ဦးမယ္၊ ကိုယ့္ကို ပစ္မထားခဲ့ပါႏွင့္ေနာ္ စကားလက္၊ စကားလက္ဟာ ကုိယ့္အဖို႔ ညီအစ္မအရင္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူတူပါ၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကို ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္လို႔ ေမာင့္ကိုလည္း ကတိေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ ေမာင္က ၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ စကားလက္ကို မွာခဲ့မယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္’

စကားလက္သည္ သူ႕ကို တအံ့တဩ ၾကည့္မိ၏။ မီလာနီကို နည္းနည္းကေလးမွ် သေဘာမက်။ မႏွစ္သက္။

သို႔တုိင္ေအာင္ မီလာနီသည္ သူ႕ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤမွ် ခ်စ္ရသနည္း။ ဘာ့ေၾကာင့္ ဤမွ် သံေယာဇဥ္ တြယ္ေနရသနည္း။ သူ႕လင္ကို မိမိက ခ်စ္ေနသည္ကို မရိပ္စားမိေလာက္ေအာင္ပင္ ထံုထုိင္းရသေလာ။ သူႏွင့္အတူ ေနခဲ့သည့္ အေတာအတြင္း မိမိသည္ အက္ရွေလ သတင္းကို နားစြင့္၍ စိတ္ပူခဲ့ရသည္။ ဤသည္ကို မီလာနီ ဘာမွ် မသိ။ မီလာနီသည္ လူတစ္ေယာက္ကို သူ ခ်စ္ခင္မိၿပီဆိုလွ်င္ ထိုလူတြင္ အျပစ္ရွိသည္ဟု မျမင္ေတာ့။ ဟုတ္သည္။ မီလာနီကို ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္မည္ဟု အက္ရွေလကို သူ ကတိေပးခဲ့သည္။ အက္ရွေလတစ္ေယာက္ ယခုေလာက္ဆိုလွ်င္ ေျမႀကီးထဲသို႔ ေရာက္ေလာက္ၿပီ။ ယခု အက္ရွေလကို ေပးခဲ့ဖူးသည့္ ကတိသည္ သူ႕ကို ဖမ္းယူဖ်စ္ညႇစ္ ေနခဲ့ၿပီ။

‘အင္း၊ ဟုတ္ပါတယ္’ စကားလက္က ေျပာသည္။ ‘စကားလက္ သူ႕ကို ကတိေပးခဲ့ဖူးတယ္၊ စကားလက္ ကတိကို

စကားလက္ မဖ်က္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မာကြန္ကို လိုက္ၿပီး မစၥက္ဘားဆိုတဲ့ ေၾကာင္အိုမႀကီးႏွင့္ေတာ့ လိုက္မေနခ်င္ဘူး မီလာနီ၊ ကိုယ္ႏွင့္ နည္းနည္းမွ တည့္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ ၿမိဳင္သာယာကို ျပန္မယ္၊ ဒီေတာ့ ၿမိဳင္သာယာကို လိုက္ခဲ့ပါ၊ ေမေမကလည္း မီလာနီကို ခ်စ္မွာပါ’

‘အို၊ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့၊ စကားလက္ ေမေမကလည္း သေဘာေကာင္းသားပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကေလးမ်က္ႏွာျမင္တုန္း

သူႏွင့္အတူ မရွိရင္ ေဒၚေလး ပစ္တီေသလိမ့္မယ္ ထင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳင္သာယာက စစ္လမ္းႏွင့္ နီးေတာ့ သူကလည္း လိုက္ခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ စိတ္ခ်ရတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ ေနခ်င္တာ’

ေဒါက္တာမိသည္ ေဒၚေလး ပစ္တီ ေခၚသျဖင့္ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာ လုိက္လာ၏။ ေဒၚေလး ပစ္တီ ေမာႀကီးပန္းႀကီး

လာေခၚပံုကို ေထာက္လွ်င္ မီလာနီတစ္ေယာက္ အခ်ိန္မက်ဘဲ ေမြးၿပီဟု ထင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဤအိမ္ေရာက္ေတာ့ ဘာမွ်မဟုတ္။

မီလာနီအား

မာကြန္သို႔

လုိက္ရန္ေျပာေပးဖို႔

ျဖစ္ေၾကာင္းသိသည္တြင္

ေဒါက္တာမိ

အႀကီးအက်ယ္

ေဒါပြေနသည္။ သူ႕ကို ဤကိစၥေၾကာင့္ ေဆး႐ံုသို႔ အေရးတႀကီး လာေခၚသည့္ အေၾကာင္းကို သိသည္တြင္ ေဒါက္တာမိသည္ တစ္ဖက္လူ ေစာဒက တက္စရာမရွိေအာင္ ျပႆနာကို အျပတ္ ရွင္းေပးလိုက္သည္။

‘မီလာနီ မာကြန္ကို လိုက္ဖို႔ဆိုတာ လံုးဝ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး၊ ဟိုမွာ တစ္ခုခု ျဖစ္ရင္ က်ဳပ္လည္း ဘာမွ တာဝန္မယူႏုိင္ဘူး၊

ရထားေတြက လူေတြ ဒင္းၾကမ္း၊ ထြက္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ ထြက္တာ၊ အခ်ိန္လည္း မွန္တာမဟုတ္ဘူး၊ လမ္းမွာ စစ္တပ္အတြက္ အေရးတႀကီး အသံုးလိုရင္ လူေတြ ခ်ပစ္ခဲ့ရေသးတယ္။ အဲဒါ က်န္ခဲ့တဲ့ လူေတြ ေရာက္ရာ ေတာအံု ကနားမွာ အိပ္ရတာ၊

337

ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ မီလာနီကို ေခၚသြားရင္’

‘စကားလက္ႏွင့္အတူ ၿမိဳင္သာယာကို လိုက္သြားရင္ေကာ ဦးႀကီး’



‘ဒီက ဘယ္မွ မသြားပါႏွင့္၊ ၿမိဳင္သာယာကိုလည္း မာကြန္သြားတဲ့ ရထားႏွင့္ပဲ လုိက္ရမွာပဲ၊ လမ္းမွာဘာျဖစ္မယ္လို႔

ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ယန္ကီေတြ ဘယ္မွာ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာလည္း ဘယ္သူမွ တိတိက်က် ေျပာႏုိင္တာ မဟုတ္ဘူး၊ လမ္းမွာ ယန္ကီတပ္ႏွင့္ သြားတိုးေနရင္ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္မလဲ၊ ရထား တစ္စီးလံုးကိုေတာင္ သိမ္းထားလိုက္လိမ့္ဦးမယ္၊ ဂ်ဳန္းဘာ႐ို အထိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္တယ္ပဲထားပါဦး၊ ၿမိဳင္သာယာကို ငါးမုိင္ေလာက္ သြားရဦးမယ္၊ လမ္းက လမ္းၾကမ္းႀကီး၊ ဒီလို ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ႀကီးႏွင့္ သြားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဟိုမွာလည္း ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး၊ ေဒါက္တာ ဖြန္တိန္ကလည္း စစ္တပ္ထဲ ပါသြားၿပီ’

‘ဝမ္းဆြဲသည္ေတြေတာ့ ရွိပါတယ္ ဦးႀကီး’



‘ဦးႀကီးက ဆရာဝန္ကို ေျပာေနတာ၊ ဆရာဝန္မရွိဘူးလို႔ ေျပာေနတာ’ ေဒါက္တာမိက ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလုိက္ၿပီးေနာက္

မီလာနီ၏ ေသးေသးညႇက္ညႇက္ ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ‘ဦးႀကီးကေတာ့ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ သြားခြင့္မျပဳႏုိင္ဘူး၊ အႏၲရာယ္ ႀကီးတယ္၊ ဘာလဲ၊ ငါ့တူမက ရထားေပၚမွာ ကေလး ေမြးခ်င္လို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာဂီေပၚမွာတင္ ကေလး ေမြးခ်င္လို႔လား’

ေဒါက္တာမိက ဒဲ့ဒုိးႀကီး ေျပာခ်လုိက္သျဖင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္သုိက္ မ်က္ႏွာ နီရဲသြားကာ တိတ္သြားၾက၏။



‘ဒီမွာေနပါ၊ ဒါမွ ဦးႀကီး ၾကည့္ႏုိင္ေတာ့မွာေပါ့၊ ဒီမွာ ေနတာေတာင္ အိပ္ရာထဲမွာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနပါ၊ အိမ္ေပၚတက္လုိက္

ေျမတုိက္ထဲ

ဆင္းလုိက္

သိပ္မလုပ္ပါႏွင့္၊

အေျမာက္ဆန္ေတြ

အခန္းထဲ

က်လာေတာင္

ဘယ္မွ

မသြားပါႏွင့္၊

ဒီေလာက္ေတာင္လည္း အႏၲရာယ္ မရွိေသးပါဘူး၊ ယန္ကီေတြ ဆုတ္ရမွာပါ၊ ကဲ ပစ္တီ၊ မာကြန္ကို သြားခ်င္ရင္ ခင္ဗ်ား ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း သြား၊ သူတို႔ကို ဒီမွာ ထားခဲ့’

‘မိန္းမ အေဖာ္ မရွိဘဲနဲ႔ ထားခဲ့ရမွာလား’



ေဒၚေလး ပစ္တီက အထိတ္တလန္႔ ေမးသည္။



‘သူတို႔လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ထိန္းႏုိင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြပါေလ’ ေဒါက္တာမိက စိတ္မရွည္ႏုိင္ဟန္ျဖင့္ ေျပာသည္။

‘က်ဳပ္ မိန္းမလည္း ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္မွာ ရွိပါတယ္၊ မီလာနီ ေန႔ေစ့လေစ့ႀကီး ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဘယ္ ဧည့္သည္ကိုမွလည္း လက္ခံမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကဲ ပစ္တီ၊ ဒါ စစ္ျဖစ္ေနခ်ိန္ပဲ၊ ဒီေတာ့ သိပ္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး သြယ္သြယ္ ဝုိက္ဝုိက္ေတြ ေျပာေနခ်ိန္ မရဘူး၊ က်ဳပ္ မီလာနီအတြက္ ေျပာေနတာ’

ေဒါက္တာမိက ခ်ာခနဲ ဆင္ဝင္ဘက္သို႔ လွည့္ထြက္သြားသည္။ စကားလက္က ေနာက္က လုိက္သြားသည္။



‘ငါ့ တူမကိုေတာ့ ဦးႀကီး ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာရမွာပဲ’ ေဒါက္တာမိက ျဖဴေဖြးသည့္ မုတ္ဆိတ္မ်ားကို ပြတ္ေနသည္။

338



‘ငါ့ တူမဟာ စဥ္းစားဉာဏ္ရွိတဲ့ မိန္းကေလးလို႔ ဦးႀကီး ယံုတယ္၊ ဒီေတာ့ နားနဲ႔မနာ ဖဝါးႏွင့္သာ နာေပေတာ့၊

မီလာနီ ေျပာင္းဖို႔ ေရႊ႕ဖို႔ ကိစၥကို ဦးႀကီးကို ေနာက္ထပ္ မေျပာေစခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဒီေလာက္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ခရီးႀကီးကို မီလာနီ မခံႏုိင္ဘူးလို႔ ဦးႀကီးယူဆတယ္၊ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳး မေျပာႏွင့္၊ သာမန္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာင္ သူ႕ကိစၥက မလြယ္ဘူး၊ ငါ့ တူမလည္း သိမွာပဲ၊ သူ႕ တင္ပါးဆုံ႐ုိးက က်ဥ္းတယ္၊ ေမြးရင္ ညႇပ္ဆြဲ ရမွာပဲ၊ ဒီေတာ့ ေတာက ကပၸလီ ဝမ္းဆြဲသည္ႏွင့္ ေမြးမယ္ဆုိရင္ ဦးႀကီး ဘယ္စိတ္ခ်ႏုိင္မလဲ၊ အမွန္ကေတာ့ မီလာနီလို မိန္းကေလးမ်ိဳးဟာ ကေလးေတာင္ ေမြးဖို႔ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ ခုေတာ့ ေအးေလ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဒၚေလး ပစ္တီ မာကြန္ကို သြားခ်င္တယ္ဆိုရင္ သြားေပ့ေစေပါ့၊ သိပ္ေၾကာက္ရင္ သူလည္း ဒီမွာ ေနဖို႔ မေကာင္းပါဘူး၊ သူ႕ေၾကာင့္ မီလာနီေတာင္ ဒုကၡေရာက္ႏုိင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့’

ေဒါက္တာမိက စကားလက္ကို စုိက္ၾကည့္လုိက္၏။



‘ၿပီးေတာ့ ငါ့တူမလည္း ၿမိဳင္သာယာကို မသြားေစခ်င္ဘူး၊ မီလာနီ မ်က္ႏွာျမင္သည္အထိ သူႏွင့္ ေနေစခ်င္တယ္၊

ေနရဲပါ့မလား’

‘ေနရဲပါတယ္ ဦးႀကီး’



စကားလက္က ခပ္တည္တည္ ညာသည္။



‘ေအး ဒါမွေပါ့၊ ဒီမွာ ငါ့တူမတို႔ကို ေဒၚေဒၚမိ ေစာင့္ေရွာက္လိမ့္မယ္၊ ဘာမွ ေၾကာက္စရာ မလိုဘူး၊ ခ်က္ဖို႔ ျပဳတ္ဖို႔ ကိစၥ

အတြက္ေတာ့ အိမ္က ထမင္းခ်က္ မိန္းမႀကီး ဘက္ဆီကို လႊတ္ေပးမယ္၊ သိပ္ မၾကာပါဘူး၊ ခဏ ဒုကၡခံရမွာပါ၊ ေနာက္တစ္လ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ဆိုရင္ ေမြးေတာ့မွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သားဦးဆုိေတာ့ ေျပာရတာ ခက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းကာ လလည္းမဟုတ္ဘူး၊ ဗံုးသံ အေျမာက္သံေတြကလည္း ဆူလို႔၊ ဒီေတာ့ အခ်ိန္မေစ့ဘဲလည္း ေမြးခ်င္ ေမြးႏုိင္တယ္’

သို႔ျဖင့္ ေဒၚေလး ပစ္တီသည္ မ်က္ရည္စက္လက္ျဖင့္ မာကြန္သို႔ ထြက္သြားသည္။ သူႏွင့္အတူ ဦးေလးပီတာႏွင့္

ထမင္းခ်က္ မိန္းမႀကီးကိုလည္း ေခၚသြားသည္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ သန္သန္ျဖင့္ ျမင္းႏွင့္ ရထားကို ေဆး႐ံုသို႔ အားတက္သေရာ လႉခဲ့မိသည့္ အတြက္လည္း ခ်က္ခ်င္း ျပန္၍ ႏွေျမာကာ ပို၍ မ်က္ရည္စက္လက္ျဖစ္ရျပန္သည္။ အိမ္ႀကီးတစ္အိမ္လံုးတြင္ စကားလက္၊ မီလာနီ၊ ဝိတ္ကေလးႏွင့္ ပရဇၨီတို႔သာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾက၏။ အေျမာက္သံေတြ ပို၍ ဆူညံေနသည့္တုိင္ အိမ္ႀကီးက ပို၍ တိတ္ဆိတ္ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။

339

၁၉



ၿမိဳ႕ကို ယန္ကီတို႔ ဝိုင္းဝန္း ထားခါစ ၿမိဳ႕ျပင္တြင္ တိုက္ပြဲမ်ား အႏွံ႔အျပား ျဖစ္ပြားေနခ်ိန္တြင္ အေျမာက္သံ မ်ားေၾကာင့္

စကားလက္ အႀကီးအက်ယ္ လန္႔ေနသည္။ နားႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ ပိတ္ကာ ေခ်ာင္ထဲတြင္ ကုပ္ေနသည္။ အေျမာက္ဆန္ သူ႕အေပၚ တည့္တည့္ က်လာေလမည္ေလာဟု တထင့္ထင့္ ျဖစ္ေနသည္။ အေျမာက္ဆန္မ်ားက တရႊီရႊီ ျဖတ္၍ လာစဥ္ စကားလက္သည္ မီလာနီ အခန္းထဲသို႔ စြတ္ေျပး ဝင္လာကာ မီလာနီ ေဘးတြင္ အတင္း ပစ္လွဲ ခ်လိုက္မိသည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဖက္ကာ ေခါင္းကို ေခါင္းအံုးထဲတြင္ ျမႇဳပ္ထားရင္း ဘုရား တေနၾကရသည္။ ပရဇၨီႏွင့္ ဝိတ္ကေလးက ေျမတိုက္သို႔ ေျပးကာ ပင့္ကူ အလိမ္းလိမ္း ကပ္ေနသည့္ အေမွာင္ထဲတြင္ ကုပ္ေနၾကသည္။ ပရဇၨီက ေအာ္လ်က္။ ဝိတ္ကေလးက ငို႐ိႈက္ရင္း ႀကိဳ႕ထိုးလ်က္။

က်ည္ဆန္မ်ားက ေခါင္းေပၚတြင္ တရႊီရႊီ ပ်ံဝဲေနသည္။ စကားလက္သည္ မ်က္ႏွာကို ငွက္ေမြး ေခါင္းအံုးတြင္

အပ္ထားသည္။ မီလာနီေၾကာင့္ လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာကို မသြားႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ရသည္ဟု ဆိုကာ မီလာနီကို စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲမိသည္။ ေဒါက္တာမိက မီလာနီကို လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ မေပးသျဖင့္ စကားလက္သည္ မီလာနီ အနားတြင္ ေစာင့္ေနရသည္။ တစ္ဖက္က အေျမာက္ဆန္ေတြ က်လာမည္ေလာဟု စိုးရိမ္ရသည္။ တစ္ဖက္ကလည္း မီလာနီ မည္သည့္ အခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာ ျမင္မည္နည္းဟု စိုးရိမ္ ေနရသည္။ ဤသို႔ ေတြးမိလိုက္တိုင္း စကားလက္ ကိုယ္တြင္ ေခၽြးေတြ ျပန္လာသည္။ က်ည္ဆန္ေတြ မိုးသီး မိုးေပါက္ပမာ တေျဖာက္ေျဖာက္ က်ေနခ်ိန္တြင္ ေဒါက္တာမိကို သူ သြား မေခၚရဲ။ မတတ္ႏိုင္။ မီလာနီ တစ္ေယာက္ ဘာ ျဖစ္ ျဖစ္ ဤအတိုင္းသာ ၾကည့္ေနေတာ့မည္။ သူကမူ ဆရာဝန္ သြား၍ မေခၚရဲ။ ပရဇၨီကို ေခၚခိုင္းဖို႔ ဆိုတာကလည္း ပရဇၨီက သူ႕ထက္ပင္ အေၾကာက္ ႀကီးေသးသည္။ ယခု အခ်ိန္တြင္ ဗိုက္နာလွ်င္ မည္သို႔ လုပ္ရမည္နည္း။

တစ္ညေနတြင္ မီလာနီ အတြက္ ထမင္းပြဲ ျပင္ေပးၾကရင္း ဤ အေၾကာင္းကို ပရဇၨီႏွင့္ စကားစပ္မိၾကသည္။ ပရဇၨီ

စကားေၾကာင့္ စကားလက္ အနည္းငယ္ စိတ္ေအး သြားသည္။

`အမယ္ေလး၊ ဆရာဝန္ သြားမေခၚႏိုင္လည္း မပူပါႏွင့္၊ ကၽြန္မ လုပ္တတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မ ကေလး ေမြးေပးတတ္ပါတယ္၊

အေမက ေတာမွာ ဝမ္းဆြဲ လုပ္လာတာ မဟုတ္လား မေလးရဲ႕၊ ကၽြန္မကို ငယ္ငယ္ေလးတည္းက သင္ေပးခဲ့တာ၊ ဒါအတြက္ကေတာ့ ကၽြန္မ တာဝန္ထားပါ’

ပရဇၨီလို အေတြ႔အၾကံဳ ရွိသူမ်ား အနားတြင္ ရွိသျဖင့္ စကားလက္ အသက္႐ႉ ေခ်ာင္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီ

ျမန္ျမန္ ေမြးေစခ်င္လွၿပီ။ ကိစၥ ၿပီးေစခ်င္လွၿပီ။ အေျမာက္ဆန္ေတြ တဝုန္းဝုန္း ေပါက္ကြဲေနသည့္ ေနရာမွ သြားခ်င္လွၿပီ။ ရိပ္ၿငိမ္ ခ်မ္းေျမ႕သည့္ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ျပန္ေရာက္ခ်င္လွၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ညအိပ္ရာဝင္တိုင္း မီလာနီ တစ္ေယာက္ ျမန္ျမန္ မီးဖြားပါေစေတာ့၊ သူ႕ ကတိ အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ၿပီး အတၱလန္တာမွ ျမန္ျမန္ ထြက္ရပါေစေတာ့ဟု ဆုေတာင္းမိသည္။

ၿမိဳင္သာယာက ထို စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြ ကင္းေဝးသည္။ ရိပ္ၿငိမ္ ခ်မ္းေျမ႕သည္။

340



စကားလက္ အိမ္ကို လြမ္းသည္။ ေမေမ့ကိုလည္း လြမ္းသည္။ သူ႕ တစ္သက္တြင္ ဤမွ်ေလာက္ မည္သူ႕ကိုမွ်

မည္သည့္ အခါကမွ် မလြမ္းဖူးခဲ့။ ေမေမသာ အနီးတြင္ ရွိလွ်င္ ဘာကိုမွ် ေၾကာက္မည္ မဟုတ္။ တစ္ေနကုန္ နားကြဲလုမတတ္ ျမည္ဟည္းေသာ အသံမ်ားကို ၾကားၿပီးေနာက္ အိပ္ရာဝင္တိုင္း မနက္ျဖန္ က်လွ်င္ ၿမိဳင္သာယာကို ျပန္ေတာ့မည္ဟု မီလာနီကို ဖြင့္ေျပာေတာ့မည္။ မီလာနီ တစ္ေယာက္ ဆရာဝန္ ကေတာ္ ေဒၚေဒၚမိတို႔ အိမ္သို႔ သြားေနရန္ ေျပာေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေခါင္းအံုးေပၚသို႔ ေခါင္းခ် လိုက္တိုင္း ေနာက္ဆံုး ျမင္လိုက္ရေသာ အက္ရွေလ၏ ႐ုပ္သြင္ကို ျမင္ေယာင္ လာသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ၫိႈးေရာ္ေနသည့္ ၾကားက ျပံဳးေနသည္။ `စကားလက္ မီလာနီကို ၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေရွာက္လိုက္ပါေနာ္၊ စကားလက္က သတၱိ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား၊ အစ္ကို႔ကို ကတိ ေပးေနာ္’ ဟု ေျပာသံကို ၾကားေယာင္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူကလည္း ကတိ ေပးခဲ့သည္။ တစ္ေနရာတြင္ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ က်ဆံုးခဲ့ရၿပီ။ အက္ရွေလသည္ သူ မည္မွ် ကတိ တည္ေၾကာင္းကို ေရာက္ေလရာ ဘဝမွ ေစာင့္ၾကည့္လိမ့္မည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ အက္ရွေလ ေသေသရွင္ရွင္ အက္ရွေလအား ေပးခဲ့သည့္ ကတိကို ခ်ိဳးဖ်က္ျခင္း မျပဳႏိုင္။ ဤသို႔ျဖင့္ အတၱလန္တာမွ မခြာျဖစ္ေတာ့ဘဲ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ ကုန္ခဲ့သည္။

ေမေမက စာေရး၍ ျပန္လာရန္ ေခၚသည္။ ဤတြင္ စကားလက္သည္ အတၱလန္တာတြင္ စိုးရိမ္စရာ အေျခအေန

မရွိေလဟန္ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ ေပါ့ေပါ့ ေရးၿပီးေနာက္ မီလာနီ မီးဖြားလုဆဲ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မီလာနီ မီးဖြားၿပီးလွ်င္ ျပန္လာခဲ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ စာျပန္ လိုက္သည္။ ေမေမက ေဆြမ်ိဳး ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ဘက္မွ ျဖစ္ေစ၊ သူ႕ဘက္မွ ျဖစ္ေစ ေဆြမ်ိဳး သံေယာဇဥ္ အလြန္ ႀကီးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အတၱလန္တာတြင္ ဆက္ေနရန္ စိတ္ မပါ့တပါျဖင့္ ခြင့္ျပဳၿပီးေနာက္ ဝိတ္ကေလးႏွင့္ ပရဇၨီကို အျမန္ဆံုး လႊတ္လိုက္ရန္ တိုက္တြန္းသည္။ ဤတြင္ အသံ ဆူဆူညံ ၾကားလွ်င္ ထိတ္ခနဲ လိပ္ျပာ လြင့္မတတ္ ျဖစ္တတ္ေသာ ပရဇၨီကလည္း အႀကိဳက္ေတြ႔ သြားသည္။ ေျမတိုက္ထဲတြင္ ေနကုန္ ေနခန္း ထိုင္၍ အေျမာက္က်ည္ဆန္ ေရွာင္ရသည္ကို ၿငီးေငြ႔လွၿပီ။

စကားလက္ကလည္း ေမေမႏွင့္ သေဘာ တူသည္။ ဝိတ္ကေလးကို အတၱလန္တာတြင္ ဆက္မထား ခ်င္ေတာ့။

ဝိတ္ကေလး၏ လံုျခံဳေရး အတြက္မွ်သာမက ဝိတ္ကေလး ေၾကာက္သည္ကို ျမင္ရတိုင္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရသျဖင့္ သူ႕ကို အတၱလန္တာမွ တျခားသို႔ ပို႔ခ်င္သည္။ ဝိတ္ကေလးက အေျမာက္သံ ၾကားလွ်င္ စကားပင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့။ အေျမာက္သံ စဲသြားသည့္တိုင္ အေၾကာက္ မေျပႏိုင္။ မေအ့ ဝတ္စံုကို ဆြဲ၍ တြယ္ကပ္ ေနတတ္သည္။ ငိုလည္း မငိုႏိုင္။ ည ဆိုလွ်င္ အိပ္ရာ ဝင္ရမည္ကို ေၾကာက္ေနသည္။ အေမွာင္ကို ေၾကာက္ေနသည္။ ယန္ကီေတြ လာၿပီး သူ႕ကို ဖမ္းေတာ့မည္ဟု ဆိုကာ ေကာင္းေကာင္း မအိပ္။ သူ မအိပ္ဘဲ ငိုၿပီ ဆိုလွ်င္ စကားလက္လည္း အိပ္ မရေတာ့။ စင္စစ္ သူလည္း ဝိတ္ကေလးလို ေၾကာက္သည္။ ဝိတ္ကေလး၏ ေခ်ာင္က်ေနသည့္ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရေလေလ စိတ္ မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရေလေလ။ ဟုတ္သည္။ ၿမိဳင္သာယာသည္ ဝိတ္ကေလး အတြက္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္သည္။ ပရဇၨီႏွင့္ အတူ ပို႔ထားလိုက္မည္။ မီလာနီ မ်က္ႏွာျမင္ ၿပီးလွ်င္ သူလည္း လိုက္သြားေတာ့မည္။

သို႔ရာတြင္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ၿမိဳင္သာယာသို႔ မပို႔ရေသးမီ ယန္ကီမ်ားက အတၱလန္တာ ေတာင္ဘက္မွ

ေကြ႔ဝင္လာသျဖင့္ အတၱလန္တာႏွင့္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုၾကား ရထားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ တိုက္ပြဲမ်ား ျဖစ္ေနသည္ဟု ၾကားရသည္။ ပရဇၨီႏွင့္ ဝိတ္ကေလးတို႔ စီးသြားသည့္ မီးရထားကို ယန္ကီတို႔က သိမ္းလိုက္လွ်င္ မည္သို႔ ရွိမည္နည္း။ ဤသို႔ ေတြးမိလွ်င္ စကားလက္ႏွင့္ မီလာနီတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မ်က္ႏွာေတြ ျဖဴေရာ္ သြားၾကျပန္သည္။ ယန္ကီတို႔က ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္သည္ဟု

341

ေျပာၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝိတ္ကေလးကို ျပန္မပို႔ျဖစ္ေတာ့ဘဲ အတၱလန္တာတြင္ပင္ ဆက္ထားရ ျပန္သည္။ ဝိတ္ကေလးကို ၾကည့္ရသည္မွာ သနားစရာ။ အေမ့ ဝတ္စံုကုိ ဆြဲကာ ေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနသည္။ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ေနသည္။ စကားလည္း တြတ္တီး တြတ္တာ မေျပာေတာ့။

ယန္ကီတို႔က ဇူလိုင္လ တစ္လလံုး ၿမိဳ႕ကို ဝိုင္းထားသည္။ ေန႔တြင္ တစ္ေန႔လံုး အေျမာက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ကာ

ညတြင္ တိတ္ဆိတ္ ေနတတ္သည္။ ၾကာေသာ္ အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားတို႔ အဖို႔ ေနသားက် သြားၿပီ။ အဆိုးဆံုး ၾကံဳေတြ႔ၿပီး ေနာက္တြင္ ေနာက္ထပ္ မည္သည့္ အရာကိုမွ် မေၾကာက္ေတာ့သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ ယခင္က ဝိုင္းဝန္း ပိတ္ဆို႔မည္ကို ေၾကာက္ခဲ့ၾကသည္။ ယခု အဝိုင္း ခံေနရၿပီ။ စင္စစ္ သူတို႔ ထင္သေလာက္ မဆိုး။ ခါတိုင္းလို သြားျမဲ လာျမဲ၊ လုပ္ျမဲ ကိုင္ျမဲ ရွိေနၾကသည္။ သူတို႔သည္ မီးေတာင္ ထိပ္ဝတြင္ ထိုင္ေနမွန္း သူတို႔ ဘာသာ သူတို႔ သိၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ထို မီးေတာင္ မေပါက္မခ်င္း သူတို႔ ဘာမွ် မလုပ္ႏိုင္။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ အဘယ့္ေၾကာင့္ စိတ္ဒုကၡ ေရာက္ေနရဦးမည္နည္း။ ထိုမီးေတာင္က ေပါက္ကြဲခ်င္မွလည္း ေပါက္ကြဲမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္သည္ ယန္ကီတုိ႔ကို ၿမိဳ႕ထဲသို႔ မဝင္ႏိုင္ေအာင္ ခုခံ ကာကြယ္ေနသည္ မဟုတ္ေလာ။ ျမင္းတပ္က မာကြန္သို႔ သြားသည့္ မီးရထားလမ္းကို ကာကြယ္ေနသည္ မဟုတ္ေလာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းသည္ အတၱလန္တာကို မည္သည့္ နည္းႏွင့္မွ် သိမ္းႏိုင္ဖြယ္ မရွိ။

သို႔ရာတြင္ တဝုန္းဝုန္း ေပါက္ကြဲ ေနသည့္ အေျမာက္သံမ်ားႏွင့္ ရိကၡာ က်ပ္တည္းမႈကို အေပၚယံအားျဖင့္ ဂ႐ုမမူ

ဆိုသည့္တိုင္၊ မိုင္ဝက္ အကြာတြင္ ရွိသည့္ ယန္ကီတို႔၏ ရန္ကို မမႈဟု ဆိုသည့္တိုင္၊ ကတုတ္က်င္းမ်ားထဲက ျပည္နယ္ တပ္မ်ားကုိ ယံုၾကည္မႈ ရွိသည္ ဆိုသည့္တိုင္ အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သား တို႔၏ စိတ္၌ကား ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မည္သို႔ ျဖစ္မည္နည္းဟု တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ထိတ္လန္႔ ရျခင္း၊ ေသာက ေရာက္ရျခင္း၊ ဝမ္းနည္းရျခင္း၊ ငတ္မြတ္ရျခင္း၊ အားတက္လိုက္ အားေလ်ာ့လိုက္ ျဖစ္ရျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ကား တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့က်စ ျပဳခဲ့ေလၿပီ။

စကားလက္သည္ သတၱိ ေကာင္းသည့္ သူ႕ မိတ္ေဆြမ်ား၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္၍ တျဖည္းျဖည္း ရဲလာသည္။ ကုစား၍

မရႏိုင္သည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ ႀကိိတ္မွိတ္ ခံႏိုင္ေသာ အေလ့ကို ရလာျမဲ ျဖစ္သည့္ သဘာဝ အတိုင္း အေျခအေနကို တျဖည္းျဖည္း ရင္ဆိုင္ လာႏိုင္ခဲ့သည္။ အေျမာက္သံကို ၾကားသည့္ အခါတြင္ ေယာင္ယမ္း၍ ထခုန္မိသည့္တိုင္ မီလာနီ အနီးသို႔ ေအာ္ဟစ္ ေျပးလာကာ မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအံုးတြင္ အပ္ထားျခင္းမ်ိဳး မရွိေတာ့။ `အသံက နည္းနည္းေတာ့ နီးတယ္ ေနာ္’ ဟူ၍သာ အသံကေလး တုန္တုန္ျဖင့္ ေျပာတတ္သည္။

စကားလက္သည္ ယခင္ကေလာက္လည္း ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း မရွိေတာ့။ သူ႕အဖို႔ ဘဝသည္ အိပ္မက္လို ျဖစ္ေနၿပီ။

အိပ္မက္လို ဆန္းၾကယ္ေနၿပီ။ ေသျခင္းတရားကို မိနစ္ႏွင့္ အမွ် နာရီႏွင့္ အမွ် ရင္ဆိုင္ ေနသည္ ဆိုျခင္းမွာ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ၏ေလာ။ ၿငိမ္သက္ ေျပျပစ္ေသာ သူ႕ဘဝသည္ ဤမွ် တိုေတာင္းေသာ အခ်ိန္ကေလး အတြင္းတြင္ ဤမွ် ေျပာင္းလဲသြားသည္ ဆိုျခင္းမွာ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ၏ေလာ။

လဲ့လဲ့ႏုျပာေသာ နံနက္ဆည္းဆာ ေကာင္းကင္သည္ မၾကာမီတြင္ အေျမာက္ မီးခိုးမ်ားျဖင့္ ညိဳမည္း ညစ္ေမွာင္

သြားတတ္သည္မွာ တကယ္မွ ဟုတ္ပါ၏ေလာ။ ပ်ားရည္စုပ္ ပန္းမ်ားႏွင့္ ႏြယ္ႏွင္းဆီတို႔၏ ရနံ႔ျဖင့္ ထံုေမႊးေနသည့္ ပူေႏြးသည့္ ေန႔လယ္ခင္းမ်ားသည္ ဤမွ် ေၾကာက္ဖြယ္ ေကာင္းေနသည္မွာ တကယ္မွ ဟုတ္ပါ၏ေလာ။ အေျမာက္ဆန္မ်ားက တရႊီရႊီ ျမည္ကာ လမ္းမေပၚသို႔ က်လ်က္။ ကမာၻ အက္ကြဲသကဲ့သို႔ ေပါက္ကြဲလ်က္။ အေျမာက္ဆန္မ်ားက လြင့္စဥ္လ်က္။ လူမ်ား

342

တိရစၧာန္မ်ားကို အပိုင္းပိုင္း အစစ ျဖစ္ေစလ်က္ ရွိေသာ အျဖစ္တို႔သည္ တကယ္မွ ဟုတ္ပါ၏ေလာ။

ေန႔လယ္ ေန႔ခင္းတြင္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္စြာ နားေန အိပ္စက္၍ မျဖစ္ေတာ့။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ပစ္သံ ခတ္သံမ်ား

တိတ္ဆိတ္ သြားၾကသည့္တိုင္ မက္မံုပင္ လမ္းသည္ နာရီမလပ္ လႈပ္ရွား ဆူညံ ေနတတ္သည္။ အေျမာက္ လွည္းမ်ားႏွင့္ လူနာတင္ လွည္းမ်ားသည္ တဝုန္းဝုန္း တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းျဖင့္ ေမာင္းသြားၾကသည္။ ဒဏ္ရာရ စစ္သားမ်ားသည္ ကတုတ္က်င္းထဲမွ ဒယီးဒယိုင္ ထလာၾကသည္။ စစ္သားမ်ားသည္ ဖိနပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းျဖင့္ အျမန္ ခ်ီတက္ သြားၾကသည္။ ၿမိဳ႕စြန္ တစ္ဖက္မွ ရန္သူ အျပင္းအထန္ တိုက္ေနသည့္ အျခား ၿမိဳ႕စြန္ တစ္ဖက္သို႔ စစ္ကူ သြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆက္သားမ်ားက ၿမိဳ႕လယ္ရွိ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္သို႔ အေျပးအလႊား သြားေနၾကသည္။

ပူျပင္း အိုက္စပ္ေသာ ညမ်ားကမူ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သို႔ရာတင္ ဤတိတ္ဆိတ္ျခင္းသည္ မဂၤလာ မရွိေသာ

တိတ္ဆိတ္ျခင္း ျဖစ္ေနသည္။ ညက တိတ္ဆိတ္မိၿပီ ဆိုလွ်င္ အတိတ္ႀကီး တိတ္ေနသည္။ ခါတိုင္း ေႏြညမ်ားလို ဖားခံုညင္း၊ ပုရစ္ႏွင့္ အိပ္တန္း တက္ေနသည့္ ေျမလူးငွက္တို႔ပင္ ေၾကာက္ရြံ႕ ထိတ္လန္႔ ေနၾကသည့္ႏွယ္ ေအာ္ျမည္ျခင္း မျပဳၾကေတာ့။ တစ္ခါ တစ္ခါ တြင္မူ အေဝး ကတုတ္က်င္းမ်ား ဘက္ဆီမွ ပစ္လိုက္ေသာ ေသနတ္သံမ်ားသည္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သည္။

ညဥ့္နက္၍ မီးမ်ား ၿငိမ္းကာ မီလာနီ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ေနာက္တြင္ စကားလက္ တစ္ေယာက္ မ်က္လံုး အေၾကာင္သားျဖင့္

အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္။ အိမ္ဝင္း တံခါး ပြင့္သံႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ တံခါးကို အေရးတႀကီးျဖင့္ ေခါက္သံ ၾကားရတတ္သည္။

ဆင္ဝင္ေအာက္ အေမွာင္ထဲတြင္ စစ္သားမ်ား ေရာက္ေနတတ္သည္။ ေမွာင္ထဲမွ အသံမ်ားကို ၾကားရသည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္လည္း `စိတ္မရွိပါႏွင့္ ဗ်ာ၊ ေရေလး တစ္ေပါက္ေလာက္ ေသာက္ပါရေစ’ ဟု ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာသံမ်ိဳးကိုလည္း ၾကားရတတ္သည္။ တစ္ခါ တစ္ရံတြင္ ေတာင္ေပၚ လူမ်ိဳးစုသံ ဝဲဝဲျဖင့္ စကား ေျပာသံ၊ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေအာက္ပိုင္းမွ ႏွာေခါင္းသံျဖင့္ စကား ေျပာသံမ်ိဳးကိုလည္း ၾကားရသည္။

`ကၽြန္ေတာ့္မွာ လူနာ တစ္ေယာက္ ပါလာတယ္ဗ်ာ၊ ေဆး႐ံုထိေအာင္ သယ္သြားလို႔လည္း မလြယ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီမွာ

ခဏ ထားခြင့္ေပးပါ’

`စားစရာေလး ဘာေလး ရွိရင္လည္း နည္းနည္းပါးပါး ေကၽြးၾကပါဗ်ာ’



`ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆင္ဝင္ထဲမွာ တစ္ညေလာက္ တည္းမယ္ ဗ်ာ၊ ႏြယ္ႏွင္းဆီနံ႔ေလးေတြႏွင့္ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေနသလိုပဲ’



ဤသို႔ လူမ်ိဳးစံု အသံမ်ိဳးစံုကို ၾကားရတတ္သည္။



မျဖစ္ႏိုင္။ ဤညမ်ားသည္ သူ႕ဘဝ၏ ညမ်ား မျဖစ္ႏိုင္။ ဤညမ်ားသည္ ေျခာက္အိပ္မက္မ်ားသာ ျဖစ္ရမည္။

ဤလူမ်ားသည္လည္း ေျခာက္အိပ္မက္ထဲမွ လူမ်ားသာ ျဖစ္ရမည္။ မ်က္ႏွာ မပါ၊ ခႏၶာကိုယ္ မပါဘဲ ပူေႏြးသည့္ အေမွာင္ထုထဲ သူ႕ကုိ လွမ္း စကားေျပာေနေသာ ႏြမ္းနယ္ေနသည့္ အသံမ်ား ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို ေရ ခပ္ေပးရသည္။ အစာ ေကၽြးရသည္။ အိပ္ရာ ထုတ္ေပးရသည္။ ဒဏ္ရာ စည္းေပးရသည္။ ေသလုဆဲ လူမမာကို ျပဳစုရသည္။ ဤညမ်ားသည္ သူ႕ ဘဝ၏ ညမ်ား မျဖစ္ႏိုင္။

343



ဇူလိုင္လ တစ္ညတြင္မူ တံခါး ေခါက္သူမွာ ဦးေလး ဟင္နရီ ကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ကိုင္ေနက် ထီး၊ ေကာ္ေဇာအိတ္တို႔

မပါေတာ့။ သူ႕ ဗိုက္ပူပူႀကီး မရွိေတာ့။ ပန္းႏုေရာင္ မ်က္ႏွာ အစ္အစ္ႀကီးေပၚက အေရးမ်ားသည္ ေခြးဘီလူး၏ နားရြက္လို တြန္႔ေခါက္ က်ေနသည္။ ရွည္လ်ား ျဖဴေဖြးသည့္ သူ႕ ဆံပင္မ်ားသည္ ဖုတ္ေတြ၊ ေခၽြးေတြျဖင့္ ညစ္ပတ္ေနသည္။ ဖိနပ္ မပါ။ သန္းႀကီးမေတြ တရြရြျဖင့္။ ဘာမွ် စားခဲ့ရဟန္ မတူေသး။ စိတ္ဓာတ္ကမူ ျပင္းထန္ဆဲ။

`အလကား အဓိပၸာယ္ မရွိတဲ့ စစ္၊ တို႔လို အဘိုးႀကီးေတြေတာင္ ဝင္တိုက္ေနရၿပီ’



ေျပာမည့္သာ ေျပာသည္။ ဦးေလး ဟင္နရီကို ၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္ေနပံုရသည္။ အေရးေတာ္ပံုက သူ႕ကို လိုသျဖင့္

သူလည္း လူငယ္မ်ားလို ေသနတ္ ကိုင္ေနရၿပီ။ ဦးေလး ဟင္နရီက ဘႀကီး မယ္ရီဝယ္သာႏွင့္ မတူ။ လူငယ္မ်ားႏွင့္ ရင္ေပါင္တန္း လိုက္ႏိုင္သည္။ ဘႀကီး မယ္ရီဝယ္သာကမူ ေခၽြးမ အျငဴအစူ ခံရသည္ထက္ တပ္ရင္းမႉး၏ ဆဲဆို ႀကိမ္းေမာင္းျခင္း ခံရသည္က ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆိုသည္။ သူ႕ေခၽြးမက ဘႀကီး မယ္ရီဝယ္သာကို ေဆးရြက္ႀကီး မငံုရန္၊ ေန႔တိုင္း မုတ္ဆိတ္ ရိတ္ရန္ တဆူဆူ လုပ္တတ္သည္ကို ရည္ရြယ္ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။

ဦးေလး ဟင္နရီသည္ အိမ္တြင္ ၾကာၾကာ မေန။ ေလးနာရီသာ ခြင့္ရသည္။ ၿမိဳ႕ျပင္ ကတုတ္က်င္း အသြားအျပန္

ခရီးက ႏွစ္နာရီ ၾကာသည္။

`ကဲ ငါ့တူမႀကီးတို႔ကိုေတာ့ ဦးေလး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ဘာေတြ႔ႏိုင္ဦးမွာ မဟုတ္ေသးဘူးေဟ့၊ ဦးေလးတို႔ တပ္ခြဲ မနက္ျဖန္

ထြက္ရမယ္’

ဦးေလး ဟင္နရီက မီလာနီ၏ အိပ္ခန္းထဲတြင္ ထိုင္ေနသည္။ ပြန္းပဲ့ေနသည့္ ေျခေထာက္မ်ားကို ေရေအး စိမ္ေနသည္။



`ဘယ္ကိုလဲ ဦးေလး ဟင္’



မီလာနီက သူ႕ လက္ေမာင္းကို ဆုပ္၍ အလန္႔တၾကား ေမးသည္။



`ဦးေလးကို မကိုင္ႏွင့္၊ ဦးေလး တစ္ကိုယ္လံုး သန္းႀကီးမေတြ ခ်ည္းပဲ၊ စစ္တိုက္တယ္ ဆိုတာ ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္တာမွ

မဟုတ္ဘဲ၊ သန္းႀကီးမ စြဲတာတို႔ ဝမ္းကိုက္တာတို႔ ေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့၊ ဘယ္သြားရဦးမလဲ ဆိုတာေတာ့ မသိေသးဘူးကြယ့္၊ ဦးေလး အထင္ေတာ့ ေတာင္ဘက္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုကို သြားရမယ္ ထင္တာပဲ’

`ဟင္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုဘက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ သြားရမွာလဲ’



`ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုဘက္မွာ တိုက္ပြဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္၊ ယန္ကီေတြက ေတာင္ဘက္ကို ေကြ႔ဆင္းၿပီး မီးရထားလမ္းကို

ျဖတ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္၊ ေတာင္ဘက္က မီးရထားလမ္းကို သိမ္းမိရင္ေတာ့ အတၱလန္တာလည္း က်မွာပဲ’

`ဟင္ သိမ္းမယ္တဲ့လား’



`ဟဲ ဟဲ၊ ဦးေလး ေရာက္သြားရင္ မင္းတို႔ ယန္ကီေတြ ဘယ္ သိမ္းႏိုင္မလဲကြ’ ဦးေလး ဟင္နရီက အလန္႔တၾကား

ျဖစ္ေနသည့္ သူတို႔ မ်က္ႏွာမ်ားကို ၾကည့္၍ ရယ္သည္။ အတန္ၾကာမွ သူတို႔ မ်က္ႏွာမ်ားကို ၾကည့္၍ ရယ္သည္။ အတန္ၾကာမွ

344

မ်က္ႏွာ ျပန္တည္ သြားသည္။ `တိုက္ပြဲ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေတာ့ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္၊ ဒီ တိုက္ပြဲမွာ ဦးေလးတို႔ ႏိုင္မွ ျဖစ္မွာ၊ ယန္ကီေတြက မီးရထားလမ္း အားလံုးကို သိမ္းထားၿပီ၊ မာကြန္ကို သြားတဲ့ လမ္း တစ္လမ္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့ လမ္းေတြ အားလံုး လွည္းလမ္း၊ ျမင္းလမ္း အားလံုးကိုလည္း သိမ္းထားၾကၿပီ၊ မက္ဒိုးနာလမ္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ အတၱလန္တာကို

ပိတ္မိထားၿပီ၊

ထြက္ေပါက္

ဆိုလို႔

ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုပဲ

က်န္ေတာ့တယ္၊

ဂ်ဳန္းဘာ႐ို

ရထားလမ္းကိုသာ

သိမ္းသြားရင္ေတာ့ ဦးေလးတို႔ေတာ့ သူတို႔ ပလိုင္းထဲက ဖား ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ို ရထားလမ္းကို အက် မခံႏိုင္ဘူး၊ အဲဒါ ငါ့တူမေတြကို လာႏႈတ္ဆက္ရင္း တူမႀကီး စကားလက္လည္း မီလာနီႏွင့္ ရွိရဲ႕လားလို႔ ၾကည့္ရင္း ခဏ လာတာ’

`စကားလက္ကေတာ့ မီလာနီ အနားမွာ အျမဲ ရွိပါတယ္ ဦးေလး’ မီလာနီက ေက်နပ္စြာ ေျပာလိုက္သည္။ `မီလာနီတို႔

အတြက္ စိတ္ခ်ပါ ဦးေလး၊ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုယ္သာ ဂ႐ုစိုက္ပါ’

ဦးေလး ဟင္နရီက ေရစိုေနသည့္ ေျခေထာက္ကို ေျခသုတ္ခံုတြင္ သုတ္ၿပီးေနာက္ စုတ္ျပတ္ေနသည့္ ဖိနပ္ကို

ေကာက္စြပ္ေနသည္။

`ကဲ ဦးေလး သြားမယ္၊ ငါးမိုင္ေလာက္ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္ရဦးမွာ၊ စကားလက္ေရ ဦးေလး လမ္းမွာ စားသြားဖို႔ စားစရာ

တစ္ခုခု ထုပ္ေပးလိုက္ပါလား၊ ရွိတာေပါ့’

ဦးေလး ဟင္နရီသည္ မီလာနီကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ စကားလက္ ရွိရာ မီးဖိုေဆာင္ထဲသို႔ လိုက္လာခဲ့သည္။

စကားလက္က ဦးေလး ဟင္နရီ အတြက္ ေျပာင္းဆန္ မုန္႔တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ သစ္ေတာ္သီး အခ်ိဳ႕ကို လက္သုတ္ပဝါျဖင့္ ထုပ္ေပးေနသည္။

`အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္... ေတာ္ေတာ္ အေရးႀကီးေနသလား ဦးေလး ဟင္နရီ’



`အေရးႀကီးတာေပါ့၊ သိပ္လည္း ေၾကာက္မေနႏွင့္ဦး၊ ဒါ ဦးေလးတို႔ ေနာက္ဆံုး ခုခံတာပဲ’



`ယန္ကီေတြ ၿမိဳင္သာယာကိုေတာ့ မေရာက္တန္ ေကာင္းပါဘူးေနာ္’



အေရးႀကီးေသာ ျပႆနာႀကီးမ်ား ျဖစ္ေပၚေနခ်ိန္တြင္ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ ကြက္ကြက္ကေလးကို စဥ္းစားတတ္သည့္

မိန္းမတို႔၏ သဘာဝေၾကာင့္ ဦးေလး ဟင္နရီ စိတ္တိုသြားသည္။ သို႔ရာတြင္ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔ ေနသည့္ စကားလက္၏ မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း စိတ္ေျပသြား၏။

`အင္း၊ ၿမိဳင္သာယာကိုေတာ့ ေရာက္မယ္ မထင္ပါဘူး၊ ၿမိဳင္သာယာက မီးရထားလမ္း အတြင္းဘက္ ငါးမိုင္ေလာက္

ေဝးေသးတာပဲ၊ သူတို႔က မီးရထားလမ္းကို လိုခ်င္တာ၊ အင္း ငါ့တူမႀကီးကလည္း ပါးရည္ နပ္ရည္ ရွိသလိုလိုႏွင့္ တယ္ အတာကိုး၊ ဒီေန႔ည ဦးေလး အိမ္ျပန္လာတာ ငါ့တူမတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္႐ံု သက္သက္ ကေလး မဟုတ္ဘူး၊ မီလာနီ အတြက္ သတင္း တစ္ခု ပါလာလို႔၊ ဒါေပမယ့္ မီလာနီ ေတြ႔ေတာ့ ဦးေလး ပါးစပ္က မထြက္ရက္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ငါ့ တူမႀကီးကိုပဲ ေျပာခဲ့ ရမွာပဲ၊ အေျခအေန ၾကည့္ၿပီး ေျပာသင့္ရင္ ေျပာေပေတာ့’

`ဟင္ ဘာလဲ ဦးေလး၊ အက္ရွေလ သတင္းလား၊ ဦးေလး ၾကားခဲ့သလား၊ သူ က်သြားၿပီဆို’

345



`မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ ကတုတ္က်င္းထဲမွာ ေနရတဲ့ လူက ဘယ္မွာလာၿပီး သူ႕သတင္း ၾကားစရာ ရွိလို႔လဲ’ ဦးေလး

ဟင္နရီက စိတ္တိုလာသည္။ `အက္ရွေလ့ အေဖ အေၾကာင္းပါ၊ အက္ရွေလ့ အေဖ က်သြားၿပီ’

စကားလက္က ဦးေလး ဟင္နရီဖို႔ စားစရာ ထုပ္ေပးရင္း ထိုင္ခ်လိုက္သည္။



`ၾကည့္ေျပာလိုက္ပါ၊ ၿပီးေတာ့ ေဟာဒီ ပစၥည္းေလးေတြကိုလည္း ေပးလိုက္’



ဦးေလး ဟင္နရီက ဖဲႀကိဳး တပ္ထားသည့္ ေရႊနာရီ တစ္လံုး၊ ကြယ္လြန္သူ မစၥက္ ဝီလ္ကီ၏ ဓာတ္ပံု ေသးေသးကေလး

တစ္ခုႏွင့္ ေရႊလက္ၾကယ္သီး တစ္စံုကို အိတ္ထဲမွ ထုတ္ေပးသည္။ ဤနာရီကို ဂၽြန္ဝီလ္ကီ၏ လက္တြင္ ပတ္ထားသည္ကို စကားလက္ မၾကာခဏ ျမင္ဖူးသည္။ ဤနာရီကို ျမင္လိုက္သည့္ အခါတြင္က်မွ အက္ရွေလ၏ အေဖသည္ တကယ္ က်ဆံုးသြားၿပီဟု စကားလက္ သေဘာ ေပါက္လာသည္။ စကားလက္ ငိုလည္း မငိုႏိုင္။ စကားလည္း မေျပာႏိုင္။ ဦးေလး ဟင္နရီက စကားလက္ မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္တို႔ကို မၾကည့္ရက္သျဖင့္ မသိေယာင္ျပဳကာ ဖ်စ္ညႇစ္၍ ေခ်ာင္းဆိုးေနသည္။

`ဂၽြန္ ဝီလ္ကီဟာ ေတာ္ေတာ္ သတၱိ ေကာင္းတယ္၊ မီလာနီကို ေျပာျပလိုက္ပါ၊ ၿပီးေတာ့ သူ႕ သမီးေတြဆီကိုလည္း

စာေရးလုိက္လို႔ ေျပာျပလိုက္၊ တကယ္ စစ္သား ပီသတဲ့ လူပဲ၊ အေျမာက္ က်ည္ဆန္ တည့္တည့္ မွန္ေရာ ျမင္းေပၚက လိမ့္က်သြားတာပဲ၊ သူ႕ ျမင္းႀကီးကို ဦးေလးပဲ ပစ္သတ္ခဲ့ရတာပဲ၊ သနားေတာ့ သနားသား၊ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ျမင္းနီမႀကီးကို ပစ္သတ္လိုက္ရတဲ့ အေၾကာင္းလည္း မစၥက္ တာလက္တန္ဆီကို ငါ့တူမႀကီး စာေရးလိုက္ပါ၊ သူ႕ ျမင္းမႀကီးကို သူ သိပ္ သံေယာဇဥ္ ႀကီးရွာတာ၊ ကဲ ကဲ ဦးေလးဖို႔ စားစရာ ထုပ္ၿပီးၿပီလား၊ ဦးေလး သြားမယ္၊ ဒီေလာက္လည္း စိတ္ မထိခိုက္ပါႏွင့္ေလ၊ အိုႀကီး အိုမ စစ္တိုက္ ေနရတာႏွင့္ စာရင္ ဒီလို ေသသြားတာက ပိုေကာင္းပါတယ္’

`အို အမွန္ကေတာ့ မေသသင့္ေသးပါဘူး ဦးေလးရယ္၊ စစ္ထဲလည္း ဝင္တိုက္ဖို႔ မေကာင္းပါဘူး၊ ေအးေအးေဆးေဆး

ေနၿပီး သူ႕ ေျမးေလး သူ ထိန္းရင္း အိပ္ရာေပၚမွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေသသြား သင့္တာေပါ့၊ ဦးႀကီး ဝီလ္ကီကလည္း ဘာ စိတ္ကူးေပါက္လို႔ စစ္ထဲ လိုက္သြားရသလဲ မသိဘူး၊ တကယ္က ျပည္နယ္ ခြဲထြက္တာကိုေရာ စစ္တိုက္တာကိုေရာ သေဘာက်တာ မဟုတ္ဘူး၊ ၿပီးေတာ့လည္း’

`ဦးေလးတို႔လည္း ဒီအတိုင္းပဲ ယူဆတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ’ ဦးေလး ဟင္နရီက ႏွာေခါင္းမွ ေလကို

မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ `ဒီအသက္ အရြယ္ႀကီး ေရာက္မွ ယန္ကီ ပစ္မွတ္ ျဖစ္ရတာ ဦးေလးေကာ ေပ်ာ္ေနတယ္ ထင္သလား၊ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ လုပ္ရေတာ့မွာပဲ၊ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ကဲ ဦးေလး အတြက္ေတာ့ စိတ္မပူႏွင့္၊ ဦးေလး ဒီ ျပည္တြင္းစစ္မွာေတာ့ ေသဦးမွာ မဟုတ္ေသးဘူး’

ဦးေလး ဟင္နရီက ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားသည္။ စကားလက္သည္ ဦးေလး ဟင္နရီ၏ ေျခသံ၊ ဝင္းတံခါး ဖြင့္သံကို

ၾကားေနရသည္။ ဦးေလး ဟင္နရီ ေပးပစ္ခဲ့သည့္ သူ႕လက္ထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကို အတန္ၾကာ ေငးၾကည့္ ေနၿပီးေနာက္ မီလာနီကို ေျပာရန္ အေပၚထပ္သို႔ တက္လာခဲ့သည္။

ဇူလိုင္လကုန္တြင္ ဦးေလး ဟင္နရီ ေျပာသည့္ အတိုင္း ေတာင္ဘက္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုသို႔ ယန္ကီတို႔ ဆင္းလာၿပီ

ဆိုသည့္ သတင္းဆိုးမ်ားကို ၾကားရသည္။ ယန္ကီတို႔က ဂ်ဳန္းဘာ႐ို ေတာင္ဘက္ ေလးမိုင္ အကြာ မီး ရထားလမ္းကို

346

ျဖတ္ေတာက္လုိက္ၾကသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ၎တို႔ကို ျပည္နယ္ ျမင္းတပ္က ေမာင္းထုတ္လိုက္သည္။ ေဆာက္လုပ္ေရး တပ္မ်ားက ေနပူက်ဲက်ဲႀကီးတြင္ သံလမ္းမ်ားကို ျပန္ျပင္ေနသည္။

စကားလက္ စိုးရိမ္လွၿပီ။ သံုးရက္လံုးလံုး ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ သတင္း နားေထာင္သည္။ ထိုစဥ္ ေဖေဖ့ထံမွ

စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာသျဖင့္ စကားလက္ စိတ္ေအးသြားသည္။ ရန္သူတို႔ ၿမိဳင္သာယာဘက္သို႔ ေရာက္မလာၾကေသး။ အေျမာက္သံ၊ ေသနတ္သံ မ်ားကို မီးရထား လမ္းဘက္ဆီမွ ၾကားရေသာ္လည္း ယန္ကီ စစ္သားတို႔ကို မျမင္ရေသး။

ေဖေဖ့စာက ယန္ကီမ်ားအား မီးရထားလမ္း တစ္ဝိုက္မွ မည္သို႔ ေမာင္းထုတ္ လိုက္ေၾကာင္းကို ခပ္ႂကြားႂကြား

ေရးထားသည္။ သူ႕စာက သူကိုယ္တိုင္ တစ္ေယာက္တည္း ယန္ကီတို႔ကို တိုက္ခဲ့သည့္ ပံုမ်ိဳး။ စာသံုးမ်က္ႏွာလံုးလံုး ျပည္နယ္တပ္မ်ား မည္မွ် သူရသတၱိ ေျပာင္ေျမာက္ပံုကို ေရးထားၿပီး အဆံုးတြင္ ကာရင္း တစ္ေယာက္ ေနထိုင္မေကာင္းေၾကာင္း ခပ္တိုတို ေရးထားသည္။ ေမေမ၏ စာတြင္မူ ကာရင္း၏ ေရာဂါမွာ အူေရာင္ ငန္းဖ်ား ေရာဂါ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ စိုးရိမ္စရာ မရွိေၾကာင္း၊ မီးရထားလမ္း လံုျခံဳသည့္တိုင္ ၿမိဳင္သာယာသို႔ စကားလက္တို႔ သားအမိ ျပန္မလာသင့္ေၾကာင္း၊ ၿမိဳင္သာယာသို႔ စကားလက္တို႔ သားအမိ ျပန္မလာသျဖင့္ စိတ္ေအးရေၾကာင္း၊ ဘုရား မွန္မွန္ ရွိခုိးသင့္ေၾကာင္း၊ ကာရင္း တစ္ေယာက္ က်န္းမာေအာင္ ရည္စူး၍ ပုတီးစိပ္သင့္ေၾကာင္းျဖင့္ ေဖာ္ျပထားသည္။

ဤစာပိုဒ္ကို ဖတ္ၿပီး စကားလက္ လိပ္ျပာ မလံု။ သုဓမၼာ ဇရပ္သို႔ မေရာက္သည္မွာ ၾကာလွၿပီ။ တစ္ခါကမူ သုဓမၼာ

ဇရပ္သို႔ မွန္မွန္ မေရာက္လွ်င္ ဘုရား မွန္မွန္ မရွိခိုးျဖစ္လွ်င္ ဧရာမ ဒုစ႐ိုက္ႀကီးဟု ထင္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ယခု ဤသို႔ မထင္ေတာ့။ ေမေမ့စာ ေရာက္လာေတာ့ စကားလက္သည္ သူ႕အခန္းသို႔ တက္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္ ပုတီးစိပ္သည္။ ခါတိုင္း ဘုရား ရွိခိုး၍ ပုတီးစိပ္ၿပီးလွ်င္ စိတ္ထဲတြင္ ေပါ့ပါး ေအးခ်မ္း၍ သြားသည္။ ယခု ဤသို႔ မခံစားရေတာ့။ ေန႔စဥ္ လူေပါင္း မ်ားစြာ ဆုေတာင္း ၾကေသာ္လည္း ဘုရားသခင္သည္ ျပည္နယ္ကို လည္းေကာင္း၊ ေတာင္ပိုင္းသားမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ သူ႕ကို လည္းေကာင္း ေစာင္မ ၾကည့္႐ႈျခင္း ျပဳေဖာ္မရေတာ့ဟု စကားလက္ ထင္သည္။

ထုိေန႔ည၌ စကားလက္သည္ အိမ္ေရွ႕ ဆင္ဝင္တြင္ ထိုင္ကာ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ့ စာကို ရင္တြင္ အပ္ထားမိသည္။

စာကို ရင္တြင္ အပ္ရင္း ေဖေဖ ေမေမႏွင့္ ၿမိဳင္သာယာသည္ သူႏွင့္ မကြဲမကြာ ရွိေနသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ဧည့္ခန္းေဆာင္ ျပတင္းမွ မီးေရာင္သည္ ထင္း႐ႉးရိပ္တို႔ ေမွာင္ေနသည့္ ဆင္ဝင္ထဲသို႔ ဝိုးတိုးဝါးတား ျဖာက်ေန၏။ နံရံတြင္ တြယ္တက္ေနသည့္ ႏြယ္ႏွင္းဆီမ်ားႏွင့္ ပ်ားရည္စုပ္ ပန္းနံ႔မ်ားက ေမႊးေနသည္။ ညက တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေနဝင္ ကတည္းက ေသနတ္သံ ဟူ၍ တစ္ခ်က္မွ် မၾကားရေတာ့။ ကမာၻ ေလာကႀကီးသည္ ေဝးကြာေနသည္။ ၿမိဳင္သာယာမွ စာကို ဖတ္ၿပီး ကတည္းက စကားလက္ စိတ္တြင္ ေနာက္က်ိေနသည္။ ဟာေနသည္။ သူ႕အနားတြင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ရွိလွ်င္ ေကာင္းေလစြဟု ေတာင့္တမိသည္။ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ ရွိလွ်င္ပင္ ေတာ္ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာက ေဆး႐ံု ည ဂ်ဴတီ ဆင္းေနရသည္။ ဆရာဝန္ကေတာ္ ေဒၚေဒၚမိကလည္း ေရွ႕တန္းမွ ခဏ ျပန္လာသည့္ ဖိလစ္ အတြက္ မိတ္ေဆြမ်ားကို ဧည့္ခံ ေကၽြးေမြးေနသည္။ မီလာနီကလည္း အိပ္ေနၿပီ။ ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္တေလမွ်ပင္ မလာ။ လာမည့္သူလည္း မရွိေတာ့။ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္သူ မွန္သမွ် ၿမိဳ႕ျပင္ ကတုတ္က်င္းမ်ား ထဲတြင္ ေရာက္ေနၿပီ။ သို႔မဟုတ္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုသို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီ။

ဤသို႔ အထီးက်န္ မျဖစ္စဖူး။ စကားလက္ ဤသို႔ အထီးက်န္ မေနခ်င္။ တစ္ေယာက္တည္း ေနလွ်င္ ေတြးစ

ရာမ်ားတတ္သည္။ ေတြးစရာေတြကလည္း ဘာမွ် ၾကည္ႏူးစရာ မေကာင္း။ စကားလက္သည္ သူမ်ား ထံုးစံ အတိုင္း အတိတ္

347

အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးသည္။ ကြယ္လြန္သူတို႔ အေၾကာင္းကို ေတြးသည္။

ယေန႔ညတြင္

အတၱလန္တာ

တစ္ၿမိဳ႕လံုး

တိတ္ဆိတ္ေနသည္။

စကားလက္သည္

မ်က္လံုးကို

မွိတ္ကာ

ၿမိဳင္သာယာက ရိပ္ၿငိမ္ ခ်မ္းေျမ႕သည့္ ဘဝကို ျပန္ေတြးသည္။ အေျပာင္းအလဲ မရွိေသာ ဘဝကို ျပန္စဥ္းစားသည္။ သို႔ရာတြင္ ၿမိဳင္သာယာက ဘဝသည္ ယခင္က ဘဝမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေတာ့။ တာလက္တန္ ညီအစ္ကို ေလးေယာက္ကို စကားလက္ အမွတ္ရသည္။ ဆံပင္နီနီ အႁမႊာ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ တြမ္ႏွင့္ ဘိြဳက္တို႔ကို ေအာက္ေမ့သည္။ ေတြးမိတိုင္း စိတ္မေကာင္း။ စတူးဝပ္ႏွင့္ ဘရင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား မရခဲ့သနည္း။ ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီး၍ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ျပန္လွ်င္ ဝင္းဝ ေတာင္တမာပင္တန္းေတြ ၾကားက ေျပးလာၾကေသာ သူတို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္၏ ေအာ္သံ ဟစ္သံကို ၾကားရေတာ့မည္ မဟုတ္။ အက ေကာင္းေသာ ေရးဖို႔ ကားလ္ဗတ္ႏွင့္လည္း တြဲကရေတာ့မည္ မဟုတ္။ မြန္႐ိုး ညီအစ္ကို၊ ဂ်ိဳးဖြန္တိန္ စသူတို႔ကိုလည္း ေတြ႔ရေတာ့မည္ မဟုတ္။ ထိုေနာက္

`အစ္ကို အက္ရွေလ၊ အစ္ကို မရွိေတာ့ဘူး ဆိုတာကို စကားလက္ ဘယ္ေတာ့မွ ယံုႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး’



စကားလက္က ႐ိႈက္၍ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးျဖင့္ အုပ္လိုက္မိသည္။



ထိုစဥ္ ကၽြိခနဲ ဝင္းတံခါး ျမည္သံ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲ ေမာ့ကာ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္လိုက္သည္။

ျမက္ဦးထုပ္ျပားႀကီးကို ကိုင္၍ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာေသာ ရက္ ဘတ္တလာကို လွမ္းျမင္ လိုက္ရ၏။ ဘာဂီ စီးရင္း စကားမ်ားကာ ငါးေျမႇာင့္ဆိုင္တြင္ သူ ေဒါႀကီး ေမာႀကီးႏွင့္ ခုန္ဆင္းခဲ့သည့္ ေနာက္ ရက္ ဘတ္တလာႏွင့္ တစ္ခါမွ် မေတြ႔ေတာ့။ ထိုစဥ္ကမူ ေနာင္တြင္ ရက္ ဘတ္တလာ ဆိုသည့္ လူ၏ မ်က္ႏွာကို ေယာင္၍မွ်ပင္ မၾကည့္ေတာ့ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ထိုအတိုင္းလည္း ေျပာခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ယခု စကား ေျပာစရာ လူတစ္ေယာက္၊ အက္ရွေလကို ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေအာင္ စကား ေျပာရမည့္ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသျဖင့္ စကားလက္ ဝမ္းသာသြားသည္။ ဘာဂီ စီးစဥ္က ေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားကိုလည္း ေမ့ေပ်ာက္ ပစ္လိုက္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာ ကလည္း သူ႕ စကားမ်ားကို ေမ့ေပ်ာက္သြားၿပီေလာ၊ သို႔မဟုတ္ တမင္ ေမ့ဟန္ေဆာင္ေနသည္ေလာ မေျပာတတ္။ ျဖစ္ခဲ့သည့္ ကိစၥကို တစ္ခြန္းမွ် မေျပာဘဲ ဆင္ဝင္ ေလွကားထက္ ထိပ္ဆံုးတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

`မာကြန္ကို ပါမသြားဘူးလား၊ ေဒၚေလး ပစ္တီ မာကြန္ကို ေျပာင္းသြားၿပီ ဆိုေတာ့ မင္းတို႔လည္း ပါသြားမယ္လို႔

ထင္ေနတာ၊ အိမ္မွာ မီးေရာင္ ျမင္တာႏွင့္ ဝင္လာတာ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေနရစ္ခဲ့တာလဲ’

`မီလာနီကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ေနရစ္ခဲ့တာ၊ ရွင္ သိသားပဲ၊ မီလာနီက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သြားလို႔ လာလို႔ ျဖစ္မွာလဲ’



`ႀကီးက်ယ္လိုက္တာကြယ္’ ရက္ ဘတ္တလာ မ်က္ေမွာင္ ကုတ္လိုက္သည္ကို မီးေရာင္တြင္ ျမင္လိုက္ ရသည္။

`ဒါျဖင့္ မီလာနီလည္း ဒီမွာ ရွိေနေသးတယ္ေပါ့၊ တယ္မိုက္ၾကတာကို၊ သူ႕ အေျခအေနႏွင့္ ဒီမွာ ဆက္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ အႏၲရာယ္ မ်ားပါဘိသႏွင့္’

စကားလက္က အိုးတိုးအမ္းတမ္း ျဖစ္သြားကာ တိတ္ဆိတ္ ေနသည္။ မီလာနီ၏ အေျခအေနကို လူစိမ္းေယာက်္ား

တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေျပာဖို႔ မသင့္ဟု စကားလက္ ယူဆသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက မီလာနီ ကိုယ္ဝန္ ကိစၥကို ရည္ညႊန္း

348

ေျပာသည့္ အခါတြင္ စကားလက္ ပို၍ အေနရ ခက္ေနသည္။ ဤကိစၥမ်ိဳးကို ေယာက်္ားပ်ိဳ တစ္ေယာက္ သိဖို႔မေကာင္း။

`ၾသ၊ ရွင္ ေျပာပံုက စကားလက္ အဖို႔ေတာ့ အႏၲရာယ္ မစိုးရိမ္ရတဲ့ အတိုင္းပဲ၊ ေတာ္သားပဲ’



စကားလက္က

ေဇာင့္အင့္အင့္

ေျပာသည္။

ရက္

ဘတ္တလာ၏

မ်က္လံုးမ်ားတြင္

ေလွာင္ေျပာင္လိုသည့္

အရိပ္အေယာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။

`မင္း အတြက္ေတာ့ မစိုးရိမ္ပါဘူး၊ က်ဳပ္ ရွိသားပဲ၊ ယန္ကီေတြလာရင္ က်ဳပ္က အကာအကြယ္ ေပးမွာေပါ့’



`ေတာ္စမ္းပါ၊ ေလာကြတ္ေတြ လုပ္မေနစမ္းပါႏွင့္’



`တကယ္ပါ၊ ခက္တာက မင္းဟာ ေယာက်္ားေတြ ေျပာတဲ့ စကားဆိုရင္ ေလာကြတ္ခ်ည္းပဲ ေအာက္ေမ့ ေနတာကိုး၊

ဘယ္ေတာ့မွမ်ား ဒီ အစြဲ ကၽြတ္ပါ့မလဲ မသိဘူး’

`ေသမွ ကၽြတ္မွာ’



စကားလက္က ျပံဳးလိုက္သည္။ ေလာကတြင္ သူ႕ကို ေလာကြတ္ လုပ္မည့္ ေယာက်္ားေတြ ရွိေနဦးမည္ဟု ေတြးမိကာ

ေက်နပ္သြားသည္။

`မာနေတြ မာနေတြ’ ရက္ ဘတ္တလာက ညည္းသလိုလို ေျပာလိုက္သည္။ `ေအးေလ၊ အနည္းဆံုး မင္းက

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေတာ့ ေျပာတတ္သားပဲ’

ရက္ ဘတ္တလာက ေဆးျပင္းလိပ္ ဘူးထဲမွ ေဆးျပင္းလိပ္ တစ္လိပ္ကို ထုတ္ယူၿပီး နမ္းၾကည့္သည္။ မီးျခစ္ ျခစ္၍

ညႇိၿပီးေနာက္ တိုင္ကို မွီသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဒူးတြင္ ပတၱာဆက္ ဆက္ထားၿပီး တိတ္ဆိတ္စြာ ေဆးလိပ္ ေသာက္ေနသည္။ သူတို႔

ဝန္းက်င္တြင္

ပူေႏြးသည့္

ည၏

တိတ္ဆိတ္ေသာ

အေမွာင္ထုသည္

ခ်ဥ္းကပ္

လာေနသည္ဟု

ထင္ရ၏။

ႏြယ္ႏွင္းဆီႏွင့္ ပ်ားရည္စုပ္ ပန္းပင္တို႔ၾကားမွ ေျမလူးငွက္က အိပ္ရာမွ လန္႔ႏိုးကာ တစ္ခ်က္ ေအာ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၿငိမ္သက္သြားျပန္သည္။

ဆင္ဝင္ အေမွာင္ရိပ္ထဲမွ ရက္ ဘတ္တလာက ႐ုတ္တရက္ ခပ္တုိးတိုး ရယ္သည္။



`လက္စသတ္ေတာ့ မင္းက မီလာနီႏွင့္ အတူ ေနခဲ့တာကိုး၊ က်ဳပ္ တစ္သက္မွာ ဒါမ်ိဳး ထူးထူး ဆန္းဆန္း ဒီတစ္ခါပဲ

ေတြ႔ဖူးေသးတယ္’

`ဘာမ်ား ထူးဆန္းလို႔လဲ’



သူ႕ကို တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ေျပာေတာ့မည္ဟု သိလိုက္သျဖင့္ စကားလက္က သတိထား၍ ေမးလိုက္သည္။



`သိပ္ ထူးဆန္းတာေပါ့၊ ဟိုတုန္းက မင္းဟာ နည္းနည္းမွ ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္ဘူး၊ မီလာနီကို မင္း နည္းနည္းေလးမွ

မနာလိုဘူး၊ မီလာနီဟာ ထံုထိုင္းတယ္ အ တယ္လို႔ မင္း ထင္ခဲ့တယ္၊ သူ႕ ျပည္နယ္ ခ်စ္စိတ္တို႔ ဘာတို႔ ဆိုတာေတြကို မင္း

349

စိတ္ပ်က္တယ္လို႔ က်ဳပ္ ထင္ခဲ့တာ၊ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္တို႔၊ အားနည္းခ်က္တို႔ကို မေတြ႔လိုက္ႏွင့္၊ ေတြ႔လိုက္တာႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ နည္းနည္းေလးမွ အညႇာမေပးဘူး၊ ရက္ရက္စက္စက္ ေျပာခဲ့တာပဲ၊ ဒီလို မိန္းကေလးမ်ိဳး တစ္ေယာက္က ကိုယ္က်ိဳး မငဲ့ဘဲ အေျမာက္ဆန္ေတြ ဗံုးဆန္ေတြ ၾကားထဲမွာ သူ႕ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ေနရစ္ခဲ့တယ္ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္အဖို႔ သိပ္ထူးဆန္းေနတာေပါ့၊ ကဲ မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ေနရစ္ခဲ့တာလဲ၊ က်ဳပ္ကို မွန္မွန္ ေျပာစမ္း’

`ဘာျဖစ္လို႔ မေနရစ္ရမွာလဲ၊ မီလာနီဟာ ခ်ားလ္ရဲ႕ ညီမ၊ စကားလက္ အဖို႔ ညီအစ္မ အရင္းဆိုရင္လည္း ဟုတ္တာပဲ’



စကားလက္က ဣေႁႏၵမပ်က္ ေျပာသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ပူရွိန္းေနသည္။



`တစ္နည္း ေျပာရရင္ အက္ရွေလရဲ႕ မုဆိုးမလည္း ျဖစ္လို႔ ဆိုပါေတာ့’



စကားလက္က ေဒါသကို ခ်ဳပ္ကာ ထိုင္ရာမွ ထသည္။



`ရွင္ စကားလက္ကို ေစာ္ကားေပါင္း မ်ားလွၿပီေနာ္၊ အရင္ တစ္ခါတုန္းက အျပဳအမူ အတြက္ စကားလက္ ရွင့္ကို

ခြင့္လႊတ္ေတာ့မယ္လို႔ ပိုင္းျဖတ္ထားတာ၊ ခုေတာ့ ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ေနာင္လည္း ဒီအိမ္ကို မလာပါႏွင့္ေတာ့၊ စကားလက္ စိတ္ညစ္ေနတယ္ သိလား၊ စိတ္မ်ား မညစ္ရင္’

`ထုိင္ပါကြယ္၊ ဒီေလာက္လည္း ေဒါသ မႀကီးပါႏွင့္’ ရက္ ဘတ္တလာ၏ အသံက ေျပာင္းသြားသည္။ ရက္

ဘတ္တလာက စကားလက္၏ လက္ကို လွမ္းဆြဲကာ ျပန္အထိုင္ခိုင္းသည္။

`ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္ညစ္ေနတာလဲ’



`ၿမိဳင္သာယာက စာလာလို႔၊ ယန္ကီေတြ ၿမိဳင္သာယာနား ေရာက္ေနၾကၿပီတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ညီမေလး ကလည္း အူေရာင္

ငန္းဖ်ား ျဖစ္ေနတယ္တဲ့၊ စကားလက္ အိမ္ကို သိပ္ျပန္ခ်င္တာပဲ၊ ေမေမကလည္း ျပန္မလာရဘူးတဲ့၊ စကားလက္ကိုပါ ေရာဂါ ကူးမွာ စိုးသတဲ့၊ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္၊ စကားလက္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ’

`မငိုပါႏွင့္ ကြယ္’ ရက္ ဘတ္တလာ၏ အသံက ခ်ိဳသာစ ျပဳလာသည္။ `ယန္ကီေတြက အတၱလန္တာကို သိမ္းသည့္တိုင္

ၿမိဳင္သာယာႏွင့္ စာရင္ ဒီက စိတ္ခ်ရတာေပါ့၊ ယန္ကီေတြက မင္းကို ဘာမွ အႏၲရာယ္ မေပးပါဘူး၊ အႏၲရာယ္ ေပးခ်င္းေပးရင္ အူေရာင္ ငန္းဖ်ား ေရာဂါကသာ ေပးမွာပါ’

`ဘာ ယန္ကီေတြက စကားလက္ကို ဘာမွ မလုပ္ဘူး ဟုတ္လား၊ စကားလက္ကို မလိမ္ပါႏွင့္၊ မျဖစ္ႏိုင္တာ’



`ေတာ္ေတာ္ ခက္ပါလား ကေလးမရယ္၊ ယန္ကီေတြဟာ ဘီလူးသဘက္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ မင္း ထင္သလို

အဟိတ္တိရစၧာန္ေတြလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ဳပ္တို႔ ေတာင္ပိုင္းသားေတြ လိုပါပဲ၊ အေနအထိုင္ နည္းနည္း ၾကမ္းတာရယ္၊ စကားေျပာ နည္းနည္း ဝဲတာရယ္၊ ဒါပဲ ကြာပါတယ္’

`ဒါျဖင့္ ယန္ကီေတြက’



`ဘာလဲ၊ မင္းကို ဗလကၠာရ လုပ္မယ္ ထင္လို႔လား၊ စိတ္ထဲကေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ထိ

350

လက္ေရာက္ေတာ့ က်ဴးလြန္မယ္ မထင္ပါဘူး’

`ရွင္ ဒီလို စကားေျပာ ႐ိုင္းလာရင္ စကားလက္ အိမ္ထဲ ဝင္မယ္’



စကားလက္က မ်က္ႏွာေလး နီရဲ လာရာက ေအာ္လိုက္သည္။



`ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာစမ္းပါကြယ္၊ မင္း ဒါကို ေတြးေၾကာက္ေနတာ မဟုတ္လား’



`မဟုတ္ပါဘူး’



`ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္၊ မညာပါႏွင့္၊ မင္း ရင္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို သိလို႔ေတာ့ က်ဳပ္ကို စိတ္ မဆိုးပါႏွင့္၊

က်ဳပ္တုိ႔ ေတာင္ပိုင္းသူေတြက သိမ္သိမ္ ေမြ႔ေမြ႔ ယဥ္ယဥ္ ေက်းေက်းႏွင့္ ႀကီးျပင္း လာၾကတာ မဟုတ္လား၊ ဒါမ်ိဳးကို ေတြးေၾကာက္တာ မင္း တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဆိုေတာ့ ေတြးၿပီး ေၾကာက္မယ္ဆိုလည္း ေၾကာက္စရာေပါ့၊ က်ဳပ္ ေလာင္းရဲပါတယ္၊ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ တို႔လို အဘြားႀကီးေတြလည္း ေၾကာက္မွာပါပဲ’

စကားလက္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာေတာ့။ တံေတြးကို မ်ိဳခ်ေနမိသည္။ ဤလုိ လက္ျပဲႀကီးထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးေတြ

ဆံုမိတိုင္း ဗာဂ်ီးနီးယား၊ တင္နဆီ၊ လူဝီဇီယားနား ျပည္နယ္မ်ားတြင္ ယန္ကီတို႔ ေသာင္းက်န္းၾကပံုမ်ားကို ေျပာတတ္ၾကသည္။ ယန္ကီမ်ားသည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ဗလကၠာရ ျပဳၾကေၾကာင္း၊ ကေလးငယ္မ်ားကို လွံစြပ္ျဖင့္ ထိုးသတ္ၾကေၾကာင္း၊ လူအိုမ်ားကို အိမ္ထဲတြင္ ပိတ္ေလွာင္ကာ အိမ္မ်ားကို မီး႐ိႈ႕ေလ့ ရွိေၾကာင္း စသည္တို႔ကို ေျပာၾကသည္။ လမ္းမတကာ ေလွ်ာက္၍ ေျပာမေနသည့္တိုင္ ဤအေၾကာင္းမ်ားကို လူတိုင္း သိၾကသည္။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ အက်င့္ သိကၡာ ရွိသူ ျဖစ္လွ်င္ ဤမွ် ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေတြးမည္ မဟုတ္။ ဤအေၾကာင္းေတြကို သူႏွင့္ မေျပာသည္က ေကာင္းလိမ့္မည္။ ရယ္စရာ ေမာစရာ မဟုတ္။

ရက္ ဘတ္တလာက ခပ္တိုးတိုး က်ိတ္၍ ရယ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ အလြန္ မုန္းစရာ

ေကာင္းသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ မဟုတ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အလြန္ မုန္းစရာ ေကာင္းသည္။ မိန္းမေတြ ေတြးသည့္ အေတြး၊ မိန္းမေတြ ေျပာသည့္ စကားကို ႏိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္ သိၿပီ ဆိုလွ်င္ ထိုေယာက်္ားသည္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသည္။ သူ႕ေရွ႕တြင္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ဗလာက်င္း ျပရသည့္ႏွယ္ ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သည့္ ေယာက်္ားမွ် မိန္းမတို႔ အေၾကာင္းကို မိန္းမေကာင္းမ်ားထံမွ မသိႏိုင္။ စကားလက္သည္ သူ႕ စိတ္ကို ရက္ ဘတ္တလာ သိေနသျဖင့္ ေဒါသ ထြက္ေနသည္။ ေယာက်္ားတို႔ အလယ္တြင္ သူသည္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ နက္နဲသည့္ ပစၥည္း တစ္ခု ျဖစ္ေနခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ရက္ ဘတ္တလာကမူ သူ႕ကို စိတ္မွန္းျဖင့္ ၾကည့္သည့္ႏွယ္ မသိခ်င္ အဆံုး ျဖစ္ေနၿပီ။

`စကားစပ္မိလို႔ ေျပာရဦးမယ္၊ အိမ္ထဲမွာ မင္းတို႔ခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား၊ မင္းတို႔မွာ အကာအကြယ္ ေပးမယ့္သူ

ရွိရဲ႕လား၊ မိန္းမေဖာ္ အေစာင့္အေရွာက္ေကာ ရွိရဲ႕လား၊ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာလို ေဒၚေဒၚမိလို အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြ ဆိုပါေတာ့၊ သူတို႔ကေတာ့ က်ဳပ္ကို နည္းနည္းေလးမွ အေကာင္း မထင္ၾကဘူး၊ က်ဳပ္ လာရင္ မေကာင္းတဲ့ အၾကံအစည္ တစ္ခုခုႏွင့္ လာတာလို႔ ထင္ေနၾကပံု ရတယ္’

`ေဒၚေဒၚမိ ညတိုင္း လာအိပ္ပါတယ္’ စကားလက္က စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားသျဖင့္ ဝမ္းသာ သြားသည္။

351

`ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ ညေတာ့ လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕သား အငယ္ေလး အိမ္ျပန္ေရာက္ ေနတယ္’

`ဒီလိုဆို မင္းကို ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေတြ႔ရတာ က်ဳပ္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့ေနာ္’



ရက္ ဘတ္တလာက ခပ္တိုးတိုး ေျပာသည္။ သူ႕ အသံေၾကာင့္ စကားလက္၏ ရင္သည္ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာ၏။

သူ႕ မ်က္ႏွာကလည္း နီရဲလာသည္ဟု ထင္ရသည္။ ေယာက်္ားမ်ားက ဤအသံမ်ိဳးျဖင့္ ဤ စကားမ်ိဳး ေျပာလွ်င္ ဧကႏၲ ခ်စ္ေရးဆိုဖို႔ အစ ပ်ိဳးျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း စကားလက္ အေတြ႔အၾကံဳ အရ သိၿပီးၿပီ။ မည္မွ် ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသနည္း။ သူ႕ကို ခ်စ္စကား ေျပာလာလွ်င္ ရက္ ဘတ္တလာ ဆိုသည့္ လူကို ၫွဥ္းထားလိုက္ဦးမည္။ သူ႕ကို သံုးႏွစ္လံုးလံုး ခႏိုးခနဲ႔ ေျပာသလို ရက္ ဘတ္တလာကိုလည္း မထိတထိကေလးေတြ ေျပာကာ အခံရခက္ေအာင္ လုပ္ထားလိုက္ဦးမည္။ အက္ရွေလႏွင့္ စကားမ်ားသည္ကို ရက္ ဘတ္တလာ ေတြ႔သြားသျဖင့္ ရက္ ဘတ္တလာေရွ႕ ေရာက္တိုင္း သူ သိမ္ငယ္ခဲ့ရသည္။ ယခု ရက္ ဘတ္တလာက လိုက္လာၿပီ။ သူက ေရွ႕က ေျပးျပၿပီး ရက္ ဘတ္တလာကို သိမ္ငယ္ေအာင္ လုပ္ရဦးမည္။ လက္စား ေခ်လိုက္ဦးမည္။ ႀကိဳးရွည္ရွည္ႏွင့္ လံၿပီးသည့္ အဆံုးက်မွ အစ္ကို တစ္ေယာက္လို ႐ိုး႐ိုးသားသား ခ်စ္ပါသည္ဟု ေျပာကာ ယဥ္ယဥ္ကေလး အႏိုင္ယူလိုက္မည္။

စကားလက္က ကိုယ့္ အေတြးျဖင့္ကိုယ္ ပီတိျဖစ္ကာ က်ိတ္၍ ရယ္လိုက္သည္။



`မရယ္ပါႏွင့္ကြယ္’



ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕လက္ကို လွမ္းယူကာ သူ႕ လက္ဖဝါးကို လွန္၍ နမ္းလိုက္၏။ သူ႕ဆီမွ ခြန္အား ေကာင္း၍

လွ်ပ္စစ္ဓာတ္လို ဆြဲငင္အား ရွိသည့္အရာ တစ္ခုသည္ စကားလက္ ကိုယ္ထဲသို႔ ကူးစက္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြား၏။ တစ္ကိုယ္လံုး သိမ့္ခနဲ တုန္သြားသည္။ ရက္ ဘတ္တလာ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ လက္ဖဝါးမွ လက္ေကာက္ဝတ္ဆီသို႔ ေရာက္လာၾက၏။ တဒိတ္ဒိတ္ တိုးေနေသာ ေသြးတိုးႏႈန္းကို ရက္ ဘတ္တလာ ခံစားမိလိမ့္မည္ ထင္သည္။ စကားလက္က လက္ကို ႐ုပ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ရာတြင္ အတင္းအက်ပ္ မ႐ုန္း။ စကားလက္သည္ လက္မ်ားျဖင့္ သူ႕ ဆံပင္ကို ဖြ၍ ပြတ္သပ္ ေပးလိုက္ခ်င္သည္။ သူ႕ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ေစာင့္ေနသည္။

သူသည္ ရက္ ဘတ္တလာကို မခ်စ္။ သူ ခ်စ္သည္က အက္ရွေလ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူက လက္ကို နမ္းသည္၌

အဘယ့္ေၾကာင့္ သူ႕ လက္ေတြ တုန္ယင္ကာ ရင္ထဲတြင္ ေအးေနရသနည္း။ ရက္ ဘတ္တလာက ခပ္တိုးတိုး ရယ္သည္။

`မေၾကာက္ပါႏွင့္၊ က်ဳပ္ ကိုက္မစားပါဘူး’



`ဟင့္အင္း၊

စကားလက္က

ဘာျဖစ္လို႔

ေၾကာက္ရမွာလဲ၊

စကားလက္

ရွင့္ကိုလည္း

မေၾကာက္ဘူး၊

ဘယ္ေယာက်္ားကိုမွလည္း မေၾကာက္ဘူး’

စကားလက္၏ အသံေရာ လက္ေတြေရာ တုန္ေနသည္။



`စိတ္ဓာတ္ကေလးကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မေအာ္ပါႏွင့္ကြယ္၊ တိုးတိုး ေျပာပါ၊ မီလာနီ

ၾကားသြားပါ့မယ္၊ စိတ္လည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထားေပါ့’

352



စကားလက္ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္ေနပံုကို ၾကည့္၍ ရက္ ဘတ္တလာက ရယ္သည္။



`ဒီမွာ ကေလးမ၊ မွန္မွန္ ေျပာစမ္း၊ မင္း က်ဳပ္ကို မႀကိဳက္ဘူးလား’



မေမွ်ာ္လင့္သည့္ စကားေၾကာင့္ စကားလက္ အံ့အားသင့္ေနသည္။



`တစ္ခါတေလေတာ့ ႀကိဳက္ခ်င္ သလိုလိုပဲ’ စကားလက္ သတိထား၍ ေျဖသည္။ `ရွင္ ၾကမ္းပိုးေတေလလို မက်င့္တဲ့

အခါမ်ိဳး ဆိုပါေတာ့’

ရက္ ဘတ္တလာက ရယ္ကာ စကားလက္၏ လက္ဖဝါး ႏုႏုေလးမ်ားကို သူ႕ပါး ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးသို႔ ကပ္လိုက္သည္။



`က်ဳပ္ အျမင္ကေတာ့ က်ဳပ္ ေတေလၾကမ္းပိုးလို ေနလို႔ကို မင္း က်ဳပ္ကို သေဘာက်ေနတယ္ ထင္တာပဲ၊ မင္း

ဘဝက ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းကေလး၊ အဲဒီ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘဝထဲမွာ မင္း ေတြ႔ဖူးတဲ့ ေတေလ ၾကမ္းပိုးေတြက ေတြ႔႐ိုးေတြ႔စဥ္ ေတေလၾကမ္းပိုးေတြ၊ က်ဳပ္က နည္းနည္း ထူးျခားတဲ့ ေတေလၾကမ္းပိုး ဆိုေတာ့ မင္း ဒါေလးကိုပဲ သေဘာက်ေနတာ မဟုတ္လား’

ဤစကားသည္လည္း သူ ေမွ်ာ္လင့္သည့္ စကား မဟုတ္။ စကားလက္က လက္ကို ေဆာင့္႐ုန္းသည္။ သို႔ရာတြင္ မရ။



`ဟင့္အင္း၊ စကားလက္က ေတေလ ၾကမ္းပိုးကို ဘာျဖစ္လို႔ သေဘာ က်ရမွာလဲ၊ လူေကာင္း သူေကာင္း၊ အျမဲတမ္း

လူႀကီးလူေကာင္း ျဖစ္ေနမယ့္ လူေကာင္းမ်ိဳးကိုမွ သေဘာက်တာ’

`အျမဲတမ္း မင္းက အႏိုင္က်င့္လို႔ ရတဲ့ လူမ်ိဳးလို႔ ေျပာပါကြယ္၊ သေဘာက အတူတူပါပဲ၊ စကားလံုးသာ ကြာတာပါ’



ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ လက္ဖဝါး ႏုႏုကေလးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ နမ္းျပန္သည္။ စကားလက္ တစ္ကိုယ္လံုး

ၾကက္သီး ထသြား၏။

`ဘာေျပာေျပာ မင္းကို က်ဳပ္ သေဘာ က်တယ္၊ က်ဳပ္ကို ခ်စ္ေကာ မခ်စ္ႏိုင္ဘူးလား ဟင္’



လာၿပီ။ သူ ထင္သည့္ အတိုင္း ဤစကား ထြက္လာၿပီ။ သူ႕ နယ္ထဲ ေရာက္လာၿပီဟု စကားလက္က ေအာင္ျမင္စြာ

ေတြးသည္။ စကားလက္ ဣေႁႏၵရရျဖင့္ ေျဖသည္။

`ဟင့္အင္း စကားလက္ မခ်စ္ႏိုင္ဘူး၊ ရွင့္ အျပဳအမူ အေျပာအဆိုေတြ မေျပာင္းသမွ် စကားလက္ ရွင့္ကို မခ်စ္ဘူး’



`အဲဒါမွ ခြက်တာပဲ၊ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္ အျပဳအမူ အေျပာအဆိုေတြကို ျပင္ဖို႔ တစ္ခါမွ စိတ္မကူးမိဘူး၊ ဒီလိုဆို

မင္း က်ဳပ္ကို မခ်စ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့၊ အင္း က်ဳပ္ ထင္တဲ့ အတိုင္းပါပဲ၊ က်ဳပ္ကလည္း မင္းကို ဒီ အတိုင္းပါပဲ၊ က်ဳပ္ မင္းကို ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်တယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းကို မခ်စ္ဘူး၊ မင္းအဖို႔လည္း က်ဳပ္ကို မခ်စ္တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ႏို႔မို႔ရင္ မင္း ဘဝမွာ တစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္ရတာ ႏွစ္ခါ ၾကံဳရတယ္ ဆိုေတာ့ ရင္ကြဲဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တာေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား ညီမ၊ က်ဳပ္ မင္းကို ညီမလို႔ပဲ ေခၚေတာ့မယ္ေနာ္၊ ဟုတ္လား၊ မင္း ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ က်ဳပ္ ဒီလိုပဲ ေခၚခ်င္တယ္၊ ယဥ္ေက်းသမႈေပါ့ကြယ္ ဟုတ္လား’

353



`ရွင္ ကၽြန္မကို မခ်စ္ဘူးေပါ့’



`ဟင့္အင္း မခ်စ္ဘူး၊ ဘာလဲ ခ်စ္တယ္လို႔ မင္း ထင္ေနလို႔လား’



`ရွင္ ေတာ္ေတာ္ ဟန္ေဆာင္ ေကာင္းတယ္ေနာ္’



`အင္း မင္းကို ခ်စ္ေနတယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္ေတာ့ မင္း မွားၿပီ၊ မင္း ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အတိုင္း မျဖစ္တဲ့ အတြက္

ဝမ္းနည္းပါတယ္၊ တကယ္ကေတာ့ မင္း ထင္မယ္ဆိုရင္လည္း ထင္စရာကိုး၊ မင္းက ခ်စ္စရာ ေကာင္းတယ္၊ လွတယ္၊ ဘာမွ အသံုးမက်တဲ့ အေသးအဖြဲကေလး ကိစၥကေလးေတြမွာ ေတာ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေလာကမွာ မင္းလိုေခ်ာ မင္းလို လွၿပီး မင္းလို အသံုးမက်တဲ့ မိန္းမေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ၊ က်ဳပ္ မင္းကို မခ်စ္ေတာ့ မခ်စ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ သေဘာ က်တယ္၊ မင္းက ဣေႁႏၵေတြ သိကၡာေတြကို မငဲ့ဘူး၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္တာကို ဖံုးကြယ္ မေနဘူး၊ ၿပီးေတာ့ အိုင္းရစ္ ေတာသားရဲ႕ ေသြးပီပီ လည္တယ္၊ လက္ေတြ႔က်တယ္၊ အဲဒါေတြကို က်ဳပ္ သေဘာ က်တယ္’

အိုင္းရစ္ ေတာသားတဲ့။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ သူ႕ကို ေစာ္ကားေနျပန္ၿပီ။ စကားလက္က ျပန္ေျပာရန္ ျပင္လိုက္၏။

ရက္ ဘတ္တလာက လက္ကို ညႇစ္လိုက္သည္။

`က်ဳပ္ ေျပာတာ ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ဦးေလ၊ က်ဳပ္ မင္းကို သေဘာက်တဲ့ အေၾကာင္းက က်ဳပ္မွာ ရွိတဲ့ မေကာင္းတဲ့

အရည္အခ်င္းေတြႏွင့္ မင္းမွာ ရွိတဲ့ မေကာင္းတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ သြားတူေနလို႔ သေဘာက်တာ၊ သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း သီတင္းေလြ႔ေလြ႔ ဆိုတဲ့ စကား ရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ က်ဳပ္ ထင္ပါတယ္၊ မင္းဟာ ဘုရားေလာင္းလို သေဘာ ေကာင္းတဲ့ အက္ရွေလကို လြမ္းေနတုန္း မဟုတ္လား၊ ဒီလူဟာ ခုေလာက္ဆို ေျမႀကီးထဲမွာ အ႐ိုး ေဆြးေလာက္ၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ မင္း အသည္းႏွလံုးထဲမွာ က်ဳပ္ အတြက္ ေနရာ ရွိရဦးမယ္၊ မ႐ုန္းပါႏွင့္ ကေလးမရယ္၊ က်ဳပ္ မင္းကို ရင္ဖြင့္ေနတာပါ၊ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္တုန္းက သနားစရာ ခ်ားလ္ကို မင္း အ႐ူး လုပ္ေနကတည္းက မင္းကို သေဘာက်ခဲ့ တာပါ၊ ေတြ႔စကတည္းက ဆိုပါေတာ့၊ က်ဳပ္ ဘယ္ မိန္းမကိုမွ ဒီေလာက္ သေဘာ မက်ခဲ့ဖူးဘူး၊ ဘယ္မိန္းမကိုမွလည္း ဒီေလာက္ ၾကာၾကာ မေစာင့္ခဲ့ဖူးဘူး’

သူ႕ စကားမ်ားေၾကာင့္ စကားလက္ အံ့အားသင့္ေနသည္။ အသက္ကိုမွ် ေကာင္းေကာင္း မ႐ႉႏိုင္။ သူ႕ကို

သေရာ္ေမာ္ကား ေျပာသည့္တိုင္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ သူ႕ကို ခ်စ္ေနၿပီ။ ရက္ ဘတ္တလာ ဆိုသည့္ လူက အကဲခတ္ရ ခက္သည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာခ်င္ပံု မရ။ သူ႕ကို ေလွာင္မည္စိုးဟန္ တူသည္။ ယခု သူ႕လက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ။ သူ႕ပညာကို ျပရေတာ့မည္။

`ရွင့္ကို လက္ထပ္ဖို႔ ေျပာေနတာလား’



ရက္ ဘတ္တလာက လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး ဝါးလံုးကြဲ ရယ္သည္။ စကားလက္ပင္ လန္႔သြားသည္။



`မင္း ေမ့သြားၿပီ ထင္တယ္၊ က်ဳပ္က မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ယူတဲ့ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး ဆိုတာေလ’



`ဒါျဖင့္ ရွင္ ရွင္ ဘာျဖစ္လုိ႔’



ရက္ ဘတ္တလာက ထိုင္ရာမွ ထ၏။ လက္တစ္ဖက္ကို ရင္တြင္ ကပ္၍ ေနာက္ျပန္ ဦးညႊတ္ဟန္ ျပဳလိုက္သည္။

354



`ဒီမွာ သူငယ္မ၊ မင္းကို က်ဳပ္ ဘာမွ ေသြးေဆာင္ ျဖားေယာင္းျခင္း မျပဳဘူးေနာ္၊ ႐ိုး႐ိုး ရွင္းရွင္းေလး ေျပာမယ္၊ မင္းကို

အေပ်ာ္မယား အျဖစ္ ခ်ီးေျမႇာက္မယ္လို႔ ေျပာေနတာ’

`အေပ်ာ္ မယား’



ဘုရား။ ဘုရား။ စကားလက္ စိတ္ထဲက ထို စကားလံုးကို ေအာ္လိုက္မိသည္။ အေစာ္ကား ခံရေလျခင္းဟု ေအာ္မိသည္။

ရွက္ျခင္းထက္ သူ႕ကို ဤမွ် အထင္ ေသးရသေလာ၊ အ႐ူး လုပ္ရသေလာဟု အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသ ထြက္ေနသည္။ သူ ထင္သည္က သူ႕ကို အၾကင္လင္မယား အျဖစ္ ေနရန္ ေျပာလိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေျပာမည့္ ေျပာေတာ့ ရက္ရက္ စက္စက္ အေပ်ာ္မယားဟု ေျပာသည္။ ဤမွ် ေျပာရေအာင္ သူ႕ကို အ႐ူးထင္သေလာ။ သူငယ္ႏွပ္စား ထင္သေလာ။ ေဒါသလည္း ထြက္သည္။ မာနကို အခ်ိဳး ခံလိုက္ရသျဖင့္ ဆတ္ဆတ္ခါလည္း နာသည္။ စိတ္လည္း ပ်က္သည္။ စကားလက္ သူ႕ကို အယဥ္အေက်း ျပန္ေျပာမည္ဟု စိတ္ကူးမိေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့။

`ၾသ၊ အေပ်ာ္မယား ဟုတ္လား၊ ရွင့္ အေပ်ာ္မယား လုပ္ၿပီး မိမစစ္ ဖမစစ္ ကေလးေတြ တႁပြတ္ႁပြတ္ ေမြးေပးရမယ္ေပါ့

ဟုတ္လား’

စကားလက္ ႏႈတ္မွ အလိုလို ထြက္သြားသည္။ ေျပာၿပီးမွ သူ ေျပာမိသည့္ စကားမ်ားကို ေတြးမိကာ ပါးစပ္

အေဟာင္းသားျဖင့္

လန္႔ေနသည္။

ရက္

ဘတ္တလာက

သီးေတာ့မတတ္

အူလိႈက္သည္းလိႈက္

ရယ္ကာ

သူ႕ကို

စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ စကားလက္က ဆြံ႕အကာ ပါးစပ္ကို လက္ကိုင္ပဝါျဖင့္ အုပ္ထား၏။

`ႀကိဳက္သြားျပန္ၿပီ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းကို က်ဳပ္ သေဘာ က်တာေပါ့၊ မင္းေလာက္ ပြင့္လင္းတဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဴး က်ဳပ္

မေတြ႔ဖူးေသးဘူး၊ သိကၡာေတြ၊ ဣေႁႏၵေတြ ေဘးခ်ိတ္ၿပီး မင္းလို တဲ့တိုးေျပာတဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးလည္း မေတြ႔ဖူးေသးဘူး၊ ေတာ္ေတာ့္ မိန္းမဆိုရင္ က်ဳပ္ ေျပာတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ မူးေမ့သြားၿပီး သတိ ျပန္ရတာႏွင့္ က်ဳပ္ကို ႏွင္ထုတ္မွာပဲ’

စကားလက္ ျဖဳန္းခနဲ မတ္တတ္ ရပ္လိုက္သည္။ ရွက္ျခင္းေၾကာင့္ တစ္မ်က္ႏွာလံုး နီရဲလ်က္ ရွိ၏။ ဤလူသည္ မည္သည့္

စကားမ်ိဳးေတြကို ေျပာေနသနည္း။ ေမေမ့ သမီး ပီပီ ဗိုင္းေကာင္း ေက်ာက္ဖိ ေနရန္ ဆံုးမမႈ ေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္း လာရသည့္ မိမိကလည္း အဘယ့္ေၾကာင့္ မၾကားဝ့ံ မနာသာ စကားေတြ ထြက္သြား ရသနည္း။ စကားလက္ စိတ္ရွိ လက္ရွိ ေအာ္ဟစ္ ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ မူးေမ့ လဲက် သြားခ်င္သည္။ မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္သို႔ လႊဲကာ ဆင္ဝင္ခန္းထဲမွ ထြက္ေျပးသြားခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္က်ခဲ့ၿပီ။

`ရွင္ ခု ထြက္သြားပါ’ စကားလက္က ေအာ္လိုက္သည္။ မည္သူ ၾကားၾကား ဂ႐ု မစိုက္ႏိုင္ေတာ့။



`သြား ခုထြက္သြား၊ ရွင္ ေတာ္ေတာ္ ေစာ္ကားတဲ့ လူ၊ ေတာ္ေတာ္ ႐ိုင္းစိုင္းတဲ့ လူ၊ ရွင္ ဒီစကားမ်ိဳး ေျပာရေအာင္

ကၽြန္မကို ဘာမ်ား ေအာက္ေမ့ေနသလဲ၊ သြား ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္ရိပ္ကို မနင္းႏွင့္၊ ဒီ တစ္ခါေတာ့ အျပတ္ပဲ၊ ေနာက္ ဘာ လက္ေဆာင္မွလည္း ယူမလာခဲ့ႏွင့္၊ ေဖေဖ့ကို ေျပာမယ္၊ ေဖေဖ သိရင္ ရွင့္ကို အသတ္ပဲ’

ရက္ ဘတ္တလာက ဦးထုပ္ကို ေကာက္၍ သူ႕ကို ဦးညႊတ္ ႏႈတ္ဆက္၏။ သူ႕ ႏႈတ္ခမ္းေမြး ေအာက္တြင္ သြားေတြ

အေဖြးသား ေပၚေအာင္ ျပံဳးေနသည္ကို မီးေရာင္ျဖင့္ ျမင္လိုက္ရသည္။

355



ရက္ ဘတ္တလာက နည္းနည္းမွ် ရွက္ပံု မရ။ သူ ေျပာလိုက္သည့္ စကားမ်ားကို ျပံဳး၍ပင္ နားေထာင္

ေနလိုက္ေသးသည္။ စကားလက္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

မုန္းစရာ ေကာင္းလိုက္သည့္ လူ။ စက္ဆုပ္စရာ ေကာင္းလိုက္သည့္ လူ။ စကားလက္သည္ ခ်ာခနဲ လွည့္ကာ အိမ္ထဲသို႔

ဝင္လာခဲ့သည္။ ဂ်ိန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ ေဆာင့္ပိတ္ရန္ တံခါးကို လွမ္းဆြဲလိုက္၏။ သို႔ရာတြင္ တံခါး ခ်ိတ္ထားသည့္ ခ်ိတ္ႀကီးကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျဖဳတ္၍ မရ။ စကားလက္က အသက္ ျပင္းျပင္း ႐ႉရင္း ျဖဳတ္ေနသည္။

`က်ဳပ္ ကူျဖဳတ္ ေပးရမလား’



ေနာက္ထပ္ တစ္မိနစ္မွ်ပင္ ေန၍ မျဖစ္ေတာ့။ ဤေနရာတြင္ ေနာက္ထပ္ တစ္မိနစ္ ေနရလွ်င္ သူ႕ ခႏၶာကိုယ္ထဲက

ေသြးေၾကာေတြ ေပါက္ကြဲ ကုန္ေတာ့မည္။

ထို႔ေၾကာင့္ စကားလက္ အိမ္ေပၚသို႔ ေျပးတက္ လာခဲ့သည္။ အေပၚထပ္သို႔ေရာက္လွ်င္ ဂ်ိန္းခနဲ ျမည္ေအာင္ တံခါး

ပိတ္ေပးသြားသံကို စကားလက္ ၾကားလိုက္ရသည္။

356

၂၀



ပူအုိက္

ဆူညံသည့္

ဩဂုတ္လ

ကုန္ခါနီးတြင္

ပစ္ခတ္သံမ်ား

႐ုတ္တရက္

ရပ္သြားသည္။

ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လံုး

ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သြာပံုက ထိတ္လန္႔စရာ ေကာင္းေနသည္။ အသိ မိတ္ေဆြခ်င္း လမ္းတြင္ ေတြ႔ၾကလွ်င္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး မသက္မသာ လွမ္းၾကည့္မိၾက၏။ မည္သည့္ ကံၾကမၼာမ်ိဳးႏွင့္ ၾကံဳမည္ကို မည္သူမွ် မေျပာႏုိင္။ အေျမာက္သံေတြ ျမည္ဟည္း ဆူညံေနသည့္ ရက္မ်ားကုန္ဆံုးၿပီးေနာက္ တိတ္ဆိတ္သြားသည့္တုိင္ ထိုတိတ္ဆိတ္ျခင္းသည္ တင္းေနသည့္ အာ႐ံုေၾကာမ်ားသည္ ပို၍ တင္းလာသည္ဟု ထင္ရသည္။ ယန္ကီ အေျမာက္မ်ား အဘယ့္ေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္ကို မည္သူမွ် မသိၾက။ ၿမိဳ႕ပတ္ဝန္းက်င္က ကတုတ္က်င္းမ်ားမွ ျပည္နယ္တပ္ အမ်ားအျပား ႐ုပ္သိမ္းသြားကာ မီးရထားလမ္းကို ကာကြယ္ရန္ ေတာင္ဘက္သို႔ ခ်ီတက္သြားသည္ဆိုသည့္ သတင္းမွ အပ အျခား ဘာမွ် မၾကားရ။ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ေနသည္ေလာ။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ အေျခအေန မည္သို႔ ရွိသနည္း။ မည္သည့္ေနရာတြင္ ျဖစ္ပြားေနသနည္း။ ဤသည္ကိုလည္း မည္သူမွ် မသိ။

ပါးစပ္သတင္းကိုသာ အားကိုးရေတာ့သည္။ စကၠဴမရွိ၊ မင္မရွိ၊ အလုပ္သမား မရွိေတာ့သျဖင့္ ၿမိဳ႕ကို ယန္ကီတို႔

ဝုိင္းၿပီး ေနာက္တြင္ သတင္းစာမ်ားလည္း ထုတ္ေဝျခင္း မျပဳႏုိင္ေတာ့။ ေကာလာဟလေတြကလည္း စံုေနသည္။ လူထုႀကီးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္၏ စစ္႐ံုးကို ဝိုင္း၍ သတင္းထုတ္ျပန္ရန္ ေတာင္းဆိုၾကသည္။ ေၾကးနန္း႐ံုး၊ ဘူတာ႐ံု စသည္တို႔တြင္ စု႐ံုးကာ သတင္းေကာင္းၾကားရမည္ေလာဟု ေစာင့္ၾကသည္။ ယန္ကီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွားမင္း၏ အေျမာက္မ်ား တိတ္ဆိတ္သြားျခင္းမွာ ယန္ကီတို႔

ဆုတ္ခြာသြားျခင္းေၾကာင့္

ျဖစ္သည္ဟု

ယူဆၾကသည္။

ျပည္နယ္တပ္မ်ားက

၎တို႔ကို

ဒါလ္တန္အထိ

လိုက္တိုက္ေနသည္ဟု ထင္ၾကသည္။ ေၾကးနန္း႐ံုးက တိတ္ေနသည္။ တစ္ခုတည္းေသာ လမ္းျဖစ္သည့္ ေတာင္ဘက္မွ လာသည့္ မီးရထားလမ္းမွလည္း မီးရထားတစ္စီးမွ် မဆုိက္။ ေခ်ာပို႔ လုပ္ငန္းလည္း မရွိေတာ့။

သို႔ျဖင့္ ဖုန္ ထူ၍ ေနပူသည့္ ေႏြေႏွာင္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ စိတ္ေမာေနသည့္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားကို အပူဒဏ္က

ႏွိပ္စက္ျပန္သည္။ ၿမိဳင္သာယာအေၾကာင္းကို စကားလက္ ဘာမွ် မၾကားရေတာ့။ ၾကားခ်င္လွၿပီ။ ဣေႁႏၵ မပ်က္ေအာင္ မနည္း ဟန္ေဆာင္ထားရသည္။ ၿမိဳ႕ကို ဝုိင္းထားသည္မွာ ဆယ္ကမာၻေလာက္ ရွိၿပီဟု စကားလက္ စိတ္တြင္ ထင္မိ၏။ စင္စစ္ ၿမိဳ႕ကို ဝုိင္းထားၾကသည္မွာ ဘာမွ် မၾကာေသး။ ရက္ေပါင္း သံုးဆယ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ရက္သံုးဆယ္ ပိတ္ဆို႔မႈအတြင္း ေတြ႔ခဲ့ရသည္တို႔က ေမ့ႏုိင္ဖြယ္ မရွိ။ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လံုး ရဲရဲနီသည့္ ေျမနီ ကတုတ္က်င္းေတြ ျပည့္ေနသည္။ ဖုန္ထူေသာ လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ လူနာတင္လွည္းမ်ား ႏြားလွည္းမ်ားက လူနာမ်ားကို တင္လ်က္ ေဆး႐ံုမ်ားဆီသို႔ ေမာင္းသြားၾက၏။ ေသြးေတြက လွည္းမ်ားေပၚမွ ေျမႀကီးေပၚသို႔ တစက္စက္ က်လ်က္။ လူေသ ျမႇဳပ္ရန္ တာဝန္က်သည့္ တပ္မ်ားက ပူပူေႏြးေႏြးႀကီး ရွိေသးသည့္ အေလာင္းမ်ားကို ဒရြတ္တိုက္ဆြဲလာကာ က်င္းတိမ္တိမ္ကေလးမ်ားထဲသို႔ သစ္လံုးမ်ားကို ပစ္ခ်သည့္ႏွယ္ ပစ္ခ်လ်က္။ အနိ႒ာ႐ံုေတြခ်ည္း ျမင္ရသည့္ ပိတ္ဆို႔မႈ ရက္သံုးဆယ္။

ဒါလ္တန္မွ ေတာင္ဘက္သို႔ ယန္ကီတို႔ ဆင္းလာသည္မွာလည္း ဘာမွ် မၾကာေသး။ ေလးလမွ်သာ ရွိေသးသည္။

သို႔ရာတြင္ စကားလက္အဖို႔မူ ထိုေလးလသည္ ေလးလဟု မထင္။ ယခင္ တစ္ဘဝတုန္းက အျဖစ္အပ်က္မ်ားဟု ထင္သည္။ မျဖစ္ႏုိင္။ ေလးလ မျဖစ္ႏုိင္။ တစ္ဘဝ ျဖစ္သည္။

357



လြန္ခဲ့သည့္ ေလးလတုန္းက ဒါလ္တန္၊ ေရဆာကာ၊ ကင္နက္ေဆာ ႐ိုးမ စသည့္ အမ်ားမ်ားသည္ စကားလက္အဖို႔

ရထားလမ္းေပၚက ေနရာေဒသမ်ားသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခု ထိုအမည္မ်ားသည္ တုိက္ပြဲအမည္မ်ား ျဖစ္ေနၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္ အတၱလန္တာသို႔ ဆုတ္ခြာလာခဲ့ရာတြင္ တိုက္ခဲ့သည့္ တုိက္ပြဲအမည္မ်ား ျဖစ္ေနၿပီ။ မက္မံုပင္ေခ်ာင္း၊ ဒီကက္ေတာ၊ အက္ဇရာဇရပ္၊ ဦးတုိင္ေခ်ာင္း စသည္တို႔သည္ ႐ႈခင္းလွလွ ေနရာမ်ား၏ နာမည္လွလွ ကေလးမ်ား မဟုတ္ၾကေတာ့။ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးေနသည့္ စမ္းေခ်ာင္းေဘးတြင္ သူတို႔ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္ခဲ့ဖူးသည္။ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သည္။ စိမ္းစိမ္းစိုစို ရွိသည္။ ရြာသားေတြက သေဘာေကာင္းသည္။ ယခု ထိုေနရာမ်ားသည္ စစ္တလင္းျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ဤအမည္မ်ားသည္လည္း တုိက္ပြဲအမည္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီ။ သူတုိ႔ ထုိင္ခဲ့ၾကသည့္ စိမ္းျမျမ ျမက္ခင္းကေလးမ်ားသည္ အေျမာက္လွည္းဘီးရာမ်ား၊ စစ္ဖိနပ္ရာမ်ားျဖင့္ ႐ႈ႔ပ္ပြကာ ႐ုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ စီးေနသည့္ စမ္းေခ်ာင္းကေလးမ်ားသည္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ေျမေစးနီနီေတြေၾကာင့္ထက္ ေသြးမ်ားေၾကာင့္ နီရဲခဲ့ရၿပီ။ ယန္ကီတို႔ ျဖတ္လာၿပီး ေနာက္တြင္ စိမ္းေနသည့္ မက္မံုပင္ ေခ်ာင္းေရသည္ ၾကက္ေသြးေရာင္ ေပါက္လာသည္ဟုပင္ ေျပာၾက၏။ မက္မံုပင္ေခ်ာင္း၊ ဒီကက္ေတာ၊ အက္ဇရာဇရပ္၊ ဦးတုိင္ေခ်ာင္း စသည့္ နာမည္မ်ား အားလံုးသည္ ေနရပ္ေဒသတို႔၏ အမည္ မဟုတ္ေတာ့။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းတို႔ ျမႇဳပ္ႏွံရာ သုသာန္တစျပင္၏ အမည္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီ။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ေတာင္ဘက္မွ သတင္းမ်ား ေရာက္လာ၏။ သတင္းက ထိတ္စရာ လန္႔စရာ။ စကားလက္အဖို႔

ပို၍ ဆိုးသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းသည္ ၿမိဳ႕၏ စတုတၳမ်က္ႏွာကို ပိတ္ရန္ အေနာက္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ို ရထားလမ္းကို သိမ္းရန္ တုိက္ေနၿပီဆိုသည့္ သတင္းျဖစ္သည္။ ယခု ယန္ကီတပ္ အေျမာက္အျမား ေတာင္ဘက္တြင္ စု႐ံုးေနၾကၿပီ။ တပ္က နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္။ ထုႀကီး ထည္ႀကီးျဖင့္ စု႐ံုးေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕၏ အျခား မ်က္ႏွာစာမ်ားကို ကာကြယ္ေနသည့္ ျပည္နယ္တပ္မ်ားကို ေတာင္ဘက္သို႔ ေရႊ႕ယူရျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထူးထူးျခားျခား တိတ္ဆိတ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။

‘ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုကို တုိက္ရသလဲမသိဘူးေနာ္’ စကားလက္ ၿမိဳင္သာယာႏွင့္ နီးသျဖင့္ စိုးရိမ္ေနသည္။

‘တစ္ခါလာလည္း ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုကိုပဲ တိုက္ေနေတာ့တာပဲ၊ မီးရထားလမ္းကို သိမ္းခ်င္ရင္ တျခားေနရာကို တုိက္ၿပီး သိမ္းလို႔ မရေတာ့ဘူးတဲ့လား’

တစ္ပတ္ခန္႔ ၿမိဳင္သာယာမွ ဘာသတင္းမွ် မရ။ ေဖေဖ့ထံမွ ရသည့္ စာတိုတိုေလးေၾကာင့္ စကားလက္ ပို၍

စုိးရိမ္လာသည္။ ကာရင္း အေျခအေနမွာ သိပ္မေကာင္းေၾကာင္း၊ စိုးရိမ္ရေၾကာင္းျဖင့္ ေဖေဖ့စာတြင္ ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေခ်ာစာ အသြားအလာေတြ ရွိဦးမည္မဟုတ္။ ကာရင္း၏ 

အေျခအေနကို စကားလက္ သိခ်င္လွၿပီ။

ေစာေစာက ၿမိဳင္သာယာသို႔ ျပန္ခဲ့လွ်င္လည္း အေကာင္းသား။ ယခုမူ မီလာနီေၾကာင့္ မျပန္ျဖစ္။ မီလာနီကို မငဲ့ဘဲ ျပန္ခဲ့လွ်င္ မည္မွ်ေကာင္းမည္နည္း။ သူ႕ဘာသာသူ မည္သို႔ျဖစ္ျဖစ္ ထားပစ္ခဲ့လွ်င္ ေကာင္းမည္။

ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုတြင္ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနသည္ဆိုသည့္ သတင္းေလာက္ကိုသာ သိရသည္။ ထို႔ထက္ ဘာမွ် ပို၍ မသိရ။

ထိုအထဲတြင္ ေကာလာဟလ ေပါင္းစံုကလည္း ပ်ံ႕ႏွံ႔လ်က္ ရွိ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ယန္ကီတို႔ကို ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုမွ ေမာင္းထုတ္လိုက္ၿပီ ဆိုသည့္ ဆက္သား သတင္းေရာက္လာသည္။ သို႔ရာတြင္ ယန္ကီတို႔က ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုကို ထပ္တုိက္ကာ ဘူတာ႐ံုကို မီး႐ိႈ႕သည္။ ေၾကးနန္း အဆက္အသြယ္မ်ားကို ျဖတ္သည္။ မီးရထားလမ္းကို သံုးမိုင္ခန္႔ ဖ်က္သြားသည္။ ေဆာက္လုပ္ေရး တပ္မ်ားက အျပင္းအထန္ ျပန္၍ တည္ေဆာက္ၾက၏။ မီးရထားလမ္းကို ျပင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယန္ကီတို႔က ဇလီဖားတံုးမ်ားကို စုပံု

358

မီး႐ိႈ႕သည္။ သံလမ္းမ်ားကို မီးပံုေပၚတြင္ တင္ကာ ေၾကးနန္းတုိင္မ်ားႏွင့္ ကလန္႔၍ ေကြးပစ္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပန္၍ ျပင္ရသည္မွာ အခ်ိန္ၾကာသည္။ သံထည္မ်ားကို ျပန္၍ အစားထုိးရသည္မွာ ထိုေခတ္က အလြန္ ခက္သည္။

ယခုအထိမူ ယန္ကီတို႔ ၿမိဳင္သာယာသို႔ မေရာက္ၾကေသး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္ထံသို႔ စာ လာပို႔သည့္ ဆက္သားက

ထိုအေၾကာင္းကို စကားလက္အား အေသအခ်ာ ေျပာျပသြားသည္။ တိုက္ပြဲအၿပီး အတၱလန္တာသို႔ သူ ထြက္မလာမီ ကေလးတြင္ ေဖေဖ့ကို ေတြ႔ခဲ့သည္။ ေဖေဖက ဤစာကေလးကို ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

သို႔ရာတြင္

ေဖေဖသည္

ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုသို႔

မည္သည့္ကိစၥျဖင့္

ေရာက္ေနသနည္း။

စကားလက္၏

အေမးကို

ျပန္ေျဖသည့္အခါတြင္ သူ႕မ်က္ႏွာက သိပ္မေကာင္းလွ။ စစ္တပ္က ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကို လာေခၚျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။

ဆင္ဝင္ေရွ႕ ေနျခည္ထဲတြင္ ရပ္ကာ ဆက္သားရဲေဘာ္ေလး၏ စကားကို နားေထာင္ရင္း စကားလက္ ဒူးေတြ ေပ်ာ့ေခြ

က်သြားေတာ့မည္ေလာဟု ထင္ရသည္။ စစ္တပ္ ဆရာဝန္ လာေခၚရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ ကာရင္းတစ္ေယာက္ အေျခအေန

ေတာ္ေတာ္ဆိုးလိမ့္မည္။

ဆက္သား

ရဲေဘာ္ေလး

ျမင္းျဖင့္

ျပန္ထြက္သြားၿပီးေနာက္တြင္

စကားလက္

တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ေဖေဖ့ စာကို ဖြင့္ဖတ္သည္။ ျပည္နယ္တြင္ စကၠဴရွားပါးေနသျဖင့္ ေဖေဖ့ထံ ေပးသည့္ သူ႕စာ အေဟာင္းထဲက မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားၾကားတြင္ ေဖေဖက စာေရးေပးလိုက္သျဖင့္ မနည္း ဖတ္ယူရသည္။

‘သမီး၊ ေမေမႏွင့္ ညီမႏွစ္ေယာက္လံုး အူေရာင္ငန္းဖ်ား ေရာဂါျဖစ္ေနၾကသည္၊ ေရာဂါ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပင္းသည္၊

သို႔ရာတြင္ အေကာင္းဆံုးကို ေဖေဖ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္။ ေမေမက သူ ေနမေကာင္းသည့္ အခ်ိန္ကတည္းက ေဖေဖ့ကို စာေရးခုိင္းေနသည္။ ၿမိဳင္သာယာသို႔ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ျပန္မလာေစခ်င္ေၾကာင္း ေျပာသည္၊ သမီးတို႔သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ေရာဂါ ကူးမွာကို စုိးရိမ္ေနသည္။ က်န္းမာေအာင္ေနပါ၊ သူ႕အတြက္ ဘုရားရွိခုိး ဆုေတာင္းဖို႔ ေမေမက တဖြဖြ မွာသည္’

‘သူ႕အတြက္ ဆုေတာင္းပါတဲ့’



စကားလက္သည္ အေပၚထပ္ သူ႕အခန္းသို႔ ေျပးတက္လာခဲ့ကာ အိပ္ရာေဘးတြင္ ဒူးေထာက္ ထုိင္ခ်သည္။

ဤမွ်ေလာက္ စိတ္ပါလက္ပါ ဘုရား ရွိမခုိးခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ ခါတုိင္းလို ပုတီးကို အစဥ္လိုက္ရြတ္၍ စိပ္မေနႏုိင္။ ‘ေမေမ တစ္ေယာက္ က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစ’ ဟုသာ ထပ္တလဲလဲ ရြတ္မိသည္။

ေနာက္တစ္ပတ္လံုးလံုး စကားလက္သည္ ဒဏ္ရာရေသာ တိရစၧာန္တစ္ေကာင္လို အိမ္အႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြားကာ

သတင္းကို နားစြင့္သည္။ ျမင္းခြာသံကို နားေထာင္သည္။ စစ္သားေတြ တံခါးလာေခါက္လွ်င္ ေအာက္သို႔ တရၾကမ္း ဆင္းေျပးလာသည္။

သို႔ရာတြင္

ၿမိဳင္သာယာမွ

မည္သည့္

သတင္းကုိမွ်

မရ။

အတၱလန္တာႏွင့္

ၿမိဳင္သာယာသည္

ႏွစ္ဆယ့္ငါးမုိင္သာ ေဝးသည့္တုိင္ စကားလက္ စိတ္တြင္မူ ပထဝီ တုိက္ႀကီး တစ္တုိက္ ျခားေနသည္ဟု ထင္မိသည္။

ေခ်ာစာကလည္း ေကာင္းေကာင္း အသြားအလာ မရွိေသး။ ျပည္နယ္တပ္မ်ား၏ အေျခအေနကိုလည္း မသိရ။

ယန္ကီတို႔၏ အေၾကာင္းကိုလည္း ဘာမွ် မၾကားရ။ အတၱလန္တာႏွင့္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ို ၾကားထဲတြင္ စစ္တပ္ႀကီး ႏွစ္တပ္ ရွိေနသည္ဟုသာ သတင္းၾကားရသည္။ ၿမိဳင္သာယာမွမူ ဘာသတင္းမွ် မၾကားရ။

359



အူေရာင္ငန္းဖ်ား ျဖစ္သူမ်ားကို ေဆး႐ံုတြင္ စကားလက္ ျမင္ခဲ့ဖူးလွၿပီ။ ဤေရာဂါကို တစ္ပတ္ေလာက္ ခံလိုက္ရျခင္းသည္

မည္မွ် ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္ကို စကားလက္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ေမေမသည္ ေနမေကာင္းျဖစ္ကာ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေနၿပီေလာ။ သူက အတၱလန္တာတြင္ ကိုယ္ဝန္ေန႔ေစ့လေစ့ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ အားကိုးရာမဲ့ ျဖစ္လ်က္ရွိၿပီး သူႏွင့္ ၿမိဳင္သာယာၾကားတြင္ စစ္တပ္ႀကီးႏွစ္တပ္ ကာဆီးေနသည္။ ေမေမ မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနၿပီေလာ မဆိုႏုိင္။ သို႔ရာတြင္ မျဖစ္ႏုိင္။ ေမေမ မက်န္းမမာ မျဖစ္ႏုိင္။ ေမေမ မက်န္းမမာျဖစ္သည္ကို တစ္ခါမွ် မေတြ႔စဖူး။ ေမေမ ေနထုိင္မေကာင္းဟု ၾကားလုိက္ရသည့္အခါတြင္ စကားလက္ မယံုႏုိင္။ ေမေမ မရွိလွ်င္ သူ႕ဘဝသည္ လံုျခံဳမႈ မရွိေတာ့ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ လူတုိင္း နာမက်န္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေမေမကမူ ဘယ္ေတာ့မွ နာမက်န္းမျဖစ္။ သူတကာ ေနထုိင္မေကာင္း၍ ေမေမျပဳစုလွ်င္ ျပန္၍ ေနေကာင္းလာၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ေမေမ ေနမေကာင္းဆိုသည္မွာ မျဖစ္ႏုိင္။ စကားလက္ အိမ္ျပန္ခ်င္လွၿပီ။ ထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႕ေနေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ မိမိ သိသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ ရိပ္ျမံဳေလးကို ေတာင့္တသည့္ ဆႏၵမ်ိဳးျဖင့္ ၿမိဳင္သာယာကို စကားလက္ ေတာင့္တသည္။

ၿမိဳင္သာယာ။ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လြင့္ေနသည့္ ခန္းဆီး ျဖဴျဖဴမ်ားႏွင့္ အိမ္ျဖဴျဖဴႀကီး။ ပ်ားတို႔ တဝီဝီ ရစ္ဝဲေနသည့္

ျမက္ခင္းေပၚက ဆင္ငိုျမက္ေတာထူထူ။ ပန္းခင္းမ်ားထဲသို႔ ဝင္ယက္ၾကသည့္ ဘဲမ်ား၊ ၾကက္ဆင္မ်ားကို ေျခာက္လွန္႔ေနသည့္ ကပၸလီသူငယ္ေလး။ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္သည့္ နီရဲရဲ ယာကြက္မ်ား။ ေနေရာင္ျခည္တြင္ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည့္ မဆံုးႏုိင္ေသာ ဝါခင္းမ်ား။ သာယာလုိက္ပါသည့္ ၿမိဳင္သာယာ။

လူတကာ ထြက္ေျပးေနၾကခ်ိန္ ျဖစ္သည့္ ပိတ္ဆို႔မႈ အစကသာ ၿမိဳင္သာယာကို ျပန္ခဲ့လွ်င္ ေကာင္းေလစြဟု

စကားလက္ ေနာင္တ ရမိသည္။ မီလာနီကိုလည္း ေခၚသြားႏုိင္ခဲ့မည္။

‘အို၊ သူကို ႐ႈပ္ပါတယ္၊ သူ႕ေၾကာင့္ ငါ ေနရစ္ခဲ့ရတာ၊ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မာကြန္ကို လိုက္သြားရင္ ၿပီးတာပဲ၊

ဟိုမွာ သူတို႔ အမ်ိဳးေတြ ရွိေနတာပဲဟာ၊ ငါ့မွာသာ ေဆြမ်ိဳးမရွိတာ၊ ငါက သူတုိ႔ေသြးမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ငါ့ကို ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ တြယ္ကပ္ေနရတာလဲ၊ သူ မာကြန္ကို လိုက္သြားရင္ ငါလည္း ေမေမ့ဆီ ျပန္ႏုိင္မွာ၊ ခုေတာင္ သူ ကေလး ေမြးရင္ ၿမိဳင္သာယာကို ျပန္လို႔ ျဖစ္ေသးတယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟုဒ္ကို သြားေျပာရင္ ငါ့ကို အေစာင့္ႏွင့္ ျပန္ပို႔ေပးမွာပဲ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟုဒ္က သေဘာေကာင္းပါတယ္၊ ငါ့ကို အေစာင့္အဖြဲ႔ တစ္ဖြဲ႔ ေပးၿပီး စစ္ဆုိင္းအလံႏွင့္ စစ္ေၾကာင္းေတြထဲကို ျဖတ္သြားခြင့္ေပးမွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက မီလာနီ ကေလး ေမြးေအာင္ ေစာင့္ရဦးမွာ၊ ဘုရား သိၾကားမလို႔ ေမေမ တစ္ေယာက္ က်န္းမာပါေစရွင္၊ အေရးထဲ ဒီ ကေလးကလည္း ေမြးပဲ မေမြးႏုိင္ဘူး၊ ေဒါက္တာမိကို ေတြ႔ၿပီး ျမန္ျမန္ေမြးေပးလို႔ မရဘူးလားလို႔ ေမးရမလား မသိဘူး၊ ေဒါက္တာမိကေတာ့ သူ ကေလးေမြးရတာ ခက္မယ္လို႔ ေျပာထားတာပဲ၊ သူ ေသသြားရင္လည္း အေကာင္းသား၊ သူ ေသၿပီး အက္ရွေလ အသက္ရွင္၊ အို၊ ငါ ဘာေတြ ေတြးေနပါလိမ့္၊ ဘာျဖစ္လို႔ မေတြးေကာင္းတာေတြ ေတြးေနရတာလဲ၊ အက္ရွေလ အေၾကာင္းေကာ၊ အို သူ႕အေၾကာင္းကို မေတြးတာဘဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ခုဆို ေသမ်ား ေသၿပီလားမွ မသိတာ၊ မီလာနီကို ေစာင့္ေရွာက္ၾကည့္ပါမယ္လို႔ ငါ သူ႕ကို ကတိေပးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ တကယ္လို႔ ငါက ဂ႐ုမစိုက္လို႔ သူ ေသသြားၿပီး အက္ရွေလ မေသဘူးဆိုပါေတာ့၊ အို ငါ ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ၊ မေတြးေကာင္းပါဘူးဆိုမွ ဒါကိုခ်ည္းပဲ သြားသြားေတြးေနမိတယ္၊ ေမေမ့ကို က်န္းမာေအာင္ လုပ္ေပးရင္ ဘယ္သူ႕အေပၚမွ ေစတနာဆုိး မထားေတာ့ဘူးလို႔ ဘုရားမွာ သစၥာဆိုၿပီးၿပီ မဟုတ္လား၊ မီလာနီ မ်က္ႏွာျမင္ရင္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ၊ အတၱလန္တာက ထြက္လို႔ရၿပီ၊ အိမ္ျပန္လို႔ ရၿပီ၊ အတၱလန္တာမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး၊ တစ္ေနရာရာကို သြားခ်င္လွၿပီ’

360



စကားလက္သည္ သူ တစ္ခါက ေပ်ာ္ခဲ့၍ ယခု တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ အတၱလန္တာကို မုန္းေနၿပီ။ အတၱလန္တာသည္

သူခ်စ္သည့္ သူတြယ္တာသည့္ ေပ်ာ္စရာၿမိဳ႕ႀကီးမဟုတ္ေတာ့။ ပလိပ္ကပ္ေရာဂါ က်ေနသည့္ ၿမိဳ႕သဖြယ္ စက္ဆုပ္စရာၿမိဳ႕ ျဖစ္ေနၿပီ။ ယန္ကီ ပိတ္ဆုိ႔မႈ ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၿပီ။ အသံဗလံ ဆူညံေနစဥ္က အေျမာက္ဆန္ အႏၲရာယ္ေတြ ရွိစဥ္က လႈပ္ရွားျခင္း၊ ထက္သန္ျခင္း ရွိခဲ့ေသးသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနစဥ္တြင္မူ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ျခင္းသာ ႀကီးစိုးေနေတာ့သည္။

အတၱလန္တာသည္

ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း

တေစၧအေျခာက္ခံေနရသည္။

မေရရာျခင္း

တေစၧ

အေျခာက္ခံေနရသည္။ အတိတ္တေစၧ အေျခာက္ခံေနရသည္။ လူအမ်ား၏ မ်က္ႏွာသည္ ၫိႈးခ်ံဳး ေဟာက္ပက္ေနသည္။ စကားလက္ ျမင္လုိက္ရသည့္ စစ္သားမ်ား၏ မ်က္ႏွာသည္ ႐ံႈးေနေသာ အေျပးၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို အတင္း ဖ်စ္ညႇစ္ ေျပးေနရသည့္ အေျပးသမားမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ တူေနသည္။

ဩဂုတ္လ ကုန္ခါနီးတြင္ အတၱလန္တာ တုိက္ပြဲၿပီးသည့္ေနာက္ အျပင္းထန္ဆံုးေသာ တိုက္ပြဲႀကီး တစ္ပြဲျဖစ္ေနသည္

ဟူေသာ သတင္းမ်ား ေရာက္လာ၏။ သတင္းက ယံုၾကည္ေလာက္သည္။ အတၱလန္တာ ေတာင္ဘက္တြင္ ျဖစ္ပြားေနျခင္း ျဖစ္သည္။

အတၱလန္တာသည္

စစ္သတင္းမ်ားကို

နားစြင့္ေနသည္။

ရယ္ေမာျခင္းလည္း

မျပဳေတာ့။

ေနာက္ေျပာင္

က်ီစယ္ျခင္းလည္း မျပဳေတာ့။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ပတ္ခန္႔က စစ္သားမ်ားေျပာခဲ့သည့္အတုိင္း အတၱလန္တာသည္ ေနာက္ဆံုး ကတုတ္က်င္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မာကြန္သြားသည့္ မီးရထားလမ္းက်လွ်င္ အတၱလန္တာလည္း က်ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း အားလံုး သိေနေလၿပီ။

စက္တင္ဘာလ တစ္ရက္ေန႔ နံနက္၌ စကားလက္သည္ အလန္႔တၾကားျဖင့္ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာခဲ့သည္။ မေန႔ည

အိပ္ရာဝင္ကတည္းက တထင့္ထင့္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ‘မေန႔ည ငါ ဘာေတြကို ေတြးၿပီး အိပ္ရာဝင္ခဲ့ပါလိမ့္၊ ဪ ဟုတ္ၿပီ၊ တိုက္ပြဲ အေၾကာင္းေတြ စဥ္းစားၿပီး အိပ္ရာဝင္ခဲ့တာကိုး၊ မေန႔က အတၱလန္တာ ေတာင္ဘက္ ရထားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ခဲ့သတဲ့၊ ဘယ္သူမ်ား ႏုိင္သလဲ မသိဘူး’ ဟု စကားလက္ အိပ္မႈန္စံုမႊားျဖင့္ ေတြးသည္။ စကားလက္သည္ မ်က္လံုးမ်ားကို ပြတ္၍ အိပ္ရာမွ ထ၏။ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ သူ႕စိတ္သည္ မေန႔က အေၾကာင္းကိုပင္ ျပန္စဥ္းစားမိျပန္သည္။

နံနက္ ေနထြက္ တစ္ျပဴပင္ ရွိေသးသည့္တုိင္ ေလက ပူေနသည္။ ေနက်ဲက်ဲေတာက္ပူမည့္ လကၡဏာ ျပေနၿပီ။

အိမ္ေရွ႕လမ္းမသည္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ရထားသံ၊ လွည္းသံမ်ားကို မၾကားရ။ စစ္သားမ်ား ျဖတ္သန္း သြားလာသည္ကိုလည္း မေတြ႔ရ။ မီးဖိုေဆာင္ဘက္မွ ကပၸလီမ်ား၏ ေလးေလးတြဲ႔တြဲ႔ စကားေျပာသံကိုလည္း မၾကားရ။ ေဒၚေဒၚမိႏွင့္ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာ တို႔မွအပ အိမ္နီးနားခ်င္း အားလံုး မာကြန္သို႔ ေျပာင္းသြားၾကၿပီ။ စတုိးဆုိင္မ်ား ႐ံုးမ်ားလည္း ေသာ့ခတ္ပိတ္လ်က္သား ရွိေနၾကသည္။ ႐ံုးအလုပ္သမားမ်ားအားလံုး ၿမိဳ႕ျပင္ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာတြင္ ေသနတ္ကုိင္၍ တုိက္ပြဲဝင္ေနၾကသည္။

သီတင္း တစ္ပတ္လံုး ထူးထူးျခားျခား တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရာ ယေန႔နံနက္သည္ ခါတုိင္းထက္ပင္ ပို၍ တိတ္ဆိတ္လ်က္

ရွိ၏။ ေၾကာက္ဖြယ္ေကာင္းသည္ဟု စကားလက္ထင္သည္။ စကားလက္သည္ ခါတုိင္းလို အေၾကာအျခင္မ်ားကို ဖ်စ္ညႇစ္ ဆန္႔ထုတ္ျခင္းပင္ မျပဳ။ ခပ္သုတ္သုတ္ ထကာ ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ အိမ္နီးခ်င္း တစ္ဦးတေလမ်ား ေတြ႔ရမည္ေလာ။ အားတက္စရာ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ရမည္ေလာ။ သို႔ရာတြင္ လမ္းမေပၚ၌ ဘာမွ် မေတြ႔ရ။ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္လ်က္။ သစ္ပင္မ်ားတြင္ သစ္ရြက္တို႔ စိမ္းလ်က္ရွိေသာ္လည္း ေျခာက္ကပ္ကာ ေျမနီမႈန္႔ေတြ အလိမ္းလိမ္းကပ္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕ျခံထဲက ပန္းပင္မ်ားကလည္း ျပဳစုမည့္သူ မရွိေတာ့သျဖင့္ ေျခာက္ေသြ႔ ၫိႈးႏြမ္းေနၾကသည္။

361



ျပတင္းေပါက္မွ ဤသို႔ ရပ္ၾကည့္ေနစဥ္တြင္ အေဝးမွ အသံကို ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရသည္။ အေဝးမွ မုိးခ်ဳန္းသံလုိလို

အသံ။

မိုးရြာေတာ့မည္ဟု စကားလက္ ပထမ ထင္လုိက္သည္။ ေက်းလက္တြင္ ေမြးခဲ့သူ ပီပီ မုိးသံၾကားလွ်င္ ေပ်ာ္သည္။

သို႔ရာတြင္ ခ်က္ခ်င္း သတိ ျပန္ရလိုက္၏။ မိုးခ်ဳန္းသံ မျဖစ္ႏုိင္။ အေျမာက္သံ ျဖစ္ရမည္။

စကားလက္ ရင္ တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ျပတင္းအျပင္သို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။ အေဝးမွ အသံကို နားစြင့္ၾကည့္သည္။

မည္သည့္ဘက္က

လာသည့္

အသံမွန္း

မသိေသး။

အသံက

ေဝးသျဖင့္

ေကာင္းေကာင္းခန္႔မွန္း၍

မရ။

‘မက္မံုပင္ေခ်ာင္းဘက္ကလား၊ ဒီကက္ေတာ ဘက္ကလား၊ ဘုရားသိၾကားမလို႔ ေတာင္ဘက္က မျဖစ္ပါေစႏွင့္ ဘုရား’ ဟု ဆုေတာင္းမိသည္။ ျပတင္းေပါက္ေပါင္ကို ဆုပ္ကာ နားစြင့္ၾကည့္ျပန္သည္။ အေျမာက္သံက တျဖည္းျဖည္း က်ယ္လာသည္။ အေျမာက္သံက ေတာင္ဘက္မွ လာျခင္းျဖစ္သည္။

ေတာင္ဘက္က အေျမာက္သံ။ ေတာင္ဘက္တြင္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ို ဘူတာ ရွိသည္။ ၿမိဳင္သာယာ ရွိသည္။ ထိုေနာက္ ေဖေဖ

ရွိသည္။

ယန္ကီမ်ားသည္

ၿမိဳင္သာယာကို

ေရာက္ေနၾကၿပီေလာ။

စကားလက္

နားစြင့္ၾကည့္ျပန္သည္။

သို႔ရာတြင္

သူ႕နားေၾကာထဲသို႔ ေသြးတုိးသံေၾကာင့္ အေဝးမွ ျမည္ဟည္းသံမ်ားကို သဲသဲကြဲကြဲ မၾကားရ။ အသံသည္ ပို၍ ေဝးသြားကာ ပို၍ တိုးသြားသည္ဟု ထင္ရ၏။ ဂ်ဳန္းဘာ႐ို ရထားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဆယ္မုိင္ေလာက္ ေဝးလိမ့္မည္ ထင္သည္။ ေက်ာက္စရစ္ကုန္း ဆိုသည့္ ရြာကေလး တစ္ဝုိက္ေလာက္က ျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုက ေက်ာက္စရစ္ကုန္းႏွင့္ သိပ္မေဝးေတာ့။

ေတာင္ဘက္က အေျမာက္သံသည္ အတၱလန္တာၿမိဳ႕၏ မသာ ေခါင္းေလာင္းသံ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေမေမ့အတြက္

စိုးရိမ္လ်က္ ရွိသည့္ စကားလက္အဖို႔မူ ေတာင္ဘက္ ရထားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ တုိက္ပြဲျဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ ၿမိဳင္သာယာ တစ္ဝုိက္တြင္ တုိက္ပြဲျဖစ္ျခင္းႏွင့္ အတူတူပင္ ထင္သည္။ စကားလက္သည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဖ်စ္ညႇစ္ကာ အခန္းထဲတြင္ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္သည္။ ျပည္နယ္စစ္တပ္သည္ ၿပိဳလဲေတာ့မည္ေလာဟု ပထမအႀကိမ္ စဥ္းစားမိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း၏ ယန္ကီတပ္မ်ား ၿမိဳင္သာယာတစ္ဝုိက္သို႔ ေရာက္ေနၿပီေလာဟု ေတြးမိသည္။ ဤအေတြး ဝင္လာသည္ႏွင့္ စစ္ကို စကားလက္ ပိုေၾကာက္လာသည္။ အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ အေျမာက္မ်ား ပစ္ခတ္ေနသျဖင့္ မွန္ျပတင္းမ်ား ကြဲက်သံကို ၾကားရျခင္း၊ အဝတ္အစား ခ်ိဳ႕ငဲ့စြာ ေနရျခင္း၊ လူေတြ အတံုးအ႐ံုး ေသသည္ကို ျမင္ရျခင္းတိုပထက္ ထိုအေတြးက ပို၍ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း၏ ယန္ကီတပ္မ်ားသည္ ၿမိဳင္သာယာ တစ္ဝုိက္သို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ယန္ကီတို႔ စစ္႐ံႈး၍ ျပန္ဆုတ္သည့္တုိင္ ၿမိဳင္သာယာသည္ စစ္လမ္းမွ ေျပးမလြတ္ေတာ့။ ၿမိဳင္သာယာကို ျဖတ္၍ ဆုတ္သည္ဆိုလွ်င္ ေဖေဖ တစ္ေယာက္ လူမမာ အမ်ိဳးသမီး သံုးေယာက္ႏွင့္ မည္သည့္ေနရာသို႔ သြား၍ ပုန္းေရွာင္ရမည္နည္း။

ၿမိဳင္သာယာတြင္ သူ ရွိလွ်င္လည္း အေကာင္းသား။ စကားလက္ အခန္းထဲတြင္ ေခါက္တံု႔ ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္သည္။

ဖိနပ္ မပါ။ ညဝတ္အက်ႌ ဖိုး႐ုိးဖားရား။ လမ္းေလွ်ာက္ေတာ့လည္း ဂနာမၿငိမ္။ အိမ္ကိုသာ ျပန္ခ်င္ေနသည္။ ေမေမ့ အနားတြင္ ရွိေနခ်င္သည္။

ေအာက္ထပ္ မီးဖိုေဆာင္မွ ဇြန္းသံ၊ ပန္းကန္သံမ်ားကို ၾကားရ၏။ ပရဇၨီ နံနက္စာ ျပင္ဆင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္

362

ေဒၚေဒၚမိ အိမ္က ပို႔ထားသည့္ ထမင္းခ်က္ မိန္းမႀကီး ဘက္ဆီ၏ အသံကို မၾကားရ။ ပရဇၨီက အသံ ေသးေသးျဖင့္ သီခ်င္း ဆိုေနသည္။ စကားလက္နားထဲတြင္ သီခ်င္းသံသည္ ခါးေနသည္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းေနသည္။ လႊာဖိနပ္ကို ေကာက္စြပ္ကာ ေနာက္ေဖး ေလွကားသို႔ ထြက္ၿပီး ‘ပရဇၨီ၊ သီခ်င္းမဆိုစမ္းႏွင့္’ ဟု လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။

‘ဟုတ္ကဲ့ မေလး’



ပရဇၨီ၏ ေဇာင့္အင့္အင့္ အသံ အေပၚသို႔ လြင့္လာ၏။



‘ဘက္ဆီေကာ’



‘မသိဘူး မေလး၊ ဒီေန႔ မလာဘူးထင္တယ္’



မီလာနီ အခန္းသို႔ စကားလက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အသာဟၿပီး ေနေရာင္ျဖင့္ လင္းထိန္ေနသည့္ အခန္းထဲသို႔

ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္၏။ မီလာနီက ညဝတ္အက်ႌကို ဝတ္၍ ခုတင္ေပၚတြင္ လွဲေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားက မွိတ္ထားလ်က္။ မွိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးမ်ားပတ္လည္တြင္ မ်က္ကြင္းေတြ ညိဳေနသည္။ အသည္းပံု သူ႕မ်က္ႏွာသည္ ေဖာသြပ္သြပ္ ျဖစ္လ်က္ ရွိ၏။ ပိန္ပိန္ေသးေသး ခႏၶာကိုယ္ေလးကလည္း ပံုပ်က္ေနသည္။ ဤ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္ေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ ျမင္ေစခ်င္စမ္းဘိသည္ဟုပင္ စကားလက္ အဘိဇၥ်ာ ျဖစ္မိေသးသည္။ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္မိန္းမ မ်ားစြာကို စကားလက္ ျမင္ခဲ့ဖူးရာ မီလာနီ၏ သဏၭာန္မွာ သူ ျမင္ခဲ့ဖူးသည့္ သူတို႔အနက္ အၾကည့္ရအဆိုးဆံုး ျဖစ္သည္။ မီလာနီက မ်က္လံုးကို ဖြင့္လုိက္၏။ သူ႕ မ်က္ႏွာသည္ ႏူးညံ့ ေႏြးေထြးသည့္ အျပံဳးျဖင့္ ဝင္းထိန္လာသည္။

‘လာေလ စကားလက္’ မီလာနီက မသက္မသာျဖင့္ ေစာင္းလုိက္သည္။ ‘မနက္ အေစာႀကီးကတည္းက ႏုိးေနတာ၊

ဟိုစဥ္းစား ဒီစဥ္းစားႏွင့္ လွဲေနတာ၊ စကားလက္ကို ကိုယ္ တစ္ခု ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္’

စကားလက္ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာကာ ေနေရာင္ျဖင့္ လင္းေနသည့္ အိပ္ရာေပၚသို႔ ဝင္ထုိင္သည္။ မီလာနီက

စကားလက္၏ လက္ကို လွမ္းဆြဲ၍ တယုတယ ပြတ္သပ္ ဆုပ္နယ္ေနသည္။

‘အေျမာက္သံေတြ ၾကားရတာ ရင္တုန္လုိက္တာကြယ္၊ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုဘက္ ထင္တယ္၊ ဟုတ္လား’



‘အင္း’



ဤအေၾကာင္းကို ေတြးမိသျဖင့္ စကားလက္၏ ႏွလံုးသည္ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာျပန္သည္။



‘စကားလက္လည္း သိပ္ စိတ္ပူေနမွာပဲေနာ္၊ ကိုယ့္ေၾကာင့္ စကားလက္ ဒုကၡခံေနတာ၊ ႏို႔မို႔ရင္ ေဒၚေလး အယ္လင္

ေနမေကာင္းဘူးၾကားကတည္းက စကားလက္ ျပန္ေလာက္ၿပီ ေနာ္’

စကားလက္က စုိက္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႕ကိုမ်ား ခ်စ္သည္ဟု မီလာနီ ထင္သည္တဲ့။ ထင္မွ ထင္ရက္ပေလ။

မိုက္လိုက္သည့္ အ လိုက္သည့္ မီလာနီ။

‘ကိုယ္ေလ အိပ္ရာေပၚ လွဲရင္း စကားလက္ဆီကို အကူအညီ တစ္ခု ေတာင္းမလို႔ စဥ္းစားေနတာ’ မီလာနီက လက္ကို

363

ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္လိုက္သည္။ ‘ကုိယ္မ်ား ေသသြားရင္ ကိုယ့္ ကေလးေလးကို ေမြးေပးပါ လို႔’

မီလာနီ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ျပဴးက်ယ္လာကာ ႏူးညံ့ေနၾကသည္။



‘ဘယ့္ႏွယ္လဲ စကားလက္’



စကားလက္က အလန္႔တၾကားျဖင့္ လက္ကို ႐ုပ္လုိက္၏။



‘ဘာေတြ

ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ

မီလာနီရယ္၊

မီလာနီက

ဘာျဖစ္လို႔

ေသရမွာလဲ၊

သားဦးဆိုရင္

ဒီလိုပဲ

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေသလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တတ္ၾကတာခ်ည္းပဲ၊ ကိုယ့္တုန္းကလည္း ဒီလိုပဲ ေတြးၿပီး ေၾကာက္ခဲ့တာပဲ’

‘ဟင့္အင္း၊ စကားလက္ႏွင့္ မတူဘူး၊ စကားလက္က မေၾကာက္တတ္ဘူး၊ သတၱိေကာင္းတယ္၊ ကိုယ့္ကို ႀကိဳးစားၿပီး

အားေပး မေနပါႏွင့္ကြယ္၊ ကိုယ္ သိပါတယ္၊ ကိုယ္ေလ ေသရမွာ မေၾကာက္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကေလးေလးကို ထားပစ္ခဲ့ရမွာေတာ့ သိပ္ ေၾကာက္တာပဲ။ အက္ရွေလ ရွိရင္လည္း ေတာ္ေသးရဲ႕၊ ခုေတာ့၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ စကားလက္၊ ကိုယ္ ေသသြားရင္ ကိုယ့္ကေလးေလးကို ယူေမြးေပးပါေနာ္၊ စကားလက္ ကတိေပးရင္ ကိုယ္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီ ကြယ္၊ ေသမွာ မေၾကာက္ေတာ့ပါဘူး၊ ေဒၚေလး ပစ္တီဆိုတာလည္း အသက္ႀကီးၿပီ၊ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ႀကီးျပင္းလာေအာင္ သူ ေမြးႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အက္ရွေလ ညီမ အင္ဒီယာတို႔ ဟန္နီတို႔ကလည္း သေဘာေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကေလးကို စကားလက္ကိုပဲ ေပးခဲ့ခ်င္တယ္၊ ကတိေပးပါေနာ္ စကားလက္၊ သားေလးျဖစ္ရင္ အက္ရွေလကို လူမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ေမြးေပးပါ၊ သမီးေလး ဆိုရင္လည္း စကားလက္လို မိန္းကေလးမ်ိဳး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္’

‘ေတာ္ေတာ့ကြယ္’ စကားလက္က ခုတင္မွ ထလုိက္သည္။ ‘ေသတဲ့ စကားေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေျပာေနရတာလဲ၊

အလိုလိုကမွ စိတ္ေနာက္ရတဲ့ အထဲ’

‘စိတ္မဆိုးပါႏွင့္ကြယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုေတာ့ ကတိေပးပါ၊ ဒီေန႔မ်ား ေမြးမလား မသိဘူး၊ ဒီေန႔ပဲ ေမြးမွာပါ၊ ကိုယ့္ကို

ကတိေပးေနာ္ စကားလက္’

‘ကဲ ကဲ၊ ေပးပါတယ္’



စကားလက္က စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္ျဖင့္ ေျပာသည္။



အက္ရွေလအား သူ တစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္ေနသည္ကို မီလာနီ မသိရသေလာ။ မီလာနီသည္ ဤမွ် အ သေလာ။ သို႔မဟုတ္

အားလံုး သိၿပီးသား ျဖစ္သည့္အတြက္ စကားလက္သည္ အက္ရွေလကို ခ်စ္သည့္ စိတ္ေၾကာင့္ အက္ရွေလ၏ ကေလးကို ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္မည္ ထင္၍ေလာ။ စကားလက္သည္ ဤ ေမးခြန္းမ်ားကို ပါးစပ္မွ ဖြင့္ေမးလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီက သူ႕လက္ကို ဆုပ္၍ ပါးတြင္ အုပ္ထားလုိက္သည့္ခဏ၌ ထိုစကားလံုးမ်ားသည္ ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾက၏။ စကားလက္၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ျပန္၍ တည္ၿငိမ္သြားၾကသည္။

‘ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေန႔ ေမြးမယ္ ထင္သလဲ’

364



‘အ႐ုဏ္တက္ေလာက္ကတည္းက ဗုိက္နာေနတာ၊ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မနာေသးပါဘူး’



‘ဟင္ ဗုိက္နာ ေနပလား၊ ဒါျဖင့္ ဘာျဖစ္လို႔ စကားလက္ကို မေခၚတာလဲ၊ ပရဇၨီကို လႊတ္ၿပီး ေဒါက္တာမိကို

အေခၚခိုင္းလိုက္မယ္ေလ’

‘ဟင့္အင္း မေခၚပါႏွင့္ဦး၊ ခုခ်ိန္ဆိုရင္ ေဆး႐ံုမွာ ေဒါက္တာမိ သိပ္ အလုပ္မ်ားေနမွာ၊ ဒီေန႔ အေရးႀကီးရင္ အေခၚ

လႊတ္လုိက္မယ္လို႔သာ အေျပာခုိင္းလိုက္ပါ၊ ေဒၚေဒၚမိကိုသာ အေခၚခုိင္းလိုက္ပါ၊ ေဒၚေဒၚမိ ရွိေနရင္ ေဒါက္တာမိကို ဘယ္အခ်ိန္ အေခၚလႊတ္ရမယ္ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မွန္းလို႔ ရတာေပါ့’

‘အို၊ ကိုယ့္ကိစၥ ကိုယ္ စဥ္းစားစမ္းပါ၊ သူမ်ားေတြအတြက္ လုိက္ပူတာေတြ၊ ကိုယ္က်ိဳး စြန္႔တာေတြ သိပ္

လုပ္မေနစမ္းပါႏွင့္၊ မီလာနီလည္း ေဆး႐ံုက လူမမာေတြလို အေရးႀကီးတာပဲ၊ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ရွိဖို႔ လုိတာပဲ၊ ေဒါက္တာမိကို ခု အေခၚ ခုိင္းလုိက္မယ္’

‘မလုပ္ပါႏွင့္ကြယ္၊ မေခၚပါႏွင့္၊ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ေမြးခ်င္မွ ေမြးတာ၊ တစ္ေန႔လံုး ဗိုက္နာခ်င္

နာေနတတ္တာ၊

ေဆး႐ံုက

လူနာ

ရဲေဘာ္ေလးေတြ

ပစ္ၿပီး

ကိုယ့္အနားမွာ

ဆရာဝန္ကို

တစ္ေန႔လံုး

ေခၚထားလို႔

ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ မီလာနီ ေခၚ မထားခ်င္ဘူး၊ ေဒၚေဒၚမိကိုသာ အေခၚ ခုိင္းေပးစမ္းပါ၊ ေဒၚေဒၚမိ သိပါတယ္’

‘သေဘာပဲေလ’



စကားလက္က ေျပာ၏။

365

၂၁



မီလာနီ အတြက္ နံနက္ ထမင္း အပို႔ခိုင္းလိုက္ ၿပီးေနာက္ စကားလက္သည္ ပရဇၨီကို ေဒၚေဒၚမိထံ လႊတ္လိုက္သည္။

သူႏွင့္ ဝိတ္ကေလးတို႔က နံနက္စာ စား က်န္ရစ္ခဲ့ ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ခံတြင္း မေတြ႔လွ။ မီလာနီ မ်က္ႏွာျမင္ေတာ့မည္ ဟူေသာ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ အေျမာက္သံမ်ားကို မသိမသာ တထိတ္ထိတ္ နားစြင့္ ေနမိျခင္းေၾကာင့္ စကားလက္ ဘာမွ် မစားႏိုင္။ သူ႕ ရင္ထဲတြင္ တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕ ႏွလံုးသည္ မွန္မွန္ ခုန္ေနရာမွ ျမန္လာသည္။ တစ္ဖန္ ျပန္ေႏွးသြားသည္။ သို႔ျဖင့္ ရင္ထဲတြင္ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနသည္။ ႏို႔ဂ်ံဳေစ့ျပဳတ္က လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ ေကာ္လို ေစးကပ္ ေနသည္။ ေကာ္ဖီႏွင့္ ေသာက္ေလ့ရွိသည့္ ေျပာင္းဖူးမုန္႔ႏွင့္ ပေလာပီနံ မုန္႔က အန္ခ်င္စရာပင္ ေကာင္းေနသည္။ သၾကား သို႔မဟုတ္ ႏို႔ဆီ မပါလွ်င္ ထိုမုန္႔က ခါးသက္သက္ ႏိုင္သည္။ ခ်ိဳေအာင္ လူးဆတ္ ထည့္ထားေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီး။ စကားလက္သည္ တစ္ဖဲ့စား ၿပီးေနာက္ ပန္းကန္ကို ေဘးသို႔ တြန္းလိုက္သည္။ တျခား အေၾကာင္းမ်ားကို အပထား။ ေကာ္ဖီ၊ သၾကားႏွင့္ ႏို႔ဆီ မရေအာင္ လုပ္ထားသည္ႏွင့္ပင္ ယန္ကီတို႔ကို စကားလက္ မုန္းလွၿပီ။

ဝိတ္ကေလးက ခါတိုင္းထက္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူ မႀကိဳက္သည့္ ႏို႔ဂ်ံဳေစ့ျပဳတ္ အေၾကာင္းကိုပင္ ခါတိုင္းလို

တိုင္တန္း ေျပာဆိုျခင္း မျပဳေတာ့။ စကားလက္ ေကၽြးသမွ်ကိုသာ တစ္ဇြန္းၿပီး တစ္ဇြန္း စားကာ ေရျဖင့္ ေမွ်ာခ်ေနသည္။ သူ၏ ညိဳလဲ့လဲ့ မ်က္လံုးမ်ားက စကားလက္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ စကားလက္၏ ေၾကာက္စိတ္တို႔ ကူးစက္သြားသည့္ပမာ ဝိုင္းစက္ ျပဴးက်ယ္သည့္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားသည္ မႈန္မိႈင္းေနၾကသည္။ စားေသာက္ၿပီးလွ်င္ ေနာက္ေဖး ကြက္လပ္တြင္ ကစားဖို႔ လႊတ္လိုက္သည္။ ဝိတ္ကေလးက ေျခလွမ္းေလး မခိုင့္တခိုင္ျဖင့္ ထြက္သြားေတာ့မွ စကားလက္ အသက္႐ႉ ေခ်ာင္သြား၏။

စကားလက္ ထိုင္ရာမွ ထကာ ေလွကားရင္းတြင္ ရပ္သည္။ အေပၚထပ္သို႔ တက္၍ မီလာနီႏွင့္ သြားစကား

ေျပာေနရမည္ေလာဟု စဥ္းစားသည္။ သို႔ရာတြင္ မသြားခ်င္။ ေလာကႀကီးတြင္ ေန႔ေတြ ရက္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါလ်က္ ဤေန႔ကိုမွ မ်က္ႏွာျမင္ဖို႔ ေရြးရေလျခင္း၊ ေသစကားေတြ ေျပာရေလျခင္းဟု စကားလက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနသည္။

စကားလက္သည္ ေလွကား ေအာက္ဆံုးထစ္တြင္ ထိုင္ရင္း သူ႕စိတ္ကို သူ တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ မေန႔က

တိုက္ပြဲသည္ မည္သို႔ ရွိမည္နည္း။ ယေန႔ တိုက္ပြဲေကာ မည္သို႔နည္း။ အနားတြင္ စစ္ပြဲႀကီး တစ္ပြဲ ျဖစ္ပြားေနပါလ်က္ ဘာမွ် မသိရသည္ကမူ ထူးဆန္းသည္။ မက္မံုပင္ ေခ်ာင္းစပ္တြင္ ပစ္သံ ခတ္သံေတြ တရစပ္ ဆူညံေနပါလ်က္ ဤဘက္ ၿမိဳ႕စြန္တြင္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ ေနပံုကလည္း ထူးဆန္းသည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ အိမ္က အတၱလန္တာၿမိဳ႕ ေျမာက္ဖ်ားတြင္ ရွိ၍ တိုက္ပြဲက ၿမိဳ႕ေတာင္ဘက္ တစ္ေနရာတြင္ ျဖစ္ပြားေနသည္။ စစ္ကူေတြ ပို႔လွ်င္ ဤလမ္းမွ ျဖတ္ပို႔ရမည္။ စစ္ေျမျပင္မွ ဒဏ္ရာရ လူနာေတြ သယ္လာလွ်င္လည္း ဤလမ္းမွ သယ္ရမည္။ ဤျမင္ကြင္းမ်ားကို မျမင္ရသည့္ အတြက္ ဘုရားသခင္ကို စကားလက္ ေက်းဇူးတင္သည္။ ေဒါက္တာမိတို႔ လင္မယားႏွင့္ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာတို႔ပင္ ရွိမွ ရွိပါေသး၏ေလာ မဆိုႏိုင္။ စကားလက္ တစ္ေယာက္တည္း အားငယ္ ေနသည္။ ဦးေလး ပီတာ ရွိလွ်င္လည္း စစ္႐ံုးခ်ဳပ္သို႔ သြားကာ သတင္း စနည္း

366

နာရေသးသည္။ သူ မရွိသည့္တိုင္ မီလာနီ အတြက္ မပူရလွ်င္ သူ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ခ်င္း သြား၍ စံုစမ္းႏိုင္ေသးသည္။ ယခုမူ ေဒၚေဒၚမိ မလာမခ်င္း ေစာင့္ရဦးမည္။ ေဒၚေဒၚမိက လာခဲလွခ်ည့္။ ယခုထိ ဘာေၾကာင့္မ်ား မလာရသနည္း။ ပရဇၨီေကာ ဘာေၾကာင့္ ဤမွ် ၾကာေနသနည္း။

စကားလက္ ထိုင္ရာမွ ထကာ အိမ္ေရွ႕ ဆင္ဝင္ေအာက္သို႔ ထြက္ၿပီး ေဒၚေဒၚမိႏွင့္ ပရဇၨီကို ေမွ်ာ္သည္။ ေဒၚေဒၚမိတို႔၏

အိမ္က လမ္းေကြ႔ သစ္ပင္ရိပ္ ေနာက္တြင္ ေပ်ာက္ေန၏။ ဘာကိုမွ် မျမင္ရ။ ခဏ ၾကာလွ်င္ ပရဇၨီ လမ္းမတြင္ တအိအိ လာေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ သူ႕ ၾကည့္ရသည္က ေအးတိ ေအးစက္။ မေရႊေခ်ာက သူ႕ ဝတ္စံုကို မကာ သူ႕ကိုယ္သူ လွ မလွ ငံု႔၍မ်ား ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။

`လာစမ္းပါေအ ျမန္ျမန္၊ ေအးတိ ေအးစက္ႏွင့္၊ ေဆာင္းတြင္း ထမင္းၾကမ္းခဲက်ေနတာပဲ’ စကားလက္က ဝင္းတံခါးကို

ဖြင့္ေပးရင္း ဆူသည္။ `ေဒၚေဒၚမိက ဘာ ေျပာလိုက္သလဲ၊ ဘယ္ေတာ့ လာမယ္ ေျပာလိုက္သလဲ’

`အိမ္မွာ မရွိဘူး မေလး’



`ဒါျဖင့္ ဘယ္သြားသတဲ့လဲ၊ အိမ္ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာတဲ့လဲ’



ပရဇၨီက သူ႕စကား ေလးနက္ေစရန္ ႐ုတ္တရက္ မေျပာေသးဘဲ အတန္ၾကာ ဆိုင္းေနသည္။



`ထမင္းခ်က္ မိန္းမႀကီးက ေျပာေတာ့ မနက္ အေစာႀကီးက ထြက္သြားတယ္တဲ့၊ သူ႕သား အငယ္ ဖိလစ္ တိုက္ပြဲမွာ

ဒဏ္ရာ ရလို႔တဲ့၊ သူ ကိုယ္တိုင္ ဘာဂီကို ျမင္းတပ္ၿပီး ေမာင္းသြားတယ္တဲ့၊ အိမ္ျပန္ယူ လာမယ္တဲ့၊ သူ႕သား ဒဏ္ရာက ျပင္းလို႔ ဒီကို လာႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့’

စကားလက္သည္ ပရဇၨီကို စိုက္ၾကည့္ကာ ကိုင္လႈပ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဤကပၸလီမ်ားသည္ မေကာင္းသတင္း

ဆိုလွ်င္ အလြန္ ခေရေစ့ တြင္းက် ေျပာတတ္သည္။

`ဒါျဖင့္ သြား သြား၊ ဒီနားမွာ စာေျခာက္႐ုပ္ႀကီးလို ရပ္မေနႏွင့္၊ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာကို သြားေခၚေခ်၊ သူ

မလိုက္ႏိုင္ရင္လည္း သူ႕အိမ္က ကပၸလီမႀကီး တစ္ေယာက္ကို လႊတ္ေပးပါလို႔၊ ျမန္ျမန္လည္း ျပန္လာခဲ့ ေနာ္’

`သူတို႔လည္း အိမ္မွာ မရွိၾကဘူး မေလး၊ အျပန္ သူတို႔ဘက္ကို လွည့္ဝင္ခဲ့တယ္၊ ကပၸလီမႀကီးႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့တယ္၊ အိမ္

တစ္အိမ္လံုး ပိတ္ထားတယ္၊ ေဆး႐ံုမ်ား ေရာက္ေနၾကသလား မသိဘူး’

`ၾသ၊ လက္စသတ္ေတာ့ မေရႊေခ်ာက ဒါေၾကာင့္ ၾကာေနတာကိုး၊ ဒီမွာ ေနာက္ကို ငါ ခိုင္းတဲ့ ေနရာပဲ သြားပါ၊ မခိုင္းတဲ့

ေနရာကို ဘယ္ေတာ့မွ မသြားပါႏွင့္၊ လမ္းမွာလည္း ဘယ္သူႏွင့္မွ ရပ္ၿပီး စကား ေကာင္း မေနပါႏွင့္၊ သြား’

စကားလက္

ရပ္၍

စဥ္းစားသည္။

ၿမိဳ႕ထဲတြင္

မိတ္ေဆြေတြထဲက

မည္သူေတြ

က်န္ေသးသနည္း။

မစၥက္

အယ္လဆင္းေတာ့ ရွိသည္။ မစၥက္ အယ္လဆင္းက သူ႕ကို မ်က္ႏွာေၾကာ မတည့္သည့္တိုင္ မီလာနီကိုမူ ခ်စ္သည္။

`သြား၊ ဒါျဖင့္ မစၥက္ အယ္လဆင္း အိမ္ကို သြားခ်ည္၊ ဒီက အေျခအေနကို ေရေရလည္လည္ ေျပာျပ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီကို

367

လိုက္ခဲ့ပါလို႔ ေျပာ၊ ငါ ေျပာတာ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္သြားေနာ္၊ မီလာနီက ေမြးလု ဆဲဆဲႀကီး၊ ဒီမွာ ဘယ္သူမွ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး၊ ျမန္ျမန္သြားၿပီး ျမန္ျမန္ ျပန္လာခဲ့၊ ဘယ္ကိုမွ ဝင္ၿပီး စကားေၾကာ ရွည္မေနႏွင့္’

`ဟုတ္ကဲ့ မေလး’



ပရဇၨီက ပက္က်ိ ေျခလွမ္းျဖင့္ တလႈပ္လႈပ္ ထြက္သြားသည္။



`ျမန္ျမန္ သြားစမ္းပါဟဲ့ ေကာင္မရဲ႕’



`ဟုတ္ကဲ့ မေလး’



ပရဇၨီ ေျခလွမ္း သြက္သြက္ လွမ္းေတာ့မွ စကားလက္ အိမ္ထဲသို႔ လွည့္ဝင္ခဲ့သည္။ မီလာနီဆီသို႔ သြားမည္ အျပဳတြင္

ေျခလွမ္းမ်ားက တံု႔သြားျပန္သည္။ ေဒၚေဒၚမိ မလာႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းကုိ ေျပာရဦးမည္။ ေျပာလွ်င္ ဖိလစ္ တစ္ေယာက္ ဒဏ္ရာ အႀကီးအက်ယ္ ရေၾကာင္းကို ေျပာရဦးမည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ မီလာနီ စိတ္ထိခိုက္ဦးေတာ့မည္။ မတတ္ႏိုင္။ လိမ္ေျပာရေတာ့မည္။

မီလာနီ၏ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည့္ အခါတြင္ နံနက္စာကို တစ္တို႔မွ် တုိ႔ဟန္ မတူေသး။ မီလာနီက တေစာင္း

လွဲအိပ္ေနသည္။ သူ႕ မ်က္ႏွာက ျဖဴေရာ္လ်က္။

`ေဒၚေဒၚမိေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ဘူး၊ ေဆး႐ံု ထြက္သြားတယ္တဲ့၊ ဒါေပမယ့္ မစၥက္ အယ္လဆင္း လာပါလိမ့္မယ္၊ ဘယ္လို

ေနေသးသလဲ၊ ေတာ္ေတာ္ နာေနပလား’

`သိပ္ေတာ့ မနာေသးပါဘူး၊ ဝိတ္ကေလးကို ေမြးတုန္းက စကားလက္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ဗိုက္နာသလဲဟင္’



`ဟင့္အင္း၊ သိပ္ မၾကာလိုက္ပါဘူး’ စကားလက္က ရႊင္လန္းဟန္ ေဆာင္ျပ၏။ `အိမ္ေရွ႕ဆင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း

ဗိုက္နာလာတာႏွင့္ အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္တာ အိမ္ထဲေတာင္ မေရာက္လိုက္ဘူး၊ ႀကီးေဒၚက ေျပာေတာ့ အပ်ိဳ ဒီေလာက္ လြယ္တာ ရွက္စရာ ေကာင္းတယ္တဲ့၊ ကပၸလီမေတြလိုပဲတဲ့’

`အမယ္ေလး၊ ဒီလိုဆိုရင္ မီလာနီလည္း ကပၸလီမ ျဖစ္ခ်င္လိုက္တာကြယ္’



မီလာနီက အားယူ၍ ျပံဳးေျပာလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဗိုက္က တစ္ခ်က္ထိုး နာလိုက္သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း ႐ံႈ႕မဲ့သြား၏။



စကားလက္က ေသးငယ္သည့္ မီလာနီ၏ တင္ပါးကို စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျဖင့္ ငံု႔ၾကည့္သည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်က္ခ်င္း

အားတင္းကာ

`အို ဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး မီလာနီရယ္’



`မီလာနီက စကားလက္ႏွင့္ မတူဘူး၊ ခက္မွာ၊ ၿပီးေတာ့ သတၱိလည္း ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ မစၥက္ အယ္လဆင္းေကာ

မေရာက္ေသးဘူးလား’

`လာခါနီးပါၿပီ၊ ေရေအးႏွင့္ ေရဖတ္ တိုက္လိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္၊ စကားလက္ ေအာက္ဆင္းၿပီး ေရ သယ္လိုက္ဦးမယ္၊

368

ေနလည္း သိပ္ပူတာ’

စကားလက္သည္ ေအာက္ထပ္တြင္ အခ်ိန္ဆြဲ၍ ေရခပ္သည္။ ပရဇၨီ ျပန္လာၿပီေလာဟု အိမ္ဝသို႔ ထြက္ၾကည့္

ရသည္ကလည္း မၾကာခဏ။ ပရဇၨီ၏ အရိပ္ အေယာင္ကိုမူ မျမင္ရေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ အေပၚထပ္သို႔ ျပန္တက္လာ၏။ ေခၽြးေတြ စိုရႊဲေနသည့္ မီလာနီကို ေခၽြးသုတ္ေပးကာ ေရဖတ္ တိုက္ေပးသည္။ ရွည္လ်ား နက္ေမွာင္သည့္ ဆံပင္မ်ားကို ရွင္းေပးသည္။

တစ္နာရီေလာက္

အၾကာတြင္

လမ္းမဘက္မွ

ရွပ္တိုက္၍

လာသည့္

ေျခသံကို

ၾကားသျဖင့္

စကားလက္

ထြက္ၾကည့္သည္။ ပရဇၨီက ေစာေစာကလို ခပ္ေႏွးေႏွး။ တင္ပါးကို ယမ္းကာ သူ႕ ကိုယ္သူ ငံု႔ၾကည့္လိုက္၊ ပခံုးေပၚမွ ေက်ာ္ကာ သမင္ လည္ျပန္ သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ အလွမယ္ ၿပိဳင္ပြဲဝင္သည့္ႏွယ္ ေလွ်ာက္လာသည္။

`ေကာင္မေတာ့ ေနႏွင့္ဦး၊ တစ္ေန႔က်မွ ခပ္စပ္စပ္ကေလး ႐ိုက္ပစ္ဦးမယ္’



စကားလက္ ေဒါပြပြျဖင့္ စိတ္ထဲက ႀကိမ္းကာ ေအာက္ထပ္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆင္းလာခဲ့သည္။



`မေတြ႔ခဲ့ဘူး မေလး၊ ေဆး႐ံုမွာတဲ့၊ မနက္ ေစာေစာ ရထားႏွင့္ စစ္သား လူနာေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္လာလို႔တဲ့၊

ထမင္းေတာင္ အိမ္ျပန္စားခ်ိန္ မရလို႔ ေဆး႐ံု လိုက္ပို႔ဖို႔ ထမင္းခ်က္ အဘြားႀကီးကို မွာသြားတယ္တဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ထမင္းခ်က္ အဘြားႀကီးက ေျပာတယ္’

`သူ ေျပာတာေတြ ငါ့ လာေျပာ မေနပါႏွင့္၊ သြား အဝတ္အစား လဲၿပီး ေဆး႐ံုကို သြားခ်ည္စမ္း၊ ငါ ေဒါက္တာမိဆီကို

စာတစ္ေစာင္ ေရးေပး လိုက္မယ္၊ ေဒါက္တာမိကို မေတြ႔ရင္ ေဒါက္တာ ဂ်ံဳးကို ျဖစ္ျဖစ္ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ျဖစ္ျဖစ္ ေပးခဲ့၊ ဒီ တစ္ခါ ျမန္ျမန္ မလာရင္ေတာ့ ညည္းကို အေရ ဆုတ္ပစ္မယ္ သိလား’

`ဟုတ္ကဲ့ မေလး’



`ၿပီးေတာ့ တိုက္ပြဲ သတင္းေလး ဘာေလးလည္း စံုစမ္းခဲ့၊ ေဆး႐ံုမွာ စံုစမ္းလို႔ မရဘူး ဆိုရင္ ဘူတာ႐ံုကို သြား၊

ဒဏ္ရာရ လူနာေတြကို ဘယ္သူ သယ္လာသလဲလို႔ ႐ံုပိုင္ကို ေမးခဲ့၊ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုနားမွာ တိုက္ပြဲ ျဖစ္သလား ဆိုတာလည္း စံုစမ္းခဲ့၊ ၾကားလား’

`ေဟာေတာ့’ ပရဇၨီက မည္းေမွာင္ ေနသည့္ မ်က္ႏွာတြင္ အံ့အားသည့္သည့္ အရိပ္အေယာင္တို႔ ႐ုတ္တရက္

ေပၚလာသည္။ `ယန္ကီေတြ ၿမိဳင္သာယာနား ေရာက္ေနပလား ဟုတ္လား’

`မသိပါဘူး ေအ၊ မသိလို႔ ညည္းကို သတင္း စံုစမ္းခိုင္းေနတာေပါ့’



`ဘုရား၊ ဘုရား၊ ယန္ကီေတြမ်ား ၿမိဳင္သာယာ ေရာက္ရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ’



ပရဇၨီ တအိအိ ငိုသျဖင့္ စကားလက္ ပို၍ စိတ္႐ႈပ္သြားသည္။



`ဟဲ့၊ ငိုမေနစမ္းပါႏွင့္၊ အေပၚထပ္က မီလာနီ ၾကားလိမ့္ဦးမယ္၊ သြား၊ အဝတ္အစားလဲခ်ည္’

369



ပရဇၨီ ေနာက္ေဖး တန္းလ်ားဘက္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြား၏။ စကားလက္က ေဖေဖ့ထံမွ ေနာက္ဆံုး

ရသည့္ ေပးစာရြက္ ေဘးသား ကြက္လပ္ေပၚတြင္ စာတစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္း ေရးသည္။ (အိမ္ တစ္အိမ္လံုးတြင္ စာရြက္ ဆို၍ ဤစာရြက္ တစ္ရြက္သာ က်န္ေတာ့သည္။) စကားလက္က သူ႕စာကို အတြင္းဘက္မွာ ထား၍ ေခါက္လိုက္သည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ေဖေဖ့ လက္ေရးျဖင့္ စာလံုး တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ကို ျမင္ရ၏။ `ေမေမကလည္း အူေရာင္ငန္းဖ်ား၊ ဘယ္ အေျခအေနမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ကို ျပန္လာဖို႔’ ဆိုသည့္ စာလံုးမ်ား ျဖစ္သည္။ စကားလက္ တစ္ခ်က္ ႐ိႈက္လိုက္။ မီလာနီ ကိစၥ မေပၚလွ်င္ အိမ္သို႔ ယခု ခ်က္ခ်င္း ျပန္မိမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္ရ ေလွ်ာက္ရ ကိစၥ မရွိ။

ပရဇၨီက စာေခါက္ကို လက္တြင္ ကိုင္ကာ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားသည္။ အိမ္ေပၚထပ္သို႔ တက္လာရင္း

မစၥက္အယ္လဆင္း မေရာက္လာေသးသည္ကို ယုတၱိယုတၱာႏွင့္ လိမ္ေျပာရန္ စဥ္းစားလာ၏။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီက ဘာမွ် ေမးျမန္းျခင္း မရွိ။ ပက္လက္လွန္၍ လွဲေနသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက တည္ၿငိမ္၍ ႏူးညံ့ ခ်ိဳသာေနသည္။ သူ႕ကို ၾကည့္၍ စကားလက္ စိတ္ေအးသြား၏။

စကားလက္က ခုတင္တြင္ ဝင္ထိုင္ကာ အေရးမႀကီးသည့္ စကားမ်ားကို ေလွ်ာက္ေျပာ ေနသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္

ၿမိဳင္သာယာ အေၾကာင္းႏွင့္ ယန္ကီတို႔ ၿမိဳင္သာယာကို သိမ္းလွ်င္ ဆိုသည့္ အေတြးသည္ သူ႕ေခါင္းထဲတြင္ မၾကာခဏ ေပၚလာသည္။ မေျပာေကာင္း မဆိုေကာင္း ေမေမမွ ရွိပါေသး၏ေလာ။ ယန္ကီတို႔ အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ဝင္လာကာ မီး႐ိႈ႕လား၊ သတ္လား၊ ျဖတ္လား လုပ္ၾကမည္ေလာဟု ေတြးေနသည္။ အေဝးမွ အေျမာက္သံမ်ားကလည္း သူ႕ရင္ထဲက ေၾကာက္စိတ္ကို လိႈင္းထေစသည္။ ၾကာေတာ့ စကားလက္ စကား မေျပာႏိုင္ေတာ့။ ပူျပင္း ေျခာက္ေသြ႔ကာ လူသူ ကင္းမဲ့ေနသည့္ လမ္းမႏွင့္ ဖုန္ေတြ အလိမ္းလိမ္း ကပ္ေနသည့္ သစ္ရြက္မ်ားကို ျပတင္းေပါက္မွ ေငးၾကည့္ ေနသည္။ မီလာနီကလည္း စကား မေျပာ။ တိတ္ဆိတ္ ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဗိုက္နာသျဖင့္ တည္ၿငိမ္ေသာ သူ႕ မ်က္ႏွာသည္ ႐ံႈ႕မဲ့သြားသည္။

ဗိုက္တစ္ခ်က္ ထိုးနာၿပီးတိုင္း `သိပ္ေတာ့ မနာပါဘူး’ ဟု ေျပာတတ္သည္။ မီလာနီ ညာေျပာေနမွန္း စကားလက္

သိသည္။ တိတ္ဆိတ္စြာ ႀကိတ္မွိတ္ ခံေနရျခင္းထက္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ ပစ္လိုက္ခ်င္ ေသးသည္။ စင္စစ္ မီလာနီကို သူ ကိုယ္ခ်င္းစာ သင့္သည္။ သနား သင့္သည္။ က႐ုဏာ ျဖစ္သင့္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ္ခ်င္း စာနာစိတ္ ေပၚမလာ။ သူ႕ ကိစၥျဖင့္ သူ၊ သူ႕အပူျဖင့္ သူ ဗ်ာမ်ားေနသည္။ တစ္ခါတြင္မူ ေဝဒနာေတြေၾကာင့္ ႐ံႈ႕မဲ့ေနသည့္ မီလာနီ၏ မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ရင္း ကမာၻႀကီးတြင္ လူေတြ အမ်ား ရွိပါလ်က္ ဤဗ႐ုတ္ဗရက္ ကာလႀကီးတြင္ မိမိ တစ္ေယာက္တည္း ကံကြက္က်ားကာ အဘယ့္ေၾကာင့္ မီလာနီႏွင့္ အတူ ဤေနရာတြင္ ေရာက္ေနရသနည္းဟု စကားလက္ စဥ္းစားမိသည္။ မိမိက မီလာနီႏွင့္ လားလားမွ် အသြင္ မတူသူ။ မီလာနီကို မုန္းသူ။ မီလာနီ ေသမည္ ဆိုလွ်င္ပင္ ဝမ္းသာမည့္ သူ။ မီလာနီသည္ သူ႕ကိုယ္သူ ထင္ေနသည့္ အတိုင္း ဆံုးပါး သြားေလမည္ေလာ။ ဤေန႔တြင္ပင္ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားမည္ေလာ။ ဤသို႔ ေတြးမိရာက စကားလက္ သူ႕ အေတြးကို သူ ျပန္၍ ထိတ္လန္႔သြား ျပန္သည္။ လူ တစ္ေယာက္ ေသေစလိုေသာ ေစတနာမ်ိဳး ထားျခင္းသည္ က်ိန္စာ ထားသလိုပင္ ကိုယ့္ အတြက္ ကံမေကာင္း။ က်ိန္စာ ဆိုသည္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ထိတတ္သည္ဟု ႀကီးေဒၚက ေျပာဖူးသည္။ စကားလက္ စကားေတြ ေျပာေနသည္။ ကုိယ္ ေျပာသည့္ စကားကိုပင္ ကိုယ္ မမွတ္မိေတာ့။ ေနာက္ဆံုးတြင္ မီလာနီက သူ႕ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ ေနေသာ လက္ျဖင့္ ကိုင္လိုက္၏။

`ရပါတယ္ကြယ္၊ သိပ္လည္း စကားေတြ ေျပာမေနပါႏွင့္၊ စကားလက္ စိတ္ပူေနတယ္ ဆိုတာ ကိုယ္ သိပါတယ္၊

370

ကိုယ့္ေၾကာင့္ စကားလက္လည္း ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡ ေရာက္ေနၿပီေနာ္’

စကားလက္ တိတ္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ ထိုင္မေနႏိုင္။ ဆရာဝန္ သို႔မဟုတ္ ပရဇၨီ အခ်ိန္မီ ေရာက္မလာလွ်င္ သူ

ဘာလုပ္ ရမည္နည္း။ ျပတင္းေပါက္သို႔ ထလာကာ လမ္းမကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျပန္လာကာ ခုတင္တြင္ ျပန္ထိုင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထကာ ျပတင္းေပါက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး အျပင္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။

တစ္နာရီ ၾကာသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္နာရီ။ မြန္းလြဲခ်ိန္ ေရာက္၍ ေနက က်ဲက်ဲေတာက္ ပူေနသည္။

ေလတိတ္သျဖင့္ ဖုန္အလိမ္းလိမ္း ကပ္ေနသည့္ သစ္ရြက္မ်ားက တစ္ခ်က္မွ် လႈပ္ရွားျခင္း မရွိ။ မီလာနီ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ နစ္ေနၿပီ။ စကားလက္က မ်က္ႏွာကို ေရဖတ္ တိုက္ေပးသည္။ ေၾကာက္စိတ္က အူေတြ ကလီစာေတြကို ကိုက္ျဖတ္ေနသည္ ထင္ရ၏။ အကယ္၍မ်ား ဆရာဝန္ မေရာက္လာမီ ကေလး အျပင္ ေရာက္လာလွ်င္ ဒုကၡ။ သူ မည္သို႔ လုပ္ရမည္နည္း။ ဝမ္းဆြဲ ကိစၥကို သူ ဘာမွ် နားမလည္။ သူ ႀကိဳတင္၍ စိုးရိမ္ခဲ့သည့္ အတိုင္း ျဖစ္ေတာ့မည္ေလာ။ ဆရာဝန္ မရွိလွ်င္ ပရဇၨီကို အားကိုး ရေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူးခဲ့ဖူးသည္။ ပရဇၨီက ဝမ္းဆြဲ ေကာင္းေကာင္း လုပ္တတ္သည္။ သူ ကိုယ္တိုင္က မၾကာခဏ ေျပာဖူးသည္။ သို႔ရာတြင္ ပရဇၨီေရာ။ ယခုတိုင္ ဘာေၾကာင့္ ျပန္မလာ ေသးသနည္း။ ဆရာဝန္ေကာ ဘာ့ေၾကာင့္ မလာေသးသနည္း။ စကားလက္ ျပတင္းေပါက္သို႔ ထလာကာ ေမွ်ာ္ျပန္သည္။ သူ႕စိတ္က ထင္၍ေလာ တကယ္ေလာ မသိ။ အေဝးမွ အေျမာက္သံ တိတ္သြားသည္။ ထို႔ထက္ ေဝးလွ်င္ ဧကႏၲ ဂ်ဳန္းဘာ႐ို တစ္ဝိုက္တြင္ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ေလာက္ၿပီ။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္လာေသာ ပရဇၨီကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ျပတင္းေပါက္ အျပင္သို႔ ကိုယ္တစ္ပိုင္း

ထြက္ၾကည့္သည္။ ပရဇၨီက ေမာ့ၾကည့္ၿပီး သူ႕ကို ျမင္သည္တြင္ တစ္စံုတစ္ရာ လွမ္းေအာ္ရန္ ပါးစပ္ ျပင္လိုက္သည္။ ပရဇၨီ၏ မည္းေမွာင္သည့္ မ်က္ႏွာေပၚက ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ေနသည့္ အမူအရာကို ျမင္လိုက္သည္၌ လွမ္းေအာ္လွ်င္ မီလာနီ ၾကားသြားမည္ကို စိုးရိမ္သြားသည္။ စကားလက္က ႏႈတ္ခမ္းကို ကပ္၍ လက္ၫႈိး ေထာင္ျပၿပီး ျပတင္းေပါက္မွ လွည့္လာသည္။

`ေရေအးေအး သြားခပ္ခ်ည္ဦးမယ္ ေနာ္’



မီလာနီ၏ မ်က္ကြင္း ညိဳညိဳကို ငံု႔ၾကည့္ကာ ႀကိဳးစား၍ ျပံဳးေျပာလိုက္သည္။ ထိုေနာက္ အခန္းထဲမွ ခပ္သုတ္သုတ္

လစ္ထြက္လာကာ တံခါးကို ေသခ်ာစြာ ေစ့ပစ္ခဲ့သည္။

ပရဇၨီသည္ ေလွကား ေအာက္ဆံုးထစ္တြင္ ထုိင္ရင္း ေမာေန၏။



`မေလး၊ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုမွာ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနၿပီတဲ့၊ ကၽြန္မတို႔ တပ္ေတြ ႐ံႈးလာၿပီတဲ့၊ ကၽြန္မ အေမေတာ့ ဘယ္လုိ ေနမယ္

မသိဘူး၊ ဒုကၡပဲ၊ ယန္ကီေတြ ေရာက္လာရင္ ကၽြန္မတို႔ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ၾကမလဲ ဟင္ မေလး၊ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ၾကမလဲ’

စကားလက္က သူ႕ပါးကို တစ္ခ်က္ ႐ိုက္လိုက္သည္။



`တိတ္စမ္း၊ ဒါေတြ ေျပာမေနစမ္းႏွင့္’



ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သည္။ ယန္ကီေတြ ေရာက္လာလွ်င္ မည္သို႔ လုပ္မည္နည္း။ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ေရာက္လွ်င္

မည္သို႔ ရွိမည္နည္း။ စကားလက္ ထိုအေတြးကို ေမာင္းထုတ္ လိုက္ကာ ေလာေလာဆယ္ ျပႆနာကို စဥ္းစားသည္။

371

ဤအေၾကာင္းမ်ားကို မေတြးခ်င္။ ေတြးလွ်င္ ေအာ္ဟစ္ ငိုမိလိမ့္မည္။ ပရဇၨီလို ငိုမိလိမ့္မည္။

`ေဒါက္တာမိေကာ ေတြ႔ခဲ့ရဲ႕လား၊ ဘယ္ေတာ့ လာမွာတဲ့လဲ’



`မေတြ႔ခဲ့ဘူး မေလး’



`ဘာ’



`ေဆး႐ံုမွာ

မရွိဘူးတဲ့၊

မစၥက္

မယ္ရီဝယ္သာႏွင့္

မစၥက္

အယ္လဆင္းတို႔လည္း

မရွိၾကဘူး၊

ဆရာဝန္က

ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုက စစ္သား လူနာေတြ ေရာက္လာလို႔ ကုန္ေလွာင္ ႐ံုထဲမွာ သြားၾကည့္ ေနတယ္တဲ့၊ ကၽြန္မလည္း ကုန္ေလွာင္႐ံုကို လိုက္မသြားရဲတာႏွင့္ ျပန္ခဲ့တယ္၊ ကုန္ေလွာင္႐ံုမွာ အေလာင္းေတြခ်ည္းပဲတဲ့၊ ကၽြန္မ ေၾကာက္တယ္ မေလး၊ ဟီး ဟီး’

`ဒိျပင္ ဆရာဝန္ေတြေကာ မေတြ႔ဘူးလား’



`ေတြ႔ခဲ့တယ္၊ မေလးရဲ႕ စာကိုေတာင္ အတင္းျပရတယ္၊ ေဆး႐ံု တစ္႐ံုလံုး ဆရာဝန္ေတြ ပ်ာယာခတ္ ေနတာပဲ၊

ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သြား သြား လာ႐ႈပ္ မေနႏွင့္တဲ့၊ ဒီမွာ လူေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ေသေနရတဲ့အထဲ ကေလးေမြးတဲ့ ကိစၥကို လုိက္ၾကည့္ မေနႏိုင္ဘူးတဲ့၊ ဝမ္းဆြဲသည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေမြးတဲ့၊ ဒါႏွင့္ ကၽြန္မလည္း မေလး မွာတဲ့ အတိုင္း သတင္း ေလွ်ာက္ေမးၾကည့္တယ္ ရွင့္၊ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုမွာ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတယ္တဲ့၊ ၿပီးေတာ့’

`ေနစမ္းပါဦး၊ ေဒါက္တာမိက ကုန္ေလွာင္႐ံုမွာ ဆိုေတာ့ ဘူတာ႐ံုကို ေျပာတာလား’



`ဟုတ္ကဲ့ရွင့္’



`ဒီမွာ ပရဇၨီ၊ ငါ ေျပာတာ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္၊ ေဒါက္တာမိကို ငါ သြားေခၚမယ္၊ နင္ မီလာနီ အနားမွာ

ထိုင္ေစာင့္ေန၊ သူ ခိုင္းတာကို လုပ္ေပး၊ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုမွာ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတယ္ ဘယ္တယ္ႏွင့္ သြား မေျပာႏွင့္၊ ေျပာရင္ေတာ့ နင္ႏွင့္ ငါႏွင့္ အသိပဲ၊ အဝတ္စုတ္ ေရာင္းသလို နင့္ကို ကၽြန္ကုန္သည္ေတြဆီ ေရာင္းပစ္မယ္ သိလား၊ ဒိျပင္ ဆရာဝန္ေတြ ဘာေတြလည္း မလာေတာ့ဘူးလို႔ သြားေျပာ မေနႏွင့္၊ ၾကားရဲ႕လား’

`ဟုတ္ကဲ့ မေလး’



`သြား မ်က္ရည္ေတြ သုတ္၊ ေရေအးေအး တစ္ဇလံု ခပ္ၿပီး အေပၚကို ယူသြား၊ မီလာနီကို ေရဖတ္ တိုက္ေပးခ်ည္၊

ငါ့ကို ေမးရင္ ေဒါက္တာမိကို သြားေခၚ ေနတယ္လို႔ ေျပာ’

`ေမြးေတာ့မွာလား မေလး’



`ငါ မသိဘူး၊ နီးေတာ့ နီးၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ငါလည္း သိပ္သိတာ မဟုတ္ဘူး၊ နင္ ပိုသိမွာေပါ့၊ သြား အေပၚထပ္ကို သြားခ်ည္’



စကားလက္က မွန္တင္ခံုေပၚမွ ျမက္ဦးထုပ္ကို ေကာက္ယူကာ ေခါင္းေပၚတြင္ စြပ္ခ်လိုက္သည္။ မွန္ထဲတြင္

ၾကည့္လိုက္ၿပီး ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေနသည့္ ဆံပင္မ်ားကို သိမ္းလိုက္၏။ သို႔ရာတြင္ သူ႕႐ုပ္ကို သူ မွန္ထဲတြင္ မျမင္။ သူ႕ရင္ထဲက

372

ေၾကာက္စိတ္သည္ လိႈင္းတြန္႔မ်ားလို တစ္ကိုယ္လံုးကို ႐ိုက္ခတ္ကာ ပါးကို ကိုင္ထားသည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ား အထိ ေရာက္လာ၏။ သူ႕ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေစးေတြ ျပန္ေနသည္။ စကားလက္သည္ အိမ္ထဲမွ အျပင္ ေနပူက်ဲက်ဲသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ မက္မံုပင္လမ္း အတိုင္း ေလွ်ာက္လာစဥ္ ေနသည္ ေျမႀကီးမွ အခိုးေတြ တလွ်ပ္လွ်ပ္ ထေအာင္ ပူေနသည္။ ေနပူရွိန္ေၾကာင့္ ေခါင္းပင္ ကိုက္လာသည္။ လမ္းထိပ္မွ အုတ္အုတ္ က်က္က်က္ အသံဗလံမ်ားကို ၾကားရ၏။ ၿမိဳ႕လယ္ ေရာက္ခါနီးေတာ့ စကားလက္ ေမာလာၿပီ။ သူ႕အက်ႌ ရင္စည္းက က်ပ္က်ပ္ စည္းထားသျဖင့္ အသက္႐ႉ က်ပ္လာသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ ေျခလွမ္းကို မေလွ်ာ့။ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ျမဲ ေလွ်ာက္သည္။ အသံဗလံ မ်ားက ပို၍ က်ယ္ေလာင္လာၿပီ။

ၿမိဳ႕လယ္မွ ငါးေျမႇာင့္ဆိုင္လမ္း အထိ ၾကားတြင္မူ တစ္လမ္းလံုး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနသည္။ ျခအံု ပုရြက္ဆိတ္အံု

ပ်က္၍ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနပံုမ်ိဳး။ ကပၸလီမ်ားက ထိတ္လန္႔ေသာ အမူအရာမ်ားျဖင့္ ဟုိသည္ ေျပးလႊား ေနၾကသည္။ ဆင္ဝင္ဝတြင္ လူျဖဴ ကေလးငယ္မ်ားက လူႀကီး အေစာင့္အေရွာက္ မပါဘဲ ထိုင္၍ တစာစာ ငိုေနၾကသည္။ တစ္လမ္းလံုး စစ္ရထားမ်ား၊ ရိကၡာတင္ လွည္းမ်ား၊ လူနာတင္ လွည္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ ယာဥ္မ်ားေပၚတြင္ လူနာမ်ား၊ ေသတၱာမ်ား ျပည့္သိပ္လ်က္။ အခ်ိဳ႕က လမ္းၾကားထဲမွ ျမင္းကို တရၾကမ္း စီးကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္၏ စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ဘက္သို႔ ဒုန္းစီးသြားၾကသည္။ ဘြန္နယ္တို႔ အိမ္ေရွ႕တြင္ ကပၸလီ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ ရထားျမင္း ဇက္ကို ကိုင္ရင္း စကားလက္ကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားက ျပဴးတူးျပဲတဲ။

`ဟင္၊ မေလး၊ မသြားေသးဘူးလား၊ က်ဳပ္တို႔ေတာင္ ေျပာင္းေတာ့မလို႔၊ အထုပ္အပိုးေတြ ျပင္ေနၾကၿပီ’



`ဘယ္ကို သြားမွာလဲ’



`မသိေသးဘူး၊ တစ္ေနရာရာေပါ့၊ ယန္ကီေတြ လာေတာ့မယ္’



စကားလက္ သူ႕ကိုပင္ ႏႈတ္မဆက္ႏိုင္။ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆက္လာခဲ့၏။ ယန္ကီေတြ လာေတာ့မည္။ ဝက္စေလ သူဓမၼာ

ဇရပ္ အနီးတြင္ ခဏ ရပ္၍ နားရေသးသည္။ ႏွလံုးက တူထုသည့္ႏွယ္ ခုန္လွၿပီ။ မနားလွ်င္ လမ္းတြင္ ဗုန္းဗုန္း လဲက်လိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။ စကားလက္က မီးတိုင္ တစ္တိုင္ကို အားျပဳ၍ ရပ္ေနသည္။ ထိုစဥ္ ငါးေျမႇာင့္ဆိုင္ လမ္းဘက္မွ ျမင္းကို ဒုန္းစီး ထြက္လာသည့္ စစ္ဗိုလ္ေလး တစ္ေယာက္ကို လွမ္းျမင္လုိက္ရသည္။ စကားလက္ ဘာမွ် မစဥ္းစား။ လမ္းေပၚသို႔ တက္ကာ လွမ္း၍ လက္ျပသည္။

`ဗိုလ္ေလး၊ ခဏ ခဏ’



စစ္ဗိုလ္ေလးက ျမင္းဇက္ကို ႐ုတ္တရက္ ဆြဲရပ္လိုက္သျဖင့္ ျမင္းႀကီးက ပတတ္ရပ္သြားသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက

ပင္ပန္းသည့္ အသြင္၊ လြန္စြာ အေရးႀကီးသည့္ အသြင္ ေပၚေနသည္။ စုတ္ျပတ္ေနသည့္ ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္လိုက္သည္။

`ေျပာပါ’



`ဟို ဟို၊ ယန္ကီေတြ လာေတာ့မယ္ ဆိုတာ ဟုတ္သလား ဟင္’



`လာမယ္လို႔ ထင္တာပဲ’

373



`ရွင္ တကယ္ သိသလား ဟင္’



`သိတာေပါ့၊ လြန္ခဲ့တဲ့ နာရီဝက္ေလာက္ကပဲ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုက စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ကို သတင္း ေရာက္လာတယ္’



`ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုမွာ ဟုတ္လား၊ တကယ္လား ရွင္’



`တကယ္ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႔ ညာေျပာ ေနရမွာလဲ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟာဒီးဆီက လာတာ၊ စစ္႐ံႈးၿပီတဲ့၊ ဆုတ္ခြာလာၿပီတဲ့’



`ဘုရား ဘုရား’



စစ္ဗိုလ္က သူ႕ကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ သူ႕ မ်က္ႏွာတြင္ မည္သည့္ ခံစားခ်က္မ်ိဳးမွ မေပၚ။ ဦးထုပ္ကို ျပန္ေဆာင္းၿပီး ဇက္ကို

ကိုင္လိုက္သည္။

`ဒီမွာ ဗိုလ္ေလးရယ္၊ ခဏေလးပါ၊ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္လို လုပ္မွာတဲ့လဲ’



`ဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး၊ တပ္ကေတာ့ မၾကာခင္ အတၱလန္တာက ဆုတ္မွာပဲ’



`ကၽြန္မတို႔ကို ယန္ကီေတြလက္ထဲ ထားခဲ့ေတာ့မယ္ေပါ့’



`မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ဝမ္းနည္းပါတယ္’



ျမင္းက

သံပတ္

ေပးလိုက္သလို

တစ္ဟုန္ထိုး

ထြက္သြားသည္။

စကားလက္

တစ္ေယာက္တည္း

လမ္း

အလယ္ေကာင္တြင္ ေငါင္းစင္းစင္း က်န္ခဲ့သည္။ ဖုန္ နီနီမ်ားက သူ႕ေျခခ်င္းဝတ္ထိ ျမဳပ္လ်က္။

ယန္ကီတို႔က လာေတာ့မည္။ ျပည္နယ္တပ္ ဆုတ္ခြာသြားေတာ့မည္။ ယန္ကီတို႔ လာေတာ့မည္။ သူ မည္သို႔

လုပ္ရမည္နည္း။ မည္သည့္ ေနရာသို႔ ေျပးရမည္နည္း။ သူ ထြက္မေျပးရက္။ မီလာနီ ရွိေသးသည္။ အိပ္ရာေပၚတြင္ ေန႔ေစ့လေစ့ျဖင့္ က်န္ခဲ့သည္။ မိန္းမတို႔သည္ မည္သည့္ အတြက္ ကေလးေမြးေသာ အလုပ္ကို လုပ္ၾကရေလသနည္း။ မီလာနီသာ မရွိလွ်င္ ဝိတ္ကေလးႏွင့္ ပရဇၨီကို ေခၚ၍ ယန္ကီတို႔ မေတြ႔ႏိုင္ရာ ေတာထဲသို႔ သြားပုန္းႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီကို ေတာထဲသို႔ ေခၚသြား၍ မျဖစ္။ ယခု ေလာေလာဆယ္တြင္မူ စိတ္ကူးထဲ ထည့္၍ပင္ မရ။ မေန႔က ျဖစ္ေစ ေမြးျဖစ္ခဲ့လွ်င္ လွည္းတစ္စီး ေခၚ၍ လွည္းေပၚ တင္သြားကာ တစ္ေနရာရာ သြားၿပီး ပုန္းႏိုင္သည္။ ယခုမူ ေဒါက္တာမိကို ေတြ႔ေအာင္ ရွာရမည္။ သူႏွင့္အတူ အိမ္သို႔ အပါ ေခၚရမည္။ ေဒါက္တာမိ ရွိလွ်င္ ျမန္ျမန္ ေမြးေအာင္ တတ္ႏိုင္မည္ေလာ မသိ။

စကားလက္ ဝတ္စံုကို မ ကာ လမ္းမ အတိုင္း စြတ္ေျပးလာခဲ့သည္။ သူ႕ ေျခသံမ်ားက `ယန္ကီေတြ လာၿပီ၊ ယန္ကီေတြ

လာၿပီ’ ဟု စည္းခ်က္ လိုက္ေန သည့္ႏွယ္ ရွိသည္။ ငါးေျမႇာင့္ဆိုင္တြင္ လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္ တိုးေနၾကသည္။ လွည္းေတြ၊ ရထားေတြ၊ ႏြားလွည္းေတြ ျပည့္ေနသည္။ ဝန္စည္စလယ္ေတြ အျပည့္။ ဒဏ္ရာ ရသူေတြ အျပည့္။ ေက်ာက္ေဆာင္ကို လိႈင္းလံုး တစ္လံုး ႐ိုက္လိုက္သည့္ႏွယ္ ေဝါခနဲ အသံႀကီး လူအုပ္ထဲမွ ေပၚလာသည္။

ထူးဆန္း၍ ေျပျပစ္ျခင္း မရွိသည့္ ျမင္ကြင္း တစ္ခုကို စကားလက္ ျမင္ရ၏။ မီးရထားလမ္းဘက္တြင္ မိန္းမတစ္အုပ္

ဝက္ေပါင္ေျခာက္ေတြ ထမ္း၍ ေျပးလာၾကသည္။ ကေလးေတြ ေနာက္က ေျပးလိုက္လာ ၾကသည္။ သူတို႔ ပခံုးေပၚတြင္ အေငြ႔

374

တေထာင္းေထာင္း ထေနသည့္ ၾကံရည္ပံုးေတြကို ထမ္းထားသည္။ သူငယ္တစ္သိုက္က ေျပာင္းဆန္အိတ္မ်ား၊ အာလူး အိတ္မ်ားကို ဒရြတ္ဆြဲလာၾကသည္။ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္ ဂ်ံဳအိတ္ႀကီး တစ္အိတ္ကို လက္တြန္းလွည္းျဖင့္ မႏိုင့္တႏိုင္ တြန္းလာသည္။ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ၊ ကေလး၊ လူျဖဴ၊ လူမည္း အားလံုး အထုပ္မ်ား၊ အိတ္မ်ား၊ ရိကၡာ ေသတၱာမ်ားကို ထမ္းေျပးလာၾကသည္။ တစ္ႏွစ္ အတြင္း ဤမွ်ေလာက္ မ်ားသည့္ ရိကၡာမ်ားကို စကားလက္ မျမင္ဖူးေသး။ ထုိစဥ္ ျမင္းရထား တစ္စီး တရၾကမ္း ေမာင္းဝင္လာသျဖင့္ လူအုပ္က ေဘးသို႔ ရွဲ၍ လမ္းဖယ္ ေပးသည္။ မစၥက္ အယ္လဆင္းက သူ႕ ဘံုျပတ္ ဦးပိုင္းတြင္ ရပ္၍ ေမာင္းလာသည္။ တစ္ဖက္က ဇက္ကို ကုိင္၍ တစ္ဖက္က က်ာပြတ္ကို ကိုင္ထားသည္။ ဦးထုပ္ မပါ။ မ်က္ႏွာက ျဖဴေရာ္ေနသည္။ ရွည္လ်ား ျဖဴေဖြးသည့္ ဆံပင္မ်ားက ေက်ာေပၚတြင္ လြင့္လ်က္ရွိ၏။ ျမင္းကို က်ာပြတ္ တရႊမ္းရႊမ္း ႐ိုက္၍ ေမာင္းလာသည္။ ဘံုျပတ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူ႕ အိမ္ေဖာ္ ကပၸလီမႀကီး မိလစ္စီက အဆီ တရႊဲရႊဲ ျဖစ္ေနသည့္ ဝက္ေပါင္ႀကီး တစ္ခုကို ထိန္းကိုင္ကာ အျခား လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ေျခေထာက္ အစံုက သူ႕ ေဘးပတ္ပတ္လည္က အိတ္မ်ား၊ ေသတၱာမ်ားကို ထိန္းကိုင္လာ၏။ စားေတာ္ပဲအိတ္ ေပါက္က်သျဖင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ စားေတာ္ ပဲေစ့ေတြ ဖိတ္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ စကားလက္က မစၥက္ အယ္လဆင္းကို ေခၚသည္။ သူ႕ အသံသည္ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ အသံေတြ ၾကားထဲတြင္ ျမဳပ္သြားသည္။ မစၥက္ အယ္လဆင္း၏ ရထားသည္ သူ႕ အနီးမွ ျဖတ္သြား၏။

႐ုတ္တရက္ေသာ္ ထိုအျခင္းအရာကို စကားလက္ နားမလည္။ မီးရထားလမ္း ေဘးတြင္ စစ္ရိကၡာ ေထာက္ပံ့ေရး

ကုန္ေလွာင္႐ံုမ်ား ရွိသည္ကို သတိရ လိုက္သည္။ စစ္တပ္က ကုန္ေလွာင္႐ံုမ်ားကို ဖြင့္ေပးလိုက္ေၾကာင္း စကားလက္ ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္ လိုက္၏။

စကားလက္က လူအုပ္ထဲသို႔ အတင္း တိုးေဝွ႔ ဝင္လာသည္။ လူအုပ္ႀကီးက ငါးေျမႇာင့္ဆိုင္ ထိပ္တြင္ ပိတ္ေနသည္။

စကားလက္သည္ ဘူတာ႐ံု ေရာက္ေအာင္ အတင္း တိုးေဝွ႔ လာရသည္။ ကုန္႐ံုမ်ား၊ ရထားတြဲမ်ား ၾကားတြင္ အလုပ္ မ်ားေနၾကသည့္ ဆရာဝန္မ်ား၊ ထမ္းစင္ သယ္သူမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဘုရားသခင္၏ ေက်းဇူးျဖင့္ ေဒါက္တာမိကို ေတြ႔ရေတာ့မည္။ အတၱလန္တာ ဟုိတယ္ကို ေတြ႔လိုက္ၿပီး ဘူတာ႐ံုႏွင့္ သံလမ္းမ်ားကို ျမင္လိုက္ရသည့္ တစ္ခဏ၌ စကားလက္ ထိတ္လန္႔လ်က္ ေရွ႕ဆက္ မတိုးရဲဘဲ ရပ္ေနသည္။

က်ဲက်ဲေတာက္သည့္ ေနေရာင္ ေအာက္တြင္ ဒဏ္ရာရ လူနာေတြ အစီအရီ။ ရထားလမ္းေဘး တစ္ေလွ်ာက္ စၾကႍေပၚႏွင့္

ကုန္ေလွာင္႐ံုမ်ား ထဲတြင္ ျမင္၍ပင္ မေကာင္းေတာ့။ အခ်ိဳ႕က ဆန္႔ဆန္႔ႀကီးေတြ။ တခ်ိဳ႕က ေနပူထဲတြင္ တြန္႔လိမ္လ်က္။ ေခြလ်က္။ ညည္းတြားလ်က္။ ယင္ေတြက တေလာင္းေလာင္း။ ေသြးစက္မ်ား၊ ညစ္ပတ္ေနသည့္ ပတ္တီးစမ်ား၊ ညည္းသံမ်ား၊ က်ိန္ဆဲသံမ်ား၊ ေခၽြးနံ႔၊ ေသြးနံ႔၊ လူနံ႔၊ အညစ္အေၾကးနံ႔ စသည္တို႔သည္ ေနပူထဲတြင္ ေထာင္းေထာင္း ထေန၏။ ပုပ္ေဟာင္ေဟာင္ အနံ႔ႀကီးေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ ပ်ိဳ႕သြားသည္။ ပိုးလိုးပက္လက္ ျဖစ္ေနသည့္ လူနာေတြ ၾကားထဲတြင္ သူနာျပဳမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ အခ်ိဳ႕က လူနာေတြကို တက္နင္းမိၾကသည္။

စကားလက္ ေနာက္သို႔ ဆုတ္လိုက္သည္။ ပ်ိဳ႕အန္ေတာ့မည္ ျပဳသျဖင့္ ပါးစပ္ကို လက္ျဖင့္ အုပ္လိုက္ ရသည္။

ေရွ႕ဆက္ မသြားႏိုင္။ ေဆး႐ံုတြင္ ဒဏ္ရာရသည့္ လူနာမ်ားကို ျမင္ခဲ့ဖူးၿပီ။ မက္မံုပင္ေခ်ာင္း တိုက္ပြဲ အၿပီး ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ အိမ္ေရွ႕ ျမက္ခင္းတြင္ ဒဏ္ရာ ရသူမ်ားကို ေတြ႔ခဲ့ဖူးၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ဤမွ်ေလာက္ မ်ားျပားသည္ကို တစ္ခါမွ် မေတြ႔စဖူး။ ေနပူက်ဲက်ဲ ေအာက္တြင္ ပုပ္ေဟာင္ နံေစာ္ကာ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ယိုစီးေနသည့္ ကိုယ္ခႏၶာမ်ားကို မေတြ႔စဖူး။ ငရဲဘံုႀကီး

375

ျဖစ္ေနၿပီ။ ယန္ကီေတြ လာေတာ့မည္။ ယန္ကီေတြ လာေတာ့မည္။

စကားလက္ ရင္ေကာ့ကာ လူနာေတြ ၾကားထဲက ျဖတ္ေလွ်ာက္သည္။ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္၊ မိုးတိုး မတ္တတ္လူကို

ျမင္တိုင္း ေဒါက္တာမိကို လွမ္းရွာသည္။ သို႔ရာတြင္ ဤသို႔ ရွာေန၍ မျဖစ္ေတာ့။ သူ႕ကို ဂ႐ုတစိုက္ ရွာေနရလွ်င္ ေအာက္က လူနာေတြကို တက္နင္းမိေတာ့မည္။ ေရွ႕တြင္ ထမ္းစင္ ထမ္းေနသူ တစ္သိုက္ကို ၫႊန္ၾကားေနသည့္ လူစုစုကို ျမင္သျဖင့္ စကားလက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

သူ ေလွ်ာက္လာစဥ္ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ ပူေနသည့္ လက္မ်ားက သူ႕ဝတ္စံုကို လွမ္းဆြဲၾကသည္။ `ေရ ေပးပါ ဗ်ာ၊ ေရ

ရွာေပးပါ၊ အမေလး ဗ်၊ ေရေသာက္ခ်င္တယ္ ဗ်’ ဟု ေအာ္ေနၾကသည္။

စကားလက္သည္ သူ႕ ဝတ္စံုကို ဆြဲထားသည့္ လက္မ်ားကို မနည္း ဆြဲျဖဳတ္ရ၏။ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ေခၽြးေတြ

စီးက်လာသည္။ သူတို႔ကို မနင္းမိေအာင္ ေရွာင္ရသည္။ တက္နင္းမိလွ်င္ စကားလက္ မူးေမ့ လဲက် သြားလိမ့္မည္ ထင္သည္။ လူေသေကာင္မ်ားကို ေက်ာ္သြားရသည္။ တခ်ိဳ႕ ဗိုက္က ဒဏ္ရာႀကီးမ်ားက ေသြးေတြ ေျခာက္ကာ ဝတ္စံုႏွင့္ ကပ္ေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕ မုတ္ဆိတ္ေတြက ေသြးေတြ ေပကာ ေစးကပ္ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က ပါးစပ္ႀကီးေတြ ဟလ်က္ ေသေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က မေသမရွင္ ဗလံုးဗေထြးျဖင့္ ညည္းေနၾကသည္။

ေဒါက္တာမိကို ျမန္ျမန္ မေတြ႔လွ်င္ စကားလက္ ႐ူးသြပ္ကာ ေအာ္ဟစ္ ထြက္ေျပးမိ ေတာ့မည္။ ကုန္ေလွာင္႐ံု အနီးတြင္

စုေနသည့္ လူတစ္စုထဲသို႔ ေရာက္သြားကာ `ေဒါက္တာမိ ရွိပါသလား ရွင္၊ ေဒါက္တာမိ ရွိပါသလား’ ဟု လွမ္းေမးသည္။

လူစုထဲမွ တစ္ေယာက္ ထြက္လာကာ သူ႕ကို လွမ္းၾကည့္၏။ ေဒါက္တာမိ ျဖစ္သည္။ ကုတ္အက်ႌ မပါ။ အက်ႌ

လက္ရွည္ကို လက္ေမာင္းရင္း အထိ ပင့္ တင္ထားသည္။ သူ႕ ေဘာင္းဘီႏွင့္ အက်ႌသည္ သားသတ္သမား ဝတ္စံုကဲ့သို႔ နီရဲ ေနသည္။ သံေရာင္ မုတ္ဆိတ္ေမြး အဖ်ားမ်ားတြင္ပင္ ေသြးေတြ ေပက်ံကာ ေစးကပ္ေနသည္။ သူ႕ မ်က္ႏွာက ပင္ပန္းျခင္း၊ ေဒါသကို ခ်ဳပ္ထားရျခင္း၊ စိတ္ထိခိုက္ျခင္းတို႔ကို ေဖာ္ျပ ေနသည္။ မ်က္ႏွာတြင္ ဖုန္ေတြ အလိမ္းလိမ္း ကပ္ကာ ေခၽြးေတြ ယိုစီးက်ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ကို လွမ္းေခၚသည့္ ေဒါက္တာမိ၏ အသံက တည္ၿငိမ္သည္။ ျပတ္သားသည္။

`ဘုရားေရ၊ ငါ့တူမလည္း ေရာက္လာသကိုး၊ ဒီမွာေတာ့ ဘယ္သူ႕ လက္မွ အအားထားလို႔ မရဘူး ေဟ့’



စကားလက္က သူ႕ကို ေၾကာင္ၾကည့္ ေနသည္။ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျဖင့္ မထားသည့္ ဝတ္စံုကို လႊတ္ခ်လိုက္သည္။

သူ႕ ဝတ္စံုမ်ားက ေရွာင္လႊဲရန္ ႀကိဳးစား ေနသည့္ ဒဏ္ရာရ လူနာ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ က်သြား၏။ ေဒါက္တာမိ၏ စကားက မည္သည့္ အဓိပၸာယ္နည္း။ လူနာတင္ ရထား တစ္စီး ေမာင္းသြားသျဖင့္ ဖုန္မႈန္႔ေတြ ႏွာေခါင္းထဲ ဝင္ကုန္သည္။ အနံ႔ ေတြကလည္း ပုပ္ေဟာင္ေနသည္။

`ျမန္ျမန္ လာေဟ့ ကေလးမ၊ လာ လာ’



စကားလက္က စြန္ေတာင္ ဆြဲကာ လူနာေတြ ေပၚမွ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ႕

လက္ေမာင္းကို လွမ္းကိုင္သည္။ လက္က ပင္ပန္း သျဖင့္ တုန္ယင္ေနသည့္တိုင္ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ အင္အား ကုန္ခန္းသည့္ အမူအရာမ်ိဳး မရွိ။

376



`ေဒါက္တာ၊ ေဒါက္တာ လာမွ ျဖစ္မယ္၊ မီလာနီ ေမြးေတာ့မယ္’



ေဒါက္တာမိက သူ႕ စကားမ်ားကို မၾကားသည့္ႏွယ္ သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ စကားလက္ ေျခရင္း ေက်ာပိုးအိတ္ကို

ေခါင္းအံုး၍ လွဲေနသည့္ လူနာ တစ္ေယာက္က စကားလက္ကို ျပံဳး၍ ၾကည့္လိုက္ကာ ခပ္ရႊင္ရႊင္ ေျပာလိုက္သည္။

`ဒါ ဆရာဝန္ေတြ အလုပ္ေပါ့’



စကားလက္က ထိုလူကိုပင္ ငံု႔ မၾကည့္မိ။ ေဒါက္တာမိ လက္ေမာင္းကိုသာ ဆြဲေခၚေနသည္။



`မီလာနီ ေမြးေတာ့မယ္ ေဒါက္တာ၊ ေဒါက္တာ လိုက္မွ ျဖစ္မယ္၊ သူ သူ’



ဤအခ်ိန္သည္ စကား အယဥ္အေက်းေတြ ေျပာေနခ်ိန္ မဟုတ္။ သို႔ရာတြင္ လူစိမ္းေတြ ေရွ႕တြင္ ျဖစ္ေနသျဖင့္

စကားလက္ ပါးစပ္ မရဲဘဲ ျဖစ္ေနသည္။

`သူ သိပ္ဗိုက္နာ ေနၿပီ ေဒါက္တာ၊ ေဒါက္တာ လိုက္မွ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္’



`ဘာ ကေလး ေမြးမလို႔ ဟုတ္လား’



ေဒါက္တာမိ ေအာ္လိုက္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ေဒါသေၾကာင့္ ႐ံႈ႕မဲ့ေနသည္။ မည္သူ႕ကိုမွ် ေဒါသထြက္ျခင္း

ဟုတ္ဟန္မတူ။ ဤလို ကိစၥေတြ ႐ႈပ္ပြေနသည့္ ေလာကႀကီးကို ေဒါသ ထြက္ေနျခင္း ျဖစ္ပံုရသည္။

`ငါ လိုက္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ဒီ လူနာေတြကို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ထားခဲ့ရမွာလဲ၊ ဒီမွာ လူေတြ ရာခ်ီၿပီး ေသေတာ့မယ္၊

ကေလး တစ္ေယာက္ ေမြးဖို႔ ကိစၥကို ငါ လိုက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေခၚသြားပါ၊ ငါ့ မိန္းမ ရွိရင္လည္း ေခၚသြား’

ေဒၚေဒၚမိ မလာႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းကို ေျပာမည္ဟု ပါးစပ္ ျပင္လိုက္ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်က္ခ်င္း ပါးစပ္ကို

ပိတ္လိုက္သည္။ သူ႕သား ဒဏ္ရာ ရလာသည္ကို သူကိုယ္တိုင္ သိပံု မရေသး။ သိလွ်င္ သူကိုယ္တိုင္ ဤေနရာတြင္ ဆက္ေနႏိုင္ပါဦးမည္ေလာ မသိ။ အကယ္၍ ဖိလစ္ တစ္ေယာက္ ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ ေဒါက္တာမိသည္ ဤေနရာတြင္ ရွိေနဦးမည္၊ တစ္ေယာက္ထက္ အမ်ားကို ဦးစားေပးရလိမ့္မည္ဟု စကားလက္ စိတ္ထဲမွ တစ္စံုတစ္ရာက ေျပာေနသည္။

`မျဖစ္ဘူး ထင္တယ္ ေဒါက္တာ၊ ေဒါက္တာ လိုက္ခဲ့ပါ၊ အေမြးရ ခက္မယ္လို႔ ေဒါက္တာပဲ ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊

ေဒါက္တာ မလာရင္ ေသလိမ့္မယ္ ထင္တယ္’

ညည္းတြားသံမ်ား ၾကားတြင္ ဤ မၾကားဝံ့ မနာသာေတြ ေျပာေနသူမွာ သူ ကိုယ္တိုင္မွ ဟုတ္ပါေလးစဟု စကားလက္

သံသယ ျဖစ္မိသည္။

ေဒါက္တာမိက လက္ခါ ျပလုိက္သည္။ သူ ေျပာသည့္ စကားကိုလည္း ၾကားဟန္ မတူ။ ၾကားလွ်င္လည္း နားလည္ဟန္

မရွိ။

377



`ဘာရယ္ ေသမယ္ ဟုတ္လား၊ သူမွ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီမွာလည္း ေသမယ့္ လူေတြ တစ္ပံုႀကီး၊ ပတ္တီး မရွိဘူး၊ ကြီႏိုင္

မရွိဘူး၊ ေမ့ေဆး မရွိဘူး၊ ဘိန္း မရွိဘူး၊ သိပ္ဆိုးတဲ့ လူေတြ အတြက္ ဘိန္း နည္းနည္း၊ ေမ့ေဆး နည္းနည္း ရရင္လည္း အေကာင္းသား၊ ေခြးသား ယန္ကီေတြေၾကာင့္၊ ေခြးသား ယန္ကီေတြေၾကာင့္’

`ေခြးသားေတြကို ငရဲျပည္ ပို႔ဗ်ာ’



ေျခရင္းတြင္ လဲေနသူက အေရးထဲတြင္ ေနာက္ေနေသးသည္။



စကားလက္ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ယင္လာသည္။ မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚသို႔ စီးက်လာ၏။ ေဒါက္တာမိ သူႏွင့္

မပါေတာ့။ မီလာနီ ေသေအာင္ သူ ဆုေတာင္း ခဲ့ဖူးသည္။ ယခု တကယ္ ေသေတာ့မည္ ထင္သည္။

`ေဒါက္တာရယ္၊ စကားလက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ လိုက္ခဲ့ပါ’



ေဒါက္တာမိက ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္သည္။ ေမး႐ိုးႀကီးေတြ ေပၚလာၾက၏။



`ဒီမွာ ကေလးမ၊ ငါ ႀကိဳးစားမယ္ ဟုတ္လား၊ ကတိေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လာႏိုင္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး

ႀကိဳးစားမယ္၊ ဒီမွာလည္း လူနာေတြ ျပည့္လို႔၊ မင္း ျမင္တဲ့ အတိုင္းပဲ၊ ယန္ကီေတြ လာေတာ့မယ္၊ သူတို႔ မလာခင္ ဒီစစ္သား လူနာေတြကို ၿမိဳ႕ျပင္ ေရႊ႕ရမယ္၊ ခုထိ ဘယ္လို လုပ္ရမယ္ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး၊ မီးရထားေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ မာကြန္ ရထားလမ္းလည္း က်သြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစား ၾကည့္မယ္ ဟုတ္လား၊ သြား အိမ္ျမန္ျမန္ျပန္၊ ငါ့ကို ေစာင့္မေနႏွင့္၊ ကေလးေမြးတယ္ ဆိုတာ ဘာမွ မခက္ပါဘူး၊ ကေလး အျပင္ေရာက္ရင္ ခ်က္ႀကိဳးကို ထံုးၿပီး အခ်င္းကို’

ေဆးတပ္သား တစ္ေယာက္က သူ႕လက္ေမာင္းကို လာဆြဲသျဖင့္ ေဒါက္တာမိ စကား ျပတ္သြား၏။ ရန္သူက်ည္

က်မည့္ ေနရာမ်ားမွ လူနာမ်ားကို တျခားသို႔ ေရႊ႕ရန္ ေျပာေနသည္။ ေျခရင္းတြင္ လဲေနသည့္ စစ္သား လူနာသည္ စကားလက္ကို သနားက႐ုဏာသက္ ဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ေန၏။ စကားလက္ ျပန္လွည့္ လာခဲ့သည္။ ေဒါက္တာမိသည္ သူ႕ကိစၥကို ေမ့သြားၿပီ။

စကားလက္သည္ လူနာမ်ား ၾကားမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ကာ မက္မံုပင္ လမ္းေပၚသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ဆရာဝန္ မလာႏိုင္။

သူ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ရေတာ့မည္။ ပရဇၨီက ဝမ္းဆြဲ အလုပ္ကို နားလည္သျဖင့္ ေတာ္ေသးသည္။ ေနပူေၾကာင့္ ေခါင္းကိုက္ကာ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ စိုရႊဲေန၏။ သူ႕ စိတ္သည္ ထံုေနသည္။ ေျခေထာက္မ်ားကလည္း ထံုေန၏။ ေျခာက္အိပ္မက္ထဲတြင္ ေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မလႈပ္ရွားႏိုင္ဘဲ ထံုေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ အိမ္ျပန္ရမည့္ ခရီးႀကီးကို ေတြး၍ ေမာသည္။

`ယန္ကီေတြ လာေတာ့မည္’ ဆိုသည့္ စကားသည္ ေခါင္းထဲသို႔ ေရာက္လာျပန္သည္။ ႏွလံုး တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ကာ

ကိုယ္အဂၤါမ်ား အသက္ ျပန္ဝင္စ ျပဳလာသည္။ ငါးေျမႇာင့္ဆိုင္ အေရာက္တြင္ လူအုပ္ႀကီးက အသြားတုန္းကထက္ မ်ားေနသည္။ စကားလက္ လူအုပ္ႀကီးထဲသို႔ တိုးလာခဲ့သည္။ စစ္သားေတြ တစ္တန္းႀကီး။ ဖုန္ေတြ ကပ္လ်က္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး ဗရပ်စ္။ ညစ္ပတ္ ေပေရ ေနၾကသည္။ ေသနတ္မ်ားကို ပခံုးတြင္ လြယ္ထားၾကသည္။ အေျမာက္လွည္းမ်ား ျဖတ္သြားၾကသည္။ ယာဥ္ေမာင္းသူမ်ားက သားေရစိမ္း က်ာပြတ္မ်ားျဖင့္ လား ပိန္ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္ေလးကို တအား ႐ိုက္ေမာင္းၾကသည္။ တာရပတ္ အစုတ္မ်ားျဖင့္ ဖံုးထားသည့္ ရိကၡာလွည္းမ်ားသည္ ခ်ိဳင့္မ်ား က်င္းမ်ားထဲတြင္ တဝုန္းဝုန္း ေမာင္းေနၾကသည္။ ျမင္းတပ္ ျဖတ္စီးသြားသည္တြင္ ဖုန္လံုးႀကီးေတြ အလိပ္လိပ္ ထက်န္ရစ္ခဲ့၏။ ဤမွ်ေလာက္ မ်ားသည့္ စစ္သားမ်ားကို စကားလက္

378

တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူး။ စစ္တပ္ႀကီး ဆုတ္လာခဲ့ရၿပီ။

လမ္းမတြင္ စစ္သားေတြ ျပည့္ေနသျဖင့္ စကားလက္ လမ္းေဘးမွ ဆင္းေလွ်ာက္ရ၏။ အေပါစား ေျပာင္းဆန္

အရက္နံ႔က ေထာင္းေထာင္းထ ေနသည္။ ဒီကက္ေတာလမ္း တစ္ဝိုက္က လူအုပ္ထဲတြင္ မိန္းမမ်ားကို ျမင္ရသည္။ အဝတ္အစား ေတာက္ေတာက္ပပေတြ ဝတ္ထားသည္။ မ်က္ႏွာကို လိမ္းျခယ္ထားပံု၊ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ဝတ္ထားပံုတို႔ေၾကာင့္ အားလက္ရက္ အသြင္ ေပါက္ကာ ျမင္ရသည္မွာ ကိုး႐ိုးကားရား ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိဳ႕က အရက္ မူးေနၾက၏။ သူတို႔ တြဲလာသည့္ စစ္သားမ်ားကလည္း မူးေနၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ ဆံပင္နီနီႏွင့္ မိန္းမ ဘဲလ္ ဝက္တလင္းကိုလည္း လွမ္းျမင္ရသည္။ အရက္ မူးကာ အသံ စူးစူးျဖင့္ ရယ္လ်က္။ ဒယီးဒယိုင္ ျဖစ္ေနသည့္ လက္တစ္ဖက္ျပတ္ စစ္သား တစ္ေယာက္ႏွင့္ တြဲလာသည္။

လူအုပ္ေတြ ၾကားထဲ အတင္း တိုးေဝွ႔ကာ ငါးေျမႇာင့္ဆိုင္ လမ္းမွ တစ္ျပေလာက္ ေက်ာ္ခဲ့သည္။ လူအုပ္က ပါးသြားၿပီ။

စကားလက္ စြန္ေတာင္ ဆြဲကာ ေျပးလာခဲ့သည္။ ဝယ္စေလ သုဓမၼာ ဇရပ္သို႔ အေရာက္တြင္ အသက္ မ႐ႉႏိုင္ဘဲ ေခါင္းထဲတြင္ တရိပ္ရိပ္ မူးလာသည္။ ရင္ထဲကလည္း ေအာ္ဂလီဆန္ လာသည္။ ရင္စည္း အက်ႌ ေအာက္ခံက အသားထဲ နစ္ျမဳပ္သြားေတာ့မည္ ထင္ရ၏။ သုဓမၼာ ဇရပ္ ေလွကားရင္းတြင္ ထိုင္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မ်က္ႏွာကို အုပ္ၿပီး အေမာေျဖရသည္။ အသက္ ဝဝ တစ္ခ်က္ေလာက္ ႐ႉခ်င္သည္။ ရင္ထဲက တဒိုင္းဒိုင္း ခုန္ေနေသာ ႏွလံုးကို ၿငိမ္ေစခ်င္သည္။ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည့္ ဤ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ အားကိုးအားထား တစ္ေယာက္ေလာက္ ေတြ႔ခ်င္သည္။

သူ႕ တစ္သက္တြင္ သူမ်ား အတြက္ မေျပာႏွင့္ ကိုယ့္ အတြက္ပင္ ကိုယ္ ဘာမွ် မလုပ္စဖူး။ သူ႕အတြက္ သူမ်ားက

လုပ္ေပးခဲ့သည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ သူမ်ားက ေစာင့္ေရွာက္သည္။ ကာကြယ္သည္။ သူ႕ကို ၾကည့္႐ႈသည္။ သူ႕ကို အလိုလိုက္သည္။ ယခု သူ႕ကို လုပ္ေပးမည့္သူ တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။ သူ႕ကို ကူညီမည့္ မိတ္ေဆြ တစ္ဦး၊ အိမ္နားနီးခ်င္း တစ္ေယာက္မွ် မရွိ။ ယခင္က သူ႕တြင္ ကူညီမည့္ မိတ္ေဆြေတြ ရွိသည္။ အိမ္နားနီးခ်င္းေတြ ရွိသည္။ အေႁခြအရံေတြ ရွိသည္။ ယခု လိုသည့္ အခ်ိန္တြင္ တစ္ေယာက္မွ် မရွိေတာ့။ မိဘ အိုးအိမ္ႏွင့္ ေဝးရာတြင္ တစ္ေယာက္ထီးတည္း အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔ ေနရသည့္ ဘဝသည္ ေတြးၾကည့္လွ်င္ ယံုႏိုင္စရာပင္ မရွိ။

ဟုတ္သည္။ ယန္ကီေတြ လာသည္ ျဖစ္ေစ မလာသည္ ျဖစ္ေစ အိုးမကြာ အိမ္မကြာ ေနခ်င္သည္။ ေမေမ တစ္ေယာက္

ေနမေကာင္းသည့္တိုင္ အိမ္မွာ ေနခ်င္သည္။ ေမေမ၏ မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳ၊ ႀကီးေဒၚ၏ လက္ေမာင္း သန္သန္မ်ားကို စကားလက္ လြမ္းသည္။

စကားလက္သည္ တရိပ္ရိပ္ မူးရင္း ထိုင္ရာမွ ထကာ ဆက္ေလွ်ာက္လာသည္။ အိမ္ကို လွမ္းျမင္ရသည့္ အခါတြင္

အိမ္ေရွ႕ တံခါးဝ၌ ဒန္းစီးေနသည့္ ဝိတ္ကေလးကို ျမင္ရ၏။ သူ႕ကို ျမင္ေသာ အခါ ဝိတ္ကေလး မ်က္ႏွာ မဲ့သြားကာ ညစ္ပတ္ ေပေရလ်က္ ခိုက္မိသြားသည့္ လက္ေခ်ာင္းကေလး တစ္ေခ်ာင္းကို ဆုပ္၍ ငိုသည္။

`နာတယ္ နာတယ္’



ဝိတ္ကေလးက ငိုေနသည္။



`ငိုမေနစမ္းႏွင့္၊ အ႐ိုက္ ခံရလိမ့္မယ္၊ အိမ္ေနာက္ေဖး သြား ကစားခ်ည္၊ ဘယ္မွ မသြားႏွင့္’

379



`သားသား ဆာတယ္’



ဝိတ္ကေလးက ဒဏ္ရာ ရသည့္ လက္ကို ဆုပ္ေနသည္။



`ဆာရင္ ေသ၊ သြား ေနာက္ေဖးမွာ ကစားခ်ည္’



ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ အေပၚထပ္ ျပတင္းမွ ငံု႔ၾကည့္ေနသည့္ ပရဇၹီကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ထိတ္လန္႔

စိုးရိမ္သည့္ အမူအရာ။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ကို ျမင္လိုက္သည့္ အခါ၌ အားရွိသြားပံု ရ၏။ စကားလက္က ေအာက္သို႔ ဆင္းလာရန္ လက္ယပ္ ေခၚၿပီး အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲတြင္ ေအးေနသည္။ ေခါင္းမွ ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚသို႔ ပစ္တင္လိုက္၏။ နဖူးမွ ေခၽြးသီး ေခၽြးေပါက္မ်ားကို လက္ေမာင္းျဖင့္ သုတ္သည္။ အေပၚထပ္ တံခါး ပြင့္လာကာ ျပင္းျပစြာ နာက်င္သျဖင့္ တအင္အင္ ညည္းေနသံကို သဲ့သဲ့ ၾကားရသည္။ ပရဇၨီက ေလွကားကို တစ္ထစ္ေက်ာ္၍ ဆင္းေျပးလာ၏။

`ဆရာဝန္ ပါလာသလား မေလး’



`ဟင့္အင္း မပါဘူး၊ မလိုက္ႏိုင္ဘူးတဲ့’



`အဲဒါမွ ဒုကၡပဲ၊ မမက ေတာ္ေတာ္ ဗိုက္နာ ေနၿပီ’



`ဆရာဝန္လည္း မလာႏိုင္ဘူး၊ ဘယ္သူမွလည္း မလာႏိုင္ဘူး၊ ညည္းပဲ ေမြးေပးရမွာပဲ၊ ငါက ကူလုပ္ေပးမယ္’



ပရဇၨီ ပါးစပ္သည္ ဟသြားကာ လွ်ာတစ္လစ္ ျဖစ္ေန၏။ စကားလက္ကို ေစြၾကည့္ကာ ေျခကို ရွပ္ၿပီး ကိုယ္ကို

တြန္႔လိမ္ေနသည္။

`ဒါက ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ႐ူးသလိုလို ေပါသလိုလိုႏွင့္’



စကားလက္က စိတ္မရွည္ႏိုင္ဘဲ ေအာ္လိုက္သည္။ ပရဇၨီက ေလွကားဘက္သို႔ ျပန္လွမ္းလိုက္သည္။



`မေလး’



ေၾကာက္ဟန္ ရွက္ဟန္ျဖင့္ မ်က္လံုး ျပဴးေနသည္။



`ဘာလဲ’



`ကၽြန္မတို႔ ဆရာဝန္ ေခၚမွ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္၊ ကၽြန္မ... ကၽြန္မ ကေလး ေမြးမေပးတတ္ဘူး၊ ကၽြန္မ အေမက ကေလး

ေမြးတဲ့ဆီကို ဘယ္ေတာ့မွ ေခၚမသြားဖူးဘူး’

စကားလက္ အဆုတ္ထဲမွ ရွိသမွ် ေလေတြ တစ္ခ်က္တည္းျဖင့္ အကုန္ ထြက္သြားသည္ဟု ထင္ရ၏။ ပရဇၨီက

ေလွကားေပၚသို႔ တက္ေျပးမည္ ျပဳသည္။ စကားလက္က လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။

380



`လာစမ္း ကျမင္းမ၊ ကပၸလီမ၊ ငါ့ကို ဘာလို႔ မဟုတ္ဘဲႏွင့္ လိမ္ေျပာရတာလဲ၊ နင္ပဲ ကေလး ေမြးေပးတတ္တယ္ဆို၊

ဘာျဖစ္လို႔ လိမ္ေျပာရတာလဲ၊ ေျပာစမ္း’

စကားလက္က သူ႕ တစ္ကိုယ္လံုးကို ကိုင္လႈပ္ ပစ္လိုက္သည္။ ပရဇၨီ ေခါင္းသည္ အရက္မူးသမား ေခါင္းလို ဘယ္ညာ

ယမ္းေန၏။

`ကၽြန္မ ညာေျပာတာ ရွင့္၊ ဘာျဖစ္လို႔မွ မဟုတ္ဘူး ရွင့္၊ ကေလး ေမြးတာ တစ္ခါပဲ ျမင္ဖူးတယ္ ရွင့္’



စကားလက္ သူ႕ကို ဝင္းဝင္း ေတာက္သည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္မိသည္။ ပရဇၨီက ကုပ္ေနသည္။ ပထမေသာ္ သူ

ၾကားသည့္စကားကို စကားလက္ မယံု။ သို႔ရာတြင္ ပရဇၨီသည္ ဝမ္းဆြဲ ကိစၥကို သူ႕ထက္ ဘာမွ် ပိုမသိဟု သေဘာေပါက္လာသည္၌ စကားလက္ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသ ထြက္လာသည္။ သူ႕ တစ္သက္တြင္ အိမ္ေဖာ္ တစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ခါမွ် မ႐ိုက္စဖူး။ ပရဇၨီ၏ ပါးကို တအား လႊဲ၍ ႐ိုက္ပစ္လိုက္၏။ ပရဇၨီက ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ ေအာ္သည္။ စကားလက္ လက္မွ ႐ုန္းထြက္ေနသည္။

ပရဇၨီ၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ အေပၚထပ္က ညည္းသံ ရပ္သြားသည္။ ခဏၾကာလွ်င္ `စကားလက္၊ စကားလက္ ေရ ခဏ၊

ခဏ’ ဟူေသာ မီလာနီ၏ ေဖ်ာ့ေတာ့ တုန္ယင္သည့္ အသံကို ၾကားရ၏။

စကားလက္ ပရဇၨီကို လႊတ္လိုက္သည္။ ပရဇၨီက ေနာက္က ရပ္ေနသည္။ စကားလက္သည္ ခဏရပ္ကာ

ျပန္ေပၚလာေသာ ညည္းသံ သဲ့သဲ့ကို နားစြင့္သည္။ သူ႕ ပခံုးေပၚတြင္ ထမ္းပိုးႀကီး တစ္ေခ်ာင္း တပ္ကာ ဇက္ခြ၍ ဝန္တင္လွည္းတြင္ တပ္လိုက္သည့္ႏွယ္ ေလးလာသည္။ ေရွ႕တစ္လွမ္း လွမ္းလိုက္သည္ႏွင့္ ထိုဝန္ထုပ္ႀကီးကို ထမ္းရေတာ့မည္။

ဝိတ္ကေလးကို ေမြးစဥ္က ေမေမႏွင့္ ႀကီးေဒၚ လုပ္ခဲ့သမွ်ကို စကားလက္ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္၏။ သို႔ရာတြင္ မီးဖြားရသည့္

ေဝဒနာေၾကာင့္ ဘာကိုမွ် သဲကဲြေအာင္ မမွတ္မိ။ ႏွင္းျမဴလို မႈန္ဝါးေနသည္။ 

မွတ္မိသမွ်ကို အစီအစဥ္ျဖင့္ ခပ္သြက္သြက္ ေျပာလိုက္သည္။



`သြား မီးေမႊး၊ ေရေႏြးအိုး ဆူေအာင္တည္၊ ရွိသမွ် မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါေတြရယ္၊ အပ္ခ်ည္လံုးရယ္ ယူခဲ့၊ ၿပီးေတာ့

ကတ္ေၾကးလည္း ရွာခဲ့၊ ရွာမေတြ႔ဘူး မေျပာႏွင့္၊ ရေအာင္ ရွာၿပီး ျမန္ျမန္ ယူခဲ့ သြား’

ပရဇၨီကို မီးဖိုေဆာင္ဘက္သို႔ တြန္းလႊတ္လိုက္သည္။



ထိုေနာက္ ရင္ေကာ့၍ ေလွကားသို႔ တက္လာသည္။ သူႏွင့္ ပရဇၨီ ေမြးေပးမည္ဟု မီလာနီကို ေျပာရသည္ကမူ

ခပ္ခက္ခက္။

381

၂၂



ဤမွ်ေလာက္ ရွည္လ်ားသည့္ ညေနခင္းဟူ၍ ရွိမည္မထင္။ ဤမွ် ပူေလာင္ေသာေန႔ ဟူ၍လည္း ရွိမည္မဟုတ္။ ဤမွ်

ယင္ေပါေသာ စိတ္ပ်က္စရာ ေန႔လယ္ခ်ိန္ဟူ၍လည္း မရွိဟုထင္သည္။ စကားလက္က တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ယပ္ခတ္ေပးေနသည့္တုိင္ ယင္ေကာင္မ်ားက မီလာနီ႔ ကိုယ္ေပၚတြင္ နားေနၾကသည္။ ေတာင္ထန္းရြက္ ယပ္ေတာင္ကို တလႈပ္လႈပ္ ယမ္းေနရသျဖင့္ လက္ေမာင္းမ်ားပင္ ေအာင့္ေနၿပီ။ သူ ယပ္ခတ္သမွ် အခ်ည္းႏွီး။ ေခၽြးေတြ ျပန္ေနသည့္ မီလာနီ႔ မ်က္ႏွာကို ခတ္လွ်င္ ယင္ေကာင္မ်ားက ေအးစက္ႀကီးျဖစ္ေနသည့္ ေျခေထာက္မ်ားေပၚသို႔ ေရာက္သြားၾက၏။ မီလာနီက ဆတ္ခနဲ တြန္႔ကာ ‘ေျခေထာက္မွာ၊ လုပ္ပါဦး’ ဟု ေလသံေလးျဖင့္ ေျပာသည္။

အိပ္ခန္းက ေမွာင္ပ်ပ်။ စကားလက္က အပူရွိန္ႏွင့္ အလင္းေရာင္ မလာေစရန္ ခန္းဆီးမ်ားကို ဆြဲခ်ထားျခင္းေၾကာင့္

ျဖစ္သည္။ အပ္မ်ားကို ေသးမွ်င္သည့္ ေနေရာင္မ်ားသည္ ခန္းဆီး ဇာေပါက္မ်ား ၾကားမွ ထိုးက်လာသည္။ အခန္းတစ္ခန္းလံုး မီးဖိုႀကီးလို ပူေနသည္။ ေခၽြးေတြ စိုေနသည့္ စကားလက္အက်ႌမွာ မေျခာက္ေတာ့။ စိုသည္ထက္ စိုလာကာ ကိုယ္ႏွင့္ ကပ္၍ ေနသည္။ ပရဇၨီက ေခ်ာင္ထဲတြင္ ကုပ္၍ ေနသည္။ သူ႕ တစ္ကုိယ္လံုးလည္း ေခၽြးေတြ စိုရႊဲလ်က္။ သူ႕ ေခၽြးနံ႔ကလည္း နံလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ ထြက္ေျပးမည္ စုိး၍သာ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ပရဇၨီကို အခန္းထဲမွ ေမာင္းထုတ္ပစ္မိမည္။ မီလာနီ အိပ္ေနသည့္ အိပ္ရာခင္းတြင္လည္း ေခၽြးေတြ ရႊဲေနသည္။

စကားလက္ ေရဖိတ္သည့္ ေနရာတြင္ အကြက္ေတြ ထင္ေနသည္။ မီလာနီသည္ တလႈပ္လႈပ္ ျဖစ္ေနသည္။



တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ထထုိင္မည္ ျပဳသည္။ မထုိင္ႏုိင္ဘဲ ျပန္လွဲကာ ဟိုဘက္ ေစာင္းခ်ည္ သည္ဘက္ ေစာင္းခ်ည္

ျပဳသည္။ ပထမတြင္ မီလာနီသည္ မငိုေအာင္ ခ်ဳပ္တည္းထား၏။ ႏႈတ္ခမ္းကို ျပတ္ထြက္မတတ္ ကုိက္ထားသည္။ စကားလက္ သူ႕ကို မၾကည့္ရက္ေတာ့။

‘မီလာနီ သိပ္ ေအာင့္မထားႏွင့္ေလ၊ ညည္းခ်င္ရင္ ညည္းပစ္လုိက္၊ ေအာ္ခ်င္ရင္ ေအာ္ပစ္လုိက္၊ ဘယ္သူမွ

မၾကားပါဘူး၊ ကိစၥ မရွိပါဘူး’

ညေန မုိးခ်ဳပ္လာသည့္အခါတြင္ မီလာနီ မေနႏုိင္ေတာ့။ တျဖည္းျဖည္း ညည္းသံ က်ယ္လာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္

ေအာ္သည္။ မီလာနီ ေအာ္လွ်င္ စကားလက္ ေခါင္းငံု႔ကာ မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားမိသည္။ နားရြက္ကို ဆို႔ထားမိသည္။ သူ ကိုယ္တုိင္ ေသသြားလွ်င္လည္း အေကာင္းသားဟု ေအာက္ေမ့မိသည္။ ဤသို႔ေသာ ေဝဒနာမ်ိဳးကို ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္ဘဲ ငုတ္တုတ္ထုိင္ ၾကည့္ေနရျခင္းထက္ သူကုိယ္တုိင္ ေသသည္က ေတာ္ဦးမည္။ ဤမွ်ေလာက္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ကေလးေမြးေနသည္ကို ေစာင့္ေနရျခင္းထက္

ေသသည္ကမွ

ေတာ္ဦးမည္။

ယန္ကီတို႔က

ငါးေျမႇာင့္ဆုိင္ေလာက္

ေရာက္ေနခ်ိန္တြင္

ဤသို႔

ေစာင့္ေနရသည္ထက္ တစ္ခုခု ျဖစ္လိုက္သည္ကမွ ေတာ္ဦးမည္။

ကေလးေမြးသည့္ ကိစၥကို အမ်ိဳးသမီးေတြ တုိးတုိး တုိးတုိး ေျပာၾကစဥ္က ဂ႐ုတစုိက္ နားမေထာင္ခဲ့မိေလျခင္းဟု

382

ေနာင္တ ရေနသည္။ နားေထာင္ခဲ့ဖူးလွ်င္၊ ဤကိစၥမ်ိဳးကို စိတ္ဝင္စားခဲ့လွ်င္ မီလာနီ ျမန္ျမန္ ေမြးမည္ေလာ ၾကာမည္ေလာ ဆိုသည္ကို ခန္႔မွန္းႏုိင္ေကာင္းသည္။ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး ဗိုက္နာၿပီး မေမြးႏုိင္သျဖင့္ ေသသြားသည့္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေဒၚေလး ပစ္တီ ေျပာဖူးသည္ကို စကားလက္ အမွတ္ရ၏။ မီလာနီမ်ား သူ႕လို ႏွစ္ရက္လံုးလံုး ဗိုက္နာေနလွ်င္ ခက္ရခ်ည့္။ မီလာနီက ႏုနယ္သည္။ ဤေဝဒနာႀကီးကို ႏွစ္ရက္ မခံႏုိင္။ ျမန္ျမန္ မီးမဖြားလွ်င္ ေသလိမ့္မည္။ အက္ရွေလ အသက္ရွင္ေနေသးလွ်င္ အက္ရွေလကို မည္သို႔ မ်က္ႏွာျပရမည္နည္း။ မီလာနီ အေၾကာင္းကို မည္သို႔ ေျပာရမည္နည္း။ ၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေရွာက္ပါမည္ဟု ကတိေပးခဲ့သည္ မဟုတ္ေလာ။

ေဝဒနာ ျပင္းထန္လာကာ မီလာနီသည္ စကားလက္ကို ကုိင္သည္ဆို႐ံုမွ် ကိုင္ထား၏။ သုိ႔ရာတြင္ နာသည္ထက္

နာလာေသာအခါ မီလာနီက သူ႕လက္ကို တအား ဖ်စ္ညႇစ္ ဆုပ္ကုိင္ထားသျဖင့္ အ႐ုိးေတြ က်ိဳးကုန္ၿပီထင္ရသည္။ စကားလက္ လက္ေကာက္ဝတ္တြင္ ပြန္းပဲ့ ေရာင္ရမ္းကာ ေကာင္းေကာင္းပင္ မလႈပ္ႏုိင္ေတာ့။ စကားလက္သည္ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါ ခပ္ႀကီးႀကီး ႏွစ္ထည္ကို ထံုးကာ မီလာနီ လက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္၏။ မီလာနီက မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါကို အသက္ကယ္ႀကိဳးပမာ အတင္းဆြဲဆုပ္ထားသည္။ တစ္ညေနလံုး မီလာနီ၏ အသံသည္ ၫႊတ္ကြင္းတြင္ မိ၍ ေအာ္ေနသည့္ တိရစၧာန္ တစ္ေကာင္၏ အသံႏွင့္တူေနသည္။

တစ္ခ်ီ

တစ္ခ်ီတြင္

မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါကို

လႊတ္ခ်ကာ

လက္ခ်င္း

ပြတ္ေန၏။

ေဝဒနာေၾကာင့္

ျပဴးက်ယ္ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ စကားလက္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။

‘စကားေျပာစမ္းပါ စကားလက္ရယ္၊ စကားေျပာစမ္းပါ’



မီလာနီက တီးတုိးေျပာသည္။ စကားလက္က ပါးစပ္ထဲတြင္ ေတြ႔ရာကို ေျပာသည္။ မီလာနီက မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါထံုးကို

ေကာက္ကုိင္ကာ တြန္႔လိမ္ေနသည္။

ေမွာင္ရီေနသည့္ အခန္းထဲ၌ အပူရွိန္၊ ညည္းသံႏွင့္ တဝီဝီ ျမည္ေသာ ယင္ေကာင္မ်ားသာ ႀကီးစုိးေနသည္။ အခ်ိန္က

ကုန္ခဲလွခ်ည့္။ နံနက္ခင္းသည္ အေဝးႀကီးတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္ဟု ထင္ရသည္။ ပူေလာင္အုိက္စပ္သည့္ ဤအခန္းထဲတြင္ ထုိင္ေနရသည္မွာ တစ္ဘဝေလာက္ ၾကာၿပီဟု ထင္ရသည္။ မီလာနီ ေအာ္တုိင္း စကားလက္ ေအာ္ခ်င္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို ျပတ္ထြက္ လုမတတ္ ကုိက္ထားရ၏။

တစ္ခါတြင္ ဝိတ္ကေလး ေျခဖ်ားေထာက္ တက္လာကာ အခန္းအျပင္ဘက္တြင္ ငိုေနသည္။



‘သားသား ဆာလွၿပီ’



စကားလက္က ထသြားမည္ အျပဳ မီလာနီက ဆြဲထားလုိက္သည္။



‘စကားလက္ ဘယ္သြားဦးမလို႔လဲ၊ ကုိယ့္အနားမွာ ေနပါ၊ စကားလက္ ရွိရင္ အားရွိတယ္’



စကားလက္က

ဟင္းေႏႊးၿပီး

ဝိတ္ကေလးကို

ထမင္းေကၽြးရန္

ပရဇၨီကို

ေအာက္ထပ္သို႔

လႊတ္လုိက္သည္။

သူကုိယ္တုိင္ကမူ ညေနစာ စားခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့။

ဗီ႐ုိေပၚက

နာရီက

ရပ္ေနသည္။

အခ်ိန္ကို

မသိေတာ့။

သို႔ရာတြင္

အခန္းထဲ၌

အပူရွိန္

ေလ်ာ့သြားကာ

383

ေနေရာင္ျခည္မွ်င္မ်ားက ေမွးမွိန္စ ျပဳသြား၏။ ခန္းဆီးမ်ားကို ေဘးသို႔ဖယ္လုိက္သည္။ ညေန ေတာ္ေတာ္ေစာင္းေနၿပီ။ ၾကက္ေသြးေရာင္ ေဘာလံုးႀကီးပမာ ေနမင္းက ေကာင္းကင္ေအာက္ေျခသို႔ ေလ်ာဆင္းေနသည္။ စကားလက္၏ စိတ္တြင္မူ ပူျပင္းအုိက္စပ္သည့္ မြန္းတည့္ခ်ိန္ဟုပင္ ထင္ေနသည္။

ၿမိဳ႕လယ္တြင္

အေျခအေန

မည္သို႔ရွိေနၿပီနည္း။

စစ္တပ္မ်ား

အားလံုး

ဆုတ္သြားၾကၿပီေလာ။

ယန္ကီတို႔

ေရာက္လာၾကၿပီေလာ။ ျပည္နယ္တပ္မ်ားသည္ တုိက္ပြဲတစ္ပြဲမွ် မတုိက္ဘဲ ဆုတ္ခြာသြားၾကၿပီေလာ။ ျပည္နယ္တပ္က ဘာမွ် မရွိေတာ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွားမင္း၏ တပ္မ်ားက အင္အားႀကီးသည္။ အစာ ေရစာ ဝလင္သည္။ ဤသည္ကို ေတြးမိသည္တြင္ စကားလက္ အားေလ်ာ့သြားသည္။ နတ္ဆုိး၏ နာမည္ကို ၾကားခ်င္ေသးသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း၏ နာမည္ကို မၾကားခ်င္။ သို႔ရာတြင္ ယခု ဤကိစၥမ်ားကို ေတြးခ်ိန္မရွိ။ မီလာနီက ေရေတာင္းသည္။ ေရေအးေအးျဖင့္ ေရဖတ္တုိက္ေပးရန္ ေျပာသည္။ ယပ္ခတ္ ခုိင္းသည္။ မ်က္ႏွာေပၚက ယင္ေတြကို ေမာင္းခုိင္းသည္။

မုိးခ်ဳပ္ေသာအခါ ပရဇၨီက တေစၧမည္းမည္းတစ္ေကာင္လို ေပၚလာကာ မီးအိမ္ တစ္အိမ္ ထြန္းေပးသည္။



မီလာနီသည္ တျဖည္းျဖည္း အားနည္းလာသည္။ အက္ရွေလကို တဖြဖြ တမ္းတေနသည္။ ၾကာေသာအခါ စကားလက္

ဤ နာမည္ကို ၿငီးေငြ႔လာ၏။ မီလာနီ အသံမထြက္ႏုိင္ေအာင္ ပါးစပ္ကို ေခါင္းအံုးျဖင့္ ဖိပိတ္ထားလိုက္ခ်င္သည္။ ဆရာဝန္မ်ား လာမည္ေလာ မဆုိႏုိင္။ လာလွ်င္ ျမန္ျမန္ လာပါေစဟု ဆုေတာင္းမိသည္။ စကားလက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေခါင္းျပဴလာျပန္ကာ ေဒါက္တာမိ အိမ္ဘက္သို႔ ပရဇၨီကို လႊတ္သည္။ ေဒါက္တာမိ ျဖစ္ေစ၊ ေဒၚေဒၚမိကို ျဖစ္ေစ ေခၚခုိင္းသည္။

‘တကယ္လို႔ ေဒါက္တာမိ မရွိရင္ ေဒၚေဒၚမိကို ျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းခ်က္ မိန္းမႀကီးကို ျဖစ္ျဖစ္ ဘာလုပ္ရမလဲ ေမးခဲ့၊

သူတို႔ကိုလည္း ေခၚခဲ့’

ပရဇၨီက

ဖိနပ္သံ

တရွပ္ရွပ္ျဖင့္

ထြက္သြားသည္။

စကားလက္သည္

ခါတုိင္းႏွင့္မတူ

ေပါ့ပါးသြက္လက္စြာ

ထြက္သြားသည့္ ပရဇၨီကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ အခ်ိန္အေတာ္ႀကီး ၾကာမွ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္လာသည္။

‘ေဒါက္တာမိ တစ္ေန႔လံုး ျပန္မလာဘူးတဲ့၊ စစ္တပ္ေတြႏွင့္ လိုက္သြားတယ္တဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ဖိလစ္လည္း မရွိေတာ့ဘူးတဲ့’



‘ဘာ၊ ေသၿပီလား’



‘ဟုတ္ကဲ့ မေလး၊ ရထားသမားက ေျပာလိုက္တယ္၊ က်ည္ဆန္က’



‘ေတာ္ပါၿပီ၊ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့’



‘ေဒၚေဒၚမိကိုလည္း မေတြ႔ခဲ့ဘူး မေလး၊ ယန္ကီေတြ ေရာက္မလာခင္ ဖိလစ္ကို သၿဂႋဳဟ္ဖို႔ အလုပ္မ်ားေနတယ္တဲ့၊

ထမင္းခ်က္ မိန္းမႀကီးကေတာ့ ေျပာလိုက္တယ္၊ သိပ္ ဗိုက္နာလာရင္ မမိ အိပ္ရာေအာက္ကို ဓား ထားရတယ္တဲ့၊ ဗုိက္နာတာကို ဓားက ႏွစ္ျခမ္းျပတ္သြားေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္တယ္တဲ့’

စကားလက္ ပရဇၨီ၏ ပါးကို ေနာက္တစ္ခ်က္ေလာက္ ႐ိုက္လိုက္ခ်င္ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီက မ်က္လံုး

မ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ လွမ္းေမးလုိက္သျဖင့္ အာ႐ံု ေျပာင္းသြားသည္။

384



‘ယန္ကီေတြ ေရာက္ပလားဟင္ စကားလက္’



‘ဟင့္အင္း၊ မေရာက္ေသးဘူး၊ ဒီေကာင္မဟာ ဒီလိုပဲ ေတြ႔ကရာ ေလွ်ာက္ေျပာတတ္တယ္’



‘ဟုတ္တယ္ မေလး၊ ကၽြန္မ မညာပါဘူး’



‘အင္း၊ ယန္ကီေတြ လာကုန္ၿပီေနာ္’



မီလာနီက ခပ္တိုးတုိး ညည္းၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအံုးသို႔ အပ္လုိက္သည္။ သူ႕အသံက မသဲမကြဲ။



‘ကိုယ့္ကေလးေလး ကံမေကာင္းဘူးေနာ္၊ သိပ္ ကံဆုိးတယ္’ အတန္ၾကာ ၿငိမ္သြားျပန္သည္။ ‘စကားလက္ ဒီမွာ

မေနႏွင့္ေတာ့ေလ၊ သြားေတာ့၊ ဝိတ္ကေလးကို ေခၚၿပီး သြားေတာ့’

မီလာနီ ေျပာသည့္အတုိင္း စကားလက္လည္း ေတြးေနသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားအျဖစ္ ၾကားလိုက္သည့္အခါတြင္

စကားလက္ စိတ္ဆုိးသည္။ ရွက္သည္။ သူ႕စိတ္ထဲက တိတ္တိတ္ပုန္း သူရဲေဘာေၾကာင္သည္ကို မီလာနီ သိသြားၿပီေလာ မဆိုႏုိင္။

‘ဘာေတြေျပာေနတာလဲကြယ္၊ စကားလက္ မေၾကာက္ပါဘူး၊ စကားလက္ မီလာနီကို ပစ္မသြားပါဘူး၊ စိတ္ခ်ပါ’



‘ေနေပေစေတာ့၊ မီလာနီကို ထားပစ္ခဲ့ေတာ့၊ မီလာနီက ေသမယ့္လူ’



မီလာနီသည္ တအင္အင္ ညည္းေနသည္။



စကားလက္သည္

မည္းေမွာင္ေနေသာ

ေလွကားအတုိင္း

ျဖည္းညင္းစြာ

ဆင္းလာသည္။

အဘြားအိုႀကီး

တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ လက္ရန္းကို ကုိင္ကာ စမ္းစမ္း စမ္းစမ္းႏွင့္ ဆင္းလာသည္။ ေျခေထာက္မ်ားက ေလးလံလ်က္ ရွိ၏။ ပင္ပန္းျခင္း၊ အားစုိက္ရျခင္းေၾကာင့္ တုန္ယင္ေနသည္။ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုး စိုရႊဲေနသည့္ ေခၽြးေစးႀကီးမ်ားေၾကာင့္ ခုိက္ခိုက္တုန္ ခ်မ္းေနသည္။ တုန္တုန္ခ်ည့္ခ်ည့္ျဖင့္ အိမ္ေရွ႕ဆင္ဝင္သို႔ ထြက္လာကာ ထိပ္ဆံုးေလွကားေပၚတြင္ ထုိင္ခ်သည္။ ဆင္ဝင္တုိင္ တစ္တုိင္ကို အားရပါးရ မွီကာ တုန္ယင္ေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ရင္စည္းကို ေလွ်ာ့လုိက္သည္။ ညသည္ ပူေႏြး ႏူးညံ့သည့္ အေမွာင္ထုထဲတြင္ နစ္ေန၏။ ႏြားထံုႀကီး တစ္ေကာင္လို အေမွာင္ထုကို ေငးစုိက္ ၾကည့္ေနသည္။

ကိစၥအားလံုး ၿပီးသြားၿပီ။ မီလာနီ မေသေတာ့။ ေၾကာင္ကေလးလို တစီစီ ငိုေနသည့္ ကေလးငယ္ကို ပရဇၨီက

ေရခ်ိဳးေပးေနသည္။ မီလာနီမွာ အိပ္ေပ်ာ္လ်က္ ရွိ၏။ နာက်င္းျပင္းျပသည့္ ေျခာက္အိပ္မက္။ ကူညီရာ ေရာက္သည္ထက္ ႏွိပ္စက္ရာ ေရာက္ေနေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ဝမ္းဆြဲ အတတ္ပညာတို႔၏ ဒဏ္ကို လွလွႀကီး ခံၿပီးေနာက္တြင္ မီလာနီ မည္သို႔မ်ား အိပ္ေပ်ာ္ႏုိင္သနည္း။ အဘယ့္ေၾကာင့္မ်ား မေသခဲ့သနည္း။ ဤသို႔ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေမြးပံုမ်ိဳးႏွင့္သာ သူ ေမြးရလွ်င္ ေသလိမ့္မည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီကမူ ေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း ‘ေက်းဇူးတင္လိုက္တာကြယ္’ ဟု ေလသံ သဲ့သဲ့ကေလးျဖင့္ ေျပာႏုိင္ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။ မည္သို႔ေၾကာင့္မ်ား အိပ္ေပ်ာ္သြားႏုိင္သနည္း။ ဝိတ္ကေလးကို ေမြးၿပီးေနာက္တြင္ သူလည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္ကို စကားလက္ အမွတ္ရသည္။ အားလံုးကို ေမ့သြားသည္။ သူ႕စိတ္သည္ ဟာလာဟင္းလင္းႀကီး ျဖစ္သြားသည္။ ကမာၻႀကီးသည္လည္း ထို႔အတူ ျဖစ္သြားသည္။

385

မဆံုးႏုိင္ေသာ ဤေန႔၏ အရင္က ဘဝဟူ၍ ရွိသည္မထင္။ ေနာက္တြင္လည္း ရွိလိမ့္မည္မထင္။ အလြန္အမင္း ပူအုိက္သည့္ ည၊ ျပင္းသည့္ အသက္႐ႉသံ၊ လက္ကတီးၾကားမွ ခါးအထိ စီးက်ေနသည့္ ေခၽြးေစး ေခၽြးေပါက္၊ ခါးမွ ဒူးအထိ စီးက်ေနသည့္ ေစးထန္း ေအးစက္သည့္ ေခၽြးသီး ေခၽြးေပါက္တို႔သာ ရွိသည္ ထင္မိသည္။

သူ႕ အသက္႐ႉသံသည္ မွန္မွန္က်ယ္က်ယ္ျဖစ္ေနရာမွ ျမန္၍ ျပတ္ေတာင္းေတာင္းျဖစ္လာသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕

မ်က္လံုးမ်ားက ေျခာက္ေသြ႔ ပူေလာင္ေနသည္။ ပူေလာင္လိုက္သည္မွ ေနာင္တြင္ မည္သည့္အခါမွ် မ်က္ရည္ မထြက္ေတာ့ဘဲ အစတံုး ခန္းေျခာက္ သြားေတာ့မည္ေလာဟု ထင္ရ၏။ ျဖည္းညင္း ပင္ပန္းစြာျဖင့္ အားယူ၍ အသက္႐ႉလုိက္ၿပီး ဝတ္စံုကို ေပါင္လယ္ေရာက္ေအာင္ မလိုက္သည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္ထဲတြင္ ေႏြးသည္ေရာ၊ ေအးသည္ေရာ၊ ေစးထန္းသည္ေရာ စုျပံဳ ခံစားလိုက္ရသည္။ သူ႕ကိုယ္ေပၚသို႔ လာ၍ ထိေတြ႔သည့္ ေလသည္ ေအးျမ လန္းဆန္း ေန၏။ ဝတ္စံုကို ေပါင္လယ္ေရာက္ေအာင္ လွန္ကာ အိမ္ေရွ႕ဆင္ဝင္တြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္ေနသည္ကို ေဒၚေလး ပစ္တီမ်ား ျမင္လွ်င္ မည္သို႔ ေျပာမည္နည္း။ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာေစ၊ ဂ႐ု မစိုက္ႏုိင္။ ဘာကိုမွ် ဂ႐ုမစိုက္ႏုိင္။ အခ်ိန္သည္ ေရြ႕လ်ားျခင္း မရွိ၊ ရပ္တန္႔ေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သန္းေခါင္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ စကားလက္ မသိ။ သိေအာင္လည္း ဂ႐ုမထား။

အေပၚထပ္မွ ေျခသံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ပရဇၨီကို ေဒါပြပြျဖင့္ က်ိန္ဆဲရင္း မ်က္ခြံမ်ား ေလးလံကာ အိပ္ငုိက္လာသည္။

မည္မွ် ၾကာသြားသည္မသိ။ သူ႕ေဘးတြင္ ပရဇၨီေရာက္လာ၍ စကားတတြတ္တြတ္ ေျပာသံၾကားမွ ႏုိးလာသည္။

‘မေလး၊ ကၽြန္မတို႔ လုပ္တာ မဆုိးဘူးေနာ္၊ ကၽြန္မ အေမေတာင္ ကၽြန္မတို႔ေလာက္ ေမြးတတ္မယ္ မထင္ဘူး’



အေမွာင္ထဲမွေန၍ သူ႕ကို စကားလက္ စုိက္ၾကည့္သည္။ ပင္ပန္းလွၿပီ။ ပရဇၨီကို သူ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းျခင္း မျပဳႏုိင္ေတာ့။

အျပစ္ မတင္ႏုိင္ေတာ့။ ပရဇၨီ၏ အျပစ္မ်ားကို ေဗြမယူႏုိင္ေတာ့။ သူ ကေလး မေမြးတတ္ဘဲႏွင့္ ႂကြားဝါ ေျပာခဲ့ပံု၊ ဣေႁႏၵ မဆည္ႏုိင္ေအာင္ ေၾကာက္လန္႔ေနပံု၊ ကိုး႐ုိးကားရားေတြ ေလွ်ာက္ေျပာပံု၊ အေရးကိစၥ ၾကံဳလာလွ်င္ ေျခမကုိင္မိ လက္မကုိင္မိ ျဖစ္ေနပံု၊ ကတ္ေၾကး ရွာမရႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနပံု၊ အိပ္ရာေပၚသို႔ ေရေတြ ဖိတ္က်ပံု၊ ကေလးကို မကုိင္တတ္ ကိုင္တတ္ ကိုင္သျဖင့္ လြတ္က်ပံုတို႔ကို စကားလက္ မစဥ္းစားႏုိင္ေတာ့။ သို႔တုိင္ေအာင္ သူ မည္မွ် ေတာ္ေၾကာင္း လာ၍ ႂကြားေနျပန္ၿပီ။

ယန္ကီမ်ားက ကပၸလီမ်ားကို ေငြဝယ္ကၽြန္အျဖစ္မွ လႊတ္ေပးလိုသည္ဟု ေျပာၾက၏။ သို႔ျဖစ္လွ်င္ ကပၸလီမ်ားက

ယန္ကီတို႔ကို သေျပပန္း ေရခ်မ္း ကမ္း၍ ႀကိဳၾကလိမ့္မည္။

စကားလက္သည္ တုိင္ကို မွီကာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ပရဇၨီက စကားလက္ အရိပ္အျခည္ကို သိသျဖင့္ ဆင္ဝင္

အေမွာင္ထဲသို႔ ေျခဖ်ားေထာက္ ထြက္သြား၏။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ သူ႕ အသက္႐ႉသံသည္ မွန္လာကာ စိတ္တည္ၿငိမ္စ ျပဳလာသည္။ လမ္းမဘက္ဆီမွ စကားေျပာသံမ်ားကို သဲ့သဲ့ ၾကားရ၏။ ေျမာက္ဘက္မွ လာေသာ ေျခသံမ်ားကို ၾကားရ၏။ စစ္သားေတြမ်ားေလာ မသိ။ စကားလက္က ကိုယ္ကို မတ္ကာ ဝတ္စံုကို ေအာက္သို႔ ျပန္ဆြဲဖံုးသည္။ အိမ္ေရွ႕မွ မည္းမည္းသဏၭာန္မ်ား ျဖတ္သြားသည္တြင္ စကားလက္ လွမ္းေအာ္သည္။

‘ဒီမွာရွင့္၊ ဒီမွာ’



လူအုပ္ထဲမွ အရိပ္တစ္ခု ခြဲထြက္လာကာ ဝင္ေပါက္တြင္ လာရပ္သည္။

386



‘ရဲေဘာ္တို႔ ၿမိဳ႕က ဆုတ္ၾကေတာ့မလို႔လား၊ ၿမိဳ႕ကို စြန္႔ခဲ့ေတာ့မလို႔လား’



အရိပ္သဏၭာန္က ဦးထုပ္ခၽြတ္သည္။ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွ တည္ၿငိမ္သည့္ အသံတစ္သံ ေပၚလာသည္။



‘ဟုတ္တယ္၊ ဆုတ္ၾကေတာ့မလို႔၊ ေရွ႕တန္းက ဆုတ္တဲ့ အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ဆံုးပဲ၊ ဒီက ေျမာက္ဘက္

တစ္မုိင္ေလာက္က ဆုတ္လာတာ’

‘ဒါျဖင့္ တကယ္ ဆုတ္ၿပီေပါ့’



‘ဟုတ္တယ္ေလ၊ ယန္ကီေတြ လာကုန္ၾကၿပီ’



ယန္ကီတို႔ လာေနၾကၿပီ။ ဤအခ်က္ကို စကားလက္ ေမ့ေနသည္။ လည္ေခ်ာင္းသည္ ကပ္သြားကာ စကားတစ္လံုးမွ်

မေျပာႏုိင္ေတာ့။ အရိပ္သဏၭာန္သည္ အေဝးသို႔ ထြက္သြားကာ အျခားသဏၭာန္မ်ားႏွင့္ ေရာသြား၏။ ေျခသံမ်ားသည္ အေမွာင္ထဲတြင္ ေဝးသြားၾကသည္။ ယန္ကီတို႔ လာကုန္ၾကၿပီ။ ယန္ကီတို႔ လာကုန္ၾကၿပီ။ သူတို႔ ေျခသံမ်ားက ဤစည္းခ်က္လို ျမည္ေနၾက၏။ သူ႕ ႏွလံုးကလည္း ဤ စည္းခ်က္အလုိက္ ျမည္ေနသည္။ ယန္ကီတို႔ လာေနၾကၿပီ။

‘ယန္ကီေတြ

လာကုန္ၾကၿပီတဲ့

မေလးရဲ႕’

ပရဇၨီက

သူ႕အနားသို႔

ပူးကပ္လာကာ

ငိုေနသည္။

‘ကၽြန္မတို႔ကို

သတ္ၾကေတာ့မွာ မေလးရဲ႕၊ ကၽြန္မတို႔ကို လွံစြပ္ႀကီးေတြႏွင့္ ထုိးသတ္ေတာ့မွာ၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကို’

‘တိတ္စမ္းဟယ္’



ဤအေၾကာင္းကို

ေၾကာက္လာျပန္သည္။

စကားျဖင့္

ထုတ္မေျပာဘဲ

ဘာလုပ္ရမည္နည္း။

စိတ္ျဖင့္

ေတြးသည္ကပင္

မည္သည့္ေနရာသို႔

ေၾကာက္စရာေကာင္းေနၿပီ။

ထြက္ေျပးရမည္နည္း။

မည္သူ႕ကို

ျပန္၍

အကူအညီ

ေတာင္းရမည္နည္း။ မည္သည့္ မိတ္ေဆြမွ် မရွိေတာ့။

ခ်က္ခ်င္း ရက္ ဘတ္တလာကို သတိရလိုက္သည္။ ထိုအခါတြင္မွ အေၾကာက္ ေျပသြားသည္။ တစ္မနက္လံုး

ေၾကာက္လန္႔ေနစဥ္က မည္သည့္အတြက္ သူ႕ကို သတိမရခဲ့သနည္း။ စကားလက္ သူ႕ကို မုန္းသည္။ သို႔ရာတြင္ သူက သတၱိရွိသည္။ ထက္ျမက္သည္။ ယန္ကီတို႔ကို နည္းနည္းမွ် ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မရွိ။ သူ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ရွိေနေသးသည္။

ဟုတ္သည္။ သူ႕ကို စကားလက္ စိတ္ဆိုးသည္။ ေနာက္ဆံုးေတြ႔စဥ္က သူ ေစာ္ကားသြားခဲ့သည္။ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္သည့္

စကားေတြ ေျပာသြားခဲ့၏။ သို႔ရာတြင္ ဤအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ေဗြ ယူေန၍ မျဖစ္။

ရက္ ဘတ္တလာတြင္ ျမင္းေရာ၊ ရထားေရာ ရွိသည္။ ေစာေစာက သူ႕ကို မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အမွတ္

မရခဲ့သနည္း။

ဤငရဲမွ ယန္ကီတို႔၏ အႏၲရာယ္မွ လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာသို႔ သူ ပို႔ေပးႏုိင္သည္။



စကားလက္က ပရဇၨီဘက္သို႔ လွည့္၍ အေရးတႀကီး ေျပာ၏။

387



‘ဟဲ့ ပရဇၨီ၊ နင္ ဗိုလ္ႀကီး ရက္ ဘတ္တလာကို သိသလား ဟင္၊ အတၱလန္တာ ဟုိတယ္မွာ ေနတယ္ေလ’



‘သိတယ္ မေလး၊ ဒါေပမယ့္’



‘ကဲ ဒါျဖင့္ သူ႕ဆီ သြားခ်ည္စမ္း၊ ျမန္ျမန္ေျပး၊ ငါက ေတြ႔ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာ၊ ခု လိုက္လာခဲ့ပါလို႔၊ ျမင္းရထားေရာ

ယူခဲ့ပါလို႔၊ ျမင္းရထားဆိုရင္လည္း လူနာတင္လွည္း ယူခဲ့ပါလို႔၊ မီလာနီ မ်က္ႏွာျမင္တာလည္း ေျပာျပခဲ့၊ အတၱလန္တာက ေျပာင္းခ်င္လို႔ ခု လိုက္ခဲ့ပါလို႔ မွာလိုက္တယ္လို႔ ေျပာ၊ သြား သြား၊ ျမန္ျမန္’

စကားလက္က ကုိယ္ကို ဆန္႔ကာ ပရဇၨီကို တြန္းလႊတ္လိုက္သည္။



‘ဟင္၊ ေမွာင္ႀကီးမည္းမည္း၊ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ဘယ္သြားရဲမလဲ မေလး၊ ယန္ကီေတြႏွင့္ ေတြ႔ရင္ ဘယ့္ႏွယ္

လုပ္မလဲ’

‘ေျပးလုိက္သြားရင္ ေစာေစာက သြားတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို မီမွာပါ၊ သြားပါ ျမန္ျမန္’



‘ေၾကာက္တယ္ မေလးရဲ႕၊ ဟိုတယ္မွာ ဗိုလ္ႀကီး ရက္ ဘတ္တလာကို မေတြ႔ရင္ေကာ’



‘ဘယ္မွာ ရွိသလဲလို႔ ေမးခဲ့ ေအ၊ ဒါေလာက္မွ မစဥ္းစား တတ္ေတာ့ဘူးလား၊ ဟိုတယ္မွာ မရွိရင္ ဒီကက္ေတာ လမ္းက

အရက္ဆုိင္ေတြဘက္ လုိက္ေမးၿပီး ရွာခဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ဟို ဘဲလ္ ဝက္တလင္းဆိုတဲ့ မိန္းမအိမ္ကို လုိက္သြား၊ ေတြ႔ေအာင္ ရွာခဲ့၊ ညည္း ဒီလို လွ်ာရွည္ေနတာႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ယန္ကီေတြ ေရာက္လာလိမ့္မယ္၊ သြား’

‘အရက္ဆုိင္ေတြ၊ ျပည့္တန္ဆာအိမ္ေတြ သြားတာ အေမသိရင္ ဂြမ္းဖတ္တဲ့ တုတ္ႏွင့္ ကၽြန္မကို ႐ုိက္ေတာ့မွာပဲ’



စကားလက္ မတ္တတ္ ထသည္။



‘ကဲ ညည္း သြားမလား မသြားဘူးလား၊ ဒါပဲ၊ သြား အိမ္ထဲ မဝင္ခ်င္ရင္ လမ္းမက ေအာ္ေခၚ၊ ဒါမွမဟုတ္

တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လွမ္းေမး၊ သြား ျမန္ျမန္ သြား’

ပရဇၨီက တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာေနသည္။ စကားလက္က ပရဇၨီကို တြန္းလႊတ္လိုက္၏။ ကံေကာင္း၍ ေလွကားမွ

မက်ျခင္း ျဖစ္သည္။

‘မသြားေသးဘူးလား၊ မသြားရင္ ညည္းကို ငါ ေရာင္းပစ္မယ္၊ ညည္း အေမကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္

မထင္ႏွင့္၊ သြား ခု ျမန္ျမန္ သြား’

‘ဒုကၡပဲ၊ ဒီလိုဆိုရင္’



သခင္မ၏ အမိန္႔ေၾကာင့္ ပရဇၨီ ေအာက္သို႔ ဆင္းသြားသည္။ ဝင္းတံခါး ဖြင့္သံ ၾကားရ၏။ စကားလက္က ေအာ္သည္။



‘ဟဲ့ ေကာင္မ၊ ေျပးပါလို႔ဆို’

388



တဖုတ္ဖုတ္ ေျပးသြားေသာ ပရဇၨီ၏ ေျခသံကို ၾကားရသည္။ ထို႔ေနာက္ ေျခသံသည္ ဖုတ္ေတာထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္း

ေဝး၍ ေပ်ာက္သြား၏။

389

၂၃



ပရဇၨီ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ စကားလက္သည္ ေအာက္ထပ္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ေလးကန္စြာ ဝင္ခဲ့သည္။ မီးအိမ္တစ္လံုးကို

ထြန္းသည္။ ေန႔လယ္က အပူရွိန္ကို စုပ္ထားျခင္းေၾကာင့္ေလာ မေျပာတတ္။ တစ္အိမ္လံုး ပူေလာင္အုိက္စပ္ေန၏။ စကားလက္ ဆာေလာင္စ ျပဳလာသည္။ မေန႔ညကတည္းက ႏုိ႔ဂ်ံဳေစ့ျပဳတ္ တစ္ဇြန္းက လြဲ၍ ဘာမွ် မစားမိေသး။ မီးအိမ္ကို ကုိင္ကာ မီးဖိုေဆာင္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ မီးဖိုထဲတြင္ မီး မရွိေတာ့။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ မြန္းက်ပ္ အုိက္ေနသည္။ ေၾကာင္အိမ္ထဲတြင္ ေျပာင္းဆန္ေပါင္မုန္႔ တစ္ဝက္ကို ေတြ႔သျဖင့္ အငမ္းမရ စားလုိက္သည္။ စားရင္း အျခား စားစရာမ်ားကို ရွာၾကည့္၏။ အိုးထဲတြင္ ဂ်ံဳေစ့ျပဳတ္ေတြ က်န္ေသးသည္။ ဇြန္း ရွာမေနႏုိင္။ ပန္းကန္ ရွာမေနႏုိင္။ ဟင္းခပ္ ဇြန္းႀကီးျဖင့္ ေကာ္၍ စားေနမိသည္။ ႏုိ႔ ဂ်ံဳေစ့ျပဳတ္က ဆား လံုးဝ မပါ။ သို႔ရာတြင္ ဆာသျဖင့္ ဆားပင္ မရွာေတာ့။ ဟင္းခပ္ ဇြန္းႀကီးႏွင့္ေလးဇြန္းေလာက္ ခပ္စားၿပီးေနာက္ ေနာက္တြင္မူ မီးဖုိေခ်ာင္က ပို၍ ပူအုိက္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္တစ္ဖက္က ေျပာင္းဆန္ ေပါင္မုန္႔၊ လက္တစ္ဖက္က မီးအိမ္ကို ကိုင္ကာ အိမ္ေရွ႕သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။

အိမ္အေပၚထပ္သို႔ တက္ကာ မီလာနီ ေဘးတြင္ ထုိင္ေနသင့္သည္။ တစ္ခုခု ကိစၥရွိလွ်င္ မီလာနီ သူတို႔ကို

လွမ္းေခၚႏုိင္မည္ မဟုတ္။ သို႔ရာတြင္ ေျခာက္အိပ္မက္ဆန္ဆန္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ရသည့္ အခန္းထဲသို႔ စကားလက္ ျပန္မဝင္ခ်င္။ ညက ႏူးညံ့ပူေႏြးေနသည့္တုိင္ ဤေနရာတြင္ ထုိင္ရသည္က ေအးေအးလူလူ ရွိသည္။ ေလွကားထိပ္ မီးအိမ္မွ ျဖာက်သည့္ အလင္းေရာင္ ကြက္ကြက္ကေလးထဲတြင္ ထုိင္ကာ ေျပာင္းဆန္ေပါင္မုန္႔ကို စားေနသည္။

အစာ စားၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ အနည္းငယ္ အားရွိလာ၏။ အားျပည့္လာသည္တြင္ ေၾကာက္စိတ္လည္း ပိုလာသည္။

အေဝး လမ္းထိပ္ဆီမွ တဝီဝီ ျမည္သံမ်ားကို ၾကားရ၏။ မည္သည့္ အသံျဖစ္သည္ကိုမူ ေဝခဲြ၍ မရ။ စကားလက္ နားစြင့္၍ ေထာင္ၾကည့္သည္။ အားစုိက္၍ နားေထာင္သျဖင့္ ႂကြက္သားေတြ တင္းလာသည္။ ယခု အခ်ိန္၌ သူ အၾကားလိုဆံုးမွာ ျမင္းခြာသံမ်ားျဖစ္သည္။ အေတြ႔လိုဆံုးမွာ သူ ေၾကာက္ေနပံုကို မခုိးမခန္႔ ၾကည့္၍ ရယ္ေနသည့္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ မ်က္လံုးမ်ား ျဖစ္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ သူ႕ကို တစ္ေနရာရာသို႔ ပို႔ေပးလိမ့္မည္။ မည္သည့္ေနရာျဖစ္ေစ အေရးမႀကီး။ ဤေနရာ မဟုတ္လွ်င္ ေက်နပ္ၿပီ။

ၿမိဳ႕ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္ေနစဥ္ သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ားဆီမွ မီးေရာင္ တစ္ခုကို လွမ္းျမင္လုိက္ရ၏။ စကားလက္ မစဥ္းစားတတ္။

ၾကည့္ေနရင္း မီးေရာင္သည္ ပို၍ ရဲလာသည္။ မည္းေမွာင္သည့္ ေကာင္းကင္သည္ ပန္းႏုေရာင္ ေျပးလာသည္။ ထို႔ေနာက္ တျဖည္းျဖည္း နီရဲလာသည္။ ထို႔ေနာက္ သစ္ပင္ ထိပ္မ်ားေပၚသို႔ တက္လာသည့္ မီးေတာက္တစ္ခုကို လွမ္းျမင္လုိက္ရ၏။ စကားလက္ ႐ုတ္တရက္ မတ္တတ္ ထရပ္လုိက္သည္။ သူ႕ ႏွလံုးသည္ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာသည္။

ယန္ကီတို႔ လာၾကၿပီ။ ယန္ကီတို႔ ေရာက္လာကာ ၿမိဳ႕ကို မီးတင္႐ိႈ႕ျခင္း ျဖစ္ရမည္။ မီးေတာက္က ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္

အေရွ႕ဘက္ပုိင္းကဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ မီးေတာက္က တျဖည္းျဖည္း ျမင့္လာကာ ေဘးသို႔ ကားလာသည္။ ရပ္ကြက္ တစ္ခုလံုး မီးေလာင္ေနျခင္း ျဖစ္ရမည္။ ေလပူထဲတြင္ မီးခုိးနံ႔ ပါလာသည္။

390



အိမ္ေပၚထပ္ အခန္းသို႔ တက္လာကာ ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ မီးေတာက္မ်ား အထက္ေကာင္းကင္တြင္

မီးခုိးေတြ အလိပ္လိုက္ အလိပ္လိုက္တက္ေနသည္။ မီးခုိးနံ႔က ပို၍ စူးလာ၏။ မၾကာခင္ မီးေတာက္မ်ားသည္ မက္မံုပင္ လမ္းဘက္သို႔ ကူးလာကာ ဤအိမ္လည္း ပါသြားႏုိင္သည္။ ယန္ကီေတြ ေရာက္လာကာ သူတို႔ကို အႏုိင္အထက္ ျပဳႏုိင္သည္။ မည္သည့္ ေနရာသို႔ ေျပးရမည္နည္း။ မည္သို႔ လုပ္ရမည္နည္း။ သူ႕ နားထဲတြင္ ငရဲျပည္မွ ငရဲသားမ်ား၏ ေအာ္သံကို ၾကားေနရသည္ဟု ထင္မိ၏။ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ကာ လဲက်သြားမည္ စိုးသျဖင့္ ျပတင္းေပါက္ေပါင္ကို ကုိင္ထားလုိက္ရသည္။

‘ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ငါ စဥ္းစားမွ၊ စဥ္းစားမွ’ ဟု စကားလက္ စိတ္ထဲက တဖြဖြ ဆိုသည္။



သို႔ရာတြင္ ဘာကိုမွ် စဥ္းစား၍ မရ။ အေတြးမ်ားသည္ ၫႊတ္ကြင္းတြင္ မိ၍ ေၾကာက္လန္႔ေနသည့္ ငွက္အုပ္သဖြယ္

ဟိုသည္ ေျပးလႊားကာ ေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္။ ျပတင္းေပါက္ ေပါင္ကို ကိုင္၍ ရပ္ေနစဥ္ နားကြဲမတတ္ ျမည္ဟည္းေသာ ေပါက္ကြဲသံႀကီး တစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မီးေတာက္ေတြ ရဲေနၿပီ။ ေနာက္ထပ္ ေပါက္ကြဲသံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ေျမႀကီး တုန္သြားကာ သူ႕ေခါင္းေပၚက ျပတင္းမွန္မ်ား ျမည္သြားၿပီး ေအာက္သို႔ လြင့္စဥ္ကြဲက်လာၾကသည္။

ေပါက္ကြဲသံမ်ား၊ မီးေတာက္မ်ားျဖင့္ ႐ႈခင္းတစ္ခုလံုး ေၾကာက္စရာေကာင္းေနသည္။ မီးပြားမ်ား ေကာင္းကင္သို႔

ထုိးတက္သြားကာ တျဖည္းျဖည္း ျပန္က်လာၾကသည္။ တစ္ဖက္ခန္းမွ ေခၚသံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားလုိက္ရသည္ထင္၏။ သို႔ရာတြင္ ဂ႐ုမစုိက္ႏုိင္။ မီလာနီအတြက္ အခ်ိန္ မေပးႏုိင္။ ျမင္ေနရသည့္ မီးေတာက္မ်ားလို သူ႕ ေသြးေၾကာထဲတြင္ ေလာင္ၿမိဳက္ေနသည့္ ေၾကာက္စိတ္မွ အပ အျခား ဘာကိုမွ် သတိ မထားႏုိင္ေတာ့။ ကေလး တစ္ေယာက္ပမာ ေၾကာက္စိတ္ မႊန္ေနသည္။ ေမေမ့ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေခါင္းဝွက္ထားခ်င္သည္။ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေနလွ်င္ မည္မွ် ေကာင္းမည္နည္း။ ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲတြင္ ခိုလံႈေနရလွ်င္ မည္မွ် ေကာင္းမည္နည္း။

အသည္းတုန္

အူတုန္

ရွိေသာ

ဤအသံမ်ားၾကားမွ

ေလွကားထစ္မ်ားကို

ေက်ာ္ကာ

ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္

ေျပးတက္လာသည့္ ေျခသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ဤသည္ႏွင့္ အတူ သင္းကြဲသြားေသာ ေတာလုိက္ေခြးလို တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္လာသည့္ အသံ တစ္သံကိုလည္း ၾကားရသည္။ ပရဇၨီ ေျပးဝင္လာကာ စကားလက္၏ လက္ေမာင္းကို ဆြဲလႈပ္ေနသည္။

‘ယန္ကီေတြလား’



စကားလက္က ေမးသည္။



‘မဟုတ္ဘူး မေလး၊ ကၽြန္မတို႔ ရဲေဘာ္ေတြ’ ပရဇၨီက အသက္ပင္ မ႐ႉႏုိင္ဘဲ စကားလက္ လက္ေမာင္းကို ဆြဲလႈပ္၍

အေမာတေကာ ေျပာသည္။ လက္သည္းႀကီးေတြက စူးေနသည္။ ‘သံရည္က်ိဳ ႐ံုရယ္၊ ရိကၡာဂိုေဒါင္ေတြရယ္၊ ကုန္ေလာင္ ႐ံုေတြရယ္ကို မီးတင္႐ိႈ႕ေနတယ္၊ အေျမာက္ဆန္ေတြ ယမ္းမႈန္႔ေတြ တင္လာတဲ့ မီးရထား ကုန္တြဲေတြကိုလည္း မီး႐ိႈ႕ေနတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေတြေတာ့ ေလာင္ကုန္ေတာ့မွာပဲ’

ပရဇၨီက စကားလက္၏ လက္ကို ဖ်စ္ညႇစ္ကာ စူးစူးဝါးဝါး ငိုေန၏။ လက္ေမာင္းက နာလာသျဖင့္ စကားလက္က

ေအာ္၍ သူ႕လက္ကို ပုတ္ခ်လိုက္သည္။

ယန္ကီတို႔ မေရာက္လာၾကေသး။ ထြက္ေျပးလွ်င္ အခ်ိန္ရွိေသးသည္။ စကားလက္က အားတင္း၏။

391



‘ငါကပါ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား ျဖစ္ရင္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာပဲ’ စကားလက္ ေတြးသည္။ အရမ္းကာေရာ

ေၾကာက္ေနသည့္ ပရဇၨီကိုၾကည့္၍ စိတ္အနည္းငယ္ ၿငိမ္သြားသည္။ ပရဇၨီကုိ ပခံုးမွ ကုိင္၍ လႈပ္ယမ္းပစ္ရင္း

‘ဟဲ့ေကာင္မ၊ ထင္ရာေတြ စြတ္ေျပာမေနႏွင့္၊ သတိထားစမ္း၊ ယန္ကီေတြ မလာေသးဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္

ေၾကာက္ေနရတာလဲ၊ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာကို ေတြ႔ခဲ့ရဲ႕လား၊ ဘာေျပာလုိက္သလဲ၊ လာမယ္တဲ့လား’

ပရဇၨီ အငို ရပ္သြားသည္။ ေမး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေန၏။



‘ဟုတ္ကဲ့ မေလး၊ ေတြ႔ခဲ့တယ္၊ မေလး ေျပာတဲ့ အတုိင္း အရက္ဆုိင္ တစ္ဆုိင္မွာ သူ႕ကို ေတြ႔ေတာ့’



‘ထားစမ္းပါ၊ ဘယ္မွာ ေတြ႔ေတြ႔ ဒါက အေရးမႀကီးပါဘူး၊ ဘာေျပာလုိက္သလဲ၊ လာခဲ့မယ္တဲ့လား၊ ျမင္းရထားေရာ

ယူခဲ့ဖို႔ ေျပာေသးသလား’

‘သူ႕မွာ ျမင္းရထား မရွိေတာ့ဘူးတဲ့၊ လူနာတင္ဖို႔ သူ႕ ျမင္းရထားကို စစ္တပ္က သိမ္းသြားၿပီတဲ့’



‘အဲဒါမွ ဒုကၡပဲ’



‘ဒါေပမယ့္ သူ လာခဲ့မယ္တဲ့’



‘ၿပီးေတာ့ေကာ ဘာေျပာလိုက္ေသးသလဲ’



ပရဇၨီက အသက္ မွန္မွန္ ႐ႉသည္။ အနည္းငယ္ ဣေႁႏၵ ရသြားသည့္တုိင္ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴး ျဖစ္ေနေသးသည္။



‘မေလး ေျပာတဲ့အတုိင္း လုိက္ရွာေတာ့ အရက္ဆုိင္ တစ္ဆုိင္ထဲမွာ သြားေတြ႔တယ္၊ ကၽြန္မက အျပင္ကေန

ေအာ္ေခၚေတာ့ သူ ထြက္လာတယ္၊ ကၽြန္မကလည္း သူ႕ျမင္ေတာ့ စစ္သားေတြ ဒီကက္ေတာလမ္းက ဆုိင္ေတြကို မီး႐ိႈ႕ကုန္ၾကၿပီလို႔ ေျပာတာေပါ့၊ ဒီေတာ့ သူက လာ ဆိုၿပီး ကၽြန္မ လက္ေမာင္းကို ဆြဲေခၚၿပီး ငါးေျမႇာင့္ဆုိင္ လမ္းဘက္ ေျပးလာၾကတယ္၊ ဘာကိစၥလဲတဲ့၊ ျမန္ျမန္ ေျပာစမ္းတဲ့၊ ဒီေတာ့ မေလး ေျပာတဲ့အတုိင္း ကၽြန္မ ေျပာတယ္၊ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ ျမန္ျမန္ လိုက္ခဲ့ပါ၊ ျမင္းရထားလည္း ယူခဲ့ပါလို႔၊ မမမီလာနီလည္း ကေလး ေမြးေနၿပီလို႔၊ မေလးကလည္း ၿမိဳ႕ထဲက ျမန္ျမန္ ထြက္ခ်င္တယ္လို႔၊ ဒီေတာ့ သူက နင့္ မေလးက ဘယ္သြားမွာလဲတဲ့၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္မက ကၽြန္မလည္း မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ယန္ကီေတြ ေရာက္မလာခင္ ဒီက ထြက္သြားခ်င္တယ္၊ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ လုိက္ပို႔ေစခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတယ္၊ ဒီေတာ့ သူက ရယ္ၿပီး သူ႕မွာ ျမင္း မရွိေတာ့ဘူးတဲ့၊ စစ္တပ္က သိမ္းသြားၿပီတဲ့’

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့။ စကားလက္ ရင္သည္ ေလးေနသည္။ ညံ့ေလျခင္း။ ဆုတ္ခြာလ်က္ ရွိေသာ စစ္တပ္ႀကီး

တစ္တပ္သည္ ၿမိဳ႕က ေတြ႔သမွ် ယာဥ္ရထား အားလံုးကို သိမ္းယူမည္ကို သူ မစဥ္းစားမိသေလာ။ ပရဇၨီ ေျပာေနသည့္ စကားမ်ားကို စကားလက္ ေကာင္းေကာင္း မၾကား။ အတန္ၾကာမွ အားယူ၍ နားေထာင္သည္။

‘ၿပီးေတာ့ သူက ေျပာတယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆးေနပါလို႔ နင့္ မေလးကို ေျပာလုိက္တဲ့၊ သူ စစ္တပ္ထဲက

ျမင္းတစ္ေကာင္ ျပန္ခုိးယူလာခဲ့မယ္တဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔ည မတုိင္ခင္ တစ္ေကာင္ေတာ့ ရေအာင္ ခုိးမယ္တဲ့၊ ပစ္သတ္ခ်င္လည္း

392

ပစ္သတ္ေပ့ေစတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ရယ္ၿပီး အိမ္ကို ျမန္ျမန္ ျပန္တဲ့၊ ကၽြန္မ ျပန္ခါနီးေတာ့ ဝုန္းခနဲ အသံႀကီး ၾကားလုိက္ရေတာ့ ကၽြန္မလည္း လန္႔သြားတာေပါ့၊ ဒီေတာ့ သူက ယန္ကီေတြ မယူႏုိင္ေအာင္ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္ေတြကို စစ္သားေတြက ေဖာက္ခြဲ ပစ္ေနတာတဲ့၊ ကိစၥ မရွိပါဘူးတဲ့၊ ၿပီးေတာ့’

‘သူ လာမွာလား၊ ျမင္း ပါမွာတဲ့လား၊ သိခ်င္တာ ျမန္ျမန္ ေျပာစမ္းပါ’



‘ယူလာမယ္ ေျပာတာပဲ’



စကားလက္ ယခုမွ အလံုးႀကီး က်သြားသည္။ ျမင္း ရွိလွ်င္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ မရအရ ယူမည္မွာေသ်ာသည္။

ရက္ ဘတ္တလာက ၾကံရည္ဖန္ရည္ ရွိသည္။ ဤအ႐ႈပ္အေထြးမ်ိဳးက ကယ္ႏုိင္လွ်င္ ရက္ ဘတ္တလာကို ခြင့္လႊတ္ႏုိင္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာရွိလွ်င္ ဘာမွ် ေၾကာက္စရာ မလိုေတာ့။ သူတုိ႔ကို ကာကြယ္မည္ မုခ်။ ရက္ ဘတ္တလာကို ဘုရားမပါေစဟု ဆုေတာင္းမိသည္။ စကားလက္ တျခား ဘာမွ် မၾကည့္ႏုိင္။ မိမိတို႔ လံုျခံဳေရးကိုသာ ၾကည့္သည္။

‘သြား ဝိတ္ကေလးကို ႏိႈးၿပီး အဝတ္အစား လဲေပးထား၊ တို႔ အဝတ္အစား တခ်ိဳ႕လည္း ထုပ္ထား၊ ေသတၱာ ခပ္ေသးေသး

တစ္လံုးႏွင့္ထည့္၊ ေျပာင္းမယ္ ေရႊ႕မယ္ဆိုတာ မီလာနီကို ဘာမွ် မေျပာႏွင့္၊ ၾကားလား၊ ကေလးေလးကို မ်က္ႏွာသုတ္ ပဝါ သံုးေလးထည္ေလာက္ ပတ္ထား၊ သူတို႔ အဝတ္အစား တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ထုပ္ထား’

ပရဇၨီ မသြားေသး။ သူ႕အနားတြင္ တရစ္သီသီ လုပ္ေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက မ်က္သား အျဖဴေတြ လႊမ္းေနသည္။

စကားလက္က တြန္းလႊတ္၏။

‘သြား ျမန္ျမန္ လုပ္ခ်ည္စမ္း’



ပရဇၨီက ယုန္ကေလး တစ္ေကာင္လို ထြက္သြားသည္။



မီလာနီထံသို႔ သြား၍ အားေပးသင့္သည္။ ျပင္းထန္လာသည့္ ေပါက္ကြဲသံမ်ား၊ မီးေရာင္မ်ားေၾကာင့္ မီလာနီ

လန္႔ေနလိမ့္မည္။ အသံမ်ားက ကမာၻပ်က္သည့္ႏွယ္ ဆူညံေနသည္။

သို႔ရာတြင္ ထိုအခန္းထဲသို႔ စကားလက္ ျပန္မသြားခ်င္ေသး။ ေဒၚေလး ပစ္တီ မာကြန္သို႔ ယူမသြားဘဲ ခ်န္ပစ္ခဲ့သည့္

ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္မ်ား၊ ဇြန္းခက္ရင္းမ်ားကို ထုပ္ပိုးရန္ စိတ္ကူးရသျဖင့္ ထမင္းစားခန္းသို႔ ဆင္းလာခဲ့၏။ ထမင္းစားခန္းသို႔ ေရာက္လွ်င္ လက္ေတြ တုန္ေနသျဖင့္ ပန္းကန္သံုးခ်ပ္ ကြဲသြားသည္။ အသံဗလံမ်ားကို နားေထာင္ရန္ ဆင္ဝင္သို႔ ထြက္လာၿပီး တစ္ဖန္ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ျပန္ဝင္လာျပန္သည္။ ဇြန္းေတြ ခက္ရင္းေတြ လြတ္က်ကာ ၾကမ္းျပင္တြင္ ျပန္႔က်ဲေနသည္။ ဘာမွ် ကုိင္တြယ္၍ မရ။ အေရးထဲတြင္ ေျခသုတ္ဖံုကို တုိက္မိ၍ လဲက်သြားေသးသည္။ နာက်င္သည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏုိင္။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထသည္။ အေပၚထပ္တြင္ ပရဇၨီကလည္း တိရစၧာန္႐ုိင္း တစ္ေကာင္လို တဒုန္းဒုန္း ေျပးသည္။

စကားလက္ ဆင္ဝင္သို႔ အႀကိမ္ တစ္ဒါဇင္ေျမာက္ ထြက္ျပန္သည္။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္မူ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ားကို

ထုပ္ပိုးရန္ ႀကိဳးစားျခင္း မျပဳေတာ့။ စကားလက္ ထုိင္သည္။ ဘာကိုမွ် ထုပ္ပိုးရန္ မျပင္ေတာ့။ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ရင္း ရက္ ဘတ္တလာကို ေစာင့္ရန္မွအပ ဘာမွ် လုပ္၍ မျဖစ္ေတာ့။ ရက္ ဘတ္တလာက လာခဲလွသည္။ အတန္ၾကာတြင္ လမ္းထိပ္ဆီမွ

393

ဆီမထည့္သည့္ လွည္းဝင္႐ုိးသံ တကၽြီကၽြီႏွင့္ အသံမမွန္ေသာ ျမင္းခြာသံ ခပ္ေလးေလးကို ၾကားရ၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျမန္ျမန္ မေမာင္းရသနည္း။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျမင္းကို ေႏွးေႏွး ေမာင္းလာရသနည္း။

အသံက တျဖည္းျဖည္း နီးလာသည္။ မတ္တတ္ရပ္၍ ရက္ ဘတ္တလာအမည္ကို ေခၚၾကည့္၏။ လွည္း ခပ္ေသးေသး

တစ္စီးေပၚမွ ဆင္းသည္ကို ျမင္ရၿပီး ဝင္းတံခါး ဖြင့္သံကို ၾကားရသည္။ သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ရၿပီ။ မီးေရာင္တြင္ သူ႕ တစ္ကိုယ္လံုးကို ျမင္ရၿပီ။ ကပြဲ တစ္ပြဲသို႔ သြားသည့္ႏွယ္ က်က်နန ဝတ္ထားသည္။ ပံုက်က် ခ်ဳပ္ထားသည့္ ကုတ္အက်ႌ အျဖဴ၊ ေဘာင္းဘီအျဖဴ၊ မီးခုိးေရာင္

ကင္းေျခလိုက္ထားသည့္

ခါးျပတ္အက်ႌျဖင့္။

အျပားႀကီးႀကီး

ပနားမား

ျမက္ဦးထုပ္ကို

ခပ္ေစာင္းေစာင္း

ေဆာင္းထားသည္။ ခါးပတ္တြင္ ဆင္စြယ္ လက္ကုိင္တပ္ ေျပာင္းရွည္ ပစၥတို ေသနတ္ႏွစ္လက္ကို ထုိးထားသည္။ ယမ္းေတာင့္က ကုတ္အက်ႌအိတ္ ႏွစ္ဖက္ အျပည့္။

ရက္ ဘတ္တလာက ေတာတြင္းသား လူ႐ုိင္းတစ္ေယာက္လို ေပါ့ပါး ဖ်တ္လတ္စြာ ေလွ်ာက္လာ၏။ သူ႕ေခါင္းက

လူ႐ုိင္းဘုရင္ တစ္ပါး၏ ေခါင္းလို ေမာ့လ်က္။ စကားလက္တို႔တစ္ေတြ တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ရသည့္ အႏၲရာယ္ အသြယ္သြယ္သည္ သူ႕အဖို႔

ေပ်ာ္စရာ၊

အူရႊင္စရာ

ေဆးတစ္ခြက္ကဲ့သို႔

ျဖစ္ေနသည္။

ညိဳေမွာင္ေသာ

သူ႕မ်က္ႏွာေပၚတြင္

သတိထား

ခ်ဳပ္တည္းထားရသည့္ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ၊ အၾကင္နာ ကင္းမႈတို႔က အထင္းသား ေပၚေနသည္။

႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ

ျဖစ္သည္ကို

ေက်နပ္အားရသည့္ႏွယ္

သူ႕မ်က္လံုး

နက္နက္မ်ားက

ေတာက္ပေနၾက၏။

ေပါက္ကြဲသံမ်ားႏွင့္ မီးေတာက္မ်ားကို ကေလး ကစားစရာမ်ား ေအာက္ေမ့ေနသည္ေလာ မဆုိႏုိင္။ ေလွကားထစ္မ်ားကို တက္လာသည့္ အခါတြင္ စကားလက္က ထ၍ ႀကိဳသည္။ စကားလက္ မ်က္ႏွာက ျဖဴေရာ္ကာ မ်က္လံုး စိမ္းစိမ္းမ်ားက ေတာက္ပေနၾကသည္။

‘မဂၤလာညပါေနာ္’ ဦးထုပ္ကို ဖ်တ္ခနဲ ဟန္ပါပါ ဆြဲခၽြတ္၍ အသံဝဲဝဲျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ‘ရာသီဥတုကလည္း

အေတာ္ပဲ၊ ခရီးေလး ဘာေလး ထြက္ခ်င္လို႔ဆို’

‘မေနာက္ႏွင့္ ရွင္၊ ေနာက္ရင္ စကားလက္ စကားမေျပာခ်င္ဘူး’



စကားလက္ အသံက တုန္ေနသည္။



‘ေၾကာက္တယ္လို႔ေတာ့ မေျပာႏွင့္ေနာ္’



ရက္

ဘတ္တလာက

အံ့အားသင့္ဟန္

ေဆာင္၍

ျပံဳးသည္။

စကားလက္

သူ႕ကို

ေလွကားထစ္ေပၚက

တြန္းခ်လုိက္ခ်င္သည္။

‘ဟင့္အင္း၊ စကားလက္ ေၾကာက္တယ္၊ ေၾကာက္လုိက္တာမွ ေသမတတ္ပဲ၊ ရွင္လည္း စဥ္းစားဉာဏ္ရွိရင္ ေၾကာက္မွာပဲ၊

ကဲ ရွင္၊ သိပ္ စကားေျပာခ်ိန္ မရဘူး၊ ကၽြန္မတုိ႔ ဒီက ေရႊ႕မွ ျဖစ္မယ္’

‘ဒါေတာ့ ကေလးမ သေဘာေပါ့၊ ေနစမ္းပါဦး၊ ဒီက ေရႊ႕မယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ကို သြားမယ္စိတ္ကူးလို႔လဲ၊ က်ဳပ္ ဒီကို

လာတာ သက္သက္မယ့္ လာစံုစမ္းတာ၊ မင္းတုိ႔ ဘယ္သြားဖို႔ စိတ္ကူးသလဲလို႔ လာေမးတာ၊ ေျမာက္ဘက္ကို သြားလို႔

394

မရဘူး၊ ေတာင္ဘက္ကို သြားလို႔ မရဘူး၊ အေရွ႕ဘက္ႏွင့္ အေနာက္ဘက္ကိုလည္း သြားလို႔ မရဘူး၊ ေလးဖက္ ေလးတန္မွာ ယန္ကီေတြ ေရာက္ေနၿပီ၊ ယန္ကီေတြ မေရာက္တဲ့ လမ္းဆိုလို႔ တစ္လမ္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ အဲဒီ လမ္းမွာ ျပည္နယ္တပ္ေတြ ဆုတ္ေနတယ္၊ ဒီလမ္းကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ဖြင့္ေပးမွာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီးရဲ႕တပ္က ေက်ာက္စရစ္ကုန္း ရြာနားမွာ ေနာက္ဖ်ားတပ္ တုိက္ပြဲေတြ

တုိက္ေပးၿပီး ရန္သူကို

တားထားတယ္၊ ျပည္နယ္က

တပ္တစ္တပ္လံုး ဆုတ္မၿပီးခင္

ဒီလမ္းကို ရန္သူသိမ္းမသြားေအာင္ ဆိုပါေတာ့၊ အဲဒီလမ္း အတုိင္းလုိက္ရင္ စစ္တပ္က မင္း ျမင္းရထားကို ဆီးသိမ္းမွာပဲ၊ ျမင္းသိမ္း႐ံုေလာက္ဆိုရင္ ကိစၥမရွိဘူး၊ က်ဳပ္ ေနာက္ထပ္ တစ္ေကာင္ ခုိးေပးလို႔ရေသးတယ္၊ ကဲ မင္း ဘယ္လိုလုပ္ ထြက္မလဲ၊ ဘယ္သြားမလဲ’

စကားလက္ တုန္ေနသည္။ နားေထာင္ေနရသည့္တုိင္ သူ႕စကားမ်ားကို မၾကား။ သို႔ရာတြင္ သူက ေမးလုိက္သည့္အခါ၌

သူ သြားရမည့္ ေနရာကို စကာလက္ ခ်က္ခ်င္း သတိရလိုက္၏။ သူ႕အဖို႔ သြားစရာ တစ္ေနရာသာ ရွိသည္ မဟုတ္ေလာ။

‘စကားလက္ အိမ္ကို ျပန္မယ္’



‘အိမ္ကို ဘယ္လဲ၊ ၿမိဳင္သာယာကိုလား’



‘ဟုတ္တယ္၊ ၿမိဳင္သာယာကိုပဲ ျပန္ရမွာေပါ့၊ ျမန္ျမန္လုပ္ပါ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာရယ္’



ရက္ ဘတ္တလာက စိတ္ေဖာက္ျပန္သြားသူကို ၾကည့္သည့္ႏွယ္ သူ႕ကို ၾကည့္၏။



‘ၿမိဳင္သာယာကို ျပန္မယ္ ဟုတ္လား၊ ၾကံႀကီးစည္ရာကြယ္၊ ကေလးမရယ္၊ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုမွာ တစ္ေန႔လံုး တုိက္ပြဲေတြ

ျဖစ္ေနတယ္၊ ေက်ာက္စရစ္ကုန္းက ေတာင္ဘက္ ဆယ္မုိင္ ေျမာက္ဘက္ ဆယ္မုိင္ တစ္ေလွ်ာက္ စစ္တပ္ေတြခ်ည္းပဲ၊ ဂ်ဳန္းဘာ႐ုိ ၿမိဳ႕ထဲမွာေတာင္ တုိက္ပြဲေတြျဖစ္ေနတာ၊ ခုအခ်ိန္ဆိုရင္ ၿမိဳင္သာယာကိုေတာင္ ယန္ကီေတြ သိမ္းၿပီးေလာက္ၿပီ၊ တစ္နယ္လံုး ဆိုပါေတာ့ေလ၊ ဘယ္မွာ ေရာက္ေနတယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္သူမွ အတိအက် မေျပာႏုိင္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီနား တစ္ဝုိက္မွာ ရွိတာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္၊ ဒီၾကားထဲက မင္း ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ျပန္လို႔ျဖစ္မွာလဲ၊ ယန္ကီ စစ္တပ္ႀကီး ၾကားထဲက ျဖတ္သြားမလို႔လား’

‘ဟင့္အင္း စကားလက္ ျပန္ခ်င္တယ္၊ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္၊ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ရမယ္’



‘ေတာ္ေတာ္ ႐ူးတဲ့ ကေလးမပဲ’ သူ႕အသံက ခပ္ျမန္ျမန္ ခပ္ျပတ္ျပတ္။ ‘အဲ့ဒီလမ္းက ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ျပန္လို႔ရမလဲ၊

ယန္ကီစစ္တပ္ႏွင့္ မတုိးဘူးထား၊ ေတာထဲမွာ ႏွစ္ဖက္စစ္တပ္က တပ္ေျပးေတြ၊ သင္းကြဲလာတဲ့ တပ္သားေတြခ်ည္းပဲ၊ က်ဳပ္တို႔ တပ္ေတြလည္း ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုက ဆုတ္လာၾကရၿပီ၊ ယန္ကီေတြႏွင့္ ေတြ႔ေတြ႔ ျပည္နယ္တပ္ႏွင့္ ေတြ႔ေတြ႔ မင္း ျမင္းကို သိမ္းမွာ ေသခ်ာတယ္၊ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ ဆုတ္သြားတဲ့ စစ္တပ္ေနာက္က ေနၿပီး မက္ဒိုးနားလမ္းအတုိင္း လုိက္သြားရင္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ ခပ္လွမ္းလွမ္း မျမင္ရတဲ့ ေနရာက လိုက္မွ၊ အေမွာင္ကို ခုိၿပီး လုိက္မွ ျဖစ္မွာ၊ ၿမိဳင္သာယာကိုေတာ့ ျပန္လို႔ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ဟိုေရာက္ရင္လည္း မင္း ျပာပံုပဲ ေတြ႔ရမွာပဲ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ မင္းကို မျပန္ေစခ်င္ဘူး၊ ျပန္ဖို႔ စိတ္ကူးတာဟာ သက္သက္မယ့္ အ႐ူးထတာပဲ’

‘ဟင့္အင္း၊ စကားလက္ ျပန္ရမယ္’ စကားလက္က ေျပာသည္။ ‘အိမ္ကုိ ျပန္မယ္၊ စကားလက္ကို မတားႏွင့္၊ ျပန္ရမယ္၊

395

ေမေမ့ကို သြားၾကည့္ရမယ္၊ စကားလက္ကို ရွင္ တားရင္ ရွင့္ကို အသတ္ပဲ၊ စကားလက္ကေတာ့ ေရာက္ေအာင္ ျပန္ရမွာပဲ’

ထိတ္လန္႔ျခင္း၊ ကေယာင္ကတမ္းျဖစ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ မ်က္ရည္မ်ားသည္ ပါးျပင္ေပၚသို႔ စီးက်လာ၏။



‘ျမင္းတို႔ ရထားတို႔ မရရင္လည္း ေျခက်င္ျပန္မွာပဲ’



စကားလက္ သူ႕ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေရာက္သြားသည္။ စိုစြတ္သည့္ သူ႕ပါးျပင္က ရက္ ဘတ္တလာ၏ ရွပ္အက်ႌ ရင္ဘတ္တြင္

ကပ္ေနသည္။ သူ႕ရင္ကို လက္သီးျဖင့္ ထုေနသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက ပြေယာင္းေနသည့္ စကားလက္ ေခါင္းမွ ဆံပင္မ်ားကို တဖြဖြ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ သူ႕အသံက ႏူးညံ့ ခ်ိဳသာေနသည္။ ႏူးညံ့လြန္း၊ ခ်ိဳသာလြန္း၊ သေရာ္သံ ကင္းမဲ့လြန္းသျဖင့္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ အသံဟု မထင္။ ဘရန္ဒီနံ႔၊ ေဆးျပင္းလိပ္နံ႔၊ ျမင္းနံ႔ႏွင့္ ေယာက်္ားနံ႔ တစ္မ်ိဳး ထြက္ေနသည့္ ရဲစြမ္းသတၱိရွိေသာ အျခား လူစိမ္းတစ္ေယာက္၏ အသံေလာဟုပင္ ထင္ရ၏။ ဤအနံ႔မ်ားေၾကာင့္ စကားလက္ ေဖေဖ့ကို သြား၍ အမွတ္ရသည္။

‘ကဲ ကဲ၊ တိတ္ပါ ကေလးမရယ္၊ ငိုမေနပါႏွင့္၊ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမာတဲ့ ကေလးမပဲ၊ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ျပန္ရမွာေပါ့၊

စိတ္ခ်၊ ျပန္ရေစ့မယ္၊ မငိုႏွင့္ေတာ့’

သူ႕အသံက

တိုးတိတ္

ညင္သာသည္။

သူ႕ဆံပင္ကို

တစ္ခုခု

ပြတ္သပ္သြားသည္ဟု

ထင္လုိက္ရ၏။

သူ႕

ႏႈတ္ခမ္းမ်ားေလာ မေျပာတတ္။ ရက္ ဘတ္တလာက ႏူးညံ့ေနသည္။ သိမ္ေမြ႔ေနသည္။ သူ႕ ရင္ခြင္ထဲတြင္ တစ္သက္လံုး ေနသြားလိုက္ခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္လာသည္။ ဤမွ် သန္မာသည့္ လက္ထဲတြင္ တစ္သက္လံုး ေနသြားလုိက္ခ်င္စိတ္ပင္ ေပါက္လာသည္။ ဤမွ် သန္သည့္ လက္ေမာင္းမ်ားျဖင့္ သူ႕ကို ေပြ႔ထားမည္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္အရာမွ် သူ႕ကို အႏၲရာယ္ မျပဳႏုိင္ေတာ့။

ရက္ ဘတ္တလာက အိတ္ကပ္ကို စမ္းႏိႈက္ၿပီး လက္ကုိင္ပဝါကို ထုတ္၍ မ်က္ရည္ သုတ္ေပး၏။



‘ကဲ ကဲ၊ ကေလးေလးမ်ားလို ႏွပ္ကေလး ဘာေလး ညႇစ္လုိက္စမ္းပါဦး’ မ်က္လံုး ရီရီျဖင့္ ေျပာ၏။ ‘ၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္စရာ

ရွိသလဲဆိုစမ္း၊ လုပ္စရာရွိတာ ျမန္ျမန္လုပ္ရမယ္၊ အခ်ိန္ မရွိဘူး’

စကားလက္ သူ ခုိင္းသည့္အတုိင္း ႏွပ္ညႇစ္သည္။ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူ႕ကို ဘာေျပာရမွန္းမသိ။

ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက လႈပ္ရြကာ သူ႕ကို အားကိုးတႀကီး ေမာ္ၾကည့္ေနသည္ကို ျမင္သည့္အခါတြင္ ရက္ ဘတ္တလာက စေျပာသည္။

‘မီလာနီက ဒီေန႔ပဲ မ်က္ႏွာျမင္ၿပီးတာ မဟုတ္လား၊ သူ႕ကိုေတာ့ ေခၚလို႔ မျဖစ္ဘူး ထင္တယ္၊ လမ္းခရီးက နည္းတဲ့ ခရီး

မဟုတ္ဘူး၊ ႏွစ္ဆယ့္ငါးမုိင္၊ လွည္းကလည္း လွည္းၾကမ္းႀကီး၊ သူ႕ကို ေဒၚေဒၚမိတို႔ႏွင့္ ထားခဲ့ရင္ေကာ’

‘ေဒၚေဒၚမိတို႔က အိမ္မွာ မရွိေတာ့ဘူး၊ စကားလက္ သူ႕ကို ထားခဲ့လို႔ မျဖစ္ဘူး’



‘ဒါျဖင့္ရင္ေတာ့ ဒီလွည္းႏွင့္ပဲ တင္ေပါ့၊ ဟို ကပၸလီမေလးေကာ’



‘အေပၚထပ္မွာ၊ အဝတ္အစားေတြ ေသတၱာထဲ ထည့္ေနတယ္’



‘ေသတၱာ၊ ဒီလွည္း ေသးေသးကေလးေပၚ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီး ေသတၱာေတြ တင္လို႔ ရမွာလဲ၊ မင္းတို႔ေတာင္

396

က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း လိုက္ရမွာ၊ ဒီထဲ လွည္းဘီးက ကၽြတ္လုကၽြတ္ခင္ရယ္၊ ကပၸလီမေလးကို ေခၚၿပီး ငွက္ေမြးေမြ႔ရာ ေသးေသး တစ္ခ်ပ္ လွည္းေပၚမွာ ခင္းခုိင္းပါ’

စကားလက္ မလႈပ္။ ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ လက္ေမာင္းကို ဆြဲမလိုက္သည္။ သူ႕ကိုယ္ထဲမွ ခြန္အားသည္

စကားလက္ ကိုယ္ထဲသို႔ ကူးစက္လာသည္ထင္ရ၏။ သူ႕လို ေအးေဆး တည္ၿငိမ္စြာ ေနႏုိင္လွ်င္ မည္မွ် ေကာင္းမည္နည္း။ ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ကို အိမ္ထဲသို႔ သြားရန္ ေျပာသည္။ စကားလက္က သူ႕ကို ရပ္ၾကည့္ေန၏။ ေလွာင္ေျပာင္သည့္ အျပံဳးသည္ ရက္ ဘတ္တလာ၏ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ေပၚလာသည္။

‘ဩ၊ မင္းကိုယ္မင္း သူရဲေကာင္းမႀကီး ဆို၊ ဘယ္ ေယာက်္ားကိုမွ မေၾကာက္ဘူး ဆို’



ရက္ ဘတ္တလာက ႐ုတ္တရက္ ရယ္ပစ္လုိက္ကာ သူ႕လက္ေမာင္းကို လႊတ္ခ်၏။ စကားလက္ ခံျပင္းသြားသည္။



‘မေၾကာက္ပါဘူး’



‘အင္း၊ မေၾကာက္တာ မေၾကာက္တယ္၊ လူကေတာ့ မူးေမ့ၿပီး လဲသြားေတာ့မယ္၊ ဒါပဲေနာ္၊ က်ဳပ္မွာ ႐ႉေဆးဘူး မပါဘူး’



စကားလက္ ေျခေထာက္ကို ေဆာင့္သည္။ တျခား လုပ္စရာ မရွိေတာ့။ စကား မေျပာေတာ့ဘဲ မီးအိမ္ကို

ေကာက္ကုိင္ကာ အေပၚထပ္သို႔ တက္ရန္ ျပင္၏။ ရက္ ဘတ္တလာက ေနာက္က တက္လုိက္လာသည္။ တစ္ေယာက္တည္း ခပ္တုိးတုိး ရယ္ေနသံကို ၾကားရသည္။ သူ႕ ရယ္သံေၾကာင့္ စကားလက္ ေက်ာစိမ့္သြားသည္။ ဝိတ္ကေလး၏ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ ပရဇၨီ၏ ေပါင္ေပၚတြင္ ထိုင္လ်က္ ႀကိဳ႕ထုိးေနသည္။ အဝတ္အစား မလဲရေသး။ ပရဇၨီက တအီအီ ငိုလ်က္။ ဝိတ္ကေလး၏ အိပ္ရာေပၚက ငွက္ေမြး ေမြ႔ရာက ငယ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပရဇၨီက ဝိတ္ကေလးကို ခ်ကာ ငွက္ေမြး ေမြ႔ရာကို ေအာက္သို႔ သယ္သြား၏။ ဝိတ္ကေလးက ေနာက္က တေကာက္ေကာက္ ပါသြားသည္။ အသစ္အဆန္း တစ္ခုကို ေတြ႔လုိက္ရသျဖင့္ ႀကိဳ႕ထိုးေပ်ာက္သြားသည္။

‘လာေလ’



စကားလက္က မီလာနီ အခန္းဘက္သို႔ ေခၚသြားသျဖင့္ ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ေနာက္က လုိက္လာသည္။

လက္တြင္ ဦးထုပ္ကုိင္လ်က္။

မီလာနီက လည္ပင္းအထိ ေစာင္ျခံဳကာ အိပ္ရာေပၚတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ လဲွေနသည္။ မ်က္ႏွာက လူေသလို

ျဖဴေရာ္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ေဟာက္ပက္၍ မ်က္ကြင္းညိဳလ်က္ ရွိသည့္ မ်က္လံုးမ်ားကမူ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေနသည္။ သူ႕ အိပ္ခန္းထဲတြင္ ရက္ ဘတ္တလာကို ျမင္လုိက္ရသည့္အခါတြင္ အံ့ဩဟန္ မရွိ။ ဝင္ေနက် ထြက္ေနက် ျဖစ္သည့္ႏွယ္ ေအးေအးေဆးေဆး။ မီလာနီက ႀကိဳးစား၍ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ျပံဳးသည္။ သို႔ရာတြင္ အျပံဳးသည္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္သို႔ မေရာက္မီ လမ္းတြင္ ေပ်ာက္သြား၏။

‘စကားလက္တို႔ ၿမိဳင္သာယာကို ျပန္မယ္ မီလာနီ’ စကားလက္က ခပ္သြက္သြက္ ေျပာသည္။ ‘ယန္ကီေတြ

ေရာက္လာၾကေတာ့မယ္၊ ဗိုလ္ႀကီး ဘက္တလာက လုိက္ပို႔ေပးလိမ့္မယ္၊ ခုေတာ့ ဒီ တစ္နည္းပဲ ရွိေတာ့တယ္ မီလာနီ’

397



မီလာနီက အားယူ၍ ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ ကေလးကို လက္ၫိႈးထုိးျပသည္။ စကားလက္က ကေလးကို ေကာက္ခ်ီကာ

မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါ ထူထူျဖင့္ ပတ္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာက ခုတင္အနားသို႔ ေလွ်ာက္လာ၏။

‘မီလာနီ ဘာမွ မျဖစ္ေစရဘူးေနာ္၊ စိတ္ခ်’ သူက ခပ္တုိးတုိး ေျပာကာ ေအာက္က အိပ္ရာခင္းကို မီလာနီ ကိုယ္ေပၚသို႔

ပတ္လုိက္သည္။ ‘က်ဳပ္ လည္ပင္းကို ဖက္ႏုိင္ပါ့မလား၊ ဖက္ၾကည့္စမ္း’

မီလာနီက အားယူ၍ သူ႕လည္ပင္းကို ဖက္၏။ သို႔ရာတြင္ လက္ႏွစ္ဖက္က ျပဳတ္က်လာသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက

ကိုယ္ကို ေရွ႕သို႔ ကုိင္း၍ ပခံုးေအာက္ႏွင့္ ဒူးေအာက္ကို လက္တစ္ဖက္စီ လွ်ိဳသြင္းၿပီး အသာေပြ႔ယူလုိက္သည္။ မီလာနီက ညည္းၫူျခင္း မရွိ။ သို႔ရာတြင္ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းက်ပ္စြာ ကိုက္ရင္း မ်က္ႏွာပို၍ ျဖဴေရာ္သြားသည္ကို စကားလက္ ျမင္လုိက္ရ၏။ စကားလက္က မီးအိမ္ကို ေျမႇာက္ျပၿပီး ေရွ႕မွ ထြက္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာက ေနာက္က လိုက္မည္အျပဳ မီလာနီက နံရံဘက္ကို အားယူ၍ လက္ၫိႈးထိုးျပ၏။

‘ဘာလဲ ဟင္’



ရက္ ဘတ္တလာက ႏူးညံ့တုိးတိတ္စြာ ေမးသည္။



‘ဟိုမွာ၊ ဟုိမွာ’ မီလာနီက အႏုိင္ႏုိင္ အားယူကာ လက္ၫိႈးထုိးျပသည္။ ‘ခ်ားလ္ရယ္’



ရက္ ဘတ္တလာက မီလာနီကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ မီလာနီ ကေယာင္ကတမ္း ေျပာေနသည္ဟု ထင္လိုက္သည္။

စကားလက္က သူ ဆိုလိုသည့္ အဓိပၸာယ္ကို နားလည္သျဖင့္ စိတ္တိုသြားသည္။ ပစၥတိုႏွင့္ ဓားလြယ္ေအာက္တြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ ခ်ားလ္၏ ဓာတ္ပံုကို ျဖဳတ္ရန္ ေျပာေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း စကားလက္ သိသည္။

‘ဓားလြယ္ေရာ ျဖဳတ္ခဲ့ပါေနာ္’



‘ျဖဳတ္ခဲ့မယ္၊ ျဖဳတ္ခဲ့မယ္’



စကားလက္က ရက္ ဘတ္တလာကို ေအာက္ထပ္ေရာက္ေအာင္ မီးျပေပးခဲ့ၿပီးေနာက္ အိမ္ေပၚသို႔ ျပန္တက္လာကာ

ဓားလြယ္ႏွင့္ ပစၥတို ခါးပတ္ကို ျဖဳတ္သည္။ သူ႕လက္ထဲတြင္ ကေလးေရာ၊ မီးအိမ္ေရာ၊ ဓားလြယ္ေရာ၊ ပစၥတိုေရာ ႐ႈပ္ေနေတာ့မည္။ ဪ မီလာနီ။ ေသတြင္းက ထြက္ၿပီးကာစ ယန္ကီေတြ ေရာက္လာသည့္ၾကားကပင္ သူ႕အစ္ကို ခ်ားလ္၏ ပစၥည္းမ်ားကို အမွတ္ရလိုက္ေသးသည္။

ခ်ားလ္၏ ဓာတ္ပံုကို ျဖဳတ္ယူလာသည့္အခါတြင္ ခ်ားလ္၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မိသည္။ ခ်ားလ္၏ ညိဳလဲ့သည့္

မ်က္လံုးမ်ားက သူ႕ကို ၾကည့္ေနၾက၏။ စကားလက္ ခဏ ရပ္၍ သူ႕ကို ၾကည့္ေနၾက၏။ စကားလက္ ခဏ ရပ္၍ သူ႕ ႐ုပ္ပံုကို ၾကည့္သည္။ တစ္ခါက သူ႕လင္၊ သူ႕ေယာက်္ား ျဖစ္ခဲ့သူ။ သူ႕ေဘးတြင္ ညေပါင္း အနည္းငယ္ ယွဥ္တြဲ အိပ္ခဲ့ဖူးသူ။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ညိဳလဲ့ေသာ မ်က္လံုးမ်ား ရွိသည့္ သားကေလး တစ္ေယာက္ကို ေပးခဲ့သူ။ သူ႕ကို စကားလက္ ေမ့သလို ျဖစ္ေနၿပီ။

လက္ထဲက ကေလးငယ္က လက္သီးဆုပ္ကေလးမ်ားကို ယမ္းကာ အူဝဲသံ တုိးတုိးျဖင့္ ငိုသည္။ စကားလက္ သူ႕ကို

398

ငံု႔ၾကည့္၏။ အက္ရွေလ၏ သားငယ္ဟု ပထမဆံုး အႀကိမ္ သေဘာေပါက္လာသည္။ သူ႕သားကေလး၊ သူႏွင့္ အက္ရွေလတို႔၏ သားကေလး ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု ဆုေတာင္းမိသည္။

ေလွကားမွ ေျပးတက္လာသည့္ ပရဇၨီထံ ကေလးကို လွမ္းေပးလုိက္သည္။ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆင္းလာခဲ့ၾက၏။ မီးအိမ္မွ

အေရာင္ေၾကာင့္ နံရံတြင္ အရိပ္ေတြ လႈပ္ေနၾကသည္။ ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲတြင္ ဦးထုပ္ကေလး တစ္လံုးကို ေတြ႔သျဖင့္ စကားလက္က ေကာက္ေဆာင္းကာ ေမးသုိင္း ဖဲႀကိဳးမ်ားကို ခပ္သုတ္သုတ္ ခ်ည္လုိက္သည္။ ဝမ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ မီလာနီေဆာင္းသည့္ ဦးထုပ္ကေလး ျဖစ္သည္။ ဦးထုပ္က စကားလက္ ေခါင္းႏွင့္ မေတာ္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအရာမ်ားကို မစဥ္းစားမိ။

အိမ္အျပင္သို႔ ထြက္ကာ ေအာက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ မီးအိမ္ကိုလည္း ကိုင္ရသည္။ ဓားလြယ္ကိုလည္း ေျခေထာက္ႏွင့္

မ႐ုိက္မိေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရသည္။ မီလာနီက လွည္းေနာက္ပုိင္းတြင္ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး အိပ္ေနသည္။ သူ႕ေဘးတြင္ ဝိတ္ကေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါပတ္ထားသည့္ ကေလးငယ္တို႔ ရွိသည္။ ပရဇၨီက လွည္းေပၚတက္ၿပီး ကေလးငယ္ကို ေပြ႔ထားလုိက္၏။

လွည္းက တကယ့္ ေသးေသးကေလး။ ေဘးက လွည္းနံရံ တုိင္မ်ားကလည္း ခပ္နိမ့္နိမ့္ကေလး။ လွည္းဘီးမ်ားက

အထဲသို႔ ျပန္ဝင္ေနကာ လည္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကၽြတ္ထြက္ေတာ့မည့္ပံု။ ျမင္းကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ၿပီး စကားလက္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ျမင္းက ျမင္းပိန္ကေလး။ ေခါင္းက ေရွ႕ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ၾကားထဲ ေရာက္ေအာင္ ငုိက္က်ေနသည္။ သူ႕ေက်ာကုန္းက ကုန္းေပါက္သျဖင့္ အနာေတြ ျပည့္ေနသည္။ အသက္႐ႉသံကလည္း ျမင္း အသက္႐ႉသံမ်ိဳး မဟုတ္။

‘ျမင္းကေတာ့ ဘုရားစူး မုိးႀကိဳးပစ္ ျမင္းပဲ’ ရက္ ဘတ္တလာက ျပံဳးသည္။ ‘ဇက္တပ္ၿပီး ေမာင္းလိုက္ရင္ လဲေသမယ့္ပံုပဲ၊

ဒါေပမယ့္ ေတြ႔သမွ်ထဲမွာေတာ့ ဒီျမင္းက အေကာင္းဆံုးပဲ၊ တစ္ေန႔က်မွ ဒီျမင္းကို ဘယ္က ေနၿပီး ဘယ္လို ခုိးလာရတယ္၊ ေသနတ္ႏွင့္ ဘယ္လို လွမ္းပစ္ၿပီး ဘယ္လို ထြက္လာတယ္ဆိုတာေလး မင္းကို ေျပာျပရဦးမယ္၊ ဒီ အသက္အရြယ္ရွိၿပီ၊ ဘယ္တုန္းကမွ ျမင္းသူခုိး မျဖစ္ခဲ့ဖူးဘူး၊ မင္းႏွင့္က်မွသာ က်ဳပ္လည္း ျမင္းသူခုိး ျဖစ္ရတာ၊ ခုိးလာရတဲ့ ျမင္းကလည္း ၾကည့္ပါဦး၊ တက္ တက္ က်ဳပ္ တင္ေပးမယ္’

ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕လက္ထဲက မီးအိမ္ကို ယူ၍ ေျမႀကီးေပၚသို႔ ခ်လိုက္သည္။ လွည္းေရွ႕တန္းခံုက သစ္သားတန္း

ေသးေသးကေလး။ ရက္ ဘတ္တလာက စကားလက္ကို ေပြ႔ယူလုိက္ၿပီး ေစြ႔ခနဲ တင္လုိက္သည္။ ေယာက်္ားျဖစ္ရျခင္း၊ ရက္ ဘတ္တလာလို သန္မာေတာင့္တင္းသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ရျခင္းကို စကားလက္ အားက်ေနသည္။ သူ႕ေဘးတြင္ ရက္ ဘတ္တလာ ရွိလွ်င္ စကားလက္ ဘာကိုမွ် မေၾကာက္။ မီးလွ်ံကိုလည္း မေၾကာက္။ အေျမာက္ဆန္ကိုလည္း မေၾကာက္။ ယန္ကီကိုလည္း မေၾကာက္။

ရက္ ဘတ္တလာက စကားလက္ ေဘးထုိင္ခံုတြင္ ဝင္ထုိင္ၿပီး ဇက္ႀကိဳးကို ကုိင္သည္။



‘ခဏ ခဏ’ စကားလက္က ေအာ္သည္။ ‘အိမ္ေရွ႕ တံခါးႀကီးကို ေသာ့ မခတ္ခဲ့မိဘူး’



ရက္ ဘတ္တလာက အားရပါးရ ရယ္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ထဲတြင္ ပိုေနသည့္ ဇက္ႀကိဳးေခါက္ျဖင့္ ျမင္းကို

399

႐ိုက္လုိက္သည္။

‘ဘာကို ရယ္တာလဲ’



‘မင္းကို ရယ္တာေပါ့၊ ေသာ့ခတ္ ထားေတာ့ ယန္ကီေတြက မဝင္ေတာ့ဘူးတဲ့လား’



ျမင္းက တအိအိျဖင့္ ထြက္လာသည္။ လမ္းေဘးတြင္ ခ်ထားခဲ့သည့္ မီးအိမ္ကေလးက တလက္လက္ ေတာက္ေနဆဲ။

အလင္းေရာင္ကေလး ေသးေသးမွ်င္မွ်င္။ ေဝးလာသည္ႏွင့္အမွ် အေရာင္ကေလး တျဖည္းျဖည္း ေသး၍ ေသး၍ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။

မက္မံုပင္ လမ္းမွ အေနာက္ဘက္သို႔ ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ခ်ိဳင့္ေတြ၊ က်င္းေတြထဲတြင္ လွည္းက တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း ေဆာင့္ေနသျဖင့္

ေနာက္ဘက္ မီလာနီထံမွ ညည္းသံေပၚလာ၏။ သူတုိ႔အထက္တြင္ လမ္းေဘးမွ သစ္ပင္မ်ားသည္ အကုိင္းခ်င္း ယွက္ေနၾက၏။ လမ္း တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွ အိမ္ႀကီးမ်ားက တိတ္ဆိတ္ မည္းေမွာင္လ်က္ရွိသည္။ အုတ္ဝင္း ထရံတုိင္ ျဖဴျဖဴမ်ားသည္ အေမွာင္ထဲတြင္ သခ်ႋဳင္းလက္ဝါးကပ္တုိင္မ်ားလို ေဖြးေနသည္။ လမ္းက က်ဥ္းက်ဥ္းကေလး။ လမ္းေဘးတြင္ အုပ္ဆုိင္းေနသည့္ သစ္ပင္မ်ား ၾကားမွ နီရဲေသာ ေကာင္းကင္ကို ျမင္ရသည္။ မီးရိပ္ႀကီးမ်ားက တေစၧမ်ားလို တစ္ခုေနာက္ တစ္ခု လိုက္ေနၾက၏။ မီးခုိးနံ႔က မႊန္သည္ထက္ မႊန္လာၿပီ။ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္မွ ေအာ္သံမ်ား၊ မီးဝါးသံမ်ား၊ စစ္ရထားမ်ား တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း ေမာင္းသံမ်ား စသည့္ အသံမ်ိဳးစံုသည္ ေလထဲတြင္ ေမ်ာပါလာ၏။ ရက္ ဘတ္တလာက ျမင္းဇက္ကို ဆြဲကာ လမ္းတစ္ခုထဲ ခ်ိဳးလုိက္သည္။ ေပါက္ကြဲသံမ်ားသည္ ပို၍ ဆူညံကာ မီးေတာက္မ်ားက ေကာင္းကင္သို႔ ထိုးတက္ေနၾက၏။

‘ေနာက္ဆံုး လက္နက္တင္ ရထား ထင္တယ္’ ရက္ ဘတ္တလာက ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာသည္။ ‘ေတာ္ေတာ္

မုိက္တဲ့ ေကာင္ေတြပဲ၊ ဒီလက္နက္တင္ ရထားေတြကို မနက္ ေစာေစာစီးစီးက ဘာျဖစ္လို႔ ထုတ္မသြားသလဲ မသိဘူး၊ ခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ အဖို႔ သိပ္မေကာင္းဘူးေပါ့၊ ခု က်ဳပ္တို႔ ၿမိဳ႕လယ္ကို မျဖတ္ဘဲ ေဘးက ေကြ႔လာတာ၊ ၿမိဳ႕လယ္ျဖတ္ရင္ မီးေတာက္ႏွင့္ တုိးခ်င္ တုိးမယ္၊ မူးရမ္းေနတဲ့ လူအုပ္ႏွင့္ တိုးခ်င္ တုိးႏုိင္တယ္၊ ၿမိဳ႕လယ္ကို ေကြ႔ေမာင္းရင္ အေနာက္ေတာင္ဘက္ကို လြတ္လြတ္ ကၽြတ္ကၽြတ္ ထြက္ႏုိင္မယ္ ထင္တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ မာရီယက္တာလမ္းကို ျဖတ္ရမွာပဲ၊ ခု လက္နက္ေတြ ေပါက္ကြဲေနတာက မာရီယက္တာ လမ္းတစ္ဝုိက္ကလား မသိဘူး’

‘ဒါျဖင့္၊ ဒါျဖင့္၊ မီးၾကားထဲက ျဖတ္ရမွာေပါ့ ေနာ္’



စကားလက္ အသံ တုန္ေနသည္။



‘ျမန္ျမန္ေမာင္းရင္ေတာ့ လြတ္မွာပါ’



ရက္ ဘတ္တလာက လွည္းေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ လမ္းေဘး ကြက္လပ္ အေမွာင္ထုထဲတြင္ေပ်ာက္သြားသည္။

ျပန္လာသည့္အခါတြင္ သူ႕လက္ထဲ၌ သစ္ကုိင္းတစ္ကုိင္း ပါလာ၏။ ရက္ ဘတ္တလာက ကုန္းေပါက္ေနသည့္ ျမင္းကို သစ္ကုိင္းျဖင့္ မညႇာမတာ ႐ုိက္သည္။ ဤတြင္မွ ျမင္းက ခပ္သြက္သြက္ ေျပးသည္။ အသက္႐ႉသံက ျပင္းေန၏။ လွည္းကလည္း တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း ေဆာင့္သည္။ လွည္းေပၚက လူေတြ အားလံုး ခြက္ထဲထည့္ေခါက္သည့္ အန္စာတံုးမ်ားလို ျဖစ္ေနသည္။ ကေလးငယ္က ငိုသည္။ ပရဇၨီႏွင့္ ဝိတ္ကေလးကလည္း လွည္းရံတုိင္ျဖင့္ ေဆာင့္မိသျဖင့္ ေအာ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီထံမွ ဘာသံမွ် မၾကားရ။

400



မာရီယက္တာ

လမ္းနားသို႔

ေရာက္ေသာအခါ

သစ္ပင္ေတြ

ပါးသြားသည္။

မီးေတာက္ႀကီးမ်ားေၾကာင့္

လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ႏွင့္ အိမ္မ်ားေပၚတြင္ အလင္းေရာင္ထိန္ေနသည္။ ေန႔ခင္းထက္ပင္ လင္းေန၏။ အရိပ္မ်ားသည္ ပံုသဏၭာန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပၚေနၾကသည္။ မုန္တုိင္းထဲက နစ္လုဆဲ သေဘၤာတစ္စင္း၏ စုတ္ျပတ္ေနသည့္ ရြက္မ်ားသဖြယ္ အရိပ္မ်ားသည္ တြန္႔ယွက္ေပြလိမ္ေနၾကသည္။

စကားလက္ ေမး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ေၾကာက္သျဖင့္ ဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္ကိုပင္

သတိမထားႏုိင္။ ခ်မ္းလည္း ခ်မ္းလွၿပီ။ မီးရွိန္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေတြ ပူစပ္ေနသည့္တုိင္ တခိုက္ခိုက္တုန္ေနသည္။ သူ ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းက ငရဲျပည္။ သူ ယခု ငရဲျပည္ ေရာက္ေနၿပီ။ ဒူးသာ တုန္မေနလွ်င္ ဤလွည္းေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ လာခဲ့သည့္ လမ္းအတုိင္း ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ အိမ္သို႔ ျပန္ေျပးခ်င္သည္။ စကားလက္က ရက္ ဘတ္တလာ အနားသို႔ တုိးကာ တုန္ယင္သည့္ လက္မ်ားျဖင့္ သူ႕လက္ေမာင္းကို ကုိင္ထားမိသည္။ အေၾကာက္ေျပလို ေျပျငား၊ အားေပးစကား ၾကားရလို ၾကားရျငား သူ႕မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ မီးေတာက္မွ အေရာင္မ်ားထဲတြင္ သူ႕ေဘးတေစာင္း ပံုသဏၭာန္သည္ ေရွးေဟာင္း ဒဂၤါးျပား တစ္ခုေပၚမွ ေခါင္း႐ုပ္ တစ္႐ုပ္လို ၾကည့္၍ လွသည္။

ရက္စက္ တင္းမာေနသည္။ ပ်က္စီး ယိုယြင္းေနသည္။ သူ႕လက္ေမာင္းကို လာထိသျဖင့္ ရက္ ဘတ္တလာက

လွမ္းၾကည့္ လုိက္သည္။ သူ႕မ်က္လံုးက ေတာက္ပကာ မီးေတာက္မ်ားလို ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနသည္။ ျမင္းကြင္းကို ၾကည့္၍ ေက်နပ္ အားရေနသည့္ႏွယ္ သူတို႔ေရွ႕က ငရဲဘံုႀကီးကို ဝမ္းသာအားရ ႀကိဳဆိုေနသည့္ႏွယ္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္ေနပံု ရသည္။ စက္ဆုပ္ေနပံု ရသည္။

‘ေရာ့’ ရက္ ဘတ္တလာက ခါးၾကားထဲတြင္ ထုိးလာသည့္ ေျပာင္းရွည္ ပစၥတို တစ္လက္ကို ကုိင္လုိက္၏။ ‘အနားကို

ဘယ္သူမွ မကပ္ေပ့ေစႏွင့္၊ လူျဖဴျဖစ္ျဖစ္ လူမည္းျဖစ္ျဖစ္ မင္း ဘက္ကို ကပ္လာရင္၊ ျမင္းဇက္ကို လာဆြဲရင္ တစ္ခါတည္း ပစ္သာခ်လိုက္၊ ေနာက္က်မွ ၾကည့္ရွင္းမယ္၊ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ျမင္းကိုလည္း ပစ္မိဦးမယ္ေနာ္’

‘စကားလက္မွာ ပစၥတို တစ္လက္ ပါပါတယ္’



စကားလက္က သူ႕ခါးၾကားထဲက ပစၥတိုကို စမ္းၾကည့္သည္။ အေရးၾကံဳလာလွ်င္ ေမာင္းကိုပင္ ဆြဲရဲမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း

သူ႕ဘာသာသူ သိသည္။

‘ပါသလား၊ မင္း ဘယ္က ရလာတာလဲ’



‘ခ်ားလ္ရဲ႕ ပစၥတိုပါ’



‘ခ်ားလ္’



‘ဟုတ္တယ္၊ စကားလက္ ေယာက်္ား’



‘မင္းမွာ ေယာက်္ားရယ္လို႔ေကာ တကယ္ ရွိခဲ့ဖူးလို႔လား’



ရက္ ဘတ္တလာက တုိးတုိးေျပာ၍ ရယ္သည္။ အတည္ ေျပာေနျခင္းေလာ။ ေနာက္ေနျခင္းေလာ။

401



‘ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမြးလာတယ္ ထင္လို႔လဲ’



‘အို၊ ေယာက်္ား မယူဘဲႏွင့္ ရႏုိင္တဲ့ နည္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ’



‘ကဲ ေမာင္းမွာ ေမာင္းပါ၊ စကားမေျပာပါႏွင့္’



သို႔ရာတြင္ ရက္ ဘတ္တလာက လွည္းကို တံု႔ခနဲ ရပ္လုိက္သည္။ မာရီယက္တာ လမ္းနားသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ မီးထဲ

မပါေသးသည့္ ကုန္ေလွာင္႐ံုေဘး အေမွာင္ထဲတြင္ ရပ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္၏။

‘အို၊ ေမာင္းေလ ျမန္ျမန္’



စကားလက္ ပါးစပ္ထဲတြင္ ျမန္ျမန္ ဆိုသည့္ စကားလံုးသာ ရွိေတာ့သည္။



‘ဟိုမွာ စစ္သားေတြ’



ရက္ ဘတ္တလာက ေျပာသည္။



မာရီယက္တာလမ္း မီးေလာင္ေနသည့္ အေဆာက္အအံုမ်ားၾကားမွ တပ္စု တစ္စု ခ်ီတက္လာသည္။ ပင္ပန္းေနၾကပံု

ရသည္။ ႐ုိင္ဖယ္မ်ားကို ထမ္းလ်က္ ေခါင္းငုိက္စိုက္ က်ေနၾကသည္။ ခပ္ျမန္ျမန္ မေလွ်ာက္ႏုိင္။ သူတို႔အနီးတြင္ မီးခုိးေတြ အလိပ္လိပ္ ထေနသည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏုိင္။ ေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ အေဆာက္အအံုေတြ မီးစြဲကာ တဂၽြမ္းဂၽြမ္း ၿပိဳက်ေနသည္ကို သတိ မထားႏုိင္။ အားလံုး စုတ္ျပတ္လ်က္။ အရာရွိႏွင့္ တပ္သား ခြဲ၍ မရေတာ့။ အမ်ားစုက ဖိနပ္ပင္ မပါၾက။ တခ်ိဳ႕က ေခါင္းတြင္ ပတ္တီး စည္းလ်က္။ တခ်ိဳ႕က လက္ေမာင္းတြင္ စည္းလ်က္။ ဝဲယာကိုလည္း မၾကည့္။ ေျခသံမ်ားေၾကာင့္သာ လူမွန္းသိရသည္။ ေျခသံတို႔သာ မၾကားရလွ်င္ တေစၧမ်ားႏွင့္ပင္ တူလိမ့္မည္။

‘ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ထား’ ရက္ ဘတ္တလာက ေလွာင္သံျဖင့္ ေျပာသည္။ ‘ႀကီးျမတ္တဲ့ အေရးေတာ္ပံု

တပ္မေတာ္ႀကီး တုိက္ပြဲ ႐ံႈးလာတာကို ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္ေဟ့လို႔ မင္း ေျမးေတြကို ေျပာႏုိင္ေအာင္’

စကားလက္ သူ႕ကို ခ်က္ခ်င္း မုန္းလာသည္။ သူ႕ကို မုန္းသည့္ အမုန္းက ေၾကာက္စိတ္ကိုပင္ ဖံုးသြားသည္။

အေၾကာက္သည္ အမုန္းႏွင့္စာလွ်င္ မေျပာပေလာက္ေအာင္ ေသးငယ္သြားသည္။ သူ႕ လံုျခံဳေရး၊ လွည္းေပၚတြင္ ပါလာသူမ်ား၏ လံုျခံဳေရးသည္ ရက္ ဘတ္တလာ အေပၚတြင္ တည္ေနသည္ကို စကားလက္ သိသည္။ သို႔ရာတြင္ အစုတ္စုတ္အျပတ္ျပတ္ ဆုတ္လာခဲ့ရသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားအား ေလွာင္သည္ကိုမူ စကားလက္ သည္းမခံႏုိင္။ မုန္းသည္။ က်ဆံုးသြားခဲ့သည့္ ခ်ားလ္ကို အမွတ္ရသည္။ က်ဆံုးၿပီဟု ယူဆရသည့္ အက္ရွေလကို အမွတ္ရသည္။ က်င္းမ်ားထဲတြင္ အ႐ုိးေဆြးစျပဳေနၿပီျဖစ္သည့္ က်ဆံုးသြားေသာ

ျပည္နယ္၏

သားေကာင္းလူငယ္မ်ားကို

အမွတ္ရသည္။

တစ္ခါက

သူကုိယ္တုိင္

ထိုသူမ်ားအား

အထင္ေသးခဲ့ဖူးသည္ကိုပင္ ေမ့ေပ်ာက္သြားသည္။ စကားလက္ စကားမေျပာႏုိင္။ သို႔ရာတြင္ မုန္းတီးျခင္း၊ ရြံရွာျခင္း၊ စက္ဆုပ္ျခင္းတို႔သည္ ရက္ ဘတ္တလာကို စုိက္ၾကည့္ေနသည့္ သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားထဲတြင္ ဝင္းဝင္း ေတာက္ေနသည္။

ေနာက္ဆံုး စစ္သား အုပ္ထဲတြင္ ခပ္ေသးေသး ညႇက္ညႇက္ စစ္သားေလး တစ္ေယာက္ ပါလာသည္။ ႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္က

ေျမႀကီးပင္ မလြတ္။ ေသနတ္ဒင္သည္ ေျမႀကီးတြင္ ဒရြတ္တုိက္ လာ၏။ ထုိစစ္သား ေသးေသး ညႇက္ညႇက္ကေလးသည္

402

ရပ္၍ သူ႕ေရွ႕က တက္သြားသည့္ စစ္သားမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက ေပေရ ညစ္ပတ္ေနသည္။ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ထည္က စကားလက္၏ ကိုယ္လံုးေလာက္သာ ရွိသည္။ အရပ္အေမာင္းကလည္း ေသနတ္ေတာင္ မလြတ္ခ်င္။ မ်က္ႏွာတြင္ မုတ္ဆိတ္ေမြး မရွိ။ ေျပာင္တင္းေနသည္။ အသက္ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ေလာက္မွ်သာ ရွိဦးမည္။ ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႔ဝင္ တစ္ဦးေလာ၊ စစ္ထဲ လိုက္ေျပးသည့္ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ဦးေလာ။ စကားလက္ မဆီမဆုိင္ ေတြးမိသည္။

ၾကည့္ေနရင္း စစ္သားေလး၏ ဒူးသည္ ေပ်ာ့ေခြသြားကာ ေျမႀကီးေပၚသို႔ လဲက်သြား၏။ ေရွ႕ေရာက္ေနသည့္

စစ္သားႏွစ္ေယာက္က သူ႕ကို လာဆြဲသည္။ တစ္ေယာက္က ပိန္ပိန္ ရွည္ရွည္၊ မုတ္ဆိတ္ေမြးက ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ ေရာက္ေနသည္။ ထိုလူက သူ႕ေသနတ္ႏွင့္ စစ္သားေလး၏ ေသနတ္ကို တစ္ေယာက္သုိ႔ လွမ္းေပးကာ စစ္သားေလးကို ေစြ႔ခနဲ ပါလာေအာင္ ေျမႇာက္ၿပီး ပခံုးေပၚ တင္လုိက္သည္။ စစ္သားေလးကို ထမ္း၍ ေနာက္က လိုက္သြားသည္။ စစ္သားေလးက ‘ေအာက္ခ်ပါဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္ပါတယ္ဗ်’ ဟု အသံ သဲ့သဲ့ျဖင့္ ေအာ္ေနသည္။ လူႀကီးေတြ အစ ခံရသည့္ ကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တူေနသည္။

မုတ္ဆိတ္ႏွင့္ လူက ဘာမွ် မေျပာ။ ထမ္းျမဲ ထမ္း၍ လုိက္သြားၿပီး လမ္းေကြ႔တြင္ ေပ်ာက္သြား၏။



ရက္ ဘတ္တလာက ဇက္ကို လက္ထဲတြင္ စုကိုင္ကာ မလႈပ္မယွက္ ထုိင္ရင္း သူတုိ႔ကို ေငးၾကည့္ေန၏။ ညိဳေမွာင္သည့္

သူ႕ မ်က္ႏွာသည္ စိတ္မေကာင္းသည့္ အသြင္ေပၚေန၏။ ထိုစဥ္ ဂ်ိဳးဂ်ိဳး ဂၽြမ္းဂၽြမ္း ျမည္သျဖင့္ သစ္သားမ်ား က်ိဳးက်လာသံ ၾကားရၿပီး သူတုိ႔ အရိပ္ခုိ၍ ရပ္သည့္ ကုန္ေလွာင္႐ံု အမိုးမွ မီးေတာက္ႀကီးတစ္ခု ေခါင္မုိးေပၚသို႔ ထိုးတက္လာသည္။ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားသည္ သူတုိ႔ေခါင္းေပၚတြင္ တံခြန္ ကုကၠားမ်ားသဖြယ္ လြင့္ေနၾကသည္။ မီးခုိးေတြ ႏွာေခါင္းထဲ ပါးစပ္ထဲ ဝင္ကုန္သည္။ ဝိတ္ကေလးႏွင့္ ပရဇၨီက မီးခုိး မႊန္သျဖင့္ ေခ်ာင္း တဟြပ္ဟြပ္ဆိုးေနသည္။ ကေလးငယ္က တရႊီရႊီ ျမည္ေနသည္။

‘ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ျမန္ျမန္ ေမာင္းေလ’



ရက္ ဘတ္တလာက မည္သို႔မွ် မေျပာ။ သစ္ခက္ျဖင့္ ျမင္းကို တအားလႊဲ႐ုိက္လုိက္သည္။ ျမင္းက ေဆာင့္ခုန္ၿပီး

ေျပးသည္။ ျမင္းကို ဒုန္း႐ုိက္၍ မာရီယက္တာ လမ္းကို ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ေရွ႕တြင္ လမ္းမ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွ အေဆာက္အအံုမ်ားမွာ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္လ်က္ ရွိေပၿပီ။ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္သည္ မီးေတာက္ ႏွစ္ဖက္ၾကားတြင္ မီး ဥမင္ႀကီး သဖြယ္ ျဖစ္လ်က္ ရွိ၏။ ဤ မီးႏွစ္မီး ၾကားမွ ျဖတ္ေမာင္းခဲ့ၾကသည္။ ေန အစင္းေပါင္း တစ္ဒါဇင္၏ အလင္းေရာင္ထက္ ထိန္လင္းေသာ မီးေရာင္မ်ားေၾကာင့္ ဘာကိုမွ် သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရ။ အပူရွိန္ေၾကာင့္ သူတုိ႔ တစ္ကုိယ္လံုး ပူလ်က္ရွိ၏။ မီးဝါးသံ၊ မီးေလာင္သံ၊ ဂ်ိဳးဂ်ိဳး ဂၽြမ္းဂၽြမ္း ျမည္သံမ်ားသည္ ဆူညံေနသည္။ မီးေတာက္ ႏွစ္ဖက္ၾကားတြင္ လွည္းကို ျဖတ္ေမာင္းေနရသည္မွာ တစ္ကမာၻေလာက္ ၾကာသည္ဟု ထင္ရ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အေမွာင္ထဲသို႔ ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာၾကသည္။

လမ္းမဆံုးလွ်င္ မီးရထားသံလမ္းကို ေက်ာ္လိုက္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာကမူ တစ္လမ္းလံုး ျမင္းကို သစ္ခက္ျဖင့္

တရႊမ္းရႊမ္း ျမည္ေအာင္ ႐ိုက္လာသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ တင္းမာခက္ထန္လ်က္ ရွိ၏။ က်ယ္ျပန္႔သည့္ ပခံုးကို က်ံဳ႕ကာ ေရွ႕သို႔ ကုိင္းထားသည္။ ေမး႐ုိးႀကီးမ်ားသည္ ထင္းထင္း ေပၚေနၾကသည္။ မီးအပူရွိန္ေၾကာင့္ ေခၽြးမ်ားသည္ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚသို႔ စီးက်ေနၾက၏။ သို႔ရာတြင္ ေခၽြးမ်ားကို သုတ္ပစ္ျခင္း မျပဳ။

ရက္ ဘတ္တလာက လွည္းကို လမ္းၾကားေလး တစ္လမ္းထဲသို႔ ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္သည္။ ေနာက္တစ္လမ္းကို ခ်ိဳးျပန္သည္။

403

သို႔ျဖင့္ လမ္းက်ဥ္းကေလးမ်ားကို တစ္လမ္းၿပီးတစ္လမ္း ေကြ႔လာခဲ့ေလရာ မည္သည့္ေနရာသို႔ ေရာက္ေနသည္ကိုပင္ စကားလက္ မမွတ္မိေတာ့။ မီးဝါးသံမ်ားမွာ ေနာက္တြင္ တျဖည္းျဖည္း ေဝး၍ က်န္ရစ္ခဲ့ေလၿပီ။ ရက္ ဘတ္တလာက စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာေသး။ ျမင္းကို မွန္မွန္ ႀကိမ္႐ုိက္၍ ေမာင္းလာသည္။ ေကာင္းကင္မွ မီးေရာင္လည္း တျဖည္းျဖည္း မွိန္သြားကာ လမ္းက ေမွာင္လာသည္။ ေမွာင္လြန္းသျဖင့္ စကားလက္ ေၾကာက္လန္႔ေနသည္။ အေၾကာက္ ေျပလို ေျပျငား ရက္ ဘတ္တလာ စကားေျပာသံကို ၾကားခ်င္ေနသည္။ သေရာ္သည့္ စကားမ်ိဳးျဖစ္ေစ၊ သူ႕ကို ေလွာင္ေျပာင္သည့္ စကား၊ ေစာ္ကားသည့္စကားပင္ ျဖစ္ေစကာမူ သူ႕အသံကို ၾကားရလွ်င္ အေၾကာက္ေျပလိမ့္မည္ဟု စကားလက္ ထင္ေနသည္။

သို႔ရာတြင္ စကားေျပာသည္ျဖစ္ေစ မေျပာသည္ျဖစ္ေစ ရက္ ဘတ္တလာ ရွိေနသည့္အတြက္မူ အားရွိသည္။

သူ႕အနားတြင္ မားမားမတ္မတ္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ရွိေနျခင္း၊ မွီခုိ တြယ္တာစရာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ရွိေနျခင္း၊ ကုိင္တြယ္ အားထား စရာ က်စ္လ်စ္ ေတာင့္တင္းသည့္ လက္ေမာင္းမ်ား ရွိသည့္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ရွိေနျခင္း အတြက္ စကားလက္ ဝမ္းသာသည္။ အႏၲရာယ္ အသြယ္သြယ္ကို ကာကြယ္ေပးမည္ဟု စကားလက္ ယံုသည္။

စကားလက္က ရက္ ဘတ္တလာ၏ လက္ေမာင္းကို ကုိင္လုိက္ရင္း



‘ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ ရွိေပလို႔သာပဲ ေနာ္၊ မရွိရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္မလဲ မသိဘူး၊ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း

ရွင္ စစ္တပ္ထဲ မဝင္တာ စကားလက္တို႔ အဖို႔ ခပ္ေကာင္းေကာင္း ျဖစ္ေနတာေပါ့’

ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ကို လွည့္၍ ၾကည့္သည္။ သူ႕အၾကည့္က ထူးဆန္းေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလက္

သူ႕လက္ေမာင္းကို ကုိင္ထားရာမွ လႊတ္ကာ အသာကုပ္ေနသည္။ သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ေလွာင္ေျပာင္လိုသည့္ အရိပ္အေယာင္ မရွိေတာ့။ တစ္စံု တစ္ရာကို ေဒါသထြက္ နာၾကည္းေနဟန္ ရွိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို မဲ့ကာ တစ္ဖက္သို႔ လွည့္သြားသည္။ တစ္လမ္းလံုး တိတ္ဆိတ္လာၾက၏။ ကေလးငယ္၏ ငိုသံႏွင့္ ပရဇၨီ၏ တ႐ႉး႐ႉးႏွင့္ အသက္႐ႉသံကိုသာ ၾကားရသည္။ စကားလက္ တ႐ႉး႐ႉးအသံကို နားၾကားျပင္းကတ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလက္ ေနာက္သို႔ လွည့္ကာ ဆြဲဆိတ္လိုက္သည္။ ပရဇၨီသည္ တစ္ခ်က္မွ် လန္႔၍ ေအာ္ၿပီးေနာက္ တိတ္ဆိတ္သြား၏။

ရက္ ဘတ္တလာက လမ္းကို ခ်ိဳးေကြ႔လိုက္ကာ ေပတစ္ရာ လမ္းမႀကီးေပၚသို႔ ျပန္တက္လုိက္၏။ အိမ္မ်ားသည္

အေဝးတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေတာက တျဖည္းျဖည္း နက္လာကာ သစ္ပင္မ်ားသည္ သူတို႔တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ နံရံႀကီးသဖြယ္ ျဖစ္ေန၏။

‘ၿမိဳ႕ျပင္ေတာ့ ေရာက္လာၿပီ’ ရက္ ဘတ္တလာက ဇက္ကို ဆြဲရင္း ေျပာသည္။ ‘ဒါ ေက်ာက္စရစ္ကုန္းဘက္ကို သြားတဲ့

ေပတစ္ရာပဲ’

‘အို၊ မရပ္ႏွင့္ေလ၊ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ျမန္ျမန္ ေမာင္းမွေပါ့’



‘ျမင္းေလး အေမာ ေျဖပါေစဦးကြယ္’ ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး တစ္လံုးခ်င္း ေျပာေနသည္။ ‘ေနပါဦး

စကားလက္၊ မင္း ဒီ မဟုတ္တယုတ္ေတြကို တကယ္ လုပ္ေတာ့မွာလား’

‘ဘာကိုလဲ’

404



‘ၿမိဳင္သာယာကို တကယ္ ျပန္မွာလား၊ ျပန္ရင္ေတာ့ မင္းလည္ပင္းကို မင္း ႀကိဳးကြင္း စြပ္တာႏွင့္ အတူတူပဲ၊ ေရွ႕မွာ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီးရဲ႕ ျမင္းတပ္ႀကီးႏွင့္ ယန္ကီ စစ္တပ္ႀကီး ရွိေနတယ္၊ မင္း ၿမိဳင္သာယာကို ျပန္မေရာက္ဘူး၊ စိတ္ခ်’

ဘုရား ဘုရား။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ သူ႕ကို အိမ္သို႔ ျပန္မပို႔ေတာ့ၿပီေလာ။ တစ္ေနကုန္ အပင္ပန္းခံ၍ လိုက္လာၿပီးမွ

တျခားသို႔ သြားရေတာ့မည္လာ။

‘ျပန္ရမယ္ ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ စကားလက္ မျပန္လို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ျမန္ျမန္ေမာင္းပါ၊ ျမင္းက သိပ္မေမာေသးဘူး

မဟုတ္လား’

‘ေနပါဦးေလ၊ ျဖည္းျဖည္းေပါ့၊ ဒီလမ္းအတုိင္း ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုကို သြားလို႔ မရဘူး၊ ရထားလမ္းအတုိင္းလည္း လိုက္လို႔

မျဖစ္ဘူး၊ ေက်ာက္စရစ္ကုန္း ရြာေတာင္ဘက္က စၿပီး မီးရထားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္မွာ တစ္ေနကုန္ တုိက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတယ္၊ တျခားလမ္း သိေသးသလား၊ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုႏွင့္ ေက်ာက္စရစ္ကုန္းကို ကြင္းၿပီး သြားတဲ့လွည္းလမ္းတို႔ ေတာလမ္းတို႔ ဆိုပါေတာ့’

‘သိေတာ့ သိတယ္’ စကားလက္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။ ‘ေက်ာက္စရစ္ကုန္းနား မေရာက္ခင္မွာ ဂ်ဳန္းဘာ႐ို

သြားတဲ့ ေပတစ္ရာ လမ္းမႀကီးက ခြဲထြက္သြားတဲ့ လွည္းလမ္းကေလး တစ္ခုရွိတယ္၊ ေကြ႔ပတ္ေမာင္းၿပီး ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးက်မွ ေပတစ္ရာႏွင့္ ျပန္ဆံုတယ္၊ ေဖေဖႏွင့္ စကားလက္ ျမင္းစီးေနက်၊ မကၠင္ေတာ့တို႔ ယာေတာစပ္ ေရာက္ေတာ့ ေပတစ္ရာႏွင့္ ျပန္ဆံုတယ္၊ အဲဒီ လမ္းဆံုႏွင့္ဆိုရင္ ၿမိဳင္သာယာကို တစ္မုိင္ေလာက္ပဲ ေဝးေတာ့မယ္’

‘ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒီလိုဆိုရင္ မင္း ေက်ာက္စရစ္ကုန္းကို ေကြ႔ၿပီး ေမာင္းလို႔ရႏုိင္တယ္၊ ညေနေစာင္းထိေတာ့

ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီးရဲ႕ တပ္ေတြ ရွိေသးတယ္၊ ဆုတ္ေနတဲ့ တပ္ေတြအတြက္ လမ္းကို ထိန္းေပးထားတယ္၊ ယန္ကီေတြေတာ့ ေရာက္ဦးမယ္ မထင္ပါဘူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီးရဲ႕တပ္ေတြက မင္း ျမင္းလွည္း မသိမ္းရင္ မင္း ျဖတ္သြားလို႔ ရပါေသးတယ္’

‘ဘာ၊ စကားလက္ ျဖတ္သြားရမယ္ မဟုတ္လား’



‘ဟုတ္တယ္၊ မင္း ျဖတ္ရမွာ’



‘ဟင္၊ စကားလက္တို႔ကို လိုက္မပို႔ေတာ့ဘူးလား’



‘မပို႔ေတာ့ဘူး၊ က်ဳပ္ ဒီမွာေနရစ္ခဲ့ေတာ့မယ္’



စကားလက္ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးျဖင့္ မည္းေမွာင္ေနသည့္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ အက်ဥ္းေထာင္

နံရံႀကီးမ်ားလို ကာဆီးထားသည့္ လမ္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္က ေတာအုပ္ႀကီးကို ၾကည့္သည္။ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ ျဖစ္ေနသည့္ လွည္းေနာက္ပုိင္းက ပရဇၨီတို႔ တစ္ေတြကို ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ရက္ ဘတ္တလာကို ၾကည့္သည္။ မိမိပင္ ႐ူးသြားၿပီေလာ။ သူ ေျပာသည့္စကားကို တလြဲ ၾကားေနသည္ေလာ။

ရက္ ဘတ္တလာက ျပံဳးေနသည္။ ၾကယ္ေရာင္ ဝိုးဝါး ေအာက္တြင္ ျဖဴေဖြးသည့္ သူ႕သြားမ်ားကို ျမင္ရသည္။

ေလွာင္ေျပာင္ သေရာ္သည့္ အရိပ္အေယာင္သည္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ျပန္ေပၚလာသည္။

405



‘စကားလက္တို႔ကို ဒီမွာ ထားခဲ့မယ္ ဟုတ္လား၊ ဒါျဖင့္ ရွင္က ဘယ္သြားမွာလဲ’



‘က်ဳပ္ စစ္တပ္ႏွင့္ လိုက္သြားေတာ့မယ္’



စကားလက္ စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္ျဖင့္ သက္ျပင္းခ်သည္။ ဤလို အခ်ိန္တြင္ ရက္ ဘတ္တလာသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္

ေနာက္ေျပာင္ေနသနည္း။ စစ္တပ္ထဲသို႔ လိုက္မည္ဟု ေျပာေနၿပီ။ စစ္သားဆိုသည္မွာ ေခါင္းေဆာင္တို႔ အေျပာေကာင္းသျဖင့္ ကိုယ့္အသက္ကို အေသခံၾကသည့္ လူမုိက္မ်ားဟု သူပင္ ေျပာခဲ့သည္ မဟုတ္ေလာ။ သူလိမၼာ ပိုက္ဆံရွာ၍ လူမိုက္ စစ္တုိက္သည္ဟု သူ ေျပာခဲ့သည္ မဟုတ္ေလာ။

‘စကားလက္ကို ေျခာက္လွန္႔မေနပါႏွင့္ ရွင္၊ ေမာင္းမွာ ေမာင္းစမ္းပါ’



‘က်ဳပ္ ေနာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး ကေလးမ၊ တကယ္ေျပာေနတာ၊ ျပည္နယ္အတြက္ အသက္စြန္႔ပါ့မယ္လို႔

ေျပာေနတာကို မလုပ္ပါႏွင့္လို႔ တားေနတာကေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ မင္းပဲ ျပည္နယ္ခ်စ္စိတ္ ရွိတယ္ဆို၊ ႀကီးျမတ္တဲ့ အေရးေတာ္ပံုႀကီးဆုိ၊ ခုေတာ့ မင္းရဲ႕ ျပည္နယ္ခ်စ္စိတ္ ဆိုတာေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ၊ ကဲ ေျပာေလ၊ ျပည္နယ္အက်ိဳးအတြက္ က်ဳပ္ တာဝန္ယူရမွာလား မယူရဘူးလား မင္း ေျပာရမယ့္ အလွည့္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ အခ်ိန္ မရွိဘူးကြယ့္၊ ျမန္ျမန္ေျပာ၊ စစ္ထြက္မယ့္ သူရဲေကာင္း က်ဳပ္ကလည္း စစ္ထြက္ မိန္႔ခြန္းေလး ဘာေလး ေျပာရဦးမယ္၊ ဟဲဟဲ’

သူ႕အသံ ဝဲဝဲက စကားလက္ နားကို ကလိေနသည္။ ရက္ ဘတ္တလာ သူ႕ကို သေရာ္ေနသည္။ သူ႕ကိုယ္သူလည္း

ျပန္သေရာ္ေနသည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာ ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေနျပာေနသနည္း။ ျပည္နယ္ ခ်စ္စိတ္၊ ျပည္နယ္ အက်ိဳး၊ သူရဲေကာင္းဆိုသည့္ စကားေတြကို ေျပာေနၿပီ။ စိတ္ထဲက ရွိ၍ ေျပာျခင္း မျဖစ္ႏုိင္။ ေမွာင္ႀကီးမည္းမည္း ေတာလမ္းေပၚတြင္ ေသလုေမ်ာပါး မိန္းမတစ္ေယာက္၊ ေမြးကင္းစ ကေလးေလးတစ္ေယာက္၊ ထူအ ထံုထုိင္းသည့္ ကပၸလီမေလး

တစ္ေယာက္၊

ထိတ္လန္႔ေနသည့္

ကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္

သူ႕ကို

ထားပစ္ခဲ့ေတာ့မည္။

သူတို႔ကို

စစ္ေျမျပင္ထဲသို႔ ျဖတ္၍ ေခၚသြားရန္ သူ႕ကို ထားပစ္ခဲ့ေတာ့မည္။ ယန္ကီေတြ၊ တပ္ေျပးေတြႏွင့္ အျခား မသိႏုိင္သည့္ အႏၲရာယ္ အသြယ္သြယ္မ်ားထဲတြင္ ထားပစ္ခဲ့ေတာ့မည္ဟု ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေျပာေနၿပီ။ ကေလး ကစားသည့္ႏွယ္ ေျပာေနၿပီ။ ဤသည္ကို စကားလက္ မယံုႏုိင္။

သူ ငယ္ငယ္ ေျခာက္ႏွစ္သမီးေလာက္က သစ္ပင္ေပၚမွ ေမွာက္လ်က္ လိမ့္က်ဖူးသည္။ ရင္ေအာင့္ကာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္

အသက္မ႐ႉႏုိင္။ ယခု ဤေဝဒနာမ်ိဳးကို စကားလက္ ခံစားေနရသည္။ စကားလက္ ရက္ ဘတ္တလာကို ၾကည့္ရင္း အသက္မ႐ႉႏုိင္။ မူးေဝ ေနာက္က်ိကာ ရင္ထဲတြင္ နင့္ေနသည္။

‘ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ရွင္ ေနာက္ေနတာလား ဟင္’



စကားလက္က သူ႕လက္ေမာင္းကို ကုိင္လႈပ္ေနသည္။ မ်က္ရည္ေပါက္မ်ားက သူ႕လက္ သူ႕ လက္ေကာက္ဝတ္ေပၚသို႔

က်လာၾက၏။ ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕လက္ကို ေျမႇာက္ကာ ေနာက္သလုိလိုျဖင့္ ရႊတ္ခနဲ နမ္းလိုက္သည္။

‘မင္းဟာ ခုထက္ထိ တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္တုန္းပဲကိုး၊ မင္း ခႏၶာကိုယ္ေပၚက အေရျပားေလး ထိခိုက္မွာေလာက္ကိုပဲ

ၾကည့္တယ္၊ ျပည္နယ္အက်ိဳးကို ဘာမွ မၾကည့္ေတာ့ဘူး၊ ခုလို ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ ေရာက္သြားရင္ ျပည္နယ္တပ္ေတြ

406

ဘယ္ေလာက္ အားတက္သြားၾကမလဲ၊ မင္း စဥ္းစားၾကည့္စမ္း’

သူ႕အသံက ေလွာင္သံ ပါေနသည္။



‘ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ ရွင္ ဘယ္လုိ လုပ္တာလဲ ဟင္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ ထားပစ္ခဲ့ရတာလဲ’



စကားလက္ ငိုသည္။



‘ဘာျဖစ္လို႔ရမလဲ’ ရက္ ဘတ္တလာက ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ ရယ္လုိက္၏။ ‘ေတာင္ပုိင္းသား ပီပီ စိတ္႐ူးေပါက္သြားလို႔

ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့၊ ဒါမွ မဟုတ္လည္း က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ ရွက္သြားလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့၊ က်ဳပ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မသိဘူး’

‘ရွင့္ကုိယ္ရွင္ ရွက္တယ္ မဟုတ္လား၊ ဟုတ္တယ္၊ ရွင္ဟာ ရွက္တတ္ရင္ ရွက္ၿပီး လဲေသဖို႔ေတာင္ ေကာင္းတယ္၊

စကားလက္တို႔ မိန္းမသားေတြကို အားကိုးရာမဲ့ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ၿပီး’

‘ဒီမွာ မိန္းကေလး၊ မင္းမွာ အားကိုးရာမဲ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ မင္းေလာက္ ေခါင္းမာၿပီး မင္းေလာက္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့

လူမ်ိဳးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အားကိုးရာမဲ့ မျဖစ္ဘူး၊ ယန္ကီေတြ မင္းကို ဖမ္းသြားရင္ အဲဒီ ယန္ကီေတြ ေတာ္လို႔ မဟုတ္ဘူး၊ သူတုိ႔ကို ဘုရားမလို႔ ျဖစ္မွာ’

ရက္ ဘတ္တလာက ႐ုတ္တရက္ လွည္းေပၚမွ ခုန္ဆင္းလုိက္၏။ စကားလက္က တအံ့တဩ သူ႕ကို ၾကည့္ေနသည္။

ရက္ ဘတ္တလာသည္ လွည္းဦးမွ ေကြ႔၍ စကားလက္ဘက္သို႔ ေရာက္လာသည္။

‘ကဲ ဆင္း’



သူက အမိန္႔ ေပး၏။ စကားလက္ သူ႕ကို စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ရက္ ဘတ္တလာက စကားလက္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း

လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး ခ်ိဳင္းႏွစ္ဖက္မွ မကာ သူ႕ကို ေအာက္သို႔ ခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ေမာင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲကာ လွည္းႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ဆြဲေခၚသြားသည္။ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြ ဖိနပ္ထဲ လာညပ္သျဖင့္ စကားလက္ ေျခေထာက္ေတြ နာကုန္သည္။ ညက တိတ္ဆိတ္ ပူေႏြး၍ မည္းေမွာင္ေနသည္။

‘မင္း က်ဳပ္ကို စိတ္ဆုိးခ်င္ဆုိး မဆုိးခ်င္ ေန၊ က်ဳပ္ ဘာမွ မေျပာလိုဘူး၊ မင္း ႀကိဳက္သလို ထင္ႏုိင္တယ္၊ က်ဳပ္

ဒီလိုလုပ္ရတာ က်ဳပ္ကုိယ္တုိင္ နားလည္း မလည္ဘူး၊ ခြင့္လည္း မလႊတ္ႏုိင္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ ဒီလိုပဲ လုပ္ရမွာပဲ၊ တကယ္ အေရးႀကီးလာေတာ့ က်ဳပ္ စိတ္ထဲမွာ ယားေနတယ္၊ က်ဳပ္တို႔ ေတာင္ပုိင္းမွာ ခု လူလိုေနတယ္၊ လူတုိင္း စစ္တုိက္ဖို႔ လိုေနတယ္၊ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ သူရဲေကာင္း အာဇာနည္ႀကီး ဘုရင္ခံ ဘေရာင္းကလည္း ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ ထားပါေလ၊ ဒါက အေရးမႀကီးပါဘူး၊ က်ဳပ္ ေျပာခ်င္တာက က်ဳပ္ စစ္ထဲ လုိက္သြားေတာ့မယ္ ဆိုတာပဲ’

ရက္ ဘတ္တလာက ႐ုတ္တရက္ ရယ္လုိက္၏။ သူ႕ ရယ္သံသည္ မည္းေမွာင္ေနသည့္ ေတာအုပ္ထဲတြင္

ပဲ့တင္ထပ္သြားသည္။

‘ျပည္ထဲေရးထက္ လြမ္းေရးခက္၏ ဆုိတဲ့ စကားရွိတယ္၊ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ စကားေလးပဲ၊ မလွဘူးလား၊ က်ဳပ္အဖို႔ေတာ့

407

ဒီ စကားေလးဟာ သိပ္ မွန္တာပဲ သိလား၊ အနည္းဆံုး ခု အခ်ိန္ထိေပါ့ေလ၊ ဟုတ္တယ္၊ ျပည္ထဲေရး ဘယ္ေလာက္ပဲ ခက္ခက္ အခ်စ္ေရးေလာက္ေတာ့ မခက္ဘူး၊ ဒီစကားဟာ ခု အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္အတြက္ မွန္ေနတယ္၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ သိလား၊ က်ဳပ္ မင္းကို ခ်စ္ေနလို႔၊ ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ တစ္ညတုန္းက က်ဳပ္ ဘယ္လိုပဲ ေျပာခဲ့ ေျပာခဲ့ တကယ္က က်ဳပ္ မင္းကို ခ်စ္ေနတယ္၊ သိလား’

သူ႕ အသံဝဲဝဲက နားေထာင္ေကာင္းသည္။ သူ႕လက္မ်ားက ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနသည္။ စကားလက္၏

လက္ေမာင္းမ်ားကို ပြတ္သပ္ေနသည္။ လက္မ်ားက သန္မာ ပူေႏြးေနသည္။

‘က်ဳပ္ မင္းကိုခ်စ္တယ္၊ မင္းႏွင့္က်ဳပ္က ေတာ္ေတာ္တူတယ္၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္ရမ္းရမ္း၊ ခပ္မုိက္မုိက္

ခပ္ေပေပေတြခ်ည္းပဲ၊ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္တယ္၊ ကမာၻႀကီး တစ္ခုလံုး မီးေလာင္ေနေပ့ေစ၊ ကိုယ္ ခ်မ္းသာရင္ ကိုယ္လြတ္ရင္ ၿပီးေရာ၊ ဂ႐ုမစုိက္ဘူးဆိုတဲ့ လူမ်ိဳးေတြ’

အေမွာင္ထဲတြင္ သူ႕အသံကို တတြတ္တြတ္ၾကားေနရသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ ေကာင္းေကာင္းနားမလည္။

သူ႕ကို ရက္ ဘတ္တလာက ထားပစ္ခဲ့ေတာ့မည္ဆိုသည့္ အခ်က္ကိုသာ ေတြးေနသည္။ ‘သူ ငါ့ကို ထားပစ္ခဲ့ေတာ့မယ္၊ ငါ့ကို ထားပစ္ခဲ့ေတာ့မယ္’ ဟု စိတ္ထဲက ဆိုသည္။ မည္သည့္ ခံစားခ်က္မွ် မရွိ။

သူ႕လက္ေမာင္းမ်ားက သူ႕ခါးႏွင့္ ပခံုးကို လာ၍ ရစ္ပတ္ၾက၏။ ေတာင့္တင္းသည့္ သူ႕ေပါင္သားမ်ားက သူ႕ကိုယ္လံုးကို

ထိကာ သူ႕အက်ႌၾကယ္သီးက ရင္ၫြန္႔ထဲသို႔ တိုးဝင္ေနသည္။ ေၾကာက္စိတ္၊ မေဝခြဲႏုိင္သည့္စိတ္သည္ သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးကို လႊမ္းသြားကာ အခ်ိန္၊ ေနရာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ စသည္တို႔ကို ေမ့သြား၏။ သူ႕လက္ထဲတြင္ စကားလက္သည္ အဝတ္႐ုပ္ကေလး တစ္႐ုပ္သဖြယ္ ေပ်ာ့ေခြ က်သြားသည္။ သူ႕ကို ေပြ႔ကုိင္ထားသည့္ လက္ေမာင္းမ်ားၾကားတြင္ သာယာေနသည္။

‘ဆင္ဝင္ေအာက္ တစ္ည စကားေျပာခဲ့တုန္းက က်ဳပ္ ေျပာခဲ့တာ မွတ္မိေသးလား၊ အႏၲရာယ္တို႔ ေသေဘးတို႔ကို

ရင္ဆုိင္ရတာေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာမရွိဘူး ဆိုတာေလး၊ မင္း လက္ခံတယ္ မဟုတ္လား၊ ကဲ ျပည္နယ္ အက်ိဳးကို ၾကည့္ပါကြယ္၊ စစ္ေျမျပင္သြားၿပီး ေသရမယ့္စစ္သား တစ္ေယာက္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေသရေအာင္ ကူညီတာဟာ ကုသိုလ္ ရပါတယ္’

ရက္ ဘတ္တလာက စကားလက္ကို နမ္းေနသည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြမ်ားက သူ႕ႏႈတ္ခမ္းကို လာ၍ ကလိေနသည္။

ပူေႏြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ နမ္းေနသည္။ သူ႕ နမ္းပံုက တစ္ညလံုး အခ်ိန္ရသည့္ႏွယ္ စိမ္ေျပနေျပ။ ေအးေအးေဆးေဆး။ ခ်ားလ္ပင္ ဤသို႔ မနမ္းဖူးခဲ့။ ဘရင့္တို႔ အႁမႊာ ညီအစ္ကိုႏွင့္ ကိတ္ ကားလ္ဗတ္တို႔ နမ္းပံုကလည္း ဤသို႔ သည္းဖို ရင္လိႈက္ ျဖစ္ကာ ေပ်ာ့ေခြ တုန္ယင္ေနေအာင္ နမ္းပံုမ်ိဳး မဟုတ္။ ရက္ ဘတ္တလာက စကားလက္ ကိုယ္ကို ေနာက္သို႔ တြန္းလိုက္ကာ လည္ပင္း တစ္ေလွ်ာက္ကို နမ္းသည္။ ထိုမွ ရင္ထုိးတြယ္ထားရာ ရင္ၫြန္႔အထိ ဆင္းလာသည္။

‘ေမႊးလိုက္တာ၊ ေမႊးလိုက္တာ’



ရက္ ဘတ္တလာက ခပ္တုိးတိုး ရြတ္ေနသည္။ အေမွာင္ထဲတြင္ လွည္းကို ခပ္ေရးေရး ျမင္ရ၏။ ဝိတ္ကေလး၏

ငိုသံကို ၾကားရသည္။

‘ေမေမ၊ သားသား ေၾကာက္တယ္’

408



လႈပ္ရွား မည္းေမွာင္ေနသည့္ သူ႕စိတ္သည္ တည္ၿငိမ္လာကာ သူ႕အေျခအေနကို သူ ျပန္သတိရလာသည္။

သူလည္း ေၾကာက္ေနသည္။ ရက္ ဘတ္တလာ သူတုိ႔ကို ထားခဲ့ေတာ့မည္။ လူဆိုး၊ လူယုတ္မာက သူတို႔ကို ထားခဲ့ေတာ့မည္။ ဤအႏၲရာယ္ေတြၾကားထဲတြင္ လမ္းလယ္ေကာင္ ရပ္ကာ သူ႕ကို ေစာ္ကား ေမာ္ကား ေျပာခဲ့သည္။ မုန္းတီးျခင္း၊ ေဒါသ ထြက္ျခင္း စသည္တို႔သည္ သူ႕ရင္ႏွင့္ အျပည့္ ျဖစ္လာ၏။ စကားလက္က သူ႕လက္ထဲမွ တစ္ခ်က္တည္း ေဆာင့္႐ုန္းထြက္လုိက္သည္။

‘ရွင္ လူယုတ္မာ’



စကားလက္ သူ႕ကို ပက္ပက္စက္စက္ ေျပာရန္ စကားလံုး ရွာသည္။ လင္ကြန္းကို ေဖေဖ ေခၚသည့္ နာမည္ေတြ၊

လားေတြကို ေဖေဖ ဆဲသည့္ စကားလံုးေတြကို စဥ္းစားၾကည့္သည္။ သို႔ရာတြင္ ရွာမရ။

‘လူယုတ္မာ၊ ေတေလၾကမ္းပိုး၊ အလကားလူ’



ထိုစကားမ်ားျဖင့္ မလံုေလာက္။ သူ႕ကို ထို႔ထက္ ထိခိုက္နာက်င္ေစမည့္ စကားလံုးမ်ားကို ရွာမရသည့္ အဆံုးတြင္

စကားလက္ လက္ကို လႊဲကာ သူ႕ပါးကို အားကုန္ ႐ုိက္ခ်လိုက္သည္။ သူက ေနာက္သို႔ တစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္ၿပီး ပါးကို လက္ျဖင့္ ပြတ္ေန၏။

‘အား’



သူက ခပ္တုိးတိုး ေအာ္သည္။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အေမွာင္ထဲတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ရပ္ေနၾက၏။ သူ႕

အသက္႐ႉသံ ျပင္းျပင္းကို ၾကားရသည္။ စကားလက္ ကုိယ္တုိင္လည္း အေဝးႀကီးက ေျပးလာသူလို အသက္ မွန္မွန္ မ႐ႉႏုိင္။

‘လူေတြ ေျပာတာ သိပ္မွန္တာပဲ၊ ရွင္ဟာ လူႀကီးလူေကာင္း မဟုတ္ဘူး’



‘နည္းပါေသးတယ္ ကြယ္၊ မလံုေလာက္ေသးပါဘူး’



ရယ္ေနသည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပို၍ စိတ္ဆိုးလာသည္။



‘သြား၊

ရွင္

ျမန္ျမန္

သြားတာေကာင္းတယ္၊

ရွင့္မ်က္ႏွာကိုလည္း

မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊

အေျမာက္ဆန္

တည့္တည့္က်ပါေစ၊ အစိတ္စိတ္ အႁမႊာႁမႊာျဖစ္ ေသပါေစ၊ အေသဆုိးႏွင့္’

‘မေတာ္ေသးဘူးလား၊ ဒီေလာက္ဆို မင္း ေစတနာကို က်ဳပ္ သေဘာေပါက္ပါၿပီ၊ စစ္ေျမျပင္မွာ ျပည္နယ္အတြက္ က်ဳပ္

ေသသြားရင္သာ မင္း ေနာင္တ ရေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ပါေစႏွင့္လို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္’

လွည္းဆီသို႔ လွည့္ထြက္သြားရင္း ရယ္သြားသံကို စကားလက္ ၾကားရ၏။ ရက္ ဘတ္တလာက လွည္းေဘးတြင္

ရပ္ရင္း စကား ေျပာေနသည္။ သူ႕အသံက ေျပာင္းသြားၿပီ။ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔ကာ ေလးစားစြာ ေျပာေနသည့္ အသံ ျဖစ္သည္။ မီလာနီႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္ ဤသို႔ ေျပာျမဲ။

‘မီလာနီ’

409



ပရဇၨီက လွည္းေပၚမွ အလန္႔တၾကား ျပန္ထူးသည္။



‘ဗိုလ္ႀကီး ဘတ္တလာ၊ မမ တစ္လမ္းလံုး သတိလစ္လာတယ္ထင္တယ္၊ မလႈပ္ေတာ့ဘူး’



‘ေသေတာ့ မေသပါဘူး ထင္ပါရဲ႕၊ အသက္ ႐ႉရဲ႕လား’



‘႐ႉပါတယ္’



‘ေနပါေစ၊ ဒီအတုိင္းထားတာ ေကာင္းတယ္၊ သတိရေနရင္ ဒီေလာက္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းကို သူ ခံႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူး၊

ေကာင္းေကာင္း ဂ႐ုစိုက္သြားေနာ္ ပရဇၨီ၊ ေရာ့ နင့္ဖို႔ ပိုက္ဆံ၊ ဒီထက္လည္း မအႏွင့္ေတာ့၊ ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ၿပီ’

‘ဟုတ္ကဲ့ ဗိုလ္ႀကီး၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္’



‘သြားမယ္ စကားလက္’



ရက္ ဘတ္တလာက သူ႕ဘက္လွည့္၍ ရပ္သည္။ စကားလက္က ဘာမွ် မေျပာ။ မုန္းတီး စက္ဆုပ္ျခင္းေၾကာင့္

ဆို႔ေနသည္။

ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးမ်ား

နင္းသြားသံကို

ၾကားရ၏။

ခဏၾကာလွ်င္

က်ယ္ျပန္႔သည့္

သူ႕ပခံုးႀကီးကုိ

အေမွာင္တြင္ျမင္ရသည္။ ထိုေနာက္ ေပ်ာက္သြားသည္။ အတန္ၾကာထိ သူ႕ဖိနပ္သံကို ၾကားရၿပီးေနာက္ တျဖည္းျဖည္း ေဝး၍ ေပ်ာက္သြားသည္။ စကားလက္ လွည္းဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။

ရက္ ဘတ္တလာ အေမွာင္ထဲသို႔ အဘယ့္ေၾကာင့္ သြားရသနည္း။ ႐ူးသြပ္ေနသည့္ ကႏၲာရႀကီး တစ္ခုထဲသို႔

အဘယ့္ေၾကာင့္ ထြက္သြားရသနည္း။ မိန္းမႏွင့္ အရက္တြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔သည့္ ရက္ ဘတ္တလာ။ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ႏွင့္ အိစက္ ညက္ေညာသည့္ အိပ္ရာကို ႀကိဳက္တတ္သည့္ ရက္ ဘတ္တလာ။ အဝတ္အစား ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဖိနပ္ အေကာင္းစားကို ႏွစ္သက္သည့္ ရက္ ဘတ္တလာ။ ေတာင္ပုိင္းကို မုန္း၍ ေတာင္ပုိင္းအတြက္ စစ္တုိက္သူမ်ားကို လူမိုက္မ်ားဟု ေလွာင္ခဲ့သည့္ ရက္ ဘတ္တလာ။ ထို ရက္ ဘတ္တလာသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ထြက္သြားရသနည္း။ ယခု ေျပာင္လက္သည့္ အေကာင္းစား ဖိနပ္ကို စီးကာ ငတ္ျပတ္ျခင္း၊ ဒဏ္ရာရျခင္း၊ ပင္ပန္းျခင္း စသည္တို႔ ဝံပုေလြအုပ္မ်ားကဲ့သို႔ ေသာင္းက်န္းရာ လမ္းမေပၚသို႔ ေလွ်ာက္သြားေနၿပီ။ ထိုလမ္း၏ အဆံုးတြင္ ေသမင္းရွိသည္။ သူ သြားဖို႔ မလို။ သူ႕မွာ လံုလံုျခံဳျခံဳ ျပည့္ျပည့္ဝဝ။ မေတာင့္မတ။ မပူမပင္။ သို႔ရာတြင္ ယခု ထြက္သြားၿပီ။ သူႏွင့္ ၿမိဳင္သာယာၾကားတြင္ ယန္ကီ စစ္တပ္ႀကီး ျခားေနလ်က္ သူ႕ကို မ်က္ကန္း သဖြယ္ အေမွာင္ထုႀကီးထဲတြင္ ထားပစ္ခဲ့ၿပီ။

သူ႕ကို ပက္ပက္စက္စက္ ေခၚစရာ နာမည္မ်ားကို ယခုမွ စကားလက္ သတိရလာ၏။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္က်သြားၿပီ။

စကားလက္သည္ ငံု႔ေနေသာ ျမင္းလည္တံေပၚတြင္ ေခါင္းတင္၍ ငိုမိသည္။

410

၂၄



သစ္ပင္ၾကားမွ ျဖာက်လာသည့္ နံနက္ခင္း၏ ေတာက္ပေသာ ေရာင္ျခည္မ်ားေၾကာင့္ စကားလက္ အိပ္ရာမွ

ႏိုးလာသည္။ ေခြအိပ္ခဲ့သျဖင့္ သူ တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္း ေနသည္။ မည္သည့္ ေနရာကို ေရာက္ေနမွန္း စဥ္းစား၍ မရ။ ေနေရာင္ေၾကာင့္ မ်က္စိေတြ က်ိန္းေနသည္။ မာေက်ာသည့္ လွည္း ၾကမ္းခင္းမ်ားေၾကာင့္ ေက်ာ တစ္ျပင္လံုး ေအာင့္ေနသည္။ ေျခေထာက္ေပၚတြင္ အေလး တစ္ခု ရွိေနသည္။ ထထိုင္ရန္ ႀကိဳးစား ၾကည့္၏။ ထိုအခါ သူ႕ ေပါင္ေပၚတြင္ ဝိတ္ကေလး ေခါင္းတင္၍ အိပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မီလာနီ၏ ေျခေထာက္က သူ႕ေခါင္းေပၚ ေရာက္ေနသည္။ ထိုင္ခံုၾကားတြင္ ပရဇၨီက ေၾကာင္နက္ တစ္ေကာင္လို ေခြအိပ္ေနၿပီး ကေလးငယ္ကို ပိုက္ထားသည္။

စကားလက္ ျပန္မွတ္မိၿပီ။ ထထိုင္ကာ ပတ္ပတ္လည္ကို ၾကည့္သည္။ ဘုရားသခင္ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ယန္ကီတို႔ကို

မျမင္ရေသး။ သူတို႔ ပုန္းသည့္ ေနရာကို မည္သူမွ် ေတြ႔ပံုမရ။ ရက္ ဘတ္တလာ ျပန္သြားၿပီးေနာက္ ေက်ာက္တံုးေတြ၊ ခ်ိဳင့္ေတြ၊ က်င္းေတြကို ျဖတ္ကာ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း ဆက္ေမာင္း လာခဲ့ပံု၊ လမ္းေဘး ေခ်ာက္ၾကားထဲ လွည္းေခ်ာ္က်ခဲ့ပံု၊ သူႏွင့္ ပရဇၨီတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား လွည္းကို ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ လမ္းေပၚသို႔ ျပန္တင္ခဲ့ရပံုတို႔ကို အမွတ္ရသည္။ (ရန္သူေလာ မိတ္ေဆြေလာ မသိ) စစ္သားေတြ အသံ ၾကားတိုင္း ေပကတ္ကတ္ ျမင္းကို လယ္ကြင္းေတြ ေတာအုပ္ေတြ ထဲသို႔ အတင္း ေမာင္းခဲ့ရပံု၊ ဝိတ္ကေလး၏ ငိုသံ၊ ကေလးငယ္ ငိုသံ၊ ေခ်ာင္းဆိုးသံတို႔ကို စစ္သားေတြမ်ား ၾကားမည္ေလာဟု တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ခဲ့ပံုတို႔ကိုလည္း အမွတ္ ရသည္။

လမ္းက ေမွာင္မည္းလ်က္။ လူေတြက တေစၧ သရဲမ်ားလို စကားသံ မေပး။ ဖုတ္ေတာထဲတြင္ ေျခသံ တရွပ္ရွပ္၊

ျမင္းဇက္သံ တခၽြင္ခၽြင္၊ သားေရသံ တကၽြီကၽြီျဖင့္ ျဖတ္သြားၾကပံု၊ သူတို႔ အနီး အေမွာင္ထဲမွ ျမင္းတပ္မ်ားႏွင့္ အေျမာက္ လွည္းမ်ား ျဖတ္သြားၾကပံု၊ လက္ႏွင့္ လွမ္းဆြဲလိုက္လွ်င္ပင္ ထိေတာ့မေလာက္ ကပ္ေနသျဖင့္ အသက္ကိုမွ် ျပင္းျပင္း မ႐ႉရဲဘဲ ကုပ္ေန ခဲ့ရပံုတို႔ကို သတိရသည္။

ေက်ာက္စရစ္ကုန္း ရြာနားသို႔ ေရာက္ေသာ အခါ စခန္း မီးပံုကေလးမ်ားကို တလက္လက္ ျမင္ရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္

လီး၏ ေနာက္ဖ်ား တပ္မ်ား ဆုတ္မိန္႔ ေစာင့္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအနီးသို႔ အေရာက္တြင္ စကားလက္သည္ လွည္းကို လယ္ကြက္ထဲ ခ်ကာ တစ္မိုင္ေလာက္က ကြင္း၍ ေမာင္းခဲ့ရသည္။ ထိုေနာက္ လမ္း ရွာမေတြ႔သျဖင့္ ငိုသည္။ လမ္းေတြ႔ေသာ အခါ ျမင္းက ေမာင္း၍ မရေတာ့ဘဲ ေျမႀကီးတြင္ ဝပ္ေနသည္။ ဆင္း၍ သူႏွင့္ ပရဇၨီ ႏွစ္ေယာက္သား ပါးခ်ပ္ ႀကိဳးကို ဆြဲသည့္တိုင္ မထေတာ့။

ထို႔ေၾကာင့္ ျမင္းကို ျဖဳတ္ကာ လွည္းေနာက္ပိုင္းတြင္ ေညာင္းေညာင္းျဖင့္ ဝင္အိပ္သည္။ အိပ္မေပ်ာ္ခင္ ေရ

ေတာင္းေနသည့္ မီလာနီ၏ အသံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားရသည္။

`စကားလက္၊ ေရေသာက္ခ်င္တယ္၊ ေရ ဆာတယ္’

411



`မရွိဘူး’



စကားလက္ စကားကိုပင္ ဆံုးေအာင္ မထြက္ႏိုင္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။



ယခု

မနက္

လင္းေနၿပီ။

ကမာၻ

ေလာကက

တိတ္ဆိတ္လ်က္။

ၿငိမ္းခ်မ္းလ်က္။

စိမ္းစိုလ်က္။

ေနျခည္

ေျပာက္က်ားေၾကာင့္ ေရႊေရာင္ ဝင္းလ်က္။ စစ္သား ဟူ၍ မျမင္ရ။ ဆာလည္း ဆာလွၿပီ။ ေရလည္း ဆာသည္။ ကိုယ္လက္ေတြ ကိုက္ခဲ နာက်င္ေနသည္။ အႏူးညံ့ဆံုး ငွက္ေမြး အိပ္ရာေပၚတြင္ ကတၱီပါေစာင္ ျခံဳ၍ အိပ္ခဲ့သည့္ စကားလက္ အိုဟာရာ ဆိုသည့္ မိမိသည္ ယခု လယ္သူမ တစ္ေယာက္လို သစ္သား ၾကမ္းခင္းေပၚတြင္ အိပ္ေနရပါပေကာ။

ေနျခည္ထဲတြင္ မ်က္ေတာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ခတ္ရင္း မီလာနီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ စကားလက္ ပင့္သက္ တစ္ခ်က္

႐ိႈက္ကာ လန္႔သြားသည္။ မီလာနီက တစ္ခ်က္မွ် မလႈပ္။ တစ္ကိုယ္လံုး ျဖဴေရာ္လ်က္။ အသက္ မ႐ႉေတာ့ဟုပင္ စကားလက္ ထင္လိုက္သည္။ လူေသႏွင့္ ဘာမွ် မျခားေတာ့။ အသက္ ကင္းမဲ့ေနသည့္ အဘြားႀကီး တစ္ေယာက္ သဏၭာန္။ မ်က္ႏွာက ႐ံႈ႕မဲ့ကာ နက္ေမွာင္သည့္ ဆံပင္မ်ားက မ်က္ႏွာကို ဖ႐ိုဖရဲ ဖံုးေနသည္။ မွ်ဥ္းမွ်ဥ္းကေလး အသက္ ႐ႉေနသည္ကို ျမင္သည့္ အခါတြင္မွ စကားလက္ သက္ျပင္း ခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။ မေန႔ညက ခရီးကိုေတာ့ မီလာနီ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။

မ်က္လံုးကို လက္ျဖင့္ ကာ၍ ပတ္ဝန္းက်င္ကို စကားလက္ ၾကည့္သည္။ မေန႔ညက သူတို႔ အိပ္ခဲ့သည့္ ေနရာသည္

ျခံဝင္း တစ္ဝင္း၏ေရွ႕ သစ္ပင္ တစ္ပင္ ေအာက္တြင္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ေက်ာက္စရစ္ လမ္းကေလး တစ္ခုက ေကြ႔ေကာက္၍ ဝင္းဝသို႔ ဦးတည္ ေနသည္။

`ေဟာေတာ့၊ မာလိုရီတို႔ ယာေတာပါလား’



စကားလက္ ႐ုတ္တရက္ ဝမ္းသာသြားသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားကို ေတြ႔ရေတာ့မည္။ အကူအညီ ရႏိုင္သည္။



သို႔ရာတြင္ ယာေတာ တစ္ခုလံုး သုသာန္ တစ္စျပင္လို တိတ္ဆိတ္ေန၏။ အပင္မ်ား၊ ျမက္ခင္းမ်ားက စိစိညက္ညက္

ေၾကေနသည္။ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ေျခေထာက္ရာ၊ ျမင္းခြာရာ၊ လွည္းဘီးရာေတြ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္၍ ပြာစာၾကဲ ေနသည္။ အိမ္ထဲသို႔ စကားလက္ လွမ္းၾကည့္၏။ သူ ျမင္ေနက် အိမ္ျဖဴျဖဴႀကီးကို မျမင္ ရေတာ့။ မည္းနက္ ေလာင္ကၽြမ္း ေနသည့္ ႏွမ္းဖတ္ေက်ာက္ အုတ္ခံုႀကီးႏွင့္ မီးေလာင္ကၽြမ္း ထားသျဖင့္ အရြက္ ကင္းမဲ့ေသာ သစ္ပင္ေျခာက္မ်ားထဲသို႔ ထိုးထြက္ေနသည့္ မီးခိုး ေခါင္းတိုင္ႀကီး ႏွစ္တိုင္ကိုသာ ျမင္ရေတာ့သည္။

စကားလက္က ေယာင္ယမ္း၍ အသက္ ျပင္းျပင္း ႐ႉလိုက္သည္။ ၿမိဳင္သာယာကိုလည္း ဤအတိုင္း ေတြ႔ရဦးမည္ေလာ။

မီးေလာင္ေျမႏွင့္ သုသာန္ တစျပင္လို တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ျခင္းမ်ိဳးကို ေတြ႔ရမည္ေလာ။

`ေအးေလ၊ ဒါေတြ ခု မစဥ္းစားေသးပါဘူး’ စကားလက္ စိတ္ထဲက ဆိုသည္။ `ဒါေတြကို မစဥ္းစားႏိုင္ေသးဘူး၊ ခု

စဥ္းစားလိုက္ရင္ ေၾကာက္ေန႐ံုပဲ ရွိမွာပဲ’

သို႔ရာတြင္ ရင္က တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။ `အိမ္ကို ျပန္ေတာ့၊ ျမန္ျမန္ ျပန္ေတာ့’ ဟု ႏွလံုးက ျမည္ေနသည္။



အိမ္ အေရာက္ ျပန္ရဦးမည္။ သို႔ရာတြင္ စားစရာႏွင့္ ေရ လိုသည္။ အထူးသျဖင့္ ေရ လိုသည္။ စကားလက္ ပရဇၨီကို

412

လႈပ္ႏိႈးသည္။ ပရဇၨီ ႏိုးလာကာ ျပဴးတူးျပဲတဲျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။

`ေဟာေတာ့ မေလး၊ ကၽြန္မက အိမ္ျပန္ေရာက္ ေနၿပီ ထင္ေနတာ’



`ေရာက္လိမ့္ဦးမယ္ အားႀကီး၊ အေဝးႀကီး လိုေသးတယ္’



စကားလက္က ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေနသည့္ ဆံပင္မ်ားကို လက္ျဖင့္ သပ္ခ်ေနသည္။ သူ႕ မ်က္ႏွာက အဆီေတြ ျပန္ကာ

တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးေတြ ရႊဲေနသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး ျပန္ကာ ေစးထန္း ညစ္ပတ္ေနသည္။ နံေစာ္ေနသည္ ဟုပင္ ထင္မိသည္။ အဝတ္အစားမ်ားကလည္း တြန္႔ေၾက ညစ္ပတ္ေနၿပီ။ သူ႕ တစ္သက္တြင္ ဤမွ်ေလာက္ တစ္ခါမွ် မပင္ပန္းဖူးခဲ့ဟု ထင္သည္။ တစ္သက္လံုး လႈပ္ရွားခဲ့ျခင္း မရွိသည့္ ႂကြက္သားမ်ားသည္ မေန႔ညက ဒဏ္ေၾကာင့္ နာက်င္ ကိုက္ခဲ ေနၾက၏။ လႈပ္ပင္ မလႈပ္ခ်င္ေတာ့။

မီလာနီကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါတြင္ မ်က္လံုး ဖြင့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ မ်က္လံုးမ်ားက လူေသ မ်က္လံုးမ်ိဳး။

ထူးထူးျခားျခား ေတာက္ပေန ၾကသည္။ မ်က္ကြင္းေတြက ညိဳမည္းလ်က္။ ေျခာက္ေသြ႔ အက္ကြဲေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို လႈပ္၍ ေရေတာင္းသည္။

`ေရ၊ ေရေသာက္ခ်င္တယ္’



`ဟဲ့ ပရဇၨီ ထစမ္း၊ လာ ေရတြင္း သြားၿပီး ေရခပ္ခ်ည္ရေအာင္’



`ေၾကာက္တယ္ မေလး၊ စစ္သားေတြ ရွိမယ္ ထင္တယ္၊ ေတြ႔ရင္ ဘယ္ႏွယ္လုပ္မလဲ’



`ဟဲ့ ေကာင္မ၊ လွည္းေပၚက ဆင္းမလား မဆင္းဘူးလား ဟင္’



စကားလက္ မ်ားမ်ား စကား မေျပာခ်င္။ လွည္းေပၚမွ ေထာ့နင္း ေထာ့နင္းျဖင့္ ဆင္းလိုက္သည္။



ျမင္းကို ခ်က္ခ်င္း အမွတ္ ရလိုက္သည္။ မေန႔ညကမ်ား ေသသြားၿပီေလာ။ ထမ္းပိုးမွ ျဖဳတ္လိုက္ ကတည္းက

ျမင္း အေျခအေန သိပ္ မေကာင္းေတာ့။ စကားလက္ လွည္းကို ေကြ႔ကာ ျမင္းကို သြားၾကည့္သည္။ ျမင္းက လဲေနသည္။ ျမင္းေသသြားလွ်င္ သူလည္း ဘုရားသခင္ကို က်ိန္ဆဲကာ ေသလိုက္ေတာ့မည္။

လူတစ္ေယာက္ ဘုရားသခင္ကို က်ိန္ဆဲကာ ေသသြားသည္ဟု သမၼာ က်မ္းစာထဲတြင္ သူ ဖတ္ဖူးသည္။

ဘုရားသခင္ကို က်ိန္ဆဲၿပီး ေသသြားသည္။ ထိုလူကို စကားလက္ ယခုမွ ကိုယ္ခ်င္းစာမိသည္။ သို႔ရာတြင္ ျမင္းက မေသေသး။ အသက္ ျပင္းျပင္း ႐ႉကာ မ်က္လံုးမ်ားကို တစ္ဝက္ မွိတ္ထားသည္။ မေသေသး။ ေရ တိုက္လိုက္လွ်င္ ထလာႏိုင္သည္။

ပရဇၨီက တကၽြတ္ကၽြတ္ ညည္းကာ လွည္းေပၚမွ မဆင္းခ်င္ ဆင္းခ်င္ ဆင္းလာၿပီး စကားလက္ ေနာက္မွ ခပ္ကုပ္ကုပ္

လိုက္လာသည္။ အေဆာက္အအံု သစ္ပင္အုပ္မ်ား ေအာက္က အေစခံ တန္းလ်ားမ်ားကလည္း တိတ္ဆိတ္ကာ လူသူ ကင္းမဲ့ေနသည္။ အေစခံ တန္းလ်ားႏွင့္ အုတ္ခံုပ်က္ ၾကားတြင္ ေရတြင္း တစ္တြင္း ေတြ႔ရ၏။ စက္သီးတြင္ ႀကိဳးတန္းလန္းျဖင့္ ေရပံုးက တြင္းထဲ က်ေနသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေရဆြဲၾကသည္။ စကားလက္သည္ ေအးျမေနသည့္ ေရကို တက်ိဳက္က်ိဳက္

413

ျမည္ေအာင္ အငမ္းမရ ေသာက္သည္။ သူ႕ တစ္ကိုယ္လံုးေပၚသို႔ ေရေတြ ရႊဲက်ေနသည္။

ေသာက္လိုက္သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မဝ။



`မေလး၊ မဝေသးဘူးလား၊ ကၽြန္မလည္း ေရငတ္လွၿပီ၊ လုပ္ပါဦး’



ထိုအခါမွ အျခားသူအား အလွည့္ ေပးရမည္ကို စကားလက္ သတိရသည္။



`ေရပံုးကို စက္သီးက ျဖဳတ္စမ္းေအ၊ ေရခပ္ၿပီး မီလာနီတို႔ကို တိုက္၊ က်န္တာ ျမင္းကို တိုက္လိုက္၊ မီလာနီကို ကေလး

ႏို႔တိုက္ခိုင္းဦးမွ ထင္တယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ကေလး ငတ္ေသလိမ့္မယ္’

`အို၊ မေလးကလည္း၊ မမက ႏို႔မွ မထြက္တာ၊ တစ္စက္မွေတာင္ မရဘူး’



`ညည္းက ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ သိတာလဲ’



`သူတို႔ ကေလး အေမေတြ ကၽြန္မ ျမင္ဖူးတာ ေပါ့’



`ေတာ္စမ္းပါေအ၊ လာျပန္ၿပီလား မေန႔ကလည္း ကေလး ေမြးတတ္သေလး ဘာေလးႏွင့္၊ ဟုတ္တိပတ္တိ၊ သြား

ေရသြားတိုက္ခ်ည္၊ ငါ စားစရာ တစ္ခု ရွာဦးမယ္’

အေတာ္ ၾကာမွ သစ္သီးျခံထဲတြင္ ပန္းသီး အခ်ိဳ႕ကို သြားေတြ႔သည္။ စစ္သားေတြ စခန္း ခ်သြား သျဖင့္ အပင္ေပၚတြင္

တစ္လံုးမွ် မရွိေတာ့။ ေျမႀကီးေပၚက ပန္းသီးမ်ားကလည္း အမ်ားအားျဖင့္ ပုပ္ေနၾကၿပီ။ ထိုအထဲမွ အေကာင္းဆံုးကို ေရြးေကာက္၍ ဝတ္စံုထဲသို႔ ထည့္ၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။ ဖိနပ္ ၾကားတြင္ ေက်ာက္စရစ္ခဲလံုး ကေလးေတြ ညပ္ေနသည္။ ဖိနပ္ ေကာင္းေကာင္းကို မစီးခဲ့မိ။ ဦးထုပ္ ေကာင္းေကာင္း မေဆာင္းခဲ့မိ။ စားစရာ တစ္ခုခု ယူမလာခဲ့မိ။ အ႐ူးလို လုပ္ခဲ့သည္။ ရက္ ဘတ္တလာကို အားကိုးခဲ့မိေပသကိုး။

ရက္ ဘတ္တလာ။ သူ႕ နာမည္ကို ၾကားရသည္မွာ နားခါးသည္။ ရြံသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလက္ တံေတြး

ေထြးလိုက္သည္။

သူ႕ကို

စကားလက္

မုန္းသည္။

မည္မွ်

စက္ဆုပ္

ရြံရွာဖြယ္

ေကာင္းသနည္း။

သို႔တိုင္ေအာင္

လမ္းလယ္ေကာင္တြင္ ရပ္၍ သူ႕အနမ္းကို ခံခဲ့ေသးသည္။ သေဘာက်ခဲ့သလို ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ မေန႔ညက သူ အ႐ူးထခဲ့သည္။ မုန္းစရာ ေကာင္းသည့္ လူ။ ရြံစရာ ေကာင္းသည့္ လူ။

လွည္းသို႔ ျပန္ေရာက္လွ်င္ ပန္းသီးကို ခြဲေဝေပးၿပီး က်န္ပန္းသီးမ်ားကို လွည္းေနာက္ဘက္ထဲသို႔ ပစ္လိုက္သည္။

ျမင္းက ထရပ္ေနၿပီ။ ေရတိုက္ ၿပီးသည့္တိုင္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္မလာေသး။ ေန႔ခင္းတြင္ ၾကည့္ရသည္က ပိုဆိုး ေနသည္။ တင္ပါး႐ိုးက ႏြားမ တင္ပါး႐ိုးလို ေငါထြက္ေန၏။ နံ႐ိုမ်ားက ျငမ္းစင္လို အၿပိဳင္းၿပိဳင္း။ ေက်ာကုန္းကလည္း အနာေတြခ်ည္း။ ျမင္းကို ထမ္းပိုးတြင္ တပ္ရင္း စကားလက္ မတို႔ခ်င္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ဇက္ခြံ႕ရန္ ပါးစပ္ကို ျဖဲၾကည့္ေတာ့ သြား တစ္ေခ်ာင္းမွ် မရွိ။ ေတာင္ကုန္းမ်ားလို အိုမင္းလွၿပီ။ ရက္ ဘတ္တလာသည္ ျမင္း တစ္ေကာင္ကို ခိုးလာသည့္ အတူတူ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျမင္းေကာင္းကို မခိုးခဲ့သနည္း။

414



စကားလက္က ထိုင္ခံုတြင္ တက္ထိုင္ကာ ျမင္းနံပါးကို နဘူးႀကိမ္ျဖင့္ ႐ိုက္သည္။ ျမင္းက တ႐ႉး႐ႉး ျမည္၍ ထြက္သည္။

လႈပ္လႈပ္ကေလး သြားေနသည္။ ေျခက်င္ ဆင္းေလွ်ာက္လွ်င္ပင္ သူ႕ထက္ ျမန္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ မီလာနီ၊ ကေလးေလး၊ ဝိတ္ကေလးႏွင့္ ပရဇၨီတို႔သာ မပါလွ်င္ မည္မွ် ေကာင္းမည္နည္း။ ေျခလ်င္ ဆင္းေျပးလိုက္ခ်င္သည္။ ၿမိဳင္သာယာႏွင့္ ေမေမ့ဆီသို႔ အျမန္ ဆင္းေျပးလိုက္ခ်င္သည္။

ၿမိဳင္သာယာႏွင့္ ဆယ့္ငါးမိုင္ေလာက္ ေဝးဦးမည္။ သို႔ရာတြင္ ဤႏႈန္းျဖင့္သာ သြားရလွ်င္ တစ္ေန႔လံုး ေမာင္းရလိမ့္မည္

ထင္သည္။ ျမင္းကို မၾကာမၾကာ နားေပးရသည္။ နီရဲေနသည့္ ေျမႀကီးႏွင့္ လွည္းလမ္းေၾကာင္း နက္နက္မ်ားကို စကားလက္ ငံု႔ၾကည့္မိသည္။ ၿမိဳင္သာယာသည္ ဤအတိုင္း ရွိပါဦးမည္ေလာ။ ေမေမသည္လည္း ရွိပါဦးမည္ေလာ။ သိခ်င္လွၿပီ။ တစ္ေနကုန္ သြားရဦးမည္။ ပူျပင္းသည့္ စက္တင္ဘာလ ေနပူထဲတြင္ တစ္ေနကုန္ သြားရဦးမည္။

ေနပူသျဖင့္ မ်က္လံုးကို မွိတ္လိုက္လာသည့္ မီလာနီကို ေနာက္ျပန္ လွည့္ၾကည့္သည္။ စကားလက္က သူ႕ေခါင္းက

ဦးထုပ္ကို ျဖဳတ္ကာ ပရဇၨီထံသို႔ လွမ္းပစ္ေပးလိုက္သည္။

`မ်က္ႏွာကို အုပ္ေပးလိုက္စမ္း၊ ေနပူ သက္သာ တာေပါ့’



ဦးထုပ္ မရွိေတာ့မွ ေန မည္မွ် ပူသည္ကို ပို သိလာသည္။ `အင္း၊ ငါလည္း ဒီ တစ္ေန မိတာႏွင့္ ယင္ႀကီးဥေတြ

မွဲ႔ေျခာက္ေတြ စြဲေတာ့မွာပဲ’ ဟု စကားလက္ ေတြးမိသည္။

သူ႕ တစ္သက္တြင္ ဦးထုပ္၊ ေခါင္းစည္းပဝါ စသည္တို႔ မပါဘဲ ေနပူထဲသို႔ တစ္ခါမွ် မထြက္စဖူး။ ျဖဴေဖြး ႏုနယ္ေသာ

လက္မ်ား ပြန္းရွျခင္း မရွိေအာင္ လက္အိတ္ မပါဘဲ မည္သည့္ အခါမွ် ျမင္းဇက္ကို မကိုင္စဖူး။ ယခု လွည္းအို တစ္စီး၌ ျမင္းအို တစ္စီးကို တပ္ေမာင္းကာ ေနပူထဲတြင္ သြားေနရၿပီ။ ညစ္ပတ္လ်က္၊ ေခၽြးသံ စိုရႊဲလ်က္၊ ဆာေလာင္လ်က္။ လူသူ ကင္းေသာ ကႏၲာရ ခရီးၾကမ္းတြင္ တလႈပ္လႈပ္ သြားလ်က္။ လံုလံုျခံဳျခံဳ ေအးေအး ေဆးေဆး ေနခဲ့ရၿပီးေနာက္ ယခု အေျခသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္မွာ မၾကာေသး။ အတၱလန္တာၿမိဳ႕ မက်ႏိုင္ဟု ထင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဤအေျခသို႔ ေရာက္လာသည္မွာ မၾကာေသး။ လြန္ခဲ့သည့္ ေလးလေလာက္က အေနာက္ေျမာက္ဘက္ တစ္ခုိတြင္ ေပၚလာသည့္ တိမ္တိုက္ကေလး တစ္ခုသည္ ေလေပြ လိႈင္းႀကီး ဆင္လာကာ မုန္တိုင္းႀကီး ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ သူ႕ ကမာၻေလးကို တိုက္ခတ္သြားၿပီး လံုျခံဳ ေအးခ်မ္းသည့္ ရိပ္ျမံဳကေလးမွ သူ႕ကို တိုက္ထုတ္ပစ္လုိက္ၿပီ။ ကႏၲာရ အလယ္သို႔ လြင့္သြားေအာင္ သယ္ေဆာင္သြားခဲ့ၿပီ။

ၿမိဳင္သာယာသည္ ရွိမွ ရွိပါေသး၏ေလာ။ ဤ မုန္တိုင္းႀကီးႏွင့္ အတူ ၿမိဳင္သာယာသည္ ၿပိဳလဲ ပ်က္စီး သြားခဲ့ၿပီေလာ။



စကားလက္သည္ ေျခကုန္ေနသည့္ ျမင္းကို ႀကိမ္ျဖင့္ တို႔၍ ေမာင္းသည္။ တကၽြီကၽြီ ျမည္ေသာ လွည္းဘီးမ်ားက

အရက္ မူးသည့္ႏွယ္ ဒယီးဒယိုင္။ သူတို႔ကို လႈပ္ယမ္း ခါပစ္ေနသည္။

ေလၿငိမ္လ်က္ ရွိ၏။ ဆည္းဆာ ေနျခည္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တြင္ လယ္ကြင္းမ်ား၊ ေတာအုပ္မ်ားသည္ စိမ္းစို ၿငိမ္သက္ ေနၾကသည္။

ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္လြန္းသျဖင့္ စကားလက္ စိမ့္၍ ေၾကာက္လာသည္။ ထုိေန႔က သူတို႔ ျဖတ္လာခဲ့သည့္ ယာတဲမွန္သမွ် က်ည္ဆန္ရာေတြ ဗရပြ။ လူသူ ဟာလာဟင္းလင္း။ မီးခိုး ေခါင္းတိုင္ေတြက အထီးတည္း။ မီးေလာင္ကၽြမ္းထားသည့္ အပ်က္အစီး မ်ားကို စႏၵရီ ေစာင့္ေနၾကသည့္ပံု။ ဤ ႐ႈခင္းမ်ားေၾကာင့္ စကားလက္ ပို၍ ေၾကာက္သြားသည္။ မေန႔ည

415

ကတည္းက အသက္ ရွိသည့္ လူ တစ္ေယာက္မွ် မေတြ႔ရေသး။ တိရစၧာန္ တစ္ေကာင္မွ် မေတြ႔ရေသး လူေသေကာင္မ်ား၊ ျမင္းေသေကာင္မ်ား၊ လားေသေကာင္မ်ား ကိုသာ လမ္းေဘးတြင္ ေတြ႔ခဲ့ရ၏။ ပုပ္ပြကာ ယင္မည္းႀကီးမ်ား အံုလ်က္။ သို႔ရာတြင္ သက္ရွိ သတၱဝါဆို၍ တစ္ခုမွ် မေတြ႔ရေသး။ အုပ္ကြဲေနသည့္ ႏြားေအာ္သံကို မၾကားရ။ ငွက္ျမည္သံ မရွိ။ ေျခက်ေနသည့္ သူတို႔ ျမင္းခြာသံ ခပ္က်ဲက်ဲ။ ကေလးငယ္၏ ငိုသံ သဲ့သဲ့။ ဤအရာမ်ားသာ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ၿဖိဳခြင္းေနသည္။

ေတာေတာင္ ႐ႈခင္းသည္ ေၾကာက္စရာ အလွကို ေဆာင္ေနသည္။ ေသငယ္ေဇာ ျပန္ၿပီးေနာက္ ေနာက္ဆံုးတြင္ လွပ

ၿငိမ္သက္သြားသည့္ ကၽြမ္းဝင္ ျမတ္ႏိုးရေသာ မိခင္ တစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ တူသည္ဟု စကားလက္ ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ ေတြးမိသည္။ တစ္ခါက သူလည္ခဲ့ရာ ေတာမ်ားသည္ တေစၧသရဲ ေတာႀကီး ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ ထင္၏။ ဂ်ဳန္းဘာ႐ို တစ္ဝိုက္ တိုက္ပြဲတြင္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ က်ဆံုးခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ လႈပ္ရွားျခင္း မရွိသည့္ သစ္ရြက္မ်ား ၾကားမွ ေလွ်ာက်လာသည့္ ဆည္းဆာ ေနျခည္ ပ်ပ် မိႈင္းမိႈင္း ေအာက္က ေတာအုပ္ထဲမွ တေစ သရဲ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာသည္ ေသြးနီနီ၊ ေျမနီနီတို႔ လူးလ်က္ ရွိသည့္ မ်က္လံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ သူ႕ လွည္းအိုကေလးကို ၾကည့္ေနၾကလိမ့္မည္။

`ေမေမေရ၊ ေမေမ’



စကားလက္ တိုးတိုး ဆိုမိသည္။ ေမေမႏွင့္ ေတြ႔ခ်င္လွၿပီ။ ကံေကာင္း၍ ၿမိဳင္သာယာသည္ နဂို ပကတိ အတိုင္း

မပ်က္မစီး ရွိေနေသးလွ်င္၊ ေတာင္တမာပင္တန္းမ်ား ၾကားက ေမာင္း၍ အိမ္ထဲ ေရာက္ၿပီး ေမေမ၏ ၾကင္နာေသာ မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရသည္ ဆိုလွ်င္၊ အေၾကာက္ ဟူသမွ်ကို ဖယ္ရွားေပးမည့္ ေမေမ့လက္ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ကို ကိုင္လိုက္ရလွ်င္၊ ေမေမ၏ ရင္ခြင္ၾကားသို႔ ပါးအပ္ထားလိုက္ရလွ်င္ စကားလက္ အားရွိၿပီ။ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ကို ေမေမ သိသည္။ ေမေမသည္ မီလာနီတို႔ သားအမိကိုလည္း အေသခံမည္ မဟုတ္။ တေစၧ သရဲ အားလံုးကို ေမာင္းထုတ္ပစ္ လိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ေမေမက နာမက်န္း ျဖစ္ေနၿပီ။ ရွိမွ ရွိပါဦးမည္ေလာ မဆိုႏိုင္။

စကားလက္က ျမင္းတင္ပါးကို တစ္ခ်က္ ႐ိုက္သည္။ ျမန္ျမန္ ေရာက္မွ ျဖစ္မည္။ ဤလမ္းကို တစ္ေနကုန္

တလႈပ္လႈပ္ လာရသည္မွာ ပင္ပန္းလွၿပီ။ မၾကာမီ ေမွာင္လာေတာ့မည္။ တစျပင္လို ကႏၲာရထဲတြင္ သူတုိ႔ တစ္ဦးတည္းသာ ျဖစ္ေနေတာ့မည္။ ေပါက္ျပဲေနသည့္ လက္မ်ားျဖင့္ ဇက္ႀကိဳးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကာ ႀကိဳးေခါက္ျဖင့္ ျမင္းကို ႐ိုက္သည္။ ေကာင္းေကာင္း မ႐ိုက္ႏိုင္။ လက္ျပင္ေတြ ေအာင့္လွၿပီ။

ေသအံ့ဆဲဆဲ မိန္းမ တစ္ေယာက္၊ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္ တစ္ဦး၊ ဆာေလာင္ေနသည့္ သူ႕ ရင္ေသြး ကေလး၊

ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ေနသည့္ ကပၸလီ သူငယ္မေလး တစ္ေယာက္။ သူတို႔ အားလံုး သူ႕ကို အားကိုး ေနၾကရသည္။ သူ႕ ဦးေဆာင္မႈကို လိုက္နာေနၾကရသည္။ သူ႕ကို အဟုတ္ႀကီး ထင္ကာ အားကိုးတႀကီး လိုက္လာၾကရသည္။ ဤသူမ်ား အားလံုးကို သူ႕ပခံုး ေသးေသး ကေလးေပၚတြင္ ထမ္းလာ ရသည္မွာ ေလးလွၿပီ။ ၿမိဳင္သာယာ၏ ရင္ခြင္၊ ေမေမ့ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ျမန္ျမန္ ေရာက္ၿပီး ဤ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးကို ခ်လိုက္ခ်င္ၿပီ။

ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ေနသည့္ ျမင္းက ႀကိမ္ ဘယ္မွ် ႐ိုက္႐ိုက္ ဇက္မည္မွ် ဆြဲဆြဲ တံု႔ျပန္ျခင္း မျပဳေတာ့။ ေျခကို ဒရြတ္ဆြဲကာ

တလႈပ္လႈပ္ သြားေနသည္။ ေက်ာက္တံုးကို တက္နင္းမိလွ်င္ ယိုင္သြားကာ လဲက်ေတာ့မည္ေလာ ထင္ရသည္။ ေနဝင္ ဖ်ိဳးဖ်တြင္ ပန္းတိုင္နားသို႔ ကပ္လာသည္။ လွည္း လမ္းေကြ႔ တစ္ေကြ႔ကို ေကြ႔လိုက္သည္တြင္ ေပတစ္ရာေပၚသို႔ ေရာက္လာသည္။

416

ၿမိဳင္သာယာသို႔ တစ္မိုင္သာ လိုေတာ့သည္။

မကၠင္ေတာ့ ယာေတာအစပ္ ယာခ႐ိုးကို ျမင္ရၿပီ။ အိမ္ဝသို႔ ဝင္သည့္ လမ္းထိပ္က ဝက္သစ္ခ်ပင္ အုပ္အုပ္သို႔

မေရာက္ခင္ စကားလက္က ဇက္ကို ဆြဲ၍ ရပ္လိုက္သည္။ ေမွာင္ရီရီထဲတြင္ ဝက္သစ္ခ်ပင္အုပ္မ်ား ၾကားမွ သူတို႔ အိမ္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။ တစ္အိမ္လံုး ေမွာင္ပိန္းလ်က္။ မီးေရာင္ ဆို၍ လက္လက္မွ် မေတြ႔ရ။ အေမွာင္ထဲတြင္ အားစိုက္ ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ တစ္ေန႔လံုး သူ ျမင္ခဲ့ရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ျမင္ရသည္။ မီးေလာင္ကၽြမ္းထားေသာ အိမ္ကို မိုးေနသည့္ မီးခုိး ေခါင္းတိုင္ႀကီး ႏွစ္တိုင္။ အိမ္ျပတင္းေပါက္မ်ားက ေမွာင္မည္းလ်က္။ ကန္းေနသည့္ မ်က္လံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ တူေနသည္။

`အိမ္ရွင္တို႔’ စကားလက္က အရဲစြန္႔၍ ေအာ္ေခၚသည္။ `အိမ္ရွင္တို႔ မရွိဘူးလား’



ပရဇၨီက ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ သူ႕ကို လက္ကုတ္သည္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္ အခါတြင္ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴး

ျဖစ္ေနသည္။

`ေအာ္ေခၚ မေနႏွင့္ေလ မေလး’ ပရဇၨီ အသံက တုန္ေနသည္။ `အထဲမွာ ဘယ္သူ ရွိမွန္း မသိ ဘယ္ဝါ ရွိမွန္း မသိ’



`ဟုတ္သားပဲ’ ဟု စကားလက္ ေတြးသည္။ `ဟုတ္သားပဲ၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဒိျပင္လူ တစ္ေယာက္ေယာက္

ထြက္လာမွျဖင့္’

စကားလက္က ဇက္ႀကိဳးျဖင့္ ေခါက္႐ိုက္ကာ ျမင္းကို ေမာင္းသည္။ မကၠင္ေတာ့ အိမ္ကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ စကားလက္

အားရွိလာသည္။ သူ ျမင္ခဲ့ရသည့္ ယာတဲမ်ားကဲ့သို႔ မကၠင္ေတာ့၏ အိမ္ကလည္း မီးေလာင္ကၽြမ္း ပ်က္စီးလ်က္။ လူသူ ကင္းရွင္းလ်က္။ ၿမိဳင္သာယာသည္ မိုင္ဝက္ခန္႔သာ ေဝးေတာ့သည္။ စစ္လမ္း တည့္တည့္ က်ေနသည့္ ၿမိဳင္သာယာသည္လည္း ျပာပံုအတိ

ျဖစ္ေနၿပီေလာ

မဆိုႏိုင္။

မည္းနက္ေနသည့္

နံရံမ်ားႏွင့္

ၾကယ္ျမင္

လျမင္

ျဖစ္ေနသည့္

ေခါင္မိုးတို႔ကို

ေတြ႔ရေတာ့မည္ေလာ။ ေဖေဖ၊ ေမေမႏွင့္ ညီမ ႏွစ္ေယာက္ေကာ ရွိမွ ရွိပါဦးမည္ေလာ။ ႀကီးေဒၚေကာ၊ ကပၸလီ ကၽြန္မ်ားေကာ ရွိမွ ရွိၾကပါေသး၏ေလာ။ ေနရာတကာ သုသာန္တစျပင္လို တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့မည္ေလာ။

မိမိသည္ မည္သို႔ စိတ္႐ူးေပါက္ လာခဲ့မိေလသနည္း။ ဤသည္ကို အစက မစဥ္းစားခဲ့ သေလာ။ မီလာနီတို႔ သားအမိကို

အဘယ့္ေၾကာင့္ ေခၚရသနည္း။ တစ္ေနကုန္ ေနပူစပ္ခါးထဲတြင္ လွည္းအို တစ္စီးျဖင့္ တလႈပ္လႈပ္ လာၿပီးမွ လူသူ ကင္းမဲ့သည့္ ၿမိဳင္သာယာတြင္ လာေသရသည္ထက္ အတၱလန္တာတြင္ ေသရသည္က ပိုမေကာင္းပါသေလာ။

သို႔ရာတြင္ အက္ရွေလက မီလာနီကို သူ႕ထံ အပ္ခဲ့သည္။ ၾကည့္႐ႈ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ မွာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး မခြဲမီ

အက္ရွေလ နမ္းသြားသည့္ ေန႔ကို စကားလက္ တစ္သက္တြင္ ေမ့ႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္။ မီလာနီကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ အက္ရွေလကို ကတိ ေပးခဲ့သည္ မဟုတ္ေလာ။ မိမိသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္မ်ား ဤကတိကို ေပးခဲ့ရသနည္း။ ပင္ပန္းေနသည့္ ၾကားကပင္ စကားလက္ မီလာနီကို မုန္းေနသည္။ တအီအီ ငိုေနသည့္ သူ႕ကေလးေလးကို မုန္းသည္။ သို႔ရာတြင္ ကတိ ေပးခဲ့သည့္ ေနာက္တြင္ မီလာနီတို႔ သားအမိကို သူ တာဝန္ ယူရသကဲ့သို႔ တာဝန္ ယူရေတာ့မည္။ သူ အား ရွိေသးသမွ် အသက္ ႐ႈေနေသးသမွ် သူတို႔ကို ကာကြယ္ရေတာ့မည္။ သူတို႔ သားအမိကုိ အတၱလန္တာတြင္ ထားပစ္ခဲ့မည္ ဆိုက ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေဆး႐ံုတြင္ ထိုးတင္ပစ္ခဲ့မည္ ဆိုက ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ပစ္ထားခဲ့မည္ ဆိုက ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဤသို႔ လုပ္ခဲ့မည္ ဆိုက

417

အက္ရွေလကို ဤဘဝတြင္ လည္းေကာင္း၊ ေနာင္ တမလြန္တြင္ လည္းေကာင္း မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ရဲေတာ့မည္ မဟုတ္။ သူ႕ မယားႏွင့္ ကေလးငယ္ကို သူစိမ္းတစ္ရံဆံတို႔ အလယ္တြင္ ပစ္ထားခဲ့သည္ဟု ေျပာရဲမည္ မဟုတ္။

အက္ရွေလ။ သူ႕ မယားႏွင့္ ကေလးငယ္ကို ေၾကာက္စရာ ဤကႏၲာရ တစ္ေလွ်ာက္ ေခၚလာခဲ့သည့္ ယခု အခ်ိန္တြင္

အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ မည္သည့္ ေနရာသို႔ ေရာက္ေနၿပီနည္း။ အသက္ ရွိပါေသး၏ေလာ။ ေက်ာက္ကၽြန္း အက်ဥ္း စခန္းတြင္ ရွိသည္ ဆိုလွ်င္ သူ႕ကို သတိမွ ရပါေသး၏ေလာ။ ေက်ာက္ႀကီး ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ကာ အျခား ျပည္နယ္ တပ္သားမ်ားႏွင့္ အတူ ေျမႀကီး ေအာက္တြင္ အ႐ိုး ေဆြးေနၿပီေလာ။

လမ္းေဘး ခ်ံဳတစ္ခ်ံဳထဲမွ ႐ုတ္တရက္ ခၽြတ္ခၽြတ္ ျမည္သံကို ၾကားလိုက္သျဖင့္ စကားလက္ လိပ္ျပာ လြင့္မတတ္

လန္႔သြားသည္။ ပရဇၨီက အလန္႔တၾကား ေအာ္ကာ ကေလးငယ္ကို ေပြ႔ၿပီး ၾကမ္းျပင္တြင္ ဝပ္ေနသည္။ မီလာနီက အားယူ၍ သူ႕သားကို စမ္းသည္။ ဝိတ္ကေလးက မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးျဖင့္ အုပ္ကာ ကုပ္ေနသည္။ ေၾကာက္လြန္းသျဖင့္ ငိုပင္ မငိုရဲေတာ့။ သူတို႔ လမ္းေဘး ခ်ံဳပုတ္ထဲမွ တဂၽြမ္းဂၽြမ္း ျမည္သံႏွင့္ အတူ ခြာႏွစ္ဖက္ ေပၚလာၿပီးေနာက္ တဘဲဘဲ ေအာ္သံကို ၾကားရသည္။

`ႏြားမႀကီးပါဟယ္’ စကားလက္က

အသံတုန္တုန္ျဖင့္

ေျပာသည္။

`ပရဇၨီလည္း

အရမ္း

ေၾကာက္ေနတာပဲ၊

ကေလးလည္း ေအာက္မွာ ပိေနဦးမယ္၊ မီလာနီႏွင့္ ဝိတ္ကေလးလည္း လန္႔ကုန္ၿပီ’

`သရဲ၊ သရဲ’



ပရဇၨီက ၾကမ္းျပင္တြင္ ဝပ္၍ ကုန္းေအာ္ ေနသည္။



စကားလက္သည္ စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ လက္ထဲက နဘူးႀကိမ္ျဖင့္ ေက်ာျပင္ကို ႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။ သူ ကိုယ္တိုင္

ေၾကာက္ရသည့္ အထဲ ဤမွ် အလန္႔တၾကား ျဖစ္ေနသည္ကို စိတ္ မရွည္ေတာ့။

`ဟဲ့ေကာင္မ ထ၊ ငါ ထပ္႐ိုက္မိေတာ့မယ္’



ပရဇၨီက ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ ေမာ့ကာ လွည္းရံတိုင္ ၾကားမွ ေန၍ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ဟုတ္သည္။ ႏြားမႀကီး

တစ္ေကာင္။ အနီ စာဥေျပာက္ ႏြားမႀကီး တစ္ေကာင္။ သူတို႔ကို ထိတ္လန္႔ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ သနားစဖြယ္ ၾကည့္ေနသည္။ နာက်င္ ေနသည့္ႏွယ္ တဘဲဘဲ ေအာ္ေနသည္။

`ႏြားမ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူး၊ ခါတိုင္း ေအာ္သံမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး’



`ႏို႔သက္လို႔ ထင္တယ္၊ ႏို႔ ညႇစ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမွာ’ ပရဇၨီက ရဲလာသည္။ `မကၠင္ေတာ့တို႔ ႏြားမ ထင္တယ္၊

ယန္ကီေတြ မေတြ႔ေအာင္ ဝွက္ထားရင္း အုပ္ကြဲ သြားသလားမွ မသိတာ’

`အဲဒီ ႏြားမကို ဆြဲလာခဲ့ဟယ္’ စကားလက္က ခပ္သြက္သြက္ ေျပာလိုက္သည္။ `ကေလးဖို႔ ႏို႔ရတာေပါ့’



`ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ယူမလဲ မေလးရဲ႕၊ ႏြားမ ဆိုတာ ႏို႔ ရေပမယ့္ ဘာမွ သံုးလို႔ ရတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔

ပစ္ထားတာေပါ့’

418



`ေအး၊ ညည္းက ႏြားမ အေၾကာင္း၊ ေကာင္းေကာင္း သိတယ္၊ ညည္း အတြင္းခံ ခၽြတ္၊ ျဖဲထုတ္ ႀကိဳးက်စ္ၿပီး ႏြားမကို

လွည္းေနာက္က ဆြဲခဲ့’

`မေလးကလည္း ကၽြန္မ အတြင္းခံ မဝတ္တာ ၾကာလွၿပီ၊ တစ္ထည္ေလး ရွိတာ ႏွေျမာလို႔ သိမ္းထားတာ၊ ခု က်န္ခဲ့ၿပီ၊

ဒီ ႏြားမႀကီး ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ကၽြန္မက ႏြား ဆိုရင္ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တတ္တယ္’

စကားလက္က ဇက္ႀကိဳးကို ခ်ကာ အေပၚဝတ္စံုကို လွန္လိုက္သည္။ ေအာက္ခံ ဝတ္စံု ေပၚလာသည္။ ေအာက္ခံ

ဝတ္စံုက ဇာနားတပ္ ဝတ္စံု။ လွလွ ေကာင္းေကာင္း ေအာက္ခံ ဆို၍ ဤ တစ္ထည္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ခါးစည္းကို ျဖဳတ္ကာ ေျခခ်င္းဝတ္ ေရာက္ေအာင္ ေအာက္ခံကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ထဲတြင္ ေျခမြ၍ လိမ္ပစ္လိုက္၏။ ဤဇာနားတပ္ ဝတ္စံုကို ရက္ ဘတ္တလာ နာေဆာမွ ဝယ္လာၿပီး လက္ေဆာင္ ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုေနာက္ အဖ်ားကို သြားျဖင့္ ကိုက္၍ ျဖဲလိုက္ၿပီး အႁမႊာလိုက္ ျဖစ္ေအာင္ ဆုတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္စႏွင့္ တစ္စ ဆက္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ႀကိဳး ခပ္ရွည္ရွည္ တစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္လာသည္။ သူ႕လက္ တစ္ခုလံုး ေပါက္ျပဲသည့္ ဒဏ္ရာေတြက ေသြးေတြ ထြက္ေနၿပီ။

`သြား၊ ႏြားခ်ိဳကို ခ်ည္ခဲ့’



`ကၽြန္မက ႏြားေၾကာက္တတ္တယ္ မေလးရဲ႕၊ ႏြားနားကို မကပ္ရဲဘူး၊ ကၽြန္မက ယာကူလီ လုပ္တဲ့ ကပၸလီမ

မဟုတ္ဘူး၊ အိမ္ေစ လုပ္တဲ့ ကပၸလီမ်ိဳး’

`ညည္းက ဘယ္အမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘူး၊ အ႐ူး ကပၸလီမ်ိဳး၊ ေဖေဖမို႔ ညည္းကို ဝယ္ခဲ့တာ၊ ငါ့လိုဆို အလကား ေပးေတာင္

မယူဘူး၊ ငါ လက္ေမာင္းေတြ ေအာင့္ေနလို႔၊ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ နင့္ကို ႐ိုက္မိဦးမွာ’

စကားလက္ စိတ္ဆိုးရမည္ကိုပင္ အားကုန္လွၿပီ။



ပရဇၨီကို `ကပၸလီအ႐ူး’ ဟု ႐ိုင္း႐ိုင္း စိုင္းစိုင္း ေျပာခဲ့သည္။ ေမေမသာ ၾကားလွ်င္ သူ႕ကို ဆူလိမ့္မည္။



ပရဇၨီက မ်က္လံုး ကလယ္ ကလယ္ျဖင့္ သူ႕ သခင္မ၏ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ တဘဲဘဲ ျမည္ေနသည့္

ႏြားမကို ၾကည့္သည္။ စကားလက္က ႏြားမေလာက္ အႏၲရာယ္ ႀကီးသည္ဟု သူ မထင္။ ထို႔ေၾကာင့္ လွည္းေပၚမွ မဆင္းဘဲ လွည္းရံတိုင္ကို ကိုင္ထားသည္။ မဟုတ္။

စကားလက္က ကိုယ္လက္ေတြ နာေနသည့္ ၾကားထဲက လွည္းေပၚမွ ဆင္းသည္။ ႏြားကို ပရဇၨီသာ ေၾကာက္သည္ သူလည္း

ေၾကာက္သည္။

သေဘာ

ေကာင္းသည့္

ႏြားမကိုပင္လွ်င္

ေၾကာက္တတ္သည္။

သို႔ရာတြင္

အေၾကာက္ႀကီးေတြထဲ၌ ဤ အေၾကာက္ကေလးကို ဂ႐ုစိုက္ မေနႏိုင္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ႏြားမႀကီးက သေဘာ ေကာင္းသည္။ ဒုကၡ ေရာက္ေနစဥ္ လူသား အေဖာ္ကို ရွာေနဟန္ တူသည္။ စကားလက္ ေအာက္ခံ ဝတ္စံုျဖင့္ က်စ္ထားသည့္ ႀကိဳးကို ခ်ိဳတစ္ဖက္တြင္ စြပ္လိုက္သည့္ အခါတြင္ အသာအယာပင္ လိုက္လာသည္။ ႏြားမကို လွည္း  ေနာက္ၿမီးတြင္ ခ်ည္သည္။ ေရွ႕လွည္း ထိုင္ခံုသို႔ တက္မည္အျပဳ ပင္ပန္း လြန္းေသာေၾကာင့္ လဲက်မည္ျပဳသျဖင့္ လွည္းကို ဖမ္းကိုင္ ထားလိုက္ရသည္။

မီလာနီက မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ သူ႕ေဘးတြင္ ရပ္ေနသည့္ စကားလက္ကို ျမင္သည္၌ ေလသံ ကေလးျဖင့္

419



`အိမ္ေရာက္ၿပီလား၊ စကားလက္’



အိမ္ ဆိုသည့္ စကားလံုးကို ၾကားသည္တြင္ စကားလက္ မ်က္လံုးမွ ပူေႏြးသည့္ မ်က္ရည္ေတြ စီးဆင္းလာၾကသည္။

အိမ္။ မီလာနီသည္ အိမ္ မရွိမွန္း မသိေတာ့။ ႐ူးသြပ္၍ လြင္တီးေခါင္ ျဖစ္ေနသည့္ ကႏၲာရႀကီးထဲသို႔ သူတို႔ ေရာက္ေနသည္ကို မသိေတာ့။

`ဟင့္အင္း မေရာက္ေသးဘူး’ စကားလက္က အတတ္ႏိုင္ဆံုး ခ်ိဳသာစြာ ေျပာသည္။ `ေရာက္ေတာ့မွာပါ၊ ႏြားမ

တစ္ေကာင္ ေတြ႔လို႔ ဆြဲလာတာ၊ မီလာနီႏွင့္ သားေလး အတြက္ ႏို႔ညႇစ္ေပးရမယ္’

`အင္း၊ သားေလး’



မီလာနီက တိုးတိုးေျပာကာ သူ႕သားဆီသို႔ လက္လွမ္းသည္။ သို႔ရာတြင္ မေရာက္။ စကားလက္ ခက္ခက္ခဲခဲျဖင့္

ျပန္ထိုင္ၿပီး ဇက္ကို ေကာက္ကိုင္သည္။ ျမင္းက ေခါင္းကို ငံု႔၍ ရပ္ေနသည္။ မသြားေတာ့။ စကားလက္က ႀကိမ္ျဖင့္ တရႊမ္းရႊမ္း ႐ိုက္၏။ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ေနသည့္ တိရစၧာန္ တစ္ေကာင္ကို ႐ိုက္သျဖင့္ ဘုရားက ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မည္ဟု ထင္သည္။ ခြင့္မလႊတ္လွ်င္လည္း မတတ္ႏိုင္။ ေနာက္ထပ္ မိုင္ တစ္စိတ္ေလာက္ သြားလွ်င္ ၿမိဳင္သာယာကို ေရာက္ေတာ့မည္။ ထိုအခါ က်မွ ျမင္း ေသလွ်င္လည္း ေသေပေစေတာ့။

အတန္ၾကာမွ ျမင္းက တစ္လွမ္းခ်င္း ဆြဲသည္။ လွည္းက တကၽြီကၽြီ။ ေနာက္က ႏြားမကလည္း တဘဲဘဲ။ သနားစဖြယ္

ေအာ္လ်က္။ နာက်င္ေနသည့္ ႏြားမ၏ ေအာ္သံသည္ စကားလက္၏ အာ႐ံုေၾကာမ်ားကို တံစဥ္းျဖင့္ တိုက္သကဲ့သို႔ ရွိသည္။ စကားလက္ လႊတ္ပစ္ခဲ့ေတာ့မည္ စိတ္ကူးသည္။ ၿမိဳင္သာယာတြင္ လူ မရွိေတာ့လွ်င္ ဤႏြားမသည္ ဘာ အသံုး က်ေတာ့မည္နည္း။ သူကလည္း ႏို႔ညႇစ္ မေပးႏိုင္။ ညႇစ္ႏိုင္၍ ညႇစ္ေပး လွ်င္လည္း နာက်င္ေနသည့္ သူ႕ ႏို႔အံုကို လာဆြဲသူ မွန္သမွ်အား ကန္ပစ္မည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေကာက္လာရသည့္ အတူတူ လႊတ္မပစ္ခဲ့ခ်င္။ သူ႕တြင္ ဤႏြားမမွ လြဲ၍ အျခား ဘာမွ် ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္။

ကမူ အတက္ကေလး တစ္ခုသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဤကမူ ကေလးကို ေက်ာ္လွ်င္ ၿမိဳင္သာယာကို ျမင္ရေတာ့မည္။

စကားလက္ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲလာသည္။ စိတ္ဓာတ္ က်သြားသည္။ ဤျမင္းသည္ ဤကမူကို တက္ႏိုင္ဖြယ္ မရွိ။ ကမူက မတ္ေစာက္ျခင္း မရွိ။ ခပ္ေျပေျပ ေလွ်ာကေလးမွ်သာ ျဖစ္၏။ သူ႕ ျမင္းမႀကီးႏွင့္ စီးေနက် ျဖစ္၍ သူသိသည္။ ယခုမူ သူ႕ စိတ္ထဲတြင္ ကမ္းပါးေစာက္ႀကီးဟု ထင္ေနသည္။ ဤ ျမင္းသည္ ဤဝန္ကို ဆြဲႏိုင္မည္ မဟုတ္။ စကားလက္ လွည္းေပၚမွ ဆင္းကာ ေရွ႕မွေန၍ ဆြဲသည္။

`ပရဇၨီ၊ ေအာက္ဆင္းစမ္း၊ ဝိတ္ကေလးလည္း ေခၚခဲ့၊ ခ်ီရင္ခ်ီ၊ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္လည္း ေလွ်ာက္ပါေစ၊ ကေလးကို

မီလာနီ႔ေဘးမွာ ထားခဲ့’

ဝိတ္ကေလး ငိုေနသည္။ `ေမွာင္တယ္၊ သားသား ေၾကာက္တယ္’ ဟု ေအာ္ေနသည္။



`မေလး ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မရဘူး မေလး၊ ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္ ေပါက္လို႔ အနာေတြ ခ်ည္းပဲ၊ ကၽြန္မတို႔ ကိုယ္က

ေပါ့ေပါ့ေလးေတြပါ၊ ၿပီးေတာ့’

420



`ဟဲ့ေကာင္မ၊ ေသာက္စကား မ်ားမေနႏွင့္၊ နင္ မဆင္းရင္ ငါ ဆြဲခ်ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ထားပစ္ခဲ့မယ္၊ ဆင္း ခုဆင္း’



ပရဇၨီက ညည္းေနသည္။ လမ္းေဘး တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္က သစ္ပင္အုပ္ ေမွာင္ေမွာင္မ်ားကို ၾကည့္သည္။ လွည္းေပၚမွ

ဆင္းသည္ႏွင့္ သစ္ကိုင္းႀကီးေတြက သူ႕ကို ဖမ္းဆြဲ လိုက္မည္ေလာဟု လန္႔ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ မေနရဲ။ ကေလးကို မီလာနီ ေဘးသို႔ ခ်ၿပီး လွည္းေပၚမွ ဆင္းကာ ဝိတ္ကေလးကို ေပြ႔ခ်သည္။ ဝိတ္ကေလးက ငို၍ ပရဇၨီ အနား ကပ္ေနသည္။

`တိတ္ေအာင္ လုပ္စမ္းဟယ္၊ ငါ မၾကားခ်င္ဘူး’ စကားလက္က ေရွ႕မွ ျမင္းဇက္ကို ဆြဲရင္း ေျပာသည္။ `ဒီမွာ

သားသား၊ ေယာက်္ား မဟုတ္ဘူးလား၊ ဘာျဖစ္လို႔ ငိုရတာလဲ၊ မငိုႏွင့္ တိတ္၊ ႏို႔မို႔ရင္ ေမေမ ႐ိုက္မိလိမ့္မယ္’

လမ္းမေပၚမွ ေက်ာက္ခဲ တစ္လံုးကို ခလုတ္ တိုက္မိသည္။ ကေလး ဆိုသည္မွာ ဘာမွ်လည္း အသံုးမက်။ ငို၍

လူႀကီးကို အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေဖာ္သာ ရသည္။ အျမဲတမ္း ႐ႈပ္သည္။ အျမဲတမ္း အယုအယ ခံခ်င္သည္။ ဘုရားသခင္သည္ အဘယ့္ေၾကာင့္

ကေလးေတြကို

ဖန္ဆင္းခဲ့ရသနည္းဟု

စကားလက္

စိတ္ဆိုးဆိုးျဖင့္

ေတြးမိသည္။

ပင္ပန္းရသည့္

အထဲတြင္ ပရဇၨီ ေနာက္သို႔ မလိုက္ႏိုင္ လိုက္ႏိုင္ ေျပးလိုက္ေနသည့္ သူ႕ သားေလးကို မသနားႏိုင္ေတာ့။ သူ႕ကို ေမြးရသျဖင့္ ဝမ္းေရစပ္သည္။ ခ်ားလ္ကို မွား၍ လက္ထပ္ခဲ့မိသည္ဟု စိတ္ဆိုးဆိုးျဖင့္ ေတြးေနသည္။

`မေလး’ ပရဇၨီက စကားလက္၏ လက္ကို လွမ္းဆြဲသည္။ `ၿမိဳင္သာယာကို သြားလို႔ မျဖစ္ဘူး ထင္တယ္၊ ခုေလာက္

ဆိုရင္ ဘယ္သူမွ ရွိမွာလည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေသခ်င္ ေသကုန္ၾကမွာ’

နဂိုကမွ စိတ္တထင့္ထင့္ ျဖစ္ေနရသည့္ အထဲ သူ႕ စကားေၾကာင့္ စကားလက္ ေဒါပြသြားသည္။



`ေကာင္မ၊ နိမိတ္ မရွိ၊ နမာ မရွိ မေျပာစမ္းႏွင့္၊ ဝိတ္ကေလးကို ငါ့ ေပးစမ္း၊ နင္ ဒီမွာ ေနရစ္ခဲ့၊ မလိုက္ခဲ့ႏွင့္’



`မလုပ္ပါႏွင့္ မေလး၊ ေၾကာက္ပါၿပီ’



`ဒါျဖင့္ တိတ္၊ စကား မမ်ားႏွင့္’



ျမင္းက ေႏွးေႏွးကေလး သြားေနသည္။ ႏွာေငြ႔က သူ႕ လက္ေပၚသို႔ လာ႐ိုက္သည္။ သူ႕ စိတ္ထဲတြင္ ရက္

ဘတ္တလာႏွင့္ အတူ ဆိုဖူးသည့္ သီခ်င္း တစ္ပိုင္းတစ္စကို သြားအမွတ္ရသည္။

xx ေန႔မ်ား မၾကာေပ xx သည္ဝန္ထုပ္ကို ခ်ရေတာ့မွာ မေသြ xx



`မၾကာေတာ့ပါဘူး’ ဟု သူ႕ စိတ္ထဲတြင္ ဆိုမိသည္။



ကမူထိပ္ ေရာက္သည့္ အခါတြင္ ၿမိဳင္သာယာက ဝက္သစ္ခ်ပင္ႀကီးမ်ားကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ ေမွာင္ရီသည့္ ေကာင္းကင္

ေနာက္ခံတြင္ မည္းမည္း ရိပ္ရိပ္ ေပၚေနၾကသည္။ မီးေရာင္ ျမင္ရမည္ေလာဟု စကားလက္ လွမ္းၾကည့္သည္။ မျမင္ရ။

`မရွိၾကေတာ့ဘူး ထင္တယ္၊ သြားကုန္ၾကၿပီ’ စိတ္က ဆိုမိသည္။ သူ႕ ရင္ထဲတြင္ ခဲဆြဲထားသည့္ႏွယ္ ေလးေနသည္။



စကားလက္က ဝင္းဝသို႔ ေကြ႔ဝင္ လာသည္။ လမ္းေပၚတြင္ မိုးေနသည့္ ေတာင္တမာပင္မ်ားက ကိုင္းခ်င္း ယွက္ေနသျဖင့္

421

ညသန္းေခါင္လို ေမွာင္ပိန္း ေနသည္။ သစ္ပင္တန္း အေမွာင္ထုထဲမွ လွမ္း၍ အားယူ ၾကည့္သည္။ ၿမိဳင္သာယာက အုတ္တိုက္ ျဖဴျဖဴကို သဲကြဲစြာ မျမင္ရ။ ဝါးေနသည္။ အိမ္ ျပန္ေရာက္ၿပီ။ သူ တြယ္တာသည့္ နံရံျဖဴျဖဴေတြ၊ ခန္းဆီး တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လြင့္ေနသည့္ ျပတင္းေပါက္ေတြ၊ ဝရန္တာ က်ယ္က်ယ္ေတြ။ ရွိမွ ရွိပါေသး၏ေလာ။ မကၠင္ေတာ့တို႔ အိမ္လို ျဖစ္ေနၿပီ ေလာ။

ဝင္းဝမွ အိမ္သို႔ ဝင္သည့္ လမ္းသည္ သူ႕စိတ္တြင္ မုိင္ေပါင္း မ်ားစြာ ရွည္ေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ လက္မွ ဆြဲလာရသည့္

ျမင္းကလည္း တျဖည္းျဖည္း ေႏွးလာသည္။ သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားက အေမွာင္ထုထဲတြင္ အားစိုက္၍ လွမ္းၾကည့္သည္။ အိမ္မိုးကို ျမင္ရၿပီ။ အပ်က္အစီး ရွိပံုမရ။ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ၏ ေလာ။ မျဖစ္ႏိုင္။ စစ္ ဆိုသည္မွာ မည္သူ႕ကိုမွ် ခ်မ္းသာ မေပး။ ၿမိဳင္သာယာကိုလည္း ခ်မ္းသာ ေပးမည္ မဟုတ္။ အႏွစ္ ငါးရာ တည္ေအာင္ ေဆာက္ထားသည့္ ၿမိဳင္သာယာလည္း ခံႏိုင္မည္ မဟုတ္။ စစ္သည္ ၿမိဳင္သာယာကို ေရွာင္ကြင္းသြားမည္ မဟုတ္။

ေရးေရး မႈန္မႈန္ ေကာက္ေၾကာင္း သဏၭာန္ အေဆာက္အအံုကို ျမင္ရသည္။ ျမင္းကို ခပ္သုတ္သုတ္ ဆြဲလိုက္၏။

အေမွာင္ထဲတြင္ အုတ္တိုက္ ျဖဴျဖဴႀကီး ေပၚလာၿပီ။ ၿမိဳင္သာယာ အေကာင္း ပကတိ ရွိေသးသည္။ အိမ္ေရာက္ၿပီ။ စကားလက္သည္ ဇက္ႀကိဳးကို ပစ္ခ်ကာ ေျပးလာသည္။ အုတ္နံရံ ျဖဴျဖဴႀကီးကို လက္ျဖင့္ ထိရန္ ခုန္ေပါက္ ေျပးလာသည္။ အိမ္ေရွ႕ ဝရန္တာသို႔ ထြက္လာသည့္ သဏၭာန္ တစ္ခုကို ခပ္ဝါးဝါး ျမင္ရသည္။ ၿမိဳင္သာယာတြင္ လူ ရွိေသးသည္။ လူသူ မကင္းမဲ့ေသး။

ေပ်ာ္လြန္းသျဖင့္ ေအာ္မည္ ျပဳသည္။ သို႔ရာတြင္ အသံက လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ ေပ်ာက္သြား၏။ အိမ္ႀကီးက ေမွာင္မည္း

တိတ္ဆိတ္ လြန္းသည္။ ထိုသဏၭာန္က လႈပ္ရွားျခင္း မရွိ။ သူ႕ကိုလည္း မေခၚ။ မည္သို႔နည္း။ ၿမိဳင္သာယာသည္ အေကာင္း ပကတိ က်န္ေသးသည့္တိုင္ စစ္တလင္း ျဖစ္ခဲ့သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ နည္းတူ တိတ္ဆိတ္၍ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနသည္။ မည္းမည္း သဏၭာန္က လႈပ္ရွားလာသည္။ ထိုသဏၭာန္သည္ မားမား မားမားျဖင့္ အိမ္ေရွ႕ ေလွကားသို႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဆင္းလာ၏။

`ေဖေဖ’ စကားလက္က အားရပါးရ ေခၚလိုက္သည္။ ေခၚမည့္သာ ေခၚရသည္ ေဖေဖမွ ဟုတ္ပါ၏ေလာဟု သံသယ

ျဖစ္ေနသည္။ `သမီးေလ၊ စကားလက္ေလ၊ ျပန္လာၿပီေလ’

ေဖေဖက သူ႕ထံ ေလွ်ာက္လာ၏။ အိပ္ရင္း ေယာင္ယမ္း၍ လမ္းေလွ်ာက္သူ ကဲ့သို႔ ေျခတစ္ဖက္က ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး

ဒရြတ္တိုက္လ်က္။ အနား ေရာက္လာသည္တြင္ စကားလက္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ေၾကာင္ေနသည္။ တေစၧကို ျမင္လိုက္ရသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနသည္။ လက္ကို ဆန္႔၍ စကားလက္ ပခံုးကို ကိုင္သည္။ သူ႕လက္က တုန္ေနသည္။ ေျခာက္အိပ္မက္မွ လန္႔ႏိုးလာကာ ကေယာင္ကတမ္း ျဖစ္ေနသည့္ႏွယ္ ရွိသည္။

`သမီး’ ေဖေဖက ဖ်စ္ညႇစ္၍ ေခၚသည္။



`သမီး’



ထိုေနာက္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။



ေဖေဖသည္ လူအိုႀကီး တစ္ေယာက္ သဖြယ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။

422



ေဖေဖ၏ ပခံုးက ကိုင္းေနသည္။ ေရးေရးမွ် ျမင္ရသည့္ သူ႕ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ယခင္က ေဖေဖ၏ ခြန္အား ေကာင္းျခင္း၊

ဖ်တ္လတ္ျခင္း၊ တက္ႂကြျခင္း တို႔ မရွိၾကေတာ့။ သူ႕ မ်က္လံုးကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ေဖေဖ့ မ်က္လံုးမ်ားတြင္လည္း ဝိတ္ကေလး၏ မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ေတြ႔ရတတ္သည့္ ေၾကာက္ရြံ႕ ထိတ္လန္႔သည့္ အၾကည့္မ်ိဳးကိုသာ ေတြ႔ရေတာ့သည္။ ေဖေဖသည္ လူအိုႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ က်သြားၿပီ။

အမ်ိဳးအမည္

မသိေသာ

အေၾကာက္မ်ိဳးစံုသည္

အေမွာင္ထုထဲမွ

ခုန္ထြက္လာကာ

စကားလက္ကို

ဖမ္းခ်ဳပ္ထားသည့္ႏွယ္ ထင္ရ၏။ စကားလက္သည္ ရပ္၍ ေဖေဖ့ကို စူးစိုက္ ၾကည့္သည္။ ေမးခြန္း မ်ားစြာသည္ ေရႀကီးသလို လွ်ံတက္လာကာ ႏႈတ္ခမ္း အေရာက္တြင္ တန္႔ေနၾကသည္။

လွည္းေပၚမွာ တအင္အင္ ညည္းသံကို ၾကားရသည္။ ေဖေဖက အားယူ၍ လွမ္းၾကည့္သည္။



`မီလာနီႏွင့္ သူ႕ကေလးေလးေလ’ စကားလက္က တိုးတိုး ေျပာသည္။ `ေတာ္ေတာ္ မမာလာတယ္၊ သမီး အိမ္ကို

ေခၚလာခဲ့တာ’

ေဖေဖက သူ႕ လက္ကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ပခံုးကို ျပန္မတ္သည္။ လွည္းဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည့္ အခါတြင္မွ ဧည့္သည္

လာလွ်င္ ဆင္းႀကိဳတတ္သည့္ ေဖေဖ့ နဂို ပံုသဏၭာန္ ခပ္ေရးေရး ေပၚလာသည္။

`မီလာနီ ငါ့တူမလား’



မီလာနီထံမွ မသဲမကြဲ အသံ ထြက္လာသည္။



`ငါ့တူမ မီလာနီ၊ ဒါ ငါ့တူမ အိမ္ပဲ၊ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ကေတာ့ မီးေလာင္သြားၿပီ၊ ဦးႀကီးတို႔ႏွင့္ ေနေပေတာ့’



မီလာနီ၏ ေဝဒနာကို ယခုမွ သတိရကာ စကားလက္ လုပ္စရာရွိသည္ကို လုပ္သည္။ ပစၥဳပၸန္သို႔ ျပန္ေရာက္သြားၿပီ။

မီလာနီႏွင့္ ကေလးငယ္ကို အိပ္ရာ ေကာင္းေကာင္းတြင္ တင္ေပးရဦးမည္။ သူ႕ အတြက္ လုပ္စရာ ရွိမည္တို႔ကို လုပ္ရဦးမည္။

`သူ႕ကို ေပြ႔ေခၚမွ ျဖစ္မယ္၊ လမ္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး’



ေျခသံ တရွပ္ရွပ္ ၾကားရၿပီးေနာက္ ခန္းမေဆာင္ ဘက္မွ မည္းမည္း သဏၭာန္ တစ္ခု ေပၚလာသည္။ ဘ႑ာစိုးႀကီး ေပါ့

ေလွကားမွ ေျပးဆင္း လာေလသည္။

`မေလး မေလး ျပန္လာၿပီ’



ေပါ့က ေျပာ၍ ငိုသည္။



စကားလက္ သူ႕ လက္ေမာင္းကို ဖမ္းကိုင္သည္။ ၿမိဳင္သာယာ၏ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ။ အုတ္နံရံမ်ားႏွင့္ ေအးျမေသာ

ဝရန္တာမ်ားလို ဤ အိမ္ႀကီးႏွင့္ ခြဲမရသည့္ ေဖေဖ့ ဘ႑ာစိုးႀကီး ေပါ့။ ေပါ့၏ မ်က္ရည္မ်ားက သူ႕ လက္ေပၚသို႔ က်လာသည္။

`မေလး ျပန္လာၿပီေနာ္၊ ဝမ္းသာလိုက္တာ မေလးရယ္’

423



ပရဇၨီကလည္း ေပါ့ကို ဝမ္းသာ အားရ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဝိတ္ကေလးက ေရငတ္သျဖင့္ တစာစာ ေရေတာင္းေနသည္။



စကားလက္က စီမံသည္။



`လွည္းေပၚမွာ မီလာနီႏွင့္ ကေလးေလး ပါလာတယ္၊ ေပါ့ေရ၊ မီလာနီကို အသာ ေပြ႔ၿပီး အိမ္ေပၚ တင္ေပးပါလား၊

စကားလက္ အခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ အခန္းထဲမွာ ထား၊ ပရဇၨီ၊ ကေလးႏွင့္ ဝိတ္ကေလးကို အိမ္ထဲ ေခၚသြား၊ ဝိတ္ကေလးကိုလည္း ေရတိုက္လိုက္ဦး၊  ႀကီးေဒၚေကာ ေပါ့၊ ႀကီးေဒၚကို ေခၚစမ္းပါဦး’

သခင္မ၏ အသံေၾကာင့္ ေပါ့သည္ လွည္းနားသို႔ ကပ္လာကာ လွည္း ေနာက္ပိတ္ကို စမ္းဖြင့္ေနသည္။ သူ နာရီေပါင္း

မ်ားစြာ လွဲလိုက္လာခဲ့သည့္ လွည္းေပၚမွ ေပြ႔အယူတြင္ မီလာနီက တအင္အင္ ညည္းေနသည္။ မီလာနီသည္ ေပါ့၏ သန္မာေသာ လက္ေမာင္းေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္။ သူ႕ ေခါင္းက ကေလး တစ္ေယာက္၏ ေခါင္းလို ေပါ့၏ ရင္တြင္ တေစာင္း မွီေနသည္။ ပရဇၨီက ကေလးငယ္ကို ေပြ႔ကာ ဝိတ္ကေလးကို လက္မွ ဆြဲေခၚၿပီး ေနာက္မွ တက္လိုက္သြား၏။

စကားလက္၏ ေသြးထြက္ေနသည့္ လက္မ်ားက ေဖေဖ့ လက္ကို လိုက္စမ္းေနသည္။



`အားလံုး ေနေကာင္းၿပီေနာ္ ေဖေဖ’



`ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္က နာလန္ထေနပါၿပီ’



တိတ္ဆိတ္ သြားသည္။ တိတ္ဆိတ္ျခင္း ထဲ၌ စကားလံုးျဖင့္ ေဖာ္ျပန္ရန္ ခက္သည့္ အေတြးတို႔ ေပၚလာၾကသည္။

စကားလက္ ႏႈတ္ခမ္းမွ မထြက္ရဲ။ မထြက္ရက္။ တံေတြးကို တစ္ခ်က္ၿပီး တစ္ခ်က္ မ်ိဳခ်သည့္တိုင္ လည္ေခ်ာင္း တစ္ခုလံုး ေျခာက္ေနသည္။ ၿမိဳင္သာယာ တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ဤသည္ အတြက္ေၾကာင့္ေလာ။ သူ႕ စိတ္ထဲတြင္ ေမးေနသည့္ ေမးခြန္းကို အေျဖေပးလိုက္သည့္ႏွယ္ ေဖေဖက စေျပာ၏။

`မင္း ေမေမေတာ့’



ေဖေဖက ရပ္ေနသည္။



`ဟုတ္တယ္၊ ေမေမေကာ’



`မင္း ေမေမ မေန႔က ဆံုးတယ္’



ေဖေဖ့ လက္ေမာင္းကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ကာ က်ယ္ျပန္႔ မည္းေမွာင္သည့္ ခန္းေဆာင္ႀကီး ထဲသို႔ လိုက္လာခဲ့သည္။

မည္းေမွာင္ေနသည့္တိုင္ သူ႕ စိတ္ကို သူ သိသလို ခန္းမေဆာင္ႀကီးကို စကားလက္ သိေနသည္။ ေက်ာမီွ ျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြႏွင့္ ကုလားထိုင္မ်ား၊ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနသည့္ ေသနတ္စင္၊ ေျခတံ ရွည္ရွည္ႏွင့္ ဗီ႐ိုႀကီး စသည္တို႔ကို ေရွာင္ကြင္း လာခဲ့သည္။ အိမ္ေနာက္ဘက္ ေမေမ ထိုင္ေနက် စာရင္း တြက္ေနက် အခန္းကေလးထဲသို႔ အလိုလို ေရာက္သြားသည္။ သူ ဝင္လာလွ်င္ ေမေမသည္ စာရင္း တြက္ေနရာမွ ငွက္ေတာင္တပ္ ကေလာင္ကို ခ်ကာ သူ႕ကို ေမာ့ၾကည့္ျမဲ။ ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္း ပန္းေပါင္း နံ႔သာနံ႔ တသင္းသင္းျဖင့္ သူ႕ကို ဆီးႀကိဳျမဲ။ ေဖေဖ ေျပာသည့္တုိင္ ေမေမ ေသသည္ဟု စကားလက္ မယံုၾကည္။

424

ေဖေဖက တစ္ခြန္းသာ ေျပာတတ္သည့္ ၾကက္တူေရြးလို `ေမေမ မေန႔က ဆံုးတယ္’ ဟု တဖြဖြ ေျပာေနသည့္တိုင္ စကားလက္ မယံုၾကည္။

ခု ဘာမွ် ထူးထူးျခားျခား မခံစားရသည့္ အတြက္ ထူးဆန္း ေနသည္။ ေျခေထာက္တြင္ သံေျခခ်င္း ခတ္ထားသည့္ႏွယ္

ရွိေသာ ပင္ပန္းျခင္း၊ ဒူး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေအာင္ ပင္ပန္းျခင္းတို႔က လြဲလွ်င္ ဘာမွ် မခံစားရ။ ေမေမ့ အေၾကာင္းကို ေနာက္မွ စဥ္းစားေတာ့မည္။ ယခုမူ ေမေမ့ကို ေခါင္းထဲမွ ခဏ ဖယ္ထားရဦးမည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း ေဖေဖ့လို လဲက်သြားကာ ဝိတ္ကေလးလို တစာစာ ငို႐ံုသာ ရွိေတာ့သည္။

ေပါ့က ေလွကားမွ ဆင္းလာကာ စကားလက္ အနီးသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေရာက္လာသည္။ မီးပံုနားသို႔ ကပ္လာသည့္

အေအးမိလာေသာ သတၱဝါ တစ္ေကာင္ႏွင့္ တူသည္။

`မီး မထြန္းဘူးလား ေပါ့၊ ဘာျဖစ္လို႔ အေမွာင္ႀကီးထဲမွာ ေနၾကတာလဲ၊ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ ယူခဲ့စမ္းပါ’



`ဖေယာင္းတိုင္ေတြ အားလံုး သူတို႔ ယူသြားၾကတယ္ မေလး၊ အိမ္မွာ ပစၥည္းေလး ဘာေလး ရွာရေအာင္ တစ္တိုင္ပဲ

က်န္ခဲ့တယ္၊ ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္ တိုေနၿပီ၊ ႀကီးေဒၚက ဝက္ဆီထဲ အဝတ္စိမ္၊ မီးထြန္းၿပီး ဆြီလင္တို႔ကို ျပဳစုရတယ္’

`ဒါျဖင့္ က်န္တဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ပဲ ယူခဲ့ပါ၊ ေမေမ့ အခန္းကေလးထဲ ယူလာခဲ့’



ေပါ့က ထမင္းစားခန္း ထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ စကားလက္က ေနာက္က အခန္းကေလးထဲသို႔ စမ္းဝင္ လာခဲ့ကာ

ထိုင္ခံုတြင္ ထိုင္ခ်၏။ ေဖေဖ့ လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ထားဆဲ။ ေဖေဖ့ လက္မ်ားက အားကိုးရာ ရွာေနသည့္ႏွယ္ ေပ်ာ့ဖတ္ေနသည္။ အလြန္ ငယ္ရြယ္သူမ်ားႏွင့္ အလြန္ အိုမင္းသူမ်ား၏ လက္မ်ားတြင္သာ ဤအေတြ႔မ်ိဳးကို ခံစားရသည္။

`ေဖေဖ ေဖေဖ၊ သိပ္ အိုသြားရွာၿပီ၊ သိပ္ က်သြားရွာၿပီ’ စကားလက္ ေတြးမိကာ ေဖေဖ့ကို မျပဳစု ရေလျခင္းဟု

စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားသည္။

ေပါ့က တစ္ဝက္သာ က်န္ေတာ့သည့္ ဖေယာင္းတိုင္ကို ပန္းကန္ျပား တစ္ခ်ပ္ေပၚတြင္ တင္၍ ထြန္းလာသည္။

မီးေရာင္သည္ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲသုိ႔ ယိမ္းယိုင္ ျဖာက်လာ၏။ အခန္းကေလးသည္ အသက္ ျပန္ဝင္လာသည္။ သူတို႔ ထိုင္ေနသည့္ ထိုင္ခံု အေဟာင္းႀကီး၊ ေမေမ ထိုင္ေလ့ ရွိသည့္ ေနာက္မွီ ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ကုလားထိုင္၊ စာေရးသည့္ စားပြဲႀကီး၊ စာရြက္ေတြ သူ႕ေနရာႏွင့္သူ အကန္႔လိုက္ ထည့္ထားသည့္ ခိုအိမ္ေပါက္ စာထည့္ခံု၊ ေမေမ လက္ေရး လွလွျဖင့္ ေရးထားသည့္ စာရြက္မ်ား၊ ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ ၾကမ္းခင္း ေကာ္ေဇာ။ ထိုအရာမ်ား အားလံုး ယခင္ကႏွင့္ ဘာမွ် မျခားနား။ ေမေမ တစ္ေယာက္ မရွိေတာ့ျခင္းသာ ကြာျခားသည္။ လိေမၼာ္နံ႔ ေဆာင္ေတာ္ကူး ပန္းေပါင္းထုပ္ကို အျမဲေဆာင္၍ မ်က္ခံုးေမြး ေသးေသး ေအာက္မွ ခ်ိဳသာသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္တတ္ေသာ ေမေမ တစ္ေယာက္ကမူ မရွိေတာ့။ ဒဏ္ရာနက္နက္ တစ္ခုေၾကာင့္ ထံုသြားေသာ အေၾကာ တစ္ခုသည္ ျပန္၍ နာလာ သကဲ့သို႔ စကားလက္ ႏွလံုးသားတြင္ နာက်င္ လာသည္။ ဤ နာက်င္မႈကို စကားလက္ ယခု မခံႏိုင္ေသး။ ေရွ႕ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး နာက်င္ရဦးမည္။ ယခုမူ နာက်င္သည့္ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေသး။

ေဖေဖ၏ ဝါထိန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာကို စကားလက္ ၾကည့္သည္။ ေဖေဖ မုတ္ဆိတ္ မရိတ္သည္ကို သူ႕ တစ္သက္တြင္

ဤ တစ္ႀကိမ္သာ ျမင္ဖူးေသးသည္။ တစ္ခါက ျပည့္ေဖာင္းခဲ့သည့္ ေဖေဖ့ ပါးတြင္ ေငြေရာင္ မုတ္ဆိတ္ေမြး ငုတ္တိုတို႔

425

ေပါက္ေနၾကသည္။ ေပါ့က ဖေယာင္းတိုင္ကို ခံုေပၚသို႔ တင္ထြန္းၿပီး သူ႕ အနား လာထိုင္သည္။ ေပါ့သည္ ေခြးတစ္ေကာင္သာ ျဖစ္လွ်င္ ႏႈတ္သီးကို သူ႕ ေပါင္ေပၚ တင္ၿပီး ယုယ ၾကင္နာစြာ ပြတ္သပ္ခံလိမ့္မည္ ထင္သည္။

`ေပါ့၊ စကားလက္တို႔ ဆီမွာ ကပၸလီေတြ ဘယ္ေလာက္ ရွိေသးသလဲ’



`က်ဳပ္ရယ္၊ ႀကီးေဒၚရယ္၊ ဒစ္လစီရယ္ သံုးေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့၊ ႀကီးေဒၚႏွင့္ ဒစ္လစီက မေလး ညီမေတြကို

ျပဳစုရတယ္’

သံုးေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ယခင္က တစ္ရာ ရွိသည္။ စကားလက္က ေခါင္းကို အားယူ၍ ေမာ့သည္။ အသံ

မတုန္ေအာင္ ထိန္းေျပာရလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ တမင္ ထိန္းစရာ မလို။ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးကို မေတြ႔ခဲ့ရသည့္ႏွယ္ သူ႕ အသံသည္ တည္ၾကည္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။

`ေပါ့၊ စကားလက္ ဆာတယ္၊ ဘာ စားစရာ ရွိသလဲ’



`မရွိေတာ့ဘူး မေလး၊ သူတို႔ အကုန္ ယူသြား ၾကၿပီ’



`ျခံထဲမွာေကာ’



`ျခံထဲမွာလည္း မက်န္ေတာ့ဘူး၊ သူတုိ႔ ျမင္းေတြကို ျခံထဲ လႊတ္ထားၾကတာ’



`ကန္စြန္းဥခင္းေတြေကာ’



ေပါ့၏ မ်က္ႏွာတြင္ ေက်နပ္သည့္ အျပံဳး ေပၚလာသည္။



`ပေလာပီနံ ဥေတြေတာ့ ရွိတယ္ မေလး၊ ပေလာပီနံ ဥေတြကို ယန္ကီေတြ ေဖာ္စားလိမ့္မယ္ ထင္တာ၊ ဒီေကာင္ေတြက

ပေလာပီနံဥကို မျမင္ဖူးေတာ့ မစားရတဲ့ အျမစ္ေတြလို႔ ထင္ၿပီး’

`လထြက္ခါနီးၿပီ၊ စကားလက္ဖို႔ သြားတူးၿပီး ျပဳတ္ေပးပါလား၊ ေျပာင္းဖူးတို႔၊ စားေတာ္ပဲတို႔၊ ၾကက္တို႔ေကာ’



`ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး မေလးရဲ႕၊ သူတို႔ ျမင္းေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ေတြ႔သမွ် ၾကက္ကို သတ္စား ပစ္တာပဲ`



သူတို႔၊ သူတို႔၊ သူတို႔။ သူတို႔ ဆိုသည့္ စကားလံုးက မကုန္ႏိုင္ေတာ့ၿပီေလာ။ သူတို႔ လုပ္သမွ်ေတြကလည္း

မကုန္ႏိုင္ေတာ့ၿပီေလာ။ လူသတ္႐ံု၊ မီး႐ိႈ႕႐ံုျဖင့္ အားမရေတာ့ၿပီေလာ။ သူတို႔ လုယက္ ဖ်က္ဆီးခဲ့သည့္ နယ္ေျမတြင္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ ကေလးမ်ား၊ ကပၸလီမ်ားကို အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ ထားခဲ့ေတာ့မည္ေလာ။

`ပန္းသီး နည္းနည္းေတာ့ ရွိတယ္ မေလး၊ ႀကီးေဒၚ ေျမႀကီးထဲ ျမႇဳပ္ၿပီး ဝွက္ထားတာ၊ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုး

ပန္းသီးပဲ စားေနရတယ္’

`ကဲ သြားယူခ်ည္၊ ကန္စြန္းဥကို ေနာက္မွ တူး၊ ေပါ့ေရ၊ စကားလက္ နည္းနည္း မူးရိပ္ရိပ္ ျဖစ္ေနတယ္၊ အရက္ခန္းထဲမွာ

အရက္ခ်ိဳကေလး ဘာေလး မရွိဘူးလား၊ ဆီး အရက္ခ်ိဳ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့’

426



`အမယ္ေလး၊ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့၊ အရက္ခန္း ကေတာ့ သူတို႔ ပထမဆံုး ဝင္တဲ့ ေနရာပဲ’



ဆာေလာင္ျခင္း၊ အိပ္ေရးပ်က္ျခင္း၊ ပင္ပန္းျခင္း တို႔ေၾကာင့္ စကားလက္ မူးရိပ္ရိပ္ ျဖစ္ကာ ေအာ္ဂလီ ဆန္လာသည္။

ယင္းတိုက္ႏွစ္သား စားပြဲ ေျခေထာက္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္ရ၏။

`အရက္ခ်ိဳေတာင္ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့’



စကားလက္က ညည္းသည္။ အရက္ခန္းထဲတြင္ စီတန္းေနသည့္ ပုလင္းမ်ားကို ျမင္ေယာင္ေနသည္။



`စပ်စ္ပင္ ေအာက္မွာ ဝက္သစ္ခ် စည္ႀကီးႏွင့္ ေဖေဖ ျမႇဳပ္ထားတဲ့ ေျပာင္းဆန္ အရက္ေကာ’



ေပါ့၏ နက္ေမွာင္ေသာ မ်က္ႏွာတြင္ အျပံဳးေရာင္ သမ္းလာျပန္သည္။ ႏွစ္သက္သည့္ အျပံဳး။ ေက်နပ္သည့္ အျပံဳး။



`မေလးကလည္း တယ္မွတ္မိတာကိုး၊ က်ဳပ္လည္း အဲဒီ အရက္စည္ႀကီးကိုေတာ့ အမွတ္ရသားပဲ၊ ဒါေပမယ့္

ေျပာင္းဆန္ အရက္က ဘယ္ေကာင္းမလဲ မေလးရဲ႕၊ စိမ္ထားတာလည္း တစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ၊ ျပင္းမွာေပါ့၊ မိန္းကေလးေတြ ဘယ္ ေသာက္လို႔ ေကာင္းပါ့မလဲ’

ကပၸလီ ဆိုသည့္ လူမ်ိဳးက ထံုသည္ဟု စကားလက္ ေတြးမိသည္။ မေမးဘဲႏွင့္ မည္သည့္ အခါမွ် ထုတ္မေျပာ။ သို႔တိုင္

ယန္ကီတို႔က သူတို႔ကို ကၽြန္အျဖစ္မွ လႊတ္မည္ဟု ဆိုေနၾကေသးသည္။

`စကားလက္ႏွင့္ ေဖေဖ့ အတြက္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္၊ ကဲ စည္ကို သြားေဖာ္ေပးပါ၊ ဖန္ခြက္ ႏွစ္လံုးရယ္၊ သၾကားရယ္၊

ပူဒီနာရယ္ ယူခဲ့၊ စကားလက္ အရက္ခ်ိဳ ေဖာက္မယ္’

ေပါ့၏ မ်က္ႏွာက ေက်နပ္ပံု မရ။



`ၿမိဳင္သာယာမွာ သၾကား မရွိတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ၊ ပူဒီနာခင္းလည္း ယန္ကီ ျမင္းေတြ အကုန္စားလို႔

တက္တက္ ေျပာင္ေနၿပီ၊ သူတို႔ ျမင္းေတြေၾကာင့္ ျမက္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး’

လာျပန္ၿပီ `သူတို႔’ ဆိုသည့္ စကား။ ေနာက္တစ္ခါ `သူတို႔’ ဟု ေျပာလွ်င္ စကားလက္ ေအာ္ဟစ္ လိုက္မိေတာ့မည္။

ဤစကားလံုးကို ေနာက္ထပ္ မၾကားခ်င္ေတာ့။

`ကဲ၊ ဒီေလာက္ေတာင္ ရွိလွတာ ေျပာင္းဆန္ အရက္ပဲ သြားယူေတာ့၊ ဒီအတိုင္း ေသာက္ပစ္မယ္၊ ေၾသာ္ ေပါ့ေရ၊

ခဏ ခဏ၊ စကားလက္ ခိုင္းစရာ ရွိေသးတယ္၊ စကားလက္မွာ ျမင္းတစ္ေကာင္ႏွင့္ ႏြားမ တစ္ေကာင္ ပါလာတယ္၊ ႏြားမကို ႏို႔ညႇစ္ေပးပါ၊ ၿပီးေတာ့ ျမင္းကို ျဖဳတ္ၿပီး ေရတိုက္လိုက္ပါ၊ ႏြားမကိုေတာ့ ႀကီးေဒၚပဲ ႏို႔ညႇစ္ခိုင္းလိုက္၊ တစ္ေနရာရာမွာ ခ်ည္ထားပါလို႔၊ မီလာနီရဲ႕ ကေလးေလးကို ႏို႔တိုက္ ဦးမွ၊ ဘာမွ မတိုက္ရေသးဘူး’

`မမ ကိုယ္တိုင္’



ေပါ့က မဝံ့မရဲ ေျပာသည္။

427



`မီလာနီက ႏို႔မထြက္ဘူး’



ေမေမသာ ဤစကားမ်ိဳး ေျပာသံ ၾကားလွ်င္ မူးလဲ လိမ့္မည္ ထင္သည္။



`ကိစၥ မရွိဘူးေလ မေလး၊ ဒစ္လစီ တိုက္လိမ့္မယ္၊ ဒစ္လစီလည္း ကေလးရလို႔၊ ႏွစ္ေယာက္ တိုက္ႏိုင္ပါတယ္’



`ေၾသာ္ ဒါျဖင့္ ေပါ့လည္း ကေလး တစ္ေယာက္ အေဖ ျဖစ္ၿပီေပါ့’



ကေလး၊ ကေလး၊ ကေလး။ ဘုရားသခင္သည္ ကေလးေတြကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ဖန္ဆင္းခဲ့ရသနည္း။ မဟုတ္။

ဘုရားသခင္က ဖန္ဆင္းျခင္း မဟုတ္။ လူေတြက ေမြးျခင္း ျဖစ္သည္။

`ဟုတ္တယ္ မေလး၊ ေယာက်္ားေလး မည္းမည္း ဝဝႀကီး’



`ကဲ၊ ဒစ္လစီကို သြားေခၚခ်ည္၊ ဆီြလင္တို႔ကို စကားလက္ ၾကည့္လိုက္မယ္၊ မီလာနီရဲ႕ ကေလးကို ႏို႔တိုက္ၿပီး မီလာနီ

လိုတာကို လုပ္ေပးလိုက္ပါလို႔ ေျပာ၊ ႀကီးေဒၚကိုေတာ့ ႏြားမကို ႏို႔ညႇစ္ၿပီး ျမင္းကို ေဇာင္းထဲ သြင္းဖို႔’

`သူတို႔က ျမင္းေဇာင္း မထားဘူး မေလးရဲ႕၊ သူတို႔က ျမင္းေဇာင္းကို ဖ်က္ၿပီး ထင္းဆိုက္ပစ္တယ္’



ဒီမွာ ေပါ့၊ သူတို႔ လုပ္တာေတြ စကားလက္ကို ေနာက္ထပ္ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့၊ ဒစ္လစီကိုသာ သြားေျပာခ်ည္ပါ၊

ၿပီးေတာ့ အရက္စည္ ေဖာ္ၿပီး ကန္စြန္းဥ တူးေပးပါ’

`မီးမွ မရွိဘဲ၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ တူးမလဲ မေလး’



`ထင္းစႏွင့္ မီးဖိုၿပီး တူးေပါ့’



`ထင္းလည္း မရွိေတာ့ဘူး မေလး၊ သူတို႔’



`ေတာ္ၿပီ၊ ျဖစ္သလို တူး၊ သြား ျမန္ျမန္ သြား တူးခ်ည္’



စကားလက္က သံျပတ္ျဖင့္ ေျပာသျဖင့္ ေပါ့ ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားသည္။ ေဖေဖႏွင့္ သူ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ

က်န္ရစ္သည္။ စကားလက္က ေဖေဖ့ ေပါင္ကို အသာ ပြတ္ေပးသည္။ တစ္ခါက ႂကြက္သားတို႔ ေတာင့္တင္း စူထြက္ေနသည့္ ေပါင္ႏွစ္ဖက္သည္ ေပ်ာ့ဖတ္ ႐ံႈ႕တြ ေနသည္ကို သတိျပဳမိ၏။ ေဖေဖ ခုလို ယီးတီးေယာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနျခင္းကို ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ရဦးမည္။ ေမေမ့ အေၾကာင္းကို ေမး၍ မျဖစ္ေသး။ သူကိုယ္တိုင္ ခံႏိုင္ရည္ ရွိခ်ိန္က်မွ ေမးရေတာ့မည္။

`ၿမိဳင္သာယာကိုေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ မီးမ႐ိႈ႕သြားတာလဲ’



ေဖေဖက မၾကားသလို သူ႕ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။ စကားလက္ ထပ္ေမးသည္။



`အင္း’ ေဖေဖက စကားလံုး ရွာေနသည္။ `ဒီအိမ္ကို ဌာနခ်ဳပ္ လုပ္ထားတာကိုး’



`ဒီအိမ္မွာ ဟုတ္လား’

428



မိမိ ခ်စ္ေသာ အိမ္ႀကီးသည္ ညစ္ႏြမ္းရေလၿပီဟု စကားလက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားသည္။ ေမေမ ေနခဲ့ေသာ အိမ္။

-ခဲ့ေသာ အိမ္၊ -ခဲ့ေသာ အိမ္ ျဖစ္၍ စကားလက္ အျမတ္တႏိုး ထားသည္။

`ဟုတ္တယ္ သမီး၊ ဒီမွာ ဌာနခ်ဳပ္ လုပ္သြားၾကတယ္၊ ေခ်ာင္း တစ္ဖက္ကမ္း ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ကို မီး႐ိႈ႕ၿပီးေတာ့ သူတို႔

ဒီဘက္ကို ကူးလာခဲ့ၾကတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အင္ဒီယာတို႔ ဟန္နီတို႔ကေတာ့ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး၊ မာကြန္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ အတြက္လည္း စိတ္ပူစရာ မလိုပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖတို႔ ကေတာ့ မာကြန္ကို ေျပာင္းခ်ိန္ မရၾကဘူး၊ ဆြီလင္တို႔ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သိပ္ အားနည္း၊ ေမေမကလည္း အိပ္ရာထဲလဲ ဆိုေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ကပၸလီေတြကလည္း ေဖေဖတို႔ လွည္းေတြ၊ လားေတြ ယူၿပီး ထြက္ေျပးၾကတယ္၊ ထြက္မေျပးတဲ့လူ ဆိုလို႔ ႀကီးေဒၚရယ္၊ ေပါ့ရယ္၊ ဒစ္လစီရယ္ သံုးေယာက္ပဲ က်န္တယ္၊ ညီအစ္မရယ္၊ ေမေမရယ္၊ ေဖေဖရယ္ က်န္ခဲ့တယ္’

ေၾသာ္ ဟုတ္ၿပီ၊ ေမေမ့ အေၾကာင္းကို ေဖေဖ့ထံမွ ေမး၍ မျဖစ္။ တျခား အေၾကာင္း ေမးလွ်င္ ကိစၥ မရွိ။ ေမေမ၏

အခန္းထဲတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း ကိုယ္တိုင္ ဌာနခ်ဳပ္ အျဖစ္ အသံုးျပဳသြားသည္ ဆိုပါကလား။ ထိုေနာက္ေကာ။

`ယန္ကီေတြက ရထားလမ္းကို သိမ္းဖို႔ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုဘက္ကို တက္သြားၾကတယ္၊ ေခ်ာင္းကေန တက္လာလိုက္တာ

နည္းတဲ့ ယန္ကီေတြ မဟုတ္ဘူး၊ အေျမာက္ေတြေရာ၊ ျမင္းေတြေရာ၊ သူတို႔ လာေတာ့ ေဖေဖက အိမ္ေရွ႕ ဆင္ဝင္ကို ထြက္ေတြ႔တယ္’

`ေဖေဖက ရဲသားပဲ’ စကားလက္ ေတြးမိသည္။ ေဖေဖသည္ သူ႕ေနာက္တြင္ စစ္တပ္ႀကီး တစ္တပ္ ပါလာသည့္ႏွယ္

ရန္သူတို႔ကို အိမ္ေရွ႕သို႔ ထြက္ေတြ႔သျဖင့္ စကားလက္ ဂုဏ္ယူသည္။

`ေဖေဖ့ကို ဒီအိမ္က ေျပာင္းေပးပါတဲ့၊ အိမ္ကို မီး႐ိႈ႕ မလို႔တဲ့၊ ဒီေတာ့ ေဖေဖက ေျပာင္းမေပးႏိုင္ဘူး၊ ႐ိႈ႕ခ်င္ရင္ က်ဳပ္ကိုပါ

႐ိႈ႕လို႔ ေျပာလိုက္တယ္၊ ဆီြလင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ေရာ၊ ေမေမေရာ’

`အင္း ၿပီးေတာ့ေကာ’ ေဖေဖသည္ ေမေမ့ကို ရည္ညႊန္းတိုင္း စကား ထစ္သြားတတ္သည္။



`ဒီေတာ့ ေဖေဖက အိပ္ရာထဲမွာ လူမမာေတြ ရွိတယ္၊ အူေရာင္ ငန္းဖ်ား ျဖစ္ေနတယ္၊ ေရႊ႕ရင္ ေသမွာေပါ့လို႔

ေျပာတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ႐ိႈ႕ခ်င္ရင္ ဒီအတိုင္း ႐ိႈ႕ၾက၊ က်ဳပ္တို႔ပါ ႐ိႈ႕ၾက၊ ဖယ္မေပးႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္၊ ၿမိဳင္သာယာက မခြာႏိုင္’

ေဖေဖ့ အသံသည္ တိမ္ဝင္သြားသည္။ အိမ္နံရံ ပတ္ပတ္လည္ကို ၾကည့္ေနသျဖင့္ စကားလက္ နားလည္ လိုက္သည္။

ေဖေဖ၏ ေနာက္တြင္ အိုင္းရစ္ အမ်ိဳးသား တို႔၏ ဝိညာဥ္ ရွိသည္ မဟုတ္ေလာ။ သူတို႔ ေနထိုင္ရာ၊ ထြန္ယက္ရာ၊ စိုက္ပ်ိဳးရာ၊ သားသမီးတို႔ကို ေမြးျမဴရာ ေျမယာကို စြန္႔မည့္အစား အသက္ အေသခံ၍ တိုက္သြားၾကသည့္ အိုင္းရစ္ လူမ်ိဳးတို႔၏ ဝိညာဥ္ ရွိသည္ မဟုတ္ေလာ။

`အိမ္ကို မီး႐ိႈ႕ခ်င္ရင္ အဲဒီ လူမမာ အမ်ိဳးသမီး သံုးေယာက္ကိုလည္း မီး႐ိႈ႕သြားၾက၊ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ဖယ္မေပးဘူးလို႔

ေျပာတယ္၊ စစ္ဗိုလ္ေလးက လူေကာင္း ကေလး၊ တကယ့္ လူႀကီး လူေကာင္း’

`ယန္ကီက လူႀကီး လူေကာင္း ျဖစ္သတဲ့လား ေဖေဖ’

429



`ဟုတ္တယ္၊ လူႀကီး လူေကာင္း၊ ျမင္းႏွင့္ ထြက္သြားၿပီး ခဏ ၾကာေတာ့ ဆရာဝန္ ဗိုလ္ႀကီး တစ္ေယာက္ ေခၚလာတယ္၊

ဆရာဝန္က ဆီြလင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေပးတယ္၊ သမီး ေမေမကိုေရာ’

`ဒါျဖင့္ ယန္ကီေကာင္ေတြ သူတို႔ အခန္းထဲကို ေဖေဖ ဝင္ခြင့္ျပဳတာေပါ့’



`ဆရာဝန္မွာ ဘိန္းပါတယ္၊ ေဖေဖတို႔မွာ ဘာမွ မရွိဘူး၊ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကို အဲဒီ ဆရာဝန္ ကယ္တာ၊ ဆီြလင္

ဆိုရင္ ေသြးေၾကာျပတ္လို႔ ေသြးလွ်ံေနၿပီ၊ ဆရာဝန္က သေဘာလည္း ေကာင္းတယ္၊ သူက ဒီအိမ္မွာ လူမမာေတြ ရွိတယ္ ဆိုတာ အစီရင္ခံလို႔ ေဖေဖတို႔ အိမ္ကို မီးမ႐ိႈ႕တာ၊ ဒါႏွင့္ ဒီကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တစ္ေယာက္ရယ္၊ သူ႕လက္ေအာက္က ဗိုလ္ေတြရယ္ ေျပာင္းၿပီး ႐ံုးဖြင့္ၾကတယ္၊ ေဖေဖတို႔ အခန္းက လြဲရင္ က်န္အခန္းေတြ အကုန္လံုး သူတို႔ ေနတာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ စစ္သားေတြက’

ေဖေဖက စကားေျပာရသည္ကို ေမာသည့္ႏွယ္ ရပ္သည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး ငံုးတိ ေပါက္ေနသည့္ ေမးသည္

ရင္ဘတ္ေပၚသုိ႔ က်ေန၏။ လည္ပင္းေစာင္းတြင္ အေရတြန္႔ေတြ အရစ္ရစ္ ထေနသည္။ အားယူ၍ စကားကို ဆက္ေျပာ၏။

`အိမ္အနား တစ္ဝိုက္တြင္ အကုန္ သူတို႔ခ်ည္းပဲ၊ ဝါခင္းထဲမွာေရာ၊ ေျပာင္းခင္းထဲမွာေရာ ႏွံ႔ေနတာပဲ၊ စားက်က္ထဲမွာ

ဆိုရင္လည္း အို ျပာႏွမ္း ေနတာပဲ၊ ေရာက္တဲ့ ညက စခန္း မီးပံုေတြ ဖိုလိုက္ၾကတာလည္း မနည္းဘူး၊ ျခံစည္း႐ိုးလည္း မေနရဘူး၊ ျမင္းေဇာင္းေရာ၊ စပါးက်ီေရာ အကုန္လံုး ဖ်က္ၿပီး မီးဆိုက္ပစ္တာပဲ၊ ႏြားမေတြ၊ ဝက္ေတြ၊ ၾကက္ေတြလည္း အကုန္ သတ္စားတာပဲ၊ ေဖေဖ့ ၾကက္ဆင္ေတြေရာ ကုန္ၿပီ’

ေဖေဖက သူ႕ ၾကက္ဆင္မ်ားကို အလြန္ သံေယာဇဥ္ ႀကီးသည္။ ယခု မရွိၾကေတာ့။



`ပစၥည္းဆိုလည္း အကုန္ ယူတာပဲ၊ ပန္းခ်ီကားေတြ၊ ဓာတ္ပံုေတြ၊ ပရိေဘာဂေတြ၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ’



`ေငြဇြန္းေတြ၊ ခက္ရင္းေတြကိုေကာ’



`ေပါ့ႏွင့္ ႀကီးေဒၚက ေစာေစာစီးစီး သိမ္းၿပီး ဝွက္ထားၾကတယ္၊ ေရတြင္းထဲ ခ်ထားတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ ေဖေဖေတာင္

ေကာင္းေကာင္း မသိပါဘူး’

ေဖေဖ့ အသံက တုန္လာသည္။



`ဒီကေနၿပီး တိုက္ပြဲ စျဖစ္ေတာ့တာပဲ၊ ပစ္သံ ခတ္သံေတြ ဆိုတာ ဆူညံေနတာပဲ၊ ျမင္းေတြကလည္း တ႐ုန္း႐ုန္းေနတာပဲ၊

ေနာက္ေတာ့ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုဘက္က အေျမာက္သံေတြ ၾကားရေတာ့တာပဲ၊ မိုးခ်ဳန္းသံလိုလို ဘာလိုလို ဆီြလင္တို႔ေတာင္ ၾကားရတယ္၊ ေဖေဖရယ္ မိုးေတြကလည္း ခ်ဳန္းလွခ်ည္လားလုိ႔ေတာင္ ခဏ ခဏ ေျပာေသးတယ္’

`ေမေမေကာ အိမ္မွာ ဌာနခ်ဳပ္ လာဖြင့္တာ သိသြားသလား’



`ဟင့္အင္း၊ ဘာမွ မသိသြားဘူး’



`အင္း၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့’

430



စကားလက္က ေျပာသည္။ ေမေမ ခမ်ာ သိ မသြားရသည့္ အတြက္ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ ဤအိမ္၊

ဤအခန္းမ်ားထဲသို႔ ရန္သူတို႔ ေရာက္ေနၾကသည္ကို ေမေမ သိမသြားရ။ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုက အေျမာက္သံမ်ားကို ေမေမ ၾကားမသြားရ။ သူ႕ ႏွလံုးသား၏ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ျဖစ္သည့္ ဤေျမႀကီးသည္ ယန္ကီတို႔၏ စစ္ဖိနပ္ေအာင္သို႔ ေရာက္ခဲ့ရသည္ကို ေမေမ သိမသြားရ။

`ေဖေဖေတာင္ သူတို႔ႏွင့္ သိပ္ မေတြ႔ပါဘူး၊ အေပၚထပ္မွာ ေမေမႏွင့္ သမီးေတြ အနားပဲ ေနတာ မ်ားပါတယ္၊

ဆရာဝန္ေလးႏွင့္ပဲ အမ်ားဆံုး ေတြ႔တယ္၊ ဆရာဝန္ေလးကေတာ့ တကယ္ သေဘာ ေကာင္းရွာပါတယ္၊ ဒဏ္ရာ ရလာတဲ့ စစ္သားေတြကို တစ္ေနကုန္ ကုၿပီးရင္ ေပါက္လာၿပီး သူတို႔ အနားမွာပဲ ေနတာပဲ၊ ေဆးေတြေတာင္ ေပးခဲ့ေသးတယ္၊ ကေလးမ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေကာင္းသြားမွာပါပဲတဲ့၊ ဒါေပမယ့္ သမီး ေမေမကေတာ့ သိပ္ အားနည္း ေနတယ္တဲ့၊ ဒဏ္မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့၊ အပင္ပန္း ခံလြန္းလို႔ အားကုန္သြားၿပီတဲ့’

တိတ္ဆိတ္သြားသည့္ အခိုက္ သူ႕ ေမေမ ထိုစဥ္က အလုပ္ မ်ားေနပံုကို စကားလက္ ျမင္ေယာင္သည္။ ေမေမက

ပိန္ပိန္ပါးပါး ျဖစ္သည့္တိုင္ ၿမိဳင္သာယာတြင္ ရွိသမွ် အလုပ္ကို ဒိုင္ခံ လုပ္သည္။ အျခားသူေတြ သက္သာေအာင္ လူမမာ ျပဳစုျခင္း၊ အလုပ္ လုပ္ျခင္း စသည္တို႔ကို မအိပ္မေန မစားမေသာက္ ဒိုင္ခံ လုပ္သည္။

`ေနာက္ေတာ့ သူ႕တို႔ စစ္တပ္ေတြ တစ္တပ္ၿပီး တစ္တပ္ ျဖတ္သြားေနၾကတာပဲ’



ေဖေဖက ၿငိမ္သက္သြားကာ သူ႕ လက္မ်ားကို စမ္းရွာေနသည္။



`သမီး ျပန္လာတာ ေဖေဖ ဝမ္းသာလိုက္တာ’



အိမ္ေရွ႕ ဆင္ဝင္ဝမွ ဖိနပ္တြင္ ဖုန္မပါေအာင္ ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ပြတ္သုတ္ေနသံကို ၾကားရ၏။ သနားစရာ ဘ႑ာစိုးႀကီး

ေပါ့။ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္ေတာ့မည္ ဆိုလွ်င္ ဖိနပ္ကို သုတ္ၿပီးမွ ဝင္သည့္ အေလ့ကို အႏွစ္ ေလးဆယ္ လံုးလံုး စြဲျမဲခဲ့သျဖင့္ အက်င့္ပါေနၿပီ။ ဤလို အခ်ိန္အခါ တြင္ပင္ ဖိနပ္သုတ္ ဝင္ဖို႔ ကိစၥကို ေမ့ေလ်ာ့ျခင္း မရွိ။ ေပါ့က ဘူးသီးေျခာက္ ႏွစ္လံုးကို ဂ႐ုတစိုက္ ကိုင္လာသည္။ အရက္ ခပ္ျပင္းျပင္း အနံ႔က ေမႊးေနသည္။

`အရက္ကေတာ့ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ မေလးေရ၊ ဘူးသီးေျခာက္ ဘူးေပါက္ကေလးထဲကို မနည္း ထည့္ယူ ရတယ္’



`ရပါတယ္၊ ေက်းဇူးပဲ ေပါ့ေရ’



စကားလက္က စိုေနသည့္ ဘူးသီးေျခာက္ကို လွမ္းယူသည္။ အရက္ျပင္း အနံ႔ေၾကာင့္ စကားလက္ ႏွာေခါင္း

႐ံႈ႕လိုက္သည္။

`ေရာ့ ေဖေဖ၊ ဒါေသာက္’



စကားလက္က

ဘူးသီးေျခာက္ခြက္ကို

ေဖေဖ့လက္သို႔

ထိုးေပးသည္။

ေရထည့္ထားသည့္

ဘူးသီးေျခာက္ကို

ေပ့ါထံမွ လွမ္းယူသည္။ ေဖေဖက ကေလး တစ္ေယာက္လို သူ႕ အမိန္႔ကို နာခံကာ အသံ မျမည္ေအာင္ ေသာက္ခ်လိုက္၏။ စကားလက္က ေရ လွမ္းေပးသည္။ ေဖေဖက ေခါင္းယမ္း၏။

431



ေဖေဖ့ လက္မွ ခြက္ကို ယူ၍ စကားလက္ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ေတ့သည္။ ေဖေဖက သူ႕ကို ၾကည့္ေနသည္။ သေဘာက်ဟန္

မတူ။

`အမ်ိဳးသမီး ႏုႏုနယ္နယ္ေလးေတြ အရက္ျပင္း မေသာက္ရဘူး ဆိုတာ သိပါတယ္ ေဖေဖ၊ ဒါေပမယ့္ စကားလက္က

ႏုႏုနယ္နယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဒီေန႔ည အလုပ္ လုပ္စရာေတြ လုပ္ရဦးမယ္’

စကားလက္က ခြက္ကို ေမာ့ကာ ခပ္သြက္သြက္ ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ သူ႕လည္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဝမ္းဗိုက္ထဲတြင္

ပူသြားသည္။ သီးသျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ား က်လာသည္။ အသက္ ေအာင့္ကာ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေမာ့ျပန္သည္။

`စကားလက္’ ေဖေဖ့ အသံက အာဏာသံ ပါသည္။ ျပန္ေရာက္ၿပီး ကတည္းက ဤအသံကို ပထမဆံုး အႀကိမ္

ၾကားရျခင္း ျဖစ္၏။ `ေတာ္ေလာက္ၿပီ၊ ေသာက္ေနက် မဟုတ္ဘဲႏွင့္ ေသာက္မေနႏွင့္၊ မူးေန လိမ့္မယ္’

`မူးမယ္ ဟုတ္လား’ စကားလက္က အသံ အစ္အစ္ျဖင့္ ရယ္သည္။ `မူးေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ေဖေဖရဲ႕၊ စကားလက္

မူးေအာင္ ေသာက္ခ်င္ေနတယ္၊ ဒါေတြကို ေမ့သြားရင္ ေကာင္းတာေပါ့’

စကားလက္ ေနာက္တစ္ခြက္ ေသာက္သည္။ သူ႕ ေသြးေၾကာထဲတြင္ အပူဓာတ္သည္ တျဖည္းျဖည္း စီးဆင္းလာကာ

တစ္ကိုယ္လံုးသို႔ ပ်ံ႕သြားသည္။ ေနာက္ဆံုး လက္ဖ်ားထိပ္ကေလးမ်ား အထိ ေရာက္လာသည္။ ေႏြးလိုက္သည့္ အပူဓာတ္။ မည္မွ် အရသာ ရွိသနည္း။ ေအးစက္ေနသည့္ သူ႕ ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုး အထိ ပ်ံ႕ႏွံ႔ကာ တစ္ကိုယ္လံုး အားျပည့္လာသည္ ထင္ရသည္။ ေဖေဖ့ မ်က္ႏွာက စိတ္႐ႈပ္ေနပံု ရသည္။ စကားလက္က ေဖေဖ့ ဒူးကို ပြတ္ကာ ေဖေဖ ခ်စ္သည့္ အျပံဳးမ်ိဳးကို ျပံဳးျပ၏။

`ဒီေလာက္ႏွင့္ သမီး မမူးပါဘူး ေဖေဖရဲ႕၊ ေဖေဖ့ သမီးပဲ မူးပါ့မလား၊ ဒီေလာက္ႏွင့္ မူးရင္ ရာဇဝင္ ႐ိုင္းမွာေပါ့’



စကားလက္က ႏြမ္းနယ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာကို ျပံဳးျပ၏။ ေဖေဖလည္း အရွိန္ကေလး ရလာဟန္ တူသည္။ စကားလက္က

ေဖေဖ့ကို ခြက္ကမ္းသည္။

`ကဲ ေဖေဖ၊ ဒီ တစ္ခြက္ေတာ့ ေသာက္လိုက္ပါဦး၊ ၿပီးရင္ ေဖေဖ့ကို အေပၚထပ္ အိပ္ရာထိ ပို႔ေပးမယ္။



စကားလက္က လန္႔သြားသည္။ ဤစကားက ဝိတ္ကေလးကို ေျပာေနက် စကားမ်ိဳး။ ေဖေဖ့ကို ဤသို႔ မေျပာသင့္။

မေလးစားရာ ေရာက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေဖေဖက သတိျပဳမိပံု မရ။

`ကဲပါ ေဖေဖရယ္ ေသာက္ပါ၊ ေသာက္ၿပီး အိပ္ေတာ့ေနာ္၊ ေဖေဖ နားဖို႔ လိုၿပီ၊ သမီး ေရာက္ၿပီ၊ ဘာမွ

စိတ္ညစ္မေနႏွင့္ေတာ့၊ ကဲ ေသာက္ပါဦး ေဖေဖ’

ေဖေဖက သူ႕စကားကို နားေထာင္သည္။ စကားလက္က ေဖေဖ့ ခ်ိဳင္းၾကားထဲသို႔ လက္လွ်ိဳ၍ ဆြဲသည္။



`ေပါ့ေရ’



ေပါ့က တစ္ဖက္က ဘူးသီးေျခာက္ကို ကိုင္၍ တစ္ဖက္က ေဖေဖ့ကို ဆြဲသည္။ စကားလက္က ဖေယာင္းတိုင္ကို

432

ေကာက္ကိုင္သည္။ သူတို႔ သံုးေယာက္သည္ မည္းေမွာင္ေနသည့္ ခန္းေဆာင္ထဲတြင္ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လာကာ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ေလွကား အတိုင္း ေဖေဖ့ အခန္းသို႔ တက္ခဲ့ၾကသည္။

ဆီြလင္ႏွင့္ ကာရင္းက ခုတင္ တစ္လံုးေပၚတြင္ ညည္းတြား လူးလွိမ့္ ေနၾကသည္။ ဝက္ဆီကို ပန္းကန္ထဲတြင္

ထည့္ကာ အဝတ္ကို က်စ္၍ ထြန္းထားသျဖင့္ တစ္ခန္းလံုး ေညႇာ္ေနသည္။ တံခါးကို ဖြင့္၍ ဝင္လိုက္သည္။ ျပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္ထားသျဖင့္ လူမမာနံ႔၊ ဝက္ဆီနံ႔ စသည္တို႔ မႊန္ေန၏။ စကားလက္ တရိပ္ရိပ္ ျဖစ္လာသည္။ လူမမာခန္းထဲတြင္ ေလစိမ္း အတိုက္ မခံရဟု ဆရာဝန္မ်ားက ေျပာေကာင္း ေျပာၾကမည္။ သို႔ရာတြင္ သူသာ ဤအတိုင္း ေနရလွ်င္ ေသရလိမ့္မည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ ျပတင္းေပါက္ သံုးေပါက္ကို ဖြင့္သည္။ ဝက္သစ္ခ်ရြက္နံ႔ႏွင့္ ေျမနံ႔ သင္းလာသည္။ သို႔ရာတြင္ အျပင္က ေလေကာင္း ေလသန္႔သည္ အခန္းထဲတြင္ သီတင္းပတ္ မ်ားစြာ ပိတ္ေလွာင္ေနသည့္ အနံ႔ အသက္မ်ားကို ေပ်ာက္ေအာင္ မတတ္ႏိုင္။

ဆီြလင္ႏွင့္ ကာရင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပိန္ခ်ံဳးကာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္ဟန္

မတူၾက။ စကားေျပာသံ ၾကားလွ်င္ ႏိုးလာကာ ျပဴးက်ယ္ေသာ မ်က္လံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ လွမ္းၾကည့္တတ္ၾကသည္။ သူတို႔ အိပ္ေနသည့္ ခုတင္ႀကီးေပၚတြင္ ယခင္က သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တြတ္ထိုးေနက်။ စကား ေျပာေနက်။ အခန္းေထာင့္တြင္ ခုတင္ တစ္လံုး ရွိသည္။ ေျခေထာက္ႏွင့္ ခုတင္ ေခါင္းရင္းတြင္ ပန္းႏြယ္ေတြ ထြင္းထားသည့္ ျပင္သစ္ပံုစံ ခုတင္ႀကီး ျဖစ္၏။ ဆဗားနားမွ ေမေမ သယ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤခုတင္တြင္ ေမေမ အိပ္ေနက်။

စကားလက္က သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္ၿပီး ခပ္ေငးေငး ၾကည့္ေနသည္။ အစာ မရွိသည့္ အတြက္

ေျပာင္းဆန္ အရက္က တန္ခိုးျပစ ျပဳေနၿပီ။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ သူ႕ညီမ ႏွစ္ေယာက္သည္ အေဝးႀကီးတြင္ ေရာက္ေနကာ ပိပိေသးေသးကေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ စကား ေျပာသံက ပိုးမႊား ေအာ္သံလို အဆက္အစပ္ မရွိ ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သူတို႔ ပမာဏသည္ ႀကီးထြားလာကာ သူ႕ဆီသို႔ လွ်ပ္စီး အရွိန္ျဖင့္ ေျပးလာေနၾကသည္ ထင္ရ၏။ စကားလက္ ပင္ပန္းလွၿပီ။ လွဲခ်ကာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ပစ္လိုက္ ခ်င္သည္။

လွဲခ်၍ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီးေနာက္ အိပ္ရာမွ အႏိုးတြင္ ေမေမ့ အသံကို ၾကားခ်င္သည္။ `သမီး ေနျမင့္လွၿပီ ထေတာ့ကြယ္၊

အပ်င္း ထူမေနႏွင့္’ ဟူသည့္ အသံကို ၾကားခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္ ၾကားရမည္ မဟုတ္ေတာ့။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္ ၾကားရမည္ မဟုတ္ေတာ့။ ေမေမ့လို မီွခို အားထားစရာကို မည္သည့္ ေနရာတြင္ သြားရွာရမည္နည္း။ မည္သူ႕ ရင္ခြင္တြင္ ေခါင္းတင္၍ အိပ္ရမည္နည္း။ မည္သူ႕ ပခံုးတြင္ မီွရမည္နည္း။

တံခါး ပြင့္လာကာ ဒစ္လစီ ဝင္လာသည္။ ရင္ခြင္တြင္ မီလာနီ၏ သားေလးကို ပိုက္ထား၏။ လက္တစ္ဖက္က

အရက္ ထည့္သည့္ ဘူးေျခာက္ကို ကိုင္ထားသည္။ မီးခိုး တလူလူ ထြက္ေနသည့္ ခပ္မွိန္မွိန္ ဆီမီးခြက္ အလင္းေရာင္ထဲတြင္ ခါတိုင္းထက္ ပိန္ေနသည္ ထင္ရသည္။ ကပၸလီ ပံုပန္းသဏၭာန္သည္ ပို၍ ထင္ရွားလာသည္။ ေမး႐ိုးမ်ားက ပို၍ ေပၚသည္။ ႏွာေခါင္ူက ပို၍ ခၽြန္လာသည္။ ေၾကးနီေရာင္ အသားက ေျပာင္ေနသည္။ အေရာင္လြင့္စ ျပဳေနသည့္ သရက္ထည္ အက်ႌကို ၾကယ္သီးျဖဳတ္ထားသျဖင့္ ႀကီးမားသည့္ ေၾကးနီေရာင္ ရင္အံုသည္ အထင္းသား ေပၚေန၏။ မီလာနီ၏ သားေလးက ျဖဴေရာ္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းကေလးျဖင့္ ႏို႔ကို အငမ္းမရ စို႔ေနသည္။ ေၾကာင္ကေလးလို လက္သီးဆုပ္ကေလးျဖင့္ ရင္အံုကို ဆြဲထားသည္။

433



စကားလက္က ခပ္ယိုင္ယိုင္ ထကာ ဒစ္လစီ၏ လက္ေမာင္းကို ကိုင္သည္။



`ဒစ္လစီ ေနရစ္ခဲ့တယ္ေနာ္’



`ဒီ အစုတ္ပလုပ္ ကပၸလီေတြႏွင့္ လိုက္သြားလို႔ ျဖစ္မလား မေလးရဲ႕၊ သခင္ႀကီးက ကၽြန္မကိုေရာ ပရဇၨီကိုေရာ

ေငြကုန္ေၾကးက်ခံ ဝယ္ထားတာ၊ ဘယ္ လိုက္သြားပါ့မလဲ၊ ၿပီးေတာ့ မေလးတို႔ကလည္း သေဘာ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား’

`ထိုင္ေလ ဒစ္လစီ၊ ကေလးေလး ႏို႔စို႔ရဲ႕လား၊ မီလာနီေကာ’



`ကေလးက ဆာလို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ စို႔လိုက္တာ မခၽြတ္ေတာ့ဘူး၊ ဆာေနတဲ့ ကေလး တိုက္ရတာ ကုသိုလ္ ရတာေပါ့၊

မမလည္း ေနေကာင္းပါတယ္၊ ဘာမွ စိုးရိမ္ စရာ မရွိပါဘူး၊ ခရီး ပန္းၿပီး အားနည္း ေနတာရယ္ ကေလး အတြက္ စိုးရိမ္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ပါ၊ ဒီေလာက္ စိတ္မပူပါႏွင့္၊ ကၽြန္မ သူ႕လို ကေလး အေမေတြ အျဖဴေရာ အမည္းေရာ ျမင္ခဲ့ဖူးပါၿပီ၊ သူ႕လည္း ေျပာင္းဆန္ အရက္ က်န္တာ နည္းနည္း တိုက္လိုက္တယ္၊ ခုေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ’

တစ္အိမ္လံုး

ေျပာင္းဆန္

အရက္ကို

ေသာက္ၾကဟန္

တူသည္။

ဝိတ္ကေလးကို

တိုက္ရလွ်င္

ႀကိဳ႕ထိုး

ေပ်ာက္သြားမည္ေလာဟုပင္ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေတြးမိေသးသည္။ မီလာနီ မေသေတာ့။ အက္ရွေလ ျပန္လာလွ်င္ ျပန္လာခဲ့လွ်င္ ေတာ္ၿပီ။ ဤအေၾကာင္းကို ေနာက္မွ စဥ္းစားေတာ့မည္။ ေနာင္တြင္ စဥ္းစားစရာ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးသည္။ စဥ္းစားစရာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးသည္။ ဆံုးျဖတ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးသည္။ ထိုစဥ္ တက်ီက်ီ ခပ္မွန္မွန္ ျမည္ေနသည့္ အသံ တစ္သံကို အျပင္မွ ၾကားရသျဖင့္ စကားလက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။

`ဆီြလင္တို႔ကို ေရဖတ္ တိုက္ေပးဖို႔ ႀကီးေဒၚ ေရဆြဲတာေလ၊ ေရဖတ္တိုက္ရတာ ေရ သိပ္ကုန္တာ’



ဒစ္လစီက ဘူးသီးေျခာက္ကို စားပြဲေပၚက ေဆးပုလင္းမ်ားႏွင့္ ဖက္ခြက္မ်ား ၾကားတြင္ မွီေထာင္၍ ေျပာ၏။



စကားလက္က ႐ုတ္တရက္ ရယ္သည္။ ငယ္ငယ္ ကတည္းက တစ္ေလွ်ာက္လံုး ၾကားခဲ့ရသည့္ ေရတြင္းမွ

ေမာင္းလက္သံကိုပင္ လန္႔ေနသည္ ဆိုလွ်င္ သူ႕ အာ႐ံုေၾကာမ်ားသည္ ခၽြတ္ယြင္းေနျခင္း ျဖစ္ရမည္။ ဒစ္လစီက စကားလက္ကို ၾကည့္ေနသည္။ စကားလက္ ကုလားထိုင္ အေပၚတြင္ ျပန္ထိုင္၏။ တင္းက်ပ္ေနသည့္ ရင္စည္းကို ခၽြတ္ခ်င္လွၿပီ။ သဲေတြ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ညပ္ေနသည့္ ဖိနပ္ကို ခၽြတ္ခ်င္လွၿပီ။

ေမာင္းလက္က တကၽြီကၽြီ ျမည္ေနသည္။ မၾကာခင္ ႀကီးေဒၚ လာေတာ့မည္။ ေမေမ၏ ႀကီးေဒၚ။ သူ႕ ႀကီးေဒၚ။

စကားလက္ ဘာကိုမွ် မေတြးဘဲ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ေနသည္။ ကေလးက ႏို႔ ကၽြတ္သြားသျဖင့္ တအီအီ ငိုေနသည္။ ဒစ္လစီက ကေလး ပါးစပ္ထဲသို႔ ႏို႔တပ္ေပးသည္။ စကား တစ္ခြန္းမွ် မေျပာ။ ေနာက္ေဖး ကြက္လပ္မွ ႀကီးေဒၚ၏ ေျခသံကို စကားလက္ နားေထာင္ေနစဥ္ ဒစ္လစီက ကေလးကို ေပြ႔သိပ္ေနသည္။ ညက တိတ္ဆိတ္လ်က္။ ခၽြတ္ခၽြတ္ ျမည္သံသည္ သူ႕ နားထဲတြင္ ျမည္ဟိန္းေနသည္ ထင္ရ၏။

ႀကီးေဒၚက သူ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးျဖင့္ တလႈပ္လႈပ္ တက္လာသျဖင့္ အေပၚထပ္ တစ္ခုလံုး လႈပ္ေနသည္ ထင္ရသည္။

ႀကီးေဒၚက ပခံုးတြင္ သစ္သား ေရပံုးကို ထမ္းပိုးလွ်ိဳ ထမ္း၍ ဝင္လာသည္။ ႀကီးေဒၚ၏ မည္းေမွာင္ကာ ၾကင္နာတတ္သည့္

434

မ်က္ႏွာသည္ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္၏ မ်က္ႏွာလို သနားစရာ ေကာင္းေနသည္။

စကားလက္ကို ျမင္သည္တြင္ ႀကီးေဒၚ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေတာက္ပလာၾက၏။ ေရပံုးကို ခ်ရင္း သြား အေဖြးသား

ေပၚေအာင္ ျပံဳးလိုက္သည္။ စကားလက္က ထေျပးလာကာ ႀကီးေဒၚ၏ ႀကီးမား က်ယ္ျပန္႔သည့္ ရင္အံုႀကီးေပၚသို႔ ေခါင္းမွီ လိုက္သည္။ ဤရင္သည္ တည္ၿငိမ္ျခင္း၏ ျပယုဂ္။ မေျပာင္းလဲေသာ ဘဝ၏ သက္ေသ။ သို႔ရာတြင္ ႀကီးေဒၚ၏ စကားမ်ားက သူ႕ အထင္ကို ဖ်က္လိုက္သည္။

`ႀကီးေဒၚသမီး အိမ္ျပန္လာၿပီ၊ ခု သမီး ေမေမ မရွိေတာ့ ႀကီးေဒၚတို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ ဟင္၊ ႀကီးေဒၚေလ မမႏွင့္ လိုက္ၿပီး

ေသခ်င္လိုက္တာ၊ မမ မရွိရင္ ႀကီးေဒၚ ဘယ္လိုလုပ္ ေနရမွာလဲ၊ ခုေတာ့ ႀကီးေဒၚ မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး၊ ပင္လည္း ပင္ပန္းလွၿပီ’

ႀကီးေဒၚ၏ ရင္အံုတြင္ မွီရင္း စကားေလး သံုးေလးလံုးကို စကားလက္ သတိထားမိသည္။ ပင္ပန္းလွၿပီ။ ယေန႔

တစ္ေန႔လံုး ဤစကားေလး သံုးေလးလံုးသည္ သူ႕ေခါင္းထဲတြင္ ပဲ့တင္ ထပ္ေနသည္။ ယခု ဤစကားကို ၾကားရျပန္ၿပီ။ တစ္ဆက္တည္း သူႏွင့္ ရက္ ဘတ္တလာ အတူ ဆိုခဲ့ၾကသည့္ `ကိုယ့္ ရပ္ဌာနီ ကင္တပ္ကီ’ သီခ်င္းထဲက စာသားမ်ားကို သြား အမွတ္ရသည္။ ပင္ပန္းလွၿပီေလ xx ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးကို ခ်ရမယ့္ ရက္ဟာေလ xx မေဝးေတာ့ေပ xx ဘယ္ေလာက္ပင္ ေပ့ါပါးပါေစ xx 

`ဘယ္ေလာက္ပင္ ေပါ့ပါးပါေစတဲ့’



စကားလံုးမ်ားကို စိတ္ထဲက ရြတ္မိသည္။ သူ႕ ဝန္ထုပ္သည္ ေပါ့ပါးပါဦးမည္ေလာ။ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ျပန္လာျခင္းသည္

အနားယူရန္ မဟုတ္ဘဲ ပို၍ ႀကီးသည့္ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးမ်ားကို ထမ္းရန္ေလာ။ စကားလက္ ႀကီးေဒၚ လက္ထဲမွ ႐ုန္းထြက္ကာ အေရတြန္႔ေနသည့္ ႀကီးေဒၚ၏ ပါးကို ပြတ္ေနသည္။

`ေဟာေတာ့ သမီး လက္ေတြက ဘာျဖစ္လို႔လဲ’ ႀကီးေဒၚက ေသြးျခည္ဥေတြ၊ အေပါက္ အျပဲေတြ ျဖစ္ေနသည့္

စကားလက္၏ လက္ကေလးကို ယူၾကည့္သည္။ `အမ်ိဳးေကာင္း သမီး ဟုတ္မဟုတ္ လက္ကို ၾကည့္ရင္ သိတယ္လို႔ ႀကီးေဒၚ ေျပာခဲ့တယ္ေလ၊ ခု ဘယ္လို ျဖစ္လာတာလဲ၊ မ်က္ႏွာကလည္း ေနေလာင္ထားတာ ညိဳေနတာပဲ’

ေၾသာ္ သနားစရာ ေကာင္းလိုက္ပါသည့္ ႀကီးေဒၚ။ စစ္ပြဲႀကီး တစ္ပြဲလံုး သူ႕ အနီးမွ ျဖတ္သြားသည့္တိုင္ အေရးမႀကီးသည့္

အေသးအဖြဲ ကေလးမ်ားတြင္ စည္းကမ္း ႀကီးေနဆဲ။ ေနာက္တစ္ခါ ဆိုလွ်င္ လက္ဖဝါး ၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ မ်က္ႏွာတြင္ ယင္ႀကီးဥတို႔ ရွိသည့္ မိန္းမပ်ိဳမ်ား ေယာက်ာ္း ရေတာ့မည္ မဟုတ္ဟုမ်ား ေျပာဦးမည္ေလာ မသိ။

`ႀကီးေဒၚ၊ ေမေမ ဆံုးပံုကို စကားလက္ သိခ်င္တယ္၊ ေဖေဖ ေျပာတာကို စကားလက္ နားမေထာင္ရက္ဘူး’



ႀကီးေဒၚ၏ မ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္ေတြ စီးက် လာသည္။ ႀကီးေဒၚက ေရပံုးမ်ားကုိ ေကာက္ယူသည္။ ခုတင္နားသို႔

မသြားၿပီး ဆီြလင္တို႔ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္၏ ေစာင္ကို ခြာသည္။ ညဝတ္ အက်ႌကို ခၽြတ္သည္။ မႈန္မႈန္ရီရီ အလင္းေရာင္တြင္ သူ႕ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကို စကားလက္ ၾကည့္မိ၏။ ကာရင္း၏ ညဝတ္ အက်ႌက ျဖဴစင္သည့္တိုင္ စုတ္ျပတ္ေနၿပီ။ ဆီြလင္က ညဝတ္ အက်ႌ အေဟာင္းႀကီးကို ျခံဳထားသည္။ အက်ႌက ပိုးေပ်ာ့ ေခ်ာကလက္ေရာင္။ အနားတြင္ အိုင္းရစ္ဇာ တပ္ထားသည္။

435

ႀကီးေဒၚက ပိန္ခ်ံဳးေနသည့္ သူတို႔ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကို ေရဖတ္ တိုက္ေပးရင္း ငိုေနသည္။ ခါးစည္း အဝတ္ေဟာင္းကို ေရဖတ္တိုက္ အဝတ္ လုပ္ထားသည္။

`မမ ေသရတာ စလက္တာရီတို႔ေၾကာင့္ ေသရတာ မေလးရဲ႕၊ ဒီ စလက္တာရီမ်ိဳးဟာ နည္းနည္းမွ မေကာင္းဘူး၊

သိပ္ ေအာက္တန္းက်တယ္၊ မမကို သင္းတို႔ သတ္တာ၊ မမက သိပ္ သေဘာေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား၊ သင္းတို႔ကို သြားၿပီး လုပ္ေပးတယ္၊ ႀကီးေဒၚကလည္း မလုပ္ေပးႏွင့္လို႔ သူ႕ကို မေျပာခ်င္ဘူး၊ မမက အကူအညီ လာေတာင္းရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မျငင္းဘူး၊ တတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ေပးတာပဲ’

`စလက္တာရီတို႔ႏွင့္ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ႀကီးေဒၚ’



စကားလက္က ေမး၏။



`သင္းတို႔မွာ အူေရာင္ ငန္းဖ်ား ျဖစ္ေနတာ၊ စလက္တာရီရဲ႕ သမီးအႀကီး အင္မီရယ္ေလ၊ အဲဒါ သူ႕ အေမႀကီးက

သူ႕ သမီးကို လာျပဳစု ေပးပါဦးလို႔ လာေခၚတယ္၊ သူ႕သမီး သူ႕ဘာသာ ျပဳစုပါလား၊ ဘာျဖစ္လို႔ သူမ်ား လာေခၚရတာလဲ၊ မမကလည္း သေဘာေကာင္းလိုက္တာ၊ လာေခၚေတာ့ လိုက္သြားၿပီး ျပဳစုတာေပါ့၊ သြားသာ ျပဳစုတာ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒီေလာက္ က်န္းမာတာ မဟုတ္ဘူး၊ သ႐ိုးသရီ ျဖစ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ၊ စစ္တပ္ကို ေပးရလို႔ ဒီနား တစ္ဝိုက္မွာလည္း စားစရာ ေကာင္းေကာင္း မရွိဘူး မဟုတ္လား၊ စားေတာ့လည္း မမက ေၾကာင္စာရယ္၊ ႀကီးေဒၚက ဒီေလာက္ေတာင္ အပင္ပန္း ခံၿပီး မျပဳစုပါႏွင့္လို႔ေတာ့ ေျပာပါေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သိတဲ့ အတိုင္းပဲ၊ ဒါမ်ိဳး ေျပာရင္ သူက ဘယ္တုန္းက နားေထာင္ဖူးလို႔တံုး၊ ေဟာ သူ ျပဳစုလို႔ အင္မီလည္း ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ကေရာ ကာရင္း လဲေတာ့တာပဲ၊ ကူးလာတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ဆီြလင္ လဲျပန္ေရာ၊ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္လည္း မမပဲ ျပဳစုရတာပဲ။

`အဲဒီတုန္းကမ်ား ရထားလမ္းမွာ တိုက္ပြဲေတြ ကလည္း ျဖစ္လို႔၊ ယန္ကီေတြကလည္း ဒီဘက္ကို ေရာက္လာၾကၿပီ၊

ကာလႀကီးက ဘာမွန္း မသိ ညာမွန္း မသိႏွင့္၊ ညဆိုလည္း ယာကူလီေတြ တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္ ထြက္ေျပးေနၾကတယ္၊ ႀကီးေဒၚျဖင့္ စိတ္ပူလိုက္တာေလ၊ မမကေတာ့ ဒီေလာက္ မဟုတ္ေပါင္ ခပ္ေအးေအးပဲ၊ ကာရင္းတို႔ ညီအစ္မ အတြက္ ေဆးဝါး ရွာမရမွာပဲ ပူတယ္၊ တစ္ည သူတို႔ကို ေရဖတ္ တိုက္ၿပီးေတာ့ မမက ေျပာတယ္၊ ႀကီးေဒၚရယ္တဲ့ သမီးေတြက ကိုယ္ သိပ္ ပူတာပဲတဲ့၊ သမီးေတြ ေခါင္းေပၚ အုပ္ေပးဖို႔ ေရခဲ လိုခ်င္လိုက္တာတဲ့။

`ခက္တာက သူက ဒီအခန္းထဲကို ဘယ္သူမွ အဝင္ မခံဘူး၊ ေရာဂါ ကူးမွာစိုးလို႔တဲ့၊ သခင္ႀကီးလည္း မဝင္ရဘူး၊

႐ိုဇာလည္း မဝင္ရဘူး၊ လီနာလည္း မဝင္ရဘူး၊ ႀကီးေဒၚကေတာ့ အူေရာင္ငန္းဖ်ား ျဖစ္ၿပီးသားတဲ့၊ ကိစၥ မရွိဘူးတဲ့၊ သူကေတာ့ အေရး မႀကီးဘူးတဲ့၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕ ကူးေတာ့တာပဲ’

ႀကီးေဒၚက ခါးစည္း အဝတ္ျဖင့္ မ်က္ရည္ သုတ္ေနသည္။



`မမ ေရာဂါက သိပ္ျမန္တာပဲ၊ ယန္ကီ ဆရာဝန္ေလးလည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ျဖစ္ကတည္းက သတိလည္း

ေကာင္းေကာင္း မရေတာ့ဘူး၊ ႀကီးေဒၚသြားထိုင္လည္း မသိေတာ့ဘူး၊ မ်က္လံုးႀကီး ေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနတာပဲ’

`စကားလက္ကို မေမးဘူးလား’

436



`ဟင့္အင္း၊ သူ႕ ဘာသာသူ ဆဗားနား ျပန္ေရာက္ၿပီး ကေလးေလးလို ထင္ေနပံု ရတယ္၊ ဘယ္သူ႕ နာမည္ကိုမွ

မေခၚဘူး’

ဒစ္လစီက အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္ ကေလးငယ္ကို ဒူးေပၚ တင္ထားသည္။



`ေခၚပါတယ္ ႀကီးေဒၚရဲ႕၊ နာမည္ တစ္ခုကို ေခၚတယ္ မဟုတ္လား’



`ေကာင္မက ညည္း ဘာသိလို႔တံုး၊ ဝင္မ႐ႈပ္ႏွင့္’



ႀကီးေဒၚက မ်က္ႏွာထားႀကီးျဖင့္ ဒစ္လစီကို ေငါက္လိုက္သည္။



`ကဲ ေတာ္စမ္းပါ ႀကီးေဒၚရယ္၊ ဘယ္သူ႕ နာမည္ကို ေခၚသလဲ၊ ေဖေဖ့ကိုလား၊ ဒစ္လစီကိုလား’



`ဟင့္အင္း သခင္ႀကီးကို မေခၚဘူး၊ အဲဒီ ညက ဝါေတြ မီးေလာင္လို႔ သခင္ႀကီးလည္း မရွိဘူးေလ’



`ဟင္၊ ဝါေတြ မီးေလာင္သြားၿပီ ဟုတ္လား’



`ဟုတ္တယ္၊ စစ္သားေတြက မီး႐ိႈ႕ပစ္တယ္၊ စခန္း မီးပံုပြဲ လုပ္မယ္ကြ ဆိုၿပီး ေအာ္လို႔’



သံုးႏွစ္ သိုေလွာင္ခဲ့ရသည့္ ဝါဂြမ္းေတြ မရွိေတာ့။ တစ္သိန္းခြဲတန္ ဝါဂြမ္းေတြ မီးေတာက္ထဲတြင္ ပါသြားၿပီ။



`မီးေတြက ေလာင္လိုက္တာေလ၊ မီးကို ထိန္ေနတာပဲ၊ ေန႔ခင္းလား ေအာက္ေမ့ရတယ္၊ အိမ္ဘက္မ်ား ကူးမလားလို႔

တထိတ္ထိတ္ႏွင့္၊ ေဟာဒီ အခန္းကို ထိန္ေနတာပဲ၊ မီးေတြကို ျမင္ေတာ့ မမဟာ တစ္ခါတည္း အိပ္ရာက ငုတ္တုတ္ထထိုင္ၿပီး ဖိလစ္၊ ဖိလစ္ႏွင့္ ေအာ္ေတာ့တာပဲ၊ ဘယ္သူ႕ ေခၚမွန္း မသိပါဘူး၊ ႀကီးေဒၚေတာ့ ဒီနာမည္ကို တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး၊ အသက္သာ ထြက္သြားေရာ အဲဒီ နာမည္ ေခၚၿပီး အသက္ ထြက္သြားတာပဲ’

ႀကီးေဒၚက ဒစ္လစီကို ရပ္၍ ေတြေတြႀကီး ၾကည့္ေနသည္။ လႈပ္ရွားျခင္း မရွိ။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္က မ်က္ႏွာကို

လက္ဝါးျဖင့္ အုပ္လိုက္သည္။ ဖိလစ္၊ ဖိလစ္။ ဖိလစ္ ဆိုသူသည္ မည္သူနည္း။ အသက္ ထြက္ခါနီး အထိ တတမ္းတတ ေခၚသြားရေလာက္ေအာင္ ဖိလစ္ ဆိုသူသည္ ေမေမႏွင့္ ဘာဆိုင္သနည္း။

အတၱလန္တာမွ ၿမိဳင္သာယာသို႔ သြားရသည့္ လမ္းသည္ ရွည္သည္။ ထုိလမ္းသည္ ေမေမ၏ ရင္ခြင္တြင္ အဆံုးသို႔

ေရာက္ရမည္။ သို႔ရာတြင္ ယခု ထိုခရီးသည္ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္သည့္ အိမ္ႀကီးတြင္ အဆံုးသို႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ေဖေဖ့ အိမ္မိုးေအာက္က ေမေမ၏ ေမတၱာရိပ္တြင္ စကားလက္ မည္သည့္ အခါမွ် ခိုလံႈ၍ မရေတာ့။ ေမေမ့ ေမတၱာ ေစာင္ကို ျခံဳရလွ်င္ ေႏြးေထြး လံုျခံဳသည္။ ယခု ေမေမ မရွိေတာ့။ လံုျခံဳရာ ခိုလံႈရာ သိုက္ျမံဳ မရွိေတာ့။ က်ေရာက္လာသည့္ အျဖစ္ကို ေရွာင္၍ မလြတ္ေတာ့။ သူ႕ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးမ်ားကို လႊဲေျပာင္းေပးစရာ ပခံုး မရွိေတာ့။ ေဖေဖလည္း အိုၿပီ။ နမူးနထိုင္း ျဖစ္ေနၿပီ။ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္က အိပ္ရာထဲ လဲလ်က္။ မီလာနီကလည္း ေဖ်ာ့ေတ့ာ အားနည္း ေနသည္။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူ႕ တာဝန္။ ေမေမ၏ သမီးသည္ ေမေမ့လို အားထား ရလိမ့္မည္ဟု အိမ္ေစ ကပၸလီမ်ားကလည္း သူ႕ကိုပင္ အားကိုး ေနၾက ရသည္။

437



အျပင္ဘက္တြင္ ထြက္ျပဴစ လသည္ လဲ့လဲ့မႈန္မႈန္ သာေနသည္။ လေရာင္တြင္ ေမွ်ာ္ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ရွိေနသည့္

ၿမိဳင္သာယာ ယာေတာကို ျပတင္းမွ ျမင္ေနရ၏။ လယ္ကူလီမ်ား မရွိေတာ့။ ေျမတို႔ ေကာကုန္ၿပီ။ စပါးက်ီတို႔ မီးေလာင္ကၽြမ္းခဲ့ၿပီ။ ၿမိဳင္သာယာသည္ မိမိ မ်က္စိေရွ႕တြင္ ေသြးယိုစီးေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုႏွင့္ တူေတာ့သည္။ အတၱလန္တာမွ လာသည့္ ခရီးသည္ အဆံုးသို႔ ေရာက္ၿပီ။ တုန္တုန္ယင္ယင္ ဇရာဒုဗၺလ၊ မက်န္းမာျခင္း၊ ဆာေလာင္ေနသည့္ ပါးစပ္ေပါက္မ်ား၊ သူ႕ ဝတ္စံုကို ဆြဲေနၾကသည့္ ခိုကိုးရာမဲ့ လက္မ်ားကိုသာ ခရီး အဆံုးတြင္ ေတြ႔ရသည္။ ဤ ခရီး အဆံုးတြင္ ဘာမွ် မရွိေတာ့။ အသက္ တစ္ဆယ့္ကိုးႏွစ္ အရြယ္ ကေလး တစ္ေယာက္ အေမ စကားလက္ အိုဟာရာ ဆိုသည့္ မုဆိုးမကေလး တစ္ေယာက္မွ အပ အျခား ဘာမွ် မရွိေတာ့။

သူ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ မီလာနီတို႔ သားအမိကို မာကြန္က ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ မစၥက္ဘားတို႔က ေစာင့္ေရွာက္လိမ့္မည္။

ဆီြလင္တို႔ နာလန္ထ လာလွ်င္ ေမေမ့ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက ေစာင့္ေရွာက္လိမ့္မည္။ သူႏွင့္ ေဖေဖကမူ ဆဗားနားမွ ဦးႀကီး အင္ဒ႐ူးတို႔၊ ဦးႀကီး ဂ်ိမ္းတို႔ႏွင့္ သြားရေတာ့မည္။

သူ႕ ေရွ႕မွ ပိန္ခ်ံဳးေနသည့္ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကို စကားလက္ ၾကည့္၏။ သူတို႔ အနားမွ အိပ္ရာခင္းေတြ စိုရႊဲေနသည္။

ဆီြလင္ကို သူ သေဘာမက်ခဲ့။ ယခု ေသေသခ်ာခ်ာ သိရၿပီ။ ဆီြလင္ကို မည္သည့္ အခါကမွ် သေဘာ မက်ခဲ့။ ကာရင္းကိုလည္း သူ မခ်စ္။ စကားလက္က စိတ္ဓာတ္ ေပ်ာ့ညံ့သူ ဆိုလွ်င္ မည္သူ႕ကိုမွ် မခ်စ္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ သူ႕ေသြးခ်င္း ျဖစ္သည္။ ၿမိဳင္သာယာ၏ အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကို အေဒၚ၏ အိမ္တြင္ ႏြမ္းပါးသည့္ ေဆြမ်ိဳး အျဖစ္ မီွခို ကပ္ရပ္ ေနရသည္ကိုမူ မၾကည့္ႏိုင္။ အိုဟာရာမ်ိဳးသည္ သူမ်ား ေပးစာ ကမ္းစာကို စားေသာက္ ေနရသည့္ အမ်ိဳး မဟုတ္။ ဤသို႔ အျဖစ္ မခံႏိုင္။

တျခား နည္းလမ္း မရွိေတာ့ၿပီေလာ။ စကားလက္၏ ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္သည့္ ဦးေႏွာက္သည္ ဖ်စ္ညႇစ္ စဥ္းစား၏။

ဆံပင္ကို လက္ျဖင့္ ဖြသည္။ ဖန္ခြက္ႏွင့္ ေဆးပုလင္း အၾကားတြင္ ေထာင္ထားသည့္ ဘူးေျခာက္ကို ယူ၍ ၾကည့္သည္။ ေျပာင္းဆန္ အရက္ နည္းနည္း က်န္ေသးသည္။ အေမွာင္ထဲမွာ ျဖစ္၍ မည္မွ် က်န္သည္ကို ေသခ်ာစြာ မသိ။ ေျပာင္းဆန္ အရက္နံ႔သည္ သူ႕ႏွာဝတြင္ စူးရွျခင္း မရွိေတာ့။ ဘူးကို ေမာ့၍ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေသာက္သည္။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္မူ လည္ေခ်ာင္း ထဲတြင္ ပူေလာင္ျခင္း မရွိ။ ခပ္ေႏြးေႏြး ခပ္ရွိန္ရွိန္ မွ်သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

စကားလက္က ဘူးေျခာက္ကို ျပန္ခ်ကာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္၏။ အိပ္မက္လို ျဖစ္ေနသည္။ မီးခိုးတို႔ မႊန္ေနသည့္

ေမွာင္ရီရီ အခန္း။ အ႐ိုးေပၚ အေရ တင္ေနသည့္ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္။ ခုတင္ေဘးတြင္ မားမားႀကီး ထိုင္ေနသည့္ ႀကီးေဒၚ။ မည္းနက္ေသာ ရင္ခြင္တြင္ ပန္းႏုေရာင္ အသားတံုးကေလးႏွင့္ တူသည့္ ကေလးကို သိပ္ရင္း ေၾကးနီ႐ုပ္လို ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနသည့္ ဒစ္လစီ။ ထိုအရာမ်ား အားလံုးသည္ အိပ္မက္သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ မီးဖိုေဆာင္ထဲမွ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ေၾကာ္နံ႔ကို ျပန္၍ သတိရေနသည္။ အသံၾသၾသႏွင့္ ရယ္တတ္ေသာ ကပၸလီ ယာကူလီမ်ား၏ အသံမ်ားကို ၾကားေယာင္ေနသည္။ ေမေမ၏ ႏူးညံ့ေသာ အေတြ႔အထိကို သတိရေနသည္။

ထိုေနာက္ သူ႕ အခန္းသို႔ ျပန္ေရာက္သြားသည္ကို သူ သတိရသည္။ လေရာင္က မႈန္ရီရီ သာလ်က္။ ႀကီးေဒၚႏွင့္

ဒစ္လစီက သူ႕ကို အဝတ္အစား လဲေပး ေနသည္။ ရင္စည္းမ်ား မရွိေတာ့သျဖင့္ အသက္႐ႉ ေခ်ာင္သြား၏။ ေပါက္ျပဲေနသည့္ ေျခေထာက္ကို ေရေဆး ေပးရင္း တတြတ္တြတ္ ေျပာေနေသာ ႀကီးေဒၚ၏ စကားမ်ားကို မသဲမကြဲ ၾကားရ၏။ ေရက

438

ေအးျမေနသည္။ ႏူးညံ့သည့္ အိပ္ရာေပၚတြင္ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို အိပ္လိုက္ရသည္မွာ အရသာ ရွိဘိျခင္း။ စကားလက္ သက္ျပင္းခ်၍ အေၾကာအျခင္ကို ေလွ်ာ့ခ် လိုက္သည္။ တစ္ႏွစ္ေလာ သို႔မဟုတ္ တစ္စကၠန္႔ေလာဟု ေဝခြဲမရေသာ အခ်ိန္ေလး အတြင္းတြင္ အခန္းထဲ၌ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ လေရာင္သည္ သူ႕ အိပ္ရာေပၚသို႔ ထိုးက်ေနသျဖင့္ အခန္းသည္ ပိုလင္းလာ၏။

သူ မူးေနသည္ကို စကားလက္ မသိ။ ေျပာင္းဆန္ အရက္ႏွင့္ ေမာပန္းျခင္းေၾကာင့္ စကားလက္ မူးေနၿပီ။ ပင္ပန္း

ႏြမ္းနယ္သည့္ သူ႕ကို ထားခဲ့ၾကၿပီ။ ႀကီးေဒၚတို႔ ထြက္သြားၾကၿပီ ဆိုသည္ကိုသာ သူ သိသည္။ သူ႕ ခႏၶာကိုယ္သည္ ေဝဒနာတို႔ ကင္းေဝးရာ၊ ဒုကၡတို႔ ကင္းေဝးရာ တစ္ေနရာဆီသို႔ လြင့္ေမ်ာေနသည္ ထင္ရ၏။ သူ႕ ဦးေႏွာက္သည္ အထူး ၾကည္လင္ လန္းဆန္းလ်က္ ရွိသည္။

အရာဝတၳဳမ်ားကို မ်က္လံုး အသစ္ျဖင့္ ျမင္ေနရၿပီ။ ၿမိဳင္သာယာသို႔ လာရာ ခရီးရွည္ႀကီး တစ္ေလွ်ာက္တြင္ သူသည္

သူ႕ မိန္းကေလး ဘဝကို ထားခဲ့ၿပီ။ ယခု သူသည္ လိုရာကို ပံုသြင္း၍ ရသူ မဟုတ္ေတာ့။ ရႊံ႕ေစးသည္ မာလာခဲ့ၿပီ။ အႏွစ္ တစ္ေထာင္ေလာက္ ၾကာသည္ဟု ထင္ရေသာ ဤေန႔ တစ္ေန႔ အတြင္း၌ ရႊံ႕ေစးသည္ မာသြားခဲ့ၿပီ။ ယေန႔ ညသည္ ကေလး တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ေနာက္ဆံုး အယုအယ ခံရသည့္ ည ျဖစ္၏။ ယခု သူ မိန္းမႀကီး ျဖစ္ၿပီ။ ငယ္ရြယ္ ႏုနယ္ျခင္း မရွိေတာ့ၿပီ။

မျဖစ္ႏိုင္။ ေဖေဖ့ဘက္က ေဆြမ်ိဳးကို လည္းေကာင္း၊ ေမေမ့ဘက္က ေဆြမ်ိဳးကို လည္းေကာင္း သူ အားမကိုးခ်င္။

အိုဟာရာမ်ိဳးသည္ သူမ်ား ေပးစာ ကမ္းစာကို စားသည့္ အမ်ိဳး မဟုတ္။ သူမ်ားကို မွီခို ကပ္ေနသည့္ အမ်ိဳး မဟုတ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားကိုးသည့္ အမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ သူ႕တာဝန္ကို သူ ထမ္းရမည္။ သူ႕ပခံုးမ်ားသည္ ဤဝန္မွ်ေလာက္မူ ထမ္းႏိုင္သည္ဟု သူ ထင္သည္။ သူ႕ ဘဝတြင္ အဆိုးဆံုးကို ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရ ၿပီးၿပီ။ ယခု မည္သည့္ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးကို မဆို သူ ထမ္းႏိုင္ၿပီ။ ထမ္းရဲၿပီ။ ၿမိဳင္သာယာကို သူ မစြန္႔ပစ္ႏိုင္။ ဤေျမႀကီး နီနီမ်ားကို သူ ပိုင္သည္။ သူ႕ ေျခေထာက္မ်ားသည္ ဝါပင္ အျမစ္မ်ားလို ဤေျမဆီ ရဲရဲထဲတြင္ အျမစ္ တြယ္ေနၾကၿပီ။ ၿမိဳင္သာယာတြင္ သူ ေနမည္။ ၿမိဳင္သာယာကို သူ ဦးစီး လုပ္မည္။ ေဖေဖႏွင့္ ညီမေလး ႏွစ္ေယာက္ကို လည္းေကာင္း၊ မီလာနီႏွင့္ အက္ရွေလ၏ သားငယ္ကို လည္းေကာင္း၊ ကပၸလီမ်ားကို လည္းေကာင္း သူ ရွာေကၽြးမည္။ သူ ထိန္းသိမ္းမည္။ မနက္ျဖန္။ မနက္ျဖန္က်လွ်င္ သူ႕ ကုပ္ပိုးေပၚတြင္ ထမ္းပိုးတင္မည္။ မနက္ျဖန္တြင္ သူ လုပ္စရာေတြ တစ္ပံုႀကီး ရွိသည္။ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ႏွင့္ မကၠင္ေတာ့တို႔ ယာေတာသို႔ သြားကာ သူတို႔ ျခံမ်ားထဲတြင္ အပင္ကေလး ဘာေလး လိုက္ရွာဦးမည္။ ေခ်ာင္းေဘး ကိုင္းေတာစပ္ကို ရွင္းကာ ဝက္ေမြးဖို႔၊ ၾကက္ေမြးဖို႔ လုပ္မည္။ ေမေမ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ လက္ဝတ္လက္စား ကေလးမ်ားကို ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုသို႔ သြား၍ ထုခြဲရဦးမည္။ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုတြင္ စားစရာ ေသာက္စရာကေလး ဝယ္၍ ရႏိုင္ေလာက္သည္။ မနက္ျဖန္။ မနက္ျဖန္။ သူ႕ ဦးေႏွာက္သည္ ရပ္ေတာ့မည့္ နာရီလို တျဖည္းျဖည္း ေႏွးလာသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ၾကည္လင္ေနသည္။

သူ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားခဲ့ရသည့္ ေဖေဖတုိ႔ ေမေမတို႔ အေၾကာင္းမ်ားကို စကားလက္ ႐ုတ္တရက္ သတိ ရလာသည္။

ထိုစဥ္ကမူ ထိုအေၾကာင္းမ်ား ၾကားရသည္ကို သူ ၿငီးေငြ႔သည္။ စိတ္တိုသည္။ ေဖေဖသည္ လက္ဖဝါး ေျခဖဝါးမွ ထကာ ၿမိဳင္သာယာကို ပိုင္ခဲ့သည္။ ေမေမသည္ သူ႕ ဘဝတြင္ ရင္နာ စရာေတြ ၾကားခဲ့ရသည္။ အဘိုး ႐ိုဘီးလာဒ္သည္ နပိုလီယန္ အက်တြင္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာသို႔ ထြက္ေျပးလာကာ ႀကိဳးႀကိဳး ကုတ္ကုတ္ လုပ္ရင္း ႀကီးပြားလာခဲ့ရသည္။ အေဘး ဖ႐ိုဒြန္သည္ ေဟတီကၽြန္း ေတာႀကီးျမက္မည္းထဲသို႔ သြားကာ လုပ္ခဲ့ရသည္။ အိုင္ယာလန္ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ တိုက္ခဲ့သည့္

439

စကားလက္တို႔ အမ်ိဳးမ်ားသည္ စက္တိုင္သုိ႔ တက္ခဲ့ၾကရသည္။ ေျမရွင္မ်ားကို ဆန္႔က်င္ကာ သူတို႔ ေျမယာ အတြက္ အသက္ေပး တိုက္ခဲ့ၾကသည္။

သူတို႔ အားလံုးသည္ ေၾကမြ ပ်က္စီးသြားေတာ့ မတတ္ ဒုကၡေတြ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေၾကမြ ပ်က္စီး

မသြားခဲ့ၾက။ မင္းဆက္ေတြ ျပဳတ္႐ံုျဖင့္ သူတို႔ မျပဳတ္။ ပုန္ကန္မႈ၊ စစ္၊ ေတာ္လွန္ေရး စသည္တို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ ပ်က္စီး ေၾကမြ မသြားၾက။ ရက္စက္သည့္ ကံတရားသည္ သူတို႔ လည္ကုပ္ကို ခ်ိဳးခဲ့ေသာ္လည္း သူတို႔ ႏွလံုးသားကို ေၾကျပဳန္းေအာင္ မတတ္ႏိုင္။ သူတို႔သည္ မညည္းၫူၾက။ ၾကံ့ၾကံ့ ခံႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ေသသည့္တိုင္ အားမတန္၍ ေသခဲ့ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ စိတ္ဓာတ္ကမူ အရံႈးမေပး။ သူတို႔၏ ေသြးမ်ားသည္ သူ႕ အေၾကာထဲတြင္ စီးဆင္း လွည့္ပတ္ ေနၾကသည္။ သူတို႔သည္ လေရာင္ ရႊန္းလဲ့သည့္ သူ႕ အခန္းထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ ေလွ်ာက္ေနၾကသည္ဟု ထင္သည္။ သူ႕ ဘိုးေဘးမ်ားသည္ ကံေပးသမွ် အဆိုးကို အေကာင္း ျဖစ္ေအာင္ တူထု၍ ပံုသြန္းခဲ့ၾကသည္။

ဤသည္တို႔ကို စကားလက္ မအံ့ၾသေတာ့။ ၿမိဳင္သာယာသည္ သူ႕ ကံၾကမၼာ။ သူ႕ဘဝ တိုက္ပြဲတြင္ သူ အႏိုင္

ရရေပမည္။

အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ကိုယ္ကို တစ္ဖက္သို႔ ေစာင္းသည္။ မည္းေမွာင္သည့္ အေမွာင္ထုႀကီးသည္ သူ႕ စိတ္ေပၚသို႔

ျဖည္းညင္းစြာ ေလ်ာက် လာေနသည္။ သူတို႔ ဘိုးေဘးမ်ားသည္ သူ႕ အနီးတြင္ ရပ္ကာ ဤ အားေပး စကားမ်ားကို တကယ္ ေျပာေနၾကသေလာ။ သို႔မဟုတ္ အိပ္မက္ မက္ေနျခင္းေလာ။

`ေတာ္ၿပီ၊ အိပ္ေတာ့မယ္’



စကားလက္က အိပ္ခ်င္ မူးတူးျဖင့္ ညည္းသည္။

440

၂၅



ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ မေန႔က လမ္းေလွ်ာက္ရသည့္ ဒဏ္၊ လွည္းေဆာင့္သည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ စကားလက္

တစ္ကုိယ္လံုး ကိုယ္ လက္ေတြ နာေနသည္။ ေကာင္းေကာင္းပင္ မလႈပ္ႏုိင္ေတာ့။ သူ႕ မ်က္ႏွာသည္ ေနေလာင္သျဖင့္ နီရဲကာ လက္ဖဝါးက အေပါက္အျပဲမ်ားျဖင့္ ၾကမ္းရွေနသည္။ လွ်ာက အေၾကးေတြ ထကာ လည္ေခ်ာင္းက ပူေနသည္။ ေရေသာက္သည့္တုိင္ ေရငတ္ မေျပ။ ေခါင္းေတြ ကိုက္ၿပီး မ်က္လံုးေတြ စပ္ေနသည္။ ကိုယ္ဝန္ ရွိစတုန္းကကဲ့သို႔ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္ေနသည္။ စားပြဲေပၚက နံနက္စာ ျပင္ထားသည့္ ပေလာပီနံဥျပဳတ္ကို မစားခ်င္။ အနံ႔ပင္ မခံႏုိင္။ ေဖေဖကမူ အရက္ ျပင္းျပင္း ေသာက္စ ဤသို႔ျဖစ္တတ္သည္ဟု ေျပာလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕အေျခအေနကို ေဖေဖ ဘာမွ် သိပံုမေပၚ၊ စားပြဲထိပ္တြင္ ထုိင္ေနသည္။ သညာကင္းေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ တံခါးဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္ကာ ေမေမ့ ဝတ္စံုသံကို နားစြင့္ေနပံု ရသည္။ လိေမၼာ္ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္း နံ႔သာခဲနံ႔ကို ခံေနပံု ရသည္။ တကယ့္ လူအိုႀကီး တစ္ေယာက္သဖြယ္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။

စကားလက္ စားပြဲသို႔ ဝင္အထုိင္တြင္ ‘ေနဦး၊ ေမေမ့ကို ေစာင့္ဦး၊ ေမေမ မလာေသးဘူး’ ဟု ခပ္တုိးတိုး ေျပာသည္။

စကားလက္က ေခါင္း တစစ္စစ္ ကိုက္ေနရာမွ သူ႕ကို ဆတ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္၏။ ေဖေဖ့ ကုလားထုိင္ေနာက္တြင္ ရပ္ေနသည့္ ႀကီးေဒၚက စကားလက္ကို ေတာင္းပန္သည့္ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္သည္။ ခပ္ယုိင္ယုိင္ႏွင့္ ထလာကာ ေဖေဖ့ကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ေဖေဖက သူ႕ကို နေဝတိမ္ေတာင္ျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္၏။ လက္မ်ားက တုန္ေနသည္။ ေခါင္းကလည္း မသိမသာ တုန္လ်က္။

ထိုအခါက်မွ

သူ႕လုပ္ငန္းတြင္

ေဖေဖ့ကို

အထင္တႀကီးျဖင့္

ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိသည္မွာ

မွားၿပီဟု

စကားလက္

သေဘာေပါက္လာသည္။ သူ႕အစီအစဥ္ကို ေဖေဖ့အား ဖြင့္၍ တုိင္ပင္မည္ဟု စိတ္ကူးခဲ့သည္။ မေန႔ညက ေဖေဖ့ကို ၾကည့္ရသည္မွာ

ဤမွ်

မဆုိး။

ယခင္ကလို

ရႊင္လန္း

ဖ်တ္လတ္ျခင္း

မရွိေတာ့သည့္တုိင္

စကား

အသြားအလာ

မွန္ေသးသည္။ ယခုမူ ေမေမေသၿပီ ဆိုသည္ကိုပင္ သတိမရေတာ့။ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ယန္ကီတို႔ ဝင္ေရာက္လာျခင္းႏွင့္ ေမေမ ကြယ္လြန္ျခင္းေၾကာင့္ ေဖေဖ စိတ္ ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ စကားလက္က စကားေျပာမည္ အျပဳ ႀကီးေဒၚက ေခါင္းယမ္းၿပီး မ်က္ရည္သုတ္ေနသည္။

‘ေဖေဖဟာ စိတ္ေဖာက္ျပန္သြားၿပီလား’ စကားလက္ ေခါင္းပိုကုိက္လာသည္။ ‘မဟုတ္ပါဘူး ထင္ပါတယ္၊ စိတ္

ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္႐ံုေလာက္ထင္ပါတယ္၊ ၾကည့္ရတာ ေနေကာင္းပံုမရဘူး၊ ေပ်ာက္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားမွာပါ၊ မေပ်ာက္ရင္ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ အို ခု မစဥ္းစားေသးဘူး၊ သူ႕အေၾကာင္း၊ ေဖေဖ့အေၾကာင္း စိတ္မေကာင္းစရာ အေၾကာင္းေတြကို ငါ ခု မစဥ္းစားေသးဘူး၊ ငါ့မွာ ဒါေတြကို စဥ္းစားႏုိင္တဲ့ အားလည္းမရွိေသးဘူး၊ တျခားကိစၥေတြ စဥ္းစားရဦးမယ္၊ ငါ မတတ္ႏုိင္တာေတြကို မစဥ္းစားေသးဘဲ တတ္ႏုိင္တာေတြေလာက္ကိုပဲ စဥ္းစားဦးမယ္’

ဘာမွ် မစားေတာ့ဘဲ ထမင္းစားခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ေဖး ဆင္ဝင္သို႔ အထြက္တြင္ ဖိနပ္မပါဘဲ

ေလွကားတြင္ ထုိင္ရင္း စားေတာ္ပဲ အခြံ ခၽြတ္ေနသည့္ ေပါ့ကို ေတြ႔ရ၏။ ေခါင္းက တူျဖင့္ ထုသည့္ႏွယ္ တဒုိင္းဒုိင္း ကုိက္ေနသည္။ ေတာက္ပသည့္ ေနေရာင္ျခည္က မ်က္စိေပၚသို႔ စူးက်လာ၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားတင္း၍ ကိုယ္ကို မတ္မတ္ ထားသည္။

441

စကားကို ခပ္တိုတိုေျပာသည္။ ကပၸလီမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ မည္သို႔မည္ပံု သံုးႏႈန္းရမည္ဟု ေမေမ သင္ျပခဲ့သည္တို႔ကို ေဘးခ်ိတ္လုိက္ၿပီ။

စကားလက္က သူလိုခ်င္သည္ကို ေမးၿပီးေနာက္ ခုိင္းစရာရွိသည္တို႔ကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ ခုိင္းသည္။ ေပါ့က မ်က္ခံုးႀကီးပင့္၍

အံ့အားသင့္ေနသည္။ ေမေမသည္ ဤသို႔ စကားကို တုိတိုေတာင္းေတာင္း ေျပာေလ့မရွိ။ ဖရဲသီး ခုိး၍ မိလာသူကိုပင္ သာယာ ညင္းေပ်ာင္းေျပာတတ္သည္။ စကားလက္က ဝါခင္းမ်ား အေၾကာင္း၊ ျခံအေၾကာင္း၊ သူ ယူလာသည့္ ျမင္းႏွင့္ ႏြားအေၾကာင္းကို ေမးသည္။ သူ႕မ်က္လံုး စိမ္းစိမ္းမ်ားသည္ တင္းမာေတာက္ေျပာင္လ်က္ ရွိ၏။ ဤအၾကည့္မ်ိဳးကို ေပါ့ တစ္ခါမွ် မျမင္စဖူး။

‘ဟုတ္တယ္ မေလး၊ အဲဒီ ျမင္းႀကီးကို ခ်ည္ၿပီး စားခြက္ထဲ ေရထည့္ တုိက္ပစ္ခဲ့တာ၊ စားခြက္ထဲ ေခါင္းစုိက္ၿပီး

ေသေနတာပဲ၊ ဟင့္အင္း ႏြားမႀကီးကေတာ့ မေသဘူး၊ မေန႔ညက ႏြားေလး ေမြးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သိပ္ေအာ္ေနတာပါ’

‘အင္း ပရဇၨီ ဆိုတဲ့ ေကာင္မကေတာ့ ေျပာလိုက္ရင္ တလြဲခ်ည္းပဲ၊ ဝမ္းဆြဲသည္ လုပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္’ စကားလက္က

ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ေျပာသည္။ ‘ႏြားမႀကီးက ႏုိ႔ညႇစ္ေပးမယ့္သူ မရွိလို႔ ေအာ္ေနတာတဲ့’

‘ႏြားေမြးတဲ့ အေၾကာင္း သူ ဘာသိမွာတုံး’ ေပါ့က အလုိက္အထုိက္ ျပန္ေျပာ၏။ ‘ခုေတာ့ ဟန္က်တာေပါ့၊

ေမြးတာကလည္း ႏြားမကေလး၊ ကေလးမေတြအတြက္ ႏြားႏို႔ေကာင္းေကာင္း ရတာေပါ့၊ သူတို႔ကို ႏြားႏုိ႔ ေကာင္းေကာင္း တုိက္ရမယ္တဲ့၊ ယန္ကီ ဆရာဝန္ေလးကေျပာသြားတယ္’

‘ဒိျပင္ ျမင္းတို႔ ႏြားတုိ႔ေကာ’



‘မရွိေတာ့ဘူး မေလး၊ ဝက္မႀကီး တစ္ေကာင္ႏွင့္ ဝက္သားေပါက္ ကေလးေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ ယန္ကီေတြ

ေရာက္လာတဲ့ ေန႔က သူတို႔ကို သတ္မွာစိုးလို႔ ေခ်ာင္းစပ္ ကုိင္းေတာထဲ သြားလႊတ္ထားတာ၊ ခု ျပန္မလာဘူး၊ ရွာလို႔လည္း မေတြ႔ဘူး’

‘ဒါျဖင့္ ခု သြားရွာခ်ည္၊ ပရဇၨီကို ေခၚသြား’



ေပါ အံ့အားသင့္ေနသည္။ ေဒါသလည္း ထြက္သည္။



‘ဒါက ယာကူလီေတြ လုပ္တဲ့ အလုပ္ပဲ မေလးရဲ႕၊ က်ဳပ္က အိမ္ေစပဲ’



စကားလက္က မ်က္လံုးျပဴး၍ ၾကည့္၏။



‘ရွင္ႏွင့္ ပရဇၨီ ဝက္မႀကီးကို လိုက္ရွာပါ၊ မရွာခ်င္ရင္ ဒီမွာ မေနႏွင့္၊ ဒါပဲ’



ေပါ့၏ မ်က္လံုးတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲလာသည္။ ေမေမသာ ရွိလွ်င္ ဤသို႔ ခုိင္းမည္မဟုတ္။ စကားလက္တို႔ အေမ

သူ႕သခင္မက သာယာညင္ေပ်ာင္းေျပာတတ္သည္။ ကပၸလီခ်င္း တူသည့္တုိင္ ယာကူလီႏွင့္ အိမ္ေစတို႔၏ သေဘာကို ခြဲျခားတတ္သည္။ သူ႕စည္းႏွင့္သူ ခုိင္းသည္။

‘ထြက္သြားရမယ္၊ ဘယ္ကို သြားရမွာလဲ မေလးရယ္၊ ဘယ္မွာ သြားစရာ ရွိလို႔လဲ’

442



‘ဒါေတြ စကားလက္ နားမလည္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာ ေနတဲ့ လူတုိင္း ယာအလုပ္ လုပ္ရမယ္၊ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ရင္

ယန္ကီေတြေနာက္ လုိက္သြား၊ ဒိျပင္လူေတြကိုလည္း ဒီအတုိင္းပဲ ေျပာလုိက္’

‘ဟုတ္ကဲ့ မေလး’



‘ေနစမ္းပါဦး၊ ေျပာင္းဖူးေတြႏွင့္ ဝါေတြကေကာ’



‘ေျပာင္းဖူးကေတာ့

သူတို႔

ျမင္းေတြ

လႊတ္တာႏွင့္

ေျပာင္းခင္းေတြ

အားလံုး

ကုန္ပါေရာလား၊

ျမင္းစားလို႔

မကုန္တာကိုလည္း သူတို႔ အကုန္သယ္သြားတာပဲ၊ ဝါခင္းေတြဆိုတညလည္း အေျမာက္လွည္းေတြ၊ ဝန္တင္လွည္းေတြ ျဖတ္ေမာင္းတာႏွင့္ ဖြတ္ဖြတ္ကို ေၾကလို႔၊ ေခ်ာင္းစပ္နားက ဝါခင္း တစ္ခုပဲ က်န္တယ္၊ ဒါေတာင္ အဲဒီ ဝါခင္းကို သူတို႔ ေတြ႔မသြားလို႔ က်န္တာ၊ အခင္းက အထြက္လည္း မေကာင္းပါဘူး၊ တစ္ႏွစ္လံုး ထြက္လွရင္ သံုးထုပ္ေပါ့’

ဝါဂြမ္း သံုးထုပ္။ ၿမိဳင္သာယာ ဝါဂြမ္းမ်ားသည္ အလြန္ အထြက္ေကာင္းသည္။ တစ္ႏွစ္ တစ္ႏွစ္ အထုပ္ေပါင္း မေရႏုိင္။

ယခု သံုးထုပ္သာ ထြက္ေတာ့သည္။ အမြဲဆံုး ဆုိသည့္ စလက္တာရီတို႔ထက္ သာ႐ံုကေလးရွိသည္။ ထိုအထဲတြင္ ျပည္နယ္အစိုးရ အခြန္ေတာ္က ရွိေသးသည္။ အစိုးရက ေငြအစား ဝါဂြမ္းကို အခြန္ေကာက္သည္။ ဝါဂြမ္းသံုးထုပ္သည္ ေျမခြန္စရိတ္မွ်ပင္ မရွိ။ ထိုမွ်မက ထြက္သည့္ သံုးထုပ္စာ ဝါဂြမ္းကေလးကို ဆြတ္ရန္ ယာကူလီလည္း မရွိေတာ့။ ထြက္ေျပးကုန္ၾကၿပီ။

‘အို ဒါေတြ ခု မစဥ္းစားေသးဘူး၊ ေနာက္က်မွ စဥ္းစားမယ္’ သူ႕ ဘာသာသူ ေတြးသည္။ ‘အခြန္အေကာက္ ကိစၥ

ဆိုတာ မိန္းမေတြ အလုပ္ မဟုတ္ဘူး၊ ေဖေဖ လုပ္လိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖကလည္း၊ အို ေဖေဖ့ အေၾကာင္းလည္း ငါ အခု မစဥ္းစားခ်င္ေသးဘူး၊ သူတုိ႔ဘာသာ အခြန္ ရခ်င္ရ မရခ်င္ေန၊ အေရးမႀကီးဘူး၊ အေရးႀကီးတာက တို႔မွာ စားစရာ မရွိတာ’

‘ေပါ့၊ ယန္ကီေတြ ထြက္သြားၿပီးမွ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္တို႔ မကၠင္ေတာ့ျခံတို႔ကို ရွင္ ေရာက္ေသးသလား၊ သူတုိ႔ ျခံေတြထဲမွာ

ဘာေတြ စားစရာ က်န္သလဲ’

‘မေရာက္ဘူး မေလး၊ က်ဳပ္က ၿမိဳင္သာယာက ဘယ္မွ ခြာတာမဟုတ္ဘူး၊ ဟိုမွာ ယန္ကီေတြမ်ား ရွိဦးမလား မသိဘူး’



‘ဒါျဖင့္ မကၠင္ေတာ့ ျခံဘက္ကို ဒစ္လစီကို လႊတ္မယ္၊ အဲဒီမွာ စားစရာေလး ဘာေလး နည္းနည္းပါးပါးမ်ား ရမလား

မသိဘူး၊ စကားလက္ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ကို သြားမယ္’

‘ဘယ္သူနဲ႔လဲ’



‘တစ္ေယာက္တည္းေပါ့၊ ႀကီးေဒၚက လူမမာၾကည့္ရမယ္၊ ေဖေဖ့ကိုလည္း ၾကည့္ရမယ္’



ေပါ့က

အလန္႔တၾကား

ေအာ္လိုက္၏။

ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္တြင္

ယန္ကီမ်ား

ကပၸလီ

လူဆိုးမ်ား

ရွိႏုိင္သည္။

တစ္ေယာက္တည္း သြား၍ မျဖစ္ဟု ေပါ့က ဆိုသည္။

‘ကိစၥ မရွိပါဘူး၊ မကၠင္ေတာ့ ျခံကို သြားဖို႔သာ ဒစ္လစီကို သြားေျပာခ်ည္၊ ရွင္ႏွင့္ ပရဇၨီက ဝက္မႀကီးကို လုိက္ရွာၾက’



စကားလက္က ခပ္တုိတုိ ေျပာကာ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္လာသည္။

443



ႀကီးေဒၚ၏ ဦးထုပ္က ေဟာင္းေသာ္လည္း သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ရွိ၏။ ေနာက္ေဖး ဆင္ဝင္တြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္

ထိုဦးထုပ္ကို စကားလက္ ေခါင္းေပၚသို႔ စြပ္လုိက္သည္။ ရက္ ဘတ္တလာ ပါရီက အျပန္ ဝယ္လာသည့္ ဖဲႀကိဳး စိမ္းစိမ္းႏွင့္ ဦးထုပ္ကေလးကို အမွတ္ရေနသည္။ ဝက္သစ္ခ်သားကို မွ်င္မွ်င္ သပ္၍ ရက္ထားသည့္ ေတာင္းတစ္လံုးကို ဆြဲၿပီးေနာက္ ေနာက္ေဖးေလွကားမွ ဆင္းခဲ့သည္။ တစ္ကိုယ္လံုး နာေနသည္။ ေလွကား တစ္ထစ္ ဆင္းတုိင္း သူ႕ ေက်ာ႐ုိးသည္ ေခါင္းခြံထဲသို႔ ထုိးထြက္လာေတာ့မည္ ထင္ရ၏။

ျမစ္ဘက္သို႔ ဆင္းသည့္ လမ္းက နီရဲေနသည္။ ပ်က္စီးေနသည့္ ဝါခင္းမ်ား ၾကားတြင္ ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္ေနသည္။

လမ္းတြင္ သစ္ပင္ရိပ္ တစ္ရိပ္မွ် မရွိ။ ေနေရာင္က ႀကီးေဒၚ၏ ဦးထုပ္ျပားေပၚသို႔ အညႇာအတာမရွိ ျဖာက်ေနသည္။ သရက္ထည္ကို ဂြမ္းခံ ခ်ဳပ္ထား၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ ပိုးဦးထုပ္ကေလး ဆိုလွ်င္ ဒုကၡ။ ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ဖုတ္ေတြကလည္း သူ႕ႏွာေခါင္းေတြ လည္ေခ်ာင္းေတြထဲသို႔ ဝင္ကုန္သည္။ စကားေျပာလွ်င္ လည္ေခ်ာင္းေတြ ေျခာက္ေသြ႔ အက္ကြဲကုန္ေတာ့မည္ ထင္ရသည္။ ျမင္းမ်ားႏွင့္ အေျမာက္လွည္းႀကီးမ်ား ျဖတ္သန္း ထားေသာေၾကာင့္ လွည္းလမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ ေဇာက္ေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္က ေျမနီနီ ကုန္းေစာင္းမ်ားတြင္လည္း ဓားထစ္ထားသည့္ႏွယ္ လွည္းဘီးရာ နက္နက္ႀကီးေတြ ေပၚေနသည္။ ျမင္းတပ္ႏွင့္ ေျခလ်င္တပ္က ဝါခင္းမ်ားကို ျဖတ္၍ နင္းထားသျဖင့္ ဝါခင္းေတြ အားလံုး စိစိညက္ညက္ ေၾကေနသည္။ လွည္းလမ္းေပၚတြင္ အေျမာက္လွည္းေတြ တအိအိ သြားေနသျဖင့္ ျမင္းတပ္ႏွင့္ ေျခလ်င္တပ္ ဝါခင္းေတြထဲကျဖတ္ခ်ီျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ခါးပတ္ကြင္းမ်ား၊ ျမင္းကုန္းႏွီးမ်ား၊ အေျမာက္ခင္တိတ္ လွည္းဘီးမ်ား၊ ေသြးစေတြ ေပက်ံေနသည့္ ပတ္တီးစမ်ား စသည့္ စစ္ခ်ီေနေသာ စစ္တပ္ႀကီး တစ္တပ္က လႊင့္ပစ္ခဲ့သည့္ ပစၥည္း အတိုအစေတြ ျပန္႔က်ဲေနသည္။

စကားလက္က ေတာင္တမာပင္ အုပ္အုပ္ေအာက္တြင္ အုတ္တံတုိင္း ခတ္ထားသည့္ ဝင္းကေလးကို ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့ရာ

သူတို႔ မိသားစု သုသာန္ျဖစ္သည္။ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ အနီးက ေျမပံု မုိ႔မို႔ အသစ္ကေလးကို စကားလက္ စိတ္ထဲမွ ေဖ်ာက္ပစ္သည္။ ဪ၊ ေမေမ တစ္ေယာက္ မရွိေတာ့ပါတကား။ ဖုန္ထူထူလမ္းကေလး အတုိင္း ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ဆင္းခဲ့သည္။ စလက္တာရီတို႔ အိမ္ေနရာတြင္ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနသည့္ မီးခုိးေခါင္းတုိင္ႏွင့္ ျပာပံုမ်ားကိုသာ ေတြ႔ရ၏။ သူတို႔ အမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးလံုး မီးေလာင္သည့္ အထဲ ပါသြားပါေစဟု စကားလက္ စိတ္နာနာျဖင့္ ဆုေတာင္းမိသည္။ စလက္တာရီတို႔သာ မဟုတ္ခဲ့လွ်င္၊ အင္မီေၾကာင့္သာ မဟုတ္လွ်င္ ေမေမ ေသခ်င္မွ ေသမည္ေလာ မသိ။

ေျခေထာက္ေပါက္သည့္ အနာကို ေက်ာက္ခဲရွသျဖင့္ စကားလက္ ညည္းသည္။ သူ ဘာလုပ္ေနသနည္း။ ဤနား

တစ္ဝုိက္တြင္ ကြမ္းေတာင္ကုိင္ အလွတစ္ဦး။ ၿမိဳင္သာယာ၏ က်က္သေရေဆာင္ ျဖစ္သည့္ စကားလက္ အိုဟာရာဆုိသည့္ မိန္းကေလးသည္ ဖိနပ္ အစုတ္စုတ္ အျပတ္ျပတ္ျဖင့္ ဤခရီးၾကမ္းကို အဘယ့္ေၾကာင့္ သြားေနသနည္း။ ေသးငယ္သည့္ သူ႕ ေျခေထာက္ လွလွကေလးမ်ားသည္ ကသည့္ ေျခေထာက္ကေလးမ်ားျဖစ္သည္။ ေထာ့နဲ႔ ေထာ့နဲ႔ ေလွ်ာက္ရန္မဟုတ္။ သူ႕ လႊာဖိနပ္ကေလးသည္ ေတာက္ေတာက္ပပ ဂါဝန္ေအာက္မွ ထုိးထြက္အလွျပရန္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ၊ ဖုန္ေတြေပၚ ေလွ်ာက္ရန္မဟုတ္။ စကားလက္သည္ ႏြဲ႔ဆိုး ဆိုးရန္ အလိုလိုက္ ခံရရန္ ေမြးလာသူျဖစ္သည္။ ယခုမူ အစုတ္စုတ္ အျပတ္ျပတ္ အယိမ္းယိမ္း အယုိင္ယိုင္ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ျဖင့္ သူတစ္ပါးျခံထဲသို႔ သြားကာ စားစရာ ရွာေနရသည့္ ဘဝသို႔ ေရာက္ေနၿပီ။

ေတာင္ကုန္း ေအာက္ေျခတြင္ ေခ်ာင္းရွိသည္။ စိမ္းျမ ၿငိမ္သက္သည့္ သစ္ကုိင္းမ်ားက ေရေပၚသို႔ ငုိက္က်ေနၾက၏။

444

ကမ္းနဖူးတြင္ စကားလက္ ထုိင္သည္။ ေျခအိတ္ႏွင့္ ဖိနပ္ကို ခၽြတ္ၿပီးေနာက္ ပူေလာင္ေနသည့္ ေျခေထာက္မ်ားကို ေရေအးေအးထဲသို႔ စိမ္သည္။ ၿမိဳင္သာယာက ထြက္ေျပးကာ ဤေနရာတြင္ ေနကုန္ေနခန္း လာထုိင္ေနခ်င္သည္။ ဤေနရာတြင္ သစ္ရြက္လႈပ္သံ၊ တသြင္သြင္ ေရစီးသံမွအပ ဘာမွ် မၾကားရ။ စိတ္ မပါ့တပါျဖင့္ ေျခစြပ္ကို ေကာက္စြပ္ၿပီး ဖိနပ္စီးသည္။ ယန္ကီတို႔က ေခ်ာင္းကူးတံတားကို မီး႐ိႈ႕ပစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေအာက္ ကုိက္တစ္ရာ ေလာက္တြင္ ေခ်ာင္းက်ဥ္းကို ျဖတ္ထားသည့္ သစ္တံုး တံတားကေလးကို သူသိသည္။ ထိုတံတားကို ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္ၿပီး ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ကို ကုန္းေမာ့ေမာ့ကေလး အတုိင္း တက္လာခဲ့၏။ မုိင္ဝက္ေလာက္ သြားရဦးမည္။

ဝက္သစ္ခ်ပင္ ဆယ့္ႏွစ္ပင္ကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ ေရွးေရွးက အတုိင္း ဝက္သစ္ခ်ပင္ႀကီးေတြက မားမားရပ္လ်က္။

သို႔ရာတြင္ မီးဒဏ္ေၾကာင့္ သစ္ရြက္တို႔က ဝါညိဳေနသည္။ သစ္ကုိင္းေတြက မီးေလာင္ထားသျဖင့္ တြန္႔လိမ္ေနၾက၏။ ဝက္သစ္ခ်ပင္ ဆယ့္ႏွစ္ပင္၏ အလယ္တြင္မူ ဦးႀကီး ဝီလ္ကီ၏ အိမ္။ အက္ရွေလတို႔ အိမ္။ မီးေလာင္ကၽြမ္း ျပာက်လ်က္။ မ်က္ႏွာစာ ေက်ာက္သား ျဖဴျဖဴႀကီးမ်ားျဖင့္ ကမူကို သရဖူေဆာင္းထားသည့္ႏွယ္ ရွိသည့္ ခံ့ညားေသာ အိမ္ႀကီး မရွိေတာ့။ ေျမတုိက္ ေနရာ ျဖစ္သည့္ က်င္းေဟာင္းေဟာင္းႀကီး၊ မည္းနက္ေနသည့္ အုတ္ခုံႏွင့္ မီးခုိးေခါင္းတုိင္ႀကီး ႏွစ္ခုသာလွ်င္ အမွတ္အသားအျဖစ္ က်န္ရစ္သည္။ တစ္ဝက္ တစ္ပ်က္ မီးေလာင္ထားသည့္တုိင္ ျဖဴျဖဴႀကီး တစ္လံုးသည္ ျမက္ခင္းေပၚသို႔ လဲက်လ်က္ ရွိ၏။ ၾကက္႐ံုးပန္း႐ံုမ်ားက ထိုတုိင္ႀကီး ေအာက္တြင္ ပိေနသည္။

လဲက်ေနသည့္ တုိင္ႀကီးေပၚတြင္ စကားလက္ထုိင္သည္။ ေရွ႕ဆက္သြားရမည္ကိုပင္ စိတ္မပါေတာ့။ ဤမွ်ေလာက္

အထီးက်န္ ျဖစ္သည့္ေနရာကို စကားလက္ မေတြ႔ဖူးေသး။ ဂၽြန္ဝီလ္ကီ မိသားစု၏ ဂုဏ္က်က္သေရေဆာင္ မ်က္ႏွာစာ တုိင္ႀကီးသည္ ဖုန္ထဲတြင္ လဲက်ေနၿပီ။ သူ႕ကို အျမဲတမ္း ႀကိဳဆိုခဲ့သည့္ ေဂဟာႀကီး စခန္းသိမ္းသြားၿပီ။ အရွင္သခင္မ အျဖစ္ သူ စိုးစံမည္ဟု စိတ္ကူးခဲ့ေသာ အိမ္ႀကီး မရွိေတာ့ၿပီ။ ဤအိမ္ႀကီးတြင္ သူ ကခဲ့ဖူးသည္။ ထမင္း စားခဲ့ဖူးသည္။ ပလူးခဲ့ဖူးသည္။ မီလာနီက အက္ရွေလအား ျပံဳးၾကည့္ေနသည္ကို နာက်င္၍ မနာလိုေသာ စိတ္ထားျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။ ဤေနရာက ေအးျမေသာ သစ္ရိပ္ေဝေဝ ေအာက္တြင္ ခ်ားလ္ကို သူ လက္ထပ္မည္ဟု ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ခ်ားလ္က ဝမ္းသာအားရျဖင့္ သူ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကုိင္ ဖ်စ္ညႇစ္ခဲ့ဖူးသည္။

‘ဟင္း၊ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို သူ ျမင္မသြားရတာ ေကာင္းပါတယ္’ ဟု

စကားလက္ ေတြးမိသည္။

အက္ရွေလသည္ မီလာနီကို ဤေနရာတြင္ လက္ထပ္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ အက္ရွေလ၏ သားႏွင့္ ေျမးမ်ား အဖို႔မူ

ဤအိမ္ႀကီးသို႔ သူတုိ႔၏ သတို႔သမီးမ်ားကို ေခၚလာႏုိင္မည္မဟုတ္ေတာ့။ ဤအမိုးေအာက္တြင္ အၾကင္လင္မယားကိစၥ၊ လင္ယူ သားေမြးကိစၥတို႔ ရွိႏုိင္မည္မဟုတ္ေတာ့။ အိမ္ႀကီး ပ်က္စီးခဲ့ရၿပီ။ စကားလက္အဖို႔မူ ဤအိမ္ႀကီးႏွင့္ အတူ ဝီလ္ကီတို႔ မိသားစု အားလံုးသည္လည္း ျပာျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီဟု ထင္ေနသည္။

‘အို ဒါေတြကို ငါ ခု မစဥ္းစားေသးဘူး၊ ခု စဥ္းစားႏုိင္တဲ့ ခြန္အား မရွိေသးဘူး၊ ေနာက္မွ စဥ္းစားမယ္’ စကားလက္

မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္သို႔ လႊဲလိုက္၏။

အပ်က္အစီး ပံုႀကီးကို ေကြ႔ပတ္ၿပီး ဥယ်ာဥ္ဘက္သို႔ လာခဲ့သည္။ အင္ဒီယာတို႔ ညီအစ္မ တယုတယ စိုက္ထားသည့္

445

ႏွင္းဆီခင္းက ေၾကမြေနၿပီ။ ႏွင္းဆီခင္းကို ျဖတ္ကာ ေနာက္ေဖး ၾကက္ျခံႏွင့္ စပါးက်ီဘက္သို႔ လာသည္။ အိမ္ေနာက္ေဖး ဟင္းရြက္ စုိက္ခင္းကေလးက ျခံစည္း႐ိုး မရွိေတာ့။ စုိက္ခင္းထဲက ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ပင္ ကေလးမ်ားကလည္း ေျပာင္သလင္း ခါေနၿပီ။ ေျမေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပၚတြင္ ျမင္းခြာရာမ်ား၊ လွည္းဘီးရာမ်ားသာ ထင္ေနၾကသည္။ ဤေနရာတြင္ သူ႕အတြက္ ဘာမွ် ယူစရာ မရွိ။

ေဆးျဖဴ သုတ္ထားသည့္ ေနာက္ေဖး အေစခံတန္းလ်ားဘက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ စကားလက္က အသံျပဳ၍

ေအာ္ၾကည့္၏။ ျပန္ထူးသံ မၾကားရ။ ေခြးေဟာင္သံပင္ မရွိ။ ဦးႀကီး ဝီလ္ကီတို႔၏ ကပၸလီ ကၽြန္မ်ားသည္ ထြက္ေျပးသြားၾကၿပီေလာ။ သို႔မဟုတ္ ယန္ကီတို႔ႏွင့္ ပါသြားၾကၿပီေလာ။ ကပၸလီမ်ားက ကိုယ့္မိသားစုအတြက္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ျခံကေလးမ်ား

စိုက္ထားၾကသည္။

ထိုျခံကေလးမ်ားတြင္

ဟင္းသီးဟင္းရြက္

ကေလးမ်ား

က်န္ဦးမည္ေလာဟု

သြားရွာၾကည့္သည္။

အခ်ည္းႏွီးမျဖစ္။ မုန္လာဥမ်ားႏွင့္ ေဂၚဖီထုပ္မ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ေမာလြန္းသျဖင့္ ဝမ္းမသာႏုိင္။

ေရကလည္း ငတ္လွၿပီ။ ေထာပတ္ပဲမ်ား၊ ပဲလြန္းမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ စကားလက္ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ထိုင္ခ်ကာ တုန္ယင္ေသာ လက္မ်ားျဖင့္ ပဲမ်ားကို ေဖာ္သည္။ သူ႕ ျခင္းေတာင္းထဲသို႔ ထည့္သည္။ ပဲမ်ားႏွင့္ စားရန္ အသား မရွိသည့္တုိင္ ယေန႔ည ၿမိဳင္သာယာတြင္ ဟင္းေကာင္းေကာင္း စားရၿပီ။ မီးထြန္းရန္ ဒစ္လစီ စုထားသည့္ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ ဆီျဖင့္ ပဲသနပ္လုပ္၍ပင္ ရႏုိင္ေသးသည္။ မီးကို ထင္း႐ႉးတံုးမ်ားျဖင့္ ထြန္းဖို႔၊ ဆီေခၽြတာဖို႔ ဒစ္လစီကို ေျပာရဦးမည္။

သစ္လံုးအိမ္ကေလး အိမ္ေနာက္ခန္းထဲတြင္ မုန္လာဥဝါမ်ားကို ေတြ႔သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း ဆာလာသည္။ သူ႕ပါးစပ္က

ဤလို အနံ႔ျပင္းျပင္း ရွတတ အရာမ်ိဳးကို စားခ်င္ေနသည္။ စကားလက္ မုန္လာဥဝါကို ခါးမွ အဝတ္ျဖင့္ တစ္ခ်က္သာ သုတ္လုိက္ၿပီး ဝါးမ်ိဳခ်လိုက္သည္။ ခပ္ရွိန္းရွိန္း၊ ၾကမ္းၾကမ္းရွရွ။ မ်က္ရည္ေတြပင္ က်လာသည္။ ဗိုက္ထဲသို႔ ေရာက္သြားသည့္ အခါတြင္ ဗိုက္က လက္မခံ။ ေျမႀကီးေပၚသို႔ ထိုးအန္ပစ္လုိက္ရသည္။

ေနာက္ေဖးခန္းထဲက ကပၸလီနံ႔ႀကီးေၾကာင့္လည္း ေအာ္ဂလီ ဆန္ေနသည္။ စကားလက္ ေခါင္းသည္ တရိပ္ရိပ္

မူးလာသည္။ သစ္ပင္မ်ား၊ သစ္လံုးအိမ္မ်ားသည္ သူ႕ေခါင္းထဲတြင္ ခ်ာခ်ာလည္ေန၏။

စကားလက္သည္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ် ဝမ္းလ်ားေမွာက္ကာ မ်က္ႏွာကို ေျမႀကီးႏွင့္ အပ္ထားမိသည္။ သူ႕ေအာက္က

ေျမႀကီးကို ငွက္ေမြး ေမြ႔ရာထင္ေနသည္ေလာ မဆိုႏုိင္။ သူ႕စိတ္သည္ ပ်ံ႕လြင့္လ်က္ရွိ၏။ စကားလက္ အုိဟာရာ ဆုိသည့္ မိမိသည္ ကပၸလီသစ္လံုး အိမ္ကေလး တစ္လံုးေနာက္ အပ်က္အစီးပံုႀကီးထဲတြင္ ေမွာက္လ်က္ လဲက်လ်က္။ လႈပ္လည္း မလႈပ္ရွားႏုိင္။ မည္သူမွ်လည္း မသိ။ သူ႕ တစ္သက္တြင္ ဤအလုပ္မ်ိဳးကို လုပ္ဖူးဖို႔ မဆိုထားႏွင့္၊ ၾကမ္းျပင္တြင္ သူ ကုိယ္တုိင္ ခၽြတ္ပစ္ထားသည့္ ေျခအိတ္ကိုေသာ္မွ် ကုန္း၍ မေကာက္စဖူး။ သူ႕ ဖိနပ္ ဇာႀကိဳးကိုေသာ္မွ် ကိုယ္တုိင္ မခ်ည္စဖူး။ တစ္သက္လံုး သူ႕အလိုကိုခ်ည္း လုိက္ခဲ့ၾကရသည္။ သူကလည္း ႏြဲ႔ဆိုး ဆုိးခဲ့သည္။

ေျမႀကီးေပၚတြင္ မလႈပ္မရွားႏုိင္။ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လဲရင္း ေရွးက ေရႊထီး ေဆာင္းခဲ့ရသည္တို႔ကို စကားလက္

ျပန္အမွတ္ရသည္။ ယခု ေတြ႔ေနရသည့္ ဒုကၡ သုကၡေတြကို စဥ္းစားမိသည္။ ေခါင္းေပၚတြင္ လင္းတ ဝဲသလို ထိုအေတြးမ်ားသည္ သူ႕စိတ္ကူးထဲတြင္ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ‘ေဖေဖတို႔ ေမေမတို႔ အေၾကာင္းကို ခု မစဥ္းစားခ်င္ေသးဘူး၊

446

အက္ရွေလ အေၾကာင္းကိုလည္း မစဥ္းစားေသးဘူး၊ အပ်က္အစီးေတြ၊ ဒုကၡ သုကၡေတြကိုလည္း ခု မစဥ္းစားေသးဘူး၊ စဥ္းစားႏုိင္တဲ့ ခြန္အား ရွိေတာ့မွ စဥ္းစားမယ္’ ဟု ေမာင္းထုတ္ေသာ္လည္း ျပန္၍ ေမာင္းထုတ္ႏုိင္သည့္ ခြန္အား မရွိေတာ့။ စိတ္က မည္သို႔ တင္းတင္း သူတို႔ကို အမွတ္ရေနသည္။ ထိုအေတြးမ်ားသည္ သူ႕အနီးတြင္ ဝဲကာ သူ႕ကို ထုိးသုတ္ၾကသည္။ ကၽြမ္းထုိးဆင္းလာကာ ေျခသည္း ခၽြန္ခၽြန္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ကုတ္ျခစ္ၾကသည္။ အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္မရွိေသာ အခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္လံုး စကားလက္ ေျမႀကီးေပၚတြင္ လဲေနသည္။ မ်က္ႏွာက ေျမႀကီးတြင္ အပ္လ်က္။ ေနေရာင္က သူ႕ကိုယ္ေပၚတြင္ က်ဲက်ဲေတာက္ ပူလ်က္။ မရွိေတာ့ေသာ လူမ်ား၊ အရာမ်ားကို အမွတ္ရေနသည္။ အတိတ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ သူတို႔ လူေနမႈ ဘဝကို ျပန္၍ သတိရေနသည္။ သူ႕ေရွ႕က အနာဂတ္သည္ မည္းေမွာင္ေနသည္။

လဲရာမွ အထတြင္ ပ်က္စီး ၿပိဳလဲေနသည့္ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္ကို ျမင္ရသည္။ ႏုပ်ိဳျခင္း၊ လွပျခင္း၊ ၾကင္နာႏူးညံ့ျခင္းတို႔သည္

သူ႕မ်က္ႏွာမွ

ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကၿပီ။

အတိတ္သည္

အတိတ္တြင္

က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီ။

ေသသူတို႔သည္

ေသခဲ့ၾကၿပီ။

ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့ရသည့္ ဘဝသည္ ျပန္မလာတမ္း ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။ စကားလက္ ထထုိင္ကာ ျခင္းေတာင္းကို လက္တြင္ ပုိက္သည္။ သူ႕စိတ္ႏွင့္ သူ႕ဘဝကို သူ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ။

ေနာက္သို႔ ျပန္သြားစရာ မရွိေတာ့။ ေရွ႕သို႔ ဆက္သြားရေတာ့မည္။



ေတာင္ပုိင္းတြင္ ေနာင္ အႏွစ္ ငါးဆယ္ၾကာအထိ မိန္းမမ်ားသည္ မ်က္ရည္စမ္းစမ္းျဖင့္ အတိတ္ကို ျပန္လြမ္းၾကသည္။

ကုန္ဆံုးသြားေသာ

ေခတ္ကို

ျပန္၍

တမ္းတၾကသည္။

ကြယ္လြန္သူမ်ားကို

ေအာက္ေမ့ၾကသည္။

အတိတ္က

ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့သည္မ်ားကို ျပန္၍ အမွတ္ရၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ကမူ ေနာက္သို႔ ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့။

မီးေလာင္ကၽြမ္း မည္းနက္ေနသည့္ အုတ္ခံုႀကီးကုိ စကားလက္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ၾကည့္သည္။ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္သည္

တစ္ခါတုန္းကကဲ့သို႔ ဂုဏ္ယူ ဝင့္ႂကြားလ်က္၊ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ျပည့္စံုလ်က္ ရွိေနသည္ဟု ျမင္သည္။ မ်ိဳးႏြယ္၏ ျပယုဂ္။ လူမူစနစ္ တစ္ခု၏ သက္ေသ။ ထို႔ေနာက္တြင္ စကားလက္သည္ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ေလးလံေသာ ေတာင္းကို ခါးထစ္တင္လ်က္ လာခဲ့သည္။

ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ျခင္း ျဖစ္တုိင္း စကားလက္ အသံထြက္၍ ရြတ္သည္။



‘ငါ ယန္ကီေတြ သတ္လို႔ေတာ့ မေသေသးဘူး၊ ဒီျပည္တြင္းစစ္ႀကီးထဲမွာ အသက္ရွင္ရဦးမယ္၊ ဒီတစ္ခါဆိုရင္ေတာ့ ငါ

အငတ္ မခံေတာ့ဘူး၊ ငါ့ သားႏွင့္ ငါ့ ေဆြမ်ိဳးေတြလည္း မငတ္ေစရဘူး၊ ခုိးတန္ ခုိးမယ္၊ သတ္တန္ သတ္မယ္၊ အငတ္ေတာ့ မခံေတာ့ဘူး’

ထိုရက္မ်ားအတြင္း၌

တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ကာ

ၿမိဳင္သာယာသည္

ကမာၻေလာကႀကီးႏွင့္

လူသူ

ကင္းမဲ့သည့္

အဆက္ျပတ္ေနသည္။

ကၽြန္းကေလး

တစ္ကၽြန္းျဖစ္ေနသည္။

ကမာၻေလာကႀကီးသည္

ဘာမွ်

မေဝး။

မုိင္အနည္းငယ္မွ်သာ ကြာသည္။ သို႔ရာတြင္ ဤၾကားတြင္ ပင္လယ္ႀကီး ဆီးေနသည္ ထင္ရသည္။ စကားလက္ ယူလာခဲ့သည့္ ျမင္း မရွိေတာ့သျဖင့္ သြားလာ သယ္ေဆာင္ရာ ယာဥ္လည္း မရွိေတာ့။ ေျမနီ ဖုတ္ေတာႀကီးထဲတြင္ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္ရန္ အခ်ိန္လည္း မရွိေတာ့။ ခြန္အားလည္း မရွိေတာ့။

447



စကားလက္သည္ သူတို႔ကို ေကၽြးဖို႔ စားစရာ ေသာက္စရာ ရွာရသည္။ လူမမာ မိန္းကေလး သံုးေယာက္ကို

ျပဳစုရသည္။ သူ႕တြင္ အလုပ္ႏွင့္ လက္ ျပတ္သည္ဟူ၍ မရွိ။ တကုပ္ကုပ္ အလုပ္လုပ္ရင္းက ကပၸလီ သူငယ္ကေလးမ်ား၏ ရယ္သံ၊ ယာခင္းဘက္ဆီမွ ဝါတုိက္သည့္ လွည္းမ်ား ျပန္လာသံ၊ ေဖေဖ့ ျမင္းႀကီး၏ ခြာသံ၊ ဝင္းဝမွ ေက်ာက္စရစ္ခဲေပၚသို႔ ရထားဘီးမ်ား ႀကိတ္သံ၊ ညေနခင္း ဧည့္သည္တို႔လာ၍ စကားေျပာသံမ်ားကို နားစြင့္ၾကည့္မိသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘာသံမွ် မၾကားရ။ ေပတစ္ရာ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ တိတ္ဆိတ္ကာ လူသူ ကင္းမဲ့ေနသည္။ ဖုတ္တေထာင္းေထာင္းထသည္ကိုပင္ မျမင္ရေတာ့။ ၿမိဳင္သာယာသည္ ေျမဆီရဲရဲႏွင့္ ေတာေတာင္စိမ္းစိမ္း ပင္လယ္ႀကီးထဲက ကၽြန္းကေလး တစ္ကၽြန္း ျဖစ္ေနသည္။

ၿမိဳ႕တြင္မူ ေကာင္းေကာင္းစား၍ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ၾကရလိမ့္မည္။ အပ်ိဳေလးေတြက သူတို႔အဆက္ေတြႏွင့္ ကြဲက

ေနၾကလိမ့္မည္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ တုိက္သံ ခုိက္သံ၊ ပစ္သံ ခတ္သံ၊ မီးဝါးသံမ်ားကို ၾကားေနရလိမ့္မည္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ဒဏ္ရာရ စစ္သားမ်ားသည္ ေဆး႐ံုမ်ားတြင္ ေသငယ္ေဇာႏွင့္ ေျမာေနၾကလိမ့္မည္။ တခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ စစ္တပ္မ်ားသည္ ခ်ီတက္လ်က္၊ တုိက္ခိုက္လ်က္၊ အိပ္စက္လ်က္၊ ဆာေလာင္လ်က္၊ ပင္ပန္းလ်က္ ရွိၾကလိမ့္မည္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ေတာင္ကုန္းမ်ားသည္ ဝဝဖီးဖီး ျမင္းေခ်ာႀကီးမ်ားကို စီးေနသည့္ ယန္ကီ တပ္မ်ားျဖင့္ ျပာမိႈင္းေနလိမ့္မည္။ စစ္ပြဲႏွင့္

ၿမိဳင္သာယာ၏ အျပင္ဘက္တြင္ စစ္ပြဲႀကီးတစ္ခုရွိသည္။ ကမာၻေလာကႀကီး တစ္ခုရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ၿမိဳင္သာယာ၌မူ ကမာၻေလာကႀကီးသည္

သူတို႔

မွတ္ဉာဏ္ထဲတြင္သာ

က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။

ဤကမာၻေလာကႀကီးသည္

ငတ္ျပတ္ေနသည့္ ၿမိဳင္သာယာႏွင့္ အလွမ္းေဝးေနသည္။ ၿမိဳင္သာယာက ဘဝသည္ အစာ စားျခင္းႏွင့္ အစာကို ရေအာင္ ရွာျခင္းဆိုသည့္ ကိစၥႏွင့္ခုျဖင့္ လံုးလည္လုိက္ေနသည္။

လူ၏ ဝမ္းဗိုက္သည္ စိတ္ထက္ အဘယ့္ေၾကာင့္ အားေကာင္းရသနည္း။ စိတ္ညစ္သည္ကို စကားလက္ မ်ိဳသိပ္ႏုိင္သည္။

သို႔ရာတြင္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းကို မခ်ဳပ္တည္းႏုိင္။ နံနက္ အိပ္ရာက ႏုိးသည့္အခါတုိင္း မထႏုိင္ေသး။ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ ေၾကာ္သည့္ အနံ႔၊ မုန္႔ဖုတ္သည့္ အနံ႔တုိ႔ကို အမွတ္ရေနသည္။ တကယ္ အနံ႔ရလာသည္ဟု ထင္ကာ ထထိုင္မိသည္။

နံနက္လင္းလွ်င္ ၿမိဳင္သာယာက နံနက္စာ စားပြဲ၌ ပန္းသီး၊ ပီေလာပီနံဥ၊ စားေတာ္ပဲႏွင့္ ႏြားႏို႔တို႔ ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္

ဤစားစရာကေလးပင္ လံုလံုေလာက္ေလာက္ ရွိသည္မဟုတ္။ တစ္ေန႔လွ်င္ သံုးႀကိမ္ ဤအစားအစာမ်ားကို ျမင္တုိင္း စကားလက္သည္ ေရွးက စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္မ်ားကိ ျပန္၍ ေအာက္ေမ့သည္။ ဖေယာင္းတုိင္မီးေတြ တထိန္ထိန္၊ ဟင္းလ်ာေတြ အၿမိဳင့္သားျဖင့္ ထမင္းဝုိင္းကို သတိရသည္။

ထုိစဥ္ကမူ စားစရာကို ဤမွ်ေလာက္ မက္မက္ေမာေမာ မရွိခဲ့ၾက။ ယခုမွ ထိုအရာမ်ားကို ေတြး၍ ႏွေျမာေနသည္။

ေပါင္မုန္႔လံုး၊ ေျပာင္းဆန္ အစာသြတ္မုန္႔၊ ဘီစကြတ္မုန္႔ႂကြပ္၊ ေထာပတ္ စသည္တို႔ တစ္နပ္တည္းတြင္ အလွ်ံပယ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ေၾကာ္၊ ၾကက္ေၾကာ္တို႔က စားပြဲအစြန္ တစ္ဖက္တြင္ အခန္႔သား။ ခ႐ုေၾကာ္က ဆီေတြ ရႊဲလ်က္။ ပန္းႏြယ္ေတြ ခက္ထားသည့္ တုိက္ပန္းကန္ျပားထဲတြင္ ပဲသီးေၾကာ္က ေတာင္လို ပံုေနသည္။ ခပ္ေသးေသး လွီး၍ ဆီရႊဲရႊဲျဖင့္ ေၾကာ္ထားသည့္ ဘူးသီးေၾကာ္၊ ႐ံုးပတီသီးေၾကာ္ခ်က္၊ င႐ုတ္ခ်ဥ္ရည္ စပ္စပ္ ထည့္ထားသည့္ မုန္လာဥဝါသုတ္တို႔ျဖင့္ ၿမိဳင္ေနသည္။ အခ်ိဳ အခ်ဥ္ပြဲလည္း ႀကိဳက္ရာ စားႏုိင္ရန္ သံုးပြဲေလာက္ ခ်ေပးထားသည္။ ေခ်ာကလက္ရည္ ပ်စ္ပ်စ္ ဆမ္းထားသည့္ ကိတ္မုန္႔၊ မလိုင္ ဆမ္းထားသည့္ ကိတ္မုန္႔ဝုိင္းႏွင့္ နံ႔သာဖူးနံ႔ထည့္ထားသည့္ ထုိးမုန္႔တို႔ ပါတတ္သည္။ စကားလက္သည္ ျပည္တြင္းစစ္ အေၾကာင္းကို

ေတြးလွ်င္

မ်က္ရည္မက်။

စားေကာင္း

ေသာက္ဖြယ္မ်ား

အေၾကာင္းကို

ေတြးလွ်င္မူ

မ်က္ရည္ေတြ

448

လည္လာတတ္သည္။ ယခင္ကပင္ စကားလက္ အစားႀကီးသျဖင့္ ႀကီးေဒၚက မၾကာခဏ မာန္မဲေလ့ ရွိသည္။ ယခုမူ ယခင္ကထက္ အဆမ်ားစြာတိုး၍ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္ လုပ္ရသည့္ ဆယ့္ကိုးႏွစ္ အရြယ္ စကားလက္သည္ ယခင္ကထက္ ဆယ့္ေလးဆေလာက္ စားႏုိင္ေနသည္။

ၿမိဳင္သာယာတြင္ စကားလက္ တစ္ေယာက္သာ အစားေကာင္းသည္မဟုတ္။ မၾကာမီက နာလန္ထခဲ့ၾကသည့္

ဆြီလင္ႏွင့္ ကာရင္းတို႔ကလည္း အူေရာင္ငန္းဖ်ား နာလန္ထမ်ား ပီပီ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ စားလာၾကသည္။ ဝိတ္ကေလးကမူ ‘ေမေမ သားသား ဆာတယ္၊ ပေလာပီနံဥ မစားခ်င္ဘူး’ ဟု မၾကာခဏ ပူဆာတတ္သည္။

အျခားသူမ်ားကလည္း သူနည္းႏွင္ႏွင္။



‘မေလး၊ ဒီေလာက္ကေလးသာ စားေနရရင္ ကၽြန္မ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ဒီကေလးေတြကို ႏို႔တုိက္ႏုိင္ေတာ့မလဲ’



‘မေလး၊ ဒီေလာက္ကေလးသာ စားေနရရင္ က်ဳပ္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ထင္း ေပါက္ႏုိင္ေတာ့မလဲ’



‘မေလး၊ က်ဳပ္ေတာ့ ဒီအတုိင္း စားလို႔ မရေတာ့ဘူး’



‘သမီးရယ္၊ ဒီ ပေလာပီနံဥေတြကိုပဲ ျပဳတ္စားေနေတာ့မွာလား’



မညည္းၫူသူ ဆို၍ မီလာနီ တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ မီလာနီသည္ ပို၍ ခ်ံဳးက်လာကာ ပို၍ ျဖဴေရာ္လာသည္။

အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲမွာပင္ သူ႕ မ်က္ႏွာသည္ ေဝဒနာေၾကာင့္ ႐ံႈ႕မဲ့လ်က္ ရွိ၏။

‘ကိုယ္

ဒီေလာက္

မဆာပါဘူး

စကားလက္ရယ္၊

ကိုယ့္အတြက္

ႏြားႏုိ႔ကို

ဒစ္လစီ

ေပးလိုက္ပါ၊

သူ႕ခမ်ာ

ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ႏို႔တုိက္ေနရတယ္မဟုတ္လား၊ မက်န္းမာတဲ့ လူဆိုတာ သိပ္လည္း မဆာပါဘူး’

မီလာနီက ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကေလးျဖင့္ မာသည္။ ပါးစပ္က ထုတ္၍ ညည္းၫူၾကသူမ်ား ေၾကာင့္ထက္ သူ႕ေၾကာင့္ စကားလက္

ပို၍ စိတ္ညစ္ရသည္။ နားပူ နားဆာလုပ္ေနသူကို စကားလက္ ေအာ္ထုတ္ပစ္ႏုိင္သည္။ ေအာ္ထုတ္၍လည္း ပစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီ ကိုယ္က်ိဳး မငဲ့ပံု၊ သူတစ္ပါးအတြက္ အနစ္နာခံပံုကို ေတြ႔ရသည့္အခါတြင္မူ စကားလက္ သူ႕ကို ေအာ္ေငါက္ပစ္၍လည္း မျဖစ္။ ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္။ စိတ္အႀကီးအက်ယ္ ညစ္ရသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ေဖေဖ၊ ကပၸလီမ်ားႏွင့္ ဝိတ္ကေလးတို႔သည္ မီလာနီ အနားတြင္သာ ဝုိင္းအံုေနၾကသည္။ မီလာနီသည္ သူ ကုိယ္တုိင္က မက်န္းမမာ ျဖစ္ေနသည့္တုိင္ သနားၾကင္နာသည္။ ကိုယ္ခ်င္း စာသည္။ စကားလက္ကမူ ယခုတေလာတြင္ သနားၾကင္နာမႈလည္း မရွိ။ ကိုယ္ခ်င္းစာနာစိတ္လည္း မရွိ။

အထူးသျဖင့္ ဝိတ္ကေလးသည္ မီလာနီ၏ အခန္းထဲတြင္ အျမဲ ေရာက္ေနတတ္သည္။ ဝိတ္ကေလးကို ၾကည့္ရသည္မွာ

တစ္ခုခု ျဖစ္ေနပံုရ၏။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ သူ႕ကို ဂ႐ုစုိက္ခ်ိန္ မရ။ ဝိတ္ကေလးတြင္ သန္ေကာင္ ထုိးေနသည္ဟု ႀကီးေဒၚကေျပာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကပၸလီ ကေလးမ်ားကို ေမေမက သန္ခ်ေပးရာတြင္ အသံုးျပဳတတ္သည့္ ေဆးျမစ္ေျခာက္ႏွင့္ သစ္ေခါက္မ်ားကို သံုးခြက္တစ္ခြက္ က်ိဳ၍ တုိက္သည္။ သို႔ရာတြင္ သန္မက်။ ေဆးတုိက္သျဖင့္ ကေလးသာ တစ္ေန႔တျခား ၾကံဳလွီ ေဖ်ာ့ေတာ့လာသည္။ ယခုတေလာ စကားလက္သည္ ဝိတ္ကေလးကို လူတစ္ေယာက္ဟု သေဘာမထား။ ေကၽြးရမည့္ ပါးစပ္ တစ္ေပါက္၊ စိတ္ညစ္စရာ အေႏွာင့္အယွက္ တစ္ခုဟု ယူဆသည္။ အေျခအေန ေကာင္းသြားလွ်င္မူ သူႏွင့္ကစားမည္။

449

သူ႕ကို ပံုေျပာမည္။ ကႀကီး ခေခြး သင္ေပးမည္ဟု စိတ္ကူးထား၏။ သို႔ရာတြင္ ယခုမူ အခ်ိန္ မရ။ စိတ္လည္း မပါ။ ပင္ပန္းေနစဥ္ စိတ္ညစ္ေနစဥ္တြင္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ မၾကာခဏ ျမည္တြန္ ေတာက္တီးမိသည္။

သူက ဆူလိုက္၍ ဝိတ္ကေလး တစ္ေယာက္ မ်က္လံုးကေလး ဝုိင္းကာ ေၾကာက္လန္႔ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည့္အခါတြင္မူ

စိတ္မေကာင္း

ျဖစ္ရျပန္သည္။

ထိတ္လန္႔ေနသည့္အခါတြင္

ဝိတ္ကေလးသည္

ပို၍

သနားစရာ

ေကာင္းကာ

ပုိ၍

အျပစ္ကင္းေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ ဝိတ္ကေလးသည္ အစစ အရာရာ ေၾကာက္လန္႔ေနသည္ကို စကားလက္ နားမလည္ႏုိင္။ ဝိတ္ကေလးသည္ အျမဲတမ္း တစ္စံုတစ္ရာကို ထိတ္လန္႔ေနတတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ညတြင္ အထိတ္တလန္႔ ထေအာ္တတ္သည္။ ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽြတ္ခၽြတ္ အသံၾကားလွ်င္၊ သူ႕ကို ျမည္တြန္ ေတာက္တီးျခင္းျပဳလွ်င္ တုန္ေနတတ္သည္။ သူ႕စိတ္၌ အသံဗလံမ်ားႏွင့္ ေအာ္သံ ဟစ္သံမ်ားသည္ ယန္ကီမ်ားႏွင့္ တြဲ၍ ေနသည္။ ပရဇၨီက ေငါက္သည္ထက္ ယန္ကီတို႔ကို ပုိ၍ ေၾကာက္သည္။

အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕ကို ယန္ကီတို႔ ဝုိင္း၍ အေျမာက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း မပစ္မီ အထိ ဝိတ္ကေလး၏ ဘဝသည္

ေပ်ာ္စရာ။ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းသည့္ ဘဝျဖစ္၏။ သူ႕ေမေမ စကားလက္က သူ႕ကို ပစ္ထားသည့္တုိင္ ေခ်ာ့ျမႇဴ ၾကင္နာသည့္ စကားလံုးမ်ားကိုသာ ၾကားခဲ့ရသည္။ တစ္ညတြင္ အေျမာက္ဆန္ ေပါက္ကြဲသံမ်ားေၾကာင့္ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာခဲ့သည္။ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မီးေတာက္မ်ားျဖင့္ ရဲေနသည္။ ထိုေန႔ ညႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေမေမ့၏ အ႐ုိက္ခံရသည္။ အေငါက္ခံရသည္။ မက္မံုပင္လမ္းမွ အိမ္နီနီႀကီးထဲက ဘဝသည္ သူ သိသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ ဘဝျဖစ္၏။ ထိုဘဝသည္ ဝိတ္ကေလး တစ္ေယာက္ မည္သည့္အခါမွ် ျပန္မရေတာ့။ အတၱလန္တာမွ ထြက္ေျပးလာခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူ႕ကို ယန္ကီတို႔ လိုက္ဖမ္းေနသည္ဆုိျခင္းမွ အပ ဘာကိုမွ် သူ နားမလည္။ ယခုတုိင္ ယန္ကီမ်ားသည္ သူ႕ကို လာဖမ္းကာ အပုိင္းပုိင္းအျပတ္ျပတ္

ခုတ္ျဖတ္ပစ္လိမ့္မည္ဟု

ေတြး၍

ေၾကာက္ေနေသးသည္။

စကားလက္က

ေအာ္ေငါက္သည့္

အခါမ်ားတြင္ ဝိတ္ကေလးသည္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အေငါက္ခံရစဥ္ကကဲ့သို႔ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕ေနသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ ယန္ကီႏွင့္ ေအာ္ေငါက္သံကို သူ႕စိတ္ထဲတြင္ အျမဲတြဲ၍ နားလည္ေနၿပီ။ ေမေမ့ကိုလည္း ေၾကာက္ေနၿပီ။

ဝိတ္ကေလးသည္

သူ႕အား

ေရွာင္ဖယ္ဖယ္လုပ္ေနျခင္းကို

စကားလက္

သတိျပဳမိသည္။

အလုပ္အားသည့္

အခ်ိန္မ်ားတြင္ ဤအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိလွ်င္ စကားလက္ စိတ္ညစ္ရသည္။ သူ႕ ဝတ္စံုစကို ဆြဲ၍ လုိက္လွ်င္ သူ သည္းခံႏုိင္ေသးသည္။ ယခုမူ မီလာနီ အခန္းသို႔ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း သြားကာ ၿငိမ္သက္စြာ ကစားေနတတ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း မီလာနီ ေျပာသည့္ ပံုျပင္မ်ားကို နားေထာင္ေနတတ္သည္။ ဝိတ္ကေလးက သူ႕ ‘ေလးေလး’ မီလာနီကို ခ်စ္သည္။ ေလးေလး၏ အသံက တိုးတိတ္ခ်ိဳသာသည္။ မ်က္ႏွာက အျမဲတမ္း ျပံဳးေနတတ္သည္။ ‘တိတ္စမ္း၊ နင္ကို ႐ႈပ္တယ္’ ‘ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း၊ ကျမင္း မေနႏွင့္’ ဟူေသာ စကားမ်ိဳးကို မည္သည့္အခါမွ် ေျပာေလ့ မရွိ။

စကားလက္သည္ သူ႕ကို ေခ်ာ့ျမႇဴခ်ိန္ မရ။ စိတ္လည္း မပါ။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီက ဤသို႔ ယုယေနသည္ကို ျမင္ရသည့္

အခါတြင္မူ မနာလို ဝန္တိုျခင္း ျဖစ္မိသည္။ တစ္ေန႔ မီလာနီ အိပ္ရာေပၚတြင္ ကၽြမ္းထုိးရင္း မီလာနီ အေပၚသို႔ က်သြားသည္ကို ေတြ႔ရသည့္အခါတြင္ ဝိတ္ကေလးကို ႐ုိက္သည္။

‘ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ နင့္ ေလးေလး ေနမေကာင္းေနတာ မသိဘူးလား ဟင္၊ ဒီေလာက္ ကျမင္းေၾကာ ထရသလား၊ သြား

ေအာက္ဆင္း ကစားခ်ည္၊ ေနာက္ ဒီအခန္းထဲကို မလာခဲ့ႏွင့္’

450



မီလာနီက ေဖ်ာ့ေတာ့ အားနည္းစြာျဖင့္ လက္လွမ္းကာ တစာစာ ငိုေနသည့္ ဝိတ္ကေလးကို ေပြ႔ေခၚသည္။



‘လာ လာ သားသား၊ သားသားက ေလးေလးကို ေႏွာင့္ယွက္တာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္၊ ဟုတ္လား၊ ကိစၥ မရွိပါဘူးကြယ္

စကားလက္ကလည္း၊ မီလာနီႏွင့္ ေနခ်င္တယ္ဆိုရင္ ေနပါေစ၊ မီလာနီ ၾကည့္ထားပါ့မယ္၊ ခု ေနမေကာင္းေနတုန္း မီလာနီ လုပ္ႏုိင္တာ ဒီတစ္ခုပဲ ရွိတယ္မဟုတ္လား၊ စကားလက္မွာ ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ မအားေအာင္ ျဖစ္ေနတာ၊ မီလာနီ ၾကည့္ေပးမွာေပါ့’

‘မဟုတ္ဘူး မီလာနီရဲ႕’ စကားလက္က စိတ္ဆုိးမေျပေသး။ ‘ဒီေကာင္ေလးကို နည္းနည္းလြန္တယ္၊ မီလာနီက

ေကာင္းေကာင္း ေနေကာင္းေသးတာမဟုတ္ဘူး၊ မေတာ္လို႔ ဗိုက္ေပၚ လဲက်သြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ၊ ဒီမွာ သား၊ ေနာက္တစ္ခါ ေလးေလး အိပ္ရာေပၚ တက္ေဆာ့တာျမင္ရင္ နင့္ကို အေဆာ္ပဲ၊ ငိုမေနႏွင့္၊ ေျပာလုိက္ရင္ မ်က္ရည္ေလးက အရင္က်တာပဲ၊ ေယာက်္ား မဟုတ္ဘူးလား’

ဝိတ္ကေလးက ငိုကာ အိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္းသြား၏။ မီလာနီက ႏႈတ္ခမ္းကို ကုိက္ထားသည္။ မ်က္ရည္ေတြ

က်လာ၏။ သူတုိ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည့္ ႀကီးေဒၚက မ်က္ေမွာင္ကုပ္၍ သက္ျပင္းခ်သည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သူမွ် စကားလက္ကို ျပန္ မေျပာရဲၾက။ စကားလက္ ပါးစပ္ကို ေၾကာက္ၾကသည္။ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည့္ စကားလက္ကို လန္႔ေနၾကသည္။

စကားလက္သည္ ၿမိဳင္သာယာတြင္ ဘုရင္မ ျဖစ္ေနၿပီ။ အခြင့္အာဏာကို ႐ုတ္ျခည္း ရလာသူမ်ား ထံုးစံအတုိင္း

သူတစ္ပါး အေပၚတြင္ ႏုိင္လိုမင္းထက္ လုပ္လိုသည့္ ဗီဇသည္ ဘြားဘြားႀကီး ေပၚလာသည္။ စကားလက္၏ ပင္ကုိစိတ္ထားက ရက္စက္၍ မဟုတ္။ အၾကင္နာကင္း၍ မဟုတ္။ အျခားသူမ်ားက သူ႕ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မ်ားကို ျမင္ကာ သူ႕အမိန္႔အာဏာကို မလုိက္နာဘဲ ေနလိမ့္မည္ဟု စိုးရိမ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူ႕ကုိယ္သူ မယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤမွ် အာဏာျပင္းေနျခင္း ျဖစ္၏။ မိမိက ေအာ္လုိက္ ေငါက္လုိက္လွ်င္ အျခားသူမ်ား ေၾကာက္ရြံ႕သြားၾကသည္ကို ၾကည့္၍လည္း စကားလက္ ေက်နပ္သည္။ ဤသို႔ ေအာ္လုိက္ ေငါက္လိုက္ရလွ်င္ တင္းက်ပ္ေနသည့္ အာ႐ံုေၾကာမ်ား ေလ်ာ့ေျပသြားကာ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။ သူ႕ စိတ္ေနသေဘာထား ေျပာင္းေနျခင္းကို သူ ကုိယ္တုိင္လည္း သတိျပဳမိ၏။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ မိမိက တိုတိုေတာင္းေတာင္း ေျပာမိ၍ ေပါ့က ႏႈတ္ခမ္းစူသည့္အခါမ်ိဳး၊ ႀကီးေဒၚက ‘ခုေခတ္မွာ အာဏာပါဝါေတြကလည္း ျပၾကပါေပ့ေတာ္’ ဟု မၾကားႏုိးနား ေျပာသည့္အခါမ်ိဳး၌ သူ ငယ္ငယ္က ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ခဲ့သည္တို႔ ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္မွန္း မသိေတာ့။ ေမေမက သူ႕သမီးကို သြတ္သြင္းေပးခဲ့သည့္ ႏူးညံ့မႈ၊ သိမ္ေမြ႔မႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈတို႔သည္ ေဆာင္းဦးေလ အေႁခြေတြ ေႂကြလြင့္သြားသည့္ သစ္ရြက္မ်ားပမာ လြင့္ပါး ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။

‘ကိုယ့္ထက္ နိမ့္က်သူေတြ အထူးသျဖင့္ ကပၸလီေတြ အေပၚမွာ တည္ၾကည္ရမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႏူးညံ့ရမယ္’ ဟု ေမေမက

မၾကာခဏ ဆံုးမဖူး၏။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္က ႏူးညံ့ခ်ိဳသာေနလွ်င္ ကပၸလီမ်ားသည္ မီးဖိုထဲတြင္ အလုပ္ မလုပ္ၾကေတာ့။ တစ္ေနကုန္ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ ေနတတ္ၾကသည္။ အိမ္ေစက လယ္ကူလီအလုပ္ကို မလုပ္ရသည့္ ေရွးေခတ္ အေၾကာင္းကို ေျပာေနၾကသည္။

‘ကုိယ့္ ညီမငယ္ေတြကို ခ်စ္ရမယ္၊ ညႇာတာရမယ္၊ နစ္နာသူကို သနားရမယ္၊ ဒုကၡေရာက္ေနသူကို ၾကင္နာရမယ္’ ဟု

ေမေမ ေျပာဖူးသည္။

451



ယခု စကားလက္ သူ႕ညီမငယ္ေတြကို မခ်စ္ေတာ့။ သူ႕ပခံုးတြင္ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးႀကီးေတြ ျဖစ္ေနသည္။ သူတုိ႔ကို

ညႇာတာရမည္ ဆုိသည့္အတုိင္း သူတို႔ကို သူကုိယ္တုိင္ ေရဖတ္ တုိက္ေပးခဲ့ၿပီ မဟုတ္ေလာ။ ဆံပင္ ရွင္းေပးသည္ မဟုတ္ေလာ။ ျပဳစုသည္ မဟုတ္ေလာ။ မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေလွ်ာက္ကာ ရသမွ်ကို ရွာေဖြေကၽြးေမြးေနသည္ မဟုတ္ေလာ။ ႏြားေဝွ႔ခံရမည္ကို ေၾကာက္တတ္သည့္တုိင္ သူ ကုိယ္တုိင္ ႏြားႏုိ႔ညႇစ္ကာ သူတို႔ကုိ တုိက္ေကၽြးခဲ့သည္ မဟုတ္ေလာ။ ၾကင္နာရမည္ ဆိုသည္ကမူ အခ်ိန္ကုန္သည့္အလုပ္ဟု စကားလက္ထင္သည္။ သူတို႔ကို ၾကင္နာဟန္ေတြခ်ည္း ျပေနလွ်င္ သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ လူမမာ ခုတင္မွ ထမည္မဟုတ္ေတာ့။ စကားလက္ သူတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို ျမန္ျမန္ နာလန္ထေစခ်င္သည္။ သို႔မွသာ အလုပ္ လုပ္စရာ လက္ေလးဖက္ တုိးလာမည္။

ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္က နာလန္ထ ေႏွးသည္။ အ႐ုိးေပၚ အေရတင္ကာ အိပ္ရာထဲတြင္ပင္ ရွိၾကေသးသည္။

အူေရာင္ငန္းဖ်ားျဖင့္ သူတို႔ သတိလစ္ေနခ်ိန္တြင္ ကမာၻႀကီးသည္ ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ ယန္ကီတို႔ ေရာက္လာကာ ကပၸလီတို႔ ထြက္ေျပးကုန္ၾကၿပီ။

ေမေမ

ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ။

ဤအျဖစ္အပ်က္ႀကီးမ်ား

ျဖစ္ေနသည္။

သူတို႔စိတ္က

ထိုအခ်က္ကို

လက္မခံၾက။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္မူ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ တကယ္ျဖစ္ျခင္းမဟုတ္။ သူတို႔သာ ငန္းဖမ္း၍ ထင္မိထင္ရာ ထင္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ထင္ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ စကားလက္က ယခင္ႏွင့္မတူ၊ လံုးဝ ေျပာင္းလဲေနျခင္းေၾကာင့္ သူတို႔ သိျမင္ေနရသည့္ အျခင္းအရာမ်ားသည္ တကယ္မွဟုတ္ပါ၏ေလာဟု သံသယ ျဖစ္မိၾက၏။ စကားလက္က ခုတင္ေျခရင္းမွ ရပ္ကာ ေနေကာင္းလာလွ်င္ သူတို႔လုပ္ရမည့္ အလုပ္မ်ားကို ေျပာျပေနခ်ိန္တြင္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္သည္ စကားလက္ကို နတ္ဆိုးလို ၾကည့္သလို ၾကည့္ေနၾကသည္။ သူတို႔တြင္ အလုပ္လုပ္မည့္ ကပၸလီ ကၽြန္တစ္ရာ မရွိေတာ့ဆုိသည္ကို နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ၾကသည္။ ေဖေဖ၏ သမီးမ်ားသည္ ေနပူမုိးရြာ မေရွာင္ အလုပ္ၾကမ္းေတြ လုပ္ၾက ရေတာ့မည္ ဆိုသည္ကို မယံုၾကည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။

‘ကာရင္း ဘယ္မွာ ထင္းခြဲႏုိင္ပါ့မလဲ’ ကေလးေလးလို ခ်ိဳသာေသာ ကာရင္း၏ မ်က္ႏွာသည္ အံ့အားသင့္ဟန္ ေပၚေန၏။

‘ကာရင္း လက္ေတြ ေပါက္ျပဲၿပီး အလွပ်က္ကုန္မွာေပါ့’

‘ငါ့လက္ေတြကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး’



စကားလက္က ေၾကာက္စရာ အျပံဳးကို ျပံဳး၍ ေပါက္ျပဲကာ အသားမာတက္ေနသည့္ သူ႕လက္မ်ားကို ျပ၏။



‘မမ၊ နင္ ကာရင္းႏွင့္ ငါ့ကို ဒီလို ခုိင္းရက္သလား၊ ဟုတ္လား’ ဆြီလင္က ေအာ္သည္။ ‘နင္ အလကား ညာေျပာေနတာ၊

တို႔ကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတာ၊ ေမေမသာရွိရင္ တို႔ကို ဒီလို ေျပာရဲမွာမဟုတ္ဘူး၊ ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ထင္းခြဲရမယ္တဲ့’

ဆြီလင္သည္ သူ႕မမႀကီး စကားလက္ကို မေက်မနပ္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ စကားလက္သည္ ဤစကားမ်ားကို သူတို႔

စိတ္မေကာင္းေအာင္ တမင္ေျပာေနသည္ဟု ဆြီလင္ ထင္သည္။ အူေရာင္ငန္းဖ်ား ေရာဂါကိုလည္း ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ခံလုိက္ရသည္။ ေမေမလည္း ဆံုးခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆီြလင္ အားငယ္ေနသည္။ ယခုလို အခ်ိန္တြင္ အယုယ ခံခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယခု ဤသို႔မဟုတ္။ စကားလက္သည္ ခုတင္ေျခရင္းတြင္ ေန႔တုိင္း လာရပ္ကာ သူတို႔ အေျခအေနေကာင္းလာၿပီဟု ေျပာေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုးစိမ္းစိမ္းမ်ားက မုန္းစရာ တလက္လက္ ေတာက္ေနၾကသည္။ ကိုယ့္အိပ္ရာ ကိုယ္တုိင္ခင္းရမည္၊ မီးဖုိေဆာင္ ဝင္ရမည္၊ ေရဆြဲရမည္၊ ထင္းခြဲရမည္ဟု တဖြဖြ ေျပာေနသည္။ ဤနားမခံသာစရာေတြကို ေျပာရသည့္အတြက္

452

စကားလက္ ေက်နပ္ေနပံု ရသည္။

စင္စစ္ စကားလက္ကလည္း ဤသို႔ ေျပာရသည္ကို ေက်နပ္ေနသည္။ စကားလက္သည္ ကပၸလီမ်ားကို ႏုိင္လိုမင္းထက္

ခုိင္းသည္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္၏ စိတ္ကို ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္သည္။ ဤသို႔လုပ္ျခင္းမွာ စိတ္ညစ္ျခင္း၊ ပင္ပန္းျခင္း၊ အျခားအလုပ္မ်ားကို မလုပ္ႏုိင္ေအာင္ ပင္ပန္းျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ လူ႕ ဘဝႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေမေမ ေျပာဆို ဆံုးမခဲ့သည္တို႔ တလြဲ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ခါးသီး နာၾကည္းျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။

ေမေမ ေျပာဆို ဆံုးမခဲ့သမွ်သည္ ယခုအခ်ိန္တြင္ စကားလက္အဖို႔ ဘာမွ် အသံုးမဝင္ေတာ့။ ထိုအခါ၌ စကားလက္

ႏွလံုးသည္ နာက်င္ေနသည္။ ႐ႈပ္ေထြးေနသည္။ ေမေမသည္ အနာဂတ္ကို မည္သို႔ ႀကိဳတင္ျမင္ႏုိင္မည္နည္း။ ဤအခ်က္ကို စကားလက္ မစဥ္းစားမိ။ ေမေမသည္ သူ႕သမီးမ်ားကို သူ႕ေခတ္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ အညီ ဆံုးမသြန္သင္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုယဥ္ေက်းမႈႀကီးသည္ ၿပိဳလဲ ပ်က္စီး သြားခဲ့ၿပီ။ ေမေမသည္ သူ႕သမီးမ်ားကို သူ႕ေခတ္ လူ႕အဖြဲ႔အစည္း အသုိင္းအဝုိင္းမ်ားတြင္ ဝင္ဆံ့ေအာင္ အနာဂတ္သည္

သင္ၾကားခဲ့သည္။

သို႔ရာတြင္

သူတို႔ေခတ္တုန္းကလို

ထိုလူ႕အဖြဲ႔အစည္း

အေျပာင္းအလဲ

မရွိ

အသုိင္းအဝုိင္းမ်ားသည္

ေခ်ာေမြ႔ေနလိမ့္မည္ဟု

ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ၾကၿပီ။

ေမေမထင္ခဲ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္

သူ႕သမီးမ်ားကို သိမ္ေမြ႔၍ ဣေႁႏၵရွိရန္၊ သိကၡာရွိ၍ ၾကင္နာတတ္ရန္၊ တည္ၾကည္၍ ေျဖာင့္မတ္ရန္ သင္ၾကားခဲ့သည္။ ဤအခ်က္တို႔ကို ပုိင္လွ်င္ မိန္းမေကာင္း မိန္းမျမတ္ ျဖစ္သည္ဟု ေမေမ သင္ခဲ့သည္။ ေမေမသည္ သူ႕ေခတ္စံမ်ားႏွင့္ သူ တုိင္းထြာ၍ သင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ရာ ေခတ္ႀကီး ကေမာက္ကမ ျဖစ္လာသည့္အခါတြင္ ေမေမ၏ သင္ခန္းစာမ်ားသည္ အသံုး မက်ေတာ့။ လက္ေတြ႔လုပ္၍ မျဖစ္ေတာ့။

‘ေမေမ သြန္သင္ဆံုးမတာေတြဟာ ငါ့အတြက္ တစ္ခုမွ အသံုးမဝင္ပါလား၊ သနားၾကင္နာရမယ္တဲ့၊ ဒီ ေခတ္ႀကီးမွာ

သနားၾကင္နာေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ၊ သိမ္ေမြ႔ရမယ္တဲ့၊ သိမ္ေမြ႔ေတာ့ ဘာမ်ား တန္ဖိုးရွိေသးလို႔လဲ၊ ကပၸလီေတြလို ဝါ ခူးတတ္ေအာင္၊ ဝါ ဖတ္တတ္အာင္သင္ခဲ့ရင္ အေကာင္းသား၊ ေမေမ မွားတယ္၊ ေမေမ သင္ခဲ့တဲ့ သင္ခန္းစာေတြဟာ အလကားပဲ’ ဟု စကားလက္က ေတြးသည္။

စနစ္

ဇယား

ႀကီးေသာ

ေမေမတို႔

ေခတ္သည္

ကုန္သြားၿပီ။ ယခုေခတ္က ရက္စက္ႏုိင္မွ

ျပတ္သားႏုိင္မွ

ေတာ္ကာက်သည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ ယခုေခတ္က တန္ဖိုးေတြ ေျပာင္းေနၿပီ။ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ေျပာင္းေနၿပီ။ စံေတြ ေျပာင္းေနၿပီ။ ေမေမ မွားသည္ဟု စကားလက္ ျမင္သည္။ ျမင္သည္ဟု ထင္ေနသည္။

သို႔ျဖင့္ စကားလက္သည္ ေခတ္သစ္ႀကီးႏွင့္ အံဝင္ခြင္က်ျဖစ္ရန္ သူ႕ကိုယ္သူ အလ်င္အျမန္ ေျပာင္းလဲရသည္။

ဤေခတ္ႀကီးကို ရင္ဆုိင္ရန္ အဆင္သင့္မျဖစ္ခဲ့။

453

၂၆



သူ ေစတနာ ရွိသည္ ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ ျဖစ္ေစ ၿမိဳင္သာယာႏွင့္ ထိုယာေတာမွ လူမ်ား၏ တာဝန္သည္ အစိမ္းသက္သက္

ျဖစ္သည့္ သူ႕ လက္ထဲသို႔ ေရာက္လာၿပီဟု စကားလက္ သိၿပီ။ ေဖေဖသည္ အိပ္မက္ထဲမွ လူတစ္ေယာက္ ပမာ မလႈပ္မယွက္ ထိုင္ေနတတ္သည္။ စကားလည္း မ်ားမ်ား မေျပာေတာ့။ ဘာကိုမွ်လည္း စိတ္ဝင္စားဟန္ မရွိ။ ထိတ္လန္႔ကာ စိတ္ႏုေနသည္။ စကားလက္က အၾကံေတာင္းသည့္ အခါတြင္ `သမီး ေကာင္းမယ္ ထင္သလို ၾကည့္စီစဥ္ေပါ့’ ဟု ေျပာတတ္သည္။ ဤသို႔ ေျပာသည္က ေတာ္ေသးသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္မူ `သမီးရဲ႕ ေမေမႏွင့္ တိုင္ပင္ ၾကည့္ဦးေလ’ ဟု ေျပာတတ္သျဖင့္ စကားလက္ ရင္ကြဲပက္လက္ ျဖစ္ရသည္။       

ေဖေဖ့ အေျခအေနက ဘာမွ် တိုးတက္ျခင္း မရွိ။ ေဖေဖသည္ ဤသို႔ျဖင့္ ေမေမ့ကို ေစာင့္ရင္း၊ ေမေမ့ အသံကို နားစြင့္ရင္း

ေသသြားေတာ့မည္ ဟု စကားလက္ သေဘာေပါက္ၿပီ။ ဤအခ်က္ကို တည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္ လက္ခံလိုက္ၿပီ။ ေဖေဖသည္ အခ်ိန္ ေရြ႕လ်ား ေျပာင္းလဲျခင္း မရွိရာ တိုင္းျပည္ တစ္ျပည္တြင္ ေရာက္ေနကာ တစ္ဖက္ခန္းတြင္ ေမေမ အျမဲ ရွိေနသည္ဟု ထင္ေနသည္။ ေမေမ ကြယ္လြန္သည့္ အခါ၌ ေဖေဖ့ ဘဝကို ေမာင္းႏွင္ေနသည့္ ေမာင္းတံမ်ားသည္ ျပဳတ္ထြက္သြားခဲ့ၾကၿပီ။ ဤသည္ႏွင့္ အတူ သူ႕ ကိုယ္ သူ စိတ္ခ် ယံုၾကည္မႈ၊ အနားမေန အားစိုက္မႈ၊ ရဲတင္း ဖ်တ္လတ္မႈ စသည္တို႔သည္လည္း မရွိၾကေတာ့။ ေဖေဖ ပါဝင္ ကျပသည့္ က်ယ္ေလာင္ ဆူညံလွေသာ ျပဇာတ္ႀကီးတြင္ ေမေမသည္ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ ျဖစ္၏။ ယခု ကန္႔လန္႔ကာႀကီးသည္ ထာဝရ ဖံုးအုပ္သြားခဲ့ၿပီ။ မီးေရာင္တို႔ မွိန္ၿပီ။ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္သည္ ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြားၿပီ။ ေယာင္တီး ေယာင္တ ျဖစ္ရေသာ ဇာတ္ေဆာင္အိုႀကီးသည္ ဟာလာဟင္းလင္း ဇာတ္ခံု ေရွ႕တြင္ အထီးတည္း က်န္ရစ္ခဲ့ကာ သူ႕ အလွည့္ကို ေစာင့္ေနသည္။ 

ထိုေန႔နံနက္က

တစ္အိမ္လံုး

တိတ္ဆိတ္လ်က္

ရွိ၏။

စကားလက္၊

ဝိတ္ကေလးႏွင့္

လူမမာ

မိန္းကေလး

သံုးေယာက္မွအပ အားလံုး ေခ်ာင္းစပ္ ကိုင္းေတာထဲ ဆင္းသြားၾကသည္။ ဝက္မႀကီးကို ရွာရန္ ျဖစ္သည္။ ေဖေဖပင္လွ်င္ အနည္းငယ္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္လာကာ ဝက္အရွာ လိုက္သြားသည္။ လက္တစ္ဖက္က ေပါ့ လက္ေမာင္းကို ကိုင္၍ အျခား တစ္ဖက္က ႀကိဳးေခြကို ကိုင္ကာ ခေယာင္းေတာထဲတြင္ တလႈပ္လႈပ္ ပါသြားသည္။ ဆီြလင္ႏွင့္ ကာရင္းတို႔ကမူ ထံုးစံအတိုင္း ေမေမ့ကို လြမ္းသည္ဟု ဆိုကာ ႏွစ္ေက်ာ့ေလာက္ ျပန္ငိုၿပီး ေမာေမာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾက၏။ ပူေဆြးျခင္း၊ အားငယ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေသာ မ်က္ရည္တို႔သည္ သူတို႔၏ ခြက္ဝင္ ခ်ံဳးက်ေနသည့္ ပါးျပင္မ်ားေပၚသို႔ စီးက်ေန ၾက၏။ ထိုေန႔ နံနက္က ပထမဆံုး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာသည့္ မီလာနီသည္ ေက်ာေနာက္တြင္ ေခါင္းအံုး ႏွစ္လံုးဆင့္ မွီကာ ဖာရာတို႔ ျပည့္ေနသည့္ ေစာင္တစ္ထည္ကို ျခံဳထားသည္။ ကေလးငယ္ ႏွစ္ေယာက္က သူ႕ေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ အိပ္ေနၾကသည္။ ေမြး ဆံပင္ႏုႏု အျဖဴကေလးေတြ ဖံုးေနသည့္ သားငယ္၏ ေခါင္းကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ပိုက္ထားသည္။ ဆံပင္ နက္နက္ကေလးေတြ ေပါက္ေနသည့္ ဒစ္လစီ ကေလး၏ ေခါင္းကို အျခား လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ပိုက္ထား၏။ ဝိတ္ကေလးက ခုတင္ ေျခရင္းဘက္တြင္ ထိုင္ကာ ပံုေျပာသည္ကို နားေထာင္လ်က္ ရွိ၏။

454



ၿမိဳင္သာယာ ဤသို႔ တိတ္ဆိတ္ ေနသည္ကို စကားလက္ မၾကည့္ရက္။ ဤသို႔ တိတ္ဆိတ္ေနျခင္းသည္ အတၱလန္တာမွ

ၿမိဳင္သာယာသို႔ လာခဲ့သည့္ ေန႔က သူ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ကႏၲာရ ခရီးၾကမ္း၏ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ျခင္းမ်ိဳးႏွင့္ တူသည္။ လမ္းတြင္ သူ ေကာက္ရခဲ့သည့္ ႏြား သားအမိကလည္း ခ်ိဳးခ်ိဳး ခၽြတ္ခၽြတ္မွ် မလႈပ္။ သူ႕အခန္း ျပတင္းေဘးတြင္လည္း ငွက္တို႔ စိုးစိုးစီစီ ျမည္ျခင္း မရွိ။ တတိုင္းေမႊး႐ံုမ်ား အၾကား ရြက္ဖားဖားတြင္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ေနခဲ့ၾကသည့္ ဘြတ္ကလံုတို႔ပင္ ထိုေန႔က ေတးဆိုျခင္း မျပဳၾက။ ကုလားထိုင္ တစ္လံုးကို ျပတင္းေပါက္ နားသို႔ ဆြဲလာကာ အိမ္ေရွ႕ ဝင္းဝ အဝင္လမ္းကို ေမွ်ာ္ၾကည့္၏။ လမ္းတစ္ဖက္က ျမက္ခင္းႏွင့္ စားက်က္မ်ားကိုလည္း ၾကည့္မိသည္။ ဝတ္စံုကို ဒူးဆစ္နား အေရာက္ မသည္။ ျပတင္းေပါက္ ေပါင္တြင္ လက္တင္၍ လက္ေပၚတြင္ ေမးတင္ကာ ေငးၾကည့္သည္။ သူ႕ ေျခရင္းတြင္ ေရပံုး တစ္ပံုးကို ခ်ၿပီး ေပါက္ျပဲေနသည့္ ေျခေထာက္ အနာကို ေရစိမ္သည္။ စပ္သျဖင့္ မ်က္ႏွာက ႐ံႈ႕ေနသည္။

ေမးကို လက္ေမာင္းေပၚတြင္ တင္သည္။ အလုပ္ေတြ လုပ္စရာရွိသည့္ အထဲတြင္ ဤေျခေထာက္ အနာက လာ၍

ယဥ္းေနရျပန္ၿပီ။ ဤကပၸလီေတြ ရွာပံုမ်ိဳးျဖင့္ ဝက္ေကာင္ေပါက္ကို ေတြ႔မည္ မဟုတ္။ ဝက္ကေလးကို တစ္ေကာင္ၿပီး တစ္ေကာင္ လိုက္ဖမ္း ေနသည္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာသည္။ ယခု သီတင္း ႏွစ္ပတ္ ေက်ာ္ၿပီ။ ဝက္မႀကီးကို ရွာမေတြ႔ေသး။ သူသာ သူတို႔ႏွင့္ အတူ ကိုင္းေတာထဲ ပါသြားလွ်င္ ခ်က္ခ်င္း ေတြ႔မည္ဟု သူ ထင္သည္။

သို႔ရာတြင္ ဝက္မႀကီးကို မိလွ်င္ေကာ၊ ဝက္မႀကီးႏွင့္ ဝက္ကေလးမ်ားကို သူတို႔ စားပစ္လိုက္ၾကၿပီ ဆိုလွ်င္ေကာ

ေနာက္ထပ္ ဘာ စားစရာ ရွိေသးသနည္း။ ေဆာင္းရာသီ ေရာက္ေတာ့မည္။ သီးပင္ စိုက္၍ မေကာင္းေတာ့။ အနား တစ္ဝိုက္က ျခံမ်ားတြင္ က်န္ခဲ့သည့္ အသီးအရြက္ကေလးမ်ားပင္ တံုးေတာ့မည္။ စားေတာ္ပဲေျခာက္၊ တင္လဲရည္၊ ဆန္၊ ဂ်ံဳ စသည္တို႔ လိုဦးမည္။ ေနာက္ႏွစ္ ရာသီတြင္ စိုက္ရန္ ေျပာင္းဖူးေစ့ႏွင့္ ဝါ မ်ိဳးေစ့တို႔ လိုဦးမည္။ ဝတ္စရာ အေႏြးထည္ လိုဦးမည္။ ဤပစၥည္းမ်ားကို ဘယ္က ရမည္နည္း။ ပိုက္ဆံ ဘယ္က ရမည္နည္း။

ေဖေဖ၏ အိတ္ကပ္မ်ားႏွင့္ ပိုက္ဆံ ေသတၱာကို စကားလက္ ႏိႈက္ၾကည့္သည္။ ျပည္နယ္ ေငြစု စာခ်ဳပ္မ်ားႏွင့္ ျပည္နယ္

ေငြစကၠဴ ေဒၚလာ သံုးေထာင္ႀကီး မ်ားေတာင္ ေတြ႔သည္။ နည္းသည့္ေငြ မဟုတ္။ သူတို႔ အားလံုး ထမင္း တစ္နပ္စာဖိုးေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ရလိမ့္မည္ဟု စကားလက္ ေတြး၍ ျပံဳးမိေသး၏။ ယခု အခ်ိန္တြင္ ျပည္နယ္ ပိုက္ဆံသည္ ဘာမွ် တန္ဖိုး မရွိေတာ့။ ပိုက္ဆံ ရွိ၍ စားစရာ ဝယ္ၿပီးသည့္တိုင္ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ေရာက္ေအာင္ မည္သို႔ ယူမည္နည္း။ ဘုရားသခင္သည္ သူ႕ ျမင္းအိုမကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ေသေစေတာ္မူခဲ့ပါသနည္း။ ရက္ ဘတ္တလာ ခိုးလာခဲ့သည့္ ျမင္းအိုမေလး ရွိေသးလွ်င္ပင္ အလုပ္ ျဖစ္ႏိုင္ေသးသည္။ စားက်က္ထဲတြင္ လႊတ္ထားေနက် ဝဝဖီးဖီး လားမ်ား၊ လွပသည့္ ရထားျမင္းႀကီးမ်ား၊ သူ စီးသည့္ ျမင္းမကေလး၊ ကာရင္းတို႔ တစ္ေတြ စီးသည့္ ျမင္းကေလးမ်ားႏွင့္ ေဖေဖ၏ ျမင္းႀကီးမ်ားကို စကားလက္ အမွတ္ရသည္။ အားလံုး ျပန္မရႏိုင္သည့္တိုင္ လားကေလး တစ္ေကာင္ေလာက္ ျပန္ရလွ်င္ပင္ ေတာ္ေလာက္ၿပီ။

သုိ႔ရာတြင္ မရလွ်င္လည္း ေနပါေစ။ ကိစၥ မရွိ။ သူ႕ ေျခေထာက္က အနာ ေပ်ာက္လွ်င္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုကို ေျခက်င္ သြားမည္။

သူ႕ တစ္သက္တြင္ အေဝးဆံုး လမ္းေလွ်ာက္ဖူးျခင္း ျဖစ္မည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ မတတ္ႏိုင္။ ေျခက်င္ပင္ သြားရေတာ့မည္။ ယန္ကီတို႔က ၿမိဳ႕ကို မီး႐ိႈ႕ခဲ့သည့္တိုင္ အနီးအနား တစ္ဝိုက္တြင္ စားစရာ ဝယ္ႏိုင္သည္။ ဝိတ္ကေလး၏ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာကို သူ ျမင္ေယာင္လာသည္။ ဝိတ္ကေလးက ပေလာပီနံဥကို မႀကိဳက္ဟု ခဏ ခဏ ေျပာဖူးသည္။ ဆန္ကေလး အစ၊ ဟင္းခ်က္စရာ အခ်ိဳရည္ကေလး အစ၊ ၾကက္ေျခေထာက္႐ိုးကေလး အစ ဝယ္ရဦးမည္။

455



သူ႕ မ်က္လံုးတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲလာ၏။ ေတာက္ပသည့္ ေနေရာင္ျခည္သည္ မႈန္မိႈင္းသြားသည္။ စကားလက္

မ်က္ႏွာကို လက္ေမာင္းေပၚ တင္ကာ မငို မိေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ ယခု အခ်ိန္၌ ငိုေန၍ ဘာမွ် အက်ိဳးမထူး။ ငို၍ အက်ိဳးထူးသည့္ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အနီးတြင္ ကိုယ့္အလိုကို လိုက္၍ ကိုယ့္ အႀကိဳက္ကို ေဆာင္မည့္ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ ရွိေနခ်ိန္သာ ျဖစ္သည္။ စကားလက္ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားကို ဖ်စ္ညႇစ္ကာ မငိုရန္ ႀကိဳးစားသည္။

ထိုစဥ္ ခပ္ေသာ့ေသာ့ စီးလာသည့္ ျမင္းခြာသံ မ်ားေၾကာင့္ စကားလက္ လန္႔သြားသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ေခါင္းကို ေမာ့

မၾကည့္မိ။ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ေရာက္ၿပီး သီတင္း ႏွစ္ပတ္ အတြင္း၌ စကားလက္ နားထဲတြင္ ေမေမ၏ ဝတ္စံု တရႊမ္းရႊမ္း ျမည္သံႏွင့္ ျမင္းခြာသံ မ်ားကိုသာ မၾကာခဏ ၾကားေနတတ္သည္။ ထိုအသံ မ်ားကို ၾကားေယာင္လာလွ်င္ သူ႕ရင္သည္ တဒိန္းဒိန္း ခုန္လာတတ္သည္။ သူ႕စိတ္က ၾကားျခင္းကို မၾကာခဏ တကယ္ ထင္တတ္သျဖင့္ သူ႕ကိုယ္သူ မနည္း အားတင္းယူရသည္။

သို႔ရာတြင္ ဤတစ္ႀကိမ္မွာမူ သူ႕ စိတ္က ထင္ျခင္း မဟုတ္။ ျမင္းခြာသံမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္း ေႏွးသြားကာ

တစ္လွမ္းခ်င္း စီးလာသံကို ၾကားရ၏။ ျမင္းခြာႏွင့္ ေက်ာက္စရစ္ခဲကေလးမ်ား ႀကိတ္မိသံကို ၾကားရသည္။ ဟုတ္သည္။ တကယ့္ ျမင္းခြာသံ။ တာလက္တန္တို႔ တစ္ေတြေလာ။ ဖြန္တိန္တို႔ တစ္ေတြေလာ။ စကားလက္ ႐ုတ္တရက္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။

ယန္ကီ ျမင္းတပ္သား တစ္ေယာက္။ 



စကားလက္သည္ ခန္းဆီး ေနာက္မွ ကြယ္၍ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ စကားလက္ အသက္ပင္ မ႐ႉႏိုင္ဘဲ ပါးစပ္

အေဟာင္းသားျဖင့္ ျဖစ္ေနသည္။

ယန္ကီ ျမင္းတပ္သားက ကုန္းႏွီးေပၚတြင္ ပ်င္းရိ ပ်င္းတြဲ ထိုင္လိုက္လာ၏။ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္။ ႐ုပ္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း။

ညစ္ပတ္သည့္ မုတ္ဆိတ္ေမြးမ်ားက ၾကယ္သီး ျဖဳတ္ထားသည့္ အျပာေရာင္ ဝတ္စံုေပၚတြင္ ဝဲေန၏။ ေနေရာင္ေၾကာင့္ ဦးထုပ္ ၾကက္လွ်ာစြန္း ေအာက္မွ ေန၍ ေသးငယ္ေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို ေမွးကာ အိမ္ကို ေလ့လာ အကဲခတ္ေနသည္။ ျမင္းေပၚမွ ျဖည္းညင္းစြာ ဆင္းကာ ဇက္ႀကိဳးကို ခ်ည္တိုင္ထိပ္သို႔ ပစ္စြက္လိုက္၏။ စကားလက္ ထိုအခါက်မွ အသက္႐ႉဖို႔ သတိရလာသည္။ ခါးတြင္ ေျပာင္းရွည္ ပစၥတို ေသနတ္ တစ္လက္ကို ခ်ိတ္ထားသည္။ ေသနတ္ တစ္လက္ႏွင့္ ယန္ကီ တစ္ေယာက္ လာေနၿပီ။ အိမ္တြင္ မည္သူမွ် မရွိ။ လူမမာ မိန္းကေလး သံုးေယာက္၊ ကေလး တစ္သိုက္ႏွင့္ သူသာ ရွိသည္။

ယန္ကီ စစ္သားက ခါးက ေသနတ္ကို လက္အုပ္၍ ကိုင္ကာ ေလွ်ာက္လာ၏။ ေသးငယ္သည့္ မ်က္လံုးကေလးမ်ားက

ဝဲယာကို ၾကည့္လာသည္။ သူ ၾကားဖူးသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို စကားလက္ အမွတ္ရလာသည္။ မိန္းမပ်ိဳမ်ားကို ဗလကၠာရ ျပဳတတ္ေၾကာင္း၊ လည္ပင္းကို ညႇစ္၍ သတ္တတ္ေၾကာင္း၊ အိမ္ကို မီး႐ိႈ႕တတ္ေၾကာင္း၊ ကေလးမ်ားကို လွံစြပ္ျဖင့္ ထိုးသတ္တတ္ၾကေၾကာင္းျဖင့္ ေဒၚေလး ပစ္တီက ေျပာဖူးသည္။ `ယန္ကီ’ဆိုသည့္ စကားလံုး တစ္လံုးသည္ သူ ၾကားဖူးသည့္ ေၾကာက္စရာမ်ားကို ေခၚသည့္ ေဝါဟာရ တစ္လံုး ျဖစ္ေနသည္။

ေနာက္ခန္းက ခုတင္ ေအာက္တြင္ ပုန္းမည္။ ထိုေနာက္ ေနာက္ေဖး ေလွကားမွ ဆင္းကာ ေဖေဖတို႔ ရွိရာ ကိုင္းေတာသို႔

ေအာ္ေျပးမည္ဟု စကားလက္ စိတ္ကူး ရလိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕ ေလွကားမွ သတိထား၍ တက္လာသည့္ ေျခသံကို ၾကားရ၏။ ခန္းေဆာင္ထဲသို႔ ေျခသံကို ေဖာ့၍ ဝင္လာသည့္ အခါတြင္မူ စကားလက္ ထြက္ေျပး၍ မျဖစ္ေတာ့။ ေၾကာက္သျဖင့္ သူ႕ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ေနသည္။ ယန္ကီ စစ္သားက ေအာက္ထပ္ အခန္းေတြကို တစ္ခန္းၿပီး တစ္ခန္း ေလွ်ာက္ဝင္ေနပံု

456

ရသည္။ အိမ္တြင္ လူတစ္ေယာက္မွ် မရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည္၌ သူ႕ ေျခသံက ပို၍ က်ယ္ေလာင္လာကာ ရဲလာသည္။ ထမင္းစားခန္း ဘက္သို႔ ေရာက္ေနၿပီ။ မၾကာမီ စားဖိုေဆာင္ထဲသို႔ ေရာက္ေတာ့မည္။

မီးဖိုေဆာင္ကို ေတြးမိသည္ႏွင့္ စကားလက္ ေသြးဆူလာသည္။ သူ႕ အသည္းကို ဓားႏွင့္ မႊန္းသလို ခံစားလိုက္ရသည္။

ေဒါသေၾကာင့္ ေၾကာက္စိတ္ေတြ လြင့္ကုန္သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ အိုးႏွစ္အိုး တည္ထားသည္။ တစ္အိုးက ပန္းသီးျပဳတ္။ တစ္အိုးက ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္မွ ပင္ပင္ပန္းပန္း ခူးလာခဲ့သည့္ အရြက္ သဗၺနာမ္ေပါင္းကို က်ိဳထားသည့္ အိုး။ လူ ကိုးေယာက္စာ ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ လူႏွစ္ေယာက္ပင္ ေကာင္းေကာင္း မစားႏိုင္။ စကားလက္ ဆာသည့္တိုင္ လူစံုေရာက္မွ စားမည္ဟု ေဖေဖတို႔ အျပန္ကို ေစာင့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ရွိစုမဲ့စုကေလးကို ယန္ကီ စစ္သား စားေတာ့မည္ဟု ေတြးလိုက္တိုင္း ေဒါသေတြ ဆူပြက္လာသည္။

ယုတ္လိုက္သည့္

ယန္ကီေတြ။

က်ိဳင္းေကာင္အုပ္

က်သည့္ႏွယ္

ၿမိဳင္သာယာသို႔

ေရာက္လာကာ

ရွိသမွ်ကို

သိမ္းယူသြားၾကသည္။ ယခု က်န္သမွ်ေလးကို ခိုးရန္ ေရာက္လာျပန္ၿပီ။ ဆာေလာင္ေနသည့္ ဗိုက္က တၾကဳတ္ၾကဳတ္ ျမည္ေနသည္။ ရသမွ် ပစၥည္းေလးကို လာခိုးသည့္ ယန္ကီ ျဖစ္ရမည္။

စကားလက္ သူ႕ ဖိနပ္စုတ္ကို ခၽြတ္ကာ ဖိနပ္ မပါဘဲ ဗီ႐ိုထဲသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေျခေထာက္က အနာကို အမွတ္

မရေတာ့။ အေပၚဆံုး အံဆြဲကို အသံ မျမည္ေအာင္ ဖြင့္ဆြဲကာ အတၱလန္တာမွ ယူလာခဲ့သည့္ ပစၥတိုႀကီးကို ယူသည္။ ခ်ားလ္၏ ပစၥတို။ ခ်ိတ္သာ ခ်ိတ္ေသာ္လည္း တစ္ခါမွ် မပစ္ရေသး။ နံရံ ဓားလြယ္ေအာက္တြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ သားေရဘူးထဲသို႔ စမ္းကာ ဦးထုပ္ တစ္လံုး ထုတ္သည္။ တည္ၿငိမ္သည့္ လက္ျဖင့္ ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းသည္။ လ်င္ျမန္ တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္ အေပၚထပ္ ခန္းေဆာင္ကို ျဖတ္ကာ ေလွကား အတိုင္း ဆင္းလာခဲ့သည္။ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေလွကား လက္ရန္းကို ကိုင္ထားၿပီး ပစၥတိုကို ဝတ္စံုေနာက္ ေပါင္နားတြင္ ကပ္၍ ကိုင္ထားသည္။

`ေဟ့ ဘယ္သူလဲ’



ႏွာေခါင္းသံ ပါပါႏွင့္ ေအာ္လိုက္သံေၾကာင့္ စကားလက္ ေလွကားလယ္တြင္ ရပ္ေနသည္။ နားထဲတြင္ ေသြး တဒိတ္ဒိတ္

တိုးေနသျဖင့္ သူ ေအာ္သံကို စကားလက္ မၾကား။ 

`ေဟ့ ရပ္၊ ပစ္ထည့္လိုက္ရမလား’



ယန္ကီ စစ္သားက ေအာ္သည္။ သူက ထမင္းစားခန္းဝတြင္ အဆင္သင့္ ရပ္ကာ လက္တစ္ဖက္က ပစၥတိုကို

ကိုင္ထား၏။ အျခား တစ္ဖက္က ယင္းတိုက္ ႏွစ္သား အပ္ခ်ဳပ္ဘူးကုိ ကုိင္ထားသည္။ အထဲတြင္ ေမေမ အပ္ခ်ဳပ္ရာတြင္ အသံုးျပဳသည့္ ေရႊအပ္ခ်ဳပ္ လက္စြပ္၊ ေရႊလက္ကိုင္ကြင္းတပ္ ကတ္ေၾကး၊ ဝက္သစ္ခ်သီးပံု ေရႊနားကြပ္ မွတ္ေက်ာက္ကေလး တစ္လံုး ရွိသည္။ စကားလက္ ေအာက္ပိုင္း တစ္ပိုင္းလံုး ေအးစက္ေနေသာ္လည္း မ်က္ႏွာကမူ ေဒါသေၾကာင့္ ပူေလာင္ေနသည္။ ေမေမ၏ အပ္ခ်ဳပ္ ေသတၱာကေလး သူ႕ လက္ထဲတြင္ ေရာက္ေနၿပီ။ စကားလက္ ေအာ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ရာတြင္ မေအာ္ႏိုင္။ ေလွကား လက္ရန္းေပၚမွ ေက်ာ္ကာ သူ႕ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ယန္ကီ စစ္သား မ်က္ႏွာက တင္းမာ ခက္ထန္ေနရာမွ မထီေလးစားဟန္ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးဟန္သို႔ ေျပာင္းလာသည္။

457



`လက္စသတ္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာ လူရွိတာကိုး’ ယန္ကီ စစ္သားက သူ႕ ေသနတ္ကို အိတ္ထဲသို႔ ျပန္ထိုးထည့္လိုက္၏။

ေလွကားေအာက္ သူ႕ တည့္တည့္သုိ႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ `နင္ တစ္ေယာက္တည္းလား ဟဲ ဟဲ’

စကားလက္ ဖ်တ္ခနဲ ေသနတ္ကို လက္ရန္းေပၚသို႔ တင္ကာ ထိတ္လန္႔ေနသည့္ မုတ္ဆိတ္ေမြး ထူထူ မ်က္ႏွာကို

ခ်ိန္လိုက္သည္။ ယန္ကီ စစ္သားက ခါးၾကားက ေသနတ္ကို စမ္း၍ ဆြဲသည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္က်သြားၿပီ။ စကားလက္က ေမာင္းကို ျဖဳတ္ခ် လိုက္သည္။ ပစၥတိုက ျပန္ကန္သျဖင့္ စကားလက္ ယိုင္သြားသည္။ ေသနတ္သံႏွင့္ အတူ ယမ္းနံ႔က ႏွာေခါင္းထဲသို႔ စူးဝင္လာသည္။ ယန္ကီ စစ္သားသည္ ေနာက္သို႔ ပက္လက္လန္ လဲက်သြား၏။ ကုလားထိုင္ေတြ၊ စားပြဲေတြႏွင့္ တိုက္မိကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ကားရားႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ လက္ထဲက အပ္ခ်ဳပ္ ေသတၱာကေလး လြင့္စဥ္ လြတ္က်သြားသျဖင့္ ပစၥည္းတြ လြင့္စဥ္ကုန္သည္။ စကားလက္ ေျပးဆင္းလာကာ သူ႕ အနီးတြင္ ရပ္ရင္း ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမြး အထက္ ႏွာေခါင္း တည့္တည့္ ေနရာတြင္ အေပါက္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားက ယမ္းမႈန္႔ ေလာင္သျဖင့္ မည္းေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားက ယမ္းမႈန္႔ ေလာင္သျဖင့္ မည္းေနသည္။ ၾကည့္ေနရင္း ေျပာင္လက္ေနသည့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေသြးေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္း စီးလာသည္။ တစ္ေၾကာင္းက သူ႕ မ်က္ႏွာမွ ျဖစ္၍ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက သူ႕ ေနာက္ေစ့မွ ျဖစ္သည္။

ေသၿပီ။ ယန္ကီ စစ္သား ေသသြားၿပီ။ လူ တစ္ေယာက္ကို သူ သတ္ခဲ့ၿပီ။



မီးခိုးမ်ားသည္ မ်က္ႏွာၾကက္ဆီသို႔ ေဝ့ဝိုက္ တက္သြားသည္။ ေသြးစီးေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းက သူ႕ ေျခေထာက္နားသို႔

ေရာက္လာၾက၏။ ကာလ အပိုင္းအျခား မရွိဟု ထင္ရေသာ ခဏငယ္ တစ္ခု ၾကာမွ် စကားလက္ ရပ္ေနမိသည္။ တိတ္ဆိတ္ ပူေႏြးသည့္ နံနက္ခင္း၌ အဆက္အစပ္ မရွိေသာ အနံ႔မ်ား၊ အသံမ်ားသည္ ပို၍ စူးရွ က်ယ္ေလာင္ေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ လ်င္ျမန္စြာ ခုန္ကာ စည္တို ႏွက္သကဲ့သို႔ ျမည္ေနေသာ သူ႕ ႏွလံုးခုန္သံ၊ တတိုင္းေမႊးရြက္မ်ား ထိပြတ္သံ၊ ခပ္ေဝးေဝးမွ ေရၾကက္ တစ္ေကာင္၏ တြန္သံ၊ ျပတင္းမွ ဝင္လာသည့္ တတိုင္းေမႊးပန္းနံ႔ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕။

လူ တစ္ေယာက္ကို သူ သတ္ခဲ့မိၿပီ။ ေတာလိုက္လွ်င္ပင္ ယုန္ကို မသတ္ရဲ မသတ္ဝံ့သူ၊ ဝက္သတ္လွ်င္

ဝက္ေအာ္သံကိုပင္ မၾကားဝံ့သူ၊ ညႊတ္ကြင္း၌ မိသည့္ ယုန္ျမည္သံကိုပင္ မၾကားရဲသူ၊ ယခု လူတစ္ေယာက္ကို သတ္လိုက္ၿပီ။ မျဖစ္ႏိုင္။ သူ လူသတ္သည္ ဆိုျခင္းမွာ မဟုတ္ႏိုင္။ အပ္ခ်ဳပ္ ေသတၱာ အနီးတြင္ ေရာက္ေနသည့္ အေမြးထူထူ ပုတိုတို လက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္း သူ သတိ ျပန္ဝင္လာသည္။ ရက္စက္သည့္ က်ားသစ္၏ ျမဴးတူးျခင္းမ်ိဳး ဝင္လာသည္။ ႏွာေခါင္းေနရာ က်ည္ဆန္ေပါက္ ဒဏ္ရာႀကီးကို ဖေနာင့္ျဖင့္ ေဆာင့္ေပါက္ကာ သူ႕ ေျခေထာက္ကို သူ႕ေသြး ပူပူေႏြးေႏြးျဖင့္ ေဆးပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ၿမိဳင္သာယာ အတြက္ တစ္ခ်က္ လက္စားေခ်လိုက္ရၿပီ။ ေမေမ့ အတြက္ တစ္ခ်က္ လက္စားေခ်လိုက္ရၿပီ။

အေပၚထပ္မွ ေျပးလာသည့္ ေျခသံမ်ားကို ၾကားရ၏။ ခဏ ရပ္သြားကာ ေနာက္ထပ္ ေျပးလာသံ ၾကားရျပန္သည္။

ေစာေစာကလို မသြက္ေတာ့။ အားနည္း ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ ဒရြတ္ဆြဲ ေျပးလာသည့္ ေျခသံ။ ထို ေျခသံကို တခၽြင္ခၽြင္ ျမည္သည့္ သတၱဳသံက ပုဒ္ျဖတ္ ေပးေနသည္။ စကားလက္ ယခုမွ သတိ ျပန္ဝင္လာသည္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါတြင္ ေလွကားထိပ္မွ သူ႕ကို ရပ္ၾကည့္ ေနသည့္ မီလာနီကို ျမင္ရ၏။ ညဝတ္ အက်ႌ အျဖစ္ ဝတ္ေနသည့္ အစုတ္စုတ္ အျပတ္ျပတ္ ရွင္မီး အက်ႌကို ဝတ္လ်က္။ လက္တစ္ဖက္တြင္ ခ်ားလ္၏ ဓားလြယ္ကို မႏိုင့္တႏိုင္ ကိုင္ထားသည္။ မီလာနီ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေအာက္ထပ္က ျမင္ကြင္း တစ္ခုလံုးကို သိမ္းက်ံဳး ျမင္လိုက္သည္။ ေသြးအိုင္ထဲတြင္ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး လဲေနသည့္ ဝတ္စံုျပာဝတ္

458

လူ တစ္ေယာက္။ အဖံုးပြင့္ကာ ပစၥည္းေတြ ျပန္႔က်ဲေနသည့္ အပ္ခ်ဳပ္ေသတၱာ။ ပစၥတို ေသနတ္ကို ကိုင္လ်က္ ဖိနပ္ မပါဘဲ ရပ္ေနသည့္ စကားလက္။

စကားလက္ႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုမိၾကသည္။ အျမဲတမ္း ႏူးညံ့ ခ်ိဳသာသည့္ မီလာနီ႔ မ်က္ႏွာတြင္ ရက္စက္သည့္ မာန

ေပၚေနသည္။ ၾသဘာ ေပးသည့္ သေဘာ ေပၚေနသည္။ သူ႕ အျပံဳးတြင္ ၾကမ္းၾကဳတ္သည့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ေပၚေနသည္။ စကားလက္ ရင္ထဲတြင္ ျဖစ္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း ျဖစ္ေန၏။

`သူလည္း ငါ့လိုပဲ ေနမွာပဲ၊ ငါ ခံစားရတာကို သူ နားလည္မွာပဲ၊ သူလည္း ငါ့လိုပဲ လုပ္မိမွာပဲ’ ဟု စကားလက္

ေတြးမိသည္။

သူ မႏွစ္သက္သည့္၊ သူ အထင္ေသး ခဲ့သည့္ ဒယီးဒယိုင္ ပါးပါးလွပ္လွပ္ မီလာနီကို ရင္တဖိုဖိုျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္သည္။

အက္ရွေလ၏ မိန္းမ အျဖစ္ မီလာနီကို သူ မုန္းခဲ့သည္။ ယခု မီလာနီကို ျမတ္ႏိုးစိတ္၊ ေအးအတူ ပူအမွ် ခံစားလိုစိတ္၊ စာနာလိုစိတ္တို႔ ဝင္ေရာက္ လာသည္။ မီလာနီကို ေသးဖြဲသည့္ ခံစားခ်က္ျဖင့္ မၾကည့္ေတာ့။ မီလာနီ၏ ႏူးညံ့ ခ်ိဳသာသည့္ အသံႏွင့္ ခ်ိဳးငွက္၏ မ်က္လံုးလို အျပစ္ ကင္းစင္ေသာ မ်က္လံုးမ်ား ေနာက္ကြယ္တြင္ သံမဏိလို မာေက်ာ၍ ဓားသြားလို ထက္ျမက္သည့္ စိတ္ ရွိျခင္းကို စကားလက္ သိခဲ့ၿပီ။ ၿငိမ္သက္ ေအးေဆးစြာ ေအာင္လံ လႊင့္၍ စစ္တံပိုးသံႏွယ္ ရဲရင့္ေသာ မီလာနီ၏ သတၱိကုိလည္း စကားလက္ သိခဲ့ၿပီ။

`မမႀကီး မမႀကီး’



ပိတ္ထားသည့္ လူမမာခန္းထဲမွ ဆီြလင္ႏွင့္ ကာရင္းတို႔ ေခၚသံကို ၾကားရသည္။ ထိတ္လန္႔ကာ အသံ တုန္ေနသည္။

`ေလးေလး၊ ေလးေလး’ ဟူေသာ ဝိတ္ကေလး၏ ေအာ္သံကိုလည္း ၾကားရငသည္။ မီလာနီက တိတ္တိတ္ေနရန္ အခ်က္ ျပသည့္ အေနျဖင့္ လက္ၫိႈးကို ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ကပ္၍ ေထာင္ျပသည္။ ဓားလြယ္ကို ေလွကားထိပ္တြင္ ခ်ခဲ့ၿပီး အေပၚထပ္ လူမမာခန္းဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။

`ဘယ္လို ျဖစ္ေနၾကတာလဲဟင္၊ ဒါေလာက္ ကေလးမ်ားေတာင္ ေၾကာက္ေနၾကရေသးလား’ မီလာနီက ေနာက္သလို

ေျပာင္သလို အသံကေလးျဖင့္ ခပ္ရႊင္ရႊင္ကေလး ေျပာသည္။ `ခ်ားလ္ရဲ႕ ပစၥတိုကို မမႀကီး ေျပာင္းတိုက္ရင္း မေတာ္တဆ က်ည္ဆန္ ထြက္သြားတာပါကြယ့္၊ ဒီေလာက္လည္း မေၾကာက္ၾကပါႏွင့္ကြယ့္၊ သားသား ဝိတ္ကေလး၊ ေဖေဖ့ ေသနတ္ကို ေမေမ ေျပာင္း တိုက္လို႔ က်ည္ဆန္ ထြက္သြားတာေနာ္၊ မေၾကာက္ႏွင့္ေနာ္၊ သားသား ႀကီးရင္ ေမေမက ပစ္ခြင့္ ေပးမွာေပါ့ ေနာ္ ဟုတ္လား’

`ေတာ္ေတာ္ ပိပိရိရိ လိမ္တတ္သားပဲ’ ဟု စကားလက္ ေတြး၍ ခ်ီးမြမ္းေနသည္။ `ငါသာ ဆိုရင္ ဒီလို ခ်က္ခ်င္း

အၾကံရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔ လိမ္ေျပာေနရမွာလဲ၊ ဖြင့္ေျပာလိုက္ ၿပီးတာပဲ’

ၾကမ္းေပၚက အေလာင္းႀကီးကို စကားလက္ ငံု႔ၾကည့္၏။ ေဒါသ ထြက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းတို႔ ေပ်ာက္သြားကာ

ရြံရွာသည့္စိတ္

ေပၚလာသည္။

ဒူးေတြ

တဆတ္ဆတ္

တုန္လာသည္။

မီလာနီက

ဒရြတ္ဆြဲကာ

ေလွကားထိပ္သို႔

ျပန္ေရာက္လာ၏။ ေလွကား လက္ရန္းကို ကိုင္၍ ဆင္းလာသည္။ ျဖဴေဖ်ာ့သည့္ ေအာက္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထား၏။

459



`အို မီလာနီ၊ အိပ္ရာေပၚ သြားေနေလ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဆင္းလာရတာလဲ၊ ေသြးလန္႔သြားလိမ့္မယ္’ စကားလက္က

ေအာ္သည္။ အဝတ္အစား မလံု႔တလံု မီလာနီသည္ ေအာက္ထပ္ ခန္းမေဆာင္ထဲသို႔ ေရာက္လာသည္။

`စကားလက္’ မီလာနီက ခပ္တိုးတိုး ေခၚသည္။ `ဒီအေလာင္းႀကီးကို ဒီအတိုင္း ထားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ျမႇဳပ္ပစ္ရမယ္၊

သူ တစ္ေယာက္တည္း ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာ၊ သူတို႔ စစ္သားေတြ ေတြ႔သြားရင္’

မီလာနီက စကားလက္ လက္ေမာင္းကို အားျပဳ၍ ရပ္သည္။



`တစ္ေယာက္တည္း ထင္တာပဲ၊ အေပၚထပ္ ကေန ၾကည့္ေနတုန္းကေတာ့ တျခား ဘယ္သူမွ မပါဘူး၊ တပ္ေျပး

ထင္ပါရဲ႕’

`သူ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ဦး၊ ဒိျပင္လူ ေတြ႔သြားလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ကပၸလီေတြ ျမင္သြားၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာရင္ မင္းကို

လာဖမ္းၾကလိမ့္မယ္၊ ဝက္ လိုက္ရွာတဲ့ လူေတြ ျပန္မလာခင္ ဒီအေလာင္းႀကီးကို ျမန္ျမန္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္မွ ျဖစ္မယ္’

မီလာနီက အေလာသံုးဆယ္ တိုက္တြန္းသည့္ အခါတြင္မွ စကားလက္ သတိရကာ လုပ္စရာ ရွိသည္ တို႔ကို

စဥ္းစားမိသည္။

`ျခံေထာင့္က ပန္း႐ံု ေအာက္မွာ ျမႇဳပ္ရင္ ဘယ့္ႏွယ္ ေနမလဲ၊ အဲဒီ ေနရာက ေျမကလည္း ေပ်ာ့တယ္၊ ေပါ့ ေျပာင္းဆန္

အရက္စည္ႀကီး ျပန္ေဖာ္ထားလို႔ က်င္းႀကီးကလည္း အဆင္သင့္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဒါႀကီးကို ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ေရႊ႕ရမလဲ မသိဘူး’

`ကိုယ္ႏွင့္ မင္းႏွင့္ ေျခေထာက္ တစ္ဖက္စီ ကိုင္ဆြဲမယ္ေလ’



မီလာနီက ျပတ္သားစြာ ေျပာသည္။ စကားလက္ မီလာနီကို အထင္ႀကီး ေလးစားသြားျပန္သည္။



`မျဖစ္ပါဘူးကြယ္၊ မင္းက ေၾကာင္ေလး တစ္ေကာင္ေတာင္ မဆြဲႏိုင္တာ၊ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ပဲ ဆြဲရင္ ဒုကၡ

ေရာက္သြားလိမ့္မယ္၊ ကိုယ့္ကို မကူပါႏွင့္ ရပါတယ္၊ ကူရင္ မီလာနီကို အတင္း အိမ္ေပၚ ေပြ႔တင္ရလိမ့္မယ္’

မီလာနီ၏

ျဖဴေရာ္ေသာ

မ်က္ႏွာေပၚတြင္

နားလည္

ခြင့္လႊတ္ေသာ

အျပံဳးကေလး

တစ္ခု

ေပၚလာသည္။

`စကားလက္က ကိုယ့္ကို သိပ္ညႇာတာပဲေနာ္’ ဟု ဆိုကာ စကားလက္၏ ပါးကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ အသာ ထိသည္။ စကားလက္က ဘာမွ် ျပန္မေျပာရေသးမီ မီလာနီက ဆက္ေျပာသည္။

`စကားလက္ တစ္ေယာက္တည္း ဆြဲသြားႏိုင္ ပါ့မလား၊ ဒီလိုဆို ကိုယ္ ဒီက ေသြးေတြ သုတ္ပစ္မယ္ေလ၊

ကုလားထိုင္ေတြ ဘာေတြ ျပန္႔က်ဲေနတာ ျပန္လုပ္ဦးမွ၊ သူတို႔ ျပန္လာလို႔ ေတြ႔ရင္ မေကာင္းဘူး’

`လုပ္ေလ’



`သူ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္၊ စားစရာေလး ဘာေလးမ်ား ပါလာမလား မသိဘူး’



`ေကာင္းသားပဲ’ စကားလက္က ဤအခ်က္ကို ေစာေစာက မေတြးမိသည့္ အတြက္ သူ႕ ကိုယ္သူ မေက်မနပ္

460

ျဖစ္ေနသည္။ `မီလာနီ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ရွာၾကည့္ေလ၊ ကိုယ္ သူ႕ အိတ္ထဲမွာ ႏိႈက္ၾကည့္မယ္’

စကားလက္က ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ျဖင့္ အေလာင္းႀကီး အေပၚ ငံု႔ကာ တပ္ထားသည့္ ၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး အိတ္ေတြထဲသို႔

ႏိႈက္ရွာေနသည္။

`ဘုရားေရ’

စကားလက္က

ျပည့္ေဖာင္းေနသည့္

သားေရအိတ္

တစ္လံုးကို

ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

အိတ္ကို

လက္ကိုင္ပဝါစုတ္ တစ္ထည္ျဖင့္ ပတ္ထား၏။ `ပိုက္ဆံေတြ ထင္တယ္’

မီလာနီက ဘာမွ် မေျပာ။ ၾကမ္းေပၚတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္ကာ နံရံကို မွီေနသည္။



`စကားလက္ပဲ ရွာၾကည့္ကြယ္၊ ကိုယ္ နည္းနည္း မူးလာတယ္’



စကားလက္က လက္ကိုင္ပဝါစုတ္ကို ေျဖကာ သားေရအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္၏။



`ဟယ္ မီလာနီ၊ ၾကည့္စမ္း ၾကည့္စမ္း’



မီလာနီက လွမ္းၾကည့္သည္။ သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားက ျပဴးေနသည္။ အိတ္ထဲမွ ျပည္ေထာင္စု အစိုးရထုတ္ ေငြစကၠဴ

စိမ္းစိမ္းႀကီး တစ္ထပ္ကို ေတြ႔ရ၏။ ျပည္နယ္ ေငြစကၠဴေတြလည္း ပါသည္။ ေငြစကၠဴေတြ ၾကားထဲတြင္ ဆယ္ေဒၚလာတန္ ေရႊဒဂၤါးျပား တစ္ျပားႏွင့္ ငါးေဒၚလာတန္ ေရႊဒဂၤါး ႏွစ္ျပားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။

`ခု ေရမေနႏွင့္ေလ’ စကားလက္က ေငြစကၠဴ မ်ားကို ေရတြက္မည္ ျပဳသျဖင့္ မီလာနီက ေျပာသည္။ `အခ်ိန္ မရွိဘူး’



`ဒီပိုက္ဆံေတြ ရရင္ စားစရာလည္း ဝယ္လို႔ ရေကာင္းပါရဲ႕ ေနာ္’



`ရပါတယ္ကြယ္၊ ဒါက အေရး မႀကီးပါဘူး၊ အခ်ိန္ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒါႀကီး ျမႇဳပ္ရဦးမယ္ မဟုတ္လား၊ ဒိျပင္ အိတ္ေတြ

ႏႈိက္ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ကိုယ္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ရွာမယ္’

သားေရအိတ္ကို စကားလက္ မက္ေနသည္။ တကယ့္ ေငြစကၠဴကို ရၿပီ။ ယန္ကီ စစ္သား၏ ျမင္းလည္း ရၿပီ။

စားစရာလည္း ရေတာ့မည္။ အားလံုး အဆင္ျပေနသည္။ မည္သူ မည္သို႔ ေျပာေျပာ ဘုရားသခင္က သူ႕ကို တကယ္ မၿပီ။ စကားလက္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ကာ သားေရအိတ္ကို ၾကည့္၍ ျပံဳးေနသည္။ စားစရာ ရေတာ့မည္။ မီလာနီက သားေရအိတ္ကို သူ႕ လက္ထဲက ဆြဲယူလိုက္သည္။

`ျမန္ျမန္လုပ္၊ အခ်ိန္ မရွိဘူး’



ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲတြင္ ဖေယာင္းတိုင္ အတို တစ္ေခ်ာင္း၊ ေမာင္းခ်ဓား တစ္လက္၊ ေဆးရြက္ႀကီး တစ္ထုပ္ႏွင့္

အပ္ခ်ည္လံုး တစ္လံုး ထြက္လာသည္။ မီလာနီက ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ေကာ္ဖီမႈန္႔ထုပ္ တစ္ထုပ္ ေတြ႔သည္။ အေကာင္းဆံုး ေရေမႊးကို နမ္းသည့္ႏွယ္ ေကာ္ဖီမႈန္႔ထုပ္ကို နမ္းေနသည္။ ဘီစကြတ္မုန္႔ၾကမ္း တစ္ခု၊ ေရႊေရးေပါင္ ကြပ္ထားသည့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္၏ ဓာတ္ပံု၊ မဟူရာ ရင္ထုိး တစ္ခု၊ ႀကိဳးေပ်ာ့ လက္ေကာက္ တစ္ရန္၊ ေရႊအပ္ခ်ဳပ္ လက္စြပ္ တစ္ကြင္း၊ ကေလးသံုး ေငြပန္းကန္လံုးေလး တစ္လံုး၊ ေရႊကြပ္ထားသည့္ ကတ္ေၾကး တစ္လက္၊ စိန္လက္စြပ္ တစ္ကြင္း၊ သစ္ေတာ္သီးပံု စိန္နားဆြဲ

461

တစ္ရန္ စသည္ တို႔ကို ေတြ႔ရသည္။

`ခိုးလာတာေတြ ထင္တယ္’



မီလာနီက အေလာင္း အနီးမွ ေနာက္သို႔ ဆုတ္သည္။



`ဟုတ္မွာေပါ့၊ ဒီကိုလည္း ခိုးဖို႔ လာတာ ျဖစ္မွာပဲ’



`သတ္လိုက္မိတာ ကံေကာင္းတာေပါ့’ မီလာနီ၏ ႏူးညံ့သည့္ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ခက္ထေရာ္လာၾက၏။ `ကဲ

စကားလက္၊ ျမန္ျမန္ လုပ္ကြယ္၊ အေလာင္းႀကီးကို သယ္ဦး’

စကားလက္က ကုန္း၍ အေလာင္းကို ေျခေထာက္မွ ဆြဲသည္။ အေလာင္းႀကီးက ေလးလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ သူက

ေပ်ာ့ေပ်ာ့။ ဤအေလာင္းႀကီးကို ဆြဲမွ ဆြဲႏိုင္မည္ေလာ မသိ။ ထို႔ေၾကာင့္ အေလာင္းကို ေက်ာေပးကာ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းၾကား ဝင္ၿပီး ဖိနပ္ရွည္ စြပ္ထားသည့္ ေျခေထာက္ ႏွစ္ဖက္ကို ခ်ိဳင္းၾကားတြင္ တစ္ဖက္စီ ညႇပ္၍ ဆြဲသည္။ အေလာင္းက ေရြ႕ပါလာသည္။ ေနာက္တစ္ခ်ီ ေဆာင့္၍ ဆြဲျပန္သည္။ ေစာေစာက ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ေနသျဖင့္ ေျခေထာက္က အနာကို သတိ မထားမိ။ သို႔ရာတြင္ ယခု နာလာၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖေနာင့္ကို အားျပဳ၍ ဆြဲရသည္။ အား စိုက္ရသျဖင့္ နဖူးက ေခၽြးေတြ စီးက်လာသည္။ အေလာင္း ဆြဲရာ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေသြးေၾကာင္းေတြ ထင္ေနရစ္ခဲ့သည္။

`အိမ္ျပင္ ေရာက္ေအာင္ ေသြးေတြ ထြက္ေနရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ၊ ဖံုးလို႔ ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး’ စကားလက္က ေမာေမာျဖင့္

ေျပာသည္။ `မီလာနီ၊ မင္း ရွင္မီး အက်ႌ ခၽြတ္ေပးပါလား၊ သူ႕ ေခါင္းကို စည္းရေအာင္’

မီလာနီ၏ ျဖဴေရာ္သည့္ မ်က္ႏွာတြင္ ေသြးေရာင္ လွ်မ္းသြားသည္။



`ရွက္မေနပါႏွင့္ကြယ္၊ ကိုယ္ မင္းကို မၾကည့္ပါဘူး၊ မ်က္ႏွာ လႊဲထားပါ့မယ္၊ ကိုယ့္မွာ အတြင္းခံလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊

ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး၊ ႏို႔မို႔ရင္လည္း အတြင္းခံ ခၽြတ္ၿပီး စည္းရေသးရဲ႕’

မီလာနီက နံရံကို မွီ၍ ထိုင္ကာ သူ႕ ရွင္မီးအက်ႌကို ေခါင္းမွ ခၽြတ္ေပးၿပီး စကားလက္ဆီသုိ႔ လွမ္းပစ္ လိုက္သည္။

ရင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပိုက္၍ ဖံုးထား၏။

`အင္း ငါ ဒီေလာက္ မရွက္တတ္လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့’ စကားလက္က မီလာနီ အရွက္ အေၾကာက္ႀကီးပံုကို

ေတြးေနသည္။ စုတ္ျပတ္ေနသည့္ ရွင္မီးအက်ႌျဖင့္ အေလာင္း မ်က္ႏွာကို ပတ္ေနသည္။

နားလိုက္ ဆြဲလိုက္ျဖင့္ စကားလက္သည္ အေလာင္းႀကီးကုိ ခန္းမေဆာင္မွ ေနာက္ေဖး ဆင္ဝင္ဘက္သို႔ ဆြဲလာသည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ နားကာ နဖူးမွ ေခၽြးမ်ားကို လက္ခံုျဖင့္ သုတ္၏။ ဒူးႏွစ္လံုးျဖင့္ ရင္ကို ဖံုးကြယ္ၿပီး ထိုင္ေနသည့္ မီလာနီကို ၾကည့္သည္။ ဤအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဤမွ် အရွက္ အေၾကာက္ ႀကီးေနရသေလာဟုလည္း မီလာနီကို စိတ္တိုသည္။ မီလာနီက ရွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္လြန္းသည္။ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔လြန္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူ႕ကို စကားလက္ မုန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ယခု စကားလက္ သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္ရွက္ေနၿပီ။ စင္စစ္ မီလာနီသည္ မ်က္ႏွာျမင္ၿပီး၍မွ မၾကာေသးမီ အိပ္ရာမွ အႏိုင္ႏိုင္ ထလာခဲ့ရသည္ မဟုတ္ေလာ။ သူ႕အဖို႔ အလြန္ ေလးလံသည့္ ဓားလြယ္ႀကီးကို မႏိုင့္တႏိုင္ ဆြဲကာ သူ႕ကို ကူညီဖို႔ ထလာခဲ့သည္ မဟုတ္ေလာ။

462

ဤသတၱိကိုမူ စကားလက္ ႐ိုးသားစြာ ဝန္ခံသည္။ ဤလို အလုပ္မ်ိဳးကို ေတာ္ေတာ္ သတၱိျဖင့္ မလုပ္ႏိုင္။ ဤသတၱိမ်ိဳး သူ႕တြင္ မရွိ။ မီလာနီ၏ သတၱိသည္ အျမင္သာ ေသးေသာ္လည္း က်စ္ပိုးလို ခိုင္သည့္ သတၱိမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ သံမဏိ နန္းႀကိဳးလို ခိုင္မာသည့္ သတၱိ ျဖစ္သည္။ ဤသတၱိမ်ိဳးကို အတၱလန္တာ က်သည့္ ညက လည္းေကာင္း၊ ၿမိဳင္သာယာသို႔ လာစဥ္က လည္းေကာင္း စကားလက္ ျမင္ခဲ့ဖူးၿပီ။ ဝီလ္ကီတို႔ အမ်ိဳး၏ သတၱိသည္ မျမင္ရသည့္၊ မထင္ရွားသည့္ မီးခဲျပာဖံုး သတၱိမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ဤသတၱိမ်ိဳးကို စကားလက္ နားမလည္သည့္တိုင္ အားက်သည္။ ေလးစားသည္။

`မီလာနီ ျပန္ အိပ္ေတာ့ေလ’ စကားလက္က သမင္ လည္ျပန္ ၾကည့္သည္။ `မင္း ကိုယ္မင္း သတ္ေနတာလား၊

အေအးမိၿပီး ေသသြားလိမ့္မယ္၊ ျမႇဳပ္ၿပီးရင္ ေသြးစက္ေတြ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ သုတ္လိုက္ပါ့မယ္’

`ေျခသုတ္ ေကာ္ေဇာႏွင့္ သုတ္လိုက္မယ္ေလ ရပါတယ္’



မီလာနီက ေသြးကြက္ႀကီးကို စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ၾကည့္သည္။



`သေဘာ သေဘာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္၊ ျမႇဳပ္လို႔ မၿပီးခင္ ေဖေဖတို႔ ျပန္လာရင္ ဒီဘက္ကို မလာေပ့ေစႏွင့္၊

အိမ္ထဲမွာ ေနေအာင္ လုပ္ထား၊ ဘယ္က ျမင္းလဲလို႔ ေမးရင္ မသိဘူး၊ အိမ္ထဲ ဝင္လာလို႔ ဖမ္းခ်ည္ထားလိုက္တယ္ ေျပာ၊ ၾကားလား’

နံနက္ခင္း ေနျခည္ထဲတြင္ မီလာနီ ခုိက္ခုိက္ တုန္ေနသည္။ ေလွကားထစ္ေပၚမွ ေအာက္သို႔ ဆြဲခ်သြားသည့္ အခါတြင္

ယန္ကီ စစ္သား၏ ေခါင္းသည္ အုတ္ေလွကားထစ္တြင္ တဒုတ္ဒုတ္ ျမည္ေနသည္။ မီလာနီက မၾကားရက္သျဖင့္ နားကို ပိတ္ထား၏။

ျမင္း မည္သို႔ ေရာက္လာသည္ကို မည္သူကမွ် မေမးၾက။ တိုက္ပြဲ ျဖစ္စဥ္က လြတ္လာသည့္ ျမင္း တစ္ေကာင္

ျဖစ္လိမ့္မည္ဟုသာ ထင္ၾကသည္။ ျမင္းရ၍ ေက်နပ္ေနၾကသည္။ ယန္ကီႀကီး၏ အေလာင္းကို စပ်စ္ပင္ ေအာက္တြင္ က်င္းတိမ္တိမ္ တူး၍ ျမႇဳပ္ခဲ့သည္။ စပ်စ္ပင္ႏြယ္တို႔ကို ေထာက္ထားသည့္ ေဒါက္မ်ားက ေဆြးေနၿပီ။ ထိုညတြင္ စကားလက္က မီးဖိုထဲမွ ဓားမျဖင့္ ေဒါက္မ်ားကို ခုတ္ပစ္သည္။ စပ်စ္႐ံုႀကီး ၿပိဳက်ကာ ေျမပံုကို ဖံုးၿပီးသား ျဖစ္သြား၏။ စပ်စ္႐ံု ေအာက္က ေဒါက္မ်ားကို ျပင္လိမ့္မည္ဟု စကားလက္ မစဥ္းစားမိ။

ရွည္လ်ားသည့္ ညမ်ားတြင္ ပင္ပန္းလြန္းသျဖင့္ စကားလက္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္။ သို႔ရာတြင္ ေျမပံု တိမ္တိမ္ ကေလးထဲက

တေစၧက သူ႕ကို လာ၍ ေျခာက္လွန္႔ျခင္း မျပဳ။ ဤ ယန္ကီစစ္သားကို သတ္ခဲ့မိသည့္ အတြက္ ေနာင္တလည္း မရ။ ထိတ္လန္႔ျခင္းလည္း မျဖစ္။ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္လေလာက္က ဆိုလွ်င္ ဤအမႈမ်ိဳးကို က်ဴးလြန္ရဲမည္ မဟုတ္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ လြယ္လြယ္

က်ဴးလြန္ရဲသနည္းဟု

စကားလက္

စဥ္းစားသည္။

ပါးခ်ိဳင့္ေလးေတြ

အထင္းသား၊

နားသံသီးေလးေတြ

အဝင္းသားျဖင့္ ကႏြဲ႕ကလ် ေနတတ္သည့္ မုဆိုးမ လွလွကေလး စကားလက္သည္ လူတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာကို စကၠဴခ်ပ္ တစ္ခ်ပ္လို စုတ္ျပဲသြားေအာင္ ေဖာက္ပစ္လိုက္ၿပီး က်င္းတိမ္တိမ္ကေလး တစ္က်င္း ကပ်ာကယာ တူး၍ ျမႇဳပ္ခဲ့သည္မွာ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေနသည္။ သူ႕အေၾကာင္းကို သိသူမ်ားသာ ဤအျဖစ္အပ်က္ကို ၾကားလွ်င္ တအံ့တၾသ ျဖစ္ေန ၾကလိမ့္မည္ဟု ေတြးရင္း စကားလက္ ခပ္မဲ့မဲ့ ျပံဳးမိသည္။

463



`အို၊ ဒါေတြကို ခု မစဥ္းစားေသးဘူး၊ ၿပီးခဲ့တာ ၿပီးၿပီပဲ၊ သူ႕ကို မသတ္ရင္ ငါဟာ ကပၸလီ မိန္းမလ်ာ ကေလး ျဖစ္ေနမွာေပါ့၊

ၿမိဳင္သာယာကို ျပန္ေရာက္လာ ကတည္းက ငါ့ စိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ေျပာင္းေနၿပီ၊ ႏို႔မို႔ရင္ ဒီအလုပ္မ်ိဳးကို ဘယ္လုပ္ရဲပါ့မလဲ’

စကားလက္ စိတ္ကို တံုးတံုး ခ်လိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ စကားလက္ စိတ္ညစ္စရာေတြ၊ အခက္အခဲေတြကို

ေတြ႔ရသည္။ ေတြ႔ရသည့္ အခါတိုင္း `ငါဟာ လူေတာင္ သတ္ခဲ့ေသးတာပဲ၊ ဒါေလးကို ဘာေၾကာင့္ မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲ၊ လုပ္ႏိုင္ရမွာေပါ့’ ဟု ေတြးမိကာ အားတက္ရသည္။ သို႔ရာတြင္ တမင္တကာ ေတြးယူျခင္း မဟုတ္။ သူ႕စိတ္တြင္ အလိုလို ေပၚလာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

သူ ထင္သည္ထက္ စကားလက္ ေျပာင္းလဲသြားၿပီ။ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္က အေစခံ တန္းလ်ား ေနာက္ေဖးတြင္

လဲက်သြားစဥ္က သူသည္ ေလာကႀကီးကို အံႀကိတ္၍ ရင္ဆိုင္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။

သူ႕ အသည္းႏွလံုး ပတ္လည္တြင္ ၾကမ္းတမ္း မာေက်ာျခင္း ဟူေသာ ဥခြံသည္ အရည္တည္စ ျပဳလာခဲ့သည္။ ယခုဆို

ဥခြံသည္ တျဖည္းျဖည္း မာေက်ာကာ တျဖည္းျဖည္း ထူလာခဲ့ၿပီ။

ယခု စကားလက္တြင္ ျမင္း တစ္ေကာင္ ရၿပီ။ ၿမိဳင္သာယာ အနီး တစ္ဝိုက္က အေျခအေနကို သူ ကိုယ္တိုင္

သြားၾကည့္ႏိုင္ၿပီ။ `ဒီအနား တစ္ဝိုက္မွာ တို႔ခ်ည္းပဲ က်န္ေတာ့သလား၊ ဒိျပင္ ယာေတာေတြ အားလံုး မီးေလာင္ကုန္ၾကၿပီလား၊ သူတို႔ အားလံုး မာကြန္ကို ထြက္ေျပးကုန္ၾကၿပီလား’ ဟု အိမ္ျပန္ေရာက္တည္းက စကားလက္ အႀကိမ္ေပါင္း တစ္ေထာင္မက စဥ္းစားမိသည္။

ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္၊ မကၠင္ေတာ့တို႔ ယာေတာ၊ စလက္တာရီ တဲကုပ္ စသည္တို႔၏ အေျခအေနကို ျမင္ခဲ့ခ်ိန္မွ စ၍

က်န္ျခံနီးနားခ်င္းတို႔၏ အေျခအေနကို စကားလက္ မေတြးရဲေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ေတြး၍ ေၾကာက္ေနသည္ထက္ အဆိုးဆံုးကို သိ၍ ရင္ဆိုင္ရသည္က ပိုေကာင္းလိမ့္မည္။ ဖြန္တိန္တို႔ ယာေတာသို႔ ပထမဆံုး သြားၾကည့္ရန္ စကားလက္တို႔ ဆံုးျဖတ္သည္။ ျခံခ်င္းလည္း အနီးဆံုး ျဖစ္သည္။ ထိုမွ်မက ေဒါက္တာ ဖြန္တိန္ကိုလည္း ေတြ႔ႏိုင္သည္။ မီလာနီ အတြက္ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ လိုခ်င္သည္။ မီလာနီ ျပန္၍ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာခ်ိန္တန္ၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ယခု အထိ အားရဖြယ္ အေျခအေန မရွိေသး။ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနသည့္ မီလာနီကို ၾကည့္၍ စကားလက္ စိုးရိမ္သည္။

ဖိနပ္ စီး၍ ရေအာင္ ေျခေထာက္ အနာ က်က္စ ျပဳသည့္ တစ္ေန႔တြင္ ယန္ကီ စစ္သားထံက ရသည့္ ျမင္းေပၚသို႔

စကားလက္ တက္သည္။ ေျခေထာက္ တစ္ဖက္ကို တိုေနသည့္ ေျခနင္းကြင္းတြင္ စြပ္၍ အျခား တစ္ဖက္ကို ကုန္းေပၚတြင္ ေကြးကာ တင္ပါးလႊဲ ထိုင္စီးၿပီး ဖြန္တိန္တို႔ ယာေတာရွိရာ ေရြးႀကီးပင္စုသို႔ ထြက္လာ၏။ မီးေလာင္လိမ့္မည္ဟုလည္း တြက္လာခဲ့သည္။

ေရြးႀကီးပင္မ်ား ၾကားတြင္ ဝါက်င့္က်င့္ ေျခတံရွည္ အိမ္ႀကီးကို မပ်က္မစီး ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ စကားလက္ အံလည္း

အံ့ၾသသည္။ ဝမ္းလည္း သာသည္။ ဖြန္တိန္ ညီအစ္မ တစ္သိုက္က သူ႕ကို ထြက္၍ ဆီးႀကိဳၾကသည့္ အခါတြင္ စကားလက္ ဝမ္းသာသျဖင့္ မ်က္ရည္ေတြ လည္လာ၏။

သို႔ရာတြင္ ဖက္လွဲတကင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပီး၍ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ဝင္လာၾကသည့္ အခါတြင္မူကား စကားလက္၏

464

စိတ္သည္ ေအးစက္သြားခဲ့ေလၿပီ။ ယန္ကီမ်ားသည္ ေရြးႀကီးပင္စု ယာေတာသို႔ မေရာက္ခဲ့ၾက။ ေရြးႀကီးပင္စုက ေပတစ္ရာ၏ အတြင္းဘက္ ခပ္ေဝးေဝးတြင္ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖြန္တိန္တို႔တြင္ အေျခမပ်က္။ စားေရရိကၡာ အျပည့္အစံု ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ၿမိဳင္သာယာကဲ့သို႔ပင္ ထူးဆန္းသည့္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ျခင္းသည္ ေရြးႀကီးပင္စုတြင္ ႀကီးစိုးေနသည္။ အိမ္ေစ ကပၸလီမ ေလးေယာက္မွအပ ယာကူလီမ်ား အားလံုး ယန္ကီတို႔ကို ေၾကာက္၍ ထြက္ေျပးကုန္ၾကၿပီ။ ေရြးႀကီးပင္စုတြင္ ေယာက်္ား ႀကီးႀကီးမားမား ဆို၍ တစ္ေယာက္မွ် မရွိေတာ့။ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ ကေလး စည္းထားသည့္ ဆယ္လီ၏ သားငယ္ကို စာရင္းထဲ ထည့္တြက္လွ်င္ ေယာက်္ား ဆို၍ သူတစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။ အိမ္ႀကီးထဲတြင္ အသက္ ခုနစ္ဆယ္ထဲ ေရာက္ေနသည့္ ဘြားဘြား ဖြန္တိန္၊ အသက္ ငါးဆယ္ရွိ ဂ်ိဳး ဖြန္တိန္၏ ေမေမႏွင့္ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ မျပည့္တျပည့္ ဂ်ိဳးဖြန္တိန္၏ ဇနီးတို႔သာ ရွိသည္။ သူတို႔တြင္ ေစာင့္ေရွာက္မည့္ ေယာက်္ား ႀကီးႀကီးမားမားလည္း မရွိ။ အနီးအနားတြင္ ျခံနီးခ်င္းလည္း မရွိ။ သူတို႔ မ်က္ႏွာမ်ားက ေၾကာက္ရြံ႕ ထိတ္လန္႔ပံု မေပၚၾက။ ဆယ္လီတို႔ သားအမိက ေၾကာက္တတ္သည့္တိုင္ အဘြားႀကီးကို ေၾကာက္ဟန္ မျပရဲၾက။ စကားလက္လည္း ထိုအဘြားႀကီးကို ေၾကာက္သည္။ အဘြားႀကီးက မ်က္စိ ရွင္သေလာက္ အေျပာ ပက္စက္သည္။ စကားလက္ သူ႕ အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း သိခဲ့ၿပီးၿပီ။

ဤ မိန္းမ သံုးေယာက္သည္ ေသြး မစပ္ၾက။ သားမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေတာ္စပ္သည့္ သမီး ေယာကၡမမ်ား ျဖစ္သည္။

အသက္အားျဖင့္လည္း ကြာၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ သံုးေယာက္က စိတ္ဓာတ္ခ်င္း တူၾကသည္။ ဂ်ိဳး ဖြန္တိန္ က်ဆံုးသျဖင့္ အိမ္တြင္ ဆိုးသည့္ အနက္ေရာင္ သစ္ေခါက္ဆိုး အဝတ္ကို ဝတ္ထားၾကသည္။ ပိန္ခ်ံဳးကာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနၾကပံု ရ၏။ ပါးစပ္က ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုျခင္း မျပဳသည့္တိုင္ သူတို႔ မ်က္ႏွာက ေလာကႀကီးကို ခါးသီး နာၾကည္း ေနပံု ရ၏။ သူတို႔တြင္ ယာကူလီေတြ မရွိေတာ့။ ျပည္နယ္သံုး ပိုက္ဆံေတြကလည္း သံုးမရေတာ့။ ဆယ္လီ၏ ေယာက်္ား ဂ်ိဳးဖြန္တိန္က ဂက္တီစတတ္ တိုက္ပြဲတြင္ က်ခဲ့ၿပီ။ ဂ်ိဳးဖြန္တိန္ အေဖ ေဒါက္တာ ဖြန္တိန္မွာ ဗစ္စဘတ္တြင္ ဝမ္းကိုက္ ေရာဂါျဖင့္ ဆံုးခဲ့သည္။ အဲလက္ႏွင့္ တိုနီတို႔က ဗာဂ်ီးနီးယားတြင္ စစ္တပ္ျဖင့္ ေရာက္ေနသည္။ အေဖႀကီး ေဒါက္တာ ဖြန္တိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရႊီးလား၏ ျမင္းတပ္ျဖင့္ တစ္ေနရာသို႔ ေရာက္ေနသည္။

`ေခါင္းျဖဴ စြယ္က်ိဳးႀကီးက လူငယ္ေတြႏွင့္သာ ၿပိဳင္ေနတာ၊ အသက္က ခုနစ္ဆယ္ ရွိေနၿပီ၊ ဝက္မ်ား အေမြးအမြား

ေပါသလို သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ဒူလာ စြဲေနၿပီ’

ေမေမႀကီးက သူ႕ေယာက်္ား ဘိုးဘိုးႀကီး ေဒါက္တာ ဖြန္တိန္ အတြက္ ဂုဏ္ယူသည္။ စကားလံုးမ်ားက ရင့္သီးသလို

သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားက ေတာက္ေနၾက၏။

`အတၱလန္တာ သတင္းေလး ဘာေလးမ်ား မၾကားဘူးလား၊ စကားလက္တို႔ကေတာ့ ၿမိဳင္သာယာမွာ ဆိုေတာ့ ဘာမွ

မၾကားရဘူး’

စကားလက္က ေမးသည္။ ထံုးစံ အတိုင္း ေမေမႀကီး ေခၽြးမက အတင္း ဝင္ေျပာ၏။



`တို႔လည္း ညည္းတို႔ႏွင့္ ဘာထူးလို႔လဲ ေအ့၊ ယန္ကီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္းက ၿမိဳ႕ကို သိမ္းလိုက္ၿပီ ဆိုတာေလာက္ပဲ၊

ရတာေပါ့’

`ဟင္၊ ခု သိမ္းလုိက္ၿပီတဲ့လား၊ ဒါျဖင့္ ခု တိုက္ပြဲေတြက ဘယ္မွာ ျဖစ္ေနတာတဲ့လဲ’

465



`အမယ္ေလး၊ ဒီေတာထဲ ေတာင္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ မိန္းမ သံုးေယာက္ကို စစ္သတင္း လာေမးလို႔ ဘာသိမွာလဲ ေအ့၊

မရတာ ၾကာလွၿပီ’ ေမေမႀကီးက ဝင္ေျပာသည္။ `ဒါေတာင္ တို႔ဆီက ကပၸလီ တစ္ေယာက္က ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုက ျပန္လာတဲ့ ကပၸလီ တစ္ေယာက္ဆီက တစ္ဆင့္ခံ ၾကားလာရတာ၊ သူ ေျပာတဲ့ အတိုင္းကေတာ့ ယန္ကီေတြက အတၱလန္တာမွာ တပ္ေတြ ျမင္းေတြကို နားထားၾကတယ္တဲ့၊ ဘယ္ေလာက္ မွန္မမွန္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ ဒါေလာက္ကေလး စစ္တိုက္ရတာမ်ား အႀကီးအက်ယ္ လုပ္ၿပီး နားရေသးသတဲ့’ 

`စကားလက္ ၿမိဳင္သာယာ ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီေနာ္၊ ၾကည့္စမ္း တို႔ သိေတာင္ မသိဘူး’ ဆယ္လီက ဝင္ေျပာသည္။

`တို႔ ျမင္းႏွင့္ လာၾကည့္ရင္လည္း အေကာင္းသား၊ ဒါေပမယ့္ကြယ္ အိမ္မွာ ကပၸလီေတြ မရွိေတာ့ အားတယ္လို႔ကို မရွိပါဘူး၊ ဗာဟီရေတြႏွင့္ ဆိုေတာ့ အလည္ သြားခ်ိန္ကို မရပါဘူး၊ တကယ္ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္ မ်ားမ်ား လာသင့္တာေပါ့၊ ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္တို႔ မကၠင္ေတာ့ ယာေတာတို႔ မီး႐ိႈ႕သြားသလို ၿမိဳင္သာယာကိုလည္း မီးမ်ား ႐ိႈ႕သြားေလမလားလို႔လည္း ေတြးမိရဲ႕၊ မင္းတို႔ကေတာ့ မာကြန္ကို ေျပးမွာပဲလို႔လည္း ထင္တာေပါ့၊ ၿမိဳင္သာယာမွာ ရွိမယ္လို႔ကို မထင္ေတာ့ဘူး’

`သိပါဘူးေအ၊ ညည္းတို႔ ကပၸလီေတြ လာၿပီး ၿမိဳင္သာယာတို႔ မကၠင္ေတာ့ ယာေတာတို႔ မီး႐ိႈ႕ေတာ့မယ္လို႔ မ်က္လံုးျပဴး

မ်က္ဆံျပဴးနဲ႔ လာေျပာတာကိုး၊ ဒီေတာ့ မီး႐ိႈ႕ခံရတယ္ပဲ ထင္တာေပါ့’

ေမေမႀကီးက ေျပာ၏။



`ၿပီးေတာ့ တို႔ကလည္း’



ဆယ္လီက ေျပာသည္။



`ေနစမ္းပါေအ၊ စကား ေျပာရင္ အတင္း ဝင္ဝင္ ေျပာတာပဲ’ ႀကီးႀကီးက ဝင္ေျပာသည္။ `သူတို႔က ေျပာေတာ့

ၿမိဳင္သာယာ တစ္ခုလံုး ယန္ကီေတြ ျပည့္ေနတာပဲတဲ့၊ ညည္းတို႔လည္း မာကြန္ကို ေျပးၾကမလို႔တဲ့၊ အဲဒီ ညကေပါ့၊ ၿမိဳင္သာယာဘက္က မီးေတြ လွမ္းျမင္ရတာ၊ နည္းတဲ့ မီးေတာက္ေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီတြင္ အိမ္က ကပၸလီေတြလည္း အကုန္ ထြက္ေျပးၾကေတာ့တာပဲ၊ ဘာေတြ ေလာင္တာလဲ’

`ဝါေတြေလ ႀကီးႀကီး’



`စကားလက္တို႔ ဝါေတြ တစ္သိန္းခြဲဖိုးေလာက္ ပါသြားတယ္’



`အိမ္မပါေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့ေအ’ ေမေမႀကီးက ေမးကို ေတာင္ေဝွးျဖင့္ ေထာက္ထားသည္။ `ဝါဂြမ္း ဆိုတာ

ျပန္စိုက္လို႔ ရတယ္၊ အိမ္ ဆိုတာ ျပန္စိုက္လို႔ မရေတာ့ဘူး၊ ေနပါဦး၊ ညည္းတို႔ ဝါေတြ အားလံုး ဆြတ္ၿပီးကုန္ၿပီလား’

`မၿပီးေသးပါဘူး ေမေမႀကီး’ စကားလက္က ေျဖသည္။ `ဝါခင္းထဲက ဝါကလည္း အကုန္ ပ်က္သေလာက္ပါပဲ၊

က်န္လွရင္ သံုးထုပ္စာေလာက္ က်န္မွာေပါ့၊ ဟုိေခ်ာင္းစပ္က ေအာက္ယာထဲမွာ အေဝးႀကီး၊ ဒါႏွင့္ ဘာသြားလုပ္ေလာက္မွာလဲ၊ ဒါေတာင္ ယာကူလီေတြ ထြက္ေျပးကုန္လို႔ ဝါဆြတ္မယ့္လူ မရွိဘူး’

`ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလေအ၊ ဝါ ဆြတ္မယ့္လူ မရွိရဘူးလို႔ပဲ’ ေမေမႀကီးက ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ ေျပာလိုက္သည္။ `ညည္းတို႔

466

လက္ေတြက ဘာလုပ္ဖို႔ ထားတာတံုး၊ လက္သည္း ခၽြန္ၿပီး အလွ ၾကည့္ဖို႔လား၊ ညီမေတြလည္း ရွိသားႏွင့္’

`စကားလက္ ဘယ္ ဝါဆြတ္တတ္မလဲ ေမေမႀကီးရဲ႕၊ စကားလက္က ေအာက္တန္းစား လူျဖဴေတြလို ဝါဆြတ္ရမွာလား၊

စလက္တာရီတုိ႔လို လုပ္ရမွာလား’

စကားလက္ စိတ္တိုတိုျဖင့္ ေျပာသည္။



`အလိုေတာ္၊ ဘယ္က ေအာက္တန္းစား လူျဖဴ ရမွာလဲ၊ ညည္းတို႔ ကာလ သားသမီးေတြကို ႏုလြန္းတယ္၊

ေျခတစ္လွမ္း ကုေဋ တစ္သန္းဆိုတာ က်ေန တာပဲ၊ ငါ ေျပာမယ္၊ တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖက ကုန္႐ံႈးေတာ့ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒီေတာ့ တို႔ ကိုယ္တိုင္ ယာထဲ ဆင္းၿပီး လုပ္ရတာပဲ၊ ကိုယ္တိုင္ ေပါက္တူး ေပါက္တယ္၊ ကိုယ္တိုင္ ဝါဆြတ္တယ္၊ ေကာင္းေရာင္း ေကာင္းဝယ္ လုပ္တာ ဘာ ရွက္စရာ ရွိသလဲ၊ ဒီလို လုပ္ရင္း ေငြေလး ျခစ္ျခစ္ျခဳတ္ျခဳတ္ စုၿပီးမ ကပၸလီ ကၽြန္ေတြကို ျပန္ဝယ္ႏိုင္တာ၊ တို႔မ်ားေတာ့ မရွက္ေပါင္ေတာ္၊ လုပ္စရာ ရွိရင္ ခုေတာင္ လုပ္လိုက္ ခ်င္ေသး၊ ေအာက္တန္းစား မကလို႔ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ’

`အို၊ အေမကလည္း’ ေခၽြးမက လွမ္းေျပာသည္။ စကားလက္ႏွင့္ သူ႕ ေခၽြးမ ဆယ္လီကိုလည္း အကူအညီ

ေတာင္းသည့္ ဟန္ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္၏။ `ဒါက အေမတို႔ ေခတ္တုန္းကကို၊ ခုေခတ္က ဒီလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေျပာင္းေနၿပီ’

`ဒီမယ္ မေရႊစာ၊ ႐ိုး႐ိုးသားသား အလုပ္ကို လုပ္မယ္ ဆိုရင္ ေခတ္ေျပာင္းတယ္ ဆိုတာေတြ ဘာေတြ ဘယ္ေတာ့မွ

မရွိဘူး၊ မွတ္ထား’ ေမေမႀကီးက လက္မခံ။ `ညည္းတို႔ အေမ မ်က္ႏွာကို ေထာက္ၾကဦး စကားလက္၊ ဘယ့္ႏွယ္ေတာ္ ၾကည့္ပါဦး၊ ႐ိုး႐ိုးသားသား ကိုယ့္ခြန္ ကိုယ့္အားႏွင့္ လုပ္တဲ့ အလုပ္ကို ေအာက္တန္းစား အလုပ္တဲ့၊ ၾကားပဲ ၾကားဖူးေပါင္၊ အာဒမ္က ေျမတူး၍ ဧဝက ဗိုင္းငင္၏ ဆိုတဲ့ သမၼာက်မ္းစာထဲက စာကို ညည္း မၾကားဖူးဘူးလား’

စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားရန္ စကားလက္က ေမးလိုက္သည္။



`ဒါထက္ တာလက္တန္တို႔ မိသားစုႏွင့္ ကားလ္ဗတ္တို႔ မိသားစုေကာ၊ ဘာၾကားေသးလဲ၊ သူတို႔ အိမ္ေတြလည္း မီး႐ိႈ႕

ခံရသလား၊ သူတို႔ေကာ မာကြန္ကို ေျပာင္းၾကမွာေပါ့’

`ယန္ကီေတြက

အဲဒီအထိ

မေရာက္ပါဘူး၊

ေပတစ္ရာ

တစ္ေလွ်ာက္တြင္ပါ၊

ဒါေပမယ့္

ကားလ္ဗတ္တို႔

ယာေတာကိုေတာ့ ေရာက္တယ္၊ ေကာက္ႏွံေတြေရာ ၾကက္ေတြ ဝက္ေတြေရာ ကုန္ပါေရာလား၊ ကပၸလီ ကၽြန္ေတြကလည္း ယန္ကီေတြႏွင့္ လိုက္သြားၾကသတဲ့၊ ၿပီးေတာ့’

ဆယ္လီက ေျပာ၏။ ေမေမႀကီးက ၾကား ဝင္သည္။



`လိုက္မွာေပါ့ေအ့၊ ယန္ကီေတြက ကပၸလီ ကၽြန္ေတြကို ေရႊတြဲလြဲ ေငြတြဲလြဲ ျဖစ္ေစရမယ္။ အဝတ္အစား ေကာင္းေကာင္း

ဝတ္ရမယ္လို႔ ေျပာၿပီး ေခၚသြားတာကိုး၊ တခ်ိဳ႕ ယန္ကီေတြက ဆိုရင္ ကပၸလီေတြကို ျမင္းေပၚေတာင္ တင္ၿပီး ေခၚသြားသတဲ့၊ ၾကာရင္ ယန္ကီေတြႏွင့္ ညားၿပီး ကျပားစပ္ ေပါက္ကေလးေတြ ေမြးကုန္မွာေပါ့’

`အို ေမေမကလည္း’

467



`အမယ္ေလး၊ မွန္တာေျပာတာ ဘာ ရွက္စရာ ရွိသလဲ၊ တို႔ အားလံုး အအိုေတြခ်ည္းပဲ၊ အပ်ိဳကေလး ေတြမွ မဟုတ္ဘဲ၊

ကပၸလီစပ္ေလးေတြ ငါလည္း ျမင္ဖူးပါတယ္’

`ကားလ္ဗတ္တို႔ အိမ္ကို ဘာျဖစ္လို႔ မီး မ႐ိႈ႕တာတဲ့လဲ’



`ကားလ္ဗတ္ရဲ႕ ေနာက္မိန္းမႏွင့္ သူတို႔ ယာေတာက ယန္ကီ စာရင္းဒိုင္ေၾကာင့္ေပါ့’



ႀကီးႀကီးက ေျဖသည္။ ကိတ္ ကားလ္ဗတ္၏ ပထမ မယား ေသသည္မွာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ ႀကီးႀကီးက

ကားလ္ဗတ္၏ ေနာက္မိန္းမကို နာမည္တပ္ ေခၚေလ့ မရွိ။ ကားလ္ဗတ္၏ ေနာက္မိန္းမဟုသာ ေခၚေလ့ ရွိသည္။ သူ႕ မိန္းမက ယန္ကီမ ျဖစ္သည္။

`ကၽြန္မတို႔က ျပည္ေထာင္စုဘက္သားေတြပါလို႔ ႏွာသံေလးႏွင့္ ေျပာမွာေပါ့ေအ’ ေမေမႀကီးက ႏွာသံကေလး

ပါေအာင္ ကားလ္ဗတ္၏ ေနာက္မိန္းမ ယန္ကီမဟန္ တမင္ လုပ္ေျပာသည္။ `ကက္သလင္းက ေျပာေတာ့ အဲဒီ ကားလ္ဗတ္ရဲ႕ ေနာက္မယားႏွင့္ သူ႕ စာရင္းဒိုင္က ယန္ကီတပ္ေတြကို လမ္းထြက္ၿပီး သြားႀကိဳသတဲ့ေတာ္၊ ေသာက္ရွက္ နည္းနည္းမွ မရွိဘူး၊ ေယာက်္ားက ျပည္နယ္ဘက္က ဝင္တိုက္လို႔ က်သြားၿပီ၊ လင္ပါသား ေရးဖို႔က ကက္တီစဘတ္မွာ က်သြားတယ္၊ ကိတ္က ဗာဂ်ီးနီးယားမွာ က်သြားတယ္၊ ဒီ မ်က္ႏွာေတြေတာင္ မေထာက္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ကက္သလင္းက ေျပာတာေပါ့၊ အိမ္ႀကီး မီး႐ိႈ႕ သြားပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိသတဲ့၊ ကိတ္သာ အိမ္ျပန္လာလို႔ ဒီ သတင္းေတြ ၾကားရင္ ရင္ကြဲမွာပဲတဲ့၊ ကားလ္ဗတ္က ယန္ကီမကို ယူတာကိုး၊ ဒီလိုပဲ ျဖစ္မွာေပါ့၊ ယန္ကီမ ဆိုတာ သိကၡာ မရွိ။ ဣေႁႏၵ မရွိ၊ သူတုိ႕ အက်ိဳးေလာက္ သူတို႔ ၾကည့္ၾကတာ၊ ေနစမ္းပါဦး ၿမိဳင္သာယာကို ဘယ္လို မီး႐ိႈ႕သြားတာလဲ စကားလက္’

စကားလက္က ႐ုတ္တရက္ မေျဖ။ စဥ္းစားေနသည္။ ဤအေမးကို ေျဖၿပီးလွ်င္ `ညည္းတို႔ အေဖ အေမေကာ ေနေကာင္း

ၾကရဲ႕လား’ ဟု ေမးေတာ့မည္။ ေမေမ ဆံုးေၾကာင္းကို သူ မေျပာခင္။ မေျပာရက္။ ေမေမႏွင့္ ခင္သည့္ ဤမိန္းမ တစ္သိုက္ေရွ႕တြင္ ေမေမ ဆံုးေၾကာင္းကို ေျပာမိလွ်င္ အနည္းဆံုး ေတြးမိလွ်င္ပင္ ခ်ံဳးပြဲခ်၍ ငိုမိလိမ့္မည္။ သူတို႔ေရွ႕တြင္ စကားလက္ မငိုခ်င္။ မ်က္ရည္ မက်ခ်င္။ စင္စစ္ အိမ္ျပန္ ေရာက္ကတည္းက စကားလက္ စိတ္ရွိလက္ရွိ မငိုရေသး။ ဆည္ေပါက္ကို တစ္ခါ ဖြင့္မိလွ်င္ သူ ခဲခဲကုတ္ကုတ္ စုထားရသည့္ သတၱိကေလးေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့မည္။ ဤသည္ကို စကားလက္ ေကာင္းေကာင္း သိသည္။ စကားလက္သည္ သူတို႔ မ်က္ႏွာမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေမေမ ဆံုးေၾကာင္းကို သူတို႔အား ေျပာမျပလွ်င္လည္း သူ႕ကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ခြင့္လႊတ္ၾကေတာ့မည္ မဟုတ္။ အထူးသျဖင့္ ေမေမႀကီးက ေမေမ့ကို အလြန္ သံေယာဇဥ္ ႀကီးသည္။ ဤနား တစ္ဝိုက္တြင္ ေမေမႀကီးက ေတာ္ေတာ္တန္တန္ သူကို အဖက္မလုပ္။ ေမေမ တစ္ေယာက္ကိုသာ ခင္သည္။

`ဟဲ့ ေမးေနတာ မၾကားဘူးလား၊ ေနေကာင္းၾကရဲ႕လားလို႔ ေမးေနတာ’



ေမေမႀကီးက သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္၍ ေမးသည္။



`ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့၊ စကားလက္က အတၱလန္တာ တိုက္ပြဲ ၿပီးမွ ၿမိဳင္သာယာကို ျပန္ေရာက္လာတာပါ ေမေမႀကီး’

စကားလက္က ခပ္သြက္သြက္ ေျဖသည္။ `စကားလက္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ယန္ကီေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ေဖေဖက ေျပာေတာ့

468

အိမ္ကို မီးမ႐ိႈ႕ပါႏွင့္၊ အိမ္ထဲမွာ ကာရင္းတို႔ ညီအစ္မက အူေရာင္ငန္းဖ်ား ျဖစ္ေနလို႔ ဘယ္ကိုမွ ေရႊ႕လို႔ မရဘူးလို႔ ယန္ကီေတြကို ေျပာတယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ မီးမ႐ိႈ႕ခဲ့ဘူးတဲ့’

`အင္း ယန္ကီေတြ ေကာင္းတာ လုပ္တာ ဒီ တစ္ခါပဲ ၾကားဖူးေသးတယ္’ ယန္ကီတို႔ အေၾကာင္း ေကာင္းသတင္းကို

ၾကားရသည့္ အတြက္ စိတ္မခ်မ္းသာ ျဖစ္ဟန္ျဖင့္ ဆို၏။ `ကေလးမေလးေတြေကာ ေနေကာင္း သြားၾကၿပီလား’

`ဟုတ္ကဲ့၊ ေကာင္းပါၿပီ၊ နည္းနည္း အားနည္းေနတာ တစ္ခုပါပဲ’



စကားလက္က ေျဖသည္။ သူ ေၾကာက္သည့္ ေမးခြန္းက အဘြားႀကီး ႏႈတ္ခမ္းေပၚတြင္ ဝဲေနသည္ကို သတိျပဳမိသျဖင့္

တျခား စကားကို လႊဲ၍ ေျပာသည္။

`စကားလက္ လာတာက ဟို ဟို စားစရာေလး ဘာေလး ရွိရင္ ေခ်းခ်င္လို႔ လာတာ၊ စကားလက္တို႔ ဆီမွာေတာ့

ယန္ကီေတြ ယူသြားလို႔ ဘာမွ မက်န္ရစ္ ေတာ့ဘူး၊ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ ရွိမွပါ၊ နည္းေနရင္ ကိစၥ မရွိပါဘူး ရပါတယ္’

`ေပါ့ကို လွည္းႏွင့္ လႊတ္လိုက္၊ တို႔ ရွိတာေတာ့ တစ္ဝက္ ခြဲ ေပးမယ္၊ ဆန္ရယ္ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ရယ္၊ ၾကက္

နည္းနည္းပါးပါးရယ္’

ေမေမႀကီးက စကားလက္ကို ၾကည့္၍ ေျပာ၏။



`အို မ်ားပါတယ္ ေမေမႀကီးရယ္၊ စကားလက္က နည္းနည္းပါ’



`ယူပါ၊ အိမ္နီးခ်င္း ဆိုတာ မရွိတဲ့ အခါ ဒီလိုပဲ ေဝမွ် စားရတာေပါ့’



`ေက်းဇူး တင္လိုက္တာ ေမေမႀကီးရယ္၊ စကားလက္လည္း ျပန္မွပဲ၊ အိမ္က စိတ္ပူ ေနလိမ့္မယ္’



ေမေမႀကီးက ႐ုတ္တရက္ ထကာ စကားလက္၏ လက္ေမာင္းကို ကိုင္သည္။



`ေဟ့ ညည္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေနရစ္ခဲ့စမ္း၊ ငါ စကားလက္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စကား ေျပာစရာ ရွိတယ္၊ စကားလက္

ေမေမႀကီးကို ေလွကားက တြဲခ် ေပးစမ္း’

ေမေမႀကီးက ေခၽြးမႏွင့္ ေျမးေခၽြးမကို ေနာက္ေဖး ဆင္ဝင္ဘက္သို႔ တြန္းသည္။ ႀကီးႀကီးႏွင့္ ဆယ္လီက စကားလက္ကို

ႏႈတ္ဆက္။ သူတို႔လည္း အလည္ လာဦးမည္ဟု ဆိုသည္။ စကားလက္ကို ေမေမႀကီး မည္သည့္ စကားေတြ ေျပာမည္ကို သိခ်င္ေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ေမေမႀကီးကို ေၾကာက္သျဖင့္ မလိုက္ရဲၾက။ အဘြားႀကီးမ်ား အလြန္ ဇီဇာေၾကာင္သည္ဟု ႀကီးႀကီးက ဆယ္လီကို လွမ္းေျပာၿပီး အပ္ခ်ဳပ္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။

စကားလက္က ျမင္းဇက္ကို ကိုင္ထားသည္။ သူ႕ရင္သည္ ေလးေန၏။



`ကဲ ဆိုစမ္း’ ေမေမႀကီးက သူ႕ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္သည္။ `ၿမိဳင္သာယာက အေျခအေနကို ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ

သိခ်င္တယ္၊ ငါ့ကို ဘာ ဖံုးကြယ္ထားသလဲ၊ မွန္မွန္ ေျပာစမ္း’

469



စကားလက္က ေမေမႀကီး၏ စူးရွ ေတာက္ေျပာင္ဆဲ မ်က္လံုးမ်ားကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ မငိုဘဲ ေျပာႏိုင္ၿပီ။ ေမေမႀကီး

ေရွ႕တြင္ မည္သူမွ် မငိုရဲၾက။ ငိုဆိုမွ ငိုရဲၾကသည္။

`ေမေမ ဆံုးၿပီ’



စကားလက္က တံုးတိႀကီး ေျပာသည္။ သူ႕ လက္ေမာင္းကို ကိုင္ထားသည့္ ေမေမႀကီး၏ လက္က သူ႕ကို

ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္သျဖင့္ စကားလက္ မနည္း ေအာင့္ခံေနရသည္။ ေမေမႀကီး၏ ဝါလဲ့ေသာ မ်က္လံုးမ်ားေပၚမွ အေရတြန္႔မ်ားက တုန္ေနၾကသည္။

`ယန္ကီ သတ္လို႔လား’



`အူေရာင္ငန္းဖ်ားႏွင့္ ဆံုးတာပါ ေမေမႀကီး၊ စကားလက္ အိမ္ျပန္မေရာက္ခင္ တစ္ေန႔က ဆံုးပါတယ္’



`ေတာ္ၿပီ၊ ဒီအေၾကာင္းေတြ သိပ္ေတြး မေနႏွင့္’ ေမေမႀကီးက ခပ္မာမာ ေျပာသည္။ `ညည္း အေဖေကာ’



`ေဖေဖ... ေဖေဖက သိပ္ မေကာင္းဘူး’



`ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ရွင္းရွင္း ေျပာစမ္းပါ၊ မမာ ဘူးလား’



`သိပ္ စိတ္ထိခိုက္ၿပီး ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ၊ ၿပီးေတာ့’



`ငါ့ကို သြယ္ဝိုက္ ေျပာမေနစမ္းပါႏွင့္ ေအ၊ ရွင္းရွင္း ေျပာစမ္းပါ၊ ႐ူးသြားတယ္ မဟုတ္လား’



အမွန္ကို ဤသို႔ တိတိက်က် ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ စကားလက္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။

ေမေမႀကီးက သူ႕ကို စိတ္မေကာင္းဟန္ေတြ မျပသျဖင့္ စကားလက္ ေက်းဇူးတင္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ စကားလက္ ငိုမိလိမ့္မည္။

`ဟုတ္ပါတယ္’ စကားလက္က ခပ္ေလးေလး ေျပာသည္။ `စိတ္ေနာက္ သြားပါတယ္၊ သြားရင္ လာရင္လည္း

နားေဝတိမ္ေတာင္ႏွင့္၊ တစ္ခါတေလ ငူငူႀကီး ထိုင္ေနတာပဲ၊ ဘယ္သူ႕မွ စကား မေျပာဘူး၊ ေမေမ ဆံုးတယ္ ဆိုတာကို သတိရပံု မေပၚဘူး၊ ေမေမ ျပန္လာလိမ့္မယ္ ဆိုၿပီး တစ္ေနကုန္ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္၊ စကားလက္ ေဖေဖ့ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မခ်မ္းသာဘူး၊

စိတ္ကလည္း

သိပ္တုိတာပဲ၊

ကေလးေလး

က်ေနတာပဲ၊

တစ္ေယာက္တည္းထိုင္

နားႀကီးစြင့္ၿပီး

ေမေမ့ ေျခသံကို နားေထာင္ေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဝုန္းခနဲ ထၿပီး ေမေမ့ ေျမပံု ရွိရာကို ဆင္းေျပးေတာ့တာပဲ၊ ျပန္လာေတာ့ ေလးတိေလးကန္၊ မ်က္ရည္ေတြႏွင့္၊ စကားလက္ ညည္း အေမ ေသၿပီ၊ သိရဲ႕လား၊ ညည္း အေမ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့၊ ငိုသံၾကားႏွင့္ ေျပာတယ္၊ သူ အဲဒီလို ေျပာရင္ စကားလက္ ေအာ္ငိုပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ တစ္ခါတေလ က်ေတာ့လည္း တစ္ညလံုး မအိပ္ဘူး၊ ေမေမ့ နာမည္ကို ေခၚၿပီး တတြတ္တြတ္ စကားေတြ ေျပာေနတာပဲ၊ စကားလက္က အိပ္ရာက ထၿပီး ေမေမ ရွိတယ္၊ ေနာက္ေဖးမွာ ကပၸလီ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းလို႔ သြားၾကည့္ေနတယ္လို႔ ညာေျပာရတယ္၊ ဒီလို ေျပာရင္ သူေတာ္ေကာင္းမႀကီးက ဒီေလာက္ လိုက္ ေဆးကု ေပးေနရသလား၊ လူေတြ အားလံုးကို သူ တစ္ေယာက္တည္း ကယ္လို႔ ရမွာတဲ့လား ဆိုၿပီး ေျပာေနျပန္ေရာ၊ ျပန္အိပ္ေအာင္ မနည္း လုပ္ယူရတယ္၊ ကေလးႀကီးလိုပဲ၊ ေဒါက္တာ ဖြန္တိန္ ရွိရင္လည္း

470

အေကာင္းသား၊ ေဖေဖ့ အတြက္ တစ္ခုခု လုပ္ေပး ႏိုင္တာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ မီလာနီ အတြက္လည္း ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ လိုခ်င္တယ္၊ မ်က္ႏွာျမင္ၿပီး ဒီအခ်ိန္ ဆိုရင္ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ဖို႔ ေကာင္းၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ခုထက္ထိ ျပန္မထူဘူး’

`မီလာနီက မ်က္ႏွာျမင္ၿပီလား၊ ညည္းတို႔ဆီမွာလား’



`ဟုတ္ပါတယ္ ေမေမႀကီး’



`မီလာနီက ညည္းႏွင့္ ဘာျဖစ္လို႔ လိုက္လာရတာလဲ၊ သူ႕ အေဒၚႏွင့္ မာကြန္ကို လိုက္မသြားဘူးလား၊ ဟိုမွာ သူ႕

ေဆြမ်ိဳးေတြလည္း ရွိေနတာပဲဥစၥာ၊ ညည္းကလည္း ညည္းေယာက္မေပမယ့္ သူ႕ကို သိပ္ သေဘာမက်ဘူး မဟုတ္လား၊ ကဲ ေျပာစမ္းပါဦး၊ သူက ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီး ၿမိဳင္သာယာကို ပါလာတာလဲ’

`ေျပာရရင္ အရွည္ႀကီးပဲ ေမေမႀကီး၊ အိမ္ထဲ ဝင္ၿပီး ထိုင္ပါလား’



`ရပါတယ္ေအ၊ ငါ ရပ္ႏိုင္ပါတယ္’ ေမေမႀကီးက ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာသည္။ `ဒီျပင္လူေတြေရွ႕ ေျပာရင္ ညည္းကို

သနားေနၾကလိမ့္ဦးမယ္၊ ညည္းကလည္း သူမ်ား သနားတာ ခံခ်င္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ ကဲ ေျပာစမ္း’

စကားလက္က မီလာနီ မ်က္ႏွာျမင္ခါနီး ဆဲဆဲ အတၱလန္တာကို ရန္သူေတြ ဝိုင္းပံုကို ခပ္ေလးေလး ေျပာသည္။

သို႔ရာတြင္ ေမေမႀကီး၏ ေတာက္ပ စူးရွသည့္ မ်က္လံုးေရွ႕တြင္ ေျပာရင္း ေျပာရင္း စကားလက္ စိတ္ပါလာၿပီ။ ခြန္အား ရွိသည့္ စကားလံုး၊ ေၾကာက္ဖြယ္ စကားလံုးမ်ားကို ေတြ႔ေနၿပီ။ မီလာနီ မ်က္ႏွာျမင္သည့္ ေန႔က ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရသည့္ ဒုကၡ သုကၡ။ အထိတ္ထိတ္ အလန္႔လန္႔ ျဖစ္ခဲ့ရျခင္း၊ မီးၾကားထဲက ထြက္ေျပး ခဲ့ရျခင္း၊ ရက္ ဘတ္တလာက ေတာႀကီးျမက္မည္းထဲတြင္ ထားပစ္ခဲ့ျခင္း စသည္တို႔ကို အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္ေတြ႔ ရသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနသည္။ အေမွာင္ထု မည္းမည္း ေတာႀကီးျမက္မည္းထဲတြင္ ထားပစ္ခဲ့ျခင္း စသည္တို႔ကို အသစ္တစ္ဖန္ ျပန္ေတြ႔ ရသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ေနသည္။ အေမွာင္ထု မည္းမည္း ေတာႀကီးထဲတြင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းပံု၊ ရန္သူေလာ မိတ္ေဆြေလာမွ မသိရသည့္ စစ္သားမ်ား၏ မီးပံု စခန္းမ်ားကို ေရွာင္ကြင္းခဲ့ရပံု၊ မကၠင္ေတာ့တို႔ အိမ္တြင္ မီးခိုး ေခါင္းတိုင္ မည္းမည္းႀကီး ႏွစ္တိုင္သာ က်န္ရစ္ခဲ့ပံု၊ လမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ လူေသ အေလာင္းမ်ား၊ ျမင္းေသေကာင္မ်ားကို ေတြ႔ခဲ့ရပံု၊ ဘာမွ် မစားရခဲ့ဘဲ ေတာထဲတြင္ ထမင္း ငတ္ခဲ့ပံု၊ ၿမိဳင္သာယာ မီးထဲ ပါသြား ၿပီေလာဟု တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ခဲ့ရပံုတို႔ကို ေျပာျပ၏။

`အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ေမေမႏွင့္ ေတြ႔ရင္ ေမေမက အားလံုး စီမံသြားၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္သြားမွာပဲ၊

စကားလက္လည္း ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးႀကီးေတြကို ခ်ႏိုင္ ေတာ့မွာပဲလို႔ ထင္ခဲ့တာ၊ လမ္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေတြ႔ရတဲ့ ဒုကၡေတြဟာ ငါ့ ဘဝမွာ အဆိုးဆံုးပဲ၊ ဒိထက္ ဆိုးတဲ့ ဒုကၡေတာ့ ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တာ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ အဆိုးဆံုး ဒုကၡကို ေတြ႔ရေတာ့တာပဲ’

စကားလက္ မ်က္လႊာကို ခ်၍ ေမေမႀကီး၏ စကားကို နားစြင့္ေနသည္။ တိတ္ဆိတ္မႈက အတိုင္းအဆ မရွိ

ရွည္ၾကာသည္။ ေမေမႀကီးသည္ သူ ေျပာခဲ့သည့္ ဒုကၡ သုကၡေတြကို နားမွ လည္ပါ၏ေလာဟု ထင္လိုက္မိသည္။ အတန္ၾကာမွ ေမေမႀကီးက လူအိုသံျဖင့္ စကား ေျပာ၏။ သူ႕အသံက ႏူးည့ံ ၾကင္နာသည္။ ေမေမႀကီး ပါးစပ္မွ ဤမွ် ႏူးညံ့ ၾကင္နာသည့္ အသံကို စကားလက္ မၾကားဖူးေသး။

471



`မိန္းကေလးရယ္၊ ဘဝမွာ အဆိုးဆံုး ဒုကၡကို ေတြ႔လာၿပီ ဆိုရင္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ အဖို႔ မေကာင္းခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊

အဆိုးဆံုးကို ေတြ႔လာၿပီးၿပီ ဆိုရင္ ဒီ မိန္းမဟာ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ကို မေၾကာက္ေတာ့ဘူး၊ မိန္းမ တစ္ေယာက္ဟာ ဘာကိုမွ မေၾကာက္တတ္ရင္လည္း သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ ငါ့ေျမး ေျပာတာေတြ၊ ငါ့ေျမး ၾကံဳခဲ့ရတာေတြကို ေမေမႀကီး နားမလည္ဘူး၊ ကိုယ္ခ်င္း မစာတတ္ဘူးလို႔ ငါ့ေျမးက ထင္ေကာင္း ထင္မယ္၊ ေမေမႀကီး နားလည္ပါတယ္၊ သိပ္ နားလည္တာေပါ့၊ ေမေမႀကီး ငါ့ေျမး အရြယ္တုန္းက မင္း ခံတပ္ လူသတ္ပြဲႀကီး အၿပီး ေခ်ာင္းဆံုႀကီး သူပုန္ ထတယ္၊ အဲဒီ ေခ်ာင္းဆံုႀကီး သူပုန္ႀကီးကို ေမေမႀကီး ၾကံဳခဲ့တာေပါ့’

ေမေမႀကီးက ခပ္တိုးတိုး ေျပာေနသည္။



`အင္း ငါ့ေျမး အရြယ္ေပါ့၊ ခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ ၾကာၿပီ၊ လူ႐ိုင္း သူပုန္ေတြ လာေတာ့ ေမေမႀကီး ခ်ံဳထဲ

ပုန္းေနရတယ္၊ သူပုန္ေတြက ေမေမႀကီးတို႔ အိမ္ကို မီး႐ိႈ႕၊ ေမေမႀကီး အစ္ကိုေတြႏွင့္ အစ္မေတြကို ေခါင္းျဖတ္ သတ္တာေတြကို ခ်ံဳထဲက ျမင္ေနရတယ္၊ အိမ္မီးေတာက္ေတြရဲ႕ အလင္းေရာင္ထဲမွာ ခ်ံဳထဲ ပုန္းေနတဲ့ ငါ့ကိုမ်ား ျမင္သြားမလားႏွင့္ ဘုရား တေနရတယ္၊ သူတို႔က အေမ့ကို ဆြဲထုတ္လာၿပီး သတ္ပစ္လိုက္ၾကေတာ့ ေမေမႀကီးႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ ေဝးလို႔လဲ၊ အလြန္ဆံုး ရွိရင္ ဝါး ႏွစ္႐ိုက္ေလာက္ပဲ ေဝးမွာေပါ့၊ လူနီ႐ိုင္းႀကီးက သူ႕ ပုဆိန္ႀကီးႏွင့္ ေမေမ့ ေခါင္းခြံကို ခြဲလိုက္တာကြယ္၊ တခြမ္းခြမ္း ျမည္ေနတဲ့ အသံႀကီးကို ဒီအတိုင္း ၾကားရတယ္၊ ေမေမႀကီးကို အေမက အခ်စ္ဆံုး၊ ကိုယ့္ အေမကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္တာ ဒီအတိုင္း ျမင္ေန ရတယ္၊ မနက္လည္း လင္းေရာ ခ်ံဳထဲက အသာထြက္ၿပီး အနီးဆံုး ရြာစုကေလး တစ္စု အေရာက္ သြားရတယ္၊ အနီးဆံုး ဆိုေပမယ့္ ခရီး တစ္ေသာင္း ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေဝးတယ္၊ သံုးရက္လံုးလံုး ကိုင္းေတာႀကီးေတြျဖတ္ လူနီ႐ိုင္း ေတာထဲ ျဖတ္ရတယ္၊ ဟိုေရာက္ေတာ့ စကားလည္း မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ လူေတြကေတာ့ ေမေမႀကီး ႐ူးသြားၿပီလို႔ ထင္ၾကတာေပါ့၊ အဲဒီ ရြာစုေလး ေရာက္ေတာ့ ညည္းတို႔ ေဖေဖႀကီး ေဒါက္တာ ဖြန္တိန္ႏွင့္ ေတြ႔တာေပါ့၊ သူက ေမေမႀကီးကို ေဆး ကုေပးတယ္၊ အင္း ခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ ရွိသြားၿပီ၊ အဲဒီ ကတည္းက ေမေမႀကီး ဘာကိုမွ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး၊ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း မေၾကာက္ေတာ့ဘူး၊ ေမေမႀကီး အဆိုးဆံုးကို ေတြ႔ခဲ့ရၿပီးၿပီေလ၊ ေလာကမွာ မေၾကာက္တတ္ရင္ သိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ မေၾကာက္တတ္တဲ့ အတြက္ ဒုကၡ ေရာက္ေပါင္းလည္း မ်ားလွၿပီ၊ စိတ္ဆင္းရဲ ခဲ့ရေပါင္းလည္း မ်ားလွၿပီ၊ မိန္းမ ဆိုတာ ေၾကာက္တတ္ရတယ္၊ ထိတ္လန္႔တတ္ရတယ္၊ အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္ ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းေပးခဲ့တယ္၊ မေၾကာက္တတ္တဲ့ မိန္းမ၊ မလန္႔တတ္တဲ့ မိန္းမဟာ သဘာဝ မက်ေတာ့ဘူး၊ တစ္ခုေတာ့ ငါ့ေျမးကို ေမေမႀကီး ေျပာမယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ အားလံုး ဘယ္အရာကိုမွ မေၾကာက္ဘူး ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစႏွင့္၊ ေၾကာက္စရာ တစ္ခုခုေတာ့ ခ်န္ထား၊ ခ်စ္စရာ တစ္ခုခုကို ခ်န္ထားသလိုေပါ့’

ေမေမႀကီး၏

အသံသည္

တိမ္ဝင္သြား၏။

သူ႕

မ်က္လံုးမ်ားက

လြန္ခဲ့သည့္

ရာစုႏွစ္

တစ္ဝက္ကို

ျပန္ေငးၾကည့္ေနသည့္ႏွယ္ ရွိသည္။ မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္လ်က္။ စကားလက္က မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ လႈပ္ရွားလိုက္သည္။ ေမေမႀကီးသည္ သူ႕ကို နားလည္ လိမ့္မည္။ သူ႕ ျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းရန္ လမ္းျပလိမ့္မည္ဟု စကားလက္ ထင္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ လူအိုတို႔ ထံုးစံ ေမေမႀကီးသည္ သူ မေမြးခင္က အေၾကာင္းမ်ား၊ သူ စိတ္ဝင္စားျခင္း မရွိေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာေနပါ ပေကာ။ ေမေမႀကီးကို သူ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပန္ မေျပာခဲ့လွ်င္ အေကာင္းသားဟုပင္ စကားလက္ ေနာင္တ ရမိသည္။

472



`ကဲ မိန္းကေလး၊ အိမ္ျပန္ေတာ့၊ အိမ္က စိတ္ပူ ေနလိမ့္မယ္’ ေမေမႀကီးက ႐ုတ္တရက္ ေျပာ၏။ `ညေနက်ရင္

ေပါ့ကို လွည္းႏွင့္ လႊတ္လိုက္၊ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးေတြ က်သြားၿပီလို႔ေတာ့ မထင္ႏွင့္ေနာ္၊ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုး ဆိုတာ ပခံုးေပၚ ေရာက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ခ်လို႔ မရေတာ့ဘူး’

ေတာင္ပိုင္းေႏြသည္

တျဖည္းျဖည္း

ေရာက္လာ၏။

ၿမိဳင္သာယာမွ

ေန႔မ်ားသည္လည္း

ပူေႏြး၍

ေတာက္ပ

ေနၾကသည္။ အဆိုးဆံုးကို ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ ေျခက်င္ မသြားရေတာ့ဘဲ ျမင္းျဖင့္ သြားႏိုင္ၿပီ။ ပေလာပီနံဥ၊ စားေတာ္ပဲေျခာက္ႏွင့္ ပန္းသီးေျခာက္ကိုခ်ည္း မစားရေတာ့။ နံနက္စာ အတြက္ ၾကက္ဥေၾကာ္၊ ညစာ အတြက္ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ကေလး အစ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စားႏိုင္ၿပီ။ အခါႀကီး ရက္ႀကီးမ်ားတြင္ ၾကက္ကေလး ေၾကာ္ကေလး အစ စားႏုိင္ေနၿပီ။ ကိုင္းေတာထဲမွ ဝက္မႀကီးကို ျပန္ေတြ႔သျဖင့္ ဝက္မႀကီးႏွင့္ ဝက္ကေလးမ်ား သူတို႔ ေနခဲ့သည့္ ဝက္ျခံေလးထဲတြင္ လူးႏိုင္ေနၿပီ။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဝက္ျမည္သံေတြ ဆူညံေနသျဖင့္ တစ္အိမ္လံုး ညံေနသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ထို အသံမ်ားသည္ သူတို႔နားတြင္ သာယာ နာေပ်ာ္ဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ စကားလက္တို႔ အဖို႔ ဝက္သား လိႈင္လိႈင္ စားရၿပီ။ ကပၸလီမ်ား အဖို႔လည္း ဝက္ကလီစာဟင္း ေကာင္းေကာင္း စားႏိုင္ၿပီ။ ေဆာင္းတြင္း အတြက္ ရိကၡာ ဖူလံု ေသာင္သာ ေနၿပီ။

ဖြန္တိန္တို႔ ေရြးႀကီးပင္စု ယာေတာသို႔ စကားလက္ ေရာက္သြားျခင္းသည္ သူ ထင္သည္ထက္ အက်ိဳး ရွိေန၏။

စိတ္ဓာတ္ တက္ေစ၏။ သူ႕တြင္ အိမ္နီးခ်င္း ေကာင္းေတြ ရွိေသးသည္။ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္းေတြ ရွိေသးသည္ဟူေသာ အသိသည္ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ေရာက္ကတည္းက ခံစားခဲ့ရသည့္ အထီးက်န္ ျဖစ္မႈ၊ ဆံုး႐ံႈးမႈ တို႔ကို ပေပ်ာက္သြားေစသည္။ ယန္ကီ စစ္ေၾကာင္းမွ လြတ္ခဲ့သည့္ ဖြန္တိန္ မိသားစုႏွင့္ တာလက္တန္ မိသားစုသည္ သူတို႔ ရွိစုမဲ့စုကေလးမ်ားကို ခြဲေဝ မွ်တ ေပးၾက ရွာ၏။ အိမ္နီးခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ဤသို႔ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းမွာ သူတို႔ နယ္တစ္ဝိုက္က ထံုးစံ ျဖစ္သည္။ စကားလက္က ပိုက္ဆံ ေပးသည့္တိုင္ လက္မခံ။ ၿမိဳင္သာယာ နဂို အေျခအေနသို႔ ျပန္ေရာက္ပါက ထိုပစၥည္းမ်ားကို ဆပ္ခ်င္လွ်င္ ဆပ္ႏိုင္သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ပိုက္ဆံကိုမူ လက္မခံၾက။

စကားလက္တြင္ တစ္အိမ္ေထာင္စာ ရိကၡာ ရွိေနၿပီ။ ျမင္းတစ္ေကာင္ ရၿပီ။ ယန္ကီ စစ္ေျပးထံမွ ရလိုက္သည့္

လက္ဝတ္လက္စား အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေငြအခ်ိဳ႕ ရွိေနၿပီ။ အဝတ္အစား တစ္မည္သာ က်န္ေတာ့သည္။ ေတာင္ပိုင္းသို႔ ေပါ့ကို လႊတ္၍ အဝတ္အစားကေလး ဘာေလး ဝယ္ခိုူင္းလွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ လမ္းတြင္ ယန္ကီမ်ားကေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ျပည္နယ္ တပ္မ်ားကေသာ္ လည္းေကာင္း ျမင္းကို သိမ္းလိုက္လွ်င္ ဒုကၡ။ ထို႔ေၾကာင့္ မလႊတ္ရဲ။ မည္သို႔ဆိုေစ သူ႕တြင္ အဝတ္အစား ဝယ္ရန္ ပိုက္ဆံ ရွိၿပီ။ ခရီးသြားရန္ ျမင္းႏွင့္လွည္း ရွိၿပီ။ ဟုတ္သည္။ အဆိုးဆံုးကို ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။

နံနက္ အိပ္ရာက ထ၍ ျပာလဲ့သည့္ ေကာင္းကင္ႀကီးႏွင့္ ပူေႏြးသည့္ ေနေရာင္ျခည္တို႔ကို ေတြ႔တိုင္း ဘုရားသခင္ကို

စကားလက္ ေက်းဇူးတင္သည္။ ဤသို႔ ရာသီဥတု ေကာင္းေနလွ်င္ အေႏြးထည္ ဝယ္ဖို႔ ကိစၥကို ေခါင္း႐ႈပ္ခံစရာ မလိုေတာ့။ ရာသီဥတု သာယာလွ်င္ ဝါလည္း ဆြတ္ႏိုင္သည္။ ဝါလည္း ဖတ္ႏိုင္သည္။ ယခု ဆိုလွ်င္ ဝါဂြမ္းက သူႏွင့္ ေပါ့ ထင္သည္ထက္ အထြက္ ေကာင္းသည္။ အထုပ္ ေလးထုပ္ေလာက္ေတာ့ ရလိမ့္မည္။ သစ္လံုး ဂိုေဒါင္ကေလးေတြ အျပည့္ေလာက္ ရမည္။

ေမေမႀကီး ဖြန္တိန္က ေျပာသည့္တိုင္ စကားလက္သည္ သူ ကိုယ္တိုင္ ဝါဆြတ္ရန္ကိုမူ စိတ္ကူးထည့္ျခင္း မျပဳ။

ၿမိဳင္သာယာ၏ အရွင္သခင္မ ျဖစ္သည့္ စကားလက္ အိုဟာရာသည္ ဝါခင္းထဲတြင္ ဆင္း၍ အလုပ္ လုပ္ရသည္ ဆိုသည္မွာ မၾကံေကာင္း မစည္ေကာင္းသည့္ အလုပ္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္၏။ စလက္တာရီတို႔ မိသားစုလို ေအာက္တန္း က်သူမ်ားႏွင့္

473

တစ္တန္းတည္း အျဖစ္ မခံႏိုင္။ ဝါခင္း လုပ္ငန္းမ်ားကို ကပၸလီမ်ားက လုပ္ရမည္။ သူႏွင့္ နာလန္ထစ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္က အိမ္မႈ ကိစၥေတြကို လုပ္မည္ဟု စကားလက္ စိတ္ကူးခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ လက္ေတြ႔ စီမံၾကည့္ေသာ အခါ၌ ဇာတ္ႀကီးသည့္ ေနရာတြင္ သူကပင္ လိုက္မမီသည့္ ကပၸလီမ်ားကို ေတြ႔ေနရသည္။ ေပါ့၊ ႀကီးေဒၚႏွင့္ ပရဇၨီတို႔သည္ ဝါခင္းထဲသို႔ ဆင္း၍ မလုပ္ႏိုင္ဟု အေက်ာက္အကန္ ေျပာေနၾကသည္။ သူတို႔ အမ်ိဳးက ယာကူလီ ကပၸလီမ်ိဳး မဟုတ္ဟု ဆိုၾကသည္။ ႀကီးေဒၚကမူ ယာထဲ ဆင္းလုပ္ဖို႔ မေျပာႏွင့္၊ သူ႕ တစ္သက္တြင္ အိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္း၍ပင္ အလုပ္ မလုပ္စဖူးဟု အျပင္းအထန္ ေျပာသည္။ သူသည္ အေစခံ တန္းလ်ားတြင္ ေမြးသူ မဟုတ္ဘဲ ေမေမတို႔ အိပ္ရာ ေျခရင္းတြင္ ေကာက္႐ိုး ေမြ႔ရာျဖင့္ အိပ္ခဲ့သူ ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ေျပာ၏။ ဒစ္လစီ တစ္ေယာက္ကသာလွ်င္ ဘာမွ် မေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနရင္း သူ႕သမီး ပရဇၨီကို မ်က္လံုး ျပဴး၍ ၾကည့္ေနတတ္သည္။

စကားလက္က သူတို႔ ကန္႔ကြက္ခ်က္မ်ားကို လက္မခံ။ ဝါခင္းထဲသို႔ အတင္း ဆင္းေစသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေပါ့ႏွင့္

ႀကီးေဒၚတို႔ လုပ္ပံုက အလုပ္ မတြင္။ စကားကလည္း အလြန္ ေၾကးမ်ားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႀကီးေဒၚကို မီးဖိုေဆာင္သို႔ ျပန္ပုိ႔လိုက္ရသည္။ ေပါ့ကို ေတာသို႔ ထင္းေခြ လႊတ္ျခင္း၊ ယုန္ ေထာင္ခိုင္းျခင္း၊ ေစြ႔ ေထာင္ျခင္း၊ ေခ်ာင္းထဲတြင္ ပိုက္ခ်ျခင္း စသည့္ အလုပ္တို႔ကို အလုပ္ ခိုင္းသည္။ ဝါ ဆြတ္ျခင္းမွာ ေပါ့၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိခုိက္ေစသည္။ သို႔ရာတြင္ ေတာလိုက္ျခင္း၊ ငါးမွ်ားျခင္းမွာ တစ္ကိစၥ ျဖစ္သည္။

စကားလက္က ညီမ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မီလာနီ ကိုလည္း ဝါ ဆြတ္ခိုင္းသည္။ သို႔ရာတြင္ ထင္သေလာက္ ခရီး မေပါက္။

မီလာနီက ဝါ ေကာင္းေကာင္း ဆြတ္တတ္သည္။ ျမန္လည္း ျမန္သည္။ ေနပူစပ္ခါးႀကီးထဲတြင္ စိတ္ပါလက္ပါ တစ္နာရီ ၾကာေအာင္ ဝါ ဆြတ္သည္။ ေနပူရွိန္ေၾကာင့္ မူးေမ့ လဲက်သြားသျဖင့္ တစ္ပတ္ေလာက္ အိပ္ရာထဲတြင္ ေနလိုက္ရေသးသည္။ ဆီြလင္ကမူ သူ႕ကို ဝါ ဆြတ္ခိုင္းရမည္ေလာဟု တစူစူ တေဆာင့္ေဆာင့္။ မ်က္ရည္ လည္ရြဲျဖင့္ လိုက္လာသည္။ မူးေမ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္သည္။ စကားလက္က အရြဲ႕တိုက္ကာ ဘူးေျခာက္ထဲက ေရေတြျဖင့္ မ်က္ႏွာကို ေလာင္းသည့္အခါ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ စိတ္ဆိုးသည့္ႏွယ္ တခြီးခြီးျဖင့္ သတိျပန္ရလာသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္မူ ဆီြလင္က ေျပာင္ေျပာင္ ျငင္းသည္။

`ကပၸလီေတြလို ဝါခင္းထဲမွာ ငါ မလုပ္ႏိုင္ဘူး မႀကီး၊ ငါ့ကို ဒီလို မခိုင္းႏွင့္၊ တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားရင္ ဘယ္လို

ေျပာမလဲ၊ ဖရင့္၊ ဖရင့္ သိရင္ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္မလဲ၊ ငါတို႔ကို ေမေမ မရွိလို႔ နင္ ဒီေလာက္ ရက္ရက္စက္စက္ ခိုင္းေနတာ၊ ေမေမမ်ား သိရင္’

`ေဟ့ ဆီြလင္၊ နင္ ေနာက္တစ္ခါ ေမေမ့ကို တိုင္တည္ရဲ တိုင္တည္စမ္း’ စကားလက္က ေအာ္သည္။ `ပါးက်ိဳးေအာင္

႐ိုက္ပစ္မယ္ သိလား၊ ေမေမဟာ ဒီ ဝါခင္းထဲမွာ ကပၸလီေတြ ထက္ေတာင္ အလုပ္ လုပ္ႏိုင္ ေသးတယ္၊ ဒါကို နင္လည္း သိတယ္၊ နင္သာ ဟန္မ်ား ေနတာ’

`ေမေမက ဘယ္က လာၿပီး ဝါခင္းထဲ ဆင္း အလုပ္ လုပ္ဖူးလို႔လဲ၊ ငါ့ကိုေတာ့ အတင္း ခိုင္းလို႔ မရဘူး မွတ္ထား၊

ေဖေဖ့ကို တိုင္ေျပာမယ္၊ ေဖေဖ သိရင္ နင့္ ဆူမွာ’

`ေဟ့ ဒီမွာ၊ ေဖေဖ သူ႕ဘာသာသူ ေနေပ့ေစ ေနာ္၊ စိတ္ညစ္ေအာင္ အလကား ေလွ်ာက္ေျပာမေနႏွင့္’



စကားလက္ စိတ္တိုလာသည္။ သူ႕ ညီမကိုလည္း စိတ္တိုသည္။ ေဖေဖ့ကိုလည္း ေၾကာက္သည္။

474



`မလတ္ရယ္ ငါ ကူလုပ္ပါ့မယ္’ ကာရင္းက ခ်ိဳသာစြာ ေျပာ၏။ `မလတ္ အတြက္ေရာ ညီမေလး အတြက္ေရာ

ႏွစ္ေယာက္စာ လုပ္ေပးမယ္ေလ မႀကီး၊ မလတ္က သိပ္ ေနမေကာင္းေသးဘူး မဟုတ္လား၊ ေနပူထဲမွာ ဒီေလာက္ ၾကာၾကာ ထြက္ေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္ ပါ့မလဲ’

စကားလက္က စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္ ညီမေထြး ကာရင္းကို ၾကည့္သည္။ ကာရင္းက ႏုႏုနယ္နယ္။ ေႏြဦးေပါက္

ေလအေဝွ႔တြင္ ျပန္႔က်ဲေနတတ္သည့္ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားလို ႏူးညံ့ေနသည္။ သူ႕ အသားက ပန္းႏုေရာင္ လႊမ္းေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုမူ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ ပန္းႏုေရာင္ မေတာက္ေတာ့၊ ျဖဴေရာ္လ်က္ ရွိ၏။ သူ႕မ်က္ႏွာ ခ်ိဳခ်ိဳေလးသည္ မႈန္ေငးေငး ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သတိ ျပန္ရလာ၍ ေမေမ ဆံုးၿပီဟု သိရ ကတည္းက စကားလည္း သိပ္မေျပာေတာ့။ ခပ္မႈိင္မိႈင္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သူ ျပန္၍ နာလန္ထသည့္ အခါတြင္ ေမေမလည္း မရွိေတာ့။ မမႀကီး စကားလက္လည္း တကယ့္ မိန္းမၾကမ္းႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ေခတ္ႀကီးကလည္း ေျပာင္းေနၿပီ။ ယခင္ကလို ေအးေအးေဆးေဆး ေန၍ မရေတာ့။ လက္လႈပ္ ေျခလႈပ္မွ ထမင္း တစ္နပ္ကို အႏိုင္ႏိုင္ စားရသည့္ ဘဝ။ ဤ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို ေတြ႔ရၿပီး ကတည္းက ကာရင္းသည္ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ကာရင္းက ႏုႏုနယ္နယ္။ သူ႕ သဘာဝက အေျပာင္းအလဲကို မခံႏိုင္။ ကမာၻႀကီး မည္သို႔ ျဖစ္ေနသည္ကို သူ သေဘာမေပါက္။ အိပ္ေပ်ာ္ရင္း ေယာင္ယမ္း လမ္းေလွ်ာက္သူကဲ့သို႔ ၿမိဳင္သာယာတြင္ အႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြားကာ ခိုင္းသမွ်ကို မညည္းမၫူ လုပ္သည္။ သူ႕ ၾကည့္ရသည္က ပါးပါးလွပ္လွပ္။ သို႔ရာတြင္ ခိုင္းသမွ်ကို လုပ္သည္။ အႀကီး စကားကို နားေထာင္သည္။ တာဝန္ သိသည္။ စကားလက္က ခိုင္းစရာ မရွိ၍ အားေနလွ်င္ အၿငိမ္မေန။ ပုတီးကို ေကာက္ကိုင္ကာ ပုတီး စိပ္ေနတတ္သည္။ ႏႈတ္ခမ္း တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ေမေမ့ အတြက္၊ ဘရင့္ တာလက္တန္ အတြက္ ေမတၱာပို႔ အမွ် ေဝေန တတ္သည္။ ဘရင့္ က်ဆံုးျခင္း အတြက္ ကာရင္း တစ္ေယာက္ မည္မွ် စိတ္ထိခိုက္ေၾကာင္း၊ ထိုဒဏ္ရာသည္ မည္သည့္ အခါမွ် မက်က္ေတာ့ေၾကာင္းကိုမူ စကားလက္ နားမလည္။ စကားလက္ အဖို႔၌ ကာရင္းသည္ တကယ့္ ကေလးေလးဟုသာ ထင္ေနသည္။ အခ်စ္ အေၾကာင္းကို နားမလည္ေသးသည့္ အရြယ္ဟု ထင္ေနေသးသည္။

စကားလက္သည္ ဝါပင္တန္းမ်ား အၾကားတြင္ ရပ္ေနသည္။ ေနက က်ဲက်ဲေတာက္ ပူေနသည္။ အျမဲတမ္း

တကုန္းကုန္း လုပ္ေနရသျဖင့္ ခါးလည္း ေညာင္းလွၿပီ။ ဝါဖတ္ရသျဖင့္ လက္ေတြလည္း ၾကမ္းလွၿပီ။ ဆြီလင္၏ ခြန္အားမ်ိဳးႏွင့္ ကာရင္း၏ စိတ္သေဘာမ်ိဳးတို႔ ေပါင္းထားသည့္ ညီမေလး တစ္ေယာက္ကို ရလွ်င္ ေကာင္းေလစြဟု ေတာင့္တမိသည္။ ကာရင္းက ဝါဆြတ္လွ်င္ ေစ့စပ္ ေသခ်ာသည္။ စိတ္ပါလက္ပါ ဆြတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္နာရီေလာက္ လုပ္မိလွ်င္ ကာရင္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာရင္းကိုလည္း ၾကာၾကာ မခိုင္းရဲ။ အိမ္သို႔ ျပန္လႊတ္ရသည္။

ဝါခင္းထဲတြင္ သူ၊ ဒစ္လစီႏွင့္ ပရဇၨီတို႔ သံုးေယာက္သာ က်န္ခဲ့သည္။ ပရဇၨီက ပ်င္းသည္။ ခါးနာလွခ်ည့္၊ ေျခေထာက္

နာလွခ်ည့္ဟု တစ္လွည့္စီ ညည္းသည္။ ၾကာေသာ္ သူ႕ အေမ ဒစ္လစီပင္ စိတ္မရွည္ေတာ့။ ဝါကိုင္း တစ္ကိုင္းကို ခ်ိဳးကာ တရႊမ္းရႊမ္း ႐ိုက္သည္။ ဤသို႔ တုတ္စာ ေကၽြးၿပီးမွသာ ပရဇၨီ ေကာင္းေကာင္း အလုပ္ လုပ္ေတာ့သည္။ သူ႕အေမႏွင့္ နီးရာတြင္ မေနေတာ့။

ဒစ္လစီကမူ စက္တစ္ခုလို မနားမေန အလုပ္လုပ္သည္။ စကားလည္း မေျပာလွ။ ဝါအိတ္ကို ပခံုးတြင္ လြယ္ထားသျဖင့္

ေက်ာေတြ၊ ခါးေတြ ေတာင့္ေနသည့္ စကားလက္ကပင္ ဒစ္လစီသည္ ေရႊကိုယ္ေလး တမွ် အဖိုးတန္သည္ဟု ထင္မိသည္။

`ေခတ္ ေကာင္းလာရင္ေတာ့ ဒစ္လစီ အလုပ္လုပ္တာေတြကို မေမ့ပါဘူး၊ ဒစ္လစီ ေက်းဇူး အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္’

475



စကားလက္က ေျပာ၏။ ေၾကး႐ုပ္တုႀကီးလို ေတာင့္တင္းသည့္ ဒစ္လစီသည္ အျခား ကပၸလီမ်ားကဲ့သို႔ ဘဝင္လည္း

မျမင့္၊  ေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ ျပံဳးၿဖီးၿဖီးလည္း မလုပ္၊ စကားလက္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ `သခင္ႀကီးႏွင့္ သခင္မ ေက်းဇူး ကၽြန္မ ေပၚမွာ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္၊ က်ဳပ္ သမီးေလးကို သခင္ႀကီး ဝယ္လာလို႔ သားအမိ အတူေနရတာ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး၊ က်ဳပ္တို႔ ကပၸလီမ်ိဳးက သူမ်ား ေက်းဇူးကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး၊ က်ဳပ္ ပရဇၨီ အတြက္ စိတ္ညစ္တယ္၊ ေကာင္မေလးက မလိမၼာဘူး၊ သူ႕ အေဖလိုပဲ၊ သူ႕အေဖလည္း ဒီလိုပဲ’ ဟု တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာတတ္သည္။

ဝါဆြတ္ရသည္က ပင္ပန္းသည္။ အကူအညီလည္း မရ။ သို႔တိုင္ေအာင္ ဝါခင္းထဲက ဝါေတြ က်ီထဲ ေရာက္သည္ကို

ျမင္သည့္ အခါတြင္ စကားလက္ အားတက္သည္။ မည္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ မသိ။ ဝါဂြမ္းပံုႀကီးကို ျမင္ရလွ်င္ တစ္မ်ိဳး အားရွိသည္။ အားရသည္။

ၿမိဳင္သာယာ ႀကီးပြားလာျခင္းမွာ ဝါဂြမ္းေၾကာင့္ မဟုတ္ေလာ။ ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္ တစ္ခုလံုး ခ်မ္းသာ လာျခင္းမွာ

ဝါဂြမ္းေၾကာင့္ မဟုတ္ေလာ။ ယခုလည္း ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္မ်ားႏွင့္ ၿမိဳင္သာယာသည္ ဤေျမဆီရဲရဲမွ ေခတ္သစ္ တစ္ခုကို တည္ေဆာက္ရဦးမည္ဟု ေတာင္ပိုင္းသူ ျဖစ္သည့္ စကားလက္ ယံုၾကည္သည္။

စင္စစ္ သူ ရသည့္ ဝါကေလးက ဘာမွ် မျဖစ္ေလာက္။ သို႔တိုင္ေအာင္ စကားလက္အဖို႔မူ နည္းသည့္ အေရအတြက္

မဟုတ္။ ျပည္နယ္ ေငြစကၠဴႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ္ေလး တန္သည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ ျပည္နယ္ ပိုက္ဆံကေလးကို သံုးကာ ယန္ကီ စစ္ေျပးထံမွ ရလိုက္သည့္ ျပည္ေထာင္စု ေငြစကၠဴႏွင့္ ေရႊကေလးမ်ားကို သိမ္းထားႏိုင္သည္။ ေနာက္ဆိုလွ်င္ ေခၽြးတပ္ထဲ ပါသြားသည့္ ကိုဆန္ႀကီးႏွင့္ အျခား ယာကူလီမ်ားကို ျပန္ေပးရန္ ျပည္နယ္ အစိုးရထံ ေလွ်ာက္ရဦးမည္။ ျပည္နယ္ အစိုးရ ျပန္မလႊတ္ေသးလွ်င္ ရွိသည့္ ျပည္ေထာင္စု ေငြစကၠဴျဖင့္ လယ္ကူလီ ငွားမည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။ ေနာက္ႏွစ္ ေႏြတြင္ ဝါကို ထို႔ထက္ တုိး၍ စိုက္မည္။ ထို႔ထက္ ထို႔ထက္ တိုး၍ စိုက္မည္။

စကားလက္ ခါးဆန္႔ကာ ညိဳဝါေရာင္ သမ္းစ ျပဳေနသည့္ ေႏြေႏွာင္း ဝါခင္းမ်ားကို လွမ္းၾကည့္၏။ ေနာက္တစ္ႏွစ္

ဆိုလွ်င္ ဤဝါခင္းမ်ားသည္ စိမ္းေနေတာ့မည္။

ဟုတ္သည္။

ေနာက္တစ္ေႏြ၊

ေနာက္တစ္ေႏြ

ဆိုလွ်င္

ျပည္တြင္းစစ္လည္း

ၿပီးေလာက္ၿပီ။

ေခတ္လည္း

ေကာင္းေလာက္ၿပီ။ ျပည္နယ္ အစိုးရ ႐ံႈးသည္ ျဖစ္ေစ ႏိုင္သည္ ျဖစ္ေစ အေျခအေန ျပန္ေကာင္းေတာ့မည္။ ယခုလို ကၽြဲႏွစ္ေကာင္ စပ္ၾကား ေရာက္ရသည့္ ေျမဇာပင္ ဘဝႏွင့္ စာလွ်င္ ေတာ္ဦးမည္။ ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးလွ်င္ ေတာင္ယာ လုပ္ျခင္းသည္ စင္ၾကယ္သည့္ လုပ္ငန္း ျဖစ္သည္။ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ျမန္ျမန္ ၿပီးပါေစေတာ့။ ကိုယ့္ယာ ကုိယ္စိုက္၍ ကိုယ့္ေကာက္ႏွံကို ေအးေအး ရိတ္ပါရေစေတာ့။

ယခု ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိၿပီ။ ျပည္တြင္းစစ္သည္ အျမဲတမ္း မျဖစ္ႏိုင္။



ယခု သူ႕တြင္ ဝါရွိၿပီ။ စားစရာ ရွိၿပီ။ ေငြကေလး အနည္းအက်ဥ္း ရွိၿပီ။



ဟုတ္သည္။ အဆိုးဆံုးကို ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။

476

၂၇



ႏုိဝင္ဘာလ မြန္းတည့္ တစ္ေန႔၌ သူတို႔အားလံုး ထမင္းစားပြဲတြင္ ထုိင္ေနၾကသည္။ ေျပာင္းဆန္မႈန္႔၊ ဆီးသီးႏွင့္

ၾကံသကာရည္တို႔ျဖင့္ လုပ္ထားသည့္ ဆီးယိုကို ျမည္းရင္း ထမင္းဝုိင္းကို လက္စသတ္ေနၾက၏။ ေလက ေအးေနသည္။ ယခုႏွစ္ ပထမဆံုး အေအးဓာတ္ ဝင္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေပါ့က စကားလက္၏ ကုလားထုိင္ေနာက္တြင္ ရပ္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္ကာ ‘ဝက္ ေပၚခ်ိန္ေတာ့ နီးၿပီ မေလးေရ’ ဟု ဝမ္းသာအားရ ေျပာေနသည္။

‘ဘာလဲ အဘိုးႀကီး၊ ဝက္ ကလီစာ ျမည္းခ်င္လွၿပီလား၊ ဟုတ္လား’ စကားလက္က ေမးသည္။ ‘ဟုတ္တာေပါ့၊

ကၽြန္မတို႔လည္း ဝက္သားေျခာက္ က်ပ္တင္ခ်ည္းပဲ စားလာရတာ၊ မၾကာခင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စားရေတာ့မယ္၊ ဒီဥတုမ်ိဳး ဆက္ရွိေနရင္ေတာ့’

မီလာနီက ပါးစပ္ဝတြင္ ဇြန္းကို ရပ္လိုက္ၿပီး



‘နားေထာင္စမ္း စကားလက္၊ ဘယ္သူ လာသလဲ မသိဘူး’



‘ဘယ္က ဧည့္သည္မ်ားလဲ မသိဘူး’



ေပါ့က ေျပာသည္။



ေအးျမသည့္ ေဆာင္းဦးေပါက္ ေလထဲတြင္ ျမင္းခြာသံ တေျဖာက္ေျဖာက္ကို ၾကားရ၏။ ဤသည္ႏွင့္ အတူ

‘စကားလက္ေရ စကားလက္’ ဟု အထိတ္တလန္႔ ေအာ္လာေသာ မိန္းမသံ တစ္သံကို ၾကားလုိက္ရ၏။

သူတို႔အားလံုး

တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို

တစ္ေယာက္

ၾကည့္ေနမိၾကသည္။

ထို႔ေနာက္

ကုလားထုိင္မ်ားကို

တြန္းကာ စားပြဲမွ ထလိုက္ၾက၏။ အသံက ဆယ္လီ၏ အသံ။ လြန္ခဲ့သည့္ တစ္နာရီေလာက္က ဂ်ဳန္းဘာ႐ိုသို႔ အသြားတြင္ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ဝင္၍ စကားစျမည္ ေျပာသြားခဲ့ေသးသည္။ ယခု ဆယ္လီ ဘာေၾကာင့္ ျပန္လွည့္လာသနည္း။ တံခါးေပါက္သို႔ သူတို႔အေရာက္တြင္ အျမႇဳပ္တစီစီ ထလ်က္ ရွိသည့္ ျမင္းကို ဒုန္းစုိင္း စီးလာသည့္ ဆယ္လီကို ဝင္းအဝ လမ္းေပၚတြင္ ျမင္လုိက္ရသည္။ ဆံပင္ေတြက ေနာက္သို႔ လြင့္ေနသည္။ ဦးထုပ္က ႀကိဳးျပတ္က်ကာ ပခံုးတြင္ ဝဲေန၏။ ဆယ္လီက ျမင္းကို ဒုန္းစုိင္း စီးလာသည္။ ဇက္ပင္ မသတ္ႏုိင္။ ဝင္းေပါက္ဝသို႔ လက္ယမ္းျပကာ

‘ယန္ကီေတြ ယန္ကီေတြ လာကုန္ၿပီ၊ ဆယ္လီ ခုပဲ ေတြ႔ခဲ့တယ္၊ ေပတစ္ရာ လမ္းေပၚမွာ’



ဇက္မသတ္သျဖင့္ ျမင္းက ေလွကားထစ္မ်ားအတုိင္း တက္လာမည္ ျပဳသည္။ ဤတြင္ ဆယ္လီ ဆြဲေကြ႔လုိက္သည္။

ျမင္းသည္ ေကြ႔သြားေသာ အိမ္ေဘး ျမက္ခင္းကို ခုန္လႊား ေက်ာ္ျဖတ္သြားသည္။ ဆယ္လီက ေလးေပ ျမင့္သည့္ ျခံစည္း႐ုိးကို ခုန္သည္။ ျမင္းသည္ ေနာက္ေဖး အေစခံ တန္းလ်ားေတြ ၾကားထဲသို႔ ဒုန္းစုိင္း ဝင္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ေဖး လမ္းၾကားထဲသို႔ ဝင္ကာ ယာခင္းမ်ားကို ျဖတ္ၿပီး ေရြးႀကီးပင္စု ယာေတာဘက္သို႔ စီးသြားသည္။

477



သူတို႔အားလံုး ၾကက္ေသ ေသေနၾက၏။ ဆြီလင္ႏွင့္ ကာရင္းက ငိုကာ တစ္ေယာက္ကုိ တစ္ေယာက္ ဖက္ထားၾကသည္။

ဝိတ္ကေလးက မတ္တတ္ ရပ္ျမဲ ရပ္လ်က္။ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ယင္ေနသည္။ ငိုပင္ မငိုႏုိင္။ အတၱလန္တာက ထြက္ေျပးခဲ့သည့္ ညကတည္းက သူ ေၾကာက္ခဲ့ရသည့္ ယန္ကီတို႔ ယခု ေရာက္လာၿပီ။ ယန္ကီတို႔ သူ႕ကို လာဖမ္းၾကေတာ့မည္။ ယန္ကီတို႔ သူ႕ကို လာဖမ္းၾကေတာ့မည္။

‘ယန္ကီေတြ ဟုတ္လား’ ေဖေဖက နားေဝတိမ္ေတာင္ျဖင့္ ေမးသည္။ ‘ယန္ကီေတြ ဒီကို လာၿပီးၿပီပဲ’



‘ေဟာေတာ့္ ဒုကၡပဲ’



စကားလက္က ေအာ္သည္။ မီလာနီ၏ ထိတ္လန္႔ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ သြားဆံုမိၾကသည္။ အတၱလန္တာက

ထြက္ေျပးရသည့္ ေနာက္ဆံုးညက ျမင္ကြင္းမ်ား၊ လမ္းေဘး တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေတြ႔ခဲ့ရသည့္ အိမ္ပ်က္မ်ား၊ ဗလကၠာရျပဳျခင္း၊ လူသတ္ျခင္း၊ ညႇဥ္းပန္းျခင္း စသည္တို႔ကို သတိရလာသည္။ ေမေမ၏ အပ္ခ်ဳပ္ေသတၱာကို ကိုင္ကာ ခန္းမေဆာင္ထဲတြင္ ရပ္ေနသည့္ ယန္ကီ စစ္သားကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ ‘ငါ ေသေတာ့မယ္၊ ငါ ေသရေတာ့မယ္၊ ဒုကၡေတြဆံုးၿပီလို႔ ထင္ေနတာ၊ မဆံုးေသးဘူး၊ ငါ ေသရေတာ့မယ္ ထင္တယ္၊ ငါ မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး’ ဟု စကားလက္ ေတြးသည္။

သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ကုန္း အသင့္တင္ကာ ခ်ည္တုိင္တြင္ ခ်ည္ထားသည့္ ျမင္းဆီသို႔ ေရာက္သြားၾက၏။ ေပါ့ကို

တာလက္တန္တို႔ ရွိရာ သာယာကုန္းသို႔ ခုိင္းစရာရွိသျဖင့္ အသင့္ျပင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႕ ျမင္းကို ယန္ကီတို႔ ယူၾကေတာ့မည္။ ႏြားမႀကီးကို ယူၾကေတာ့မည္။ ႏြားကေလးကိုလည္း ယူၾကေတာ့မည္။ ဝက္မႀကီးႏွင့္ ဝက္ကေလးမ်ားကိုလည္း ယူၾကေတာ့မည္။ ဤ ဝက္မႀကီးႏွင့္ ဝက္ကေလးမ်ားကို ကုိင္းေတာထဲတြင္ မည္မွ် အပင္ပန္းခံ၍ ဖမ္းခဲ့ၾကရသနည္း။ ေမေမႀကီး ဖြန္တိန္ ေပးထားသည့္ ၾကက္ဖႀကီး၊ ဝပ္ေနသည့္ ၾကက္မမ်ားႏွင့္ ဘဲမ်ားကိုလည္း ယူၾကေတာ့မည္။ ရိကၡာခန္းထဲမွ ပေလာပီနံ ဥမ်ားႏွင့္ ပန္းသီးမ်ားကိုလည္း ယူၾကေတာ့မည္။ ယန္ကီ စစ္သား သားေရအိတ္ထဲက ရသည့္ ပုိက္ဆံကိုလည္း ယူၾကေတာ့မည္။ သူတို႔ထံက ရသမွ် လုယူကာ အငတ္ထားခဲ့ၾကေတာ့မည္။

‘မေပးဘူး၊ မေပးဘူး၊ ဘာမွ မေပးဘူး’ စကားလက္က ေအာ္သည္။ အားလံုးက သူ႕ကို အလန္႔တၾကား လွည့္ၾကည့္ၾက၏။

စကားလက္ စိတ္ေနာက္ သြားၿပီေလာဟု ထင္ၾကသည္။ ‘ဒီတစ္ခါ အငတ္မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ဘာမွ မေပးဘူး’

‘ဘာလဲ စကားလက္ ဟင္၊ ဘာျဖစ္တာလဲ’



‘ျမင္းေတြ၊ ႏြားေတြ၊ ဝက္ေတြကုိ သူတို႔ မေပးႏုိင္ဘူး၊ သူတို႔ အယူ မခံႏုိင္ဘူး’



စကားလက္က တံခါးဝတြင္ ကပ္ေနၾကသည့္ ကပၸလီ ေလးေယာက္ဘက္သို႔ လွည့္ေျပာေနသည္။ သူတို႔၏

နက္ေမွာင္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ျပာေနၾက၏။

‘ကုိင္းေတာ၊ ကိုင္းေတာ’



စကားလက္က ေျပာသည္။



‘ကုိင္းေတာ ဘာျဖစ္သလဲ မေလး’

478



‘ေခ်ာင္းစပ္က ကိုင္းေတာကို ေျပာတာ၊ ဝက္ေတြကို ကုိင္းေတာထဲ ေမာင္းသြား၊ ျမန္ျမန္ လုပ္ၾကစမ္းပါ၊ ေပါ့ႏွင့္ ပရဇၨီက

ဝက္ေတြ ကုိင္းေတာထဲ ယူသြားပါ၊ ဆြီလင္ႏွင့္ ကာရင္းက ေတာင္းထဲ စားစရာေတြ ထည့္ၿပီး ေတာထဲ ေျပးၾက၊ ႀကီးေဒၚက ဇြန္းေတြ ခက္ရင္းေတြကို ေရတြင္းထဲ ျပန္ခ်၊ ေပါ့ နားေထာင္စမ္းပါ၊ ဘာ ေၾကာင္ၿပီး ရပ္ေနတာလဲ၊ ေဖေဖ့ကို ေခၚသြား၊ တစ္ေနရာရာကို ျမန္ျမန္ ေခၚသြား၊ ေဖေဖ ေပါ့ႏွင့္ လုိက္သြားပါ’

ဗ်ာမ်ားေနရသည့္အထဲက ယန္ကီတို႔ကို ျမင္လွ်င္ ေဖေဖ စိတ္ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားမည္ကို ေျပး၍ စုိးရိမ္လုိက္ရေသးသည္။

မီလာနီ၏ ဝတ္စံုစကို ဆြဲ၍ ငိုေနသည့္ ဝိတ္ကေလးကို ျမင္သည့္အခါတြင္ ရင္ထဲ၌ ဆို႔သြားျပန္သည္။

‘ကိုယ္ ဘာလုပ္ရမလဲ ဟင္၊ စကားလက္’



ငိုသူ ငို၊ ေျပးသူ ေျပး ျဖစ္ေနသည့္ ၾကား၌ မီလာနီ၏ အသံသည္ တည္ၿငိမ္လ်က္ရွိ၏။ သူ႕မ်က္ႏွာက စကၠဴလို ျဖဴ၍

ခႏၶာကိုယ္က တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ သို႔တုိင္ေအာင္ အသံက တည္ၿငိမ္သည္။ မီလာနီ၏ တည္ၿငိမ္သည့္ အသံကို ၾကားသည့္အခါတြင္မွ စကားလက္ ဘဝင္ အနည္းငယ္ ၿငိမ္သြားသည္။ သူ႕အမိန္႔၊ သူ႕ ေရွ႕ေဆာင္မႈကို တစ္အိမ္လံုးက လိုက္နာေနရေၾကာင္း ယခုမွ ပို၍ သေဘာေပါက္သြား၏။

‘ႏြားမႀကီးႏွင့္ ႏြားကေလး စားက်က္ထဲမွာ ရွိတယ္၊ ျမင္းကိုလည္း ယူသြားပါ၊ ကိုင္းေတာထဲ လႊတ္ခဲ့၊ ၿပီးေတာ့’



စကားလက္၏ စကားမဆံုးခင္ မီလာနီသည္ ဝတ္စံုကို ဆြဲထားသည့္ ဝိတ္ကေလး လက္ကို အတင္းပုတ္ခ်ၿပီးေနာက္

ျမင္းဆီသို႔ ဆင္းသြားသည္။ ဝတ္စံုကို စြန္ေတာင္ ဆြဲထားသျဖင့္ ေသးေကြးသည့္ ေျခသလံုးကေလးမ်ားေပၚေနသည္။ မီလာနီ ျမင္းေပၚ ေရာက္ေနၿပီ။ မီလာနီက ဇက္ကို ကုိင္၍ စီးမည္လုပ္ၿပီးမွ ဇက္ဆြဲကာ ‘စကားလက္ ကိုယ့္သားေလးေရာ သားေလး၊ ယန္ကီေတြ သတ္ပစ္လိမ့္မယ္၊ ကိုယ့္ကို ေပးလိုက္ပါ’ ဟု အလန္႔တၾကား ေအာ္သည္။

‘သြား၊ သြား၊ ႏြားမႀကီးဆီကိုသြား၊ ကေလးကို ကိုယ္ယူခဲ့မယ္၊ သြားပါကြယ့္ အက္ရွေလရဲ႕ကေလးကို ယန္ကီေတြလက္

အပါ မခံပါဘူး၊ စိတ္ခ်ပါ’

မီလာနီက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ လွမ္းၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျမင္းကို ဖေနာင့္ျဖင့္တုိ႔ကာ ေခ်ာင္းစပ္ဆီသို႔ စီးသြားသည္။

ေက်ာက္စရစ္ ခဲလံုးကေလးေတြ လြင့္စဥ္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾက၏။

မီလာနီ ျမင္းစီးလာသည္ကို စကားလက္ ဤတစ္ႀကိမ္သာ ေတြ႔ဖူးေသးသည္။ စကားလက္ အိမ္ထဲသို႔ ေျပးဝင္လာခဲ့၏။

ဝိတ္က ငိုယုိ လုိက္လာကာ သူ႕ဝတ္စံုစကို အတင္း လိုက္ဆြဲေနသည္။ ေလွကားကို သံုးထစ္ေက်ာ္၍ ေျပးတက္လာခဲ့သည္တြင္ ဝက္သစ္ခ်သားႏွီးေတာင္းကို ပုိက္၍ ထြက္လာၾကသည့္ ဆြီလင္ႏွင့္ ကာရင္းကို ျမင္လုိက္ရသည္။ ေပါ့က ေဖေဖ့ လက္ေမာင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲေခၚလာသည္။ ေဖေဖက ပါးစပ္က တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာကာ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖင့္ ပါလာ၏။

‘ဟဲ့ ပရဇၨီ အိမ္ေအာက္ကို ဝင္ၿပီး ဝက္ေတြကို ေမာင္းစမ္း၊ ငါ ဝင္လို႔ မရဘူး’



ႀကီးေဒၚ၏ ေအာ္သံကို ၾကားရသည္။ စကားလက္က အိမ္ခန္းထဲသို႔ ေျပးဝင္လာသည္။ ဗီ႐ိုအေပၚ အံဆြဲကို ဖြင့္၏။

အဝတ္ေတြကို လွန္ၿပီး ယန္ကီထံမွ ရသည့္ သားေရအိတ္ကို ရွာသည္။ အပ္ခ်ဳပ္ေတာင္းထဲတြင္ ဝွက္ထားသည့္ စိန္ျခယ္

479

လက္စြပ္ႏွင့္ စိန္နားဆြဲကိုယူ၍ သားေရအိတ္ထဲသို႔ ထုိးထည့္သည္။ သားေရအိတ္ကို မည္သည့္ေနရာတြင္ သြားဝွက္ရမည္နည္း။ ေမြ႔ရာထဲတြင္ေလာ။ မီးခုိး ေခါင္းတုိင္ထဲတြင္ေလာ။ ေရတြင္းထဲသို႔ ပစ္ခ်ရမည္ေလာ။ သူ႕အက်ႌ ၾကားတြင္ ဝွက္ထားရမည္ေလာ။ မျဖစ္။ သူ႕ကိုယ္ေပၚတြင္ ထား၍ မျဖစ္။ သူ႕ခါးၾကားထဲတြင္ ထည့္ထားလွ်င္ သားေရအိတ္ႀကီးက ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ေပၚေနမည္။ ယန္ကီတို႔က သူ႕ကို ဗလာက်င္း၍ ရွာလွ်င္ မည္သို႔ လုပ္မည္နည္း။

‘ငါ့ကိုသာ ဒီလိုလုပ္ရင္ ငါ ေသေတာ့မွာ’



စကားလက္ ကေယာင္ကတမ္း ေတြးသည္။



ေအာက္ထပ္မွ ေျပးသံ ငိုသံမ်ားကို ၾကားရ၏။ သူ႕အနားတြင္ မီလာနီ ရွိလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု ေတြးမိကာ မီလာနီကို

ေတာင့္တမိသည္။ မီလာနီ၏ အသံက တည္ၿငိမ္သည္။ ယန္ကီကို သူ ပစ္သတ္ခဲ့သည့္ ေန႔က မီလာနီ၏ အျပဳအမူသည္ ရဲရင့္လြန္းသည္။ မီလာနီက လူ သံုးေယာက္ ေလးေယာက္နီးနီး အဖိုးတန္သည္။ မီလာနီ သူ႕ကို ဘာမွာခဲ့သနည္း။ ဟုတ္ၿပီ။ သူ႕သားေလးကို ေခၚလာဖို႔ မွာခဲ့သည္။

စကားလက္က သားေရအိတ္ကို လက္တြင္ ကုိင္ရင္း မီလာနီ သားေလး အိပ္ေနသည့္ အခန္းသို႔ ေျပးဝင္လာခဲ့သည္။

ကေလးကို ေကာက္ခ်ီလိုက္သျဖင့္ ကေလး ႏုိးလာသည္။ လက္ကေလး ကလန္ကလားျဖင့္ ငိုေနသည္။

‘ကာရင္းေရ လာေတာ့၊ ေတာ္ေလာက္ၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ ယူမေနႏွင့္ေတာ့’ ဟု ေအာ္ေနသည့္ ဆြီလင္၏ အသံကို

ၾကားရသည္။ ေနာက္ေဖးဘက္မွ ေျပးသံ၊ ဆူပူသံ၊ ဝက္ေအာ္သံမ်ားကို ၾကားရ၏။ ႀကီးေဒၚက ဝက္ေပါက္စ ကေလးေတြကို တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ေပြ႔ကာ ဝါခင္းဘက္သို႔ ေျပးေနသည္။ သူ႕ေနာက္တြင္ ေပါ့ကလည္း ဝက္ ႏွစ္ေကာင္ကို မ လာကာ ေဖေဖ့ကို အတင္း တြန္းေခၚေနသည္။ ေဖေဖက တုတ္ေကာက္ျဖင့္ ေထာက္ကာ ထြန္ေရးေၾကာင္းမ်ားၾကားထဲတြင္ တလႈပ္လႈပ္ သြားေနသည္။

‘ဒစ္လစီ၊ ဝက္မႀကီးကို ေမာင္းထုတ္၊ ဝါခင္းဘက္ကို ေမာင္းထုတ္’ ဟု စကားလက္က ေအာ္ေျပာသည္။



ဒစ္လစီက ေမာ့ၾကည့္သည္။ ေငြဇြန္းေတြ၊ ခက္ရင္းေတြကို ဝတ္႐ံုႀကီးထဲတြင္ ထုပ္၍ မထားသည္။ ဝက္ျခံေအာက္သို႔

လက္ၫိႈး ထုိးျပ၏။

‘ပရဇၨီကို ဝက္မႀကီးက ပက္လို႔၊ အိမ္ေအာက္မွာ သြင္းထားတယ္’



စကားလက္ သူ႕ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ျပန္ဝင္လာသည္။ ႀကိဳးေပ်ာ့ လက္ေကာက္၊ ရင္ထုိး၊ ဓာတ္ပံုႏွင့္ ေငြခြက္တို႔ကို

ယူသည္။ မည္သည့္ေနရာတြင္ ဝွက္ရမည္နည္း။ လက္တစ္ဖက္က မီလာနီ၏ ကေလး၊ တစ္ဖက္က သားေရအိတ္။ ဤ လက္ဝတ္ရတနာမ်ားျဖင့္ မႏုိင္မနင္း ျဖစ္ေနၿပီ။ စကားလက္က ကေလးကို အိပ္ရာေပၚသို႔ ခ်သည္။

ကေလးက လက္ကို ခ်လိုက္သျဖင့္ တစာစာငိုသည္။ ယခုမွ အမွတ္ရသည္။ သားေရအိတ္ကို ကေလး၏

ခါးေတာင္းက်ိဳက္ထဲတြင္ ထည့္လွ်င္ ေကာင္းမည္။ ကေလးကို ေမွာက္၍ သူ႕ခါးေတာင္းက်ိဳက္ ၾကားထဲသို႔ သားေရအိတ္ကို ထုိးထည့္လုိက္သည္။ ကေလးက မသက္သာသျဖင့္ ပို၍ ငို၏။ စကားလက္က ခါးေတာင္းက်ိဳက္ စည္းသည့္ ႀကိဳးကို

480

ခပ္တင္းတင္း ဆြဲစည္းလုိက္သည္။ ကိစၥ ၿပီးၿပီ။ ကိုင္းေနာက္ဘက္သို႔ လိုက္ေတာ့မည္။

ကေလးကို လက္တစ္ဖက္က ခ်ီ၊ လက္ဝတ္ရတနာထုပ္ကို လက္တစ္ဖက္က ဆြဲၿပီး အေပၚထပ္ ခန္းမေဆာင္သို႔

ထြက္ကာ ေလွကားထိပ္သို႔ ေျပးလာခဲ့၏။ ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားကာ ဒူးေတြ ေပ်ာ့သြားသည္။ တစ္အိမ္လံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနသည္။ အိမ္ရွိ လူကုန္သြားႏွင့္ၾကၿပီ။ သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ေတာ့သည္။ ေစာေစာက ဤသည္ကို သူ သတိ မထားမိခဲ့။ ယခု သူ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ၿပီ။ ယန္ကီ စစ္သားေတြ ေရာက္လာလွ်င္ မိန္းမသား တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။

ခၽြတ္ခနဲ အသံ ၾကားသျဖင့္ လန္႔၍ ခုန္လိုက္မိသည္။ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည့္အခါတြင္ ေလွကား လက္ရန္းကို

မွီကာ ကုပ္ကုပ္ကေလး ထုိင္ေနသည့္ ဝိတ္ကေလးကို ေတြ႔ရ၏။ ဝိတ္ကေလးကို ေမ့ေနၿပီ။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက ထိတ္လန္႔ ျပဴးက်ယ္လ်က္ ရွိသည္။ စကားေျပာေသာ္လည္း အသံ မထြက္။ လည္ေခ်ာင္းသာ လႈပ္ေနသည္။

‘ဟဲ့ သား၊ ျမန္ျမန္ထ၊ နင့္ကို ငါ မခ်ီႏုိင္ဘူး၊ လာ လိုက္ခဲ့’



ေၾကာက္လန္႔ေနသည့္

တိရစၧာန္

တစ္ေကာင္သဖြယ္

ေနာက္က

လုိက္လာသည္။

စကားလက္၏

ဝတ္စံုကို

ဆြဲရင္း မ်က္ႏွာကို ဖံုးထား၏။ သူ႕လက္ကေလးမ်ားက သူ႕ေပါင္ကို လာထိေနသည္။ ဝိတ္ကေလးက ဆြဲထားသျဖင့္ ေလွကားထစ္မ်ားကို ေကာင္းေကာင္းဆင္း၍ မရ။

‘ဟဲ့ ေကာင္ေလး ငါ့ကို ဆြဲမထားစမ္းပါႏွင့္၊ လိမ့္က်သြားလိမ့္မယ္၊ လႊတ္စမ္း’ ဟု စကားလက္က ေအာ္သည္။ သို႔ရာတြင္

ေအာ္ေလေလ ဝိတ္ကေလးက ဆြဲထားေလေလ။

ေအာက္ထပ္သို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ အိမ္ႀကီးတစ္အိမ္လံုး အေပၚသို႔ ႂကြတက္လာသည္ ထင္ရ၏။ အိမ္ေထာင္

ပရိေဘာဂမ်ား၊ နံရံမ်ားသည္ သူ႕ကို ႏႈတ္ဆက္ေနသေယာင္ ထင္ရသည္။ စကားလက္ တစ္ခ်က္ ႐ိႈက္လိုက္မိသည္။ ေမေမ အလုပ္ လုပ္သည့္ အခန္းကေလးက တံခါး ပြင့္ေနသည္။ ေမေမ စာေရးသည့္ စားပြဲခံုႀကီးကို လွမ္းၾကည့္မိ၏။ သူ႕အဘြား(ေမေမ့ အေမ) ၏ ႐ုပ္ပံုႀကီးကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဆံထံုး ျမင့္ျမင့္၊ နဖူး က်ယ္က်ယ္၊ ႏွာတံ ေပၚေပၚ၊ မာနႀကီးသည့္ အသြင္ေပၚေနသည္။

ထိုအရာမ်ား အားလံုးကို ယန္ကီတို႔ မီး႐ိႈ႕ပစ္ၾကေတာ့မည္။



ဤတစ္ႀကိမ္သည္ ဤအိမ္ႀကီးကို ေနာက္ဆံုး ျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။



‘ငါ ဒီအိမ္ႀကီးကို မခြဲႏုိင္ဘူး’ စကားလက္ ေတြးရင္ ေမးခုိက္ခုိက္ တုန္ေနသည္။ ‘ငါ မခြဲႏုိင္ဘူး၊ ေဖေဖကလည္း

ခြဲမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီအိမ္ႀကီးကို မီး႐ိႈ႕ရင္ လူေတြကိုပါ ႐ိႈ႕ပစ္ခဲ့တဲ့၊ ခုလည္း သူတို႔ ႐ိႈ႕ခ်င္ ႐ိႈ႕ၾကေပ့ေစ၊ ငါ့မွာ ဒီအိမ္ႀကီးပဲ က်န္ေတာ့တယ္’

ဤသို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္ႏွင့္ သူ႕ရင္ထဲတြင္ ေၾကာက္စိတ္ မရွိေတာ့။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ ေၾကာက္စိတ္သည္

ေသြးခဲသည့္ႏွယ္ သူ႕ရင္ထဲတြင္ ေရာသြားကာ က်ပ္ခဲႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ထိုစဥ္ ဝင္းဝမွ တေျဖာင္းေျဖာင္း ျမည္ေသာ ျမင္းခြာသံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ဇက္ႀကိဳး ကြင္းသံ တခၽြင္ခၽြင္၊ ဓားလြယ္သံ တခ်ပ္ခ်ပ္။ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းရန္ အမိန္႔ေပးသံ

481

ထြက္ေပၚလာ၏။ စကားလက္က ဝိတ္ကေလးဆီသို႔ ငံု႔ကာ

‘သားရယ္၊ ေမေမ့ကို ဆြဲမထားစမ္းပါႏွင့္ကြယ္၊ သြား အိမ္ေနာက္ေဖးက ေနၿပီး ကုိင္းေတာစပ္ကို လိုက္သြား၊ ဟိုမွာ

ႀကီးေဒၚလည္း ရွိတယ္၊ ေလးေလးလည္း ရွိတယ္၊ ျမန္ျမန္ ေျပး၊ ဘာမွ ေၾကာက္စရာ မလိုဘူး’

စကားလက္ အသံက ႏူးညံ့ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဝိတ္ကေလးက ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ ၫႊတ္ကြင္းထဲသို႔ ေရာက္ေနသည့္

ယုန္ကေလးတစ္ေကာင္ႏွင့္ တူေနသည္။

‘ဘုရား၊ ဘုရား တက္ေတာ့ မသြားပါေစႏွင့္ ဘုရား၊ ယန္ကီေတြ ေရာက္မလာခင္ ကေလး တက္ မသြားပါေစႏွင့္’

စကားလက္ ဆုေတာင္းသည္။ ဝိတ္ကေလးက ဝတ္စံုစကို အတင္း ဆြဲထားသည္။

‘သား၊ ေယာက်္ား မဟုတ္ဘူးလား ဟင္၊ ယန္ကီေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ေၾကာက္ရမွာလဲ’



စကားလက္က ယန္ကီမ်ားကို ေတြ႔ရန္ ေအာက္သို႔ ဆင္းလာသည္။



ယန္ကီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း၏ တပ္မ်ားသည္ အတၱလန္တာ ၿမိဳ႕မွ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ကို ျဖတ္၍ ပင္လယ္

ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕မ်ား ဘက္သို႔ ခ်ီတက္ေနသည္။ အတၱလန္တာၿမိဳ႕က မီးေတာက္မ်ားသည္ ၎တို႔အား လမ္းျပသကဲ့သို႔ ရွိ၏။ နယ္ေျမ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘာမွ် အကာအကြယ္ မရွိ၊ ၿမိဳ႕ျပ ကာကြယ္ေရး တပ္ဖြဲ႔ဝင္အခ်ိဳ႕သာ ရွိၾကသည္။

ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္က ေျမဩဇာ ေကာင္းသည္။ ဥယ်ာဥ္ ျခံေျမ ေပါသည္။ ထိုနယ္ တစ္ဝုိက္တြင္ စစ္ေျပးမ်ား

လာစုေနၾကသည္။ ယန္ကီတို႔က မုိင္ ရွစ္ဆယ္ က်ယ္သည့္ နယ္တစ္ေလွ်ာက္ ေတြ႔သမွ် လုယက္ မီး႐ိႈ႕လာၾကသည္။ အိမ္ေပါင္းမ်ားစြာတို႔ မီးေလာင္ခဲ့ၾကရသည္။ ယန္ကီ ဖိနပ္သံတို႔ျဖင့္ ဆူညံ ျမည္ဟည္းခဲ့ရသည္။ သို႔ရာတြင္ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာၾကသည့္ ယန္ကီမ်ားကို ၾကည့္ေနေသာ စကားလက္ အဖို႔ ဤအျခင္းအရာသည္ တုိင္းေရး ျပည္ေရး ကိစၥ၊ တုိင္းျပည္ႏွင့္ အဝန္း ျဖစ္ေနသည့္ ကိစၥဟု မထင္။ သူႏွင့္ သူ႕ေဆြမ်ိဳးကို သက္သက္ေစာ္ကား ႐ုိင္းျပေနသည့္ အျပဳအမူဟု ထင္၏။

စကားလက္က ေလွကားရင္းတြင္ ရပ္ေနသည္။ လက္တစ္ဖက္က ကေလးငယ္ကို ပုိက္ထားသည္။ ဝိတ္ကေလးက

ဝတ္စံုကို ဆြဲထားၿပီး မ်က္ႏွာကို ဝတ္စံုၾကားထဲတြင္ ဝွက္ထား၏။ ယန္ကီမ်ားက စကားလက္ကို တြန္းဖယ္ကာ အိမ္ထဲသို႔ အတင္း

ဝင္သြားၾကသည္။

ပရိေဘာဂမ်ားကို

အျပင္သို႔

ဆြဲထုတ္ၾကသည္။

ဝွက္ထားသည့္

ပစၥည္း

ရွိမည္ေလာဟု

ထိုင္ခံုမ်ားကို လွံစြပ္မ်ား၊ ဓားမ်ားျဖင့္ ျဖဲပစ္ၾကသည္။ အိမ္ေပၚထပ္တြင္ ေမြ႔ရာမ်ား၊ ငွက္ေမြးေမြ႔ရာမ်ားကို ဆုတ္ျဖဲပစ္ၾကသည္။ ငွက္ေမြးမ်ားသည္ အိမ္ေပၚသို႔ ဝဲက်လာၾက၏။ စကားလက္ မေၾကာက္ေတာ့။ ေဒါသျဖင့္ ဆူေဝေနၿပီ။ သူတို႔ လုၾက၊ ဖ်က္ဆီးၾက၊ ခုိးၾကသည္ကို လက္ပုိက္ ၾကည့္ေနသည္။

တပ္စု ေခါင္းေဆာင္ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေျခခြင္ခြင္။ အေမြးအမွင္ ထူထူ။ ပါးေစာင္ႀကီး ေဖာင္းေနေအာင္ ေဆးရြက္ႀကီး

ငံုထားသည္။ ေရွ႕ဆံုးမွ ေရာက္လာကာ စကားလက္ အနီးတြင္ တံေတြး ပက္ခနဲ ေထြးလုိက္သည္။ သူ႕တံေတြးက စကားလက္ကို လာစဥ္၏။

‘ကဲ အမ်ိဳးသမီး၊ လက္ထဲက ပစၥည္းေပးပါ’

482



သူ႕ လက္ထဲတြင္ လက္ဝတ္ ရတနာ အိတ္ကေလး ရွိသည္။ ဤအိတ္ကေလးကို မဝွက္လုိက္မိ။ စကားလက္က

အရြဲ႕တုိက္ ျပံဳးျပကာ လက္ဝတ္ ရတနာမ်ားကို ၾကမ္းေပၚသို႔ ပစ္ခ်လုိက္သည္။ ၾကမ္းေပၚတြင္ ျပန္႔က်ဲေနသည့္ လက္ဝတ္ ရတနာမ်ားကို ယန္ကီစစ္သားမ်ား ဝုိင္းလုေနၾက၏။

‘လက္စြပ္ကေလးႏွင့္ နားဆြဲေလးေရာ’



စကားလက္က ကေလးကို က်ပ္ေနေအာင္ ေပြ႔ထားသည္။ ကေလးက အသက္႐ႉရ က်ပ္ကာ ေအာ္ငိုလ်က္ရွိ၏။

ေဖေဖက ေမေမ့ကို မဂၤလာ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည့္ မဟူရာ နားဆြဲကို ခၽြတ္သည္။ ထိုေနာက္ ေစ့စပ္ မဂၤလာတြင္ ခ်ားလ္က ေပးခဲ့သည့္ လံုးေခ်ာ နီလာ လက္စြပ္ကို ခၽြတ္ေပးလိုက္သည္။

‘မပစ္ပါႏွင့္၊ မပစ္ပါႏွင့္၊ ဒီကို ေပးပါ’ တပ္ၾကပ္က လက္ကမ္းသည္။ ‘ဒီေခြးသားေတြ ေတာ္ေလာက္ၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ေကာ

ဘာရွိေသးလဲ’

တပ္ၾကပ္ႀကီး၏ မ်က္လံုးက သူ႕ ရင္ၫြန္႔ဆီသို႔ ေရာက္သြားၾက၏။ စကားလက္ မူးေမ့ လဲက်မသြားေအာင္ မနည္း

သတိထားလုိက္ရသည္။ ၾကမ္းတမ္းသည့္ လက္ႀကီးမ်ားက သူ႕ရင္အံုကို အတင္း ႏိႈက္ေနသည္။

‘ဒါပဲ၊ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး၊ ရွင္တုိ႔စစ္တပ္က ဒီလုိပဲ လူေတြဆီက လုသလား’



‘မင္း ထင္ခ်င္သလို ထင္ေပါ့’



တပ္ၾကပ္ႀကီးက ျပစ္ခနဲ တံေတြး ေထြးလုိက္သည္။ စကားလက္က ကေလးကို မတ္မတ္ေထာင္ၿပီး ေခ်ာ့သည္။

ကေလး ခါးေတာင္းက်ိဳက္ထဲတြင္ ထည့္ထားသည့္ သားေရအိတ္ကို အေပၚက လက္ျဖင့္ အုပ္ထား၏။ ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးေပးသည့္ မီလာနီကို ေက်းဇူးတင္ရသည္။ သူ႕ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးေပးကာ ကေလးကို ခါးေတာင္းက်ိဳက္ကေလး ဝတ္ေပးထားသျဖင့္ သူ ဝွက္စရာ ေနရာရသည္။

အေပၚထပ္မွ စစ္ဖန ိ ပ္သံ တေဒါက္ေဒါက္ကို ၾကားရ၏။ စားပြဲ ကုလားထုင ိ မ ္ ်ားကို ေရႊ႕သံ၊ မွနမ ္ ်ား ပန္းကန္ခက ြ ္ေယာက္မ်ား

ကြဲက်သံ၊ ဘာမွ် မေတြ႔သည့္အတြက္ က်ိန္ဆဲသံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ‘ဖမ္းထား၊ ဖမ္းထား၊ မလြတ္ေပ့ေစႏွင့္၊ ေခါင္းကို ျဖတ္ပစ္’ ဟု ေအာ္သံမ်ား ေနာက္ေဖးဘက္မွ ေပၚလာသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ဘဲေအာ္သံ၊ ၾကက္ေအာ္သံ၊ ငန္းေအာ္သံမ်ားကို ၾကားရ၏။ ပစၥတုိသံ တစ္ခ်က္ ၾကားရၿပီးေနာက္ ဝက္ေအာ္သံ တိတ္သြားသျဖင့္ စကားလက္ ရင္ထဲတြင္ နင့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဧကႏၲ ပရဇၨီ ဝက္မႀကီးကို ထားၿပီး ထြက္ေျပးသြားျခင္း ျဖစ္ရမည္။ ဝက္ကေလးေတြေကာ လြတ္မွ လြတ္ပါ၏ေလာ မသိ။ ေဖေဖတို႔ တစ္သုိက္ေကာ ကုိင္းေတာသို႔ ေရာက္မွ ေရာက္ပါမည္ေလာ မသိ။

စကားလက္ ခန္းမေဆာင္ထဲတြင္ ရပ္ေနသည္။ စစ္သားမ်ားက ေအာ္ဟစ္လ်က္။ ဆဲဆိုလ်က္။ သူ႕ ဝတ္စံုကို

ဆြဲထားသည့္ လက္မ်ားက က်ပ္သည္ထက္ က်ပ္လာၿပီ။ ဝိတ္ကေလး တစ္ကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ သူ႕ကို အားေပး စကား မေျပာႏုိင္။ ယန္ကီတို႔ကိုလည္း ကန္႔ကြက္သည့္ စကား၊ ေတာင္းပန္သည့္ စကား၊ သို႔မဟုတ္ စိတ္ဆုိးသည့္ စကား ဆို၍ တစ္လံုးမွ် မေျပာႏုိင္။ ဒူး ေခြက်မသြားသည့္ အတြက္၊ သူ႕ေခါင္းကို သူ မတ္မတ္ ထားႏုိင္ေသးသည့္ အတြက္ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ရသည္။ စစ္သားတစ္သုိက္ အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာကာ ခုိးယူ လုယက္လာသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို

483

သယ္လာၾက၏။ စစ္သားတစ္ေယာက္ လက္ထဲတြင္ ကိုင္လာသည့္ ခ်ားလ္၏ ဓားလြယ္ကို ျမင္သည့္အခါတြင္မူ စကားလက္ ေအာ္လုိက္သည္။

ဤဓားလြယ္က ဝိတ္ကေလး၏ ဓားလြယ္။ သူ႕ အေဖႏွင့္ သူ႕အဘိုး ကုိင္ခဲ့သည့္ ဓားလြယ္။ ဤဓားလြယ္ကို လြန္ခဲ့သည့္

ေမြးေန႔က ဝိတ္ကေလးကို သူ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ထိုေန႔က မီလာနီက သူ႕အစ္ကိုကို အမွတ္ရ၍ ငိုသည္။ သူ႕ တူကေလးကို အေဖလို အဘိုးလို စစ္သားႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဟု ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာ ေျပာခဲ့သည္။ ဝိတ္ကေလးကလည္း ဤဓားလြယ္ကို သေဘာက်၏။ စားပြဲေပၚသို႔ တက္ကာ ခ်ိတ္ထားသည့္ ဓားလြယ္ႀကီးကို မၾကာခဏ ၾကည့္တတ္၏။ သူပုိင္ပစၥည္းမ်ားကို ယန္ကီတို႔ လုယူၾကသည္ကို စကားလက္ သည္းခံႏုိင္ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕သား အလြန္ႏွစ္ၿခိဳက္သည့္ ဤဓားလြယ္ကိုမူ မေပးႏုိင္။ စကားလက္ ေအာ္သံၾကားသည့္အခါတြင္ ဝိတ္ကေလးသည္ ဝတ္စံုၾကားထဲတြင္ မ်က္ႏွာကို ဝွက္၍ ပုန္းေနရာမွ ထြက္လာသည္။ လက္ကို လွမ္းရင္း ေအာ္သည္။

‘သားသားဓား ျပန္ေပး၊ သားသားဓား’



‘ဒီဓားကိုေတာ့ မယူပါႏွင့္’



စကားလက္ကလည္း ျပန္ေတာင္းသည္။



‘မေပးႏုိင္ဘူး၊ မေပးႏုိင္ဘူး’ ဓားလြယ္ ကုိင္ထားသည့္ ခပ္ပုပု စစ္သားက ဆုိသည္။ ‘ဒါ သူပုန္ရဲ႕ဓား၊ မေပးႏုိင္ဘူး’



‘မဟုတ္ပါဘူး၊ မကၠစီကို စစ္ပြဲတုန္းက ကုိင္ခဲ့တဲ့ ဓားပါ၊ ဒီဓားေတာ့ မယူပါႏွင့္၊ ကၽြန္မသားေလး ပစၥည္းပါ၊ သူ႕အဘိုး

ကုိင္ခဲ့တဲ့ ဓားပါ၊ ဒီမွာ ဗိုလ္ႀကီး၊ ကၽြန္မ သားေလး ဓားကို ျပန္ေတာင္းေပးပါ’

စကားလက္က

တပ္ၾကပ္ႀကီးဘက္သို႔

လွည့္ေျပာသည္။

သူ႕ကို

ဗိုလ္ႀကီးဟု

ေခၚသျဖင့္

တပ္ၾကပ္ႀကီးက

သေဘာက်သြားကာ ေရွ႕သို႔ ထြက္လာသည္။

‘ေဟ့ ရဲေဘာ္၊ အဲဒီ ဓား ျပစမ္း’



‘အေႏွာင့္က ေရႊသားႏွင့္ လုပ္ထားတာ ဆရာ’



တပ္သားက စိတ္မပါ့တပါျဖင့္ လွမ္းေပးသည္။ တပ္ၾကပ္က လွမ္းယူၿပီး ေနေရာင္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ ဓားလြယ္

ေရႊအေႏွာင့္ေပၚက စာလံုးမ်ားကို ဖတ္ေန၏။

‘ဗိုလ္မႉးႀကီး ဝီလ်ံ ဟယ္မီတန္သို႔ တဲ့၊ သူရသတၱိအတြက္ စစ္ဦးစီးဌာနခ်ဳပ္မွ တဲ့၊ ေဗြနာဗစ္စတာၿမိဳ႕၊ ၁၈၄၇ ခုႏွစ္တဲ့။



‘အမယ္ က်ဳပ္လည္း ေဗြနာဗစ္စတာက ျပန္လာတာပဲ’



‘ဟုတ္လား’



စကားလက္က ေအးေအးစက္စက္ ေျပာ၏။

484



‘အဲဒီ တုိက္ပြဲက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ တုိက္ပြဲ၊ ခု ျပည္တြင္းစစ္မွာ ေဗြနာဗစ္စတာ တုိက္ပြဲေလာက္ ႀကီးတဲ့ တုိက္ပြဲမ်ိဳး

တစ္ပြဲမွ မေတြ႔ေသးဘူး၊ ဒီဓားက ဒီကေလးေလးရဲ႕အဘိုးရဲ႕ ဓားေပါ့’

‘ဟုတ္တယ္’



‘ဒါျဖင့္ ဒီကေလးေလး ယူပါေစ’ တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေျပာ၏။ သူ မလိုခ်င္ေတာ့။ သူ႕အဖို႔ လက္ဝတ္ရတနာေတြ ရၿပီ။



‘အေႏွာင့္က ေရႊအေႏွာင့္ ဆရာရဲ႕’



‘ထားခဲ့ပါ ရဲေဘာ္ရာ၊ တို႔တစ္ေတြရဲ႕အမွတ္တရ လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပါ့’



တပ္ၾကပ္ႀကီးက ျပံဳး၍ ေျပာ၏။ စကားလက္က ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းယူသည္။ ေက်းဇူးတင္စကားပင္ မဆုိ။ သူ႕ပစၥည္း သူ

ျပန္ေပးသည့္ ဤသူခုိးမ်ားကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္ေနရမည္နည္း။ စကားလက္က ဓားလြယ္ကို ပိုက္ထားသည္။ စစ္သားမ်ားႏွင့္ တပ္ၾကပ္ႀကီးတို႔ စကားမ်ားေနၾက၏။

စစ္သားက မေက်နပ္။ ေနာက္ဆံုး တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေအာ္ပစ္လိုက္သည့္အခါက်မွ စစ္သားက ေနာက္ေဖးဘက္သို႔

ထြက္သြားသည္။ စကားလက္ အလံုးႀကီး က်သြားၿပီ။ အိမ္ကို မီး႐ိႈ႕ဖို႔ ေျပာသံ မၾကားရ။ သူ႕ကို ႏွင္ထုတ္ျခင္း မျပဳ။ အျပင္ဘက္မွ စစ္သားေတြ တဒုန္းဒုန္း ေျပးဆင္းလာၾကသည္။

‘ဘာလဲေဟ့’



တပ္ၾကပ္ႀကီးက ေမး၏။



‘ဝက္မႀကီး တစ္ေကာင္ရယ္၊ ၾကက္ေတြရယ္၊ ဘဲေတြရယ္ ဆရာ’



‘ေျပာင္းဖူးေတြ၊ ပေလာပီနံေတြ၊ စားေတာ္ပဲေတြလည္း ရွိတယ္ဆရာ၊ ျမင္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႔လုိက္တဲ့ ေကာင္မက

ဝင္ သတင္းေပးသြားလို႔ ဝွက္ထားတာ ထင္တယ္’

‘ဒါပဲလား ေဟ့’



‘ဒါပဲ ဆရာ၊ ဝက္ကေလးေတြ နည္းနည္းပါးပါး ရွိတယ္၊ ဒီမွာ သိပ္ မဟန္ဘူး ဆရာ၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လာတာ

သိလို႔ ပစၥည္းေတြ ဝွက္ထားႏွင့္ၾကမယ္ သြားစို႔’

‘အို၊ ကုလားဖုတ္တဲ ေအာက္ကို မတူးဘူးလား၊ အဲဒီ တဲေအာက္မွာ ပစၥည္းေတြ ျမႇဳပ္ထားတတ္တယ္’



‘ကုလားဖုတ္တဲ မရွိဘူး ဆရာ’



‘အေစခံ တန္းလ်ားေတြ ေအာက္ေကာ တူးမၾကည့္ဘူးလား’



‘ဝါေတြ ေလွာင္ထားတယ္ ဆရာ၊ ဒါေတြေတာ့ မီး႐ိႈ႕ပစ္ခဲ့ၿပီ’

485



သူတို႔ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း ဝါခင္းထဲတြင္ ခါးက်ိဳးမတတ္ လုပ္ခဲ့ရသည္။ ကၽြဲပခံုး ထမတတ္ ဝါေတာင္းႀကီးေတြ

လြယ္ခဲ့ရသည္။ ယခု မရွိေတာ့။

‘ဘာ သတင္းထူးသလဲ၊ သူပုန္ေတြ ဒီနားမွာ ရွိသလား’



‘ဒီနားမွာ ရွင္တို႔ စစ္တပ္ ျဖတ္သြားတာပဲ’



စကားလက္က ေအးစက္စက္ ေျဖ၏။



‘ဒါေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒီနားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ဖူးၿပီပဲ’ စစ္သားတစ္ေယာက္က ဝင္ေျပာသည္။ သူ႕လက္တြင္

ပစၥည္းတစ္ခု ကုိင္ထားသည္။ ‘ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေနတယ္’

သူ ကုိင္ထားသည့္ ပစၥည္းက အျခား မဟုတ္။ ေမေမက အပ္ခ်ဳပ္ရာတြင္ သံုးသည့္ ေရႊအပ္ခ်ဳပ္ လက္စြပ္ကေလး

ျဖစ္သည္။ ေရႊအပ္ခ်ဳပ္ လက္စြပ္ကေလးကို ေမေမ ဝတ္ေနက်။ ဤပစၥည္းကို ျမင္သည့္အခါတြင္ ေမေမ၏ ၫြတ္ေျပာင္းေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို စကားလက္ အမွတ္ရသည္။ ယခု ညစ္ပတ္ေပေရသည့္ လက္ၾကမ္းၾကမ္းထဲတြင္ ေရာက္ေနၿပီ။ မၾကာမီ ေျမာက္ပုိင္းသို႔ ပါသြားေတာ့မည္။ ယန္ကီ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ လက္သို႔ ေရာက္ေနေတာ့မည္။ ဪ၊ ေမေမ၏ ေရႊအပ္ခ်ဳပ္ လက္စြပ္ကေလး။

စကားလက္ မ်က္ရည္ေတြ က်လာသည္။ ယန္ကီစစ္သားေတြ မျမင္ေအာင္ ေခါင္းငံု႔ပစ္လုိက္၏။ မ်က္ရည္ေတြက

ကေလးငယ္၏ ေခါင္းေပၚသို႔ က်ေနသည္။ စစ္သားတစ္သုိက္ အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္သြားၾကသည္ကို မ်က္ရည္စမ္းစမ္းၾကားမွ ျမင္ရ၏။ အသံဆုိးႀကီးျဖင့္ အမိန္႔ေပးသံကို ၾကားရသည္။ သူတို႔ျပန္ၾကေတာ့မည္။ ၿမိဳင္သာယာသည္ မီး မေလာင္ေသး။ သို႔တုိင္ေအာင္ ေမေမ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းသျဖင့္ ဝမ္းမသာႏိုင္။ ဓားလြယ္ ျမည္သံမ်ားႏွင့္ ျမင္းခြာသံမ်ားေၾကာင့္ စကားလက္ သက္သာရာ ရသြားသည္။ ၾကက္၊ ဝက္၊ ေစာင္၊ ဓာတ္ပံု၊ အဝတ္အစား စသည့္ လုရာပါ ပစၥည္းမ်ာကို ယူ၍ ထြက္သြားၾကၿပီ။

သူ႕ ႏွာေခါင္းတြင္ မီးေလာင္နံ႔ ရသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္သည္။ ဘဲေတြ ေလွာင္ထားသည့္ အေဆာက္အဦဘက္မွ မီးခုိးေတြ

အူေနသည္။ ရွိစုမဲ့စု ဝါကေလးေတြ မရွိေတာ့။ အခြန္ေတာ္ စရိတ္ကေလးႏွင့္ ေဆာင္းတြင္းစာ စရိတ္ကေလးေတြ ကုန္ၿပီ။ လက္ပုိက္ၾကည့္႐ံုမွအပ ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္ေတာ့။ ဝါ မီးေလာင္သည္ကို သူ ျမင္ဖူးသည္။ အလြန္ အၿငႇိမ္းရ ခက္သည့္ ပစၥည္း။ လူေတြ တစ္ေလွႀကီးျဖင့္ ဝုိင္းသတ္သည့္တုိင္ ႐ုတ္တရက္ မၿငိမ္းႏုိင္။ တန္းလ်ားမ်ားက အိမ္ႏွင့္ ေဝးသျဖင့္ ေတာ္ေသးသည္။ ေလၿငိမ္ေနသျဖင့္ ေတာ္ေသးသည္။

စကားလက္ ႐ုတ္တရက္ လန္႔ကာ မီးဖိုေဆာင္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ မီးဖိုေဆာင္ဘက္မွ မီးခုိးေတြ တလူလူ

ထြက္ေနသည္။

အိမ္မႀကီးႏွင့္ မီးဖိုအကူး စၾကႍတြင္ ကေလးငယ္ကို ခ်သည္။ ဝတ္စံုကို ဆြဲထားသည့္ ဝိတ္ကေလး၏ လက္ကို

ခါခ်ကာ တြန္းပစ္လိုက္သည္။ မီးခုိးေတြ မႊန္ေနသည့္ မီးဖိုထဲသို႔ ေျပးဝင္လာခဲ့၏။ ဒယီးဒယုိင္။ ေခ်ာင္း တဟြပ္ဟြပ္ ဆိုးလ်က္။ မီးခုိးေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြ က်လ်က္။ စကားလက္ ဝတ္စံုကို မ၍ ႏွာေခါင္းကို ပိတ္ကာ အတင္း တိုးဝင္ခဲ့သည္။

486



မီးဖိုထဲတြင္ ေမွာင္ေန၏။ ျပတင္းေပါက္ကေလး တစ္ေပါက္ ဖြင့္ထားသည့္တုိင္ မီးခုိးေတြ လံုးေနသျဖင့္ ဘာမွ် မျမင္ရ။

သို႔ရာတြင္ မီးေတာက္မ်ား၏ အသံ၊ တဖ်စ္ဖ်စ္ ျမည္သံကို ၾကားေနရသည္။ မ်က္စိကို လက္ဝါးျဖင့္ အုပ္ကာ လက္ေခ်ာင္းမ်ား ၾကားမွ လွမ္းၾကည့္၏။ မီးေတာက္က နံရံကို စြဲစ ျပဳေနၿပီ။ ေလာင္ေနသည့္ ထင္းစမ်ားကို မီးဖိုထဲမွ ဆြဲထုတ္ခဲ့သျဖင့္ ေျခာက္ေသြ႔ ႂကြပ္ရြေနသည့္ ၾကမ္းျပင္တြင္လည္း မီးစြဲေနၿပီ။

ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ျပန္ေျပးလာကာ ၾကမ္းခင္း ေကာ္ေဇာ တစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲလာခဲ့သည္။ ကုလားထုိင္ေတြႏွင့္

တိုက္မိသျဖင့္ ကုလားထုိင္ေတြ လဲက် က်န္ရစ္သည္။

‘ငါ တစ္ေယာက္တည္း သတ္လို႔ေတာ့ ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ လူ ရွိရင္ေတာ့ အေကာင္းသား၊ လုပ္ၾကပါဦး၊ ေလာင္ေတာ့မယ္၊

မီးေလာင္ေတာ့မယ္၊ တစ္ခုခု အမွတ္တရ ျဖစ္ေအာင္ ေပးခဲ့ရမွာေပါ့လို႔ ဟို စစ္သားေျပာေနတာ ဒါ ျဖစ္မွာပဲ၊ ဓားလြယ္ကို ေပးလိုက္ရင္ အေကာင္းသား’

စၾကႍတြင္ ဓားကို လက္က ပိုက္၍ လဲေနေသာ ဝိတ္ကေလးကို ေတြ႔ရသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားက မွိတ္ေနသည္။

သူ႕မ်က္ႏွာက ၿငိမ္းခ်မ္း ၿငိမ္သက္ေနသည္။

‘ေဟာေတာ့ ေသၿပီထင္တယ္၊ လန္႔လို႔ တက္ၿပီး ေသၿပီထင္တယ္’



စကားလက္

ကေယာင္ကတမ္း

ေတြးသည္။

သို႔ရာတြင္

သားကို

ဂ႐ုမစုိက္မိ။

မီးဖိုေဆာင္

တံခါးဝနားက

ေသာက္ေရအုိးစင္ဆီသို႔ ေျပးလာခဲ့၏။

ေကာ္ေဇာ အစြန္းကို ဖ်န္းကာ မီးခုိးေတြ ဖံုးေနသည့္ မီးဖိုခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္။ တံခါးကို ေဆာင့္ပိတ္ပစ္ခဲ့၏။ ေခ်ာင္း

တဟြပ္ဟြပ္ ဆိုးလ်က္။ ယိမ္းယုိင္လ်က္။ မီးေတာက္မ်ားကို ေရဆြတ္ထားသည့္ ေကာ္ေဇာျဖင့္ လုိက္႐ုိက္သည္။ သူ႕ ဝတ္စံုကို ႏွစ္ခါ မီးစြဲသည္တြင္ လက္ျဖင့္ ေျခ၍ ၿငႇိမ္းပစ္လိုက္သည္။ ေျပက်ေနသည့္ ဆံပင္က မီးေလာင္သည့္ အနံ႔ထြက္လာသည္။ မီးေတာက္မ်ားက သူ႕ေဘးပတ္ပတ္လည္တြင္ ဝုိင္းေနၿပီး ပါးပ်ဥ္းေထာင္ေနသည့္ ေႁမြႀကီးမ်ား သဖြယ္ မီးလွ်ံမ်ားသည္ ေဒါသႀကီးျဖင့္ တဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနၾက၏။ အားကုန္ေနၿပီ။ မူးေနာက္ေနၿပီ။ ဤမီးကို သူ မႏုိင္ေတာ့။

ထိုစဥ္

ဝုန္းခနဲ

တံခါး

ပြင့္လာသည္။

မီးေတာက္က

တံခါးမွ

အျပင္သို႔

ထုိးထြက္လာသည္။

ထိုေနာက္

ျပန္ပိတ္သြားျပန္သည္။ ခဏၾကာတြင္ မီးေတာက္ေတြၾကားမွ ျဖတ္ေျပးလာသည့္ မီလာနီကို မီးခိုးေတြ ၾကားမွ ခပ္ေရးေရး ျမင္လုိက္ရ၏။ မီလာနီက လက္ထဲမွ ပစၥည္းတစ္ခုျဖင့္ မီးေတာက္မ်ားကို ႐ိုက္လာသည္။ ပိန္ခ်ံဳး ျဖဴေရာ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ မီလာနီသည္ မီးေတာက္မ်ားကို ေကာ္ေဇာ တစ္ခ်ပ္ျဖင့္ ၿငိႇမ္းသတ္သည္။ ေခ်ာင္း တဟြပ္ဟြပ္ဆုိးကာ ဒယီးဒယုိင္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားကို ႐ံႈ႕၍ ေမွးထားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ် မီးကို ၿငႇိမ္းသတ္ေနၾက၏။ ထို႔ေနာက္ မီလာနီက တစ္ခ်က္ေအာ္ကာ စကားလက္၏ ေက်ာကို တအားကုန္ ႐ုိက္ခ်လိုက္သည္။ စကားလက္ မီးခုိးေတြထဲတြင္ လဲက်သြားသည္။

မ်က္စိကို ဖြင့္လုိက္သည့္အခါတြင္ ေနာက္ေဖးဆင္ဝင္တြင္ ေရာက္ေနသည္။ မီလာနီ႔ ေပါင္ေပၚတြင္ ေခါင္းအံုး၍

အိပ္လ်က္။ ညေနခင္း ေနေရာင္ျခည္က မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ထုိးက်လ်က္ ရွိ၏။ လက္၊ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေျခေထာက္မ်ားသည္

487

မီးရွိန္ေၾကာင့္ နာက်င္ေနၾကသည္။ ေနာက္ေဖး အေစခံ တန္းလ်ားဆီမွ မီးခုိးေတြ အူေနဆဲ။ ဝါ မီးေလာင္သည့္ အနံ႔က ေညႇာ္ေနသည္။ မီးဖိုေဆာင္ဘက္မွ မီးခိုးလိပ္မ်ားကို ျမင္သျဖင့္ စကားလက္ ႐ုတ္တရက္ထသည္။ မီလာနီ၏ ခ်ိဳေအးသည့္ အသံေၾကာင့္ စကားလက္ ျပန္လွဲလိုက္၏။

‘ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေလ စကားလက္၊ မီးၿငိမ္းသြားပါၿပီ’



မ်က္လံုးကို မွိတ္၍ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ လွဲေနမိသည္။ သက္ျပင္းႀကီး တစ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္၏။ ကေလးငယ္၏ တဂူးဂူး

ခၽြဲသံႏွင့္ ဝိတ္ကေလး၏ ႀကိဳ႕ထုိးသံကို ၾကားရသည္။ ဝိတ္ကေလး မေသသျဖင့္ စကာလက္ ရင္ေအးသြားသည္။ မ်က္လံုးကို ဖြင့္၍ မီလာနီ၏ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ မီလာနီ၏ ဆံစမ်ားက မီးေလာင္သျဖင့္ တြန္႔လိမ္ေနၾကသည္။ မ်က္ႏွာက မိႈင္းေတြ ေပ၍ မည္းေနသည္။ သို႔ရာတြင္ မ်က္လံုးမ်ားက ေတာက္ပကာ မ်က္ႏွာက ျပံဳးေနသည္။

‘မီလာနီလည္း ကပၸလီမ ျဖစ္ေနၿပီ’



စကားလက္က မ်က္ႏွာကို မီလာနီ၏ အိစက္သည့္ ေပါင္ေပၚသို႔ အပ္ရင္း ေျပာလုိက္၏။



‘မင္းကေကာ၊ ကပၸလီဆုိင္းထဲက ဆုိင္းေနာက္ထႏွင့္ တူေနၿပီ’



‘ေနစမ္းပါဦး၊ စကားလက္ကို ဘာျဖစ္လို႔ ႐ုိက္လိုက္တာလဲ’



‘စကားလက္ ေနာက္ေက်ာကို မီးစြဲေနၿပီေလ၊ စကားလက္ မူး႐ံု ေမ့႐ံုေလာက္ ျဖစ္တာ သိပ္ကံေကာင္းတယ္၊

တကယ္က ဒီေန႔ ျဖစ္ပံုက ေသဖို႔ေတာင္ ေကာင္းတာ၊ မီလာနီက ကုိင္းေတာထဲမွာ ပစၥည္းေတြ ဝွက္ၿပီးေတာ့ စကားလက္ကို စိတ္မခ်လို႔ ျပန္လာတာ၊ ယန္ကီေတြက ဘာလုပ္သြားေသးသလဲ’

‘ဘာလဲ၊ ဗလကၠာရ လုပ္သြားတယ္ ထင္လို႔လား’ စကားလက္က ထထုိင္သည္။ နာသျဖင့္ ညည္းေနသည္။ မီလာနီ၏

ေပါင္ေပၚ ေခါင္းအံုး အိပ္ရသည္က သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိသည့္တုိင္ ေအာက္ ၾကမ္းခင္းက ေက်ာနာသည္။ ‘လူသာ ဘာမွ မလုပ္တာ၊ ရွိသမွ်ေတာ့ အကုန္ယူသြားၾကၿပီေလ၊ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ဘူး၊ ေလာကႀကီးမွာ ေနေတာင္ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး’

‘ကုိယ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း ကြဲမသြားၾကေသးပါဘူး၊ ကေလးေတြလည္း ေဘးမသီ ရန္မခ ရွိေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တုိ႔

ေခါင္းေပၚမွာလည္း အမုိး ရွိပါေသးတယ္၊ ဒီေခတ္မွာ ဒီေလာက္ဆုိရင္ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ၊ ေဟာေတာ့ သားေလးက ေသးေပါက္ျပန္ၿပီ ထင္တယ္၊ ကေလး ခါးစည္းတဲ့ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ ကေလးေတြေတာင္ မခ်န္ဘူး၊ ယူသြားလုိက္ၾကတာ၊ ဟင္ ကေလး ခါးေတာင္းက်ိဳက္ထဲမွာ ဘာေတြလဲ’

မီလာနီက အလန္႔တၾကားျဖင့္ ေနာက္ ေက်ာဘက္ ခါးေတာင္းက်ိဳက္ထဲသို႔ လက္ႏိႈက္၍ စမ္း၏။ သားေရအတ္ကို

ဆြဲထုတ္သည္။ တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးသည့္ အထူးအဆန္း တစ္ခုသဖြယ္ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ အားရပါးရ ရယ္ေနသည္။

‘ၾကံၾကံဖန္ဖန္ကြယ္၊ စကားလက္မို႔လို႔ စိတ္ကူးရတယ္’ မီလာနီက စကားလက္ကို ဖက္၍ တစ္ခ်က္ နမ္းလုိက္သည္။

‘မင္းဟာ ကိုယ္ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ မိန္းမေတြထဲမွာ ေတာ္ေတာ္လည္း ဒူေပ နာေပ ခံႏုိင္တဲ့ မိန္းမ’

488



စကားလက္က သူ ဖက္ထားသည့္အတုိင္း လုိက္ ေမွးေနလိုက္သည္။ ႐ုန္းရန္ အင္အား မရွိေသာေၾကာင့္လည္း

ျဖစ္သည္။ သူ႕ကို ခ်ီးက်ဴးသျဖင့္ သူ႕စိတ္ဓာတ္ကို ေအးျမ သက္သာေစေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းထဲ အက်ပ္ထဲတြင္ သူ႕ကို ကူညီခဲ့သည့္ သူ႕ ေယာက္မကို ပို၍ ေလးစားလာျခင္း၊ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ စိတ္ထားမ်ိဳး ေပၚေပါက္လာျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။

‘ငါ့ သေဘာထားကို သူ႕ ေျပာျပရဦးမယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ မီလာနီဟာ အေရးရွိရင္ အကူအညီ ေရာက္လာတာခ်ည္းပဲ’



စကားလက္ စိတ္ထဲက ေတြး၍ သူ႕ကို အားက်ေနသည္။

489

၂၈



ႏွင္းခါးမ်ား က်လာသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ရာသီဥတုက ႐ုတ္တရက္ ေအးလာသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ေလသည္

ေအးစိမ့္လ်က္ ရွိ၏။ ျပတင္း မွန္မ်ားသည္ ေလတိုးသျဖင့္ တထပ္ထပ္ ျမည္ေနၾကသည္။ အ႐ိုး ၿပိဳင္းၿပိဳင္း သစ္ပင္မ်ားမွ ေနာက္ဆံုး သစ္ရြက္တို႔ ေႂကြက်ၾကၿပီ။ ထင္း႐ႉးပင္မ်ားသာ ျခံဳလႊာစိမ္းစိမ္းကို ျခံဳ၍ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ အံု႔မိႈင္း ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ ေကာင္းကင္ ေနာက္ခံတြင္ မည္းမည္းရိပ္ရိပ္ ေပၚေနသည္။ လွည္းဘီးရာေတြ ထင္ေနသည့္ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္က ေျမနီ ရဲရဲေပၚတြင္ ေရခဲစျပဳၿပီ။ ငတ္မြတ္ျခင္းသည္ ေဆာင္းေလဟုန္ စီးကာ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္သို႔ ေရာက္လာသည္။

ေမေမႀကီး ဖြန္တိန္ႏွင့္ ေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားကို စကားလက္ အမွတ္ရသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္လ တစ္ညေနက

သူ႕ ဘဝတြင္ အဆိုးဆံုးကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရၿပီး ၿပီဟု ေမေမႀကီးကို ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ ယခုမူ သူ႕ စကားသည္ ေက်ာင္းသူကေလး တစ္ေယာက္၏ ႂကြားလံုး သဖြယ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း၏ ယန္ကီ တပ္သားမ်ား ၿမိဳင္သာယာသို႔ ဒုတိယ အႀကိမ္ ေရာက္မလာမီ အထိ စကားလက္တြင္ စားစရာ ရွိေသးသည္။ ေငြေလး နည္းနည္းပါးပါး ရွိေသးသည္။ အားကိုးစရာ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ရွိေသးသည္။ ေနာက္ႏွစ္ အထိ သံုးစြဲႏိုင္ေအာင္ ဝါကေလး နည္းနည္းပါးပါး ရွိေသးသည္။ ယခု ဝါလည္း မရွိေတာ့။ ရိကၡာလည္း မရွိေတာ့။ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားလည္း သူ႕ထက္ အေျခအေန ဆိုးကုန္ၾကၿပီ။ သူက ႏြားမႀကီးႏွင့္ ႏြားကေလး တစ္ေကာင္ ရွိေသးသည္။ ဝက္ကေလး အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ျမင္းတစ္ေကာင္ ရွိေသးသည္။ အိမ္နီးနားခ်င္းတြင္မူ ေတာထဲက ဝွက္ထားသည့္ ပစၥည္းကေလး အနည္းငယ္ႏွင့္ ေျမႀကီးထဲ ျမႇဳပ္ထားသည့္ ပစၥည္းကေလး အနည္းငယ္သာ က်န္ေတာ့သည္။

တာလက္တန္ မိသားစုတို႔၏ သာယာကုန္း ယာေတာႏွင့္ အိမ္မွာ ျပာပံု ျဖစ္ေနၿပီ။ အိမ္ ဆိုလွ်င္ အုတ္ခံုသာ

က်န္ေတာ့သည္။ မစၥက္ တာလက္တန္ႏွင့္ သမီး ေလးေယာက္မွာ ယာသူႀကီး အိမ္တြင္ ကပ္ေနၾက ရသည္။ ေမတၱာသုခ ေတာအနီးက

မြန္႐ိုးတို႔

အိမ္လည္း

ျပာက်သြားသည္။

ေရြးႀကီးပင္စု

ယာေတာက

သစ္သား

အေဆာင္ႀကီးလည္း

ျပာက်သြားသည္။ ေကာ္ေဇာေတြကို ေရဆြတ္၍ သက္စြန္႔ ႀကိဳးပမ္း မီးသတ္ၾကသျဖင့္ အုတ္တိုက္ႀကီးသာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကားလ္ဗတ္တို႔ အိမ္ကမူ ယန္ကီ စာရင္းဒိုင္က ေမတၱာရပ္ခံသျဖင့္ မီးေဘးက လြတ္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ရိကၡာမ်ားကမူ ေျပာင္တလင္း ခါသြားသည္။ ၾကက္တစ္ေကာင္၊ ေျပာင္းတစ္ဖူးပင္ မက်န္ေတာ့။

ၿမိဳင္သာယာႏွင့္ ထိုနယ္ တစ္ဝိုက္က ျပႆနာမွာ ရိကၡာ ျပႆနာ ျဖစ္သည္။ ပေလာပီနံဥ၊ စားေတာ္ပဲေျခာက္ႏွင့္

ေတာထဲက ဖမ္းရသည့္ ၾကက္ကေလး၊ ငွက္ကေလးေလာက္ကိုသာ အားထားရသည္။ ယခင္က ကဲ့သို႔ပင္ ရွိသမွ်ေလးကို အိမ္နားနီးခ်င္းမ်ားအား ခြဲေဝ ေပးၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ၾကာၾကာ မေပးႏိုင္။ ကိုယ့္ အတြက္ပင္ ကိုယ္ မနည္း ၾကံဖန္ေနရသည့္ အေျခသုိ႔ ေရာက္လာသည္။

ၿမိဳင္သာယာတြင္မူ ေပါ့ ေတာလိုက္ ထြက္၍ ကံေကာင္းသည့္ ေန႔မ်ား၌ ယုန္ကေလးအစ ေစြ႔ကေလး အစ စားရသည္။

ႏြားႏို႔၊ သစ္အယ္သီး၊ ပေလာပီနံဥႏွင့္ ဝက္သစ္ခ်သီး ေျခာက္ေလးကို ရက္ျခား စားႏိုင္ေသးသည္။ အားလံုး ငတ္ေနၾကသည္။ စကားလက္ အျမင္တြင္မူ အိမ္ရွိ လူကုန္ သူ႕ကို လက္ျဖန္႔ခံ၍ ေတာင္းေနၾကသည္ဟု ထင္၏။ ဤသည္ကို ျမင္ရေလေလ

490

စကားလက္ စိတ္မေကာင္းေလေလ ျဖစ္ရသည္။ သူလည္း သူတို႔နည္းတူ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ ေနသည္ မဟုတ္ေလာ။

ႏြားမႀကီး ႏို႔က ႏြားကေလး အတြက္ပင္ မေလာက္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလက္ ႏြားကေလးကို အသတ္ခိုင္းသည္။

ထိုေန႔ညက ႏြားကေလးသားေတြ အစား မ်ားသြားသျဖင့္ တစ္အိမ္လံုး မအီမသာ ျဖစ္ၾကေသးသည္။ ဝက္ကေလးေတြကို စားခ်င္သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သုိ႔ရာတြင္ ႀကီးလာေအာင္ ေစာင့္မည္ဟု ေန႔ေရႊ႕ ညေရႊ႕ လုပ္ခဲ့သည္။ ဝက္ကေလးေတြက ငယ္ေသးသည္။ ယခုမွ စားခြက္ႏိႈက္ အရြယ္ကေလးေတြ ရွိေသးသည္။ ဤအရြယ္တြင္ ေပၚစား၍ အရြယ္ကေလးေတြ ရွိေသးသည္။ ဤအရြယ္တြင္ ေပၚစား၍ ဘာမွ် မျဖစ္ေလာက္။ အနည္းငယ္ ႀကီးမွ ဆိုလွ်င္ ေကာင္းေကာင္း စားႏိုင္သည္။ ေပါ့ကို ယန္ကီ ေငြစကၠဴ ေပးၿပီး ျမင္းႏွင့္ လႊတ္၍ ပစၥည္း ဝယ္ခုိင္းရန္ စိတ္ကူးရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤကိစၥကို ညတိုင္း မီလာနီႏွင့္ ေဆြးေႏြးသည္။ သို႔ရာတြင္ ျမင္းကို လမ္းတြင္ ဆီးသိမ္းခံရမည့္ အႏၲရာယ္၊ ယန္ကီ ပိုက္ဆံေတြကို အသိမ္းခံရမည့္ အႏၲရာယ္က ရွိေနသျဖင့္ မလႊတ္ရဲ။ ယန္ကီတပ္ေတြ မည္သည့္ ေနရာတြင္ ေရာက္ေနသည္ကိုလည္း မသိၾက။ မိုင္ တစ္ေထာင္ အကြာတြင္လည္း ရွိႏိုင္သည္။ ေခ်ာင္း တစ္ဖက္ကမ္းတြင္လည္း ရွိႏိုင္သည္။ တစ္ခါတြင္မူ စကားလက္ ကိုယ္တိုင္ ျမင္းျဖင့္ ထြက္၍ ရိကၡာ ရွာမည္ ျပဳသည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္အိမ္လံုးက ဝိုင္း၍ တားသျဖင့္ မသြားျဖစ္ေတာ့။

ေပါ့က ရိကၡာ ထြက္ရွာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ တစ္ညလံုး ျပန္မလာ။ ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးလင္းမွ ေရာက္လာတတ္သည္။

မည္သည့္ ေနရာသို႔ သြားရွာသည္ကို စကားလက္ကလည္း မေမး။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ေတာေကာင္ကေလးေတြ ရလာသည္။ တစ္ခါ တစ္ရံတြင္ ေျပာင္းဖူးေတြ ပါလာသည္။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ စားေတာ္ပဲေျခာက္ တစ္အိတ္ေလာက္ ဆြဲလာ၏။ တစ္ခါတြင္မူ ၾကက္ဖႀကီး တစ္ေကာင္ ရလာသည္။ ေတာထဲက ရလာျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေပါ့က ေျပာသည္။ အားလံုး ၿမိန္ေရရွက္ေရ စားၾကသည့္တိုင္

စိတ္မသန္႔လွ။

တစ္ေနရာရာမွ

ခိုးလာျခင္း

ျဖစ္ေၾကာင္း

အားလံုး

သိၾကသည္။

ေျပာင္းဖူးမ်ားႏွင့္

စားေတာ္ပဲေျခာက္ မ်ားကိုလည္း ေပါ့ ခိုးလာခဲ့သည္ မဟုတ္ေလာ။ တစ္ညတြင္ ေတာ္ေတာ္ ညဥ့္နက္မွ ျပန္လာကာ စကားလက္၏ အခန္းတံခါးကို လာေခါက္၏။ စရိတ္က်ည္ ထိသျဖင့္ က်ည္စရာေတြ ပြစာက်ဲေနသည့္ သူ႕ ေျခေထာက္ကို လွန္ျပသည္။ စကားလက္ ေဆးထည့္ၿပီး ပတ္တီး စည္းေပးသည္။ ဖာယက္တီဗီးလ္က ၾကက္ျခံ တစ္ျခံသို႔ ဝင္အဆြဲတြင္ မိသြားသျဖင့္ ေသနတ္ႏွင့္ လွမ္းပစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ မည္သူ႕ ၾကက္ျခံနည္းဟု စကားလက္ မေမး။ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲလ်က္ျဖင့္ ေပါ့၏ ပခံုးကို အသာ ပုတ္သည္။ ကပၸလီမ်ားသည္ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္တုိစရာ ေကာင္းသည္။ ပ်င္းသည္။ ထံုထိုင္းသည္။ သို႔ရာတြင္ သစၥာ ရွိသည္။ ဤအရာကိုမူ ေငြျဖင့္ ေပးဝယ္၍ မရႏိုင္။ ကိုယ့္သခင္ကို အလြန္ သံေယာဇဥ္ ႀကီးသည္။ သခင္ အတြက္ အသက္ကိုပင္ စြန္႔ၾကသည္။

ယခင္ကသာ ဆုိလွ်င္ ေပါ့ ဤသို႔ ခိုးဝွက္ေနျခင္းသည္ ဧရာမ က်ဴးလြန္မႈႀကီး ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ႀကိမ္ျဖင့္ပင္ ႐ိုက္၍

ဒဏ္ေပးေကာင္း ေပးလိမ့္မည္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆူပူ ႀကိမ္းေမာင္လိမ့္မည္။ `ကပၸလီေတြ အေနအထိုင္ ေခ်ာင္လည္ဖို႔ သူတို႔ စိတ္ဓာတ္ ျမင့္မားဖို႔ တို႔မွာ တာဝန္ ရွိတယ္၊ သူတို႔ဟာ ကေလးေတြႏွင့္ အတူတူပဲ၊ ကေလးေတြကို အႏၲရာယ္က ကာကြယ္ ေပးသလို သူတို႔ကိုလည္း သူတို႔ ကိုယ္တြင္းက လာတဲ့ အႏၲရာယ္က ကာကြယ္ေပးရမယ္၊ ဒီေတာ့ သမီးတို႔က စံျပျဖစ္ေအာင္ ေနျပရမယ္’ ဟု ေမေမက ေျပာဖူးသည္။

ယခုမူ ေမေမ၏ အဆံုးအမကို စကားလက္ ေမ့ထားလိုက္ၿပီ။ ခိုးဝွက္ျခင္းကို သူ အားေပးေနရၿပီ။ သူ႕ထက္ အေျခအေန

ဆိုးသူမ်ားထံမွ ခိုးေနသည္ကိုပင္ အားေပးေနၿပီ။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ စိတ္တြင္ ဤ ကိစၥ အတြက္ ဘာမွ် ဝန္ေလးျခင္း

491

မျဖစ္။ ေသနတ္ပစ္ ခံရသျဖင့္မူ စကားလက္ စိတ္မေကာင္း။

`သတိေလး ဘာေလး ထားမွေပါ့ အဘိုးႀကီးရယ္၊ စကားလက္တို႔မွာ အဘိုးႀကီး မရွိရင္ မျဖစ္ဘူး၊ အဘိုးႀကီး မရွိရင္

ဘယ္လိုလုပ္ ေနထိုင္ စားေသာက္ၾကရမွာလဲ၊ အဘိုးႀကီး ေက်းဇူးေတြ စကားလက္တို႔ အေပၚမွာ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္၊ စကားလက္တို႔ ေခ်ာင္လည္လာရင္ အဘိုးႀကီးကို ေရႊနာရီ တစ္လံုး ဝယ္ေပးရမယ္၊ ေကာင္းမြန္ သစၥာရွိေသာ တပည့္သည္ ေကာင္းစြာ လုပ္ေကၽြး ျပဳစု၏ ဆိုတဲ့ သမၼာက်မ္းစာထဲက စာပိုဒ္ကို နာရီ ေနာက္ေက်ာမွာ ထြင္းေပးရမယ္’

ေပါ့က ေက်နပ္စြာ ျပံဳးကာ သူ႕ ဒဏ္ရာကို ပတ္တီးေပၚမွ အုပ္၍ ခပ္ဖြဖြ ကုတ္သည္။



`ေကာင္းတာေပါ့ မေလးရဲ႕၊ မေလးတို႔ေကာ ဘယ္ေတာ့ေလာက္မ်ား ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ရွိမယ္ ထင္သလဲ’



`ဒါေတာ့

စကားလက္

မေျပာတတ္ေသးဘူး

အဘိုးႀကီး၊

ဒါေပမယ့္

တစ္ေန႔ေန႔မွာ

တစ္နည္းနည္းႏွင့္ေတာ့

ျဖစ္လာရမွာေပါ့၊ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ၿပီးသြားတဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ စကားလက္တို႔ ေခ်ာင္လည္မွာပါ၊ ငတ္တာေတြ အေအးဒဏ္ ခံရတာေတြ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ အဝတ္အစား ေကာင္းေကာင္း ဝတ္ၿပီး ၾကက္သားဟင္းႏွင့္ ေန႔တိုင္း ထမင္း စားရေတာ့မွာပါ၊ ၿပီးေတာ့’

စကားလက္က ရပ္လိုက္၏။ ၿမိဳင္သာယာတြင္ စည္းကမ္း တစ္ခု ရွိသည္။ သူ ကိုယ္တိုင္ ခ်မွတ္ထားကာ လူတိုင္းကို

လိုက္နာရန္ ေျပာထားသည့္ စည္းကမ္း ျဖစ္၏။ ေရွးတုန္းက စားခဲ့ရသည့္ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္မ်ား အေၾကာင္းကို မေျပာရ။ မည္သည့္ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္မ်ိဳးကို စားခ်င္သည္ဟု မေတာင့္တရ ဆိုသည့္ စည္းကမ္း ျဖစ္သည္။

စကားလက္က မ်က္ႏွာ မႈန္မႈန္ျဖင့္ ေငးၾကည့္ ေန၏။ ေပါ့က သူ႕ သခင္မ အေၾကာင္းကို သိသျဖင့္ အသာ

ထြက္လာခဲ့သည္။ ယခင္ ေခတ္ေကာင္းစဥ္တုန္းက စကားလက္၏ ဘဝသည္ ႐ႈပ္ေထြးသည္။ ကိစၥ ျမားေျမာင္သည္။ အက္ရွေလကို တိတ္တိတ္ပုန္း ခ်စ္ရ၊ သူ႕ အခ်စ္ကို ျပန္ေမွ်ာ္လင့္ရ၊ သူ႕ကို ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနသည့္ ပိုးပန္းသူမ်ား အၾကားတြင္ ေရွာင္ရတိမ္းရသျဖင့္ ရင္ေမာသည္။ တစ္ခုခု အမွား လုပ္မိလွ်င္ လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ ဖံုးရဖိရသည္။ မနာလိုသည့္ ၿပိဳင္ဘက္ေတြက အမနာပ အေျပာ မခံရေအာင္ အေနအထိုင္ ဆင္ျခင္ ရသည္။ အဝတ္အစား အေသြးအေရာင္၊ ပံုပန္းသဏၭာန္ ေရြးရသည္။ ဆံပင္ပံု အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပင္ရသည္။ ျပႆနာေတြ စံုေနသည္။ ယခု ဤသို႔ မဟုတ္ေတာ့။ သူ႕ဘဝက ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္း။ ထိုအရာေတြ အေရးမႀကီးေတာ့။ အေရးႀကီးသည္မွာ မငတ္ေအာင္ စားေရရိကၡာ ရွာဖို႔၊ အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ႏိုင္ေအာင္ အဝတ္အစား ရဖို႔ မိုးမယိုသည့္ အမိုးကေလး တစ္ခု ရဖို႔ေလာက္သာ ရွိေတာ့သည္။

ထိုရက္မ်ား အတြင္းတြင္ စကားလက္သည္ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြကိုခ်ည္း မက္ေနသည္။ တစ္ခါ မဟုတ္၊ ခဏ

ခဏ မက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ေရးႏိုးသည့္ အခါတြင္ပင္ ထိုေျခာက္အိပ္မက္သည္ သူ႕ေခါင္းထဲသို႔ ဝင္လာကာ သူ႕ကို ေျခာက္လွန္႔ေနသည္။ အိပ္မက္ကို ျပန္ေတြးတိုင္းလည္း ပို၍ ပို၍ ေၾကာက္လာသည္။

ဤသို႔ ေသာက ျဖစ္ခဲ့ရသည္မ်ားကို ႀကီးလာသည့္တိုင္ စကားလက္ မေမ့ႏိုင္။ ထို အိပ္မက္ကို မက္သျဖင့္

အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ေန႔ကို စကားလက္ မွတ္မိေသးသည္။

ထိုေန႔က မိုးေစြေနသည္။ ေလကလည္း စိမ့္ေနေအာင္ ေအးသည္။ မီးဖိုထဲက ထင္းမ်ားကလည္း စိုေနသျဖင့္

492

မီးမေတာက္။ အပူ မရ။ မီးခိုးေတြသာ အူေနသည္။ နံနက္ လင္းကတည္းက တစ္ေယာက္ကို ႏြားႏို႔ တစ္ခြက္စီသာ ေသာက္ရေသးသည္။ ဘာမွ် မစားရေသး။ ပေလာပီနံ ဥကလည္း ကုန္ၿပီ။ ေပါ့၏ ပိုက္ကြန္မ်ားႏွင့္ ညႊတ္ကြင္းမ်ားကလည္း ဘာမွ် မရ။ မနက္ျဖန္ အတြက္ စားစရာ မရွိေတာ့။ ဝက္ကေလး တစ္ေကာင္ ေပၚရေတာ့မည္။ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ေနသည့္ အိမ္သားမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ သူ႕ကို ၾကည့္ေနၾက၏။ တိတ္ဆိတ္စြာ အစာ ေတာင္းေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေပါ့ကို ျမင္းျဖင့္ လႊတ္၍ ရိကၡာ ရွာခိုင္းရေတာ့မည္။ ထိုအထဲတြင္ ဝိတ္ကေလးက လည္ေခ်ာင္းေတြ ကြဲကာ အျပင္းဖ်ားေနသည္။ သူ႕အတြက္ ဆရာဝန္လည္း မရွိ။ ေဆးလည္း မရွိ။

စကားလက္ လူမမာ ေစာင့္ၾကည့္ရသည္မွာ ပင္ပန္းေနသည္။ ဆာလည္း ဆာလွၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ မီလာနီကို ေစာင့္ခိုင္း

ပစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ အိပ္ရာေပၚ လွဲကာ တစ္ေရးေမွးသည္။ သူ႕ ေျခေထာက္မ်ားက ေရခဲတံုး ကဲ့သုိ႔ ေအးစက္ေနသည္။ ကိုယ္ကို လွည့္ရင္း ေစာင္းရင္းျဖင့္ ႀကိဳးစား၍ အိပ္သည့္တိုင္ အိပ္မေပ်ာ္။ စိတ္ပ်က္ျခင္း၊ ထိတ္လန္႔ျခင္းက ဖိစီးေနသည္။ `ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဘယ္ကို သြားရမလဲ၊ ေလာကႀကီးမွာ ငါ့ကို ကူညီမယ့္လူ တစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့ဘူးလား’ ဟု ေတြးမိသည္။ ေလာကႀကီးတြင္ လံုျခံဳမႈ ဆိုသည္မွာ အဘယ္မွာ ရွိသနည္း။ ခြန္အား ေကာင္း၍ ဉာဏ္ အေျမာ္အျမင္ ရွိသူ၊ သူ႕ ပခံုးေပၚမွ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုးကို ခ်ေပးမည့္သူ ဟူ၍ မရွိေတာ့ၿပီေလာ။ ဤဝန္မ်ားကို သူ မထမ္းႏိုင္။ ထမ္းႏိုင္သည့္ အားမရွိ။ မည္သို႔ ထမ္းရမည္ကိုလည္း သူ မသိ။ ဤသို႔ျဖင့္ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။

သူ မေရာက္ဖူးသည့္ ေတာႀကီး တစ္ခုထဲသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ႏွင္းေတြက ေဝေနသည္။ ဘာကိုမွ် မျမင္ရ။

သူ႕ ေျခေထာက္ ေအာက္က ေျမႀကီးကလည္း ေျမမာ မဟုတ္။ ေျမေပ်ာ့ေတြ။ မၾကာခဏ ကၽြံကၽြံ က်ေနသည္။ ေတာႀကီး တစ္ခုလံုး ေၾကာက္ဖြယ္ တိတ္ဆိတ္လ်က္ ရွိ၏။ ေတာထဲတြင္ မ်က္စိလည္ကာ လမ္းစ ေပ်ာက္ေနသည္။ ညအေမွာင္ထဲတြင္ ေရာက္ေနသည့္ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို ထိတ္လန္႔ေနသည္။ ဆာလည္း ဆာေနသည္။ ခ်မ္းလည္း ခ်မ္းလွၿပီ။ စကားလက္ ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ ေအာ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အသံ မထြက္။ ႏွင္းမႈန္ထဲမွ လက္ႀကီးေတြ ထြက္လာကာ သူ႕ကို ဝိုင္းဆြဲၾကသည္။ ေအာက္က ေျမေပ်ာ့ေပ်ာ့ က်င္းႀကီးထဲသို႔ သူ႕ကို တြန္းခ်ေနၾကသည္။ ဆြဲခ်ေန ၾကသည္။ သူ႕ အနီးတြင္ ခိုလႈံရာ၊ အားကိုးရာ၊ နားေနရာ၊ ေႏြးေထြးရာ ေနရာ တစ္ခုခုမူ ရွိရမည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုေနရာသည္ အဘယ္မွာနည္း။ သူ႕ကို တေစၧ လက္ႀကီးမ်ားက ႏြံထဲသို႔ ဆြဲမႏွစ္မီ ထိုခိုကိုးရာ၊ နားေနရာသို႔ ေရာက္္ႏိုင္ပါဦးမည္ေလာ။

စကားလက္ ေတာထဲတြင္ တအား ေျပးလာခဲ့သည္။ ငိုသည္။ ေအာ္သည္။ လက္ကို ဆန္႔တန္း၍ ေျပာသည္။

သို႔ရာတြင္ မည္သူ႕ကိုမွ် မေတြ႔။ ေလထုႀကီးႏွင့္ စိုစြတ္သည့္ ႏွင္းထုႀကီးကိုသာ ေတြ႔ရ၏။ ခိုလံႈရာ အဘယ္မွာနည္း။ ယခုတိုင္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ေရွာင္ပုန္း ေနရသနည္း။ ထိုေနရာသို႔ ေရာက္လွ်င္ သူ႕ အတြက္ လံုျခံဳၿပီ။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ ေျခေထာက္မ်ားက ေပ်ာ့ေခြ ေနၾကၿပီ။ အားကုန္ ေနၾကၿပီ။ ဆာေလာင္သျဖင့္ မူးေဝေနၿပီ။ စကားလက္ ေၾကာက္အား လန္႔အားျဖင့္ တအား ေအာ္သည္။ လန္႔ႏိုး လာသည္။ မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါတြင္ မီလာနီ၏ စိုးရိမ္ ပူပန္ေသာ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရ၏။ မီလာနီက သူ႕ကို လႈပ္၍ ႏိႈးေနသည္။

ထိုအိပ္မက္ကို စကားလက္ မၾကာမၾကာ မက္သည္။ ဆာဆာျဖင့္ အိပ္သည့္ အခါတိုင္း မက္သည္။ ၾကာသည့္

အခါတြင္မူ အိပ္ရမည္ကိုပင္ ေၾကာက္ေနၿပီ။ အိပ္မက္ ဆိုသည္မွာ ဘာမွ် ေၾကာက္စရာ မရွိဟု အားတင္းသည့္တိုင္ အိပ္မက္ကို ေၾကာက္ေနသည္။ စကားလက္သည္ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ တစ္ေန႔ တျခား ပိန္ခ်ံဳး ျဖဴေရာ္လာ၏။ သူ႕ မ်က္ႏွာ လွလွ ဝိုင္းဝိုင္းကေလး

493

မရွိေတာ့။ ပါး႐ိုးေတြ ေပၚေနၿပီ။ ခပ္ေစြေစြ ခပ္စိမ္းစိမ္း မ်က္လံုးမ်ားက ပို၍ ျပဴးက်ယ္လာသည္ ထင္ရ၏။ ဆာေလာင္သျဖင့္ အစာ ေခ်ာင္းေနသည့္ ေၾကာင္မ တစ္ေကာင္ႏွင့္ တူေနသည္။

`အိပ္မက္ မမက္ဘဲႏွင့္ေတာင္ ငါ့ ဘဝဟာ ေျခာက္အိပ္မက္ႏွင့္ တူေနၿပီ’ ဟု စကားလက္ ေတြးကာ ညတြင္ ေျခာက္

အိပ္မက္ မမက္ေအာင္ တစ္ေန႔စာ အစားအေသာက္ကို စု၍ အိပ္ရာ ဝင္ခါနီးမွ စားရသည္။

နာတာလူးပြဲေတာ္ မတိုင္မီတြင္ ဖရင့္ ကင္နဒီသည္ တပ္ေထာက္႐ံုးမွ တပ္စုကေလး တစ္စုႏွင့္ အတူ ၿမိဳင္သာယာသို႔

ေရာက္လာ၏။ စစ္တပ္ အတြက္ ရိကၡာႏွင့္ ျမင္းမ်ား ရွာရန္ ျဖစ္သည္။ ၎တို႔ အားလံုးမွာ စုတ္ျပတ္ကာ သူခိုး ဓားျပမ်ားႏွင့္ တူေနသည္။ စီးလာသည့္ ျမင္းမ်ားကလည္း အက်ိဳးအပဲ့၊ အပိန္အခ်ံဳးေတြ။ သံုးဖို႔ မေကာင္းေတာ့။ ျမင္းမ်ားကဲ့သို႔ပင္ စစ္သားမ်ားကလည္း ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာမွ ျပန္ပို႔ထားသည့္ လူနာမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဖရင့္ တစ္ေယာက္မွအပ က်န္ စစ္သားမ်ားမွာ လက္တစ္ဖက္ ျပတ္သူ၊ မ်က္လံုး တစ္ဖက္လပ္သူ၊ ဒူးနာ၍ ေျခေထာက္ႀကီး တန္းေနသူ စသည္မ်ား ျဖစ္သည္။ ၎တို႔ အမ်ားစုမွာ ဖမ္းမိေသာ ယန္ကီမ်ား၏ အျပာေရာင္ အေပၚ႐ံု အက်ႌႀကီးမ်ားကို ဝတ္ထားၾက၏။ ၿမိဳင္သာယာမွ လူမ်ားကမူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း၏ ယန္ကီ တပ္သားမ်ား ျပန္လာၾကၿပီ အထင္ျဖင့္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္လိုက္ၾကရေသးသည္။

ဖရင့္တို႔ တပ္စုသည္ ၿမိဳင္သာယာတြင္ တစ္ည အိပ္သြားၾက၏။ ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲက ၾကမ္းျပင္တြင္ အိပ္ၾကသည္။

ၾကမ္းခင္း ေကာ္ေဇာေပၚတြင္ ေျခပစ္ လက္ပစ္ အိပ္ရသျဖင့္ စည္းစိမ္ ေတြ႔ေနၾကသည္။ အမိုး တစ္မိုး ေအာက္တြင္ လည္းေကာင္း၊ ေျမႀကီးေပၚက သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားထက္ ႏူးည့ံသည့္ အိပ္ရာထက္တြင္ လည္းေကာင္း မအိပ္ခဲ့ရသည္မွာ ၾကာလွၿပီ။ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြက ညစ္ပတ္ကာ အဝတ္အစားေတြ စုတ္ျပတ္ေနသည့္တိုင္ စစ္သားမ်ားက မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ရယ္စရာ ေမာစရာ ေျပာသည့္တိုင္ ၾကမ္းတမ္း ႐ုန္႔ရင္းေသာ စကားမ်ားကို ေရွာင္ၾက၏။ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႔ၾက၏။ မိန္းမေခ်ာကေလးမ်ား ရွိသည့္ အိမ္ႀကီး တစ္အိမ္တြင္ နာတာလူး ပြဲေတာ္ အႀကိဳေန႔ ညကို ကုန္ဆံုးရသည့္ အတြက္ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ အေၾကာင္းကိုလည္း မေျပာၾကေတာ့။ မိန္းကေလးေတြ ရယ္ရေအာင္ ရယ္စရာ ေမာစရာမ်ားကိုသာ ေျပာၾကသည္။ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္၍ လုယက္ ဖ်က္ဆီးျခင္း ခံထားရေသာ ၿမိဳင္သာယာတြင္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ေသြ႔ ေနရာမွ ပထမဆံုး စိုျပည္ လန္းဆန္းလာျခင္း၊ ပထမဆံုး ရႊင္ျပံဳးစရာ အရိပ္အေယာင္ သမ္းလာျခင္း ျဖစ္သည္။

`ဟိုေခတ္တုန္းက ဧည့္ခံပြဲေတြ ဘာေတြ လုပ္တာကို သတိရလိုက္တာေနာ္ မႀကီး’



ဆီြလင္က စကားလက္ကို ခပ္တုိးတိုးကေလး ေျပာ၏။ ဆီြလင္ကား သူ႕အဆက္ ဖရင့္ ေရာက္လာသျဖင့္ ဝမ္းသာ၍

မဆံုးေတာ့။ သူ႕ မ်က္လံုးမ်ားက ဖရင့္ကိုသာ မ်က္ျခည္မျပတ္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဆီြလင္သည္ အူေရာင္ ငန္းဖ်ား ေရာဂါ ျဖစ္ၿပီး ကတည္းက ပိန္ခ်ံဳးလ်က္ ရွိေသာ္လည္း ယခု တစ္ဖန္ ျမင္လိုက္ရသည့္ အခါတြင္ အလွႀကီး လွေနသျဖင့္ စကားလက္ အံ့ၾသရေသးသည္။ သူ႕ပါးေလးမ်ားသည္ နီရဲလ်က္ ရွိၾက၏။ သူ႕ မ်က္လံုးထဲတြင္ ႏူးညံ့ ဝင္းလက္သည့္ အၾကည့္ တစ္မ်ိဳး ေပၚေနသည္။

`ေအးေလ၊ ဆီြလင္ကလည္း ဂ႐ုစိုက္ေပမေပါ့’ စကားလက္က အထင္ေသး စိတ္ျဖင့္ ေတြးသည္။ `သူ႕ ဘာသာသူ

ေယာက်္ား ေကာင္းေကာင္း တစ္ေယာက္ကို ရွာႏိုင္ရင္ ေတာ္ေသးတယ္ ေျပာရမွာေပါ့၊ ဖရင့္ ကပ္ေစးနဲတာကေတာ့ တျခားေပါ့’

494



ကာရင္းကို ၾကည့္ရသည္ကလည္း ရႊင္ေနသည္။ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ မ်က္လံုးမ်ားက မႈန္ေငးေငး မဟုတ္ၾကေတာ့။ သူတို႔ထဲက

စစ္သား တစ္ေယာက္က ဘရင့္ တာလက္တန္ႏွင့္ သိသည္။ ဘရင့္ က်သည့္ ေန႔က သူလည္း အတူ ရွိေနသည္။ ညစာ စားၿပီး ေနာက္တြင္ သူႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ေတြ႔၍ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ေမးျမန္းရဦးမည္ဟု ကာရင္း ေတးထားလိုက္သည္။

ညစာ ထမင္းဝိုင္းတြင္ မီလာနီမွာ ခါတိုင္းလို ရွက္ေၾကာက္ဟန္ မရွိ။ သြက္လက္ ခ်က္ခ်ာ ေန၏။ အားလံုးက သူ႕ကို

ၾကည့္၍ အံ့အား သင့္ေနၾကသည္။ မီလာနီသည္ စကားေတြလည္း တတြတ္တြတ္ ေျပာသည္။။ ရယ္လည္း ရယ္သည္။ မ်က္လံုး တစ္ဖက္လပ္ စစ္သား ပန္းကန္ထဲသို႔ ဟင္းေတြ ထည့္ေပးသည္။ လံုးလံုး မဟုတ္သည့္တိုင္ အနည္းငယ္ ပလူးသည့္ ဟန္ပင္ ေပၚေနသည္။ စိတ္ဓာတ္ အရေရာ၊ ေနပံုထိုင္ပံု အရပါ တစ္မ်ိဳး ထူးျခားေနျခင္းကို စကားလက္ ရိပ္မိလုိက္၏။ ေယာက်္ား ဆိုလွ်င္ မ်က္ႏွာခ်င္းပင္ ရဲရဲ မဆိုင္ရဲသူက ဤသို႔ ျဖစ္ျခင္းမွာ သဘာဝ မက်။ တမင္ အားထုတ္၍ လုပ္ေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ ထိုမွ်မက ေကာင္းေကာင္းလည္း က်န္းမာေသးသည္ မဟုတ္။ သို႔ရာတြင္ သူ ေနေကာင္းၿပီ ဆိုကာ အလုပ္ေတြကို အတင္း လုပ္သည္။ ဒစ္လစီပင္ သူ႕ေလာက္ ပင္ပန္းမည္ မထင္။ ပစၥည္း တစ္ခုခုကို ေကာက္သယ္လွ်င္ သူ႕ မ်က္ႏွာသည္ ေသြးဆုတ္သည့္ႏွယ္ ခ်က္ခ်င္း ျဖဴေရာ္သြား၏။ ခပ္ျပင္းျပင္းကေလး လုပ္မိၿပီ ဆိုလွ်င္ ေမာ၍ ထိုင္ေနရသည္။ သို႔ရာတြင္ ယေန႔ ညတြင္မူ ဆီြလင္ႏွင့္ ကာရင္းတို႔ကဲ့သို႔ပင္ မီလာနီသည္လည္း သြက္လက္ ေနသည္။ နာတာလူးပြဲေတာ္ အႀကိဳတြင္ စစ္သားေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ျဖစ္ေအာင္ အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားသည္။ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လာသျဖင့္ မေပ်ာ္သူ ဆို၍ စကားလက္ တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။

ညစာ ထမင္းဝိုင္းတြင္ အိမ္ရွင္က စားေတာပဲ ေျခာက္ေၾကာ္ႏွင့္ ပန္းသီး ျပဳတ္ေကၽြးသည္။ တပ္သားမ်ားက

သူတို႔တြင္ ပါလာသည့္ ေျပာင္းဖူးမုန္႔ႏွင့္ အသားေျခာက္ အနည္းငယ္ ထည့္သည္။ လေပါင္းမ်ားစြာ အတြင္း အေကာင္းဆံုး ထမင္း တစ္နပ္ဟု ေျပာၾကသည္။ စကားလက္သည္ သူတို႔ တစ္ေတြ စားၾက ေသာက္ၾကသည္ကို ၾကည့္ရင္း မသက္မသာ ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔ ပလုတ္ပေလာင္း စားသည္ကို မနာလို ဝန္တို ျဖစ္သည္။ တျမန္ေန႔က ေပါ့က ဝက္ကေလး တစ္ေကာင္ ေပၚထားခဲ့သည္ကို သိမ်ား သိသြားေလမည္ေလာဟု တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဝက္ကေလးကို ဖ်က္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ ေနာက္ေဖး ရိကၡာခန္းထဲတြင္ အေျခာက္ လွန္းထားသာ္။ ဝက္သားေျခာက္ ရွိေၾကာင္း၊ ကိုင္းေတာထဲတြင္ ဝွက္ထားသည့္ ဝက္ကေလးမ်ားလည္း ရွိေသးေၾကာင္း စစ္သြားေတြကို ေျပာလွ်င္ ေျပာသူ၏ မ်က္လံုးကို ကၽြတ္ထြက္ေအာင္ ကုတ္ခဲ့ပစ္မည္ဟု စကားလက္ ႀကိမ္းထားသည္။ သူတို႔သာ သိသြားလွ်င္ ဝက္ကေလး တစ္ျမံဳလံုး ကုန္ရခ်ည့္။ ထိုမွ်မက က်န္ေသးလွ်င္ စစ္တပ္ ရိကၡာ အတြက္လည္း သိမ္းသြားႏိုင္သည္။ ျမင္းႏွင့္ ႏြားမႀကီး အတြက္လည္း စကားလက္ စိုးရိမ္သည္။ စားက်က္ အစပ္က ေတာထဲတြင္ ခ်ည္ထားမည့္အစား ကိုင္းေတာထဲတြင္ သြားဝွက္ထားရမည္ေလာဟု စိတ္ကူးမိေသးသည္။ ဤပစၥည္းကေလးမ်ား ကိုသာ ယူသြားလွ်င္ ၿမိဳင္သာယာသည္ ေဆာင္းတြင္း တစ္တြင္းလံုး ဗိုက္ေမွာက္ ေန႐ံုသာ ရွိသည္။ ဤပစၥည္း မ်ားကို ေလာေလာဆယ္ အစားထိုး၍ မရေတာ့။ စစ္တပ္ႀကီး ဘာျဖစ္ေနေန သူ႕အပူ မဟုတ္။ စစ္တပ္ကို စစ္တပ္က ေကၽြးေပ့ေစ။ သူတို႔ အတြက္ မပူႏိုင္။ သို႔ရာတြင္ မိမိ အိမ္သားမ်ားကိုမူ မိမိက ေကၽြးရလိမ့္မည္။

စစ္သားမ်ားက အခ်ိဳပြဲ အျဖစ္ သူတို႔ ေက်ာပိုးအိတ္မ်ားထဲက `ယမ္းထိုးတံမုန္႔’ ဟု ေခၚသည့္ မုန္႔မ်ားကို

ထုတ္သည္။ ျပည္နယ္တပ္မ်ား ရိကၡာအျဖစ္ ရသည့္ ဤမုန္႔ အေၾကာင္း ရယ္စရာ လုပ္၍ ေျပာသံမ်ားကို စကားလက္ မၾကာခဏ ၾကားဖူးခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ မျမင္ဖူးေသး။ ၾကည့္ရသည္က မီးကၽြမ္းထားသည့္ ထင္းေခ်ာင္းကေလးမ်ားႏွင့္ တူသည္။ စစ္သားမ်ားက အတင္းေကၽြးသျဖင့္ စကားလက္ ျမည္းၾကည့္သည္။ မီးခိုးမိႈင္းေတြ ေအာက္တြင္ ဆားနယ္သည့္

495

ေျပာင္းဖူးေပါင္မုန္႔မ်ား ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ စစ္သားမ်ားသည္ ဤမုန္႔ကို ေရျဖင့္ ေမွ်ာခ်သည္။ ဆားရသည့္ အခါတြင္ ဆားျဖင့္ တို႔သည္။ ဆားမပါလွ်င္လည္း ဤအတိုင္း စားရသည္။ ထို႔ထက္ အရသာ ရွိရွိ စားခ်င္ေသးလွ်င္ ယမ္းထိုးတံကို ဆီသုတ္၍ ေျပာင္းဖူးေပါင္မုန္႔ကို တံစို႔ သီကာ ကင္စားရသည္။ မုန္႔က ထန္းလ်က္လို မာ၍ လႊစာမႈန္႔ စားရသည့္ႏွယ္။ ဘာမွ် အရသာ မရွိ။ စကားလက္က တစ္ကိုက္သာ ကိုက္ၿပီး ျပန္ေပးလိုက္သည္။ အားလံုးက ဝိုင္းရယ္ၾက၏။ စကားလက္၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ မီလာနီ၏ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ သြားဆံုမိၾက၏။ `ဒီအစာ စားၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ စစ္တိုက္ ေနၾကပါလိမ့္’ ဟု သူတို႔ မ်က္လံုးမ်ားက ေမးေနၾကသည္။

ထမင္းဝိုင္းက ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းေနသည္။ စားပြဲထိပ္တြင္ နားေဝတိမ္ေတာင္ႏွင့္ ထိုင္ေနသည့္ ေဖေဖပင္လွ်င္

ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြကို ျပန္ေျပာကာ တစ္ခ်ီ တစ္ခ်ီတြင္ ျပံဳးေနတတ္သည္။ စစ္သားေတြက စကားေျပာၾက။ မိန္းကေလးေတြက ျပံဳးၾက ရယ္ၾက။ စကားလက္ ဖရင့္ဘက္သို႔ လွည့္ကာ ေဒၚေလး ပစ္တီ အေၾကာင္း ေမးမည္ အျပဳတြင္ ဖရင့္၏ အမူအရာေၾကာင့္ ေျပာမည့္ စကားကိုပင္ ေမ့သြားသည္။

ဖရင့္သည္ ဆီြလင္ကို ၾကည့္ေနရာမွ မ်က္လံုးကို လႊဲလိုက္ကာ ထမင္း စားခန္း ပတ္ပတ္လည္ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနသည္။

ထို႔ေနာက္ ကေလး မ်က္လံုးလို ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနသည့္ ေဖေဖ့ မ်က္လံုးကို ၾကည့္သည္။ ေကာ္ေဇာ မရွိ ဟင္းလင္း ျဖစ္ေနသည့္ အလွျပ ဗီ႐ိုကို လည္းေကာင္း၊ ယန္ကီတို႔ လွံစြပ္ျဖင့္ ထိုးေဖာက္ပစ္ခဲ့သျဖင့္ အဖံုးေတြ စုတ္ျပဲကာ ခြက္ဝင္ေနသည့္ ထိုင္ခံုမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ဗီ႐ိုေဘးက ကြဲအက္ေနေသာ မွန္ႀကီးကို လည္းေကာင္း၊ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ျဖဳတ္ယူသြားသျဖင့္ အေရာင္ မမွိန္ဘဲ က်န္ခဲ့သည့္ နံရံေပၚမွ အရာမ်ား၊ ပန္းကန္ ခြက္ေယာက္မ်ား၊ ဖာရာ ေထးရာေတြ ျပည့္ေနသည့္ သူတို႔ အဝတ္အစားမ်ား၊ ဝိတ္ကေလး အက်ႌ ခ်ဳပ္ထားသည့္ ဂ်ံဳအိတ္ေဟာင္း စသည္တို႔ကို လည္းေကာင္း ၾကည့္သည္။

ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္ခင္က သူ ေတြ႔ခဲ့သည့္ ၿမိဳင္သာယာကို အမွတ္ရကာ ဖရင့္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ ေဒါသ

ထြက္ရသည္။ ဆီြလင္ကို သူ ခ်စ္သည္။ သူ႕ ညီအစ္မမ်ားကို သူ ခင္သည္။ ေဖေဖ့ကို ေလးစားသည္။ ၿမိဳင္သာယာကို သံေယာဇဥ္ တြယ္သည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ နယ္ထဲသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း၏ တပ္မ်ား ဝင္လာၿပီးသည့္ ေနာက္၌ အပ်က္အစီးမ်ား၊ စိတ္မေကာင္း စရာမ်ားကို သူ သြားေလရာတြင္ ေတြ႔ခဲ့ရ၏။ သို႔ရာတြင္ ၿမိဳင္သာယာကို ယခု အေျခတြင္ ျမင္ရသေလာက္ သူ တစ္ခါမွ် စိတ္မထိခိုက္ဖူးခဲ့။ ၿမိဳင္သာယာ အတြက္ တစ္ခုခု လုပ္ေပးခ်င္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဆီြလင္အတြက္ တစ္ခုခု လုပ္ေပးခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ လုပ္ႏိုင္သည့္ အရာဆို၍ ဘာမွ် မရွိ။ ဖရင့္က မသိမသာ ေခါင္းယမ္းကာ စုတ္ထိုး ေနစဥ္တြင္ စကားလက္ႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုမိၾကသည္။ စကားလက္ မ်က္လံုးမ်ားက မာနျဖင့္ ဝင္းဝင္းေတာက္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းကို ေအာက္သို႔ ငံု႔ကာ ထမင္း ပန္းကန္ကို ၾကည့္ေနသည္။

သူတို႔က သတင္းပလင္း နားေထာင္ခ်င္ၾကသည္။ အတၱလန္တာ က်ၿပီး ကတည္းက ေခ်ာစာ အသြားအလာ

မရွိေတာ့။ ယခု ဆိုလွ်င္ ေလးလ ရွိၿပီ။ ယန္ကီတို႔ မည္သည့္ ေနရာတြင္ ေရာက္ေနသည္ကိုလည္း မသိ။ ျပည္နယ္ စစ္တပ္ အေျခအေနကိုလည္း မၾကားရ။ အတၱလန္တာႏွင့္ အတၱလန္တာက မိတ္ေဆြမ်ား အေၾကာင္းကိုလည္း စံုစမ္း၍ မရ။ ဤနယ္တစ္ဝိုက္တြင္ ျပဲျပဲစင္ခဲ့သည့္ ဖရင့္ ေရာက္လာသည့္ အခါတြင္ သူတို႔အဖို႔ သတင္းစာ တစ္ေစာင္ကို ဖတ္ရသည့္ႏွယ္ ရွိသည္။ သတင္းစာ ထက္ပင္ စံုေသးသည္။ သူက မာကြန္မွ အတၱလန္တာ အထိ ရွိသမွ် လူ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား အေၾကာင္းကို သိသည္။ သတင္းစာမ်ားထဲတြင္ မပါေသာ အတင္းအဖ်င္း ကေလးမ်ားကိုလည္း ၾကားရ၏။ ဖရင့္က စကားလက္ မ်က္လံုးႏွင့္

496

ဆံုမိသည္တြင္ အိုးတိုးအမ္းတမ္း ျဖစ္သြားသျဖင့္ အရွက္ေျပ သူ ၾကားခဲ့သည့္ သတင္းမ်ားကို ေလွ်ာက္ေျပာေနသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း ျပန္ဆုတ္သြားၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ျပည္နယ္ တပ္မ်ားက အတၱလန္တာကို ျပန္သိမ္းခဲ့ေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ ယန္ကီတို႔က တစ္ၿမိဳ႕လံုး မီး႐ိႈ႕ပစ္ခဲ့သျဖင့္ ဘာမွ် တန္ဖိုး မရွိေတာ့ေၾကာင္းျဖင့္ ေျပာျပသည္။

`အတၱလန္တာကို မီး႐ိႈ႕တာ စကားလက္တို႔ တပ္ေတြ မဟုတ္ဘူးလား၊ အတၱလန္တာ မီးေလာင္တဲ့ ညက စကားလက္

ထြက္လာတာပဲ’

စကားလက္က ေမးသည္။  



`အို၊ မဟုတ္ဘူးေလ’ ဖရင့္က အံ့ၾသေနသည္။ `ကိုယ္တို႔ လူေတြ ရွိေနရက္ႏွင့္ ကိုယ္တို႔ တပ္ေတြက ၿမိဳ႕ကို ဘယ္မွာ

မီး႐ိႈ႕ပါ့မလဲ၊ ကိုယ္တို႔ တပ္ေတြ မီး႐ိႈ႕ခဲ့တာ ကုန္ေလွာင္႐ံုေတြႏွင့္ ရိကၡာေတြပါ၊ ရန္သူေတြ လက္ထဲ အက်မခံခ်င္လို႔ ႐ိႈ႕ပစ္ခဲ့တာ၊ ၿပီးေတာ့ သံရည္က်ိဳ႐ံုႏွင့္ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္ေတြလည္း ပါတယ္၊ ဒါပါပဲ၊ ၿမိဳ႕ကို မ႐ိႈ႕ပါဘူး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရွားမင္း ၿမိဳ႕ကို သိမ္းေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္က စတိုးဆိုင္ေတြ အိမ္ေတြဟာ အေကာင္း ပကတိပဲ၊ သူ႕ တပ္ေတြ အဲဒီမွာ စခန္းခ်ၾကေသးတာပဲ’

`လူေတြကိုေကာ ဘာလုပ္ေသး သလဲ၊ မသတ္ဘူးလား’



`တခ်ိဳ႕ကို သတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ည္ဆန္ႏွင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး’ မ်က္စိ တစ္ဖက္လပ္ႏွင့္ စစ္သားက ေျပာသည္။

`သူတို႔ တပ္ေတြ ၿမိဳ႕ထဲ ဝင္လာေတာ့ အရပ္သူ အရပ္သားေတြကို ေရႊ႕ေပးရမယ္လို႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကို လာေျပာတယ္၊ လူအိုႀကီးေတြ ဆိုတာ ဒီခရီးႀကီးကို ဘယ္သြားႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ၿပီးေတာ့ လူမမာေတြ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ၊ ရွားမင္းက မေနရဘူး ဆိုေတာ့ ေရႊ႕ေပးရတာေပါ့၊ မိုးေတြ ေလေတြထဲမွာ ေက်ာက္စရစ္ကုန္း ရြာနားက ေတာထဲကို ေရႊ႕ေပးရတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟုဒ္ကို ဒီလူေတြ လာေခၚဖို႔ အေၾကာင္း ၾကားတယ္၊ ေသလိုက္ၾကတာ ဝက္ဝက္ကြဲေပါ့၊ အဆုတ္ အေအးမိလို႔ ေသတာေတြ မနည္းဘူး၊ ဒီဒဏ္ကို ဘယ္ခံႏိုင္ပါ့မလဲ’

`ဘာျဖစ္လို႔ ေရႊ႕တာတဲ့လဲဟင္၊ အရပ္သားေတြက သူတို႔ကို ဘာအႏၲရာယ္ ေပးမွာမုိ႔တဲ့လဲ’



မီလာနီက ေမးသည္။



`သူ႕တပ္ေတြႏွင့္ ျမင္းေတြ နားဖို႔ ၿမိဳ႕ကို လိုခ်င္တယ္တဲ့၊ ႏိုဝင္ဘာလထဲ အထိ ၿမိဳ႕ထဲမွာ တပ္ေတြ စြဲထားတယ္ေလ၊

ဆုတ္ေတာ့ မီး႐ိႈ႕ ထြက္သြားတယ္၊ ဘာမွ မက်န္ဘူး၊ အကုန္ပဲ’

`ဘာမွကို မက်န္ေတာ့ဘူးလား’



မိန္းကေလး တစ္သိုက္က စိတ္ပ်က္ပ်က္ျဖင့္ ေမး၏။



အတၱလန္တာက အလြန္ စည္သည္။ လူေတြ တ႐ုတ္႐ုတ္ျဖင့္ ၾကက္ပ်ံ မက် ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခု ၿမိဳ႕ႀကီး ပ်က္စီးသြားၿပီ

ဆိုသည့္ အခါတြင္ မယံုႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သစ္ရိပ္ ေဝေဝ ေအာက္က ခ်စ္စရာ အိမ္ကေလးမ်ား၊ စတိုးဆိုင္မ်ား၊ ဟိုတယ္မ်ား စသည္တို႔ က်န္လိမ့္မည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ ယခု မက်န္ေတာ့။ မီလာနီက မ်က္ရည္ေတြ ဝဲေနသည္။ အတၱလန္တာမွာ ေမြးၿပီး အတၱလန္တာမွာ ႀကီးခဲ့သူ မဟုတ္ေလာ။ စကားလက္ ရင္ထဲတြင္လည္း ဆို႔ေနသည္။ ၿမိဳင္သာယာ

497

ၿပီးလွ်င္ သူ႕အဖို႔လည္း အတၱလန္တာသည္ ေပ်ာ္စရာ မဟုတ္ေလာ။

`အင္း၊ အားလံုးေလာက္ ဆိုပါေတာ့ေလ’



သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြကို ျမင္သျဖင့္ ဖရင့္က ျပင္ေျပာလိုက္သည္။ အမ်ိဳးသမီးေတြ စိတ္ထိခိုက္မည္ စိုးသျဖင့္ မ်က္ႏွာကို

တမင္ ရႊင္ပ်ဟန္ ေဆာင္ထားလိုက္၏။ ငိုေတာ့မည့္ မိန္းကေလးမ်ားကို ျမင္လွ်င္ သူလည္း ငိုခ်င္တတ္သည္။ သူတို႔ကို ၾကည့္၍ သနားတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မေကာင္း သတင္းမ်ားကို သူ မေျပာခ်င္ေတာ့။ သူတို႔ဘာသာ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီမွ ၾကားခ်င္ ၾကားလိမ့္မည္။

အတၱလန္တာၿမိဳ႕ထဲသို႔ ျပည္နယ္ စစ္တပ္ ျပန္ဝင္လာသည့္ အခါတြင္ ျမင္ရသည့္ ႐ႈခင္းမ်ားကို သူ မေျပာရက္။

မ်က္စိတစ္ဆံုး ျမင္ရေသာ ျပာပံုႀကီးထဲတြင္ မီးခိုး ေခါင္းတိုင္ေတြ အထီးထီး ျဖစ္ေနပံု၊ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ေလာင္ထားသည့္ အေဆာက္အဦေတြ ၿပိဳက်ေနပံု၊ အုတ္က်ိဳး အုတ္ပဲ့ေတြ ၿပိဳက်ကာ လမ္းေတြ ပိတ္ေနပံု၊ မီးေၾကာင့္ သစ္ပင္အိုႀကီးေတြ ေျခာက္ ေသသြားၾကပံု၊ မီးေလာင္ကၽြမ္းထားသည့္ သစ္ကိုင္းမ်ား ေျမႀကီးေပၚတြင္ စုပံုေနပံုတို႔ကို သူ မေျပာခ်င္။ ျမင္လိုက္သည့္ ခဏ၌ သူ ကိုယ္တိုင္ မည္မွ် စိတ္ထိခိုက္ ခဲ့သည္ကို ဖရင့္ ယခုတိုင္ အမွတ္ ရေနသည္။ သခ်ႋဳင္းကို တူး၍ ေရႊ ရွာၾကပံုကိုမူ သူ သာ၍ မေျပာခ်င္။ ခ်ားလ္ႏွင့္ မီလာနီ၏ အေဖ အေမမ်ားကို ဤ သခ်ႋဳင္းတြင္ပင္ ျမႇဳပ္ခဲ့သည္ မဟုတ္ေလာ။ အေလာင္းမ်ားတြင္ လက္ဝတ္ လက္စား ပါလိမ့္မည္ အထင္ျဖင့္ ယန္ကီမ်ားသည္ သခ်ႋဳင္းကို တူးၾကသည္။ ဂူမ်ားကို ေဖာက္ၾကသည္။ အေလာင္းမွ ေရႊေငြမ်ားကို ခၽြတ္ယူၾကသည္။ မသာေခါင္းမ်ားေပၚမွ ကမၺည္း ထိုးထားသည့္ ေရႊျပားမ်ား၊ ေငြျပားမ်ားကို ခြာၾကသည္။ မသာေခါင္းမွ ေရႊလက္ကိုင္ကြင္းမ်ား ေငြလက္ကိုင္ကြင္းမ်ားကို ျဖဳတ္ၾကသည္။ မသာေခါင္းမ်ား၊ အ႐ိုးစုမ်ား၊ အေလာင္းမ်ားသည္ သခ်ႋဳင္း တစ္ဝိုက္တြင္ ျပန္႔က်ဲေနသည္။

အတၱလန္တာက

တိရစၧာန္ကေလးမ်ားကို

ေၾကာင္မ်ား၊

ေခြးမ်ား

ခ်စ္တတ္ၾကသည္

အေၾကာင္းကိုလည္း

မဟုတ္ေလာ။

ဖရင့္

အရွင္သခင္မ်ား

မေျပာခ်င္။

အမ်ိဳးသမီး

ထြက္သြားသည့္

ဆိုသည္မွာ

အခါတြင္

ေခြးမ်ား

ေၾကာင္မ်ားသည္ စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေခြးေလး ေၾကာင္ေလးမ်ားကို ခ်စ္တတ္သည့္ ဖရင့္သည္ ဤျမင္ကြင္းကို ေမ့ေတာ့မည္ မဟုတ္။ တိရစၧာန္မ်ားသည္ ေၾကာက္လန္႔ ငတ္မြတ္ေနၾကသည္။ ေတာတြင္း တိရစၧာန္မ်ားသဖြယ္ ႏိုင္ရာ စားၾကသည္။ အားႀကီးသူက အားနည္းသူကို သတ္သည္။ အားနည္းသူက ပို၍ အားနည္းသူကို ကိုက္စားသညည္။ ေသသည္ႏွင့္ ဝိုင္းအံု ဆြဲၾကသည္။ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးေပၚတြင္ လင္းတႀကီးမ်ားသည္ အုပ္လိုက္ ဝဲေနၾကသည္။

ဖရင့္က မိန္းကေလး တစ္သိုက္ စိတ္သက္သာ ရေစမည့္ သတင္းမ်ားကို စဥ္းစား၍ ေျပာေနရသည္။



`တခ်ဳိ႕ အိမ္ေတြေတာ့ က်န္ပါေသးတယ္၊ ဝင္းႏွင့္ ျခံႏွင့္ အိမ္ေတြေပါ့ေလ၊ ဒိျပင္ အိမ္ႏွင့္ ေဝးေတာ့ မကူးဘဲ

က်န္ရစ္ခဲ့တာ၊ သုဓမၼာ ဇရပ္ေတြ ဘံုအိမ္ေတြလည္း က်န္ပါတယ္၊ စတိုးဆိုင္ နည္းနည္းပါးပါးလည္း က်န္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕လယ္ ေစ်းတစ္ဝိုက္ရယ္၊ သံလမ္း နားရယ္၊ ငါးေျမႇာင့္ဆိုင္လမ္းရယ္ကေတာ့ ဘာမွ မက်န္ဘူး၊ ျပာပံုခ်ည္းပဲ’

`စကားလက္တို႔ အေမြ ရလိုက္တဲ့ သံလမ္းနားက ကုန္ေလွာင္႐ံုေတြေကာ၊ ပါသြားလား မသိဘူး’



စကားလက္က ေမး၏။

498



`သံလမ္းနားမွာ ဆိုရင္ေတာ့ ပါသြားမွာပဲ’ ဖရင့္ စကား ျပတ္သြား၏။ ယခုမွ သတိရသည္။ ေစာေစာက အဘယ့္ေၾကာင့္

မေျပာမိသနည္း။ `အံမယ္၊ ေဒၚေလး ပစ္တီ အိမ္ေတာ့ မပါဘူး၊ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ပ်က္စီးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်န္တာကေတာ့ အေကာင္းပဲ’

`ဘယ္လိုလုပ္မ်ား က်န္ခဲ့သလဲ မသိဘူး’



`အုတ္တိုက္ မဟုတ္လား၊ ၿပီးေတာ့ သင္ပုန္းေက်ာက္ မိုးထားေတာ့ မီးပြား မကူးႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့၊ ေျမာက္ဘက္စြန္းက

သိပ္ မေလာင္ဘူး၊ ပ်က္တာကေတာ့ တစ္ပံုႀကီးပဲ၊ ေလွကားထစ္ေတြ မေဟာ္ဂနီ ေလွကား လက္ရန္းႀကီးေတြကို ခ်ိဳးဖဲ့ၿပီး မီးဆိုက္ပစ္တာပဲ၊ အရင္ တစ္ပတ္ထဲက မာကြန္မွာ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ ေတြ႔ေတာ့’

`ဘာ၊ ေဒၚေလး ပစ္တီႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့သလား၊ သူ ေနေကာင္းရဲ႕လား’



`အမယ္ေလး၊ ေဒါင္ေဒါင္ကို ျမည္လို႔၊ သူ႕ အိမ္ မီးထဲ မပါဘူးလည္း ေျပာေရာ အတၱလန္တာကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္မလို႔တဲ့၊

ကပၸလီ အဘိုးႀကီး ဦးေလး ပီတာက မနည္း တားယူရတယ္၊ ခုေတာ့ အတၱလန္တာက လူေတြ ေတာ္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ေနၾကၿပီ၊ မာကြန္မွာ ေနရတာ မေပ်ာ္ဘူးတဲ့၊ စိုးလည္း စိုးရိမ္ရတယ္။ ရွားမင္းက ခုထိေတာ့ မာကြန္ကို မတိုက္ေသးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ယန္ကီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဝီလ္ဆင္ရဲ႕ ေျပာက္က်ားေတြ ဝင္စီးတတ္သတဲ့၊ သူက ရွားမင္း ထက္ေတာင္ ဆိုးသတဲ့’

`မိုက္လိုက္တာေနာ္၊ ေနစရာ မရွိဘဲ ျပန္လာရတယ္လို႔ပဲ၊ ၿမိဳ႕ထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္လို ေနၾကသတဲ့လဲ’



`ဒီလိုပဲ၊ တဲထိုးတဲ့လူ ထိုး၊ တန္းလ်ား ေဆာက္တဲ့လူ ေဆာက္၊ သစ္လံုးတဲ တည္တဲ့လူ တည္ေပါ့၊ တခ်ိဳ႕လည္း က်န္တဲ့

အိမ္ေတြမွာ တစ္အိမ္ကို ခုနစ္အိမ္ေထာင္၊ ရွစ္အိမ္ေထာင္ ေနၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႕လည္း ျပန္ေဆာက္ၾကတုန္းပဲ၊ မိုက္တယ္လို႔ေတာ့ မေျပာႏွင့္ေလ၊ အတၱလန္တာသူ အတၱလန္တာသား အေၾကာင္း စကားလက္လည္း သိသားပဲ၊ ခ်ာလက္စတန္သားလိုပဲ၊ သူ႕ၿမိဳ႕ကို ဘယ္စြန္႔လိမ့္မလဲ၊ မီလာနီ ေရွ႕တြင္ပဲ ေျပာရဦးမယ္၊ အတၱလန္တာသားဟာ လားလိုပဲ၊ အလြန္ ေခါင္းမာတယ္၊ ကိုယ္တို႔ အဖို႔ကေတာ့ အတၱလန္တာကို မႀကိဳက္ေပါင္၊ ႐ုတ္႐ုတ္ရက္ရက္ႏွင့္ သိပ္ မ်က္စိေနာက္တာပဲ၊ အတၱလန္တာမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ ကုိယ္တို႔က ေတာသား ဆိုေတာ့ ဘယ္ၿမိဳ႕ကိုမွ သိပ္ သေဘာမက်ပါဘူး၊ တစ္ခုေတာ့ ေျပာရဦးမယ္၊ ၿမိဳ႕ကို ပထမဆံုး ျပန္ေရာက္လာသူေတြကေတာ့ တကယ္လည္တဲ့ လူေတြပဲ၊ ေနာက္က်ၿပီး ေရာက္လာလို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ အိမ္က အုတ္က်ိဳး အုတ္ပဲ့၊ သစ္တို သစ္စ ဘာမွ ရလိမ့္မယ္ မေအာက္ေမ့ႏွင့္၊ ဘယ္ရမလဲ၊ အရင္ ေရာက္တဲ့ လူက သူမ်ား အိမ္က သစ္တို သစ္စ ဆြဲၿပီး အိမ္ေဆာက္ပစ္ ၾကတာကိုး၊ တစ္ေန႔ကတင္ မစၥက္ မယ္ရီဝယ္သာရယ္၊ သူ႕သမီးရယ္၊ သူတို႔ အိမ္က ကပၸလီမႀကီးရယ္ အုတ္ေတြကို လက္တြန္း လွည္းကေလး တစ္စီးႏွင့္ တင္လာတာ ေတြ႔ခဲ့ေသးတယ္၊ ေဒၚေဒၚမိကေတာ့ ေဒါက္တာမိ မရွိလို႔ တိုက္ ျပန္မေဆာက္ႏိုင္ေသးဘူးတဲ့၊ ေလာေလာဆယ္ သစ္လံုး အိမ္ကေလးပဲ ေဆာက္ေနဦးမယ္တဲ့၊ သူ႕ အဖို႔ကေတာ့ မထူးပါဘူးတဲ့၊ အတၱလန္တာ ေရာက္စကလည္း သစ္လံုး အိမ္ကေလးႏွင့္ ေနခဲ့တာပါ တဲ့၊ ေနာက္ ေျပာတာေပမယ့္ သူ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ’

`ေတာ္ေတာ္ သတၱိ ေကာင္းတယ္ေနာ္ စကားလက္’



မီလာနီက ေျပာ၏။ စကားလက္က ေခါင္းညိတ္သည္။ အတၱလန္တာသည္ သူ႕ ေမြးစားၿမိဳ႕ ျဖစ္၏။ သူ႕ ေမြးစားၿမိဳ႕

499

အတြက္ သူ ဂုဏ္ယူသည္။ ေက်နပ္သည္။ ဖရင့္ ေျပာသည့္ အတိုင္း အတၱလန္တာက ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္ႏွင့္။ ခပ္ႂကြားႂကြား ခပ္လႊားလႊားၿမိဳ႕ ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကိုပင္ စကားလက္ သေဘာ က်ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အတၱလန္တာက ၿမိဳ႕ေဟာင္းမ်ားကဲ့သို႔ ေရွးမဆန္။ အျမင္ မက်ဥ္း။ သူ႕လိုပင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း။ ခပ္ရမ္းရမ္း။ ခပ္လႊားလႊား။ ခပ္ႂကြားႂကြား။

`ဟုတ္တယ္၊ ငါက အတၱလန္တာႏွင့္ တူတယ္၊ ေတာ္ေတာ့္ ယန္ကီကို ေတြ႔လို႔လည္း မေၾကာက္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ့္

မီးကိုလည္း မျဖံဳဘူး’ စကားလက္ ေတြးမိသည္။

`ေဒၚေလး ပစ္တီ အတၱလန္တာကို ျပန္ေရာက္ရင္ ကိုယ္တို႔လည္း ျပန္ၾကရေအာင္ေနာ္ စကားလက္’ မီလာနီက

ေျပာသည္။ `ေဒၚေလး ပစ္တီ တစ္ေယာက္တည္း ဆိုရင္ေတာ့ ေသလုေအာင္ ေၾကာက္ေနမွာပဲ’

`စကားလက္ ဒီမွာ ဒီအတိုင္း ထားၿပီး လုိက္လာခဲ့လို႔ ျဖစ္မလားကြယ္’ စကားလက္က မေက်နပ္သံ ကေလးျဖင့္

ေျပာသည္။ `မီလာနီ ျပန္ခ်င္ရင္ ျပန္ေလ၊ ကိုယ္ မတားပါဘူး’

`အို၊ မီလာနီက ျပန္ခ်င္လွလို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ စကားလက္ကလည္း’ မီလာနီ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားသည္။ မ်က္ႏွာက

ရဲလာသည္။ `ကိုယ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာ တရား နည္းတယ္၊ ဟုတ္သားပဲ၊ စကားလက္ ၿမိဳင္သာယာကို ဒီအတိုင္း ပစ္ထားခဲ့လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ဦးေလး ပီတာႏွင့္ ကပၸလီ ထမင္းခ်က္ အဘြားႀကီး ရွိပါတယ္ေလ၊ ေဒၚေလးကို သူတို႔ ၾကည့္မွာေပါ့’

`ကိုယ္တို႔ကေတာ့ ဘာမွ တားစရာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး’



စကားလက္ အသံက ခပ္ျပတ္ျပတ္။



`စကားလက္ကို ကိုယ္ မခြဲဘူးကြယ္၊ စကားလက္ မရွိရင္ ကိုယ္... ကိုယ္ ေၾကာက္ၿပီး ေသမွာ’



`ဒါေတာ့ မီလာနီ သေဘာပဲေလ၊ စကားလက္ကေတာ့ လိုက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဟို ေရာက္လို႔ အိမ္ေတြ

ျပန္ေဆာက္လည္း ၿပီးေရာ ယန္ကီေတြ ျပန္လာမွျဖင့္ ဒုကၡ’

`ျပန္ေတာ့ မေလာေတာ့ပါဘူး’ ဖရင့္က ဝင္ေျပာသည္။ ဟန္ေဆာင္ ေနရသည့္တိုင္ မ်က္ႏွာ ခပ္ပ်က္ပ်က္။ `ခု

ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ေတြဘက္ကို ဆင္းသြားၿပီ၊ ဒီအပတ္ထဲမွာ ဆဗားနားကို သိမ္းလိုက္ၿပီတဲ့၊ ၿပီးေတာ့ ကာ႐ိုလိုင္းနား ေတာင္ပိုင္းကို ဝင္မယ္တဲ့’

`ဘာ၊ ဆဗားနားကို သိမ္းလိုက္ၿပီ ဟုတ္လား’



`ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ၊ ဆဗားနားကေတာ့ က်မွာပဲ၊ ဟိုမွာ ျပည္နယ္တပ္ ေကာင္းေကာင္းမွ မရွိတာ၊ ဒါေတာင္ ၿမိဳ႕ ရွိသမွ်လူ

အကုန္ စစ္တပ္ထဲ ဆြဲသြင္းထားတာ၊ ယန္ကီေတြက ဗစ္လပင္ဂီးဗီးလ္ကို သိမ္းခါနီးေတာ့ ဘာလုပ္တယ္ ထင္သလဲ၊ ကိုယ္တို႔ စစ္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေတြကို အတင္း ဆြဲေခၚလာတယ္၊ တခ်ိဳ႕မ်ား တကယ့္ ငယ္ငယ္ကေလးေတြ၊ ေထာင္ကိုလည္း ဖြင့္ၿပီး ေထာင္ထဲက အက်ဥ္းသားေတြ ေခၚလာတယ္၊ စစ္ထဲ ဝင္ခ်င္တဲ့လူ ဝင္ႏိုင္တယ္၊ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ ေပးမယ္လို႔ ေၾကညာတယ္၊ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကေပေတာ့၊ စစ္တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းသားေလးေတြရယ္၊ သူခိုး ဓားျပေတြရယ္ ေထြးေနတာပဲ’

500



`ဒါျဖင့္ စကားလက္တို႔ကို ကာကြယ္တဲ့ အထဲမွာ အက်ဥ္းသားေတြ ပါတာေပါ့’



`သိပ္ေတာ့လည္း စိုးရိမ္ မေနပါႏွင့္ေလ၊ ေဝးေတာ့ ေဝးပါေသးတယ္၊ စစ္တပ္ထဲ ေရာက္ေတာ့လည္း စစ္သား

ျဖစ္သြားတာပါပဲ၊ သူခိုး ဓားျပလည္း စစ္သား ေကာင္းေကာင္းေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္’

`အံ့ေရာရွင္၊ အဆန္းေတြခ်ည္းပဲ’



မီလာနီက ေျပာသည္။



`အံ့ေတာ့ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ပါဘူး’ စကားလက္က ေျပာသည္။ `ခုလည္း ဒီနား တစ္ဝိုက္မွာ သူခိုး ဓားျပခ်ည္းပါပဲ၊

ယန္ကီ စစ္တပ္ေတြရယ္၊ ၿပီးေတာ့’

စကားလက္က စကား ကၽြံသြားမည္ စိုးသျဖင့္ ရပ္လိုက္၏။ စစ္သားမ်ားက ရယ္သည္။



`ယန္ကီေတြရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ေထာက္ခ်ဳပ္ ႐ံုးက တပ္ေတြရယ္လို႔ ေျပာပါဗ်’



စစ္သားမ်ားက စကားဆက္ေပးသည္။ စကားလက္ မ်က္ႏွာက နီရဲလ်က္။



`ဒါထက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဟုဒ္ရဲ႕ တပ္ကေကာ၊ ဘယ္မွာတဲ့လဲ’ မီလာနီက ဝင္ေမးသည္။ `ဆဗားနားကို သူ႕တပ္က

ထိန္းမထားႏိုင္ဘူးလား’

`ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟုဒ္ရဲ႕ တပ္က ဒီနားမွာ မရွိဘူးေလ’ ဖရင့္က အရြဲ႕တိုက္ ေျပာသည္။ `တင္နဆီ ျပည္နယ္ထဲမွာ

ေရာက္ေနတယ္၊ ယန္ကီေတြကို ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ျပည္နယ္ထဲက ေမာင္းထုတ္ဖို႔’

`ဒါျဖင့္ သူ႕စီမံကိန္းႀကီးကေကာ ေအာင္ျမင္ရဲ႕တဲ့လား’ စကားလက္က ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ ေမးသည္။ `ကၽြန္မတို႔ကို

ကာကြယ္ဖို႔ေတာ့ ေက်ာင္းသားကေလး ေတြရယ္၊ အက်ဥ္းသားေတြရယ္၊ အိုနာက်ိဳးကန္း ၿမိဳ႕ေစာင့္တပ္ေတြရယ္ ထားခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့’

`သမီး’ ေဖေဖက ေခၚလိုက္သည္။ `သမီး ဒီလို မေျပာပါႏွင့္ကြယ္၊ မင္း ေမေမ ၾကားရင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္’



ေမေမ့ အေၾကာင္းကို ေျပာလိုက္သျဖင့္ အားလံုး အံ့အားသင့္သြားၾကကာ စကားစ ျပတ္သြားသည္။ မီလာနီက

စကားဖာသည္။

`မာကြန္

ေရာက္တုန္းက

အင္ဒီယာႏွင့္

ဟန္နီတို႔ကို

ေတြ႔ခဲ့ေသးသလား၊

အက္ရွေလ

အေၾကာင္းကို

ဘာၾကားရေသးသလဲ’

`အမယ္ေလး မီလာနီရယ္၊ အက္ရွေလအေၾကာင္း သိရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေနမလဲ၊ ၾကားၾကားခ်င္း ေရာက္ရာ

ေနရာက ေျပးလာၿပီး သတင္း ပို႔မွာေပါ့’ ဖရင့္က အျပစ္တင္သည့္ ေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ `ခုထိေတာ့ ဘာ သတင္းမွ မၾကားခဲ့ရေသးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အက္ရွေလ အတြက္ေတာ့ ဒီေလာက္ စိတ္မပူပါႏွင့္ေလ၊ သတင္း မၾကားရတာ ၾကာေပမယ့္

501

ရွိမွာပါ၊ ေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတဲ့ လူရဲ႕ သတင္း ဆိုတာ ၾကားရခဲသားပဲ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ယန္ကီေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္ အစားအေသာက္ ေပါတယ္၊ ေဆးဝါးလည္း ေပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာသာ ရွားတာပါ၊ သံု႔ပန္းကို ေကၽြးေမြးဖို႔ မေျပာႏွင့္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္’

`ယန္ကီေတြမွာ ေပါတယ္ ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕’ မီလာနီက ေျပာသည္။ `ဒါေပမယ့္ သူတို႔က သံု႔ပန္းေတြကို

ေကာင္းေကာင္း ထားတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ရွင္လည္း သိသားပဲ၊ ကၽြန္မတို႔ စိတ္ေကာင္း ေအာင္ေတာ့ ဖာေထးၿပီး ေျပာမေနပါႏွင့္၊ ကၽြန္မတို႔ တပ္သားေတြ သူတို႔ သံု႔ပန္း စခန္းမွာ အေအးမိလို႔ ေသၾက၊ ငတ္လို႔ ျပတ္လို႔ ေသၾကတာ မ်ားလွပါၿပီ၊ ဆရာဝန္တို႔ ေဆးတို႔လည္း ေကာင္းေကာင္း မရဘူး၊ ဘယ္ရမလဲ၊ ယန္ကီေတြက ကၽြန္မတို႔ကို သိပ္ မုန္းေနတာကိုး၊ တကယ္ေတာ့ ဒီ ယန္ကီေတြကို အျပတ္ တိုက္ပစ္ရမယ္၊ ကမာၻေျမေပၚမွာ မရွိေအာင္ လုပ္ပစ္ရမယ္၊ ကၽြန္မ သိပါတယ္၊ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္’

`ဒီအေၾကာင္း မေျပာစမ္းပါႏွင့္ကြယ္’



စကားလက္က ဝင္တားလိုက္၏။ အက္ရွေလ ေသၿပီဟု တစ္ေယာက္ေယာက္က မေျပာေသးသမွ် အက္ရွေလသည္

အသက္ ရွင္ေနေသးသည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေသၿပီဟု ေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ အက္ရွေလသည္ တကယ္ ေသသြားေတာ့မည္ေလာဟု စကားလက္ စိတ္ထဲတြင္ ဥပါဒါန္ ျဖစ္ေန၏။

`အက္ရွေလ အတြက္ သိပ္ စိတ္ပူ မေနပါႏွင့္ မီလာနီ’ မ်က္လံုး တစ္ဖက္လပ္ျဖင့္ စစ္သားက ႏွစ္သိမ့္သည္။

`ကၽြန္ေတာ္လည္း သံု႔ပန္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္၊ ေနာက္က်မွ သံု႔ပန္းခ်င္း လဲလို႔ လြတ္လာတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနခဲ့ရတုန္းကေတာ့ အက်ေနခဲ့ရတာပဲ၊ ၾကက္သားဟင္းႏွင့္ ဘီစကြတ္ ေကာင္းေကာင္းႏွင့္’

`ဒါကေတာ့ ရွင္ သက္သက္ ညာေျပာတာပါ’ မီလာနီက ခပ္ျပံဳးျပံဳး ေျပာလိုက္သည္။ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္

ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာသည္ကို စကားလက္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ျမင္ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ `မဟုတ္ဘူးလား’

မ်က္စိ တစ္ဖက္လပ္ စစ္သားက ရယ္လ်က္ သူ႕ ေျခေထာက္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ႐ိုက္ေနသည္။



`ကဲ ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲကုိ ႂကြၾကပါ၊ မီလာနီ နာတာလူး သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ေလာက္ ဆိုျပပါမယ္’ မီလာနီက စကား

လမ္းလႊဲလို၍ ေခၚလိုက္၏။ `ယန္ကီေတြ ယူမသြားႏိုင္လို႔ က်န္ခဲ့တဲ့ စႏၵရားႀကီး ရွိပါေသးတယ္၊ ဆီြလင္ေရ စႏၵရားက အသံ မေၾကာင္ဘူး ေနာ္’

`အမယ္ေလး၊ ေၾကာင္လိုက္တာမွ အရမ္းပဲ’



ဆီြလင္က ဖရင့္ကို ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ျပံဳး၍ ေျပာလိုက္သည္။



သူတို႔ အားလံုး ဧည့္ခန္းဘက္သို႔ အသြားတြင္ ဖရင့္က ေနာက္ခ်န္ ေနရစ္ကာ စကားလက္ အနားသို႔ ကပ္၍



`စကားလက္ႏွင့္ နည္းနည္း စကား ေျပာခ်င္တယ္’



ဧကႏၲ ၿမိဳင္သာယာတြင္ ရွိသည့္ ရိကၡာ ပစၥည္း ကေလးကို ေတာင္းေတာ့မည္ဟု စကားလက္ ထင္လိုက္သည္။

502

ထို႔ေၾကာင့္ လိမ္ေျပာရန္ အသင့္ စဥ္းစားလိုက္သည္။

ႏွစ္ေယာက္တည္း မီးလင္းဖိုနားတြင္ က်န္ရစ္ ခဲ့ၾကသည္။ ေစာေစာက ရႊင္လန္းဟန္ ေဆာင္ထားခဲ့ျခင္းသည္

ဖရင့္၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။ ဖရင့္သည္ လူအိုႀကီး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တူေနသည္။ သူ႕ မ်က္ႏွာသည္ သစ္ပင္မွ ေႂကြလြင့္လာသည့္ ရြက္ေျခာက္လို ဝါထိန္ ႐ံႈ႕တြေနသည္။ ဝါလဲ့လဲ့ မုတ္ဆိတ္ မ်ားတြင္ အျဖဴေရာင္ သမ္းေနသည္။ ဖရင့္က မုတ္ဆိတ္ေမြးမ်ားကို လက္ျဖင့္ သပ္ကာ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႔သည္။

`စကားလက္တို႔ ေမေမ့ သတင္း ၾကားရလို႔ စိတ္မေကာင္းဘူး’



`ဒီ အေၾကာင္း မေျပာပါႏွင့္ ဖရင့္’



`စကားလက္ ေဖေဖ ၾကည့္ရတာလည္း၊ အင္း ဒီလို ျဖစ္ေနတာ ၾကာၿပီလား’ 



`ၾကာၿပီ၊ စိတ္ သိပ္မမွန္ဘူး၊ ျမင္တဲ့ အတိုင္းပဲေလ’



`စကားလက္ ေမေမ့ကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ပံုရတယ္’



`ဖရင့္ရယ္၊ ဒီ အေၾကာင္း မေျပာပါႏွင့္ေတာ့’



`ဝမ္းနည္းပါတယ္ စကားလက္’ ဖရင့္က အေနရ က်ပ္သျဖင့္ ေျခေထာက္မ်ားကို လႈပ္ေနသည္။ `အမွန္ကေတာ့ ကိုယ္

စကားလက္တို႔ ေဖေဖႏွင့္ စကား နည္းနည္း ေျပာခ်င္တာ၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕ ၾကည့္ရတာက သူႏွင့္ ေျပာလို႔ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး’

`ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ ဖရင့္၊ ခု ဒီ အိမ္မွာ စကားလက္က လူႀကီး ဆိုပါေတာ့’



`ကိစၥကေတာ့’ ဖရင့္ စကား ျဖတ္ၿပီး မုတ္ဆိတ္ေမြးမ်ားကို ပြတ္ေနျပန္သည္။ `ကိစၥကေတာ့ ကိုယ္တို႔ ကိစၥပါ၊

ဆီြလင္ႏွင့္ ကိုယ္ႏွင့္ ကိစၥကို ေျပာခ်င္လို႔ပါ’

`ဘာလဲ’ စကားလက္က အံ့ၾသဟန္ျဖင့္ ခပ္ျမဴးျမဴး ေျပာလိုက္သည္။ `ဆီြလင္ႏွင့္ ေစ့စပ္ဖို႔ ေျပာမလို႔လား၊ ဆီြလင္ကို

ပိုးခဲ့တာ ၾကာၿပီ မဟုတ္လား’

ဖရင့္ မ်က္ႏွာ နီရဲသြားသည္။ ခပ္ရွက္ရွက္ ျပံဳးလိုက္၏။ ရွက္ေနသည့္ လူပ်ိဳေပါက္စကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ တူသည္။



`သူ႕ သေဘာထားေတာ့ ဘယ္လိုလဲ မသိဘူး၊ ကိုယ္က သူ႕ထက္ အမ်ားႀကီး အသက္ ႀကီးေနတယ္ မဟုတ္လား၊

ၿမိဳင္သာယာမွာ သက္တူ ရြယ္တူေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတဲ့ ၾကားမွာ ကိုယ္ဟာ’

`ဟုတ္လိမ့္မယ္ အားႀကီး၊ ဝိုင္းဝိုင္း လည္ေနၾကတာက စကားလက္ကို ဝိုင္းဝိုင္း လည္ေနၾကတာ’ ဟု စကားလက္

ေတြးေနသည္။

`သူ႕ သေဘာထားကိုေတာ့ မသိရေသးဘူး၊ ကိုယ္ကလည္း ဖြင့္မေျပာေသးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ ထင္ပါတယ္၊

ကိုယ့္ သေဘာထားကို သူ နားလည္မွာပါ၊ ကိုယ္ကေတာ့ ဦးေလးကို ဖြင့္ေျပာမယ္လို႔ ရည္ရြယ္လာတာပဲ၊ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္

503

ကိုယ့္မွာ ခု ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ မရွိဘူး၊ အရင္က ဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ရွိပါတယ္၊ (ႂကြားတာ မဟုတ္ပါဘူး) ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ ကိုယ္စီးတဲ့ ျမင္းရယ္၊ ကိုယ္ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္ရယ္၊ ဒါပဲ ရွိတယ္၊ ကိုယ္ စစ္ထဲ ဝင္ေတာ့ ရွိတဲ့ ေျမေတြ ေရာင္းၿပီး ျပည္နယ္ အစိုးရဆီက ေငြစု စာခ်ဳပ္ေတြ ဝယ္ခဲ့တယ္၊ ဒီေငြစု စာခ်ဳပ္ေတြ ခု အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုး ရွိသလဲ ဆိုတာေတာ့ စကားလက္လည္း သိသားပဲ၊ စကၠဴစုတ္ ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုး မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒါေတာင္ ခု ကိုယ့္မွာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္ ညီ မ အိမ္ကို ယန္ကီေတြ မီး႐ိႈ႕ေတာ့ အကုန္ မီးထဲ ပါသြားၿပီ၊ ေျခသလံုး အိမ္တိုင္ ဘဝကေနၿပီး ဒီစကား ေျပာရတာကေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က မ်က္ႏွာပန္း မလွတာ အမွန္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ေျပာရေတာ့မွာပဲ၊ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ဘာမွ ေရရာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ျပည္တြင္း စစ္ႀကီးက ဘယ္လို အဆံုးသတ္မယ္ မသိေသးဘူး၊ မနက္ျဖန္ ဘာျဖစ္မယ္ ဆိုတာ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး၊ ကိုယ့္ အဖို႔ကေတာ့ ကမာၻႀကီးေတာင္ ပ်က္လိမ့္မယ္ ထင္ေနတယ္၊ ဒီေတာ့ ကိုယ္တို႔ အေနႏွင့္ ေစ့စပ္ ထားခ်င္တယ္၊ မေသခ်ာ မေရရာတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ကိုယ္ ေသခ်ာတာေလးကို ကိုယ္ လုပ္ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတစ္ေျပာင္ မထားႏိုင္ေသးခင္မွာ ကိုယ္ လက္မထပ္ေသးပါဘူး၊ သူ႕ကို တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ထားႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္က်မွ လက္ထပ္ ယူမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္စစ္ အခ်စ္မွန္ ဆုိတာကို စကားလက္ ယံုၾကည္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ တစ္ခုေတာ့ အာမခံ ႏိုင္ပါတယ္၊ ဆြီလင္ဟာ ကိုယ္ႏွင့္ ရတဲ့ အတြက္ တျခား ဥစၥာ ပစၥည္းေတြ မခ်မ္းသာသည့္တိုင္ အခ်စ္ကေတာ့ မေခါင္းပါးပါဘူး၊ ခ်မ္းသာပါတယ္’

ဖရင့္က ေနာက္ဆံုး စကားမ်ားကို သည္းလိႈက္ အူလိႈက္ ေျပာသျဖင့္ စကားလက္ပင္ စိတ္ထိခိုက္သြား၏။ ဆီြလင္ကို

ဤမွ် ခ်စ္သူ ရွိလိမ့္မည္ဟု စကားလက္ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့။ ဆြီလင္က တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္သည့္ ေနရာတြင္ ဧတဒဂ္။ တညည္းညည္း တၫူၫူျဖင့္ အလို မက်တတ္သူ။ ဘဝင္ မက်တတ္သူ။

`ကိစၥ မရွိပါဘူး ဖရင့္ရယ္၊ ေျပာႏိုင္ပါတယ္’ စကားလက္က ၾကင္နာစြာ ေျပာ၏။ `ေဖေဖ့ ကိုယ္စား စကားလက္ကိုလည္း

ေျပာလို႔ရပါတယ္၊ ေဖေဖက ဖရင့္ကို ေလးစားလည္း ေလးစားတယ္၊ ခင္လည္း ခင္တယ္၊ ဆီြလင္ဟာ တစ္ေန႔က်ရင္ ဖရင့္ကို ယူလိမ့္မယ္ ဆိုတာ ေဖေဖက ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးသားပါ’

`ခုေကာ’ ဖရင့္ မ်က္ႏွာသည္ ဝင္းထိန္လာ၏။



`ခုလည္း ဒီအတိုင္းေပါ့’



စကားလက္က ျပံဳး၍ ေျပာလိုက္၏။ ထမင္းဝိုင္းတြင္ ေဖေဖက `ဘယ္လိုလဲ၊ သမီး အဆက္က ဘာမွ မေျပာေသးဘူးလား၊

ေဖေဖ ေမးလိုက္ရမလား’ ဟု ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္ ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ပံုမ်ားကို အမွတ္ရ၍ စကားလက္ ျပံဳးျခင္း ျဖစ္သည္။

`ဒီလိုဆိုရင္ ဆီြလင္ကို ဒီေန႔ညပဲ ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္ေလ၊ ဝမ္းသာလိုက္တာ စကားလက္ရယ္’



ဖရင့္က စကားလက္၏ လက္ကို ဆုပ္၍ လႈပ္ယမ္းေနသည္။



`ဆီြလင္ကို လႊတ္လိုက္မယ္ေလ’ စကားလက္ ျပံဳး၍ ဧည့္ခန္းေဆာင္ဘက္သို႔ လွမ္းထြက္မည္ ျပဳသည္။ မီလာနီက

စႏၵရား တီးေနသည္။ စႏၵရား ခလုတ္မ်ားက ေၾကာင္ေနသည့္တိုင္ ဂီတသံက သာယာသည္။ မီလာနီက `အို တမန္ေတာ္ နတ္တို႔ ေတးသီက်ဴးၿပီ’ ဆိုသည့္ ဓမၼသီခ်င္းကို တိုင္ေပးေနသည္။

504



စကားလက္ ေျခလွမ္း တံု႔သြား၏။ ၿမိဳင္သာယာကို စစ္ပြဲႀကီး ႏွစ္ႀကိမ္ ျဖတ္သြားသည္ဟုပင္ မထင္ရ။ ဖြတ္ဖြတ္ေၾက

ေနသည့္ နယ္တြင္ ေရာက္ေနသည္ဟု မထင္ရ။ ငတ္ျပတ္လုဆဲ အေျခအေနဟု မထင္ရ။ ဤ ဓမၼ သီခ်င္းသံကို ၾကားရခ်ိန္တြင္ ကမာၻႀကီးသည္ လွပ စိုျပည္ေနသည္ ထင္ရ၏။ စကားလက္က ႐ုတ္တရက္ လွည့္လိုက္ၿပီး

`ကမာၻႀကီး ပ်က္ေတာ့မတတ္ ထင္တယ္လို႔ ေျပာတာ ဘာကို ေျပာတာလဲ’



`စကားလက္ကို

ရွင္းရွင္း

ေျပာမယ္’

ဖရင့္

ေျပာသည္။

`ဒါေပမယ့္

တျခားေတာ့

မေျပာေစခ်င္ဘူး၊

ေၾကာက္လန္႔ကုန္ၾကလိမ့္မယ္၊ ျပည္တြင္း စစ္ႀကီးဟာ ဒီအတိုင္း ၾကာရွည္ ဆက္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ကိုယ္တို႔ဘက္မွာ ေနာက္ထပ္ စစ္သား ျဖည့္စရာ မရွိေတာ့ဘူး၊ တပ္က ေျပးတဲ့ လူေတြကလည္း တစ္ေန႔ တျခား မ်ားလာ ေနတယ္၊ တပ္သားေတြက ကိုယ့္ မိသားစုႏွင့္ ခြဲေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ပိုင္းက အိမ္ေတြမွာ ငတ္ကုန္ၾကၿပီ၊ ဒီေတာ့ အိမ္ျပန္ၿပီး သားမယားကို ရွာေဖြ ေကၽြးရဦးမယ္၊ အမွန္ကေတာ့ သူတို႔ကိုလည္း အျပစ္ေတာ့ မတင္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တို႔ ျပည္နယ္ တပ္မေတာ္ကို အင္အား နည္းေစတာေတာ့ အမွန္ပဲ၊ စစ္တပ္ ဆိုတာ ရိကၡာ မရွိရင္ တိုက္လို႔ မရဘူး၊ ခု ရိကၡာ ျပတ္ေနၿပီ၊ ကိုယ္က ရိကၡာ ထြက္ရွာေနရတဲ့ လူဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း သိတယ္၊ အတၱလန္တာကို ျပန္သိမ္းၿပီး ကတည္းက ကိုယ္ ဒီနယ္ တစ္ဝိုက္မွာ ျပဲျပဲစင္ေနၿပီ၊ ဒီနားတစ္ဝိုက္မွာ စစ္တပ္ကို ေကၽြးဖို႔ မေျပာႏွင့္ စာကေလး တစ္ေကာင္ ေကၽြးဖို႔ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒါက ဒီမွာတြင္ မဟုတ္ဘူး၊ ဆဗားနား ေတာင္ဘက္ မိုင္ သံုးရာ ပတ္လည္အထိ ဒီအတိုင္းပဲ၊ လူေတြလည္း ငတ္ကုန္ၿပီ၊ ရထား လမ္းေတြလည္း ပ်က္ကုန္ၿပီ၊ လက္နက္ ခဲယမ္း မီးေက်ာက္လည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ စစ္သားေတြ ဖိနပ္ အတြက္ သားေရလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒီေရွ႕ေတာ့ အေျခအေနက မေကာင္းဘူး၊ မီးစာကုန္ ဆီခန္း ျဖစ္ခါ နီးေနၿပီ’

စကားလက္အဖို႔မူ ျပည္နယ္ က်ဆံုးေရး၊ မက်ဆံုးေရးသည္ အေရးမႀကီး။ ဤနယ္ တစ္ဝိုက္တြင္ ရိကၡာ အဝယ္ခိုင္းရန္

စိတ္ကူးထားသည္။ သို႔ရာတြင္ ဖရင့္ ေျပာသည့္ အတိုင္း ဆိုလွ်င္မူ...။

သို႔တိုင္ေအာင္ မာကြန္ၿမိဳ႕ မက်ေသး။ မာကြန္တြင္ စားစရာ ရႏိုင္ေသးသည္။ တပ္ေထာက္ခ်ဳပ္႐ံုးမွ တပ္မ်ား

ျပန္သြားလွ်င္ ေပါ့ကို ျမင္းႏွင့္ လႊတ္ရဦးမည္။ လမ္းတြင္ စစ္တပ္ႏွင့္ ေတြ႔၍ ျမင္းကို သိမ္းသည္ ဆိုလွ်င္လည္း မတတ္ႏိုင္။ ဤေလာက္ကိုမူ စြန္႔စား ၾကည့္ရလိမ့္မည္။

`ကဲပါေလ၊ ဒီေန႔ ညမွာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေတြ မေျပာၾကပါႏွင့္ေတာ့’ စကားလက္က ေျပာ၏။ `ေမေမ အလုပ္

လုပ္တဲ့ အခန္းထဲကို သြားေနခ်ည္ေလ၊ စကားလက္ ဆြီလင္ကို လႊတ္လိုက္မယ္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာရတာေပါ့’

ဖရင့္ မ်က္ႏွာ နီရဲသြားသည္။



စကားလက္သည္ ျပံဳး၍ ထြက္သြားေသာ ဖရင့္ကို ေငးၾကည့္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။



`သူ႕ခမ်ာ လက္ထပ္ခ်င္ရက္သားႏွင့္ မထပ္ႏိုင္ ရွာဘူး၊ ေအးေလ ငါ့အဖို႔ေတာ့ ပါးစပ္ တစ္ေပါက္ ေကၽြးဖို႔ ေလ်ာ့တာေပါ့’

ဟု စကားလက္ ေတြးေနသည္။

505

၂၉



ဧၿပီလ၌

တပ္ႂကြင္း

လက္နက္ခ်လိုက္သည္။

တပ္က်န္မ်ားကို

သို႔ရာတြင္

စုစည္း၍

ထုိသတင္းသည္

ခုခံေနသည့္ ေနာက္

ဗုိလ္ခ်ဳပ္

ဂၽြန္စတန္သည္

သီတင္းႏွစ္ပတ္ၾကာသည္အထိ

ကာ႐ုိလုိင္းနားတြင္ ၿမိဳင္သာယာသို႔

ေရာက္မလာေသး။ ၿမိဳင္သာယာတြင္လည္း ကိုယ့္ကိစၥျဖင့္ကိုယ္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ အနီးအနား တစ္ဝုိက္သို႔ ထြက္လာကာ သတင္းစံုစမ္းျခင္း မျပဳႏုိင္။ အိမ္နားနီးခ်င္းမ်ားထံသို႔လည္း မသြားႏုိင္။ ကိုယ့္ကိစၥျဖင့္ ကိုယ္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး အသြားအလာ မရွိၾက။ ထို႔ေၾကာင့္သတင္းကလည္း အေရာက္ အေပါက္ နည္းသည္။

ေႏြဝါႀကီး စုိက္ရန္ ထြက္ယက္စျပဳၿပီ။ မာကြန္မွ ေပါ့ ယူလာခဲ့သည့္ ဝါမ်ိဳးေစ့မ်ား၊ အသီးအႏွံ မ်ိဳးေစ့မ်ားကို ၾကဲသည္။

မာကြန္မွ ေပါ့ ျပန္အလာတြင္ အဝတ္အစားမ်ား၊ မ်ိဳးေစ့မ်ား၊ ၾကက္မ်ား၊ ဝက္မ်ား က်ပ္တင္ေျခာက္မ်ား၊ အသားေျခာက္မ်ားႏွင့္ စားေသာက္ဖြယ္မ်ား

လွည္းတစ္စီးတုိက္

ပါလာ၏။

ဤပစၥည္းမ်ားကို

ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ

သယ္လာႏုိင္ခဲ့သျဖင့္

ေပါ့

ဘဝင္ျမင့္ေနသည္။ ထိုခရီးကို ျပန္လာၿပီးကတည္းက ေကာင္းေကာင္း အလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့။ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း မည္သို႔ လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ခဲရ ့ ပံ၊ု လမ္းက်ဥ္းမ်ား၊ ေတာလမ္းမ်ားကို ျဖတ္ေမာင္းခဲရ ့ ပံ၊ု လမ္းေဟာင္းမ်ား၊ အသြားအလာမရွိေသာလမ္းမ်ား၊ ျမင္းစီးလမ္းမ်ားအတုိင္း ေမာင္းခဲ့ရပံု စသည္တို႔ကိုသာ ေျပာေနတတ္သည္။ ေပါ့ ထြက္သြားသည္မွာ သီတင္းငါးပတ္ ၾကာသည္။ ထိုရက္အတြင္း၌ စကားလက္တစ္ေယာက္ စိတ္ပူလုိက္ရသည္ ျဖစ္ျခင္း။ သို႔ရာတြင္ ျပန္ေရာက္လာသည့္အခါတြင္ ေပါ့ကို အျပစ္မတင္ႏုိင္။ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ျပန္ေရာက္လာသည့္ အတြက္ ဝမ္းသာေနသည္။ ေပးလုိက္သည့္ ပုိက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး ျပန္ပါလာသည့္တုိင္ စံုစံုလင္လင္ ဝယ္ခဲ့ႏုိင္သျဖင့္ ေက်နပ္ေနသည္။ ဤမွ် ပစၥည္းေတြဝယ္ပါလ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ပုိက္ဆံေတြ ျပန္ပါလာရသနည္း။ ဤသည္ကို စကားလက္ သံသယျဖစ္သည္။ စားစရာမ်ား၊ ၾကက္မ်ားကို ဝယ္လာခဲ့ျခင္းမွ ဟုတ္ပါ၏ေလာ။ လမ္းတြင္ေတြ႔ရသည့္ ၾကက္ျခံမ်ား၊ ကုလားဖုတ္တဲမ်ားမွ ခုိးယူလာခဲ့ၿပီးေနာက္ ဤသည္တို႔ကို ဝယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာလွ်င္မူ ေပါ့ေလာက္ ရွက္စရာ ေကာင္းမည့္သူ ရွိမည္ မထင္ေတာ့။

ယခု ၿမိဳင္သာယာတြင္ စားစရာ ေသာက္စရာကေလး အေတာ္အသင့္ ရွိေနၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳင္သာယာ၏ နဂို

အေျခအေနကို ျပန္ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾက၏။ လူတုိင္း အလုပ္ႏွင့္လက္ ျပတ္သည္ဟူ၍ မရွိ။ တကုတ္ကုတ္ လုပ္ေနၾကရသည္။ မႏွစ္က ပ်က္သည့္ အျမစ္မ်ားကို ဖယ္ရွား တူးေဖာ္ပစ္ရသည္။ ျမင္းက ထြန္ဆြဲေနက် မဟုတ္သျဖင့္ ခပ္အင္အင္။ ျခံမ်ားမွ ေပါင္းမ်ားကို သင္ရသည္။ မ်ိဳးေစ့မ်ားကို ၾကဲရသည္။ ထင္းေခြရသည္။ ၾကက္ျခံကို ျပင္ရသည္။ ယန္ကီတို႔ ဖ်က္၍ မီး႐ိႈ႕ခဲ့ၾကသည့္ ျခံစည္း႐ုိးကို မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္ျပင္ရသည္။ ေတာထဲတြင္ ေပါ့ ယုန္ေထာင္ထားသည့္ ပုိက္မ်ားကို တစ္ေန႔ ႏွစ္ေခါက္ သြားၾကည့္ရသည္။ ေခ်ာင္းထဲတြင္ ေမွ်ာထားသည့္ ပုိက္မ်ားကို ျပန္ခ်ရသည္။ ခုတင္မ်ားကို ျပင္ရဦးမည္။ ၾကမ္းမ်ားကို ျပန္၍ ျပင္ရဦးမည္။ ထိုၾကားထဲတြင္ ဟင္းခ်က္သည့္ ကိစၥ၊ ထမင္းခ်က္ရသည့္ ကိစၥ၊ ဝက္စာ ၾကက္စာ ေကၽြးရသည့္ကိစၥ၊ ၾကက္ဥ ေကာက္ရသည့္ ကိစၥမ်ား ရွိေသးသည္။ ႏြားမကို ႏုိ႔ညႇစ္ၿပီး ကုိင္းေတာနားက စားက်က္တြင္ သြားေက်ာင္းရသည္။ လႊတ္ထားခဲ့၍ မျဖစ္။ ယန္ကီ စစ္သားမ်ား၊ သို႔မဟုတ္ ဖရင့္၏ တပ္ေထာက္႐ံုးမွ ရိကၡာမ်ား တပ္စုမ်ား ဆြဲမည္စုိးသျဖင့္ တစ္ေနကုန္ ေစာင့္ၾကည့္ရသည္။ ဝိတ္ကေလးပင္ မအားရ။ နံနက္တုိင္း ေတာင္းကေလး တစ္လံုးျဖင့္

506

မီးေမႊးရန္ သစ္ကုိင္းေျခာက္ ေကာက္ရသည္။

စစ္တပ္မွ ပထမဆံုး အိမ္ျပန္လာသူမ်ားမွာ ဖြန္တိန္ညီအစ္ကို တစ္ေတြ ျဖစ္သည္။ လက္နက္ခ်သည့္ သတင္းကို

သူတို႔ထံမွ ရျခင္းျဖစ္သည္။ အဲလက္က စစ္ဖိနပ္ႀကီး စီးထားသည္။ တိုနီကမူ ဖိနပ္ မပါ။ လားတစ္ေကာင္ကို ကုန္းမပါဘဲ စီးလာသည္။ တိုနီသည္ သူတို႔ညီအစ္ကို တစ္သုိက္ထဲတြင္ အဆိုးဆံုးထဲမွ အေကာင္းဆံုးကို ဖန္တီးတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ေလးႏွစ္လံုးလံုး ေနပူ မုိးရြာ မေရွာင္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေနခဲ့ရသျဖင့္ သူတို႔အသားမ်ားသည္ ယခင္ကထက္ ညိဳလာၾက၏။ ပို၍လည္း ပိန္လာၾကသည္။ စစ္ပြဲအျပန္ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္း ရွိၾကသျဖင့္ သူစိမ္းတစ္ရံမ်ားႏွင့္ တူေနၾကသည္။

စစ္ထဲမွ သူတို႔ အိမ္ရွိရာ ေရြးႀကီးပင္စု ယာေတာသို႔ အျပန္တြင္ ၿမိဳင္သာယာမွ စကားလက္တို႔ တစ္ေတြကို

ဝင္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လက္နက္ခ်သည့္ သတင္းကို ေျပာသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ စစ္ၿပီးသြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ ဇာတိ ေရြးႀကီးပင္စု ယာေတာ မီးေလာင္ မေလာင္ကို သိလိုေၾကာင္းျဖင့္ ေျပာၾက၏။ အတၱလန္တာမွ အလာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အသိမိတ္ေဆြမ်ား၏ အိမ္ေနရာကို မီးခိုးေခါင္းတုိင္မ်ားသာ ျမင္ခဲ့ၾကရသည္။ သူတို႔ အိမ္သည္လည္း အလားတူ မီးထဲသို႔ ပါသြားၿပီေလာဟု

သိခ်င္ၾကသည္။

စကားလက္က

သူတို႔အိမ္

မီးထဲမပါေၾကာင္း

ေျပာျပသည့္အခါ

ဝမ္းသာအားရ

ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဆယ္လီတစ္ေယာက္ ၿမိဳင္သာယာကို ျမင္းစီး ေရာက္လာကာ ယန္ကီေတြ လာသည့္အေၾကာင္း သတင္း ေပးသြားပံုကို စကားလက္က ေျပာျပ၏။

‘ေကာင္မေလးက သတၱိေကာင္းတယ္’ တိုနီက ေျပာသည္။ ‘ဂ်ိဳးက်သြားတာ သိပ္ကံဆုိးတာပဲ၊ ဆယ္လီေတာ့

ေဆြးက်န္ရစ္ခဲ့မွာပဲ၊ ဒါထက္ စကားလက္၊ ေဆးငံုဖုိ႔ ေဆးရြက္ႀကီးေလး ဘာေလး မရွိဘူးလား’

‘ငံုတဲ့ ေဆးရြက္ႀကီးေတာ့ မရွိဘူး၊ ယုန္ေကၽြးတဲ့ ေဆးရြက္ ရွိတယ္၊ ေဖေဖေတာ့ ေျပာင္းဖူး႐ိုး ေဆးတံထဲ

ထည့္ေသာက္တယ္’

‘ဟင္း၊ ဒီေလာက္ေတာ့ ေဆးလိပ္ မငတ္ေသးဘူး’ တိုနီက ေျပာသည္။ ‘ဒါေပမယ့္ ေနာင္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလိုပဲ

ခ်ရေတာ့မွာပဲ’

‘ဆယ္လီရဲ႕ညီမ ဒီမီတီ တစ္ေယာက္ေကာ ေနေကာင္းရဲ႕လား’ အဲလက္က စိတ္ဝင္စားစြာ ေမးသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာက

ရွက္အမ္းအမ္း။ ဆယ္လီ၏ ညီမ ဒီမီတီကို ပုိးေနေၾကာင္း စကားလက္ အမွတ္ရသည္။

‘ေကာင္းပါတယ္၊ ဖာယက္တီးဗီးလ္မွာ သူ႕ အေဒၚမ်ားႏွင့္ ေနတယ္ေလ၊ ေမတၱာသုခက သူတို႔အိမ္လည္း မီးထဲ

ပါသြားတယ္၊ သူ႕ အစ္မေတြေတာ့ မာကြန္မွာ ထင္တယ္’

‘ေမးရင္ ေျပာင္ေျပာင္ ေမးပါကြ၊ ဒီမီတီ တစ္ေယာက္ ေယာက်္ားရၿပီလားေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား’



တိုနီက ေျပာသည္။ အဲလက္က စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးျဖင့္ သူ႕ကို ၾကည့္၏။



‘အမယ္ေလး မရေသးပါဘူးတဲ့ ရွင္၊ မရေသးပါဘူးတဲ့’



စကားလက္က ခပ္ျမဴးျမဴးကေလး ေျပာ၏။

507



‘ရရင္လည္း ေကာင္းတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေသာက္ေခတ္ႀကီး ကန္ေတာ့ပါရဲ႕၊ ဒီေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကပၸလီ ကၽြန္ေတြကို

ေဘးမဲ့ ေပးလုိက္ရၿပီ၊ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးေၾကာင့္ ျဖဴခါ ျပာခါလည္း က်ေနၿပီ၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ၿပီး မိန္းမယူဖို႔ ျဖစ္မွာလဲ၊ အိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ မရွိတာ’

‘ဒီမီတီကေတာ့ ဒါေတြကို ဒီေလာက္ ဂ႐ုစိုက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး’ စကားလက္က ေျပာသည္။



‘အို သူက ဂ႐ုမစုိက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ဂ႐ုစုိက္ရမယ္၊ သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္ပါမယ္လို႔

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေျပာရက္ပါ့မလဲ’

အိမ္ေရွ႕ဆင္ဝင္ေအာက္တြင္ စကားလက္က ေယာက်္ားေလးတစ္သုိက္ႏွင့္ စကားေကာင္းေနစဥ္ မီလာနီ၊ ဆြီလင္ႏွင့္

ကာရင္းတို႔က အိမ္ထဲသို႔ အသာထလာခဲ့ၾကသည္။ လက္နက္ခ်သည့္ သတင္းကို ၾကားရၿပီ။ သူတို႔တစ္သုိက္က ၿမိဳင္သာယာ ေနာက္ေဖး ယာခင္းမ်ားကို ျဖတ္၍ အိမ္သို႔ ျပန္ၾကသည္။ သူတုိ႔ျပန္သည့္အခါ စကားလက္ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္ခဲ့၏။ ေမေမ အလုပ္ လုပ္သည့္ အခန္းကေလးထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့စဥ္ မီလာနီတို႔ သံုးေယာက္ ငိုသံကို ၾကားရသည္။ သြားၿပီ။ သူတို႔ ျမတ္ႏိုးခဲ့ရ၍ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ အေရးေတာ္ပံုႀကီး။ ဆံုး႐ံႈးလိမ့္မည္ဟု နည္းနည္းမွ် မထင္ခဲ့ေသာ အေရးေတာ္ပံုႀကီးသည္ အေရးနိမ့္ခဲ့ရၿပီ။ အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ သူတို႔ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ခ်စ္သူမ်ား၊ လင္ေယာက္မ်ားသည္ က်ဆံုးခဲ့ရၿပီ။ သူတုိ႔ အိမ္ေထာင္မ်ားသည္ မြဲျပာက်ခဲ့ရၿပီ။

သို႔ရာတြင္ စကားလက္ကမူ အေရးေတာ္ပံုႀကီး အေရးနိမ့္သည့္ အတြက္ မ်က္ရည္ မက်။ ျပည္တြင္းစစ္ၿပီးၿပီဆိုလွ်င္

ႏြားမႀကီး ေပ်ာက္ေတာ့မည္ မဟုတ္။ ျမင္းကို သိမ္းမည့္သူ မရွိေတာ့။ ဇြန္းမ်ား၊ ေငြခက္ရင္းမ်ားကို ေရတြင္းထဲတြင္ ပစ္ခ် ဝွက္ထားရာမွ ထုတ္ယူႏုိင္ၿပီ။ သြားလိုရာသို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားႏုိင္ၿပီ။ စကားလက္ ဤသို႔ ေတြးမိသည္။

ယခု အသက္ ေကာင္းေကာင္း ႐ႉႏုိင္ၿပီ။ ျမင္းခြာသံကို နားစြင့္ကာ တထိတ္ထိတ္ မေနရေတာ့။ ညညတြင္

အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ အသက္ကို အႏုိင္ႏုိင္ ႐ႉကာ အိမ္ေနာက္ေဖး ကြက္လပ္မွ ခ်ိဳးခ်ိဳး ခၽြတ္ခၽြတ္ အသံ၊ ျမင္းခြာသံ၊ ယန္ကီ စစ္ဗိုလ္၏ အသံဆိုးႀကီးျဖင့္ အမိန္႔ေပးသံ စသည္တို႔ကို နားတစြင့္စြင့္ မေနရေတာ့။ ၿမိဳင္သာယာသည္ လံုျခံဳၿပီ။ စိတ္ခ်ရၿပီ။ သူ႕ကို မၾကာခဏ လာ၍ ေျခာက္လွန္႔တတ္သည့္ ေျခာက္အိပ္မက္သည္ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လွန္႔ႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေတာ့။ အေဝးမွ ရပ္ကာ အိမ္ကို မီးဝါးသံမ်ား၊ အမုိး ၿပိဳက်သံမ်ားကို ၾကားရမည္ မဟုတ္ေတာ့။

မွန္သည္။ အေရးေတာ္ပံုသည္ က်ဆံုးခဲ့ရၿပီ။ သို႔ရာတြင္ စစ္ကို စကားလက္ မုန္းသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို သူ

လိုခ်င္သည္။ အလံထိပ္ဖ်ားတြင္ တက္လာသည့္ ျပည္ေထာင္စုအလံကို ျမင္ရသည့္အခါတြင္ အံ့ဩျခင္းလည္း မျဖစ္မိ။ ျပည္ေထာင္စု သီခ်င္းကို ၾကားရသည့္အခါတြင္လည္း မအံ့ဩမိ။ ဒုကၡဆင္းရဲတို႔ကို သူ မခံႏုိင္။ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းသည့္ သူနာျပဳလုပ္ငန္းကို သူသည္းမခံႏုိင္။ ရန္သူေတြ ပတ္လည္ဝုိင္းခံရသည့္ အျဖစ္ကို သူ မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏုိင္။ ငတ္မြတ္သည့္ ဒဏ္ကို သူ မခံႏုိင္။ အျခားသူမ်ားက အေရးေတာ္ပံုႀကီး ေအာင္မည္ဆိုလွ်င္ ဤဒုကၡမ်ားကို ခါးစည္းခံႏုိင္ေသာ္လည္း စကားလက္ မခံႏုိင္။ ယခု ထိုအရာမ်ားအားလံုး မရွိေတာ့။ စခန္း သိမ္းသြားခဲ့ၿပီ။ ျပည္နယ္ဘက္က စစ္႐ံႈးသည့္အတြက္ စကားလက္ တစ္ေယာက္ ငိုလိမ့္မည္ မဟုတ္။

ၿပီးၿပီ။ မဆံုးႏုိင္ဟု ထင္ရသည့္ ျပည္တြင္းစစ္၊ မေခၚမပင့္ဘဲ ေရာက္လာကာ သူ႕ဘဝကို ႏွစ္ပုိင္း ပုိင္းပစ္ခဲ့သည့္

508

ျပည္တြင္းစစ္၊ အပူအပင္ ကင္းမဲ့သည့္ ေန႔မ်ားကို စဥ္းစား၍ မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ သူ႕ဘဝကို ႏွစ္ပုိင္း ပုိင္းပစ္ခဲ့သည့္ ျပည္တြင္းစစ္၊ ယခု ထို ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ၿပီးသြားၿပီ။ စကားလက္ဆိုသည့္ ေခ်ာေခ်ာလွလွ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္။ ဆိတ္သားေရ ဖိနပ္စိမ္းကေလးကို စီးကာ လာဗင္ဒါနံ႔ သင္းေနသည့္ ခါးတြန္႔ ဝတ္စံုကေလးကို ဝတ္ေနသည့္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေပ်ာင္းေပ်ာင္း ႏုႏုနယ္နယ္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို စကားလက္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ျပန္စဥ္းစား၍ ရၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ထိုစကားလက္သည္ မိမိမွ ဟုတ္ပါေလစဟု ေတြးမိသည္။ သူတို႔နယ္ တစ္ဝုိက္တြင္ ကြမ္းေတာင္ကုိင္ မိန္းကေလး။ ခုိင္းစရာ ကပၸလီကၽြန္ေတြက တစ္ရာေလာက္။ ၿမိဳင္သာယာက စည္းစိမ္ပစၥည္းေတြ အလွ်ံပယ္။ သူ႕ အလုိလိုက္ရန္ အျမဲ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသည့္ မိဘႏွစ္ပါး။ အက္ရွေလ၏ အခ်စ္ကို မရသည္က လြဲ၍ က်န္အရာ အားလံုး လိုတရျဖစ္ေနသည့္ စကားလက္။ အလိုလိုက္ ခံရၿပီး အပူပင္ကင္းမဲ့သည့္ စကားလက္။

ထိုေလးႏွစ္ခရီး

ကာလ၌

ပြဲတက္

ဖိနပ္လွလွ၊

လြယ္အိတ္လွလွကေလးျဖင့္

မိန္းကေလးသည္

ထြက္ေျပး

ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ ပုိက္ဆံ တစ္ျပားကို ႏွစ္ျပားမွတ္ ခြာကာ အလုပ္ၾကမ္းေတြကို လုပ္ေနသည့္ မ်က္လံုးစိမ္းစိမ္းႏွင့္ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္သာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ရွိသမွ် စည္းစိမ္ဥစၥာ ပ်က္စီး၍ သူ ရပ္ေနရာ ေျမဆီရဲရဲမွအပ အျခား ဘာမွ် မရွိေတာ့သည့္ ခၽြတ္ျခံဳက် မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္သာ က်န္ခဲ့သည္။

စကားလက္ ခန္းမ အလယ္တြင္ ရပ္ေနသည္။ မီလာနီတို႔ သံုးေယာက္၏ ငို႐ိႈက္သံကို နားေထာင္ရင္း စကားလက္

စိတ္႐ႈပ္လ်က္ ရွိ၏။

‘ဝါေတြ ပိုစုိက္ရမယ္၊ အမ်ားႀကီး စုိက္ရမယ္၊ မနက္ျဖန္က်ရင္ ေပါ့ကုိ မာကြန္ လႊတ္ၿပီး ဝါမ်ိဳးေစ့ေတြ အဝယ္ခုိင္းရမယ္၊

ယန္ကီေတြ မီး႐ိႈ႕မွာ မေၾကာက္ရေတာ့ဘူး၊ တို႔ တပ္ေတြက သိမ္းမွာလည္း မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူး၊ ဘုရားသိၾကားမလို႔ ဒီႏွစ္ေဆာင္းဦးေပါက္ရင္ ဝါးေစ်းေတြ တက္ပါေစရွင္’

စကားလက္က သူတို႔သံုးေယာက္ ငိုေနသည့္ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္။ သူတုိ႔သံုးေယာက္ ငိုေနသည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ

စားပြဲတြင္ ဝင္ထုိင္၏။ ငွက္ေတာင္တပ္ ကေလာင္တံကို ကုိင္ကာ သူ ဝယ္ရမည့္ ဝါမ်ိဳးေစ့ တန္ဖိုးကို တြက္သည္။

‘ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ၿပီးၿပီ’ စကားလက္က ေတြး၏။ တစ္စုံတစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္း သတိရကာ ဝမ္းသာသျဖင့္ ငွက္ေတာင္တပ္

ကေလာင္ကို ခ်လိုက္သည္။ စစ္ႀကီး ၿပီးၿပီ။ အက္ရွေလ၊ အက္ရွေလ။ အသက္ မေသေသးလွ်င္ အိမ္ျပန္လာေတာ့မည္။ အေရးေတာ္ပံုႀကီး က်ဆံုးသျဖင့္ စိတ္လက္မေကာင္း ျဖစ္ေနသည့္ မီလာနီသည္ ဤအခ်က္ကို ေတြးမွ ေတြးမိပါ၏ေလာ မဆိုႏုိင္။

‘မၾကာခင္ဆိုရင္ စာ တစ္ေစာင္ေလာက္ေတာ့ ေရာက္လာေတာ့မွာပဲ၊ အို ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ေတာ့ တို႔ကို

အေၾကာင္းၾကားမွာပဲ’

သို႔ျဖင့္ ရက္မွ လသို႔ ေျပာင္းခဲ့သည္။ အက္ရွေလထံမွ မည္သည့္ သတင္းကိုမွ် မၾကားရ။ ေတာင္ပုိင္းက ေခ်ာစာပို႔

စနစ္က မေရရာ။ ေတာက ေခ်ာစာဆိုလွ်င္ လံုးလံုး မေရာက္ေတာ့။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ အတၱလန္တာမွ လူၾကံဳျဖင့္ ေဒၚေလး ပစ္တီထံမွ စာတစ္ေစာင္တေလ ရတတ္သည္။ စာတြင္ အတၱလန္တာသို႔ ျပန္လာရန္ ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ အက္ရွေလ၏ သတင္းကို ဘာမွ် မၾကားရ။

509



လက္နက္ခ်ၿပီးေနာက္တြင္ စကားလက္ႏွင့္ ဆြီလင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ျမင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ မၾကာခဏ ျပႆနာ

ျဖစ္ၾကသည္။

ယန္ကီတို႔၏

အႏၲရာယ္

မရွိေတာ့သည့္အတြက္

ဆီြလင္က

ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က

အသိမိတ္ေဆြမ်ားထံ

အလည္သြားခ်င္သည္။ ဆြီလင္ ပ်င္းလည္း ပ်င္းေနသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနရသည့္ ေရွးေခတ္ကိုလည္း လြမ္းသည္။ အျခား ယာေတာမ်ား ၿမိဳင္သာယာကဲ့သို႔ ပ်က္စီးျခင္း ရွိမရွိကိုလည္း ၾကည့္ခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမင္းကို သံုးခ်င္သည္။ စကားလက္က လက္မခံ။ ျမင္းသည္ အလုပ္ လုပ္ဖုိ႔ ျဖစ္သည္။ ေတာထဲမွ သစ္ ဆြဲရမည္။ ထြန္ယက္ရမည္။ ေပါ့ ရိကၡာ ထြက္ရွာသည့္အခါတြင္ အသံုးျပဳရမည္။

တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္မူ

သူ႕

စားက်က္ထဲတြင္

အနားေပးရမည္။

ဆြီလင္

အလည္သြားလိုလွ်င္

ေျခက်င္သြားရမည္ဟု ဆိုသည္။

ယခင္က ဆိုလွ်င္ ဆြီလင္သည္ သူ႕တစ္သက္တြင္ ကိုက္တစ္ရာထက္ ေဝး၍ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္ေလ့ မရွိ။ ဘာမွ်လည္း

မလုပ္ဘဲ အိမ္တြင္ ထုိင္၍ ျငဴစူသည္။ ငိုသည္။ ‘ေမေမ ရွိရင္ ဒီလို မေနရဘူး’ ဟု မၾကာ မၾကာ ေျပာတတ္သည္။ ဤတြင္ စကားလက္ စိတ္ မရွည္ေတာ့။ ဆြီလင္၏ ပါးကို ျဖန္းခနဲ ႐ိုက္ပစ္လုိက္၏။ ဆြီလင့္ပါးကို ႐ုိက္ခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာလွၿပီ။ ဆြီလင္သည္ အိပ္ရာေပၚသို႔ ထုိင္လ်က္ လဲက်သြား၏။ အားလံုး အံ့အား သင့္ေနၾကသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ ဆြီလင္ ညည္းၫူျခင္း မျပဳေတာ့။ အနည္းဆံုး စကားလက္ ေရွ႕တြင္ ညည္းၫူျခင္း မျပဳေတာ့။

စကားလက္က ျမင္းကို အနားေပးဖုိ႔ လိုသည္ဟု ေျပာျခင္းမွာ အေၾကာင္း တစ္ေၾကာင္းသာ ျဖစ္၏။ ဆြီလင္

မသြားေစခ်င္သည့္ အျခား အေၾကာင္းမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးသည့္ေနာက္ မၾကာမီ စကားလက္ ကိုယ္တုိင္ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားထံ ေလွ်ာက္လည္သည္။ မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္းထံ သြားသည္။ သို႔ အလည္ သြားမိသျဖင့္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဓာတ္က်ခဲ့ရသည္။

ဆယ္လီက ျမင္းကို ဒုန္းစီးလာကာ ယန္ကီေတြ လာေနၿပီဆုိသည့္သတင္းကို ႀကိဳေပးႏုိင္သျဖင့္ ဖြန္တိန္တို႔

မိသားစုတြင္ အပ်က္အစီး အဆံုးအ႐ံႈး သိပ္မရွိလွ။ သို႔တုိင္ေအာင္ ေမေမႀကီး ဖြန္တိန္သည္ အိမ္ကို မီးေလာင္သျဖင့္ မီးကို ဝိုင္းၿငိႇမ္းသည့္ေန႔က စ၍ ႏွလံုးေရာဂါ ျပန္ထခဲ့သည္။ ႏွလံုးေရာဂါ ဒဏ္က ျပန္၍ နာလန္ မထူေတာ့။ ေဖေဖႀကီး ေဒါက္တာ ဖြန္တိန္ကလည္း စစ္ထဲက အျပန္တြင္ လက္တစ္ဖက္ကို ျဖတ္ပစ္လုိက္ရသည္။ ယခု ေကာင္းေကာင္း မက်န္းမာေသး။ အဲလက္ႏွင့္ တုိနီက မလုပ္တတ္ လုပ္တတ္ျဖင့္ ယာထြန္၊ ထယ္ထုိး စသည့္ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ေနၾကရသည္။ စကားလက္ ေရာက္သြားသည့္အခါတြင္ စကားလက္ကို ယာခ႐ုိးမွ ရပ္၍ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ စကားလက္ စီးလာသည့္ လွည္းအိုကေလးကို ၾကည့္၍ ရယ္ၾကသည္။ ရယ္၍သာ ရယ္ရေသာ္လည္း သူတို႔ မ်က္လံုးမ်ားက ခါးသီးနာၾကည္းဟန္ ေပါက္ေနသည္။ စကားလက္ကို ၾကည့္၍ ရယ္ရင္း သူတို႔ကုိယ္သူတို႔လည္း ရယ္မိၾကသည္။ စကားလက္က သူတို႔ထံက ဝါ မ်ိဳးေစ့ ဝယ္သည္။ သူတို႔ကလည္း ေရာင္းမည္ဟုဆိုကာ ယာကိစၥကို ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔တြင္ ၾကက္ ႏွစ္ေကာင္၊ ႏြားမ ႏွစ္ေကာင္၊ ဝက္ ငါးေကာင္ႏွင့္ တပ္မွ အျပန္တြင္ ယူလာသည့္ လား တစ္ေကာင္ရွိသည္။ ဝက္ တစ္ေကာင္က နာ၍ ေသသြားသျဖင့္ က်န္ဝက္မ်ား အတြက္ စုိးရိမ္ေနၾက၏။ သူတုိ႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သည္ ယခင္က ဤျပႆနာမ်ားကို မေတြ႔ၾက။ ဂိုက္က်က် ဝတ္ကာ မည္သည့္ လည္စည္းက ဖက္ရွင္က်သည္ဆိုသည့္ ကိစၥမ်ိဳးေလာက္ကိုသာ သိၾကသည္။ ယခု ဤလို လူေပၚေၾကာ့ေတြက ဝက္ စကား၊ ၾကက္ စကား၊ ေျမ စကား၊ ယာ စကား စသည္တုိ႔ကို ေျပာလာသည့္အခါတြင္ စကားလက္ကလည္း သူတို႔ကို ၾကည့္၍ ရယ္သည္။ စကားလက္၏ ရယ္သံကလည္း နာၾကည္း ခါးသီးေနသည္။

510



ေရြးႀကီးပင္စု ယာေတာသို႔ ေရာက္သည့္အခါတြင္ စကားလက္ကို အားလံုးက ဝမ္းသာအယ္လဲ ႀကိဳၾကသည္။ ေျပာင္းဖူး

မ်ိဳးေစ့မ်ားကို မေရာင္း၊ အလကားယူပါဟု ေျပာၾကသည္။ စကားလက္က ျပည္ေထာင္စု ေငြစကၠဴစိမ္းစိမ္းေတြကို စားပြဲေပၚသို႔ ခ်လိုက္သည့္အခါတြင္မူ ဖြန္တိန္တို႔ မိသားစု စိတ္ဆုိးကာ ပိုက္ဆံမယူလိုဟု အေက်ာက္အကန္ ျငင္းၾကသည္။ စကားလက္က ေျပာင္းဖူး မ်ိဳးေစ့ထုပ္ကို ယူၿပီးေနာက္ တစ္ေဒၚလာတန္ ေငြစကၠဴတစ္ခ်ပ္ကို ဆယ္လီ့ လက္ထဲသို႔ အသာထည့္ခဲ့သည္။ ဆယ္လီသည္ လြန္ခဲ့သည့္ ရွစ္လ စကားလက္ ပထမဆံုး ျပန္လာစဥ္က ေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ဆယ္လီႏွင့္ လံုးဝ ျခားနားသြားခဲ့ၿပီ။ ထိုစဥ္က ဆယ္လီသည္ ပိန္ခ်ံဳး ျဖဴေရာ္ ေနသည့္တုိင္ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းရွိသည္။ ယခုမူ လက္နက္ခ်လိုက္သျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ဆံုး႐ံႈးသြားသည့္ပမာ ရႊင္လန္းျခင္း မရွိေတာ့။

‘စကားလက္’ ဆယ္လီက ေငြစကၠဴကို ကုိင္ထားသည္။ ‘ဒီျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ျဖစ္တာ ဘာမ်ား အက်ိဳး ရွိသလဲဟင္၊

ကိုယ္တို႔ ဘာလို႔ စစ္တုိက္ခဲ့ၾကတာတဲ့လဲ၊ ခုေတာ့ ဂ်ိဳး ျပန္မလာေတာ့ဘူး၊ မရွိေတာ့ဘူး’

‘ကိုယ္လဲ ဘယ္သိမလဲ၊ ဒါေတြကို ကိုယ္ မစဥ္းစားဘူး’ စကားလက္က ေျပာ၏။ ‘ခုလည္း စိတ္မဝင္စားဘူး၊

အရင္တုန္းကလည္း စိတ္မဝင္စားခဲ့ဘူး၊ စစ္တိုက္တယ္ဆိုတာ မိန္းမေတြရဲ႕ အလုပ္မဟုတ္ဘူး၊ ေယာက်္ားေတြရဲ႕ အလုပ္၊ ခု ကိုယ္ စိတ္ဝင္စားတာကေတာ့ ဝါ ေကာင္းေကာင္း ထြက္ဖို႔ေလာက္ပဲ၊ ေရာ့၊ ဒီပုိက္ဆံေလးကို လက္ခံၿပီး ဂ်ိဳးရဲ႕သားေလးအတြက္ အဝတ္အစား ဝယ္ေပးလိုက္ပါ၊ အဲလက္ႏွင့္ တိုနီက ေျပာင္းဖူးမ်ိဳးေတြ အလကားေပးေပမယ့္ ကိုယ္ မယူရက္ဘူး’

အဲလက္တို႔ ညီအစ္ကိုက သူ႕ကို လွည္းဆီသို႔ လိုက္ပို႔၏။ စုတ္ျပတ္ေနသည့္တုိင္ ယဥ္ေက်းၾကသည္။ သူတို႔မိသားစု

ထံုးစံအတုိင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔တစ္ေတြ ဆင္းရဲပံုကို ၾကည့္၍ စကားလက္ စိတ္မေကာင္း။ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖင့္ ေရြးႀကီးပင္စုမွ ျပန္ခဲ့သည္။ ဆင္းရဲျခင္း၊ ငတ္ျပတ္ျခင္းကို စကားလက္ စိတ္ပ်က္လွၿပီ။ ေနာက္ထမင္း တစ္နပ္အတြက္ မေၾကာင့္မၾက ေနရသည့္ ဘဝမ်ိဳးကို ေတြ႔ရလွ်င္ မည္မွ် ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမည္နည္း။

ထင္း႐ႉးၿမိဳင္က ကိတ္ ကားလ္ဗတ္တို႔ အိမ္ကိုလည္း စကားလက္ ေရာက္၏။ ကိတ္ ကားလ္ဗတ္ကို အဆင္သင့္

ေတြ႔ရသည္။ ယခင္က ဤအိမ္ႀကီးတြင္ သူ ကခဲ့ဖူးသည္။ ကိတ္ ကားလ္ဗတ္၏ မ်က္ႏွာသည္ ခ်ံဳးက်လ်က္ ရွိ၏။ ေနေရာင္ထဲတြင္ ပက္လက္ ကုလားထုိင္ကို ခ်၍ ထုိင္ေနသည္။ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း ပိန္ခ်ံဳးကာ ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ ဆုိးေန၏။ စကားလက္၏ အသံကို ၾကားရသည့္အခါတြင္ ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။ အဆုတ္ နည္းနည္း အေအးမိေနသည္ဟု ေျပာကာ စကားလက္ကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ထလာသည္။ စစ္ေျမျပင္ မုိးထဲ ေလထဲတြင္ ေနခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မၾကာခင္ ေပ်ာက္သြားကာ ယာေတာသို႔ ဆင္းႏုိင္ေတာ့မည္ဟု ေျပာျပသည္။

အသံ ၾကားသျဖင့္ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာေသာ ကက္သလင္းႏွင့္ မ်က္လံုး ဆံုမိၾကသည္။ ကက္သလင္း၏ မ်က္လံုးတြင္

သူ႕အစ္ကို အတြက္ စိတ္မေကာင္းဟန္၊ စိတ္နာဟန္ကို အထင္းသား ေတြ႔ရသည္။ ကိတ္သည္ သူ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေနကို ေကာင္းေကာင္း သိပံုမရ။ သို႔ရာတြင္ ကက္သလင္းကမူ ရိပ္မိဟန္ တူသည္။ ထင္း႐ႉးၿမိဳင္သည္ စုတ္ျပတ္ ၫိႈးမိွန္ကာ ေပါင္းေတာႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ အိမ္က ညစ္ပတ္ေနသည္။ တြင္းထဲတြင္ ထင္း႐ႉးပင္ ေပါက္ကေလးေတြ ထြက္စျပဳၿပီ။ ကက္သလင္းက ပိန္ခ်ံဳးကာ မ်က္ႏွာ ရင့္ေရာ္ တင္းမာေနသည္။

ကက္သလင္းတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္သည္ ယန္ကီ မိေထြး၊ ဖေအတူ မေအကြဲ ညီအစ္မ ေလးေယာက္၊ ယန္ကီ

511

စာရင္းဒုိင္ ဟီလ္တန္တို႔ႏွင့္ အတူ တိတ္ဆိတ္၍ ေၾကာက္ဖြယ္ ပဲ့တင္ ထပ္ေနသည့္ ဤအိမ္ႀကီးတြင္ ေနၾကသည္။ စကားလက္က ၿမိဳင္သာယာက စာရင္းဒုိင္ ဂ်ိဳနာကို မုန္းသလို ဟီလ္တန္ကိုလည္း မုန္းသည္။ ယခု ဟီလ္တန္က သူ႕ကို တန္းတူရည္တူ လာ၍ ဆက္ဆံသည့္အခါတြင္ သာ၍ပင္ မုန္းသည္။ ယခင္က ဤသို႔မဟုတ္။ သူတို႔ကုိျမင္လွ်င္ တ႐ုိတေသ က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံ ဆက္ဆံသည္။ သို႔ရာတြင္ ျပည္တြင္းစစ္၌ ေရးဖို႔ႏွင့္ ကားလ္ဗတ္တို႔ က်ၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္မူ ယခင္ကကဲ့သို႔ မဟုတ္ေတာ့။ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာသည္။ ကားလ္ဗတ္၏ ေနာက္မိန္းမ ယန္ကီမကလည္း ကပၸလီမ်ား ႐ုိေသေလးစားေအာင္ မေနတတ္။ ဟီလ္တန္လို ယန္ကီ စာရင္းဒုိင္ႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ေျပာဖြယ္ မရွိေတာ့။

‘ဒီ ေခတ္ႀကီးထဲမွာ လာေစာင့္ေရွာက္ေဖာ္ရလို႔ ဟီလ္တန္ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရေသးတယ္’ ယန္ကီမက သူ႕မယားပါ

သမီး ကက္သလင္းကို မလံုမလဲ ၾကည့္ရင္း လွမ္းေျပာသည္။ ‘သိပ္ သေဘာေကာင္းတာပဲ၊ ရွားမင္းလာတုန္းက ဒီအိမ္ကို မီး႐ိႈ႕မခံရတာ သူ ကယ္ေပလို႔ေပါ့၊ ပိုက္ဆံ မရွိ၊ ကိတ္ ကားလ္ဗတ္တို႔ မရွိတဲ့အခ်ိန္ သူပါ မရွိရင္ တို႔ေတာ့ ဒုကၡ’

ကိတ္ ကားလ္ဗတ္၏ ျဖဴေရာ္ေသာ မ်က္ႏွာသည္ နီရဲသြား၏။ ကက္သလင္းက ပါးစပ္မဲ့ျပၿပီး မ်က္လႊာခ်သည္။ ယန္ကီ

စာရင္းဒုိင္၏ ေက်းဇူးခံ ေက်းဇူးစား ျဖစ္ရသည့္အတြက္ ေဒါသ ထြက္ေနပံုလည္း ရ၏။ မစၥက္ ကားလ္ဗတ္က သူ႕စကား မွားသြားၿပီကို သိသျဖင့္ ငိုေတာ့မည့္ပံု။ မစၥက္ ကားလ္ဗတ္က အျမဲတမ္းစကားကို မဆင္မျခင္ ေျပာတတ္သည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာတြင္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေနခဲ့သည့္တုိင္ ေတာင္ပုိင္းသားတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ကို နားမလည္ေသး။ လင္ပါ သားသမီးမ်ားေရွ႕တြင္ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ကို မစဥ္းစားတတ္ေသး။ သို႔ရာတြင္ လင္ပါ သားသမီးမ်ားကမူ မစၥက္ ကားလ္ဗတ္ကို ယဥ္ေက်းစြာ ဆက္ဆံၾကသည္။ မစၥက္ ကားလ္ဗတ္သည္ ေခါင္းကုိ ငံု႔ကာ ေတြးေနသည္။ သူ႕ သမီးရင္း ေလးေယာက္ကို ေခၚကာ ယန္ကီမ်ိဳးေတြ ရွိရာ ေျမာက္ပုိင္းသို႔ ျပန္ေတာ့မည္။ မာနႀကီးသည့္ ဤေတာင္ပုိင္းသား သူစိမ္းေတာထဲတြင္ မေနခ်င္ေတာ့။

ဤအိမ္ ႏွစ္အိမ္သို႔ အလည္သြားၿပီးေနာက္တြင္ တာလက္တန္တို႔ အိမ္သို႔ စကားလက္ အလည္မသြားခ်င္ေတာ့။

တာလက္တန္ ညီအစ္ကို ေလးေယာက္တို႔လည္း မရွိေတာ့ၿပီ။ အိမ္လည္း မီးေလာင္သြားၿပီ။ တာလက္တန္ မိသားစုသည္ ယာသူႀကီးအိမ္တြင္ ကပ္ရပ္ ေနၾကရသည္။ စကားလက္ မသြားခ်င္။ သူတုိ႔ အေျခအေနကို မၾကည့္ရက္။ ဆြီလင္ႏွင့္ ကာရင္းတုိ႔က သြားခ်င္သည္။ မီလာနီကလည္း သြားဖို႔ တုိက္တြန္းသည္။ ဆင္းရဲေနတုန္း မသြားလွ်င္ အိမ္နီးနားခ်င္းေကာင္း ပီသမည္မဟုတ္။ ထို႔ျပင္ စစ္တပ္က ျပန္လာေသာ အေဖႀကီး မစၥတာ တာလက္တန္ကိုလည္း သြားႏႈတ္ဆက္သင့္သည္ဟု မီလာနီက တုိက္တြန္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တနဂၤေႏြ တစ္ေန႔တြင္ တာလက္တန္တို႔ အိမ္သို႔ သြားၾကသည္။

တာလက္တန္ မိသားစုက ထိုအထဲတြင္ အဆုိးဆံုး။



ပ်က္စီးေနသည့္ အိမ္ႀကီးေရွ႕တြင္ သူတို႔လွည္းဆုိက္သည့္အခါ၌ မစၥက္(ဘီးထရစ္) တာလက္တန္တစ္ေယာက္

သူ႕ထံုးစံအတုိင္း ျမင္းစီး ဝတ္စံုကို ဝတ္ထားသည္။ သို႔ရာတြင္ ျမင္းစီးဝတ္စံုမွာ စုတ္ျပတ္ေနၿပီ။ က်ာပြတ္ တစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ိဳင္းၾကားတြင္ ညႇပ္ကာ ျမင္းစားက်က္ ျခံစည္း႐ုိးေပၚတြင္ ထုိင္၍ ေငးေနသည္။ မ်က္ႏွာက သုန္မႈန္လ်က္။ သူ႕ျမင္းမ်ားကို ေလ့က်င့္ေပးသည့္ ေျခခြင္ခြင္ႏွင့္ ကပၸလီမေလးက သူ႕ေဘးတြင္ ထိုင္ေနသည္။ သူ႕ သခင္မလို သုန္မႈန္လ်က္ ရွိ၏။ တစ္ခါက ခုန္ေပါက္ေနသည့္ ျမင္းမေလးမ်ား၊ ျမင္းမႀကီးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည့္ ျမင္းစားက်က္တြင္ ျမင္းတစ္ေကာင္မွ် မရွိေတာ့။ လား တစ္ေကာင္သာ ရွိေတာ့သည္။ ဤလားမွာ စစ္ထဲမွ အျပန္ မစၥတာ တာလက္တန္ စီးလာသည့္ လား ျဖစ္သည္။

512



‘ငါ့ အခ်စ္ေတာ္ေတြ မရွိေတာ့ဘူး’ မစၥက္ တာလက္တန္က ျခံစည္း႐ုိးေပၚမွ ဆင္းလာသည္။ လူစိမ္းတစ္ေယာက္သာ

ၾကားလွ်င္မူ သူ႕သားေလးေယာက္ကို ရည္ရြယ္ေျပာသည္ဟု ထင္စရာ။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ျမင္းမ်ားကို ေျပာေၾကာင္း စကားလက္တုိ႔ သိၾကသည္။ ‘ခု ျမင္းေတြ အကုန္ေသကုန္ၿပီ၊ တစ္ေကာင္မွ မရွိေတာ့ဘူး၊ နယ္လီကို အႏွေျမာဆံုးပဲ၊ နယ္လီသာ ရွိရင္ ငါ ဒီေလာက္ မႏွေျမာပါဘူး၊ ခုေတာ့ ၾကည့္ပါဦး၊ လားစုတ္တစ္ေကာင္ပဲ ရွိေတာ့တယ္’

မစၥက္ တာလက္တန္က အ႐ုိးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထေနသည့္ လားပိန္ကေလးကို စိတ္ဆုိး မာန္ဆိုး ၾကည့္သည္။



‘ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ခုေတာ့ ငါ့ျမင္းေတြ ေနရာမွာ ဒီလားစုတ္ႀကီး ေရာက္ေနတာ က်က္သေရ တံုးလြန္းလို႔၊ လားဆိုတဲ့

သတၱဝါဟာ ေလာကႀကီးမွာ ရွိဖို႔ေကာင္းတဲ့ သတၱဝါမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ အင္မတန္ မုန္းစရာေကာင္းတဲ့ တိရစၧာန္၊ လားကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမြးဖို႔ မေကာင္းဘူး’

မစၥတာ တာလက္တန္က ယာသူႀကီး တဲေလးထဲမွ ထြက္လာ၏။ မုတ္ဆိတ္ေမြး ပါးၿမိဳင္းေမြး ထူလပ်စ္။ ႐ုပ္ကိုပင္

ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိစရာ မရွိ။ စကားလက္တုိ႔ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူ႕ေနာက္မွ ဆံပင္နီနီျဖင့္ ညီအစ္မ ေလးေယာက္ ထြက္လာသည္။ အနက္ေရာင္၊ အညိဳေရာင္ ေတာလုိက္ေခြးႀကီးမ်ားက လူသံၾကားသျဖင့္ ေဘးမွ ဝုိင္းေဟာင္ေနၾကသည္။ သူတို႔ တစ္သုိက္က ဝမ္းသာအားရ ဆီးႀကိဳၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔၏ ဝမ္းသာ ရႊင္လန္းမႈ၌ တမင္ လုပ္ယူရသည့္ သေဘာ၊ စကားလက္တုိ႔ကို အကဲခတ္သည့္ သေဘာတို႔ ပါေနသည္။ စကားလက္ သူတုိ႔ကို ၾကည့္၍ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ ေရြးႀကီးပင္စု ယာေတာမွ နာၾကည္း ေဆြးျမည့္မႈ၊ ထင္း႐ႉးၿမိဳင္မွ တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ေသြ႔မႈကို ျမင္ရသည္ထက္ ပို၍ စိတ္ထိခိုက္စရာ ေကာင္းသည္။

စကားလက္တိုပကို

ညစာ

စားၿပီးမွ

ျပန္ၾကရန္

တားသည္။

ဧည့္သည္

အေရာက္အေပါက္

နည္းသျဖင့္

သတင္းပလင္း ၾကားခ်င္ၾကသည္။ စကားလက္က မေနခ်င္။ သူတုိ႔ဆီ လာရသည္ကို စိတ္ညစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီႏွင့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္က ေနခ်င္ၾကေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညစာ စားၿပီးသည့္ အထိ ေနရသည္။ စားေတာ္ပဲေျခာက္ေၾကာ္ႏွင့္ အသားဟင္းေလးကို တို႔႐ံုမွ်ေလာက္သာ စားၾကသည္။

ထမင္းဝုိင္းက ဟင္းလ်ာ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ မရွိေသာ္လည္း ရယ္သံျဖင့္ ညံလ်က္ ရွိ၏။ အဝတ္အစားေတြ စပ္ဟပ္ ခ်ဳပ္၍

ဝတ္ရသည္ကို ေျပာရင္း တေဝါေဝါ ပြဲက်ေနၾကသည္။ တကယ့္ ရယ္ရႊင္ဖြယ္ကို ေျပာေနၾကသည့္ႏွယ္ တခစ္ခစ္ ရယ္ၾကသည္။ မီလာနီက ၿမိဳင္သာယာတြင္ ေတြ႔ရသည့္ အခက္အခဲမ်ားကို ေျပာျပကာ အခက္အခဲကို ေပါ့ေအာင္ လုပ္ပစ္သည္။ စကားလက္ စကားမေျပာႏုိင္။ ေနာက္ေျပာင္လ်က္၊ ေဆးတံေသာက္လ်က္၊ လဲေလ်ာင္းလ်က္ ဆူဆူညံညံ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ေနတတ္သည့္ တာလက္တန္ ညီအစ္ကို ေလးေယာက္ မရွိသျဖင့္ သူတို႔အိမ္ႀကီးသည္ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္ရ၏။ ဧည့္သည္မ်ားအား အေပၚယံ ျပံဳးျပေနသည့္ တာလက္တန္တို႔ အိမ္သားမ်ားအဖို႔မူ မည္သို႔ ေနမည္မသိ။

ထမင္းဝုိင္းတြင္ ကာရင္းသည္ စကားတစ္လံုးမွ် မေျပာ။ သို႔ရာတြင္ ထမင္းစားၿပီးသည့္ ေနာက္၌ မစၥက္ တာလက္တန္၏

အနားသို႔ အသာေရာက္သြားသည္။ မစၥက္တာလက္တန္၏ မ်က္ႏွာထားသည္ ေျပာင္းသြား၏။ ႏႈတ္ခမ္းေပၚက အျပံဳး ေပ်ာက္သြားသည္။ ကာရင္း၏ ခါးေသးေသးကေလးကို ဖက္ၿပီး အျပင္သို႔ ထြက္သြားၾက၏။ စကားလက္လည္း ေနာက္ထပ္ တစ္မိနစ္မွ် အိမ္ထဲတြင္ မေနခ်င္ေတာ့။ အျပင္သို႔ ထြက္လိုက္လာခဲ့သည္။ ကာရင္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ျခံထဲသို႔ဆင္းကာ

513

ျခံေထာင့္တြင္ ျမႇဳပ္ထားသည့္ ေျမပံုဆီသို႔ သြားေနၾက၏။ စကားလက္ အိမ္ထဲသို႔ ျပန္မဝင္ခ်င္ေတာ့။ သူတုိ႔ေနာက္ လိုက္သြားလွ်င္ ႐ုိင္းရာက်မည္။ သို႔ရာတြင္ သူမလုိက္ဘဲ မေနႏုိင္။ ကာရင္းသည္ မစၥက္ တာလက္တန္ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤ ေျမပံုမ်ားဆီသုိ႔ ေခၚသြားသနည္း။

ေတာင္တမာပင္အုပ္ႀကီး

ေအာက္က

အုတ္ဝင္းထရံ

ကာထားသည့္

ကြက္လပ္ကေလးထဲတြင္

ေက်ာက္ျဖဴ

လက္ဝါးကပ္တုိင္ အသစ္ကေလး ႏွစ္ခုကို ေတြ႔ရသည္။ အသစ္စက္စက္ ကေလးေတြ ရွိၾကေသးသည္။ မုိးစက္ေတြ ေျမနီမႈန္႔ေတြ မရွိၾကေသး။

‘အရင္ အပတ္က ေရာက္လာတာေလ’ မစၥက္ တာလက္တန္က ဂုဏ္ယူ၍ ေျပာသည္။ ‘အေဖႀကီး ကုိယ္တုိင္ မာကြန္ကို

သြားၿပီး လွည္းႏွင့္ ယူလာတာ’

သခ်ႋဳင္း မွတ္တုိင္မ်ားမွာ ပိုက္ဆံ ေတာ္ေတာ္ကုန္လိမ့္မည္။ အစက သူတုိ႔တစ္ေတြ ဆင္းရဲသည္ကို ျမင္၍ စကားလက္

စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခု မျဖစ္ေတာ့။ မေသ႐ံုတစ္မည္ စားေနရသည့္ ၾကားထဲက သခ်ႋဳင္းမွတ္တုိင္ကို ဤမွ် ပိုက္ဆံအကုန္ခံ၍ လုပ္သည့္ သူတို႔တစ္ေတြကို စကားလက္ အံ့ဩသည္။ သူတို႔တစ္ေတြကို မသနားထုိက္။ သခ်ႋဳင္း ေက်ာက္ျဖဴျဖဴေပၚတြင္

ေရးထားလုိက္သည့္

ကမၺည္းစာတန္းေတြကလည္း

အရွည္ႀကီး။

စာတန္း

ပို၍

ရွည္ေလေလ

စရိတ္မ်ားမ်ား ကုန္ေလေလ။ သူတို႔မိသားစု တစ္ခုလံုး စိတ္မွ ေကာင္းပါ၏ေလာ မဆုိႏုိင္။ အေလာင္းသံုးေလာင္းကို အိမ္ျပန္ ယူရသည့္ စရိတ္ကလည္း နည္းသည့္ စရိတ္ မဟုတ္။ ဘြိဳက္၏ အေလာင္းကိုမူ ရွာမေတြ႔။ ေျခရာခံ၍ မရ။

ဘရင့္ႏွင့္ စတူးဝပ္၏ သခ်ႋဳင္း ႏွစ္ခုၾကားတြင္ ေက်ာက္ျပားတစ္ခ်က္ ရွိသည္။ ‘အသက္ရွင္ခ်ိန္မွာ ခ်စ္စရာလည္းေကာင္း၊

ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းၿပီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ မကြဲမကြာ ေသခဲ့ၾကတဲ့ အႁမႊာညီအစ္ကို’ ဟု စာတန္း ေရးထားသည္။

ေက်ာက္ျဖဴျပား တစ္ခ်ပ္ေပၚတြင္မူ ဘိြဳက္ႏွင့္ တြမ္တို႔၏ အမည္မ်ားကို ေရးထားကာ လက္တင္ ဘာသာျဖင့္ စာတန္း

ထိုးထားသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ နားမလည္။ ဖာယက္တီးဗီးလ္ အထက္တန္း ေက်ာင္းတုန္းက လက္တင္ဘာသာ မယူျဖစ္ခဲ့။

ဤသခ်ႋဳင္း မွတ္တုိင္ေတြ အတြက္ ကုန္မည့္ ေငြက နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္။ တာလက္တန္ မိသားစုသည္ ႐ူးမ်ား

႐ူးေနၿပီေလာ။ သူ႕အိတ္ထဲက ပုိက္ဆံ စိုက္ထုတ္ လုပ္ရသလုိ စကားလက္ ေဒါပြေနသည္။

ကာရင္း၏ မ်က္လံုးမ်ားက ထူးထူးဆန္းဆန္း ေတာက္ပေနၾက၏။



‘သိပ္လွတာပဲေနာ္’



ကာရင္းက သခ်ႋဳင္းမွတ္တုိင္ကို လက္ၫိႈးထုိး၍ တုိးတုိးေျပာသည္။



သူ႕အဖို႔ လွေကာင္းလွမည္။ သူ႕စိတ္ကူးက ခပ္ယဥ္ယဥ္ မဟုတ္ေလာ။



‘ဟုတ္တယ္’ မစၥက္ တာလက္တန္၏ အသံက ႏူးညံ့ေနသည္။ ‘တစ္ၿပိဳင္တည္း ေသသြားတာ ကံေကာင္းတယ္လို႔

ဆိုရမွာပဲ၊ စတူးဝပ္က ပထမက်တယ္၊ သူ႕လက္ထဲက အလံကို ဘရင့္က ေကာက္ကုိင္ၿပီး တက္ေတာ့ သူ ထပ္က်တယ္’

514



ၿမိဳင္သာယာသို႔ အျပန္ခရီးတြင္ စကားလက္ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလာသည္။ ျမင္ခဲ့ရသည့္ ျခံနီးနားခ်င္းေတြ

အေျခအေနကို ေတြးလာ၏။ ေရွးေခတ္က ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနခဲ့ရပံု၊ ကပၸလီ ကၽြန္ အျခံအရံေတြႏွင့္ ေနခဲ့ရပံု၊ ဝါပင္ေတြ စီတန္း ေနၾကပံုမ်ားကို ျမင္ေယာင္လာသည္။

‘ေနာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီ ယာေတာေတြထဲမွာ ထင္း႐ႉးပင္ေတြ ေတာထေအာင္ ေပါက္လာၾကေတာ့မွာပဲ’

စကားလက္က ထင္း႐ႉးေတာႀကီးမ်ားကို လွမ္းၾကည့္၍ စဥ္းစားသည္။ ‘ကပၸလီေတြ မရွိရင္ေတာ့ တို႔လည္း အသက္ႏွင့္ ကိုယ္ အုိးစားမကြဲေအာင္ ေတာ္ေတာ္လုပ္ရမွာ၊ ကပၸလီေတြ မရွိဘဲ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ ဝါ စုိက္ႏုိင္မွာလဲ၊ ယာခင္းေတြထဲမွာ ဘယ္သူမွ ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏုိင္ရင္ ေတာျဖစ္ေတာ့မွာပဲ၊ ဝါလည္းေကာင္းေကာင္း စိုက္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီလိုဆိုရင္ တို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ၊ ဒီနားတစ္ဝုိက္က လူေတြက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လုပ္ကုိင္ စားေသာက္ၾကရမွာလဲ၊ ၿမိဳ႕က လူေတြက ကိစၥမရွိဘူး၊ သူတုိ႔ဆီက အလုပ္အကိုင္ေပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တို႔ ေတာက လူေတြမွာေတာ့ ေရွးႏွစ္တစ္ရာေလာက္က ဓားမဦးခ် လုပ္တဲ့ေခတ္ကို ျပန္ေရာက္ေနရၿပီ။ သစ္လံုး တဲကေလးေတြႏွင့္ ေျမေလး ႏြားေျခရာကြက္ ကေလးေလာက္ကို ထြန္ယက္လို႔။

‘မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ၿမိဳင္သာယာကို ဒီအတုိင္း အျဖစ္မခံႏုိင္ဘူး၊ ငါ ကုိယ္တုိင္ ထြန္ရေပ့ေစ၊ ဒီအတုိင္းေတာ့ အျဖစ္

မခံႏုိင္ဘူး၊ ဒီနယ္ တစ္နယ္လံုး ဒီျပည္နယ္တစ္ခုလံုး ေတာေတြ ဖံုးေပ့ေစ၊ ၿမိဳင္သာယာကိုေတာ့ ဒီအတုိင္း အျဖစ္မခံႏုိင္ဘူး၊ ငါ့ ပိုက္ဆံကေလးေတြကို ဘာမွ အသံုးမက်တဲ့ သခ်ႋဳင္း မွတ္တုိင္ စိုက္ရာမွာ အလကား ျဖဳန္းမပစ္ႏုိင္ဘူး၊ စစ္ကို ညည္းတြင္းရင္း အခ်ိန္ကုန္ မခံႏုိင္ဘူး၊ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ ျပန္လုပ္ရမယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ လူေတြ မေသေသးရင္ လူေတြ အသက္ရွင္ေနေသးရင္ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ ၾကံဖန္ၿပီး လုပ္ရမွာပဲ၊ ကပၸလီေတြ မရွိတာႏွင့္ ေလာကႀကီးမွာ ဒီအတုိင္း ထုိင္ေနရေတာ့မွာလား၊ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ လူရြယ္ ကေလးေတြ ေသတာကေတာ့ ႏွေျမာစရာ ေကာင္းလွတယ္’

တာလက္တန္ ညီအစ္ကုိႏွင့္ မြန္႐ုိး ညီအစ္ကို တစ္သုိက္ကို သတိရသည္။ ဖာယက္တီးဗီးလ္ႏွင့္ ဂ်ဳန္းဘာ႐ုိမွ သူ႕

သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သတိရသည္။ ‘လူေတြ က်န္ေနေသးရင္ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ ၾကံဖန္ႏုိင္ေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္’

အေမ တစ္ခု ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာသည္။ သူ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳလွ်င္ မည္သို႔ ေနမည္နည္း။ စကားလက္

ေနာက္အိမ္ေထာင္ မျပဳခ်င္ေတာ့ၿပီ။ အိမ္ေထာင္တစ္ဆက္ႏွင့္ပင္ သူ စိတ္ကုန္ၿပီ။ သူ ခ်စ္သူ၊ သူ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္သူက အက္ရွေလ။ သို႔ရာတြင္ သူ ခ်စ္သည့္ အက္ရွေလသည္ အသက္ ရွင္ေနေသးသည္ဆိုလွ်င္ အိမ္ေထာင္ရွင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သို႔ရာတြင္ သူ အိမ္ေထာင္ ျပဳခ်င္လာၿပီဆိုလွ်င္ မည္သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ ျပဳမည္နည္း။ စကားလက္ ေတြး၍ စိတ္႐ႈပ္သြားသည္။

‘မီလာနီ၊ ကိုယ္တို႔ ေတာင္ပိုင္းသူေတြ ေရွ႕ဆိုရင္ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္မလဲ မသိဘူးေနာ္’



စကားလက္က ေမးသည္။



‘ဘာကို ဘယ္လိုျဖစ္ရမွာလဲ’



‘ဪ၊ ကိုယ္ ေျပာတဲ့အတုိင္းပဲေပါ့၊ ေရွ႕က်ရင္ ေတာင္ပုိင္းသူေတြ အားလံုး ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္မလဲ မသိဘူး၊ သူတို႔ကို

လက္ထပ္မယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေတာင္ပုိင္းက ေယာက်္ားေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသကုန္ၾကၿပီ မဟုတ္လား၊ ဒီေတာ့ ေတာင္ပုိင္းသူေတြဟာ အပ်ိဳႀကီးေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္ ထင္တာပဲ’

515



‘ၿပီးေတာ့ ကေလးေလးေတြလည္း မေမြးေတာ့ဘူး’



ကေလးကို အဓိကထား စဥ္းစားသည့္ မီလာနီက ေျပာသည္။



လွည္းေနာက္တြင္ ထုိင္လာသည့္ ဆြီလင္က သူတုိ႔စကားကို နားေထာင္၍ ငိုလာသည္။ ဖရင့္အေၾကာင္းကို ဘာမွ်

မၾကားရေတာ့။ နာတာလူးပြဲေတာ္တြင္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔လုိက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေခ်ာစာ အဆက္အသြယ္ ခက္ခဲျခင္းေၾကာင့္ေလာ။ ဖရင့္ကပင္ သူ႕ကို ေမ့သြားၿပီေလာ။ သို႔မဟုတ္ တုိက္ပြဲတြင္ က်သြားသည္က ေကာင္းေသးသည္ဟု ဆြီလင္ ေတြးသည္။ ခ်စ္သူ စြန္႔ျခင္းခံရသည့္ အပယ္ခံမေလး ျဖစ္ရသည္ထက္ ကာရင္းတို႔ အင္ဒီယာတို႔လို ေသသြားသည့္ ခ်စ္သူကို လြမ္းရသည္က ဂုဏ္ရွိေသးသည္။

‘ေတာ္စမ္းပါဟယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ငိုေနရတာလဲ’



‘မႀကီးကေတာ့ ေျပာမွာေပါ့၊ ေယာက်္ားရၿပိး သားကေလး ရၿပီးသားကိုး၊ ေနာက္ထပ္ ေယာက်္ား တစ္ေယာက

လိုခ်င္လည္း ယူလုိက္႐ံုပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဆြီလင္က အပ်ိဳေလး ရွိေသးတယ္၊ သိရဲ႕လား၊ ေတာင္ပုိင္းသူေတြ အကုန္လံုး အပ်ိဳႀကီးေတြ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲတဲ့၊ ေျပာရက္လုိက္တာ၊ နည္းနည္းမွ ကိုယ္ခ်င္းမစာဘူး၊ သိပ္မုန္းစရာ ေကာင္းတယ္၊ တကယ္ပဲ’

‘ေတာ္စမ္းဆို ေတာ္ေနာ္၊ ငါက ညည္းတဲ့လူ၊ ငိုတဲ့လူဆုိရင္ သိပ္မုန္းတယ္၊ နင့္အဆက္ ေသသြားရင္လည္း

ေနာက္တစ္ေယာက္က ေပၚလာမွာေပါ့’

လွည္းေနာက္ပုိင္းမွ ငိုသံ တိတ္သြားသည္။ ကာရင္းက သူ႕အစ္မ ဆြီလင္ကို ေခ်ာ့ေနသည္။ ေခ်ာ့၍သာ ေခ်ာ့ရသည္။

သူကုိယ္တုိင္ကလည္း ဘရင့္ကို လြမ္းေနသည္။ သူႏွင့္ ဘရင့္တို႔ ျမင္းစီးခဲ့ၾကပံုကို သတိရေနသည္။ ဤလမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ သူႏွင့္ ဘရင့္တို႔ မၾကာခဏ ျမင္းစီးခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ ကာရင္း၏ မ်က္လံုးက တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္ေနသည္။

‘အင္း၊ လူငယ္လူရြယ္ေတြ မရွိေတာ့ ကုိယ္တို႔ ေတာင္ပုိင္းဟာ ဘယ္လုိမ်ား ေနမလဲ မသိဘူးေနာ္၊ သူတို႔ ရွိခဲ့ရင္လည္း

တစ္မ်ိဳး ျဖစ္မွာပဲ၊ သူတုိ႔ခြန္အား၊ သူတို႔ သတၱိ၊ သူတို႔ အၾကံဉာဏ္ႏွင့္သာ ဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္း တက္သြားမွာပဲ၊ ကုိယ္တို႔ကေလးေတြကို သူတို႔လို သတၱိရွိသူေတြ ျဖစ္ေအာင္ သူတို႔ ေျခရာေတြကို နင္းႏုိင္ေအာင္ ေမြးျမဴေပးရေတာ့မွာေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလားဟင္ စကားလက္’

‘သူတို႔လို လူမ်ိဳးေတြေတာ့ မရွိႏုိင္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕ မီလာနီ၊ သူတုိ႔ ေျခရာကို နင္းႏုိင္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး’



ကာရင္းက ခပ္တုိးတိုး ညည္းသည္။



က်န္ခရီး တစ္ေလွ်ာက္တြင္မူ သူတို႔အားလံုး တိတ္ဆိတ္လာၾကသည္။



ရက္မ်ားအၾကာမီ တစ္ေန႔ ေနဝင္ရီတေရာ အခ်ိန္၌ ကက္သလင္း ကားလ္ဗတ္ ၿမိဳင္သာယာသို႔ လာသည္။ ကုန္းႏွီးကို

လားေပၚတြင္ တင္စီးလာျခင္းျဖစ္၏။ လားက ပိန္ပိန္။ ေျခေထာ့နင္းျဖင့္။ ဤမွ် စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းသည့္ လားကို စကားလက္ တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးေသး။ သူ႕ အဝတ္အစားက တစ္ခါက အိမ္ေစမ်ား ဝတ္သည့္ ပိတ္ၾကမ္းစ။ အေရာင္ေတြက လြင့္စျပဳၿပီ။ ဦးထုပ္ကို ေမးေအာက္တြင္ အုန္းဆံႀကိဳးျဖင့္ သုိင္းခ်ည္ထားသည္။ အိမ္ေရွ႕ဆင္ဝင္ ဘက္သို႔ စီးလာေသာ္လည္း လားေပၚမွ

516

မဆင္း။ ေနဝင္ဆည္းဆာ ႐ႈခင္းကို လွမ္းၾကည့္ေနသည့္ စကားလက္ႏွင့္ မီလာနီတို႔က ေအာက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။ ကက္သလင္း မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးသည္ တေလာက စကားလက္ ျမင္ခဲ့ရေသာ ကိတ္ ကားလ္ဗတ္၏ မ်က္ႏွာကဲ့သို႔ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္လ်က္ ရွိ၏။ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ တင္းမာေနကာ စကားတစ္ခြန္း ေျပာလုိက္သည္ႏွင့္ မ်က္ႏွာ ကြဲထြက္သြားမည္ေလာဟု ထင္ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ခါးက မတ္လ်က္ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ထားသည္။

ဝီလ္ကီတို႔အိမ္ ဝက္ေကာင္လံုးကင္ ေပ်ာ္ပြဲစားတုန္းက ကက္သလင္းႏွင့္ သူတို႔ ရက္ ဘတ္တလာ အေၾကာင္း

ေျပာခဲ့ၾကသည္ကုိ

႐ုတ္တရက္

အမွတ္ရလိုက္သည္။

ထိုေန႔က

ေအာ္ဂန္ဒီစ

အျပာႏုေရာင္

ဝတ္စံုဝတ္ထားသည့္

ကက္သလင္းသည္ အလွႀကီး လွေနသည္။ ရင္တြင္ ႏွင္းဆီပြင့္ႀကီး တစ္ပြင့္ထုိးကာ ေသးသြယ္လွပသည့္ ေျခခ်င္းဝတ္တြင္ ဇာႀကိဳးတပ္ အနက္ေရာင္ ကတၱီပါ ဖိနပ္ကေလးကို စီးထား၏။ ယခု လားေပၚတြင္ မတ္မတ္ႀကီး ထုိင္ေနသည့္ ကက္သလင္းႏွင့္ နည္းနည္းကေလးမွ် မတူ။

‘ကုိယ္ မဆင္းေတာ့ဘူး’ ကက္သလင္းက ေျပာသည္။ ‘ကိုယ္ လက္ထပ္ေတာ့မလို႔၊ အဲဒါ လာေျပာတာ’



‘ဘာ’



‘ဘယ္သူႏွင့္လဲ’



‘အို၊ ဟုတ္လား’



‘ဘယ္ေတာ့လဲ’



‘မနက္ျဖန္’ ကက္သလင္းက ဣေႁႏၵ မပ်က္ ေျပာသည္။ စကားလက္တို႔ မ်က္ႏွာမ်ားက ျပံဳးလာၾကသည္။ ‘မနက္ျဖန္၊

ဂ်ဳန္းဘာ႐ုိမွာ ကိုယ္ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ လာေျပာတာ၊ မင္းတို႔ကို အေၾကာင္းၾကား႐ံု သက္သက္ပဲ၊ ဘယ္သူ႕မွ မဖိတ္ဘူး၊ လာလည္း မလာၾကႏွင့္’

သူတို႔သည္ ကက္သလင္း စကားကို နားလည္ေအာင္ မနည္း စဥ္းစားယူရသည္။ နားမလည္ႏုိင္သည့္ အမူအရာျဖင့္

ေမာ့ၾကည့္၏။ မီလာနီက ေျပာသည္။

‘ကိုယ္တို႔ အသိထဲကပဲလား ဟင္’



‘ဟုတ္တယ္၊ မစၥတာ ဟီလ္တန္ႏွင့္’



‘မစၥတာ ဟီလ္တန္ႏွင့္ ဟုတ္လား’



‘ဟုတ္တယ္၊ ကုိယ္တို႔ စာရင္းဒုိင္ မစၥတာ ဟီလ္တန္ႏွင့္’



စကားလက္ အံ့ဩ၍ စကားပင္ မေျပာႏုိင္ေတာ့။ ကက္သလင္းကမူ မီလာနီကို ငံု႔ၾကည့္လုိက္ကာ ေလသံခပ္ျပတ္ျပတ္ျဖင့္



‘ကိုယ့္ ေရွ႕မွာ ငိုတာေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနႏွင့္ မီလာနီ၊ ကိုယ္ မေနတတ္ဘူး’

517



မီလာနီက ဘာမွ် မေျပာ။ လားေပၚတြင္ တြဲလြဲခ်ထားသည့္ ကက္သလင္း၏ ေျခေထာက္ကို ပြတ္ေန၏။ ေခါင္းကို

ငံု႔ထားသည္။

‘ကုိယ့္ကို မပြတ္ႏွင့္ မီလာနီ၊ ကိုယ္ မေနတတ္ဘူး’



မီလာနီက လက္ကို ခ်လိုက္သည္။ ေခါင္းကို ငံု႔ျမဲ ငံု႔ထား၏။



‘ကဲ၊ ကိုယ္ သြားမယ္၊ မင္းတို႔သိေအာင္ လာေျပာ႐ံုပဲ’



ကက္သလင္း မ်က္ႏွာက ျပန္တင္းသြားသည္။ ဇက္ကို ဆြဲလုိက္၏။



‘ကိတ္ တစ္ေယာက္ေကာ ဘယ့္ႏွယ္ ေနေသးသလဲ’



တိတ္ဆိတ္ေနသျဖင့္ စကားလက္က စကားမရွိ စကား ရွာ၍ ေမးသည္။



‘မသက္သာပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ’ ကက္သလင္းက ခပ္တိုတိုေျဖသည္။ သူ႕အသံက ဘာမွ် ခံစားမႈ မရွိသည့္အသံ။ ‘သိပ္

မခံေတာ့ပါဘူး၊ ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ေအးရရင္ေတာ့ အေသေျဖာင့္ရမွာေပါ့ေလ၊ ႏို႔မို႔ရင္လည္း ကုိယ့္ကို စိတ္မခ်တာႏွင့္ အေသေျဖာင့္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္မိေထြးႏွင့္ ကေလးေတြလည္း မနက္ျဖန္မွာ ေျမာက္ပုိင္းကို အၿပီး ျပန္ၾကေတာ့မယ္၊ ကဲ ကိုယ္ သြားမယ္’

မီလာနီက ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည့္အခါတြင္ ကက္သလင္း၏ တင္းမာေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ဆံုမိသည္။ မီလာနီ၏

မ်က္ေတာင္ေပၚတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ဥေနသည္။ သူ႕မ်က္လံုးက ကက္သလင္း၏ အေျခအေနကို နားလည္ သေဘာ ေပါက္သည့္ အသြင္။ ကက္သလင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းက မငိုရန္ ေအာင့္အည္းထားသည့္ သတၱိေကာင္းေကာင္း ကေလးတစ္ေယာက္၏ ႏႈတ္ခမ္းလို မဲ့ျပံဳး ျပံဳးေနသည္။ ဝါခင္း ပုိင္ရွင္ လူရတတ္၏ သမီးကက္သလင္း။ စကားလက္မွ လြဲလွ်င္ အေခ်ာဆံုး ကက္သလင္း။ ယခု ကန္ကီ စာရင္းဒုိင္ကို လက္ထပ္ေတာ့မည္ ဆိုသည့္အခါ စကားလက္ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။

ကက္သလင္းက လားေပၚမွ ငံု႔သည္။ မီလာနီက ေျခဖ်ား ေထာက္၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ နမ္းၾကသည္။ ေနာက္

ကက္သလင္းက ဇက္ႀကိဳးေခါက္ျဖင့္ လားကို ႐ုိက္သည္။ လားအုိႀကီး ထြက္သြားသည္။

မီလာနီသည္ သူ႕ကို ေငးၾကည့္ က်န္ရစ္ခဲ့၏။ မ်က္ရည္မ်ားသည္ သူ႕ပါးျပင္သို႔ စီးက်လာၾကသည္။ စကားလက္က

ေၾကာင္၍ ေငးၾကည့္ေနသည္။

‘မီလာနီ၊ ကက္သလင္း စိတ္မွ ေကာင္းေသးရဲ႕လား၊ ဒီလူႀကီးကို ခ်စ္မယ္ မထင္ပါဘူးေနာ္၊ မင္း ဘယ္လိုထင္သလဲ’



‘ၾကံၾကံဖန္ဖန္ကြယ္၊ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားကိုေတာင္ မသံုးပါႏွင့္၊ အင္း ကက္သလင္းေရာ ကိတ္ေရာ ေမာင္ႏွမ

ႏွစ္ေယာက္ သနားပါတယ္’

စကားလက္က ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ စုတ္သပ္လိုက္၏။ မီလာနီက သူ႕ထက္ အစစအရာရာ လာဘ္ျမင္သည္။

စဥ္းစားတတ္သည္။ သူ႕ထက္ အကင္း ပါးသည္။

518



ကက္သလင္း၏

အေျခအေနကို

ၾကည့္ရသည္က

စိတ္မခ်မ္းသာစရာ။

ယန္ကီ

စာရင္းဒိုင္

တစ္ေယာက္ကို

ယူရျခင္းမွာ ေပ်ာ္စရာ အားက်စရာ မဟုတ္။ သို႔ရာတြင္ ကိတ္ ေသလွ်င္ ကက္သလင္း တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ေတာ့မည္။ ဤယာေတာတြင္ မိန္းမသား တစ္ေယာက္တည္း ေန၍ မျဖစ္။ ဦးစီး လုပ္ကုိင္မည့္ ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ လိုသည္။

‘တစ္ေန႔က စကားလက္ ေျပာခဲ့သည့္အတုိင္း ျဖစ္တာပါပဲ၊ ေတာင္ပုိင္းသူေတြမွာ ယူစရာ ေယာက်္ား မက်န္ေတာ့ဘူး၊

ဒီေတာ့ အားကိုးအားထား ေတြ႔ရာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေကာက္ယူ ရေတာ့တာေပါ့’

‘အိုကြယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ယူရမွာလဲ၊ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ရတာ ရွက္စရာလား၊ ဘာရွက္စရာ ရွိသလဲ၊ ေဒၚေလး ပစ္တီကိုပဲ

ၾကည့္ပါဦး၊ ဒီ ယန္ကီႀကီး ယူမယ့္အစား ကက္သလင္း ေသသြားရင္ ကိုယ္ ဝမ္းသာတယ္၊ ကားလ္ဗတ္မ်ိဳးရယ္လို႔ ဘယ္က်န္ေတာ့မွာလဲ၊ သူႏွင့္ ရတဲ့ ကေလးေတြဟာ ယန္ကီ ကျပားေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာေပါ့၊ စကားလက္ ေပါ့ကို ျမင္းႏွင့္ ကက္သလင္း ေနာက္ အလိုက္ခုိင္းၿပီး ကိုယ္တို႔ႏွင့္ လာေနဖို႔ အေျပာလႊတ္ပါလား ဟင္’

‘ဟင္’ စကားလက္ လန္႔သြားသည္။ ၿမိဳင္သာယာတြင္ ေခါင္းပါးရသည့္အထဲ ေကၽြးစရာ ပါးစပ္ေပါက္ တုိးဦးေတာ့မည္။

စကားလက္ ေျဗာင္ဖြင့္ေျပာလုိက္မည္ စိတ္ကူးေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ မီလာနီ၏ မသာယာေသာ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ထို စကားလံုးမ်ားကို မေျပာရက္။

‘လာေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး မီလာနီ’ စကားလက္က ေျပာသည္။ ‘သူက မာနႀကီးတယ္ မဟုတ္လား၊ ခုလို လာေနတာကို

သူမ်ားဆီ ကပ္ရပ္ စားေနရတယ္လို႔ ထင္မွာေပါ့’

‘အင္း၊ ဒါလည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ’



မီလာနီက ေျပာရင္း အေဝးတြင္ ေဝ့ဝုိက္ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ေျမနီ ဖုန္လံုးမ်ားကို ေငးၾကည့္ေနသည္။



‘အင္း မီလာနီ၊ မင္းႏွင့္ ကိုယ္ႏွင့္ အတူ ေနလာတာ ၾကာၿပီ’ စကားလက္က သူ႕ေယာက္မကုိ ၾကည့္၍ ေတြးေနသည္။

‘ဒါေပမယ့္ မင္းကေတာ့ သူမ်ားဆီ ကပ္ရပ္စားေနတယ္လို႔ ေတြးမိပံု မရဘူး၊ ေနာင္လည္းပဲ ေတြးမိမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲ မသြားၾကတဲ့ လူေတြထဲမွာ မင္းဟာ တစ္ေယာက္အပါအဝင္ပဲ၊ မင္း စဥ္းစားေနပံုက တို႔တစ္ေတြ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပါပဲလား၊ တို႔တစ္ေတြဟာ ေဇာတိကလို ခ်မ္းသာေနသလိုလို၊ အိမ္မွာ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္ တစ္ေပါက္ တုိးလာတာ ဘာမွ အေရးမႀကီး သလိုလို၊ ကိုယ့္မွာ မင္း တာဝန္ႀကီးကို ထမ္းပိုးထားရတာ ၾကာလွၿပီ မီလာနီ၊ ဒီအထဲမွာ ေနာက္ထပ္ ကက္သလင္းကို ေကၽြးမထားႏုိင္ဘူး’

519

၃ဝ



ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရၿပီး ထိုႏွစ္ ေႏြရာသီ၌ ၿမိဳင္သာယာသည္ အျပင္ ေလာကႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ရလာသည္။

စစ္သားမ်ားသည္ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ တစ္ညတာ တည္းခိုခ်င္ၾကသည္။ အစာေရစာ ေတာင္းၾကသည္။ သူတို႔ အားလံုး မုတ္ဆိတ္ေမြး ဗရပ်စ္။ အဝတ္အစား စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္။ ေျခေထာက္တြင္ အနာေတြ ျပည့္လ်က္။ ငတ္ျပတ္ ေနၾကသည္။ တပ္ပ်က္သျဖင့္ အိမ္သို႔ ျပန္လာၾကသည့္ ျပည္နယ္ တပ္သားမ်ား ျဖစ္သည္။ ကာ႐ိုလိုင္းနားမွ အတၱလန္တာသို႔ မီးရထားျဖင့္ လာခဲ့ၾကရသည္။ အတၱလန္တာတြင္ စစ္သားေတြ စုပံုေနသည္။ ထိုကမွ တစ္ဆင့္ အသီးသီး ကိုယ့္ရပ္ ကိုယ္ရြာသို႔ ေျခက်င္ ျပန္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ပထမ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဂၽြန္စတန္၏ တပ္မ်ား၊ ေနာက္ ဗာဂ်ီးနီးယား ျပည္နယ္ တပ္မေတာ္မွ တပ္သားမ်ား၊ ထို႔ေနာက္ အေနာက္ပိုင္း ျပည္နယ္ တပ္မ်ား စသျဖင့္ တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာၾကသည္။ ျပန္၍သာ ျပန္ရသည္၊ သူတို႔ ေရွ႕ေရးက မေသခ်ာ။ တခ်ိဳ႕က အိမ္ကို ရွာေတြ႔ခ်င္မွ ေတြ႔ၾကေတာ့မည္။ တခ်ိဳ႕က ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းေတြ ရွိမွ ရွိၾကေတာ့မည္။ အခ်ိဳ႕ အမ်ားစုက ေျခက်င္ လာၾကၿပီး ကံေကာင္းသည့္ အနည္းစုက အ႐ိုး ေငါေငါ ထြက္ေနသည့္ လားမ်ားႏွင့္ ျမင္းပိန္ကေလးမ်ားကို စီးလာၾကသည္။ လက္နက္ခ် စည္းကမ္းမ်ား အရ ရလာခဲ့သည့္ ျမင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ လမ္းတြင္ ဗုန္းဗုန္းလဲ ေသမည့္ ျမင္းေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ျမင္း ကၽြမ္းက်င္သူမ်ား မဆိုထားႏွင့္၊ သာမန္ လူၿပိန္းပင္လွ်င္ ေျပာႏိုင္သည္။

စစ္သားမ်ားသည္ အိမ္ျပန္ေရာက္ဖို႔ကိုသာ စိတ္ ေစာေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က စကားနည္းကာ စိတ္မေကာင္း

ျဖစ္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က ခပ္ျပံဳးျပံဳး။ ေတြ႔သမွ် ဒုကၡေတြကို ပမာ မထားသည့္ဟန္။ သို႔ရာတြင္ ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးၿပီ။ အိမ္ျပန္ ရေတာ့မည္ ဟူသည့္ ေဇာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ မည္သူမွ် နာၾကည္းျခင္း မရွိၾက။ နာၾကည္းမႈကို မိဘမ်ားႏွင့္ ဇနီး သားသမီး မ်ားထံ လႊဲေပးခဲ့ၾကၿပီ။ သူတို႔သည္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ တိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ႐ံႈးခဲ့ၾကသည္။ ယခု သူတို႔ ဆန္႔က်င္ တိုက္ခိုက္ခဲ့သည့္ အလံ ေအာက္တြင္ ထြန္ယက္ စိုက္ပ်ိဳးကာ ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း ေနခ်င္လွၿပီ။

အိမ္ျပန္ေတာ့မည္။ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့မည္။ ဘာ စကားကိုမွ် မေျပာႏိုင္။ စစ္ပြဲ အေၾကာင္း၊ ဒဏ္ရာ ရသူမ်ား

အေၾကာင္း၊ သံု႔ပန္း အဖမ္းခံရသည့္ အေၾကာင္း စသည္တို႔ကို ဘာမွ် မေျပာခ်င္။ ေနာင္ သားေတြ ေျမးေတြ ရသည့္ အခါတြင္မူ ထိုတိုက္ပြဲမ်ား အေၾကာင္း၊ ငတ္ျပတ္သည့္ အေၾကာင္း၊ မိုးထဲ ေရထဲတြင္ ခ်ီတက္ ရသည့္ အေၾကာင္း၊ မိုးထဲ ေရထဲတြင္ ခ်ီတက္ရသည့္ အေၾကာင္း၊ ဒဏ္ရာရသည့္ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာရမည္။ သို႔ရာတြင္ ယခု မေျပာခ်င္။ အခ်ိဳ႕ လက္တစ္ဖက္ မရွိၾက။ ေျခေထာက္ တစ္ဖက္ မရွိၾက။ မ်က္လံုး တစ္ဖက္ မရွိၾက။ အခ်ိဳ႕တြင္ ဒဏ္ရာေတြ အမာရြတ္ေတြ ျပည့္ေနသည္။ အသက္ ခုနစ္ဆယ္ ထိသာ ေနရလွ်င္ မိုးေအးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြ ေပၚလာကာ ကိုက္သည္ေရာ၊ ခဲသည္ေရာ ျဖစ္ၾကဦးမည္။ သို႔ရာတြင္ ယခု အခ်ိန္တြင္မူ ထိုအရာမ်ားသည္ အေသး အဖြဲမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာင္တြင္မူ မေျပာတတ္။

ႀကီးသူ ငယ္သူ၊ စကား မ်ားသူ၊ စကား နည္းသူ၊ ဆင္းရဲသူ ခ်မ္းသာသူ။ ၎တို႔ အားလံုးတြင္ တူညီခ်က္ ႏွစ္ခု ရွိသည္။

တစ္ခုက သန္းေပါျခင္းႏွင့္ တစ္ခုက ဝမ္းကိုက္ ေရာဂါ စြဲလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ျပည္နယ္ စစ္သားသည္ သန္းႀကီးမ စြဲသည္ကို

520

႐ိုးေနၿပီ။ မိန္းကေလးေတြ ေရွ႕တြင္ပင္ မရွက္ႏိုင္ေတာ့။ တဗ်စ္ဗ်စ္ ကုတ္ေနတတ္သည္။ ဝမ္းကိုက္ ေရာဂါ (`ေသြးဆင္း ေရာဂါ’ ဟု မိန္းမပ်ိဳမ်ား ယဥ္ေက်းစြာ ေခၚၾကသည္။) မရွိသည့္ စစ္သား ဟူ၍ တစ္ေယာက္မွ် မရွိၾက။ စစ္သားမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အထိ ထိုေရာဂါ ရွိသည္။ ေလးႏွစ္လံုးလံုး မငတ္႐ံုတစ္မည္ စားခဲ့ရျခင္း၊ အစားၾကမ္းမ်ား၊ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္စိမ္းမ်ား၊ တစ္ဝက္ပုပ္ အသီးမ်ားကို စားခဲ့ရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ အားလံုး ဝမ္းကိုက္ ေရာဂါ စြဲေနၾကသည္။ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ေရာက္လာသည့္ စစ္သား မွန္သမွ် အခ်ိဳ႕က ဝမ္းကိုက္ဆဲ။ အခ်ိဳ႕က ေပ်ာက္ခါစသာ ရွိၾကေသးသည္။

`ျပည္နယ္ စစ္တပ္ တစ္ခုလံုးမွာ ဗိုက္ေကာင္းတဲ့ လူဆို တစ္ေယာက္မွ ရွိပံု မရဘူး’ ဟု ႀကီးေဒၚက ေျပာသည္။

ႀကီးေဒၚက ဝမ္းကိုက္ ေရာဂါသည္မ်ားကို တိုက္ရန္ ဆီးျမစ္မ်ားကို သံုးခြက္တစ္ခြက္ က်ိဳေနသည္။ မီးရွိန္ေၾကာင့္ သူ႕ မ်က္ႏွာတြင္ ေခၽြး ျပန္ေန၏။ ေမေမက ဝမ္းကိုက္ ေရာဂါ ျဖစ္လွ်င္ ဆီးျမစ္ကို ျပဳတ္၍ တိုက္တတ္သည္။ ေမေမ့ လက္သံုးေဆး ျဖစ္၏။ `တို႔ စစ္တပ္ေတြ ႐ံႈးတာ ယန္ကီေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဝမ္းကိုက္ ေရာဂါေၾကာင္းပါ၊ ဒီေလာက္ ဝမ္းတစစ္စစ္ ကိုက္ေနတာ ဘယ္မွာ စစ္တိုက္လို႔ ရေတာ့မလဲ’ ဟု ႀကီးေဒၚက ေျပာသည္။

ႀကီးေဒၚက ဝမ္းကိုက္ ေရာဂါ ျဖစ္လာသည့္ စစ္သား မွန္သမွ် ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ဆီးျမစ္ျပဳတ္ရည္ကို ဆီးတိုက္၏။

စစ္သားမ်ားကလည္း သူ တိုက္သမွ်ကို ေသာက္သည္။ ယခု မေသာက္လွ်င္လည္း အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ေသာက္ရမည္ မဟုတ္ေလာ။

ႀကီးေဒၚက စည္းကမ္း ႀကီးသည္။ ေခါင္းမာသည္။ သန္းႀကီးမ စြဲသည့္ တပ္သားကို အိမ္ေပၚသို႔ အတက္ မခံ။ ခ်ံဳထူထူ

တစ္ခုဆီသို႔ ပို႔ကာ အဝတ္အစားေတြကို ခၽြတ္ေစသည္။ ေရ တစ္ဇလံုႏွင့္ ဆင္ေခ်းတံုး ဆပ္ျပာ ေပးကာ ေရခ်ိဳးေစသည္။ သူတို႔ကို ေစာင္ေတြ၊ ေမြ႔ရာေတြ ပတ္ထားခိုင္းၿပီး သန္းစြဲေနသည့္ အက်ႌမ်ား၊ ေဘာင္းဘီမ်ားကို အဝတ္ျပဳတ္ အိုးႀကီးျဖင့္ ျပဳတ္ေပးသည္။ ဤသို႔ လုပ္ျခင္းသည္ စစ္သားမ်ားကို သိကၡာ က်ေစသည္ဟု မိန္းကေလးမ်ားက ေျပာၾကသည္။ ႀကီးေဒၚက လက္မခံ။ သန္းႀကီးမ စြဲသည့္ စစ္သားကို လက္ခံ စကား ေျပာရသည့္ မိန္းကေလး အဖို႔ ပို၍ သိကၡာ က်ရသည္ဟု အေၾကာင္းျပသည္။

စစ္သားမ်ား ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေရာက္လာေနၾကသည္။ ႀကီးေဒၚက အိပ္ခန္းမ်ားကို အသံုးျပဳခြင့္ မေပး။ မေသဘဲ

က်န္ခဲ့ေသာ သန္းႀကီးမေတြ ကူးမွာ ေၾကာက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလက္က ဇြတ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ကတၱီပါ ေကာ္ေဇာ ခင္းထားသည့္ ဧည့္ခန္းတြင္ သူတို႔ကို အိပ္ေစသည္။ ဤသည္ကိုပင္ ႀကီးေဒၚက မေက်နပ္။ ေမေမ၏ ကတၱီပါ ေကာ္ေဇာႀကီးကို ခင္းေပး ရမည္ေလာဟု တစူစူ တေဆာင့္ေဆာင့္ လုပ္သည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ကလည္း အေလွ်ာ့ မေပး။ သူတို႔က တစ္ေနရာ ေျပာင္းအိပ္ေပးသည္။ လက္နက္ခ်ၿပီး တစ္လ မၾကာမီတြင္ ေမေမ၏ ကတၱီပါ ေကာ္ေဇာႀကီး ေဟာင္းစ ျပဳၿပီ။ မၾကာမီ စစ္ဖိနပ္ႀကီးေတြ၊ ဖေနာင့္ သံဆူးေတြေၾကာင့္ အေပါက္ေတြ ေပၚလာသည္။

စစ္သားတိုင္းအား အက္ရွေလ အေၾကာင္းကို ေမးသည္။ ဆီြလင္က ဖရင့္ သတင္းကို ေမးသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔

ႏွစ္ေယာက္ကို သိသည့္ စစ္သား ဆို၍ တစ္ေယာက္မွ် မေတြ႔။ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည့္ တပ္သားမ်ား အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာခ်င္ပံု မရ။ သူတို႔ အသက္ မေသခဲ့သည္ပင္လွ်င္ ကံေကာင္းလွၿပီ။ ေျမပံုမ်ားထဲတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည့္ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ စစ္သားမ်ား အေၾကာင္းကို မေတြးခ်င္ၾကေတာ့။

ေမးတိုင္း ဘာသတင္းမွ် မၾကားရသည့္ အခါတြင္ မီလာနီ စိတ္ပ်က္သည္။ တစ္အိမ္လံုးက မီလာနီကို ဝိုင္း၍

521

အားေပးၾက၏။ အက္ရွေလသည္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ မေသ။ ေသလွ်က္ ယန္ကီ ဘုန္းႀကီး တစ္ပါးပါးထံမွ စာလာရမည္။ ယခု အိမ္သို႔ အလာ လမ္းတြင္လည္း ရွိႏိုင္သည္။ အက်ဥ္း စခန္းက ေဝးလြန္း သျဖင့္ ဤမွ် ၾကာေနရျခင္း ျဖစ္မည္။ မီးရထားႏွင့္ လာလွ်င္ပင္ ညအိပ္ ညေန လာရမည္ မဟုတ္ေလာ။ ေျခက်င္ႏွင့္လည္း လာေကာင္း လာေနရမည္။ (ေျခက်င္ လာသည္ ဆိုလွ်င္ အဘယ့္ေၾကာင့္ စာေလး တစ္ေစာင္မွ် မထည့္ရသနည္း။) စာ မေရာက္သည့္ အေၾကာင္းကမူ ေခ်ာစာ အသြားအလာမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ေခ်ာစာ အသြားအလာမ်ား အေၾကာင္း လူတိုင္း အသိ။ ေခ်ာပို႔ အဆက္အသြယ္မ်ား ျပန္၍ လည္ပတ္ေနသည့္တိုင္ ဘာမွ် စိတ္မခ်ရ။ မေသခ်ာ။ (အကယ္၍ လမ္းတြင္ မေသႏိုင္ၿပီေလာ။) ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္ မရွိ။ လမ္းတြင္ ေသလွ်င္ ယန္ကီ မိန္းမ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူတို႔ထံ စာေရးလိမ့္မည္။ (ယန္ကီ အမ်ိဳးသမီးက စာေရးမည္ ဆိုပါတကား။ ၾကားသား မိုးႀကိဳး။ သူတို႔မို႔ ေျပာတတ္ပေလး) ေကာင္းသည့္ ယန္ကီ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ရွိပါေသးသည္။ လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးသည္ မည္မွ် ေအာက္တန္း က်သည့္တိုင္ ေကာင္းသည့္ မိန္းမမ်ား ရွိရဦးမည္။ ထို မိန္းမမ်ားေၾကာင့္ လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳး အေနျဖင့္ တည္တံ့ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆာရာတိုဂါတြင္ ကိုယ္လို သေဘာ ေကာင္းသည့္ ယန္ကီ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ကို စကားလက္ ေတြ႔ခဲ့ ဖူးသည္ မဟုတ္ေလာ။ သူ႕အေၾကာင္းကို မီလာနီအား ေျပာျပသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ တစ္အိမ္သားလံုးက မီလာနီကို ဝိုင္းအားေပးၾကသည္။



`အို ဘယ္က သေဘာ ေကာင္းရမွာလဲ၊ ကပၸလီေတြ ထြက္ေျပးရင္ လိုက္ဖမ္းဖုိ႔ အမဲလိုက္ ေခြး ဘယ္ႏွစ္ေကာင္

ရွိသလဲတဲ့၊ ကုိယ္ကေတာ့ မီလာနီႏွင့္ သေဘာတူတယ္၊ ကိုယ့္ တစ္သက္မွာေတာ့ ေယာက်္ားေရာ မိန္းမေရာ ေကာင္းတဲ့ ယန္ကီ ဆိုလို႔ တစ္ေယာက္မွ မေတြ႔ဖူးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မငိုပါႏွင့္ မီလာနီရယ္၊ အက္ရွေလ ျပန္လာမွာပါ၊ ခရီးက အေဝးႀကီး မဟုတ္လား၊ ဖိနပ္ ရွိခ်င္မွ ရွိမွာ’

အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ ဖိနပ္ မပါဘဲ ျပန္လာရပံုကို ေတြးမိသည့္ အခါတြင္ စကားလက္ပင္ ငိုခ်င္လာသည္။ အျခား

စစ္သားေတြ အဝတ္စုတ္ေတြ၊ ေကာ္ေဇာစုတ္ေတြ ေျခေထာက္ ပတ္၍ ျပန္လာရသည့္တိုင္ ကိစၥ မရွိ။ သုိ႔ရာတြင္ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ ဤသို႔ မဟုတ္လွ်င္ ေတာ္ၿပီ။ အက္ရွေလသည္ ျမင္း စီးလာႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းေလစြ။ အဝတ္အစား ေကာင္းေကာင္း၊ ဖိနပ္ သစ္သစ္၊ ဦးထုပ္ သစ္သစ္၊ ဦးထုပ္တြင္ ငွက္ေတာင္ တစ္ေခ်ာင္း စိုက္၍ အခန္႔သား ျပန္လာႏိုင္လွ်င္ ေကာင္းေလစြဟု ေတာင့္တမိသည္။ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ အျခား စစ္သားမ်ားလို အစုတ္စုတ္ အျပတ္ျပတ္ သန္းႀကီးမေတြ တရြရြျဖင့္ ျပန္ေရာက္လာမည္ကို ေတြးမိတိုင္း စကားလက္ စိတ္မေကာင္း။

ဇြန္လ တစ္ညေန၌ ၿမိဳင္သာယာက အိမ္သား မ်ားသည္ ေနာက္ေဖးဘက္ ဆင္ဝင္တြင္ ထိုင္ေနၾက၏။ ေပါ့က ေပၚဦး

ေပၚစ ဖရဲသီးမ်ားကို ထက္ျခမ္း ခြဲေပး ေနသည္။ ထိုစဥ္ အိမ္ေရွ႕ ဝင္းဘက္ဆီမွ ျမင္းခြာသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ၾကရ၏။ ပရဇၨီက ပ်င္းရိပ်င္းတြဲျဖင့္ အိမ္ေရွ႕သို႔ ထြက္သြားသည္။ က်န္ရစ္သူမ်ားက ဖရဲသီးကို ဝွက္ထားရမည္ေလာဟု အျငင္း ပြားေနၾကသည္။ စစ္သားေတြ ျဖစ္လွ်င္ မည္သို႔ လုပ္မည္နည္း။

မီလာနီႏွင့္ ကာရင္းက ဧည့္သည္ကို ဖရဲသီး ေကၽြးရန္ ခပ္တိုးတိုး ေျပာသည္။ စကားလက္၊ ဆီြလင္ႏွင့္ ႀကီးေဒၚတို႔က

ဖရဲသီးကို ဝွက္ထားရန္ ေျပာေနၾက၏။

`ေဟ့ မိန္းမေတြ ေဝႆႏၲရာ လုပ္မေနၾကႏွင့္၊ တျခားလူ ေကၽြးဖို႔ မေျပာႏွင့္ အိမ္က လူေတာင္ စားဖို႔ မေလာက္ဘူး၊

522

စစ္သားက တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘဲ သံုးေလးေယာက္ ျဖစ္ေနရင္ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္မလဲ၊ အိမ္က လူေတြ ျမည္းေတာင္ ျမည္းလိုက္ရမွာ မဟုတ္ဘူး’

ေပါ့က ခပ္ေသးေသး ဖရဲသီးကေလးကို ရင္တြင္ ပိုက္ထားသည္။ မည္သူ႕ အမိန္႔နာခံရမည္ မသိ။ ထိုစဥ္ ပရဇၨီ၏

အသံကို ၾကားလိုက္ရ၏။

`ေဟာေတာ့ မေလးေရ၊ မမေရ ျမန္ျမန္ ျမန္ျမန္’



`ဟဲ့ ဘယ္သူလဲ’



စကားလက္က ထကာ အိမ္ေရွ႕သို႔ ေျပးထြက္ သြား၏။ မီလာနီႏွင့္ ကာရင္းတို႔တစ္ေတြလည္း ေျပးလိုက္လာၾကသည္။



အက္ရွေလ ျဖစ္ရမည္ဟု ေတြးလိုက္သည္။



`ဦးေလး ပီတာရယ္၊ ေဒၚေလး ပစ္တီတို႔ အိမ္က ဦးေလး ပီတာရယ္’



သူတို႔အားလံုး အိမ္ေရွ႕ ဆင္ဝင္သို႔ ေျပးထြက္ လာခဲ့ၾကသည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး ဗရပ်စ္ႏွင့္ ဦးေလး ပီတာကို ျမင္ရသည္။

ႂကြက္ၿမီးလို အၿမီး ငံုးတိုတိုႏွင့္ ျမင္းပိန္ပိန္ ကေလးေပၚတြင္ ေကာ္ေဇာစုတ္ကို ကုန္းႏွီး လုပ္၍ စီးလာသည္။ ဦးေလး ပီတာက ျမင္းေပၚမွ ဆင္းသည္။ မိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ားကို ေတြ႔ရသျဖင့္ ဣေႁႏၵ သိကၡာ ႀကီးေသာ သူ႕ မ်က္ႏွာ ျပားျပား မည္းမည္းႀကီးသည္ ဝမ္းသာသည့္ အရိပ္အေယာင္ ေပၚေနသည္။ မ်က္ေမွာင္ ကုတ္ထားသျဖင့္ နဖူးက တြန္႔ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ပါးစပ္ကမူ အမဲလိုက္ ေခြးအိုႀကီးႏွယ္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းႀကီး တြဲေလာင္း က်ေနသည္။

ဦးေလး ပီတာကို ႏႈတ္ဆက္ရန္ အားလံုး ဆင္းေျပးလာခဲ့ၾကသည္။ လက္ျဖဴျဖဴ လက္မည္းမည္းမ်ားျဖင့္ လက္ဆြဲ

ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ေမးခြန္းေတြ ေမးၾကသည္။ မီလာနီ႔ အသံက အားလံုးကို လႊမ္းေန၏။

`ေဒၚေလး ပစ္တီေကာ၊ ေနထိုင္ေကာင္းရဲ႕လား’



`ေကာင္းပါတယ္’ ဦးေလး ပီတာက မီလာနီကို မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ပထမ ၾကည့္သည္။ ထိုေနာက္ စကားလက္ကို

ၾကည့္သည္။ အက်ိဳးအေၾကာင္းကို မသိရေသးေသာ္လည္း စကားလက္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အေနရ က်ပ္သည္။ `ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မေလးတို႔ကို စိတ္ဆိုးေနတယ္၊ က်ဳပ္လည္း စိတ္ဆိုးတာပဲ’

`ေနစမ္းပါဦး၊ ဦးေလး ပီတာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ’



`မေလးတို႔ကေတာ့ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပမွာေပါ့၊ ေဒၚေလး ပစ္တီက မေလးတို႔ကို အိမ္ျပန္လာဖို႔ စာမေရးဘူးလား၊

စာေရးတာ ဘယ္ႏွစ္ေစာင္ ရွိၿပီလဲ၊ စာေရးတိုင္း မ်က္ရည္ႏွင့္ မ်က္ခြက္၊ အိမ္ျပန္မလာႏိုင္ေသးဘူး၊ ဒီ ယာေတာအိုႀကီးမွာ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိလို႔ မလာႏိုင္ေသးဘူး ဆိုေတာ့ ငိုလိုက္တာ’

`ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္’

523



`ေဒၚေလး ပစ္တီ တစ္ေယာက္ ဒီေလာက္ ေၾကာက္တတ္မွန္း သိလ်က္ႏွင့္ မေလးတို႔ ျပန္မလာတာ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊

ေဒၚေလး ပစ္တီ ဘယ္တုန္းကမ်ား တစ္ေယာက္တည္း ေနဖူးလို႔လဲ၊ မေလးတို႔လည္း သိသားပဲ၊ မာကြန္ကို ျပန္လာ ကတည္းက တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔ႏွင့္၊ ဒီလို အေရးတႀကီး လိုေနတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ သူ႕ကို ျပန္ၾကည့္ေဖာ္ မရလို႔ စိတ္မေကာင္းဘူးတဲ့၊ အဲဒါ မေလးတို႔ကို ေျပာလိုက္ပါလို႔ မွာလိုက္တယ္’

`ေနပါဦးေလ၊ ေအးေအး ေဆးေဆးလည္း ေျပာပါ’ ႀကီးေဒၚက ဝင္ေျပာသည္။ ႀကီးေဒၚကမူ ၿမိဳင္သာယာကို

ယာေတာအိုႀကီးဟု ေျပာကတည္းက ဦးေလး ပီတာကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ယာေတာႏွင့္ ဝါခင္းကို ခြဲျခား မသိတတ္သည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးသား ကပၸလီကို ဤမွ် ယံုၾကည္ ကိုးစားၾကရသေလာဟု စိတ္တိုေနသည္။ `လိုတာက သူ႕တြင္ လိုတာ မဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္တို႔လည္း လိုတာပဲ၊ တကတည္းေတာ္ ဒီမွာေတာ့ မလိုေတာ့တဲ့ အတိုင္းပဲ၊ ဒီမွာက မေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို သာေတာင္ လိုေသးတယ္၊ လိုရင္လည္း ေဒၚေလး ပစ္တီက သူ႕အစ္ကိုကို ဘာျဖစ္လို႔ မေခၚတာတဲ့လဲ၊ ေခၚပါ့လား’

ဦးေလး ပီတာက ႀကီးေဒၚကို မေက်မနပ္ လွမ္းၾကည့္၏။



`က်ဳပ္တို႔က သူ႕အစ္ကိုႏွင့္ အဆက္အဆံ မလုပ္တာ ၾကာလွၿပီ၊ က်ဳပ္တို႔ဆီက လူအိုေတြခ်ည္းပဲ၊ ခုလို ကာလႀကီးမွာ

သာၿပီး လူလိုတာေပါ့’ ဦးေလး ပီတာက စကားလက္တို႔ ဘက္သို႔ လွည့္လိုက္သည္။ စကားလက္တို႔တစ္ေတြ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္း မ်ိဳသိပ္ ထားရ၏။ `ေဒၚေလး ပစ္တီကို မေလးတို႔ ပစ္ထားခဲ့တာ သိပ္ ရွက္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ၊ သူ႕ အေပါင္းအသင္း မိတ္ေဆြေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသကုန္ၾကၿပီ၊ တခ်ိဳ႕လည္း မာကြန္ကို ေရာက္ေနၾကၿပီ၊ အတၱလန္တာ ဆိုတာလည္း တစ္ၿမိဳ႕လံုး ယန္ကီ စစ္သားေတြ၊ ယန္ကီ ေနာက္လိုက္ ကပၸလီေတြႏွင့္ ျပည့္ေနတာပဲ’

စကားလက္ႏွင့္ မီလာနီသည္ ဦးေလး ပီတာ ႀကိမ္းေမာင္း သမွ်ကို ႀကိတ္မွိတ္၍ နားေထာင္ေနၾက၏။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ကို

ႀကိမ္းေမာင္းၿပီး အတၱလန္တာသို႔ ျပန္ေခၚရန္ ဦးေလး ပီတာကို လႊတ္လိုက္သည္ ဆိုသည့္ အခါတြင္မူ မေအာင့္ႏိုင္ၾကေတာ့။ တစ္ေယာက္ ပခံုးကို တစ္ေယာက္ ကိုင္ကာ ခြက္ထိုး ခြက္လွန္ ရယ္မိၾကသည္။ ေပါ့၊ ဒစ္လစီႏွင့္ ႀကီးေဒၚတို႔က ၿမိဳင္သာယာ၏ အရွင္သခင္ စကားလက္အား ဦးေလး ပီတာ ႀကိမ္းေနသည္ကို ၾကည့္၍ ရယ္ၾကသည္။ ကာရင္းႏွင့္ ဆီြလင္တို႔ကလည္း တခစ္ခစ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေဖေဖပင္လွ်င္ ျပံဳးေရာင္သမ္းေနသည္။ ဦးေလး ပီတာ တစ္ေယာက္ ကသာ မျပံဳးမရယ္ ခပ္တည္တည္။ ေျခ တစ္ဖက္ကို ေျမတြင္ ေထာက္ထားၿပီး အျခား တစ္ဖက္ကို ျမင္းေျခနင္း ကြင္းေပၚတြင္ တင္ထားသည္။ ေညာင္းလွ်င္ တစ္လွည့္စီ ျပန္တင္သည္။

`ဒီမွာ အဘိုးႀကီး၊ ေတာ္ ဘာျဖစ္လာတာလဲ ဟင္’ ႀကီးေဒၚက ျပံဳး၍ ေမးသည္။ `ေတာ္လို အဘိုးႀကီးအိုက မေလးတို႔

ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုလုပ္ ေခၚသြားမွာလဲ၊ လမ္းမွာ ေတာ့္ကို ျပန္ၿပီး ျပဳစု မသြားရရင္ ကံေကာင္း’

`ဘာ အဘိုးႀကီးရမွာလဲဗ်၊ ေဒၚေလး ပစ္တီကို ဒီ အဘိုးႀကီးအိုပဲ မာကြန္ ေရာက္ေအာင္ ေခၚသြားခဲ့ရတာ မဟုတ္လား၊

မာကြန္ကို ယန္ကီေတြ ဝင္ေတာ့လည္း က်ဳပ္ပဲ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား၊ ေဒၚေလး ပစ္တီ ေၾကာက္လို႔ ခဏ ခဏ မူးေတာ့လည္း က်ဳပ္ပဲ ျပဳစုခဲ့ရတာ မဟုတ္လား၊ အတၱလန္တာ ျပန္ေခၚလာတာလည္း က်ဳပ္ပဲ မဟုတ္ဘား၊ ဒါ က်ဳပ္က ႂကြားခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကည့္မေကာင္းလို႔ ေျပာရတာ’

`ဘာကို ၾကည့္မေကာင္းရမွာလဲ ဦးေလး ပီတာ’

524



`ေဘးအျမင္မွာ ၾကည့္မေကာင္းတာကို ေျပာတာေပါ့၊ အိုႀကီးအိုမွ ေဒၚေလး တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာ၊ ျပဳစုမယ့္သူ

မရွိ ဘာမရွိႏွင့္ ဘယ္ ၾကည့္ေကာင္းပါ့မလဲ၊ ကိုယ္လြတ္႐ုန္း ေျပးတယ္လို႔ အရပ္က မေလးတို႔ကို ေျပာၾကမွာေပါ့’ ဦးေလး ပီတာသည္ ေဒၚေလး ပစ္တီကို ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ သမီးေလး ထင္ေနပံု ရသည္။ `က်ဳပ္က ေဒၚေလး ပစ္တီကို ဟိုလူ ဒီလူ ေစာ္ကားတာ နည္းနည္းမွ မခံႏိုင္ဘူး၊ တျခား လူေတြ ကပ္ရပ္ၿပီး သူ႕ကို ညာစားေနရင္ ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္မလဲ၊ က်ဳပ္က သူ႕ေတာ့ ဖြင့္မေျပာပါဘူး၊ ကိုယ့္ေသြး ကိုယ့္သားထဲက ဟာေတြ ေခၚထားမွေပါ့လို႔ က်ဳပ္ ေျပာလို႔ အေခၚ လႊတ္တာ၊ ခု ကိုယ့္ေသြး ကိုယ့္သားထဲကေတာင္ ျငင္းေနၿပီ၊ ဒါေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ ေဒၚေလး ပစ္တီက ကေလးသာသာရယ္’

စကားလက္ႏွင့္ မီလာနီ မေနႏိုင္ေတာ့။ ေလွကားထစ္ေပၚတြင္ ထိုင္ခ်ကာ အားရပါးရ ရယ္ၾကသည္။ မီလာနီက

ရယ္ရလြန္းသျဖင့္ ထြက္လာသည့္ မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္လိုက္၏။

`ေၾသာ္ ဦးေလး ပီတာရယ္၊ စိတ္မဆိုးႏွင့္ေနာ္၊ သေဘာက်လို႔ ရယ္တာ၊ ခုေတာ့ စကားလက္ေရာ မီလာနီေရာ

ျပန္မလိုက္ ႏိုင္ေသးဘူးေလ၊ ဝါေတြ ဆြတ္ၿပီးခ်ိန္ စက္တင္ဘာလာေလာက္ ဆိုရင္ေတာ့ ျပန္လာႏိုင္မွာပါ၊ ေနပါဦး၊ မီလာနီတို႔ကို ဒီျမင္းပိန္ေလးေပၚ တင္ၿပီး ေခၚခဲ့ဖို႔ ခိုင္းလိုက္တာေပါ့ ဟုတ္လား’

ဦးေလး ပီတာ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားသည္။ အေရ တြန္႔ေနသည့္ သူ႕ မ်က္ႏွာ မည္းမည္းႀကီးေပၚတြင္

အ့ံအားသင့္သည့္ အရိပ္အေယာင္ ေပၚေနသည္။ ေရွ႕သို႔ ေထာ္ထြက္ေနသည့္ သူ႕ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသည္ အခြံထဲ ျပန္ဝင္သြားသည့္ လိပ္ေခါင္းလို ေနရာမွန္ ျပန္ေရာက္သြား၏။

`ေၾသာ္ မေလးေရ ၾကည့္စမ္း၊ ေမ့ေနတယ္၊ ေအးေလ အသက္က ႀကီးေပါ့ကိုး၊ လာရင္း ကိစၥကို ေစာေစာက လံုးလံုး

သတိမရဘူး၊ ခုမွ သတိရတယ္၊ ကိစၥက အေရးႀကီးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ လာတာ၊ မေလးကို စာတစ္ေစာင္ အေပး ခိုင္းလုိက္တယ္၊ ေခ်ာစာႏွင့္ ဆုိရင္ ေပ်ာက္မွာ စိုးလို႔တဲ့၊ က်ဳပ္ကို စိတ္ခ်ရတယ္ ဆိုၿပီး စာပို႔ခိုင္းလိုက္တယ္’

ဦးေလး ပီတာက မီလာနီကို ေျပာသည္။



`စာ၊ မီလာနီဖို႔လား၊ ဘယ္ကလဲ’



`ေဒၚေလး ပစ္တီက မွာလိုက္တယ္၊ ျဗဳန္းစားႀကီး မေျပာႏွင့္တဲ့၊ ေအးေအးေဆးေဆးမွ ေျပာတဲ့’



မီလာနီက ေလွကားထစ္တြင္ ထိုင္ေနရာက ရင္ကို လက္ျဖင့္ ဖိ၍ ထလာသည္။



`ဘုရား ဘုရား၊ မထိတ္သာ မလန္႔သာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ အက္ရွေလမ်ား ေသလို႔လား’



`မဟုတ္ပါဘူး၊ နိမိတ္ မရွိ နမာ မရွိ’ ဦးေလး ပီတာက ေငါက္၍ သူ႕ အိတ္ထဲကို လိုက္စမ္းရွာေနသည္။ `မေသပါဘူး၊

ခု သူ႕ဆီက စာပါတယ္၊ သူ ခု အိမ္ျပန္လာၿပီ၊ သူ ဟင္ မေလး လဲက်ေတာ့မယ္၊ ဆီးေပြ႔ပါ၊ ဆီးေပြ႔ပါ’

`အဘိုးႀကီး၊ ေအးေအး ေဆးေဆး ေျပာပါလို႔ ဆိုလ်က္သားႏွင့္’ ႀကီးေဒၚက မူးေမ့၍ ယိုင္လဲသြားသည့္ မီလာနီကို

ဆီးေပြ႔လိုက္သည္။ `အဘိုးႀကီး၊ ေျခေထာက္က ေပြ႔စမ္း၊ မေလး ကာရင္းက ေခါင္းက ကိုင္၊ ဧည့္ခန္းထဲက ထိုင္ခံုေပၚကို တင္’

525



မူးေမ့ လဲက်သြားသည့္ မီလာနီ အနီးသို႔ လူေတြ ဝိုင္းအံု ေျပးလာၾကသည္။ ေရခပ္သူ ခပ္၊ ေခါင္းအံုး ယူသူ ယူ၊

ယပ္ခတ္သူ ခတ္ျဖင့္ စကားလက္ တစ္ေယာက္မွ အပ အားလံုး ပ်ာယာခတ္ေန ၾကသည္။ ဦးေလး ပီတာႏွင့္ စကားလက္ ႏွစ္ေယာက္တည္း အိမ္ေရွ႕ ေလွကားထစ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾက၏။ စကားလက္သည္ သစ္ငုတ္ႀကီး အျမစ္ တြယ္ေနသည့္ႏွယ္ မားမားႀကီး ရပ္ေန၏။ လႈပ္လည္း မလႈပ္ရွားႏိုင္။ လက္ထဲတြင္ စာတစ္ေစာင္ကို ကိုင္၍ ရပ္ေနသည့္ ဦးေလး ပီတာကို မ်က္လံုးႀကီး အေၾကာင္သားျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနသည္။ ဦးေလး ပီတာ၏ မ်က္ႏွာ မည္းမည္းႀကီးသည္ ကေလး တစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာလို သနားစရာ ေကာင္းေန၏။ ဣေႁႏၵ သိကၡာ ဟူသမွ်တို႔ လြင့္စဥ္ကုန္ၾကၿပီ။

အတန္ၾကာမွ် စကားလက္ မေျပာႏိုင္။ လႈပ္လည္း မလႈပ္ရွားႏိုင္။ `သူ မေသဘူး၊ အက္ရွေလ မေသဘူး၊

အိမ္ျပန္လာေတာ့မယ္တဲ့’ ဟု သူ႕ စိတ္ထဲက ဆိုေနသည္။ ဤသတင္းကို ၾကားရသည့္ အတြက္ ဝမ္းလည္း မသာ။ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္း မရွိ။ ဦးေလး ပီတာ၏ အသံသည္ အေဝးမွ အသံ တစ္သံလို သူ႕ နားထဲတြင္ သဲ့သဲ့သာ ၾကားေနရသည္။

`မာကြန္က ေဒၚေလး ပစ္တီတို႔ ေဆြမ်ိဳး ဝီလ္ဘားဆီက တစ္ဆင့္ ဒီစာ ေရာက္လာတယ္၊ သူက အက္ရွေလႏွင့္ သံု႔ပန္း

စခန္း တစ္ခုတည္းမွာ ေနခဲ့ရတယ္တဲ့၊ ဝီလ္ကေတာ့ ျမင္း တစ္ေကာင္ ရတာႏွင့္ ျမင္းႏွင့္ ေရာက္လာတယ္၊ အက္ရွေလကေတာ့ ျမင္းမရွိလို႔ ေျခက်င္ ေလွ်ာက္လာရသတဲ့၊ ၿပီးေတာ့’

စကားလက္က သူ႕ လက္ထဲမွ စာကို ဖ်တ္ခနဲ လုယူလိုက္သည္။ ေဒၚေလး ပစ္တီ၏ လက္ေရးျဖင့္ မီလာနီထံ

လိပ္တပ္ထားသည္ သို႔ရာတြင္ စကားလက္ ေစာင့္မေနႏိုင္။ စာအိတ္ကို ဖြင့္လိုက္၏။ တစ္ရြက္က ေအာက္သို႔ က်သြားသည္။ စာအိတ္ထဲတြင္ စာရြက္ကေလး တစ္ခု ေတြ႔ရသည္။ စာရြက္က ညစ္ပတ္ တြန္႔ေၾက ေနသည္။ အနားေတြ စုတ္ေနသည္။ `မစၥက္ အက္ရွေလသို႔၊ တစ္ဆင့္၊ မစၥ ဆာရာ ဂ်ိမ္း ဟယ္မီတန္၊ အတၱလန္တာၿမိဳ႕ (သို႔မဟုတ္) ဝက္သစ္ခ်ၿမိဳင္၊ ဂ်ဳန္းဘာ႐ို’ ဟု အက္ရွေလ၏ လက္ေရးျဖင့္ ေရးထားသည္။

တုန္ယင္ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ စကားလက္ စာကို ဖြင့္၍ ဖတ္သည္။



`မီလာနီေရ၊ မင္းဆီကို ကိုယ္ ျပန္လာၿပီေလ’



မ်က္ရည္မ်ားသည္ သူ႕ ပါးျပင္သို႔ စီးက်လာ ၾက၏။ သူ႕ မ်က္လံုးတြင္ မ်က္ရည္ေတြ ဖံုးေနသျဖင့္ စာကို ေကာင္းေကာင္း

ဖတ္၍ မရ။ ဝမ္းသာလြန္းသျဖင့္ ရင္ေတြ ခုန္ေနသည္။ စာကို ရင္ခြင္တြင္ ပိုက္ကာ ဆင္ဝင္ ေလွကားသို႔ ေျပးတက္လာခဲ့ၿပီး ခန္းမေဆာင္ကို ျဖတ္ေျပးလာခဲ့သည္။ သတိ ေမ့ေနသည့္ မီလာနီကို ဝိုင္းအံုျပဳစုေနၾကရာ ဧည့္ခန္းေဆာင္ အနီးမွ ျဖတ္၍ ေမေမ့ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲသို႔ ေျပးဝင္ခဲ့သည္။ အခန္းကို တံခါး ပိတ္၍ ေသာ့ခတ္သည္။ ခ်ိဳင့္ဝင္ေနသည့္ ထိုင္ဖံု အေဟာင္းႀကီးေပၚသို႔ ပစ္ထိုင္ခ်ကာ စာကို နမ္းေနသည္။

`ကိုယ္ အိမ္ျပန္လာၿပီေလ တဲ့’



အေတာင္

ေပါက္မလာလွ်င္

အက္ရွေလ

တစ္ေယာက္

မည္သည့္

နည္းႏွင့္မွ်

ျမန္ျမန္

ေရာက္မလာႏိုင္။

အီလီႏြိဳက္ႏွင့္ ဗာဂ်ီးနီးယားက ခရီး အေဝးႀကီး။ အနည္းဆံုး တစ္လ ကိုးသီတင္း ၾကာလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ကို မေမွ်ာ္ရန္ သူတို႔ ကကတိဉာဏ္က သတိ ေပးေနသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ စစ္သား တစ္ေယာက္ ၿမိဳင္သာယာသို႔

526

ေရာက္လာတိုင္း ရင္ခုန္တတ္ၾကသည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး ထူထူႏွင့္ စာေျခာက္႐ုပ္ဟန္ စစ္သား တစ္ေယာက္ ေရာက္လာလွ်င္ အက္ရွေလမ်ားေလာဟု ထင္မိၾကသည္။ အက္ရွေလ မဟုတ္လွ်င္လည္း အက္ရွေလ အေၾကာင္း သတင္းမ်ား ပါမည္ေလာဟု ေမွ်ာမိၾကသည္။ ေျခသံ ၾကားတိုင္း အိမ္ရွိ လူကုန္ အိမ္ေရွ႕ ဆင္ဝင္ ေအာက္သို႔ အေျပးအလႊား ေရာက္ေရာက္ ထလာတတ္ၾက၏။ စစ္ဝတ္စံု ဝတ္လာသည့္ စစ္သား တစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္လွ်င္ ထင္းေပါက္ေနရာ၊ စားက်က္တြင္ ႏြားလႊတ္ေနရာ၊ ဝါခင္းတြင္ ဝါဆြတ္ေနရာမွ အေျပးအလႊား ေရာက္လာတတ္ၾကသည္။ စာရၿပီး ေနာက္တစ္လ အၾကာတြင္မူ မည္သူမွ် ေကာင္းေကာင္း အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့။ မည္သူမွ်လည္း အိမ္ျပင္ဘက္သို႔ မထြက္ခ်င္ၾကေတာ့။ စကားလက္ တစ္ေယာက္ ကမူ လံုးဝ မထြက္ေတာ့။ အျခား သူမ်ားကိုလည္း အလုပ္ လုပ္ရန္ မေျပာခ်င္ေတာ့။

သို႔ရာတြင္ သီတင္းပတ္ေတြ လြန္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ လူလည္း မလာ စာလည္း မေရာက္သည့္ အခါတြင္မူ ၿမိဳင္သာယာသည္

ပံုမွန္ အတိုင္း ျပန္၍ လည္ပတ္လာ၏။ လြမ္းတတ္ေသာ ႏွလံုးသားမ်ားသာလွ်င္ ဤမွ်ေလာက္ ႀကီးသည့္ အလြမ္းဒဏ္ကို ခံႏိုင္သည္။ အက္ရွေလ တစ္ေယာက္ လမ္းတြင္ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီဟု ေတြးကာ စကားလက္ စိုးရိမ္လာသည္။ ေက်ာက္ကၽြန္း အက်ဥ္း စခန္းက ေဝးသည္။ အက်ဥ္း စခန္းမွ ျပန္လႊတ္သည့္ အခါတြင္ အားနည္းေကာင္း အားနည္း ေနမည္။ မက်န္းမမာ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနမည္။ အက္ရွေလတြင္ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ် မရွိ။ ျပည္နယ္ စစ္သားမ်ားကို ဆန္႔က်င္သည့္ ျပည္နယ္ေတြထဲက ျဖတ္လာရမည္။ အက္ရွေလ ရွိသည့္ ေနရာကို အတိအက် သိလွ်င္လည္း ေငြပို႔ႏိုင္ေသးသည္။ သူတို႔တစ္ေတြ ငတ္လိုလွ်င္ ငတ္ေစေတာ့။ မီးရထားျဖင့္ ျပန္လာႏိုင္ေအာင္ ရွိသည့္ ေငြကေလးကို ပို႔ရေသးသည္။ ယခုမူ သူ ရွိသည့္ ေနရာကိုလည္း မသိ။

`ကိုယ္ အိမ္ျပန္လာၿပီေလ တဲ့’



စာလံုးမ်ားကို ျမင္လိုက္စဥ္က ဝမ္းသာလံုး ဆို႔ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိမ္ျပန္လာၿပီ ဆိုသည့္ အဓိပၸာမွာ သူ႕ဆီ

ျပန္လာၿပီ ဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု နားလည္လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္စဥ္းစားလိုက္သည့္ အခါ၌ အက္ရွေလသည္ သူ႕ထံ ျပန္လာျခင္း မဟုတ္။ မီလာနီထံ ျပန္လာျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထိုရက္မ်ားတြင္ မီလာနီသည္ သီခ်င္းကေလး တေအးေအးျဖင့္ ရွိေနသည္။ မီလာနီသည္ အတၱလန္တာတြင္ ကေလး ေမြးစဥ္က အဘယ္ေၾကာင့္မ်ား မေသခဲ့ရသနည္းဟု စကားလက္ နာနာၾကည္းၾကည္း ေတြးမိသည္။ ဤသို႔ ဆိုလွ်င္ အဆင္ ေျပေနလိမ့္မည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ လူျမင္ေကာင္းေအာင္ ခဏ ေနၿပီး အက္ရွေလႏွင့္ လက္ထပ္ႏိုင္သည္။ သားေလးကိုလည္း မိေထြးေကာင္း တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္သည္။ ဤသို႔ မၾကံအပ္ မစည္အပ္ေတြ ေတြးမိ ၾကံမိလွ်င္ ဘုရားသခင္ထံတြင္ ခြင့္လႊတ္ရန္ စကားလက္ ဆု မေတာင္းေတာ့။ ဘုရားသခင္သည္လည္း သူ႕ကို ေၾကာက္လန္႔ေစျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။

စစ္သားမ်ားက

အုပ္စုလိုက္လည္း

တစ္ေယာက္တည္းလည္း

လာတတ္ၾကသည္။

သူတို႔

ေပါက္လာတတ္သည္။

အားလံုး

ဆာေလာင္

အတြဲလိုက္လည္း

မြတ္သိပ္ေနၾက၏။

ေပါက္လာၾကသည္။

သူတို႔

ေရာက္လာလွ်င္

ရွိသမွ်ကေလးေတြ ခ်ေကၽြးရသည္။ က်ိဳင္းေကာင္အုပ္ေတြ က်သည္ကမွ ေတာ္လိမ့္ဦးမည္။ ေလာကြတ္ ပ်ဴငွာ လုပ္ရသည့္ ေရွးထံုးစံကိုပင္ စကားလက္ စိတ္ပ်က္ေနၿပီ။ ထိုစဥ္ကမူ ဧည့္သည္ ဆိုလွ်င္ အယုတ္အျမတ္ မေရြး အိမ္တြင္ တည္းခိုစရာ ေပးသည္။ ျမင္းကိုလည္း အစာေကၽြး ေရတိုက္၍ ေကာင္းစြာ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္သည္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဧည့္ဝတ္ျပဳသည္။ ဧည့္ဝတ္ ေစာင္ဝတ္ မျပဳလိုက္သည့္ အခါဟူ၍ မရွိ။ ယခု ထိုေခတ္မ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ သို႔ရာတြင္ က်န္အိမ္သားမ်ားကမူ သူ႕လို မေတြးမိၾက။ စစ္သားေတြ ေရာက္လာလွ်င္ ေမွ်ာ္လင့္ေနသည့္ ဧည့္သည္ ေရာက္လာသည့္ႏွယ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး

527

ေကၽြးေမြး ျပဳစုၾကသည္။

စစ္သားေတြ လာလြန္းမက လာသည့္ အခါ၌ စကားလက္၏ ႏွလံုးသားသည္ မာေက်ာ လာသည္။ သူတို႔ ၿမိဳင္သာယာရွိ

သူတို႔ စားသည့္ အစားအစာ မ်ားကို စားသြားၾကသည္။ သူ ကိုယ္တိုင္ တပင္တပန္း စိုက္ခဲ့သည့္ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္မ်ားကို စားသြားၾကသည္။ ေဝးေဝးလံလံက သယ္လာရသည့္ စားစရာမ်ားကို စားသြားၾကသည္။ အစားအေသာက္ ဝယ္ရသည္က မလြယ္။ ယန္ကီ၏ သားေရအိတ္ထဲမွ ရလာသည့္ ပိုက္ဆံကလည္း တစ္သက္လံုး ထိုင္စားေလာက္သည္ မဟုတ္။ ယခု ယန္ကီ ေငြစကၠဴ အနည္းငယ္ႏွင့္ ေရႊဒဂၤါး ႏွစ္ျပားသာ က်န္သည္။ ဤ ငတ္မြတ္လာသည့္ လူအုပ္ႀကီးကို သူက အဘယ့္ေၾကာင့္ ဒိုင္ခံ ေကၽြးရမည္နည္း။ ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးၿပီ။ ရန္သူ အႏၲရာယ္မွ သူတို႔ ကာကြယ္ေပးဖို႔လည္း မလိုေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္သားေတြ လာလွ်င္ ဗံုးေပါလေအာ မေကၽြးရန္ ေပါ့ကို အမိန္႔ ထုတ္ရသည္။ သားေလးကို ေမြးၿပီး ကတည္းက ခပ္ခ်ည့္ခ်ည့္ ျဖစ္ေနသည့္ မီလာနီက နည္းနည္း စား၍ စစ္သားမ်ားအား မ်ားမ်ား ေကၽြးရန္ ေပါ့ကို ေျပာသည့္ အခါက်မွ စကားလက္ သူ႕ အမိန္႔ကို ျပန္ျပင္ရသည္။

`မီလာနီ၊ ဒီလို မလုပ္ႏွင့္ကြယ္’ စကားလက္က ႀကိမ္းသည္။ `မီလာနီ ကိုယ္တိုင္က ေကာင္းေကာင္း က်န္းမာတာ

မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေလာက္ကေလးမွ မစားရင္ အိပ္ရာထဲ ျပန္လဲလို႔ ကိုယ္တို႔ တစ္ေတြ ဝိုင္း ျပဳစု ေနရ လိမ့္ဦးမယ္၊ ဘယ္ တတ္ႏိုင္မလဲ၊ သူတို႔ဘာသာ ငတ္ေပ့ေစေပါ့၊ သူတို႔လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ခံႏိုင္ပါတယ္၊ ေလးႏွစ္လံုးလံုး အငတ္ ခံလာၿပီးမွ ဒီေလာက္ကေလး ငတ္တာေလာက္ကေတာ့ သူတို႔အဖို႔ မဆန္းေတာ့ပါဘူး’

မီလာနီက သူ႕ကို လွမ္းၾကည့္၏။ သူ႕ မ်က္ႏွာက ေဒါသေရာင္ လႊမ္းေနသည္။ ေအးခ်မ္း ၿငိမ္သက္သည့္ သူ႕

မ်က္လံုးမ်ားတြင္ ေဒါသေရာင္ ေတာက္ေနသည္ကို ဤတစ္ႀကိမ္သာ စကားလက္ ျမင္ဖူးေသးသည္။

`စကားလက္ ကိုယ့္ကို မႀကိမ္းပါႏွင့္၊ ကိုယ္ လုပ္ပါရေစ၊ ဒီလို လုပ္ရတဲ့ အတြက္ ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္

ဆိုတာ မင္း နားမလည္ေလာက္ဘူး၊ ငတ္ျပတ္လာတဲ့ လူ တစ္ေယာက္ကို ကိုယ္ စားမယ့္ အစာေလး ခြဲေပးလိုက္တိုင္း ေၾသာ္ တစ္ေနရာရာမွာ ကိုယ့္ ေယာက်္ားကို တခ်ိဳ႕ မိန္းမေတြကလည္း ေကၽြးၾကမွာပဲလို႔ ကုိယ္ ထင္တယ္၊ ဒီလို ေကၽြးရင္ ကိုယ့္ဆီ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ကူညီတာႏွင့္ အတူတူပဲ’

`ကိုယ့္ ေယာက်္ားတဲ့’



စကားလက္ စိတ္ထဲမွ ရြတ္သည္။ ခ်ာခနဲ လွည့္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဘာမွ် မေျပာ။ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ စစ္သား

ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လာလွ်င္ စားပြဲေပၚတြင္ စားဖြယ္ ေသာက္ဖြယ္ေတြ မ်ားလာသည္ကို မီလာနီ သတိျပဳမိသည္။ စိတ္ထဲက ႏွေျမာသည့္တိုင္ ထုတ္၍ ေကၽြးသည္။

လူမမာ စစ္သားေတြ ေရာက္လာလွ်င္လည္း စကားလက္သည္ (ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ မဟုတ္သည့္တိုင္) အိပ္ရာ ေနရာ

ေပးကာ ျပဳစုသည္။ လူမမာ တစ္ေယာက္သည္ ေကၽြးစရာ ပါးစပ္ တစ္ေပါက္ တိုးလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုမွ်မက သူ႕ကို ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ရေသးသျဖင့္ ျခံစည္း႐ိုး ျပင္ျခင္း၊ ေျမတူးျခင္း၊ ေပါင္းသင္ျခင္း၊ ထြန္ယက္ျခင္း စသည့္ ကိစၥမ်ားတြင္ လုပ္အား ေလ်ာ့ရသည္။ ဖာယက္တီးဗီးလ္သို႔ သြားသည့္ ျမင္းစီး စစ္သား တစ္ေယာက္က အိမ္ေရွ႕ ဆင္ဝင္ ေအာက္တြင္ စစ္သား တစ္ေယာက္ကို ခ်ထားခဲ့သည္။ လမ္းေဘးတြင္ သတိေမ့လဲ ေနသည္ကို ေတြ႔သျဖင့္ ျမင္းေပၚတြင္ တင္ကာ အနီးဆံုးအိမ္

528

ျဖစ္သည့္ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ေခၚလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ရွားမင္း တပ္ေတြ တိုက္စဥ္က စစ္ တကၠသိုလ္မွ တပ္ထဲသို႔ ပါသြားသည့္ စစ္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေလး ျဖစ္ပံုရသည္။ သို႔ရာတြင္ သတိ ျပန္ လည္မလာေတာ့ဘဲ ေသသြားသည္။ အိတ္ကပ္ထဲသို႔ လိုက္ရွာေသာ္လည္း ဘာမွ် မေတြ႔ရ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕ ဇာစ္ျမစ္ကို မည္သူမွ် ေသေသခ်ာခ်ာ မသိႏိုင္။

လူပံုကမူ မြန္မြန္ရည္ရည္ထဲက ျဖစ္ပံုရသည္။ လူကံုထံသားထဲက ျဖစ္သည္ဟု ထင္ရသည္။ သူ႕ အိမ္ကမူ သူတို႔

ေမာင္ သူတို႔ သားကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ရွိၾကလိမ့္မည္။ သူႏွင့္ မီလာနီပင္လွ်င္ မုတ္ဆိတ္ေမြးႏွင့္ စစ္သား ျမင္တိုင္း အက္ရွေလဟု ထင္ကာ တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ ရွိေနၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ ထိုစစ္သားေလးကို မိသားစု ျမႇဳပ္ႏွံသည့္ သုသာန္တြင္ စကားလက္၏ ေမာင္ငယ္ သံုးေယာက္ႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္၍ ျမႇဳပ္သည္။ ေပါ့က အေလာင္းကို ေျမဖို႔သည့္ အခါတြင္ မီလာနီ ႐ိႉက္ႀကီး တငင္ ငိုသည္။ တစ္ေနရာရာတြင္ သူစိမ္းမ်ားက အက္ရွေလကိုလည္း ဤသို႔ ျမႇဳပ္လိုက္ ၾကၿပီေလာဟု စကားလက္ ေတြးမိသည္။

ထို စစ္သားေလးလိုပင္ ဝီလီ ဘင္တင္းလည္း စစ္သား တစ္ေယာက္၏ ျမင္းေပၚတြင္ သတိ ေမ့၍ ပါလာကာ

ၿမိဳင္သာယာသို႔ ေရာက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဝီလီက အဆုတ္ အေအးမိ ေရာဂါ အသည္း အသန္ ျဖစ္ေနသည္။ အိပ္ရာေပၚသို႔ တင္သည့္ အခါတြင္ ၾကာၾကာမွ ခံပါမည္ေလာဟု စကားလက္တို႔ တစ္သိုက္ သံသယ ျဖစ္ၾကသည္။

ဝီလီ၏ မ်က္ႏွာက ငွက္ဖ်ား စြဲေနသူ၏ မ်က္ႏွာလို ဝါထိန္လ်က္။ ဆံပင္က နီေၾကာင္ေၾကာင္။ မ်က္လံုးက ျပာေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။

ငန္းဖမ္း ေနစဥ္မွာပင္ ႏူးညံ့ ခ်ိဳသာေနသည္။ စိတ္ရွည္ေနသည္။ ဒူးေအာက္ ေျခေထာက္ တစ္ဖက္ ျပတ္ေနသျဖင့္ သစ္သား ေျခေထာက္ တစ္ဖက္ ျပတ္ေနသျဖင့္ သစ္သား ေျခေထာက္ တစ္ေခ်ာင္း တပ္ထားသည္။ ေစာေစာက ျမႇဳပ္ခဲ့သည့္ သူငယ္ကေလးက လူရတတ္၏ သားျဖစ္၍ ဝီလီကမူ ေအာက္တန္းစားထဲက ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ မည္ပံု ခြဲျခားၾကည့္သည္ကိုမူ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ မသိ။ အလိုလို သိေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ၿမိဳင္သာယာသို႔ ေရာက္လာသည့္ လူရတတ္ သားမ်ားထက္ ပို၍ အေမြးအမွင္ မထူ။ ပို၍ သန္းႀကီးမ မစြဲ။ ပို၍ ညစ္ပတ္ျခင္း မရွိ။ ငန္းေဖာက္ေနစဥ္ ေျပာသည့္ စကားမ်ားကလည္း တာလက္တန္ ညီအစ္ကို တစ္ေတြထက္ ပို၍ သဒၵါ အမွား မပါ။ ျမင္း မ်ိဳးေကာင္း မ်ိဳးသန္႔ႏွင့္ ျမင္း မ်ိဳးညံ့ကို ခြဲျခား သိသကဲ့သို႔ ဝီလီသည္ သူတို႔ အတန္းစားထဲက မဟုတ္ေၾကာင္းကို အလိုလို သိလိုက္ၾက၏။ သို႔တိုင္ေအာင္ ဤေနရာတြသ္မူ အတန္းအစား မခြဲ ကိုယ္ဖိ ရင္ဖိ ျပဳစုၾကသည္။

ယန္ကီ အက်ဥ္းစခန္းထဲတြင္ တစ္ႏွစ္ ၾကာမွ် ေနခဲ့ရသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ သူႏွင့္ မကိုက္သည့္

သစ္သား ေျခေထာက္ျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ ခဲ့ရသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း အဆုတ္ အေအးမိ ေရာဂါကို ခုခံရန္ အင္အား မရွိေတာ့။ အိပ္ရာထဲတြင္ လဲကာ တအင္အင္ ညည္းေနသည္။ ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ ထထိုင္သည္။ သူ႕ ညည္းသံတြင္ ဇနီး သားမယားကို တသံ မၾကားရ။ ညီမ ရည္းစား စသူ တို႔ကိုလည္း တသံ မၾကားရ။ ဤသည္ကို ၾကည့္၍ ကာရင္း အံၾသ ေနသည္။

`လူ တစ္ေယာက္မွာ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းေတာ့ ရွိရမယ္’ ကာရင္းက ေျပာ၏။ `သူ႕ ၾကည့္ရတာကေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ

ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းရယ္လို႔ တစ္ေယာက္မွ ရွိပံု မရဘူး’

ဝီလီက ပိန္ေသာ္လည္း အၾကမ္းပတမ္း ခံႏိုင္ျခင္း၊ အျပဳအစု ေကာင္းျခင္းေၾကာင့္ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာသည္။

သတိ ေကာင္းေကာင္း ရလာသည့္ တစ္ေန႔တြင္ သူ႕ မ်က္လံုး ျပာလဲ့လဲ့မ်ားျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္သည္။ ကာရင္းက သူ႕ အနီးတြင္ ထိုင္ကာ ပုတီး စိပ္လ်က္ ရွိ၏။ နံနက္ခင္း ေနျခည္သည္ ကာရင္း၏ လွပသည့္ ဆံပင္မ်ားေပၚသို႔ ျဖာက် ေနၾကသည္။

529



`အိပ္မက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္’ ဝီလီက အသံနိမ့္ျမင့္ မရွိဘဲ တစ္ေလတည္းျဖင့္ ေျပာသည္။ `မင္းတို႔ကို ဒုကၡ

ေပးေနၿပီ ထင္တယ္’

ဝီလီ နာလန္ထသည္က ၾကာသည္။ ျပတင္းေပါက္တြင္ ထိုင္ကာ တတိုင္းေမႊးပန္းမ်ားကို ေငးၾကည့္ ေနတတ္သည္။

မည္သူ႕ကိုမွ် ဒုကၡေပးျခင္း မရွိ။ ဝီလီက တည္ၿငိမ္သည္။ စကား နည္းသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကာရင္း သူ႕ကို သေဘာက်သည္။ ပူအိုက္ ရွည္လ်ားသည့္ ညေနခင္းမ်ားတြင္ ကာရင္းသည္ သူ႕ အနီးတြင္ ထိုင္ကာ ယပ္ခတ္ ေပးတတ္သည္။

ထုိရက္မ်ား အတြင္း၌ ကာရင္းသည္ သိပ္လည္း စကား မေျပာလွ။ သူ႕ လႈပ္ရွားပံုက ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႔ကာ အရိပ္ပမာ

ျဖစ္ေနသည္။ မၾကာခဏ ဘုရား ရွိခိုးတတ္သည္။ စကားလက္ သူ႕ အခန္းထဲသို႔ တံခါး မေခါက္ဘဲ ဝင္သြားတိုင္း ခုတင္ေဘးတြင္ ဘုရား ရွိခိုးေနသည္ကို ေတြ႔ရတတ္၏။ ဘုရား ရွိခိုးခ်ိန္ မဟုတ္ဘဲ အျမဲတမ္း ဘုရား ရွိခိုးေနသည္ကို ေတြ႔ရသည့္ အခါတြင္ စကားလက္ စိတ္ညစ္သည္။ စင္စစ္ ဘုရားသခင္သည္ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္။ ဘုရားသခင္တြင္ မေကာင္းသူမ်ားကို ျပစ္ဒဏ္ ခတ္ႏိုင္သည့္ တန္ခိုး ရွိလွ်င္ ဤမွ် ဆုမေတာင္းဘဲ ျပစ္ဒဏ္ ေပးသင့္သူကို ေပးၿပီးေလာက္ၿပီ။ စကားလက္ အဖို႔ ဘာသာ တရားသည္ ႏွစ္ဖက္ သေဘာတူ အလဲအလွယ္ ျပဳရသည့္ လုပ္ငန္း တစ္ခု ျဖစ္ေနသည္။ ဘုရားသခင္က ေစာင္မလွ်င္ ေကာင္းမြန္စြာ ေနထိုင္ျပဳမူ ပါမည္ဟု စကားလက္ ဆုေတာင္းသည္။ ဘုရားသခင္ကမူ ဤ ႏွစ္ဖက္ သေဘာတူ အေပးအယူ လုပ္ငန္း၌ မၾကာ ခဏ ေဖာက္ဖ်က္သည္။ သူ ေကာင္းမြန္စြာ ေနသည့္တိုင္ ေစာင္မခ်င္မွ ေစာင္မသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕ဘက္ကေန ၾကည့္လွ်င္ ဘုရားသခင္ကို သူက ဘာမွ် ေပးဆပ္စရာ မရွိ။ ဘုရားသခင္ထံမွသာလွ်င္ သူ ရစရာ ေႂကြးေတြ ရွိသည္ဟု ထင္သည္။ ကာရင္းက အခ်ိန္မဟုတ္ ဘုရား ရွိခိုးေနျခင္းသည္ ဘုရား တရားကို ၾကည္ညိဳလြန္း၍ မဟုတ္၊ အလုပ္ မလုပ္ရေအာင္ သက္သာ ခိုေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု စကားလက္ ထင္ေနသည္။

တစ္ေန႔ ညေန ဝီလီက ကုလားထိုင္ တစ္လံုးျဖင့္ ထိုင္ေနစဥ္တြင္ ဤအေၾကာင္းကို ဝီလီအား ေျပာမိသည္။ ဝီလီ၏

စကားေၾကာင့္ စကားလက္ အံ့အား သင့္သြား၏။

`ဒီလိုပဲ ေနပါေစ စကားလက္ရယ္၊ ဒီလို ေနရတာ စိတ္ခ်မ္းသာဟန္ တူပါရဲ႕’



`စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ ဟုတ္လား’



`ဟုတ္တယ္၊ စကားလက္တို႔ ေမေမႏွင့္ သူ႕ အတြက္ ဆုေတာင္ေနတာ ထင္တယ္’



`သူ ဆိုတာ ဘယ္သူလဲ’



ဝီလီက ဝါက်င့္က်င့္ မ်က္ေတာင္ေမြးမ်ား ေအာက္မွ ေန၍ စကားလက္ကို လွမ္းၾကည့္၏။ အံ့ၾသဟန္ မရွိ။ သူ႕ အဖို႔

ေလာကႀကီးတြင္ အံ့အား သင့္စရာ၊ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ဆို၍လည္း ရွိဟန္ မတူ။ မေမွ်ာ္လင့္သည့္ အရာမ်ားကို ျမင္ဖူးခဲ့ေပါင္း မ်ားသျဖင့္ ထံုသြားၿပီေလာ မဆိုႏိုင္။ စကားလက္ တစ္ေယာက္ သူ႕ ညီမ ကာရင္း၏ စိတ္သေဘာထားကို နားမလည္ႏိုင္သည့္ အတြက္ ဝီလီ အံ့ၾသဟန္လည္း မျပ။

`သူ႕ အဆက္ ေနမွာေပါ့၊ ဂတ္တီစဘတ္မွာ က်သြားတဲ့ ဘရင့္ကို ျဖစ္မွာေပါ့’

530



`ဘယ္က သူ႕ အဆက္ ဟုတ္ရမွာလဲ’ စကားလက္က ေျပာသည္။ `ဘရင့္တို႔ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုးက

စကားလက္ကို ပိုးေနၾကတာ’

`သူ ေျပာသားပဲ၊ တစ္နယ္လံုးက ေယာက်္ားေလးေတြ အားလံုး မင္းကို ပိုးဖူးတဲ့ လူခ်ည္း ေနမွာပါ၊ မင္းက ဘရင့္ကို

ျငင္းလိုက္ေတာ့ သူ႕ အဆက္ ျဖစ္သြားတယ္ ေျပာတာပဲ၊ တပ္က ခြင့္ယူ ျပန္လာတုန္းက ဖြင့္ေျပာၿပီးၿပီတဲ့၊ သူ႕ တစ္ေယာက္ကိုပဲ ခ်စ္တယ္ တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ အတြက္ ဆုေတာင္းၿပီး စိတ္ေျဖေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့’

`ဟင္း’



စကားလက္က ႏွာေခါင္း ႐ံႈ႕လိုက္၏။ သူ႕ စိတ္ထဲတြင္ မနာလိုစိတ္ေတြ ေပၚလာသည္။



စကားလက္သည္ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ဝီလီကို အထူးအဆန္း သဖြယ္ ၾကည့္ေနသည္။ ပခံုးက ခပ္ကိုင္းကိုင္း။ ဆံပင္က

နီက်င္က်င္။ မ်က္လံုးမ်ားက ေရြ႕လ်ားျခင္း မရွိ။ ယခု ဤ သူစိမ္းတစ္ရံဆံက သူတို႔ မိသားစု အေၾကာင္းေတြ သိေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕ ကိစၥမ်ားကို သူပင္ ေကာင္းေကာင္း မသိေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာရင္း တေငးေငး တမိႈင္မိႈင္ ျဖစ္ကာ ဘုရား နာနာ ရွိခုိးျခင္း ျဖစ္ရမည္။ ကိစၥ မရွိ။ မၾကာခင္ ေမ့သြားလိမ့္မည္။ မိန္းမမ်ားသည္ ၾကာလွ်င္ ေသသည့္ ရည္းစားကိုလည္း ေမ့ၾကသည္။ ေယာက်္ားကိုလည္း ေမ့ၾကသည္။ သူပင္လွ်င္ ခ်ားလ္ကို ေမ့ခဲ့ၿပီ မဟုတ္ေလာ။ ျပည္တြင္းစစ္တြင္ သံုးႀကိမ္ မုဆိုးမ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကို အတၱလန္တာတြင္ ေတြ႔ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔တိုင္ ေယာက်္ား ျမင္လွ်င္ စိတ္ဝင္စားဆဲ။ စကားလက္က ဤအေၾကာင္းကို ဝီလီအား ေျပာျပသည္။

`ကာရင္းက ဒါမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး’



ဝီလီက ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေျပာသည္။



ဝီလီက စကား ေျပာ၍ ေကာင္းသည္။ သူက နည္းနည္း ေျပာ၍ နားေထာင္သည္က မ်ားသည္။ စကားလက္က

ထြန္ယက္သည့္ ကိစၥ၊ ေပါင္းသည္သည့္ ကိစၥ၊ ေျမတူးရသည့္ ကိစၥ၊ ဝက္စာ ႏြားစာ ေကၽြးရသည့္ ကိစၥတို႔ကို ေျပာျပသည္။ ဝီလီက သူ႕ကို အၾကံ ေပးတတ္သည္။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ေတာင္ပိုင္းတြင္ ကပၸလီ ယာလုပ္သား ႏွစ္ေယာက္ျဖင့္ လုပ္သည့္ ယာေတာကေလး တစ္ခု ရွိသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာ ေမြးခ်င္း ျဖစ္သည့္ သူ႕အစ္မက တကၠဆတ္ ျပည္နယ္သို႔ ေျပာင္းသြားသျဖင့္ သူ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဝီလီသည္ စစ္ေျမျပင္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ ေျခေထာက္ တစ္ဖက္ အတြက္လည္း စိတ္ညစ္ပံု မရ။ သူ႕ ယာေတာ အတြက္လည္း ပူပင္ဟန္ မရွိ။

မွန္သည္။ ဝီလီႏွင့္ ေနရသည္က စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ ကပၸလီေတြက ညည္း၊ ဆီြလင္က နားပူ နားဆာ လုပ္၊ ေဖေဖက

ေမေမ ျပန္မလာေသးဘူးလားဟု တဖြဖြ ေမးေနသည့္ ၾကား၌ ဝီလီႏွင့္ စကား ေျပာရသည္မွာ ေအးခ်မ္းသည္။ ဝီလီႏွင့္ အစစ အရာရာ ဖြင့္၍ တိုင္ပင္ႏိုင္သည္။ ယန္ကီ စစ္သားအား သတ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းကိုပင္ ေျပာျပလိုက္ေသးသည္။ `ေကာင္းတယ္’ ဟု ဝီလီက ေျပာသည့္ အခါတြင္ စကားလက္ ဂုဏ္ယူမိေသးသည္။

သို႔ျဖင့္ စိတ္ညစ္လာလွ်င္ ဝီလီထံသို႔ ေရာက္လာကာ ဖြင့္အန္ၾကသည္။ နဂိုက ဝီလီကို အထင္ေသး ခဲ့သည့္

ႀကီးေဒၚပင္လွ်င္ သူႏွင့္ လာ၍ တိုင္ပင္တတ္သည္။

531



လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္လာသည့္ အခါတြင္ ဝီလီသည္ အအား မေန။ ဝက္သစ္ခ်သားေတြကို ႏွီးျဖာကာ ေတာင္မ်ား

ရက္သည္။ ယန္ကီေတြ ဖ်က္သြားသည့္ ပရိေဘာဂ မ်ားကို ျပင္သည္။ ႏွီးျဖာရာတြင္ ကၽြမ္းက်င္သည္။ ဝိတ္ကေလးမွာ သူ႕ အနားမွ မခြာေတာ့။ ဝက္သစ္ခ်သားျဖင့္ အ႐ုပ္ကေလးေတြ လုပ္ေပးတတ္သျဖင့္ (သူ႕ တစ္သက္တြင္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ရဖူးသည့္ အ႐ုပ္မ်ား ျဖစ္သည္။) သူ႕ေဘးတြင္ ထိုင္ၾကည့္ ေနတတ္သည္။ အိမ္တြင္ ဝီလီ ရွိလွ်င္ ဝိတ္ကေလးႏွင့္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားကာ အလုပ္ သြားႏိုင္သည္။ ကေလး ထိန္းရာတြင္ ႀကီးေဒၚထက္ ေတာ္သည္။ သူ႕ ထက္သာသူ ဆို၍ ကေလးမ်ားကို ေခ်ာ့သိပ္တတ္သည့္ မီလာနီ တစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။

`ကိုယ့္ အေပၚမွာ စကားလက္တို႔ တစ္ေတြဟာ သိပ္ ေကာင္းလြန္းေနတယ္’ ဝီလီက ေျပာ၏။ `ကိုယ္က ဘာမွ

ေသြးမေတာ္ သားမေတာ္တဲ့ သူစိမ္း တစ္ေယာက္၊ စကားလက္တို႔ကို ဒုကၡ ေပး႐ံုတင္ မကဘူး စိတ္ ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္သလို ျဖစ္ေနတယ္၊ ကိုယ့္ အေပၚမွာ ရွိခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးေတြ အတြက္ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး ေက်းဇူး ဆပ္ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလို လုပ္သည့္တိုင္ စကားလက္တို႔ ေက်းဇူးဟာ ဆပ္လို႔ မကုန္ႏိုင္ပါဘူး၊ ေက်းဇူး ဆိုတာ တစ္ခါ တင္မိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဆပ္လို႔ မကုန္ေတာ့ဘူး’

သို႔ျဖင့္ ဝီလီသည္ ၿမိဳင္သာယာတြင္ ဆက္ေနကာ အလုပ္ လုပ္ေပးသည္။ ၿမိဳင္သာယာ၏ ဝန္ထုပ္ ဝန္ပိုး တခ်ိဳ႕ကို

စကားလက္ ပခံုးေပၚမွ အ႐ိုး ေငါေငါ ထြက္ေနသည့္ သူ႕ ပခံုးေပၚသို႔ လႊဲယူသည္။

စက္တင္ဘာလမွာ ဝါဆြတ္ခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ နံနက္ခင္း ပူေႏြးသည့္ ေနျခည္ႏုႏုေအာက္ ေလွကားထစ္တြင္ ဝီလီ

ထိုင္ေနသည္။ စကားလက္က ေလွကားထိပ္တြင္ ထိုင္လ်က္ ရွိ၏။ ဖာယက္တီးဗီးလ္ အနီး ဝါဖတ္စက္ အသစ္တြင္ ဝါဖတ္ရသည္က စရိတ္ ႀကီးလြန္းသည္။ ဝီလီက ဝါဖတ္စရိတ္ ႀကီးပံုကို ေျပာျပေန၏။ သို႔ရာတြင္ ျမင္းႏွင့္ လွည္းကို ဝါဖတ္စက္ ပိုင္ရွင္သို႔ ႏွစ္ပတ္ ငွားထားလွ်င္ ဝါဖတ္ စရိတ္ ေလးပံု တစ္ပံုေလာက္ သက္သာသည္။ စကားလက္ႏွင့္ တိုင္ပင္ရန္ အတြက္ ဝါဖတ္စက္ ပိုင္ရွင္ကို မည္သို႔မွ် မေျပာခဲ့ရေသး။

ဆင္ဝင္တိုင္ကို မွီေနသည့္ ဝီလီ၏ ခပ္ပိန္ပိန္ ရွည္ရွည္ သဏၭာန္ကို စကားလက္ ၾကည့္ေန၏။ ဝီလီက ေကာက္႐ိုး

တစ္ေခ်ာင္းကို ဝါးေနသည္။ ႀကီးေဒၚ ေျပာတတ္သည့္ အတိုင္း ဝီလီသည္ ဘုရား ေပးသူ ျဖစ္မည္။ သူသာ ေရာက္မလာလွ်င္ ၿမိဳင္သာယာသည္ မည္သည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္မည္ မသိ။ ဝီလီသည္ စကားလည္း မ်ားမ်ား မေျပာ။ သူ႕ ပတ္ဝန္းက်င္က အရာမ်ားကိုလည္း စိတ္မဝင္စား။ ခြန္အား ရွိဟန္လည္း မျပ။ သို႔ရာတြင္ ၿမိဳင္သာယာက လူေတြ အေၾကာင္းကို အကုန္ သိသည္။ အလုပ္ မွန္သမွ် သိမ္းက်ံဳး လုပ္သည္။ လုပ္သည့္ အခါတြင္လည္း စိတ္ရွည္သည္။ ေစ့စပ္ ေသခ်ာသည္။ တိတ္ဆိတ္သည္။ သူ႕တြင္ ေျခ တစ္ဖက္သာ ရွိသည့္တိုင္ လမ္းသြားရာတြင္ ေပါ့ထက္ ျမန္သည္။ ဤသည္ကို ၾကည့္၍ စကားလက္ အံ့ၾသရသည္။ ႏြား ဝမ္းနာလွ်င္ သုိ႔မဟုတ္ ျမင္း တစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္လွ်င္ ဝီလီသည္ ျမင္းနား ႏြားနားမွ မခြာေတာ့။ တစ္ညလံုး ထုိင္၍ ျပဳစုတတ္သည္။ အေရာင္းအဝယ္တြင္လည္း ေတာ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလက္က သူ႕ကို အထင္ႀကီးသည္။ မနက္လင္းလွ်င္ ပန္းသီး၊ ကန္စြန္းဥႏွင့္ အျခား ဟင္းသီးဟင္းရြက္ တစ္ျခင္း ႏွစ္ျခင္းကို ယူ၍ ထြက္သြားကာ မ်ိဳးေစ့မ်ား၊ အဝတ္စမ်ား၊ ဂ်ံဳမႈန္႔မ်ားႏွင့္ အျခား ရွားရွားပါးပါး ပစၥည္းမ်ားကို ျပန္ဝယ္လာတတ္၏။

ဝီလီသည္ အိမ္ေထာင္စုသား တစ္ဦး ျဖစ္လာကာ ေဖေဖ့ အခန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ အခန္းကေလး တစ္ခုတြင္ ခုတင္ေလး

တစ္လံုးျဖင့္ အိပ္သည္။ ၿမိဳင္သာယာက ျပန္မည္ဟု တစ္ခါမွ် မေျပာစဖူး။ စကားလက္ကလည္း သူ ထြက္သြားမည္ စိုးသျဖင့္

532

ဤစကားကို တစ္ခြန္းမွ် မဟ။ တျခားသူသာ ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္အိုး ကိုယ့္အိမ္ မရွိသည့္တိုင္ ဤတြင္ ၾကာၾကာ ေနမည္ မဟုတ္။ ျပန္သြားလိမ့္မည္။ ဝီလီ တစ္ေယာက္ ၿမိဳင္သာယာတြင္ တစ္သက္လံုး ေနျဖစ္ပါေစဟု စကားလက္ ဆုေတာင္း မိသည္။ အိမ္တြင္ ေယာက်္ား ႀကီးႀကီးမားမား တစ္ေယာက္ ရွိလွ်င္ အဆင္ေျပသည္။

ဝီလီသည္ ကာရင္းကို အလြန္ အေရးေပးသည္။ ကာရင္းသာ အကင္းပါးလွ်င္ ဤအခ်က္ကို သိႏိုင္သည္။ ဝီလီက

ကာရင္းကို လက္ထပ္ခြင့္ ေတာင္းလာလွ်င္ စကားလက္ အလြယ္တကူပင္ သေဘာ တူမိမည္။ ျပည္တြင္းစစ္ မျဖစ္ခင္က ဆိုလွ်င္မူ ကာရင္းလို မိန္ကေလးမ်ိဳးကို ေမွ်ာ္မွန္းရဲမည္ မဟုတ္။ ဆင္းရဲသည့္ အတန္းအစားထဲက မဟုတ္သည့္တိုင္ သူတို႔လို ျခံပိုင္ထဲက မဟုတ္။ စာ နည္းနည္းပါးပါးသာ တတ္သည့္ လယ္သမားကေလး ျဖစ္သည္။ စကားလက္တို႔ အတန္းအစားထဲက လူကံုထံ အျပဳအမူကို နားမလည္။ သဒၵါ ဝါက် မွန္ေအာင္ ေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္။ သူ႕ကို လူကံုထံ လူႀကီး လူေကာင္းဟု ေခၚမည္ေလာ ဆိုလွ်င္ မေခၚႏိုင္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။ မီလာနီက သူ႕ဘက္က ကာကြယ္သည္။ ဝီလီ၏ သနား ၾကင္နာျခင္းမ်ိဳးႏွင့္ သူတစ္ပါးကို ညႇာတတ္ေသာ စိတ္မ်ိဳးသည္ မ်ိဳးေကာင္း ႐ိုးေကာင္းထဲက စိတ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ သူ႕ သမီးကို ဤလို လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္မည္ဟုမ်ား ေျပာလွ်င္ ေမေမသည္ မူးေမ့ သြားလိမ့္မည္ ထင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုမူ စကားလက္သည္ ေမေမ အဆံုးအမ မွန္သမွ်ကိုလည္း ပယ္လိုက္ၿပီ။ ယခု ေခတ္တြင္ ေယာက်္ား ရွားသည္။ မိန္းကေလး မွန္လွ်င္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမူ လက္ထပ္ ရမည္။ ၿမိဳင္သာယာတြင္ ဦးစီးမည့္ လူတစ္ေယာက္ လိုသည္။ သို႔ရာတြင္ ပုတီးစိပ္၊ ဘုရား ရွိခိုး အလုပ္ျဖင့္ တစ္ေနကုန္ကာ အစစ္အမွန္ ကမာၻႀကီးႏွင့္ ကင္းေဝး ေနသည့္ ကာရင္းကမူ ဝီလီကို အစ္ကိုရင္း တစ္ေယာက္သဖြယ္ ဆက္ဆံသည္။ ေပါ့လို သစၥာ ရွိသည့္ လူရင္း တစ္ဦး အျဖစ္သာ သေဘာထားသည္။

`ကာရင္းသာ ငါ့ ေက်းဇူးကို သိတတ္ရင္ ငါ့ စကားကို နားေထာင္ၿပီး ဝီလီကို လက္ထပ္မွာပဲ၊ ၿမိဳင္သာယာက တျခား

ဘယ္ကိုမွ မသြားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားမွာပဲ၊ ခုေတာ့ သူ႕ကို ခပ္ေပါ့ေပါ့ သေဘာ ထားတဲ့ ဘရင့္ကို ေတြးၿပီး လြမ္းေဆြး ေနတာႏွင့္ အခိ်န္ ကုန္တာပဲ’

စကားလက္ ေဒါသ ထြက္ထြက္ျဖင့္ စဥ္းစားသည္။



ဝီလီသည္ ၿမိဳင္သာယာတြင္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဆက္ေနသနည္း။ ဤသည္ကို စကားလက္ နားမလည္။ ဝီလီက အလုပ္

သေဘာျဖင့္ သူ႕ကို ေယာက်္ားေလး အခ်င္းခ်င္းလို ဆက္ဆံသျဖင့္ စကားလက္ ေက်နပ္သည္။ သူ႕ အတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္သည္။ ဝီလီသ္ ခပ္ေတြေတြ ျဖစ္ေနသည့္ ေဖေဖ့ကိုလည္း ေလးစားသည္။ သို႔ရာတြင္ ၿမိဳင္သာယာ၏ တကယ့္ အိမ္ေထာင္ ဦးစီးက ေဖေဖ မဟုတ္ေတာ့။ ဝီလီ ျဖစ္ေနသည္ဟု စကားလက္ ထင္သည္။

ျမင္းႏွင့္ လွည္းကို ဝါဖတ္စက္ ပိုင္႐ွင္ထဲ ငွားမည္ ဆိုလွ်င္ အိမ္တြင္ ထသြား ထလာ သြားစရာ မရွိေတာ့။ သို႔ရာတြင္

စကားလက္က ငွားရန္ သေဘာတူ လိုက္၏။ ဆြီလင္ကမူ ျမင္းႏွင့္ လွည္း ငွားသည္ကုိ နည္းနည္းမွ် မေက်နပ္။ ဖာယက္တီးဗီးလ္၊ ဂ်ဳန္းဘာ႐ို စသည္တို႔ကို ဝီလီ အလုပ္ျဖင့္ သြားလွ်င္ ဆီလင္ လိုက္လိုက္သြားတတ္သည္။ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြထံ ေလွ်ာက္လည္သည္။ အတင္းအဖ်င္းမ်ားကို နားေထာင္သည္။ သို႔ျဖင့္ သူ႕ကိုယ္သူ ေရွးေခတ္တုန္းက ဆီြလင္ဟု ထင္ကာ ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ႕ ေပါင္းသင္းပံု၊ ကိုယ့္ အိပ္ရာ ကိုယ္ ခင္းအိပ္ရသည့္ ဘဝသို႔ ေရာက္ေနရပံုတို႔ကို မသိသူမ်ား ေရွ႕တြင္ ႂကြားတတ္သည္။ ဟန္ထုတ္တတ္သည္။ အလည္သြားရမည္ ဆိုလွ်င္ ဆြီလင္ ေရွ႕ဆံုးက ေရာက္သည္ခ်ည္း။

533



ျမင္းႏွင့္ လွည္းကို ငွားလိုက္လွ်င္ ဆီြလင္ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အလည္ သြားရေတာ့မည္ မဟုတ္။

ညည္းၫူသံ၊ ဆူသံ၊ ေဆာင့္သံကို ၾကားရဦးေတာ့မည္ဟု စကားလက္ ေတြးမိသည္။

မီလာနီက ကေလးကို ေပြ႔ကာ အိမ္ေရွ႕သို႔ ထြက္လာ၏။ ၾကမ္းေပၚတြင္ အဝတ္ေဟာင္း တစ္ထည္ခင္းၿပီး

ကေလးငယ္ကို ခ်သည္။ ကေလးက ဝမ္းလ်ား ထိုးစ ျပဳေနၿပီ။ အက္ရွေလ၏ စာကို ရၿပီးသည့္ ေနာက္မွ စ၍ မီလာနီတြင္ အခ်ိန္ ႏွစ္ခ်ိန္ ခြဲထားရသည္။ တစ္ပိုင္းက ဝမ္းသာခ်ိန္။ တစ္ပိုင္းက လြမ္းခ်ိန္။ သို႔ရာတြင္ ဝမ္းသာသည္ ျဖစ္ေစ၊ လြမ္းသည္ ျဖစ္ေစ မီလာနီ ပိန္လွၿပီ။ အသားအေရေတြ ျဖဴေရာ္လွၿပီ။ သူ႕ အိမ္အလုပ္ တာဝန္ကို မညည္းမၫူ လုပ္သည့္တိုင္ ေကာင္းေကာင္း က်န္းမာသည္ ဟူ၍ မရွိလွ။ ေဒါက္တာ ဖြန္တိန္ကမူ သူ႕ ေရာဂါက မီးယပ္ႏွင့္ ယွဥ္သည္ဟု ေျပာျပ၏။ ကေလး မေမြးလွ်င္ အေကာင္းဆံုးဟု ဆိုသည္။ ေနာက္ ကေလး တစ္ေယာက္ ေမြးလွ်င္ မခံႏိုင္ဟု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပသည္။

`ကိုယ္ ဒီေန႔ ဖာယက္တီးဗီးလ္ကို ေရာက္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း တစ္ခု ေတြ႔ခဲ့တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ စကားလက္မ်ား

စိတ္ဝင္စားမလား ဆိုၿပီး ယူလာခဲ့တယ္’ ဝီလီက အိတ္ထဲသို႔ လက္ႏႈိက္၍ စမ္းကာ သစ္သားျပားေပၚတြင္ သရက္ထည္ အုပ္၍ ခ်ဳပ္ထားသည့္ ပိုက္ဆံ အိတ္ကေလးကို ဆြဲထုတ္သည္။ ကာရင္းက ခ်ဳပ္ေပးျခင္း ျဖစ္၏။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွ ျပည္နယ္သံုး ေငြစကၠဴ တစ္ခ်ပ္ကုိ ဆြဲထုတ္လုိက္သည္။

`ျပည္နယ္

ေငြစကၠဴမ်ား

အထူးအဆန္း

လုပ္လို႔’

စကားလက္က

ျပည္နယ္သံုး

ေငြစကၠဴမ်ားကို

ျမင္သျဖင့္

စိတ္ဆိုးသြားကာ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာ၏။ `ခုေတာင္ ေမေမ့ေသတၱာထဲမွာ ျပည္နယ္ ေငြစကၠဴ ေဒၚလာ သံုးေထာင္ ရွိေသးတယ္၊ ႀကီးေဒၚက သူ႕အခန္းထဲမွာ နံရံကပ္ဖို႔ တဂ်ီဂ်ီ ေတာင္းေနတယ္၊ ေပးလိုက္ေတာ့မယ္၊ သူ႕ အတြက္ အသံုးက်တာေပါ့’

`ဆီဇာဘုရင္၊ ဘဝင္ျမင့္လွ၊ ေသဆံုးကလည္း၊ ေျမႀကီး ေနာက္ဆံုးသာ တကား’ တဲ့ မီလာနီက ခပ္ယဲ့ယဲ့ ျပံဳး၍ ဆိုသည္။

`အခန္း နံရံေတာ့ ကပ္မပစ္ပါႏွင့္ကြယ္၊ ဝိတ္ကေလး အတြက္ သိမ္းထားပါ၊ ဝိတ္ကေလး ႀကီးလာေတာ့ ဂုဏ္ယူရတာေပါ့’

`ဆီဇာ ဘုရင္၊ ဘဝင္ျမင့္လွ ဆိုတာ ဘာလဲ ကိုယ္ နားမလည္ဘူး’ ဝီလီက ေျပာသည္။ `ဒါေပမယ့္ ဝိတ္ကေလးဖို႔

အမွတ္တရ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ေတာ့ ရွိတယ္၊ ေဟာဒီ ေငြစကၠဴ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ေရးထားတယ္၊ စကားလက္က ကဗ်ာ ဝါသနာ မပါေပမယ့္ ဒါေလးကိုေတာ့ စိတ္ဝင္စားမယ္ ထင္ပါတယ္’

ဝီလီက ေငြစကၠဴကို ေက်ာဘက္သို႔ လွန္သည္။ ေငြစကၠဴေပၚတြင္ ခပ္ညိဳညိဳ စကၠဴၾကမ္း တစ္ရြက္ ကပ္ထားကာ

အိမ္လုပ္ မင္ျဖင့္ ေရးထားသည့္ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ ပါသည္။ ဝီလီက လည္ေခ်ာင္း ရွင္းကာ ကဗ်ာကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဖတ္၏။

`ကဗ်ာ ေခါင္းစဥ္က ျပည္နယ္ ေငြစကၠဴ တစ္ရြက္ ေနာက္ေက်ာက ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ တဲ့’

`လြင့္ေပ်ာက္ ေၾကပ်က္၊ ထိုမ်ိဳးဆက္သည္ အထက္ ေျမခ်ာ၊ ေအာက္ေရလႊာတြင္ ျပစရာအျဖစ္၊ မက်န္ရစ္ခဲ့ မေဖြးမျဖဴ၊ ဤစကၠဴကို

534

ေႏွာင္းလူတို႔အား၊ ျပပါေလ။ ဤစကၠဴက၊ ေျပာျပစံုလင္ ထိုပံုျပင္ကို၊ နားေထာင္ခ်င္သူ ေႏွာင္းေခတ္လူအား၊ ျပပါေလ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၏၊ ထိုအိပ္မက္မွ က်ပ်က္လြင့္ေႂကြ၊ မုန္တိုင္းေမႊေသာ’

`ကဗ်ာေလးက သိပ္လွတယ္ေနာ္’ မီလာနီက ေျပာ၏။ `စကားလက္ရယ္၊ နံရံ ကပ္ဖို႔ေတာ့ျဖင့္ ႀကီးေဒၚကို ေငြစကၠဴေတြ

မေပးပါႏွင့္၊ ႏွေျမာစရာႀကီး၊ ဒါဟာ စကၠဴသက္သက္ မဟုတ္ပါဘူး၊ လူမ်ိဳး တစ္မ်ိဳးရဲ႕ သေကၤတပါ၊ ကဗ်ာထဲက ပါသလိုေပါ့၊ လြင့္ေပ်ာက္ ေၾကပ်က္၊ ထိုမ်ိဳးဆက္၏ တဲ့’

`စိတ္ကူး မယဥ္စမ္းပါႏွင့္ မီလာနီ၊ စကၠဴဟာ စကၠဴပဲေပါ့၊ ႀကီးေဒၚကို ေပးလိုက္စမ္းပါ၊ သူ႕ အခန္း နံရံက အကြဲေတြ

အအက္ေတြ ခ်ည္းပဲတဲ့၊ နားညည္းလြန္းလို႔၊ ဝိတ္ကေလး ႀကီးလာရင္ ဒီ ျပည္နယ္ ေငြစကၠဴေတြ ဘာလုပ္ဖို႔ ေပးမွာလဲ၊ ကိုယ္ သူ႕ အတြက္ ျပည္ေထာင္စု စကၠဴေတြ ရွာေပးမွာေပါ့’

ဝီလီက ေငြစကၠဴေလးကို ျပကာ ၾကမ္းျပင္တြင္ အိပ္ေနသည့္ ကေလးကို ျမႇဴေနသည္။ ေမာ့ၾကည့္ကာ မ်က္လံုးကို

ေမွး၍ ဝင္းအဝင္ လမ္းသို႔ လွမ္းၾကည့္ ေန၏။

`ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ လာျပန္ၿပီ၊ စစ္သားပဲ’



စကားလက္က ဝီလီ ၾကည့္ရာသို႔ ၾကည့္၏။ ျမင္ေနက် မုတ္ဆိတ္ ထူလပ်စ္ႏွင့္ စစ္သား တစ္ေယာက္။ ေတာင္တမာပင္

အုပ္မ်ား ေအာက္မွ ျဖည္းညင္းစြာ ေလွ်ာက္လာေနသည္။ အျပာေရာင္ႏွင့္ မီးခုိးေရာင္ ဝတ္စံု အစုတ္အျပတ္ကို ဝတ္၍ ေခါင္းငံု႔ထားသည္။ ေျခေထာက္မ်ားက ဒရြတ္ ဆြဲေနသည္။

`စစ္သားေတြ ကုန္ေလာက္ၿပီ ထင္ေနတာ၊ လာျပန္ၿပီ တစ္ေယာက္’ စကားလက္က ေျပာသည္။ `ဒီ စစ္သားကေတာ့

ငတ္ျပတ္လာတဲ့ပံု မဟုတ္ဘူး’

`ငတ္မွာေပါ့’



ဝီလီက ေျပာသည္။ မီလာနီက ထိုင္ရာမွ ထသည္။



`ဒစ္လစီကို ေနာက္ထပ္ ပန္းကန္ျပား တစ္ခ်ပ္ ခ်ထားခိုင္းဦးမွ၊ ႀကီးေဒၚကိုလည္း သူ႕အက်ႌကို ခုခ်က္ခ်င္း အခၽြတ္

ခိုင္းေအာင္ ေျပာရဦးမယ္၊ ၿပီးေတာ့’

မီလာနီ စကား ရပ္သြားသျဖင့္ စကားလက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ မီလာနီက နာက်င္သည့္ႏွယ္ သူ႕ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္

535

လည္ပင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ျဖဴႏုေသာ အသားေအာက္မွ လႈပ္ေနသည့္ ေသြးေၾကာမ်ားကို ျမင္ရ၏။ မ်က္ႏွာက ျဖဴေရာ္သြားကာ မ်က္လံုးႀကီးေတြ ျပဴးေနသည္။

မူးေမ့ လဲသြားေတာ့မည္ ထင္သျဖင့္ စကားလက္ ထေျပးလာကာ သူ႕လက္ေမာင္းကို ကိုင္ထားလိုက္သည္။ မီလာနီက

ေျပးဆင္းသြားသည္။ လမ္း အတိုင္း ငွက္တစ္ေကာင္လို လ်င္ျမန္ ေပါ့ပါးစြာ ေျပးလ်က္ ရွိသည္။ ဝတ္႐ံုက ေနာက္တြင္ လြင့္ေနသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္က ဆန္႔တန္းထားသည္။ စကားလက္ သိၿပီ။ ထိုစစ္သားက ေခါင္းကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါတြင္ လဲက် မသြားေအာင္ ေနာက္က တိုင္ကို လွည့္မီလိုက္ ရ၏။ မ်က္လံုး ညိဳလဲ့လဲ့ျဖင့္ အိမ္ႀကီးကို ၾကည့္ေနသည္။ ေရွ႕ဆက္ လွမ္းရမည္ကိုပင္ အားမရွိေတာ့သည့္ပံု။ စကားလက္၏ ႏွလံူသည္ ရပ္သြားသည္ဟု ထင္ရသည္။ ေနာက္ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာသည္။

မီလာနီက ေအာ္ဟစ္ ငိုယိုကာ ညစ္ပတ္ေနသည့္ စစ္သား၏ ရင္ခြင္သို႔ ေျပးဝင္သည္။ စစ္သားက မီလာနီ မ်က္ႏွာကို

ငံု႔ၾကည့္ေန၏။ စကားလက္ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ေျပးသည္။ သို႔ရာတြင္ ႏွစ္လွမ္းေလာက္ အေရာက္တြင္ တံု႔သြားသည္။ ဝီလီက သူ႕လက္ကို ဖမ္းဆြဲထား လိုက္သည္။

`သူတို႔ဘာသာ ေနပါေစ’



ဝီလီက တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာသည္။



`လႊတ္၊ လႊတ္၊ စကားလက္ကို လႊတ္၊ သြားမယ္၊ အက္ရွေလရယ္’



ဝီလီက မလႊတ္။



`အက္ရွေလဟာ သူ႕ေယာက်္ားေလ၊ သတိထား ဦးမွေပါ့’



ဝီလီက တည္ၿငိမ္စြာ ေျပာကာ အက္ရွေလကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ဝမ္းသာျခင္း၊ မေက်နပ္ျခင္းတို႔ ေရာေနသည္။ ဝီလီ၏

မ်က္လံုးထဲတြင္ နားလည္ျခင္း၊ သနားျခင္းတို႔ ထင္ေနသည္ကို စကားလက္ သတိျပဳလိုက္မိသည္။

[ဒုတိယတြဲကို ဆက္ဖတ္ပါရန္။]

536

Lay Yuu Thone Thone(1).pdf

536. Loading… Page 1 of 536. 1. Typing - polay1011. alaster. thanthannaing. Proof & PDF - rhythm. wannar. Page 1 of 536. Page 2 of 536. 2. မြသန်းတင့်.

3MB Sizes 68 Downloads 348 Views

Recommend Documents

Lay Yuu Thone Thone(2).pdf
Page 3 of 565. 3. ခွင့်ပြုချက်. စာမူ - ၆၆၆/၉၆ (၁၁). မျက်နှာဖုံး. - ၃၅၉/၉၉ (၆၆). ထုတ်ဝေသူ. မောင်ညွန့်လှိုင်(၀၁၆၄á

Lay low.pdf
... Darren Bailey (Août 2015). Descriptions : 32 temps, 4 murs, line-dance country, novices – 1 TAG 1 RESTART. Musique : " Lay Low " de Josh Turner. Départ : 4 ...

Irregular Verbs: Lay and Lie -- Rules
Using the verbs lay and lie correctly is a big challenge. Without a doubt, they are the two most difficult irregular verbs. The problem is that when we speak, we ...

Lay Me Down sam.pdf
Cloud uke lay me down samsmith ukulele chords. Sam. smith lay me down youtube. Samsmith lay me down lyrics letra subtitulada español. Lay me. down todd ...

as i lay dying.pdf
Page 1 of 7. Student Hint: This book report is provided to give you a basic idea of what is expected for the PRT. 3310 Book/Video Report Assignment. You may ...

Irregular Verbs: Lay and Lie -- Rules
During a commercial break, Quentin laid his sleeping son Jeremy on the bed ... Jack always lays the cordless telephone where no one can find it; only the.

Lay Ministry Winter Calendar 11-17-14.pdf
Page 1 of 2. Mass Ministry Dec Jan Feb. Sat 5:00 PM Lector Kristina Bernskoetter Judy Hudson Kay Scott. Sat 5:00 PM Lector Michael Berendzen Millie Aulbur Mary Beth Hoey. Sat 5:00 PM Sacristan Leslie Jeffries Carolyn Even Michael Berendzen. Sat 5:00

(5th Edition) By David C. Lay, Steven R.
Jan 6, 2015 - Mathematical Society, the Canadian Mathematical Society, the International Linear .... Edition) By David C. Lay, Steven R. Lay, Judi J. McDonald by online and after ... including customized versions for individual schools, and ...

lay me down sam smith single.pdf
Loading… Page 1. Whoops! There was a problem loading more pages. Retrying... lay me down sam smith single.pdf. lay me down sam smith single.pdf. Open.

How to lay out a web page with CSS
much easier time browsing pages built with CSS because the code is ... 9. Click once outside the new div to deselect it. A thin black line appears around the div.

Europe and the Nation in Lay discourse in Hungary
processes and secondly as a system of norms that regulate (public) behaviour. Interviewees generally claim that the ..... I primarily associate to Europe as a geographical entity. Although the image of the Union has .... as Germany, France and Hungar

An overview of clinical research the lay of the land.pdf
contraceptive use—and follows women for a few years to. measure outcomes—eg, ovarian cancer—then it is deemed. a cohort study. Cohort studies can be either concurrent or. non-concurrent. By contrast, if the analytical study begins. with an outc

pdf-1835\choy-lay-fut-kung-fu-the-dynamic-art-of-fighting-by-koon ...
pdf-1835\choy-lay-fut-kung-fu-the-dynamic-art-of-fighting-by-koon-hung-lee.pdf. pdf-1835\choy-lay-fut-kung-fu-the-dynamic-art-of-fighting-by-koon-hung-lee.pdf.

pdf-0720\a-lay-ministers-guide-to-the-book-of-common-prayer-by ...
... you worthless. It will certainly provide a lot more perks. Page 3 of 6. pdf-0720\a-lay-ministers-guide-to-the-book-of-common-prayer-by-clifford-w-atkinson.pdf.